Na lang wachten is de dag dan eindelijk aangebroken. Met 9 man heeft de voorbereiding heel wat voeten in de aarde gehad en als ‘specialist’ voelde ik het als mijn verantwoording het maximale te halen uit de geplande reis met niet alleen man en kids, maar ook onze vrienden met hun 2 kinderen. Een hele expeditie, maar we hebben er allemaal zin in.

Om een uur of 7 verzamelen we ons en vertrekken richting Schiphol. Omdat Smart Parking bij Schiphol al volgeboekt was hebben we een alternatief gezocht en zijn uitgeweken naar een agrariër die zijn loods ter beschikking heeft gesteld aan toeristen die hun auto kwijt moeten. Ideaal blijkt, want we worden al verwacht en als we de bagage uit de auto’s hebben gehaald worden we snel naar de vertrekhal gebracht en kunnen we inchecken.

Gelukkig heeft United Airlines ons een plezier gedaan en ons op economy plus plaatsen gezet, wat betekent dat we wat extra beenruimte hebben. Dat is zeker met 3 erg lange mensen en 5 kinderen erg plezierig. Het inchecken is zo gebeurd, maar de rij voor de douane is lang. Maakt niet uit want iedereen heeft goede zin.

We drinken wat en gaan dan richting Gate. Ook dat is snel gepiept en we kunnen boarden. De stoelen zijn inderdaad royaler en iedereen heeft een eigen tv-schermpje waarop tijdens de hele reis filmpjes te zien zijn. Een uitkomst eerlijk gezegd voor de kinderen. Die zich buitengewoon goed gedragen. Het is toch een hele happening en alles maakt zoveel indruk dat druk doen niet in hun opkomt.

De reis naar Washington verloopt vlot. Daar aangekomen moeten we overstappen en we zijn gelukkig als een van de eerste bij de immigration. Daarna volgt een hele zwik, maar die zijn we gelukkig voor. Ook de gebruikelijke procedure als iriscan en vingerafdruk is snel gebeurd en dan moeten we nog door de douane.

Eric ziet op een bord dat de vlucht naar Los Angeles geannuleerd is. Ik stuif op de balie United Airlines af, want in het verleden heb ik dit eens eerder meegemaakt, wat een heleboel gedoe betekende. Er blijkt een defect te zijn waardoor een ander vliegtuig moet komen. Gelukkig is er al geanticipeerd en zijn we overgeboekt op een andere vlucht.

Op de een of andere manier is onze reisgezelschap opgesplitst waardoor 7 man rechtstreeks zullen gaan en de andere 2 via Las Vegas. Dat willen we natuurlijk niet. Dan is het wel handig als je op een reisbureau werkt, want ik kan me voorstellen dat je als leek overdonderd wordt door de situatie. Na wat over en weer gepraat kan wat niet geregeld kon worden, toch geregeld worden en zitten we weer allemaal op dezelfde vlucht.

Nou ja, het vliegtuig is er nog niet want dat moet nog uit Florida komen. Dat wordt wachten geblazen. En nog meer wachten en nog wat meer. Uiteindelijk moeten we 6 uur wachten. Iedereen, behalve Martijn die op de gameboy blijft spelen, sukkelt in de meest vreemde posities in slaap.

Uiteindelijk komt het vliegtuig dan toch en leggen we het 2e traject af. Voor ons gevoel diep in de nacht, maar in Los Angeles rond een uur of 8 komen we aan. Ik bel snel het Howard Johnson LAX airport hotel voor het shuttlebusje, dat snel komt en ons naar onze kamer brengt. Iedereen is moe, maar nog steeds in goede stemming. Gelukkig is de kamer netjes en duiken we moe ons bed in.

Overnachting: Howard Johnson Airport Hotel Los Angeles
Prijs: ca. 60€ per nacht per kamer
Faciliteiten: kamer exclusief ontbijt, inclusief airportshuttle.

Rond een uur of 7 zijn we wel wakker en na lekker gedouched te hebben gaan we ontbijten, dat niet bij de kamerprijs inzit. We nemen lekker het ontbijtbuffet en iedereen geniet van scrambled eggs, muffins, bacon en orange juice. De koffie is niet te drinken, maar dat is een bekend fenomeen.

