Nog 2 dagen en dan zijn we weer op weg naar de Verenigde Staten. Dit wordt dan de 7e keer. Deze keer gaan we een camper van Apollo wegbrengen van de fabriek in Forest City (Iowa) naar Los Angeles. We vliegen vrijdagmorgen eerst naar Philadelphia. Daar moeten we 5,5 uur wachten op de aansluitende vlucht naar Minneapolis. We komen in de loop van de avond plaatselijke tijd aan. Het hotel is vlak bij het vliegveld, dat is dus makkelijk. De volgende dag vertrekken we met een bus vol met lotgenoten naar het fabrieksterrein in Forest City, een rit van ruim 200 km. Na de nodige formaliteiten krijgen we dan een camper toegewezen. Geen idee welke grootte we deze keer krijgen. Het is in ieder geval een gloednieuwe camper, waarvan de inventaris nog in dozen en plastic zit. Een karweitje voor de eerste avond om alles uit te pakken. We zoeken onderweg altijd de eerste grote supermarkt op om een goede voorraad in te slaan. De eerste dag zien we wel hoever we komen, dat hangt af van de tijd van vertrek bij de fabriek en de tijd om boodschappen te doen. We hebben niets geboekt, ook niet voor de rest van de reis. We zien wel waar we terecht komen. Dat wisselt bij ons nog wel eens. Onderweg hoor je van andere reizigers of de plaatselijke bevolking vaak de leukste ideeen. Omdat we al diverse stukken van de VS. hebben gezien, is het wel de bedoeling om zo ver mogelijk naar het zuiden te gaan en door de woestijnen van Nieuw Mexico en Arizona naar Los Angeles te rijden.

Afhankelijk van de internetverbindingen en de tijd horen jullie meer van ons. Onze reis staat in hoofdlijnen hierbij aangegeven.

Vandaag dan op weg gegaan. Vanmorgen al vroeg op, om kwart voor 6. We waren bijtijds op Schiphol en snel door alle veiligheidscontroles.

Rond 11 uur begonnen aan onze eerste vlucht naar Philadelphia. Het was een rustige vlucht met weinig turbulentie. Tegen half 2 plaatselijke tijd in Philadelphia geland en direct de klok 6 uur teruggezet. Dat was al verdiend. De controles in de VS verliepen ook redelijk soepel, dus begon al vroeg het lange wachten op de aansluitende vlucht naar Minneapolis. Op de luchthaven wat rondgekeken en gelezen en om 7 uur vertrokken van Philadelphia met een kleiner vliegtuig. Hier was wat meer turbulentie. Tegen 9 uur geland en de klok weer een uur teruggezet. Zo wordt een dag wel erg lang, want toen we om 10 uur in het Hilton hotel aankwamen hebben we even een bericht gemaakt en zijn daarna direct naar bed gegaan, want het is morgen weer vroeg dag. Om 7 uur vertrekt de bus al naar Forest City, waar we de camper moeten ophalen.

We hebben weer even internet dus een kort verslag. We zijn zaterdag om 7 uur met zo'n 30 mensen met de bus naar Forest City gegaan waar de fabriek staat. Na een rit van 2 uur begon het administratieve gedeelte. Dat verliep deze keer redelijk vlot en om half 12 konden we al op pad met een camper van ruim 31 feet en een slide-out over de hele lengte van de camper. Ruimte voor wel 8 personen. We hebben vandaag ong. 140 mijl gereden en zijn gestopt op een mooie plek aan een meertje in een natuurpark in Lake View, Iowa. (zie foto) Zondag zijn we verder naar het zuiden gereden door Iowa en Nebraska, Het landschap is niet zo overweldigend, meer als Nood-Frankrijk met veel korenvelden e.d.

Wel een mooi natuurreservaat bezocht met veel zeldzame vogels en schildpadden (De Soto Nat. Wild Refuge). We hebben 240 mijl gereden en zijn gestopt bij weer een State Park nl. Mormon Island bij Grand Island,Nebraska. Een mooie plek aan een meertje, maar wel dicht bij de snelweg. Weer een mooie dag met 26 gr.

Vandaag alleen maar een reisdag door Kansas, zo'n 300 mijl door saai akkerbouwgebied, met rechte wegen en half verlaten dorpjes. Geeindigd op een van de weinige campings in de verre omtrek, campground Watersports in Dodge City, Kansas, alleen geen water in de verre omgeving te bespeuren. Wel prachtig weer met een temp. van 30 gr., om vast te wennen aan de woestijnen.

