Welkom op ons reisblog ! Wij gaan deze website gebruiken om jullie op de hoogte te houden van onze reis.

Op deze reis gaan we op 14 maart een nieuwe camper ophalen bij RoadBear RV in Middlebury, IN die we dan 4 weken later moeten afleveren op hun locatie bij San Francisco, CA

Het plan is om de Motherroad oftewel de Historic Route 66 te gaan volgen tot aan Los Angeles en vandaar via de kustweg Highway 1 naar San Francisco te rijden.

Zowel het landschap van Indiana gisteren als dat van Illinois vandaag is hoofdzakelijk agrarisch. In Indiana lijkt het wel wat kleinschaliger, met van die Fisher-Price boerderijen die een licht weemoedig gevoel oproepen.

In Illinois zijn er veel, heel veel enorme graansilo's, meestal 3 of meer bij elkaar die het landschap domineren. Route 66 is hier destijds vervangen door de Interstate 55, maar het oude tracé bestaat voor een groot gedeelte nog wel. We rijden de hele dag beurtelings links of rechts van de Interstate met aan de andere kant de spoorlijn van Chicago naar Saint Louis. We zigzaggen door de stadjes op de route, erg levendig is het er niet.

Bij een (niet meer functionerend) eethuisje in een streetcar raken we in gesprek met de eigenaar van een winkeltje die ons zeer enthousiast gaat vertellen wat we zeker moeten gaan zien en wat niet. Hij laat ons ook wat van zijn werk zien: glas in lood objecten en ramen, zeer indrukwekkend. We moeten ook nog op de foto voor de shop, voor zijn Facebook pagina.

Bij een oud tankstation komt een in de buurt wonende vrijwilliger ons een kaart van de Route 66 brengen en nog wat uitleg geven over de geschiedenis van het stationnetje. Als er langs de hele route veel van dit soort mensen zijn komen we gegarandeerd tijd te kort! Bekijk de foto's om te zien wat we deze dag zoal tegen kwamen.

Uiteindelijk aangeland op de camping bij Chatham, kunnen we de watertank vullen, ook de douches zijn hier open, dat is de wat hogere prijs wel waard.
Vandaag trouwens prachtig weer, uiteindelijk zo'n 16 graden geworden en op de camping nog even buiten een biertje gedronken.

Een snijdend koude wind rukt me bijna de camperdeur uit de hand als ik vanochtend uitstap om naar de douches te gaan. "Rather cool today" zegt de buurman, "yesterday 60 degrees and now 30". Het blijft lastig, die andere eenheden hier, gelukkig heb ik een handige app die alles kan omrekenen.
Niet alleen het leven is een kwestie van keuzes maken, ook reizen dus. Er zijn diverse varianten van Route 66, de oudste van voor 1940 en diverse latere routes. We besluiten om voor de oudste te gaan, die komt in ieder geval door alle plaatsjes en vermijdt de latere omleidingen.

Wat me iedere keer in dit land weer opvalt is de schijnbare willekeurigheid waarmee de huizen in de lintbebouwing zijn neergezet. Verder naar achteren, meer naar voren, achter een boom of juist ervoor, ze doen maar wat. Ons bevalt het wel, het geeft een afwisselend beeld en gevoel van vrijheid (minpunt is dan wel de vrijheid om regelmatig alle schroot en afval gewoon naast of voor het huis te dumpen).

We rijden o.m een stuk dat nog uit het originele wegdek van rode bakstenen bestaat, verder stukken waar het oude betonnen wegdek pal naast de huidige route ligt (de auto's waren toen aanzienlijk smaller aan de breedte van de weg te zien), stukken met versleten beton (om de veren te testen) en stukken met glad asfalt.
Bij de vele fotostops vandaag geen belangstellenden met het obligate "Hi there, how are you doing?" en "And where are you from, folks?" waarschijnlijk te guur weer.

In Carlinville rijden we door een wijk waar 152 zg Sears Homes staan uit 1918. Sears & Roebuck is een postorderbedrijf dat destijds kant en klare huizen verkocht! Ze werden afgeleverd en terplekke in elkaar gezet. Amerika, het land van onbegrensde mogelijkheden....

Het bezichtigen van de Chain of Rocks Bridge ging niet door, gesloten wegens renovatie! Hebben wij weer. Deze brug over de Mississippi heeft een knik (!) in het midden, iets met ondergrond en pijlers geloof ik. Tegenwoordig alleen voor voetgangers en fietsers, maar vroeger ook voor auto's en trucks. Gezien de breedte zal dat dringen geweest zijn, vooral bij die knik!
Tja en dan steek je Old Man River over en rijd je zo Saint Louis in Missouri binnen, niet bepaald een provincie stadje. Hier begon vroeger voor veel pioniers de trek naar het westen, vandaar dat het monument de Gateway Arch gebouwd werd (192 m hoog) ter herinnering aan deze westwaartse expansie van de Verenigde Staten tussen de jaren 1803 en 1890 (Bloedbad van Wounded Knee).

