Spannend, na een maand of 9 zelf de route te hebben bepaald en daarbij alle rv parken te hebben geboekt, gaan we op dinsdag 3 september naar the USA

Dinsdag 3 september vliegen we om 12.35 uur met de KLM (Kl 0635) op een rechtstreekse vlucht (duur 10.35 uur) naar Las Vegas.

Tot onze grote schrik kregen we op maandagavond, om 21.35 uur een appje van de KLM, had me gelukkig hiervoor aangemeld, dat onze vlucht was geannuleerd wegens technische reden??!!. We worden, zo snel mogelijk op de volgende beschikbare vlucht geboekt. Een half uur later kregen we bericht dat we op meerdere vluchten zijn geboekt. Dit wordt van Amsterdam naar Los Angeles (KL 0601), vertrek 08.59 (duur 12.00 uur) en van Los Angeles naar Las Vegas (DL2120), vertrek 14.50 uur (duur 40 min). Via de KLM site geprobeerd om deze vlucht ook vooraf in te checken maar dat was niet mogelijk, volgens de site. Na de eerste schrik zijn we toch blij dat we dezelfde dag nog op vakantie kunnen. Langere vluchttijd en 3 uur wachten op LA, daar komen we wel overeen. 

Snel gaan slapen en morgen extra vroeg eruit

Vroeg uit bed om op tijd (6.30 uur) op Schiphol te arriveren. Bij het inchecken vertelde de grondstewardess me, dat ik keuring op tijd was en dat alles al was ingecheckt???? Maak niet uit, nog ff een bakkie gedaan met me jongste dochters, deze nemen de auto van Pa weer mee naar huis om ons over 4 weken weer op te halen (met onze nieuwe aanwinst??!!) Uurtje later door de douane en richting het vliegtuig om ons rustig voor te bereiden op de vluchten. Ik kan je vertellen dat 12 uur vliegen mij niet is meegevallen. Het vliegtuig zat bommetje vol en het was zeer rumoerig door schreeuwende kinderen (waar heb ik dat vaker gelezen). Daar had de pa (van het kind) meer last van dan wij. Overstappen op LA was prettig omdat we de benen konden strekken en het een stuk(kie) lopen was. Drie uur wachten op LA hebben we gelaten over ons heen laten komen. Om vervolgens onze vlucht naar Las Vegas te mogen doen met Delta. In Las Vegas aangekomen snel onze spullen gehaald en snel naar de taxi om naar Flamingo te worden gebracht. Onderweg nog langs de pitstraat gereden van de F1 in Vegas. Aangekomen in het hotel ff snel inboeken en dan naar de kamer. Oeps dat viel tegen. Omdat het ons ontbrak aan een QR code op de papieren moesten we via de balie inchecken. Een Uur later waren we aan de beurt en na het afrekenen konden we naar de kamer. Even opfrissen en dan nog een paar uurtje de stad in om ons te laten vermaken. Na een zeer lange dag om 22 uur, ff lekker douchen en de “koffer” in gedoken.       

Wederom lekker op tijd uit bed, snel uitchecken en dit verliep prima. Op naar de taxiplaats en om 9 uur naar Cruise America. (Early Bird). Prettige ontvangst op een vrij “nieuwe” locatie!! Na enige tijd de bijna nieuwe camper ( aug 2024 en 18.000 mijl op de teller overhandigd gekregen door een leuke spontane bediende. Op naar de Walmart om boodschappen te doen. Met een kar vol en een GPS rijker verlieten we de SUPER markt. Op weg naar onze eerste bestemming KOA Barstow Calico Holiday.

Na een kleine 40 mijl kregen we een melding op het dasboard scherm “Tire pressure sensor fault”. Camper aan de kant gezet en de assistance gebeld. Deze dame melde dat we beter terug konden rijden naar Cruise America Las Vegas, dan te wachten op een serviceauto want dit kon wel eens uren gaan duren. Wij terug en de dame die ons had geholpen was zeer verrast om ons wederom te zien. Ze zei ons dat de melding heel gewoon is in Las Vegas, dat komt namelijk door de hitte. Banden na laten kijken door een monteur en niets kunnen vinden. De raad was om de meldingen hierover te negeren omdat dit normaal is bij zeer warme omstandigheden. Door al deze oponthoud waren we om 19.30 uur aangekomen bij KOA Holiday Barstow en hebben we alle tijd genomen om de camper in te richten en de lege koffers in de “kofferbak” 

Wederom vroeg uit de veren en voorbereiden op een reis van minimaal 4 uren. (i.v.m. rook - plas en eetpauzes). Wat kunnen die snelwegen in Amerika er toch verrot slecht bij liggen. De vullingen kletteren uit je kiezen vandaan. Vergeet de halve inboedel niet die we onvoldoende hebben gezekerd!! In Visalia aangekomen wordt ik in twijfel gebracht door mijn GPS (Garmin). Deze geeft aan dat ik rechtsaf, en daarna links. moet naar Sequoia en de borden geven aan dat ik rechtdoor moet. Toch maar mijn vertrouwen gegeven aan de GPS, die maakt immers geen fouten. Van een gemeente weet je dit niet altijd zeker. Nou had ik het maar anders gedaan. Ik had nl. het adres van de camping (Hume Lake ) in me GPS gezet. Hierdoor kwamen we in het hele verkeerde deel van het park aan. Te laat om helemaal naar beneden te rijden om de grote bomen te mogen aanschouwen. Gelukkig hebben we deze al meerdere keren gezien en om tijd en petrol te besparen zijn we in Kings Canyon gebleven. Voor het donker naar de Gov camping om ons daar gezellig te nestelen en ons verheugen op de ontmoetingen met zwarte beren. We stonden op een hoge ruime plek. 

Wederom op tijd uit bed om te ontbijten. Eerst buiten kijken of we vannacht bezoek hebben gehad. Als een echte spoorzoeker de gehele omgeving van de camper afgezocht maar helaas geen grote poten kunnen vinden die overeen zouden kunnen komen met die van een zwarte beer. De reis naar Yosemite verliep naar wens. Net als afgelopen dagen veel last van de slechte wegen. Veel sinaasappel en notenbomen (o.a. almond etc). We waren redelijk op tijd op de camping, Yosemite Lake, en konden zelf een plekkie zoeken. Wel opletten dat we geen plekken inpikte waar al kaartjes hangen van eerdere bezoekers. Leuke plek gevonden, half schaduw en snel gaan settelen. Kennis gemaakt met verschillende buren uit verschillende landen. Om in Yosemite te kunnen komen moet je een toegangsbewijs hebben, naast de The America the Beautiful annual pass. We hadden toegang tot Yosemite vanaf 05 uur. Dus dat wordt wederom op tijd naar bed en vroeg weer eruit. Eerst nog ff douchen. Op de gehele RV camping konden we maar 2 douches vinden met een ouderwets douchegordijn ervoor. Het is niet anders ff lekker opfrissen en daarna in het “vooronder”.

