Totale afstand: 1424 mijl = 2278 km

Brandstofkosten: $832

Campingkosten: $590 = gemiddeld $50 per nacht

America the Beautiful Pas: $80

Autohuur Los Angeles: $200

Autohuur Las Vegas: $400

Hotel inclusief continentaal ontbijt + parkeerkosten: $10 per nacht

Horseshoe Bend parkeerkosten: $10

Kanab Best Friends Animal Sanctuary: vrijwillige bijdrage 

Coral Pink Sanddunes: huur sandboard of slee: $25 per stuk voor de hele dag

New York New York The Big Apple Rollercoaster: $19 per persoon

Mob Museum Las Vegas: $29,95 per person + $8 parkeren per auto

American West Adventure Tours: tour met gezin naar Buckskin Gulch en Grand Staircase Escalante. Hele dag van 9 tot 17 uur: $650

Fremont Street: Gratis parkeren met validation. Dat betekent dat je gratis kunt parkeren als je kunt aantonen dat je iets gekocht/betaald hebt. 

Zion Tunnel: $15 retour. Vanuit oostingang ingang Zion National Park. Je betaalt per camper voor een retourrit. De permit koop je bij de ingang en rijdt 6km door tot de tunnel. Met je camper moet je 5-10 minuten wachten totdat het sein gegeven wordt dat je met de camper door kunt rijden. De tunnel wordt dan in de tegenovergestelde richting afgesloten zodat je in het midden van de tunnel kunt rijden. Rit door de tunnel enkele minuutjes. De route erna is prachtig. Majestueus en via een perfect aangelegde weg. Het is een half uurtje tot het Visitor Center in het park. Parkeren met de camper kan op de RV parkeerplaats. Deze plekken zijn ruimer, maar vroeg vol. Ben er vóór 9 uur. Na 3 uur heb je kans dat je weer een plekje vindt, omdat dan weer mensen vertrekken. De permit is ook geldig voor de route terug voor het geval je geen camping hebt op Watchman of Zion Campground. 

Het heeft lang geduurd, maar eindelijk is de dag daar. Na 2 hele lange jaren kunnen we eindelijk weer op reis. Eigenlijk begint de aanloop al gisteren en als ik eerlijk ben eigenlijk al weken geleden, want om op reis te mogen naar de V.S. is zo einde coronatijdperk toch nog wel een beetje een uitdaging. Laat ik er niet teveel over uitweiden, maar laten we het erop houden dat als je eenmaal alle documenten, testuitslagen etc. op orde hebt en geüpload hebt de reis startklaar is. Dat heeft wat stress, grijze haren en wat gevloek gekost, maar het is gelukt. We mogen, sein is groen.

 

Omdat de signalen om op tijd op Schiphol te verschijnen i.v.m. onderbezetting van personeel is afgegeven, kiezen we ervoor om dat advies op te volgen. Om zes uur in de ochtend arriveren we bij lang parkeren op P3 op Schiphol. De auto wordt vakkundig geparkeerd en met de shuttle zijn we snel op de luchthaven. Daar is het inderdaad erg druk en er staat al een lange rij voor de incheckbalies. Gelukkig hebben wij thuis al online ingecheckt, maar we moeten toch wachten in de rij. De koffers kunnen als we aan de beurt zijn in zo´n bagagecarrousel en verdwijnen uit het zicht. Bij Security is het weer aansluiten en geduldig wachten maar het gaat relatief snel. Laptops en flesjes water mogen gewoon in de tas blijven zitten, dat is wel handig. Nog een laatste hindernis te gaan, de douanecontrole en als makke schapen wachten we geduldig in de rij en dan staan we toch echt aan de andere kant. Het is gewoon een beetje gek. We hebben wel trek en voordat we naar de gate gaan ontbijten we ergens. We horen ondertussen wat geruchten over stakend personeel van KLM en daarom lijkt het ons verstandig om alvast naar de gate te gaan. Daar zien we het toestel uit L.A. al staan, maar er gebeurt weinig rondom het toestel. Logisch want het personeel heeft het werk neergelegd. Het is nog maar de vraag of het toestel vertrek klaar gemaakt gaat worden. Of de bagage mee kan en… of het toestel met passagiers de terugweg wel kan vinden. De meldingen zijn niet erg geruststellend, maar we kiezen er maar voor niet te paniekeren. En dan na ruim 2 uur komt dan toch het sein, het toestel gaat vertrekken. Ondertussen horen we dat de marechaussee de toegangswegen naar Schiphol heeft afgesloten, want het is complete chaos. Onze vertraging nemen we dus maar voor lief want het kan dus altijd erger.  2,5 later dan de bedoeling stijgen we op. De crew heeft goed nie uws, de bagage is ook aan boord. Ons avontuur gaat echt beginnen.

 

De vertraging hebben we niet meer ingehaald en ook bij aankomst in L.A. moeten we geduldig zijn en in een lange, lange rij aansluiten voor de immigratieformaliteiten. Het is niet anders. Nergens wordt meer gevraagd om covid-documenten of iets dergelijks en als we eenmaal aan de beurt zijn dan kunnen we direct door. De beloofde bagage is er. We gaan dus op zoek naar de opstapplek voor de shuttle naar Alamo, want we hebben voor de eerste dagen een auto gehuurd. Het is even zoeken buiten, maar even later zitten we dan toch in de bus. Er is nog even wat gedoe, want de creditcard werkt in eerste instantie niet. Het is dus belangrijk dat de boeker bezit over een werkende creditcard met pin. Ook dat probleem wordt opgelost en na wat proppen met de bagage kunnen we richting het hotel dat vlakbij ligt.

 

Pff… even uitblazen, maar omdat we al zoveel tijd verloren hebben van de kostbare middag die we dachten te hebben laten we de boel de boel en willen toch nog wat sightseeën. Het is ook nog veel te vroeg om naar bed te gaan, hoewel onze biologische klok dat wel aangeeft. We storten ons in de wirwar van het verkeer op de 12-baanssnelweg en rijden richting Griffith Observatory. Op deze plek zijn we nog nooit geweest, maar het uitzicht schijnt geweldig te zijn. Ook anderen hebben dit plan opgepakt op zaterdagavond en het is dus druk. We zijn ook al een beetje aan de late kant als we een parkeerplek proberen te zoeken vlakbij. Dat lukt dus niet. Het alternatief, en dat hadden we meteen moeten doen is parkeren bij de Greek Theater. Aan de overkant stop de gratis bus die ons de heuvel opbrengt en vlak voordat de zon achter de berg verdwijnt en de hemel oranje kleurt arriveren we. Hebben we toch nog een beetje geluk. Behalve over de schitterend  e zonsondergang heb je vanuit dit uitkijkpunt uitzicht over het Hollywood Sign en over de skyline van L.A. Het planetarium is alleen in het weekend open, maar voor ons is het mooi geweest. We verlaten het terrein met picknickende locals en moe maar voldoen rijden we terug naar het hotel om op weg naar ´huis´ nog even een In ´n Out-Burger te eten. Niet veel later liggen we in bed en gaan de luiken dicht. 

 

Overnachting: Best Western Plus Suites Hotel.

Prima kamer in typisch luchthavenhotel. Vlakbij het vliegveld. Er rijdt een gratis hotelshuttle tussen het hotel en het vliegveld. Parkeerkosten: 10$ per nacht. Er wordt een eenvoudig continentaal ontbijt geserveerd in de ochtend. Niet luxe, maar prima om de dag mee te starten.

Al vroeg zijn we wakker. Dat doet het tijdverschil met je. Een eenvoudig maar verder prima ontbijt is inbegrepen en dus kunnen we de dag met een gevulde maag beginnen. Met de auto rijden we richting Santa Monica om daar de zondagochtend door te brengen op de pier. Het is een feest van herkenning en er komen veel herinneringen terug van toen de jongens nog kleuters waren. Op dezelfde plek maken we een fotootje. Toch leuk. We slenteren wat door en willen een fiets huren. Het systeem moet heel eenvoudig zijn, maar op de een of andere manier lukt het niet. Nou ja, laat maar dan. We toeren dus richting Beverly Hills, want we willen wel wat luxe opsnuiven. Het is rustig en er is weinig bedrijvigheid op deze zondagochtend. We slenteren naar het Beverly Hills sign met mooie waterlelies in de vijver ervoor en over Rodeo Drive. Niet dat ons budget shoppen hier toelaat. Alle luxe auto´s, de ene nog duurder en extravaganter dan de andere rijden voorbij.

