Na flink wat start-problemen en wennen aan de "Amerikan way of life" kunnen we nu genieten van het Olympia Park gebied. We moesten wel eerst met een pont over.

Het is van oorsprong een vulkanisch gebied met veel klimaatverschillen: het westen krijgt veel regen en de oostkant is droger. Ook hier kun de je gevolgen van de klimaatverandering zien. Van oorsprong waren de toppen vol met sneeuw, ook in de zomer, maar de gletchers zijn al flink kleiner geworden. Het pad op de Hurricane Ridge (1600 m.) gaf ons een prachtig uitzicht op het gebergte.

Je kunt nog zoveel plannen, maar het kan zomaar anders lopen. Gisteren hadden we rustdag op een camping onder de Red Cedars.

Onze buren, gepensioneerde amerikanen, hielpen ons een fles wijn open te maken, maar nodigden ons meteen uit voor de koffie de volgende dag. De koffie kwam er niet, maar wel veel gesproken over het land, en over de plekken waar we naar toe moesten, maar later op de dag wel wijn. Zij trekken 2x per jaar een aantal weken door verschillende staten. s'Middags maakten we een wandeling, maar ze laten je zomaar over een highway lopen, toch maar teruggegaan. Een vrouw bood ons tomaten aan uit haar tuin en zo zaten we zomaar op het balkon met een glas water en een heleboel gespreksstof. Mensen willen van alles van je weten, maar vertellen zelf ook veel over hun leven en hun kijk op de wereld. Tot nu toe komen we vnl democraten tegen. Vandaag weer op pad, naar Portland, dachten we. Maar na een uurtje reed een tegenligger de linker spiegel eraf: niets meer in te zien. Een garage was niet ver weg (afstanden zijn wel groot). In overleg met het verhuurbedrijf een spiegel eraan geplakt en na een uur konden we verder. via internet naar een camping gezocht, maar alles wat redelijk in de buurt lag, was vol. Nu zitten we maar in een motel om toch nog Portland in te kunnen gaan. Voordeel: we zitten nu dichter bij het centrum en we hebben wifi.

AmericaCruise wil dat we de spiegel in Seattle laten repareren, maar dan zijn we minstens 2 dagen kwijt, gaan we dus niet doen.

Een tussenstop in Portland, 17 en 18 sept. Omdat er in de omgeving geen camping vrij was, besloten we maar een motel te nemen, vanwaar uit we met de bus naar het centrum konden. Fietsen gehuurd en een paar aanbevolen routes gereden. Je kunt er goed fietsen op aangegeven fietsstroken. Meteen in een Pink Ribon loop terecht gekomen. Een mooi park met een fraaie rozentuin, een arboretum en een Japanse tuin (waar we niet ingegaan zijn vanwege de tijd en de hoge entreekosten) waar ook nog lange rijen Japanners voor stonden te wachten. In het Portlandmuseum een aardige collectie Europese kunst en moderne Amerikaanse kunst. Bij het sluiten van de winkels zie je overal en veel “homeless” te voorschijn komen. Ze zoeken elkaar op en slapen in groepjes waar maar plaats is. Veel mensen zonder huis, maar ook psychiatrische patiënten waar geen opvang voor is, hebben we begrepen van onze buren in Rainbow Falls. Je zou je als land moeten schamen dat dit mogelijk is.

Verder trekkend door het Noordwesten, over higways en interstates ( I 85 hiway 86) zien we meest fantastische landschappen. In het Oregon Trail museum werden we bijgespijkerd over de trek naar het Westen met alle problemen die de pioneers hebben moeten overwinnen. Maar toch kijk je dan naar het landschap: hoe heuvelachtig en bergachtig, hoe eindeloos de vlaktes en diep, breed en woest de rivieren. En dat veelal te voet, met bonkende wagens voor vrouwen en kinderen, getrokken door ossen. Wij hebben al moeite als we de weg niet goed kunnen vinden en daardoor een half uur of soms langer omrijden. In het goed aangeven van wegomleggingen of “provinciale” wegen zijn de Amerikanen niet sterk. Maar de route langs de Snake River kloof was erg mooi. Iets ten noorden van Boise geëindigd.