Om 5 uur uit bed, opfrissen en ontbijten. Om 6 uur rijden naar Yosemite. De camping heeft bij de uitgang, naast de openbare weg een tankstation met een winkeltje dus voor dat we gaan rijden eerst maar de tank volgooien. Echter zowel mijn debit als credit card deden het niet dus dan maar doorrijden. Bij de ingang van Yosemite waren we verrast dat de ingangen openstonden en er niemand aanwezig was in de loketten. Nog even goed gekeken maar idd niemand aanwezig. We zijn naar Yosemite Valley gereden om te kijken voor info bij het Welcome Center. Deze was echter nog dicht, ging om 09.00 uur open. Dan naar de winkel ernaast om te kijken naar leuke dingen voor het thuisfront. Weinig van onze gading dus de camper weer in om een parkeerplek te gaan zoeken. Deze vonden we bij Yosemite Valley Lodge tegenover Camp 4. Speciaal voor campers en bussen. Zeer handig want een paar honderd meter verderop was opstappunt 7 van de Yosemite shuttle. Aan de andere kant van de weg stond een overkapping waar vrijwilligers info gaven over het park en hierbij een overzicht gaven waar de Free Valley Shuttle stopt. De bussen rijden Valley wide (groene route 19 stops) deze duurt 2 uur!! en East Valley (paarse route 9 stops). Wij kozen voor de groene route en kwamen in een volle bus terecht met zeer vrolijke Italianen?? Toen we in de buurt kwamen van stop 9 werden ze nog vrolijker en begonnen allemaal uitbundig te zinnen, jong en oud. Dit lied ging over El Capitano, een lied over de berg El Capitan. Deze berg is 2307 mtr hoog met een steile wand. Het lijkt of deze berg is gesplitst met de berg die een paar honderd mtr aan de andere kant van de weg staat. Na een half uur weer op de bus gestapt en op een aantal punten de omgeving bekeken. Uiteindelijk belanden we weer in het centrum van de Valley om daar wat te gaan eten. Op het terras kregen we bezoek van verschillende dieren. Eekhoorns, een Amerikaanse beer (vogeltje), en een vogel die leek op Woody Woodpecker ( een Stellar Jay) prachtig beestje. Na nog enige tijd in het centrum van de Valley te zijn rondgelopen hebben we de gehele groene route uitgereden tot onze parkeerplaats van de camper. Het was inmiddels tegen 16 uur en tijd om weg te gaan. Dit had ook te maken met de enorme drukte in het park (we waren er op een zaterdag) Op de terugweg werden we nog geconfronteerd met de gevolgen van deze drukte. Er lag een dood gereden Bobcat aan de rand van de weg. Prachtig beest om te zien maar “de mens” en zijn snelheid met een auto laat maar weer eens zien wat de gevolgen hiervan kunnen zijn. 

Vandaag weer een reisdag naar een nieuwe bestemming. Ik heb de Gps ingesteld in de snelste route en dat blijkt maar weer. Hij stuurt me weer door allerlei landerijen en sinaasappelplantages. Hier komt goed naar voren dat er eigenlijk alleen maar met "Mexicanen" wordt gewerkt. Enorm veel landarbeider zijn nodig om er voor te zorgen dat alles op tijd gebeurt. Van zaaien, watergeven, oogsten en het transport ervan. Op tijd aangekomen bij Laguna Seca campground worden we ontvangen door een hoogst vriendelijk oudere dame die alle tijd voor ons neemt. Onder andere ook dat er vandaag tot 17.30 uur bezigheden op het circuit zijn. Er rijden, veel te rijke mannen en jochies in veel te mooie en snelle auto's over het circuit. Met echte raceauto's maar ook met opgefokte straat auto's met een veel te dikke uitlaat eronder. Ik heb een heel tijd genoten van deze bezigheden en ik was niet de enige. Er stonden vele campers, bussen en tow trucks op het kampeer/ RV park..

Rond etenstijd maar naar moeders gelopen om te kijken of het eten klaar was.

Daarna nog bezig geweest met wat administratie en natuurlijk deze prachtige blog

Vandaag een daggie in de directe omgeving. Naar de 17 Miles Drive en Fishermans Wharf in Monterey. De 17 Miles Drive is een weg langs de kust die je kan en mag berijden als je eerst 15 dollar neertik bij de ingang van het terrein. Vanaf de route heb je mooie  uitzichten op de kust, luxe villa’s, het beroemde Pebble Beach en de iconische Lone Cypress. Met de camper duurt de 27 kilometer lange rit ongeveer 2 uur. Ook zie je luxueuze buitenhuizen langs de rand van de kliffen. Je rijd door en langs zeer luxueuze golfclubs. Hierna weer terug naar Monterey om een wandeling te maken langs Fishermans Wharf. Een vergelijkbare omgeving gelijk aan San Francisco maar dan in het (heel) klein. 500 meter verderop werden we door een alleraardigste Amerikaanse dame erop geattendeerd dat om de hoek een strandje vol ligt met zeeleeuwen. Gelukkig is dit geen geur en geluids blog want dat had alle normen overtreden. Die beesten maken een kabaal en stinken een uur in de wind. Het is echter een pracht gezicht om te zien hoe de verschillende dieren zich gedragen in de groep of mogelijk daarbuiten. Hierna weer teruggereden naar Laguna Seca om het avondmaal voor te bereiden. Ik zelf heb weer een tijdje bij het circuit staan kwijlen van spelende en “racende” autootjes. Na het eten kwamen er enkele grote vrachtauto’s aanrijden van de Superbike racing school. Dat belooft wat moois voor morgenochtend

Ik zat in de camper een beetje tot mezelf te komen en hoorde gebrom van het circuit. O ja ze gingen met superbike motoren oefenen. Snel naar boven lopen en daar reden idd een aantal “waaghalzen”. Ik was net op tijd omdat er uit de pit een 20 tal?? motoren in slagvolgorde het circuit op reden. Heel rustig reden deze achter een “coureur” met een witte race overall aan. Mijn interpretatie was dat dit de instructeur was en de rest volgde. Daarbij door kruiste nog een tiental overige coureur het circuit en de groep. Na een ronde of 5 achter de instructeur te zijn gereden werden de “beginnelingen” los gelaten. Pracht gezicht maar allemaal voorzichtig om geen schade te veroorzaken. Onze reis ging daarna verder naar Morro Bay. Eerst rond Morro Rock wat foto’s gemaakt en door de omgeving gewandeld. Daarna het kleine centrum in om de camper te parkeren en dat lukte ook nog vrij makkelijk, Bij het wandelen door het centrum kregen we een deja vu met een aantal jaren geleden. Toen zijn we met het hele gezin bij een klein bakkerijtje een warme cinnabon wezen eten. Dat hebben we nu ook maar weer gedaan om daarna weer verder te gaan naar Avila/ Pismo Beach. Een kleine goed verzorgde KOA die (te) dicht langs de snelweg is gesitueerd. Daar hebben we een goede raad op, we nemen een extra biertje om dit geluid te kunnen negeren tijdens de nacht. Ja ik weet dat het niet goed voor je is maar het is vakantie he. Je moet jezelf blijven kietelen want een ander doet dat niet

Vandaag een reis over de oude Highway one naar beneden. Het was de bedoeling dat we deze vanaf Monterey zouden volgen maar door aardverschuivingen vorig jaar wordt deze nu hersteld. Mijn GPS ingesteld om niet via snelwegen te gaan en richting de kust gaan rijden. Dat werd helaas een flop want de Highway one heb ik vandaag niet gezien. Een van de steden die we wilden bezoeken was Solvang. Een stadje dat is opgericht door 3 Deense pioniers die hier hun roots terug wilden brengen in het beloofde land. Ik moet zeggen dat is ze aardig gelukt. Wederom konden we de camper makkelijk kwijt op een Public parkeerplaats. Daarna de weg vervolgen met de benenwagen en rustig een aantal straten doorgelopen en in ons opgenomen. Lekker een bakkie gedaan bij een Deense bakster met een overheerlijke cinnabon crispie koek. Op zoek naar souvenirs en mogelijk wat leuke kleding voor onze achterban. Moeders was ook nog op zoek naar leuke schoenen/ kleding maar het is er allemaal niet van gekomen. Hier in Amerika is het net als in Europa flink duurder geworden en zijn we hierdoor dan ook nog niet geslaagd om wat fatsoenlijks te kopen. Na een uurtje of 3 door Solvang te zijn gelopen zijn we op zoek gegaan naar onze camping. Tot onze verbazing zijn we op de heenweg er praktisch bij gestopt. We hebben de tank onderweg nog volgegooid en een paar honderd meter daar vandaan was het RV park. Flying Flags RV Resort & Campground in Buellton. Een groot, mooi en verzorgde camping waar voor iedereen wat wils is.

