Zondagmorgen om 6.15 uur was Tom bij ons om de spullen te laden en richting Schiphol te vertrekken. Op zondag kun je lekker door rijden dus waren we mooi op tijd bij het lang parkeren.We hadden vooraf via internet een reservering gemaakt voor Lang Parkeren (P3) en dus hoefde we enkel de creditcard in te voeren en we konden de auto gaan parkeren. Een ideale en snelle manier.

Met de gratis shuttle werden we vervolgens naar de vertrekhal (nr. 3) gebracht..Daarna direct inchecken en door de douane, je kan het maar gedaan hebben.Hierna nog even wat winkels bezocht en wat gedronken en toen naar de gate. Mooi op tijd vertrok het vliegtuig naar Chicago waar we een overstap hadden. Een prima ontspannen vlucht en we landden dan ook mooi op tijd.

Na de controle bij de Amerikaanse douane (foto + vingerafdruk) moesten we de bagage ophalen en daarna weer direct afgeven bij de balie voor de doorvlucht naar Denver. Ook hier zaten we mooi op tijd in het vliegtuig, alleen door wat kleinigheden vertrokken we wat later, maar dat was maximaal 15 minuten, dus waar hebben we het over?

Na het landen in Denver wilde we onze bagage pakken, maar wat bleek (na ruim een half uur)???? Onze koffers kwamen een uur later aan met een ander vliegtuig, dit omdat de vlucht helemaal vol was geweest en alleen de bagage mee kon voor doorvluchten. Dus maar een uur wachten op de luchthaven. We hebben lekker bij de Panda Express gegeten. En ja hoor na een uurtje: daar kwamen onze koffers als eerste op de band.

Hierna zijn we onze huurauto van Alamo gaan ophalen. Per gratis shuttle reisden we naar het verhuurstation. Alles verliep snel en we mochten zelf een auto kiezen. We hebben een  Nissan X TERRA - 4 Wheel drive gekozen. We namen ook (voor het eerst tijdens onze reizen) een GPS systeem. Vanaf de verhuurder, met de GPS, snel naar ons hotel gegaan en nog even wat gedronken bij een pub naast het hotel en toen om 22.00 uur naar bed (06.00 uur Nederlandse tijd). We konden het helaas niet nog langer rekken, maar op deze manier hadden we al goed ons best gedaan om de jetlag zoveel mogelijk te voorkomen!

Om 07.00 uur ging de wekker af, wat een heerlijke nachtrust hebben we gehad. De jetlag was dus al vrijwel verdwenen. Tom was al eerder wakker en had zijn ochtendwandeling al lekker gemaakt.

Hierna zijn we echt begonnen aan de trip. Eerst een gratis continentaal ontbijt in het hotel genuttigd en daarna met de 4x4 “on the road”. We hadden dus een GPS systeem mee dus dat moet makkelijk zijn, maar als je eigenlijk gewend bent om met de kaart te rijden, is het wel echt even wennen.

We reden richting Boulder (via de scenic route) en daar zijn we Flagstaff Mountain gaan bezoeken. De tempratuur was zeer aangenaam, rond de 30 graden en er was een prachtig uitzicht. Maar we konden de weg nog hoger vervolgen dus deden we dat ook, daar zagen we de bergtoppen met de eeuwige sneeuw ook al liggen. Weer zitten genieten van een prachtig uitzicht en weer foto’s gemaakt, Lang leve de digitale camera!

Hierna vervolgden we onze weg en reden op weg Nederland (ja, echt waar). In Nederland hebben we een heerlijk broodje gezond gegeten, in een echte nostalgische bakkerij. Het broodje smaakte heerlijk.

Onze weg vervolgde we naar Estes Park, de gateway tot het Rocky Mountain NP. Eerst even langs het Visitor Centre gegaan waar we informatie inwonnen over de te rijden route van vanmiddag. We kregen te horen dat er nog heel veel sneeuw gevallen was de laatste dagen. De weg door het park was de hoogst geasfalteerde weg van de Verenigde Staten. Langs de weg stonden velen herten te grazen. We reden door naar de top, deze lag op ruim 3700 meter. Hier lag echt nog meters dik de sneeuw en was de tempratuur ook wel gedaald naar een graad of 14. Wederom prachtige foto’s gemaakt.

