Zaterdag 1 maart trekken we om 17.30 uur onze voordeur dicht om met de bus en de trein naar het Hampton by Hilton hotel in Hoofddorp te reizen. Onze vlucht op zondag is om 10.15 uur en om op tijd en zonder stress op Schiphol te zijn, pakken we dit hotel, waar we ook op onze eerdere reizen naar Amerika overnacht hebben. De reis verloopt voorspoedig en om 20.00 uur checken we in. De receptionist verblijdt ons met elk twee consumpties voor een drankje of een snack. Nou dat is lekker en een uurtje later zitten we in de lobby aan een glas lekkere chardonnay. Op tijd naar bed, want om op tijd op Schiphol te zijn zetten we de wekker op 6.00 uur.

Zondagmorgen om 5.30 uur worden we wakker door een bliep van de telefoon. Een SMS van Britisch Airways/American Airlines die ons mededeelt, dat onze reis naar Chicago gecanceld is. Hoewel de SMS aangeeft dat BA alles zal doen om ons die dag nog in Chicago te krijgen, slaat de schrik ons om het hart en allerlei horrorscenario's doemen op. Wanneer vertrekken we nu en komen we wel op zondag aan? Wat als we bus op maandag missen? Hoe kom je dan in Elkhart. Een half uur later komt de eerste email binnen en daar staat dat in, dat wij niet om 10.15 uur maar om 12.35 uur met KLM vertrekken en een directe vlucht hebben. Met BA zouden we eerst naar Heathrow vliegen en met een overstaptijd van bijna drie uur met American Airlines door naar Chicago en daar om 17.00 uur aankomen. Met de KLM-vlucht wordt de aankomsttijd 14.30 uur. Nou dat is nog eens geluk hebben en na de aanvankelijke stress en opwinding, toch blij dat alles goed geregeld is kunnen we de slaap niet meer vatten en staan dus maar vroeg op om te ontbijten. Tegen 8.30 uur vertrekken we met de trein naar Schiphol. Aangezien we geen ticket hebben, moeten we op Schiphol bij de KLM-balie 16 onze tickets laten aanmaken en de koffer inleveren. Dat loopt allemaal probleemloos en ook de security-check en de zelfscan van onze paspoorten gaat lekker snel, waardoor we rond 10.15 uur een plaatsje in de buurt van gate E2 opzoeken vanwaar we vertrekken. We overbruggen de wachttijd met wat lezen en puzzelen en precies volgens de aangegeven tijd kunnen we door de gate. Tegen 12.45 uur worden de motoren gestart en tien minuten later stijgen we op. Altijd weer een spannend moment. De reis verloopt prima en zoals altijd is de service aan boord dik in orde en zijn de stewardessen al snel op de been om een drankje en een hapje te serveren. Het eten is oké, maar de laatste reizigers die aan de beurt zijn voor een warme hap hebben niets meer te kiezen en kunnen alleen nog rode kool en gehaktballetjes krijgen. De vegetarische pasta is op. Rond 14.00 uur plaatselijke tijd landen we op O'Hare. Eenmaal binnen wordt ons plezier behoorlijk gedempt door de enorme wachtrijen voor de Immigration. We schuifelen door de lines die maar niet snel willen slinken. Alles bij elkaar duurt het wachten en het nietszeggende gesprek met de douanebeambte een dik uur. Onze koffer komt net de band op als we daar zijn en een paar minuten later, staan we bij de trein die ons naar terminal 2 brengt. Daar vertrekt de shuttle-bus naar het Wyndham hotel. Vorig jaar waren we gedachteloos een Nederlands echtpaar gevolgd, die zeiden te weten waar we moesten zijn. Nou dat hebben we geweten. Ruim 1,5 uur staan te staan blauwbekken van de kou en maar geen busje. Inmiddels had zich een groepje van tien reizigers verzameld. Toen maar bellen en daar bleek dat wij bij terminal 2 i.p.v. terminal 3 moesten zijn. Travelhome had dat van te voren nog in een email aangegeven, maar gewoon vergeten en ja die andere reizigers zouden het wel weten. Tegen 16.00 uur waren we in het hotel. Daar