Dinsdag hebben we Kansas verlaten en zijn we via Oklahoma de staat Texas ingereden. Hoewel we weer 300 mijl hebben gereden, was het landschap veel afwisselender, groener en meer golvend. De dorpjes waren nog steeds halve spooksteden. We zijn doorgereden naar Amarillo. Dat ligt aan de route 66, maar hier waren we al eens geweest. We vonden eindelijk het eerste visitor center op onze reis. Na de nodige informatie zijn we doorgereden naar de Cadillac Ranche. Daar staan bij de ingang van de ranch 10 oude cadillacs met hun neus in de grond. Iedereen mag ze bespuiten met graffity. Daar kregen we onze eerste onweersbui. We zijn nog zo'n 20 mijl doorgereden naar Pale Duro Canyon St.P. (zie foto) Texanen noemen het de Grand Canyon in het klein. Daar hadden we een schitterende plek in de vrije natuur. Het was er heel rustig, weinig plaatsen waren bezet. Hier onze tweede onweersbui. Verder was het prima weer met ong. 30 gr. 's Avonds al veel wild gespot, zoals herten, wilde kalkoenen en roadrunners.

Woensdag zijn we vroeg opgestaan om weer wild te spotten. Om 7 uur waren we al op pad. We hadden alleen geen rekening gehouden met de tenperatuursverschillen. Het was nog maar 9 gr. Toen de zon doorkwam werd het snel warm. Ruim anderhalf uur gelopen en veel herten, kalkoenen en rode kardinalen gezien. Na ons ontbijt zijn we vertrokken en hebben we verderop in de canyon nog anderhalf uur gelopen. Minder gezien, want het werd al aardig heet. Daarom verder naar het zuiden gegaan en gestopt in Lubbock, de geboorteplaats van Buddy Holly. Dan moet je natuurlijk ook naar het Buddy Holly Center, waar foto's van hem hangen en zijn platen worden gespeeld. Best leuk om een uurtje rond te lopen. Aan het eind van de dag doorgereden naar de eerste normale camping, een KOA-camping, van onze reis. Bevalt toch een stuk minder. In de vrije natuur staan is veel prettiger dan tussen al die grote Amerikaanse campers. En dan is ook nog het zwembad gesloten. Maar soms is er geen andere keus. Vandaag 130 mijl gereden en dat was genoeg bij een temperatuur boven de 30 gr.

Donderdag hebben we Texas verlaten en zijn New-Mexico ingereden. Het stuk in Texas was saai en vlak. Later werd het beter. Wel veel ja-knikkers en potas-fabrieken. Zijn gestopt in White's City bij Carlsbad. Gaan daar de grotten bezoeken. Overnacht op de campground in White's City. (zie foto) Een plek zonder schaduw maar wel een afdakje boven de picknicktafel, midden tussen de cactussen. Het was 40 gr. We hebben de rest van de dag dan ook niet veel meer gedaan. Gereden 200 mijl. Wel weer een aantal roadrunners en herten op de campground gezien.

Vrijdag hebben we een bezoek gebracht aan de Caverns. In dit Nationale Park ligt een gigantisch grottenstelsel. Ze worden gerekend tot de mooiste van de wereld. Het is inderdaad iets geweldigs. We hebben gekozen voor de route zonder gids maar wel met een headset. Gidsen in Amerika praten nl. nogal lang en breedvoerig. De route zonder gids was ruim 1 mijl lang en we hebben er anderhalf uur over gelopen, wel over keurig geasfalteerde paden, want het is Amerika. Vooral de Big Room was indrukwekkend met een afmeting van 550 bij 335 meter en 78 m. hoog. In tegenstelling tot de temperatuur buiten (40 gr.) was het binnen fris (13 gr,). Met een lift ga je eerst 250 meter naar beneden. Buiten de grotten is het ook erg mooi. (zie foto) De ingang van het complex is boven op een berg, Vandaar heb je een prachtig uitzicht over de vlaktes beneden. Het was de reis beslist waard.