Daarna dezelfde route terug gereden en nog even het stadje Estes Park gaan bekijken.

We hebben lekker gegeten in het Grill Restaurant van het Holiday Inn Hotel.

Een goede nachtrust was om 07.00 uur weer woorbij. De spullen weer gepakt en daarna een lekker ontbijt genomen in het restaurant naast het hotel; een heerlijke omelet.

Daarna begonnen aan de rit van vandaag, ca. 400 km. Eerst naar Cheyenne gegaan. We bezochten het Wyoming State Capitol. Het gebouw waar het parlement van de staat in gevestigd is. We mogen er lekker rondlopen en rondkijken.Wat wel vreemd is, is dat men daar gewoon aan het werk is, dus jij loopt daar rond, loop je vervolgens gewoon een kantoor binnen waar mensen aan het werk zijn. Je loopt natuurlijk niet verder, maar het zou wel kunnen.

Daarna hebben we onze rit vervolgt naar Scotts Bluff, een plek waar je de oude historie kunt bekijken (zelfs een beetje kunt voelen). Het is een gedeelte van de oude pioniersroute waar de huifkarren nog staan, bovendien staan de oude sporen van de wielen nog steeds weggesleten in de weg. We hadden een prachtig, bijzonder uitzicht, want verder zijn er geen bergen te bekennen.

Maar dat is in het hele landschap van Amerika, reden we weg in de Rocky Mountains, een half uur later zag je ze al niet meer en zie je uitgestrekte akkers, en een bocht verder rijd je weer naar bergen. Heel mooi en bijzonder. Hierna vervolgde we onze weg naar onze slaapplaats, het dorpje/stadje Casper. Een rit van ongeveer 2,5 uur.

Bij het hotel aangekomen konden we zeggen dat we weer een hele mooie zonnige dag hebben gehad, we zijn werkelijk de regen voor gebleven. Want telkens achter ons werd het donker en zwaar bewolkt. Je krijgt wat je verdiend zeggen ze wel eens, toch??

Vanmorgen zijn we begonnen met tanken (ja ook in Amerika is de prijs erg hoog) en even bellen met het thuisfront. Hierna zijn we begonnen aan een lange rit die begon in Casper.

Na ongeveer een uur rijden zijn we in Edgerton gestopt voor het ontbijt. Een dorpje van nog geen 400 inwoners. Het zag er allemaal erg oud en verlaten uit, maar we hebben toch heerlijk gegeten. Met een volle buik konden we onze weg vervolgen. Zoals eerder vermeld reden we ook met een GPS systeem, dat zou makkelijk moeten zijn, maar je raad het al, het ZOU makkelijker moeten zijn.

Tom en Susanne hadden de landkaart erbij gehouden en Tom had thuis de hele route al uitgezocht. Toen we de route hadden ingevoerd bleek dat we bijna 7 uur zouden moeten rijden naar de plaats van bestemming, maar als we zouden rijden zoals we zelf hadden uitgezocht bleek dat echt veel korter. Dus wij reden vandaag “onze” route en gunde de dame van het GPS een rustdag, haha.

Rond de middag (na 3 uur rijden) kwamen we aan in Newcastle waar we een korte stop maakten voor een lunch. De weg vervolgden we verder richting Custer. We arriveerden bij het Crazy Horse Memorial. Men kent misschien Mount Rushmore wel, die vier hoofden van Amerikaanse presidenten die in een berg zijn uitgehakt. Zo is ook Crazy Horse gemaakt uit rotsen, alleen is dit nog (lang) niet af en zijn ze er al 60 jaar mee bezig, maar dit wordt dan ook gefinancierd door “Gifts” van mensen die komen kijken.

Eén man is daar, op verzoek van een indianenstam, mee begonnen. Deze man is inmiddels overleden, maar 7 van zijn 10 kinderen hebben het werk overgenomen en willen het dan ook afmaken. Erg indrukwekkend.

Hierna zijn we naar het Custer State Park gereden waar we de Wildlife loop hebben gereden, een route van ongeveer 20 mile ( 32 km). Op deze route hoopten we veel wilde dieren tegen te komen, maar dat viel een beetje tegen. Buffels en Jackaloops (soort van antilopen) stonden gelukkig wel mooi voor onze lens.