de koffers gedropt en op naar Target om een prepaid simkaart te kopen, waarmee we kunnen navigeren en bellen in Amerika. Ook de keuze voor Target was op basis van een aanbeveling van een Nederlands stel die we vorig jaar spraken. Wij zelf hadden bij T-Mobile een simkaart van 12 Gb gekocht, waarvoor we 78 $ moesten betalen. Bij de Target hadden zij 45 $ betaald voor 15 Gb en waren op basis van eerdere goede ervaringen daar weer naar toegegaan. Voor de kaart betaalden we 5 $ en voor 10 GB was het 30 $. De simkaart werd netjes geïnstalleerd. Grappig was, dat toen wij vertelden wat we gingen doen, de verkoper onmiddellijk zei: "aha het is de tijd van het jaar weer waar wij Nederlandse klanten krijgen". Daarna bij Subway broodjes gehaald voor morgenvroeg in de bus. Het ontbijt in het hotel is niet bijzonder en tijdens de busreis hebben we genoeg tijd om van het broodje te genieten. Subway heeft inmiddels ook automatisch "tippen" ingevoerd indien je met een kaart betaald. Alvorens je akkoord geeft, krijg je een scherm te zien waar je het percentage tip kunt (moet) invoeren. Nu is het 10, 15, 20 % of Custom. Vorig jaar was er nog een keuze 0 %, maar nu kun je er niet meer aan ontkomen om een tip te geven. Dus dat maar gedaan. Zo kunnen de grote bedrijven nog meer kosten op personeel besparen en worden lagere loonkosten door de consumenten gecompenseerd. Wil je dit niet, betaal je gewoon cash. Nog snel wat Dollars gepind en waren we klaar voor onze reis. Tegen 21.00 uur begonnen de ogen zwaar te worden. Het was een lange en enerverende dag geweest en tijd om te gaan slapen. Om te kunnen slapen de stekker uit de airco getrokken die in de kamer hing en veel te veel lawaai maakte. Met geen mogelijkheid uit te schakelen, dus dan maar zo.

Het is maandagmorgen en zijn om 4.00 uur wakker. Te vroeg om al op te staan, dus worden de kranten op de iPad gedownload om de tijd tot opstaan te overbruggen. Lekker douchen en daarna koffie zetten met de flesjes water en de instantkoffie die in de kamer aanwezig zijn. Tien voor zes stappen we in de bus en het blijkt dat we de laatsten zijn. De bus is nagenoeg vol en alleen achterin is nog plaats. Stipt op tijd vertrekken we. De chauffeur die zich niet voorstelt of ons welkom heet, zet er goed de vaart in. Helaas nemen we niet de oostelijke route door Chicago, maar rijden direct zuidwaarts. Jammer, want de skyline van Chicago is toch bijzonder en nu zien we alleen duffe woonwijken en fabrieken. Het verkeer op de snelweg valt mee en twee uur later komen we aan bij de fabriek in Elkhart. Dit is een andere locatie dan in 2024. Chris van Road Bear komt in de bus en heet ons welkom in "Elkhart de RV Capital of the World" en vertelt dat 90 % van alle RV's uit Elkhart komt. Hier bedoelt hij natuurlijk Amerikaanse campers, maar de Amerikanen halen World en Domestic nog wel eens door elkaar. Hij informeert ons, in begrijpelijke taal, over de gang van zaken bij de overhandiging van de camper en alle do's en don'ts over het gebruik daarvan onderweg. Hij raadt dringend af, om de camper te dewinterizen en gratis camperplaatsen te kiezen i.p.v. een camping. Alle passagiers krijgen bij het uitstappen te horen wanneer hun overhandiging gepland staat. Voor sommigen is dat schrikken, want dat betekent al snel een lange wachttijd. De volgorde in de planning is namelijk gebaseerd op de boekingsdatum. Om 9.45 uur wordt er gestart. Wij staan op plaats vijf en zijn om 10.40 uur aan de beurt. Dus maar eens rustig koffie drinken en wachten. Er staan twee dames van Road Bear achter de balie. De één verzamelt het rijbewijs, credit card en de voucher (dus altijd op papier uitprinten) en de andere neemt