 

Na een uurtje rijden we richting Universal City. We merken wel dat de tarieven omhoog gaan, want het kost 30$ alleen om te mogen parkeren en dan zijn we nog niet eens met de camper. Universal City is een leuke omgeving, met veel filmshops, eettentjes, bioscopen en terrasjes. Aan het eind van het centrum ligt de entree van Universal Studio´s. We maken een foto bij de draaiende wereldbol, maar laten het daarbij. De sfeer proeven vinden we voldoende. We eten een heerlijke Voodoo Donut en gaan weer verder op onze zelf bedachte L.A. Tour. We zijn toe aan wat rust en rijden naar Griffith Park, een mooi en gezellig park ´onder´ Griffith Observatory. Het is gezellig met picknickende mensen, eekhoorntjes die ronddartelen en het park heeft mooie wandelpaden. Omdat we toch wel moe zijn wandelen we toch niet de berg op naar het Observatory en houden we het bij een aanblik vanuit de verte. En hop, we gaan weer verder. Terug naar het strand want we willen naar Venice Beach, even chillen en naar het strand.

 

Het vinden van een parkeerplekje valt tegen maar dan lukt het toch om een plekje te vinden, vlakbij een voor de jongens als heilig verklaarde sportschool, Golds L.A.. Dat kan geen toeval zijn. Het is vanuit hier 10 minuutjes lopen en even later slenteren we tussen de locals en andere toeristen over Venice Beach. We kijken onze ogen uit. Wat een bedrijvigheid.  Veel bijzondere figuren in alle kleuren, geuren en smaken vermaken zich hier. We lopen naar de skatebaan waar het een drukte van jewelste is en waar jong en oud zich vermaakt op skateboard of dansend op rollerskates of ze nou 8 of 88 zijn. Overal muziek om ons heen. Zelfs op het strand bijna aan de branding staat een bandje compleet met drumstel te spelen op het strand. De zee is nog koud, maar toch wagen Eric en Lucas zich in de hoge golven. Heerlijk even afkoelen, want de temperatuur buiten is heerlijk en lekker warm. Via Muscle Beach, waar de krachtpatsers met glimmende spierbundels zichzelf staan te showen lopen we terug over de boulevard. De jetlag slaat na een lange dag wel toe en nadat we onderweg nog een hapje gegeten hebben zetten we de jongens af bij het hotel en wij gaan de auto inleveren. Die hebben we niet meer nodig, want morgen gaan we de camper ophalen en gaat ons camperavontuur beginnen. 

Niet allen de biologische klok, maar ook de wekker zorgt ervoor dat we op tijd wakker worden. We worden namelijk al rond 8 uur opgehaald om naar Road Bear te gaan. Omdat ik in de ochtend een afspraak heb met de manager mogen we gelukkig al vroeg ophalen. Normaal is dat in de middag. Iets later dan afgesproken arriveert de shuttle en dat is meteen een teken dat het erg druk is op deze maandagochtend. De rit vanaf het vliegveld naar Road Bear in Agoura Hills duurt dan ook bijna anderhalf uur. Iets om rekening mee te houden. Een taxi zou een godsvermogen gekost hebben dus we zijn hier erg blij mee. De locatie is kleiner dan ik had verwacht. Het doet bijna een beetje platteland-achtig aan. Onze camper staat al klaar. Het is een gloednieuwe camper met twee slide-outs en een buitenkeuken. De camper heeft pas 2000 mijl op de teller. We krijgen een uitgebreide uitleg over de werking en deze keer moeten de jongens ook goed luisteren, want zij mogen nu ook rijden. Jammer genoeg mogen er maar maximaal vier personen als bestuurder op het contract.

 

Na mijn afspraak en tour over het terrein en een kijkje genomen te hebben in de andere modellen die er op het terrein staan kunnen we vertrekken richting supermarkt. We hebben op Google maps de Walmart ingetoetst en storten onszelf in de gigantische winkel. Achteraf een beetje dom dat we niet even opgelet hebben dat we een Walmart Supercenter gezocht hebben want deze winkel blijkt geen verse spullen te hebben. Moeten we na onze eerste grote boodschappen nog naar een volgende supermarkt. Nou ja, zit niks anders op. En dan kunnen we eindelijk L.A. achter ons laten en richting Joshua Tree.

 

Dat is sneller gezegd dan gedaan. Het duurt een eeuwigheid voordat we het stedelijk gebied en de schrikbarend slechte wegen achter ons laten.  Maar dan zien we toch de uitgestrekte woestijn voor ons opdoemen. De stressvolle laatste weken glijden echt van onze schouders als we de weg richting Indian Cove campground aan Joshua Tree opdraaien. Ondanks dat het erg warm is slaan we nog snel hout voor een kampvuur in en parkeren dan op een mooi plekje, omrandt door reuzehoge gladde ´kiezels´ en zijn we thuis. Wat een mooie plek is dit. Het is bijna golden hour en het zonlicht schijnt magisch op de enorme keien rondom ons. Even later brandt er een knappend kampvuurtje en liggen de kooltjes erin voor een lekkere eerste BBQ. Zo hoort een campervakantiedag te eindigen. Met een lekkere burger en een koud biertje in je hand rondom het kampvuur op een schitterende plek met je gezin. Er valt weinig meer te wensen over. O ja, toch. Een vallende ster vanuit de pikzwarte hemel die gevuld is met flonkerende sterren. En dat gebeurt, want zonder lichtvervuiling zijn de sterren die stralen als diamanten heel erg goed te zien. 

 

Gereden mijlen: 178

Camping: Indian Cove Joshua Tree National Park

Prijs: 25$

Faciliteiten: geen hook-up. Picknicktafel, kampvuurplek

Bijzonderheden: Camping ligt schitterend net buiten Joshua Tree National Park. De kampeerplekken liggen beschut tussen gigantische keien. Erg rustig en ideaal om het park te bezoeken. Zorg dat je voldoende water bij je hebt. 

De ochtend begint ook weer heerlijk. De zon schijnt al, de temperatuur is aangenaam en we worden wakker in het besef dat onze reis is begonnen en we nog veel mooie dingen gaan zien en doen. We starten de dag met een full American breakfast, pancakes, eieren en spek en een glaasje juice. Heerlijk. We stemmen af hoe we onze dag willen invullen. De meningen zijn wat verdeeld en dus besluiten we advies te vragen bij het visitor center een kwartiertje verder. Bij de entree van het park schaffen we een national parkpas aan. Met deze pas hebben we toegang tot alle nationale parken van de V.S. en de pas is een jaar geldig. Jammer dat we maar twee weken blijven.

 

De ranger in het visitor center is enthousiast en helpt bij het plannen van de korte tijd die we hebben in het park. Met een aantal mooie stoppunten, korte trails maar genoeg om een goede indruk te krijgen van het park. We volgen het advies op en rustig rijden we de prachtige route door het park, afgewisseld met de grote en vele Joshua Trees en de enorme keien die in het landschap liggen. Hier en daar stappen we uit en maken een wandeling. Je kunt goed zien dat het voorjaar gestart is doordat de cactussen in bloei staan en bloemen in de mooiste kleuren vertonen. In het park liggen ook nog een aantal campings, maar we zien wel dat deze allemaal volgeboekt zijn. Pff… en het is pas april. Ze liggen er ook als een plaatje bij, dat absoluut. Na een paar uurtjes rijden we toch verder en via een mooie loop rijden we aan het begin van de middag het park weer uit richting Lake Havasu. De route is nog best lang en heel eerlijk, ook een beetje saai. We doen nog wat boodschappen in Kingman en rijden door.

 

Als we dichterbij Havasu City komen zien we dat de omgeving groener wordt, op het water dat regelmatig langs de highway te zien is varen bootjes, jetski’s en voorspelt veel goeds. Het is een beetje vreemde combinatie het frisse groen in de woestijn. Havasu City is een middelgroot stadje maar we gaan eerst naar onze camping in Laka Havasu State Park. Als we uitstappen op onze prima plek niet ver van de waterkant voelen we pas hoe warm het is. Zinderend en het is pas April. Ook staat er een stevig briesje waardoor het heerlijk is om in het nog koude water een duik te nemen. Heerlijk fris en prima om een lange (rij)dag af te sluiten.

