Om 5:30 gaat de wekker. Onze vlucht vertrekt in de ochtend en omdat de treinen dan nog niet rijden gaan we met de auto. Snow, de traveldog hoeft niet uitgelaten te worden want zij is uit logeren.

Op de A2 komen we in een flinke file. Altijd spannend want we moeten natuurlijk wel op tijd zijn. We hebben al online ingecheckt en een parkeerplaats gereserveerd. Deze keer niet op P3, dat is ongelofelijk duur geworden. Op een kwartiertje afstand van Schiphol parkeren we de auto en we wachten op de bus. Ondertussen vliegen er grote toestellen over ons heen. De chauffeur heeft onze namen netjes op zijn lijstje en brengt ons veilig naar het vliegveld.

Inchecken, security en douane verloopt voorspoedig. En even later zitten we aan een broodje. De gate waar we naartoe moeten is G1, we worden met een bus naar ons toestel gebracht.

Denver (via Chicago) Here we come!

De vlucht naar Chicago verloopt voorspoedig. We zitten economy plus. Dat betekent vooral extra beenruimte. Omdat de vlucht lang niet vol is kunnen we een stoel nemen met een vrije plek naast ons. Dat is net wat meer ruimte. Ik vind vliegen een noodzakelijk kwaad en het duurt altijd te lang, maar ja als je ergens naartoe wil hoort dat er nu eenmaal bij.

Aangekomen in Chicago gaan we door de douane. We nemen de rij bedoeld voor passagiers die al de immigratievragen ingevuld heeft. Daarvoor hebben we de MPC app gedownload. Het is sowieso niet druk bij de immigratiedienst. Dat is maar goed ook want we moeten onze koffers nog van de ene band naar de andere brengen, met de trein naar een andere gate en weer door security. Er staat een mega lange rij. We leggen uit dat we over een kwartier moeten boarden. En de rij is minstens drie kwartier lang. Op advies van een airportmedewerker skippen we de rij. Brutalen hebben de halve wereld. Het is maar goed dat we geen vertraging hebben en dat we een beetje kordaat zijn anders hadden we het niet gehaald.

De volgende vlucht zit goed vol op een stoel na en laat die net in onze rij zijn. Het is maar twee uur vliegen dus prima te doen. Bij aankomst halen we de koffers die er meteen zijn en lopen naar buiten.

Denver airport is een prachtig vliegveld. We wachten op de shuttle naar het hotel. Het is heerlijk weer, maar wat ons betreft mag de bus wel komen. Voor ons is het ondertussen middenin de nacht. Het hotel is erg eenvoudig. De kamer op zich prima. De bedden zijn wel nogal smal. Als we gesetteld zijn gaan we in de buurt op zoek naar een restaurantje en komen uit bij een Vietnamees restaurant waar we prima noodles eten. Na het eten nemen Eric en Jelle nog een duik in het zwembad. Ik ga liever even douchen.

We rommelen nog wat maar dan gaat letterlijk en figuurlijk het licht uit. Niet zingen na bijna 24 uur wakker geweest te zijn. Morgen is er weer een dag.

Overnachting: La Quinta Inn & Suites Denver Airport

Na een redelijke nacht in een te smal bed worden we rond 6 uur wakker. Dat doet het tijdverschil met je. We rommelen wat en rond kwart over 7 gaan we een ontbijtje pakken in de lobby van het hotel. Dat mag eigenlijk die naam niet echt hebben. Het is echt sobertjes. We vullen toch onze maag en na het eten nemen Eric en Jelle nog een duik in het zwembad. Ik ga lekker in de hotel tuin zitten. Het is heerlijk weer.

We hebben om 10 uur afgesproken om de camper bij Cruise America op te halen. Met een Uber zijn we er binnen een half uur. We hebben er zin in want de besneeuwde bergtoppen van de Rockies zijn mooi te zien in de verte.

Bij Cruise worden we al verwacht. We handelen het papierwerk af en na een uitleg kunnen we op pad. De camper ziet er prima uit. En rond kwart voor 11 draaien de wielen over het (super slechte) asfalt van Colorado.

De eerste stop is de Walmart. We laden twee karren vol met eten. Verhongeren zullen we niet. 450$ lichter bergen we even later alle boodschappen in de camper op. We eten een broodje want het is ondertussen al half één.

Daarna gaan we nog een half uurtje terug om wat kampeerspullen te kopen en dan vertrekken we toch echt. Eerste stop is Boulder op een half uur rijden. We parkeren in de buurt van de Pearl mall. Een supergezellige straat met de leukste kleurrijke winkeltjes, terrasjes en mooie bloemen, planten en kunstwerken. Helemaal mijn ding. We slenteren een uurtje rond en rijden dan via het. 119 richting Nederland.

De route is prachtig en meandert tussen de bergen en langs een riviertje af. Om helemaal in de vakantiestemming te komen. Een klein half uur later zijn we in Nederland. Een ieniemie dorpje en leuk natuurlijk omdat wij ook uit Nederland komen.

Het dorpje heeft wat leuke winkeltjes en barretjes maar is toch niet zo leuk als Boulder. We blijven dan ook niet lang want we willen naar de camping die nog weer een klein half uur verder ligt. De camping ligt in het Golden Gate State Park.

We hebben een mooi plekje met een picknicktafel, flinke vuurkorf en met elektra.

Aangekomen pakken we onze spullen uit want we willen niet uit onze koffer leven. Fijn dat dat met een camper ook niet hoeft. Een uurtje later heeft alles een plekje en zitten we met een biertje lekker buiten. Een lekkere salade is zo gemaakt en het kampvuur knappert.

Het is een lange dag geweest en we zijn door het tijdverschil ook best moe. Niet al te laat duiken we erin. Deze dag smaakt naar meer.

camping: Golden Gate State Park. 36$. Met elektra.

Gereden mijlen: 54 mijl

Na een rommelige nacht worden we weer erg vroeg wakker. Ik mag hopen dat dit snel beter wordt. Buiten is het nog fris dus zetten we even de verwarming aan.

We maken een ontbijtje met bacon en ei, een stuk beter dan gisteren en besluiten het toch buiten op te eten. Het is zo’n stralende dag, daar moet je van profiteren. Eigenlijk willen we de route door Golden Gate SP volgen maar gelukkig zien we dat een deel niet geschikt is voor campers. Dan maar de snelste weg het park uit want we hebben een flink aantal mijlen voor de boeg.

We slaan Highway 70 op. Een lange brede dubbelbaans weg maar met zicht op de besneeuwde bergtoppen van de Rockies zeker geen straf. Als we Rocky Mountain NP voorbij zijn blijven de bergen indrukwekkend want de typische wintersportplaatsjes zoals Coppermountain, Breckenridge en Vail komen voorbij. Bij deze laatste stoppen we om even wat sfeer te proeven. Daarna rijden we weer door en rijden door Glenwood Canyon. Wat een prachtige weg met schitterende omgeving is dat zeg. Echt mooi.

Na Glenwood Springs wordt de weg een stuk saaier. Met verstand op nul stappen we op het gaspedaal. Onderweg lunchen we bij een kleine restarea. Prima wel eigenlijk.

Bij Grand Junction kopen we een bezem want de camper moet wel schoon, maar dan komen we toch in de buurt van onze eindbestemming van vandaag, Colorado Monument National Park. De weg leidt de hoge rotsachtige bergen in. Haarspeldbocht na haarspeldbocht nemen we en het uitzicht is spectaculair. Dit park is helemaal nieuw voor ons maar wat een plaatje. Echt een pareltje.

Bij het visitor center bekijken we de expositie en een film en laten ons dan adviseren over welke trail we niet mogen missen. Dat zijn er twee. We volgen de weg langs de canyonrand en even later parkeren we bij de eerste route. De Coke ovens trail. Het is een klein half uurtje lopen door een prachtige omgeving. Er staan overal juniper trees. De kronkelige stammen met de jeneverbessen aan de takken vind ik altijd iets magisch hebben. Aan het einde van de trail hebben we een prachtig uitzicht. De klim omhoog is wat zwaarder maar het lukt toch.

De volgende trail is de Ottotrail. Genoemd naar de stichter van het park. De route is eenvoudig en het uitzicht fantastisch. En dan te bedenken dat Independece Monument, een hoge losstaande rots, elk jaar op de fourth of July beklommen wordt door bergbeklimmers. Mij niet gezien.

Na deze wandeling gaan we naar onze camping hier in het park. Saddlehorn campground. Even later zitten we heerlijk met een drankje in het zonnetje. Want ook dat is vakantie. Samen maken we het eten klaar en niet veel later zitten we aan de spaghetti met meatballs.