je mee door het papierwerk. De laatsten vandaag staan voor 15.30 uur gepland. Een Duits echtpaar naast ons heeft al besloten om hun planning voor die dag aan te passen en zoeken in Elkhart een camping. Hetzelfde doet een Nederlands stel en toevallig hebben beide stellen dezelfde camping gekozen en gaan bellen om te reserveren. Wanneer wij naar de balie kunnen om het papierwerk door te nemen gaat alles vlotjes. De medewerkster legt duidelijk de tekst van het contract uit en vraagt om alle punten te signeren. Wij bestellen twee campingstoeltjes voor 20 $ en gaan weer zitten totdat medewerker Terry onze naam noemt en ons voorgaat naar buiten naar de camper om uitleg te geven en de sleutel te overhandigen. Als wij naar buiten lopen gaat er een vijfkoppige Japanse familie met ons mee en stelt zich naast ons op bij de camper. Terry probeert de familie uit te leggen dat er sprake moet zijn van een vergissing, maar dat lukt niet best. Ik wijs op mijn horloge en probeer duidelijk te maken dat zij pas over enige tijd aan de beurt zijn. Ze druipen af. Wel sneu want zij moeten nog best lang wachten. Terry vraagt of wij camperervaring hebben en aangezien dit onze vijfde reis met Road Bear is, knikt hij tevreden. Hij heeft exact een kwartier voor uitleg en als er dan nog vragen zijn, moeten we lang wachten tot er tijd is voor meer uitleg. Het blijkt dat we het kleinste type camper hebben. 21 foot met een redelijk modern interieur en een praktische indeling. Snel loopt hij door zijn checklijst heen, test de koelkast, de verwarming en de airco en controleert het testpaneel met de indicatoren voor accu, gas, water, de generator en de tankinhoud van water en de afvoer. Hij maakt buiten alle luiken open van de afvoer, propaantank en generator en die waar de aansluitkabel voor de elektriciteit ligt. Terry geeft nog eens duidelijk aan vooral het watersysteem niet aan te sluiten op een waterbron en ter plekke besluiten we dat we dat ook niet gaan doen. Door de snelheid waarmee hij de zaken wil afronden, vergeet hij iets, waar we later pas erg in krijgen. Na installatie van de dashcam en de route te hebben vastgelegd, zijn we om 11.15 uur klaar om te vertrekken richting Columbus Indiana. Al direct na vertrek horen we een vervelend bonkend geluid achter ons en proberen al rijdend te lokaliseren waar dat vandaan komt, maar dat lukt niet en we stoppen dus om de zaak wat beter te onderzoeken. De oorzaak ligt bij het tafelblad van het zitje en als we dat niet opgelost krijgen, demonteer ik het blad en leg dit op het bed en besluiten dit tot het einde van de vakantie zo te doen. Om 15.45 uur rijden we Columbus in om boodschappen te doen. We gaan achtereenvolgens bij Kroger, Aldi en Walmart shoppen. Kroger heeft als enige brood wat wij lekker vinden en geen “stopverf” zoals dat bij Aldi en Walmart het geval is. Veel van dat brood kun je bijna fijnknijpen en is nog eens extra gezoet met suiker en smaakt werkelijk voor geen meter. Het brood bij Kroger is "fresh baked in-store"en heet Seeded Ancient Grain, bevat geen "added sugar" en smaakt volgens ons zoals brood hoort te smaken. Bij Aldi kopen we mijn favoriete Duitse bier, mandarijnen en nog wat etenswaar en de rest van de spullen bij Walmart, die we ook op eerdere reizen daar gekocht hebben. Aangezien de inkopen ruim twee uur in beslag nemen en we nog naar de camping Woods 'n Water moeten rijden, komen we daar om 18.15 uur aan. De receptie is al lang dicht. We vullen een night reservation in, doen cash geld in een envelop en stoppen deze in de brievenbus. Tegen 21.00 uur zijn we gesloopt. De camper is ingepakt en reisklaar. Het was een lange dag en dus tijd om naar bed te gaan.

