Omdat wij tijdens onze eerste Amerika-reis geen tijd hadden om Yellowstone en Yosemite te bezoeken, besloten wij dit jaar alsnog die 2 beroemde parken aan te doen. We vertrokken vanuit Salt Lake City naar de Grand Teton, verbleven 5 dagen in het Yellowstone NP. Vandaar naar Portland, hoofdstad van de BTW-vrije staat Oregon. Om in Yosemite te komen reden we over de Interstate 101 langs de fraaie Pacificcoast naar San Francisco, een halve dag rijden verwijderd van ons laatste NP, Yosemite. De I-80 leidde ons naar ons vertrekpunt SLC.

We hebben in totaal ongeveer 6700 km gereden.

In tegenstelling tot de eerste keer naar Amerika verliep de start van deze reis zonder problemen. De vluchten naar Dallas en Salt Lake City gingen op tijd. Aanvankelijk was ik bang dat dat de procedure in Dallas moeilijkheden zou opleveren, want op internet had ik in reviews gelezen dat Dallas het slechtste vliegveld van de VS zou zijn. Slechte bewegwijzering, overigens geen zeldzaamheid op Amerikaanse vliegvelden, trage afhandeling en onvriendelijk personeel. Maar alles liep op rolletjes. We kregen zelfs een plattegrondje uitgereikt zodat we de weg gemakkelijker konden vinden naar onze gate voor Salt Lake City.bij de incheckzuilen stond tot mijn verbazing een deel van de vragen zelfs al ingevuld. Waarschijnlijk hadden ze gegevens van mijn vorig bezoek opgeslagen. In ieder geval waren we aanmerkelijk sneller klaar dan menig andere passagier en bij de douane mochten Khiem en ik samen tegelijk verschijnen. Geen vingerafdrukken, slechts paspoortcontrole en alleen één vraag, waar we vandaag naartoe gaan. Salt Lake City, Radisson Airport Hotel. Okay, Dat was alles. We haalden onze bagage op, opnieuw controle van koffers en rugzakken. Daar heb ik toch zo’n hekel aan; alle apparatuur moet eruit, de inhoud van je zakken, je broekriem, e.d. Als 80 jarigen hoeven we onze schoenen niet uit te doen en door het detectorpoortje te gaan. Op het vliegveld van Salt Lake City vroeg ik bij de service balie ons hotel te bellen om de shuttlebus te sturen. Na zowat een etmaal op te zijn geweest konden we eindelijk naar bed en sliepen binnen 5 minuten in.

’s Morgens was het eerste wat we deden Cruise America bellen voor een afspraak. We konden om 14.30 uur de camper ophalen. We lieten ons echter om 10.00 uur al naar het kantoor brengen, lieten er al onze bagage achter en gingen de stad in. Namen een stevig en smakelijk ontbijt in een Taco/burritotent, vlakbij een bushalte, niet ver van Cruise America. Daarna met de bus naar naar China Town waar we eerste inkopen deden. Net als destijds in Las Vegas stelde China Town ook hier niet veel voor. Enkele restaurants en in een reusachtige hal wat winkeltjes en een gigantische supermarkt met een oneindige keus aan producten, dat weer wel. We waanden ons in een supermarkt in China. Wat een keus aan theesoorten. Je kon ze per gewicht of in zakjes kopen. En Chinese groenten, kruiden, sauzen, zeewierchips, een fractie van de prijzen hier in NL. En dan die geuren. Helaas, we konden niet zoveel kopen als we zouden willen, want we moesten alles meesjouwen met openbaar vervoer. Lunchten uitgebreid en namen wat over was in een doggybag mee voor het avondeten. De temperatuur was inmiddels tot onaangename hoogte gestegen en we hadden geen zin meer om verder de stad te verkennen. Bovendien restte on ook niet meer zoveel tijd om op ons gemak iets te bekijken. Doen we wel op onze laatste dag over een maand. Bepakt en bezakt namen we de bus en ik vroeg de chauffeur of hij me wou waarschuwen als we bij de halte van Cr.Am. waren. Nee, dat kon hij niet, want hij wist niet wat en waar Cr.Am was. Toen ik de tacotent zag ging ik naast hem staan en zodra ik het bord Cruise America zag wees ik ernaar. Hij stopte er pal tegenover voor ons, niet eens een officiële halte, want die stond wel 100 m verder. Aardig van hem, want het scheelde een afstand sjouwen met onze 4 tassen vol boodschappen. Omdat ik een vorige keer met precies hetzelfde model camper had gereden hoefde ik nauwelijks instructie en binnen een half uur stonden we klaar voor vertrek. Een medewerker raadde ons aan om niet in de Walmart van SLC inkopen te doen, maar meteen de stad te verlaten en in Ogden, 40 km verderop, onze verdere voorraad eten en flessen water op te slaan. Zodoende zouden we de de files voor kunnen blijven. Nee dus. Kwamen toch in de spits terecht. Even stressen. Moest toch weer wennen aan de grootte van ons vehikel en het langs ons denderende verkeer. Vooral de trucks met 2 lange opleggers joegen me in het begin wel schrik aan. Zenuwen in de overdrive. Maar na een half uur was de stress weg geëbd. Na Walmart wou ik in Ogden langs T-Mobile gaan om een telefoonchip in mijn toestel te plaatsen. Waarom het zo lang moest duren was me een raadsel. Nooit eerder meegemaakt. $52 onbeperkt bellen en data. Kreeg 2 telefoonnummers waarvan één werd doorgestreept. Intussen had Khiem iets vreselijks ontdekt. Onze camper bleek links onder het woongedeelte een enorm gat te hebben. Hadden we niet eerder opgemerkt. Bellen naar het verhuurkantoor, maar dat nam na 17.00 uur niet meer op. Vervolgden onze reis, naar Logan, ruim 100 km verder. Op naar de slecht bewegwijzerde Traveland Camping. Dankzij duidelijke aanwijzingen van locals arriveerden we er uiteindelijk in het donker. Balie dicht, maar in een kastje naast de ingang vond ik de gegevens voor mijn verblijf. Nadat we onze doggybag maaltijd hadden opgewarmd en een douche hadden genomen strekten we onze vermoeide ledematen heerlijk uit op ons fris opgemaakte bed. Wel moe, maar niet echt last last van jetlag. Wat is een bed toch heerlijk na een lange vlucht en een drukke dag boodschappen doen en een rit van 150 km in een camper waar ik het eerste half uur aan moest wennen.

Afstand SLC-Logan 150 km

Traveland RV Park, Logan ($35), full hook up. Onduidelijke aanduiding, maar goed als eerste stop.

Direct na het ontbijt bel ik Cr.Am. om te melden dat we een gat in de opbouw vd camper hebben ontdekt. Die moest er al toch zijn toen we die ophaalden. Jawel hoor, ze weten ervan. Op mijn verzoek om die op mijn contract te vermelden wordt niet moeilijk gedaan en met een “Don’t worry’ wordt het gesprek afgesloten. Het kantoortje van de camping is nog steeds dicht, maar op een papier achter het raam zie ik de prijslijst. Doe $40 in de speciale enveloppe en laat die in de daarvoor bestemde brievenbus glijden. En dan is het op naar Teton. Willen er niet te laat aankomen want de camping die we op het oog hebben is een first come first served. Het is een genot om door het landschappelijk schoon over de 89 te rijden. In JacksonHole doen we het Visitor Center aan waar we een jaarkaart voor de NP’s kopen en verzamelen alle informatieve folders over Teton en zelfs Yellowstone. Jackson is een levendig stadje met een paar aparte gebouwen, woningen en een poort van herten geweien. Maar we kunnen er niet lang rond kijken willen we nog kans maken op een plaats in Gros Ventre. Deze camping ligt wat verder van de toeristische hoogtepunten van Teton, maar daardoor is het er niet druk en heb je zelfs na 13.00 uur grote kans een plek k te vinden. Je staat er midden in de natuur en de kans om dieren te zien is is heel reëel.

Wij hebben geluk en krijgen een van de 10 overgebleven pracht plaatsen. Een Ranger wijst ons precies de plek aan vanwaar we het mooiste uitzicht hebben op de tepelbergen (Teton is het Franse téton, tepel), maar ik kan er met de beste wil van de wereld geen tepel in de pieken van de bergen herkennen. Maar het uitzicht is schitterend en de plek paradijselijk. We blijven tot laat buiten genieten van de rust en het mooie panorama voor ons.