We rijden er bijna onderdoor om daarna via een net van snelwegen uiteindelijk aan de zuidkant van de stad terecht te komen om wat verderop bij een camping aan Route 66 aan te komen. Morgen vervolgen we de route door Missouri, alweer een staat erbij op onze conduite staat.

Vandaag een eerste tegenvaller, we denken aan het eind van de middag te gaan staan in het Palo Duro Canyon statepark maar ... alle 3 de campings vol! Springbreak in Texas en Oklahoma, daar hebben we geen rekening mee gehouden. Net voor de ingang op een wat provisorische camping gaan staan, kunnen we morgenochtend het park in.
Prachtige dag vandaag, na een koud begin (2 graden) wordt het uiteindelijk zo'n 20 graden. Nog 2 plaatsjes te gaan in Oklahoma, eerst Erick de Redneck Capital of the Word (naar eigen zeggen dan). Geen mens te bekennen, wel veel oude meuk en vervallen gebouwen. Treurigheid alom, en dat blijft het wel zo'n beetje de hele dag. We rijden nu regelmatig tussen katoenvelden met nog wat plukken verwaaide katoenbollen. En dan Texola met op de wand van een vervallen diner:

There's no other place
like this place
anywhere near this place
so this must be the place.

Geen speld tussen te krijgen toch?

We rijden Texas binnen (alweer een staat op onze toch al lange lijst) en langzaam wordt het landschap steeds weidser. Katoenvelden en verder gras, gras en nog eens gras (lang en geel). Wij zijn allebei geen grote bos liefhebbers, we kijken graag van ons af. Nou dat komt dan hier goed uit, bomen zijn er nauwelijks, alleen daar waar een huis staat soms. Er liggen hier nog wat oude stukken tracé, een heel stuk van de originele dirt-road die we maar links laten liggen en de nieuwe Interstate is nooit ver weg. Je kunt je erg goed het gevoel van verlatenheid voorstellen wat reizigers hier vroeger gehad moeten hebben.
We stoppen bij een juweel van een Art Deco service station uit 1931: benzinepomp, garage en diner. De diner bezichtigen we, originele meubels, zorgvuldig opgeknapt en 2 zeer vriendelijke vrijwilligsters. Er wordt zelfs gratis koffie aangeboden, iets wat we niet afslaan. En ja hoor, ook Elvis is hier geweest zoals al op veel andere plekken langs de route.
We rijden nog langs een scheefstaande watertoren en het grootste kruis van het westelijk halfrond: 65 m hoog, om daarna bij Amarillo af te slaan richting de in het begin van dit verhaal genoemde Canyon.
We zitten heerlijk tot 19:30 buiten in het zonnetje en er is zowaar ook nog WiFi.

We hebben de Grand Canyon al eerder bezocht, maar als je toch weer in de buurt bent... De eerste keer op de rand van die enorme scheur in de aarde benam me bijna de adem, zo ontzagwekkend is dat schouwspel. Dat gebeurt nu niet meer, maar indrukwekkend blijft het. Het is vandaag ook nog eens prachtig zonnig weer, waardoor de verschillende kleuren van de diverse aardlagen goed uit komen. Het is even zoeken naar een parkeerplaats vakantietijd dus druk. Voor de ingang staat zelfs een kleine file, alle 5 de doorgangen zijn nu open. We besluiten om een flink stuk langs de rand (de South Rim) te gaan lopen, nadat we eerst een beker koffie naar binnen werken, zittend in het zonnetje. Wat de koffie betreft, we hebben tot nu toe alleen maar een prima bakkie gehad, dat was de eerste keer, 14 jaar geleden wel anders.
Tijdens onze wandeling verbazen we ons regelmatig over de waaghalzerij (althans volgens ons) die sommige mensen uithalen omwille van een mooie foto. Er lopen ook hier veel halve zolen rond.
Ergens halverwege lopen er een tiental Elks (Wapiti herten) in de buurt van het pad rustig te scharrelen. Ze trekken zich weinig van ons mensen aan (wij zijn te gast, zij horen hier) behalve als je net iets te dichtbij komt. Dan worden ze meteen agressief zoals een brutale jongeman tot zijn schrik merkte.
Zo wandelen we rustig door, fotootje, filmpje, fotootje en steeds maar met dat ontzagwekkende uitzicht. Na een uurtje of twee en een half, komen we bij Bright Angel lodge en strijken we neer in de bar voor een lokale IPA en een hotdog met frietjes. Daarna gaan we naar de bushalte (er rijden hier shuttle bussen die alle uitzichtpunten aandoen) om naar de parkeerplaats terug te keren.
Terug naar Route66 (80 km over een kaarsrechte, licht golvende weg) om in Williams nog even uit te stappen en wat rond te lopen. Hier kwam destijds een eind aan Route66 met het gereed komen van de laatste omleiding via de Interstate. Veel toeristen en gift shops, maar wel leuk. We rijden door naar Seligman, tijd voor een biertje.
De WiFi is hier nogal krakkemikkig, dus de foto's komen een andere keer.