Jelle wil graag de zonsondergang fotograferen en vanuit de camping wandelen we met een paar biertjes en stoeltjes naar de rand van de canyon. Helaas is de stand van de zon niet ideaal en dus lopen we naar de windowarch trail. Daar is het uitzicht wel goed. Ik word afgeleid door twee mensen waarvan de jongeman net op zijn knieën gaat om zijn meisje ten huwelijk te vragen. Ze zegt ja! Van een afstand maak ik een foto van ze en kan het niet laten ze te feliciteren en de foto aan te bieden van dit bijzondere moment. Ze zijn er helemaal blij mee. Wat leuk om te doen en superleuk dat het ook met vandaag onze trouwdag is. Ik neem afscheid en loop naar Jelle en Eric die ook staan te genieten. Het uitzicht ìs grandioos. Dan gaan we met een biertje nog fijn een half uurtje genieten van het heerlijke moment.

bij de camper terug nemen we een douche en zitten nog even lekker buiten. Het is nog best warm. Rond een uur of tien is het mooi geweest en gaan de luikjes toe.

Overnachting: Saddlehorn campground. Geen hook-up.

Gereden afstand: 266 mijl

Het is echt waar. Vandaag zijn we nog eerder wakker dan gisteren. Half zes en aan de horizon gloort de zon. Zo we genoten hebben van de zonsondergang denk ik dat het lot wil dat we ook van een zonsopkomst genieten. Ik zet even een koffietje en ga dan met Jelle naar buiten. Eric gluurt door het raampje naar buiten. De zonsopkomst is weliswaar minder spectaculair dan de zon die onder ging, maar het is toch fijn om zo vroeg al buiten te zijn. Het is helemaal niet koud. De hemel kleurt roze en paars en dan komt die koperen ploert boven de bergtoppen uit en de dag is begonnen.

We maken een ontbijt en smikkelen dat lekker op. Rond 8 uur zijn we klaar om te vertrekken. Ik ben onze mascotte, Stitch kwijt en ben bang dat ik hem achtergelaten heb gisteren tijdens een wandeling langs de Ottotrail. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om niet te gaan kijken en aan het eind van de trail op een tak, waar ik hem gisteren neergezet heb, staat hij ongeduldig te wachten. Wat ben ik blij dat hij niet weg is.

We vervolgen de route door het park langs de rim. Dat is ongeveer 23 mijl. Met wat tussenstops langs viewpoints rijden we de weg in een uurtje. Aan het eind parkeren we om nog een wandeling te maken naar Hells Kitchen. Eric gaat niet mee, maar Jelle en ik wandelen lekker de canyon in. Het is een prima wandeling en de bestemming zeker de moeite waard. Een kleine canyon met hoge schoorsteenachtige rotsen vormen een beschutte omgeving. Het is nog lekker rustig. Als we teruglopen wordt het een stuk drukker. Vroeg opstaan heeft z'n voordelen.

In Grand Junction tanken we, want de benzine in Colorado is goedkoper dan in Utah en bellen even naar huis. We moeten wel weten hoe het met Snow, de traveldog is. Ze maakt het gelukkig goed.

We rijden via hwy. 70 door en slaan af naar hwy. 128, een scenic byway die langs de Colorado rivier ook naar Moab leidt. Jelle maakt met z'n drone een mooi filmpje van de rijdende camper. Onderweg stoppen we bij de rivier en maken lunch. Het is goed warm en het koele water van de rivier lonkt. Ik heb wel zin in een duik. Niemand gelooft me, maar even later neem ik een duik en lig ik in de Colorado. Heerlijk. Jelle en Eric blijven niet achter en volgen. We zitten hier een tijdje in het zonnetje en vervolgen onze weg. Jelle maakt onderweg nog wat shots met z'n drone. Het is ook een schitterende omgeving met de hoge rode en grillige rotsformaties. Het is een van mijn favoriete omgevingen. Nou ja, ik vind heel veel mooi in de VS, maar dit is zeker een van de favorieten.

We kunnen niet echt meer een plekje vinden waar we met goed fatsoen kunnen parkeren. Er zijn wel een aantal leuke natuurcampings aan het water, maar die zijn allemaal vol. Daarom rijden we lekker naar onze camping in Moab, Sun Outdoors Downtown. Het is behoorlijk bewolkt. Ik heb even niet zoveel puf en besluit lekker een dutje te doen terwijl Eric en Jelle gaan zwemmen in het zwembad van de camping.

Na een uurtje ben ik weer opgeknapt en we relaxen wat op de camping. We wilden eerst zelf wat koken, maar omdat we ook Moab willen ontdekken gaan we vandaag uit eten. Rond een uur of 6 slenteren we het stadje in. Het centrum is ongeveer 10 minuutjes lopen. Het is gezellig druk. Moab is een levendig stadje met heel veel 4x4 auto’s, pick-up’s, quads en andere voertuigen die bedoeld zijn om de outback in te gaan scheuren over Mainstreet. Veel eettentjes en winkeltjes zijn er ook.

We belanden op een terras waar het goed druk is en meestal betekent dat goed eten. En dat klopt. We hebben heerlijk gegeten van een goede burger, fish taco’s en een goed gevulde salade. Lekker hoor. Voor de deur staat een lange rij om ijs te halen. Meestal zijn we voor maar vandaag slaan we over. We gaan lekker naar de camper terug en eten daar een ijsje drinken een fris biertje en spelen nog een spelletje. Zo hoort vakantie te zijn.

Overnachting: Camping Sun Outdoors Moab Downtown. 75$ per nacht. Water en elektra. (dumpstation op de camping).

Gereden mijlen: 125 mijl

Het gaat de goede kant op. Om half 8 worden we wakker. Er is al veel bedrijvigheid op de camping met mensen die aan het opbreken zijn. We eten een bakje cruesli en maken ons klaar om naar Arches National Park te gaan. We hebben een tijdslot geboekt tussen 9 en 10 uur. Ideaal, want als we aankomen staan er maar een paar auto’s voor ons. We krijgen onze kaart en brengen eerst een bezoekje aan het visitor center. Vaste prik. Even rondneuzen, filmpje kijken, muntje kopen en op pad.

Onze digitale navigator ‘Henry’ is ook weer van de partij. Voor degenen die Henry niet kennen, het is een gps aangestuurd navigatie-app (Guide Along) die tijdens het rijden allerlei bezienswaardigheden benoemt en tips geeft. Ontzettend leuk en na een dagje met Henry zijn we een stuk wijzer. We hebben ontzettend veel zin om de omgeving te (her)verkennen. We stoppen bij Park Avenue. Met een beetje inbeeldingsvermogen lijkt het op een brede straat met hoge wolkenkrabbers. Jelle en ik wandelen door de Avenue naar de andere kant, waar Eric ons opwacht. Dit wilde ik de vorige keer ook al en het is dus leuk dat het er nu van komt. Het is een betrekkelijk eenvoudige, maar mooie wandeling van ongeveer 20 minuten. Eric zit lekker met een boekje in de schaduw te wachten.

Met z’n drieën rijden we weer door en Henry leidt ons door het park. Eerst naar Balanced Rock en dan naar het Windows district. Hier bij elkaar vind je een aantal fraaie arches die meer dan de moeite waard zijn. We wandelen eerst naar Window Arch en hebben een geweldig uitzicht. Onderweg maken we kennis met een lokale, gele slang die rustig tussen de woestijnplantjes schuifelt. Dan naar Double Arch, deze is echt imposant en je kunt er echt inklimmen. Ik merk dat het wat minder soepel gaat dan een aantal jaar geleden. Jaja, de jaartjes beginnen te tellen.

Na een tijdje rijden we door naar Fiery Furnace. We hebben helaas geen tour kunnen boeken, wat vorige keer wel gelukt is. Dat kan ofwel maanden van te voren ofwel een week voor aankomst. Nou ja, jammer dan. Hier maken we een broodje tonijn en eten die lekker in de camper met airco op. Dan rijden we naar Devils Garden aan het einde van het park. Hier gaan we eerst een tijdje in de schaduw een beetje relaxen. Dat hoort er ook bij.

De zon schijnt lustig, maar er zijn ook wolkjes waardoor het toch minder warm is. En er staat een verkoelend briesje. Dat maakt het wandelen wel relaxter. We trekken onze wandelschoenen aan en lopen richting Landscape Arch, een van de meer fragiele bogen met een enorme spanwijdte. Vorige keer dacht ik al dat deze arch wel eens eerdaags in zou kunnen storten, maar de boog stond nog even stevig hoog boven ons hoofd in het landschap. We wandelen rustig terug, want het is toch wel warm.

We besluiten naar de parkeerplaats van Delicate Arch te rijden. We willen hier graag met zonsondergang zijn en willen wel een plekje. Ook willen we nog even wat eten en een boekje lezen. Grappig want naast ons staat een rijtje Cruise America campers waarmee je bijna een compleet station zou kunnen vullen.

