Zaterdag 1 maart trekken we om 17.30 uur onze voordeur dicht om met de bus en de trein naar het Hampton by Hilton hotel in Hoofddorp te reizen. Onze vlucht op zondag is om 10.15 uur en om op tijd en zonder stress op Schiphol te zijn, pakken we dit hotel, waar we ook op onze eerdere reizen naar Amerika overnacht hebben. De reis verloopt voorspoedig en om 20.00 uur checken we in. De receptionist verblijdt ons met elk twee consumpties voor een drankje of een snack. Nou dat is fijn en een uurtje later zitten we in de lobby aan een glas lekkere chardonnay. Op tijd naar bed, want om op tijd op Schiphol te zijn zetten we de wekker op 6.00 uur.

Zondagmorgen om 4.30 uur worden we wakker door een bliep van de telefoon. Een SMS van Britisch Airways/American Airlines die ons mededeelt, dat onze reis naar Chicago gecanceld is. Hoewel de SMS aangeeft dat BA alles zal doen om ons die dag nog in Chicago te krijgen, slaat de schrik ons om het hart en allerlei horrorscenario's doemen op. Wanneer vertrekken we nu en komen we wel op zondag aan? Wat als we bus op maandag missen? Hoe kom je dan in Elkhart? Een half uur later komt de eerste email binnen en daar staat in, dat wij niet om 10.15 uur maar om 12.35 uur met KLM vertrekken en een directe vlucht hebben. Met BA zouden we eerst naar Heathrow vliegen en met een overstaptijd van bijna drie uur met American Airlines door naar Chicago en daar om 17.00 uur aankomen. Met de KLM-vlucht wordt de aankomsttijd 14.30 uur. Nou dat is nog eens geluk hebben en na de aanvankelijke stress en opwinding, toch blij dat alles goed geregeld is kunnen we de slaap niet meer vatten en staan dus maar vroeg op om te ontbijten. Tegen 8.30 uur vertrekken we met de trein naar Schiphol. Aangezien we geen ticket hebben, moeten we op Schiphol bij de KLM-balie 16 onze tickets laten aanmaken en de koffer inleveren. Dat loopt allemaal probleemloos en ook de security-check en de zelfscan van onze paspoorten gaat lekker snel, waardoor we rond 10.15 uur een plaatsje in de buurt van gate E2 opzoeken vanwaar we vertrekken. We overbruggen de wachttijd met wat lezen en puzzelen en precies volgens de aangegeven tijd kunnen we door de gate. Tegen 12.45 uur worden de motoren gestart en tien minuten later stijgen we op. Altijd weer een spannend moment. De reis verloopt prima en zoals altijd is de service aan boord dik in orde en zijn de stewardessen al snel op de been om een drankje en een hapje te serveren. Het eten is oké, maar de laatste reizigers die aan de beurt zijn voor een warme hap hebben niets meer te kiezen en kunnen alleen nog rode kool en gehaktballetjes krijgen. De vegetarische pasta is op. Rond 14.00 uur plaatselijke tijd landen we op O'Hare. Eenmaal binnen wordt ons plezier behoorlijk gedempt door de enorme wachtrijen voor de Immigration. We schuifelen door de lines die maar niet snel willen slinken. Alles bij elkaar duurt het wachten en het nietszeggende gesprek met de douanebeambte een dik uur. Onze koffer komt net de band op als we daar zijn en een paar minuten later, staan we bij de trein die ons naar terminal 2 brengt. Daar vertrekt de shuttle-bus naar het Wyndham hotel. Vorig jaar waren we gedachteloos een Nederlands echtpaar gevolgd, die zeiden te weten waar we moesten zijn. Nou dat hebben we geweten. Ruim 1,5 uur staan te staan blauwbekken van de kou en maar geen busje. Inmiddels had zich een groepje van tien reizigers verzameld. Toen maar bellen en daar bleek dat wij bij terminal 2 i.p.v. terminal 3 moesten zijn. Travelhome had dat van te voren nog in een email aangegeven, maar gewoon vergeten en ja die andere reizigers zouden het wel weten. Nu gaat alles lekker vlot en tegen 16.00 uur zijn we in het hotel. Daar de koffers gedropt en op naar Target om een prepaid simkaart te kopen, waarmee we kunnen navigeren en bellen in Amerika. De keuze voor Target was op basis van een aanbeveling van een Nederlands stel die we vorig jaar spraken. Wij hadden bij T-Mobile een simkaart van 12 Gb gekocht, waarvoor we 78 $ moesten betalen. Bij Target hadden zij 45 $ betaald voor 15 Gb en waren op basis van eerdere goede ervaringen daar weer naar toegegaan. Voor de kaart betaalden we 5 $ en voor 10 GB was het 30 $. De simkaart werd netjes geïnstalleerd. Grappig was, dat toen wij vertelden wat we gingen doen, de verkoper onmiddellijk zei: "aha het is de tijd van het jaar dat wij weer Nederlandse klanten krijgen". Daarna bij Subway broodjes gehaald voor morgenvroeg in de bus. Het ontbijt in het hotel is niet bijzonder en tijdens de busreis hebben we genoeg tijd om van het broodje te genieten. Subway heeft inmiddels ook automatisch "tippen" ingevoerd, indien je met een kaart betaald. Alvorens je akkoord geeft, krijg je een scherm te zien waar je het percentage tip kunt (moet) invoeren. Nu is het 10, 15, 20 % of Custom. Vorig jaar was er nog een keuze 0 %, maar nu kun je er niet meer aan ontkomen om een tip te geven. Dus dat maar gedaan. Zo kunnen de grote bedrijven nog meer kosten op personeel besparen en worden lagere loonkosten door de consumenten gecompenseerd. Wil je dit niet, betaal je gewoon cash. Nog snel wat Dollars gepind en waren we klaar voor onze reis. Tegen 21.00 uur begonnen de ogen zwaar te worden. Het was een lange en enerverende dag geweest en tijd om te gaan slapen. Om te kunnen slapen de stekker uit de airco getrokken die in de kamer hing en veel te veel lawaai maakte. Met geen mogelijkheid uit te schakelen, dus dan maar zo.

Het is maandagmorgen en zijn om 4.00 uur wakker. Te vroeg om al op te staan, dus worden de kranten op de iPad gedownload om de tijd tot opstaan te overbruggen. Lekker douchen en daarna koffie zetten met de flesjes water en de instantkoffie die in de kamer aanwezig zijn. Tien voor zes stappen we in de bus en het blijkt dat we de laatsten zijn. De bus is nagenoeg vol en alleen achterin is nog plaats. Stipt op tijd vertrekken we. De chauffeur die zich niet voorstelt of ons welkom heet, zet er goed de vaart in. Helaas nemen we niet de oostelijke route door Chicago, maar rijden direct zuidwaarts. Jammer, want de skyline van Chicago is toch bijzonder en nu zien we alleen duffe woonwijken en fabrieken. Het verkeer op de snelweg valt mee en twee uur later komen we aan bij de fabriek in Elkhart. Dit is een andere locatie dan in 2024. Chris van Road Bear komt in de bus en heet ons welkom in "Elkhart de RV Capital of the World" en vertelt dat 90 % van alle RV's uit Elkhart komt. Hier bedoelt hij natuurlijk Amerikaanse campers, maar de Amerikanen halen World en Domestic nog wel eens door elkaar. Hij informeert ons, in begrijpelijke taal, over de gang van zaken bij de overhandiging van de camper en alle do's en don'ts over het gebruik daarvan onderweg. Hij raadt dringend af, om de camper te "dewinterizen" en geen gratis camperplaatsen te kiezen i.p.v. een camping. Alle passagiers krijgen bij het uitstappen te horen wanneer hun overhandiging gepland staat. Voor sommigen is dat schrikken, want dat betekent al snel een lange wachttijd. De volgorde in de planning is namelijk gebaseerd op de boekingsdatum. Om 9.45 uur wordt er gestart. Wij staan op plaats vijf en zijn om 10.40 uur aan de beurt. Dus maar eens rustig koffie drinken en wachten. Er staan twee dames van Road Bear achter de balie. De één verzamelt het rijbewijs, credit card en de voucher (dus altijd op papier uitprinten) en de andere neemt je mee door het papierwerk. De laatsten vandaag staan voor 15.30 uur gepland. Een Duits echtpaar naast ons heeft al besloten om hun planning voor die dag aan te passen en zoeken in Elkhart een camping. Hetzelfde doet een Nederlands stel en toevallig hebben beide stellen dezelfde camping gekozen en gaan bellen om te reserveren. Wanneer wij aan de balie staan om het papierwerk door te nemen gaat alles vlotjes. De medewerkster legt duidelijk de tekst van het contract uit en vraagt om alle punten te signeren. Wij bestellen twee campingstoeltjes voor 20 $ en gaan weer zitten totdat medewerker Terry onze naam noemt en ons voorgaat naar buiten naar de camper om uitleg te geven en de sleutel te overhandigen. Als wij naar buiten lopen gaat er een vijfkoppige Japanse familie met ons mee en stelt zich naast ons op bij de camper. Terry kijkt verbaasd en probeert de familie uit te leggen dat er toch echt sprake moet zijn van een vergissing, maar dat lukt niet best. Zij begrijpen het niet. Ik wijs op mijn horloge en probeer duidelijk te maken dat zij pas over enige tijd aan de beurt zijn. Ze druipen af. Wel sneu want zij moeten nog best lang wachten. Terry vraagt of wij camperervaring hebben en aangezien dit onze vijfde reis met Road Bear is, knikt hij tevreden. Hij heeft exact een kwartier voor uitleg en als er dan nog vragen zijn, moeten we lang wachten tot er tijd is voor meer uitleg. Het blijkt dat we het kleinste type camper hebben, 21,2 ft met een redelijk modern interieur en een praktische indeling. Snel loopt hij door zijn checklijst heen, test de koelkast, de verwarming en de airco en controleert het testpaneel met de indicatoren voor accu, water, de generator en de tankinhoud van water en de afvoer. Hij maakt buiten alle luiken open van de afvoer, propaantank en generator en die waar de aansluitkabel voor de elektriciteit ligt. Terry geeft nog eens duidelijk aan vooral het watersysteem niet aan te sluiten op een waterbron en ter plekke besluiten we dat we dat ook niet gaan doen. Door de snelheid waarmee hij de zaken wil afronden, vergeet hij iets, waar we later pas erg in krijgen. Na installatie van de dashcam en de route te hebben vastgelegd, zijn we om 11.15 uur klaar om te vertrekken richting Columbus Indiana. Al direct na vertrek horen we een vervelend bonkend geluid achter ons en proberen al rijdend te lokaliseren waar dat vandaan komt, maar dat lukt niet en we stoppen dus om de zaak wat beter te onderzoeken. De oorzaak ligt bij het tafelblad van het zitje en als we dat niet opgelost krijgen, demonteer ik het blad en leg dit op het bed en besluiten dit tot het einde van de vakantie zo te doen. Om 15.45 uur rijden we Columbus in om boodschappen te doen. We gaan achtereenvolgens bij Kroger, Aldi en Walmart shoppen. Kroger heeft als enige brood wat wij lekker vinden en geen “stopverf” zoals dat bij Aldi en Walmart het geval is. Veel van dat brood kun je bijna fijnknijpen en is nog eens extra gezoet met suiker en smaakt werkelijk voor geen meter. Het brood bij Kroger is "fresh baked in-store"en heet Seeded Ancient Grain, bevat geen "added sugar" en smaakt volgens ons zoals brood hoort te smaken. Bij Aldi kopen we mijn favoriete Duitse bier, mandarijnen en nog wat etenswaar en de rest van de spullen bij Walmart, die we ook op eerdere reizen daar gekocht hebben. Aangezien de inkopen ruim twee uur in beslag nemen en we nog naar de camping Woods 'n Water moeten rijden, komen we daar om 18.15 uur aan. De receptie is al lang dicht. We vullen een night reservation in, doen cash geld in een envelop en stoppen deze in de brievenbus. Tegen 21.00 uur zijn we gesloopt. De camper is ingepakt en reisklaar. Het was een lange dag en dus tijd om naar bed te gaan.