 

Na het bad ontmoeten we andere Nederlanders en staan gezellig te buurten met elkaar alsof we ergens in Nederland op een camping staan. Het is eigenlijk gewoon grappig. Altijd leuk om ervaringen en tips te delen. Een simpel maaltje is gauw gemaakt en we genieten van een schitterende zonsondergang over het meer. En als de schemering invalt steken we, ondanks de hoge temperatuur toch het kampvuur aan om even lekker de dag te laten bezinken. 

 

Gereden mijlen: 224

Camping: Lake Havasu State park Campground

Prijs: 35$ 

Faciliteiten: Water en Elektra. Centrale dumpstation, sanitaire voorzieningen, overdekte picknick tafel en kampvuurplek 

Bijzonderheden: Camping ligt in Lake Havasu State Park, aan Lake Havasu. Ideaal voor verblijf aan het water. Camping ligt paar km van centrum en London Bridge. Heerlijk afkoelen na lange rit. Stadje zelf is niet heel interessant. Gebied rond London Bridge is gezellig druk en toeristisch. De oorspronkelijke brug is steen voor steen overgeplaatst van Londen naar Lake Havasu City. Er gaat ook een ferry over het meer. 

Omdat we vandaag toch ook een flinke rit voor de boeg hebben breken we snel op, want we willen ook nog het stadje zien en de beroemde London Bridge. Deze brug, die van 1831 tot 1968 in Londen stond is steen voor steen afgebroken en hier weer opgebouwd. Samen met de rode Engelse telefooncellen ervoor waan je je bijna in Engeland. Het gebied rondom de brug is erg toeristisch, maar heeft toch ook wel weer wat. Veel terrasjes en je kunt naar een mooi strand en park lopen. Omdat we niet veel tijd hebben kiezen we ervoor om naar downtown te gaan. Niet de beste keus, want Mainstreet is niet erg indrukwekkend. Veel winkels zijn nog dicht en het is ons niet helemaal duidelijk of dat komt doordat het nog vroeg is of omdat de boel een beetje verlaten is. Eigenlijk jammer, want het stadje heeft zeker potentie.

 

Gezien de vele pick-up trucks met de enorme speedboten die erachter hangen vermoeden we toch dat het hier vooral op en aan het water te doen is. We kopen een dikke sigaar in een echte saloon met sigarenkelder en rijden richting de Grand Canyon, het doel van vandaag. Het is nog een flink eindje rijden, maar we weten uit ervaring dat de beloning groot is. We stoppen even bij de village voordat we het park binnengaan en de enorme witte wolf die Menno 13 jaar geleden tot zijn grote teleurstelling niet kreeg staat nog steeds in de winkel. Hij snapt nu beter waarom de wolf destijds niet mee kon. De rit heeft langer geduurd dan gedacht dus we gaan snel de camping opzoeken. We hebben al een plekje gereserveerd op Mather campground. We gaan even kijken waar ons plekje is, maar omdat het al een beetje laat is en we toch graag de sunset willen zien rijden we met onze camper naar de parkeerplaats bij het visitor center. Eentje is geschikt voor RV´s, dus dat is fijn. Het is dan nog maar een paar minuutjes lopen naar de rim.

 

Met een beetje kriebels in de buik wandelen we naar de kant en de eerste aanblik is, zoals verwacht en gehoopt weer heel indrukwekkend. We lopen de rimtrail af en zoeken een plekje waar we een mooi uitzicht hebben over de zon die langzaam begint te zakken en de canyon verandert in steeds wisselende kleuren en schaduwen. Prachtig. Het is echt fijn om hier met elkaar, samen weer terug te zijn. Als de zon onder is, wordt het snel donker en we maken dat we terugkomen bij onze campingplek. Al snel brandt het kampvuur en met een koud biertje, de dikke sigaar en een zak marshmellows vermaken we ons prima. Hier kunnen we wel aan wennen.  

 

Gereden mijlen: 244

Camping: Mather Campground Grand Canyon National Park

Prijs: 18$

Faciliteiten: Geen hook-up, Centrale dumpstation. Wasserette, sanitaire voorzieningen, picknicktafel, kampvuurplek
Bijzonderheden: Mooie plek in natuurlijke, bosrijke omgeving. Shuttlebus naar visitor center stopt voor de camping. Ideaal voor een bezoek aan de South Rim van de Grand Canyon. Camper kan ook op een van de grote parkeerplaatsen bij visitor center geparkeerd worden. 

We starten rustig op vandaag. De Sunrise slaan we over. Je kunt niet alles doen en om steeds maar te racen en aan te staan is ook niet fijn. Na het ontbijt rijden we met de camper weer naar het visitor center. Die is nog dicht tot begin mei, dus volgen we de tips op de borden op het plein. We willen een stuk de canyon in wandelen. Toen de jongens kleiner waren durfden we dat niet aan, maar met 3 fitte jonge kerels is dat nu geen probleem. We nemen de adviezen serieus en nemen genoeg water mee, zonnebrand op en een zonnebril.

 

Een uur naar beneden betekent twee uur terug. We starten bij de Bright Angel trail en zo aan het einde van de ochtend is het al aardig warm en hoe verder we naar beneden gaan, hoe hoger de temperatuur oploopt. Zo fit als de jongens zijn, zo duidelijk is het voor ons dat wij ondertussen ook 13 jaar ouder zijn en bij lange niet meer zo fit als eerder. Het is dus goed om te luisteren naar je lijf en we draaien na een drie kwartier dan ook om. Ondertussen genieten we van het fenomenale uitzicht van de diepe canyon onder ons. Onderweg maken andere wandelaars die even op adem komen gezellige korte praatjes met elkaar. De saamhorigheid op het pad is hoog. Als we weer boven aangekomen zijn hebben we wel een lunch verdiend en in de marketplace is ook een cafetaria en we bestellen lekker een broodje die we buiten op het terras opeten.

 

Als de innerlijke mens weer verzorgd is, trekken we via de route naar het oosten richting Page. Onderweg stoppen we regelmatig, voor grazende elanden en natuurlijk voor de mooie viewpoints op de route. Het mooie van de Grand Canyon is dat je het meeste vanaf de rim-kant aanschouwt en het uitzicht na elke bocht er toch net anders uitziet. Als we dan de groene slingerende Coloradorivier zien dat als een lint in de diepte ligt is het plaatje af. We verlaten het  park bij Cameron en ook dit deel van de route is erg mooi. Ook woestijn, maar naar mijn mening toch fraaier dan de woestijn van de laatste dagen. Op een vorige reis hebben we een stop gemaakt bij Lees Ferry, een camping aan de Colorado langs scenic route 89a. Dit is het doel van vanavond. Het ligt in Marble Canyon en omdat gebied te betreden heb je je national parkpas nodig. Niet dat iemand die controleert, maar toch.

 

We hebben geluk, want op deze first come-first serve campground is nog maar een enkel plekje vrij. Er zijn geen faciliteiten voor water of dump, maar we kunnen vooruit. De camping kijkt uit over de Colorado. Met een beetje fantasie zie je de pioniers op hun houten raften voorbij varen om de omgeving, die wij zo gemakkelijk met onze camper aan het bereizen zijn, te ontdekken. We eten wat en drinken nog een koud biertje. Omdat het wel heel hard waait laten we het kampvuur voor wat het is. Doordat het pikkedonker is zijn de sterren aan de hemel extra goed zichtbaar. Een feest voor het oog. We duiken er vervolgens op tijd in, want de lange dagen zijn toch best vermoeiend. 

 

Gereden mijlen: 145
Camping: Lees Ferry Campground
Prijs: 20$
Faciliteiten: Geen hook-up. Centrale dumpstation. Sanitaire voorzieningen, overdekte picknicktafel en kampvuurplek
Bijzonderheden: First come, first serve camping. Kan niet gereserveerd worden. Ligt prachtig aan de Colorado rivier in Marble Canyon. Dit is een gebied waar je toegang betaalt of binnen kunt met je national parkpas. 