De jongens kunnen niet wachten en willen zwemmen. Het zwembad is niet groot, maar groot genoeg. Ze vermaken zich prima, terwijl wij afrekenen en wachten op de taxi die we inmiddels gebeld hebben om ons op te laten halen om ons naar het camperstation te brengen. De mensen, die we ontmoet hebben in het vliegtuig en die gisteren via Las Vegas gevlogen hebben staan ook al te wachten. Zij worden eerst opgehaald en ondertussen verzamelen wij onze spulletjes en checken uit.

Om een uur of half 10 komt de eerste taxi voorrijden en brengt ons naar Cruise America. Een tweede zal na een minuut of 15 volgen voor Leon en Monique. Het is een minuut of 25 rijden en de taxichauffeur kletst er vrolijk op los. Hij geeft advies waar we ’s middags naar het strand kunnen. Hij praat maar over de PCH die we moeten volgen. Na even denken bedoelt hij de Pacific Coast Highway, die in het kort PCH genoemd wordt. Blijkbaar een algemeen begrip.

Bij het verhuurstation aangekomen is het niet echt druk en we melden ons vast. Ik verwacht een pakketje van de San Francisco Convention Center en dat hebben ze netjes voor me vastgehouden. De campers staan al klaar en zien er goed uit. Geen overdreven luxe, maar dat hadden we ook niet verwacht. Er zijn een paar kleine dingetjes die we melden, zoals een losse doucherail maar dat wordt netjes genoteerd. Goed nakijken is dus wel belangrijk.

We kijken naar de instructievideo en dan kunnen we (zelf) de inventaris bij elkaar zoeken en de camper vullen. We laten ons uitleggen hoe de koelkast, afvoer en andere zaken werken en om een uur of 12 kunnen we vertrekken. Het kost gauw nogal veel tijd voordat alles geregeld en nagekeken is, maar ook dat was bekend en hiermee hebben we rekening gehouden. Voor Leon is het de eerste keer en in een rustig tempo vertrekken we naar de supermarkt om flink in te slaan. Met 9 man heb je zo een kar vol. Ook moeten we tanken, want het benzinepeil staat maar op een ¼ vol. Niet erg, want op deze manier leveren we de camper ook weer in is afgesproken. Dan kunnen we echt op pad. We rijden de wirwar aan snelwegen van Los Angeles op en in zuidelijke richting rijden we rustig voort. De wegen en richtingen zijn goed aangegeven, dus dat komt goed.

We zoeken de aanbevolen PCH op en al gauw rijden we langs de kustlijn van de Pacific Ocean en rijden door Newport en Huntington Beach. Dat ziet er schitterend uit en was ook bij ons een nog onbekend stukje. Bij Crystal Cove stoppen we om wat te eten en het strand op te gaan en even lekker uit te waaien. Heerlijk is het. Een lekker windje en een warm zonnetje. We vermaken ons prima.

Na een paar uurtjes gaan we verder want we hebben gepland om te overnachten op de KOA camping in San Diego. Die is niet moeilijk te vinden en tegen de avond arriveren we daar. Lucas en Menno liggen te slapen, want al met al is het wel vermoeiend geweest. De lange vertraging heeft er wel ingehakt. Op de camping gaan de jongens gauw zwemmen en wij zoeken een plekje naast elkaar. Daar maken we wat snels te eten en maken een kampvuurtje. Niet te laat gaan we slapen. De eerste rijdag zit erop en alles verloopt naar wens.

 

Accommodatie: San Diego KOA Campground
Prijs: ± 50$ Full Hook-up per site
Site: www.KOA.com

Als we wakker worden is het behoorlijk bewolkt. Iets dat je in San Diego niet echt verwacht. Op zich niet zo erg want vandaag hebben we gepland om naar het bekende Seaworld of San Diego te gaan. Ik heb al kaartjes geregeld en met zijn allen in 1 camper rijden we er naar toe. Een goede oplossing voor als je met 2 campers reist. De andere camper blijft op de camping staan en we hoeven maar een keer km te maken en parkeergeld te betalen.

Het is een minuut of 20 rijden. De temperatuur is goed en we zijn benieuwd wat het park te bieden heeft. Dat blijkt een heleboel te zijn want we kijken onze ogen uit. Wat we zeker niet willen missen is de beroemde orka show met hoofdrolspeler Shamu. Het bassin is prachtig en ook de show is spectaculair. Ongelooflijk wat die beesten kunnen en laten een verpletterende indruk op ons achter.