Ook vandaag zijn we vroeg wakker. We hebben nog duidelijk last van het tijdsverschil en verder helpt het ook niet dat op de camping veel langkampeerders verblijven, die vroeg naar hun werk gaan. Sommige daarvan hebben, vinden wij, de onhebbelijke eigenschap om ruim voordat ze wegrijden de motor aan te zetten, die dan soms wel een kwartier staat te grommen. Dit helpt ook niet om weer in slaap te komen. Dus staan we om 6.00 uur op, monteren het tafelblad, en nemen de tijd voor een lekker ontbijt en om nog eens goed naar de camper te kijken die we hebben meegekregen. Het valt op dat een aantal essentiële dingen ontbreken. Voor het eerst hebben we geen elektrisch koffiezetapparaat, maar moeten we met de hand opschenken. Missen onderzetters voor de pannen op tafel en voorraadbusjes om spullen te bewaren. Zaken, die in voorgaande jaren wel aanwezig waren. Ook nergens een haakje om iets op te hangen. We vinden dat de plaats van het bed in de camper niet ideaal is. We hebben een bed in de lengterichting naast de gecombineerde toilet en douche en kunnen alleen via het voeteneind in en uit bed komen. Dus dat was vannacht tijgeren om uit bed te komen om te plassen en dat moeten we helaas wat vaker. Maar oké we redden ons ermee en na het ontbijt maken we ons op voor de reis naar Louisville. Onze eerste tussenstop voor vandaag. Gisteren hebben we 217 mile gereden en vandaag zijn we, omdat we een uur tijdsvoordeel hebben, van plan om 290 mile te rijden. Ons einddoel is Energy Lake Campground waar we in 2020 ook zijn geweest. Ver van de bewoonde wereld in het Land between the Lakes met nette WC’s en douches. We vertrekken om 8.30 uur. Tegen tienen rijden we Louisville in. De snelweg 65 is niet best en de camper rammelt dan ook flink op het ruwe asfalt. De navigatie heeft ons tijdig een alternatieve route aangeboden, omdat er op de snelweg files stonden. We parkeren bij Lincoln Memorial Parking Lot en lopen naar de oude spoorbrug die de Ohio rivier overspant en steken deze over naar de andere kant. Onderweg komen we veel wandelaars, joggers en fietsers tegen die de harde wind op de brug trotseren, maar bijna allemaal vriendelijk groeten. Leggen de skyline van Louisville op foto’s vast en lopen naar het Lincoln Memorial dat gewijd is aan zijn leven als president en voorvechter van de Emancipation Proclamation die als wet de slavernij afschafte. Daarna lopen we terug naar de camper. Hier merken we een belangrijk voordeel van de camper op die we nu hebben. De geringe lengte van 22 foot, biedt ons de mogelijkheid om op een parkeerplaats voor auto’s te gaan staan. Met grotere campers wordt dat lastiger en soms moet je, bij gebrek aan een specifieke RV-plaats, overdwars gaan staan omdat anders de achterkant te veel uitsteekt. Mijn vrouw, die helpt om zonder problemen achteruit te rijden merkt op, dat er een plasje water onder de camper ligt. De plas ligt onder het luik waar de afvoer zit en dan blijkt dat Terry de vorige dag de schuiven van de grey en black watertank niet heeft dichtgedrukt, en ook is de afsluitklep van de afvoer niet bevestigd. Dus staat er in het compartiment een flink laagje "gekleurd water”. Gelukkig maar dat we in Columbus een toilet konden gebruiken, anders …. nou ja dat laat zich raden. Na een bezoek aan Kroger om extra brood in te slaan, die de diepvries ingaat, rijden we verder over de 69 richting het westen. Tijdens de rit zien we in de