Ook vandaag zijn we vroeg wakker. We hebben nog duidelijk last van het tijdsverschil en verder helpt het ook niet dat op de camping veel langkampeerders verblijven, die vroeg naar hun werk gaan. Sommige daarvan hebben, vinden wij, de onhebbelijke eigenschap om ruim voordat ze wegrijden de motor aan te zetten, die dan soms wel een kwartier staat te grommen. Dit helpt ook niet om weer in slaap te komen. Dus staan we om 6.00 uur op, monteren het tafelblad, en nemen de tijd voor een lekker ontbijt en om nog eens goed naar de camper te kijken die we hebben meegekregen. Het valt op dat een aantal dingen ontbreken. Voor het eerst hebben we geen elektrisch koffiezetapparaat, maar moeten we met de hand opschenken. Missen onderzetters voor de pannen op tafel, een afwasborstel en voorraadbusjes om spullen te bewaren. Zaken, die in voorgaande jaren wel aanwezig waren. Ook nergens een haakje om iets op te hangen. We vinden dat de plaats van het bed in de camper niet ideaal is. We hebben een bed in de lengterichting naast de gecombineerde toilet en douche en kunnen alleen via het voeteneind in en uit bed komen. Dus dat was vannacht tijgeren om uit bed te komen om te plassen en dat moeten we helaas wat vaker. Maar oké we redden ons ermee en na het ontbijt maken we ons op voor de reis naar Louisville. Onze eerste tussenstop voor vandaag. Gisteren hebben we 217 mile gereden en vandaag zijn we, omdat we een uur tijdsvoordeel hebben, van plan om 290 mile te rijden. Ons einddoel is Energy Lake Campground waar we in 2020 ook zijn geweest. Ver van de bewoonde wereld in het Land between the Lakes met nette WC’s en douches. We vertrekken om 8.30 uur. Tegen tienen rijden we Louisville in. De snelweg 65 is niet best en de camper rammelt dan ook flink op het ruwe asfalt. De navigatie heeft ons tijdig een alternatieve route aangeboden, omdat er op de snelweg files staan. We parkeren bij Lincoln Memorial Parking Lot en lopen naar de oude spoorbrug die de Ohio rivier overspant en steken deze over naar de andere kant. Onderweg komen we veel wandelaars, joggers en fietsers tegen die de harde wind op de brug trotseren, maar bijna allemaal vriendelijk groeten. Leggen de skyline van Louisville op foto’s vast en lopen naar het Lincoln Memorial dat gewijd is aan zijn leven als president en voorvechter van de Emancipation Proclamation die als wet de slavernij afschafte. Daarna lopen we terug naar de camper. Hier merken we een belangrijk voordeel van de camper op die we nu hebben. De geringe lengte van 22 ft, biedt ons de mogelijkheid om op een parkeerplaats voor auto’s te gaan staan. Met grotere campers wordt dat lastiger en soms moet je, bij gebrek aan een specifieke RV-plaats, overdwars gaan staan omdat anders de achterkant te veel uitsteekt. Mijn vrouw, die helpt om zonder problemen achteruit te rijden merkt op, dat er een plasje water onder de camper ligt. De plas ligt onder het luik waar de afvoer zit en dan blijkt dat Terry de vorige dag de schuiven van de grey en black watertank niet heeft dichtgedrukt, en ook is de afsluitklep van de afvoer niet bevestigd. Dus staat er in het compartiment een flink laagje "gekleurd water”. Gelukkig maar dat we in Columbus een toilet konden gebruiken, anders …. nou ja dat laat zich raden. Na een bezoek aan Kroger om extra brood in te slaan, die de diepvries ingaat, rijden we verder over de 69 richting het westen. Tijdens de rit zien we in de middenberm tientallen reeën liggen die zijn aangereden en daar zo te zien al een tijdje liggen. Een triest gezicht. In de lucht cirkelen veel roofvogels. Welk type vogel dat is wil ik nog uitzoeken en een keer op foto vastleggen. Onderweg begint het te regenen en wanneer we bij de Energy Lake Campground aankomen, zijn het al flinke stortbuien geworden. Ik check in bij de receptie en maak een praatje met de dame die daar alleen zit. Best wel saai lijkt me, want gedurende deze tijd van het jaar is het aantal gasten op één hand te tellen. Ze is dankbaar voor wat aanspraak. We kiezen site A7 die we ook vijf jaar geleden geboekt hebben. We hadden toen eerst A6, maar deze liep zo schuin, dat we de camper met geen mogelijkheid waterpas konden krijgen. Plek zat, dus geen enkel probleem om alsnog te wisselen. Het weer wordt steeds slechter en ook de wind neemt sterk in kracht toe. Het wordt een onrustige nacht. Geen wifi, dus maar een potje kaarten totdat we verkiezen om te gaan slapen.

We volgen vandaag nagenoeg dezelfde route naar Memphis die we in 2020 hebben afgelegd. Na een tussenstop bij Mac Donalds voor koffie, het downloaden van kranten en wat mailwisseling rijden we via de 40 richting het westen. Ook deze weg is erg slecht. Het asfalt is op veel plaatsen kapot en we rammelen flink door elkaar. Het is continu opletten om de vaak diepe gaten te ontwijken, en ook tijdig de veel harder rijdende vrachtwagens die ons passeren te zien aankomen. Rond 12.00 uur komen we in Memphis bij de Pyramid aan. Kijken wat rond in de Bras Pro Shop en nemen de lift naar het uitkijkpunt. Daar heb je een prachtig uitzicht over Memphis en de brug die over de Mississippi loopt. Maar oh wat is het koud boven. Snel wat foto’s en een filmpje en terug naar binnen. Bij de Pyramid is een camperplaats waar je gratis mag staan, als je tenminste het lawaai van de snelweg voor lief neemt. Je staat namelijk pal onder de viaducten van een aantal snelwegen richting de brug. Voor een bezoek aan de Pyramid sta je daar prima. Voor de rest van de middag staat het National Civil Rights Museum op het programma. Hier zijn we in 1997 geweest met onze zoon en dochter en het bezoek heeft toen grote indruk op ons gemaakt. Mijn dochter had het leven en de strijd van Martin Luther King als onderwerp voor een werkstuk van school gekozen en de reis toen stond mede in het teken daarvan. We bezochten onder andere het Lincoln Memorial in Washington, Lorraine Motel in Memphis en Atlanta de geboortestad van King. Plekken die de moeite waard zijn te bekijken. In 2020 hadden we al kaartjes voor het Civil Rights Museum. Bij het bezoek aan het STAX museum, de dag ervoor, kon je een combiticket kopen en dat scheelde best wel veel dollars. Echter toen we s’morgens het nieuws op de TV volgden, hoorden we dat per ingang van die dag alle museums gesloten waren. Corona had ook in Amerika fors toegeslagen en bijna alles ging in no time daar op slot. De dag daarop kwam de mail van Travelhome, die adviseerde om snel terug te keren naar Nederland. Wij waren net zes dagen onderweg en de vakantie was daarmee einde verhaal. Bij het museum aangekomen, willen we de parkeerplaats oprijden, maar worden om onduidelijke redenen niet toegelaten. Een beveiliger staat op grote afstand te zwaaien dat we moeten verdwijnen. Waarom? Geen idee. De camper in de buurt geparkeerd. Plaats genoeg, alhoewel we toch een minder gevoel hebben of dat wel veilig was. Memphis staat bekend om zijn hoge criminaliteit. Bij binnenkomst in het museum moeten we door een controle poort en alle spullen in de rugzakken worden apart doorzocht. Je neemt het voor wat het is, maar beveiligers zijn nooit de aardigste mensen en bij het minste of geringste snauwen ze je af en wijzen je terecht. Het bezoek maakt opnieuw een grote indruk op ons en steeds weer bekruipt je het nare gevoel van wat er tijdens deze periode allemaal gebeurt is en de ellende die dit voor de zwarte bevolking gebracht heeft. De rassenhaat, het geweld, de rellen en de scheiding in de gemeenschap en de moeizame weg naar integratie. Sommige historische TV-beelden van het geweld tegen dat deel van de bevolking kunnen we niet aanzien. Veel zaken herkennen we zoals de bus waar Rosa Parks weigerde uit te stappen en een tweede bus die tijdens rellen in brand is gestoken. Met gemengde gevoelens verlaten we het museum en gaan richting de camping. We bellen eerst even met Graceland RV Park & Campground. Maar het is inmiddels na vijven en we krijgen een voicemail. Dan maar op de bonnefooi, nadat we eerst nog, ja alweer, bij Kroger brood hebben gehaald. De diepvries is nu aardig vol. Op Graceland is plaats genoeg. Vullen het night reservation formulier in en zoeken een plaats. Betalen hoeven we pas de volgende dag bij vertrek. Na het eten kunnen we onder andere aan de reisblog werken. Hier hebben we prima wifi en dat was op beide vorige campings niet het geval. De camping heeft een zijuitgang naar het Graceland Exhibition Center. Aangezien wij daar in 2020 geweest zijn, laten we dit voor wat het is. Het sanitair op de camping is basic, maar heerlijk warm doordat er twee grote verwarmingsunits continu staan te blazen. Zo nu eerst even lekker douchen.

Om 9.45 uur stappen we in de camper en rijden naar het Tennessee Welcome Center. Te laat merken we dat we daar de parkeerplaats voor auto’s oprijden. Onmiddellijk komt er een beveiliger naar buiten, die staat te kijken wat wij van plan zijn. We rijden een rondje en pakken de volgende ingang bestemd voor bussen en campers. Binnen halen we een Tourist Guide en maken een praatje met de receptioniste. Zij geeft aan, dat wij daar de gehele dag gratis mogen parkeren, hoewel het bord op de parkeerplaats een maximale parkeertijd van twee uur aangeeft. Op mijn vraag waar we op de trolley kunnen stappen, zegt ze dat de trolley sinds een aantal maanden niet meer rijdt. Er zijn technische problemen met de elektriciteit en de kosten voor reparatie en/of vervanging zijn te hoog. Jammer de trolley is een icoon in Memphis en gewild bij toeristen. Dat wordt dus lopen. Snel nog een foto gemaakt van B.B. King en de Elvis Statue die metershoog staan afgebeeld in het Center. B.B. King is één van mijn favoriete bluesmuzikanten. Dus een foto is een must. Onze eerste keuze is Blues Hall of Fame. Het meest zuidelijke museum in de stad en een half uur lopen. Het is goed weer, wel een koude wind maar de zon schijnt dus wat wil je meer. Het museum brengt vele herinneringen boven uit de vroege periode van de blues en de moeite waard van een bezoek. Er zijn galerijen te zien over de diverse muziekstijlen zoals Classic, Country en City Blues en de verschillende instrumenten die gebruikt werden. In het museum komen we in gesprek met een aardige medewerker, die direct vraagt hoe wij over de huidige situatie in Amerika denken. Wij houden ons eerst op de vlakte, maar wanneer hij zijn mening geeft, kunnen we niet nalaten er verder op door te gaan. Er ontstaat een interessant gesprek, waaruit onlosmakelijk de bezorgdheid van de man blijkt over wat er de komende tijd in zijn land en in de wereld gaat gebeuren. Zijn dochter en zoon hebben die week hun ontslag gekregen. Beiden werkten voor de overheid en zijn erg bezorgd omdat ze waarschijnlijk moeilijk weer aan een baan kunnen komen. Met een handdruk nemen we afscheid en wensen zijn familie veel sterkte toe. Na een kop koffie in een nabijgelegen café, lopen we naar Beale Street. Het is overdag en dus behoudens wat muziek van een straatmuzikant niet veel te beleven, maar dat hadden we ook niet verwacht. We zijn in 1997 ’s avonds in B.B. Kings Blues Club geweest, maar nu mijden we meer en meer het amusement in de avonduren. Dichtbij ligt het Memphis Rock ‘n’ Soul Museum en ook daar gaan we naar binnen. Dit museum belicht meer de historie van de muziek, zoals die is ontstaan vanuit de krochten van de zuidelijke staten, waar de katoenplukkers de eerste waren die de ellende van hun dagelijks werk en leven in muziek vertaalden. Als je van deze Amerikaanse muziek houdt en geïnteresseerd bent in de achtergronden en het ontstaan ervan, zijn deze twee musea een must. Tegen 15.00 uur besluiten we naar de camper terug te gaan om alvast wat kilometers te maken, die we morgen dan al gehad hebben. We bellen met de camping die we op het oog hebben. De eigenaar is zelf niet aanwezig, maar zal komen wanneer we gearriveerd zijn. Anderhalf uur later staan we voor de camping en bellen. We mogen van hem alvast een plaats uitkiezen. Al direct blijkt dat er geen elektriciteitsaansluiting is en ook zien we geen sanitairgebouw. We schieten een campinggast aan en vragen of er elektriciteit is. Nee dus. Ook geen WC’s en douches. Oei, dat is dus minder. De man vertelt ons dat bij Love’s een paar kilometer terug bij de afslag van de 40 een camperplaats is. Daar is elektriciteit en water aanwezig en toiletten in de winkel/restaurant. Dus weer terug naar de 40. Ondertussen bellen we met de eigenaar van de camping en verontschuldigen ons dat we weg zijn gegaan. Hij heeft er alle begrip voor dat we elektriciteit nodig hebben om de verwarming te kunnen gebruiken. We hebben geen zin meer om verder te rijden en rijden het tankstation van Love’s op. Er zijn zes camperplaatsen en wij parkeren alvast onze camper op één van de vrije plekken. Ik schiet een camperaar aan en vraag waar je kunt reserveren. Dat kan via de website LovesRV.com. Ik zie dat de plek waar we staan gereserveerd is en kies een andere. Dat gaat vlotjes. De prijs inclusief tax komt uit op 58 $. De wifi werkt niet goed en ik krijg geen bevestiging van de reservering. Dus weer opnieuw naar de buurman die aanbiedt om zijn wifi te gebruiken. Hij heeft een schotel van Starlink buiten staan. Geeft zijn wachtwoord en ik ben on-line. Nog nooit zo’n snel internet gehad. Als dank voor zijn ondersteuning breng ik hem een koud biertje. Al snel wordt bewaarheid wat we al dachten toen we besloten bij Love’s te overnachten. Wat een herrie. Niet te harden. Vooral van de vrachtwagens die zwaar brommend aankomen. Je ziet in Amerika op sommige plaatsen wel borden dat “jake of engine braking” vanwege geluidsoverlast daar verboden is. Het geluid ontstaat, wanneer een vrachtwagen op de motor afremt en een soort staccato geluid maakt. Sommige chauffeurs doen dit expres om op te vallen. Tegen 23.00 uur gaan we naar bed. Afwachten wat de nacht ons brengt.