Daarna zijn we vertrokken naar het westen, de kant die we nu verder zullen nemen. Eerst nog over enorme vlaktes met ja-knikkers. Later werd het bergachtig. Onderweg zagen we een leuke kleine camping bij Mayhill. We stonden hier helemaal alleen op een reusachtig grasveld aan de rand van een bos. Heerlijk in de zon gezeten de verdere dag. Het was door de hoogte een stuk frisser, zo koud dat we 's avonds binnen zijn gaan zitten. Vandaag 150 mijl gereden.

Even een inhaalslag maken. We hebben de laatste dagen overnacht in natuurparken, waar soms geen enkele verbinding was. Nu lukt het hopelijk weer vanuit Lordsburg, New-Mexico.

Zaterdag vertrokken naar Alamogordo, de stad bij de White Sands Missle Range, de plaats waar veel raketproeven worden gedaan, de eerste atoombom tot ontploffing is gebracht en waar de space-shuttles weer landden. Eerst hebben we het Museum of Space History bezocht. Het was best interessant, zeker de aandacht die werd besteed aan de maanexpedities. Minder was de grote aandacht voor Werner von Braun, voor de Amerikanen natuurlijk wel van belang. Vandaar zijn we naar White Sands National Monument gereden. Het is een gebied van 780 km2 met alleen maar witte zandduinen. Met de camper konden we er een tiental mijl inrijden. Daarna vonden we het te link worden. Het wegdek was slecht en de kans om vast te lopen was aanzienlijk. (zie foto) Het was oogverblindend zo mooi, maar ook erg warm. Veel zonnecreme gebruikt. We zijn even door de grote stad Las Cruses gereden, maar zelfs midden op de zaterdagmiddag kon je in de Mainstreet nog geen kip raken. Compleet uitgestorven. We zijn daarom doorgereden naar het Leasburg Dam St.Park, een stukje boven Las Cruses. Een schitterende plaats tussen de yucca's en cactussen, vlak aan de Rio Grande. En dat voor maar $14. Hier voor de eerste keer de horny lizards gezien, een hagedis met allemaal stekels. Heerlijk weer, tegen de 40 gr. maar dat went.

Zondag alweer een prachtige dag. 's Morgens eerst naar Mesilla, een klein plaatsje onder Las Cruses gereden. Het was wel even zoeken, maar we zijn er gekomen. Het oude centrum heeft de nodige gezelligheid met een leuk plein met huizen in adobestijl. Vanwege de zondag was het er aardig druk. Hier is de Mexicaanse invloed duidelijk te merken aan de straatnamen en de restaurantjes. Voor de eerste keer een terrasje genomen, wat een zeldzaamheid is in Amerika. Daarna doorgereden naar City of Rocks St.Park. Midden in een totaal verlaten landschap verrijzen opeens een grote groep rotsen, alsof een reus een aantal stenen heeft neergesmeten. Weer een prachtige plaats temidden van de bloeiende cactussen. (zie foto) Hier hebben we een aantal trails gelopen. Deze plek wordt ook veel bezocht door mensen die de sterren willen bekijken. Er stonden er verschillenden met grote telescopen. Jammer was dat het 's avonds eens bewolkt was, want anders hadden we mee kunnen kijken. Het was er aardedonker. We hebben nu ook veel meer de tijd om wat te bekijken. We rijden niet zoveel meer per dag. Vandaag 120 mijl.

Maandag niet ver gereden, niet meer dan 80 mijl, maar wat voor een stuk. Het eerste stuk naar Silver City, een oud mijnwerkersstadje was geen probleem. Daarna begon het pas. We gingen naar Gila Cliffs Dwelling Nat. Monument. De weg erheen voerde door bergachtig gebied over smalle, bochtige wegen. Over de laatste 40 mijl deden we 2 uur. Je was echt aan het eind van de wereld. De weg liep er dood. Bij de Cliffs waren 2 kleine campgrounds die uit niet meer bestonden dan uit een parkeerplaats met verspreid in het bos picknicktafels. Je kon ook niet veel eisen, want het was gratis. Er was wel een droogtoilet en douchen deden we in onze eigen camper. Hier hebben we overnacht met nog een man alleen. Verder was alles doods. De Gila Cliffs is een grote overhangende rots waar Indianen in de 13e en 14e eeuw een vijftal rotswoningen hebben gebouwd hoog boven de rivier. Via een trail kon je er komen. Een keer moest je een houten trap van de Indianen gebruiken. Verder hebben de dag besteed aan vogels en hagedissen spotten. Ook liepen er op een gegeven moment een aantal wilde zwijnen vlak langs onze camper.