middenberm tientallen reeën liggen die zijn aangereden en daar zo te zien al een tijdje liggen. Een triest gezicht. In de lucht cirkelen veel roofvogels. Welk type vogel dat is wil ik nog uitzoeken en een keer op foto vastleggen. Onderweg begint het te regenen en wanneer we bij de Energy Lake Campground aankomen, zijn het al flinke stortbuien geworden. Ik check in bij de receptie en maak een praatje met de dame die daar zit. Best wel saai lijkt me, want gedurende deze tijd van het jaar is het aantal gasten op één hand te tellen. Ze is dankbaar voor wat aanspraak. We kiezen site A7 die we ook vijf jaar geleden geboekt hebben. We hadden toen eerst A6, maar deze liep zo schuin, dat we de camper met geen mogelijkheid waterpas konden krijgen. Plek zat, dus geen enkel probleem om alsnog te wisselen. Het weer wordt steeds slechter en ook de wind neemt sterk in kracht toe. Het wordt een onrustige nacht. Geen wifi, dus maar een potje kaarten totdat we verkiezen om te gaan slapen.

We volgen vandaag nagenoeg dezelfde route naar Memphis die we in 2020 hebben afgelegd. Na een tussenstop bij Mac Donalds voor koffie, het downloaden van kranten en wat mailwisseling rijden we via de 40 richting het westen. Ook deze weg is erg slecht. Het asfalt is op veel plaatsen kapot en we rammelen flink door elkaar. Het is continu opletten om de vaak diepe gaten te ontwijken en tijdig de veel harder rijdende vrachtwagens die ons passeren te zien aankomen. Rond 12.00 uur komen we in Memphis bij de Pyramid aan. Lopen wat rond in de Bras Pro Shop en nemen de lift naar het uitkijkpunt. Daar heb je een prachtig uitzicht over Memphis en de brug die over de Mississippi loopt. Maar oh wat is het koud boven. Snel wat foto’s en een filmpje en terug naar binnen. Bij de Pyramid is een camperplaats waar je gratis mag staan, als je tenminste het lawaai van de snelweg voor lief neemt. Je staat namelijk pal onder de viaducten van een aantal snelwegen richting de brug. Voor een bezoek aan de Pyramid sta je daar prima. Voor de rest van de middag staat het National Civil Rights Museum op het programma. Hier zijn we in 1997 geweest met onze zoon en dochter en het bezoek heeft toen grote indruk op ons gemaakt. Mijn dochter had het leven en de strijd van Martin Luther King als onderwerp voor een werkstuk van school gekozen en de reis toen stond mede in het teken daarvan. We bezochten onder andere het Lincoln Memorial in Washington, Lorraine Motel in Memphis en Atlanta de geboortestad van King. Plekken die de moeite waard zijn te bekijken. In 2020 hadden we al kaartjes voor het Civil Rights Museum. Bij het bezoek aan het STAX museum, de dag ervoor, kon je een combiticket kopen en dat scheelde best wel veel dollars. Echter toen we s’ morgens het nieuws op de TV volgden, hoorden we dat per ingang van die dag alle museums gesloten waren. Corona had ook in Amerika fors toegeslagen en bijna alles ging in no time daar op slot. De dag daarop kwam de mail van Travelhome, die adviseerde om snel terug te keren naar Nederland. Wij waren net zes dagen onderweg en de vakantie was daarmee einde verhaal. Bij het museum aangekomen, wilden we de parkeerplaats oprijden, maar werden om onduidelijke redenen niet toegelaten. Een beveiliger stond op grote afstand te zwaaien dat we moesten verdwijnen. Waarom? Geen idee. De camper in de buurt geparkeerd. Plaats genoeg, alhoewel we toch een minder gevoel hadden of dat wel