We zijn om 4.00 uur wakker. Al blij dat we zo’n vijf uur geslapen hebben. Het is te vroeg om op te staan, dus tijd om de kranten van de afgelopen dagen te lezen. Ik ga een uurtje later uit bed om alvast aan de reisblog te werken. Helaas gaat onze aardige buurman vroeg weg, dus hebben we geen wifi meer. Ik wil mijn prepaid bundel nog wat sparen voor later, dus ontbijten we en appen met onze zoon die zondag naar Amerika vertrekt. Tegen 9.30 uur vertrekken we en rijden de 40 op in westelijke richting. De afstand tussen Memphis en Dallas is te groot om in een dag te doen. We knippen het dus op in twee dagen. Wat we gisteren al gereden hebben, biedt ons vandaag de mogelijkheid om rustig aan te doen. We gaan de Talimena Scenic Drive rijden. Deze heeft veel uitzichtpunten en dat kost tijd. Via Little Rock en Hot Springs rijden we naar Mena in Arkansas. Daar start de route richting Talihina. In Mena drinken we eerst onze dagelijkse portie koffie en doen nog wat boodschappen bij Walmart. Op de parkeerplaats daar worden we aangesproken door een echtpaar, dat dolgraag de camper van binnen wil zien. Zij hebben een grote camper die voor hun te groot wordt, erg windgevoelig is en niet praktisch is als ze naar hun kinderen willen voor een paar dagen. Zij zijn erg enthousiast wat ze zien, en besluiten dat zij op zoek gaan naar een model dat qua indeling en voorzieningen hetzelfde biedt. We gaan weer op weg en rijden de Scenic Drive op. Ondanks het feit dat de natuur nog niet op zijn best is, is deze route toch weer leuker dan al die tijd op de snelwegen. Er is nauwelijks verkeer en de diverse uitzichtpunten hebben we voor ons alleen. Jammer genoeg is het heiig, en dat maakt het minder indrukwekkend dan de Youtube filmpjes die we bekeken hebben, laten zien. Maar het is de moeite waard om deze route te rijden. Tegen 16.30 uur komen we aan bij Highway 2 RV Park. Kleinschalig en vrij nieuw met behalve sanitaire voorzieningen alles wat we nodig hebben. We betalen 42,50 $. Het is voor eerst lekker warm en we zetten ramen en deuren open. De afgelopen dagen was dat nog niet mogelijk. Ook gaat er een dekbed minder op. Het is erg rustig op de camping, en hoewel aan een doorgaande weg, hebben we weinig last van het verkeer. Zo nu eerst de verloren slaap inhalen.   

We hebben heerlijk geslapen en nemen de tijd om wat zaken die er nog liggen te doen, zoals werken aan de reisblog en het downloaden van foto’s en filmpjes op een hard disc als extra back-up. De afgelopen dagen schoot de TV-monitor steeds los uit zijn vergrendeling en zwaaide heen en weer. De beide moeren hadden we al vaker weer vastgedraaid, maar kwamen toch steeds weer los. Met twee kabelbinders de monitor vastgezet aan de bevestigingsbeugel die daar vlakbij zit. Tijdens de rit hebben we daar geen problemen meer mee gehad. Dat we tijdens de testrit wat dingen moeten aanpassen, hadden we op dag twee al in de gaten. Beide lampen in de alkoof bleven branden en we konden met geen mogelijkheid uitvinden hoe we deze moesten uitzetten. Uiteindelijk het zekeringkastje opengemaakt en net zo lang gezocht totdat we zekering hadden gevonden en deze met een tang uit een meegebrachte multiset eruit gehaald. Bij de inlevering van de camper monteren we de zekering weer en melden dat aan Road Bear. We vertrekken om 12.00 uur. Het is inmiddels beginnen te regenen en ook tijdens de rit van drie uur blijft het regenen. Iets na 15.00 uur komen we aan bij East Fors Park. Een ruim opgezet park met ook dagrecreatie dat oostelijk van Dallas aan enorm groot meer ligt. Reserveren van tevoren was niet mogelijk. De website gaf FF aan, dat wil zeggen op First come, First service basis. Twee nachten geboekt voor 60 $. Morgen gaan we naar Dallas. Met de camper rijden we dan naar Plano, parkeren daar bij het station op Parker Road en stappen op de DART, die ons in een half uur naar het centrum brengt. Het Sixth Floor museum is het eerst aan de beurt. Daarna gaan we lopend downtown Dallas bekijken. Hopelijk blijft het morgen droog.

Het regent als we wakker worden. Dat belooft niet veel goeds voor vandaag als we downtown Dallas willen verkennen. Ons hoofddoel is het bezoek aan het Sixth Floor museum. De belangrijkste reden om Dallas in ons reisplan op te nemen. De moord op Kennedy en de recente berichtgeving over documenten die zouden worden vrijgegeven tonen aan, dat dit onderwerp nog steeds actueel is. Misschien krijgen we de waarheid over de werkelijke toedracht nog eens te horen. Na het ontbijt rijden we naar Parker Road Station in Plano. Parkeren op de enorme gratis parkeerplaats en kopen een dagkaart voor de Red Line. Deze kost voor senioren 3 $. Hiermee kun je onbeperkt reizen binnen het netwerk van DART. Iets meer dan een half uur later stappen we uit op station West End. Het regent nog steeds. Van het station is het een paar minuten lopen naar het Sixth Floor museum. We betalen 23 $ per persoon en beginnen aan de rondgang door het museum. Het is zondag en dat betekent drukker dan normaal, maar het hindert ons niet. We nemen ruim de tijd om alles te bekijken. Er heerst een gelaten sfeer. Mensen blijven lang voor bepaalde panelen staan en praten zachtjes met elkaar over wat ze zien en lezen. Met name het raam van waaruit de schoten zijn afgevoerd, krijgt veel aandacht. Een man vraagt mij of ik geloof dat Kennedy vanuit dat raam is geraakt met drie schoten. Ik zeg mogelijk met één, maar ik denk dat er meer schoten ook van een andere richting zijn afgevuurd. Hij zegt, ik geloof het niet, onmogelijk, van hieruit op een rijdende auto en van die afstand. In ieder geval zijn er, ook vandaag de dag nog twijfels over de officiële lezing van de toedracht, zoals die in het Warren report staat en later door onafhankelijke onderzoekscommissies deels zijn bevestigd. De conspiracy theorieën over wie de aanzet tot de moord heeft gegeven, worden breed toegelicht. Het “waarom” en “wie deed het” zijn vragen die waarschijnlijk wel nooit beantwoord zullen worden. Al met al een indrukwekkend bezoek en voor ons één van de highlights toe nu toe. Ook buiten op de locatie in Elm Street waar Kennedy het eerst geraakt is, staan veel mensen. De plek op het asfalt is aangegeven met een kruis. Ik zie mensen, die, wanneer er geen auto’s rijden naar de plek lopen en even het kruis aanraken. Na meer dan zestig jaar is de moord op Kennedy een thema dat nog veel mensen bezig houdt. Het regent nog steeds. Van wandelen komt niet veel. We drinken een kop koffie en besluiten naar het Dallas Aquarium te gaan. Zijn we binnen en droog. Nou, die wandeling hadden we ons kunnen besparen. Er staat een lange wachtrij voor de ingang en er komen nog meer gezinnen met kinderen die naar binnen willen. We draaien om en besluiten ergens te gaan eten. Yo Ranch Steak House ligt in historisch West End en ziet er van buiten netjes uit. Onze indruk wordt binnen bevestigd en we eten daar heerlijk en het is, in tegenstelling tot wat wij aanvankelijk dachten, betaalbaar. We lopen naar station West End en pakken de Red Line naar Plano. Dik een uur later zijn we terug in East Fork Park. Inmiddels is het droog en schijnt de zon. 

We genieten van een mooie zonsopgang in East Fork Park. Het was koud vannacht en wij zijn blij dat we nog steeds “winterized” zijn. Buiten is het nevelig en tijd om even een foto te maken. Na het ontbijt rijden we om 9.30 uur aan. We nemen de 30 door Dallas. Erg veel verkeer en het is echt goed uitkijken. De vele afslagen, het vermijden van tolwegen en fast lanes, vergt veel concentratie. Maar alles gaat goed en we komen tegen 11.00 uur aan bij de Zoo. We schrikken een beetje van de drukte en realiseren ons dat het voorjaarsvakantie in Texas is, Spring Break. We sluiten aan in de file voor de ingang en zien dat de parkeerplaatsen al behoorlijk vol zijn. En dat voor een maandag. In de file komt een politieagent, die zich heeft losgemaakt uit een groepje van vijf, naar onze camper toe. Problemen omdat wij een dashcam hebben? Hij groet ons hartelijk en geeft aan dat wij na betaling de camper op het enige nog lege parkeerterrein mogen zetten. Wat verbaasd kijken we elkaar aan. Maar oké na betaling van 5 $ rijden we het lege parkeerterrein op en daar staat inmiddels een parkeerwacht om ons naar de plaats te leiden. Wat een service. Een toegangskaartje kost 16 $ p.p. en we zijn redelijk snel binnen. Het is enorm druk. Veel gezinnen met kinderen en vooral in de ruimtes waar vitrines zijn, is het een geschreeuw en gegil van de kinderen die alles geweldig vinden. Dus maar de buitenruimte opzoeken. De Zoo bestaat sinds 1909 en wordt als de tweede beste dierentuin van Amerika gezien met jaarlijks meer dan een miljoen bezoekers. Deze dierentuin is deels ook ingericht als een soort speelpaleis en dus vooral op kinderen gericht. Ondanks het feit dat een deel afgesloten is door renovatie, is het genieten van wat we zien. Vooral de vogels trekken onze aandacht. Helaas zijn de kooien waarin ze zitten van fijn gaas voorzien. Dat maakt het moeilijk om mooie foto’s te maken. Tegen 15.30 uur besluiten we om te vertrekken. We willen als treinliefhebbers nog naar de Fort Tower 55 Diamond Railroad. Een knooppunt waar vooral goederentreinen langs komen. We hebben pech, er is weinig treinverkeer en na wat rondkijken, besluiten we op weg te gaan naar Lake Mineral Wells State Park. Hier hebben we twee maanden geleden geboekt en toen was alles al bijna vol. Ook de andere parken die we de komende weken gaan bezoeken, hebben we in dezelfde periode geboekt. Onderweg bij Albertson’s nog wat boodschappen gehaald. Een fijne winkel met veel versproducten. Als we van de parkeerplaats de weg oprijden, kantelt de camper behoorlijk. Een kastdeur vliegt open en borden en kopjes kletteren op de grond. Gelukkig is er niets kapot. De toe- en afritten bij tankstations en supermarkten hebben er nu al een aantal keren voor gezorgd dat we met de stootblokken, die onder de camper gemonteerd zijn, de weg hebben geraakt. Elke keer weer schrikken en hopen dat we niets beschadigen. Het is, bij aankomst in het park, lekker weer en we kunnen nog even buiten zitten. Amerikanen houden van vuur stoken en dat weten we. Het stinkt en de rook irriteert ons, dus gaan we naar binnen. Op tijd naar bed, want morgen wacht ons een lange reisdag.

