De laatste loodjes van mijn studie en een supergave maar drukke fulltime baan zorgen ervoor dat ik nog niet helemaal in de voorbereidingen voor onze Amerika-reis zit. Toch hebben Lin en ik al heel veel gedaan:

• paspoort in orde
• Esta-aanvraag ingediend (en goedgekeurd)
• Hotelovernachting (park-sleep-fly) geregeld
• Fotocamera/-lenzen en alle toebehoren in orde gemaakt
• Diverse dingen gekocht die we van hier mee willen nemen (zie lijstje onderaan)

Met nog 3 werkdagen en een laatste examen te gaan, komt de reis nu wel heel dichtbij. Volgende week om deze tijd zitten we al in het vliegtuig! En vanaf maandag begint ons grote camperavontuur...

Ik heb ervoor gekozen om mijn reisblog tweeledig te gaan invullen:

1. Ik doe verslag van ons prachtige avontuur, hopelijk voor potentiële avonturiers en thuisblijvers lekker leesbaar, en
2. Ik zal per dag proberen diverse nuttige tips te delen, zodat (reizigers van) Travelhome er ook nog iets aan heeft.

Aanvullingen op de inpaklijst van Travelhome (deze tips kregen wij van vriendinnen die heel veel met de camper reizen en gereisd hebben, wereldwijd):

• plastic tafellaken (picknicktafels zijn niet altijd een schoon)
• Plastic handschoenen
• Aanmaakblokjes voor de BBQ
• Aansteker/lange lucifers
• Stekker voor in de camper om al rijdend batterijen/accu’s op te laden (ANWB)
• Verdeelstekker met 4 contactdozen (opladen meerdere apparaten tegelijkertijd)
• Drop drop drop drop 😉
• Cappuccinozakjes (lusten geen gewone koffie)
• Cup of soup

Medicijndoosje:

• pleisters
• Betadine
• Gaas/verband
• Paracetamol
• Keeltabletten/fluimecil (airco vliegtuig = verkouden)
• Tekentangetje
• Insectenbeet-vacuümpompje
• Muggenspray
• Afterbite/azaron
• Labello
• Schaartje, pincet, vijltje

Berenspray kopen we ter plaatse 😁

Zaterdagavond rijden we richting Amsterdam voor onze park-sleep-fly bij Van der Valk. Ideaal want een goed nachtrust is wel fijn als je op zondag een vlucht van bijna 11 uur naar Salt Lake City hebt. Delta Airlines is echt perfect: genoeg beenruimte, heel goed eten en een eigen tv-scherm met de nieuwste films.

Het is onderweg vrij helder, de lucht is rustig, dus af en toe een blik uit het raam is geen overbodige luxe: IJsland, Groenland en Canada glijden onder ons door.

We landen plaatselijke tijd 13.10 uur, op die zelfde zondag omdat je met de tijd mee vliegt. De temperatuur is rond de 24-25 graden, licht bewolkt. Een telefoontje naar ons hotel voor de eerste nacht en we worden netjes opgehaald en naar het hotel gebracht. Een uurtje rusten en onze eerste RV campsites uitzoeken voor de komende dagen. Daarna nog even een kleinigheidje eten, een ronde wandelen, lekker douchen, boodschappenlijstje maken voor morgen en nog even tv kijken. Maar om 19.00 uur vallen mijn luiken al dicht.

Nog snel even verslag bijwerken en dan eindelijk slapen

Na lekker de klok rond te hebben geslapen (en een heel goed ontbijt) trekken we de stoute schoenen aan en verschijnen we dik 2 uur te vroeg bij Cruise America om onze camper op te halen.

Daar verwachten ze ons uiteraard nog niet en onze camper is ook nog niet klaar. Toch zijn de heren allervriendelijkst en krijgen we direct de camper van een stel dat niet niet was komen opdagen toegewezen. Volgens the big boss: “do what you have to do, to make those girls happy’... Helemaal perfect, want dat betekent dat we 2 uur eerder dan verwacht richting Idaho Falls kunnen vertrekken!

Het is even wennen aan dat gevaarte van 7,5 meter, maar gelukkig rijdt iedereen hier heel netjes, zijn de wegen breed en we komen zonder brokken op de plaats van bestemming aan.

Wat wel nog even spannend was: het vinden van een fatsoenlijke supermarkt waar je ook fruit en verse groente krijgt. En ja, we weten dat we dat vlak na vertrek hadden moeten doen. Maar zo eigenwijs als we zijn, wilden we eerste de stad uit. Tja, tip 1: niet doen! Zo gauw je de stad uit bent, kom je de eerste 200 km geen Walmart meer tegen. Gelukkig vonden we er in Idaho Falls eentje en na anderhalf uur daar rondstruinen, hebben we wat we nodig hebben en in het schemerdonker rijden we naar onze campsite.

Na het uitpakken van een deel van de spullen en een kleinigheid eten, is de eerste dag alweer voorbij. Zonder WiFi valt er niet zo heel veel te beleven, dus zoeken we ons bed op. We hebben nog wat slaap in te halen.

Tip 2: neem een dikke pyjama mee en zorg voor een extra deken! Ook al is het overdag 25 graden, ‘s nachts vriest het en is het zoooo koud is de camper!!!

Tip 3: wij hebben overnacht op South Tourist Park Campground. Het is er niet druk, maar de hele nacht rijden en om de 20 minuten toeterende goederentreinen voorbij. Ofwel accepteren dat je minder goed slaapt en vroeg op bent, ofwel hele goeie oordoppen meenemen 😉

Na een paar uur klappertanden, zijn we om 6.00 uur al uit de veren. Het begint langzaam te schemeren. Gelukkig doet het licht in de camper het ook zonder generator, dus eindelijk koffer uitpakken, alles sorteren en een plek geven dat niets door de camper vliegt tijdens het rijden. En na een bakkie koffie en een kleine ochtendwandeling over de campground zijn we voor 8.00 uur al onderweg naar Yellowstone: 177 km geeft de navigatie aan.

Bij het visitor center aan de west-ingang, waar we rond 11.00 uur aankomen, hebben we eindelijk even WiFi en kunnen we de campground voor vanavond uitzoeken en reserveren. Nog even de parkpas kopen en dan snel het park in.

Eerst zoeken we een mooie picknickplek aan Madison River waar we kunnen ‘ontbijten’. Het is zo mooi, nu al! Wel nog steeds fris, ondanks het heerlijke zonnetje. Op deze plek wil ik even naar huis bellen, maar ik kom al snel tot de ontdekking dat ik totaal geen bereik heb hier. Handmatig zoek ik een Amerikaanse provider waar ik nog snel een sms kan sturen voordat ook die verbinding weg valt. Wel iets om even rekening mee te houden.

Onze eerste echte kennismaking met Yellowstone is een bezoek aan het Monument Geysir Basin. Dit is al mooi, maar het Norris Geysir Bassin waar we daarna komen is nog veel mooier. Hier maken we een mooie wandeling dwars door dit deel van het park.

Voordat we bij Norris aankomen, worden we nog verrast door een Buffel die ons op de weg tegemoet komt lopen. Jeetje wat zijn die beesten groot! Echt heel bijzonder om te zien hoe relaxed hij tussen de auto’s door loopt, zonder zich ook maar enigszins te laten haasten.

Na de wandeling vervolgen we onze rit richting de noordingang van het park. Hier liggen ook de Mammoth Hot Springs. Heel erg mooi, maar minder spectaculair dan de geisers bij Norris. Ook hier hangt wel die heerlijke zwavellucht.

Als we bij de Mammoth Hot Springs wegrijden, zien we plots een hele kudde elanden staan. Uiteraard zetten we de camper even aan de kant om van dit prachtige plaatje te genieten. Ook deze beesten laten zich niet door auto’s en fotograferende toeristen van de wijs brengen en doen gewoon lekker hun ding.

De middag is echt voorbij als de laatste 8 km naar de noord-ingang rijden waar we overnachten op Yellowstone RV campground. Het is ongelofelijk hoe de natuur hier in een paar kilometer verandert van een geiser-gebied in een ruig berglandschap.