veilig was. Memphis staat bekend om zijn hoge criminaliteit. Bij binnenkomst in het museum moesten we door een controle poort en alle spullen in de rugzakken werden apart doorzocht. Je neemt het voor wat het is, maar beveiligers zijn nooit de aardigste mensen en bij het minste of geringste snauwen ze je af en wijzen je terecht. Het bezoek maakte opnieuw een grote indruk op ons en steeds weer bekruipt je het nare gevoel van wat er tijdens deze periode allemaal gebeurt is en de ellende die dit voor de zwarte bevolking gebracht heeft. De rassenhaat, het geweld, de rellen en de scheiding in de gemeenschap en de moeizame weg naar integratie. Sommige historische TV-beelden van het geweld tegen dat deel van de bevolking konden we niet aanzien. Veel zaken herkenden we zoals de bus waar Rosa Parks weigerde uit te stappen en een tweede bus die tijdens rellen in brand is gestoken. Met gemengde gevoelens verlaten we het museum en gaan richting de camping. We bellen eerst even met Graceland RV Park & Campground. Maar het is inmiddels na vijven en we krijgen een voicemail. Dan maar op de bonnefooi, nadat we eerst nog, ja alweer, bij Kroger brood hebben gehaald. De diepvries is nu aardig vol. Op Graceland is plaats genoeg. Vullen het night reservation formulier in en zoeken een plaats. Betalen hoeven we pas de volgende dag bij vertrek. Na het eten kunnen we onder andere aan de reisblog werken. Hier hebben we wifi en dat was op beide vorige campings niet het geval. De camping heeft een zijuitgang naar het Graceland Exhibition Center. Aangezien wij daar in 2020 geweest zijn, laten we dit voor wat het is. Het sanitair op de camping is basic, maar heerlijk warm doordat er twee grote verwarmingsunits continu staan te blazen. 

Om 9.45 uur stappen we in de camper en rijden naar het Tennessee Welcome Center. Te laat merken we dat we daar de parkeerplaats voor auto’s oprijden. Onmiddellijk komt er een beveiliger naar buiten, die staat te kijken wat wij van plan zijn. We rijden een rondje en pakken de volgende ingang bestemd voor bussen en campers. Binnen halen we een Tourist Guide en maken een praatje met de receptioniste. Zij geeft aan, dat wij daar de gehele dag gratis mogen parkeren, hoewel het bord op de parkeerplaats een maximale parkeertijd van twee uur aangeeft. Op mijn vraag waar we op de trolley kunnen stappen, zegt ze dat de trolley sinds een aantal maanden niet meer rijdt. Er zijn technische problemen met de elektriciteit en de kosten voor reparatie en/of vervanging zijn te hoog. Jammer de trolley is een icoon in Memphis en gewild bij toeristen. Dat wordt dus lopen. Snel nog een foto gemaakt van B.B. King en de Elvis Statue die metershoog staan afgebeeld in het Center. B.B. King is één van mijn favoriete bluesmuzikanten. Dus een foto is een must. Onze eerste keuze is het Blues Hall of Fame. Het meest zuidelijke museum in de stad en een half uur lopen. Het is goed weer, wel een koude wind maar de zon schijnt dus wat wil je meer. Het museum brengt vele herinneringen boven uit de vroege periode van de blues en de moeite waard van een bezoek. Er zijn galerijen te zien over de diverse muziekstijlen zoals Classic, Country en City Blues en de verschillende instrumenten die gebruikt werden. In het museum komen we in gesprek met een aardige medewerker, die direct vraagt hoe wij over de huidige situatie in Amerika denken. Wij houden ons eerst op de vlakte, maar wanneer