Hierna vervolgden we de route richting ons hotel in Rapid City. Bijna bij het hotel aangekomen zagen we vanaf de snelweg dat er een enorm zwarte wolk hing boven een stadje. Maar we dachten dat dat elders was, nou…………………..dat was dus niet het geval. Toen we de parkeerplaats van het hotel op reden zagen we dat er een enorme hagelbui was geweest. Wij hadden deze echt net hadden gemist (gelukkig maar). Er stonden auto’s op de parkeerplaats met deuken in de auto, gescheurde ramen en zelfs van sommige auto’s de complete ramen eruit. Apart om te zien en eerlijk is eerlijk gelukkig om niet zelf meegemaakt te hebben.

Na de kamers te hebben gezocht en de koffers weg te hebben gezet zijn we gaan eten bij het Perkins restaurant in het hotel. Het hotel lag direct tegenover een grote Mall en ’s avonds zijn we dus nog gaan shoppen. Met deze gunstige dollar koers werden we erg hebberig!

Om 07.00 uur werden we weer wakker voor de dagelijkse dingen zoals douchen en aankleden, alleen konden de koffers deze keer blijven staan, we slapen vanavond weer hier. Onder het ochtendritueel hadden we het weerkanaal aangezet en die voorspelde niet echt denderend weer, maar ach we hebben al mooie dagen gehad.

Vol goede moed en met een volle tank benzine reden we richting Wall, waar we na ongeveer een uur rijden aankwamen. Je hebt hier een oud straatje waar winkels in zitten, in de echte oude Western sfeer. Een erg leuk dorpje om te bezoeken en inmiddels werd het ook droog, dus een goede keuze om even naar Wall te gaan. Hierna reden we door naar het Badlands NP, een plek waar het landschap weer heel anders was. Hier is ook de film “Dancing with Wolves” opgenomen destijds. We reden de loop door het park en zagen dan ook weer wat dieren zoals de berggeit, samen met jongen. Tegen de tijd dat we aan het einde van de loop waren begon het te regenen, nou zeg maar gerust te hozen!!!

Dus een geluk dat we het allemaal gezien hebben, want met die bui kon je niets meer zien. We zouden vanuit het Badlands NP richting Mount Rushmore rijden om daar de vier hoofden van de presidenten te bewonderen. Maar na ruim 2,5 uur rijden door de regen, besloten we om niet verder te rijden aangezien het weer niet bepaald beter was geworden. Gekeken werd naar de route van morgen en besloten om Mount Rushmore morgen te gaan bekijken en te hopen dat het weer dan wat beter zou zijn. Aangezien er een Mall bij het hotel was zijn we maar weer even gaan shoppen. Daarna even in de hotelbar een drankje genuttigd (Happy Hour). En ’s avonds gaan eten bij mijn Susannes lievelingsrestaurant The Olive Garden.

Eerst de koffers in de auto gezet en dan even een ontbijtje nuttigen bij Perkins, direct naast het hotel. Oh ja, wel ook even vermelden…….. De zon schijnt en we hebben een strak blauwe lucht. Dus Mount Rushmore kan goed bewonderd worden. Na nog even met Nederland te hebben gebeld zijn we vertrokken.

Aangekomen bij Mount Rushmore moet ik zeggen dat het toch bijzonder is, ondanks dat we ook eergisteren Crazy Horse al hebben gezien. Het verschil was duidelijk te zien, Mount Rushmore is echt van de overheid en ook daardoor gefinancierd en Crazy Horse is puur uit vrijwillige Gifts ontstaan. Rushmore is tussen 1927 en 1941 gemaakt terwijl Crazy Horse al 60 jaar bezig is en nog verre van klaar is.

Bij aankomst zie je het al, grote parkeerplaatsen/kelders en een entree waar vele duizenden of wel miljoenen mensen reeds zijn  geweest. Maar eerlijk is eerlijk: de hoofden van de presidenten zijn wel mooi gemaakt. Hierna vervolgden we onze route naar Devils Tower, Wyoming. We zijn heel weinig mensen tegen gekomen. Blijft toch vreemd, want rond de steden is het druk en zodra je eruit bent is het bijna verlaten. Devils Tower is een bijzondere berg die gewoon ineens in een, bijna vlak landschap, opreist. Na hier even te hebben gekeken moesten we nog bijna 3 uur rijden naar ons hotel in Sheridan.