En voor morgen beloof ik dat ik de Highway one gaat volgen tot LA.

Nou vandaag gaat het gebeuren. We rijden voor een deel over de Highway 1. S ’avonds een uurtje zitten puzzelen hoe we daar het beste kunnen komen. Eerst een 75 km over de 101 waar ook een deel van de Highway langs ligt. Dan van de snelweg af en binnen door om de Highway 1 te gaan volgen tot Los Angeles. Maar dan? Een weg omlegging, ze zijn met reparaties bezig. We besluiten dan toch maar weer over de snelweg naar LA te rijden. Moeders wilde naar een outlet om wat kleding aan te schaffen. Nog een hel of a job, zoals al eerder aangegeven zijn de wegen in de USA niet altijd goed onderhouden. Het lijk wel of je op een kermis ben, je hots en klots door de camper heen en moeten regelmatig vol in de remmen. Er zijn van die rednecks die besluiten om van de 4 of 5 baan naar de afslag te gaan aan de linkerkant van de weg, Met zo’n grote Blazer mag dat natuurlijk. Op de parkeerplaats van de outlet had ik al snel een security in me nek, het was niet de bedoeling dat ik 4 plekken in beslag zou nemen. Vanwege klachten van klanten zijn ze op gaan treden tegen dit soort wantoestanden. Zoniet dan komt er een bekeuring aan te hangen. De dame vroeg het zo lief dat ik maar besloot om de camper te verkassen. Lekker gaan winkelen een echte hobby van me. Je moet soms nemen en geven. Uiteindelijk geslaagd om wat kleding te scoren en nu snel naar de camping, Golden Shore RV Resort. Deze ligt naast het haven gebied van LA

Van het lekker koele westen langs de zeekust naar het warme Palm Springs. Dat we in een haven gebied zaten is nu wel duidelijk. Bij het opdraaien naar de snelweg belanden we tussen een wirwar van vrachtauto’s beladen met zeecontainers. Tientallen en 3 rijen dik. Op weg naar Palm Springs komen we in de regio San Bernardino. Hier zijn grote bosbranden in de omgeving. We zien er gelukkig niets van, buiten dat de lucht zeer betrokken is. Komt dit van de branden of is dit gewoon nevel wat tussen de bergen hangt? Bij aankomst in Palm Springs konden we weer makkelijk de RV kwijt op een ruime parkeerplaats langs de openbare weg. Lekker ff een paar uurtjes door de hoofdstraat slenteren. Het is hier wel zien en gezien worden. Veel bars en eet gelegenheden waarbij het terras koel wordt gehouden door beneveling. Paar kleine dingetjes gekocht en op weg naar de camping. Dit is een Joshua Tree KOA en ligt een tiental kilometers buiten de stad. De weg ernaar toe was niet veelbelovend. Een grote steppe met veel vervallen panden van oude glorie langs de weg. Aangekomen bij de camping waren we verrast door de omvang van het park en de goede verzorging hiervan. Vooraf lees je recensies over de camping en deze waren niet allemaal positief. Grote zandbak tot grote parkeerplaats. Wij waren aangenaam verrast. Als je in deze omgeving nog zo’n nette, verzorgde tent kan neerzetten en onderhouden dan verdient dat een dikke pluim. De airco konden we goed gebruiken, het was ziedend heet. Boven de 40 graden. In de avond en nacht koelde het gelukkig lekker af met een verkoelend briesje.

Er is in mij een nieuwe “Freek Vonk” ontstaan door het eerst ontdekken van Woody Woodpecker en nu van Road Runner ( nog wel zonder coyote)

Vroeg uit bed en dan snel vertrekken naar Joshua Tree. Op de heenweg hadden we enige oponthoud in verband met een klein ongeval met de auto van de bloedbank. Waarschijnlijk motor over de kook omdat de hele weg bezaaid was met water/ vocht. Het was alleen jammer dat dit op de snelweg gebeurde met een nogal flinke helling. De agenten die erbij waren stonden gezellig te keuvelen en namen geen moeite om het verkeer te regelen. Rustig aan dan maar tijd zat!! Aangekomen in het altijd mooie Twentynine Palms, want daar staat de Joshua Tree National Visitor Center. Goede informatie gekregen van een vrijwilliger en nog even gevraagd of het klopte dat ik de borden van de Indian Cove Campground onderweg al tegen was gekomen. Dat klopte want deze lag in een apart deel van het park wat alleen buitenom te bereiken was. Lekker dan daar hadden wij nou net een boeking voor een overnachting lopen.

Enfin de gids had ons een aantal plaatsen aangewezen die de moeite waren om te stoppen. Ten eerste bij Jumbo Rock daar stond “the Skull” het doodshoofd. Daar aangekomen was het een geklauter van belang. Hordes met jeugdige hadden bezit genomen van de rotspartijen. We hebben maar netjes gewacht dat de storm was gaan liggen en toen zijn we op ons gemak de verschrikkelijke mooie rotspartijen gaan waarnemen. Waarbij ik, met het stramme lijf, ook nog een aantal pogingen heb gedaan om de rotsten in een zo mooi mogelijk perspectief te kunnen fotograferen. Vergelijk het maar als het mooiste plaatje voor de wat oudere amateur. Na een half uur klimmen en klauteren en flinke verwondingen te hebben opgelopen ( door struiken met scherpe stekels) zijn we verder getrokken. Naar de Hall of Horror en Caps Rock. De gids had ons ook nog door gewezen naar Key Vieuws maar op de route daar naar toe stonden er borden dat bussen en RV’s niet toegelaten worden op deze weg en om moesten om keren. Aangezien ik een zeer burgerlijke net opgevoede man ben heb ik aan deze opdracht voldaan. Daarna in overleg met mijn medepassagier wat we nu zouden gaan doen. Terug naar onze overnachtingsplek of doorrijden naar Blyth waar de volgende overnachting zou zijn. Voor het laatste gekozen en via de zuid ingang het park verlaten. Goeiemorgen zeg wat een lijdensweg, hier kwam geen eind aan en dat kwam hoofdzakelijk omdat de omgeving alles behalve interessant was. Alles hetzelfde en een grote steppe met “niks”. Tot overmaat van ramp op de snelweg  kwamen we ook op een weg waar helemaal niks rondom te zien was dus het was een uurtje of 2/ 2 ½ wakker zien te blijven achter het stuur. Aangekomen bij de eerst MC Donald die we tegenkwamen effen internetten voor een camping en deze vonden we 5 km verder op in Ehrenberg, Arizona. River Sands RV Resort een zo goed als nieuwe camping (200 plekken) die gesitueerd was langs de Colorado River. Ik me onderhandelings gezicht opgezet en gevraagd of hij ons kon matsen met een mooie plek voor weinig centen. ( We zijn Nederlanders he, Veel voor Weinig) Hij matste ons en gaf een plek voor 100 dollar voor 60 weg. Kom achteraf makkelijk want er stonden nog geen 40 campers op het hele terrein. Wij stonden in ieder geval naast het Club House en het zwembad. Ik ben hem zeer dankbaar, we hebben namelijk genoten van de plek en de omgeving. Hulde!!