hij zijn mening geeft, kunnen we niet nalaten er verder op door te gaan. Er ontstaat een interessant gesprek, waaruit onlosmakelijk de bezorgdheid van de man blijkt over wat er de komende tijd in zijn land en in de wereld gaat gebeuren. Zijn dochter en zoon hebben die week hun ontslag gekregen. Beiden werkten voor de overheid. Met een handdruk nemen we afscheid en wensen zijn familie veel sterkte toe. Na een kop koffie in een nabijgelegen café, lopen we naar Beale Street. Het is overdag en dus behoudens wat muziek van een straatmuzikant niet veel te beleven, maar dat hadden we ook niet verwacht. We zijn in 1997 wel ’s avonds in B.B. Kings Blues Club geweest, maar nu mijden we meer en meer het amusement in de avonduren. Dichtbij ligt het Memphis Rock ‘n’ Soul Museum en ook daar gaan we naar binnen. Dit museum belicht meer de historie van de muziek, zoals die is ontstaan vanuit de krochten van de zuidelijke staten, waar de katoenplukkers de eerste waren die de ellende van hun dagelijks werk en leven in muziek vertaalden. Als je van deze Amerikaanse muziek houdt en geïnteresseerd bent in de achtergronden en het ontstaan ervan, zijn deze twee musea een must. Tegen 15.00 uur besluiten we naar de camper terug te gaan om alvast wat kilometers te maken, die we morgen dan al gehad hebben. We bellen met de camping die we op het oog hebben. De eigenaar is zelf niet aanwezig, maar zal komen wanneer we gearriveerd zijn. Anderhalf uur later staan we voor de camping en bellen. We mogen van hem alvast een plaats uitkiezen. Al direct blijkt dat er geen elektriciteitsaansluiting is en ook zien we geen sanitairgebouw. We schieten een campinggast aan en vragen of er elektriciteit is. Nee dus. Ook geen WC’s en douches. Oei, dat is dus minder. De man vertelt ons dat bij Love’s een paar kilometer terug bij de afslag van de 40 een camperplaats is. Daar is elektriciteit en water aanwezig en toiletten in de winkel/restaurant. Dus weer terug naar de 40. Ondertussen bellen we met de eigenaar van de camping en verontschuldigen ons dat we weg zijn gegaan. Hij heeft er alle begrip voor dat we elektriciteit nodig hebben om de verwarming te kunnen gebruiken. We hebben geen zin meer om verder te rijden en rijden het tankstation van Love’s op. Er zijn zes camperplaatsen en wij parkeren alvast onze camper op één van de vrije plekken. Ik schiet een camperaar aan en vraag waar je kunt reserveren. Dat kan via de website LovesRV.com. Ik zie dat de plek waar we staan gereserveerd is en kies een andere. Dat gaat vlotjes. De prijs inclusief tax komt uit op 58 $. De wifi werkt niet goed en ik krijg geen bevestiging van de reservering. Dus weer opnieuw naar de buurman die aanbiedt om zijn wifi te gebruiken. Hij heeft een schotel van Starlink buiten staan. Geeft zijn wachtwoord en ik ben on-line. Nog nooit zo’n snel internet gehad. Als dank voor zijn ondersteuning breng ik hem een koud biertje. Al snel wordt bewaarheid wat we al dachten toen we besloten bij Love’s te overnachten. Wat een herrie. Niet te harden. Vooral van de vrachtwagens die zwaar brommend aankomen. Je ziet in Amerika op sommige plaatsen wel borden dat “jake braking” vanwege geluidsoverlast daar verboden is. Het geluid ontstaat, wanneer een vrachtwagen op de motor afremt en een soort staccato geluid maakt. Sommige chauffeurs doen dit expres om op te vallen. Tegen 23.00 uur gaan we naar bed. Afwachten wat de nacht ons brengt.

