*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

Las Vegas - Yellowstone NP - Grand Teton NP - Arches NP - Dead Horse Point State Park - Canyonlands NP - Monument Valley NP - Grand Canyon NP - Bryce NP - Zion NP - Lake Mead - Las Vegas

De voorbereidingen en hoe het kwam

Wie zijn wij? Stephan en Monique van der Palen, vijftigers, getrouwd, dochter, vier katten.

Ergens in september 2016 zien we op Youtube een webcam met een live stream van Jackson Hole. Dit was een zonder aanwijsbare reden gehypte webcam. Wij verbaasden ons over de grote hoeveelheid campers die er voorbij kwamen rijden en linksaf draaien richting waar de borden Yellowstone NP en Teton NP heen wijzen.

Wij hadden al eerder een camper gehuurd waarmee we in een herfst naar Duitsland zijn geweest en wat ons toen goed is bevallen waardoor de camper interesse reeds aangewakkerd was. Bovendien zijn we in de camper van schoonouders een hoop keren naar zeeland geweest met de honden en een keer naar Luxemburg.

Van het één komt het ander en na een aantal weken hadden we een reis geboekt bij Travelhome. We hadden een heenreis datum, 14 mei, en een terugreis datum, 8 juni, wat neerkomt op 27 dagen. Beide vluchten met een tussenstop. De heenvlucht via Houston, de terugvlucht via Toronto. Aankomst en vertrek beide Las Vegas. Het hotel, Excalibur, was voor aankomst en vertrek geboekt. Niet echt onze hotelkeuze maar je moet ergens slapen en het was niet overdreven duur. Ook de camper bij Cruise America is geboekt voor 23 nachten (24 dagen) en een onbeperkt aantal kilometers.

Grofweg zijn de kosten die we aan Travelhome moeten afrekenen als volgt:

• Vliegreizen 1100 Euro
• Camper 2500 Euro
• Hotel 100 Euro
• Diversen 400 Euro
• Totaal 4000 Euro

Nu moesten we nog zien dat we die 24 dagen ingevuld kregen met iets zinnigs. Hoog op ons verlanglijstje staat Yellowstone NP. Een echtpaar waarmee wij op een voorlichtingsdag bij Travelhome een kort gesprek hadden zei dat dat geen probleem hoefde te zijn in mei. Travelhome raadde dat echter af vanwege de nog grote sneeuwkans in die periode. Pas op het einde van onze reis Yellowstone aan doen, de eerste week van juni dus, zou ook een optie kunnen zijn maar dan is het al weer stukken drukker in het park en bovendien nog steeds kans op sneeuw alhoewel minder. Eigenwijs als we zijn kiezen we toch voor Yellowstone aan het begin van onze reis.

Na heel erg veel passen en meten komen we tot een redelijke gedetailleerde dagplanning waardoor we ook alle campings vooraf al gereserveerd hebben. Wij hebben geen ervaring met drukte op campings in deze periode dus wilden wij wat dat betreft ook geen risico lopen dat ze vol zouden zijn. Plaats-zekerheid was wat wij wilden. In brochures van Travelhome staat dat reserveren niet echt nodig is, nou, als wij dat niet hadden gedaan hadden we zeker vijf keer verder moeten rijden vanwege het gevreesde “Full” bordje. In Moab bijvoorbeeld zouden wij net in het Memorial Day weekend daar zijn, het moment voor veel buggy eigenaren om daarmee in Moab over de rotsen te gaan rijden. Buggy eigenaren nemen dat ding dikwijls mee achter(in) hun Fifth Wheel. Alle RV parks in Moab en omgeving waren “Full” dus gelukkig hadden wij ook hier een reservering. (RV = Recreational Vehicle)

We schatten in hoeveel tijd we waar door willen brengen afhankelijk van wat we er over lezen. Op deze manier beginnen we bij ons vertrekpunt Las vegas, de reis vanaf daar naar onze eerste bestemming, Yellowstone. Vervolgens de dagen dat we daar iets zinnigs konden doen, en daarna de volgende bestemming inplannen. Totdat de dagen op zijn.

Let op: via Google Maps plannen van een route binnen Yellowstone is moeilijk in de wintertijd omdat Google het park en dus de wegen niet als toegankelijk ziet. Je kunt "Vertrekken om" instellen maar dan zijn er alleen een begin en eindbestemming in te stellen, geen tussen punten.

Wel hebben we een paar keer een bestemming geschrapt omdat we anders teveel dagen aan het rijden waren in plaats van door een park aan het wandelen en/of rijden.

Na een paar maanden puzzelen komen we tot de volgende reisplanning:

• Dag 2 t/m 4 van Las Vegas naar Yellowstone rijden 1300 kilometer.
• Dag 4 t/m 8 Yellowstone NP
• Dag 9 t/m 10 Grand Teton NP
• Dag 11 terugreis naar het zuiden tot Springville 600 kilometer
• Dag 12 t/m 15 Moab (Arches NP / Canyonlands NP / Dead Horse Point State Park / Colorado boottocht)
• Dag 16 Monument Valley
• Dag 17 t/m 18 Grand Canyon NP
• Dag 19 t/m 21 Bryce NP
• Dag 22 t/m 23 Zion NP
• Dag 24 Lake Mead

Elke keer als we weer wat verder kwamen in de planning reserveerden we meteen de camping die we graag wilden. Al met al was het heel erg veel werk om alles in elkaar te schuiven en te passen en te meten maar het bracht ons al veel voorpret met de bijbehorende onderzoeken die je er voor moest doen.

Wij schatten in dat we zo’n 4700 kilometer gaan rijden met de camper.

Dag 2 t/m 4 was gepland om 1300 kilometer te rijden. Dit was gebaseerd op een inschatting hoe ver je op een dag kan of wil rijden. De eerste dag echter zijn we volkomen afhankelijk van Cruise America en hoe laat we daar de deur uit rijden met de camper. We lezen niet veel goede berichten over het afleveren van Cruise America, dus hebben we daarvoor maar 300 dollar extra gespendeerd aan EBDS in de hoop dat we dan wel op tijd kunnen vertrekken op onze eerste camperdag.

Vanwege deze onzekerheid had ik voor de eerste dag rijden een behoorlijk aantal optionele overnachting plaatsen waaronder een aantal Walmarts voor het geval dat er op een bepaalde afstand wel een Walmart was maar geen RV park of KOA camping.

Er bestaat een “No overnight Parking at Walmart” lijst. De Walmarts die hier op staan hebben liever niet dat je de nacht doorbrengt op hun parkeerterrein, de overigen, de meesten dus, hebben hier geen probleem mee zolang je het er niet te bont maakt lijkt me. Achteraf hebben wij maar één keer bij een Walmart overnacht.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

Zondagmorgen om 4 uur uit bed en zonder koffie naar Schiphol gereden en de auto bij lang parkeren P3 neergezet voor 27 dagen a 120 Euro.

Met de shuttle bus rijden we in een paar minuten vanaf P3 naar de vertrekhal. We konden bij de zelfscan zuilen snel inchecken. Daarna staan we al rond half acht in de rij met de koffers. In de rij krijgen we een soort interview wat we allemaal van plan zijn in de USA. Aangezien wij niks aparts van plan zijn krijgen we een OK-stickertje op ons paspoort om aan te geven dat we betrouwbaar zijn denk ik.

De koffers wegen 18 en 19 kilo terwijl 23 mag, geen probleem dus. De camera's, tablets, papieren dollars en reispapieren hebben we in onze rugzakken zitten.

We zijn binnen een kwartier door de rij heen en lopen verder naar de scanners waar de laatste tijd zo'n heisa om is geweest, wachtrijen van uren... Wij waren meteen aan de beurt, beter kon niet. En dan te bedenken dat we hiervoor één uur eerder zijn vertrokken…. Er werd niets raars gescand bij ons dus zijn we daarna maar een broodje met koffie gaan doen. We staan gepland om te vliegen om 11:05 uur, we vliegen uiteindelijk om 11:15 uur, dat gaat nog lekker op schema dus.

Het wordt een lange zit naar Houston, tien en half uur, om daar over te stappen op de vlucht naar Las Vegas. Eenmaal in Houston vanuit terminal E naar de US Customs. Lange rijen en het gaat Langzaam. Ondanks dat we bijna drie en half uur tijd hadden begint het toch krapjes te worden. Bij het loket aangekomen worden er eerst van mij vingerafdrukken en een irisscan genomen. Daarna moet Monique, maar haar vingerafdrukken worden niet door het systeem als geldig ervaren. Na drie pogingen geeft de beambte het op en roept er iemand bij voor een "code 22".

Ze moet mee een ruimte in terwijl ik persé verder moet lopen naar beneden de roltrap af. Niet echt een prettige binnenkomst in Amerika. Nadat ik een minuut of tien beneden heb gewacht komt ze gelukkig toch lachend naar beneden omdat het blijkbaar toch nog soepel geregeld was. Snel lopen we verder om onze koffers op te pikken. Die staan daar waarschijnlijk al een tijdje langs de band. Een raar systeem houden ze er daar op na, staan je koffers daar gewoon anderhalf tot twee uur onbeheerd totdat je door Customs bent. Daarna vlug doorgelopen om de koffers vervolgens bij een paar vliegveld medewerkers in te leveren die ze scannen en op een band smijten om door te sturen naar Las Vegas.

George Bush Intercontinental Airport in Houston is groot dus gaan we met het shuttle treintje naar terminal C waar we een half uur later kunnen boarden voor de vervolgvlucht naar Las Vegas. Ik heb gelukkig lekker wat kunnen slapen tijdens deze vlucht zodat ik mijn rug niet voelde want deze vlucht duurde ook nog zo'n drie en half uur. Na de landing in Vegas waar het nu zeven uur in de avond is, is het eerste wat je ziet, hoe kan het ook anders, een rij gokkasten. De koffers opgepikt en daarna met een shuttle bus samen met een paar andere mensen, waaronder een stel uit Veldhoven die ook een Camper hadden gehuurd, naar ons hotel Excalibur. We worden aan de achterkant bij de rotonde afgezet en moeten met onze koffers tussen honderden gokkasten door manoeuvreren.

Inchecken in Excalibur gaat snel, dus vlug door naar de vijfde verdieping, koffers neergezet en terug om wat te gaan eten. Dat werden hamburgers met friet. Een smerige hamburger trouwens maar we waren te moe om iets beters te zoeken en het was bovendien al laat, tien uur.

We hadden bij Cruise America de Early Bird Departure Service, ook wel EBDS genoemd door deskundigen, geboekt en zouden de volgende morgen volgens afspraak om acht uur worden opgepikt. Om dat af te spreken had ik vrijdags vanuit Nederland al naar Cruise America gebeld. We stellen de wekkers af op half zeven.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

We zijn al voor zes uur wakker, maar we hebben wel goed geslapen dus het zal de spanning wel zijn. Beneden ergens een broodje ei met bacon gegeten, heerlijk. De slappe koffie was echter smerig. Daarna nog even een kwartier of drie de strip op gewandeld, het is al licht en de temperatuur al lekker.

Eenmaal terug in het hotel de koffers ingepakt zodat we om acht uur beneden aan de achterzijde bij de rotonde klaar staan om te worden opgepikt om naar Cruise America te worden gebracht. Er komt een hele stoet aan bussen, busjes en taxi’s om iedereen behalve ons twee op te pikken.

Gelukkig werkt mijn sim die ik bij usasim.net had gekocht wel (die van Monique (nog) niet) en kan ik Cruise America proberen te bellen. Bij Cruise America wordt de telefoon pas na half negen opgenomen. Er blijkt geen taxi te zijn besteld, een kwartier later komt het toch goed en om kwart over negen staan we bij Cruise America in Henderson. Al met al een waardeloze EBDS service van Cruise America, voor 300 dollar verwacht ik wel meer. Na wat papierwerk krijgen we samen met een paar Zwitsers in tien minuten tijd de camper uitgelegd. Dat ging gelukkig lekker snel maar de Cruise America mensen komen mij zeer ongeïnteresseerd over.

De camper die wij mee krijgen heeft ongeveer 94.000 mijl gereden, niet bepaald een nieuwe dus. Het apparaat gestart en een paar mijl verderop naar de Walmart gereden om boodschappen in te slaan. Het is nog wel even wennen aan dat bakbeest maar de wegen zijn er breed en het verkeer is gezapig.

Shoppen bij de Walmart duurde zo'n anderhalf uur, dat viel nog mee want we wisten natuurlijk niets te liggen. We hadden vooraf al wel een boodschappenlijstje gemaakt om het winkelen te versnellen. We kopen ook een koffieapparaat, broodrooster en twee ongemakkelijk zittende campingstoeltjes. Deze stoeltjes waren identiek aan die je bij Cruise America kan huren voor 10 dollar, bij Walmart kochten wij ze voor 9 dollar.

Na de Walmart moeten we ook nog tanken want hij zat maar voor een kwart vol dankzij de wederom "fijne" service van Cruise America. De creditcard werkte niet bij deze Chevron pomp dus moest Monique naar binnen een bedrag afrekenen waarvoor ik buiten kon tanken. Ik schat maar iets in, 20 gallon oftewel zo’n 60 dollar omgerekend.

De camper die wij mee krijgen heeft ongeveer 94.000 mijl gereden, niet bepaald een nieuwe dus. Het apparaat gestart en een paar mijl verderop naar de Walmart gereden om boodschappen in te slaan. Het is nog wel even wennen aan dat bakbeest maar de wegen zijn er breed en het verkeer is gezapig.

Shoppen bij de Walmart duurde zo'n anderhalf uur, dat viel nog mee want we wisten natuurlijk niets te liggen. We hadden vooraf al wel een boodschappenlijstje gemaakt om het winkelen te versnellen. We kopen ook een koffieapparaat, broodrooster en twee ongemakkelijk zittende campingstoeltjes. Deze stoeltjes waren identiek aan die je bij Cruise America kan huren voor 10 dollar, bij Walmart kochten wij ze voor 9 dollar.

Na de Walmart moeten we ook nog tanken want hij zat maar voor een kwart vol dankzij de wederom "fijne" service van Cruise America. De creditcard werkte niet bij deze Chevron pomp dus moest Monique naar binnen een bedrag afrekenen waarvoor ik buiten kon tanken. Ik schat maar iets in, 20 gallon oftewel zo’n 60 dollar omgerekend.

De camper die wij mee krijgen heeft ongeveer 94.000 mijl gereden, niet bepaald een nieuwe dus. Het apparaat gestart en een paar mijl verderop naar de Walmart gereden om boodschappen in te slaan. Het is nog wel even wennen aan dat bakbeest maar de wegen zijn er breed en het verkeer is gezapig.

Shoppen bij de Walmart duurde zo'n anderhalf uur, dat viel nog mee want we wisten natuurlijk niets te liggen. We hadden vooraf al wel een boodschappenlijstje gemaakt om het winkelen te versnellen. We kopen ook een koffieapparaat, broodrooster en twee ongemakkelijk zittende campingstoeltjes. Deze stoeltjes waren identiek aan die je bij Cruise America kan huren voor 10 dollar, bij Walmart kochten wij ze voor 9 dollar.