(De WiFi is hier ook niet echt geweldig dus de foto’s zijn erg verklein. Na thuiskomst zal ik ze vervangen door scherpere bestanden)

Al voor dag en dauw zijn we weer wakker. Ergens is het ook lekker om zo vroeg op te zijn, deste meer heb je van je dag. Na een heerlijk douche, een babbeltje met onze buren, het spotten van 2 elanden en een bakje yoghurt gaan we op pad.

Eerst bezoeken we nog eens de Mammoth Hot Springs. De ochtendzon staat anders dan de avondzon en dat geeft voor de foto’s een mooier licht. We lopen een leuke korte trail, fijn om de dag mee te beginnen.

Daarna vervolgen we de weg richting Tower Junction. De omgeving verandert hier drastisch: de bergen worden hoger en groener door de naaldbomen, en ze wisselen zich af met de dorre, gele hoogvlaktes. Wat is het fijn als je je hele huis bij je hebt. Boven op een van de hoogvlaktes hebben we zin in koffie, dus wordt er gestopt en we genieten van zowel de koffie als het spectaculaire uitzicht.

Dan vervolgen we de weg tot aan de Tower Falls. Er volgen 2 geweldige hikes naar de upper en lower Falls. Ze nemen een behoorlijk deel van de dag in beslag, want er worden heel wat hoogtemeters overbrugd. Echt helemaal geweldig (en als we morgen geen spierpijn hebben dan weet ik het niet meer)! De grand canyon van Yellowstone.

Via de Dunraven Pass (2700 meter) met waanzinnige uitzichten, waar boven zelfs nog wat sneeuw ligt, rijden we richting Canyon Village (wat overigens geen ‘village’ is maar gewoon een kruising waar een ranger-station ligt). Hier buigen we af naar Canyon Village (welgeteld één megahotel) aan Yellowstone Lake.

Na een korte fotostop beginnen we om 16.55 uur aan de terugweg. Terug naar Canyon Village en dan Via Norris en Madison naar onze campground: Yellowstone Grizzly RV Park.

Het wordt pas om 19.00-19.30 uur donker hier dus we verwachten voor donker bij de campground te zijn. Maar ja, in Yellowstone blijken 70 km niet in een uurtje te rijden: na 10 stops (mooie uitzichten en wildlife zorgen er hier voor dat je nooit meer dan een paar km rijdt zonder te stoppen) en een file van een half uur (er zat een kudde buffels op de weg) komen we om 20.30 uur in het stikdonker op de campground aan. Gelukkig hangt onze boeking ergens op een prikbord. Dus snel onze plek zoeken, eten maken, happen en het verslag bijwerken.

Vandaag zonder foto’s online, want er zit een briefje bij de boeking dat de WiFi het uploaden van foto’s niet aan kan. Deze volgen dan wel op een ander tijdstip.

De laatste dag in Yellowstone beginnen we met een lekker ontbijtje op een mooie picknickplek die op Madison River uitkijkt, maar niet voor dat we de kudde bizons die gisteravond onze weg versperden op foto hebben vastgelegd. Het is ontzettend mooi om deze dieren in hun natuurlijke habitat te zien, zo rustgevend. Ik zou hier uren kunnen blijven staan.

Na het ontbijt bezoeken we eerst nog even de Gibbon Falls, vlak achter Madison. Daarna zetten we koers naar het zuiden. We stoppen regelmatig om wat foto’s te maken. De natuur verandert hier achter elke bocht, al is het onmogelijk om alles op beeld vast te leggen. Tip: kijk niet alleen door je lens maar geniet ook bewust van alles wat je ziet!

Bij het Lower Geyser Bassin maken we een leuke korte hike. De kleuren in de poelen zijn echt prachtig: feloranje, wit-grijs en nog feller blauw steken prachtig af tegen de donkergroene bossen in de achtergrond. Het is jammer dat het op dit moment bewolkt is, anders kwamen de kleuren nog meer tot z’n recht. Enige nadeel hier is het grote aantal Chinezen. Het scheelde niet veel of ik had er een in een poel gegooid. Maar aangezien het verboden is om iets in de poelen te gooien, heb ik me beheerst.

Bij het Midway Geyser Basin maken we onze volgende hike. Deze is langer en zwaarder (dat komt uiteraard ook omdat je hier overal boven de 2000 meter zit) en brengt ons naar een uitzichtpunt waar je van boven op het Lower Geyser Basin kijkt. Mijn vakantiedoel was om hier DE foto der foto’s te maken. Helaas is het bewolkt en de perfectie waar ik van te voren naar streefde, is helaas niet helemaal waar te maken. En nee, je mag ook geen Chinezen van de berg duwen, zucht...

Bij het Upper Geyser Basin hebben we de meeste perfecte timing: camper parkeren, naar de Old Faithful Geyser lopen, 2 minuten wachten en hoppa... daar gaat ie de lucht in. Even wat foto’s maken en dan maken dat je weg komt. Wat ik hier jammer vind, is dat het echt Amerikaans is: een grote kermisattractie. Het is dan misschien de bekendste geiser in de wereld, maar die in IJsland vond ik persoonlijk veel mooier.

Via de Craig Pass (2518 meter) rijden we verder naar Yellowstone Lake. Dit meer ligt overigens ook nog op 2300 meter hoogte. Langs de westkant van het meer rijden we langs Grant Village en zetten we verder koers naar het zuiden. Dit deel van het park bestaat uit bossen, bossen en bossen. Wat een uitzichten... We rijden nog langs Lewis Lake om uiteindelijk via de zuid-uitgang Yellowstone te verlaten. Hier verandert de natuur weer per direct: schitterende felgele grasvlaktes steken af tegen de donkergroen naaldbossen. En dan rijden we Grant Teton in.

Ik heb nog nooit zo’n ongelofelijk mooie natuur gezien! Bijkomend voordeel is dat de zon er weer is, waardoor de felrode en -gele kleuren van de Indian summer nog feller afsteken en tot z’n recht komen tegen de achtergrond van de donkergroene bossen. De prachtige Tetons (bergen) die achter het blauwe meer liggen, maken het plaatje compleet. En ik ben niet de enige die het hier mooi vind. Je ziet alleen maar fotografen met statieven in de weer, die hier de perfecte zonsondergang proberen vast te leggen.

Op de meest waanzinnig mooie RV campground (Colter Bay Village RV Park) zoeken we onze plek en maken we kennis met onze achterburen Suzan en Mark. Zij weten ons te vertellen dat er een uurtje voordat we aankwamen een moederbeer met 2 jonkies over de campground liepen en dat we hier dus onze bearspray altijd bij ons moeten hebben.

Na een lekkere avondmaaltijd besluiten we dat we hier nog minstens twee dagen willen blijven. Dus morgenvroeg nog 2 nachten bijboeken!! Verslag bijwerken en dan is het alweer bedtijd. Het is niet normaal hoe snel de dagen hier voorbij vliegen...

Het verslag komt pas later online, want WiFi is een begrip dat ze hier niet kennen. Zelfs ‘telefoonnetwerk’ staat hier niet in het woordenboek, dus het is even afkicken. Maar de rust die ik daardoor voel, maakt dat ik het nog fijn vind ook!

Vandaag staat de grote ronde met de camper op het programma om Grand Teton te verkennen. We zijn al vroeg op pad, want ontbijten is het leukst op een rustige, mooie plek aan het water. Het uitzicht over Jackson Lake is fenomenaal! En wat boffen we met het weer: strakblauwe hemel, waardoor de Indian Summer kleuren nog mooier tot hun recht komen.

Na het ontbijt rijden we over de Scenic Drive tot bij String Lake. Hier is het zo mooi dat we spontaan besluiten om hier onze eerste echte hike te maken. Een ronde rondom het meer van 4 mijl. En dat was het beste besluit ever! Wat is het hier mooi... ik geloof dat ik nog nooit zoiets moois heb gezien. Achter elke bocht is het uitzicht ander. Je blijft hier fotograferen. Deze loop is een absolute must als je hier bent. In het begin is het nog even onwennig en eng omdat je hier de natuur deelt met het echte wildlife, maar het went snel en we komen leuke mensen tegen met wie we een groot deel van de ronde samen lopen.