Gisteren in Caldwell was het eindelijk zover: we kregen een nieuwe buitenspiegel. Daarna door naar Boise. Aangekondigd was dat het een mooie stad was ... Nou ja, het was aardig, maar niet indrukwekkend. De hele streek staat in het teken van de Snake

River, een 400 mile lange rivier (ong. 700 km), Lewis en Clark, de ontdekkers van dit gebied, geholpen door een indiaanse vrouw en de Oregon Trail.

Een prachtig stukje natuur was de "Craters of The Moon", een gebied gevormd door lava dat uit scheuren van de aardkorst naar boven stroomde en waarvan de laatste uitbarstingen 2000 jaar geleden waren. Een ruw, donker grijs tot zwart landschap, bergachtig en schaarse begroeiing. Astronauten hebben hier geoefend voordat ze naar de maan gingen.

Het lijkt wel of hier de winter aan het beginnen is, het is koud, wel droog en zonnig, en op de bergtoppen ligt sneeuw. De volgende dagen blijft dit zo. Hadden we eigenlijk niet zo bedacht. Gelukkig heeft de camper een verwarming.

soms lastig om foto's te versturen

weer proberen

Vandaag rustdag in een zeer toeristisch plaatsje bij de ingang van Grant Teton NP. De temperatuur is als in okt./nov. dus koud. Heeft Trump toch gelijk?? Prachtige landschappen, vriendelijke mensen, weinig zorg hebben voor voedsel en uiterlijk, maar wel weer voor parken, rustig auto rijden, ze maken makkelijk een praatje. Afstanden zijn gigantisch, Je rijdt zo een paar honderd km verder. Onder begeleiding van o.a. Genesis, Carol Emerald, Sabrina Stark, Ike en Tina Turner, rijden we lange rechte wegen af en kronkelen door berggebied. Als ik rij (niet zo veel) moet ik een kussen van de bank op de stoel leggen en een kussen in mijn rug, anders kom ik niet voldoende boven het stuur uit, net een kinderzitje.

Ik zal proberen foto'te sturen, maar dat gaat erg moeizaam.

Groetjes, tot de volgende keer.

vervolg

We waren zaterdag de enige klanten van Walmart (giga winkels), die kwamen lopen. De camper stond ergens in Idaho Falls geparkeerd

Habitat for Humanity - organisatie opgezet door oud president Carter - bouw met veel vrijwilligers huisjes in de 3e Wereld (o.a. in Sri Lanka, Nepal, Ghana). In verschillende opzichten zijn de VS vergelijkbaar met een 3e Wereldland (bedelaars, gro. Sociale huisvesting gebeurt in de VS (ook of alleen?) door Habitat for Humanity.

Een ander cultureel aspect is het vervoer van je hond als je een pickup hebt: in de bak achterin!

Als je heel goed kijkt naar het onderste deel van het 'reclamebord' van het motel/camping waar we met onze camper staan, kun je zien dat we naar de Karaoke kunnen gaan, maar er is ook een 'gunshow'.

Alsnog de foto van Habitat for Humanity

27 sept.

Het is alweer wat dagen geleden dat we jullie op de hoogte konden houden van onze belevenissen. Allereerst zijn we iedere keer weer onder de indruk van het landschap, het is zo groots en weids, maar toch iedere keer weer anders. Een week geleden sloeg het weer om, we kregen meer regen, hoewel we er overdag weinig last van gehad hebben. De mist trok iedere keer weer op zodat we nog genoeg te zien kregen. Wat wel merkbaar was dat de temperatuur behoorlijk omlaag ging en we het ’s-nachts behoorlijk koud kregen. Tegelijkertijd kwamen we in hoger gebied, dus nog kouder. We hebben maar een extra plaid gekocht voor ‘s-nachts en in Jackson Hole T-shirts met lange mouw en een warmere spijkerbroek. Zo, die doen we voorlopig niet meer uit.

Jackson Hole is een gezellige toeristische plaats voor outdoor- en wintersport en de toegangspoort voor het Grand Teton NP. In de plaatselijke gereedschapswinkel moesten we een imbussleutel kopen voor de vernieuwde spiegel die iedere keer lostrilde waardoor je niets meer zag bij het rijden en 2 tangen om de waterkraan los te draaien, dat lukte ook niet meer.