Na de Walmart moeten we ook nog tanken want hij zat maar voor een kwart vol dankzij de wederom "fijne" service van Cruise America. De creditcard werkte niet bij deze Chevron pomp dus moest Monique naar binnen een bedrag afrekenen waarvoor ik buiten kon tanken. Ik schat maar iets in, 20 gallon oftewel zo’n 60 dollar omgerekend.

Als het bergopwaarts gaat schakelt ie bovendien nog terug en dan klinkt het helemaal alsof de hel is losgebroken, dat is bij zo’n 4000 toeren. Weinig koppel voor zo'n 6 liter V10.... Toch gaat het rijden redelijk relaxed. Bij Cedar City bij de Shell nog getankt voor 84 dollar 32 gallon, hier werkt de creditcard gelukkig wel dus we kunnen hem gewoon vol gooien. Later blijkt dat het wel of niet werken van de creditcard aan zo'n pomp reader ligt, onze creditcard heeft een chip en als de pomp te oud is kan ie daar niet mee overweg en zal je naar binnen moeten om een bedrag te betalen welke zij uit de pomp zullen laten lopen.

We hobbelen deze dag door tot aan de KOA camping van Beaver na eerst nog even daar vlakbij bij de macplek een hamburger met friet te hebben gehaald. Het aansluiten van stroom, water en riool valt allemaal reuze mee. Om de rioolslang aan te sluiten had ik maar een paar rubber handschoenen bij de Walmart gehaald, ik bleek daarover achteraf elke keer weer opnieuw blij te zijn.

We zijn moe van de jetlag denk ik, dus na het inruimen van de koffers waarbij alles een plaatsje moet krijgen voor de komende 4 weken, slapen we snel.

We zijn echter ook weer snel wakker, piep, piep, piep, zo ongeveer één keer per minuut. Het blijkt een propaan en koolmonoxide alarm te zijn welk in de zitbank is geïntegreerd. De manual zegt dat de huishoudaccu moet worden opgeladen, die is echter gewoon vol. Er zit geen schakelaar op of batterij in en ik krijg hem niet uit. Als ik het zitvlak van de bank waarin hij is ingebouwd omhoog scharnier zie ik dat ie met elektriciteitsdraad aangesloten zit op een paneel waar ik geen verstand van heb en dus vanaf blijf.

Voor de rest van de nacht maar een bankkussen er tegenaan gelegd om het gepiep te dempen, helemaal weg is het echter niet.

De volgende morgen maar even gebeld met Cruise America, die het advies geven om zekering zeven er even uit te halen en terug te doen. Het er uit halen ging wel, maar het terugplaatsen deed ik zonder bril, er kwamen vonken vanaf waardoor ik hem uit mijn handen liet vallen, onbereikbaar ergens onder in het zekeringenkastje, tja.

In de campingwinkel heb ik wel nieuwe zekeringen gekocht maar nog niet teruggeplaatst, er hangt langs die detector een nieuwer exemplaar van wit plastic met een batterij, die doet zijn werk ook wel denk ik, hij knippert in ieder geval één keer per minuut met een groen ledje wat een gevoel van veiligheid geeft.

Voor het vertrek nog even propaan af laten vullen, er ging twee gallon in maar later zou blijken dat ook de propaan tank niet vol was bij ophalen bij Cruise America. Propaan is nodig voor de kachel, fornuis en boiler.

‘s Morgens op tijd vertrokken vanuit Beaver want de planning is om vandaag tot Idaho Falls te komen, zo'n 650 kilometer verder.

Met de cruise control aan en weinig drukte schiet het lekker op. Vanaf Springville tot voorbij Salt Lake city gaat het van twee-baans over naar vijf-baans en behoorlijke drukte in de regen. In Payson een mijl of vijftien voor het drukke stuk verderop, nog even getankt voor 40 dollar bij de Texaco, zodat we het lange drukke stuk bij Salt Lake City niet van de snelweg af moeten om dat te doen. Op het vijfbaans stuk snelweg komen de vrachtwagens ons niet alleen links voorbij maar ook rechts, soms tegelijk, gewoon rustig door blijven tutteren. Al met al toch zo'n 42 mijl minder relaxed rijden en weinig tot geen cruise control en bovendien regende het op dat moment ook nog behoorlijk.

Een mijl of 20 na Salt Lake City gaat het langzaam weer over naar twee-baans wegen gelukkig.

Wat betreft de uitzichten is het laatste stuk naar Idaho Falls niet het mooiste stuk. We komen daar rond half vijf aan en zijn blij dat we er zijn. We gaan naar Snake River RV Park waar we niet gereserveerd hebben en krijgen een pull through site aangewezen. Een Pull Through site daar kan je doorheen rijden. Een "back in site" daar moet je achteruit in rijden. Sommige campers of Fifth Wheel combinaties zijn zo lang dat ze niet eens zouden kunnen parkeren op een "back in site". Die gaan alleen maar goed als ze vooruit kunnen blijven rijden.

Nadat we staan op onze site gaan nog even een steak eten bij een Grill in de buurt. Daar hebben we nog een misverstand over hoeveel 6 oz is, dat was maar een klein stukje vlees van 170 gram.

Daarna terug in de RV gaan we wat internetten en zien tot onze ontsteltenis dat de meeste wegen in het zuiden van Yellowstone zijn afgesloten vanwege het barre weer daar, sneeuw en vriestemperaturen. We kunnen niet bij Fishing Bridge komen al zouden we het willen. Op hun pagina zijn bijna alle wegen rood, in ieder geval die rondom Fishing Bridge waar we vijf nachten hadden gereserveerd. Wat nu..... de hele avond refreshen in de hoop dat de wegen groen worden is tevergeefs, we zien onze hele Yellowstone planning in duigen vallen. Het schijnt daar nog nooit zo erg te zijn geweest in deze periode, dat hebben wij dan weer. We besluiten te gaan slapen en de volgende morgen een plan de campagne te maken.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

Normaliter zouden we we nu onderweg zijn naar Fishing Bridge RV in Yellowstone. In de plaats daarvan zitten we in de camper unhappy campers te wezen die de hele dag naar de road status pagina van Yellowstone en Weather.com zitten te kijken vanaf een camping in Idaho Falls. We hebben maar een dag extra hebben geboekt om te zien of er een alternatief Yellowstone plan kan worden ontwikkeld. We moeten wel verhuizen naar een andere campingplaats maar dat vinden we op zich niet erg want dat geeft ons iets te doen.

Om de tijd wat te doden en omdat het nodig is gaan we ook nog even tanken bij de Walmart. Er past voor 82 dollar en 31 gallon want ook hier werkt de creditcard in de pomp. We kopen ook nog wat bevroren kant en klaar maaltijden, een goede bakpan, twee douchegordijnen en wasknijpers waarmee we de bestuurderscabine ‘s nachts dicht maken tegen de kou en later in het zuiden ook tegen de warmte.

In Idaho Falls en omstreken is absoluut niets te doen waarmee we de komende 4 dagen zouden kunnen doorbrengen als alternatief voor Yellowstone. We kijken nog even naar “Craters of the Moon” National Monument, maar daar zijn de omstandigheden ook al niet goed, mocht dat park al interessant zijn (ik denk het niet).

De komende nacht gaat het ook in Idaho Falls zo'n 2 graden vriezen en we hebben geen idee hoe koud zo'n RV het kan hebben voordat de leidingen kapot vriezen. ‘s Middags sneeuwt het hier ook nog even licht maar liggen blijft het gelukkig niet.

Na Yellowstone zitten er nog twee dagen Colter Bay Village in Teton NP in de planning. Vandaar dat we kijken of we de tijd tot dan eventueel in die regio kunnen doorbrengen maar ook daar is het te koud komende nachten, zo'n min vier graden. Bovendien kunnen we vanaf die kant, de zuidelijke ingang, Yellowstone niet in want alle wegen in zuid Yellowstone zijn nog rood. West Yellowstone en Gardiner bij Mammoth lijken nog kandidaten om eventueel het westelijke en noordelijke deel van Yellowstone dan maar te doen.

West Yellowstone valt af omdat het daar de komende twee nachten ook te koud wordt. We boeken ‘s avonds de Yellowstone RV camping in Gardiner voor twee nachten, de temperaturen voor daar liggen rond de min twee graden ‘s nachts dus wat dat betreft lijkt het te doen.

We boeken ook meteen de twee dagen daarna bij de West Yellowstone KOA om van daaruit het zuidelijke deel van Yellowstone te doen. Een half uur na het boeken van Gardiner echter zijn alle wegen in Yellowstone nu rood vanwege de sneeuwval en bevriezing, wat een drama.

We vallen gedesillusioneerd in slaap want we weten het ook niet meer......

Het is een koude nacht, min twee in zo'n RV is behoorlijk koud, ‘s nachts nog even de kachel aangedaan om het wat warmer te maken voor de waterleidingen.

Oh ja, Yanks noemen een camper een RV, Recreational Vehicle. Ik noem hem bakbeest.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

We worden wakker na een koude nacht, snel de kachel aan en op internet kijken wat de status is van de wegen in Yellowstone. Nog steeds rood.... zullen we nog een nacht bijboeken??

Na de koffie en ontbijt rond 9 uur, yes, de noordelijke wegen zijn weer groen dus Gardiner kan doorgaan, even later blijkt ook de weg van de West Entrance weer open te zijn gegaan, dus kunnen we naar Gardiner via de West Entrance in plaats van om te rijden via een noordelijker route.

We ruimen snel op en laten nog even propaan af vullen, dat blijkt maar één gallon te zijn voor twee "dagen" stoken. Dat verbruik valt reuze mee want vanwege de kou en de hele dag zowat in de camper zitten hebben we toch behoorlijk gestookt.

Drie uur later is het zo ver, we zijn Yellowstone binnen gereden via de West Entrance. Er ligt nog veel sneeuw op de bergen en tussen de bomen. De weg hier naar toe werd al steeds mooier maar in dit park wordt het ronduit spectaculair, wat een schoonheid. Omdat we vandaag een valse start hebben gemaakt zijn we redelijk laat. We besluiten om vandaag alleen Norris Geyser Basin te doen om daarna door te rijden naar Gardiner waar we de camping hebben gereserveerd.

Op weg naar Norris Geyser Basin stoppen we nog even bij Terrace Spring aan de linkse kant van de weg, even voorbij Madison Junction. We zien hier onze eerste warmwater bronnen. Even verderop maken we onze eerste bizon file mee. Daarna nog een half uur zeer langzaam in een file gereden welke zonder aanwijsbare oorzaak oploste even voorbij Gibbon Falls waar we nu niet stoppen vanwege de drukte en de beperkte tijd.

Het is druilerig weer bij Norris Geyser Basin. Gelukkig is het hier op een paar Chinezen na echter niet druk. Er loopt ook nog een Japanse muts gewoon langs de boardwalk om foto's te maken, het is daar vulkaangrond en een nieuw "verdwijngat" kan je zomaar veroorzaken. We hebben bijna de hele trail gelopen in de sneeuw op de boardwalk, zo'n 5 kilometer, en veel foto's en video's gemaakt. Zoiets kan je bekijken op Youtube maar dat verbleekt allemaal als je het echt ziet. En ruikt..... een beetje naar eieren in een bepaalde staat van ontbinding.

We rijden door naar Gardiner via Mammoth. Gardiner ligt net buiten het park, mooie afdaling daar naar toe vergezeld door de Gardiner rivier. Yellowstone RV ligt net buiten het dorp op een mijl of zo.

Daar aangekomen ligt onze reservering in een kastje buiten bij het office hokje boven bij de weg. We dalen af naar beneden en nemen onze plaats in op plek 37. De camping heeft een prachtig uitzicht op de Yellowstone rivier en de daarachter liggende bergen welke nog volop sneeuw bevatten. Als we aangesloten zijn op de voorzieningen lopen terug naar Gardiner om ergens wat te gaan eten. Hier lopen de Mule Deers gewoon wat te grazen in het dorp. We eten een lekkere steak met friet en cola in de Cowboy's Lodge en lopen weer terug, wel een leuk dorpje Gardiner. Dit is trouwens het dorp waar de Roosevelt Arch staat. Een mooi stukske metselwerk al zeg ik het zelf.

We maken ons weer op voor een koude nacht van min 2. Ook nu midden in de nacht weer even opgestaan om de kachel het warm te laten blazen. De wasbak kraan de hele nacht wat laten druppelen om bevriezing van de aangesloten slang te voorkomen. Of het nodig was weet ik niet maar de volgende morgen werkte alles nog.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

Gardiner ligt bij de North Entrance net ten noorden buiten het park. We zijn vroeg op pad want we hebben er zin in. In Mammoth aangekomen na een kwartiertje rijden blijkt het Visitor center nog dicht te zijn. Dat gaat om 9 uur open en het is pas half 9. Dat is dan eventueel voor later want we rijden door naar Tower Falls via het magnifieke landschap.

Onderweg nog een paar bizons geschoten, der zijn er hier toch genoeg van. Tussen Roosevelt Lodge en Tower Falls loopt er nog een verdwaalde coyote over de weg. De fotomaak pogingen lukken maar de foto van de coyote niet. Ook de marmot langs de kant van de weg zien we wel maar het lukt ons niet hem te vereeuwigen.

Wat me opvalt is dat als er borden staan dat de speed limit 45 Miles is, Amerikanen dat dan ook willen rijden. Ik niet hier, dus ze blijven maar lekker achter mijn campertje aan hobbelen. Tower Falls, een waterval zoals de naam al doet vermoeden, is ontzettend mooi, zoiets hebben we bij ons niet. De camera en Gopro maken overuren, net zoals de batterijladers in de sigarettenaanstekers van de RV.

Verder dan Tower Falls kan nog niet want Dunraven Pass gaat pas 26 Mei open. Dat maakt echter niet uit want we wilden naar Lamar Valley, omdraaien dus en bij Roosevelt Lodge rechtsaf naar de mooie vergezichten met veel bizons, bijna allemaal in de verte. Geen wolven of beren te zien jammer genoeg, maar het landschap maakt veel goed. Ik rij nog wat te ver door want aan het eind van Lamar Valley begint de weg snel te stijgen, gauw nog even straatje keren met een camper gedaan, één keer steken maar, niet slecht voor een amateur.

Petrified tree slaan we maar over op de terugweg want ik denk niet dat dat weggetje geschikt is om met een camper in te rijden. We rijden verder naar Mammoth en parkeren daar bij het Visitor Center, waar we ook even binnen lopen, ik zou echter niet weten wat ik ze zou moeten vragen en Junior Ranger worden willen we ook niet dus we zijn zo weer buiten nadat we wat foto's hebben gemaakt van opgezette beesten. We lopen naar de imposante rots van limestone-afzetting en doen een grote ronde Lower Terraces en knippen er weer lustig op los. Weer beneden aangekomen eten we nog een hamburger en ijsje, we zijn tenslotte in hamburgerland.

Redelijk op tijd, rond half 5, zijn we weer terug in Gardiner en gaan op de camping lekker in de douche, dat hebben we in de camper nog niet gedaan want dat is naar ons idee niet praktisch. Het sanitair is bovendien erg goed op deze camping!