Vandaag rijden we een prachtig stuk van het oude traject van Route 66, van Seligman naar Needles. Eindeloze stukken woestijn en een kronkelende weg met haarspeldbochten door de Black Mountains. Dat moet vroeger afzien zijn geweest voor de reiziger in die gammele auto's van destijds.
Eerst lopen we even door Seligman, tourist-trap nummer één van vandaag. We maken nog net mee dat een club Duitse bikers op gehuurde Harley's vertrekt, voorafgegaan door een Ford V6 pickup uit 1946 die in Seligman geparkeerd staat. De eigenaar wil wel even laten zien dat het oude beestje het nog prima doet.
In Kingman stoppen we voor een lunch in een originele jaren 50 diner, Mr. D's Route66 Diner.
Dan gaat het richting Oatman, de weg naar de bergen is recht en vlak, 30 mijl lang. Het duurt een tijd voordat die bergen dichterbij komen, maar we sukkelen rustig door en beginnen uiteindelijk aan de stijging naar de pas. In de jaren 30 durfden veel reizigers dit stuk niet te rijden, er werden lokale chauffeurs ingehuurd om de klus te klaren. Voertuigen langer dan 40 voet mogen er niet overheen, voor ons geen probleem dus. Het valt dan ook allemaal wel mee, we komen heelhuids aan in Oatman, tourist-trap nummer twee van vandaag. Toen dit mijnstadje destijds verlaten werd omdat er niets meer te delven viel, werden de ezels (gebruikt voor al het transport) achter gelaten. De nakomelingen daarvan lopen nu nog steeds rond in het gebied en zijn natuurlijk ook in het stadje te vinden, waar ze veel aandacht en voer (wortels) krijgen van de toeristen. Het kan soms even duren voordat ze bereid zijn opzij te gaan voor het verkeer, ze blijven koppig als een ezel.
We rijden richting Needles, dat aan de andere kant van de Colorado rivier ligt, in Californië. De achtste en laatste staat van Route 66, de negende alweer van deze reis. We vinden een leuke plek aan de oever van de rivier, het is er 30 graden dus wat willen we meer.
De WiFi is ook hier krakkemikkig, van foto's uploaden zal hier ook wel niks komen. We hopen morgen en overmorgen een plaatsje te vinden op een van de campings in Joshua Tree NP, daar is geen internet of telefoon verbinding dus kan het even duren voordat er een update komt.

Vandaag ontbijten we buiten, aan de oever van de Colorado rivier. We zijn wel de enigen, Amerikanen zijn niet zo'n buitenzitters, behalve dan als ze in een Staats of Nationaal Park kamperen. We volgen nog even Route 66, totdat we op een omleiding stuiten. Die staat ook in het boek, heeft te maken met 2 bruggen die al 2 jaar afgesloten zijn. Onderhoud aan bruggen is sowieso een probleem in de USA (en aan wegen ook zoals we regelmatig merken). Dus dan maar de extra 30 mijl via de snelweg, veel wegen zijn er verder niet. We zijn in de Mohave Desert, in de zomer onbarmhartig heet, waardoor veel reizigers destijds dit stuk 's nachts reden (nog voor de tijd van de airco dus). Nu valt de temperatuur nog mee, zo'n 29 graden.
In Amboy verlaten we de Motherroad, een dag later zal blijken definitief. We slaan af naar 29 Palms, waar een van de ingangen is van het Yoshua Tree NP. Daar wacht ons een flinke teleurstelling, alle 9 (!) campings vol. We hadden dit gezien de paasvakantie wel een beetje verwacht, maar toch...
Na 14 jaar zien we dit gebied weer terug en het is nog steeds even indrukwekkend. Vooral de enorme hoeveelheid Joshua Tree's die hier groeien blijft een schitterend gezicht. Deze yuca in boomvorm kreeg destijds zijn naam van de Mormoonse kolonisten, de vorm deed hen denken aan Jozua die zijn armen ten hemel hief. We brengen hier enkele uren door, wandelingetje, stukje rijden, wandelingetje, opnieuw een geweldige ervaring. Uiteindelijk rijden aan de westkant het park weer uit en gaan op zoek naar een camping. Die vinden we in Yuka Valley, duur maar wel heel netjes en een prima douche, waar we inmiddels wel aan toe zijn (en aan iets anders ook, maar voor wie ons kent spreekt dat vanzelf).