’s Ochtends is het prachtig weer, en vandaag willen wij over de Teton Park Rd naar de overkant van het Jenny Lake gaan en de Hidden Falls zien. Maar we kunnen niet meteen weg omdat we moeten wachten op de toewijzing van een andere kavel met elektriciteit waar ik gisteren om gevraagd heb. Zo kunnen we tenminste de accu’s van onze apparaten opladen. Helaas begint het bij aankomst bij het Jenny Lake te miezeren. Drinken eerst een beker chocola en eten een broodje. We stappen op de shuttle boot en varen naar de overkant van het meer waar mooie wandelroutes zijn uitgezet. Op het meer waait de wind onder de klep van mijn Pro-Idee pet en wzzzzt, daar gaat mijn pet, in het water. Aan de overkant aangekomen volgen we een steil pad naar Inspiration Point. Het begint harder te regenen. Toch lopen we stug door, maar helaas, na een uur moeten we wel opgeven want de paden worden glad en glibberig door het regenwater dat over de uitgehouwen treden naar beneden gutst. De Hidden Falls hebben we dus niet gezien. Bij de steiger staan rijen wandelaars te wachten om terug gevaren te worden. Ook zij hebben hun “hike" moeten afbreken. Wij kunnen met de 2e boot mee. We rijden noordwaarts tot aan de Mountain View Turnout waar we afslaan richting Zuiden langs de Oostoever van Jenny Lake. Het is inmiddels opgehouden met regenen en de natuur staat er fris bij. Na het eten wandelen wij mee met een groepje Amerikanen naar de Gros Ventre Rivier om herten of elanden te spotten. Maar helaas, de dieren komen vanavond niet op deze plek drinken. Morgen om 6.30 is er weer een kans, maar dan bij het Theatre.

73 km gereden. Campground Gros Ventre. $30 en 2e nacht $50 vanwege hookup

Om half 7 staan we met een grote groep medecamperaars bij het Theatre met onze camera’s in de aanslag. In de verte zien we in de grondmist een vrouwtjes eland opdoemen. Zij loopt onze richting uit dichter bij de campers waar andere elanden grazen. Het lijkt wel of zij een mannetje zoekt, in ieder geval toont zij haar achterste naar een mannetje dat niet ver van haar staat. Hij houdt op met grazen en nadert haar behoedzaam. Even lijkt het erop of we een vrijpartij zullen meemaken, maar het mannetje heeft geen serieuze belangstelling voor haar en loopt weg om samen met een vriendje te grazen. We staan er wel meer dan een uur naar deze indrukwekkende dieren in de vrije natuur te kijken. Met zo’n start van de morgen kan deze dag niet meer stuk.

Het is vandaag niet ver rijden naar de Grant Village Campground in Yellowstone waar we in Februari al een plaats hebben gereserveerd. We kunnen dus laat arriveren. Op ons gemak rijden we nu over 89 door een merendeels lieflijk landschap. Maken een kleine omweg naar het begin van de Teton Park Rd om even een bezoek te brengen aan de Kapel van de Transfiguratie, een houten gebedshuis dat in 1925 speciaal werd gebouwd voor de schaarse inwoners die voordien helemaal naar Jackson moesten om er een dienst bij te wonen. Het interieur is ook helemaal van hout en door het raam achter het altaar zien wij de bergen tegen een strak blauwe lucht. Wat zou er in het hoofd van een priester tijdens de dienst omgaan? Denkt hij aan zijn Schepper of kijkt hij dromerig naar dat schitterende panorama door het raam? Onderweg stappen we meermalen uit om even te wandelen of om alleen een paar foto’s te nemen.

Laat in de middag arriveren wij op de camping van Grant Village in Yellowstone. We krijgen een voucher voor 1 maal douchen per dag.

Bij het inchecken krijgt een ieder een blad met de gedragsregels op de camping, maar iedereen wordt op het hart gedrukt de rood omcirkelde “berenregels” goed door te nemen. Voedselresten moeten in een bearlocker gedumpt worden met speciale bearproof vergrendeling.

140 km gereden.

Ons eerste Geyser bezoek geldt de Old Faithful die faithfully om de 90 minuten spuit; je kunt er de klok op gelijk zetten. We maken het gebeuren vanaf de Zuidkant mee, maar eigenlijk zou je vanaf het Observation Point ten N.O. een mooier uitzicht hebben. Het stoomspektakel duurt gemiddeld zo’n 10 min en heeft net als in een klassiek 3-akten toneelstuk een voorspel /proloog, climax en een ontknoping. Het begint met een aarzelende straal die algauw de vorm aan neemt van een soort paddestoel (net een atoomwolk) die uitgroeit tot een reusachtige, vormeloze wolk van stoom en damp. Na een poosje worden de fonteinen steeds lager en smaller en zie je tenslotte alleen nog maar kleine pufjes waterdamp borrelen uit de grond.

Het historische Old Faithful Travellodge mogen we natuurlijk niet overslaan. Helaas is de grote lounge gehalveerd waardoor wij de reusachtige schoorsteenmantel en de open verdieping niet kunnen bewonderen.Wel hebben we een prachtig uitzicht op de beroemde geyser.

Hoewel de Old Faithful Geyser wereldberoemd is is hij niet de mooiste. We hebben hoog gespannen verwachtingen van de Grand Prismatic met zijn vele kleuren en we rijden daar meteen op af. De vele poelen en geysers op deze vlakte zijn indrukwekkend mooi. De korstbodem heeft een oneindige variatie aan kleuren en vormen. Soms lijkt het wel alsof je vanuit een vliegtuig rijstvelden ziet. Wat kleurenpracht betreft is dit terrein voor ons wel het mooiste van Yellowstone. Maar helaas hebben we van de Grand Prismatic zelf nauwelijks iets gezien vanwege de voortdurende stoom die de ons belet de Geyser der Geysers in volle glorie te bewonderen. Nee, daarvoor zouden we op een zonnige, droge dag moeten terugkeren. Daar is de komende dagen weinig hoop op. Maar de kleinere poelen zijn ook mooi, diepblauw water met veelkleurige korstranden. Mini pseudo Prismatics.

We vervolgen onze weg noordwaarts naar o.a. de Great Fountain Geyser aan de Firehole Lake Drive. Aan deze weg liggen talrijke meertjes met nu eens helder turquoise, dan weer grijs-zwart water of bruine blubber. Het is vooral de White Dome die mijn aandacht trekt. Conisch gevormd doet hij mij denken aan een pudding die net uit zijn vorm is gehaald en daarna overgoten met vla en chocola. We kunnen nog net de laatste slieten rook uit de top zien opstijgen, net een vulkaan in actie, wat die eigenlijk ook is. Aan het einde van de weg ligt een vlakte die eruit ziet als een minigeyserpark. Overal hoor je sissende, rochelende en borrelende geluiden van kleine geisers, stoomfonteinen, fumarolen en andersoortige heet waterbronnen. En al deze kleine of middelgrote stoomfabrieken en meertjes hebben nog een naam ook, Steady Geyser, Black Warrior Lake, e.d.

Als we weer op de doorgaande weg komen zien we nagenoeg tegenover de Firehole Lake Drive de Fountain Paint Pot liggen. Ergens, iets noordelijker is er ook al een Paintpot, maar dan een echte Artists verfpot. Hoe dan ook, we hebben te maken met een prachtig kleurenpalet alhoewel ik de voorkeur geef aan dat van de Grand Prismatic. Maar ook deze verzameling van prachtig gekleurde poelen, indrukwekkende geisers en niet te vergeten de bomen die de strijd om het bestaan hebben opgegeven in de bruin/oranje modder, zijn een lust voor het oog. Het lijkt eentonig, als maar stoom, damp, nevel, mist, maar als je ze ziet, er middenin staat, dan beleef je de pracht van het natuurschoon. En wat een fascinerende patronen op de bodem van de bassins. We krijgen er geen genoeg van totdat onze 80 jarige benen licht beginnen te protesteren en ons even bejaarde opnamevermogen van indrukken zijn verzadigingspunt bereikt. Inmiddels is de temperatuur behoorlijk gezakt en terug in onze camper hebben we behoefte aan verwarming. Het nadeel van een camping midden in de natuur is dat er geen elektriciteit is en de warme of koude airco functioneert alleen op elektriciteit. Ik weet niet hoe je een generator aanzet. Onze buurman heeft echter een zelfde type camper als de onze en komt helpen. Heel eenvoudig, zegt hij en zet een schakelaartje om. Dat had ik al gedaan zonder enig resultaat en ook bij hem gebeurt er niets. Magnetron en airco vertikken het. Na zijn inspectie zegt hij dat onze accu te laag staat om de apparaten aan het werk te zetten. Hij weet dat aan de rand van het dorp Canyonvillage een benzinepomp annex garage is die als steunpunt van Cruise America dient. Daar zal ik gratis worden geholpen. Nou, overmorgen verhuizen we toch naar de Canyon Campground, dus dat komt wel goed uit. Bij de bereiding van het avondeten komt er wat warmte vrij, uiteraard zetten we afzuigkap niet aan. Direct na de afwas duiken we het bed in en komen onder 2 dekens op temperatuur.

96 km gereden

Zodra wij onder de dekens vandaan kruipen slaat de kou ons tegemoet. Op de voorruit van de cabine staan ijsbloemen. We besluiten ons ontbijt uit te stellen en na een kop koffie rijden we weg naar het Old Faithful Visitors Center. De verwarming van de cabine zetten we op vol aan. In het VC hopen wij online te komen, maar helaas, er is hier geen wifi. Gisteren was er in de Lodge ook al geen wifi. Dat was in Utah toch wel anders. Mijn telefoon doet het ook al niet, geen signaal. Heel vervelend, want we hebben afspraken met Kiempool en Ine. Terug in de camper maken we het ontbijt klaar. Ons plan is om vandaag de bezienswaardigheden langs ons laatste traject van de Zuidelijke West-route te bezoeken. We komen dan o.a. langs BlackSand Basin, Artists Paintpot, en de Steamboat Geyser. We rekenen erop dat we onderweg vast wel boeiende uitzichten zullen tegenkomen. Verder willen we in Canyonvillage naar onze generator laten kijken, want we willen het niet alleen weer warm krijgen, maar de batterijen van onze apparaten moeten nodig opgeladen worden.