Vannacht wordt het met min één graad iets minder koud, we zijn moe en liggen dus op tijd in bed.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

We worden pas om 8 uur wakker en hebben allebei goed geslapen. Het ochtend ritueel gedaan met koffie, geroosterd brood en gebakken ei voordat we op pad gaan. Het was de laatste dag in Gardiner en ik moet zeggen dat ik achteraf blij ben dat we daar terecht zijn gekomen in plaats van vijf dagen alles vanuit Fishing Bridge te doen, nogmaals, een mooi plaatsje en RV park om als uitvalsbasis te dienen voor het noordelijke deel van het park. We gooien de tank nog even vol, 24 gallon voor 60 dollar.

Daarna rijden we via Norris Junction linksaf naar Canyon. Omdat een paar dagen eerder een stuk weg tussen Canyon North Rim en Canyon South Rim is weggeslagen of zoiets, kan je vanaf hier alleen bij de North Rim komen en Canyon Village. De South Rim willen we morgen doen maar die is alleen bereikbaar via de zuidelijke loop via Fishing Bridge.

Aangekomen bij de North Rim zetten we de RV op de eerste parkeerplaats, Lower Falls Parking, en lopen de rest. De trail naar beneden welke leidt naar waar het water over de rand gaat bij "Brink of Lower Falls", is afgesloten want er is te veel sneeuw gevallen de laatste dagen.

De rest maakt echter weer veel goed, wat een uitzichten. Die Canyon is echt groot en de bak water die naar beneden dendert is ongehoord. Tower Falls valt er bij in het niet en die was toch ook al spectaculair. We gaan door tot aan Lookout Point want Inspiration Point is vanwege de vele sneeuwval niet bereikbaar, niet per trail en niet per auto, jammer maar helaas.

Na ongeveer tienduizend foto's waarvan één heel leuke van een Chipmunk welke ons pad kruiste, gaan we verder naar Canyon Village waar nog goed te zien is hoe veel het daar de laatste dagen heeft gesneeuwd. We gaan even langs het visitor center waar een permanente tentoonstelling over vulkanen te zien is en de rol van Yellowstone daarin.

Ook kopen we nog even Bear Spray voor 50 Dollar, toe maar stelletje afzetters. We denken niet dat we die spray in Yellowstone bij ons gaan dragen maar we gaan na Yellowstone ook nog twee dagen naar Teton waar naar zeggen een “hoop” beren rondlopen, we zullen zien of het een investering bleek.

We eten daarna nog een hamburgertje met friet, wat anders, in de General Store waar we ook nog twee Yellowstone petjes en T-shirts kopen. We gaan tenslotte ook nog naar het zuiden waar het "hoofddeksel heet" is. We rijden daarna terug richting Norris om daar aangekomen linksaf te gaan richting Madison Junction. Onderweg hebben we nog een opstopping voor één enkele coyote, sommige mensen krijgen dan een waas voor hun ogen, vliegen de auto uit met lenzen van een halve meter enz. enz.

Wel een leuk beestje zo'n coyote maar het leek hem maar allemaal weinig te interesseren. Daarna nog even gestopt bij Gibbon Falls omdat dat op de heenweg niet mogelijk was omdat we toen in een rare plots oplossende file reden. Een leuke waterval trouwens Gibbons Fall, maar ja, we hadden nu zijn meerdere al gezien. Ook daar nog een gezellige half tamme Chipmunk tegen gekomen die graag op de foto wilde, dus dat deden we dan maar. Doorgereden via Madison junction richting West Yellowstone alwaar langs de weg nog een kudde bizons met kalfjes lag, de cuties. Natuurlijk zijn wij ook gestopt als dwazen zoals dat hoort en snel weer een rolletje volgeschoten.

Daarna verder gereden via de West Entrance naar West Yellowstone naar de KOA camping, die zo'n 7 mijl verder ligt. We komen er rond 5 uur aan en het is regenachtig. Ingechecked op de reservering van een paar dagen eerder die we in Idaho Falls hebben gedaan. Een paar blikjes bier gekocht, maaltijd gemaakt en daarna in de RV dit zitten typen, veel werk om dat achteraf te doen, ik heb er drie avonden over gedaan om tot hier te komen. Het regent een beetje maar het is niet echt koud. Terwijl ik dit verslag maak is Monique het thuisfront en vrienden op de hoogte aan het houden middels foto's via Whatsapp. De internet verbindingen op de campings zijn tot nu toe goed tot uitstekend. Morgen gaan we via de zuid-route naar Canyon South Rim, de Mud Volcanoes en Old Faithful wellicht, we zien wel.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

Vroeg wakker en vroeg op pad, rond acht uur, vanaf de West Yellowstone KOA.

De South Rim van de Canyon was zoals gezegd niet bereikbaar vanaf het noorden, vandaar dat we vandaag de zuidelijke route nemen langs Old Faithful en Fishing Bridge. Ik was van plan om bij Madison Junction de Scenic Firehole Canyon drive te doen maar een bordje hield me tegen, geen RV's of bussen toegestaan jammer. De volgende stop is de Grand Prismatic Spring. Het is zonnig maar nog koud dus grote hoeveelheden damp en hordes Chinezen belemmeren kleurige foto's maar indrukwekkend mooi is het toch.

We rijden weer door en via West Thumb rijden we naar het noorden richting Canyon, langs het schitterende Yellowstone Lake waar nog veel ijs op ligt. Al met al via die zuidelijke route een hele rit. Op de terugweg via Hayden Valley wel een verdwaalde bizon gezien maar daar stoppen we al niet meer voor, wij stoppen alleen nog maar voor bizon kalfjes :-).

Bij Canyon aangekomen blijkt alleen Artist Point toegankelijk, want Uncle Tom's Trail is “under construction”. We zullen de watervallen dus jammer genoeg alleen van veraf zien, maar we hebben gelukkig wel een goede telelens op de Sony dus dat maakt nog iets goed. Ongelofelijk wat is die Canyon mooi, dus we knippen er weer lustig op los. Het was er overigens behoorlijk koud dus jas aan met vest eronder.

Op de terugweg het rondje Mud Volcanos gedaan. Ze stinken maar zijn wel leuk, zeker de grommende Dragon's Mouth Spring. Daarna doorgereden naar Old Faithful waar we nog even dat ding willen zien spuiten en een hapje eten. We hebben geluk want terwijl we aan komen wandelen vanaf de uitpuilende parkeerplaats waar minstens tien Cruise America campers stonden, gaat ie de hoogte in, klikklikklik. We eten nog een sandwich met dik belegde ham en ander lekker spul en houden het daarna weer voor gezien want morgen komen we hier toch terug om de boardwalk te doen, we komen er weer langs omdat we dan naar Colter Bay Village in Teton National Park gaan.

We rijden terug naar de KOA camping in West Yellowstone, het is zonnig en lekker weer. Even de eerste en de laatste keer olie proberen te peilen van het bakbeest, ik zie het niet goed zonder leesbril dus ik denk: het zal allemaal wel....

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

Vandaag is onze laatste dag in Yellowstone. Na het ochtend ritueel zoals reeds eerder beschreven, geroosterd boterhammetje enzovoorts, ga ik nog even het "water" laten weglopen in het riool. Tot nu toe hebben we elke keer een Full-Hookup gehad, wat betekent dat je een aansluiting hebt voor stroom (50, 30 of 20 ampère), water en een aansluiting op het riool. Afijn, ik draai die riooldop van de RV los en krijg me daar een sloot over mijn handen heen. Er zitten twee afsluitkranen, één voor de wc en één voor het wasbak en douchewater. De schuif van het “Gray water”, het wasbak en douche water dus, stond nog open, mijn eigen schuld natuurlijk want ik heb die zelf niet dicht gedaan na de laatste lozing, maar beter die kraan dan die andere, het zogenaamde “Black water”. Ik denk dat ze die voor de duidelijkheid beter “Brown water” hadden kunnen noemen maar wellicht vinden Amerikanen dat te visueel.

Snel dus die afsluiter dicht geslagen en de slang aangekoppeld. Daarna eerst het "Blackwater", wc water dus, weg laten lopen en daarna het "gewone" water waarmee meteen de afvoerslang weer relatief schoon wordt gespoeld.

Na deze ochtend douche rijden we rond half negen aan. Nog even tanken in West Yellowstone, de creditcard doet het daar in de cardreader aan de pomp weer eens niet, dus naar binnen en ingeschat dat er voor 60 dollar in kan. Het vrouwtje aan de kassa zegt dat alles wat je teveel hebt betaald, dus als het er niet allemaal in past, dat dat dan automagisch op je creditcard wordt teruggestort, fijn om te weten. Het blijkt niet nodig, er past voor 60 dollar in en dat was 23 gallon, en de wijzer geeft aan dat de tank ram vol zit, goed ingeschat dus. Ik reken uit dat ik met de laatste tank over 440 kilometer zo'n 1 op 5 heb gereden, beter dan de beloofde 1 op 4. Hij zit weer vol dus gaan met die banaan.

Aangekomen bij de West Entrance rond 9 uur blijkt het al redelijk druk te zijn. Op het stuk richting Madison nog een mijl of vijf bizon file gedaan, dat hoort er hier een beetje bij zeg maar. We mogen niet klagen, het zonnetje schijnt en in dat tempo kan Monique mooi wat plaatjes schieten en de Gopro bedienen. We hebben trouwens al één 64 GB kaartje volgeschoten met Full HD op de Gopro. Hoeveel gewone foto's weet ik zoëven niet maar ik denk richting de drieduizend tot nu toe. En daarbovenop nog de foto’s die Monique met haar telefoon maakt.

Als eerste vandaag de Fountain Paint Pot trail gedaan, een verzameling heel mooie geisers die je zeker op je lijstje moet zetten.

We rijden door naar Old Faithful en daar aangekomen parkeren we redelijk vooraan, het is nog vroeg dus niet druk. We lopen even het Visitor Center binnen, niets speciaals. Ik zie nog wel de webcam hangen en maak er een foto van omdat het kan.

Daarna natuurlijk nog even in de Old Faithful Inn binnen gegaan om de spectaculaire schoorsteen en het hoge houten interieur te fotograferen. We lopen door om het Upper Geyser Basin rondje te doen en ondertussen nog een Old Faithfull eruptie vanaf de andere zijde te fotograferen en filmen, hij deed zijn naam weer eer aan. Halverwege het rondje zien we nog een coyote lopen in de bosrand, ‘s avonds terugkijkend op een aantal op goed geluk geschoten foto's blijkt dat ik nog net zijn staart te pakken had. Het was wel degelijk een coyote ondanks dat een Yank riep dat het een wolf was, weet hij veel. Aan het einde van het rondje nog een ontzettend leuk blauw vogeltje gefotografeerd, thuis eens opzoeken wat dat voor een merk is. Al met al is de Upper Geyser Basin ook mooi waarbij Old Faithfull een beetje overhyped is.

We kopen nog een broodje Turkey huppeldepup net als gisteren en stappen in de RV om afscheid te nemen van Yellowstone. Het park is niet te beschrijven mooi, ook foto's en video's kunnen dat niet, maar ook die zijn als we ze ‘s avonds op de tablet bekijken al magnifiek. Ondanks de initiële tegenslag met het weer en de daarbij behorende afgesloten wegen hebben we toch nog ruim 4 dagen doorgebracht in dit wonder der natuur en onze eerste week in de USA is naar wens verlopen.

We rijden via de South Entrance van Yellowstone NP welke ook dienst doet als North Entrance voor Teton NP, deze twee parken liggen dus tegen elkaar, naar Colter Bay Village waar we maanden geleden al twee nachten hebben geboekt. Die boeking was ook bij hen bekend dus even later stonden we op ons plaatsje tussen de bomen en een hoop gigantisch grote RV's en caravans, op zijn Amerikaans zullen we maar zeggen. Het is ondertussen al drie uur en we hiken de trail rondom het schiereilandje, zo'n 4 mijl. We knippen nog een aantal rolletjes vol aan het Teton gebergte dat vandaag echter weigert te weerspiegelen in Jackson Lake, daarvoor waait het te hard.

Ik heb geen zin meer om met de RV naar Jackson Lake Lodge te rijden om daar te gaan eten dus gooi ik nog maar een bevroren roerbak maaltijd in de pan. Dit was de eerste roerbak die niet lekker was, geen zoetzure kip meer voor ons dus. Vandaag is ook de eerste keer dat we geen Wifi hebben, maar ook geen telefoonbereik, de Tetons zijn te hoog denk ik.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

Het was een koude nacht, ik schat dat het onder nul graden is geweest. Meteen de kachel aanzetten na het opstaan blijkt de remedie te zijn want na een minuut of vijf is de meeste kou al weer weg. Het ontbijt van vandaag is cruesli want het brood en de eieren waren op. Dat komt omdat hier de General Store pas over een paar dagen blijkt te openen en daar hadden we niet op gerekend. We gaan echter nog niet dood van de honger.

Het is een zonnige dag als we op pad gaan naar Jenny Lake. Langs de weg daar naar toe staat een elektronisch bord met daarop een waarschuwing dat je rustig moet rijden de komende 8 mijl vanwege "Bears with cubs", beren met jongen. Ik ga meteen een stuk langzamer rijden dan de 45 mijl die de Amerikanen toch gewoon aan willen houden, ik wil niet op mijn geweten hebben dat ik met dat lompe bakbeest niet op tijd kan remmen voor zo'n berenjong. We zien echter jammer genoeg geen "Bears with cubs".

Vlak na Jackson Lake Lodge, ja dat gebouw met die grote ramen, draaien we rechtsaf waarna we even verderop stoppen bij de Jackson Lake Dam. Iets verderop knippen we nog een hoop magnifieke "berg in het water spiegelingen" want het is windstil en zonnig, perfect hiervoor.

Aangekomen bij Jenny Lake, waarvan ik wel al wist dat de faciliteiten “under construction” zouden zijn deze zomer. Wat er op hun internetsite echter niet bij stond was dat ook Hidden Falls, Inspiration Point en een aantal trails dicht waren vanwege onderhoud. We zouden eigenlijk met het bootje naar de overkant varen om naar Hidden Falls te gaan. Het bootje is er wel maar die vaart alleen maar beetje over Jenny Lake heen en weer en daar hebben we nu geen zin in. We lopen een stukje van de Hidden Falls Trail, er was ongeveer een mijl nog wel open, totdat we een paar ouderen tegen kwamen die van een jogger hadden gehoord dat verderop een grizzly was. Ik had mijn Bear Spray wel bij maar weinig behoefte om die uit te testen op een juiste werking dus draaien we om. Op de weg terug een geel met rode vogel geschoten welke we thuis nog moeten identificeren. Al met al was Jenny Lake een tegenvaller, dat ze dat ge-reconstrueer gewoon doen voordat wij er komen.

Daarom zijn we maar redelijk snel weer verder gereden richting Jackson Hole en natuurlijk even halt gehouden bij The Chapel of Transfiguration met zijn mooie glas in lood ramen en mooi uitzicht uit het raam achter het altaar. Als onze kerken zo'n uitzicht zouden hebben zouden ze heel wat voller zijn, dat garandeer ik.

We rijden door naar Jackson Hole, het plaatsje met zijn bekende webcam welke voor ons de interesse wekte voor de reis naar Amerika. Het is een beetje Valkenburg in het kwadraat. Gelukkig had ik mijn TomTom al geprogrammeerd voor de parkeerplaats. Het zijn allemaal korte en drukke straatjes voor de RV. We gaan staan zwaaien onder de boog van hertengeweien voor de webcam naar onze dochter in Nederland en even later zitten we Pizza te eten bij Pizza Caldera waar de webcam hangt.