Als we wakker worden staat de zon al hoog aan de hemel en de Colorado ligt te glinsteren in het zonlicht. Omdat de zon zo sterk is en het veel waait zijn er op de campingplekken handige wind en zonneschermen gebouwd zodat je niet weggeblazen wordt. We ontbijten en daarna breken we op. Op naar de rivier want er moet gezwommen worden. Dat valt tegen, want het water is ijskoud. Het is er wel prachtig en we houden het dus maar bij genieten met de pootjes in het water. Via de schitterende route rijden we langs de prachtige route met gigantische 'marbles' ofwel knikkers. Het is heel bizar hoe deze keien in de open vlakte liggen alsof een reus ze uit z’n zak heeft laten vallen. We maken wat mooie foto’s en rijden door naar Horseshoe Bend.

 

Deze markante plek is erg populair. Het uitzichtpunt dat je hebt over de Colorado die als een hoefijzer gekruld in de diepte ligt is erg mooi. Sinds de laatste keer dat we er waren is het gebied rondom erg veranderd, lees toeristproof gemaakt. Voor de doorstroom en veiligheid van iedereen wel goed, maar ik mis het kneuterige van vroeger wel. Mensen zijn ook echt wel een beetje gek, door heel dicht langs de rand te balanceren om de perfecte foto te maken. Na een poosje rondgekeken te hebben houden we het voor gezien.

 

Vandaag doen we rustig aan. Doen wat boodschappen, eten een Maccie en zoeken dan de camping op die we op het oog hebben. Bij Lone Rock Beach Campground kun je op het strand kamperen, weliswaar zonder faciliteiten verder, maar die heb je ook niet nodig. Waar de naam Lone Rock vandaan komt zie je al van ver, want een enorme rots ligt midden in…. Een miezerig plasje water. Daar waar de rots pontificaal midden in het blauwe water van Lake Powell hoort te liggen, is dat nu helemaal opgedroogd. We zagen het natuurlijk van afstand wel dat de waterlijn van Lake Powell erg laag ligt en we hebben artikelen gezien over de droogte in Utah, maar dit ziet er inderdaad heel dramatisch uit. Om naar het water te komen ploeteren we een kwartier door het mulle zand, want de camper moet natuurlijk wel op een hard stuk strand staan. Eerlijk gezegd is het niet wat we ervan verwacht hebben en besluiten toch maar naar de nabijgelegen Wahweap camping te gaan. Deze kennen we van eerdere reizen. Gelukkig is er plek en ondertussen zijn we wel echt toe aan een duik. Het is namelijk goed warm geworden. Ook hier is de waterlijn heel laag en daarom zoeken we het zwembad van het naastgelegen Wahweap resort op.

 

Volgens de receptioniste mogen we hier zwemmen, voor een luttele 70$. Echt álles is extreem duur geworden. We geloven het wel en nemen de camper naar het resort. De poort van het zwembad is open en er wordt door niemand iets gevraagd. Nou, niet zo moeilijk. Vijf seconden later liggen we in het heerlijke koele water. Verfrissend. Daar knapt een mens van op. We genieten een tijdje van de zon en het water en komen heerlijk bij. Dat is ook fijn soms, niets hoeven. Na de zwempartij keren we terug naar ons plekje en verdelen de taken. Er wordt gekookt, een kampvuur gemaakt en een wasje gedraaid in de wasserette. De douches zijn uitstekend. Soms is het fijn om even alle faciliteiten bij de hand te hebben, om daarna weer lekker primitief (met een luxe camper) door te gaan. We sluiten de avond af met een biertje bij het kampvuur. 

 

Gereden mijlen: 71
Camping: Wahweap RV & Campground
Prijs: 66$
Faciliteiten: Toeslag voor full hook-up. Uitstekende sanitaire voorzieningen, wasserette, kampwinkel. Picknicktafel en kampvuurplek.
Bijzonderheden: Nette camping aan Lake Powell. Water is te ver om naar toe te lopen. Je kunt (tegen betaling toeslag) gebruik maken van zwembad bij Wahweap resort. Hier kun je met je camper naar toe rijden. Uitzicht over Lake Powell. Veel Nederlanders. 

Vanochtend vertrekken we noordwaarts, naar Bryce Canyon National Park. De weg is fraai en uitgestrekt tot Kanab. Hier komen we over een paar dagen terug en daarom stoppen we vast even bij het visitor center voor wat tips en ideeën. Het ligt middenin het dorpje. Ook vullen we de tank maar weer, wat een rib uit het lijf kost, maar daar moeten we maar niet te lang over nadenken.

 

We vervolgen hwy. 89a een mooie route langs wat kleine dorpjes. Niet echt bezoekwaardig. De omgeving is des te mooier. Als we afslaan richting Bryce krijgen we eerst een prachtig voorproefje. Een mini-Bryce met prachtige redrocks verwelkomt ons. Er ligt ook een hele mooie, natuurcamping en we nemen ons voor om hier naartoe te gaan mocht de camping in Bryce vol zijn, want campings in Bryce zijn first come first serve. We zijn al aan de late kant dus rijden we door. Rondom Ruby’s Inn is het gezellig druk, maar wij rijden door naar het visitor center. Volgens de ranger is de camping nog niet vol, dus dat is fijn. Na wat rondgesnuffeld te hebben, rijden we naar Sunrise campground en mogen zelf een plekje uitzoeken. Er is nog volop keus, wat ons wel een beetje verbaast. Even een snelle lunch en dan willen we toch vast wat van het park gaan zien.

 

Net als de Grand Canyon is Bryce ook een park waar je van bovenaf de rotsformaties kunt bekijken en beter nog, wandelend de canyon in gaat. Dat doen we morgen. Vandaag nemen we de camper tot het verste punt in het park en meanderen dan langzaam langs alle viewpoints om te genieten van het prachtige uitzicht over de sprookjesachtige omgeving. De rotsen zijn net kasteeltorentjes, althans in mijn fantasie. We wandelen een korte trail en genieten er gewoon van om hier weer terug te zijn. Gek hoe herinneringen anders zijn dan de realiteit. Niet dat het minder mooi is, maar gewoon anders. Daarom vind ik het ook echt leuk om na een aantal jaar weer terug te komen op plekken die we eerder bezocht hebben. De sfeer, het seizoen, je eigen gevoel, de herinnering komt weer terug en een nieuwe herinnering versmelt met de oude. Ik hou ervan. We zijn wel moe van de lange dagen en daarom gaan we lekker naar de camping terug. Rustig wat eten maken en lekker bij het kampvuur zitten lijkt ons allemaal een goed idee. Morgen is er weer een dag. 

 

Gereden mijlen: 187
Camping: Sunset Campground Bryce Canyon National Park
Prijs: 30$
Faciliteiten: first come, first serve. Reserveren niet mogelijk. Geen hook-up. Centrale dumpstation in het park, niet op de camping. Eenvoudige toiletvoorzieningen. 
Bijzonderheden: Mooi gelegen natuurcamping in Bryce Canyon National Park. Er rijdt een shuttlebus die je naar verschillende viewpoints kan rijden. Busstop voor de camping. 

 

We starten rustig op en rijden dan met de camper naar de parkeerplaats tegenover het visitor center. Er is genoeg plek en we zoeken de shuttlebus op die bezoekers gratis vervoert in het park, zodat mensen hun voertuig kunnen laten staan. Wij willen naar sunset point en gelukkig zegt de chauffeur dat we dan net zo goed kunnen lopen. Dat is sneller dan de hele ronde met de bus afwachten. We hebben de keuze laten vallen op de Queens Garden Trail. Dat lijkt ons wel wat. Vol goede moed lopen we naar beneden. Je kunt deze trail wandelen en terug of doorlopen en er een trail aanplakken die uitkomt bij sunrise point. De jongens gaan veel sneller dan dat wij lopen en we merken dat we hen ophouden. Nieuw plan. Wij doen rustig aan en de boys lopen door. Dan ontmoeten we elkaar weer bovenaan de rim tussen sunset en sunrise point. Kan niet missen. Zonder haast is het wandelen veel fijner en we genieten van alle doorkijkjes, rotsformaties en mooie viewpoints. In de verte zien we de jongens stevig de pas erin zetten via het slingerpad naar beneden. Dat is ook leuk, want zij kunnen zo ook op een eigen tempo lekker genieten.