Vandaag gaan we kilometers maken. We hebben de dag erop gepland naar Carlsbad Caverns te gaan. Willen we op tijd daar zijn, is een aanrijtijd van anderhalf à twee uur voldoende. Via de app RV Parky die we het meest gebruiken, hebben we net voor Hobbs in New Mexico een RV Park gevonden met lovende recenties. Eerst maar eens op weg, om te zien of wij deze locatie vandaag halen. Via de 180 rijden we westwaarts. Komen door Breckenridge, dat een erg leuk plaatsje blijkt te zijn, maar om op te schieten besluiten we door te rijden. Via Google hebben we in Snyder een Mac Donalds en een Walmart gevonden. Dat is onze eerste deel van de route. Na een tijdje komen we een kolonne tegen die, begeleidt door twee motoragenten, met een slakkegangetje van 50 tot 60 kilometer per uur over de 180 dat een tweebaansweg is, rijden. Dit duurt tientallen kilometers en passeren mag niet. Ook nergens een passing lane te zien. Dus balen en we verliezen behoorlijk wat tijd. Uiteindelijk buigen ze af en kunnen we weer vaart maken. In Texas is de maximale snelheid 75 mile. Die halen we bij tijd en wijlen. Na de koffie en de boodschappen en bellen met Rocket RV Park of er plaats is, gaan we weer op weg. Net voor Lamesa stuurt Google maps ons naar een weg die 2 minuten korter is. We accepteren dit, en willen rechtsaf een weg opdraaien die erg smal is. Nee dus besluiten we en rijden vijf kilometer door om daar rechtsaf te slaan. Een prima weg en ook hier krijgen we drie keer een route aangeboden die steeds naar te smalle wegen of zelfs een dirt road leidt. Toch maar doorrijden ook omdat Google maps nog steeds aangeeft dat we uiteindelijk in Hobbs aankomen. Opeens houdt de weg op te bestaan en zien we een dirt road opdoemen. Aangezien we getekend hebben omdat niet te doen, draaien we om. Het hele stuk weer terug. De goede zin is gedaald tot het vriespunt. Tegen 17.30 uur komen we aan bij Rocket RV Park. Acht uur onderweg geweest en 319 mile gereden. De eigenaar begroet ons met “you made it all”. We vertellen over onze ervaringen van de reis. Hij laat ons het sanitairgebouw zien, dat er prima uitziet, en omdat we graag willen douchen geeft hij ons gratis zestien quarters, acht per douchebeurt. We zoeken onze toegewezen plaats op. De laatst beschikbare. De meeste campers staan onder een afdak. Wij dachten steeds dat dit stallingen waren. Maar het is een afdekking tegen de felle zon in de zomer. Nu nog eten koken en dan naar bed. Laat eten betekent bij ons meestal slecht slapen. We zullen zien.

Tegen 6.00 uur worden we wakker. We ruiken een doordringende stank van uitlaatgassen en benzinedampen. Dit RV Park is de thuisbasis van werklui die ’s morgens vroeg naar hun werk gaan en zoals al eerder verteld, starten zij hun auto’s en rijden pas na enige tijd weg. Door het afdak blijven de dampen lang hangen en dat ruiken we. Snel alle luiken dichtgezet en de ventilator in de badkamer aan. We slapen nog tot 9.00 uur. Tegen 10.30 uur rijden we aan naar Carlsbad. Bij het invoeren van Hobbs in de navigatie kregen we te zien dat deze in een andere tijdzone ligt. In Rocket RV Park was de tijd niet aangepast. Pas na een aantal kilometers verandert de tijd op de telefoon en zijn we weer een uur terug. Via de app hebben we een RV Park in Carlsbad gevonden, Old Cavern RV Park, vrij nieuw met goede recenties. Dus dat adres aangestuurt. Tussen Hobbs en Carlsbad zien we veel olieboorinstallaties. Een vlak stuk land met ook veel bedrijven voor zandwinning. Het waait flink en we hebben last van heuse zandstormen. Bij de camping aangekomen blijkt deze vol. Uitsluitend langparkeerders en ook hier waait het zand in alle richtingen. Dus besluiten we om eerst naar Carlsbad Caverns te rijden en daarna een camping op te zoeken. Ook bij de Caverns is het druk. We moeten drie keer een rondje rijden om een parkeerplek voor onze camper te vinden. Dat lukt eindelijk. Buiten staan we in de line en ook binnen is het in de line aanschuiven. We kiezen voor de afdaling naar de grot. Een wandeling van 1,25 mile tot we beneden zijn. Best een klus, maar de moeite waard. Beneden aangekomen heb je de optie om weer terug naar boven te gaan, wel een flinke klim, met de lift naar boven of de Big Room route te lopen en dan terug. Na een rustpauze, en een bezoek aan de WC beneden, lopen we de route naar de Big Room. Wat een ongelooflijke ervaring. We zijn liefhebbers van grotten, hebben vorig jaar tijdens onze Route 66 reis Meramec Caverns bezocht en zijn ook in Frankrijk en Spanje in diverse grotten geweest. Maar dit slaat alles. Fenomenaal en niet gemakkelijk onder woorden te brengen. De ruimte voor vijf foto's vandaag is absoluut te weinig om alle indrukken in beeld te brengen. Ons advies is om Carlsbad Caverns te bezoeken als je in dit deel van Amerika komt. We gaan met de lift weer naar boven. De afdaling was al pittig en de klim naar boven is zelfs voor ons als redelijk fitte zeventigers niet te doen. Het bezoek beneden heeft zo'n drie uur geduurd en als we boven komen zijn we best moe. We rijden bij de Caverns weg en komen een paar kilometer verder langs een RV Park dat we 's morgens al even hebben bekeken. We zien dat er open plekken zijn met full hookups en besluiten voor twee nachten te boeken. Morgen willen we Guadalupe Mountains National Park bezoeken en vanaf waar we nu zijn, is het ongeveer een half uurtje rijden. De camping bij het National Park was twee maanden geleden vol. We hadden dus gepland om in Carlsbad te overnachten, maar Whites City lijkt ons oké. We betalen 88 $ en krijgen korting door aan te geven dat we AAA hebben. Dit is onze ANWB-kaart die we altijd meenemen. Nog geen camping heeft dit wanneer ze ernaar vragen, als korting geweigerd.

Vanuit Whites City rijden we in een half uur naar Guadalupe Mountains NP. We hebben vanochtend rustig aangedaan. Het is tegen 11.00 uur als we daar aankomen. Eerst naar het Pine Springs Visitor Center om een ticket voor parkeren van 10 $ p.p. te kopen. Dit is tevens het toegangsticket. Er is ruim voldoende parkeerplaats. Bij het uitstappen worden we vol getroffen door een harde wind die blaast. Binnen vragen we, wat de beste opties zijn om een trail te lopen nu de wind zo hard waait. Bij de ingang was namelijk al op een bord te lezen dat rekening moest worden gehouden met de wind. Een ranger vraagt hoeveel tijd we denken te besteden en noemt drie trails op die vandaag haalbaar moeten zijn. The Pinery Butterfield Stage Stations Ruins, de Smith Spring Trail bij de Frijole Ranch en de Mc Kittrick Nature Trail bij het gelijknamige Visitor Center. We lopen eerst the Pinery Trail. Een gemakkelijk geplaveid pad dat naar een hoop stenen leidt dat de overblijfselen zijn van een station dat vroeger is gebruikt als stopplaats voor een postdienst. Met paard en postkoets werd een traject van St. Louis Missouri naar San Francisco in 25 dagen afgelegd. Paul Butterfield een rijke zakenman had een zesjarig contract gekregen om dit te organiseren. De postdienst hield op te bestaan toen de Civil War in 1861 uitbrak. Historie dat wel. Gelukkig geeft de tekst op het bord bij de ruïne deze uitleg, anders zou je er nauwelijks aandacht aan schenken. Deze trail is verreweg de makkelijkste en ook geschikt voor gezinnen met kleine kinderen. We stappen weer in de camper en rijden naar de Frijole Ranch. De Smith Spring is een stuk moeilijker. Een 2.3 mile roundtrip, 2 à 3 uur lopen en een hoogteverschil van 180 ft. Op zich goed te doen, maar het pad is vol keien en je moet razend goed oppassen om niet te struikelen. Bij de Smith Spring aangekomen is er toch wel een behoorlijke mate van teleurstelling. Een miezerig stroompje uit de grond is de bron waar alles om draait en uitmond in een klein beekje. Het woord watervalletje is al te groot. Weer terug naar de camper en op weg naar Mc Kittrick Canyon. De Nature Trail is de derde en laatste voor vandaag. Een makkie en al na 20 minuten zijn we weer terug. Eerst omhoog klimmen langs een bergwand en aan de andere kant weer naar beneden. Wij vinden deze trail niet echt spectaculair. Het weer speelt vandaag een grote rol en mede daardoor hebben we geen zin meer om nog wat te doen. Dus rijden we terug naar Whites City. Er zijn naast ons nog enkele plaatsen beschikbaar en daardoor nemen we het verhaal van de eigenaar/beheerder met een flinke korrel zout die gisteren beweerde dat we geluk hadden nog net een plaatsje bemachtigd te hebben. Morgen vertrekken we naar Hueco Tanks State Park.

Iets na twaalf uur ’s nachts worden we wakker door de harde wind. De camper schommelt hevig en de luikjes klepperen flink. Dat is de opmaak voor een onrustige nacht. We staan vol in de wind en voelen ons niet erg happy. Zou dit de hele dag duren? We slapen weer in maar worden vroeg wakker. De app van Accuweather toont voor het gebied waar we zitten drie waarschuwingen voor harde wind, zandstormen en opwaaiend stof. Intussen is de wind aangewakkerd tot een heuse storm. Hoge voertuigen, campers en caravans wordt afgeraden de weg op te gaan. We overleggen of we niet een nacht zullen bijboeken. Een grote “fifthwheeler” die naast ons staat, is klaar voor vertrek. Ik spreek de eigenaar aan en vraag of hij het verantwoord vindt om op pad te gaan. Ja, met 20.000 mile ervaring met zijn caravan en een snelheid van maximaal 50 mile/uur durft hij het gerust aan. De wind waait vanuit het westen en hij moet richting El Paso en heeft dan de wind voor. Ik geef aan dat wij overwegen om een nacht bij te boeken. “Good luck” zegt hij, want ik heb gisteren geprobeerd een nacht bij te boeken en dat lukte niet omdat alle plaatsen gereserveerd zijn. Hij vraagt of wij de berichten over de tornado's gehoord hebben en adviseert om de komende dagen het nieuws dagelijks te volgen. Wij realiseren ons dat wij de afgelopen week door het gebied gereden zijn, waar de tornado's hebben huisgehouden. Maar ook in dit deel van Texas zijn er doden gevallen door de tornado's. Wij bedanken hem en wensen hem een goede reis en besluiten dat we dan ook maar op pad gaan richting Hueco Tanks dat aan de 180 richting El Paso ligt. De eerste kilometers zijn een en al stress. Met krampachtig het stuur vasthouden, elke windstoot corrigeren en niet harder dan 50 mile/uur sukkelen we voort. We zijn letterlijk en figuurlijk een opstopper van jewelste voor achterop komende auto’s. Die blijven ook niet lang achter ons zitten en halen ons met veel geraas in ook bij doorgetrokken strepen. Op het dashboard is een lampje gaan branden en verschijnt de mededeling “Service Advanced Info”. Wat te doen? Doorrijden of stoppen en bellen met het service center? Bij de eerste rustplaats stoppen we en bellen. Het blijkt de “traction control” te zijn, die aanspringt bij harde tegenwind. Dus gelukkig geen technisch probleem. We rijden bij Guadalupe Park de parkeerplaats op om even bij te komen en spreken daar een Nederlands echtpaar, die we in Elkhart ontmoet hebben. Zij hadden hetzelfde probleem onderweg en ook gebeld, maar wel heel lang in de wacht gestaan. We wisselen wat belevenissen met elkaar uit. Ook zij zijn enorm enthousiast over Carlsbad Caverns. Tegen 14.00 uur komen we aan bij Hueco Tanks, waar we twee nachten gereserveerd hebben. Ook hier waait het en is het bitter koud. Bij de ingang checken we in, krijgen uitleg en worden naar het “Interpretive Center” gestuurd voor het verplicht volgen van een film over het park. In een kamer achter gesloten deuren bekijken we op TV een film die de historische betekenis van Hueco Tanks belicht. Het zijn met name de “Pictographs” waar het park om bekend staat en overblijfselen zijn van de indiaanse bevolking die hier lang geleden geleefd heeft. Enkele trails in het park leiden daar naar toe. Vanaf morgenvroeg 8.00 uur zijn er permits te krijgen om een trail te mogen lopen. Vanwege het historische belang en de bescherming van de “Pictographs” wordt het aantal mensen dat in het park mag wandelen beperkt. Hopelijk is het morgen beter weer. Blijft het weer zo, dan is het maar de vraag of we überhaupt zo vroeg al naar de hoofdingang gaan om een permit te halen. De rest van de middag en avond zitten we in de camper. Van het weer in het zuiden van Amerika hadden we iets meer verwacht. Misschien gaat dat nog komen.