We hadden deze morgen alle tijd voor het wakker worden en ontbijten. Daarna ff terug naar Blyth om boodschappen te doen bij Albertsons. Net over de brug moeten alle auto’s stoppen op de snelweg voor een Agri culture controle van de staat California????. Een hele vriendelijk dame verteld ons dat we door konden rijden omdat we niet commercieel zijn. Oke!! Aangekomen bij de supermarkt ff bij de kant en klaar maaltijden kijken omdat mij eega gek is van sinaasappel kip. Dit hebben we nog niet mogen aantreffen maar ja hoor hier wel dus gelijk maar een grote box aangeschaft om op te peuzelen. Hierna nog ff een bakkie bij de interne Starbucks. We moesten immers een 2 uur zien te overbruggen voordat we gebruik konden maken van de, reeds gereserveerde RV Park. Dit park Arizona Oasis lag ook aan de Colorado rivier. Het geluk betrof dat we een plek hadden direct liggend aan deze rivier. Dus de hele dag lekker tranquilo om de camper heen om de zon voor te blijven. Oh Oh Oh wat was het heet. Dik veertig graden maar met een lekker windje. Ook nog een tijdje aan het strand gezeten naar de snelle boten en jetski’s kijken, die veel te hard over het water stuiven. Weer achter de caravan in de schaduw valt mijn blik om een vliegtuigje die rare capriolen aan het doen was. Of dat is een speelgoed vliegtuigje die aan het stunten is. Totdat hij bij ons in de buurt zit blijkt het een heuse straaljager te zijn die rare fratsen uithaalt. S ’avonds nog een tijdje met 2 oudere Australiërs staan praten die een rondreis aan het maken zijn van 2 maanden door de USA. Ze hadden onder andere hun zoon bezocht in Denver en deze gaf zijn camper mee aan pa en ma om een tripje te maken. Op dezelfde avond werden we nog getrakteerd op het bezoek van een zwart beest met een hoge staart volgens de vrouw. Dit bleek later op een skunk te zijn. Een aantal Mexicaanse kinderen zaten achter hem/ haar aan. Totdat di Mamma ze corrigeerde

Vandaag een drie uur durende reis, niet iets waar we naar uitkijken maar in dit grote land kom je er niet onderuit. Vol goede moed de camping verlaten en gelijk om de hoek de camper volgegooid met petrol, Het was hier heel erg goedkoop ten opzichte van de laatste weken. Vier en half/ 5 dollar was “normaal” voor een gallon. Iets waar ik in mijn reisbegroting zeker geen rekening had gehouden. Deze keer een gallon voor 3 dollar twintig. Zo dat is lekker en kunnen we wel gebruiken. Al snel worden we door de GPS van de snelweg gestuurd en gaan de oneindige vlakten weer berijden. Deze keer met wat minder fortuin, door meerdere werkzaamheden in de middle of nowhere, duurde de verwachte reistijd een klein uurtje meer. Mijn navigator begint al te twijfelen of ik de Garmin wel goed heb ingesteld. Volgens haar vermijd deze de snelwegen en rijden we hierdoor binnendoor en duurt het zolang. Onderweg nog even de tijd genomen om de instelling te veranderen. Het enige wat ik zou kunnen veranderen is een snellere tijd tegenover een rechte lijn. Ik ga me hier later wel meer in verdiepen eerst maar veilig aan zien te komen. Eerst maar weer even wat boodschappen doen in Prescott voordat we naar de camping rijden. Prachtige huizen die in en op de bergen zijn gebouwd. Bij de camping aangekomen zijn we toch wat teleurgesteld door de eenvoud van de oprit, ingang en ontvangst. De benodigde kaarten hangen aan het prikbord en wij rijden naar de RV plek (klinkt toch mooier) Aangekomen op de RV plekken zijn we verbaasd over de omgeving waar we in zijn beland. Een prachtig rots omgeving met veel beschutting en bomen op de verschillende plekken. Vanaf de camping kan je een trail volgen naar Watson Lake. Omdat dit maar een kleine trail was zijn we op onze slippers/ sandalen op pad gegaan. Dit was alles behalve verstandig, de trail was goed te lopen maar niet geasfalteerd dus het was erg opletten waar we onze oude voetjes neer gingen zetten. Bij het meer aangekomen ons nog laten verrassen naar de prachtige vergezichten. Ikzelf kan verdwalen in mijn gedachten over het ontstaan hiervan, de schoonheid en de herkenningen in de vele rotsten. Alles lijkt los op elkaar te staan en ieder ogenblik om te kunnen vallen. Wat is de natuur toch prachtig. Vervolgens, in onze enthousiasme liepen we de volgende trail op. Al lopende besefte ik me de dat je in je enthousiasme kan laten verleiden om steeds verder te lopen en te “verdwalen” in de schoonheid van de natuur. Dus maar weer omgekeerd en dan via de officiële in/uitgang van Watson Lake naar het RV park terug te lopen. Deze camping de omgeving geef ik zeker een dikke tien. Ook al zijn alle benodigdheden beperkt. Een aanrader voor komende reizigers om de “kleine” maar prachtige RV plaats zeker te bezoeken als je onderweg ben in deze omgeving.

Ik was wederom vroeg wakker en ben naar buiten gegaan om nogmaals van alle mooie natuur te mogen genieten. Heb een uurtje gelopen door de bergen over een “karrenpad”. Toen ik onderweg was realiseerde ik me dat ik zonder telefoon en overige spullen aan het wandelen was geslagen. Dus ik moet iedereen helaas onthouden van de mooie ver gezichten. Weer bij de camping beland zijn we rustig ons gaan voorbereiden op het vertrek. Geen haast omdat er 2 draaien was moesten worden gedaan en dan kan, in ieder geval niet meer op deze camping. De volgende zal toch ook wel een laundry hebben?? Na onderweg ook nog te zijn gestopt om tijd te winnen (of is het verliezen) zijn we rond de klok van 13 uur op het RV park Rancho Sedona. Het vreemde hierbij was om eerst op de plaats te gaan staan en daarna je pas te melden bij the office van Rancho Sedona. Dus eerst maar water bijgevuld de “zwarte tank” geleegd en vervolgens de grijze erna. Op het kantoor aangekomen werden we ontvangen door een wat oudere dame die ons in razend tempo allemaal vertelde wat we hier allemaal niet mogen doen. Prima, voor ons zijn dat niet meer dan de normale omgangsvormen. Samen met mijn vrouw de was en droogmachines opgezocht om de komende paar uren in stilte te volgen hoe dat proces verloopt. Wassen ging prima maar bij het drogen deed een (1) machine niet wat er van hem/ haar verwacht mag worden. Dus opnieuw naar het kantoor om coins te halen voor nog 1 droogmachine. Daarna lekker alles opgevouwen en opgeruimd en weer een schoon bedje in de camper. Hierna een trial gaan doen langs de beek, die langs de camping loopt. Helemaal in vol ornaat en met de bergschoenen aan, onderweg. Het hele lopen heeft een 20 minuten geduurd omdat wij het veel te link vonden om door te gaan. Je breek verdorie je ouwe botten over al die keien. Ze hadden eerst Piet Vermeer langs moeten sturen om alle te laten asfalteren. Nog wat km’s gelopen bij de voorkant/ingang van het RV park en daar mooie foto’s kunnen schieten. Toen we aankwamen op de camping stond deze half vol. Nu, om 20 uur staat het zo goed als vol. Een prachtige camping met mooie ruime plekken en veel schaduw. Deze is zeker ook een aanrader