Daarna vervolgen we onze ronde met de camper. Het was ook de bedoeling om Moose Wilson Road te rijden, omdat daar de kans op het spotten van wildlife het grootst is. Helaas mogen we daar met onze camper niet in. Dat is wel jammer, al is dat op meer plekken hier. RV and trailers are not prohibited.

Aan het eind van de middag bezoeken we nog een mooie rivierbedding in de hoop er minimaal 1 Moose tegen te komen. Helaas... Hier leren we wel een geweldige Amerikaanse dame kennen, die Lin leert hoe ze de bear-spray moet gebruiken. Tja, je moet tenslotte ook eens oefenen, volgens Jenny: vergrendeling eraf, windrichting bepalen en naar de grond spuiten want de damp komt omhoog... En Lin oefende: de bear-spray werkt prima! We hebben het volgende half uur gehuild en een brandende strot gehad... 😂 En verder: what happens in Teton, stays in Teton! We zullen Jenny in elk geval nooit vergeten, al was ze zo lief om mee te huilen en hoesten.

Als we uitgehuild en -gelachen zijn, rijden we naar een prachtig uitzichtpunt waar we de zonsondergang willen zien. We kijken uit over een rivierbedding. Ook hier is de kans op het zien van een Moose groot. En we hebben geluk! Er verschijnt er eentje uit het bos. Nummer 2 volgt al snel. Het zijn twee vrouwtjes. Heel ontspannen staan ze te eten in de rivierbedding. WAUW wat een plaatje! We staan er minstens een uur te kijken als er plotseling iemand zegt dat er rechts van ons ook nog 2 staan: een moeder met een jonkie... Het is echt zo mooi om te zien, een ervaring. Het schemert al behoorlijk dus het maken van goeie foto’s is moeilijk, zeker op deze afstand. Maar gelukkig zijn de beelden opgeslagen in mijn hoofd en hart. En daar staat ze voor altijd.

En dan is het in een keer donker en koud; time to go... Rustig rijden we de laatste 40 km terug naar onze campground. Tot onze verbazing hangt onze boeking niet op het bord. Wat nu? Bereik met de telefoon hebben we niet en het is stikdonker hier.

We rijden naar de cabin-verhuur die naast onze campground ligt. Hun antwoord: rijd over het terrein en zoek een plak waar niemand staat, ga daar staan en meld het morgen even. Zo gezegd zo gedaan. Maar op een campground met ruim 300 plekken die VOL is, valt het niet mee een lege plek te vinden. Na een half uur heen en weer crossen, hebben we er eentje. We zijn net aan het eten als we ineens een andere camper horen brommen. Shit, zij zijn ook laat en het is hun plek. Boeltje bij elkaar pakken dan maar. Gelukkig is de plek ernaast ook vrij, dus dan nemen we die. Omdat het smal is, betekent het wel dat we weer de ronde over het terrein moeten maken, nu met een gedekte tafel. Een hele uitdaging, maar het lukt zonder scherven! Eind goed, al goed! Na een lange vermoeiende dag, is het wel lekker slapen zo in de natuur.

Tip: ben je een liefhebben van fotograferen zorg hier voor een lens van minimaal 400-600 millimeter.

Vandaag weinig kilometers met de camper, maar deste meer met de benenwagen. We hebben een prachtige hike gedaan bij Jenny Lake: eerst naar de Hidden Falls en Inspirantion Point aan de achterkant van het meer, en vervolgens de Moose Pont Trail aan de zijkant van het meer. Goed voor ruim 15 kilometertjes met behoorlijk wat hoogtemeters. Het wordt saai maar het was weer een super dag! De foto’s spreken voor zich.

En omdat we vandaag te lui zijn om zelf eten te maken en onze campground moeten uitzoeken en boeken voor de komende dagen (Flaming Gorge en Arches), hebben we de WiFi opgezocht in het restaurant van de campground. Heb ik de gelegenheid om eindelijk alle verslagen bij te werken 😃

Het is net 8.30 uur als we richting uitgang van de campground rijden. We weten niet wat we de komende dagen aan voorzieningen krijgen, dus we laten even propaan bijvullen, doen snel wat boodschappen en dan zijn we op weg naar Flaming Gorge. Het wordt een lange reisdag: 327 mijl.

Het eerste stuk rijden we door Grand Teton naar het zuiden. We ontbijten weer bij de prachtige picknickplek aan Jackson Lake: Chapel of the Sacred Heart. Het zonnetje schijnt nog, maar de wolken drijven langzaam Teton binnen. Als het zonnetje vertrekt, doen wij dat ook. Het is nog geen 10.00 uur. We zetten koers richting Jackson, onderweg nog zoekend naar wildlife. Buiten 3 herten, zien we niks.

Jackson is een superleuk dorpje in cowboy-style. We stoppen even bij het visitor center om te vragen of de weg die we moeten rijden (de 189 door de bergen, die we bijna 90 km moeten volgen) open is. Gisteravond hoorden we dat er flinke bosbranden zouden zijn en de weg wellicht dicht. Voor onze veiligheid toch maar even informeren hoe en wat. De weg blijkt open, maar de vriendelijke dame geeft aan dat we ons moeten houden aan de voorschriften van brandweer ter plaatse en dat het zicht slechter kan zijn.

Dat laatste valt gelukkig mee, maar de beelden die we zien, zijn afschuwelijk. De dikke rookpluimen zie je al van ver over de bergen opstijgen, net als de oranje gloed die eronder hangt. We rijden er recht naartoe. Ook langs de weg staan overal brandweermensen en hulptroepen klaar; complete brandweerkampen zijn ingericht. Het is niet koud maar het kippenvel staat op mijn hele lijf.

Als we langs het gebied rijden dat brandt, zien we zelfs de vlammen en de smeulende delen die al verbrand zijn. Om te huilen! Zo verwoestend kan vuur dus zijn. Je ziet het wel eens op tv, maar livefont het toch wel heel dichtbij en is het heel erg indrukwekkend en akelig, zo groot, beangstigend en bedreigend. Zelfs bij het schrijven van mijn verslag krijg ik weer een brok in mijn strot. Gelukkig regent het op sommige stukken en ik duim dat de buien naar het brandende gebied trekken. Na maanden zonder regen, zou dit de redding kunnen zijn voor heel veel natuur en dieren hier.

Achter Pinedale draaien we de 191 op. We rijden 189 km op deze weg, een glooiende, woeste vlakte die duurt en duurt en duurt...tot bij Rock Springs. Daar krijgen we 12 km autosnelweg en dan gaan we weer op de 191 verder. Het landschap verandert hier drastisch! We komen in de voorlopers van de Canyons. Waanzinnige uitzichten, slingerende bergwegen en de eerste rode rotswanden en canyons zien we voorbij komen. Langs de weg komen we zelfs wilde paarden en 2 Pronghorn Antilopen tegen.

Als we het water van Green River zien, weten we dat we er bijna zijn. We maken nog een korte fotostop bij de Flaming Gorge Dam en dan is het nog geen 18.00 uur als we de zijweg naar Deer Run Campground indraaien. Nu hopen dat er een plek vrij is, want reserveren was niet mogelijk. We hebben geluk en nemen onze intrek op een rustig plekje, klapstoeltjes erbij, even relaxen en genieten van het uitzicht.

Na het eten nog even verslag bijwerken, kaarten en boeken erbij en kijken wat we morgen gaan doen. We besluiten morgenvroeg wel nog de Scenic Byway te doen tot bij Sheep Creek Canyon, maar dan verder naar het zuiden te rijden naar Moab waar we meerdere dagen willen blijven voor Arches en de Canyonlands.

Om 21.15 uur zijn we helemaal klaar en dan is het zonder WiFi even afvragen wat we nog moeten gaan doen 😳 aparte gewaarwording...