Toch maar de wekker gezet om op tijd bij de hoofdingang te zijn voor het ophalen van een permit. Wil je een trail lopen heb je deze nodig. Vanaf site 17 is het tien minuten lopen en ik ben veel te vroeg. Er is nog niemand. Net voor achten komt een vrouwelijke ranger aanrijden en begint aan de formaliteiten. Opnieuw weer een formulier invullen en een paar minuten later sta ik weer buiten. Inmiddels staan er meerdere campinggasten te wachten die ook voor een permit komen. Terug naar de camper en eerst maar eens ontbijten. Het heeft geregend ’s nachts en het weer is onveranderd slecht. Nog steeds blaast er een koude wind. Tegen 10.00 uur besluiten we om naar parkeerplaats te rijden waar de Site 17 trail begint. Het is maar een paar honderd meter rijden, maar wij switchen vandaag van site 17 naar 2. Twee maanden geleden was het niet mogelijk om een site twee aaneengesloten nachten te boeken. Bijna alle plaatsen waren bezet. Het boeken van een site in Hueco Tanks kon alleen telefonisch en het bellen heeft ons in totaal 37 € gekost. De erg vriendelijke dame van het boekingskantoor nam alle tijd om uit te leggen wat wel en niet mocht en het zou onbeleefd zijn geweest om haar te onderbreken. Helaas had ze .ml i.p.v. .nl in ons mailadres genoteerd, dus was opnieuw bellen noodzakelijk om een bevestiging te krijgen. Ook nu zien we, zowel gisteren als vandaag, dat lang niet alle sites bezet zijn, ondanks het feit dat deze maanden van te voren geboekt worden. Het aantal “no shows” in de Amerikaanse parken is vrij hoog is onze ervaring. Site Trail 17 is 0,13 mile lang en makkelijk. Tegelijkertijd als wij er zijn komen er drie rangers aan die ons uitnodigen mee te gaan om de mooiste “pictographs” te zien, die alleen met een guide bezocht mogen worden. Wat een meevaller. Omdat het klimmen is en best wel zwaar, ga ik alleen mee. In een half uur tijd krijg ik een aantal van de mooiste “pictographs” te zien, die soms op moeizaam te bereiken plaatsen te bekijken zijn. Ook laten ze enkele holen zien, waarin de inheemse bevolking woonde en leefde. Helaas zie je ook op diverse plaatsen de “graffitti”, teksten, die in de afgelopen tientallen jaren op de rotsen is aangebracht. Ik bedank de rangers uitvoerig voor hun inspanning. Onderwijl begint het te hagelen. Dus terug naar de camper en wachten tot de bui voorbij is. We rijden naar de North Mountain Gate om daar de Laguna Prieta Trail te lopen. Halverwege breken we af. Opnieuw is het beginnen te regenen en de rotsen worden spekglad. Ik glijd uit en het is nu echt afgelopen met de pret. We gaan terug en installeren ons op site 2. De rest van de dag blijven we in de camper. Het blijft onverminderd hard waaien en er valt af en toe een bui. Jammer, van het bezoek aan Hueco Tanks hadden we meer verwacht. Gewoon pech wat het weer betreft. Het kan verkeren.

Bij het opstaan om 7.00 uur om de zonsopgang vast te leggen is het weer helemaal omgeslagen. Was het gisteren bagger, nu schijnt de zon. Het is nog wel wat frisjes, maar de zon doet goed en ik haast mij naar buiten om de eerste ochtendgloren op foto vast te leggen. Zoals gisteren aangegeven blijkt dat er veel “no shows” zijn, want om ons heen zijn diverse sites leeg. Het is dus misschien niet eens zo’n grote gok om toch naar een park te rijden en te kijken of er nog plek is, wanneer de website aangeeft dat alle plaatsen bezet zijn. In Hueco Tanks zal dat niet opgaan, want die hebben geen geautomatiseerd boekingssysteem. Je moet bellen om te reserveren, maar diverse andere parken die wij deze vakantie bezoeken, hebben dat wel. Na, het traditionele, eieren met bacon ontbijt op zondagmorgen is het tijd om te gaan. Onderweg toch nog even het welkomssign van Hueco tanks vastleggen. Nu schijnt de zon en dan ziet de foto er beter uit dan bij een bewolkte lucht. We rijden naar El Paso. Een stad, waar wij eerder zijn geweest, maar toen niet hebben verkend. We rijden naar El Segundo Barrio, een ontmoetingsplaats voor graffiti liefhebbers, die de werkelijke kunst van deze art kunnen waarderen i.p.v. de kliederaars die overal hun tag opspuiten en geen benul hebben wat zij met deze manier van milieuvervuiling aanrichten. Van hieruit rijden we de scenic drive die door een wijk met vooral bovenmodale huizen slingert. Het uitzicht is mooi, maar op de plaatsen waar we willen stoppen is er geen plaats. Het is zondag en het lijkt wel of heel El Paso van deze scenic drive en hun uitzichtpunten wil genieten. Wat we ook proberen. Een plekje vinden om te parkeren gaat zelfs voor onze relatief kleine camper niet. Dan maar door naar het Franklins Mountains State Park. Een mooie rit door de bergen met een aantal uitzichtpunten vanwaar je El Paso en de grens met Mexico kunt zien liggen. Het is echter zo druk wat verkeer betreft dat wij te laat de afslag zien en om geen gevaarlijke manoeuvres te moeten uithalen, om linksaf te slaan, besluiten we om door te rijden. Helaas, pindakaas, en jammer maar oké, dit hebben we eerder gezien. Onze eindbestemming vandaag is Deming, ongeveer anderhalf uur rijden. We pakken in Deming de eerste afslag op de 10 en rijden naar het Maverick tankstation dat daar ligt. We stoppen en kijken op de app RV Parky, waar wij kunnen overnachten. Op het parkeerterrein, waar inmiddels een aantal campers staan die daar waarschijnlijk wel zullen overnachten, zien we aan de overkant Dream Catcher Escapees RV Parks liggen. De recenties zijn goed, dus we besluiten daar te overnachten. Een groot RV Park met ruimte voor 117 campers. De bezetting vandaag is misschien 20 %, dus geen enkel probleem en hoewel we geen “Escapees member” zijn, rekent de receptioniste hetzelfde tarief 30 $ exclusief tax, als zouden we wel een member zijn. De zon schijnt uitbundig en voor het eerst in de vakantie, kunnen de gehuurde campingstoeltjes en de tafel die we hebben uitgeklapt worden en eten we heerlijk buiten, met om ons heen helemaal niemand. De WC’s en douches zien er netjes uit. Wel wat vreemd, dat de WC, evenals de douche met een gordijn wordt afgedekt. Maar het douchen is heerlijk en het verblijf hier op dit park is tot dan prima. 

De nacht was toch wat luidruchtiger dan we aanvankelijk hadden gedacht. Met name de goederentreinen, die pal langs de 10 rijden, maakten veel lawaai. Misschien dat de wind gedraaid is. Ten opzichte van gisterennamiddag toen we lekker buiten hebben kunnen zitten, was het verschil in de nacht behoorlijk groot. Bij het opstaan om 8.00 uur schijnt de zon volop, maar is het toch nog behoorlijk frisjes. Tegen 9.30 uur rijden we aan. Einddoel vandaag is Tucson, een afstand van ongeveer 220 mile. Vanuit Tucson willen we morgen Mount Lemmon op. Het is dus belangrijk om niet te ver van daar een camping te hebben, aangezien we daarna naar Catalina State Park willen, waar we een nacht geboekt hebben. De rit verloopt soepel, maar vlak voor Benson op de 10 komen we in een file. Het is aanschuiven, maar behalve twee politieauto’s die in de berm staan, zien we geen aanleiding voor de file. Tegen twee uur oorspronkelijke tijd zijn we bij de KOA in Tucson en checken in. Op de obligatorische vraag of we al eerder hier zijn geweest is ons antwoord nee, maar wel op andere KOA campings in de afgelopen jaren. Zoals blijkt staan we geregistreerd in de computer en is de check-in een fluitje van een cent. Geen paspoort of andere info is nodig. Een credit card is voldoende. Hadden we in de afgelopen jaren nog 10 % voordeel bij de KOA campings door een voucher van Road Bear. Ook dat voordeel is dit jaar verdwenen. We betalen 88 $. Door het tijdsverschil is het daar een uur vroeger. Gelukkig kunnen we vanaf 13.00 uur inchecken. Het is nog lekker vroeg en besluiten eerst naar de San Xavier de Bac Mission te rijden. Ongeveer een kwartier vanaf de camping. Het is inmiddels zo’n 30 graden buiten als we bij de Mission aankomen. Een katholieke kerk die door pater Kino, een Jezuït, in 1692 is opgericht. Het is Arizona’s oudste Europese bouwwerk en een voorbeeld van de Spaanse koloniale architectuur. Helaas is het front van de kerk afgedekt met een groot doek met daarop de foto van de facade. Er is een renovatie aan de gang. We moeten het doen met een wand, waarop wordt aangegeven wat er tot en met 2027 aan werkzaamheden gaat gebeuren. We kijken binnen in de kerk en het museum en vinden met name het altaar en de koepel met de fresco’s prachtig. Door de hoogte van de kerk is dit alleen verticaal op foto vast te leggen en ongeschikt als foto in de reisblog. De historie van de bouw en de vele renovaties van de afgelopen driehonderd jaar wordt op panelen toegelicht en een aantal vitrines tonen tal van kerkelijke attributen, maar ook van het werk van de Indianen die het land bewerkten om te overleven. De Mission bestaat verder uit een kapel en een binnenplaats. Het is er behoorlijk druk en veel mensen komen om er een kaars op te steken en te bidden. Na een uurtje rijden we terug naar de camping. Een alert komt binnen die waarschuwt voor harde wind. We wachten dat maar af. Op de camping is een Mexicaans restaurant. Tierra del sol. We besluiten daar te gaan eten. Op vier personen na zijn wij de enige. Bestellen een Shrimp Fajita en Enchiladas Suizas. De Shrimp is overheerlijk, lekker warm en ruim aangevuld met rode en groene paprika en sausjes. De Enchiladas is niet warm, evenals de rijst die erbij zit. Ik geef dit door aan de serveerster, die zich verontschuldigt en zegt een nieuwe portie te halen. Ook deze is niet warm. Onbegrijpelijk met in totaal zes personen in het restaurant. Ook deze portie gaat retour naar de keuken. Teleurgesteld verlaten we het restaurant. Gelukkig is de portie shrimp dermate groot en lekker dat wij beiden toch voldoende kunnen eten. De Enchiladas is van de rekening gehaald. Tegen zes uur betrekt het. Krijgen we nog regen en of de voorspelde wind. We zullen zien.

KOA/Lazydays in Tucson is een mooi en groot park met bijna alleen maar langkampeerders. Tussen al die grote slagschepen vallen wij met onze 22 ft camper wel op. Wij staan tegenover de parkeerplaats bij de WC’s, het zwembad en het restaurant. Vanaf een uur of zeven in de ochtend is het een komen en gaan van auto’s waar dan iemand uitstapt, al of niet met douchespullen, of voor een toiletbezoek komt. Na een paar minuten stappen die weer in en rijden aan. Veel Amerikanen nemen voor de eenvoudigste zaken de auto. Ook op een camping die minder groot is, hebben we dit fenomeen gezien. Nadat we hebben ontbeten, gaan we op pad. We rijden vandaag naar Mount Lemmon. De top ligt op 8.500 ft. Om 8.30 uur starten we. Binnen een half uur zitten we op de weg die bergop voert. Er is nog relatief weinig verkeer, dus we hebben alle ruimte en op de diverse mooie uitzichtpunten zijn we vaak de enige. De zon schijnt uitbundig, maar de wind die waait zorgt er wel voor dat je een jas nodig hebt en ook als je kapsel alle kanten uitwaait is een pet of een muts wel fijn. Naast de uitzichtpunten, die allemaal tijdig worden aangegeven, heb je ook veel parking pullouts, waar je mag staan om van de omgeving te kunnen genieten. Dit zorgt ervoor dat de gemiddelde snelheid laag is en ondanks de relatief korte afstand, ben je veel tijd kwijt als je veel stops onderweg maakt. Maar daar kom je dan ook voor als je Mount Lemmon gaat bezoeken. Het bijzondere van Mount Lemmon wordt uitgelegd op een infobord, dat aangeeft dat 1.000 ft hoogteverschil op de berg, wat betreft veranderingen in vegetatie, overeenkomt met een afstand van 300 mile noordwaarts. In concreto is stijgen naar 8.500 ft een afstand van 1.650 mile afleggen tussen Tucson en Bannf, Alberta in Canada. Boven op de top liggen een tweetal dorpjes, Summerhaven en Ski Valley. Je zit dan al zo hoog, dat er langs de weg en ook op de berghellingen nog volop sneeuw ligt. In Summerhaven is het erg rustig. Er zijn wat dagjesmensen, maar er is weinig te beleven. Veel mensen die hier komen gaan bepakt en gezakt wandelen. Ook in Ski Valley is, op een aantal restaurants na, nagenoeg alles gesloten. Dit geldt ook voor het gebied waar de skiliften staan, en na een korte stop draaien we om, om aan de afdaling te beginnen. Het eindpunt vandaag is Catalina State Park. Dik anderhalf uur rijden vanaf Mount Lemmon. We hebben twee maanden geleden site 32 kunnen boeken. Een van de laatste plaatsen die toen nog beschikbaar was. De camping op zich is ruim, met weinig begroeiing. We hebben een ruime site met elektriciteit en water, maar geen afvoer. De sanitaire ruimtes zien er netjes uit. Vanuit de camper zien we een paar squirrels die steeds hun kopjes uit hun holletje steken en onmiddellijk wegduiken als ze iets horen. Omdat ik morgenvroeg mee wil doen aan de birding trail, ga ik alvast kijken, waar het verzamelpunt is en hoeveel tijd het kost om via de Bridle Trail vanaf onze site daar te komen. Op de trail kan ik de zonsondergang nog vastleggen. Tot het moment dat het donker wordt kunnen we lekker buiten zitten. De gehuurde campingstoeltjes komen nu goed van pas.