 

Als we een tijdje naar beneden gewandeld zijn, draaien we om. Naar boven is vaak een stukje zwaarder en dat blijkt. We stoppen regelmatig in een bocht om even bij te komen en uiteindelijk komen we weer boven aan. We sturen een appje met ons Amerikaanse nummer naar de jongens. Ideaal, want we krijgen een berichtje terug dat zij net ook bovengekomen zijn (alleen wel met 3x langere afstand in de benen dan wij). We treffen elkaar langs de rim en vertellen enthousiast over de mooie trail. Zo leuk om te zien dat zij het ook echt leuk vinden. We pakken een broodje in een winkeltje en vinden het eigenlijk wel mooi geweest. Zin in nog meer trails hebben we niet. Je kunt toch niet alles zien en het is eigenlijk wel fijn om ook rustig aan te doen. Met de camper verlaten we dit pareltje en we stoppen toch even bij het Red Rock gedeelte voordat we hwy. 89a weer op gaan. We maken een snelle lunch. Jammer genoeg is het nogal fris geworden en er staat een koud windje. Dan maar door richting Kanab. Dat is een uurtje of 2,5 rijden.

 

Als we in de buurt komen dan stoppen we bij een van de adviezen die we bij het visitor center gekregen hebben, het Best Friends Animal Sanctuary. Via een mooi pad komen we bij een mooi aangelegde tuin en gebouwen aan. Het blijkt een dierenopvang te zijn. In de prachtige omgeving, die ook bekend staat om little Hollywood, worden honden, katten, paarden en andere dieren opgevangen die anders afgemaakt worden in dierenasielen. De organisatie wil dit kost wat kost voorkomen en we spreken met een paar gepassioneerde medewerkers. Er worden ook rondleidingen gegeven en je mag ook meewerken. Op het terrein is ook een kleine camping en als je donateur bent dan mag je hier kamperen. Na de interessante ontmoeting en na een donatie gedaan te hebben en een souvenir voor onze traveldog Snow gekocht te hebben rijden we via het zandpad door. We komen bij een prachtig aangelegde dierenbegraafplaats en de liefde spat ervan af. Het is werkelijk lieflijk aangelegd. De omgeving is ook schitterend en we begrijpen wel dat hier Hollywood cowboy films opgenomen worden.

 

De route komt weer uit bij hwy. 89a en we vervolgen onze weg naar Kanab. Hier staan we op een RV camping middenin het dorpje. Niet de meest sprookjesachtige omgeving, maar wel ideaal om het dorpje in te gaan en voor onze tour van morgenochtend. Helaas zijn bijna alle restaurants in het dorp gesloten en zelfs de Mac heeft alleen de drive-through open. De camper staat al op zijn plek en dus gaan we lopend door de drive-through. Je moet wat. Het waait weer erg hard en daarom zitten we vanavond binnen. We proberen de TV uit, maar eerlijk is eerlijk, dat is niet ons ding. Van ons hoeft het apparaat er niet in.  Met een boek duiken we erin. Bovendien hebben we morgenvroeg een tour op het programma dus we moeten op tijd op. 

 

Gereden mijlen: 94
Camping: Hitch-N-Post RV Park Kanab
Prijs: 65$
Faciliteiten: Water en Elektra. Sanitaire voorzieningen. Picknicktafel en kampvuurplek. Dumpstation tegen vergoeding. 
Bijzonderheden: RV park ligt middenin Kanab, tegenover McDonalds. Op loopafstand diverse restaurants. Sfeer niet geweldig. Kleine plekken. Prima voor een nachtje. 

Na een ontbijtje rijden we met de camper naar het visitor center waar we Jeff Welker weer ontmoeten. Zes jaar geleden hebben we met hem een tour naar White Pocket gemaakt. Dat was zo leuk dat we weer contact opgenomen hebben met hem. We vertrouwen op zijn advies en met zijn Truck neemt hij ons mee naar Bulskin Gulch. Een slotcanyon waar je met je camper niet zo eenvoudig naartoe kunt. (niet dat het niet mogelijk is). We kletsen bij over de afgelopen gekke tijden en ik weet weer meteen waarom een tour met hem zo leuk is. Enthousiast, kundig en met heel veel leuke weetjes vermaakt hij ons en is de rit die een klein uurtje duurt zo achter de rug.

 

We stappen over op zijn Can Am waar we net inpassen en even later scheuren we over het hobbelige, heuvelachtige zandpad richting de ingang van de Gulch. De rit duurt een goed kwartier en het lijkt wel alsof we in rit in een attractiepark gemaakt hebben. Superleuk. We kunnen online een kaartje kopen voor de entree van het natuurgebied en vrolijk babbelend vervolgen we de weg. De woestijnomgeving is mooi en even later komen we aan bij een gigantische rotswand. Jeff leidt ons verder en een later staan we in een heuse slotcanyon, zoals je dat noemt, waar twee rotswanden heel dicht bij elkaar komen, maar elkaar niet raken. Door een kloof kun je met aan weerszijden de rotsen wandelen. Deze zijn door de wind uitgesleten en glad en komen soms heel dicht bij elkaar. In tegenstelling tot de ook mooie Antelope Canyon bij Page is deze canyon veel langer, veel minder druk en minstens zo mooi. Het licht dat naar binnen valt licht het rood en oranje van de rotsen mooi op en de lichtbundels zijn op sommige punten echt sprookjesachtig. We worden niet vooruit gedreven zoals in Page en kunnen op ons eigen tempo de canyon ontdekken. Jeff vertelt ondertussen leuke verhalen en interessante weetjes.

 

Halverwege lunchen we met broodjes en fruit dat we meegenomen hebben. Het is echt wel bijzonder op deze plek. Je kunt 13km doorwandelen. Dat doen wij niet en na een tijd keren we om. Gek hoe een canyon er in tegengestelde richting weer anders uit kan zien. Je moet in deze canyon heel goed opletten en hier absoluut niet naartoe gaan als er kans is op regen, want het gevaar op een flood, ofwel overstroming is dan groot. De vastzittende boomstammen en een paar ladders die meters boven ons hoofd vastzitten tussen de rotswanden bewijzen dat dit geen broodje aap verhaal is. Met de xxx racen we weer terug naar de truck en we denken dat de tour erop zit. Jeff vermaakt zich duidelijk ook en wil ons graag nog een stukje prachtige natuur laten zien. Hij neemt ons mee naar Grand Staircase Escalante National Monument bij Paria, een uitgestrekt natuurgebied dat een groot oppervalk van zuidelijk Utah beslaat. Ook deze route is voor een camper minder geschikt en dus zijn we blij dat ze in zijn truck zitten. Het zou overigens wel een schitterende plek zijn om te overnachten. De verschillende gekleurde lagen in de zandstenen bergen lijken wel een regenboog en zijn schitterend. Er is een fraaie picknickplek en het landschap heeft ook wel wat weg van een sprookjesachtig maanlandschap. Nou zijn we toch al vaak in deze buurt geweest, maar steeds ontdekken we weer wat nieuws. Dit gebied verveelt nooit.

 

Aan het einde van de middag zet Jeff ons moe maar voldaan weer bij onze camper af. We zijn bijna de hele dag weggeweest. En als je dan bedenkt dat we voor een fractie van de kosten meer dan de tour naar Antelope Canyon een hele dag een privéchauffeur en tourguide gehad hebben dan ben ik blij dat we deze keus gemaakt hebben. Jeff heeft ons duidelijk hoog zitten, want tijdens de tocht vandaag heeft Eric laten vallen dat hij zo graag dinosaurusopgravingen zou zien. Jeff weet waar hij die kan vinden in de buurt en belooft om ons de volgende ochtend op te pikken om ons ernaartoe te brengen. Zomaar. Hoe tof is dat. We rijden rustig richting onze gereserveerde campingplek bij Coral Pink Sanddunes. Onderweg laten we de drone van Jelle nog een tijdje meevliegen. Dat kan en mag in dit gebied. In nationale parken is dat helaas verboden.

 

De camping is flink uitgebreid, maar we staan vlakbij het duin. De plek heeft een overkapping voor de regen en tegen de zon wat ideaal is. De douches zijn uitstekend en vlakbij. Om de duinen nog in te lopen hebben we geen puf, maar de drone maakt overuren. Bij een kampvuurtje laten we de ervaringen van de dag rustig indalen. Het was echt een topdag. 