Vandaag maar weer eens een luxe ontbijt, Bacon and Eggs buiten aan de picknicktafel. Gisteravond vertelde de buurvrouw dat we moesten oppassen, ze had een slang ontdekt! Een uurtje later stond er een ambulance met knipperende lichten voor haar caravan en werden haar ontblote benen onderzocht, toch gebeten? We zijn het maar niet gaan vragen, vanochtend zat ze gewoon buiten een sigaretje te roken, dus het zal wel geen giftige geweest zijn. We rijden naar Barstow om daar de Route 66 weer op te pakken. Prachtige rit, dwars door de woestijn. De weg langs een liniaal getrokken met aan de horizon bergen die maar niet dichterbij komen. Mooi om te zien hoe ieder struikje in de woestijn z'n eigen stukje grond opeist. Alles staat ruim een halve meter van elkaar af. Van boven af moet het er uit zien alsof het aangeplant is.
In Barstow blijkt dat we eigenlijk wel een flink stuk hebben omgereden en gaan we maar eens stevig in discussie hoe we nu verder willen. Maken we de route af, of mijden we Los Angeles en gaan we op weg naar de kustroute. Zoals altijd zijn we het toch snel eens, we hebben beiden niet zo'n zin in al die voorsteden van LA en dus gaan we met een grote boog richting kust. We stoppen in Bakersfield en installeren ons op een camping midden tussen de bloeiende en zeer zoet ruikende sinaasappel-bomen.
Toiny stuurt een Whatsapp naar een nicht in California, die binnen 5 minuten via hetzelfde medium enthousiast opbelt. Ze wil ons graag ontmoeten, we spreken af dat als we bij San Francisco zijn we weer even contact opnemen.

Gisteravond hebben we een uurtje aan de picknicktafel gezellig zitten te bomen met een Amerikaans koppel, ongeveer van onze leeftijd. Hij een gewezen hippie, heeft de Route 66 diverse keren afgelegd op zijn motor ( wel al een tijdje geleden). Zij door Europa getrokken in een gehuurd Westfalia camperbusje zo rond 1980. Pas de volgende dag valt ons in dat we in die tijd op een camping in Zuid Frankrijk een groep Amerikanen in zo'n busjes hebben ontmoet! Het zal toch niet ....? We zullen het nooit weten. Leuk gesprek, we waren het over veel dingen eens, zoals de slechte toestand van de wegen hier, de idiote houding t.o.v. het wapenbezit, religie als bron van veel ellende. Verder veel tips over de kust van California, al wisten ze dan weer niet dat Hwy 1 nog steeds niet helemaal open is vanwege de mudslides van vorig jaar.
Vandaag rijden we richting kust, het eerste uur over een alweer eindeloze weg door werkelijk eindeloze velden vol fruit bomen. De grootschaligheid van de USA is hier wel heel duidelijk zichtbaar, ongelooflijk hoeveel boomjes hier staan. Ik moet meteen denken aan het laatste deel in the Grapes of Wrath, hopelijk zijn de arbeidsvoorwaarden voor de arbeiders inmiddels wel verbeterd, maar ik vraag het me af.
Verder gaat de reis door een schitterende route langs de Saint Gabriel mountains en de Sierra Madre. Na de winterkleuren van het Noordoosten, het grijs en geel van de woestijnen nu dan het groen van California. Minder leuk dat naarmate we de oceaan naderen, de temperatuur omlaag gaat. Het is wat mistig aandelen kust, iets wat hier vaak voor schijnt te komen. Bij Pismo beach is het wel erg druk, Zandvoort maar dan met palmbomen. We vinden ternauwernood plek op de camping van Moro Bay Statepark, het is er vol. We hadden gehoopt dat de vakanties voorbij zouden zijn, mooi niet dus. Wel een ontzettend leuk aangelegde camping pal aan de baai naast een golfbaan (jammer dat ik m'n golfbewijs thuis heb gelaten...). Het is een typisch Amerikaanse gezinscamping, veel tentjes, zigzag fietsende kinderen, picknicktafels vol gestapeld met etenswaren en frisdranken.
We wandelen even naar een uitzichtpunt en drinken een biertje op het terras van het jachthaven café. Terug op de camping raken we aan de praat met een senioren koppel kamperend in een tent (eigenlijk moet ik zeggen worden we aan de praat gehouden), duidelijk liefhebbers van spirituele dranken, zij een Engelse (na 50 jaar nog steeds te horen), hij bepaald geen fan van kapper en tandarts. Hij kwam overigens wel op de proppen met een grote kruik prima lokaal gebrouwen stout!