Toen we net weg waren zagen we een schildpad op de straat (het bleek later een best gevaarlijke Snapping Turtle te zijn). We zijn even gestopt en Tom wilde hem verder aan de kant helpen, aangezien hij er wat vreemd uitzag zeiden wij, Niet doen!!! Misschien is ie wel giftig?! We hebben een bijzonder hotel met een interne lobby en hierdoor hebben we dus uitzicht vanuit onze kamer op de lobby. Heerlijk gegeten in het restaurant van het hotel. Tom en Martijn zijn ’s avonds nog even een borreltje gaan drinken in de bar, maar Susanne dook lekker vroeg haar warme bedje in.

p.s. Larry vertelde vandaag dat het een Snapping Turtle bleek te zijn, deze reageert fel en kan in 1 bijt je vinger eraf bijten, dus Tom, maar goed dat je hem niet verder hebt geholpen….. (9 juni 2008)

We hebben weer in een Holiday Inn geslapen. Na weer een heerlijk ontbijt te hebben gegeten zijn we vertrokken richting Cody. We reden via een bergpas en ineens werd het wit, witter en nog witter. We zaten dus weer in de sneeuw en dat in Juni.

We hadden de Scenic Road gepakt (deze liep door het Black Hills NP), dus dat we dieren tegen zouden kunnen komen en ja hoor na een paar minuten was het al raak. De familie Moose stond aan de kant van de weg in de wei. Dus ja weer het bekende foto- en film moment. Even verderop stonden er ook weer een aantal. Hierna hebben we nog 2 paarden gezien (waarschijnlijk wilde Mustangs). Verder was het een mooi en uitgestrekt gebied. De weg vervolgden we richting Cody, ook wel bekend van Buffalo Bill. Onderweg zeiden we tegen elkaar dat we wederom geluk hadden met het weer. Oke de temperatuur was wat laag, maar verder zonnig en droog. Na het inchecken zijn we op verkenning gegaan in Cody. Het museum van Buffalo Bill bekeken.'s Avonds om 19.00 uur naar de rodeo gegaan. Cody staat daar ook om bekend. We hadden goede plaatsten in de arena, maar er stond een sterke, koude wind.

Dus na het aanschouwen van de diversen verschillende onderdelen zijn we naar het hotel gegaan. Jeetje wat was het koud. We zijn ook raar he? Een beetje voor de lol bij 48 F buiten zitten, wetende dat 40 F dus 0 graden C is, dus vriespunt. Maar het was wel de moeite waard.

Morgen richting nog meer kou, namelijk het veelbelovende Yellowstone NP. We hebben er zin in.

Zo, we zijn weer een beetje warm geworden na een leuke avond  bij de Rodeo. Er was wel een douche en warm bed voor nodig, maar het is wel gelukt. Vandaag een niet al te lange rit naar Yellowstone, vanaf Cody 52 mile (ongeveer 84 km) En dan daar wel een loop rijden.

Rijdend richting Yellowstone zagen we dat de lampen knipperden met de tekst dat de weg naar Yellowstone dicht was. Maar omdat we van te voren gezien hadden dat de andere weg al weken dicht was zijn we toch door gereden. Eenmaal boven aangekomen stonden we dus 100 meter voor de ingang vast. Toen we vroegen hoe en wat werd ons netjes uitgelegd dat er veel sneeuw was gevallen en dat de weg schoon gemaakt werd, dit kon één uur duren maar ook de gehele dag duren. Dus wij hadden twee keuze’s. Of wachten tot de weg vrij was of terug rijden en de andere weg (die dus al weken gesloten was) pakken. Onze keus: OMRIJDEN, een omweg van 100 mile (160 km). Zo kun je zien hoe het weer erg veranderd, stonden we boven bij de ene ingang in de sneeuw, reden we naar de andere kant reden we in de zon. Eenmaal in Yellowstone NP konden we onze ogen weer goed de kost geven. Een Moose, verschillende buffels, herten noem maar op. Maar wat we graag wilde zien waren toch wel de beren. En een algemeen gegeven is, zie je auto’s stoppen en zeker vele dan zit er iets speciaals.