 

Gereden mijlen: 20
Camping: Coral Pink Sand Dunes State Park Campground
Prijs: 40$
Faciliteiten: Water en Elektra. Centrale dumpstation. Goede sanitaire voorzieningen. Overdekte picknicktafel en kampvuurplek. 
Bijzonderheden: Redelijk nieuwe kampeerplekken, toegevoegd aan oorspronkelijke camping. Plekken, royaal opgezet en uit elkaar. Dicht aan de zandduinen. Visitor center verhuurt sandboards en sleeën. Drone zone. Je mag hier met een drone vliegen tegen betaling van 5$. 

We staan vroeg op want Jeff haalt ons om 8 uur op bij de ingang van de camping. Hoe leuk dat hij voor zijn volgende klanten wachten de moeite neemt om ons mee te nemen. We stappen weer in de truck en even later stappen we weer over in zijn Can Am en duiken de weg af zo de outback in. Via ieniemienie paadjes crossen we door het landschap. Alleen de rit is al een avontuur Na een kwartier komen we bij de Moccasin Mountain Dinosaur Tracksite. Zelf zouden we dit nooit gevonden hebben. We lopen over een rotsachtige ondergrond en Jeff zegt ons goed naar sporen te zoeken. En ja, een paar minuten later vinden we duidelijke sporen van grote voetafdrukken. Het is best spectaculair als je beseft dat je in de voetafdruk van een prehistorisch dier staat. We speuren nog even door en dan brengt Jef ons, na een wild tochtje door de duinen terug naar de camping. We nemen afscheid en zijn dankbaar voor deze kers op de taart.

 

Bij het visitor center van de camping huren we een paar sandboards en een slee om van de koraal gekleurde hoge poederzandduinen te glijden. Door het diepe zand ploeteren we ons een weg naar boven. Dat valt nog niet mee. Het uitzicht is fantastisch en de temperatuur is heerlijk. Ideaal om buiten te spelen. We voelen ons weer helemaal kind en roetsjen in volle vaart naar beneden. Dat gaat een stuk sneller dan naar boven. Na een uurtje is de energie wel op en leveren we de boards en de slee weer in. Slim, je kunt ze alleen voor de hele dag huren, dus de prijs voor de hele dag of voor een uurtje is hetzelfde. Nou ja, we hebben er plezier van gehad.

 

We slingeren onze camper weer aan. Laten de drone nog even op voor een paar nieuwe shots en rijden dan richting Zion. Dat is niet zo ver. Halverwege eten we even wat en rijden dan naar het park. We hebben nogmaals geprobeerd om vannacht een camping in Zion of Springdale te vinden, maar alles zit echt tjokvol. Bizar, terwijl Bryce zoveel plek had. We komen langs de camping die we als alternatief gekozen en vastgelegd hebben. Deze ligt op een paar minuutjes voor de Zion Tunnel dus op zich qua ligging ook niet zo verkeerd. Ik denk dat ik de route naar en vanaf de tunnel Zion het mooiste deel van het park vindt. Eerst via Checkerboard Mesa, een markante berg waarvan het lijkt alsof het oppervlak verdeeld is in hokjes zoals op een schaakbord. Voor de tunnel moeten we een paar minuutjes wachten, want de tunnel moet afgesloten worden voor ons. De zijkanten zijn te laag voor een camper dus we moeten door het midden rijden om er doorheen te kunnen. Daarvoor moet je een permit kopen. Even later rijden we door de tunnel en daarna komen we in het spectaculaire landschap van Zion, Ik vind het een soort paradijs, met hoge statige rotswanden, een diepe vallei en een uitstekende weg die ons naar de andere kant brengt.

 

Het is ondertussen halverwege de middag en we hebben echt geluk, want op het parkeerterrein bij het visitor center dat speciaal voor campers en RV´s is is net een plekje vrijgekomen. Idioot hoe sommige kleine campertjes een enorme parkeerplaats innemen in plaats van een beetje slim te parkeren. We gaan naar het visitor center waar we een ranger vragen naar de trailmogelijkheden. We hebben het al vaak gehad over de trail naar Angels Landing, Na onze wandeling in Bryce ben ik tot de conclusie dat mijn conditie niet goed genoeg is om zo´n wandeling te gaan doen, maar het is wel een once in a lifetime-ervaring. Sinds april moet je een permit hebben om de trail überhaupt te mogen lopen. Jelle probeert het online te regelen en vind het best spannend of hij uitgeloot gaat worden. Ondertussen stappen we in de gratis shuttle die ons het park inbrengt. Ook hier geen gemotoriseerd vervoer in het park. Prima en om de paar minuten komt de bus waar voldoende plek is, ook al is het echt best druk. We gebruiken de tijd om van de omgeving te genieten en stappen bij de riverwalk aan het einde van het park uit om even de benen te strekken en maken plannen voor morgen. Ook bij de stallen stoppen we even, want we overwegen een tocht te paard, zoals we 13 jaar geleden ook gedaan hebben. De paarden zijn net weg voor een tocht, dus dat is jammer. We zien het morgen ook wel.

 

Als Jelle weer wifi heeft krijgt hij een bericht dat ze een permit hebben voor Angels Landing. Hij is helemaal blij en ook een beetje gespannen. Hij heeft er veel zin in. Zijn broers zijn iets minder enthousiast, maar beloven toch mee te gaan. We besluiten lekker terug te gaan en moeten weer terug door de tunnel om naar de camping te gaan. De route terug is geen straf om nog eens te rijden. Een half uur later komen we op de camping aan. Op zich prima. De faciliteiten zijn niet geweldig onderhouden, In de ruimte waar de wasmachines staan staat ook een pingpong tafel en wat banken om te relaxen. Jammer dat meer dan de helft van alle machines out of order zijn. Toch draaien we een wasje en spelen een potje ping pong, nadat de receptionist ons twee keer naar de overkant van de weg gestuurd heeft. De eerste keer voor wasmiddel en daarna voor kwartjes. De was is gelukkig weer gedaan en we sluiten af met een drankje bij het kampvuur. 

 

Gereden mijlen: 54
Camping: HI-Road Basecamp Campground
Prijs: 49$
Faciliteiten: Full hook-up, sanitaire voorzieningen, wasserette, speelhal, met ping-pongtafel etc. Picknicktafel en kampvuurplek. 
Bijzonderheden: Kleine camping ideaal voor een verblijf rondom Zion als campings in het park vol zijn. Ligt op minuut of tien rijden voor de tunnel naar Zion National Park. Schitterende route. Sfeer op de camping redelijk. Campinggebouwen mogen wel gemoderniseerd worden. Veel wasmachines kapot. 

Met gezonde spanning staan we op. Vandaag wordt een actieve dag. We vertrekken op tijd, want we willen wel verzekerd zijn dat we een parkeerplekje hebben bij het visitor center. Want op de camping in Springdale die voor vanavond gereserveerd is kunnen we pas vanmiddag inchecken. We doorlopen weer het tunnel ritueel en voor de derde keer in twee dagen de schitterende weg door het park. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Rond 9 uur komen we aan bij de parkeerplaats en die staat al aardig vol. Gelukkig zijn er nog een paar plekjes over, dus het was zeker verstandig om op tijd te arriveren. We maken een ontbijtje en de jongens maken zich klaar om de shuttle te nemen die hen naar de start naar Angels Landing zal brengen. De gezonde spanning staat op hun gezicht, maar ook de lust en energie. Heel leuk om te zien. Even later vertrekken zee n wij zwaaien hen uit.

 

Wij gaan ondertussen spulletjes halen bij de ‘buren’ in het activiteitencentrum om de wandeling door de Narrows te lopen. Stevige waterschoenen en een stok heb je zeker nodig. Een waterdichte broek is zo vroeg in het jaar ook geen overbodige luxe. (Over een week of drie is dat niet meer nodig, maar het water is nu nog echt heel koud.) We moeten een schandalige 118$ aftikken, slikken even en nemen dan ook de bus naar het eindpunt van de route. Ik was vergeten hoe lang de Riverwalk trail eigenlijk was. Het is toch gauw een half uurtje lopen voordat je bij het begin van de Narrows bent en er geen pad meer langs het water loopt. De zon schijnt en het is heerlijk weer. Met de schoenen en broek aan is het dan ook zeker niet koud. Het is ook niet heel druk. We stappen dus, ondersteund door de stok door het water. De keien onder je voeten maken dat je de stok echt wel nodig hebt om in evenwicht te blijven. Soms stap je ook opeens in een dieper stuk. We dabben dus een tijdje door en na een tijdje zoeken we een grote rots op om even lekker in het zonnetje te zitten en een appeltje te eten. Omdat de jongens een stuk eerder vertrokken zijn dan wij draaien we om, want we moeten ook de riverwalk trail nog teruglopen. Ook willen we met de shuttlebus stoppen bij het punt waar je uitzicht hebt over Angels Landing. We zijn heel benieuwd en hebben afgesproken bij he restaurant midden in het park.