Omdat Jackson Hole iets meer bewoonde wereld is komt er op mijn KPN sim van het werk een SMS-je binnen van collega Pieter die hij twee dagen geleden al heeft verstuurd. Hij vroeg hoe het in de USA gaat, ik antwoord hem (een paar dagen later dan zijn vraag) dat alles super gaat en dat hij maar even op Youtube moet zoeken naar Jackson Hole. Pieter was ondanks het tijdverschil met Nederland blijkbaar nog wakker dus we hebben daarna ook nog even naar hem staan zwaaien richting de Webcam. Het SMS'en naar Pieter zonder leesbril in de volle zon viel niet mee, ik zag later dat er behoorlijk rare teksten stonden, maar Pieter zal er wel doorheen kijken, hij zag me waarschijnlijk wel moeilijk doen :-)

Over zonnig, het was gewoon ronduit warm voor ons gevoel, 68 graden Fahrenheit gaf daar een thermometer aan, maar terwijl ik dit typ heb ik natuurlijk weer geen internet dus zoek zelf maar uit hoeveel Celsius dat is. Op de terugweg naar de camping nog even gestopt bij het geweldig mooie Snake River Overlook met natuurlijk weer die besneeuwde Tetons op de achtergrond.

Terug aangekomen op de camping proberen we de propaan bij te laten vullen door de pompbediende annex camping receptionist welke naar eigen zeggen juist aan zijn eerste seizoen was begonnen. Hij krijgt geen druppel propaan bijgevuld terwijl hij zegt dat ie het goed doet. Ik houdt het er op dat het onkunde was. We hebben nog geen hoge propaan nood dus die laten we in Moab wel vullen door iemand met meer skills.

Eenmaal op de campingplaats koppel ik alleen maar even stroom aan omdat we later gaan eten in Jackson Lake Lodge, zo'n vijf mijl verderop. Nu ik het er toch over heb, mooi hoor die centrale ruimte daar met die grote ramen en de Tetons op de achtergrond.

We eten er een steak met friet en groenten en gaan voldaan terug naar de camping. Het is nog redelijk vroeg en warm dus we lopen nog even naar Jackson Lake waar ik de Gopro aanzet voor timelapse opnamen, daarvan moeten we thuis maar zien hoe die zijn geworden. Terug bij de RV geef ik mijn Bear Spray aan een paar mensen uit Californië, wij verlaten morgen bear country en hebben hem dus niet meer nodig. Zij ook niet hoop ik voor hen.

De RV staat behoorlijk scheef hier in Colter Bay en Cruise America levert geen oprij-plastics mee waarmee je een camper kunt levelen, ongelofelijk maar waar. Even nog ontstaat de gedachte om een hoop stenen voor de rechter wielen te leggen en daar op te rijden maar na de gedachte aan een klapband ten gevolge daarvan deed ik dat maar niet.

Morgen moeten we op tijd op vertrekken want we hebben een rit van zo'n 600 kilometer voor de boeg richting Springville ten zuiden van Salt Lake City. Springville is een tussenstop op weg naar Moab omdat 900 km te ver is om er in één dag te rijden.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

We waren vroeg wakker, en hebben allebei niet echt goed geslapen, misschien wel omdat we zo scheef staan. Als ik er over nadenk dan zijn de prijzen van Colter Bay absurd, 70 dollar per nacht. Als je dan kijkt hoe klein en scheef de plaatsen zijn. De staat van de toilet/washuisjes is helemaal bedroevend oud en versleten, ik denk niet dat er iets van het staanplaats geld wordt gebruikt om te investeren in de infra. Snel opgeruimd en met het schamele ontbijt van koffie en cruesli in ons, gaan we op weg. Eerst nog even bij het tankstation aan de uitgang van Colter Bay Village het bakbeest volgegooid en daarna op weg via Jackson Hole naar Etna om van daaruit over te steken naar Lava Hot Springs alwaar we op de I15 uitkomen. Mooie route trouwens dit tussenstuk, glooiende hellingen en zo gauw je in Idaho komt zie je de landbouw er vanaf stralen. Net voordat we de I15 opdraaien nog even een Subway-tje gedaan. Vervolgens de lange saaie rit over de soms zesbaans snelweg via Salt Lake City.

Ik heb de Walmart van Springville uitgekozen omdat dat nog net in de "bewoonde" wereld ligt, een stukje verder namelijk ga je via Spanish Fork richting Moab en daartussen zijn bij mijn weten geen campings. In Springville is een Walmart en we moeten nog voor de komende twee weken water, cola, melk en ander spul in slaan want waarschijnlijk komen we vanaf nu geen Walmart meer tegen. Behalve een mijl of tien terug zijn er bij Springville ook geen campings dus we gaan bij deze Walmart tussen de vrachtwagens in staan welke daar ook zijn om te overnachten. Ik maak nog even een nietszeggend maar vriendelijk praatje gemaakt met onze buurman voor de nacht. Een man van 75 met een kapotte bril, pickup met een overkapte laadbak waar zijn hond in woonde en achter de pickup een aanhangertje met daarin zijn hele hebben en houden denk ik. Even later zie ik hem in zijn cabine zitten met een zeildoek tussen zijn zijramen, ik denk dat hij daar slaapt. Of hij rondreist weet ik niet maar hij zei oorspronkelijk uit Texas te komen.

Ik maak nog wat time-lapse opnamen met de GoPro van de buien die boven Salt Lake City kilometers verderop hangen en ga dan naar binnen. Het dreigt te gaan regenen maar als ik dit typ is het nog droog. Het is warm dus we besluiten op de dekens te gaan slapen in plaats van eronder. De I15 is vlakbij dus we zullen wel vroeg wakker zijn want er komt veel verkeer langs.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

We hebben allebei redelijk goed geslapen ondanks de herrie van de snelweg en het gebrom van een generator van een vrachtwagen de hele nacht. We rijden aan voordat we gaan eten, maar tanken eerst nog even voor 60 dollar en ja, weer goed ingeschat want de meter staat daarna op vol. We rijden vandaag naar Moab via de mooie bergen vanaf Spanish Fork. Bovenop één van deze bergen stoppen we even langs de kant om te gaan ontbijten. Ik start de generator voor de eerste keer om koffie te kunnen zetten en het broodrooster zijn werk te laten doen. De generator doet zijn werk, stroom leveren, ook goed. Het is echter ook een herrie apparaat, ik zou me schamen om op een openbare camping zonder stroom met zo'n bak herrie aan te komen. Gelukkig hebben wij elke keer campings met stroom, en waar we nu staan om te gaan ontbijten is niemand behalve een aantal voorbij razende vrachtwagens en een trein die toettoet doet. We hadden al wel bacon gekocht voor bij het ontbijt maar die ga ik hierboven op de berg in deze primitieve omstandigheden niet klaarmaken.

Tot aan Price is het bergachtig en groen. Daarna wordt het vlak en meer woestijnachtig met altijd wel in de verte bergen. Wat kan je hier toch dikwijls ver kijken, bij ons meestal tot aan het einde van de straat, hier wel ooit een kilometer of 50 denk ik. Ik heb het niet na gemeten. Het is een redelijk korte rit en hoe dichter we bij Moab komen, hoe roder de rotsen worden. We gaan in Moab naar Arches NP, naar Islands in the Sky en Dead Horse Point State park en de laatste dag nog met een boot een aantal uur over de Colorado rivier. We rijden eerst naar Spanish Trail RV park, een paar mijl ten zuiden van Moab waar we vier nachten hebben gereserveerd. Bij aankomst blijkt de reservering goed te zijn geweest, alles is verder vol maar wij mogen er bij. Een stel na ons, ook met een Cruise America camper die niet hebben gereserveerd vragen tevergeefs om plaats. Dit weekend is namelijk Memorial day weekend en dan trekken er talloze Amerikanen op uit. In Moab komen ze dan met hun 4-wheel drives over de rotsen rijden, schijnen ze leuk te vinden. Niet normaal hoor, Pickups met daarachter een Fifth Wheel en daarachter nog een aanhangertje met daarop twee mini off-road buggys. Een Fifth Wheel is zeg maar een hele grote caravan maar dan in het kwadraat, tien meter of langer soms, en die hangen dan met een gooseneck koppeling aan een pickup. Ik heb hier op de camping in Moab een Fifth Wheel gezien met daaraan twee uitklapbare een soort balkonnetjes, niet normaal.

Wij doen het gewoon met ons 25 voetertje, groot genoeg. Te groot zelfs want rondrijden in Arches en in Moab met dat ding vinden we niet praktisch, daarom gaan we een auto huren voor de komende dagen zodat de RV op zijn plaats kan blijven staan. Ik bel naar een adres dat ik vooraf al had opgezocht, Canyonlandjeeps.com. Ze zeggen dat ze ons binnen een uur komen oppikken op de camping en dat gebeurd dan ook. Met een busje worden we opgehaald en rijden naar Moab centrum en huren voor drie dagen een auto voor zo'n 360 dollar, dat is inclusief een verzekering van 40 dollar per dag waarvan we niet zeker wisten of we die wel nodig hadden maar better safe than sorry in dit geval zeg maar. Het blijkt een Ford Focus automaat te zijn, en die komt vertrouwd over want daar heb ik er zelf ook één van.

We rijden met de focus eerst een mijl of 20 ten noorden van Moab waar ik verwacht had via een weggetje, Mill Canyon Road, naar wat dinosaurus sporen te kunnen gaan kijken. Bij die weg aangekomen schijnt het een private road te zijn met bordjes van "No Trespassing" etc. We draaien maar om terug richting Moab want met de huurauto over een privé hobbelpad kan je beter niet doen aangezien de huurauto met een tracker is uitgerust om dat soort dingen te kunnen constateren. We stoppen daarna bij “Canyonlands By Night & Day” aan de noordkant van de brug over de Colorado om daar de boottocht van drie uur te boeken voor komende zondag om 1 uur. We tikken 200 dollar af. We steken de brug over richting Moab maar draaien dan linksaf de 128 op en rijden nog een mijl of vijftien langs de Colorado over deze Scenic Byway, een weg met mooie uitzichten zeg maar, en dat klopt, het is weer mooi in het kwadraat. Nogmaals, via Google Earth en Youtube krijg je een indruk, maar de werkelijkheid is vele malen mooier en vooral groener.

Terug in Moab gaan we nog even lekker eten bij Zax op het open terras boven met mooi uitzicht op de drukke Main Street van Moab. We hebben al weer even niets vets gehad dus we pakken een Cowboy burger welke heerlijk smaakt, de lekkerste tot nu toe in Hamburgerland. Daarna nog even een koude sixpack bier gehaald in een "General Store", een winkel met een zet maar "wazig" assortiment. We kopen er ook nog een koeltasje en een belegd broodje voor morgen in Arches waar ik niet verwacht dat we iets te eten kunnen kopen.

Terug op de camping begint het onverwachts als een malle te waaien en ik gooi snel onze Walmart stoeltjes in de laadbak van de RV voordat ze weg waaien. Zo snel als het kwam was het ook weer weg maar het geeft wel aan dat het in deze omstreken behoorlijk kan spoken. Na een lekkere douche en een blikje bier lopen we een rondje over de camping en verbazen ons over de absurd grote RV's en Fifth Wheels en de buggys die er bij staan. Niet veel later gaat de zon onder en in de verte komen waanzinnige kleuren in de lucht, klikklikklik. We gaan naar binnen en doen ons ding, Monique de foto's en ik het verslag.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

Om 7 uur gaat de wekker, natuurlijk staan we op want vandaag gaan we naar Arches National Park. We gaan op vrijdag en niet op zaterdag omdat ik verwacht dat het op vrijdag iets minder druk zal zijn. Ik had ergens gelezen dat ze vorig jaar in Memorial day weekend de toegang tot Arches een paar uur hadden dichtgezet vanwege de enorme drukte en dat willen wij niet meemaken. Ik bak vandaag voor het eerst bacon voor bij het ei en geroosterd brood. Het rookalarm gaat af ondanks dat ik de afzuigkap op de stand "Low" had en de bacon nog niet zwart, stand "High" dan maar en de dakluiken open. Na het ontbijt pakken we wat koude spullen, cola, water en belegde broodjes, in een koeltasje dat we gisteren nog hadden gekocht, waar anders dan bij de General Store. Ook onze Yellowstone petjes gaan op, en die gaan nog van pas komen.

We gaan op pad rond 8 uur en het is al warm als we in een klein rijtje aansluiten bij de ingang. Er staat niemand in het hokje en er hangt een briefje met "Proceed" of zoiets, we rijden net als degenen voor ons door en hoeven dus niet onze "America The Beautiful" pass te laten zien die we de eerste dag in Yellowstone al hadden gekocht. Die koste 80 dollar en daarmee mag je alle National parks binnen. De rit door het park gaat goed en ik ben blij dat we de Ford Focus bij hebben in plaats van de RV. Het is druk en de parkeerplaatsen zijn er schaars. Maar o o o wat is het weer indrukwekkend, de ene rode rots na de andere, Arches dus -:)

We hebben ook de klim gedaan naar Delicate Arch, dat is wel effe puffen in de 31 graden celsius die het was. Gelukkig hadden we een liter of 2 water bij in onze drinkflessen. Wat me wederom op viel was de speed limit van 45 op de meeste plaatsen in het park, zeg maar zo'n 65 kilometer per uur. Belachelijk hard voor zo'n park maar de (meeste) Amerikanen krijgen dan een waas voor hun ogen en denken dat dat een verplichte snelheid is of zo in plaats van rustig rond tutteren. Gelukkig zijn er wel bijna overal dubbele doorgetrokken strepen dus ze moesten mooi achter me blijven.

Al met al zijn we van half 9 tot 3 uur ‘s middags in het park en zijn moe maar voldaan als we vertrekken. Veel keer stoppen, drinken, parkeren, foto's nemen en filmen is hoe het hier gaat. We rijden terug naar de camping en rusten even uit met wat koude drank om op te frissen. Daarna gaan we nog wat eten in Moab. We zijn op tijd weer terug om even te ontspannen langs de RV met een blikje bier erbij. Het is nu zeven uur ‘s avonds met een lekkere temperatuur, ik denk dat ik nog een biertje pak. Of twee. Morgen gaan we naar Canyonlands National Park, hier vlakbij. Ja, ze gooien je hier dood met Nationale Parken.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

We slapen uit vandaag want mijn verwachting is dat we geen dag nodig hebben om de parken van vandaag te doen, hoe dom kun je zijn. Uitslapen betekent dat we geen wekker hebben gezet en om 8 uur wakker worden. Na het gebruikelijke ontbijt, dit keer zonder brandalarm want ik had vanwege het lekkere weer de deur al open staan, rijden we aan naar de toegangsweg tot bovengenoemde parken. We komen langs de ingang van Arches en ook nu hebben ze de toegang weer afgesloten vanwege de enorme drukte, er staat een politiewagen met zwaailichten te knipperen. Op zich jammer voor ons denk ik want waarschijnlijk rijden de meesten die niet binnen mogen nu verder naar daar waar wij ook heen gaan. De toegangsweg naar Dead Horse Point State Park en Canyonlands National Park ligt een mijl of vijf verderop. We draaien linksaf de weg in en na de eerste klim en viewpoint nog voordat we officieel in de parken zijn blijkt dit toch weer anders te zijn dan Arches NP welk toch maar op een steenworp afstand ligt.