Zo ook op onze weg. We zagen dat het wat druk was aan de kant van de weg dus er moest iets zijn, Martijn ging (gewapend met de filmcamera) kijken wat er te zien was, JAAAAA, daar zat een zwarte beer. Lekker tegen een boom aan. Tom kwam er ook aan en probeerde foto’s te maken. Het bewijs staat op de film, en ja ook bewoog hij want zijn dutje zat er op en ging weer op pad. Wel was hij erg ver weg, met het blote oog bijna niet waar te nemen. Hierna door gereden om even een korte lunch te nuttige en door te gaan met de loop. We waren bij de krijtrotsen (Mammoth Hot Springs), iets wat ook erg bijzonder is. Dit verschijnsel heeft te maken met de aardoppervlakte en de aardkorst.

We zouden verder gaan richting ons hotel en er werd in eens weer gestopt, er was weer wat te zien.

JAAA, geloof het of niet (we hebben film en foto materiaal) er liep een Moeder Grizly beer met twee jongen. Dus extra opletten, want als moeder zich bedreigd voelt kan ze je dus aanvallen. We filmden ze en zagen toen moeder wat sneller verdwijnen, dus dachten we : zo dat hebben we mooi op de film, erg uniek MAAR toen gebeurde het…

We hoorde het gegil van een herten jong en zagen dat ook op een meter of 8 van ons voorbij rennen met achter haar aan de Grizly moeder beer. Het schuim stond op haar bek. Dus lichte paniek want wat als dat hert ineens de straat op gaat ????? maar we wilde toch filmen en foto’s maken van dit uniek moment. Het staat allemaal op film, dus je mag het zelf komen bewonderen, en ja zo hard is de natuur, de beer had het herten jong te pakken, wat lopen die beren hard !!!!!!!!!!!!

Erg zielig, maar ook een enorm mooi stuk film. De beer heeft het herten jong te pakken en neemt haar (al roepend naar hulp) mee. Ze is nog niet dood. De beer stopt half weg haar trip om te kijken of de kust nog steeds veilig is, het herten jong zie je kijken van ‘kan ik nog vluchten?’ maar gelijk neemt de beer haar weer in haar bek en verdwijnt korte tijd later in de bossen, uit het zicht om daar waarschijnlijk het jong te doden en samen met haar kroost te gaan opeten. Moeder hert zien we dan aan de andere kant van de weg lopen en zij weet dan eigenlijk al, wat wij ook weten, dat zij haar jong verloren heeft…

Het is moeilijk om te verwoorden op papier, het staat op film, dus je kunt het met eigen ogen zien, maar het is toch een vreemd, maar erg uniek moment wat je voor altijd bij blijft. We vervolgden onze weg naar het hotel (de Old Faithful Snow Lodge). We zagen nog wat Buffels op de weg lopen, maar we waren alle drie zo onder de indruk van de grizzly beer dat dat eigenlijk in het niets verdween.

Na het inchecken van onze kamers (prachtige kamers) zijn we heerlijk gaan eten in het Old Faithful Inn restaurant. Morgen staat er een privé tour op het programma, die om 08.00 uur begint en we zijn rond 18.00 uur weer bij het hotel. Spannend.

Vandaag stond er een rondtour op het programma met de “Old YellowBus”. Deze tour start om 08.00 uur dus we moesten een uur eerder uit bed. Aangezien we vanavond weer in de Old Faithful Snow Lodge slapen, konden de koffers blijven staan. Om precies 08.00 uur, na ons ontbijt kwam onze “Prive” chauffeur ons ophalen. Larry, dit is de naam van de chauffeur, stelde zich voor, wij ook en hij vertelde wat we ongeveer gingen doen en wat we al gezien hadden. Wij lieten natuurlijk gelijk onze Grizly beer film zien, en hij wilde hem kosten wat kost overnemen. Dit was uniek materiaal. Hierna zijn we in onze bus gestapt. Een echte oude bus uit 1939, maar wel met een compleet nieuw onderstel, aangepast aan de huidige tijd. Een soort camper dus. Gelijk in het begin vertelde onze Larry dat we geluk hadden, want de wegen die gisteren allemaal nog door sneeuw dicht waren, waren vandaag weer open. Hij reed ons langs de mooie plekjes van Yellowstone NP en stopte ook op plekken waar je normaal niet zou stoppen. Ook werd er vaak een foto van ons gemaakt, ja een mooie oude bus en dan nog eens maar drie personen er in, dat moesten wel V.I.P. personen zijn, haha.