Deze morgen waren we niet zo vroeg wakker omdat we een korte rit hadden en pas vanaf 13 uur op de camping in Flagstaff ons konden aanmelden. We namen, zoals zo vele keren, de binnendoor route. Door het Sedona Pines Resort, over de Arizona 89A. Een prachtige weg door een nog mooiere omgeving. Waarbij we onderweg de borden tegenkwamen dat vehicles boven de 40 feet niet over deze weg mochten. Ons vehicle is 25 feet dus dat is/ wordt geen probleem. In het meest smalle en steilste gedeelte van deze weg moesten we stoppen in verband met een wegafzetting vanwege wegwerkzaamheden. Nu heb ik gisteren het grote boek van Cruise America doorzitten lezen en daarbij staat dat ik bij een langere stilstand gebruik moet maken van de handrem (is een voetpedaal). Zo gelezen zo gedaan. Op de borden matrix stond dat we nog 12 minuten delay hadden. Als goed burger de motor afgezet en gewacht. Met nog een minuut te gaan de motor gestart en op de handrem trappen om deze los te krijgen. Met geen mogelijkheid kwam dat ding van de vloer. Ik snel uit de auto om hulp te vragen aan een vriendelijk amerikaan. Deze trapte zich ook een ongeluk maar kreeg de handrem pedaal ook niet meer van de grond. De gevaren lichten maar aangezet en de service maar weer bellen van Cruise. Deze had ik gelukkig snel aan de lijn en ik vertelde mijn probleem. Links onderin zaten nog 2 handgrepen en aan deze moest ik trekken. De eerste was de motorkap dus die duwde ik maar snel weer dicht. De 2 greep kon ik zo snel niet vinden. Ff mijn bril afdoen om goed te zoeken/ kijken en deze lig ik ondertussen ff op mijn stoel. Gelukkig komt de handrem met een klap weer los dus snel weer in de auto om niemand meer tot overlast te zijn. Achter het stuur zittende besef ik dat ik geen bril op heb en vraag aan de navigator waar ik hem heb gelaten. Met dat ik het vraag weet ik het al, ik zit erop. Snel uitgestapt de bril bij elkaar geraapt en de auto weer in. Allebei de poten kaputt, dus de rest van het montuur maar op mijn neus gezet. Hierdoor hebben we een deel van de middag bij de opticien gezeten om een montuur uit te zoeken waar mijn glazen nog in konden. Gelukkig kon deze jongedame me helpen en na anderhalf uur en honderd dollar lichter weer op pad.

S avonds nog lekker bij Outback steakhouse zitten eten en weer op tijd terug naar de camping om vroeg naar bed te gaan. De komende 2 dagen zitten we zonder moderne middelen in de Grand Canyon op een camping zonder devices en overige gemakken. Nu zal dit allemaal meevallen in een camper. Alles is bijgevuld, Alles is geleegd wat leeg moet zijn. Alle apparaten zijn voor de volle honderd procent opgeladen. Alle etens en drinkwaren ingeslagen dus we kunnen er helemaal tegenaan.

De reis kan gaan beginnen, nog ff douchen en daarna nog de gastank bijvullen (zit op de helft). Geen risico nemen via de snelweg naar het noorden, daarna op de enige toegangsweg naar de Grand Canyon, de South Rim. Onderweg nog even stoppen voor een rookpauze en gelijk het sanitair maar bekeken van de daar aanwezige winkel. Aangekomen bij de entree duurt het even voor we binnen zijn maar dat heeft geen naam. Snel doorrijden naar de Mather Campground waar we mogen overnachten. Voor het inschrijven loopt het niet zo goed omdat een amerikaanse meneer zijn auto met caravan de ingang heeft geblokkeerd voor de overige campers. Deze heer gaat helemaal uit zijn stekker omdat alles vol is en hij er niet meer tussen past. Enfin daarna door de aanwezige ranger alles weer netjes in de rij gezet en in inchecken. Snel en netjes geholpen en op naar de camping plek. Het gebied bestaat uit 7 lussen (loop) met eenrichtingsverkeer. Alles is opnieuw geasfalteerd en staan voldoende restrooms en alles is keurig onderhouden. Bij iedere campground zit ook een ruime plek met betonnen zitbank/tafel. De pocket map bekeken en we besluiten om naar de Grand Canyon Visitor Center te rijden. Daar zit ook een RV parkeerplaats. Kort ritje en makkelijk de auto kunnen neerzetten. Een uurtje of 2 langs de Canyon gelopen en het Center bezocht om daarna naar “huis” te gaan. Morgen weer op tijd op pad maar dan gaan we gebruik maken van de gratis bussen om een deel van de overige Rim te bewonderen

Na een heerlijk rustige nacht waren vooral de buren al vroeg wakker. De ene vertrok om 6 uur en de volgende om 7 uur. Lekker ontbeten in de camper omdat het buiten fris was. Wederom met de camper vertrokken naar de RV parking van het Visitor Center om vervolgens daar op de verschillende bussen te stappen. We besloten om met de Oranje free shuttle bus naar de laatste route van de Village te gaan, om daar vervolgens lopend terug weer richting het Visitor center te gaan. We belandde al snel in een wereld van oh en ah. En daarbij verdronken we in het nemen van foto’s. Beseffende dat dit nooit het gevoel en de beleving van ons weer kan geven. Wat een ongelofelijke schoonheid en hoe is dit in hemelsnaam ontstaan. Deze les wordt ons de komende looproute uitgelegd in hoeveel jaren dit is ontstaan. We zijn hier al 2 keer eerder geweest maar toen zijn we niet verder gekomen dan het Visitor Center. We worden ook steeds gekker met de posities die we innemen. We zijn ook zeer jaloers op alle personen die een trail naar beneden lopen. Onderweg horen we allemaal spannende verhalen van bezoekers die dit hebben beleefd. Een oudere man vertelde dat hij 3 dagen was bezig geweest om beneden te komen, een nacht daar buiten te slapen, om vervolgens weer terug te hiken naar boven. Bij ieder mijl die er wordt gelopen moet je rust nemen en er voor zorgen dat je op adem komt, zowel naar boven als naar beneden. Je ziet de avonturiers dan ook lopen over de verschillende smalle, niet afgeschermde, trails. Ze worden steeds kleiner om vervolgens te verdwijnen achter de verschillende heuvels. Na een uur of drie zijn we terug gewandeld naar het Visitor Center. Hier zorgen we voor de inwendige mens om vervolgens met de Oranje free shuttle weer naar Yaki point te gaan. Hier rondgelopen en tijdens het wachten op de shuttle stond een ranger uitleg te geven over de verschillende soorten vogels die hier rondvliegen/ zweven. De verschillende soorten, de uitwendige kenmerken, hun eetgewoontes en de periode dat ze hier vertoeven. Vanuit Yaki Point kan je wel 7 trails zien die het dal in lopen, een fascinerend gezicht. Na deze toegift met de bus naar South Kaibab Trailhead om vervolgens weer lopen over een fietspad naar Mather Point te lopen. In de buurt van Mather Point gekomen valt het ons op dat het geluid ook toe neemt. Van een paar honderd meter af zie je de meute lopen over de gebaande paden. Wat een gekkenhuis, dat we daar een aantal keren onderdeel van hebben uitgemaakt. (Massatoerisme??!!) In de camper nog ff samen de reis langs de Grand Canyon doorgenomen en we waren beide zeer tevreden over deze prachtige, onvergetelijke dag. Mijn smartwatch geeft aan dat we 13 kilometer lopend hebben afgelegd. Op deze hoogte en met deze hoogteverschillend vind ik dat zeker knap van mijn reisgenoot omdat die nooit verder komt dan de voordeur. Of met James, de hond van mijn dochter, een rondje lopen. Lekker terug naar de nog altijd prachtige camping, genieten van onze belevingen. Tijdens het eten, koffie drinken en een biertje gepraat over deze fantastische dag en hoe we dit samen hebben beleefd. Voor mij onvergetelijk dag en voor me meisje zeker ook