Artists Paintpot lijkt enigszins op Fountain Paintpot, poelen die lijken op potten met diverse kleuren verf… Black Sand Basin ziet eruit zoals de naam het al zegt, de grond ziet er donker uit.

De stoomuitstoot van de Steamboat Geyser kan wel 90 m hoog zijn. Tussenpozen van de erupties zijn onregelmatig en kunnen soms jaren duren. Maar de laatste jaren spuit hij veel vaker, intervallen van enkele dagen en tussendoor zijn er kleinere erupties. Mensen hebben er voor over om uren lang te wachten op de 2 uitkijk terrassen. Sommigen slepen stoeltjes mee en doden de wachttijd met lezen of andere activiteiten. Het terrein is opgedeeld in diverse wandelgebieden, elk met zijn eigen karakter. Voor de wandelaar heel goed behapbaar. Niet ver hier vandaan ligt de Porcelain Geyser, een weidse, open vlakte waar het relaxed wandelen is. Geen verleiding om bij elke fumarole of “stoommachine” stil te staan. Onderweg zien we een kudde bizons, één zwemt een rivier over en kruipt de wal op. Verderop een sierlijk edelhert in het heldere water van een beekje. Lieflijke en ruige landschappen wisselen elkaar af.

165 km gereden. Grant Village Campground. $110 voor 3 nachten, 1x per dag douchen

Er was gisteren niets aan de hand met onze accu en generator. Was een kwestie van stekker in het vooronder wisselen. Weer fijn geslapen en alle batterijen vol geladen. Zo’n generator maakt wel lawaai. Logisch dat je zo’n herriemaker na 20.00 uur moet uitzetten. Hebben wat langer door geslapen, want we hoeven slechts 60 km te rijden naar onze 2e camping bij Canyon Village. Ik had in NL al gereserveerd voor 3 nachten,

maar na herberekening van onze verdere route is het beter om 4 dagen uit te trekken voor onze reis naar Portland. Bij de incheckbalie doen ze niet moeilijk en ik hoef slechts $35 bij te betalen, omdat ik voor deze nacht al bij het reserveren in NL heb betaald.

Na de lunch trekken we erop uit naar de Grand Canyon of the Yellowstone, Upper Falls. Stervens druk daar. Geen plaats voor onze RV, enkele rondjes gereden en eindelijk een plaatsje, krappe ruimte. De weg naar Inspiration Point is afgesloten. Om mooi zicht te krijgen op de canyon moeten we een behoorlijk eind dalen via “haarspeld bochten”. Nog voordat we beneden zijn horen wij het bruisen van de waterval en eenmaal aangekomen wacht ons een meer dan ruime beloning. Het water stort bulderend in een mist van waterdruppels in de diepte en slingert tussen schuin oprijzende bergwanden. Het zijn vooral deze laatste die je doen voelen hoe nietig je bent en hoe groots de natuur is. Ik denk dat dat gevoel nog intenser zal zijn als je daar helemaal onder bij de rivier zou kunnen staan. Merkwaardig, ik ben hiervan meer onder de indruk dan van de Grand Canyon in Utah. Natuurlijk, het zijn 2 totaal verschillende landschappen, maar het gaat om de intensiteit van je ervaring.

We komen toevallig langs een parkeerplaats met diverse winkels en een soort restaurant/bar met een haardvuur. Daar is wel wifi en eindelijk zijn we dan online. Eno vond het al vreemd dat ze zo lang geen bericht meer van ons kreeg en Lanka fantaseerde erop los waar we toch konden uithangen: chique hotel, budget hostel, zigeunerkamp, muil van een beer…

Onze laatste dag in Yellowstone. De prachtige canyon willen wij nu ook van de andere oever bewonderen. Daarna rijden we naar de Mammoth Hot Springs en we hopen onderweg enig wildlife te kunnen spotten of door andere fraaie landschappen verrast te worden.

We gaan voor ons doen vroeg op pad, want het is een goed eind rijden naar de Hot Springs.

De Grand Canyon: Southrim: wat een adembenemende schoonheid, je wordt er stil van.

Doet mij denken aan Chinese “shanshui” rolschilderijen: machtige oker geel/bruine wanden die wel 200 tot 300 m hoog oprijzen met hier en daar groene bomen die ermee contrasteren. Hoe klein is de mens.

Een bizar landschap, ongenaakbaar en desolaat, zo zijn de Mammoth Hotsprings. Eigenlijk waren de kalkrotsen van Pammukale in Turkije mooier met hun rode oleanders, althans in de 70-er jaren. Hoe ze nu zijn weet ik niet. Maar de Hotsprings zijn indrukwekkend door hun weidsheid, de grootte van het terrein dat van verschillende kanten bekeken kan worden en doordat er variatie is, geysertjes en turkoois blauwe poelen. Vanaf het Minerva Terras hebben we een schitterend overzicht over een groot deel van de vlakte: wit, grauw, bruin, geel. En bij veranderend licht worden we onthaald op een symfonie van kleuren.

In het Visitor Center van Mammoth is wifi. Daar maakt Khiem mee dat een een Pakistaan (of iemand uit een van de omringende landen) haar telefoon wil hacken. Hij komt zo dicht bij haar zodat hij haar net niet aanraakt en leest met te veel belangstelling mee op haar display. Als Khiem er iets van zei verdwijnt hij onmiddellijk naar buiten.

130 km gereden. Canyon Campground, $70 2 nachten. 2 douche vouchers per dag. Douches en wasmachines staan op enkele honderden meters van de ingang van de camping, dus niet op het terrein van de camping. Dit is trouwens ook het geval bij de camping van Grant Village. Je mag zo lang als je wilt onder de warme douche staan tot je huid gaat lubberen.

Omdat wij in Yellowstone geen beren en wolven hebben kunnen spotten besluiten we om naar het berenreservaat in West Yellowstone te gaan. We waren te laat voor een reservering om deel te nemen aan een safari. Je mag echt wel een week van te voren boeken. Het Grizzly & Wolf Discovery Center is een non profit wildlife park waar moederloze beren of agressieve eenlingen opgevangen en gesocialiseerd worden. Dit laatste geldt met name de wolven die als in gevangenschap geboren puppies hier komen en in de vrije natuur niet zouden overleven. Op het eerste gezicht lijkt het of je in een dierentuin terecht bent gekomen, een soort Wildlands in Emmen. Toch is het anders. Hun habitat is natuurlijk, temperatuur, lucht, voedsel, bomen en struiken, alles is, ja…. Amerikaans, zeg maar authrntiek. Het enige is dat de ruimte beperkt is, omdat er hekken omheen staan. Behalve als opvangcentrum waar dieren een 2e kans krijgen dient het ook als informatie en educatief centrum. 

Op weg naar Craters of the Moon. Er schijnt daar een camping te staan, we zien wel of er plaats voor ons is. Bij Idaho Falls moeten we rechtsaf slaan naar Arco, maar helaas is onze Tomtom niet altijd even duidelijk. Mijlen voor Idaho Falls staan we op scherp en en kijken uit naar borden richting Arco. Tom zegt niets en dus rijden we door tot we toch beginnen te twijfelen of we wel goed rijden. Navraag bij een pompstation. Moeten terug naar Idaho Falls, de stad in en dan zien we wel borden. En ja hoor, vlak voor de stad zien we wel 2x duidelijke borden. Waarom staan die er niet als je van het NO komt? We rijden door een eenzaam woestijn landschap met rechts van ons tafelbergen en onder het asfalt onder ons opgeslagen kernafval. …? Best fijn zo’n stille weg met nauwelijks verkeer. Komen langs het nagenoeg verlaten Atomic City met zijn kernreactoren.

Laat in de middag rijden we de smalle toegangsweg van de camping op, maar helaas, het is vol. Terug naar Arco waar we een plaats krijgen op de Mountain View RV Park. 

Hier ontdek ik dat T-Mobile me een verkeerd nummer heeft gegeven, de eerste 2 cijfers moeten omgedraaid worden, het doorgestreepte nummer. Hoera, Ik kan mijn data gebruiken en contact hebben met zowel het thuisfront als Ine en Kiempool. 