 

Als we daar aankomen is er van hun nog geen spoor te zien. We wachten een poosje en stiekem duurt het best heel lang. Bij Bryce waren ze zo verschrikkelijk snel dat ik had verwacht dat ze er al waren. Als ik in de rij sta om een broodje te bestellen zie ik ze tot mijn grote opluchting aankomen. Moe en Jelle wel met een hele grote voldane grijns op zijn gezicht. We bestellen ook voor hen wat eten en ploffen op het grasveld buiten neer. Het was fantastisch, maar zoals ook wel bekend niet geschikt voor iedereen. De hoogte, de smalle paden en de kettingen waar je je aan vast moet houden is ook wat angstaanjagend en als je last hebt van hoogtevrees een beetje teveel van het goede. Lucas en Menno zijn daarom op een gegeven moment niet verder gegaan, wat ook een verstandige beslissing is en hebben vol trots en ook met een beetje pijn in hart gewacht op Jelle, die wél door is gegaan. Het laatste stuk heeft hij dus alleen afgelegd. De beloning aan het einde met het spectaculaire uitzicht is groot. Trots en voldaan heeft hij staan genieten om zich vervolgens weer bij zijn broers te voegen. De trotse blik en brede glimlach heeft de hele dag op zijn gezicht gestaan. Omdat het toch ook wel een echte klim was voor alle drie, besluiten we om geen andere wandelingen meer te gaan maken en besluiten lekker naar de camping te gaan.

 

Niet veel later leveren we onze ‘Narrow’ spulletjes weer in, doen een paar (veel te dure) boodschapjes in de supermarkt en zoeken ons gereserveerde plekje op Zion Canyon campground op. Een fijn plekje aan de Virgin River. Heerlijk. We doen rustig aan, even settelen en daarna gaan we naar het kleine zwembad, waar we een frisse duik nemen en in het zonnetje liggen. Dat is ook vakantie. Vanavond hebben we ook een tafeltje gereserveerd in een leuk restaurantje in Springdale tegenover de camping. We krijgen een plekje op het terras en even later trippelt er een klein hertje langs. Zo schattig. Het eten is heel lekker en gelukkig wat anders dan de standaard burgers die toch wel vaak op het menu staan. We sluiten af met een kampvuur en beseffen dat dit de laatste avond in de natuur is. Al het hout wordt opgestookt en we zijn het er allemaal over eens dat de afgelopen tien dagen in de Amerikaanse natuur fantastisch is geweest. Ook de jongens zijn ondertussen oud genoeg om dat ook echt te zien en waarderen. Met dat gevoel sluiten we de mooie dag af. 

 

Gereden mijlen: 15
Camping: Zion Canyon Campground Springdale 
Prijs: 132$
Faciliteiten: Water en Elektra. Centrale dumpstation.Goede sanitaire voorzieningen. Zwembad Picknicktafel, kampvuurplek
Bijzonderheden: Camping op loopafstand van Zion National Park visitor center aan de Virgin River. Toeslag voor plekjes langs de rivier. Goede sfeer. Ligt middenin Springdale in de buurt van gezellige restaurants. Zwembad is klein maar lekker om even af te koelen. 

Vandaag hebben we nog een ritje voor de boeg. Omdat we ook echt wel Las Vegas willen ontdekken stoppen we niet meer bij een van de mooie state parks die langs Hwy. 15 te vinden zijn, zoals Valley of Fire of xxx bij St. George. We hadden echt meer tijd moeten hebben maar nu is het dus keuzes maken. Toch nog later dan verwacht, want onderweg zijn we nog even wezen shoppen bij een Walmart, wat altijd meer tijd kost dan je van plan bent. Maar opeens doemt daar toch de stadsgrens van Las Vegas voor ons op. De Stratosphere torent hoog boven alle gebouwen uit, maar al gauw zijn ook de andere indrukwekkende hotels en casino’s te herkennen.

 

We rijden praktisch langs de Premium outlet waar we even willen shoppen, maar de camper kunnen we echt niet kwijt. We hebben een plekje op Oasis RV campground gereserveerd voor de komende twee nachten, dus we besluiten dan maar eerst de huurauto op te halen die we voor ons verblijf in Las Vegas gereserveerd hebben. Wel zo handig, juist voor dit soort incidentjes. De auto is snel opgehaald en de ophaallocatie is vlakbij Oasis. Grappig om onze kinderen met z’n drietjes alleen in de camper te zien rijden en wij in een auto erachter. Ik besef hoe groot ze zijn, hoe snel alles gaat en hoe bijzonder om dit soort reizen met elkaar te kunnen ondernemen. Ook op de camping zijn we snel geïnstalleerd. Met de auto rijden we alsnog naar de Premium Outlet North. We rijden via de Strip. Langer, druk maar wel heel leuk om zo al die lichtjes, gebouwen en mensen te bekijken. We kijken onze ogen uit. Vooral de jongens die hier voor het laatst waren toen ze een jaar of 12 waren. Vanavond komen we terug.

 

Bij de outlet parkeren we en lopen het centrum in.  Eerlijk gezegd valt het nogal tegen. Echte koopjes vinden we niet. Dat komt natuurlijk ook omdat de dollar erg duur is. Ach, genoeg andere leuke dingen te doen en eerlijk is eerlijk, met vier mannen winkelen is niet ideaal. Voordat we vanavond de Strip gaan verkennen gaan we bij het zwembad op de camping lekker zwemmen en even luieren. Dat lukt wel met de hoge palmbomen, waardoor je je in een tropisch paradijs waant. Lekker hoor. Na de zwempartij kleden we ons om en rijden weer naar de Strip. We willen bij het Hard Rock Café wat eten en vlakbij vinden we een gratis parkeergarage. We moeten een half uurtje wachten voordat we aan tafel kunnen en dus lopen we alvast wat rond. Het is al een drukte van jewelste. Ook apart na de lange coronaperiode die achter ons lijkt te liggen. Er is eigenlijk weinig van te merken, behalve in het openbaar vervoer. Het Hard Rock Café is gezellig, met muziek en natuurlijk overal accessoires van bekende muzikanten en andere beroemdheden. Het eten is ook lekker en blussen het af met een lekkere cocktail.

 

Na het eten slenteren we over de Strip en stoppen bij het Bellagio, waar meerdere keren per uur de beroemde fonteinen dansen op opzwepende muziek. Het blijft een leuk spektakel. Omdat de jongens oud genoeg zijn om een gokje te wagen, duiken we het casino in. Het is een herrie van jewelste, overal lichtjes en mensen achter gokapparaten of goktafels. Ik krijg meteen een soort kortsluiting maar dit hoort ook bij de West-USA beleving. De goktafels worden overgeslagen, maar de knopjes op de fruitautomaten zijn snel gevonden. En nog sneller worden de dollarbiljetten als een soort papiervernietiger opgevreten. Holle bolle Gijs is er niets bij: ‘papier hier’! Nou dat lukt. In een noodtempo is Lucas blut en ook het budget van Eric is snel op het level van Lake Powell. Niet getreurd, geld moet rollen en zeker in Vegas. Toch houden we het voor gezien en zoeken de Strip weer op. Stiekem kost dat geslenter veel energie en na een tijdje houden we het voor gezien. We halen de auto op en rijden naar de camping. Daar nemen we nog een afzakkertje en dan is het bedtijd. Hoewel, volgens mij kennen ze dat fenomeen in Las Vegas helemaal niet. 

 

Gereden mijlen: 174
Camper: Oasis Campground
Prijs: 55$
Faciliteiten: Full hook-up. Prima sanitaire voorzieningen. Mooi zwembad, winkel, restaurant. 
Bijzonderheden: RV park met alleen geafalteerde, kleine plekken. Ideaal om Las Vegas te bezoeken en overdag bij het zwembad, omgeven door palmbomen te relaxen. Vlakbij vliegveld en the Strip.