Doordat het helemaal helder was, konden we de bergen van het Grand Teton NP , waar we morgen naar toe gaan, duidelijk zien liggen. En dat was over een afstand van ongeveer 50 mile ( 80 km), dus erg uniek. Later op de tour zagen we weer wat mensen bij elkaar staan, dus er was weer wat te zien, en ja hoor, een ranger stond er ook bij met een verrekijker, en daar liep een moeder Grizly met een Cub (jonge). Gelukkig liep ze langs wat sneeuw, zodat ze goed waarneembaar was. Verder hebben we verschillende bronnen gezien (hot springs) en weten we ook welk nut het heeft, het is namelijk een soort vulkaan en als die plekken er niet zijn, dus dat de stoom uit de aarde kan zou er een enorme explosie plaats vinden. Verder hebben we ook nog watervallen gezien en ook weer buffels met hun jongen en herten. Verder zagen we ook nog een coyote, die eigenlijk zielig was, hij was niet meer bang voor mensen en alleen maar zoekend naar eten. En dat in de vrije wilde natuur. Na nog veel meer moois te hebben gezien zijn we richting het hotel gereden maar eerst aan de andere kant van het hotel gestopt voor een geiser te bewonderen.

De Old Faithful. Deze ligt op het terrein van het hotel, maar wij gingen per bus en werden daarna ook netjes daar weer terug gebracht. Larry en Martijn spraken af dat ze een half uur later zouden kijken of ze het beruchte filmpje konden kopiëren. Aangezien wij geen kabeltje mee hadden genomen (wij kijken toch de film niet op vakantie terug) en Larry niet hetzelfde had werd een andere oplossing gezocht. En om 20.00 uur zou Larry wederom terug keren.

Susanne had een afspraak in het hotel en Martijn probeerde nu via Larry zijn laptop de film over te zetten, maar helaas voor Larry: weer niet gelukt.

Hierna zijn we lekker gaan eten en daarna weer lekker slapen.

De wekker loopt af en Martijn kijkt naar buiten, even het weer checken. Shit, het regent. We zouden naar Grand Teton gaan en dan zouden we er niets van kunnen zien. Maar ja, we hebben inmiddels wel bijna de hele vakantie geluk gehad met het weer.

Bij het uitchecken vertelde men ons wel dat het weer gesneeuwd had en dat er verschillende wegen weer dicht waren, maar niet de weg richting Jackson. Dat is de plaatst waar ons hotel staat. Na het ontbijt liepen we naar de auto en was het wel droog, dat is al iets. We waren nog geen minuut weg of we zagen alweer een buffel familie lopen, incl. de cub’s. Na wat foto’s en film zijn we toch vertrokken.

De weg was mooi sneeuw vrij, maar aan de zijkant lag nog genoeg verse sneeuw. Eenmaal aangekomen in het Grand Teton NP zagen we , helemaal verstopt, een Moose aan de waterkant. Verder weer wat loops gereden en wat herten gespot. Het weer was inmiddels wat open getrokken, maar de bergen waren nog lang niet zichtbaar. Na de lunch kwamen we dichter en dichter en ja hoor, op het moment dat wij bij Grand Teton aankwamen was het bijna een strak blauwe hemel. Zo af en toe wat bewolking maar we hadden (weer) geluk.

Daarna zijn we naar een kerkje gereden (Chapel of Transfiguration), de achterkant bij het altaar is van glas, dus je kunt dan mooi uitkijken over  de Grand Tetons. Hierna zijn we naar Jackson Hole gereden, daar even gewinkeld in een typisch oude stijl, echt wild western. En om 18.00 uur genoten van een optreden van het “oude” wilde westen. Een sherff, gasten uit het dorp, de meisjes en de indringers, vele pistoolschoten en muziek waren ruim 25 minuten vol entertainment. Daarna gaan inchecken in het hotel (Painted Buffalo Inn) en gaan eten bij de Pizza Hut.