Om kwart voor zeven wandelen we op ons gemakje omhoog. Het is een wandeling van 5 km roundtrip. Omhoog is natuurlijk wat pittiger dan omlaag maar de ondergrond is prima en we genieten van het uitzicht. Het laatste stuk is het mooist. Langs een smalle richel lopen we langs een rode rotswand en tadaaaa, daar is hij, Delicate Arch in vol ornaat. We zijn niet de enigen, maar de saamhorigheid om zo’n natuurverschijnsel te bewonderen en ervan te genieten heeft wel wat. Jelle en ik gaan natuurlijk de traditionele foto maken onder de arch en Eric geniet gewoon lekker van het uitzicht.

Helaas is het ook wat bewolkt en dat heeft invloed op de gloed op de rotswand. Gelukkig piept het zonnetje er soms toch door en pakken we toch wat van het golden hour mee. Net als we willen gaan komt de zon onder een dikke wolk door en de horizon kleurt compleet oranje. Heel gaaf. Dan vangen we toch met de terugweg aan, want de grond is oneffen en het is dus nog 2,5 km. De terugweg gaat gelukkig sneller dan heen. We zijn de laatste camper die nog op de parkeerplaats staat en even later tuffen we het park uit. Moe maar voldaan na een lange, intensieve, maar prachtige dag. Op de camping frissen we onszelf op met een douche en koud biertje en dan is het mooi geweest.

Verblijf: Sun Outdoors Moab Downtown 75$

Gereden mijlen: 55 mijl

Vanochtend worden we op een schappelijke tijd wakker. Jelle bakt pancakes en die smikkelen we lekker buiten op. Het is aangenaam qua temperatuur en een beetje bewolkt. Vandaag starten we rustig op. Gisteren heeft er wel ingehakt.

Rond een uur of 10 rijden we naar de supermarkt voor wat boodschapjes en dan gaat het richting Canyonlands. Het is 31 mijl vanaf Moab. De zon wil niet echt doorbreken. Bij de ingang van het park gaan we natuurlijk naar het visitor center en aan de overkant hebben we meteen een mooi uitzicht over het park en de Shafer Trail, een lange kronkelige weg die van boven aan de rim de canyon in gaat. Dat hebben in 2016 met een Jeep gedaan. Was heel gaaf én spannend. Deze keer hebben we 'Henry' die ons vrolijk door het park begeleidt met zijn verhalen. Hij duidt alle bezienswaardige punten aan en is nooit beledigd als je doorrijdt en juicht je enthousiast toe als je wél stopt.

Het is best druk in het park, want bij veel punten hebben we moeite om een parkeerplekje te vinden. Na wat stops rijden we door naar het einde van het park, naar Grand Viewpoint met een prachtig uitzicht over de weidse omgeving en de diepe onderliggende canyons. Heel indrukwekkend is het. We maken lekker een lunch met hotdogs en stokbrood en peuzelen het aan de canyonrand lekker op. Een terras met uitzicht.

Nadat we klaar zijn rijden we verder en stoppen geregeld even maar het volgende doel is Green River Overlook. Ik denk dat dit mijn meest favoriete uitzicht in Canyonlands is. We genieten van het uitzicht, samen met een buslading elderly people. Zij genieten zichtbaar ook.

Als we uitgekeken zijn rijden we naar de parkeerplaats van Mesa Arch. Ook een echte blikvanger in het park. Het is een wandeling van een minuut of 10 en we hebben geluk want er is bijna niemand te zien. We kunnen dus mooi op ons gemak rondkijken en een paar foto's maken. We hadden geen 5 minuten later moeten komen, want opeens is het weer erg druk met mensen. Zo gaat dat. We maken een praatje met wat mensen uit Canada en een gezin dat 7 maanden aan het reizen is met hun eigen camper in de VS en Canada en wisselen wat ervaringen uit. Altijd leuk.

Eerlijk gezegd hebben we het een beetje gehad met steeds in en uit de auto stappen en besluiten om terug te rijden naar Moab. Hier willen we graag bij een populaire foodtruck quesadilles eten. Wat een pech, als we aankomen en geparkeerd hebben sluit de foodtruk net. Dat is balen. Gelukkig is er naast de truck een heel terrein met allerlei foodtrucks. Ideaal. We kiezen alle drie wat lekkers en smikkelen het in het zonnetje, dat toch doorgebroken is op. Er staat vandaag ook een flink windje waardoor het ook niet te warm is.

We zijn eigenlijk best moe van afgelopen dagen en besluiten dat we vanavond toch niet meer terug gaan naar Arches voor nog een zonsondergang maar blijven lekker op de camping. De kans op mooi licht bij zo'n dichte bewolking is klein en Eric en Jelle willen graag een duik nemen in het zwembad en vandaag kunnen we ook mooi een wasje draaien. Dat moet af en toe ook gebeuren. We rommelen dus rondom de camper wat aan, lezen wat, boeken een tour in Monument Valley waar we over 2 dagen hopen te zijn en doen een spelletje. Er kan natuurlijk maar 1 winnaar zijn. Of kan ik beter zeggen winnares. Ik noem verder geen namen. Ondertussen tikt de regen op het dak van de camper. Eric en Jelle halen snel de was op bij de laundry en als dat opgeruimd is duiken we ons bedje in. Morgen rijden we naar Canyon de Chelly. Benieuwd naar, want hier zijn we nog nooit geweest.

Overnachting: Sun Outdoors Moab downtown 75$

Gereden mijlen: 96 mijl

De hele nacht heeft het zachtjes geregend. Vallende regendruppels op het dak van een camper klinken vaak erg gezellig, maar is wel het laatste wat we verwachtten in Moab.

Als we opstaan is het gelukkig opgehouden met regenen. We bakken pancakes en kunnen toch buiten eten. Dan maken we ons klaar voor een lange rijdag. We doen nog wat boodschapjes voordat we Moab verlaten, gooien de tank vol en off we go.

Een eindje voorbij Moab komen we langs een rotswand, met schreeuwerige letters, Hole in the wall. Deze keer stoppen we toch om een kijkje te nemen. Het is een ratjetoe van rommeltjes, beelden, relikwieën en curiositeiten. Alles bij elkaar maakt het wel lollig. Je hebt ook niets verloren als je niet stopt. We rijden dus snel door en pakken op de weg naar The Needles, wat ook onderdeel is van Canyonlands NP Newspaper Rock mee. Een rotswand met 2000 jaar oude rotstekeningen erop. Vanuit hier is The Needles nog 27 mijl en omdat we zo'n eind moeten, slaan we dit deel toch over.

Als we bij Bluff aangekomen zijn stoppen we op ons favoriete plekje bij een oude roestige oldtimer waar we al vaker foto's van gemaakt hebben. Het voelt een beetje als thuiskomen als we zien dat hij er nog staat. We maken een soepje en een hotdog warm en als het op is rijden we door richting Canyon de Chelly. Tegen een uur of 3 komen we aan bij het visitor center van het park. We krijgen een kaart en gaan op de camping staan, Cottonwood, die op een steenworp afstand ligt. Het is een ruim opgezette camping en het zonnetje is ondertussen heerlijk gaan schijnen. Na de lange rit hebben we wel zin om even te relaxen en dus gaan we met een boekje in het zonnetje zitten.

We hebben besloten om de south rim van het park aan het einde van de middag te rijden zodat we de sunset mee kunnen pakken. We zien dat er aan het einde van die route nog een camping is. Spiderrock Campground. Omdat we nog niet betaald hebben bedenken we dat we wellicht beter daar kunnen gaan staan. Dan hoeven we na sunset niet meer helemaal terug. Zo gezegd zo gedaan. Rond een uur of vijf vertrekken we. We betalen netjes 5$ voor day use fee. Langs de route zijn een stuk of 6 viewpoints waar je kunt stoppen om over de canyon uit te kijken. En wat is dát mooi zeg. Dat had ik totaal niet verwacht. Aan de rand van de rim kijk je uit over een diepe, groene kloof. De rode rotsen met het weelderige groen van de ontelbare struiken, planten en bomen maakt het heel bijzonder. Door de canyon stroomt een watertje. Je kunt dit park prima bekijken op deze manier, maar als je de canyon in wil gaan dan moet je een tour boeken, want alleen de cany0n in wandelen is niet toegestaan.

Bij het volgende punt worden we opgewacht door een schattige puppy. Het bruine hondje lijkt op ons te wachten en we zoeken haar baasje. Die is er niet. Als we nog eens goed kijken zien we dat dit een kleine straathond is, vol met teken, maar met zo'n lief koppie. We geven haar water en wat plakjes ham en brood. Ze schrokt het in een keer op. We dopen haar Chelly. Konden we haar maar meenemen. Helaas. Met pijn in mijn hart laten we haar achter, wel met een bakje water voor de dorst.