Arco, Mountain View RV Park $48, full hookup, 705West Grand Ave, ID 83213

Wij maken hier geen zonsopgang mee zoals we hadden gehoopt als wij een plek hadden gekregen op de camping van Craters of the Moon. Aparte ervaring moet dat zijn, zo tussen de zwarte lavabrokken. Het meisje in het huisje bij de ingang van het park herkent ons van gisteren en meldt opgewekt dat we nu wel een mooi plaatsje op de camping kunnen krijgen. Maar nee, vandaag gaan we na het bezoek verder. Op het eerste gezicht lijkt het desolate landschap eentonig, maar als je goed kijkt is er heel wat variatie te zien in de vormen van de gesteenten en heuvels. Soms zie je roestbruine laagjes en zelfs blauwe vlekken op de rotsbrokken. Je staat verbaasd dat hier ook nog planten groeien en dieren leven, marmotten en muildierherten, maar die zien we vandaag niet. Het schijnt dat deze zwarte massa in de lente overdekt wordt door bloeiende gele woestijnpeterselie waarvan wij nu nog enkele zien. Geel op zwarte ondergrond. Ons hoofddoel is de Indian Tunnel, de enige grot waar je in mag. We komen een groepje met gids tegen en af en toe staan we bij hen stil om naar haar verhaal te luisteren. Strompelen en klauteren over de chaos van grote en kleine brokken steen heeft in de donkere grot iets avontuurlijks. Ook Khiem daalt in deze duistere wereld af.

Bij het naderen van Twinfalls rijden we over de Perrine Bridge, een brug die geliefd is bij bungee jumpers. Van hier heb je een mooi uitzicht op de rivier die 148 m onder je over de Snake River stroomt. Maar het mooiste uitzicht heb je vanaf het uitkijkpunt bij het Visitor Center. Een soort canyon met de brug die de Snake River overspant met het traag stromende groene water.

De weg naar de Shoshone Falls is niet altijd even duidelijk aangeduid en het duurde even voordat we er kwamen. Onze Tomtom werkte ook al niet mee, want waar wij links moesten afslaan zweeg die in alle talen. Het laatste deel van de weg er naartoe is tamelijk smal, bochtig en steil.

De waterval zou hoger zijn dan de Niagara, maar daar is niet zoveel van te merken. Door werkzaamheden aan de dammen boven de watervallen ziet de omgeving er wat rommelig uit. Toch is het een mooi gezicht, die verschillende watervallen naast elkaar met onderaan een regenboog. We wandelen door een schaduwrij park waar veel gezinnen zich ontspannen.

Het loopt onderhand tegen vieren en het wordt tijd om in de buurt van Boise een onderkomen te vinden. Helaas bij Nampa zijn beide campings vol, maar gelukkig wil een vriendelijke gastvrouw op haar Campground in Caldwell ons een noodplek geven, maar wel full hook, tegen gereduceerde prijs.

342 km gereden. Country Corners EV Park, geen officiële kavel, noodoplossing. Full Hookup, wifi, $35. Caldwell, exit 26 van de I-84

Omdat we zondagmiddag in Portland willen zijn zullen wij nu geen tijd meer besteden aan bezienswaardigheden. Het is nog 650 km rijden naar Portland en die afstand willen wij op ons gemak in 2 etappes afleggen. Op de kaart zien we bij exit 147 bij het het gehucht Heppner een tentje: Willow Creek RV Park waar we vroeg in de middag arriveren. Een idyllischer plek kunnen we ons haast niet voorstellen. Water en elektra. Ruime kavel. Uitzicht op een meer (Willow Creek Dam) en bergen in sprookjesachtig zonlicht.

$18,35, hookup, wifi. Willow Creek RV Park, 68965 Willow Creek Rd, Heppner, OR 97836

410 km gereden.

Prachtig zonnig weer. Tommy, onze navigator laat ons mijlen omrijden om weer op de I-84 te komen. Rechts van ons stroomt de Columbia River. Aangename rit, tot het begint te regenen.

En hoe ! Met bakken. Ter hoogte van exit 31 aan de I.84 stort het water van de Multnomah Fall van een hoogte van bijna 200 m naar beneden. Op ongeveer 2/3 van de waterval valt het water in een bekken om van daaruit verder onder de brug door naar beneden te storten. Eigenlijk zouden we best naar de top willen wandelen, maar het regent zo hard dat we er toch maar van afzien.

Dan maar verder naar onze camping Fair View RV Park, die we vrij gemakkelijk vinden.

2104 NE Sandy Blvd , OR 97024. Full hookup, wifi, voor snelle wifi moet je betalen. $165, 3 nachten.Vlakbij bushalte naar de stad (overstap op treintje) en 10 min rijden naar Walmart. Echte stadscamping en dus een beetje prijzig voor wat die biedt. En enigszins lawaaierig voor mensen die er zich aan storen. Verder wel een goede uitvalsbasis om Portland te bezoeken. 280 km gereden

De dag begint zonnig. Dit wordt voornamelijk een inkoopdag. Khiem wil naar de Apple Store om een minipad 5 te kopen en nog enkele accessoires. Grote winkel, niet ver van Pioneer Place, min of meer het centrum van Downtown. Grappig plein waar je bij mooi weer plaats kunt zitten op aanwezige stoelen, met tafeltjes, zonder dat je iets moet bestellen. Het plein heeft een verdieping met langs de rand winkels in het rond. Portland, bijgenaamd Rose City (maar we hebben geen roos gezien). Geen onaardige stad en de downtown met eventueel het Pearl District kun je in één dag redelijk leren kennen. 2 Zou beter zijn. De stad is bekend om zijn vele fastfood gelegenheden, tig bierbrouwerijtjes en boekhandels. Applestore gaat om 10.00 uur open en voor openingstijd staat er al een hele rij te wachten. Zodra de deuren open gaan dromt de menigte, zonder dringen, naar binnen. We worden ondanks de drukte vrij snel geholpen. Khiem rekent uit dat de minipad 5 die ze op het oog heeft bijna 150 Euro goedkoper is dan bij b.v. Cool Blue. We kopen er nog andere artikelen bij, o.a. een sphero minibot voor Casper dat 15 euro goedkoper is. Mijn oude I-phone liep gisteren plotseling vast. Wordt gratis werkend gemaakt. Service! Op weg naar China Town komen we langs een fotozaak waar we voor een belachelijk goedkope prijs een 1-been statief kopen. We vragen of we op de goede weg zijn naar China Town. De verkoper waarschuwt ons dat het er niet pluis is en dat we de buurt beter kunnen mijden. Maar we hebben een Chinese achtergrond, hè, dus we leggen het goed bedoelde advies naast ons neer. Inderdaad blijkt het er een verwaarloosde boel te zijn. Gesloten winkels, slechts 2 restaurants open en veel daklozen en zombies die wezenloos voor zich uit staren of ons nakijken. Helaas zie je ze ook in andere delen van de stad. We vinden een redelijk ogend restaurant en doen ons tegoed aan een smakelijke lunch. Wandelen weer terug naar het centrum en krijgen al lopend een aardige indruk van dit deel van de stad. Khiem is moe en heeft sterk behoefte aan haar dagelijkse shot: koffie frappucino. Trouwens ik ook. Duiken dus een Starbucks in waar we lang zitten en wifiën. Definitieve afspraak gemaakt met Ine die we morgen op het vliegveld zullen afhalen. Ze gaat een week met ons mee. Met Kiempool en haar man nog steeds geen contact. We zouden hen eventueel ook hier in Portland ontmoeten. Het is intussen weer gaan regenen. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten op de tram/trein/metro. En in de camper pakt het vrouwtje overgelukkig haar pas verworven speeltjes uit. Ik vermaak me ondertussen met de spherobot, want ik moet toch over een kleine 3 weken Caspertje kunnen voor doen hoe hij ermee kan spelen.

Ine van vliegveld opgehaald en daarna boodschappen gedaan. Verder veel gekletst, want na jaren elkaar niet gezien te hebben hebben vooral Khiem en Ine elkaar veel te vertellen.

36 km gereden.

We willen zo snel mogelijk naar de veel geroemde kust van de Grote Oceaan. Rijden via Eugene naar Florence en installeren ons in Dunes City op de Woahink Lake RV Resort waar we zo de duinen in kunnen lopen. Maken een wandeling door deze enorme zandvlakte die soms aan een woestijn doet denken. In de verte zien wij enkele quads en buggy rijden, Toch doet dit duingebied niet desolaat aan, hier en daar zien we begroeiing, geen dorre vegetatie, maar wonderlijk groen. Op de top van een van de duinen zien we in de verte de Stille Oceaan en een nabij gelegen meer. Lopen door het rulle zand is vermoeiender dan je denkt en uitzakken in onze campingstoelen is een weldaad voor onze benen.

Woahink Lake RV resort. 83570, Hwy 101, Florence. $46 full hookup

310 km gereden.

Het lijkt Ine leuk om naar de Sealions te gaan, enkele mijlen ten N van onze camping. Op een rots in zee zie je de leeuwtjes heerlijk zonnebaden. Bij slecht weer zoeken zij hun schuilplaats die wij kunnen bereiken met een lift. Achter een grote glazen wand zien we grot die het niet gek zou doen in een griezelfilm. Helaas is er bij dit zonnige weer buiten geen zeeleeuw te bekennen.