Vroeg uit de veren omdat we om 7 uur willen gaan rijden. We zijn minimaal 3 uur bezig, sowieso ben ik niet van het harde rijden en onderweg stoppen als we rust nodig hebben of een nieuwe ervaring op willen doen. We hebben besloten via de Oost uitgang de Grand Canyon te verlaten. Hoewel de GPS iets totaal anders voor hem heeft, ik negeer hem/haar volkomen. Vele keren de opdracht geweigerd en doorgereden. Meerdere keren op een vieuw point gestopt om de omgeving tot ons te nemen, om vervolgens richting Cameron te gaan. Mooie route goede wegen en gelukkig niet zo druk. Rond de klok van 10.30 aangekomen bij de Mac om te gaan ontbijten en deel te nemen aan de wifi voor de nodige informatie. Op naar Lower Antilope Canyon en de Horshoe Bend. Bij de laatste aangekomen worden we geconfronteerd met de veranderingen van de afgelopen jaren. Nette parkeerplaatsen, ontvangen worden door aller vriendelijke dames om ff 10 dollar af te tikken voor de RV. Vervolgens de nieuwe looproute mogen bewandelen om op het moment suprême aan te komen bij de Horshoe Bend. Er staat voor een klein gedeelte een hek voor de bezienswaardigheid. Gelukkig ook maar want ik sta regelmatig te rillen om mensen die, voor een selfie, op het randje van de afgrond gaan staan. Oh oh oh wat zijn we allemaal mooi en wat zal het goed staan op mijn sociale kanalen. Het zal wel zijn door mijn ouderdom dat ik me steeds meer gaat generen voor de mensen om me heen die totaal geen respect hebben voor de natuur. Na een uurtje te hebben rondgelopen en te hebben genoten van de kanovaarders op het water. Nog een 20 minuten terug lopen naar de camper en op naar de Lower Antilope Canyon. Daar aangekomen worden we geconfronteerd met de hoge entreegelden, 75 dollar p.p. Ik weet dat dit voor een goed doel is maar de foto’s van vijf jaar geleden zullen hiervan niet slechter of mooier worden. We besluiten om naar het centrum van Page te gaan om te kijken wat daar allemaal is te beleven. Gezellig veel eetgelegenheden en winkels zat om gelukkig van te worden. We besluiten na een uurtje te vertrekken naar ons RV park (Page Lake Powell Campground). Daar hebben we lekker gegeten om vervolgens op tijd naar bed te gaan. Morgen op tijd weer op pad naar Monument Valley.

Op tijd vertrokken vanuit Page voor een reis van ongeveer 3 uren. Onderweg weinig bijzonders tegengekomen waarvan we ons konden opwinden. Je kan wel zeggen, het was een saaie vermoeiende reis over eentonige (daar zijn we weer) binnenwegen. In de omgeving van Monument Valley aangekomen was het ook niet veel bijzonders. Bij de camping aangekomen leek het ook niet veel anders. Tot overmaat van ramp was de receptie ook nog dicht toen we daar aankwamen. Pfff wat kan het leven van een vakantieganger toch bijzonder zwaar zijn, het valt allemaal niet mee. Op ons gemak maar even gewacht en een vijf minuten later werden we ontvangen door een allervriendelijkste dame die bij deze KOA werkte. Netjes geholpen en ze vroeg ons nog of we van plan waren om nog wat te gaan ondernemen in de omgeving. Ik had wat info gelezen over een tour door de Monument Valley door native Navajo indianen als gids door het park. We besloten hier aan deel te gaan nemen, hoewel 85 dollar p.p. een hele rib uit onze Hollandse lijf is, gaan we er toch maar voor. Daarbij mogen we ook nog eens 8 dollar p.p. betalen om überhaupt het park in te mogen komen. We moesten ook goed opletten omdat de tijd in Utah een uur later is dan in Arizona. Straks missen we de boot, eh auto, omdat we de tijd niet op orde hebben. Ondertussen hebben we vanuit Nederland het heugelijke nieuws gehoord dat we weer Opa en Oma zijn geworden. Onze middelste dochter Lotte is bevallen van een prachtige dochter met de naam Maevie Sue Mia. De dag kan al niet meer kapot.                                                                                       Onze gids was een vrij jonge man, jonger dan 30 schat ik in, Jameson was zijn naam (Ierse whiskey). We vertrokken vanaf het hotel met een duits en een frans stelletje (ook onder de 30) en een vrijgezelle franse jongen waarbij zijn reispartner hem in de steek had gelaten (voor dit uitje). Daar hebben we werkelijk de mooiste dingen gezien waarbij je de verbeelding wel enigszins moet prikkelen. Delen van een berg die eruit zien als de kop van King Kong, een draak, Pluto (cartoonhond) en een olifant. De gids vertelde ons hoe de native indianen nu nog in en buiten het park leefde. Zonder water en zonder elektra. We hebben nog bij een vrouw in haar hutje mogen kijken en luisteren hoe haar leven er uitzag en nog steeds ziet. Kinderen en man de gehele dag weg en zijn zorgt voor het eten, van deze schrale grond. Mocht ze tijd over hebben dan maak ze voorwerpen die ze later nodig hebben. Zoals dekens, kleden, manden en draagmanden om de kleintjes in te vervoeren, etc. Daarna verder getrokken door de Valley. De gids had ervoor gekozen om eerst naar achteren te rijden omdat dan, op de terugweg de zon invloed het meest gunstig. We hebben verschillende plekken gezien waar films zijn opgenomen bv bij het oog, voor een film van Indiana Jones, verschillende plekken waar iconische reclames zijn gemaakt bv voor Marlboro etc. Het hoogte punt voor mij was dat we onder een “arendsoog/ kop” op de grond gingen leggen en de gids met zijn fluit een lied speelde en daarna een lied “van overleveringen” zong. De volgende gids en zijn groep kwamen dit nog eens versterken om met trom, fluit en gezang het nog eens stilletjes, gezamenlijk, over te doen. Ik was geroerd, lag met de tranen in mijn ogen. Prachtig nog nooit zo’n “voorstelling” in deze ambiance en onder deze toestand, liggend op de rotsen, mogen ervaren. Ook wetende wat er met de oorspronkelijke bewoners van Amerika is gebeurd en dan nog zo intens en positief in het leven staan. Hierna de ronde afgemaakt en de gids heeft ons op de camping afgezet, hij woont nl achter de KOA. Het was inmiddels 19 uur toen we terugkwamen (3 uur durende tour) dus was het tijd om wat te gaan eten en om 22 uur voldaan weer de koffer in te duiken. 

Vandaag een relatief rustige dag. We hebben een reis voor de boeg van een uurtje of 3. De wegen waren prima en de omgeving was weer ouderwets prachtig. Vele verschillende soorten landschappen gezien en doorkruist. In Moab aangekomen probeerde we ons de herinneringen boven te halen van onze laatste verblijf hier. In 2009 om precies te zijn omdat Lotte, onze middelste dochter au pair was in Denver. Er is inmiddels enorm veel veranderd naar ons gevoel. Het dorpje is een kleine stad aan het worden. We komen van een andere kant dus het kan makkelijk dat we vanuit een ander perspectief denken/ herinneren. Morgen rijden we naar Arches dus dat gaan we dan meemaken. Nog op zoek geweest naar een “goedkoop tankstation” maar dat viel niet mee. Morgen maar weer. Op naar de camping Portal RV Resort. Het is weer wasdag vandaag dus na het inchecken en de camper op zijn plek zetten zoeken we de Laundry op. Een grote wasmachine vol en daarna nog ff een in de grote droger. Dus gezellig keuvelen met de verschillende Amerikanen die ook met de dagelijkse besognes bezig zijn. Daarna bakkie koffie biertje, eten. Na het eten een rondje gedaan over de camping heremetiet wat een kapitaal staat hier op de camping. Grote bussen met meerdere voertuigen erin of erachter wat een luxe allemaal. Vroeg naar bed want het tijdslot om Arches in te mogen voor morgenochtend is tussen 07.00 en 08.00 uur

