Maandag 11 mei.

Zo, de koffers zijn ongeveer gepakt. Het laatste wasje hangt te drogen, zodat dit er woensdag aan toegevoegd kan worden. We zijn er klaar voor.

Woensdagmiddag overleg brandweer Noord- en Zuid-Limburg. Daarna rappie, rappie nar huis. Eten, spullen de auto in en naar Liessel. Samen met Piet & Maja naar Hoofddorp, naar de Holiday Inn. Met de voorlopig laatste Hollandse biertjes de vakantie ingeluid. Op de goede afloop en een mooie reis.

Vanochtend met de shuttle bus naar Schiphol. Daar wacht ons als eerste het bericht dat de vlucht 2 uur vertraging heeft. De aansluiting in Houston wordt dan spannend. En inderdaad in Houston hebben we een half uurtje voor alle formaliteiten. In het begin gaat alles zoals je mag verwachten: tempo doeloe. Op enig moment krijgen ami's in het snotje dat er iets niet goed loopt. En worden alle kleppen los gezet. Zonder omhaal kan iedereen door met een grote chaos bij de lopende band met bagage tot gevolg. Daarna snel naar de gate: "just not in time", we zien het vliegtuig weg taxiën. Shit. En, zitten daar wel onze koffers in? We worden omgeboekt naar de volgende vlucht, uurtje extra. Bij aankomst in LA blijkt dat onze koffers niet in de oorspronkelijke vlucht zaten, ook niet in de onze, maar in de daaropvolgende. Nog weder een halfuur bonustijd. Al met al is het bijna 22:00 uur local time als we in het hotel arriveren. Snel de spullen naar de kamers, nog sneller naar de Mac die voor de deur ligt. Daar moeten we even bijgevoederd worden voordat we naar bed kunnen. Poeh, poeh, lange dag 24 uur onderweg.

Best lekker geslapen, dus op tijd wakker. Even het weer checken. Oogt vertrouwd, bewolkt en een buitje. We hebben geen trek in de Mac, dus wordt het de Subway met een stevig broodje en dito bak koffie. Keurig om 9 uur naar CruiseAmerica, de intake verloopt soepel. Een gezin uit Litouwen, woonachtig in Den Haag, schenkt ons hun overgebleven voorraad. Na inrichten van de camper vertrekken we naar de Walmart. Is toch wennen, zo'n bakbeest. Na de boodschappen ronde bij de Walmart gaat de reis pas echt beginnen. LA uit zien te komen op de vroege vrijdagmiddag, stevige drukte de stad uit richting Palm Springs. Ons eerste doel is Yucca Valley, we arriveren daar rond 4 uur. Een oud baasje beheert de boel vanuit zijn combi-kantoor-woning-sanitairgebouw. All in one. De dames voelen wat aarzeling om daar voor hun douche in kimono naar toe te gaan. Laten hun fantasie de vrije loop. Na een lekkere barbecue en een ijskoude Budweiser gaan gaan we tegen 10'en al onder zeil.

Uitgeslapen tot 8 uur, buiten schijnt de zon. Het lijkt erop dat de weersvoorspelling uitkomt. Gelukkig, want voor vandaag staat de fairyland looptrail door Bryce Canyon op het programma. Alles gaat op z'n gemakkie vanochtend, ontbijtje, info ophalen en dan zitten we om half tien in de shuttle bus. Eerst even voor een paar mooie foto's op Bryce point, daarna terug naar de start van de trail. De buschauffeur geeft ons alvast een waarschuwing, het is een serieuze trail. Maar, wie doet ons wat? Het weer is super, strak blauw met een paar kleine wolkjes en wat is nou 13 kilometer? We beginnen langs de rim, schitterende panorama's ontvouwen zich voor ons. We moeten vaak stoppen om "plaatjes te trekken". Na een klein uurtje naderen we de plek waar de trail de canyon ingaat. Ineens begint het te druppen, regenjack aan. Oeps het is geen regen maar hagel en het gaat steeds harder. Gelukkig zijn we net bij de ingang naar de canyon en kunnen we schuilen. Als het even later weer opklaart trekken we de stoute schoenen aan en beginnen met de afdaling naar de canyon. De grond is nat en extreem plakkerig, al snel kleven er cm's dikke plakkaten onder onze schoenen. Wat een bagger. Gelukkig wordt het na enige tijd droger en beter. We kunnen nu pas echt genieten van alle vergezichten, bizarre rotsformaties en de prachtig gegrpeide bomen die in dit barre milieu een moeizaam bestaan lijden. Het weer blijft erg wisselend. Zon, regen, hagel en wind wisselen per 10 minuten. Als we het einde van de trail naderen krijgen we een finale hagelbui over ons heen en is het pad weer even muddy als eerst. Ofwel op z'n Lijssels: "de peep leeg, de bokspeep vuil en de schoên keismirrig". De dag kan niet meer kapot. Dat zijn de dames toch al. Terug naar de kampground, de hele zooi in de wasmachine, lekker warme douche. Wie doet je wat? Morgen Zion, nieuwe kansen.