Na een aantal mijl staat het bord naar Dead Horse Point State Park en het wijst linksaf. Bij de ingang tikken we 15 dollar af want onze “America The Beautiful” pass is niet geldig voor State Parks. We stoppen bij het Visitor Center en lopen naar het muurtje voor de afgrond en slaan stijl achterover, wat een uitzicht en wat een gat in de grond, die 15 dollar die hebben zich al terugbetaald door dit alleen. Ik ben er nog niet over uit of ik de blauwe verdampingsmeren van de Potash Mining company er nu wel of niet in thuis hoor vinden, een hippe kleur is het in ieder geval, klikliklik. Naar mijn idee kan Arches hier niet tegenop maar dat is natuurlijk mijn mening. Arches is ook mooi maar dit is ronduit adembenemend, net als de klim naar Delicate Arch zeg maar.

We rijden door naar Dead Horse Point, het uitzicht punt waaraan het park zijn naam aan heeft te danken. Hoe dat precies zit zoek je zelf maar uit maar in het kort komt het er op neer dat vanaf dat punt een rotsformatie beneden te zien is die op een paard lijkt. Ik vindt dat er wel wat fantasie voor nodig is, ik dacht een ezel te zien maar ok, we nemen maar aan dat het een paard is.

Na nog een paar tussenstops met viewpoints op de terugweg rijden we het park weer uit om verderop bij de T-splitsing linksaf te gaan naar Canyonlands NP. We komen bij de ingang in een file te staan en ik kon niet zien hoe lang die was, gelukkig heb ik mijn neiging om maar om te draaien kunnen bedwingen want uiteindelijk viel het wel mee, zo'n 10 minuten. Na met de ATB pass te hebben gewapperd mogen we binnen. Het ene uitzichtpunt is nog mooier dan het andere maar Grand View Point spande toch wel de kroon. Ik denk dat een beschrijvings poging nutteloos is maar toch ga ik het proberen. Geweldig mooi, seeing is believing. Ik meen dat de Yanks dit "Islands in the Sky" noemen. Waarom weet ik niet maar het klinkt wel leuk.

We rijden terug naar de camping want ondertussen is er weer bijna een dag voorbij, terwijl ik zelf verwachting had dat we een paar uurtjes nodig zouden hebben. Als je zelf nog ooit naar Moab gaat zou ik deze twee parken als nummer één op mijn lijstje zetten en daarna pas Arches. We tanken tegenover de camping de huurauto af omdat die morgenvroeg moet worden ingeleverd. Daarna even opfrissen, het was toch best wel weer warm, en nog even naar Moab rijden om een Pizza te eten, lekker. Nu zitten we lekker buiten ons campertje, ik ben klaar met typen en trek juist mijn tweede Budweiser open. Morgen gaan we met een boot de Colorado op, geen spectaculaire "White Water" gebeurens maar ik hoop daar toch stiekem wel een beetje op. We gaan het meemaken.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

Zonder wekker staan we op want we hebben geen haast. We ontbijten en doden de tijd totdat het auto verhuurstation open is. We brengen de Focus terug om 9 uur en worden geholpen door een erg vriendelijke man, er is geen schade, dus zonder problemen brengt hij ons terug naar Spanish Trail RV. Ik loos nog even alle overbodige camper vloeistoffen en vul het "Fresh" water bij want het controlelampje gaf aan dat die tank helemaal leeg was. Geen idee hoe dat al op kon zijn want die had ik in Colter Bay nog afgevuld. Ik dacht even aan een lekkage ten gevolge van de vrieskou maar nadat ik gevuld had lekte er gelukkig niets. Het wordt afgeraden om dat water te drinken maar handig voor de afwas en het toilet is het wel degelijk. Voor drinkwater hebben we een behoorlijke hoeveelheid gallon flessen achterin de bergruimte van de camper liggen.

Nadat ik ook de stroom heb losgekoppeld rijden we aan om bij de uitgang recht over te steken naar de Shell om de benzine dorst van het bakbeest te lessen en om de propaan af te laten vullen. Ook hier werkt de creditcard niet in de pomp reader. Monique geeft die dus binnen af zodat ik hem helemaal vol kan gooien. Daarna verrijd ik de RV naar de propaan tank en de pompbediende gooit er, in tegenstelling tot tot de Colter Bay Village klungel, met het grootste gemak maar liefst 2,6 gallon in. Drie keer niks dus want er past 10 gallon in, maar hij zit weer vol. Aangezien de temperaturen niet meer vereisen dat we de kachel aanzetten is het propaan verbruik beperkt tot de boiler en het gasfornuis, weinig dus.

We rijden daarna op ons gemakje tot iets voorbij de brug over de Colorado ten noorden van Moab om linksaf te slaan bij "Canyonlands By Night & Day" waar we met de boot mee gaan. Er is plaats genoeg om te parkeren, ook voor RV's.

Wij zijn een uur te vroeg en gaan in de schaduw onder de, weet ik hoe zo'n gang met bogen heet, zitten. Er hangen een een aantal drinkflessen aan het plafond en we zien kolibries af en aan vliegen, super cute en kleiner dan een halve mus, stil hangend in de lucht met hun lange snaveltjes uit de drinkflessen drinken. Zo duurt een uur wachten niet lang, een uur ongeveer.

Uiteindelijk is het één uur en mogen we boarden. Het is een aluminium jetboat met een overkapping en er passen zo'n 22 man en/of vrouw in, welke allemaal blijken te zijn gekomen om dit mee te maken. In het begin gaat het nog rustig maar dan geeft de kapitein gas en blijkt het lomp uitziende ding nog behoorlijk snel en wendbaar te zijn.

Kapitein Haak stopt zo nu en dan om een meestal nietszeggend verhaaltje te vertellen om daarna weer volle sjas verder te gaan. Wat wij te zien krijgen is het volledig andersom perspectief van Island in the Sky en Dead Horse State Point. Als je daarboven stond dan waren wij de speldenknop. Omdat het wederom zo mooi is knippen en filmen we er weer lustig op los en na zo'n 2 uur zijn we bij de stukken rots die ik gisteren herkende als een ezel maar waarvan de algemene overeenstemming is dat ze op een paard lijken, haha lijken. We zijn nu op het verste punt en hebben zo'n 32 mijl naar zeggen gevaren. Heen en terug dus een dikke 100 kilometer.

We draaien om en varen in één ruk terug naar waar we vandaan kwamen, nu zien we de Colorado ook eens van de andere kant. Aangekomen geven we kapitein Haak 10 dollar fooi en hij lijkt content. Wij zijn dat in ieder geval wel want ondanks dat ik hierboven niet alle schoonheid van elke rots of uitzicht heb beschreven, was het zeer zeker het geld, 200 dollar waard. Op de terugweg parkeer ik de RV ergens in het dorp, daarvoor is plaats genoeg in Moab, om te gaan eten bij wederom Zax omdat het daar goed is. Terug op de camping lekker douchen en ontspannen. We waren vier dagen in Moab en we hebben er geen spijt van. Morgen een redelijk korte rit naar Monument Valley.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

Met volle tanks gaan we op weg naar Monument Valley. Het stuk tussen Moab en Mexican Hat is groener en mooier dan ik verwachtte. Daarna wordt het woestijnachtiger. Natuurlijk stoppen we op de Forest Gump weg om foto's te maken. Er zijn daar hele volksstammen dat aan het doen dus waarom wij niet ook?

Even later rond elf uur arriveren we bij Gouldings RV waar we gereserveerd hadden. We zetten even de camper op ons plaatsje aan de stroom om bij te komen. Daarna lopen we naar de receptie om de Sunset Tour te boeken. We tikken 127 dollar daarvoor af. Daarbij zit wel voor twee personen entree in het park bij dus als we even later met de RV naar het Visitor Center rijden kunnen we die bon laten zien en mogen we doorrijden. We kunnen met de RV niet verder het park in want een hobbelpad is een understatement. We knippen even een aantal foto's van de bruine rotsen en lopen het visitor Center binnen. De spullen in de Store van het Visitor Center zijn naar mijn idee zwaar overpriced en we hoeven dan ook geen moeite te doen om niets te kopen. We rijden terug naar de camping en nemen even een duik in het zwaar gechloreerde water van het binnenzwembadje. De rest van de middag doden we met wat op bed liggen en andere nutteloze dingen, het is te warm om iets anders te doen zoals wandelen.

We hebben hoge verwachtingen van de Sunset Tour. We moeten om zes uur klaar staan bij de receptie en dat doen we dan ook. Rond vijf over zes komt er een pickup aangereden met achterop een overkapping met bankjes. Uiteindelijk zitten we er met elf man in als we naar het park rijden. Het voordeel van zo'n open kar is dat de uitlaatgassen weer lekker naar buiten waaien, wat een stinkbak. Maar het wordt nog erger, we draaien voor het visitor center linksaf naar beneden toe en de chauffeur, een Navajo denk ik, brabbelt wat onverstaanbaars door de intercom. Waarschijnlijk ging het over "hou je vast" of zoiets. Al met al wordt het een rit over een zandpad met gaten en stenen en nauwelijks te verstaan gebrabbel via een miniscuul luidsprekertje. We stoppen een aantal keer zodat we een paar schokvrije foto's kunnen maken. Dan weer brabbelt er iets uit het luidsprekertje over John Wayne en dan stoppen we na een aantal mijl, gelukkig niet de 17 mijl die ik dacht dat de tour zou duren, bij een tentje met sieraden en de chauffeur probeert ons naar binnen te sturen waar we niet in trappen.

Op de terugweg worden de rotsen door de steeds lager staande zon wel steeds fotogenieker. Om 8 uur zijn we terug bij het visitor center waar we nog een half uur moeten wachten tot de zon onder gaat. Ik zet mijn Gopro op de rand om er wat timelapse opnamen van te maken. Rond half 9 gaat de zon onder, daar waar je vanaf het visitor center naar Gouldings kijkt. Weinig spectaculaire beelden worden geschoten jammer genoeg, ik denk bij een gebrek aan wolken, daar kan die indiaan natuurlijk ook niets aan doen, alhoewel misschien een regendansje?

We rijden terug naar de camping en wij hebben zo onze bedenkingen over de tour en het park. Het park is ontzettend mooi maar de manier hoe de indianen het aanpakken kwam zeer knullig en amateuristisch over. Als je geld wil verdienen aan toeristen, doe dat dan vooral niet op deze manier, op een hobbelpad met stinkende pickup en gebrabbel. Het lijkt mij sterk dat er ook maar één cent van wat er hier aan toerisme wordt verdient wordt geïnvesteerd in het park. Mijn mening is dat het niet die 120 dollar waard was.

Zo, ik heb mijn frustraties er weer uitgetypt, snel vergeten en op naar morgen, mijn verjaardag vieren in Grand Canyon.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

De wekker gaat om zeven uur, we staan met goede zin op want we kunnen hier weg en bovendien ben ik jarig, en niet 24 uur maar 25 uur want vlak nadat we bij Monument Valley weg zijn gereden naar Grand Canyon rijden we de grens van Arizona over met een andere tijdzone, een uur terug in de tijd dus. Het is een mooie redelijk korte rit met lange stukken van 65 Mph op de cruise control. Aangekomen bij de Desert View Entrance Station aan de oostkant wapperen we even met onze America The Beautiful pas en we mogen door.

Omdat we zo nieuwsgierig zijn stoppen we bij de eerste de beste stop, Desert View Watchtower. Onbeschrijfelijk wat een gat in de aarde is dit. We knippen foto's als een malle maar het is moeilijk denk ik om op een foto het juiste perspectief neer te zetten zodat de immense grootte duidelijk wordt. Ook hier geldt dus weer dat je het in het echie moet zien om de grootsheid te beseffen.

We rijden een mijl of 15 verder zonder de tussenliggende viewpoints aan te doen en komen aan bij Trailer Village, onze kampeerplaats voor de komende twee nachten. De mevrouw in het office hokje bij de ingang dirigeert ons een meter of 20 verderop waar we zowat langs een zwangere elk (een groot soort hert zeg maar) parkeren, klikliklik. Ze kent ons van de reservering en we krijgen een mooie plaats toegewezen, C12 voor ingewijdenen.

Na aangesloten te zijn op stroom en water lopen we naar Market Plaza op zo'n vijf minuten, waar ik een niet zo lekker broodje bal eet en Monique een met Jalapeno pepers overladen broodje kip, de pepers eraf en het smaakt alsnog. Nog even in de General Store waar ze een behoorlijk assortiment hebben, een 12 pack budweiser gehaald om de verjaardag wat extra schwung te kunnen geven. Nadat we terug zijn bij ons campertje en het bier in de koelkast hebben gemikt, pakken we de blauwe bus die ook bij Trailer Village stopt, naar het Visitor Center waar zeg maar het Centraal station is van de in het park aanwezige buslijnen. Alleen de rode lijn stopt daar niet. We stappen uit en stappen vervolgens in de oranje lijn om bij south Kaibab Trailhead uit te stappen. Kaibab is een National Forest ten zuidoosten van Grand Canyon National Park.

We lopen de Rim Trail terug tot aan Mather Point, zo'n 4 kilometer. We hebben voldoende water bij en we hebben afgelopen winter best wel getraind met wandelen dus dat is voor ons een piece of cake. Tijdens de trail proberen we natuurlijk weer als bezetenen onze 64GB micro SD's te vullen. Na elke drie stappen die je zet is het uitzicht weer veranderd en dan moet je jezelf weer vertellen "Nu even geen foto". Bij Mather Point aangekomen pakken we de blauwe buslijn naar Market Plaza om in het restaurant aldaar wat te eten. Het is geen restaurant van wereldklasse maar onze honger wordt gestild. Daarna rijden we weer terug naar het Visitor center om daar in de blauwe lijn te blijven zitten omdat we Westbound moeten richting de rode lijn. Onderweg komen we door Village welke we morgen willen bekijken. Op de Village route transfer aangekomen stappen we over van de blauwe naar de rode lijn. We lachen om de grappige chauffeur welke ons verteld dat zijn voorouders Fries bloed hebben en stappen uit bij The Abyss, de afgrond zeg maar. Diep is het zeker, 914 meter en mooi, zeer mooi, klikliklik.