Grand Teton is een “klein” park, ontstaan door omhoog gedrukte bergen en een dalende vlakte. Prachtige besneeuwde toppen en weidse vlaktes waar we de Elk (een groot soort hert) zagen. De hoogte loopt van 2000 tot 3500 meter. Iedereen loopt hier met winterkleren.

Het Yellowstone NP is echt zo mooi als iedereen zegt, maar, ook nu nog, erg druk. De aarde borrelt, stoomt en spuit uit allerlei gaten en gleuven en je weet niet waar je allemaal kijken moet, er is zo veel. De bisons en elken grazen op de vlakten en gebruiken soms de weg om naar een ander favoriet gebied te lopen. Beren en elanden hebben we niet gezien, wel 2 adelaars. Als ik een bison was, zou ik hier willen wonen.

Ondertussen is het ’s-nachts gaan vriezen en zetten we de verwarming aan.

Livingston is een aardig plaatsje met veel gallerieen en winkeltjes.

30 sept. eindelijk wifi bij starbucks

enkele indrukken

vervolg

2 okt. Omak

De laatste dagen zijn ingegaan. Met de kaart op tafel bekijken we waar we de deze dagen nog naar toe willen gaan. In ieder geval meer naar het westen omdat daar het weer beter is. De voorspellingen zijn voor het gebied vanaf Spokane naar het oosten niet goed: regen en kou. De temperatuur ligt over het algemeen 20 graden Fahrenheit (hoeveel C ?) lager dan normaal, maar in het westelijke gedeelte is er meer zon en is het wat warmer. Daarom en ook omdat we aan de laatste week beginnen, gaan we naar het westen.

Vanaf Bozeman dwars door het land om een keer alleen maar landbouwgebied te zien, geadviseerd door de VVV van Montana. Het landbouwgebied viel in het begin tegen, maar we kwamen wel door een historisch gebied. In de 19 eeuw 1860/70 vestigden zich pioniers en goud/zilverzoekers. Er ontstonden hele steden en handelsverkeer. Later toen de zilveraders op waren vertrokken de gelukzoekers en bleef het stadje verlaten achter. Dit zijn de zgn ghosttowns, die nu als openluchtmuseum dienst doen. Verder door het land: gemaaide graanvelden, zwarte koeien, schapen, paarden en ver uit elkaar liggende boerderijen/ranches. In het plaatsje Wisdom, een tankstation, één of twee cafés en wat huizen, vertelde het meisje van het winkeltje met koffie dat de kinderen 1,5 uur in de schoolbus zitten om bij school te komen en dan ook weer terug. Waar we de vorige dagen veel vissende Amerikanen zagen, vooral het vliegvissen is populair, zaten we hier in een jachtgebied. De schoten hoor je van dichtbij en een auto met een hert en uitstekend gewei is geen uitzondering. Toch een beetje wildwest.

De tocht eindigde via de Interstate 90 bij Coeur d’Alene een plaats aan een meer. Meteen veel boten en alles in het teken van watersport. Een leuk plaatje, maar niet erg bijzonder. Ook later de route door een indianenreservaat viel tegen: geen indiaan te zien, wel veel huizen met een autokerkhof ernaast, maar ook goed verzorgde ranches met vnl. paarden.

Een laatste tocht door een National Park. We reden over de North Casscade Loop, Ook hier weer uitgebreide informatie over het ontstaan van het landschap: in de ijstijd duwden gletsjers de wanden omhoog, en blokkades van ijs zorgden ervoor dat de gletchers alleen naar het zuid-westen konden wegglijden. Nu heeft het gebied veel rivieren die gebruikt worden om elektriciteit op te wekken. In het voorjaar schijnt overal water vandaan langs de rotsen naar beneden te stromen.

Nu zitten we in Lynden, een plaatsje waar van oorsprong veel Nederlanders naar toe trokken, dicht tegen de Canadese grens. In het boek "de mythische oom"van Mariet Meester, beschrijft zij dit plaatsje waar haar oom woont die in de jaren '50 naar de VS vertrok en daar hoogleraar in de geneeskunde was. In dit plaatsje zijn wel 40 kerken en misschien wel evenveel kerkgenootschappen: allemaal afsplitsingen van afsplitsingen gebaseerd op de leer van Luther en Calvijn. De Hollandse roots zijn goed te zien.

Morgen nog een stukje langs de kust en dan hopen we jullie weer te zien in Nederland.

foto's bij de laatste blog.