Rustig aan is vandaag het motto. We slapen een beetje uit, het weer is wat grijzig met een flauw zonnetje. We stoppen even bij de uitgang van het State Park, daar is WiFi ontvangst en kunnen we even checken of er nog boodschappen zijn en of er nog wat bijzonders is gebeurd.
Ook hier weer borden met Save out Water erop, California heeft te lijden onder flinke droogte. De oproep heeft meer te maken met het tekort dan met milieu bewustzijn denk ik. Als je kijkt naar de ongelooflijk grote hoeveelheid afval die hier overal geproduceerd wordt, zijn Amerikanen niet erg met het milieu bezig. Alleen al in de supermarkt! Ik heb nog niemand gezien die bv een eigen boodschappentas bij zich heeft, alle boodschappen worden door de cassiere in plastic tasjes gedaan, meestal maar 3 of 4 zaken per tasje. Wij hoeven dus geen afvalzakken te kopen, die krijgen we zo meer dan genoeg.
Het stuk van Hwy 1 dat we vandaag gaan rijden is niet zo lang, zo'n 35 mijl. Verderop is de weg afgesloten, nadat een jaar geleden over een afstand van ik meen 2 mijl een halve berg modder naar beneden kwam, een zg mud-slide.
In het eerste plaatsje maar even tanken, het goedkope is er in California wel vanaf, de benzine is hier 1 dollar per gallon en vaak nog meer duurder dan in de vorige staten. Dat en de campingprijzen hier aan de kust zullen de komende week het uitgavepatroon flink doen stijgen.
In het volgende dorp stoppen we voor koffie en cake bij de lokale bakery. Vers brood, baguettes en wel 30 verschillende soorten cake en pie staan er in de vitrines. Het brood bevat waarschijnlijk gouden munten of zo, gezien de prijs.
De route hier is nog niet erg spectaculair, maar wel al erg aangenaam om te rijden (al zullen niet alle medeweggebruikers achter ons het daar mee eens zijn, gelukkig is het rustig en zijn er inhaalmogelijkheden genoeg). Jammer dat er boven de mooie groene bergen in het binnenland nog steeds wat mist hangt, blijkbaar een veel voorkomend verschijnsel hier. Er zijn nogal wat parkeerplekken om van het uitzicht te genieten (Vista points). We rijden uiteindelijk tot aan Eliphant seals Vista point, waar honderden zee olifanten verblijven. Het stikt er werkelijk van die enorme beesten, op een enkeling na liggen ze allemaal in allerlei houdingen op het strand te zonnebaden. Met hun voorvinnen gooien ze af en toe zand over zich heen en soms moet er een niessen. Er is boven het strand een grote parkeerplaats en een lang wandelpad aangelegd met informatie borden. We vinden dit allebei wel heel erg boeiend om dit van zo dichtbij mee te maken. De hele populatie bestaat uit zo'n 20.000 (!) exemplaren, maar die zijn er nooit allemaal tegelijk. Ze komen ieder jaar vanuit Alaska hier naar toe, heel bijzonder dat ze dan steeds op hetzelfde stukje strand terecht komen.
Iets verder staat nog een vuurtorentje, maar de weg er naar toe is afgesloten. Vanaf hier gaan we de weg weer terug, een paar mijl verderop is de afsluiting.
We rijden nog het landgoed op van Hearst Castle en maken vanaf de parkeerplaats onder aan de berg een foto. We vinden $25 pp wel erg veel voor de waan van een absurd rijke potentaat, dus rijden we door naar een State Park vlakbij, Hearst San Simeone. We krijgen een leuke plek, 10 minuten lopen van het strand en brengen de rest van de dag door met lekker niets doen.

We krijgen inmiddels een goede band met de Amerikaanse politiemacht. Rustig rijdend over een prima weg (ja, ja die zijn er ook dus) worden we door een State Trooper naar de vluchtstrook verwezen. Hij wijst ons erop dat we het verkeer aan het ophouden zijn en dat zoiets niet de bedoeling is. "Waarom rijden jullie in hemelsnaam 45 mph terwijl je 55 mag? We genieten van het mooie landschap, officer". Hij legt uit dat je in zo'n geval moet uitwijken om het andere verkeer door te laten. Anders krijg je irritaties en onverantwoorde inhaal manoeuvres. Alsof ik verantwoordelijk ben voor het feit dat iemand haast heeft, had ie maar eerder moeten vertrekken! Maar deze gedachte houd ik wijselijk maar voor me. We bedanken de vriendelijke agent voor zijn wijze raad en stuiven ook nu weer zonder bon er vandoor.
We rijden vandaag die flinke omweg, veroorzaakt door de mudslide. Wel een prachtige route, vandaar de niet al te hoge snelheid. Lekker zonnetje, mooie uitzichten, wat wil een mens nog meer ( geen andere weggebruikers?).
Na een uurtje komen we op de Hwy 101 richting noord. Deze weg volgt het tracé van El Camino Real, een bijna 1000 km lange weg van San Diego naar San Francisco die alle 21 Californische missies (van de Spaanse Franciscanen) met elkaar verbond. Langs deze weg staat nu nog om een bepaalde afstand een 'mission bell', waarmee vroeger de gelovigen en ongelovigen de weg naar de missie werd gewezen. Wij kennen die natuurlijk van de tekst "there she stood on the door way , heard the mission bell" al weet niemand echt wat Don Henley daarmee nou precies bedoelde.
We verlaten de route even om zo'n missie te bezoeken, de Nuestra Senora de Soledad, het gerestaureerde complex geeft wel een goed beeld over hoe die toenmalige missies er uitzagen. Maar het blijven wel overblijfselen van een koloniaal verleden dat heeft bijgedragen aan de vernietiging van de oorspronkelijke inheemse bevolking.
We zien een bord verwijzen naar Pinnacles National Park, geen idee wat het is maar vooruit, we gaan even kijken. Via een smalle weg bereiken we het park, een gebied wat hoofdzakelijk uit wildernis bestaan en waar jammer genoeg geen camping is. Veel puntige rotsformaties dus, vandaar de naam. We wandelen een stukje en rijden verder richting Monterey. Er ligt voor die plaats een racecircuit voor motoren met een leuke camping waar we oprijden. Boven op een heuvel met een prachtig uitzicht en nog WiFi ook. Als de camper vannacht niet de heuvel af glijdt komt er morgen weer een verhaal.