Ook de volgende punten zijn spectaculair. Voor sommige punten kun je gewoon aan de kant blijven staan en voor andere punten moet je een klein eindje lopen. Dat maakt het ook afwisselend. Dan komen we bij de camping aan. Er is meer dan genoeg plek en we betalen 15$ aan de Navajo die de camping beheert. Voordat we doorrijden naar de laatste 2 punten maken we wat te eten en krijgen weer gezelschap van een mooie en lieve hond. Ook zij heeft honger en ook zij krijgt wat te smikkelen. Tevreden gaat ze erbij liggen.

Als het eten op is vertrekken we voor de sunset bij Spiderrock point. Het is ongeveer 10 minuten rijden. De weg door het park is trouwens verbazingwekkend goed en ook de parkeerplaatsen ruim en heel netjes. We wandelen de korte trail naar het viewpoint en wát een view is het. Echt heel erg mooi. Een lange, smalle hoge pinnacle steekt parmantig vanuit midden van de vallei omhoog. De zachte stralen van de zon tijdens het gouden uur maken het extra fraai. Dit is zeker de moeite waard. We genieten van het uitzicht en gaan dan terug naar de camping. Fijn dat we niet meer helemaal terug hoeven. Op onze plek aangekomen ligt Lucky trouw op ons te wachten en even later brandt een gezellig kampvuur. De maan, die bijna vol is komt boven de bomen uit en we sluiten de dag prima af.

Overnachting: Spider Rock Campground - Canyon de Chelly 15$. Geen faciliteiten, maar wel in een prachtige rustige omgeving aan de scenic byway.

Gereden mijlen: 249 mijl

Vanochtend worden we een beetje koud wakker. Het is flink afgekoeld vannacht, maar buiten staat het zonnetje wel al te stralen aan de blauwe lucht. Lucky is ook weer van de partij. We maken een eenvoudig ontbijtje klaar en ook Lucky krijgt een hapje. Ze voelt zich al helemaal thuis lijkt het wel bij ons. Wat jammer dat we haar niet mee kunnen nemen. We zwaaien haar gedag en hopen dat de volgende kampeerders net zo lief voor haar zijn als wij.

We rijden terug naar Chinle en nemen de noordroute van het park nog mee. Ook hier weer fraaie uitzichten en een stukje geschiedenis waarom het laatste viewpoint Massacre Cave Overlook heet. In 1805 zijn hier door de Spanjaarden een grote groep Navajo afgeslacht. Geschiedenis is soms heel lelijk. De omgeving gelukkig niet.

Als we alle punten gezien hebben zetten we koers naar het volgende bezienswaardige punt, Monument Valley. De omgeving buiten de parken lijken nogal op elkaar en het is dan ook bijna niet te bevatten dat het ruim 150 kilometer verderop ligt.

In Kayenta doen we wat boodschappen en rijden dan richting The View. Vorige keer stonden we in Gouldings maar deze keer hebben we de camping direct met uitzicht op de Mittens, de iconische rotsformaties van dit park. We kunnen pas rond 4 uur op de camping en om 5 uur hebben we een tour. Die start hier ook. De camping zelf stelt weinig voor, maar het uitzicht is priceless. Daar doen we het voor.

Om kwart voor 5 melden we ons en om 5 uur rijden we in een pick-uptruck het park in. Beter, want deze route is echt niet geschikt voor campers. De chauffeur vertelt ondertussen allerlei weetjes. Hier en daar stoppen we voor wat fotoshots. Het paard staat niet op de rots te wachten, wat me eigenlijk wel deugd doet, want ik vind het helemaal niets om dieren te gebruiken ter vermaak van toeristen. We spelen dus zelf maar cowboy en paard. Ook leuk.

De tour wordt voortgezet en we komen in het fraaie achterland van de Navajo. Hier kun je zelf niet zomaar komen en dus is een tour een goede oplossing. Bij een hogan, een traditionele Navajo hut, stoppen we voor een demonstratie weven en andere Navajo gewoonten en zo wisselen we cultuur, historie en natuur mooi af. Omdat we aan de late kant vertrokken zijn begint Jelle een beetje ongedurig te worden want hij heeft zich enorm verheugd op de sunset en hij is bang dat we te laat komen. Het laatste stukje scheuren we door het park, wat er trouwens prachtig bijligt en mooi op tijd zijn we weer terug bij het beginpunt en de rotsen baden in het prachtige zonlicht te baden. We maken veel te veel foto's en Jelle blijft nog terwijl Eric en ik vast teruggaan naar de camping.

En ook daar is het uitzicht spectaculair. De volle maan komt boven de rotsen uit en is een mooi contrast met de donker wordende lucht en de rode gloed van de rotsen. De achterkant van onze camping heeft een fotoafbeelding van Monument Valley en dat is nu extra toepasselijk. Aan de andere kant gaat de zon eindelijk onder en we maken een verlate maaltijd met burgers en aardappelsalade. Het komt niet vaak voor dat het uitzicht tijdens zo'n etentje zo bijzonder is.

Het koelt wel flink af en we duiken lekker de camper in en rommelen wat. We gaan niet te laat slapen want morgenochtend wacht een sunrise.

Overnachting: Campground The View Monument Valley 75$, douche/toilet. Verder geen faciliteiten. Wel een spectaculair uitzicht.

Gereden mijlen: 141

Het is nog pikdonker als ik wakker wordt van wat zacht gestommel. Zou er iemand aan de luiken buiten zitten? Zo vroeg kan Jelle toch nog niet uit z'n bed gaan voor de zonsopkomst? Maar het is toch echt zo. Het is nog geen 5 uur. Vanuit mijn raam heb ik uitzicht op de mittens maar ik zie nog geen spoortje van zonlicht aan de horizon. Even later gaat de deur zachtjes dicht. Ik kan niet meer slapen en besluit koffie te maken en ook naar buiten te gaan. Buiten gekomen zie ik een dun oranje streepje aan de horizon, maar geen Jelle. Ik loop dus met mijn koffie naar The View en daar staat helemaal in zijn eentje Jelle klaar met zijn fotocamera en statief. De koffie is ondertussen koud maar samen wachten we geduldig op wat het komende uur brengt. Zachtjes aan begint het lichter te worden en het is wonderlijk om te zien hoe de schaduwen veranderen, de weg beneden ons tevoorschijn komt en de omgeving meer en meer zichtbaar. Tegen de tijd dat de zon echt op moet komen zijn er ook meer mensen bijgekomen die dit ook willen aanschouwen. En eerlijk is eerlijk, het is echt prachtig. We genieten met z'n allen van dit natuurverschijnsel. Als je hier toch bent is het zeker de moeite waard om vroeg op te staan.

We sturen Eric een appje dat we eraan komen en hij begint met een ontbijtje. Dat is fijn thuiskomen. We ontbijten en ondertussen kruipt de zon hoger en hoger. Vanuit deze plek op de camping zijn we superdichtbij. Echt leuk. Na het ontbijt douchen we op de camping en dan vertrekken we.

Op Google Maps hebben we het Forest Gump punt opgezocht. (Het moment waarop hij tijdens zijn lange run door de VS besluit te stoppen met rennen. Epic). We zijn niet de enigen die dat bedacht hebben. Steeds staan, zitten, liggen of rennen er mensen midden op de weg met het uitzicht op Monument Valley. Ondertussen haalt Jelle een kap die los zit van het dak van de camper. Die zit nog maar met een schroef vast en kan er beter helemaal af. Als we ook genoeg foto's gemaakt hebben rijden we door richting Mesa Verde.

Maar voordat we daarnaartoe gaan slaan we nog even af naar Four Corners, het punt waar 4 staten samen komen. Utah, Colorado, Arizona en New Mexico. Eigenlijk slaat het nergens op, maar het is toch leuk dat je met je lijf in 4 staten tegelijk kunt staan.

Vanuit hier doen we wat boodschapjes in Cortez om dan naar Mesa Verde NP te gaan. Hier hebben we om 2.30 uur een tour met een parkranger naar Cliff Palace. Mesa Verde staat bekent om de Pueblo huizen in de rotsen. Cliff dwellings worden die genoemd. 800 jaar geleden leefden de Pueblo indianen hier in kunstig gemaakte huizen, complete woongemeenschappen in de rotsen. Om er te komen moet je eerst zo'n drie kwartier door het park omhoog rijden. Eerst bezoeken we het visitor center en regelen vast een plekje op Morefield Campground, een grote camping in het park. Het is dit weekend Memorial Day Weekend en het zou wel eens druk kunnen zijn. Gelukkig is er plek.