Vanmorgen om 8.30 zitten we al in de camper op weg naar Moab: 480 km sightseeing. De route is lang, maar heel divers qua natuur en ook ontzettend mooi. Uitgestrekte vlaktes, bossen, bergen, canyons en uiteindelijk de rode zandstenen rotspartijen komen voorbij.

Voor ons ontbijt zoeken we uiteraard weer een mooi uitzichtpunt. Dat is de vrijheid van een camper! Je eet waar en wanneer het jou uitkomt. Daarna begint pas de echte rit. In de bergen en bossen van Flaming Gorge kan ik 2 keer vol in de ankers: de eerste keer zitten er 8 kalkoen-achtige vogels in de berm en de tweede keer drie reeën.

Dan rijden we door Ashley National Forest. De naaldbomenbossen worden hier gekleurd met wederom de prachtige felgele berken. Het berglandschap verandert daarmee. Dan volgt er een State Park. Hier rijden we eerste door een canyon en vervolgens over een pas die boven de 3000 meter stijgt. Ook hier weer even in de ankers omdat een hertje in de berm staat te eten. Boven op de pas is meteen een stuk frisser. Maar na de lange afdaling is het weer lekker warm. En wat zie ik uit een ooghoek: een Starbucks-bord!! Eindelijk...een week zonder fatsoenlijke cappuccino (op dat ene bakkie in Teton na) is LANG! Mijn eerste pumpkin spiced latte is een feit...

Dan rijden we 125 km highway over vlaktes, langs canyons en de eerste steenrode rotspartijen. Je ziet de lange rechte weg in de verte verdwijnen en het duurt een minstens een kwartier voor je op het punt bent waarvan je denkt dat het ‘t einde van de weg is om dan te ontdekken dat hij gewoon nog minstens net zo lang verder gaat. Wat apart is, is dat je aan verschillende kanten grote donkere regenbuien ziet hangen. Wij rijden er gelukkig tussendoor.

De laatste 60 km rijden we langs de voorlopers van de Canyonlands en de zijkant van Arches. Wat een overweldigende omgeving alweer en zoooo anders dan wat we tot nu toe hebben gezien. Vooral de rode zand- en steenkleuren zijn bijzonder.

Om 16.45 zijn we in Moab. De eerste campground waar we stoppen is vol, maar binnen 5 minuten hebben we een plek op die ernaast. Camper installeren, lekker douchen, eten en genieten van de 7 hertjes die tijdens de zonsondergang een kijkje komen nemen in ‘onze achtertuin’.

Tik...tik...tik... TIK...TIK...TIK... tik tik tik tik...TIK TIK TIK TIK TIK TIKKERDETIK... Wat is dit??? REGEN?? In de ‘woestijn’?? 😳 Zucht ja, het regent. En hoe... vanaf maart is er geen neerslag meer gevallen en nu regent het 🤔 We besluiten een uurtje langer te blijven liggen in de hoop dat het ophoudt, maar dat laatste is ijdele hoop.

Het druppelt nog steeds als we om 10.15 uur Arches inrijden. Eerst maar even langs het bezoekerscentrum voor wat info over de hikes. Onze eerste is een hele korte naar Balanced Rock, een groot rotsblok balancerend op een gigantische rots. Als we de wandeling beginnen is het even droog, maar dat duurt niet lang. Je ziet hier de bui gewoon op je afkomen en we zijn dan ook een beetje zeiknat als we weer bij de camper aankomen. Ideaal als je dan meteen wat droogs kunt aantrekken.

Het zit inmiddels potdicht en we besluiten rechtsomkeert te maken, het park uit te rijden en naar Moab te gaan. Dan maar een ‘stad-(mid)dagje’. De stad is welgeteld 3 straatjes met paar toeristische winkeltjes, wat hotels, heel veel restaurantjes en een STARBUCKS. Ach je kunt het slechter treffen.

Om 14.15 uur eten we een hapje bij Spoke (dat scheelt straks koken) en dan lijkt het wat op te klaren. We zitten maar een paar kilometer van de ingang van Arches, dus pakken we ons campertje en rijden om 15.30 uur het park weer in tot bij de Windowssection. Het is droog! We lopen eerst naar Double Arch en daarna lopen we nog een ronde bij North Window, South Window en Turret Arch. En om mij een plezier te doen, komt zowaar de zon heel even tevoorschijn voor de foto’s. Twee uurtjes zijn hier snel om. Het is zo’n surrealistisch landschap hier dat je blijft fotograferen.

Dan trekt het weer dicht en wordt het zelfs al een beetje donker. We besluiten terug te gaan naar onze campground. Morgen een nieuwe poging voor een langere hike naar Delicate Arch en eventueel nog even naar Devils Garden. Het weer zou dan iets beter zijn, dus fingers crossed! Misschien morgenmiddag nog naar Canyonlands dat slechts een paar kilometer hier vandaan ligt en anders doen we dat park de dag erna. We hebben in elk geval morgenavond nog bijgeboekt hier op de campground in Moab. Heerlijk die vrijheid!!

Wat een ongelofelijk mooie dag vandaag! Deze komt beslist in de top 3. Zon, perfecte temperatuur, prachtige hikes, landschappen die niet te beschrijven zijn en weinig toeristen. Just perfect!

Om 8.15 uur rijden we Arches al in. We zijn gisteren al een beetje gaan voorkijken, dus weten we wat we willen doen vandaag. We rijden meteen naar de Delicate Arch Section. Hier lopen we twee korte trails naar de Delicate Arch viewpoints. Als we van hier zien hoe druk het al onder de Arch is, skippen we de trail van 2 uur die naar de Arch zelf gaat.

We rijden door naar Devils Garden. Hier lopen we de ronde naar Sand Dune Arch, Broken Arch en Tapestry Arch. Prachtige trail met mooie uitzichten en relatief weinig toeristen. We moeten wel letterlijk klimmen en klauteren over rotsen en door de Arch, maar de tocht is fantastisch. Paden zijn aangegeven met op elkaar gestapelde stenen en soms is het even zoeken waar de volgende stenen liggen. Maar alles verloopt vlekkenloos.

Om 11.45 zijn we terug bij de camper. We hebben genoeg gezien van Arches en rijden naar Canyonlands.

Canyonlands ligt zo ongeveer om de hoek, dus binnen een uurtje zijn we er al. Vanmiddag staat het gedeelte ‘Island in the Sky’ op het programma. We beginnen met een geweldige wandeling bij Grand View Point Overlook. Als je denkt dat Arches klimmen en klauteren is, dan is het in Canyonlands nog net wat extremer, alleen al door de diepten van de canyons waar je in kijkt. De uitzichten hier zijn echt spectaculair!

Ik overwin mijn hoogtevrees op het allerlaatste punt van de route en met knikkende knieën sta ik op een paar vierkante meter te genieten van het uitzicht over de honderden meters diepe canyon rondom mij! Veel mooier dan de grand canyon als je het mij vraagt.

Na deze hike rijden we weer een klein stukje met de camper naar Upheavel Dome. Hier staat de laatste wandeling van vandaag op het programma, wederom naar een spectaculair uitzichtpunt. Hier is bijna niemand (meer), dus de stilte is overweldigend. Je hoort geen auto’s, geen pratende mensen, geen vliegtuigen, niks...alleen de stilte. Ondanks de 28 graden een kippenvel-momentje.

Om 18.45 uur zijn we terug in Moab. Lekker eten en dan terug naar de campground om te douchen. Zo bruin kun je niet worden in een dag (#roodzand) 😉

Het was een lange, maar bijzonder mooie dag!

In Amerika is alles big-bigger-biggest. Dat geldt schijnbaar ook voor onweer en regen. Vanmorgen om 7.00 uur werden letterlijk uit ons bed gerommeld door een onweer waar je U tegen zegt. Ik heb nog nooit zoveel bliksemflitsen in zo’n korte tijd gezien. Prachtig om te zien, maar ook een beetje freaky hier in de bergen op de campground tussen de bomen.