Deze dag wordt er een van uitzichtpunten, uitzichtpunten en uitzichtpunten. We rijden naar Monterey, eerst maar weer eens tanken. Staat daar geen 11 feet op de overkapping? merkt Toiny heel attent op. Pff, net op tijd, wij hebben minimaal 12 feet nodig! Met moeite keren en naar het volgende tankstation. We volgen daarna eerst een tijdje de Ocean Boulevard en stoppen bij Lovers Point voor een bakje koffie. Nou ja bakje, de kleinste maat in de USA is 12 fl Oz, oftewel 35 cl. Lekker buiten in de zon slurpen we de beker leeg, van de gratis refill zien we maar vanaf. Hier rijden de parkeerwachters rond in elektrische golfkarretjes en die zijn behoorlijk actief, waarover later meer. We rijden we naar de ingang van de 17-mile drive. Deze schitterende weg loopt door Pacific Grove en Pebbles Beach, langs 2 (!) golfbanen en prachtige uitzichtpunten. Het betreffende stuk schiereiland is een grote privé wijk en je kunt er alleen in komen via een tolpoort, entree is $ 10,25 (die 25 cent doen het natuurlijk). Aan de huizen en de omgeving te zien heb je wel iets meer dan een modaal inkomen nodig om hier te wonen. Bij een van de vista's zien we een grote rots, volledig wit bescheten door vogels, zeer toepasselijk bird-rock geheten. Er zitten ook zeehonden en in het water drijven tientallen zee-otters. Wel wat verder weg, dus de meegenomen verrekijker komt goed van pas. We staan ergens langs de route even op de kaart te kijken, klopt er een meter-maid uit zo'n golfkarretje op het raam om te vertellen dat we met de linkerwielen nog op het asfalt staan. Foei Frans, je moet toch weten dat zoiets niet mag! We bedanken Rita vriendelijk en rijden verder. Het shopping center van dit rijke mensen reservaat laten we maar voor wat het is, maar de route is wel zeer de moeite waard.
Daarna verder Highway 1 naar het zuiden, tot aan Big Sur. Ook hier weer veel stopplekken om van de ruige kust te kunnen genieten. We zitten af en toe flink hoog boven het water, gelukkig liggen er overal grote rotsblokken die de rand van de klif duidelijk markeren. Bij Big Sur aangekomen blijkt de camping vol te zijn, nog steeds die verdomde spring-break! Dan maar terug, nou moet dat toch vanwege de mud-slide verderop, maar we waren dat pas morgen van plan.
We vinden een camping in Monterey waar nog wel plaats is (laatste!), bijzonder krakkemikkige WiFi dus van foto's uploaden komt niks.

Vandaag doen maar een klein stuk, we zitten voor de komende dagen ruim in onze tijd. Ik vind dat wel zo prettig, na een drukke 3 weken lekker uitbollen. Gisteren hebben we met Sharon, de nicht van Toiny afgesproken om a.s. maandag bij haar op bezoek te gaan in Lodi om dan dinsdag terug te rijden richting San Leandro waar woensdagochtend de camper moet worden ingeleverd. Morgen willen we in of bij San Francisco een camping zien te vinden om dan zaterdag en zondag die leuke stad nog een keer te bezoeken.
Het stuk van Hwy 1 van Monterey tot Santa Cruz is weinig interessant, veel snelweg en erg druk. Veel landbouw en fruitteelt in dit vlakke stuk. Er zijn nogal wat groenten- en fruitstalletjes langs de weg, het is blijkbaar de tijd van de kiwi's (10 voor 1 dollar) en avocado's.
In Santa Cruz bezoeken we nog een replica van de oude Spaanse missie, het origineel werd tijdens een aardbeving verwoest. Leuk, maar meer ook niet. In de gift-shop met allerlei devotionalia klink de hele tijd zeer stichtelijke muziek, daar moet je wel van houden als je daar als vrijwilliger werkt.
Na Santa Cruz verdwijnt het meeste verkeer, de 1 draait naar de kust en loopt voorlopig weer vlak langs de oceaan. We drinken koffie in een tentje langs de weg, de brouwerij vlakbij was nog gesloten. Hier probeer ik via de mail een camping voor de komende 3 nachten te reserveren, benieuwd of het gaat lukken.
We draaien zo tegen drieën het Half Moon Beach Statepark op, het bordje Campground Full negerend. En ja hoor, er was toch nog een plek, als we er tenminste op passen. Dan blijkt het voordeel van een kleiner model camper en dus staan we weer voor een nacht, pal voor het strand van de Atlantic.
We bezoeken nog even naar het plaatsje, bijna een half uurtje lopen verderop en drinken een lekkere Anchor steambeer uit SF in een historic Alehouse bij lekkere muziek. Als we teruglopen begint het te druppelen, tijdens het eten en het schrijven van dit stukje regent het gestaag. Morgen wordt er nog meer regen verwacht en gaan we over de Golden Gate bridge naar de camping, die via mail heeft laten weten 'excited' te zijn om ons te ontvangen, als we morgenochtend tenminste de creditcard gegevens nog even doorgeven.