Morgen beginnen we langzaam al aan onze terugreis naar Denver, helaas.

Vandaag een beetje uitgeslapen, een uurtje, maar wel lekker. Ja, vandaag stond er alleen de rit naar Rock Springs op het programma. Misschien dat we nog even naar het Dinasour monument zouden rijden, maar verder niets.

De rit verliep redelijk voorspoedig, we vertrokken met wat lichte sneeuwval (echt licht licht), maar het bleef gelukkig weer droog. Naarmate we verder reden werd het weer ook beter. Tegen de middag, rond 13.00 uur kwamen we dan ook aan bij het hotel. Daar hebben we ingecheckt en alle spullen op de kamer gezet en toen werd besloten om “even” naar Salt Lake City te rijden, konden we daar de tempels zien en wat eten. Een rit van 365 mijl ( 584 km). Hoezo hartstikke gek?? Haha. Maar aangekomen in Salt Lake City zagen we nog o.a. de schans en het dorp van de Olympische spelen in 2002. In de stad zelf herinnerde zich weinig van de spelen meer, alleen op de straatnaamborden zie je het logo nog. Het weer was wel weer helemaal top, een strak blauwe hemel en een fijne tempratuur van rond de 23 graden.

We zijn op ons gemak langs de tempels gelopen en daarna een leuk, goed restaurant opgezocht. We gingen voor 18.00 uur aan tafel en konden daardoor nog gebruik maken van de Early Bird special, eten voor de helft van de prijs. Dat was helemaal super! Na een heerlijke maaltijd zijn we weer naar de parkeergarage gelopen en begonnen we weer aan de terugreis van ruim 2,5 uur (182,5 mijl).

We zijn om 14.00 uur vertrokken vanuit Rock Springs en waren er om 21.45 uur weer terug. Nu zijn we goed voorbereid op de reis van morgen, dan is de laatste rit gepland naar Denver waar we vrijdagmorgen om 10.30 uur vertrekken met het vliegtuig naar Schiphol, Nederland.

Eerst een tussenstop in Washington en dan door naar huis.

Vandaag was het eigenlijk alleen de rit naar Denver, waar we morgen om 10.30 uur vertrekken aan de reis terug. Eerst natuurlijk de spullen in de auto zetten en even bellen met het thuisfront. Daarna zijn we gaan eten en begonnen aan de laatste rit.

Het enige wat ik over de rit kan vertellen is dat de wegen in Amerika veel te lijden hebben door het winterse weer. Verder een makkelijke rit van 260 mijl tot Cheyenne. En je rijd hier over snelwegen waar je kilometers lang niemand tegen komt of passeert.

In Cheyenne zijn we even gestopt om een lekkere Big Mac te eten, de eerste en enige keer tijdens onze Amerika-trip. Hierna was het nog een kleine 100 mijl tot Denver Downtown. Aangekomen bij het hotel (Red Lion) hebben we ingecheckt en zou Martijn het liefst direct naar de overkant van de snelweg zijn gegaan, daar ligt namelijk een attractiepark met 40 achtbanen. Langs het hotel ligt het stadion van de Colerado football ploeg, een gigantisch groot stadion.

We slapen op de 6e verdieping dus een mooi uitzicht, alleen vanuit het restaurant kun je nog mooier wegkijken, want dat ligt op de bovenste verdieping (14de etage). Wel valt op dat in Amerika geen enkel gebouw een 13de verdieping heeft. Raar om te zien.

Aangezien we op tijd waren (15.00 uur) zijn we even naar de Meadows Park Mall gereden. Nog even wat gaan shoppen. Tom heeft twee spijkerbroeken gekocht voor 40 euro totaal, waar je in Nederland ruim 100 euro voor kwijt bent en Martijn heeft een complete hardloop uitrusting gekocht incl. Ipod aansluiting.

De spullen in gaan pakken en dan boven van het uitzicht genieten tijdens ons laatste diner in Amerika 2008.

Vanochtend om 05.45 uur lokale tijd moesten we uit bed en dan om 07.30 uur inchecken en om 10.30 uur vliegen.

We hebben weer enorm genoten van deze reis.

De laatste als ongetrouwd stel en zonder kinderen…….