Ook in dit park doet de app van Guide Along het en Henry kletst er vrolijk op los. Tegen 2 uur zijn we bij de parkeerplaats en wachten op de ranger. Vanuit het uitkijkpunt zien we de ruïne al. De ranger is erg enthousiast en vertelt vol passie. Iedereen hangt aan zijn lippen. De tour is echt de moeite waard. Kost 8$ en moet online gereserveerd worden. Als we klaar zijn rijden we langs verschillende viewpoints en genieten van de omgeving. Dan vinden we het mooi geweest en rijden in een goed half uur naar de camping. We zoeken een plekje en even later knappert het kampvuur. Als de zon weg is wordt het snel kouder en we gaan binnen gezellig een spelletje skip-Bo spelen. De stand is 1-1-1! Morgen gaat de competitie verder.

Overnachting: Morefield Campground in Mesa Verde NP

Gereden mijlen: 202 mijl

We hebben geen haast vanochtend. De zon staat al hoog aan de hemel en ons plekje is een perfect ochtendplekje. Ik bak pannenkoeken en als we opgeruimd hebben rijden we richting Durango.

De rit is mooi door glooiend landschap en na een kleine drie kwartier zijn we midden het historische centrum. We parkeren op mainstreet. De gebouwen zijn fraai en doen denken aan een oud cowboystadje. We krijgen tips bij het infocentrum en wandelen naar het station. Halverwege stoppen we bij een historisch hotel en de receptionist nodigt ons uit om een kijkje te nemen. Alsof we 125 jaar terug zijn in de tijd. Hij vertelt wat wetenswaardigheden en laat wat geheime plekjes zien die verstopt zitten in de lobby. Echt grappig. We gaan verder en kijken bij het station waar de stoomtrein elke dag naar Silverton rijdt. Die reis hebben we 8 jaar geleden gemaakt en roept mooie herinneringen op. Bij het station ligt een heel leuk en gratis museum met allerlei curiositeiten. Van locomotieven tot auto’s wapens, opgezette dieren, modeltreinen en nog duizenden andere prularia. Maar hoe dan ook heel leuk.

We lunchen bij een bakery en als we terugkomen bij de auto hebben we helaas een bekeuring. We stonden niet goed genoeg in het vak. Stom hoor. We gaan maar meteen betalen bij het adres dat op de ticket staat. 25$ weggegooid. Nou ja. Pech.

Om 2 uur hebben we afgesproken voor een riverrafttripje over de Animas rivier. Even later zitten we in de bus met 2 andere mensen voor een mooi boottochtje. Rapid 1,2 en 3! We zien de stoomtrein uit Silverton terugkomen vlak voor we te water gaan. Het is heerlijk weer maar het opspattende water is wel erg koud. Maar we klagen niet. We peddelen over soms rustig water, dan weer een versnelling en dan komen we toch in een serieuze stroomversnelling. We peddelen ons een ongeluk en zijn trots als we erdoorheen zijn. Wij stappen na een dik uur uit. Het was een hele leuke ervaring om zoiets actiefs te doen.

Als we weer droge kleren aan hebben pakken we de camper weer om naar onze gereserveerde camping te gaan een half uurtje ten noorden van Durango. Het is een mooi plekje in een bosrijke omgeving bij een mooi meertje. De rest van de avond besteden we aan lekker lezen, foto’s uitzoeken en de Skip-Bo competitie die verder gaat.

Overnachting: Haviland Camground

Gereden mijlen: 65 mijl

In het visitorcenter in Durango hebben ze ons gisteren verteld dat er een fietswedstrijd gehouden wordt van Durango naar Silverton op zaterdagochtend. Precies de route die wij willen rijden. De weg zal afgesloten zijn van 8.30 – 13.30 uur. We moeten dus of wachten of vroeg vertrekken. Onze plek is wel mooi, maar ook weer niet zo warm dat we lekker bij het water kunnen gaan zitten, dus besluiten we om voor 8.30 op pad te zijn. Dan zijn we op tijd in Silverton en wie weet krijgen we wel een stukje van de bikerace mee. Het is een 3 kwartier rijden en de omgeving is zeker de moeite waard. Het is veranderd van High Desert naar High Alpine met veel groen.

Rond 9 uur zijn we in Silverton en we parkeren op een van de onverharde straatjes achter mainstreet. De winkels zijn nog dicht maar voor de wedstrijd is al de nodige bedrijvigheid aan de gang. Silverton is een fraai stadje dat je doet denken aan vroegere tijden, met cowboys, paarden en chique dames met parasolletjes. Het ligt helemaal ingekapseld tussen de besneeuwde bergen. We ontbijten in de camper en wandelen dan door mainstreet waar ondertussen de eerste fietsers binnenkomen. Diep respect. Meer dan 37 mijl waarbij de weg alleen omhoog loopt is niet niks.

Rond een uur of 11 rijden we door, richting Ouray. Ook nu is de weg heel fraai en zo’n 20 kilometer voor Ouray komen we op de “Million Dollar Highway’’ ofwel de Red Rock Highway zoals locals deze route noemen. Het weer is niet best en er valt zelfs natte sneeuw, maar hoe dichter we bij Ouray komen zien we toch ook steeds vaker blauwe lucht. De route gaat langs diepe afgronden en is best spannend, maar ook spectaculair mooi. Echt heel gaaf. Dan komen we in Ouray aan en weer wanen we ons in een oud cowboystadje, met fraaie houten gekleurde huizen, mooie gevels, veranda’s en er hangt een goeie sfeer. Het is wat beter onderhouden dan in Silverton. Ook hier wandelen wat rond en eten wat op het rooftop terras van de Ouray Brewery. We hebben mooi uitzicht over de straat en de prachtige natuurlijke omgeving. Als mensen ons Nederlands horen praten vragen we of we voor de bruiloft komen. Bruiloft? Er gaat een Nederlandse local trouwen vandaag, maar wij hebben andere plannen. Ik hoop dat het bruidspaar een heerlijke dag heeft, net als wij.

We rijden nog naar een mooie waterval en lopen ernaartoe. We merken dat we hoog zitten, want het kost best moeite om goed adem te kunnen halen als je je inspant. Fraai want rondom ons huppelen kindjes ons vrolijk voorbij.

Als we Ouray verlaten is de route nog steeds mooi. Minder bergachtig, maar glooiend, groen en fris met landbouw, maar dan op een manier zoals ik dat in Nederland ook wel zou willen zien. De combinatie met de bergen, rotsen en het groene landschap bevalt me heel goed. In Montrose doen we nog wat boodschappen en vlak voordat we aankomen bij Black Canyon of the Gunnison zien we een local winkeltje waar brandhout voor een schappelijke prijs (5$ per bundel) wordt verkocht. Een kwartiertje later zijn we in het park. Het visitor center is al dicht en dus rijden we meteen naar ons gereserveerde plekje. Dat is maar goed ook, want de camping is vol voor Memorial Day Weekend. Ik had thuis een alert ingesteld omdat de camping toen al vol was en daardoor konden we na een melding toch een plek reserveren. Heel fijn.

Als we aankomen worden we begroet door een klein geel vogeltje dat op de spiegel van de camper gaat zitten. Hij lijkt wel geobsedeerd door de spiegel en vliegt van de raampost naar de spiegel en weer terug. Hij is prachtig. Dat is nog eens een fijn welkom. We ruimen de camper wat op. Hebben gelukkig elektra en zitten even buiten. Het is nogal fris met een windje en dus spelen we een spelletje, voordat we eten gaan maken. Er huppelt gezellig een hertje voorbij. Wat is dat toch altijd leuk als je aan het kamperen bent. Ik word echt blij van wildlife. Na het eten buiken we even uit en om half 8 hebben we het plan om naar het Amfitheater te gaan voor een rangertalk, een park ranger die een praatje over de omgeving zal geven. Helaas tikt de regen op het dak. We doen net alsof het niet zo is en wandelen naar het amfitheater. We zijn de eersten. Er komen nog een handjevol mensen, maar…. Geen ranger. Ook fraai.

Na een kwartier wachten houden we het voor gezien. Jammer dat we door de regen geen kampvuur kunnen maken en dus gaat het Skip-Bo toernooi door. De stand is 3-2-1.

Overnachting: Camping Black Canyon of the Gunnison NP South Rim

Gereden mijlen: 105 mijl

Als ik uit mijn raampje kijk is de hemel stralend blauw en de zon is al ruimschoots op. Vandaag blijven we in het park en hebben dus geen haast. We maken een uitgebreid ontbijt en ontbijten fijn in het zonnetje. Heerlijk. Omdat we eigenlijk geen idee hebben wat dit park voor wonderlijks te bieden heeft rijden we rond een uur of 10 naar het visitor center. We krijgen al een klein inkijkje in ruwe, hoge antracietkleurige rotspartijen en een diepe kloof. Het vinden van een parkeerplaats is wat lastig, maar het lukt toch. We halen een kaart van het park, kopen een muntje en laten ons voorlichten.