Zoals eerder vermeld vroeg uit bed 06.15 en koppie koffie zetten camper van de stroom en water afhalen en moeders wakker maken. Alles verloopt vlotjes, we rijden op tijd van de camping en zijn om 07.15 uur bij de geheel vernieuwde ingang. Volgens ons ook aan de hele andere kant van de stad maar daar komen we later wel een keer achter. We kregen van de ranger een Dutch folder, misschien wel handig. De wegen zijn ook geheel vernieuwd en zoals ik had voorgenomen gaan we eerst naar achteren naar het park om daar onze tour te beginnen. Nu houd mijn reisgenoot al niet van vroeg wakker worden en al helemaal niet van de koude, nou ze kon der lol op, beide was het geval. Niet het ideale begin voor een gezellig begin van de dag. Normaal gesproken is het altijd lekker stil op een Nationaal park maar het klappertanden van mijn eega verstoorde de rust. We hebben in het beginnen maar 3 trails (Pine Tree Arch, Tunnel Arch en Landscape Arch) gelopen omdat we in de schaduw liepen en zelfs ik vond het fris, dus op naar de volgende (Skyline Arch en Amfitheater). Allemaal stuk voor stuk prachtige afbeeldingen van de natuur en de vele andere sculpturen, die in de rots zijn ontstaan door wind en regen/ water, hoofden van mensen en dieren zijn volop te herkennen (in mijn verbeelding). Soms snap me meisje absoluut niet waar ik het overheb. Door het vele lopen en beklimmen van de rotsen zijn we al een uurtje of 3 verder in de tijd. Times fleis als je het naar je zin heb, dat duurde even maar we zijn nu opgewarmd. Vervolgens rijden we ff snel aan bij Fiery Furnace overview. Hier mag je alleen maar de trail lopen als je een permit (toestemming) heb gehaald/ gekocht bij het Visitor Center. Snel door naar de volgende lus, Delicate Arch, Upper Delicate Arch en Lower Delicate Arch. De weg naar de Delicate Arch is een te grote uitdaging voor ons daarom besluiten we de andere 2 te bewandelen om enigszins in de buurt van de Delicate Arch te komen, Beide waren al pittige uitdagingen waarbij we regelmatig op adem moesten komen vanwege het grote hoogteverschil. De Delicate Arch is de wereldberoemde boog die op alle kentekens van Utah staat als achtergrond. Het begint al aardig zonnig en te warm te worden. In Arches is het de stelregel dat boven de 90 graden Fahrenheit (32 graden Celsius) het lopen van een trial door niet getrainde personen ten strengste wordt afgeraden. We besluiten onze laatste lus te gaan doen. (The Windows Section. Dit zijn de Double Arch, de North Window, de South Window en de Turret Arch. Allemaal, wederom, prachtige natuurverschijnselen. Je kan honderden foto’s maken maar het gevoel wat je ervaart als je hier rondloopt blijft voor jezelf en dit is moeilijk aan andere over te dragen. Er gebeuren zoveel dingen in mijn hoofd waar ik verbanden mee leg, mijn fantasie en verbijstering slaat ervan op hol. Op de terugweg nog bij de Garden of Eden langs om vervolgens bij het Visitor Center aan te komen en in de shop te kijken of er nog iets leuks is voor ons of de achterblijvers. Moeders koopt meestal een magneet en nu ook, een volkswagenbusje met de Delicate Arch in de kofferbak. Ik zag mooie shirts hangen maar de grote maten waren uitverkocht dus kwam ik op een bandana van Arches. Snel naar de camping om koffie te drinken en uit te rusten. Het was inmiddels 15.30 uur. We hebben ons avondeten genoten bij de buurman, Een bierbrouwer die ook een klein restaurant erbij heeft ( properbrewingmoab.com) Zoals altijd iets teveel van het goede. Nog even gezwommen en gedoucht, bakkie doen en misschien een biertje en lekker slapen. Volgens mijn smartwatch komen we 21.000 stappen vandaag!!! ( 15 kilometer??)

Vanmorgen iets langer blijven liggen om daarna op pad te gaan naar Capitol Reef. Wederom een 2 ½ uren durende reis die ook niet zo boeiend was. Veel van hetzelfde en weinig tot geen spectaculaire dingen. Een paar grote wegen recht toe en recht aan, soms wel 75 km lang zonder een huis tegen te komen. Eenmaal beland in Capitol Reef waren we de ingang al voorbij voordat ik het doorhad, oeps dan maar keren om belangrijke informatie folders niet te missen. Dit was niet het geval want dit was alleen maar een welkomsplakkaat en wat sanitaire gebouwtjes. Wij weer door naar het Visitor Center 15 km verderop. Onderweg verschillende drukke plekken tegen gekomen maar er was geen mogelijkheid om de camper ergens te parkeren. Bij het Center aangekomen hebben we wat dingen gekocht in de shop en de nodige folders meegenomen. De camping was relatief dicht bij het Visitor Center dus hebben we de camper daar eerst maar neer gezet. Op een, wederom, prachtige overheidscamping (Gov). Mooie ruime plekken met voldoende begroeiing om in de schaduw te kunnen gaan zitten. Toen spullen gepakt om een paar trails te gaan lopen. De eerste was de Fremont River trail langs de rivier die water afvoert vanuit de bergen. Daarna zijn we beland bij de RIM Overlook waar prachtige muurtekeningen op stonden van jaren geleden te zien waren. De indianen woonden hier tussen 300 en 1300 jaren geleden. Op de rotswanden zijn symbolen, godheden, verschillende dieren en kalenders te zien. Terugglopend zijn we door boomgaarden met fruit gelopen die in het verleden zijn aangelegd door de Mormonen die zich in dit gebied hadden genesteld. Er is nog een oud schooltje en huisje te zien vanuit die tijd. We zijn ook nog gestopt bij een Marmoth oversteekplaats maar helaas de gebruikers hiervan lieten zich niet zien. Snap ik ook wel want zo’n knappe vent ben ik nu ook weer niet. Op de camping onze dag nog doorzitten nemen en voor ons viel het toch wel tegen. Dat komt door de beperkte parkeergelegenheden, veel moet je langs de weg staan. Het is een doorlopende weg dus iedereen komt erop. Betalen “mag” je in het Visitor center doen. Zorg dat je hier om 7 uur de bekende plekken al gaat bezoeken dan lukt het wel, anders moet je keurig netjes achteraan in de rij gaan staan. Iets wat met een camper al bijna niet om te doen is.