Hierna begint onze rit langs de kust van de Grote Oceaan. Echt mooi, hoor, maar uniek? Europa bezit ook dergelijke kusten met rotsen in zee. Het verschil is dat die hier zich mijlen en mijlen lang uitstrekken, terwijl je in ons werelddeel eerder kunt spreken van kortere kuststroken. De moeite waard om ze gezien te hebben als je toch hier in het Westen bent. Stappen geregeld uit bij mooie uitzichtplaatscn, soms een beetje tot vervelens toe voor Ine die dan in de camper blijft. Maar ja, we komen wel uit het verre Europa en is het dan gek dat we vele momenten willen vastleggen? Langs de kust van de Grote Oceaan rijden en niet het genot ervaren van verse seafood, dat kan toch niet wil je niet voor een culinaire barbaar doorgaan. In Bandon staat aan de haven het Chowder House. Dus vooral de chowder is hier een streling voor de smaakpapillen. Na deze tongstrelende lunch zien we al verder trekkend naar het Zuiden de verleidelijke naam van een camping staan “The 4 Seasons”. Maar de campground ligt niet aan de 101. Even na Nesika Beach staat bij een kruising aan de linkerkant van de weg een wat verwaarloosd uitziende minimarket annex café. Ine stapt uit om er iets te kopen en ik vraag voor alle zekerheid of deze afslag de naar de 4 Seasons leidt. Verbeeld ik het me, ben ik bevooroordeeld, maar ik heb de indruk dat de mensen me met enig achterdocht aanzien, hun houding is stroef en de antwoorden komen wat kortaf uit hun mond. Als we naar de camper teruglopen zie ik een brievenbus met een Amerikaans vlaggetje met de naam Trump. 

Langs de kronkelige weg zie ik nogal wat huizen met vlaggetjes met Trumps naam of zijn portret. 

Omdat we verwachten elk moment op de camping te arriveren duur het naar ons gevoel tamelijk lang voordat wij het bord van 4 Seasons zien. De ontvangst is ook al weinig soepel.. Al bij de ingang zegt de beheerder dat er geen plaats is. ‘Jammer, hebben we daarvoor die hele tocht hier naartoe gemaakt.” Ik zie namelijk hier en daar onbezette kavels. Hij aarzelt en zegt dat we moeten wachten. Hij gaat zijn kantoor in en komt terug met een vrouw die zegt dat er toch nog plek is. De man begeleidt ons naar een pracht van een kavel aan de oever van de Rogue River. Schitterend uitzicht, de traag stromende rivier met eilandje en een bos aan de overkant. Nodigt uit tot wandelen. Bij een bruggetje ligt een lange waterslang die de dames afschrikt, ze willen niet verder. Ik verjaag met moeite het reptiel, maar voor Khiem en Ine is de wandeling over en uit. Eenmaal geïnstalleerd blijkt de campingbaas de vriendelijkheid zelve. Ook andere personeelsleden zijn aardig en hulpvaardig. 

Four Seasons RV Resort, Riverfront space $50, full hookup

96526 North Bank Rogue RD. Gold Beach, OR 97444.  210 km gereden

Bij het vertrek helpt de baas mij bij het uitrijden. Komt ons goede reis wensen. Wat een verschil met het eerste contact gisteren. Gaan weer langs de kust en in Crescent City lunchen Khiem en ik met garnalen en weer een chowder die net niet zo lekker is als die van gisteren. Ine neemt een soort visburger, maar is het wel zo een? Ze kijkt wat kritisch als haar bestelling wordt gebracht. We hebben geen last van meeuwen die eters verderop belegeren.

Even ten Z van Crescent rijden we naar het 180 m hoge Klamath Observation Point vanwaar wij de rivier in de oceaan zien stromen. Ook zwemmen hier walvissen, een zeldzaamheid in deze tijd van het jaar. Helaas zijn ze zo ver dat ik met mijn 380 mm zoomlens geen fatsoenlijke foto van hen kan nemen.

Overnachten vandaag in Elk Country RV Resort, Trinidad. 216 Idlewood Lane, CA 95570. $48,20, full hookup. De camping doet zijn naam alle eer aan, want er lopen talloze wapitiherten vrij over het terrein. Bij inschrijving worden we gewaarschuwd om hen niet te dicht te naderen, want ofschoon ze aan mensen gewend zijn, zijn ze bij lange na niet tam en kunnen plotseling agressief worden. Khiem gaat op fotosafari in de omgeving van de camping en maakt juist met de foute camera instellingen de fraaiste foto’s.

Elk Country RV Resort, 216 Idlewood Ln, Trinidad , CA 95570,. $48,20, full hookup.

180 km gereden

Na het ontbijt rijden wij een stuk terug het Redwood NP in en stappen uit bij een van de uitgezette wandelroutes. Wat een indrukwekkende bomen, eeuwenoude omvangrijke sequoia’s, hoge redwood bomen, gigantische woudreuzen, kaarsrechte stammen. Als je 1 boom gezien hebt heb je alle bomen gezien, vindt Ine. Nee hoor, wij zijn geboeid door schorsmotieven en de plaatsing van de bomen, in een halve cirkel, in een rij, dicht op elkaar. En dan het zonilcht dat er doorheen schijnt, bijna magisch. Verplichte vakantie foto bij de Big Tree. We zijn er tenslotte geweest, niet waar ! Vandaag willen in Eureka de door Amerikanen veel geroemde Dungeness krab en oesters proeven.De stad is ook bekend om zijn Victoriaanse gebouwen. Een van de mooiste, Carson Mansion, zien we tot 2 maal toe vanuit de camper, al rijdend op zoek naar een restaurant bij de haven. Eerlijk gezegd, de haven heeft geen sfeer, trouwens deze ontbreekt in veel van dit soort wegen. De krab smaakt goed en de oesters zijn heerlijk sappig, maar zeker niet lekkerder dan de Zeeuwse of Franse. We hebben in Cancale minstens even tongstrelende schaaldieren gegeten waaraan de herinnering ons nog doet watertanden.

Na de lunch wandelen we nog door een paar straten waar minder spectaculaire, Victoriaanse huizen staan. Na dit stadje buigt de 101 het binnenland in en zien wij de kust niet meer. Rijden ontspannen over de schaduwrijke Avenue of Giants. Stoppen bij het Ancient Redwood RV Park.

Het is de naam, met “ancient” erin, die onze keus voor deze camping bepaalt, net als de Four Seasons bij Gold Bay, of de grappige Gros Ventre, Mount View in Arco. Alleen Fair View was minder Fair.

Ancient Redwoods RV Park. $46, full hookup. 200 km gereden

28101 Avenue of the Giants, Redcrest CA95569

Er staan langs de Avenue of Giants heel wat bomen met bijzondere namen: Immortal tree (bij onze camping), Eternal tree, Shrine Cathedral tree, Shrine drive-through Tree, Big Tree, enz. We zijn van plan om er bij enkele langs te gaan. Natuurlijk wandelen we eerst naar de onsterfelijke boom om de hoek. Deze bijna 1000-jarige boom heeft verschillende “aanslagen” van mensen en natuur overleefd, zoals hakbijlen en blikseminslag. Van het hout kan men verschillende huizen bouwen.

Een paar mijl verder staat de Eternal Tree of wel het Treehouse. Hij was 2500 jaar oud toen hij waarschijnlijk door de bliksem werd getroffen. Alleen de stam bleef over met een groot gat erin, een hol dat door bewoners van de streek gebruikt werd als schuilhut, opslagplaats, e.d. In de vorige eeuw hebben mensen er een soort huisje van gemaakt, eigenlijk meer een kamer. Overigens is de boom niet dood en heeft voor nakomelingen in de directe omgeving gezorgd.

Vlak voor wij het park verlaten slaan we bij Meyers Flat rechts af naar de Shrine Drive Thru Tree, een boom met een gat erin dat groot genoeg is om er een auto doorheen te rijden.

Ine blijft in de camper, ze hoeft die nep trees niet te zien. Ze moet trouwens nog steeds een bevestiging van Delta Airlines ontvangen voor haar ticket naar huis. Ze is er al een dag of wat telefonisch mee bezig geweest. Het is vandaag de laatste dag dat zij bij ons is. Een weekje is zo voorbij. Intussen krijgen we van Kiempool te horen dat zij net uit Indonesië terug zijn en Khoen Wie helaas voor onderzoek voor zijn leukemie in Seattle moet blijven. Kunnen elkaar dus niet in SF ontmoeten. Geen leuk bericht. Wisten niet dat hij iets onder de leden had.

Na het Humboldt Park zijn er langs de 101 niet veel campings. Bij Cloverdale zien we een KOA, bijna een garantie voor comfortabel overnachten en we zitten dan niet ver van San Francisco International Airport, zodat we morgen Ine op tijd voor haar hotel kunnen af zetten. De camping is wel een heel eind van de 101 af; wanneer ik me afvraag of wij wel in de goede richting rijden staat een bord “Don’t despair. You are almost there”. Gevoel voor humor hebben ze hier wel.