De birding trail start om 7.30 uur. Dat betekent vroeg opstaan en om 7.00 uur ga ik op pad. Bij het verzamelpunt staan al enkele mensen en wanneer we om 7.30 uur vertrekken zijn er zo’n twintig deelnemers en o.l.v. twee gidsen beginnen we aan een drie uur durende tocht. De meeste deelnemers zijn vaste gasten, komen uit de omgeving en kennen elkaar. Iedereen stelt zich voor en er ontstaat een gezellig samenzijn. Al snel worden de eerste vogels gespot. Bijna iedereen heeft een verrekijker bij zich en ik moet het dus doen met de signalen die ik krijg, want ben met nog twee anderen deelnemers de enige die een camera bij zich heeft. Je moet, om de vogels op de foto te krijgen, snel reageren, want voor dat je het weet zijn ze weer weg. Maar het lukt, en hoewel de meeste namen mij ontgaan kan ik toch een paar leuke foto's maken. Maar zelfs met een best grote telelens is het vaak niet voldoende om ze groot op beeld te krijgen. Ik heb het geluk onder andere een havik te spotten en een specht die gaten in een cactus maakt om een nest te maken. Tegen 10.30 uur ga ik terug naar de camper. We kunnen nog even in de zon zitten en om 11.30 uur rijden we richting Apache Junction. Onderweg in Florence drinken we bij Mac Donalds onze dagelijkse beker koffie, downloaden de kranten en lezen de emails. Vlak voor Lost Dutchman State Park liggen twee attracties die we even willen bekijken. Als eerste komen we bij Superstition Mountain Lost Dutchman Museum. Een verzameling historische schatten uit de tijd dat de mijnbouw floreerde. Het ligt er wel allemaal een beetje slordig bij en alleen de enorme pers met 20 stampers, waarmee het erts werd fijngestampt, is in een goede staat. Deze pers is nog intact en wordt op donderdags en zondags in werking gezet. Helaas is de grote modelspoorbaan niet in bedrijf en ook voor de rest is er weinig activiteit en moeten we alles op eigen gelegenheid verkennen. In een drie kwartier tijd heb je alles wel gezien en rijden we verder. Een paar kilometer verder op de N Apache Trail ligt Goldfield Ghost Town. Deze doen we vandaag niet aan, maar gaan we morgen bekijken. Tegen 15.00 uur zijn we in het park. We hebben plaats 112, zonder hookups. De enige die, voor één nacht nog beschikbaar was bij het boeken. Voor de dag erna was 131 nog beschikbaar. Ook zonder voorzieningen. Alle RV-plekken met een hookup waren al bezet. Lost Dutchman State Park is een mooi park met een fantastisch uitzicht op de Superstition Mountain. Tegen 18.30 uur begint de zon onder te gaan. Tijd om een foto van de zonsondergang te maken. Helaas zijn er ’s nachts geen sterren te zien.

Eens per maand wordt een Desert Birding Trail georganiseerd. We hebben geluk dat wij net op deze dag in het park zijn. De trail start om 8.30 uur en duurt anderhalf uur. Omdat we toch vandaag switchen van plaats, rijden we met de camper naar de verzamelplaats. Er is voldoende parkeerruimte en snel verzamelen zich ruim dertig deelnemers die o.l.v. een gids de omgeving gaan verkennen. Het waait een beetje en de gids vertelt dat dit niet zo gunstig is voor de zoektocht naar vogels. En dat wordt ook snel bewaarheid. Ten opzichte van de birding trail gisteren, is dit wat teleurstellend en sommige mensen haken al eerder af. Ook de wijze waarop de gids acteert, is bepalend voor de interesse bij de deelnemers. Een groot verschil met gisteren, waar de betrokkenheid, persoonlijke benadering en uiteraard ook het grote aantal gespotte vogels meer tot de verbeelding sprak. We stappen in de camper en rijden de Apache Trail richting Tortilla Flat. Ook weer een prachtige route door de bergen. Er zijn twee uitkijkpunten die te bezoeken zijn en verder vindt je onderweg nauwelijks plekken waar je even met de camper kunt staan om de omgeving te bekijken en een foto te maken. Jammer, want dat is zeker de moeite waard. We besluiten tot de plek te rijden waar de weg overgaat in een “dirt road”. Dit is een paar mile na Tortilla Flat. Daar kun je met de camper nog draaien en omkeren. Verder rijden is verboden voor RV’s en auto’s zonder vierwielaandrijving. De filmpjes op Youtube laten de weg tot aan de Roosevelt Dam zien. Door een grote aardverschuiving was deze weg jaren dicht en sinds eind vorig jaar weer open. Spectaculair om te rijden, maar voor ons niet mogelijk. Op de heenweg waren we Tortilla Flat al gepasseerd en zagen dat er geen parkeerplek vrij was. Ook op de terugweg, is er geen plek. We hadden graag even gestopt om rond te kijken. Twee verkeersregelaars zijn druk in de weer om alles in goede banen te leiden. Onderweg kom je langs Canyon Lake. Een groot meer geschikt voor allerlei soorten watersportactiviteiten. Je moet daar twee keer over een “One Lane” brug. Hier zijn wel mogelijkheden om even te stoppen en wat rond te kijken. Verder weer op weg. Net voorbij de afslag naar Lost Dutchman State Park ligt Goldfield Ghost Town. Een verzameling “Western” overblijfselen met de nadruk op vertier. Souvenir winkeltjes, cafés en restaurants met daarnaast wat overblijfselen uit de tijd dat Goldfield er zo uitgezien moet hebben. Geen idee of dit ook zo geweest is en of alles wat er staat geen replica’s zijn. Ons bezoek is vrij kort. Het is er stervensdruk, warm en in minder dan een uur heb je alles gezien. De toegang is gratis, maar wil je in de attracties dan moet je entree betalen. Tegen 13.30 uur zijn we weer in het park. Ruim de tijd om lekker buiten te zitten. Voor het eerst in de vakantie kan de luifel uit. In de zon zitten was voor ons, door de weinige zonuren deze vakantie, te veel van het goede. Ook vandaag wil ik weer de zonsondergang vastleggen. Vanaf site 131 stap je zo de desert in en na enkele meters heb je een fantastisch uitzicht op de berg. We zitten nog lang met alle ramen en luiken open. Een heerlijke avond, helaas verstoort door buren tegenover die een party organiseerden en op geen enkele manier rekening hielden met de buren om hun heen.

We vertrekken vandaag uit het mooie Lost Dutchman State Park. Bij het opstaan schijnt de zon al uitbundig en kunnen we nog even heerlijk buiten ontbijten. Vandaag staat de Desert Botanical Garden in Phoenix op de agenda. We zijn tuinliefhebbers dus een bezoek mag niet ontbreken. We rijden aan en na driekwartier komen we bij de ingang. Bij het inrijden komt er een man in een golfkarretje naar ons toe en wenkt ons mee te gaan. Vlotjes worden we naar een parkeerplaats voor RV’s geleid. Een prima service die we in Amerika nu al een paar keer hebben mogen meemaken. We schrikken een beetje van de toegangsprijs, bijna 35 $ p.p. Nou dan moet het dan vandaag toch wel de moeite waard zijn dunkt ons. Allereerst lopen we naar de Butterfly Garden die in de Desert Wildflower Trail ligt. Voor de vlinderkas staat al een flinke rij en dus sluiten we aan. Een dik kwartier later kunnen we naar binnen, nadat we een verhaal hebben aangehoord wat wel en niet mag. In de kas wemelt het van de vlinders. Er zijn vijftien verschillende soorten lezen we. We hebben wat ervaring met vlindertuinen en deze kas stijgt daar wat betreft variëteiten en grootte niet echt bovenuit. Na een tijdje hebben we genoeg gezien en lopen naar de Hummingbird Garden. Hier gaat onze speciale aandacht naar uit, want de Hummingbird is een klein, maar razendsnel vogeltje, dat moeilijk op een foto vast te leggen is. We zien er welgeteld één en slagen erin om deze te fotograferen. We blijven nog een tijdje staan wachten en speuren de omgeving af of wij er nog meer zien. Niet dus. Ook de Bee Garden maakt deel uit van deze Trail. We zien één hommel. We lopen eerst maar eens de Desert Discovery Trail en daarna de Sonoran Desert Natura Trail waar heel veel cactussen in alle soorten en maten staan. Het is inmiddels 13.00 uur en de zon brandt onverbiddelijk. Er zijn wel voldoende waterpunten waar je water kunt tappen en ook de schaduw kunt opzoeken, maar toch zijn we nog niet echt gewend aan de hoge temperaturen. De Trail met planten en mensen van de Sonoran Desert valt tegen. De wijze waarop de mensen in de desert leefden is interessant om te zien, maar de Native Crop Garden en de Spanish Gardens zijn leeg en zien er onverzorgd uit. Het is inmiddels 14.00 uur en we besluiten op te stappen. De hitte, maar ook de weinig inspirerende omgeving hebben ons niet echt kunnen overtuigen. We hebben voor vandaag nog geen camping geboekt en bekijken eerst de mogelijkheden. Aangezien we morgen richting Palm Springs rijden, is een camping naar het westen het handigst. We kiezen voor Destiny RV Resort in Goodyear, een buitenwijk van Phoenix bij de afslag naar de 303 op de 10. Ongeveer een uur en kwartier rijden. In die omgeving hebben we in 1991 tijdens onze eerste vakantie in Amerika een camping geboekt, maar zijn de naam en de locatie vergeten. Het zou maar wat leuk zijn als we daar toch vandaag terecht zouden komen. De navigatie in Google Maps geeft een lange rode streep op de 10. File dus. Als snel is het aanschuiven en hobbelen we in een slakkegangetje over de 10. We pakken de HOV die alleen open is voor voertuigen met twee of meer personen, maar dat gaat net zo traag als op de overige vijf baanvakken. Na ruim 2,5 uur komen we aan bij de camping. De receptie is inmiddels gesloten en we worden door een bewaker ingechecked. Of we gebruik willen maken van de sanitaire ruimtes is zijn vraag. We krijgen een sleutel mee waar we een borg van 20 $ voor betalen. Pff dat was me het dagje wel. Eerst de hitte en daarna de stress in de file. We kunnen gelukkig nog even buiten uitblazen en worden aangesproken door onze buren die de nummerplaat zien en zeggen: helemaal uit Washington? We leggen uit wat we aan het doen zijn met de camper. Ze vinden het prachtig en vragen of wij nog hulp nodig hebben. De camperaar die voor ons op deze plaats stond wist van toeten nog blazen en onze buren hebben deze echt op weg moeten helpen. Zij hebben vijftien jaar geleden hun huis verkocht en leven full time in hun RV. Staan hier vanaf oktober voor zes maanden en vertrekken dan weer naar een andere plek. Destiny RV Resort bestaat voor 95 % uit mensen die hetzelfde doen. Zij zijn hobbymuziekanten en vullen de tijd met optredens. Wat hun boeit aan zo lang op een Resort te staan vragen wij. De enige manier om met mensen in contact te komen is het antwoord. Thuis sluit je je af en op een camping heb je altijd aanspraak en leef je buiten. Of wij dit ook van plan zijn is hun vraag. Nee, leggen we uit. Veel met de eigen camper op pad en vooral trekken i.p.v. lang op een camping staan, maar toch ook graag thuis in onze eigen vertrouwde omgeving. We nemen afscheid en wensen hen nog een fijne tijd. Omdat we prima wifi hebben, wordt de rest van de avond gebruikt om de reisblog bij te werken. 