En dan is het ineens, van de ene op de andere minuut, windstil en stopt het met regenen. Dat is niet van lange duur. Een blik achter de camper leert dat er een muur van water op ons af komt. Het duurt een minuut en dan breekt de pleuris uit! We stijgen nog net niet op. De modderstromen lopen over de campground. Het duurt gelukkig niet zo heel erg lang, maar het is voor ons een teken om te vertrekken.

In Moab nog snel wat water, melk en fruit halen, een lekker Starbucksbakkie scoren en dan zijn we op weg richting de Glenn Canyon. Het is een Scenic Route vandaag, dus we laten ons verrassen.

Na 10 minuten rijden, trekt het open en breekt ook de zon door. De buien hangen nu letterlijk achter ons. Dat is mooi!

Ongeveer een 20 minuten rijden achter Moab gaat Lin ineens in de ankers. Een schitterende Arch, zomaar langs de kant van de West-191: Wilson Arch, genoemd naar Jos Wilson, een plaatselijke pionier.

Achter Blanding slaan we de West 95 in, de Scenic Byway richting Hanksville. Een absolute must volgens de mensen van hier als je richting Capitol Reef gaat, je rijdt dan namelijk langs Natural Bridges en dwars door de Glen Canyon. Ik snap waarom ze dat zeggen. Het is hier een groot natuurpark waar je doorheen rijdt. Grote en kleinere canyons, creeks waar op dit moment dikke modderstromen doorheen gaan, bergen en rotspartijen in passeren de revue. En er rijdt bijna niemand.

In een klein onverhard zijweggetje parkeren we onze camper voor de lunch. We zitten heerlijk een uurtje in het zonnetje. Er rijden in die tijd welgeteld 2 hele auto’s voorbij, lees: 1 auto en 1 werktruck. Heerlijk! Even genieten van de rust...

We passeerden net een bordje met 7178 feet, dus we zitten hier aardig op hoogte. Vandaar ook de prachtige uitzichten die je hier hebt. Je kijkt hier letterlijk tegen de onder- en zijkanten van de wolken aan. Normaal zie je dit alleen in een vliegtuig als je opstijgt of daalt. ‘Nadeel’ is dat je dan ook de buien ziet hangen, letterlijk...en dus ook dat je er recht naartoe rijdt c.q. erdoor omsingeld wordt 😂

Natural Bridges is een heel klein nationaal park. De rondweg is nog geen 15 km en er zijn drie natuurlijke bruggen te bezichtigen. De eerste die we bezoeken is Sipapu Bridge. Het begint een beetje te regenen, maar dat duurt gelukkig niet lang. De korte hike naar het uitzichtpunt op de natuurbrug is meteen een heftige: flink dalen en weer klimmen, smalle paden met diepe afgronden de canyon in, houten laddertjes die je op en af moet en de laatste 100 meter over een richel in een rots. Geen route voor mensen met hoogtevrees en knikkende knieën, maar relativeren en grenzen verleggen helpt om mijn bibberende benen nog enigszins onder controle te houden. Het uitzicht op de boog is geweldig en ik ben blij dat ik heb doorgezet!!

Bij de Kachina Bridge lopen we alleen even naar het uitzichtpunt. De hike naar Kachina zelf is te lang; je loopt er minstens anderhalf à twee uur op en we hebben nog een lange weg te gaan vandaag. Bij Owachomo Bridge lopen we wel weer de hele hike. Hier kun je namelijk tot onder de boog lopen. Ook weer flink klimmen en klauteren, maar je moet voor een goeie foto iets over hebben. Als we bij de camper terug komen, dan begint het weer te regenen. Time to leave Natural Bridges. Dit was absoluut een mooi, ongepland extraatje!

(Tip: het is geen park voor mensen die slecht ter been zijn. De omgeving is mooi maar de Bridges zijn niet of heel slecht te bereiken als je niet goed ter been bent).

We vervolgen onze weg richting Glen Canyon. Wat is dit gaaf zeg: alleen op de wereld gecombineerd met StarWars. Het is zo’n onwerkelijk, surrealistisch landschap. Volgens mij kun je hier iedere sciencefiction film opnemen, die je maar bedenken kunt. Ik verwacht hier ieder moment Twiki, dat kleine robotje met menselijke trekken, uit de vroegere serie Buck Rogers tegen te komen... Bdiebidiebidieb, hay Buck! Haha....

We moeten nog zo’n 80 km naar Hanksville (ongeveer anderhalf uur) als we ineens een bordje langs de weg zien van een campground: Hite, 1 mile. Nooit van gehoord... Het is al bijna 18.00 uur, dus we gaan toch even een kijkje nemen of open is. Zelf waag ik het te betwijfelen hier op Mars, maar goed...

Er staan 5 leeg uitziende campers en eentje waar daadwerkelijk iemand buiten staat. Even vragen hoe en wat. De campground is open, maar er is niemand meer waar we ons kunnen registreren; morgenvroeg pas weer. Daar hebben we wat aan... “There is no-one here, so find yourself a nice spot and register tomorrowmorning” is de droge reactie van de Amerikaan. Zo gezegd, zo gedaan en we hebben de meest fantastische plek die je kunt bedenken, onder aan de rotsen, in the middle of nowhere op Mars. Rond 20.30 uur arriveert nog een camper met een Duits gezin en verder is en komt er niemand. Geweldig!

Na het eten zitten we nog een tijdje buiten; wat een sterrenhemel!! Niet normaal dit. Het is dat er wat wolkjes hangen, maar ik ben ervan overtuigd dat je anders de Melkweg zou zien hier... De Amerikaan zit ook buiten bij zijn kampvuurtje en muziekje. De Duitsers zijn al slapen. Het is zoooo stil en zooo mooi; camperen in het planetarium, wat een ervaring. Zonde om naar bed te gaan en te slapen. Maar de hele nacht buiten blijven is ook geen optie. Morgen, een nieuwe dag met nieuwe mooie dingen...

Het is heerlijk ontwaken hier op Mars en het lijkt eigenlijk alsof ik niet uit die droom kom. Het blijft onwerkelijk in deze stille, surrealistische wereld genaamd Glen Canyon. Nick en Simon galmen uit onze boxje: “kijk omhoog naar de zon, zoek niet naar een antwoord, laat het los...”. Tja, veel meer kun je hier ook niet. Alle spanningen van werk, studie en andere dingen zakken hier van je af. Zo fijn om even een leeg hoofd te hebben!

Het zonnetje schijnt dus we starten de dag heel relaxed met een kleine wandeling en een ontbijtje bij onze camper met uitzicht op ‘Mars’. We genieten van de stilte en de ochtendzon. Onze Duitse buren zijn net vertrokken, alleen de Amerikaan zit nog bij zijn vuurtje... verder is het just us en de woestijndiertjes, die langzaam hun schuilplekjes weer opzoeken.

Pas tegen 10.30 uur verlaten we met pijn in ons hart deze prachtige plek. We steken de Colorado River over, meteen onze eerste fotostop. Het eerste uur verandert het landschap nauwelijks. Daarna wordt het een ander verhaal; het blijft surrealistisch en buitenaards aandoen, maar het voelt anders: heel doods en een beetje creapy met dat grijzige zand en die asgrauwe zandbergen, zonder ook maar enig teken van leven. Hier groeit zelfs geen grassprietje!

Gelukkig is het maar een klein uurtje en dan komen we bij Capitol Reef. De canyon is hier iets groener omdat Freemont River erdoor stroomt. Een pisbeekje van niks, maar door de regen die hier de laatste paar dagen gevallen is, staat er toch nog redelijk wat water (lees: modderwater) in.

We rijden de Scenic Drive van ongeveer een uurtje naar de Capitol Gorge Road aan het einde van de canyon. Daarna lopen we nog een korte hike naar Hickman Bridge. Heel mooi, maar we zijn te verwend de afgelopen dagen, waardoor dit niet helemaal ons park is. We besluiten om de dag die we morgen hier zouden doorbrengen te skippen en morgen al via Dixie Forrest door te rijden naar Bryce.