Vandaag weer terug in de bewoonde wereld. De terugweg naar Silver City was een stuk eenvoudiger. We hebben dan ook een andere route genomen, die wel en stuk langer was. Maar we wilden langs een observatiepunt, van waar je een goed uitzicht had op de reusachtige open kopermijn van Santa Rita met een diepte van 450 meter. Helaas was het observatiepunt gesloten. We zijn toen maar doorgereden naar Silver City, een stadje dat vroeger leefde van de opbrengst van de koper- en zilvermijnen. Volgens de man bij het visitors center een hele leuke plaats. Wij hebben ondertussen wel andere gedachten hierover. Een stadje met veel leegstand, winkels met artikelen die niet zouden misstaan op de koningsmarkt. We hebben er een iced-coffie gedronken en de eerste Nederlanders ontmoet op onze reis. We zijn een uurtje doorgereden naar de bijna verlaten KOA-camping in Lordsburg. Wel een verschil met de vorige dagen. Nu een kaal stuk grond met een paar boompjes en verder alleen maar grind. Maar wel internet en andere voorzieningen zoals een wasmachine. Ze hebben ook weer een zwembad, maar dat blijkt zelfs bij de huidige temp. van midden 30 gr. gesloten te zijn.

Zitten we vandaag, vrijdag op een campground in Catalina State Park, ver van de bewoonde wereld, blijken we opeens geweldig internet te hebben. Dus even onze reis vervolgen. Woensdag zijn we al onze 8e staat, Arizona, ingegaan. Eerste stop was in Douglas, vlak bij de Mexicaanse grens. Behalve een prima visitors center was er niet veel te beleven. Het enige bezienswaardige was het Gadsden hotel uit het begin van de 20e eeuw. Hier overnachtten de rijke veeboeren en kopermijneigenaren. Het interieur was prachtig, een marmeren trap en met bladgoud bedekte kolommen. De volgende stop was Bisbee, een leuk oud mijnwerkersstadje. Hier konden we wel een blik werpen in de open kopermijn. Geweldig al die kleurschakeringen. Daarna op naar Tombstone. Hier ben je terug in het Wilde Westen. Het stadje is helemaal gericht op die tijd. De Mainstreet is een aaneenschakeling van saloons en souvenirwinkels. De straat is ook niet geasfalteerd maar nog met zand bedekt. (zie foto).

's Avonds herleeft het wilde westen dmv shows en schietpartijen op straat. Het is wel leuk om er even rond te lopen maar we vonden het toch wel erg toeristisch. Een aantal inwoners doen actief mee aan het spektakel door in aangepaste kleding te lopen. Het percentage cowboyhoeden onder de toeristen is erg groot. De campings in de buurt vonden we nu niet erg gezellig. Meer grote parkeerterreinen met reuze motorhomes. Daarom zijn we een stuk doorgereden en zijn gestopt bij een campground in Patagonia Lake St.Park vlak voor Nogales. Hier was het goed vertoeven, midden in de natuur met kolibries en weer roadrunners

Donderdag zijn we de Sonora woestijn ingetrokken. Dit woestijngebied strekt zich uit over een deel van Arizona, Californie en Mexico. Eerst even onze voorraden aangevuld in Nogales, dat precies op de grens met Mexico ligt. We zijn de grens tot op enkele meters genaderd. Hier was niets bijzonders te zien. Wel hebben we de laatste dagen onderweg al verscherpte controles gezien, waarbij wegen waren afgezet en overal camera's stonden. Geen problemen ondervonden. Onderweg gestopt bij een door Franciscaners in 1700 gestichte missiepost, n.l. Mission San Xavier del Bac. Het is een schitterende witte kerk midden in een dor en doods landschap. (zie foto). Daarna doorgereden naar de Gilbert Ray campground bij het Saguaro N.P, een klein stukje ten westen van Tuscon. De vrij grote campground was bijna leeg. Waarschijnlijk te warm. Daar kunnen we ons ook wel iets bij voorstellen als het tegen de 40 gr. is. Amerikanen komen dan ook niet naar buiten. Die zitten de hele dag, trouwens ook 's avonds, in hun camper met de deuren dicht en de airco aan. Soms best een irritant geluid als je er vlak naast staat. Op de campground stonden we midden tussen de metershoge saguaro-cactussen. Deze cactussen krijgen pas na 70 jaar hun zijtakken. Het was een betoverend plekje. We zijn nog een stuk het park ingereden, maar een ranger raadde ons af om het hele rondje te maken, omdat onze camper te groot was voor de smalle wegen. Hij adviseerde een alternatief rondje, dat net zo mooi was. Het voordeel van deze tijd is dat de cactussen volop in bloei staan en er allerlei vogels nectar komen drinken. Vandaag maar iets meer dan 100 mijl gereden.