Zondag 17 mei, de Grand Canyon. Volgens plan zijn we vroeg op en vertrekken snel richting Grand Canyon. Om 9 uur zitten we op de parkeerplaats van het bezoekerscentrum bij Mather Point aan ons ontbijt. Daarna de stappers aan en wandelen. De eerste aanblik van "the rim" en het canyonlandschap is zoals belooft, overweldigend. Overstijgt ons vermogen tot waarnemen en inschatten. We lopen over de rimtrail in westelijke richting naar de Bright Angel Lodge. Daar nuttigen we een onvervalst Amerikaans-Mexicaanse stevige lunch, kun je een tijdje op vooruit. Met de shuttle terug naar Mather Point en dan met de RV (Recreational Vehicle) over de Desert View Drive naar het oosten. De weg loopt parallel aan de Canyon met op diverse plekken mogelijkheden om bij de rim te komen. We kiezen er een paar om volop foto's te maken, zien later wel welke ook echt de moeite waard zijn. In zuid-oostelijke richting zien we een solitaire berg met een sneeuwkap. Uit de kaart blijkt dat het Humphreys Peak (3851 m.) moet zijn, de hoogste berg van Arizona. Toch nog altijd zo'n 1800 meter hoger dan de zuidrand van de Grand Canyon. Een beetje de Kilimanjaro van Arizona. Eenmaal uit het park gaan we bij Cameron linksaf, naar het noorden, naar Page bij Lake Powell. De weg loopt door het Navajo Indian Reservation. Dat is te zien aan de nederzettingen en de marktkraampjes langs de weg waar Indiaans handwerk te koop wordt aangeboden. Van rommel opruimen hebben ze in ieder geval nog nooit gehoord. Bij Page aangekomen zoeken we een campground / RV-camp. We zien er niet direct eentje en besluiten bij de Mac aan te leggen voor een versnapering. Kunnen we tevens "op de wifi", campground zoeken én helemaal losgaan op de social media. Er zijn 2 RV-parks, eentje ligt vlakbij. Dan opeens is er verwarring: hoe laat is het eigenlijk? Een goochemerd oppert dat we wel eens in een andere tijdzone zouden kunnen zijn. De Mac heeft het half 7 uur, de smartphone's hebben het al half 8. We vertrouwen op de Mac-tijd. Bij de campground aangekomen blijkt deze vol te zijn. Wat naar verwachting ook geldt voor de andere. We krijgen het advies om op de P-plaats van de Walmart te overnachten, die staan dat oogluikend toe. Zo gezegd zo gedaan. We blijken gelukkig niet de enigen. Voelt een beetje vreemd, tussen het winkelend publiek. Logistiek is het niet onhandig, alles bij de hand. Wel rumoerig, de winkel is ook 's zondags tot middernacht open. We maken ons op voor een enigszins onrustige nacht.