Regen, dat is het eerste wat we horen als we wakker zijn. De oceaan grauw onder een flink wolkendek. Tsja, niks aan te doen natuurlijk en de weersverwachting voor de komende 24 uur geeft weinig verandering te zien.
Er komt een mail binnen van de camping, reservering bevestigd voor 4 juni!! Snel mail terug en even snel antwoord, reservering omgezet naar vandaag. Later blijkt dat ze bij berichten van Europeanen de datum standaard converteren naar Amerikaans formaat (m/d/j), terwijl ik het Amerikaanse formaat al gebruikt had in mijn mail.
We rijden nog een 20 tal km's door het platteland, waarna het stedelijk gebied begint. Druk, heel druk natuurlijk, maar zolang je maar op je eigen baan blijft is er eigenlijk niets aan de hand. De borden zijn groot en duidelijk genoeg en na een half uurtje San Francisco rijden we de Golden Gate Bridge op, nog steeds in de regen wat de foto's niet ten goede komt. We zien nog we beneden onsl zo'n rondvaartboot waarmee we in 2011 een tocht hebben gemaakt. Niet snel daarna komen we op de camping aan, we wisten al dat ie erg duur is (zoals alle campings in deze regio), maar met de ANWB kaart ging er 10% van de prijs af. Zeer vriendelijke en behulpzame beheerders, uitgebreide informatie over SF en de vervoersmogelijkheden. Ze vertelden nog dat Yosemite NP voor een deel ontruimd wordt vanwege de verwachte extreem hoge waterstand van de rivier. Een gevolg van de vele regen in combinatie met de sneeuw die er nog ligt. Nou, dan hebben wij het hier zo slecht nog niet. Morgen de stad in.

De veerboot naar San Francisco doet er ongeveer 45 minuten over, wij kunnen voor half geld mee (senioren korting, die vind je overal in de States). Net buiten de haven ligt de beruchte San Quentin gevangenis, waar the Man in Black lang geleden triomfen vierde. Vanaf het water ziet het complex er tamelijk vreedzaam uit. De ferry zit vol met gezinnen, veel SF Giants honkbal shirts en petjes, er wordt dit weekend thuis gespeeld.
We besluiten om geen dagkaart voor het ov aan te schaffen, we willen het meeste te voet doen na al dat rijden en eventueel de bus of tram pakken. We kuieren rustig de stad in, richting China Town. Dat blijft toch een aparte ervaring, al die Chinese uithangborden, zelfs onder de straatnamen staat de Chinese vertaling! We zien de meest uiteenlopende soorten fruit en groenten, zowel vers als gedroogd. Wat ons opvalt is dat in vergelijking met 7 jaar geleden de wijk nog meer aan het verpauperen is. Bij een Chinees bakkerijtje halen we een paar gevuld broodjes, altijd spannend maar het pakte goed uit, ze waren elg lekkel.
We voelen ons goed genoeg om richting Pier 39 en Fishermans Warf te lopen, hoewel we de heuvels al aan onze kuiten beginnen te voelen. Beneden bij het water merk je meteen dat het zaterdag is, stervensdruk. Van al dat wandelen hebben we dorst gekregen, dus eerst maar even het Hard Rock Café bezoeken. Waar komt in dit land toch al dat geluid vandaan? Praten de Amerikanen zo hard vanwege het geluidsniveau van de muziek of is het geluidsniveau van de muziek zo hoog omdat al die Amerikanen zo hard praten ( ikzelf ben geneigd om te zeggen, het laatste). Bij de ingang prominent aanwezig natuurlijk een grote foto van Jerry Garcia, ik had niet anders verwacht! Daarna het onvermijdelijke bezoek aan de zeeleeuwen, er liggen er nu wel veel meer op de vlotten dan de vorige keer. Het blijft fascinerend om te zien, al die bakbeesten naast en op elkaar te zien liggen, en al die blaffende geluiden als er iets niet bevalt.
energie te tanken voordat we terug wandelen naar de Ferry terminal wippen we binnen bij the Buena Vista Café, sinds 1952 beroemd om z'n Irish Coffee. Het proces is als volgt:
Ruim 10 glazen op een rijtje op een goot, heet water erin, heet water eruit. suikerklontjes (2 per glas, protesteren helpt niet) erin, met koffiekan op en neer over de glazen, met lepel teveel koffie eruit en suikerklontjes kapot slaan, met whiskey fles (Tullamore dew) over de glazen en slagroom erover lepelen. Wat een gebras, maar wel lekker!
De tweede dag hier, zondag gaan we eerst met de bus naar Mission Doloros oftewel Misión de San Francisco de Asís, het oudste gebouw van San Francisco, uit 1791. Een zeer vriendelijke en leuke beheerder, uit San Salvador, blijkt ook nog eens groot fan van Marco van Basten en Roet Goellit te zijn en hoopt dat België met Kevin de Bruijne deze zomer wereldkampioen wordt. We hopen met hem mee.
Wat in deze wijk meteen opvalt is de grote hoeveelheid daklozen die je er ziet. Hele hangplekken vol, we voelen ons er wat ongemakkelijk bij en wandelen snel verder richting Alamo Square. Prachtig uitzicht over de stad met een aantal fraaie victoriaanse huizen, de Painted Ladies. Veel mensen op het gras, picknickend of gewoon maar wat luierend. Ik vind dit beeld echt Amerikaans. We lopen verder naar Haight Ashbury, de wietlucht komt je hier van verre tegemoet (ik krijg er bijna heimwee van!). Hippies zie je er nauwelijks nog, wel hippe jonge mensen en leuke winkeltjes. We gaan wat drinken in de bar van de Magnolia Brewery, en weer die enorme kakafonie van geluid. We bestellen er 1 puntzak friet bij (Amerikaanse maat) en ze hebben zowaar mayonaise, homemade met knoflook. Ook hier valt ons, zoals deze vakantie in alle pubs, op de vriendelijke bediening, altijd tijd voor een praatje of uitleg. Ik hoor het iedereen al roepen, niet echt, komt door het fooien systeem en meer van die dingen, maar ik prefereer toch de al dan niet echte vriendelijkheid boven het echte chagrijn.
We wandelen nog even naar het Golden Gate Park (overigens groter dan Central Park in NY), waar we neerstrijken ( letterlijk) bij een hele groep muzikanten, voornamelijk percussionisten. Er lopen wat van die zolen rond, overblijfsels van een reeds lang voorbije tijd, de hasjpijp gaat vrijelijk rond (het doorgeven gaat gepaard met het geven van het peace-teken), helemaal San Francisco zoals het een korte periode ooit was, maar wat er natuurlijk nu niet meer is (behalve dan misschien op zondag hier in het park).
We staan op de kaart te kijken waar de dichtstbijzijnde tram- of bushalte is en ja hoor: You need help? Nou, vooruit dan omdat je zo aandringt.
We hebben 2 dagen genoten hier in de City of Love. Het is een open en ruime stad, de meeste bezienswaardigheden zijn goed te belopen en anders is er nog een uitgebreid net van openbaar vervoer. Er hangt een gemoedelijke sfeer, het is er schoon en netjes. Al met al een goeie keuze om deze stad nog een keer te bezoeken.