Het park is niet zo heel groot en je rijdt grotendeels langs de rim waar je kunt stoppen bij vele viewpoints. Het eerst punt bij het visitor center spreekt meteen tot de verbeelding want we kijken een diepe kloof in waarin helemaal onderin de Gunnison stroomt. De rivier loopt als een witgrijs streepje tussen de rotswanden. De kleur is niet zwart en de naam Black Canyon komt vooral doordat de zon maar een paar uur tot de bodem van de canyon kan komen en die de rest van de dag in de schaduw ligt. De bovenkant van de canyon gelukkig niet en het is dan ook heerlijk in het zonnetje en door de hoogte waait er een fijn koel briesje. Daardoor is het wandelen naar verschillende viewpoints heel goed te doen. De bovenkant van de canyon is behoorlijk groen met veel vegetatie en als je goed kijkt heel veel gekleurde wilde bloemen.

Om 11 uur volgen we een praatje van een parkranger die vertelt over het park. Altijd interessant. De canyon die zo’n 2 miljoen jaar geleden gevormd is, is zoals hij het uitlegt nog piepjong. Bijna niet te bevatten. Daarna rijden we naar het laatste punt van het park waar we een mooie trail willen doen naar Warner Point. Parkeren is echt wel een beetje een probleem hier maar we vinden toch een plekje uiteindelijk. De trail loopt ligt af maar is verder goed te doen. Op een gegeven moment beweegt er iets in mijn ooghoek en ik schrik een beetje. Op een meter bij me vandaan ligt op een boomstronk in het zonnetje een felgekleurde turquoise hagedis te zonnebaden. Wat een prachtexemplaar. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Hij blijft geduldig liggen als model en we bewonderen hem van alle kanten. Dan heeft hij er genoeg van en maakt zich uit de pootjes. Wij ook en de beloning is een spectaculair uitzicht over de canyon in volle glorie. Hier genieten we een tijdje en het gevoel dat ik heb is dat het je klein en nederig maakt. Dat kan natuur met je doen.

We wandelen terug en Jelle heeft er nog geen genoeg van. Hij wil ook graag de Oak Flat Loop Trail doen die zo’n 3 km is. Deze schijnt nogal steil te zijn en wij slaan dus over. Wij gaan nog naar een rangertalk luisteren. Deze keer over de 4 rotslagen in het park, waar in elke laag ander wildlife, flora en fauna thuishoort. De ranger, van een jaar of 50 is nog een groentje en heeft af en toe haar boekje nodig, maar ze vertelt met zoveel enthousiasme dat het toch leuk is.

Als wij klaar zijn rijden we terug naar het visitor center om te wachten op Jelle. Dat hoeft niet, want hij is gewoon al terug. Jonge benen. Het is ondertussen half 4 en we hebben het wel gezien. We gaan lekker relaxen op ons plekje bij de camping. Boekje, chipje, zonnetje. Heerlijk. Ik leg lekker een kleedje neer en doe ook een dutje in de zon. Als de zon achter de bomen verdwijnt heeft Eric lekker het eten klaar en kan ik zo aanschuiven. Vanavond is er dan toch wel echt een rangertalk. Een ranger loopt over de camping om zieltjes te winnen. Om half 8 is het aardig vol en de volgende 45 minuten komen we heel wat meer te weten over vleermuizen. Ze zijn niet vies, niet eng en eigenlijk moeten we ze heel dankbaar zijn want ze eten op een zomeravond zo’n 500 muggen per uur. Dat scheelt weer een flesje Deet.

Als hij klaar is gaat iedereen terug en omdat het een mooie avond is steken we het kampvuur aan. Als het donker begint te worden fonkelen er ontelbare sterren boven ons hoofd in de donkere nacht. Het park is een officiële Dark Sky bestemming. Vandaag was een fijn en rustig dagje.

Overnachting: Black Canyon of the Gunnison Campgroud Southrim

Gereden mijlen: 20 mijl

Helaas is het oorspronkelijke plan voor vandaag niet mogelijk. Hwy. 50 is door werkzaamheden aan een brug al langere tijd afgesloten. Dat betekent dat we de weg dwars door Colorado naar Colorado Springs niet kunnen rijden. Ik heb onlangs een mooi boek gelezen dat zich afspeelt in dit gebied. Ik zag onszelf al helemaal rijden.

Daarom treedt plan B in werking. Al een tijdje heb ik zitten azen op een plekje op de camping in Rocky Mountain National Park. Helaas bleken alle plekjes vol te zitten. Ik heb daarom een alert ingesteld. In dat geval krijg je een melding dat er een plekje vrijgekomen is. We hebben geluk. Op Timber Creek Camground in de Rockies is een camperplek vrijgekomen. Die heb ik snel vastgelegd en dat betekent dat we vandaag een lange route voor de boeg hebben. We kiezen wel voor de scenic route van Black Canyon via Montrose, Hotchkiss naar Glenwood Springs. En wat een goede keus is dat. Een prachtige route door gave dorpjes, mooie glooiende natuur langs een aftakking van the Gunnison en krijg ik toch een beetje het gevoel zoals ik me had voorgesteld in het boek "Ga als een rivier" van Shelley Read. De omgeving is lieflijk, langs kreekjes en landerijen, besneeuwde bergtoppen en een hoge bergpas. Eigenlijk precies zoals ik me Colorado voorstel.

We genieten erg van de rit en als we bij Glenwood Springs aankomen is het tijd voor lunch. We zien een coin laundry en besluiten de was te doen, want op de campings de komende dagen zal er geen wasserette zijn. Tijdens de was eten we een Maccie en als dat op is en de was de droger in is doen we wat boodschappen bij de Walmart. Jammer want hier is geen vers eten. Dat is wel iets om op te letten. Al met al heeft de lunch wat langer geduurd dan verwacht, maar dat hoort er soms ook bij.

Bij Glenwood Springs rijden we weer over hwy 70 maar met uitzicht op de canyon en de Colorado. Geen verkeerd gezicht. Via Google maps zien we dat er een flinke file is en besluiten een andere route te nemen. En even later tuffen we over een gravelweg. Ach, vakantie is ook avontuur. Een stuk later dan verwacht arriveren we bij Grand Lake, de ingang van de westkant van Rocky Mountain National Park. Het visitor center is net dicht en dus tuffen we door naar de camping, Timber Creek dat in het park ligt. We melden ons bij de ranger en gaan naar ons plekje. De camping is een stuk meer begroeid dan 8 jaar geleden toen we hier ook waren. We maken een wandeling over de camping en helaas moeten we het doen met de 3 mooses die we op de heenweg in een meadow hebben zien staan. Ze laten zich niet zien bij de camping. We maken een kampvuur, maar het koelt flink af en dus gaan we naar binnen. Het toernooi wordt voortgezet en als er weer iemand teleurgesteld zijn kaarten inlevert gaan we nog even sterren tellen buiten. Dat is niet te doen. Het zijn er té veel.

Overnachting: Timber Creek Campground Rocky Mountain NP

Gereden mijlen: 285 mijl

We worden op tijd wakker en lopen met een kopje koffie over de camping te speuren naar mooses. Ook nu hebben ze geen zin. We besluiten bij een viewpoint een eindje verder te gaan ontbijten bij een Duitse nederzetting uit begin 1900, Holzwarth historic site. Het is een simpel wandelingetje en daarna bakken we wat tosti’s voordat we naar het visitor center gaan. We hopen dat ze daar vertellen dat de Trail Ridge Road open is. We hebben pech. Door de hevige sneeuwval eerder deze maand is de weg nog niet open. Dat betekent dat we ruim 3,5 uur om moeten rijden om naar de andere kant van het park te komen. Via de Trail Ridge Road zou dat een scenic drive van een uur zijn.

Soms maak je helaas een verkeerde inschatting. Anders zouden we voor de afgelopen nacht een andere plek gekozen hebben. We zetten ons schrap en stappen weer op het gaspedaal. Eerlijk is eerlijk het is wel een mooie route, langs Granby, Winterpark, over een bergpas en langs Nederland waar we al geweest zijn. Daarna volgt de route naar Estes park. Omdat we een reservering hebben in het park mogen we zonder permit het park binnen. Zelfs in het park is het nodig om een tijdslot te hebben als je naar Bear Lake wil gaan. Onze camping ligt op die route en dus mogen wij door. We installeren ons. Glacier Basin is een prima camping, weids opgezet en met mooi uitzicht op de bergen rondom ons.

Het is ondertussen een uur of 3 geworden en we nemen de camper om te parkeren bij de bushalte die ons naar Bear Lake brengt. Het is een rit van een goed kwartier in een gratis shuttlebus. Aan het eind is Bear Lake en nog niet ontdooid. Ook op het pad ligt nog veel sneeuw, maar we hebben onze wandelschoenen aan en beginnen aan onze hike naar Nymph Lake en daarna Dream Lake. Het is echt een mooie en leuke wandeling, ondanks de sneeuw op het pad. Als we bij Dream Lake zijn aangekomen zien we donkere wolken aan komen drijven tussen de bergtoppen en horen we gerommel tussen de bergen. Beter om niet meer verder te gaan, maar terug te keren.