Vrijdag helemaal rustig aan gedaan. Totaal maar 45 mijl gereden. Dat is soms meer dan genoeg, want het wordt eentonig maar wel erg prettig nl. elke dag een strakblauwe lucht en warm. Alleen maar korte broek en t-shirt. Vanwege de warmte staan we elke morgen rond 7 uur op en gaan we na het ontbijt soms eerst nog een wandeling maken. Na de wandeling zijn we eerst naar het outlet-centrum in Tuscon gereden om onze voorraad spijkerbroeken weer aan te vullen. Vervolgens een stukje verder naar de campground in Catalina St.Park. Weer een bijna verlaten campground met prachtige plaatsen met wat schaduw door bomen. Hier weer veel bijzondere vogels gespot. Vanwege de warmte eerst een poos bij de camper gezeten. Later op de middag hebben we een drietal trails in het park gelopen. We dachten dat we al grote saguaro-cactussen hadden gezien, maar hier waren ze nog veel groter, metershoog en met heel veel zijtakken. (zie foto) Op de campground zaten veel grondeekhoorntjes. Ook nog een coyote en een slang ontmoet. Je leeft op een campground in een natuurpark veel meer in de natuur.

Komen we vandaag, zondag, aan in een klein State park, blijken ze supersnel internet te hebben en natuurlijk gratis. We zijn in Amerika niet anders gewend. Zaterdag zijn we vanuit de omgevng van Tuscon naar het zuidwesten gereden, vlak bij de Mexicaanse grens. Dat was goed te merken, want onderweg kwamen we geregeld wagens van de border control tegen, ook een wegafzetting met controle. Dat was geen probleem, want we gingen richting Mexico. We zijn naar de campground in Organ Pipe Nat. Monument gegaan. De grote campground was nagenoeg leeg. Het seizoen is voorbij. Wie gaat er ook bij een temperatuur van rond de 40 gr. daar bivakkeren. Wij dus, en wat voor een prachtige plaats Standplaatsen zonder stroom maar midden tussen de cactussen voor $16. (zie foto) De organ pipe cactussen danken hun naam aan de vorm. Het lijken net orgelpijpen die uit de grond steken. We hebben er een paar mooie trails gelopen tegen de avond. Dan is de temperatuur prima te doen. Met de camper de loop in het park rijden werd afgeraden. Juist.. te groot. De route naar het park was ook al een erg mooie. Een aaneenschakeling van cactussen in allerlei soorten en groottes.

Zondag hebben we eindelijk weer eens Nederlanders op de campground gesproken. Je begint in het Engels omdat je dat hier niet verwacht. Vandaag zijn we een heel stuk richting Los Angeles gereden. De naam ook al op de bewegwijzering zien staan. Dan wordt het menens. Het eerste stuk na Organ Pipe waren er 2 grenscontroles. Die waren nu een stuk strenger, omdat we uit de richting van Mexico kwamen. De route van zo'n 240 mijl voerde door dor en verzengend heet Arizona. Onderweg zijn we nog even gestopt in Ajo, een klein plaatsje met een prachtige Mexicaanse plaza. Wel even wat anders dan de afgebrande dorpen, die je vaak onderweg tegenkomt, De lunch onderweg hebben we maar in de camper genuttigd, want een picknickplek met wat schaduw was nauwelijks te vinden. We zijn gestopt bij Buckskin Mountain St.Park, een klein park aan de Coloradorivier vlak boven Parker. (zie foto) Het park was nog voor geen kwart vol en dat was maar goed ook, want nu konden we een plaatsje uitzoeken met schaduw. Dat was hard nodig want het was tegen de 40 gr. De streek hier langs de Coloradorivier is erg toeristisch. Het landschap is erg mooi bergachtig maar langs de smalle vlakke stukken van de rivier is het een opeenstapeling van bungalowparken, vakantiehuisjes en rv-parken.. Het water in de rivier mag dan wel verkoelend zijn, het lijkt ons 's zomers een ramp om hier te vertoeven. Op deze zondagmiddag stikte het al van de motorboten en jet-ski's, laat staan in het hoogseizoen. Hier sta je dan niet voor je rust