Natuurlijk is er nog veel meer te beleven zoals dolfijnenshows, aquaria, speeltuin, ottershow en een 4D voorstelling. Ook attracties met achtbanen en wildwaterbanen ontbreken niet. Voor groot en klein is hier van alles te doen. Daan vindt de pinguïns het leukst en als aandenken krijgt hij een knuffelversie. De lucht is dreigend maar het blijft droog. Aan het eind van de dag gaan we moe maar voldaan naar de camping terug. De kinderen slapen gauw en wij drinken nog een wijntje en een biertje bij een gezellig vuur.

Vandaag overleggen we even hoe we de dag in zullen delen. Leon gaat liever nog niet met de camper Downtown in omdat hij nog even wil wennen, maar wij willen ook niet San Diego zomaar achter ons laten. We beslissen om lekker te picknicken in Balboa Park, waar ik veel over gehoord heb, maar ook nog nooit gezien heb. Een goed alternatief blijkt. Het park is zo gevonden, goed bereikbaar en we kunnen gratis langs de kant van de weg parkeren.

Het is nog steeds behoorlijk bewolkt maar er zit al een zonnetje achter te prikken. Balboa park blijkt schitterend te zijn met prachtige gebouwen in Spaanse stijl. Veel van die gebouwen worden gebruikt als musea. Ook de parkachtige omgeving is schitterend en bij de botanische tuin gaan we picknicken. Het zonnetje breekt door en dat is helemaal geweldig. Na ons ontbijtje lopen we naar de Spanish Village dat een gezellig kunstzinnig pleintje blijkt te zijn. Heel gezellig en ook hier hangen we een tijdje rond. Omdat we nog naar Joshua Tree willen vertrekken we tegen de middag toch richting Palm Springs, maar niet voordat we op het gras naast de camper eerst nog een flinke dot ijs gegeten hebben die we zelf op voorraad hebben in onze vriezer.

De rit verloopt vlot, hoewel het in San Diego vrij druk is. Maar zodra de stad achter ons ligt kunnen we goed achter elkaar doorrijden. We hebben Walkie Talkies bij ons om contact met elkaar te houden en dat werkt heel goed. Wel duidelijk praten anders is de ander niet te verstaan. Om een uur of 3 komen we in Palm Springs aan en er blijkt een oldtimershow aan de gang te zijn bij het Casino. Ook de plek waar voldoende gratis parkeerruimte is en op loopafstand van het centrum. Het centrum bestaat eigenlijk ook maar uit een straat met veel winkeltjes en restaurantjes.

Monique en ik gaan even als dames onder elkaar winkelen en de jongens slenteren door. Na een uurtje zullen we elkaar ontmoeten. Palm Springs is wel leuk maar niet een absolute must. We eten ergens in een hip restaurantje een hamburger en gaan dan toch op weg naar Joshua Tree. Per slot van rekening is het weekend en zijn we hebben geen camping gereserveerd. We willen overnachten op Black Rock Canyon Campground. Als we daar aankomen is het al bijna helemaal donker en het waait behoorlijk.

We schrikken als we zien dat er een bordje met ‘full’ staat. Toch rijden we door wat maar gelukkig is, want het bordje waarop staat dat er nog plek is schijnt er door de wind afgewaaid te zijn. Er is dus nog plek en in het donker zoeken we een staanplaats op. Geen idee hoe de omgeving eruit ziet. Dat is voor morgen een verassing. Het is koud buiten en na snel binnen nog wat gedronken te hebben gaan we lekker naar bed. We zijn best moe van de indrukken van de afgelopen dagen.

Accommodatie: Black Rock Canyon Campground
Prijs: 20$ per site exclusief Hook-up

Al heel vroeg wordt Eric wakker en kijkt naar buiten. Hij ziet een schitterende zonsopgang en sprint zijn bed uit. Ik blijf liever nog even liggen. Het is pas half 6. Leon blijkt al met fotocamera buiten rond te sluipen. Ik wacht wel op de resultaten van de vele foto’s die ze knippen.

Na een anderhalf uur komen ze helemaal enthousiast en verkleumd terug en vertellen over de ‘zingende’ coyotes en de prachtige opkomende zon. Als die zon dan ook nog lekker gaat branden loopt de temperatuur snel op en dat is heerlijk. Slechts zelden heb ik een dergelijke strakblauwe lucht gezien als vandaag. Ik word er spontaan gelukkig van.