We overnachten vannacht op een ‘dispersed camping’ net buiten Torrey. Dit is een plek net buiten het park zonder voorzieningen, waar ooit mensen zijn gaan wild-kamperen. Toen was dat niet toegestaan, nu mag dat wel. Op deze plek sta je gratis. We zijn niet de enigen. Er staat nog een 10-tal campers.

Uiteraard kan ik het niet laten om een kijkje te nemen of er sterren staan als het donker is. Ik weet niet wat ik zie als ik buiten de camper stap en mijn ogen aan het donker zijn gewend. Als we gisteren al dachten dat we een mooie sterrenhemel zagen, dan is dit hier de overtreffende trap maal tien!! Niet normaal. Vannacht staat geen maan. Het is, zoals ze hier noemen, dark night. Het is niet te beschrijven wat je hier dan ziet; zelfs de Melkweg is gewoon met het blote oog zichtbaar en staat recht boven onze camper.

En wat nog veel mooier is: ik krijg hem helemaal perfect op de foto!! Zonder statief moet je inventief zijn, maar de motorkap van de camper is misschien nog wel stabieler als een statief. Wat is dit gaaf!! Ik kan niet wachten om thuis de foto’s op de pc te zetten en te bekijken! Wederom een nacht waar het zonde is om te slapen. Maar aangezien Lin al een uur met me buiten in de kou heeft gestaan, kan niet niet van haar verlangen dat ze de hele nacht daar blijft staat bibberen. Toch maar een paar uurtjes nachtrust nemen dan.

Met een prachtige sterrenhemel naar bed gaan, wil niet zeggen dat het de dag erna mooi weer is. Als we wakker worden zit het potdicht. Van alle kanten zien we de buien onze kant opkomen. Dat belooft wat voor onze Scenic Drive over de West-12 vandaag.

Vanuit Torrey rijden we door Dixie Forest over de oostflank van Boulder Mountain. Deze gaat tot boven 9000 ft, dus boven verandert de regen in sneeuw. Ook hier is de Indian Summer weer prachtig. Al komt hij niet goed tot zijn recht omdat het regent, sneeuwt en op stukken potdicht zit van de mist. Vooral in het eerste deel moeten we regelmatig stoppen vanwege overstekende koeien, maar aangezien hier overal ‘open ranches’ zijn, is dat heel normaal.

Dan volgt het stuk over The Hogback, een stuk slingerweg dat helemaal over de rug van een bergkam/slickrock loopt. Aan beide kanten van de weg gaat het enkele honderden meters de diepte in. Het is vooral langzaam en voorzichtig rijden en tig keer stoppen op de vele uitzichtpunten die er zijn. De uitzichten zijn namelijk fenomenaal hier.

Via Anasazi Indian State Park rijden we uiteindelijk door tot Bryce Canyon National Park. Het regent inmiddels dat het giet en we stoppen bij Ruby’s Inn RV Park & Campground om te informeren of er nog plek is. We hebben geluk! Het RV Park ligt een kleine mijl van de ingang van Bryce en heeft een shuttle-service het park in. Schijnbaar is dat met een RV ook verboden, dus dat komt goed uit. Omdat het zacht regenen is overgegaan in pijpenstelen besluiten we Bryce zelf niet meer in te gaan, maar lekker warm te douchen en te kijken wat de dag morgen brengt. Ook eens lekker om niet zo’n heel vol programma te hebben.

Het zou ons niet moeten verbazen gezien de voorspellingen, maar het tik tik tikerdetik op de camper belooft niet veel goeds. Een blik uit het raam nog veel minder. De pijpenstelen zijn er nog steeds, er zit wat natte blubber tussen en het zit potdicht. Zucht, dan nog maar even een half uurtje omdraaien, verwarming aan en (vergeefs) hopen dat het ophoudt.

We kijken nog of we onze plannen niet moeten omgooien en naar Las Vegas moeten rijden, maar na morgen zou het toch beter worden, ook in Zion dat vanaf woensdag in de planning zit. Besluit: we blijven en kijken wat het weer gaat doen.

Tegen 11.30 uur stappen we toch in het shuttlebusje en gaan het park in. De regen is inmiddels helemaal over gegaan in sneeuw. Ergens heeft het ook wel iets, maar een blauwe hemel met zon voelt toch fijner en geeft zeker mooiere foto’s!

Eerst bezoeken we het bezoekerscentrum om te vragen naar de beste en mooiste trail(s). Vandaag wordt het een deel van de Rimtrail, gecombineerd met de Queens-Navajo Combination Loop... goed voor 7 km met dik 300 hoogtemeters. In de zeikende sneeuw is dat meer dan genoeg! Wellicht kunnen we morgen dan de Fairyland Loop (13 km, 525 hm) en dinsdagochtend de Peekaboo Loop (9 km, 480 hm) doen voor we koers zetten naar Zion.

De trail van vandaag is in elk geval prachtig, ondanks de sneeuw! Eenmaal een stuk ‘het amfitheater’ in gedaald, lijkt het ook minder hard te sneeuwen. Er is in elk geval geen wind hier. En gedurende een half uurtje is het zelfs helemaal droog. We lopen de tocht met een heel leuk en gezellig Amerikaans stel. Zij twijfelden bij de start ook of ze zouden lopen, maar uiteindelijk waren we alle vier superblij dat we hadden doorgezet. Het was geweldig mooi!

Om 15.30 uur zitten we in het busje terug naar onze camper. We stoppen nog even in Bryce City, welgeteld 5 ‘winkeltjes’ tegenover onze campground, voor een overheerlijke warme chocolademelk. Dan volgt een hete douche om weer warm te worden, eten maken, nog even een uurtje muziek luisteren, verslag van gisteren en vandaag bijwerken en dan is de dag alweer voorbij.

Vanmorgen kijken we heel voorzichtig uit het raam als we het tik tik tikerdetik niet horen. Zou het droog zijn? Sneeuwen? Zonnetje? Het is wel droog maar bewolkt. Dat mag de pret niet drukken, want dan kunnen we tenminste die mooie hike gaan doen. Snel ontbijten, nog een nachtje bijboeken en... dan begint het te zeiken op het moment dat we naar het kantoortje lopen om bij te boeken. Het zit weer potdicht!

Woorden zijn niet nodig. We kijken elkaar aan, bijboeken slaan we over, we pakken ons boeltje bij elkaar, gaan tanken, propaan bijvullen en we vertrekken naar Zion NP waar de weersvoorspellingen toch beter zijn. We zijn er helemaal klaar mee!

Onderweg rijden we door het schitterende Red Canyon naar de andere kant van de bergen. Daar ziet het al een stuk vriendelijker uit. We buigen na 20 mijl even af naar Panguitch. Op internet zagen we dat daar een goeie bakery zou zijn. En internet overdrijft niet: de cappuccino en vers gebakken warme muffins die net uit de oven komen, smaken overheerlijk! We nemen ook nog maar wat mee voor onderweg. ‘Rice and Shine’, zoals de bakery heet, is een absolute aanrader...

We zijn nog niet eens bij Hatch als we de eerste voorzichtige zonnestraaltjes zien en voelen. Links van ons de besneeuwde bergketen met daarachter de donkere wolken die boven Bryce Canyon hangen... Het is een heel mooi plaatje! Maar het plaatje voor ons, blauwe lucht tussen de witte wolkjes, zie ik toch liever.

Van Bryce naar Zion is niet zo heel erg ver: dik twee uurtjes rijden. De route (West-89) is wederom heel erg mooi. Vooral het laatste stuk naar de oost-ingang van Zion is prachtig. Het wegdek in de rode kleur van de rotsen van Zion’s bergen met daartussen de felgele zandstrepen in de rotsen, groene bomen en een blauwe hemel die het plaatje afmaken. En meteen achter de ingang staan op die rotsen pronghorn-bokken. Een heel groepje bij elkaar. Eindelijk weer wildlife!!! En midden op de weg stoppen om een foto te maken is hier toegestaan (vindt Lin, want die rijdt) 😂

Het is dan nog 6 mijl rijden door een waanzinnig berglandschap tot aan DE tunnel van Mount Carmel!! Met de camper door deze tunnel rijden, wordt de grootste uitdaging van vandaag. We moeten ons eerst melden bij de ranger. Het verkeer van de andere kant wordt stil gelegd, omdat wij in het midden van de tunnel moeten blijven rijden. We zijn te hoog en breed om er anders doorheen te kunnen... even een kilometer focussen op de middenlijn en dan worden we beloond met het meest fantastisch uitzicht dat je kunt bedenken: Zion Canyon dat aan de voet van Mount Carmel ligt.