Vandaag, dinsdag, aangekomen op de KOA-camping in Pomona, een van de steden in de agglomeratie Los Angeles. We zitten nog zo'n 40 mijl verwijderd van ons inleveradres in Bellflower, zuidoost Los Angeles. Gisteren hebben we het snikhete Arizona verlaten en zijn richting Palm Springs gereden. Het was een schitterende route door ruig woestijngebied met soms weidse uitzichten over de soms kaarsrechte wegen door eindeloze vlaktes met op de achtergrond de bergen. Echt zoals je je Amerika voorstelt. Vlak voor Palm Springs is er een hele lange afdaling op highway 62. He stuk is berucht om zijn zeer sterke wind die over de bergpas vanuit het koudere Californie naar Arizona waait. Je hebt de wind hier pal opzij en de camper zwaaide door zijn hoge opbouw van links naar rechts. Dit stuk van de route is ook bezaaid met windmolens. Er staan er vele honderden. Het gebied rond Palm Springs is een groene oase in de woestijn. Het wemelt er van de golfbanen en parken met palmbomen. Op water wordt hier niet gekeken. We waren blij dat we na een poos de wind van voren kregen. Dat reed wat beter. Het was wel te merken dat we weer in de bewoonde wereld kwamen. Wat een verkeer op de wegen hier. Aan alle kanten word je ingehaald, ook door vrachtwagens. Daar rijden er meer dan genoeg van. We zijn gestopt bij Lake Perris State Recreation Area. Dat was een heel groot recreatiepark aan een meer met een grote campground met wel 400 plaatsen, waarvan er maar een tiental bezet waren. (zie foto) Dus ruimte genoeg. Een prima plek om in het laagseizoen te kamperen. In het hoogseizoen moet het er een gekkenhuis zijn. De temperatuur was ondertussen aardig gedaald tot 16 graden. Dat was wel een tegenvaller omdat we binnen moesten verblijven.

Vandaag dus doorgereden naar de Koa-camping. Een camping zoals veel Amerikaanse rv-parken met geasfalteerde plaatsen, maar deze keer wel gescheiden door een grasstrookje van ruim een meter, bevolkt door veel pensionados met reuzencampers. Het is zo'n beetje de dichtstbijzijnde camping bij Los Angeles. Je kunt hier je watertanks leegmaken en eventueel de was doen. Dat was voor ons belangrijk, omdat we nog een paar dagen in Boston verblijven. Vandaag maar 60 mijl gereden. Maar wat voor een mijlen. Allemaal over snelwegen van 4 -6 stroken breed. Je moet ogen van voren en van achteren hebben om alles te volgen. maar we hebben het gered. Nu morgen nog het laatste stukje. Vandaag alles schoongemaakt en de koffers ingepakt. Het was alleen jammer dat het weer niet meezat. Vannacht voor het eerst wat regen en vandaag zwaarbewolkt en erg fris. Weer voor de fleece-trui. Maar we mogen niet mopperen. We hebben zon in overvloed gehad.