Zaterdag 16 mei De dag van de lange roadtrip. De ochtend in Yucca Valley begint stralend. Vroef op want we moeten vandaag de nodige miles maken. Eerst Joshua Tree park, dan via Kingman over de "route 66" en door naar de Grand Canyon. Toch maar eerst douchen, de parkbeheerder lijkt de nacht te hebben doorgebracht op z'n bank. Van daaraf groet hij ons met slaperige blik. Na de douche snel op pad en al vlug rijden we Joshua Tree in. De natuur is prachtig, uitgestrekt en desolaat. De beroemde bonen staan overal waar je kijkt. Het landschap wisselt snel, van bergachtig eng en bochtig naar uitgestrekte valleien. We zijn op zoek naar een mooie plek om te ontbijten en vinden die bij de Jumbo Rocks Omringt door wilde rotspartijen en Joshua bomen in allerlei vormen zitten we lekker te ontbijten. Super. Daarna volop kiekjes maken, gevolgd door vruchteloze pogingen om een haas (waar komen die dingen eigenlijk vandaan hier?) op de foto te arresteren. We rijden verder zuidwaarts door het park om daarna in oostelijke richting de I-10 op te gaan, richting Arizona. Even (nou ja even!) verderop verlaten we de Interstate en rijden richting Kingman. Het landschap is woestijnachtig en ontzettend uitgestrekt, de wegen kilometerslang kaarsrecht. Er wonen ondanks alles links en rechts toch mensen, in onooglijke optreksels. Wat moet je hier nu? Als we in de verte een groene strook in het landschap ontwaren steken we even later de Colorado over. De rivier die het canyonlandschap vorm heeft gegeven. Heel bijzonder oogt de rivier hier niet. Niet erg breed en ook geen bijzonder grote watermassa. Bij Kingman gaan we over op de roemruchte "route 66", dat is alleen al te merken aan de vele motorrijders op de weg. Veel nostalgie langs de route, ook veel vergane glorie. Niet spectaculair, maar "het heeft toch ook wel iets". Je kunt je de ouderwetse gezellige drukte wel voorstellen. Nu is het er rustig, voor ons geen "kicks on route 66". We zoeken een camping niet te ver van de Grand Canyon, het wordt de Koa in Williams. Mooi plekje, lekkere barbecue, klaar voor de Grand Canyon morgen.

Bijzonder: wakker worden op de parkeerplaats van de Walmart. De zon schijnt al volop en er zijn 's ochtends om 7 uur ook al klanten. Geen douche vanochtend, simpel opfrissen, bakje koffie om de laatste slaap te verdrijven en dan op weg. Naar Bryce Canyon, is niet al te ver, hoewel. Je vergist je gemakkelijk in de afstanden hier. We maken een stop in Kanab, een van de weinige plaatsjes onderweg. Kanab oogt leuk, betitelt zich als "little Holywood" en dat maakt nieuwsgierig. Midden in Kanab staat de ... lodge. Kanab en de lodge blijken populaire filmlocaties te zijn, waar dan ook allerlei Amerikaanse filmgrootheden hun sporen hebben achtergelaten. Veel westerns zijn hier (of hier in de omgeving) opgenomen. De vele foto's met acteurs zijn getuigen van dat roemvolle verleden. Ook binnen in de lodge ademt het interieur de vergane glorie van de western. Buiten kun je de stagecoach en de blacksmith zelf invullen als je het asfalt vervangt door een stoffige zandweg. De koffie is er overigens prima, de bediening vriendelijk en de prijzen schappelijk. Geen spijt van de stop. Verder naar Bryce waar we in de namiddag ons kamp opslaan bij Ruby's Inn en onszelf alsnog een heerlijke duoche gunnen. Bryce ligt hoog, zo'n 2400 meter boven zeeniveau, en dat merk je aan de temperatuur. Met een zonnetje erbij is het lekker, zonder is het snel fris. De avond vullen we bij "Ebenezers Barn" waar een ouderwetse cowboymaaltijd wordt vergezeld van simpele dito humor en afgesloten met onvervalstemelancholische countryklanken. Daarna door de kou terug naar de behaaglijke RV. Het plan voor morgen is klaar, de fairyland looptrail gaat het worden.

Woensdag 20 mei De ochtend bij Ruby's begint rustig, geen haast vandaag, Zion National Park is niet ver. Halverwege Zion stoppen we bij de "German Bakery". Dat belooft wat, het Amerikaanse brood is immers niet super, kruising tussen cake en turf. Geheid goed voor maagklachten. Eenmaal binnen valt het tegen, dit is allemaal fake, en dure fake ook. Geen Kaiserbrötchen, geen Apfelkuchen, geen Schwarzwalder Torte. Niks van dat alles. Wel appelflappen (of liever flapjes) à raison van $ 4,95 per stuk. Daar doen wij mooi niet aan mee, alleen koffie dus. Die overigens prima is. Rond het middaguur zijn we in Zion. Inderdaad indrukwekkende panorama's, maar ook een stuk prettiger temperaturen. We parkeren de RV net buiten het park en doen de scenic tour door het park met een paar uitstapjes en wandelingen naar markante punten. Gewoon zoals het reguliere touristen betaamt. Daarna gaan we door naar de Koa campground bij Hurricane. Voor het eerst kunnen we lekker buiten in het zonnetje wegdoezelen. Het is ook vakantie nietwaar. "Wà lekker zo toch" hoor ik de dames zeggen. Morgen weer verder: Las Vegas her we come.