We willen vanavond uiteindelijk de zon onder zien gaan bij Hopi point dat twee haltes terug ligt. We lopen via de rim trail terug naar Hopi Point en dat is zo'n 4 kilometer adembenemende trail, zeer mooi in de avonduren met die steeds langer wordende schaduwen. Ook zien we vanaf hier mooi de Colorado rivier liggen en een paar stroomversnellingen. Met mijn 50x zoom worden die goed dichtbij gehaald. Blijkbaar staat Hopi point niet alleen bij ons bekend als uitstekend punt om een sunset te fotograferen, want als wij er aankomen is het er al druk met anderen. Eenmaal daar blijkt dat we nog meer dan een uur moeten wachten tot de zon onder gaat waarna de hele kudde toeristen allemaal met de rode lijn weer terug zal moeten. Daar hebben wij niet zo'n zin in dus maak ik voordat we in de bus terug stappen nog even wat time-lapse opnamen van de toch al wel behoorlijk dalende zon. We zijn rond acht uur weer terug bij ons campertje, drinken buiten een biertje en maken een praatje met onze buurman. Het koelt redelijk snel af hier dus daarna maar naar binnen om wat te gaan typen en waarvan je nu het resultaat ziet. Het was een mooie dag met heerlijk weer en prachtige uitzichten, niet absurd warm, en lekker gewandeld maar van al dat wandelen wordt je moe. Dat blijkt als op het moment dat ik de vorige zin typte, Monique zat te knikkebollen maar ondertussen zit ze al weer aan een Sudoku.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

Goed geslapen hebbend staan we zonder wekker rond 8 uur op om na het ontbijt de Trial of Time te lopen. Met de blauwe bus dus vanaf Trailer Village naar het Visitor Center in een minuut of vijf. We gooien onze waterflessen daar pas vol zodat we zo koel mogelijk water hebben want het is al warm. De Trial of Time start bij Yavapai Point en loopt door tot ongeveer Verkamp's Visitor Center. Wij beginnen met de Rim Trail vanaf Mather Point die vanaf Yavapai dus over gaat in de Trail of Time. We zien wel een aantal mooie uitzichten maar ik denk dat die van gisteravond van The Abyss terug naar Hopi Point mooier waren, zeker in het avondlicht. De bedoeling van de Trail of Time is denk ik om je een beetje inzicht te geven in de enorme tijdschaal waarin de rotslagen van de Grand Canyon zijn ontstaan. Het uitslijten van de Grand Canyon door de Colorado rivier in de afgelopen 5 tot 6 miljoen jaar is niets daarbij vergeleken.

Bij Village aangekomen is het ondertussen bijna 12 uur en gaan we een hapje eten. Als we buiten komen vallen er al een paar druppels uit de lucht, een voorbode. Wij zijn niet zo bang aangelegd en lopen door naar de opstapplaats voor de rode bus. We rijden mee tot aan Hermits Rest, het eindpunt van de rode lijn, terwijl het onderweg steeds harder gaat regenen. Bij Hermits Rest aangekomen stappen we toch uit, niet wetende wat er te zien of te doen is. Weinig behalve schuilen voor het onweer naar nu blijkt. Het is nog niet echt dichtbij maar de flitsen worden frequenter en het wordt alsmaar kouder in onze zomerkleertjes. We willen de bus terug naar beneden pakken en samen met ons nog een hoop meer. In de eerste bus mogen wij net niet meer bij dus we staan vooraan in de rij voor de volgende die bijna meteen komt aanrijden. Terwijl wij al lekker warm en droog achterin zitten blijkt dat ze iedereen moeten evacueren vanwege het onweer. Het klinkt dramatischer dan het was denk ik, maar onze bus wordt propvol geladen.

Weer veilig beneden wordt het snel droger en warmer maar we besluiten toch met de blauwe bus terug naar de RV te gaan. Even wat droogs aan getrokken en we gaan nog even naar het Visitor Center om in de bioscoop de Grand Canyon film te zien, is wel leuk. Daarna gaan we nog even naar Market Plaza en kopen we wat te bakken aardappeltjes die als ik ze eenmaal gebakken heb in mijn Walmart kwaliteitspannetje, heerlijk smaken. Het rookalarm ging wel weer af. Wat voor een dwaas hangt zo'n ding aan het plafond vlak boven een fornuis met een nauwelijks werkende afzuigkap? Cruise America natuurlijk want die luisteren naar eigen zeggen naar hun klanten. De telefoon ontvangst en bijbehorende internet "snelheid" is hier bedroevend, wij hebben een prepaid T-Mobile kaartje. Mijn KPN sim van het werk ziet hier al helemaal niets. Hopen dat het morgen in Bryce Canyon beter is. Dat wordt een lange rit, we rijden daar heen via Page waar we echter niet blijven. Het is kwart voor acht als ik dit typ. Ik denk dat we morgen heel vroeg wegrijden dus zal het ook wel op tijd naar bed worden.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

We staan zeer vroeg op want vandaag hebben we een lange rit. Rond 7 uur rijden we aan richting Bryce Canyon. Eerst een behoorlijk stuk nog door Grand Canyon NP naar de oostelijke Entrance. Daarna nog een aantal mijl door Kaibab National Forest wat onvermijdelijk is omdat die twee aan elkaar vast liggen.

Bij Cameron pakken we de tweede rotonde die we in de States tot nu toe tegenkwamen, die bij het Excalibur hotel niet meegeteld, linksaf. Trouwens, die taxichauffeur die ons daar in eerste instantie op pikte wist niet eens het Engelse woord voor rotonde. Toen ik het roundabout noemde mompelde hij iets van yeah yeah. Roundabout is volgens mij meer iets Australisch maar dat weet ik niet zeker en ik vindt het niet belangrijk genoeg om op te zoeken. Afijn, wij gingen dus linksaf bij de roundabout van Cameron en gooiden meteen daarna bij de Chevron het dorstige bakbeest weer vol. Als je moet afrekenen is het niet zo fijn, maar als je instapt en de meter weer helemaal vol ziet staan geeft dat toch een soort behaaglijk gevoel. De rit gaat verlopen via Page bij Lake Powell waar we nog even de Horseshoe Bend willen vastleggen op onze eigen media. Het is een mooie rit en ook hier verbaas ik me weer over de hoeveelheid groen op het woestijnlandschap welke op Google Earth niet echt waarneembaar is.

Vlakbij Page is het niet moeilijk om te ontdekken waar de Horseshoe Bend zou kunnen zijn. Kijk daarvoor uit naar een uitpuilende parkeerplaats met veel Chinezen. We hebben geluk met het vinden van een parkeerplaats voor ons bakbeest. We lopen samen met een hoop onbekend volk de heuvelrug over naar het hoefijzer. We nemen eigenlijk te weinig tijd om fatsoenlijke foto’s te maken maar het is druk en we zijn pas op de helft van de 460 km die we vandaag moeten rijden. Druk of niet, mooi is het wel.

Drie kwartier na aankomst bij de Horse Shoe Bend zijn we weer op pad en rijden langs Page af over de brug langs de stuwdam van Lake Powell. Een mijl of vijftig voorbij Page zien we vanuit de verte, ik denk een mijl 20 verderop, nog een behoorlijk onweer waar we op af lijken te gaan. Uiteindelijk gaat het wel even behoorlijk regenen maar we draaien net op tijd naar het oosten af om het ergste te ontwijken. Een eind verder op de US-89 ter hoogte van Alton verbazen we ons over de kilometerslange schoonheid en groenheid van het dal waar we dan doorrijden.

Daarna draaien we rechtsaf de UT-12 op en daar krijgen we al een voorproefje van de mooie rode en roze rotskleuren van Bryce. Aangekomen bij de weg die leidt naar Bryce Canyon NP draaien we rechtsaf en een mijl verderop melden we ons bij Ruby's Inn RV waar we voor twee nachten gereserveerd hebben. Dankzij onze reservering worden we ook ondanks de bordjes "Full" toch toegelaten. Reserveren was wederom nuttig. We rijden naar ons plekje toe en sluiten alles aan. We hebben hier de RV niet meer nodig omdat we met gratis shuttlebussen naar het park kunnen (en terug).

Het is al later in de middag, rond 3 uur en we hebben nog niet goed gegeten, dat gaan we dan maar even doen bij Ruby's restaurant. Voor alles wat er hier te doen is hebben ze een Ruby's. Een General Store, benzine, Lodging ( heel veel lodging), paarden verhuur, ATV verhuur, noem maar op. Ruby komt van Reuben Syrett die hier rond 1916 de commerciële waarde al goed van inschatte. Ons komt dat nu goed uit want wij hebben een Ruby’s campingplaats en honger dus we eten wat in Ruby’s restaurant. Daarna gaan we nog met de gratis shuttlebus van het park welke ook tot Ruby’s komt, even naar het Visitor Center. Op de weg daarheen stopt de vriendelijke chauffeur nog even speciaal voor ons zodat ik wat foto's kan maken van een Pronghorn die langs de weg in de bosrand staat. We waren trouwens de enige passagiers maar dat kwam alleen omdat het al zo laat in de middag was. Ook Bryce Canyon is een National Park dus ook hier is even wapperen naar de chauffeur met de ATB card voldoende om verder te mogen. In het Visitor Center kijken we even een filmpje en kopen we nog een poster op rol voor thuis aan de muur in het geval dat onze eigen foto's daar niet geschikt voor blijken te zijn. Ik heb trouwens tot nu toe al behoorlijk wat panoramafoto's gemaakt, benieuwd hoe die gaan worden thuis want dat is hier nog moeilijk te zien.

We gaan daarna terug naar de camping, ook weer met de shuttlebus natuurlijk. We reserveren meteen voor overmorgen de Rainbow Tour bus welke twee keer per dag rijdt en veel verder het park in gaat dan de reguliere shuttlebussen die maar binnen een beperkt deel van het totale park rijden. Rond zeven uur zitten we weer in het restaurant voor de avondmaaltijd. Het blijkt veel te kort na onze vorige maaltijd te zijn want we krijgen geen van beide ons bord spaghetti leeg gegeten. Het was ook niet overdreven lekker dus dat hielp er ook al niet aan. Teruglopend naar de camping fotografeert Monique nog even een mooie zonsondergang tegen een minder mooi achtergrond decor, tja, je kunt niet alles hebben. We lopen verder over de camping waar schijnbaar iedereen elkaar probeert uit te roken met een eigen kampvuur, ongelofelijk wat een walm, stelletje mafkezen. Het zal wel een soort marshmallow syndroom zijn denk ik. Gelukkig staat ons campertje redelijk gunstig ten opzichte van die rookgordijnen.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

We slapen lekker uit tot half negen of zo en doen op ons gemak een ontbijtje inclusief brandalarm. En dat was met de deur open en afzuigkap aan, kan je nagaan. Daarna stappen we in de shuttlebus met een heel blije en vrolijke chauffeur die zijn bus de "Happy bus" noemt, hij is wel grappig. We rijden door naar het laatste punt en dat is Bryce Point. Het idee was om van daaraf via de Rim Trail in zo'n 2,4 kilometer naar Inspiration Point te lopen. Maar amateur dat ik ben heb ik verzuimd om onze drinkflessen te vullen, weer eens niet naar Monique geluisterd. Het is ondertussen al warm en we besluiten om de trail nu niet te lopen en de volgende bus te pakken naar een afzetpunt waar we de drinkflessen kunnen vullen. Maar niet nadat we voor het eerst de unieke schoonheid van Bryce Canyon in het echt aanschouwen en vastleggen. Bryce Point is het hoogste punt binnen Bryce Amphitheater, ja het heeft inderdaad wel iets weg van een amphitheater.

Afijn, we stappen dus in de volgende bus en stappen pas weer uit bij Sunrise Point omdat daar water is. We vullen de flesjes en besluiten om Queens Garden Trail en Navajo Loop Trail te lopen. Queens Garden Trail is geen Loop trail (in een ronde) maar aan het einde daarvan kan je dus of omdraaien en terug naar boven, of verder gaan op de Navajo Loop Trail wat wij dus doen. De combinatie van deze twee is ongeveer 4,6 kilometer. Het begin naar beneden is een fluitje van een cent en ontiechelijk mooi zijn die Hoodoos zoals de geërodeerde pilaren worden genoemd, van dichtbij. Hoodoo komt, naar ik meende te horen zeggen door één van de shuttlebus chauffeurs, uit het Navajo's en dat kan ik me wel voorstellen na dat gebrabbel in Monument Valley.

Meestal is het "What goes up, must come down", nu is het jammer genoeg andersom als we het tweede deel van de trail lopen, het Navajo Loop deel. Tussenliggend echter is er eerst nog een redelijk vlak stuk met magnifiek mooie bomen. Daarna tijdens de klim naar boven van zo'n 180 meter hebben we nauwelijks nog aandacht voor de omgeving, we blijken niet meer de jongste te zijn. We drinken en stoppen veel, maar constateren dat we het ten opzichte van anderen nog redelijk doen. Niet dat dat veel helpt zo'n constatering want je komt er geen stap verder mee naar boven. Een bijkomend probleem voor mij was dat ik het gevoel had dat het broodje kip van gisteren in een dunne vorm naar buiten wilde. Gelukkig hield ik het droog aan die zijde, in tegenstelling tot onder andere onze bezwete ruggen. Eenmaal boven ben ik gelukkig snel bij een restroom. We leren er weinig van want nadat we bijgekomen zijn van het één en ander we willen toch nog de Rim Trail vanaf Bryce Point lopen. Daarvoor moeten we eerst de bus naar beneden nemen en bij het Visitor Center overstappen in de bus terug naar boven. Ondanks dat de trail 2,4 kilometer lang is en de temperatuur zo rond de 30 graden ligt gok ik, is het lopen ervan voor ons toch een betrekkelijke piece of cake en bovendien heel erg mooi. Te voet aangekomen bij Sunset Point nemen we de bus terug naar de camping.

Rond vijf uur lopen we naar Ruby's General Store om kaartje voor de Rodeo van vanavond te kopen. Jammer, gisteren was ie afgelast vanwege het slechte weer, vandaag vanwege dat de rodeorijders blijkbaar meer geld konden verdienen met een echte rodeo in plaats van wat publiekelijk vermaak op een toeristenstier. Misschien morgen, maar zekerheid wordt er niet gegeven. We eten een, navenant de smaak, veel te dure steak en ik moet nog bijna braken als ik een hap neem uit een bakje waarvan ik denk dat het aardappelpuree is. Gadverdamme, zelden zoiets smerigs in mijn mond gehad, het ging dan ook meteen weer terug in hetzelfde bakje. Navraag bij de waitress leerde dat het Horseradish was, mierikswortel. Niet te geloven dat iemand dit lust. Dit is eigenlijk al de derde keer dat we in Ruby's restaurant niet echt lekker gegeten hebben. Morgenavond gooi ik lekker wat van die bevroren kant en klaar maaltijd in het Walmart kwaliteitspannetje, zeker weten dat dat lekker gaat smaken.

Terug bij de camper pakken we de Walmart stoeltjes erbij en gaan nog even lekker in het zonnetje zitten met een Budweiser en Cola binnen handbereik. Eenmaal binnen ga ik er maar weer eens voor zitten want het reisverslag van gisteren moet ik ook nog doen, daarvoor was ik gisteren te lui of te moe, wie zal het zeggen, ik niet. De internettoegang is hier overigens perfect, de Wifi hebben ze hier professioneel geregeld met op strategische plaatsen op de camping wifi schotels en versterkers op hoge palen. De internet snelheid is ook behoorlijk. Ook mijn USA sim van T-mobile heeft in Bryce goede ontvangst gelukkig. Alhoewel, een paar dagen zonder was ook geen ramp.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

We staan op tijd op want om 9 uur moeten we klaarstaan voor de Rainbow Tour bus welke dan voor komt rijden. Je mag daarin alleen mee als je hebt gereserveerd. Dat hebben we twee dagen geleden dan ook gedaan. De gewone shuttle bussen rijden alleen maar in Bryce Amphitheater tot aan Bryce Point en terug. De Rainbow tour bus rijd tot aan Rainbow point en heeft een chauffeur met dubbelrol als tourguide. Onze chauffeur heet Spike, een vriendelijke gepensioneerde man van 76 die dit vier dagen in de week doet, en dan twee maal per dag.