Cloverdale KOA

1166 Asti Ridge Rd, Cloverdale, CA 95425, $ 70,  full hookup. 250 km gereden

Op de kaart had ik al gezien dat de 101 dwars door de stad loopt. Kon mijn ogen niet geloven dat er geen ringweg om de stad ligt die naar het vliegveld leidt en dat in de 21e eeuw. Soms lijkt Amerika wel een 3e wereldland, op het gebied van de drinkwatervoorziening, b.v. en dan vooral die wasbordwegen, soms erger dan België. De kennismaking met het hectische verkeer in San Francisco zal niet tot mijn fijnte herinneringen horen. Voor je het weet word je de verkeersstroom op de Golden Gate Bridge ingezogen, de snelheid wordt door voertuigen voor, achter en opzij van je bepaald. Eenmaal de brug over duik je in een zee van auto’s, maar alles rijdt nu langzamer, veel stoplichten om op adem te komen, wegversmallingen door werkzaamheden. Dan is er gelegenheid om snel een plaatje te schieten. De weg lijkt recht door de stad te gaan, maar ondanks dat moet er nogal wat geslalomd worden, van baan gewisseld, soms een gat in het wegdek vermeden worden. Dit wil ik niet nog een keer meemaken. Dankzij onze tomtom bereiken wij zonder te verdwalen het terrein van de luchthaven waar Ines hotel staat. Maar daar laat onze navigator ons in de steek en zonder duidelijke bewegwijzering duurt de zoektocht wel een half uur. Het was een gezellig weekje met ons drieën.

En nu naar onze camping in Castro Valley. De weg er naartoe is een stuk minder druk. Onze campground, Anthony Chabot, ligt nogal ongunstig ten opzichte van Downtown San Francisco. Eerst camper in het stadje Castro Valley parkeren en dan met de Bart (metro) naar de stad. Maar de prijs van $43 is 1/3 van die voor enkele m2 asfalt dichter bij het centrum van SF. Je reinste woeker. Bovendien hebben we nu de voordelen van een natuurpark waar o.a. wilde kalkoenen rond lopen en wij staan ook nog full hookup.

Hoe is het wonen op 16 m2 ? Het comfortabelst woon je als je full hookup bent aangesloten, dwz als je ter plekke (in)direct bent aangesloten op de gemeentelijke waterleiding, afwatering, riool of sceptic tank en elektriciteitsnet. Je kunt dan naar hartelust douchen in je camper, zonder je druk te maken over je voorraad water in je tank.

En eigenlijk doe je gewoon alles wat je thuis gewend bent te doen: computeren, in dit geval foto’s overzetten, of lezen, eten klaar maken, eten, douchen of je wassen en naar bed. Ook de was doen en drogen is een van de activiteiten. Bij vertrek moet je wel kabel en slangen opbergen en de wc slang die je met een wegwerp handschoen aan pakt vereist enige omzichtigheid, want er mogen echt geen restanten achterblijven… Onze koelkast doet zijn werk te goed. Zelfs op de laagste stand bevriest alles in het koelgedeelte, Eigenlijk is de vriezer overbodig. En als op een van de gaspitten gekookt wordt gaat de rookmelder aan. Komisch.

Khiem is op fotojacht naar de wilde kalkoenen. Onze aardige buurman nodigt ons uit op de koffie, maar helaas staan we juist op het punt naar San Francisco te vertrekken. Ander keertje dan maar.

30 Minuten rijden naar Castro Valley en meer dan een half uur vergeefs zoeken naar de RV Parking die op de plattegrond staat die de campingbeheerder ons heeft gegeven. De parking bestaat helemaal niet, maar volgens een inwoner kunnen wij onze camper op straat risicoloos laten staan. Heb ik hem met enige moeite tussen 2 auto’s gewurmd, wordt er naar me getoeterd. De bestuurder gebaart wild naar me. Hoezo, mag ik daar niet staan dan? Jawel, maar mijn voertuig staat met zijn neus niet in de rijrichting. Daar kan ik een boete voor krijgen. De politie is hier ook niet goed snik. Aardig van die man om te waarschuwen.

De Barttrein brengt ons naar de Powellstreet bij Hallidie Plaza. Gezellig plein. Het is het eindpunt of startpunt van de tram die naar de Fisherman’ s Wharf op en neer rijdt. Hier wordt de tram door enkele mannen begeleid naar een rond draaiplateau dat hem met zijn neus in de goede richting draait. Het doet ouderwets aan en de mannen doen alsof ze de tram rond duwen. De show trekt veel bekijks. Na dit spektakel lopen we naar het Union Square. Hier kwamen in de 19e eeuw de voorstanders van de “Union”, de eenwording van de Noordelijke en Zuidelijke staten, vaak bijeen. Wij zijn op zoek naar een kantoortje van de Big Bus dat niet blijkt te bestaan. Ik heb me gisterenavond opgegeven voor een stadstour en op mijn ticket staat dat we ons op de Union Square moeten melden. Waar o waar? Vragen helpt niet veel, we krijgen alleen wat vage antwoorden of onduidelijke aanwijzingen. Tot een bewaakster van Macey ons naar een hoek van het plein brengt waar verschillende groepen toeristen staan en enkele personen in een soort uniform van diverse toerbusbedrijven. Een van hen is van Big Bus. Als we mogen instappen haast iedereen zich gedisciplineerd naar het open bovendek. We krijgen oortelefoontjes die we ergens inpluggen. Er is keus tussen verschillende talen, maar het beste is toch voor Engels te kiezen omdat je dan de uitleg van de gids live hoort. In 2 1/2 uur hebben we de highlights gezien en hebben zo een vluchtige indruk van de stad gekregen. Interessant is de rit door de straten in gewone woonwijken waar huizen staan in verschillende stijlen. Als de bus over de Golden Gate rijdt kan ik eindelijk genieten van het uitzicht. Is die brug nu werkelijk zo mooi? Imposant en in de jaren 30 een wonder van techniek, dat wel, maar er zijn mooiere en qua techniek heeft hij tegenwoordig concurrenten in o.a. Japan en China. Maar wat die andere bruggen niet hebben is zijn geschiedenis en de legendevorming. Hij spreekt tot de verbeelding en is zowat een mythische brug geworden.

Bij Pier 39 stappen we uit; daar heerst een gezellige sfeer en iedereen, ook wij, vergaapt zich aan de zeeleeuwen met hun merkwaardig geluid. We moeten hoog nodig aan onze lege magen denken en bestellen uiteraard een chowder en garnalen broodje. Hier zie ik ook dikkerdjes van wie ik voor Khik foto’s moet nemen. Hij heeft me gisteren nog per mail aan herinnerd. Op 4 September, helemaal aan het begin van onze vakantie schreef hij: ”Stuur je foto’s van ‘appetijtelijke’ kiloknallers?” En gisteren: “Hebben jullie al dikzakken gezien?” Eigenlijk heb ik ze in de parken nauwelijks gezien, maar nu in de stad zie ik ze regelmatig. Mensen in de parken zijn wandelaars, rustzoekers, natuurminnenden, bewegen meer en zijn bewuster van gezond leven en waarschijnlijk hebben ze meer zelfdiscipline. In een grote stad als San Francisco staat men meer bloot aan de verleidingen van fastfood en het jachtige leven maakt dat men gauw zijn toevlucht neemt tot de snelle hap en, en, en .. ach ja, al die verklaringen zijn ook maar voor wat ze waard zijn. Maar Khik wil zijn foto’s en die krijgt die ook, al vind ik het fotograferen wel gênant. En ja hoor, hebbes. Op een kruk voor mij zit een exemplaar met een bord voor zich waar je u tegen zegt.