Vandaag hebben we de camper veilig afgeleverd bij de verhuurder van Apollo in Bellflower bij Los Angeles. Het was een stukje van maar 40 mijl, maar het pittigste stuk van de hele reis. Je snapt niet dat er zoveel verkeer op de wegen kan zijn. Vaak wegen met meer dan 4 rijbanen en het voegt maar in en uit. En daarbij al het vrachtverkeer in allerlei buitensporige maten. Al heb je dan een hele grote camper, tussen al die vrachtwagens stel je niets voor. vooral op de interstate 10 was het oppassen geblazen. Daar waren wegens wegwerkzaamheden kilometerslang stroken afgezet met hoge betonnen banden aan de zijkant. maar we hebben het zonder een schrammetje gered. De controle bij Apollo verliep erg snel, zodat we bijtijds de metro naar ons hotel vlak bij het vliegveld konden nemen. Voor het geld hoef je een metroritje niet te laten. Een enkeltje voor een rit van ten hoogste 2 uur kostte ons $ 0,35 (senioren- en daltarief). Ons ritje was maar 20 min. 's Middags wilden we eerst naar Los Angeles Downtown gaan. We zagen echter dat we net zo gemakkelijk met de metro naar Long Beach konden gaan. Downtown vonden we de vorige keer ook al niet zo veel bijzonders. Long Beach was wel mooi. Brede avenues met palmen en mooie gebouwen (banken en hotels). We hebben een hele tijd lang het waterfront geslenterd. Vooral Shoreline Village was heel mooi. (zie foto) Leuke winkeltjes in vrolijke kleuren en zowaar terrasjes. Daar natuurlijk gebruik van gemaakt en lekker gegeten bij een Mexicaans restaurant. Het was alleen jammer dat net toen we naar huis gingen, de zon doorbrak. Dat maakte de temperatuur een stuk aangenamer, want het was niet warmer dan 17 gr. Het is ons wel weer opgevallen, dat er zoveel zwervers en andere mensen met problemen rondlopen. Het publiek in de metro is ook het observeren waard. De rijkere Amerikaan zal heus geen gebruik maken van het openbaar vervoer. Die neemt de eigen auto of een taxi. Toch hebben we ons niet onbehaaglijk gevoeld. Gewoon niet reageren is soms de beste oplossing. Morgen vroeg op, om 5 uur, voor onze vlucht naar Boston.

Gisteren zijn we 's morgens om 8 uur al uit los Angeles naar Boston vertrokken. Een hele mooie vlucht van 5 uur dwars over heel Amerika naar de andere kant. Het was heel helder weer en we konden veel bekende dingen op de grond herkennen, plekken waar we al eens geweest waren. Vooral het stuk over de woestijnen van Nevada was interessant. Ondertussen moesten we de klok weer 3 uur vooruitzetten. Om 5 uur 's middags landden we in Boston. Omdat het een binnenlandse vlucht was, konden we zo met de koffers doorlopen. Omdat het vliegveld vlak tegen de stad aanligt, waren we met de metro zo bij ons hotel. Vlak bij het hotel ligt een erg mooi winkelcentrum, Prudential Center. Het lijkt wel wat op Hoog Catherijne, maar dan met vrijwel uitsluitend dure merkzaken. Wel een aantal ook nog betaalbare restaurants. Hier Aziatisch gegeten, omdat we geen zin meer hadden om de stad in te gaan. Vandaag onze eerste dag Boston. Is uitstekend bevallen. Boston is een erg mooie stad met veel prachtige gebouwen. Het is niet zoals de steden in het westen van het land, waar de winkels in grote malls buiten de plaatsen zijn. Bosten is meer Europees met mooie winkelstraten, leuke pleinen met terrasjes, hoewel ook de take-away rijkelijk floreert. Veel zie je mensen met een bakje of een bord op een bankje of grasveld zitten eten. De wegwerpcultuur viert er hoogtij. Boston lijkt wel wat op Londen of New-York met de donkere stenen van de huizen en de ijzeren trappen aan de buitenmuur. Vanmorgen eerst een mooie oude kerk met donker houten interieur bezichtigd (de Old South Church) en daarna de Boston Public Library uit 1895. Verder naar de Public en Common Garden. Hier stonden i.v.m. memorial day 37.000 vlaggetjes ter nagedachtenis aan de omgekomen soldaten uit Massachusett tijdens alle oorlogen. Chauvinisme is de Amerikanen niet vreemd, overal hangen de stars en stripes. Daarna hebben we de Freedom Trail gelopen. Dmv een lijn van rode stenen is dwars door de stad een wandelroute van 2,4 mijl uitgezet, die je langs allerlei gebouwen, kerken en andere bijzondere plekken voert die te maken hebben met de revolutionaire en koloniale tijden uit de geschiedenis van Boston. (zie foto) Op Bunker Hill hebben we ook nog de gedenknaald beklommen, een klim van 294 treden, maar met een prachtig uitzicht. Het was een hele opgave, zeker met een temperatuur van boven de 30 gr. Het lijkt in dat opzicht wel op Nederland. Gisteren 17 gr., nu 32, morgen ook en zondag 15 gr. met regen. We zullen wel zien. Dit is vandaag mooi meegenomen. Vanwege het mooie weer was het erg druk in de stad, veel toeristen en volle terrasjes. Maar reuze gezellig ook door de vele straatartiesten. 's Avonds prima Vietnamees gegeten in Chinatown. Dat heeft wel veel eettentjes en vanzelfsprekend de bekende Chinese poort, maar weinig toko's. Alles bij elkaar een vermoeiende maar schitterende dag.