Als we bijna terug zijn bij de bushalte zien we nog een eland en realiseren we ons dat we midden in hele bijzondere natuur aan de wandel zijn. Dan begint het te druppen. De bus brengt ons rechtstreeks terug naar de parkeerplaats waar de camper staat. We nemen nog een kleine detour voordat we teruggaan naar de camping. Zo dreigend als de lucht er net uitzag, zo snel klaart het ook weer op. We maken wat te eten en ruimen wat op en dan gaat het kampvuur weer aan. Nog een paar nachtjes, dus we nemen het ervan.

Overnachting: Glacier Basin Campground Rocky Mountain National Park

Gereden mijlen: 164 mijl

Als we wakker worden schijnt het zonnetje al weer stralend aan de blauwe lucht. En met de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond is het extra fraai. Je zou denken dat het fris is, maar we kunnen meteen een t-shirt en korte broek aan. We ontbijten uitgebreid en bellen met het thuisfront.

Dan vertrekken we naar de bushalte om ons naar de halte voor de trail naar Alberta Falls te brengen bij Glacier Gorge te brengen. Deze keer ben ik wel bewapend met een wandelstok en die is soms ook wel nodig. Eigenlijk is het een trail voor pussy's maar de 50+ onder ons moeten af en toe even bijkomen. De trail is erg mooi langs een flink stromende kreek. Als we verder omhoog gaan dan horen we het geluid van de waterval al in de verte. Het bulderende geluid van het water is altijd indrukwekkend. Als we aankomen is het uitzicht een plaatje en we komen even lekker bij. Als we uitgekeken zijn wandelen we een stuk terug, maar we kunnen ook via Bear Lake gaan. Dat is weer even een stukje omhoog, maar wel de moeite. We komen uit bij de bushalte van gisteren en stappen op. Op de terugrit zien we elanden en een moose met 2 kalfjes.

Als we de camper opgehaald hebben rijden we er weer langs en we kunnen het toch niet laten om ook even langs de kant van de weg te stoppen. Wel veilig natuurlijk. Het is echt machtig om te zien. Helaas betrekt de lucht en de wandeling bij Sprague Lake laat Eric aan zich voorbij gaan. Jelle en ik lopen wel de ronde en het uitzicht over de bergen is erg mooi. Daarna vertrekken we uit het Bear Lake gebied. Voor dit gebied moet je een permit hebben. Dus niet alleen een tijdslot voor het park, maar ook een tijdslot voor Bear Lake. Gisteren hebben we gezien dat velen die niet hadden en konden omkeren. Echt jammer dat het zo moet. Helaas is ook vandaag de Trail Ridge Road niet open, maar we kunnen toch een stukje omhoog rijden voor een paar mooie views. Dan maken we een lekkere lunch in onze warme camper want met de betrokken lucht en een windje is het toch wel fris op deze hoogte.

We komen niet helemaal in de juiste mood en besluiten nog naar een paar viewpoints en korte wandelingen te gaan. Een daarvan is Alluvian Fan, een hele aparte waterval met een fraaie geschiedenis. In 1982 is door het breken van een dam dit deel van het park volledig platgewalst door het water en de grote stenen zijn daar nog het bewijs van. Het resultaat een brede waterval met grote keien her en der op de helling.

Op de weg uit het park komen we nog een paar bighornschapen tegen. Helaas niet de mannetjes met de grote gekrulde horens. En verderop in de meadow graast een jonge moose, met gewei. Het is toch echt prachtig om wildlife van zo dichtbij te zien. Dan zijn we wel een beetje klaar en besluiten naar Estes Park te gaan voordat we naar onze camping in hetzelfde dorp te gaan. Het is mooi, kleurrijk en erg toeristisch. Veel souvenirshops, eettentjes en meer van dat soort. Prima voor een uurtje, maar dan is ook dat weer mooi geweest.

Het is ondertussen laat in de middag en rijden naar onze camping. We hebben een plekje met water en elektra en voor de deur ligt een cornhole speelveld. Eric en Jelle gaan meteen aan de slag met het gooien van zakjes in het gat en ik maak een pastasalade. Helaas is de wind nogal stevig en dat maakt het wel frisjes. De rest van de avond werken we onze foto's en blogs bij en natuurlijk gaat de strijd rondom Skip-Bo verder. Morgen meer over de uitslag.

Overnachting: Estes Park Campground at Mary's Lake.

Gereden mijlen: 49 mijl

Vanochtend worden we weer wakker met een fijn zonnetje. Met ieder een overwinning op zak van gisteren hebben we allemaal goed geslapen. Eric en Jelle gaan een duik nemen in het zwembad waarvan het water goed op temperatuur is maar het windje wat minder. Ik bak ondertussen een stapel pannenkoeken. 

Als die op zijn vertrekken we. We hebben hier nog een nacht geboekt maar hebben andere plannen. Ook wel eens leuk om de dag gewoon maar te laten gebeuren. Dat begint al wanneer we Estes Park uitrijden. We zien namelijk een gave midget golfbaan. We draaien om en even later staan we alle drie een balletje te putten. Er is ook een arcade bij met flipperkasten en ander onschuldig vermaak. Het meisje aan de kassa vraagt waar we vandaan komen en als ze hoort dat we uit Nederlands komen begint ze over drop. Ik heb nog een paar rollen stophoest en vind het leuk die aan haar te geven en aan haar Nederlandse oma.

Als we uitgespeeld zijn rijden we richting Loveland. Het is een geweldig mooie route langs een gave rivier. Een uurtje later komen we aan bij Benson Sculpture Park. Gevonden op Google en een echte verrassing. Een bronzen beeldenpark midden in een woonwijk. Tientalllen sculpturen van spelende kinderen, dieren en andere curiositeiten zijn er te zien. We lunchen op het gras en een dame uit de wijk komt langs om ons een foto in een lijstje aan te bieden als blijk dat de mensen in Loveland vriendelijk zijn. Ik herinner me dat ik Delftsblauwe klompjes bij me heb en laat ze voor haar achter op haar deurmat 😇.

Dan doen we wat laatste boodschapjes en gaan naar Boyds State Park dat we ook op internet gevonden hebben. Het is mooi weer en de camping ligt aan een fijn recreatiemeer. Het reserveren kost wat moeite maar een half uurtje later zetten we onze stoeltjes aan de waterkant. Helaas komen er wel donkere wolken bovendrijven maar de temperatuur is goed. We blijven een tijdje relaxen en het is fijn dat de camping op een steenworp afstand ligt. We hebben een mooi plekje, haardhout en maken een maaltijd met de laatste spulletjes uit de koelkast. Het smaakt prima. We rommelen wat in de camper en ruimen vast wat op en dan knappert er al gauw een kampvuurtje. De laatste van deze vakantie. De lucht krijgt de mooiste kleuren, van zachtroze, blauw tot staalgrijs. We maken nog een wandeling door het grasland en langs de Cottonwood bomen. Prachtige bomen. Dan genieten we van de sunset en het onweer dat zich op afstand laat zien (maar niet horen). We hebben nog nooit zoveel flitsen achter elkaar gezien. Het lijkt wel vuurwerk. Een prachtige afsluiting van ons camperavontuur. Morgen leveren we de camper in maar hebben nog een weekendje Denver voor de boeg.

Overnachting: Boyd state park campground 36$ met elektra

Gereden mijlen: 41 mijl

Als we wakker worden is het een beetje mistig en frisjes. Goed weer om in te pakken. We gooien de koffers op de picknicktafel en beginnen met opruimen. Wat kan een mens veel zooi verzamelen in een paar weken. Als we klaar zijn verlaten we onze laatste campingplek en rijden richting Denver. We moeten nog propaan bijvullen en vinden met wat moeite een plek op de route. Dan realiseren we ons dat we de tanks met afvalwater niet gedumpt hebben. Echt een beginnersfout. Wat dom. Dus ook dat moeten we ergens zien te doen. Na wat vragen her en der worden we naar een statepark met camping verwezen en als we daar uitleggen dat we vergeten zijn te tanken in het andere statepark mogen we ons klusje hier afmaken.

Dan gaat de rit door maar niet voor lang. We komen in een mega file. Blij dat we geen vlucht te halen hebben want de vertraging is groot. We moeten eerst richting vliegveld om de auto voor de komende dagen op te halen. Bij het verhuurstation krijgen we een upgrade toegewezen. De verklaring is dat het noodweer (lees= het onweerspektakel van gisteren) enorme schade heeft toegebracht aan heel veel huurauto's. Het heeft enorm gestormd en er is hagel gevallen met stenen zo groot als een honkbal. We zien ook auto's met diepe deuken in het dak en motorkap. Zo zie je maar dat een schouwspel voor de een een nachtmerrie voor een ander kan zijn.