32 km camping - Castro Valley vv 

We gaan vandaag een klein deel van de stad verkennen. Lopend bekijk je minder maar je ziet meer. Vanaf Powell Street lopen we via Union Square door China Town naar de Fisherman’s Wharf, een afstand van 4 à 5 km die je in een uur kunt lopen, maar we doen er een halve dag over omdat we bij elke interessante plek stoppen. Slenteren op ons gemak over de Mason Street, een drukke winkelstraat, lopen om het Union Square heen, richting Grant Street, de hoofdader van China Town. Vooral het eerste deel vanaf de Zuid ingang doet heel authentiek aan. Een "erhu" speler verhoogt de sfeer en rokende of kletsende mannen op lage krukjes op de stoep brengen ons terug in de tijd dat we onze vakanties in China doorbrachten. Maar toch zien wij hier relatief weinig Chinezen, wel andere Oost-Aziaten. Natuurlijk, de Chinezen domineren er wel, maar het is, hoe verder wij de straat ingaan, geen echt zuivere Chinezenwijk meer. In een boekhandel word ik niet eens in het Chinees aangesproken. Khiem koopt er een kookboek over toufu gerechten. Het boek kost meer dan de prijs op de plakker. O ja, dat is de VAT, maar die is wel hoog. De verkoopster merkt onze verbazing en zegt dat we zeker uit Oregon komen. Ja Californië is duur, benzine kost per gallon dikwijls $1 meer dan elders. Een oudere dame komt erbij staan en klaagt ook over het dure leven in de staat. Wij zijn de rijkste staat in Amerika en SF en Los Angeles horen tot de rijkste steden. Daarom zie je hier zoveel daklozen, drugverslaafden; ironie en cynisme klinken in haar stem door. Ja, zelfs hier in Chinatown waar we toch allemaal werk hebben. Stille armoe, meneer. Als troost voor de VAT krijgen we een uittrekbaar ruggenkrabber. Slenteren maakt dorstig en in een theehuis bestellen we koude bubbetlhee. Hier worden we wel in het Chinees verwelkomd, maar mijn Chinees is niet meer wat het geweest is en ik heb moeite om een gesprek op gang te houden.Tegen 1 uur zoeken we een restaurant in een van de vele zijstraaltjes, want gek genoeg zie je ze nauwelijks in de hoofdstraat. Het eerste waar onze keus op valt is geen succes. De beheerder wijst ons kordaat een plaats aan terwijl we ergens anders willen zitten. Dat doet hij ook met gasten die na ons komen. De kaart wordt nog net niet op tafel gesmeten. We staan op en verlaten de eetgelegenheid. Toevallig staan 2 Nederlanders op het punt er binnen te gaan, maar na mijn verhaal gaan ze weg. Stappen een eind verderop bij zijn concurrent naar binnen waar het heel wat netter en vriendelijker toe gaat. Bestellen gepast, dus geen doggybag, want vanavond willen wij dineren met seafood bij de Wharf. Waar de Grant Street overgaat in de Columbus Avenue, volgen we deze, komen langs enkele bijzondere gebouwen, o.a de Nat. Shrine of St Francis of Assisi, Petrus en Pauluskerk in de “litteraire” wijk North Beach. Khiem krijgt last van haar rug en we ‘tanken’ bij bij bij Starbucks, niet zo ver meer van de Fisherman’s Wharf. Uitgerust lopen we naar de Grotto op pier 43. Wat een teleurstelling, zeg. Weinig sfeer, lijkt aanvankelijk wel gezellig, een overdekte gang met links restaurants en rechts stands waar o.a. garnalen- en krabbroodjes en andere lekkernijen verleidelijk in vitrines staan uitgestald. Maar wat zijn de prijzen exorbitant hoog. Goedkoopste broodje kost $13, met krab $23. Een broodje! niet eens een klein bordje. En hoe royaal zijn die broodjes belegd? Het merendeel van de stands wordt gerund door Chinezen, nou die zijn me afzetters, vragen gewoon woekerprijzen. We willen best duur eten, maar niet het gevoel hebben dat we meewerken aan een onredelijke prijs-kwaliteit verhouding. Noorwegen is ook best duur, dat weet iedereen, maar op de vismarkt in Bergen voel je je niet afgezet ondanks de hoge prijzen. En je ziet ook hoeveel je op je bord krijgt, ja een bord en niet een broodje in een kartonnen bakje. Op internet lees ik ’s avonds dat zelfs de fam. Girardelli, eigenaar van de beroemde ijssalon en van de Grotto, de prijzen van seafood “so high” vindt. We zien wel wat we vanavond eten, in de vriezer hebben we nog vlees. Op het terrein staan nog meer uitbaters, maar we lopen liever langs de haven waar we tenminste wat bedrijvigheid zien. Maar misschien is ons oordeel niet helemaal rechtvaardig. We zijn gewoon moe en en hebben geen zin meer om de boel verder te verkennen, waar het misschien sfeervoller is en redelijker prijzen worden gehanteerd. Khiem ontdekt een visser die zijn waar klaar maakt voor een klant. Wij wandelen over de gezellige boulevard naar de halte van de kabeltram, route Mason-Powell. Die rijdt de draaischijf op en wordt met zijn neus in de richting geduwd vanwaar hij kwam. Ik kan nog net een plaatsje veroveren op de treeplank waardoor ik vrij uitzicht heb om tijdens de rit te filmen. Gaat wel moeilijk, één arm sla ik om een stang heen en met één hand van de andere arm bedien ik de camera.

Heel leuk om zo’n rit mee te maken, het heeft iets nostalgisch, vooral dan tingelgeluid van de bel.

Anthony Chabot Campground (In natuurpark)  Castro Valley, Ca 94552. 3 nachten $120 full hookup. Afstand tussen camping naar het Bart Station in Castro Valley is 18 km.

Onze laatste week is ingegaan. Ypsemite is het laatste park dat we bezoeken. Ik kon eergisteren nog een plek krijgen op Yosemite Pines RV Resort. Het ligt op 33 km van de West ingang van het park en een paar minuten rijden van Groveland waar een Visitor Center staat. De camping, waar je ook huisjes kunt huren, is meer standaard dan een resort. Het kantoortje wordt door 2 wat slonzig uitziende vrouwen bemand, althans op deze dag dan. Geen vriendelijke ontvangst met adviezen en info over de streek, totaal geen initiatief. We zijn anders gewend. 20 Minuten wifi voor een verblijf van 3 nachten. En als je gebruik maakt van het dumpstation moet je als campinggast nog $5 betalen ook, hetgeen we zullen vertikken. “Non-guests” moeten er $15 voor neertellen.

 Later op de middag gaan we een kijkje nemen in Groveland. Ik wurm ons rijdend huisje op een nauwe parkeerplaats onder aan de weg tussen 2 auto’s in. Hèhè, mooi gelukt. Komt me daar een juffer aan die zegt dat ik hier niet mag parkeren, wel daar boven, langs de weg. Goed dan, rij naar boven; bij de uitgang stopt een man naast me: ” You hit a car” roept hij. O vandaar dat ik een korte toet hoorde, maar ik dacht dat dat meer een waarschuwing was om niet verder achteruit te rijden. We zetten de camper langs de weg en lopen met een dame mee naar beneden waar de eigenares van de aangereden auto staat te wachten. Netjes aan elkaar voorstellen, schade opnemen (2 krasjes, lichte lakschade) en elkaars gegevens noteren. Ik toon haar mijn contract van Cruise America, maar zij vraagt zich af wat de #1 voor het telefoonnummer betekent. “Dat hoef je niet op te schrijven, dat is het nummer van ons land en we wonen in Amerika”, legt haar vriendin uit. Alles verloopt op bijna vriendschappelijke wijze. De vriendin is in Nederland geweest, heeft veel gezien en vertelt laaiend enthousiast over haar ervaringen. Ze woont in Ogden. Gossie, zijn we 3 weken geleden geweest bij de Walmart en T-Mobile. Wel ja, daar woont ze vlakbij. Nemen hartelijk afscheid van elkaar.

Gaan bij het Visitor Center langs, krijgen info over Yosemite van de beheerder en Khiem legt meteen een verzameling aan van krantjes, stickers en folders die ze van plan is door te nemen in de tijd die ze er niet voor zal hebben. Op een korte wandeling zien we eekhoorntjes en een educatief paadje met 1/8, 1/4 of half edelstenen of andere soorten bijzondere stenen. Echt iets voor Noke, goed dat ze niet mee is, want anders hebben we een probleem.

270 km gereden 

Veel Amerikanen beschouwen Yosemite als het mooiste park van Amerika. John Muir, de vader van de nationale parken, zei eens “It is by far the grandest of all the special temples of Nature I was ever permitted to enter”. We zijn dan ook erg benieuwd en verheugen ons op dit wonder van de Amerikaanse natuur. Californië heeft veel last van branden en het schijnt dat er elk jaar meer van voorkomen. We rijden door een door het vuur verwond landschap. Troosteloos zou je zeggen, en toch, het heeft een heel aparte, vreemde schoonheid. Maar de door branden aangetaste delen van het park verjongen; doordat de bodem meer licht en lucht krijgt kan er nieuwe begroeiing ontstaan. Het bos herstelt zich snel. Soms worden branden met opzet gesticht om het gebied te laten regenereren. Langs de weg staan waarschuwingsborden voor hard rijden om een aanrijding met beren en ander wild te voorkomen. Mocht je zo’n knuffeldier uit je kleuterjaren ontmoeten, dan mag je, in tegenstelling tot in Yellowstone, geen spuitbus gebruiken, want beren zijn hier bijna zo heilig als koeien in India. Je mag zo’n kolos namelijk niet verwonden, omgekeerd mag dat kennelijk wel. Vandaag hebben we niet veel geluk. Het is buitengewoon druk en de helft van de tijd zijn we kwijt aan het vinden van een parkeer plaats bij de bezienswaardigheden. Ook de shuttlebussen staan voortdurend in de file. Verschillende trails zijn afgesloten vanwege de vroeg invallende kou en mogelijke sneeuwval ondanks dat de zon volop schijnt. We komen vandaag dan ook langs minder uitzichtpunten dan wat we graag wilden zien. Maar de Half Dome is gelukkig van bijna overal zichtbaar en bij de Bridal Veil is er nog voldoende plek voor RV’s. De Bruidssluier mag dan wel niet indrukwekkend groot zijn, maar het water stort toch maar meer dan 200m naar beneden. De wind blaast speels het water van links naar rechts en daardoor lijkt de waterval op een transparante sluier die heen en weer beweegt. Mooi zijn de wisselende patronen in de vouwen van de sluier. We staan op het punt om het voor vandaag gezien te houden als wij bij de Swinging Bridge langs een parkeerplaats komen met ruimte voor onze camper. Wandelen naar de Swinging Bridge die niet meer swingt maar wel de oevers van de Merced verbindt die hier op een idyllisch meertje lijkt. Het kwik is inmiddels onverwachts in een vrije val geraakt en de wind is gemeen koud. Tijd om naar de camping terug te gaan. Onderweg nog een paar sfeerfoto’s geschoten. 