Als ik dit schrijf in het hotel bij SF Airport zit de vakantie erop. Eergisteren zijn we naar de nicht vanToiny gereden met onderweg een prachtig Wetlands gebied. We worden er zeer enthousiast en gastvrij ontvangen door Sharon en haar man Paul, ook de honden lijken blij ons te zien. We zetten de camper op de oprit, plaats genoeg (er staan nog 3 andere auto's). Achter in de tuin staat een oude treinwagon, misschien komt er nog ooit een gastenkamer in. Het is een hele gezellige avond, we kijken ook nog naar de Disney film Cars, die gaat o.a. over Route66. De volgende ochtend maken we nog een wandeling met de honden door de wijngaarden en kersenboomgaarden naast hun huis, voordat we naar de laatste camping vertrekken. Daar, in een fraai gelegen State Park wachten we even totdat de wilde kalkoenen de weg vrij willen maken, maken we de camper schoon, laten de afvaltanks leeglopen en pakken we de koffers in. Toch altijd weer een licht weemoedig moment, de vier weken zijn weer voorbij gevlogen, wat rest zijn de herinneringen (en de vele foto's natuurlijk).
Route 66 was een geweldige ervaring, de sfeer van vroeger is op veel plekken goed bewaard gebleven en je krijgt een goed beeld van alles wat de mensen die zo'n reis destijds ondernamen tegenkwamen. Het moet regelmatig flink afzien geweest zijn! Maar ook de side-trips waren zeer de moeite waard, waarbij vooral Joshua Tree NP (opnieuw) veel indrukken achter laat.
Opnieuw trof ons de vriendelijkheid van de meeste Amerikanen en ook de toegankelijkheid, maar ook de afschuwelijke hoeveelheid afval die ze overal produceren. Veel Trump tegenstanders, maar iemand moet toch op hem gestemd hebben? "Gelukkig" hebben we er daarvan ook een ontmoet. Schokkend vond ik het wel: "Trump spreekt de waarheid, alle anderen liegen"! Dat jullie in Europa dat niet zien! En dan de heiligverklaring van het 2e amendement, het recht om wapens te dragen. Ja ga maar eens praten met de ouders van de scholieren die willekeurig neergeschoten zijn. Ik ben de discussie maar niet aangegaan.
We hebben in 28 dagen ruim 6400 km afgelegd met een gemiddeld benzine verbruik van 1 op 5,5 door 9 staten, leuke dingen gezien, hele mooie en indrukwekkende dingen ook, leuke mensen ontmoet, kortom een prachtige vakantie!
Tot ziens!