We zijn in het Destiny RV Resort vroeg wakker en kunnen, door de snelle wifi, probleemloos kranten downloaden en op Youtube een filmpje bekijken. De receptie is om 9.00 uur open en pas dan kunnen we de sleutel voor de sanitaire ruimte inleveren in ruil voor de 20 $ borg. Tegen 9.30 uur vertrekken we. Ons plan is naar de Palm Springs/Joshua Tree KOA Holiday camping in Desert Edge te rijden waar we zes jaar geleden ook geweest zijn. Deze camping is ons toen goed bevallen en behalve de waardeloze wifi daar was het toen een aangenaam verblijf. Vanuit Desert Edge is het de volgende dag 1,5 uur rijden naar Big Bear Lake, waar we twee nachten op camping Serrano geboekt hebben. Vandaag wordt dus weer een reisdag zoals zovelen deze vakantie om de afstand vanaf Elkhart Indiana naar Los Angeles te overbruggen en toch voldoende tijd over te houden om wat meer nachten in de mooie parken door te brengen. In Quartzsite stoppen we om te tanken. In Arizona is de benzine nog betaalbaar 2,89 $ per gallon. In Californië is die peperduur hebben we vorig jaar gemerkt. Hiermee hopen we tot LA te komen en alleen daar nog te hoeven tanken, zodat we bij inlevering de tank vol hebben. Gemiddeld liggen de benzineprijzen in Californië 50 tot 60 % hoger dan in Arizona en de meeste staten van Amerika. Na wat boodschappen onderweg, komen we om 14.30 uur aan op de camping. Een site boeken is geen probleem. Er zijn nog voldoende plaatsen beschikbaar. De goedkoopste is 69 $. We installeren ons. Klappen de stoeltjes en de tafel uit en zitten de rest van de middag heerlijk buiten. Morgen naar Big Bear Lake. Een stukje sentiment, aangezien ik daar in de beginjaren tachtig ben geweest. Tijdens een van de vele zakenreizen heb ik toen een auto gehuurd en op advies van een Amerikaanse collega de reis van Santa Ana naar dit prachtige meer gemaakt. Deze herinnering wil ik graag nog een keer ophalen. Of dat lukt zullen we morgen zien. 

Het is heerlijk weer als we wakker worden op de KOA Camping in Desert Edge. We zien een strakblauwe lucht en de temperatuur is al flink opgelopen. We ontbijten met ons traditionele zondagsmenu, eieren met bacon, en daarna gaan we op weg naar Big Bear Lake. Wanneer we richting de 10 rijden, zien we de enorme aantallen windmolens die hier staan. Sommige draaien, maar veel staan er stil. Na een paar mile rijden we de 10 op richting Los Angeles. Op de 10 komen we al snel in een flinke file. We besluiten om eerst boodschappen in Beaumont te gaan doen. Een mega winkelcentrum met alle grote winkels zoals Walmart, Aldi en Albertsons. Door de file overleggen we welke route we naar Big Bear Lake zullen nemen. Dit kan via de 38 of de 18. Omdat de file behoorlijk wat tijd kost, kiezen we de eerste afslag de 38. Volgens Youtube filmpjes is deze net zo mooi als de 18. En dat klopt. De weg naar Big Bear Lake is een beauty. Vol haarspeldbochten, mooie uitzichtpunten en plaatsen waar je onderweg kunt stoppen. Helaas liggen deze nagenoeg allemaal aan de linkerkant van de weg. Door het vele verkeer, het is nu zondag, is een oversteek naar de linkerkant van de weg, best tricky, want door de veelal scherpe bochten zie je tegenmoet komend verkeer niet goed aankomen. Deze route is dus geschikter om als afdaling te doen dan te klimmen naar de top. Langs de kant van de weg en op de hellingen, waar de zon geen vat op heeft, zie je volop sneeuw liggen. Na een uurtje komen we in Big Bear City aan. De sneeuw is ook hier ruimschoots aanwezig, hoewel de weg zelf schoon is en geen beperking kent wat de snelheid betreft. We rijden eerst maar eens door naar het stadje Big Bear Lake. Dat het zondag is merken we al snel. Het is overal razend druk en de gratis publieke parkeerplaatsen zijn mudjevol. Omdat de reis nu al behoorlijk wat energie heeft gekost, besluiten we door te rijden. Morgen hebben we hele dag om de omgeving te verkennen. Onderweg komen we langs de Castle Rock Trail, die volgens Youtube erg populair is. De parkeerplaats daar vlakbij is helemaal vol en biedt plaats aan ongeveer zes auto’s. Dus kan onze camper daar niet staan en rijden door. De trail zelf ligt vol sneeuw en blijkt, volgens Google Maps, tijdelijk gesloten. Dus wordt het ook morgen niets. We komen bij de splitsing tussen de 18 en de 38 en besluiten rechtsaf richting Serrano Campground te rijden. Mooi op tijd komen we aan. We hebben site 58 op Snowberry. Op de kaart die we bij de receptie krijgen zien we Strawberry staan. Het is lekker weer en de rest van de middag zitten we buiten. Om ons heen liggen nog grote hopen ijs, zodat het vannacht best wel eens koud zou kunnen worden. Bij de planning van onze trip zagen we op de 45 dagen voorspelling van de app AccuWeather temperaturen in de nacht onder nul. Dat was mede de reden om bij het begin van de reis in Elkhart te kiezen om “winterized” te blijven. We houden alvast maar rekening met een koude nacht.

Het was een erg koude nacht. Niet zo gek want de camping ligt op een hoogte van 8.000 ft. De kachel gaat bij het opstaan aan en na een kwartiertje is het behaaglijk warm in de camper. Bij het inchecken gisteren kregen we al de melding om tijdig de wateraansluiting af te koppelen, omdat de kans bestond dat deze zou gaan bevriezen. Gevoelsmatig was dit de koudste nacht tot nu toe. Omdat we vandaag de omgeving van Big Bear Lake gaan verkennen, blijven we nog wat liggen en wanneer we hebben ontbeten, starten we de camper en rijden aan. We nemen de 38, genaamd Rim of the World Scenic Byway, richting Minnelusa en na een paar mile gaan we rechtsaf de brug over de Lake. Een markant punt ligt hier, Sunset Big Bear. Naar dit punt moet je dan wel lopend naar toe, want stoppen op deze smalle brug is niet toegestaan. We rijden de brug over en gaan rechtsaf richting het westen om te kijken hoe de Castle Rock Trail er bijstaat. Er staat nu welgeteld één auto op de parkeerplaats op de 50 meter ervoor, maar de trail zelf die stijl naar boven loopt is spiegelglad en niet te belopen. Hoewel er gisteren toch een aantal mensen bij het begin van de trail stonden, is er nu niemand. Wij wagen het er niet op en na een korte inspectie gaan we terug naar de camper. Draaien op de 18 kan nergens, dus rijden we door naar de splitsing van de 18 en de 38 en dan weer terug naar het stadje Big Bear Lake. We parkeren de camper op de bijna lege publieke parkeerplaats waar we gisteren nauwelijks ruimte vonden en verkennen het stadje met de vele winkeltjes. Best wel leuk, maar met een hoog souvenir gehalte en dat is aan ons niet besteed. Na wat rondkijken en wat boodschappen bij Vons, besluiten we om terug te rijden naar de camping en de rest van de middag in de zon te zitten. Onderweg stoppen we bij de North Shore Lookout. Deze is te voet te bereiken, maar de parkeerplaats ervoor is ook tijdelijk gesloten. Wel jammer, want er zijn best veel mensen en die moeten, noodgedwongen net als wij, langs de weg parkeren. Terug op de camping gaan de stoeltjes uit en zitten we heerlijk buiten. We hebben geluk met site 58, want de meeste tijd hebben we zon. Op de lay-out van de camping staat per site aangegeven of deze zonnig is dan wel in de schaduw ligt. Geen idee of dat bij het boeken ons is opgevallen, maar in ieder geval goed om te weten op het moment dat je gaat boeken. 

Ook deze nacht was het koud, maar we hebben het idee, dat de vorige nacht toch wat kouder was dan vannacht. 9.30 uur rijden we weg bij Serrano Campground. Vandaag willen we naar Cajon Pass om treinen te fotograferen. We rijden van de 38 naar de 18 en dalen af van Big Bear Lake. Ook de 18 is een schitterende weg met veel haarspeldbochten en mooie uitzichtpunten. Ook nu constateren we, dat de uitzichtpunten aan de linkerkant van de weg liggen en net zoals twee dagen geleden rijden we eigenlijk qua uitzicht de verkeerde route. Zouden we dit over doen, dan is berg op richting Big Bear Lake de 18 de beste route en de berg af de 38 om zonder problemen op de diverse plaatsen aan de rechterkant van de weg te kunnen stoppen en de genieten van het mooie uitzicht. Via Skyforest en de Rim of the World Scenic Drive komen we via de 138 langs Silverwood Lake en stoppen bij het Vista Point. Hier heb je een mooi uitzicht over de Lake. Vanavond komen we hier weer terug omdat Mesa Campground hier ligt en aangezien we daar in 2019 zijn geweest gaan we ook hier weer overnachten. Een kwartier later komen we aan bij Summit Scenic Overlook. Een kleine parkeerplaats ligt hier voor treinliefhebbers die deze plek bezoeken om te genieten van de enorme goederentreinen die hier langs komen. We hebben geluk en diverse meer dan een kilometerlange treinen met soms vier tot vijf locomotieven ervoor komen grommend de berg op. Een echt spektakel. Cajon Pass en omgeving is een “must see” plek voor treinliefhebbers en voor ons is het de derde keer dat wij hier komen en elke keer raken we weer gefascineerd door wat we hier zien. Anderhalf uur later rijden we richting de 15. Bij de afslag Cajon Blvd op de 15 stoppen we even om te kijken of er veel treinverkeer te zien is. Nee dus en daarom gaan we een paar mile terug en draaien af naar de Santa Fe & Salt Lake Trail Monument. Hier ligt een oud stuk route 66, dat verderop doodloopt. Het monument geeft een beeld van de geschiedenis van de pioniers die bij Cajon Pass een post oprichten in de handelsroute naar Californië. Wij parkeren de camper en besluiten de Pacific Crest Trail te lopen naar Sullivans Curve. Een unieke plek met uitzicht op een aantal treinbanen die hier liggen en waar als je geluk hebt soms drie treinen tegelijkertijd ziet rijden. Het is een officiële trail maar het eerste stuk is, met name het traject onder 15 door, moeilijk te lopen. Verderop gaat het wat beter, maar het is heuvel op en af en de zon schijnt onverbiddelijk. Driekwartier later zijn we bij Sullivans Curve. Er is helaas weinig verkeer en tegen de tijd dat we terug willen lopen begint het treinverkeer op gang te komen. Na een driekwartier wordt het, mede door de felle zon en geen schaduw echt tijd om te gaan en we beginnen aan de terugtocht. Ruim drie uur heeft deze trail gekost. Moe maar voldaan komen we terug bij de camper en rijden naar Silverwood Lake. Mesa Campground is voor minder dan de helft bezet en na 50 $ betaald te hebben, parkeren we op site 103. We krijgen extra uitleg en een bijlage mee die waarschuwt voor een toegenomen activiteit van beren. Zou wat zijn als we er een tegen zouden komen. Na het eten zijn we allebei uitgeteld en gaan naar bed. Het was een fijne maar erg vermoeiende dag. We verheugen ons al op morgen want dan gaan we eerst weer treinen spotten en dan op weg naar onze eindbestemming Simi Valley.