Vandaag rijden we direct door naar de parkeerplaats van gisteren. Van hieruit is het niet ver lopen naar de Lower Falls. Een fijne, ontspannen trail, boomstammen met boeiende schorsen. De Lower Falls hebben geen water. Vreemd, de Bridal Veil wel en deze niet. Wel zien we duidelijk de sporen van de loop van het water. Het heeft geen zin om naar de Upper Falls te klimmen, want daar valt toch niet veel te zien. Met de shuttle naar El Capitan, een massieve, granieten monoliet die als een van de highlights van het park moet doorgaan. Tegen de steile rotswand zijn waaghalzen bezig voorzichtig de top te bereiken. Dat is wel wat anders dan onze Via Ferrata in de Dolomieten een kleine 2 maanden terug. Maar de bergen daar zijn ontegenzeglijk mooier dan deze klomp graniet. Dan een lange rit langs o.a. Cathedral Beach, the Chapel, en Half Dome. We stappen uit bij Happy Isles en volgen de Merced Rivier een eind Zuidwaarts. Het water is kraakhelder en neemt verschillende kleuren aan, licht groen, diepdonker groen, azuurblauw, maar soms ook iets bruin/roze. Bij het Visitor Center legen we onze blaas. Op een display lezen we dat verschillende passen en trails zijn afgesloten, w.o. Glacier Point en de Tioga Pas. Juist daar zouden we morgen over heen gaan, de kortste route naar de I- 80 die naar Salt Lake City leidt. De ranger die ik om een alternatieve route vraag raadt me aan om richting Stockton te gaan en dan binnendoor langs Carson City ten Oosten van Reno op de I-80 uit te komen. We hebben 3 dagen om het lange traject van ongeveer 1300 km af te leggen. Dat wordt asfalt vreten. Na Yosemite wachten ons een aantal passen, dus dat schiet niet op. Nou ja, we zien morgen wel

Yosemite Pines RV Resort, Groveland, 20450 Old Highway, CA 95321

$143, 3 nachten, water en elektriciteit ter plekke. Vuil water en latrinaire afdracht bij de centrale dump waar je officieel als campinggast de inhaligersprijs van $5 moet betalen. Anderen zelfs $15. 

Het is een stralende dag en de eerste mijlen dalen we gestaag via veel S-bochten die mij ondanks het mooie landschap na een poosje beginnen te irriteren. Ik wil gewoon opschieten. In een dal aangekomen rijden we eindelijk over vlak terrein, langs een rivier, waarschijnlijk de Merced, maar al gauw stijgen we weer. We moeten een kleine pas over. Volgens de informatie van de Ranger zullen we constant op grote hoogte rijden door een gebied dat een geliefd skioord is. Na een poos zegt Khiem, “Zeg, zie jij wat ik zie aan de kant van de weg?” Er ligt iets wits, lijkt op hagel. Naarmate we verder rijden wordt de witte strook breder en nu zien we dat het gewoon sneeuw is. Steeds meer wit. We zijn enthousiast, sneeuw en dat eind September, hoe is het mogelijk. We zetten de camper aan de kant en genieten van het uitzicht. We ademen frisse, koude winterse berglucht in. Khiem probeert onder het rijden foto’s te schieten van de omgeving. Maar na elke kilometer zakt mijn aanvankelijke enthousiasme en na twee uur ingespannen rijden heb ik het wel gehad. De weg is bochtig, vaak nauw en af en toe is het wegdek verijst. Dat is het verraderlijke, nu eens droog, dan weer nat en verijst. We worden aangehouden. We moeten verderop bij een turnout parkeren om een sneeuwschuiver door te laten, Die neemt de hele wegbreedte in beslag Als we eindelijk beneden aan de voet van de pas komen zien we aan de andere kant van de weg een rij auto’s achter een neergelaten slagboom. Die mogen de pas niet meer op, behalve de bewoners en gasten van de enkele campings die nog open zijn. Hebben wij even geluk gehad, want ik neem aan dat het nu ook aan de andere kant verboden is de pas op te gaan.

Eenmaal op de 80 via Carson City zetten we een stevige vaart in. Bij Lovelock staat een RV Camp dat meer weg heeft van een veredeld zigeunerkamp, maar vooruit, het is maar voor een nachtje slapen en de baas is erg behulpzaam. 

Candy Beach Campground, 1550 Cornell Ave                 

Lovelock, Nevada 89419

$ 36,65, full hookup, wifi. 390 km gereden

Op de I-80 die direct naar SLC leidt kunnen we stevig doorrijden. De eenzaamste weg werd (of wordt ?) deze interstate genoemd. Er is best wel verkeer, maar inderdaad, niet echt veel. Deze 2 daagse rit is alles behalve saai, aan weerszijden mooie bergen en het laatste stuk voor SLC zien we zoutpannen, vandaar die naam van de hoofdstad van de Mormonen. Overnachten in Wells en Provo, even ten Zuiden van SLC. De nacht in Wells hebben we in kou doorgebracht. Gas was op en de kachel sloeg in de nacht dus af. Brrr. 

Onderweg nagenoeg lege gastank gevuld. De camping in Wells hebben wij vanwege zijn aantrekkelijke naam gekozen: Angel Lake RV Park, 124 Humboldt Ave, Wells, NV 89835, $ 39,90, full hookup en wifi. Vriendelijke ontvangst.

Provo ligt op ongeveer 1 uur rijden ( 73 km) van Cruise America.’ s Middags schijnt de zon, kunnen prettig buiten zitten, wandeling over het leuke terrein. Fijne behaaglijke nacht gehad. 

Alvorens de camper af te leveren hebben wij die van binnen veegschoon gemaakt en onderweg voor 3/4 benzine getankt.

Voor 10 uur aangekomen bij Cruise America. De afhandeling gaat supersnel. Ik had gedacht dat de schade die ik veroorzaakt had administratieve oponthoud zou veroorzaken. Waarschijnlijk zal ik de schade vooruit moeten betalen. Mijn aangifte per e-mail was door een serverfout teruggestuurd. Ik had de hulp van Travelhome ingeroepen om mijn aangifte vanuit NL door te sturen, maar misschien is die op het hoofdkantoor terecht gekomen, in ieder geval is er hier in SLC niets van bekend. De beheerder hoort mijn hele verhaal zwijgend aan, ik toon hem de foto’s van de lakschade en de aangifte op mijn telefoon en de correspondentie met Travelhome. Hij gelooft mij op mijn zwarte ogen en tekent dat alles in orde is na inspectie van de camper. Hij is alleen geïnteresseerd in eventule schade aan de camper. Die is er niet. Okay. Ik krijg mijn borg volledig binnen 2 weken terug, zegt hij. De Ubertaxi brengt ons naar het Radisson Hotel en on 11 uur zitten we op onze kamer. De receptioniste is zo aardig om ons een gratis ge-update kamer (wat een anglicisme !) te geven en die te betrekken nog voor het officiële incheck uur. 2x Boffen dus.

Provo, Lakeside RV Campground.

4000 W. Center street, Ut 84601. $43,60 full hookup, wifi. Deze 2 dagen totaal 900 km gereden

Een bezoek aan het “Vaticaan van de Mormonen” is alleszins de moeite waard. Reusachtig Congrescentrum, indrukwekkende kathedraal waar je als ongelovige niet in mag. Een ‘common church’ waar we een meisje ontmoeten dat Nederlands leert om Nederlandse gasten te woord te staan. Zij wil maar al te graag haar Nederlands oefenen en Khiem komt niet makkelijk van het vriendelijke meisje af. Zij wil met Khiem op de foto.Het Tabernakel heeft een fraai interieur en orgel. Hier worden regelmatig gratis concerten gegeven. Op onze laatste dag wil Khiem Amerika niet verlaten zonder een echt Amerikaanse hamburger te hebben gegeten. Op advies van de taxichauffeur eten we die bij Crown in een chic aandoende omgeving. Maar de maaltijd wordt op z’n Mac Donalds geserveerd.

Om 5.00 uur staan we op het vliegveld van Salt Lake City en we hebben een lange vlucht voor de boeg naar Nederland met 2 stops in Chicago en Philadelphia. Lange pauzes en hangen op de luchthavens is vermoeiend. Om 8.40 de volgende dag landen we op Nederlandse bodem. Lanneke en de teigetjes staan bij Gate 15 met hun neusjes plat gedrukt tegen de ruit op ons te wachten. Heerlijk weerzien met dierbare gezichten. We zijn thuis.

Hoe is deze reis ons bevallen?

Natuurlijk hebben wij een heerlijke vakantie gehad en volop genoten. Maar als men ons zou vragen of wij deze route opnieuw geheel of gedeeltelijk zouden rijden, dan geven wij er de voorkeur aan andere parken te bezoeken. Yosemite is mooi, zeker, maar o.i. overgewaardeerd. Het is omdat Amerikanen slechts hier granieten bergen zien en ze heel bijzonder vinden, maar als we moeten kiezen tussen de Big 5 van Utah, nou ja, je begrijpt het al… DIE parken zijn pas uniek. Echter, Yellowstone heeft wel ons hart gestolen en we overwegen om bij een eventuele volgende reis zeker een week aan dit veelzijdige park te besteden. En natuurlijk nogmaals enkele van de parken van Utah en Arizona weer te zien, èn die welke we in 2016 niet hebben bezocht.