Rijdend naar Rainbow Point, 18 mijl vanaf de ingang, pikken we onderweg nog een paar hikers op die bij Rainbow Point moeten worden afgezet. Voor de rest zit de bus vol met nog oudere knarren dan wij, we voelen ons weer jong. Rainbow Point ligt op 2780 meter hoogte. Yovimpa point ligt hiervan aan de achterzijde en daar kunnen we ver kijken richting het zuiden. Spike wijst ons op een gecontroleerde bosbrand in de North Rim van de Grand Canyon, 90 mijl verderop. Ook kunnen we de elektriciteitscentrale van Page zien liggen, niet dat ik dat doe maar Spike zegt dat we het kunnen.

We zien hier een heel andere vorm van Bryce want ondanks dat het gesteente hetzelfde is, zijn hier nauwelijks Hoodoos. Omdat dit een stuk hoger ligt zijn hier een stuk minder bevroren en niet bevroren momenten. De Hoodoos eroderen omdat het tweehonderd nachten in een jaar vriest en dan overdag weer boven nul is. Hierboven bij Rainbow Point is de temperatuur constanter waardoor er een stuk minder erosievorming is. Terwijl Spike ook nog veel uitleg geeft over de planten en bomen knippen wij er weer lustig op los.

We dalen af via Ponderosa en Aqua Canyon naar Natural Bridge, een behoorlijk grote boog. Nog een paar uitzichtpunten doen we aan en ze hebben allemaal iets eigens en allemaal zijn ze mooi en fotogeniek. Als laatste doen we Fairyland Point aan welke net buiten de betaalde park grens ligt. Na aankomst bij de camping hebben we er drie en een half uur op zitten en het was interessant. We knipten trouwens onderweg in het voorbij rijden ook nog een vos.

Later in de middag gaan we tegen beter weten in toch maar weer bij Ruby's eten. Daar aangekomen lezen we dat ook vanavond de Rodeo niet door gaat, jammer want dat was onze laatste kans en het had ons wel leuk geleken. Als we bij het eten voor een "veilige" hamburger met friet kiezen zie ik vlakbij ons twee jongens eten waarvan er één hetzelfde heeft besteld als wij gisteren. Ik ben benieuwd hoe hij de Horseradish ervaart. Ik heb geluk, het eerste waar hij aan begint is een hap nemen van die drek, ik heb nog nooit iemand zo snel een kwart liter water weg zien spoelen. Na het eten zitten we nog een paar uur buiten de camper want het is lekker weer. Waarschijnlijk liggen we op tijd in bed want morgen gaan we naar Zion en ik wil daar het liefste bij het visitor center parkeren dus zullen we op tijd moeten zijn. Het is maar een kort ritje van 90 mijl dus als we rond zeven uur aanrijden moeten we daar wel voor de drukte wel kunnen zijn schat ik.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

We staan vroeg op want vandaag gaan we weer verkassen. Naar Zion NP gaat de rit en daarna naar de camping in Virgin, ik verzin het niet. Om 7 uur rijden we weg bij Ruby's, eerlijk gezegd ben ik er niet rouwig om want de camping was ook niet alles, wij hadden eigenlijk een veel te kleine plaats en schever dan de toren van Pisa. Hoe moeilijk kan het zijn om een campingplaats enigszins vlak te maken. Van links naar rechts staan we ongeveer 10 centimeter scheef en dat is te veel. Maar de schoonheid van Bryce Canyon maakte dat natuurlijk allemaal goed. Via een mooie rit draaien we na een mijl of 60 bij Mt Carmel Junction rechtsaf richting Zion de UT-9 op.

Een aantal mijl verder zien we aan het rode asfalt dat we in Zion NP zijn aanbeland. Nog even verder komen we bij de Park Entrance waar een vriendelijke dame ons wat park krantjes geeft nadat we met de ATB (America The Beautifull) kaart hebben gezwaaid. We kopen ook nog een "Tunnel Permit" voor 15 dollar voor de Mt Carmel tunnel een eind verderop. We rijden door via de Scenic Drive op de UT-9, wat is dit weer mooi. De hele weg hebben we de Gopro aan en Monique knipt er weer lustig op los.

Bij de tunnel aangekomen zet een meisje met een geel hesje, zodra ze onze RV aan ziet komen rijden, een oranje pion op het midden van onze weghelft en ze geeft een zwiep aan een draaibaar stopbord waaraan we gehoor geven. De Mt.Carmel tunnel is vroeger ooit uitgehakt toen ze nog geen campers hadden, er passen er dan ook geen twee langs elkaar in. Daarom moet je een permit kopen om er door te mogen en regelen ze dat op het moment dat er een RV door moet, de twee verkeersstromen één worden. Wij moet wachten en staan vooraan in de file die achter ons ontstaat. Het tunnelmeisje praat wat in een portofoon, waarschijnlijk met zo'n zelfde iemand aan de andere kant van de tunnel één mijl verderop want zo lang is ie. Op een gegeven moment komt er een rij auto's uit de tunnel en de laatste die er door mocht geeft een soort estafette stokje af aan het tunnelmeisje. Kort daarna mogen wij en rijden met 25 mijl per uur door het donker, er zijn in de tunnel geen lampen behalve die van de auto's. Wel is er om de zoveel yards of meters, wat je wil, een uitsparing naar buiten gemaakt zodat er een aantal vierkante meters daglicht naar binnen valt. Uiteindelijk rijden we de tunnel uit en zwieren vervolgens middels een aantal haarspeldbochten naar beneden.

Zoals ik gisteren al had verklapt wilde ik bij het Visitor Center parkeren. Daar aangekomen blijkt er voor ons nog ruim plaats op de RV parkeerplaats dus planten we het bakbeest daar neer. Het is nu ongeveer half tien. We lopen het Visitor Center binnen en zijn na ongeveer een halve minuut weer buiten. Wij hebben schijnbaar niets met Visitor Centers. Bovendien hebben we ons huiswerk gedaan en hebben al een plan wat we willen gaan doen dus lopen we terug naar de shuttle opstapplaats. Het lijkt druk maar de lege bussen komen hier snel vanuit het schijnbaar niets aangereden en binnen 10 minuten zijn we al op weg naar daar waar we heen willen, de "Temple of Sinawava", stop nummer 9 om de Riverside walk te lopen. Echter omdat we vanmorgen zo vroeg zijn vertrokken en de melk welke we in het bord met cornflakes gooiden zuur bleek te zijn, stapten we eerst uit bij stop 5, Zion Lodge. Hier zag ik een "eten" icoontje op de kaart staan. We waren nog net op tijd om een ontbijtbestelling te kunnen doen, inclusief ieder een beker niet zure melk, heerlijk. Voldaan maar niet moe stapten we wederom in een shuttle bus en gingen door naar stop 9 zoals hierboven al aangekondigd.

De "Riverside Walk" is een simpele trail die ook voor ouderen van dagen goed te doen is via een ook voor rolstoelers toegankelijk betonpad. Bij elkaar een kilometer of 3,5 heen en terug met een hoogteverschil van 17 meter. Wij gaan zo nu en dan van de gebaande weg af om een stuk over zandpad te lopen langs de Virgin rivier waar het hier eigenlijk om gaat. We maken weer veel foto's want wederom kruisen spectaculaire uitzichten ons pad. Op het einde van deze trail begint de "Narrows" hike. Het pad houdt hier op en wie verder wil zal door de Virgin rivier via steeds dichter bij elkaar komende rotswanden verder kunnen hiken. Het water is koud, ik denk een graad of 17, en de stenen in de rivier zijn groot. Ik zie veel mensen zonder verstand van zaken en zonder geschikte schoenen enthousiast het water in gaan om zich vrijwel meteen daarna nauwelijks staande te kunnen houden. Zelfs met de amateuristisch uitziende wandelstokken die zeker nodig zijn in de Narrows in hun handen. Voor ons zat de Narrows niet in de planning omdat we geen enkels willen verzwikken, huiswerk gedaan hè. Er zijn overigens in het verleden meerdere mensen omgekomen in de Narrows tijdens een zogenaamde Flash Flood. Dan regent of onweert het ongemerkt kilometers verderop en al dat water komt uiteindelijk aanstormen via de Narrows. Dat is ook precies de reden dat deze kloof er is, uitslijting via waterstromen. Afijn, als je in de Narrows zit en er komt een echte flood aan dan ben je kansloos. Vandaag was de Flood kans verwaarloosbaar. Na het Narrows gestuntel even te hebben aangezien en gefilmd keren wij weer om en eten een stukje terug een appeltje langs de Virgin waterkant.

Even later op de terugweg wijken we weer van het betonpad af en nemen de zandpad route langs de rivier waar we nog wat foto's schieten van wat volgens Monique een Wild Turkey is. Kort daarna echter veel leuker, een kolibrie in het wild die aan een rode plant aan het lurken is. Het is op een meter of 10 afstand en, zoals ik al in de Moab sectie had beschreven, een klein vogeltje. Wij vonden het in ieder geval cool. Terug bij de bus opstapplaats rijden we mee terug en we stappen uit bij Weeping Rock en maken daar nog even een klimmetje. Eenmaal terug bij het Visitor Center lopen we door tot net buiten de park uitgang waar we dachten de Springdale Shuttle te pakken om even in Springdale te gaan eten zonder de RV die nog op de parkeerplaats in Zion NP staat. Meteen bij de wandeluitgang echter was er al een restaurant waar we een veel te grote hamburger met friet hebben gegeten, dus die Springdale Shuttle hoefde niet. Daarna terug het park in en met de RV in mijn handen weer naar buiten.

Ik heb een camping gereserveerd in Virgin, een mijl of 10-12 voorbij Springdale. Ik had over de RV camping in Springdale niet veel goeds gelezen. De Zion Park campground met stroom zou ik toen echter pas in februari hebben kunnen reserveren en heb dat niet gedaan. We rijden dus naar Virgin en draaien linksaf naar het Zion River Resort, waar we een zeer mooie plek krijgen toegewezen met schaduw, veel gras rondom en een gewaterpaste plaats op betonplaten. Bovendien hebben ze er in de winkel melk die niet zuur is dus het ontbijt van morgen gaat lekker worden. Heet is het hier wel, dus terwijl we buiten zitten staat binnen de airco te draaien. Vannacht blijft het iets van 17-18 graden, beter dan in Bryce want daar was het ook afgelopen nacht weer koud.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

Onze camping, Zion River Resort, heeft een shuttle service naar het park, maar aangezien die pas om negen uur vertrekt en al om drie uur weer terug gaat en bovendien 7 dollar per persoon kost, kiezen we er voor om het bakbeest van de waterslang en stroomkabel te ontdoen en zelf te rijden zodat we onafhankelijk zijn. We zijn rond half tien bij de ingang van Zion NP waar al twee redelijke rijtjes auto's staan. Een paar minuten later staan wij wederom geparkeerd op de RV parkeerplaats vlakbij het Visitor Center. Die rij auto's bij de park ingang staat er trouwens volgens mij de hele dag want als we 's middags weer weg gaan staat men er nog. Ondanks dat het maandag is staan er naar mijn idee toch een man of tweehonderd al in de rij voor de shuttlebussen te wachten, met ons erbij dus tweehonderd en twee. Een paar minuten later is er stiekem nog een hele sliert achter ons komen staan, het is een razend populair park. Ik heb pas daarover nog iets gelezen dat ze er iets aan moeten doen maar nog niet weten wat.

De om de vijf minuten rijdende shuttlebussen slokken de rijen echter behoorlijk snel op en binnen een kwartier zijn wij weer op weg naar stop 5, Zion Lodge. We bestellen er net als gisteren ons ontbijtje met melk zodat we weer trail vaardig zijn. De zon schijnt al hevig maar daar hebben wij bij onze eerste trail geen last van, we lopen namelijk eerst de "Grotto" trail naar stop 6 en die ligt aan de rechterkant tegen de berg aan in de schaduw. De trail loopt lekker weg en we knippen denk ik weer mooie foto's. De Grotto trail vanaf deze richting gelopen gaat, als je bij stop 6 de brug oversteekt, over in de keuze tussen "Angels Landing" en "Kayenta" trail. Een gemakkelijke keuze want Angels Landing is niet voor watjes als wij, zeker niet bij deze temperaturen. Om toch nog iets van Angels Landing mee te nemen zoomen we maar even in op diegenen die nu al reeds op de top er van staan.

Wij draaien dus linksaf over de bergwand heen weer richting stop 5 via de "Kayenta" trail. Het is een leuke, niet moeilijke trail met goed te doene hoogteverschillen, voor watjes dus. Om de zoveel stappen verandert het uitzicht weer in nieuwe fotomomenten. Tijdens deze trail meandert de Virgin river links met je mee, totdat het bergpad rechtsaf gaat en overgaat in de "Emerald Pool" Trail. Wij nemen de Lower route, niet vanwege de verwachte gemakkelijkere toegankelijkheid maar vanwege de verwachting dat die mooier is. Mooi is het en het water dat daar naar beneden druppelt zorgt ook nog voor enige welverdiende verkoeling. We lopen de trail verder af en komen weer uit bij Zions Lodge waar we nu een sandwich en een salade kopen, met melk, want ze hebben hier gelukkig net als de melk van de Walmart, lekkere melk. Wij zijn melkmuilen.

We gaan daarna nog even net als velen in de schaduw onder de grote boom op het grasveld liggen om energie op te doen voor de volgende trail. Dat is echter geen officiële trail. We draaien bij de brug naar Emerald Pool rechtsaf en lopen over het zandpad langs de rivier weer dieper Zion in om uit te komen wederom bij stop 6. Ook dit is een watjes trail maar daarom niet minder mooi. Je hebt er bovendien geen last van anderen want het is geen echte trail. We zien er nog een onfotografeerbare kolibri, wat rupsen, een koppeltje kuifeenden (thuis nog opzoeken), en een eend met een stuk of zes kuikentjes aan de overkant zwemles krijgen. Op een gegeven moment maakt de rivier een bocht en dan is aan de uithollingen aan de oever duidelijk de kracht te zien van een echte flash flood welke daar een keer of twee drie per jaar doorheen raast, ik zou dat wel eens willen zien in het echt maar vandaag gaat dat niet gebeuren.

Bij stop 6 aangekomen stappen we in de shuttle bus en rijden mee naar het Visitor Center waar we uitstappen en de RV oppikken. We zwaaien dag naar Zion als we het park uitrijden en tanken nog even voor 30 dollar bij een aftands Chevron pompstation aan het einde van Springdale. Ik moet het ongeveer uit zien te kienen dat de tank maar een kwart vol zit als ik hem weer in lever bij Cruise America want hij zat ook maar voor een kwart vol bij ophalen.