Vandaag willen we graag nog wat foto’s maken van het goederentreinverkeer dat dagelijks door en langs Cajon Pass loopt. Bij het opstaan schijnt de zon. We gaan om 9.15 uur op pad en zijn na een dik kwartier bij de Summit. Maar wat blijkt een dichte mist hangt hier en we zien geen steek. Dus parkeren we en wachten af of de mist optrekt. Na een half uur is de mist alleen maar dikker geworden en wordt rijden al een fors probleem. We besluiten richting de 15 te rijden. Nou daar is het nog een graadje erger. Dikke files op de 15 en op de wegen die daar op uitkomen. Wat te doen? Richting Mormon Rocks dan maar. Daar naar toe is te doen. Ook hier is het de mist die ons hindert voor een goed zicht. Willen we vandaar weer terug naar de 15 staan we zeker een half uur vast. Er is geen andere optie dus aansluiten in de file. Op de 15 South draaien we na een paar mile af naar Cajon Blvd. De afslag die we gisteren ook hebben genomen. Maar dat kost wat tijd. Wat een enorm verkeer op de 15 dat met een slakkegangetje voort krabbelt. Door de mist zien we bij Cajon Blvd wel wat treinverkeer, maar het is niet genieten. Tegen 12.00 uur besluiten we, behoorlijk gefrustreerd, op weg te gaan naar de camping in Tapo Canyon. Onderweg maken we onze reguliere koffiestop, tanken en halen wat boodschappen voor de laatste twee dagen. Ook de gastank moet worden bijgevuld. Dit doen we in Santa Clarity, waar een U-Haul vestiging is. We tanken 4,86 gallon propaan en betalen bijna 23 $. Nu verder naar onze laatste camping in deze vakantie. We hebben hier al een tijdje geleden geboekt en bij aankomst is er helemaal niemand te zien. Geen receptie of kantoor waar je je moet melden. Dus gaan we naar site 12 en installeren ons. Niemand die iets vraagt, komt kijken of controleert of je wel geboekt hebt. Ik loop naar de Host die ons graag uitlegt dat dit gebied eigendom is van de firma Paramount Pictures. Dit gebied is een filmlocatie en het bedrijf wil niet dat bezoekers de gelegenheid nemen om filmopnamen te maken van de activiteiten die Paramount ontwikkelt. Er is geen wifi en ook geen bereik voor de telefoon. Hier komen veel gezinnen, waarvan de ouders willen dat de kinderen vooral in de speeltuin actief zijn en de telefoon of tablet laten voor wat het is. De Host heeft een Starlink schotel en daar mag je in geval van nood gebruik van maken. Voor wifi moet je naar Simi Valley, de dichtstbijzijnde locatie daar voor wifi is de plaatselijke bibliotheek. Morgen daar maar eens kijken. De camping ligt aan een doodlopende weg, maar iets verderop is een zandafgraving, dus er rijden continu zware vrachtauto's langs die behoorlijk lawaai maken. Dit geldt ook voor de pauw die hier huist. Parmantig rondstappend laat hij of zij zich horen. Heel tam en niet bang om dichterbij te komen. Hopelijk houdt de pauw vannacht zijn kop, want wij willen wel lekker kunnen slapen.

Wij zijn zeker niet de enige camperaars die Tapo Canyon Regional Park hebben uitgekozen als laatste locatie voor de aflevering van de camper bij Road Bear. Ook de host gisteren gaf al aan dat hij regelmatig gasten uit Europa, met name Nederlanders (geen Hollanders is hij stellig in) en Duitsers die komen vragen waarom op dit park geen beheer is, anders dan de host. Een tweede camper die gisteren aankwam is al weg, voordat wij richting het dorp rijden om in de bibliotheek gebruik te kunnen maken van wifi. Gisteren was het bewolkt en ook vandaag is het weer niet veel beter. Tegen 10.30 uur rijden we naar Simi Valley. Na minder dan een mile hebben we weer volop bereik. Bij de bibliotheek parkeren we onze camper en gaan binnen kijken of er ruimte is om te zitten, te internetten enz. Geen enkel probleem. Een vriendelijke bibliothecaresse begeleidt ons naar een ruimte met tafels en stoelen en wat banken waar mensen zitten te lezen. Het is er erg stil. In afgeschermde ruimtes zien we veel jongeren die achter de PC zitten. Bijna allemaal hebben ze een hoofdtelefoon op. De wifi is prima en al snel hebben we alle kranten gedownload en mails en info bijgewerkt. Na een uurtje of twee stappen we op. Eerst maar eens tanken en kijken of we met een volle tank bij Road Bear uitkomen en wel zodanig dat de benzinemeter nog vol aangeeft. Bij het ophalen van de camper was dit zeker niet het geval zoals onze eerste tankbeurt liet zien. Maar dit fenomeen zie je bij alle verhuurmaatschappijen. De rest van de middag is gewijd aan de voorbereiding voor morgen wanneer we de camper gaan inleveren. Schoon gekregen, dus ook schoon inleveren is ons motto. Morgen de laatste dag in de camper. Er mag dus niets meer fout gaan.

We hebben de wekker om 7.30 uur gezet, maar zijn ruim voor de tijd al klaarwakker. Tijd genoeg om te zorgen dat de camper er "spic en span" uitziet, als we deze inleveren. De vier voorgaande keren was er, behalve twee keer schade aan de camper, geen reden voor aanmerkingen over de schoonmaak en een volle gas- en benzinetank. Ook vandaag niet. Jesaja van Road Bear heet ons, iets voor 10.00 uur, welkom en we zien één stel buiten zitten die de camper al heeft ingeleverd. Ik vraag hem of hij vandaag veel camperaars verwacht. Nee zegt hij en een half uur later is het totale aantal stellen vier. In andere jaren was het een heel stuk drukker. Na de check door Jesaja en het aftekenen van de eindcontrole komt het punt van vervoer naar ons hotel in LA ter sprake. Bij de check-in in Elkhart heb ik Courtyard by Marriott opgegeven als hotellocatie, aangezien we constateerden dat Best Western Plus South Bay in Lawndale niet op de lijst van hotels van Road Bear voorkomt en wij toch een naam moesten opgeven. Dat is erg jammer zegt Jesaja, want wij wijken in principe niet af van onze lijst. Ik geef duidelijk blijk van mijn ongenoegen over onze reisorganisatie die slimmer had moeten zijn om hier rekening mee te houden, zodat dit niet voor ons extra reistijd en taxikosten met zich mee zal brengen. Met al onze bagage ook niet echt handig. Jesaja bemerkt onze frustratie en zegt, misschien kunnen we vandaag iets regelen omdat het niet druk is en vier stellen ook het maximum voor vandaag is. Ik geef aan best bereid te zijn om voor de extra kilometers te betalen, want taxikosten zijn er ook. Ik kijk wat ik kan doen zegt hij, en een paar minuten later komt hij bij ons aan tafel zitten en geeft aan dat hij met de chauffeur heeft afgesproken om ons toch bij de Best Western af te leveren. Ik vraag wat een passende tip voor de chauffeur is. Hij zegt 10 à 15 $ is prima. Met in totaal negen passagiers en en volle kofferbak gaan we richting LA. Al snel duiken we een enorme file in en dat zal tot aan LAX het geval zijn. Een Nederlands trio wordt afgezet bij het Hilton en de twee Duitse stellen stappen op LAX uit. In Duitsland geldt dus een laatste nacht in Amerika voor vertrek dus niet. Twintig minuten later arriveren we bij ons hotel voor vannacht. De chauffeur staat al klaar met onze koffer als we uitstappen en ik geef hem 20 $ als tip en vraag naar zijn naam. Als we een evaluatieformulier invullen zal ik zeker Jesaja en onze chauffeur Adrian noemen als Road Bear medewerkers die service hoog in het vaandel hebben. Het inchecken gaat snel en gelukkig zijn er geen extra kosten voor een "Early Check-in" Dit was vorig jaar in Las Vegas wel het geval. Daar moesten wij, naast resort kosten, 50 $ betalen om bij aankomst te kunnen inchecken voor een kamer. In winterkleren in Las Vegas, met een temperatuur van over de 30 graden ons bijna vier uur vermaken, leek ons geen optie. Lijkt misschien wat muggenzifterij, maar dit soort triviale zaken kunnen net aan het eind van een geslaagde vakantie je toch weer een katterig gevoel geven. Op een reisbedrag van meer dan 4.000 € zijn wat extra kosten om deze tekortkomingen te voorkomen voor ons geen enkel probleem. Het hotel is wat gedateerd, maar volgens de website, kort geleden gerenoveerd en ziet er op het eerste gezicht best wel goed uit. De wifi is super en voor het bijwerken van de reisblog, wat ik al in Tapo Canyon had willen doen, is vandaag tijd genoeg. Morgen maar eens kijken of we ergens met het OV of een taxi naar toe kunnen. Een wandeling in de buurt van het hotel maakte al snel duidelijk dat hier niets te beleven valt.

Slecht geslapen vannacht. De muren in het hotel zijn zo dun dat je alles van de kamers naast je hoort. Tegen 4.00 uur ’s nachts is het genoeg en bons ik een keer hard tegen de muur. Daarna is het gelukkig stil, maar inslapen lukt niet, dus maar alvast de kranten downloaden en wat internetten. We willen vandaag nog wat ondernemen in LA. Gisteren bleek al dat in de buurt van ons hotel niets te beleven valt. Het OV (bus 40) is wel aanwezig, maar wil je met het OV ergens naar toe, levert dat lange reistijden op. Beter is om een Uber of taxi te huren. De vraag is of wij een “late check-out” kunnen regelen, want je wilt je vlak voordat we naar LAX vertrekken nog wel even omkleden en wat opfrissen. Eerst maar eens ontbijten. De ontbijtzaal is overvol met veel gezinnen met jonge kinderen en die maken een ongelooflijk lawaai. Geen van de ouders zegt er iets van of treedt op. Een continental ontbijt is niet echt aan ons besteed. Wij hebben nog een restje kaas meegenomen en op een geroosterde boterham uit de toaster, is dat nog best te doen. Na het ontbijt vragen we bij de receptie of we een “late check-out” kunnen krijgen. Geen kans, het hotel is vol en ze hebben de kamer direct weer nodig. Dat het vol zou zijn, is zeker niet de indruk die wij zelf hebben maar oké als dat het antwoord is dan moet het maar. Gisteren hadden wij ook al geprobeerd iets te regelen, maar de receptioniste gaf aan dat wij het vandaag maar moesten proberen. Wat gefrustreerd haken we af. Kort en goed, we zijn sowieso niet echt tevreden over dit hotel, bestellen een Uber en laten ons naar LAX brengen. Dan maar daar de tijd zien vol te maken. In ieder geval kan ik de reisblog bijwerken. Met de Uber gaat het snel en na een kwartier zijn we al bij terminal B. In de terminal zijn weinig mogelijkheden om te zitten. We kiezen een tafeltje bij de Sandwich bar en de Asian Street Eats counter en maken het ons zo gemakkelijk mogelijk. Tijd om de balans van de vakantie op te maken. We zijn tevreden over de reis die we gemaakt hebben. Alles is volgens planning verlopen, hebben prima campings gehad en ook de parken, die we ruimschoots van tevoren geboekt hadden, waren erg mooi. We hebben in totaal 3.361 mile gereden in 20 reisdagen, dus een gemiddelde van 168 mile per reisdag. Aan brandstof waren we 1.110 $ kwijt en hebben daarvoor 371 gallon getankt. Dit komt overeen met een gemiddelde afstand van 9,1 mile op een gallon. In kilometers per liter benzine is dat 1 op 3,8. Van top drie lijstjes maken zijn we niet zo, maar als we toch onze beoordeling in deze reisblog kwijt willen is de top drie van de parken in volgorde: Lost Dutchman SP, Hueco Tanks SP en Catalina SP. De drie beste campings vonden we in Tucson en Desert Edge beide KOA en Destiny RV Park in Goodyear. Alleen de camperplaats bij Love’s in Hazen was een misser, maar dat hadden we van tevoren wel ingecalculeerd. Als je bij de afslag van een snelweg, de 40, gaat staan kun je ook niet anders verwachten dan dat het verkeerslawaai oplevert. Het National Civil Rights Museum in Memphis en het Sixth Floor Museum in Dallas, waren de hoogtepunten van onze reis. Historisch gezien indrukwekkend en wat betreft thematiek nog steeds actueel. En Memphis blijft voor bluesliefhebbers de “Place to be”. De Carlsbad Caverns maakt de top drie van hoogtepunten compleet. Een fantastische belevenis die we niet hadden willen missen. De Scenic Drives naar Mount Lemmon en Big Bear Lake waren echt de moeite waard en omdat het weer meespeelde was dit een leuke belevenis. Wat erg tegenviel waren de wegen in Amerika. Op sommige stukken was het wegdek zo slecht dat het rijcomfort in de camper er behoorlijk onder leed. De camper zelf, was zoals al aangegeven, de kleinste die we in vijf camperreizen hebben gehad. Aan ruimte geen gebrek en het voordeel werd al snel duidelijk bij het parkeren, waar we overal op een parkeerplaats voor auto’s terecht konden. Ook wat boodschappen betreft is in Amerika de inflatie toegeslagen. We verbaasden ons over de prijsstijgingen die we bij sommige producten zagen en die toch wel een aanslag op ons budget hebben opgeleverd. Maar oké dit maar accepteren, anders moet je ook niet een vakantie in Amerika boeken. Het Wyndham hotel in Des Plaines voldeed aan onze verwachtingen, maar de Best Western Plus South Bay was een tegenvaller. Allereerst omdat het hotel niet op de lijst van Road Bear staat voor hotels waar zij hun klanten droppen en ten tweede was de algehele beoordeling van dit hotel voor ons onvoldoende. Geen aanrader. Gelukkig konden we met Road Bear een afspraak maken dat zij ons toch, bij uitzondering, naar het hotel in LA hebben gebracht. Zo nu tot aan boarding de reisblog afwerken en dan op weg naar huis. Een maand om met een goed gevoel op terug te kijken en alweer uit te zien naar een volgende vakantie.