Na de geweldige afdaling met de haarspeldbochten rijden we door het dal naar het bezoekerscentrum voor wat meer informatie over de hikes, het weer en een mogelijke overnachtingsplek. In het park en net erbuiten is schijnbaar alles vol, maar zo’n 15 km buiten het park is een plek waar je gratis kunt overnachten. Dat gaat hem worden straks.

Eerst lopen we nog de Watchman Trail, een mooie hike naar het uitzichtpunt waar je uitkijkt over ‘the Towers of the Virgin’, Lower Zion Canyon en Springdale.

Eenmaal onze overnachtingsplek gevonden (off-road via een geweldige zandweg - uitdaging deel twee) genieten we van het uitzicht. We staan er net als er een camper stopt, iemand uitstapt en vraagt of ze er ook mogen staan. Ja natuurlijk! Onze Amerikaanse buurman komt ook even uit zijn camper en de vier Nederlandse heren parkeren hun camper tussen de Amerikaan en ons in. Gezellig, landgenoten...!

Vandaag vroeg uit de veren, want: DE ZON SCHIJNT! En we hebben een prachtige hike uitgezocht naar het uitzichtpunt dat over heel Zion Canyon heen kijkt. Je begrijpt dat je dan flink omhoog moet. Mijn strava geeft aan het einde van de tocht bijna 1000 hoogtemeters aan dus dat is smullen in 8 km, waarvan de laatste vlak is 🙈

Het is een van de mooiste routes, die ik ooit gelopen hebt. Gedurende de hele tocht heb je uitzichten, die niet normaal zijn. Het is wel even slikken voor mensen met hoogtevrees. De eerste kilometer zie je vanaf het startpunt omhoog gaan, slingerend langs de bijna loodrechte rots. Bijna overal is het pad minstens een meter breed. Het gat naast je wordt wel steeds dieper.

Na ongeveer 2 kilometer draait het pad van de eerste rots weg en loop je een stuk door een smalle canyon. In een woord: WAUW! De reflectie van de bergwanden door de spleten van de canyon in het water zijn geweldig. Even klooien om ze ook goed op foto te krijgen, maar het lukt. Daarna gaat het pad verder omhoog, wederom slingerend langs en om de loodrechte rotswanden. Sommige stukken zij zelfs uit de rots gekapt, omdat je anders niet verder kunt.

De laatste kilometer is bijna vlak en loopt over de East Rim van Zion Canyon. Links heb je dan een gat van dik 800 meter. Ook hier zijn de uitzichten fenomenaal.

Op sommige stukken, bibberen mijn knieën ‘lichtelijk’ door mijn hoogtevrees, maar ik weet mezelf iedere keer weer bij elkaar te rapen (‘gaat niet, bestaat niet’ is mijn motto, dus ook hier moet, wil en zal ik het eindpunt halen - soms komt mijn koppigheid me nog goed van pas). Met de focus op de schoenen van Lin en vooral niet naar het steeds dieper wordende gat naast mij kijkend, komt het uiteindelijk goed. Ik krijg al buikpijn als ik aan de terugweg denk, maar dat is een probleempje van later. Bij het uitzichtpunt kan ik eerst even bijkomen. We lunchen, nemen tijd om te fotograferen, te rusten en natuurlijk van het uitzicht te genieten.

Dan volgt de weg terug. Deze valt me alleszins mee. Ik had echt verwacht dat ik meer problemen zou krijgen, maar ik loop vrij relaxed en kan zelfs op sommige stukken gewoon de diepte in kijken, zonder dat de hele canyon in beweging komt en begint te draaien. En dat terwijl het pad maar een metertje breed is en het naast me op sommige stukken enkele honderden meters loodrecht naar beneden gaat. Het lijkt wel of de hoogte went! Ik ben in elk geval superblij met het resultaat; wat een ongelofelijke dag!

We vinden dat we vandaag een heerlijke pizza hebben verdiend, dus stoppen we in Springdale om te eten. Als de hike al een uitdaging is, de camper kwijtraken in Springdale is misschien nog wel een grotere. Maar het lukt en de pizza smaakt voortreffelijk! Wandelen maakt hongerig.

Daarna rijden we naar onze campground in Hurricain. We verwachtten een dorp van 3 straten, maar dit is voor het eerst sinds Moab een waar stadje! De camping is perfect! En heeft een heeeeeerlijke warme douche! Ik voel me eindelijk weer een beetje mens. Het is bijna jammer dat we morgen alweer zo vroeg weg gaan...

Vanmorgen zijn we weer vroeg uit de veren. Zorgen dat je met de camper voor 8.45 uur op de parkeerplaats in Zion bent, is een absolute must als je er een plek wilt bemachtigen. In het park zelf mag je namelijk niet rijden met je camper. Zelf met de auto d canyon inrijden raad ik ook af, want bij de start van de wandelroutes zijn weinig parkeerplekken. De bus die door het park rijdt is gratis en rijdt om de paar minuten, echt ideaal!

Gisteren hebben we Zion van boven gezien, vandaag kiezen we voor een aantal trails die laag blijven en niet naar uitzichtpunten gaan.

De River walk is de eerste die we doen. Een mooie niet te lange wandeling die achter in de canyon langs de rivier loopt (geasfalteerd, voor iedereen wel te doen en dus druk). Aan het einde van deze trail begint ‘The Narrows Trail’. Deze gaat volledig door de rivier de canyon in. Je hebt gedurende 4 mijl geen enkele mogelijkheid om uit het water te komen. Vanwege het redelijk koude weer en water ben je verplicht om speciale kleding te huren en desondanks loopt bijna niemand deze trail. Wij passen er ook voor. Kou genoeg geleden afgelopen week 😂

Dezelfde drukte geldt voor de trial naar de Lower Emerald Falls, di we daarna lopen. Jammer genoeg is de uitdagendere Kayenta Trail naar de Upper Emerald Falls dicht vanwege rotsen die naar beneden zijn gekomen en het pad hebben weggeslagen. Leuke stukje Zion, maar zeker geen must als je van het uitdagendere werk houdt.

Dat zoeken we in de laatste hike weer op: de Sand Bench Trail. De naam zegt het: dik 12 km baggeren door het zand waar je zo ongeveer tot je knieën inzakt bij iedere stap die je zet. Met toch aardig wat hoogtemeters is deze echt slopend! Mijn knieën zijn door het fietsen iets gewend, maar aan het einde van de trail hebben ze licht meloen-formaat. Komt uiteraard ook door de combinatie met de loeizware hike gisteren, maar dan nog. Hij was heavy!

Wel zie je op deze trail heel veel wildlife. De hertjes lopen je nog net niet ondersteboven. Aan de kant gaan ze in elk geval niet, de sukkels. Door hun schutkleur breek je er bijna je nek over als je niet oplet. Ook eekhoorntjes zijner in overvloed, net als de vlinders en zelfs een dikke vette tarantula krijg ik op de foto... “ze springen” zegt Linda (als ik net met mijn camera er een halve meter voor zit) 🙈 Tja, ik dus ook!

De hele trail hoor je vanalles ritselen in de struiken en heel veel vogels fluiten, dus ik weet niet wat we nog allemaal gemist hebben aan beestjes, maar het was verwennerij wat dat betreft.