We zijn om 4.00 uur wakker. Al blij dat we zo’n vijf uur geslapen hebben. Het is te vroeg om op te staan, dus tijd om de kranten van de afgelopen dagen te lezen. Ik ga een uurtje later uit bed om alvast aan de reisblog te werken. Helaas gaat onze aardige buurman vroeg weg, dus hebben we geen wifi meer. Ik wil mijn prepaid bundel nog wat sparen voor later, dus ontbijten we en appen met onze zoon die zondag naar Amerika vertrekt. Tegen 9.30 uur vertrekken we en rijden de 40 op in westelijke richting. De afstand tussen Memphis en Dallas is te groot om in een dag te doen. We knippen het dus op in twee dagen. Wat we gisteren al gereden hebben, biedt ons vandaag de mogelijkheid om rustig aan te doen. We gaan de Talimena Scenic Drive rijden. Deze heeft veel uitzichtpunten en dat kost tijd. Via Little Rock en Hot Springs rijden we naar Mena in Arkansas. Daar start de route richting Talihina. In Mena drinken we eerst onze dagelijkse portie koffie en doen nog wat boodschappen bij Walmart. Op de parkeerplaats daar worden we aangesproken door een echtpaar, dat dolgraag de camper van binnen wil zien. Zij hebben een grote camper die voor hun te groot wordt, erg windgevoelig is en niet praktisch is als ze naar hun kinderen willen voor een paar dagen. Zij zijn erg enthousiast wat ze zien, en besluiten dat zij op zoek gaan naar een model dat qua indeling en voorzieningen hetzelfde biedt. We gaan weer op weg en rijden de Scenic Drive op. Ondanks het feit dat de natuur nog niet op zijn best is, is deze route toch weer leuker dan al die tijd op de snelwegen. Er is nauwelijks verkeer en de diverse uitzichtpunten hebben we voor ons alleen. Jammer genoeg is het heiig, en dat maakt het minder indrukwekkend dan de Youtube filmpjes die we bekeken hebben, laten zien. Maar het is de moeite waard om deze route te rijden. Tegen 16.30 uur komen we aan bij de camping. Kleinschalig en vrij nieuw met behalve sanitaire voorzieningen alles wat we nodig hebben. We betalen 42,50 $. Het is voor eerst lekker warm en we zetten ramen en deuren open. De afgelopen dagen was dat nog niet mogelijk. Ook gaat er een dekbed minder op. Het is erg rustig op de camping, en hoewel aan een doorgaande weg, hebben we weinig last van het verkeer. Zo nu eerst de verloren slaap inhalen.   

We hebben heerlijk geslapen en nemen de tijd om wat zaken die er nog liggen te doen, zoals werken aan de reisblog en het downloaden van foto’s en filmpjes op een hard disc als extra back-up. De afgelopen dagen schoot de TV-monitor steeds los uit zijn vergrendeling en zwaaide heen en weer. De beide moeren hadden we al vaker weer vastgedraaid, maar kwamen toch steeds weer los. Met twee kabelbinders de monitor vastgezet aan de bevestigingsbeugel die daar vlakbij zit. Tijdens de rit hebben we daar geen problemen meer mee gehad. Dat we tijdens de testrit wat dingen moeten aanpassen, hadden we op dag twee al in de gaten. Beide lampen in de alkoof bleven branden en we konden met geen mogelijkheid uitvinden hoe we deze moesten uitzetten. Uiteindelijk het zekeringkastje opengemaakt en net zo lang gezocht totdat we zekering hadden gevonden en deze met een tang uit een meegebrachte multiset eruit gehaald. Bij de inlevering van de camper monteren we de zekering weer en melden dat aan Road Bear. We vertrekken om 12.00 uur. Het is inmiddels beginnen te regenen en ook tijdens de rit van drie uur blijft het regenen. Iets na 15.00 uur komen we bij het park aan. Reserveren van tevoren was niet mogelijk. De website gaf FF aan, dat wil zeggen op First come, First service basis. Twee nachten geboekt voor 60 $. Morgen gaan we naar Dallas. Met de camper rijden we naar Plano, parkeren daar bij het station op Parker Road en stappen op de DART, die ons in een half uur naar het centrum brengt. Het Sixth Floor museum is het eerst aan de beurt. Daarna gaan we lopend downtown Dallas bekijken. Hopelijk blijft het morgen droog.