Terug op de camping gaan we nog lekker even zwemmen en in een ligstoel liggen, daar knap je van op met deze temperaturen. Later in de middag koppel ik het bakbeest wederom los om even naar Hurricane te rijden waar we een Taco Belletje doen, kost geen drol maar smaakt wel lekker als je het niet te dikwijls eet. Net als je Hurricane inrijdt steek je overigens nog de Virgin river over welke daar ook een behoorlijke sleuf heeft gegraven, misschien wordt dat daar nog wel ooit een nieuwe Zion. 's Avonds zitten we lekker buiten terwijl de airco de RV van binnen probeert koel te maken, daarvoor zijn dus die 30 ampère aansluitingen, voor de airco's. Er zitten hier trouwens wel veel lastige minuscule vliegende dingen die niet steken, ongedierte zeg maar. De hele tijd moeten we met de handen wapperen, beetje lastig maar geen drama. Verder hebben wij tijdens onze vakantie daar geen last van gehad. Morgen hebben we de rit naar onze laatste camping bij Lake Mead, een rit van een uur of 3-4 dus dat valt wel mee.

Had ik al verteld dat de achterrem steeds meer herrie begint te maken de laatste dagen? Het komt mij over als het geluid van ijzer op ijzer alsof er een remschoen weg of op is. Hij remt echter nog wel maar het meeste denk ik op de voorremmen. Ik probeer maar zoveel mogelijk op de motor af te remmen indien bergafwaarts, met de "Tow/Haul" knop dus. Gelukkig hoeven we niet veel mijl meer naar het eindpunt. We hebben weinig zin om de laatste twee dagen wachtend bij één of andere garage door te brengen en wagen het er op.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

We gaan op weg voor onze op één na laatste etappe welke voor het grootste deel via de I15 in zuidelijke richting verloopt vanaf hetzelfde Hurricane als waar we gisteren even waren gaan eten.

Gelukkig vandaag veel snelweg kilometers zodat ik dan minder hoef te remmen. Op de snelweg lijkt het of er steeds meer onbalans in de achterwielen komt en behalve dat lijkt de uitlijning van de voorwielen ook steeds slechter, hij trekt steeds meer en meer naar rechts. Het lijkt me echter nog wel te doen zonder hem aan de kant te zetten en Cruise America te moeten bellen. Wie weet wat voor een drama dat weer met zich mee zou brengen.

Bij Nellis Air Force Base, Exit 58, gaan we van de Interstate af om zodoende binnendoor naar Lake Mead te rijden, zo'n 30 mijl verderop. Bij de toegangspoort voor Lake Mead Recreational Area rekenen we nog even 20 dollar af om hier een aantal dagen te mogen rondrijden, ik geloof zeven dagen of zo maar wie houdt het hier zo lang vol in die hitte? Aangekomen bij camping Lake Mead RV rem ik voorzichtig om niet de hele camping aan het schrikken te maken van het ijzer op ijzer geluid en we melden ons bij de receptie. Ook hier herkennen ze ons van de reservering maar we mogen nog niet op onze plaats, het is pas elf uur en we mogen er pas om twee uur op. Dat komt eigenlijk goed uit want we willen eerst nog even naar de Hoover Dam, zo'n drie mijl verderop.

Bij de Hoover Dam aangekomen moeten wij in de rechtse rij welke er nu niet staat, die is voor RV's en bussen. Een man met een hoedje op en zijn hele gezicht wit van de zonnecrème vraagt of ik de motor wil uitzetten en of ik wil uitstappen wat ik natuurlijk doe. Hij vraagt om een paar kleppen te openen waarna hij ook even binnen in de camper wil kijken. Het schijnt allemaal in orde te zijn want we mogen verder rijden. Het is niet warm, nee, het is verschrikkelijk heet, een graad of 38 volgens internet en dat kan wel kloppen. We rijden langzaam via een haarspeld naar beneden en rijden over de dam naar de Arizona zijde van de Hoover Dam waar we een behoorlijk stuk naar boven moeten rijden om te kunnen parkeren. Hoog parkeren betekent verder naar beneden lopen maar ook een beter overzicht voor foto's. Wat me vooral opvalt is de lage waterstand door de jarenlange droogte in deze gebieden. Ik meen dat het water dat via de Colorado rivier in Lake Mead stroomt voornamelijk bestaat uit smeltwater uit de bergen van de Rockies. Het is een indrukwekkend ding die dam, dus doen we ook nog maar de Powerplant Tour. Eerst een filmpje, daarna met de lift naar beneden voor wat algemene uitleg en daarna nog even in de generator hal aan de Utah kant. Alles is daar groot en lomp. Na de tour welke zo'n uur duurde inclusief film, lopen we terug naar waar de camper geparkeerd staat, een hele klim in deze hitte.

We rijden terug naar de camping waar we meteen doorrijden naar onze plaats want de incheck registratie hadden we in eerste instantie al afgewerkt. Onze plaats blijkt te liggen in een afgebakend deel van een plaats of 10 waar verder niemand staat dan wij. Wazig natuurlijk omdat toen wij vanmorgen te vroeg aankwamen werd er door de receptionist verteld dat onze plek nog bezet was. Complete onzin want verder die nacht zouden er maar twee campers staan. Langs ons kwam een schuwe Cruise America ganger die er schijnbaar alles aan deed om geen contact te hebben. Alles aangesloten en de dak airco vol aangezet, het is nog steeds te warm.

Afkoelen in Lake Mead lijkt ons een goed plan. We zijn zo naïef om te denken dat we wel naar Lake Mead kunnen lopen op onze slippertjes met zwemkleren aan en koeltas om. Aangekomen bij de rand van de camping worden de stenen al rap groter en groter en worden we ons bewust dat de lage waterstand van Lake Mead ons parten gaat spelen in het er naar toe lopen. Waar een jaar of 10 geleden de rand van het meer niet ver van de camping af lag, is dat nu naar mijn inschatting een kilometer verderop. Nog niet verslagen draaien we om en pikken de camper op om er mee naar Boulder Beach te rijden. Dat gaat beter dan op slippers lopen. Bij het keienstrand aangekomen parkeren we de camper op de voormalige Lake Mead bodem. Het is er niet druk, ik schat een mens of 30. We pakken onze Walmart stoeltjes achter uit de RV en sjokken moeizaam over de keien naar de waterkant op onze slippers. Daar aangekomen voelen we het water en zien we de bodem. We komen tot de conclusie dat als we het water in willen, we ander schoeisel aan moeten doen dan slippers. Ik haal die dus even uit de camper zo'n honderd meter terug. Dat werkt beter met het lopen tot je diep genoeg bent om te zwemmen. Het water is in ieder geval helder en heerlijk van temperatuur, we koelen lekker af en daar ging het toch om.

Rond vijf uur als we weer op de camping terug zijn denken we nog wat koude cola te kopen bij de receptie maar die vogels waren echter al gevlogen dus we zullen het moeten doen met de cola en het bier dat we nog hebben. Vers drinkwater hebben we trouwens nog meer dan genoeg dus van de dorst zullen wij hier vanavond niet omkomen. We zitten tot een uur of tien buiten te puffen, wat is het drukkend warm. Ik bel ook nog "even" naar het Excalibur hotel in Vegas om te vragen vanaf hoe laat we morgen de kamer op kunnen. Na drie kwartier een bandje te hebben aangehoord dat het niet meer lang zal duren voordat er gaat worden opgenomen vertelt eindelijk een echt persoon aan de andere kant van de lijn me dat dit om drie uur 's middags is.

Deze camping is van alle campings die wij gehad hebben de meest onaantrekkelijke om te verblijven. Vanwege de hitte is het er schijnbaar levenloos. Gelukkig zijn we maar op doorreis en hebben deze camping uitgekozen omdat we morgen de camper schoon moeten inleveren. Laat in de avond als het “afgekoeld” is gaan we naar bed om te proberen wat te slapen, geef mij maar de kou van Yellowstone. We zetten geen wekker want we hebben morgenochtend tijd genoeg om op te staan, de camper te poetsen en daarna naar Las Vegas terug te rijden.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

Ondanks de hitte hebben we redelijk geslapen en na het ontbijt gaan we opruimen. Monique pakt de koffers in en poetst, ik gooi weg wat we niet meer nodig hebben en poets. We hadden het liefste de bruikbare spullen die wij niet meer nodig hadden, zoals koffieapparaat, broodrooster, goede braadpan enzovoorts, op deze camping aan iemand gegeven die net aan zijn vakantie begon en deze spullen nog niet had. Er is echter niemand behalve de schuwe Nederlandse familie in ook een Cruise America camper welke al vertrokken is als wij opstaan...... jammer dus gaat het de kliko in. De stoeltjes heb ik maar langs de vuilnisbak gezet. Later blijkt dat je bij Cruise America dit soort spullen daar neer kunt zetten voor anderen om mee te nemen maar de communicatie bij CA is slecht dus wij wisten hier niet van. Afijn, vier vuilniszakken vol met spul en overbodig eten worden door mij met tegenzin in de vuilcontainer geworpen. Monique heeft de binnenkant van de camper zuiverder dan bij ontvangst gemaakt, die ziet er weer netjes uit.

Rond half twaalf rijden we richting Henderson in Las Vegas onze laatste 20 mijl om daar het bakbeest in te leveren. De route is super gunstig want ik hoef maar drie keer te remmen in totaal. Aangekomen bij Cruise America inspecteert een zeer ongeïnteresseerde muts een paar puntjes zoals benzine en propaan stand. Ik probeer haar drie keer duidelijk te maken dat de remmen en de uitlijning echt bagger en gevaarlijk zijn maar het boeit haar niet, "They will look at it" zegt ze. Ik heb daar echter grote twijfels over maar ik heb mijn best gedaan. Wij krijgen in ieder geval onze 500 dollar borg teruggestort en er wordt een Uber taxi geregeld om ons terug te brengen naar Excalibur. Geen enkele vraag van hoe het was geweest, geen enkel bedankje voor het klant geweest zijn bij hun, totale desinteresse van al wat er daar aan CA personeel rondliep. Zo ongeveer het zelfde gevoel als we bij vertrek een aantal weken geleden ook al hadden. Voor mij in ieder geval geen Cruise America camper meer.

Donna, onze Uber chauffeur brengt ons in haar Honda Civic, in welke onze twee koffers echt maar juist in de kofferbak passen, naar het Excalibur hotel. Het is nu één uur en we sluiten in de incheck rij aan. Ondanks dat we twee uur te vroeg zijn mogen we gewoon al op onze kamer op de tweede verdieping. Gelukkig want anders zouden we nog een uur of twee met onze koffers ergens moeten blijven.

We lopen daarna over de strip terwijl het rond de 40 graden is. We maken foto's en filmpjes en verbazen ons over de absurditeit van deze stad maar ondanks dat is het natuurlijk wel leuk om een keer in het echt te zien. Wij geloven echter niet dat we het hier meer dan een paar dagen zouden (willen) uithouden, geef ons Yellowstone maar of om het even welk ander National Park. Nu ik zie wat hier aan energie wordt verspild snap ik trouwens waarom Lake Mead zo laag staat :-)

We lopen best wel ver over de strip, tot net voorbij Caesars Palace en terug. Bij terugkomst in het hotel gaan we even rusten op het superzachte kingsize bed, je zakt daar ongeveer een halve meter in naar beneden. Voor het avondeten klappen we er nog even honderd dollar tegenaan in Steakhouse at Camelot voor twee (lekkere) steaks, wat (lekkere) frietjes en twee cola. Niks voor niks hier. Daarna lopen we nog een klein stuk de strip op omdat het er met die lichtjes allemaal wat spectaculairder uitziet. Om elf uur liggen we echter weer in bed want morgen vliegen we weer naar huis.

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

Onze wekkers gaan om 7 uur af en we staan op. Onze koffers en rugzakken staan al klaar want die heeft Monique gisteren nog opnieuw ingepakt en verdeeld, dat ging in de camper nogal moeilijk waardoor we toen twee extra tassen nodig hadden om alles in op te bergen en nu niet meer. We pakken eerst nog een ontbijtje in het Excalibur, broodje ei met bacon en melk, wat anders? Daarna halen we onze koffers op en checken uit zonder bij te hoeven betalen. Lopen naar de hoofduitgang en stappen in de taxi die ons naar het vliegveld brengt. We hebben een leuk gesprek met de chauffeur over Trump. De hoorzitting met de ontslagen FBI directeur was net geweest of nog bezig geloof ik.

Aangekomen bij het vliegveld stopt hij bij het sign "Air Canada" en de rit kost twaalf en halve dollar. Ik geef hem twintig en bedank hem voor de leuke rit, we hebben echt gelachen. We gaan naar binnen en hebben binnen no time onze koffers achtergelaten en zijn daarna binnen vijf minuten door de beveiliging. Dan begint het wachten bij gate D20 waar we drie uur later instappen. Wij zitten links langs elkaar in een rij met twee zitplaatsen, da's fijn, heb je van niemand last als je moet opstaan voor naar het toilet of zo.

De vlucht naar Toronto gaat voor mijn gevoel snel voorbij. Onderweg daar naartoe nog een Customs formulier ingevuld die de douane van Canada graag wil hebben, een wazig gedoe allemaal. Na het uitstappen een aantal gangen door, en twee lange verticale roltrappen over waartussen drie douane mensen zitten die tegenstelling tot Houston wel snel mensen kunnen doorlaten en een formulier in ontvangst nemen. Daarna de hoek om en met de verticale roltrap weer terug in de richting waar we vandaan kwamen, voor mijn gevoel althans. Wij moeten naar gate E71 en zijn daar ondanks de anderhalf uur die wel in totaal maar hadden, ruim op tijd. Na een kwartier of drie zitten we op 46A en 46C stoelen langs elkaar. Na zes en half uur in de lucht en weinig slaap landen we iets na tien uur in de morgen op Schiphol in de regen, pikken de auto op van P3 en rijden weer naar huis. Thuiskomen is ook wel weer fijn...

*** Voor een betere versie met veel foto's en werkende links, zie mijn site https://sites.google.com/view/svdpalen ***

Terugkijkend op deze vakantie nog een aantal tips

• Voor ons was dit de vakantie van ons leven.
• Als je ook zo'n vakantie wil, doe dat dan als je het kan en stel het niet uit tot later "Als ik met pensioen ben" of zoiets.
• Probeer het hoogseizoen te vermijden vanwege de populariteit van de parken en de bijbehorende drukte.
• Probeer het hoogseizoen te vermijden vanwege de veel hogere camperhuur kosten.
• Boek tijdig (voor januari als het kan) vanwege extra vroegboekkorting op de camperhuur en omdat je waarschijnlijk veel tijd nodig hebt om alles te plannen.
• Lees reisverslagen van anderen, daar kan je veel van opsteken.
• Als je Yellowstone wil aandoen, overweeg dan om op Salt Lake City te vliegen in plaats van Las Vegas, dat scheelt veel kilometers en mogelijk twee dagen rijden.
• Als je vroeg in het seizoen naar Yellowstone gaat neem dan warme kleding mee.
• Let op extra drukte in het Memorial day weekend.
• Kies je camper verhuurder zorgvuldig. Voor ons in ieder geval geen Cruise America/Canada meer!
• Zorg voor voldoende geheugenkaartjes. Wij hadden er 10 van 64GB volgeschoten met foto's en GoPro filmpjes.
• Als je naar Amerika gaat, zorg dan dat je papieren in orde zijn.