Vrijdag 22 mei Ochtend in Vegas, beetje uitslapen, lekker ruim douchen, opruimen en uitchecken. Terug in de RV, ontbijtje aan boord en dan op weg. Barstow is het doel, we kunnen er net na het middaguur zijn. De weg er naartoe nuttig gemaakt met het bijwerken van de reisblog. Onderweg is het een opeenvolging van landschappen: woestijn en halfwoestijn. Overal dor, somd vlak dan weer bergachtig, met wisselende tinten. De navigatie staat ingesteld op RV-park "Shady Lane" in Barstow, dus daar eindigen we ook. Het was de eerste de beste die we vonden en er was geen reden om een andere te kiezen. Beetje hillbilly-achtig, maar verder wel ok, in ieder geval wel vriendelijk en behulpzaam. Naday we zijn geïnstalleerd gaan we naar Barstow om inkopen te doen. Bijzonder, de Walmart bestaat voor meer dan 80% uit non-food. De food is erg klein en er is geen verse waar te koop, alles geconserveerd. De klanten hier komen waarschijnlijk van heinde en verre en komen dan voor 6 weken of zo inkopen. Barstow ligt precies halverwege Los Angeles en Las Vegas. Het is een knooppunt van infrastructuur, wegen en spoorwegen. Route 66 komt er in al z'n glorie doorheen, de interstate highways gaan er vlak langs. Maar het zijn toch de spoorwegen die de geschiedenis van dit stadje bepaald hebben. Alles ademt hier railroad. Het oude stationnetje is nu een spoorwegmuseum. Als we naar de Mac gaan voor koffie met wifi, blijkt de Mac én het complete winkelcentrum er omheen opgebouwd te zijn uit oude (Fargo-) wagons. Leuk bedacht en leuk gemaakt. 's Avonds lekker onze nieuwe barbecue ingewijd en daarna een beetje op tijd naar bed. Morgen naar Kings Canyon en Sequoia National Park, best een end. En we willen ook nog graag wat zien.

Zaterdag 23 mei Barstow en de wekker staat op half 7. Een uur later zijn we onderweg. De koers is noord-west, via Bakersfield en Vitalia naar Squaw Valley. De elementaire functionaliteit van de Amerikaanse infrastructuur spat van het landschap. Kaarsrechte wegen tot aan de horizon (letterlijk van a naar b), 100 meter links van ons de stroomkables, 100 meter rechts van ons de spoorlijn. Simpel, grindbed, bielzen en 2 spoorstaven. Niet te vergelijken met onze Betuwelijn. Zo kan het blijkbaar ook. Halverwege komen we langs de luchtmachtbasis Edwards (landingsbaan voor spaceshuttle) en het Neil Amstrong Nasa-onderzoeksinstituut. Vaak van gehoord, nu ineens zo dichtbij. Rond het middaguur zijn we in Squaw Valley op onze campground: het Kings Canyon Mobile Home Park. Simpel, basic. De naam Sqauw Valey klinkt bekend van de olympische winterspelen 1960. Zal wel een ander Squaw Valley zijn. Maar dan blijkt het toch die plaats te zijn. Apart, in dit gat won onze Sjoukje haar 1e zilveren plak! Namiddag naar Kings Canyon. Terwijl het op de camping het heerlijk lekker weer is blijkt het in het Park behoorlijk fris te zijn. Even snel aangepaste kleding aan (is toch een voordeel van RV), informatie ophalen bij het visitorscentre en dan op pad naar de general Grant tree. Het pad er naartoe is al mooi met links en rechts gigantische sequoias. Vanaf een p-plaats loopt een pad langs de meest indrukwekkende exemplaren met de Grant tree als opperhoofd. Mooi begin van dit combi-park, dat belooft wat voor morgen. Na een avondje spotify'en, borrelen en gezellige prietpraat gaan we bed, klaar voor Sequioa.

Vandaag naar Las Vegas