yVervelend begin iedere keer met zo’n blog. Wederom een 2 ½ uren durende reis maar deze keer hebben we “genoten” van wat we onderweg allemaal tegenkwamen. Ja zeker weer een binnendoor route maar door allerlei kleine dorpjes (30 mijl) waar het er allemaal leuk en gezellig uitzag. Winkels, eettenten, cafés, scholen, de gewone dagelijkse Amerikaanse dingen. Daarnaast een nieuw park ontdekt Otter Creek State Park. Prachtig klein park gesitueerd aan een groot meer. Jammer wij moesten door. De wegen werden steeds smaller en we moesten steeds langzamer rijden. Dit kwam o.a. ook door de open ranches die we tegen kwamen. Dat houd in dat de koeien gewoon over de weg lopen dus uitkijken geblazen. Om 11 uur kwamen we aan in Bryce en besloten we naar de camping te rijden om de camper hier alvast te gaan neerzetten. Dit kon en daar maakte we dankbaar gebruik van. Snel omkleden en naar de bushalte van de shuttle die voor de camping stopt. Bij het Visitor center uitgestapt voor de welbekende informatie en wat spullen te kopen. Vrouwlief een sweater en ik een t shirt. (Verschil moet er zijn he) Wederom op de shuttle gestapt en helemaal naar achter toe. We zijn uitgestapt bij Bryce Point, na wat foto’s maken zijn we de trail op gestapt. We belanden op de Pekaboo loop, dat bleek een van de zwaarste te zijn en daar waren we vlot achter. Door de grote hoogte verschillen waren we snel buiten adem en besloten terug te gaan. Snel de shuttle weer in en een halte terug, dat werden er 2. Uitgestapt bij het Sunset point daar hebben we de Rim trail gelopen naar het Sunrise point. Daar zijn we beland bij de General Store om de innerlijke mens te verzorgen. Na de versnaperingen te hebben genuttigd zijn we nog naar het uitkijkpunt daar geweest. Hier was een Horseloop waar op dat moment 6 ruiters naar boven kwamen. Moet je je voorstellen, je zit op een paard ongeveer 1.5 mtr hoogte op een pad wat hooguit 2 mtr breed is en daarnaast kijk je in de diepte die heel diep is. Bij het zien hiervan deden we het al in de broek en die ruiters bleven er ogenschijnlijk zeer rustig onder. Vervolgens de shuttle weer gepakt om ons terug te laten brengen naar de camping. We besloten nog even te gaan kijken Old Bryce Town. Allemaal kleine winkeltje die spullen verkochten wat gerelateerd was aan Bryce Canyon. Ook nog even een ijsje genuttigd. De vrouw koos voor Strawberry en ik nam Wild Huckleberry en Moosetrack. Lopend weer naar de camping toe om in zeer rustige sfeer de avond rond te brengen. Tijdens de gesprekken in de avond waren we beide toch van mening dat je bij deze parken minimaal 2 of 3 nachten moet boeken om alles op het gemakje te kunnen aanschouwen. Deze tip krijgen jullie gratis van ons mee. Wij doen dit al voor de 5 keer en alle 5 keer wilden we veel te veel in de weken dat we hier zijn.

Deze ochtend trip blijft me nog wel een tijdje bijstaan in me geheugen. Voor een ieder die in the Usa heeft gereden die komt weleens een dood gereden dier tegen. Iedere keer wordt er met borden aangegeven dat er overstekende dieren zijn. Dit keer vele keren dat er herten oversteken. Die borden heb ik wel een keer of tien gezien. De wrange werkelijkheid is dat ikzelf al 16 kadavers van herten heb geteld en gezien. Een triest gegeven waarbij waarschijnlijk verderop in het veld nog wel meerdere slachtoffers zullen liggen. Bij de ingang van Zion was maar 1 (van de 2) gates geopend dus het heeft zeker een 45 minuten geduurd voordat we aan de buurt waren. Aan het loket stond een alleraardigst vrouwtje van in de 70 haar stinkende best te doen (niet te ruiken overigens) Even 15 dollar aftikken om, begeleidt door de tunnels te mogen rijden. Dat verliep prima maar bij de 2 tunnel moet je met je RV in het midden rijden is het best wel spannend. Maar een echte vent slaat zich daar wel doorheen. Gelijk doorgereden naar de camping om de RV neer te zetten. Omkleden en naar de shuttlebus. Deze stopt voor de camping en rijd naar het park. Daar aangekomen de nodige info gepakt en gevraagd bij een allervriendelijkste ranger. Eerst een makkelijke trail lopen bij het Visitor Center, de Pa’rus trail. Hier zijn we snel mee gestopt omdat we in de volle zon liepen en het niet te harden was, geen zuchtje wind en 100 gr Fahrenheit. Hierna de shuttlebus pakken van het park zelf en ons naar de laatste stop laten brengen. Onderweg goed geïnformeerd, door de buschauffeur, wat er allemaal te zien is. Lekker dan, ik zit er met me rug naar toe. We komen bij de Temple of Sinawava en doen hier de Riverside Walk. Deze gaat naar het begin van de beroemde trial “The Narrows”. Hoe verder we liepen hoe drukker het werd met wandelaars die een deel van de Narrows hebben gelopen. Dat kan je zien omdat er enkele in waadpakken lopen, andere tot hun middel zeiknat zijn, weer andere lopen op hun slipper of andere schoenen met de loopschoenen in hun handen. Alle lopers van de Narrow lopen met een lange stok met handlus. Dit moet om je evenwicht te houden in de rivier. Hoe verder je naar het einde kwam hoe kleiner het pad werd. De kans werd daarom ook steeds groter dat je in aanraking kwam met een terugkerende loper met stok. Reden genoeg voor ons om bijtijds terug te gaan. Het was inmiddels 17 uur en een mooie tijd om terug te gaan met de shuttle. We hebben onderweg, net buiten het park, een broodje gehaald bij Subway en deze in alle rust opgegeten bij de camper. Bakkie koffie, uurtje borrelen en dobbelen en daarna lekker naar bed voor een best wel warme nacht

Het was een hele zwoele nacht en dit kwam door de warmte hoor. Pff het viel allemaal niet mee. (luxe klacht hoor). Op tijd ontbijten en douchen, omkleden en naar Zion. Een tijdje staan wachten en iedere keer reed, de overigens tjokvolle bus aan ons neus voorbij. Bij de derde keer hebben we het maar op een lopen gezet. Niet van angst maar richting de ingang. Binnen een minuut of 10/15 waren we bij de ingang. Geen rangers aanwezig dus konden we zo doorlopen. We zijn op de parkshuttle gestapt en ons naar The Grotto laten rijden. De volgende halte was uit dienst omdat er grote rotsblokken op de looproute waren beland. Dus uit veiligheid helemaal afgesloten. We zijn lopen via de Grotto trail naar Zion lodge gelopen. Een kort stukkie maar er zaten een paar lelijke hobelige klimmetjes in. Voorzichtigheid voorop maar beter laat dan kapot thuis komen. Bij Zion lodge een bakkie gedaan om vervolgens de volgende trail te gaan lopen. We zouden een deel van de Middle Emerald trail gaan lopen via de Kayenta trail. Om bij Court of the patriarchs weer op de bus te gaan stappen. Echter was de brug die we over moeten geblokkeerd (uit de vaart) dus konden we onze plannen op de buik schrijven. Op de shuttle weer naar het Visitor Center en vervolgens weer naar de camping. We zijn van verveling maar in het zwembad gaan zitten. Dit was overigens heerlijk want het was inmiddels al 38 graden geworden. Dus lopen hoef je ook niet meer te doen. Morgen nog naar Fire of Statepark en dan naar Vegas om de camper in te gaan leveren

We vertrokken om een uurtje of tien van onze camping uit Springdale (Zion) De hitte van de laatste dagen is ons toch parten gaan spelen. Hierdoor ontstonden grote twijfels om nog wel naar Valley of Fire te gaan. Dit had alles te maken met de te verwachten omstandigheden op de camping daar was geen elektra en weinig tot geen schaduw. Moeten we dit wel willen!! Gezamenlijk besloten we om een camping onderweg te zoeken. We belanden in het stadje Mesquite op het RV park Mesquite Trails rv resort. Een nieuwe camping waarbij ze nog bezig waren met het bouwen van een zwembad. 160 plekken waarbij de bomen nog een paar meter moeten groeien om voor schaduw te zorgen. Die hadden we van de camper maar dan was het nog zaak om niet teveel te bewegen. Deze camping lag ook op de weg naar Las Vegas waar we morgen heen moesten om de camper in te leveren.