De laatste volle dag in Amerika. Wat gaat de tijd toch snel. Voor het ontbijt nemen we een duik in het zwembad. Even de dag fris beginnen. Daarna bakken we de laatste eitjes. Ook vandaag zijn er plannen. Er wordt geschoten en wel door Jelle. Menno heeft als eens op een schietbaan gestaan in Kaapstad en voor Lucas is door zijn baan bij defensie schieten onderdeel van zijn job. Jelle wil dat ook wel eens meemaken. Met een beetje een dubbel gevoel, omdat ik veel moeite heb met het wapenbeleid en de problemen die er in Amerika zijn snap ik Jelle ook. Bovendien is het zijn geld. Dus we zetten koers richting schietbaan.

 

Het is een soort van mini-museum met allerlei militaire voertuigen, van tanks, jeeps tot helikopters. Midden op het terrein staat een oude witte auto geparkeerd. Het moet niet gekker worden. Hier gaat iemand met een tank overheen rijden. En ja hoor, even later wordt een tank aangezwengeld en zet koers richting auto en rijdt er dwars overheen. Wat een lol. Ik heb gelezen dat dit grapje 1500$ kost. Voor mij is money down the drain bereikt. Na het spektakel meldt Jelle zich binnen, kiest een schietpakket met verschillende wapens en er mogen twee man mee. De gebroeders vergezellen hem. Een half uurtje later komen ze met brede glimlachen op het gezicht weer naar buiten. Het was natuurlijk helemaal te gek en natuurlijk is dat leuk voor ze. Bij een Shake Shack eten we een heerlijke burger met frietjes, gesmolten in kaas, zodat ook de innerlijke mens weer aangesterkt is.

 

Om in het criminele circuit te blijven rijden we daarna naar het Mob Museum, het museum dat vlakbij Fremont Street ligt en de geschiedenis van de Amerikaanse maffia vertelt. We hebben kaartjes en mogen doorlopen. De verhalen van Al Capone, de drooglegging, de opkomst van de casino’s en de duistere praktijken die zich afspelen in de straten van New York en Chicago komen voorbij. In een authentieke rechtszaal wordt een interessante film getoond en we leren weer meer over deze bijzondere maffiosi.  We weten er net te weinig van om echt geboeid te raken en meegesleept te worden, ondanks dat het wel heel mooi opgezet is. We doen nog een boodschap en gaan terug naar de camping om nog even te zwemmen voordat we weer de Strip opgaan. Deze keer gaan we naar het Venetian. Parkeren en wandelen zo het glamoureuze Italië binnen. Het is veel pracht en praal en zoals alle casino’s zijn er geen ramen met daglicht, geen klokken en in no time ben je besef van tijd kwijt. We wandelen wat rond en even later staan we op het San Marco plein. Het lijkt net echt en je waant je in Italië, compleet met ondergaande zon. Omdat we nog vrij vroeg zijn vinden we, ondanks de drukte, toch gauw een tafeltje in een Italiaanse bistro. Een enthousiaste en vriendelijke ober is onze gastheer. Op de kaart allemaal lekkere dingen en even later smullen we van een heerlijke overgebakken pizza en verse pasta. Echt lekker. We hebben weinig zin om de hele avond te tafelen want we willen nog veel zien. Geen tiramisu dus.

 

We willen allemaal Fremont Street eigenlijk ook wel zien. Dus auto maar weer pakken en richting het oude downtown. We parkeren en wandelen Fremont Street op. Als je op de Strip al kortsluiting krijgt, krijg je dat hier in het kwadraat. Live muziek, duizenden mensen, overal lichtjes, een ledshow boven ons hoofd en daartussen ziplinen in volle vaart mensen over ons hoofd. We hebben niet echt een plan en vinden het na een half uurtje eigenlijk wel genoeg en besluiten terug te gaan naar de Strip, want Eric wil heel graag in de achtbaan van het New York New York hotel. Menno wil graag mee. Voor ons hoeft het niet en terwijl Eric en Menno naar de achtbaan gaan, vermaken wij ons in de gamehall. Eerst even masseren in zo’n lekkere massagestoel en daarna basketbal spelen, tafelhockey en wat andere games. Superleuk en natuurlijk vermaken zich hier ook veel kids. In dit deel zijn geen goktafels te vinden. Dat is ook prima natuurlijk. Het duurt best lang voordat Eric en Menno terug zijn en dat haalt wel de vaart uit de avond. Uiteindelijk komen ze eraan en vertellen met veel plezier hoe ze genoten hebben. Het is ook echt wel een gave achtbaan.

 

We lopen nog even de gokvloer op, tikken in moordend tempo de nodige dollars weg en houden het dan toch voor gezien. De koek is op en het energielevel daalt. Morgenvroeg moeten we inpakken en dus is het mooi geweest. Toch leuk om zo met volwassen kinderen Las Vegas te doen. En wat ik nog leuker vind is dat ze ervan genoten hebben, maar later zeggen dat ze de natuur toch wel mooier vonden. 

De laatste dag is aangebroken. Niet het leukste moment van de vakantie. Alles moet opgeruimd, ingepakt worden en dat met alle zooi en vijf man in een kleine ruimte. Toch lukt het om een modus te vinden. De een gooit alle vuilnis weg. De ander pakt in, de ander ruimt in de buitenvakken alles op en weer een ander maakt de boel schoon. Spik en span hoeft niet, maar op z’n minst toch een beetje netjes achterlaten hoort er wel bij. Er wordt nog een laatste duik genomen in het zwembad en dan verlaten we de camping richting Road Bear. Het is een minuut of twintig rijden. Erachter rijdt de auto waar alle bagage inzit. Dan hebben we straks ook de shuttle niet nodig. We moeten de tank nog vullen en doen dat vlakbij Road Bear. Tot mijn verbazing en lol staat daar Simone, mijn oude collega ook net te tanken. Het is een kleine wereld. Ook zij heeft het met haar gezin heel erg naar de zin gehad.

 

Bij Road Bear leveren we de camper in. Omdat de bagage er al uit is, zijn we zo klaar. Er staan best veel mensen te wachten op de shuttlebus en die wordt ook in een rap tempo gevuld. Wel handig. Maar omdat wij nog een tijdje hebben voor onze vlucht vinden we het toch fijn om nog de auto te hebben. Menno wilde al heel de vakantie naar een IHOP en dat doen we dus nu. We hebben per slot van rekening nog niet ontbeten en het is bijna middag. Op de uitgebreide kaart staan allerlei pannenkoekvariaties en we maken een keus. Een flinke hoeveelheid pancakes arriveert en onze magen worden gevuld. Prima, maar deze keten staat niet in onze top 10. We leveren de auto in, wat razendsnel gaat en even later zitten we in de shuttlebus van Alamo naar het vliegveld. Daar staat zo goed als geen rij voor de incheckbalie van KLM. Dat zijn andere praktijken. Even later gaan we door security en ook dat gaat snel. Niemand die iets vraagt, controleert of wil weten over je gezondheid of vaccinaties. Dat is fijn, want we realiseren ons dat dit afgelopen maanden ook anders geweest is.

 

Zonder stress gaan we bij de gate zitten. Nog een beetje dutyfree shoppen, een koffietje drinken en natuurlijk kun je ook hier bij de gate nog een gokje wagen. Eric heeft nog 14$ en gooit ze in het apparaat. En even later komen de heren breeduit lachend naar buiten. Zo, toch nog even 300$ buitgemaakt. Meestal kost zo’n paar uurtjes wachten je geld, maar deze keer nemen we het mee naar huis. Het boarden kan beginnen, verloopt soepel en mooi op tijd vertrekt het toestel richting Amsterdam. Het lukt zowaar om een paar uurtjes te slapen, moe van alle indrukken van de afgelopen twee weken.

 

Rond 11 uur landen we naar een voorspoedige vlucht op Schiphol. De auto is zo gehaald en even later tuffen we weer over de vertrouwde en drukke A2. Thuis wacht Lisanne die onze lieve Snow, the traveldog gisteren al bij onze oppasvrienden opgehaald heeft. Wat zou het leuk geweest zijn als ze mee had gekund. We zijn in ieder geval blij om elkaar weer te zien na twee prachtige weken. Lang naar uit gekeken en gelukkig zijn de verwachtingen waargemaakt voor ons allemaal. Waar zullen we volgend jaar naartoe gaan? 

 

Gereden mijlen: 18