Om 16.30 uur zijn we terug bij de camper. Nog snel in de WiFi van het bezoekerscentrum de weersvoorspellingen checken en knoop doorhakken: wij gaan morgen terug naar Bryce. Daar melden ze beter weer de komende dagen dan in Zion. We zorgen dat we voor 18.00 uur door de tunnel bij de west-uitgang zijn en zoeken voor het donker een camping die al een stuk op weg ligt: Bryce-Zion RV Park. Ze zijn eigenlijk al gesloten in dit jaargetijde, maar wij mogen er staan. Perfect!

Een paar dagen geleden vluchtten we voor de regen in Bryce, gisteravond maakten we de deur dicht in Zion. Na 2 supergave, zonnige dagen slaat het weer hier om. Nu melden ze in Bryce beter weer. De keuze is dan snel gemaakt om daar terug te gaan.

Na een koude regen- en onweersnacht in Bryce-Zion RV Park, waar we overigens helemaal alleen stonden, slapen we een beetje uit, ontbijten en gaan pas tegen 10.30 uur op pad. We rijden eerste naar Panguitch. Hier (bij Rice and Shine) hebben ze de lekkerste koffie en muffins van Amerika én free WiFi. En de eigenaresse is ook nog eens supervriendelijk. We maken een lekker lange pitstop van bijna een uur. In dat uur klaart het langzaam steeds verder op en heel voorzichtig gluurt de zon om een donkere wolk. Tijd om verder te gaan. Het is nog een half uurtje tot Bryce. Door het mooie Red Canyon is dat absoluut geen straf.

Bij ons Ruby’s Inn RV Park boeken we de komende nacht, zetten de camper op de plek en stappen meteen op de shuttle het park in. We maken nog een schitterende wandeling over de fairyland Trail naar Tower Bridge. Met de zon die steeds meer aan terrein wint, de schitterende vergezichten op de bergen met sneeuw in de verte met daarboven de donkere wolken en fantastische omgeving van Bryce snap ik waarom de Trail zo heet. Het is echt een sprookjeslandschap.

In het laatste half uur krijgen we nog gezelschap van een groepje wilde kalkoenen dat graag poseert voor een leuke foto. Dan gaan we terug naar onze camper. Een warme douche en lekker zelfgemaakt diner volgt en dan hebben we de avond verder vrij MET WiFi 😃

Een eerste blik uit het raam leert me dat het potdicht zit van de mist. Zelfs zonder lenzen is dat een conclusie die ik met 100% zekerheid kan trekken als ik om 7.15 uur een eerste blik uit het raam gooi. Dat staat volledig haaks op de voorspellingen! Zucht... Enige voordeel is dat ik me dan zonder schuldgevoel nog een uurtje kan omdraaien.

Na het ontbijt stappen we toch op de shuttle het park in voor de trail die we nog willen lopen: de Peek-a-Boo Trail. We zitten net 5 minuten in de bus als ineens (binnen een paar minuten) de mist optrekt en er een strakblauwe hemel verschijnt. Bij Bryce Point stappen we uit en daar begint onze hike. Eerst kijk je nog over heel de Canyon uit, maar al gauw gaat het steeds dieper de Canyon in. De eerste paar kilometer zijn bergaf, slingerend tussen de rotsen door. Het is echt ongelofelijk mooi! Na elke bocht wil je stoppen om een foto te maken. Schijnbaar heeft iedereen daar ‘last’ van, want je hoort telkens ohhhh en wauwww... haha...

Maar ja, what goes down must go up. En dat hebben we geweten! Ik geloof dat ik er volgende week nog spierpijn van heb. Toch was het absoluut de moeite waard, zeker bij de heerlijke zon en blauwe hemel die op de foto’s toch anders uitziet dan regen en sneeuw.

Tegen 15.30 zijn we terug bij onze camper. De rondreis zit er bijna op. De parken hebben we in elk geval gehad. Vanavond rijden we nog naar Provo, net onder Salt Lake City, want morgen voor 11.00 uur moeten we de camper inleveren.

Het eerste uur van de rit is nog prachtig door en langs de met sneeuw bedekte bergtoppen. Daarna rijden we de interstate 15 op. De omgeving blijft mooi, maar het is toch anders rijden dan op een Scenic Byway.

Rond 19.30 zijn we op onze laatste campground voor onze laatste overnachting in de camper. Een beetje weemoedig schrijf ik dan ook dit verslag; dankbaar voor alle moois dat we hebben gezien en meegemaakt, gecombineerd met het gevoel van afscheid. En met dat gevoel is het tijd voor de laatste nacht....

Na een onrustige nacht met heel veel verkeer (wat een verschil tussen stad en parken!) staan we redelijk op tijd op. We maken de camper nog inlever-klaar en rijden het laatste half uur van Provo naar Salt Lake City. Stipt 11.00 uur rijden we het terrein van Cruise America op met exact 4008 km op de teller. Uitladen, alles controleren, sleutel inleveren en daar staan we dan.

Om 12.00 uur naar het hotel gaan voor de laatste nacht is geen optie. Ons hotel ligt in de buurt van het vliegveld en er is in de naaste omgeving geen donder te doen. Ook cruise America zit niet in het centrum van Salt Lake City, dus dat is jammer. Taxi’s zijn relatief duur en nog een paar uur een auto huren heeft ook niet veel zin.

(Leerschool voor de volgende keer: óf een hotel in het centrum dat je nog iets kunt doen, óf zorgen dat je geen overnachting meer hebt, maar de vlucht op de dag dat je de camper moet inleveren. Al was dat laatste nu geen optie omdat Cruise America op zondag gesloten is).

Hier hebben we nu natuurlijk niks meer aan, dus laten we de koffers maar even bij Cruise America staan en wandelen in een dik half uur naar de dichtstbijzijnde Starbucks voor de laatste Pumpkin Spiced Latte en een uurtje of 2 relaxen in de zon met WiFi. Die Pumpkin ga ik echt missen in Nederland!

Om 16.15 uur zijn we terug bij Cruise America om onze koffers nog voor sluitingstijd te bemachtigen. Zij bellen een taxi voor ons, die ons netjes bij het Best Western Airport Inn and Suites afzet. En als je dan op zo’n heerlijk zacht en warm bed valt, dan merk je pas hoe je dat hebt gemist en hoe moe je bent van alle indrukken die je hebt opgedaan. Dan maar optimaal genieten van de rust en de wachttijd vullen met relaxen, wat spellen op de iPad, tv kijken, een overheerlijke lange, warme douche en op tijd slapen.

Vandaag was/is een hele rare dag. Na een uurtje langer slapen in het meest heerlijke bed dat je kunt hebben, een lekker ontbijt en even echt rustig opstarten met niks doen en wachten, worden we om 12.00 uur naar het vliegveld van Salt Lake City gebracht. Alles verloopt heel vlot en binnen 20 minuten zitten we al aan de Pumpkin Spiced Latte bij de Starbucks.

Om 15.16 uur plaatselijke tijd vertrekt onze rechtstreekse vlucht met Delta Airlines naar Amsterdam. Wat een geweldige maatschappij! Een supervriendelijke en oprechte crew, heerlijke maaltijden, tussendoortjes, keuze uit tientallen goeie films,series en documentaires op een eigenscherm, meer dan genoeg beenruimte, enzovoorts. Een echte aanrader voor iedereen die naar Amerika reist. TOP!

Een kleine 10.00 uur later landen we op Schiphol het is dan 8.40 uur in de ochtend, één dag later. Je reist tegen de tijd in, slaat in feite een nacht over (ik heb maximaal een uurtje mijn ogen dicht gehad), en je komt na ook nog eens een autorit van 2,5 uur met een ‘kater-gevoel’ thuis.

Nu is het bijna 21.00 uur en zit ik klaarwakker op de bank mijn laatste verslag te schrijven. Ik ben benieuwd hoe deze jetlag verder zal verlopen. Ik laat me verrassen. Maar 1 ding is zeker: ik kijk terug op een super vakantie! Die zeker voor herhaling vatbaar is in een nieuw gebied. En ook DAT gaat goed komen, want de nieuwe brochure van Travelhome lag daarstraks al in mijn brievenbus 😊