Vandaag, zaterdag, zijn we nog een dag Boston gaan verkennen. We hebben het vandaag op zijn Italiaans gedaan. Eerst vanmorgen een ontbijt genomen bij een Italiaanse bar. Heerlijk zo'n chiabattabroodje. Dat is nog eens iets anders dan het overwegend kleffe Amerikaanse brood, dat alleen geschikt lijkt om te roosteren. Daarna hebben we een paar uur een stuk van de Harbor Trail gedaan. Het gedoe op het water blijft een leuk gezicht. Onderweg veel bankjes genomen, want het was weer drukkend warm, ca. 32 gr. Ook nog een paar andere stukken van Downtown verkend. maar op een gegeven moment werd het niet zo leuk meer. We zeggen weleens dat Amsterdam druk is, maar dit was nog erger. (zie foto) Alle terrasjes en eettentjes zaten overvol. Misschien kwam het door de zaterdag en het mooie weer. We besloten daarom niet eerst terug te gaan naar het hotel en later te gaan eten. Gisteren hadden we in de wijk North End, de Italiaanse wijk van Boston, een aantal leuke restaurants gezien. Maar al om 6 uur was er bijna geen binnenkomen aan. Vrijwel alles zat vol, bij sommige restaurants stonden ze in rijen dik buiten te wachten. Tenslotte in een zijstraat toch nog een restaurant gevonden waar plaats was. Nog lekker gegeten ook. We vinden wel dat de prijzen voor eten en drinken een stuk hoger zijn dan in Nederland. Toch blijven we het hier heerlijk vinden om rond te reizen. Overigens nog geen Nederlands horen spreken hier en dat is ook opvallend want Nederlanders komen we overal wel tegen.

Maandagmorgen weer veilig thuisgekomen.

Zondag eerst nog een aantal uren doorgebracht in Boston. Maar wat een verschil met de dagen ervoor. Toen 32 gr, nu net 13 gr. Dapper begonnen in de korte broek maar na even testen buiten werd het toch maar een lange. Geen slecht resultaat voor een vakantie van 3 weken. Eerste en laatste dag lange broek, verder alleen maar korte broek en t-shirt en soms een truitje. Maar het werd nog erger, eerst een trui erbij en later nog een fleece-vest. We hebben 's morgens de Black Heritage Trail gelopen. Het is een stadswandeling van 1,6 mijl door de wijk Beacon Hill. Hier woonden in het begin van de 19e eeuw de van oorsprong Afrikaanse Amerikanen en veel vroegere slaven. Hier streden ze ook voor verbetering van hun burgerrechten. Het is een wijk met veel oude huizen en veel groen. een rustig stukje Boston, zeker op een zondagmorgen. (zie foto) Een verademing na de hectiek op zaterdagmiddag. Ook Downtown was nu een stuk rustiger, waarschijnlijk ook vanwege de kou en de wind. Ook wij vonden het minder en zijn teruggegaan naar ons hotel om ons klaar te maken voor de terugreis. Met de metro zijn we naar het vliegveld gegaan en rond 8 uur 's avonds met de reuzen airbus 380 vertrokken naar Londen. Daar was de overstaptijd erg krap, maar we hebben het met wat hardlopen gehaald en waren maandagmorgen om 10 uur weer op Schiphol. We hebben een geweldige reis gehad en veel gezien. Ondanks de bijna 3000 mijl die we hebben gereden, hebben we niet het idee dat we steeds maar in de camper zaten. Sommige dagen was het wat langer rijden, maar dan was er weinig te zien. Andere dagen hebben we onze tijd genomen en genoten van de natuur en veel gewandeld. Het was wel warm, soms bijna 40 gr. maar het was prima te doen. Deze reis later in het jaar maken lijkt ons een hele opgave gezien de hitte. Een maand eerder zou een optie zijn, die voor ons deze keer niet opging. Het voordeel van deze tijd was wel, dat de campgrounds in de parken vrijwel leeg waren en je de mooiste plekjes kon uitzoeken. Ook nauwelijks andere toeristen gezien en maar 2 keer een Nederlands stel. Het is iedereen aan te raden die eens iets anders wil zien dan de geeigende parken.