Als we de auto opgehaald hebben dan rijden we weer terug naar Cruise om de camper in te leveren. Met de auto is het nog een half uurtje en uiteindelijk komen we pas rond 3 uur bij Cruise aan. Daar worden we snel en netjes geholpen. Alles is in orde en we laten ons campertje na 2018 mijl achter. Hij heeft het prima gedaan. 

Dan zoeken we ons geboekte appartementje op. Het is bij mensen thuis en perfect voor ons. We droppen onze spullen, frissen even op en gaan dan op advies van onze host ergens in de buurt wat eten. Het smaakt prima. En dan rijden we naar een hele speciale plek. Red Rock Stadium. Hier gaan we vanavond naar een concert. Niet omdat we de artiest zo geweldig vinden maar om de “venue” zoals de Amerikanen dat noemen. En gelijk hebben ze. We waren hier al eens we heb me toen voorgenomen dat als we hier nog eens zouden we zeker een concert wilden meemaken. En vanavond is het zover. De artiest, Michael Franti & Spearhead heeft een hoog mellow en feel good gehalte en dat is te zien aan de bezoekers. Er hangt een super relaxte sfeer. Op de parkeerplaats zitten mensen te chillen en we worden uitgedaagd een potje te cornhole gooien. Erg leuk. De omgeving is spectaculair en er lopen hertjes over het gras. Iedereen wacht rustig in de rij om binnen te mogen. En als we er uiteindelijk zijn is het ook echt fantastisch om zoveel mensen tussen de rode rotsen te zien, de muziek te horen van het voorprogramma en het uitzicht te zien over de weidse omgeving tot aan Denver toe. Iedereen is ontspannen en aardig en er is meer dan genoeg ruimte. Iedereen is enthousiast en danst en klapt lekker mee met de muziek. Als het donkerder wordt worden ook de rotsen beschenen met lampen wat helemaal gaaf is. Het is echt een hele leuke ervaring en kan ik aanraden aan iedereen. De artiest is leuk maar omdat we vooral voor de sfeer gekomen zijn besluiten we om weg te gaan voor het einde want wegkomen met zoveel auto’s lijkt ons een uitdaging. We lopen nog even door het kleine museum van Red Rocks en rijden dan naar ons huisje. Mooi want het is een lange dag geweest. 

Overnachting: appartement in de wijk Sunnyside

Gereden mijlen: 83

Omdat we in een kelder slapen merken we niet dat het al dag wordt en voor onze doen worden we vrij laat wakker.

We besluiten buiten de deur te ontbijten maar eerst gaan we naar de Harley Davidson store in Avalanche de grootste van Colorado. Het is inderdaad een flinke winkel. De store is op een steenworp afstand van Red Rocks en het bijliggende dorpje Morrison. Heel schattig met veel restaurantjes en winkeltjes tussen de heuvels en langs de rivier. Een aanrader. We brunchen er en vertrekken dan naar Denver Downtown.

Omdat het zaterdag is valt het met verkeer en mensen in de stad wel mee. We parkeren en hebben niet echt een plan. We zien dat er van die elektrische stepjes gehuurd kunnen worden en dat is ideaal. Op die manier zie je snel meer van de omgeving. Wat erg jammer is, is dat de 16th street Mall, zo’n beetje het hart van de stad volledig gerenoveerd wordt. De sfeer is daardoor ver te zoeken. Echt jammer. We toeren met de stepjes door het historische downtown en stoppen hier en daar. Bij Union station, het mooie station van Denver is het qua sfeer het gezelligste. Jammer wel ook dat ook het station gerenoveerd wordt. Wat dat betreft zit het niet mee en wat ons betreft valt Denver wat tegen deze keer. Jammer want we hebben ons vorige keer prima vermaakt, vooral om de relaxte sfeer die er in de stad hangt.

We besluiten dan ook om bij ‘ons’ in de buurt een restaurantje te zoeken op advies van onze host Derrick. El Jefe heet het Mexicaanse restaurant en het is 10 minuten lopen vanaf ons huis. We genieten van een heerlijk maal, margarita’s en het gezelschap op het zonnige terras. Perfect. Rond 9 uur lopen we naar huis en duiken de jacuzzi in waar we gebruik van kunnen maken. Al met al een leuke dag. 

Overnachting: appartement in de wijk Sunnyside

We hebben geen grootse plannen voor vandaag. Downtown hoeven we niet meer te zien vandaag en bovendien wordt het erg warm. Daarom lijkt hervond een goed idee om een zwemwater op cte zoeken. Voordat we dat doen ontbijten we, met als veel Amerikanen bij Denny’s. Even een bodem leggen. Dan rijden we naar The Cherry Creek Mall om nog een beetje te shoppen. Kan niet veel zijn want de koffers zitten al behoorlijk vol. We slenteren een goed uur rond. Scoren toch wat spulletjes en dan rijden we naar Soda Lake in Bear creek lake park. Dat ligt vlakbij Morrison en Red Rock stadium. We voelen ons al helemaal thuis in dit deel van Denver. Het is mega druk met families die hun hele hebben en houwen meegenomen hebben. Compleet met partytenten en bbq’s. Wij vinden ook een plekje aan het water en luieren de rest van de middag aan de waterkant. Het is toch een beetje bewolkt geworden maar de temperatuur is perfect.

Rond een uur of 5 houden we het voor gezien en willen in Morrison een terrasje opzoeken. Dat is een uitdaging want het is mega druk. Dan geloven we het wel en besluiten iets leuks in onze buurt te zoeken. De Mexicaan waar we gisteren zo lekker gegeten hebben is gesloten en een Italiaan is helemaal vol. Dan maar een andere Mexicaan. Er zijn er een boel. En wat een goede keus weer. We bestellen een typisch Mexicaans gerecht in een typische Molcajete , een pannetje van vulkanisch gesteente met heerlijk gemarineerd vlees in een spicy marinade. Om je vingers bij af te likken. We hebben heerlijk gegeten.

Thuis pakken we onze spullen in. Hopelijk geen overgewicht. Het zal erom hangen. Eric gaat nog even in de jacuzzi. Zelf neem ik liever een douche en dan kijken we samen nog een filmpje op Netflix. Dat hebben we eigenlijk niet eens gemist afgelopen weken. Niet al te laat duiken we erin want om half 7 zal de wekker afgaan.



Om half 7 gaat de wekker en is het tijd om richting vliegveld te gaan. We houden rekening met maandagochtenddrukte en we moeten de auto nog inleveren. Gelukkig gaat alles heel soepel en om 8 uur staan we op het vliegveld om onze koffers in te checken. Ook dat verloopt heel snel, er is zo goed als geen wachtrij bij security en dat betekent dat we tijd hebben om naar de lounge van United te gaan waarvoor we een dagpas hebben. In een lounge kun je gebruik maken van een hapje en een drankje en kun je rusten of wachten op comfortabele stoelen. In eerste instantie worden we niet toegelaten omdat het té druk is, maar na enig aandringen dat de pas toch echt onderdeel is van de reis mogen we toch naar binnen. We genieten van een lekker ontbijt en blijven de uurtjes totdat we moeten boarden lekker in de lounge.

De vliegreis naar Houston duurt niet lang en daar aangekomen moeten we nog anderhalf uur wachten op het toestel naar Amsterdam. We eten wat en dan is het al gauw tijd om te boarden. De piloot waarschuwt meteen dat de vlucht wat bumpy zal zijn en dat is geen grapje. Zeker de eerste 2-3 uur is er flink wat turbulentie. De crew moet zelfs blijven zitten en mag geen drankjes uitserveren. Goed dat we op het vliegveld wat gegeten hebben. Ik ben ondertussen zo misselijk dat ik sowieso niets meer hoef. Het lukt me om een paar uur te slapen, voor wat het waard is. De rest van de reis verloopt gelukkig wat rustiger. Het ontbijt mag niet echt naam hebben en ook die sla ik over.

Op Schiphol is het behoorlijk druk en het duurt dan ook even voordat onze 3e koffer komt. Gelukkig arriveert die ook en we vinden de bus die ons naar de auto moet brengen. Misschien wat minder snel dan de bus naar P3, maar de 100€ die het ons bespaard heeft is het me toch waard.

Rond 11.30 rijden we weer in onze eigen auto zuidwaarts. Home sweet home. We kijken terug op een mooie reis, met veel bekende, maar ook veel nieuwe bestemmingen en plekjes, het gezelschap van elkaar, een fijne camper en een geweldig camperavontuur rijker.