Vanuit de camping maken we een prachtige wandeling. Overal staan Joshua trees wat helemaal geen yucca of een cactus blijkt te zijn, maar een Leliesoort. Weer wat geleerd. De wandeling is afwisselend en duurt een kleine 2 uur. Ook voor de kleine Daan is het goed te doen, die zich kranig houdt. Weer terug op de camping hebben we wel een ijsje verdiend en het is inmiddels goed warm.

Deze mooie camping ligt niet in het Park zelf en daarom vertrekken we richting de ingang. Weer laten we een camper achter en met de andere rijden we het park binnen. We rijden naar Hidden Valley en daar zetten we de camper neer en stallen onze gekochte campingstoeltjes uit. We maken een soepje en een broodje en de jongens klimmen ondertussen de grote rotsen op en vermaken ons prima. Wij ook vanuit onze luie stoel in het zonnetje. We zijn zelfs zo lui dat Monique en ik even wegdutten.

Na een tijde gaan we toch weer verder en hebben een eenvoudige, niet te lange trail ontdekt die we willen bewandelen. Een goede keuze. Iedereen vermaakt zich en de wandeling is mooi en niet te intensief. We komen onze ‘vrienden’ uit het vliegtuig weer tegen die ook voor deze wandeling gekozen hebben. Om een uur of half 4 willen we toch vertrekken. De jongens willen graag nog even zwemmen en we hebben nog een goed uur te rijden naar de camping in Victorville.

De rit ernaartoe loopt via een uitgestrekte weg die als een lint door het landschap voert. Een bekend beeld dat typisch is voor de omgeving. Onderweg zien we een prachtige ondergaande zon met op de voorgrond een cluster van windmolens. Ook deze zul je regelmatig zien. De camping in Victorville blijkt helemaal geen KOA camping meer te zijn. Het is dan ook een beetje vergane glorie. Het zwembad is ijskoud en de jongens zijn er dan ook weer gauw uit. Gelukkig verhuren ze heel gave ligfietsen waarop ze de bijna verlaten camping rondracen. Ook goed dus. Leon bereidt ondertussen een van zijn beroemde BBQ’s voor en genieten lekker van een rustige avond. De dag is weer goed ingevuld geweest.

Accommodatie: Voormalig KOA Camping Victorville
Prijs: 35$ per site inclusief Full Hook-up

Vandaag hebben we een flinke rit voor de boeg dus na een snel ontbijt vertrekken we gauw. De weg is lang en niet heel erg interessant of fraai, maar we schieten goed op. Bij Bakersfield lunchen we. Ik schrik me nog een hoedje want midden op de weg ligt een Accu (?) en ik rijd er vol overheen. Het ding spat onder de camper in duizend stukjes uit elkaar en Leon en Monique die achter ons rijden schrikken er ook van. Uitwijken met een camper is niet zo gemakkelijk. Gelukkig is er geen schade, hoewel de uitlaat door het zuur een beetje wit is uitgeslagen. De reis gaat verder en in plaats van de eventuele tweede keus als overnachtingsplek bij Visalia kiezen we ervoor toch door te rijden en het erop te gokken dat er in Kings Canyon een camping vrij is.

Het is nog niet laat en we hebben nog geen zin om in het vrij saaie Visalia te stoppen. Uit ervaring weten we dat er eigenlijk niets gaat boven een fraaie plek in de vrije natuur. Dat doen we dus. In plaats van de snelle route via Hwy. 180 te kiezen gaan we binnendoor. Dat betekent niet dat deze route korter is, want bewust hebben we de route via de zuidingang bij Sequoia N.P. ontweken omdat deze zo kronkelig is, deze route is dat eigenlijk niet minder. Wel is hij prachtig en we hebben geen haast.

Na een anderhalf uur bochten gereden te hebben zijn we blij dat we er eindelijk zijn. De gigantische bomen zijn overweldigend. Het is heerlijk weer en het is lekker rustig. Op de camping is voldoende plek en we zoeken een schitterende plek aan een meadow naast elkaar. Dit is pas genieten. Op deze plek hebben we 3 jaar geleden ook gestaan. We maken ons favoriete vakantierecept, spaghetti met Meatballs (kant-en-klaar uit de vriezer, maar daardoor niet minder smakelijk).

Na het eten gaan we op zoek naar beren en met zaklampen een stok maken we een spannende wandeling over de donkere camping. Jelle en Eric blijven bij de campers en bewaken het vuur en schrijven ondertussen een spannend verhaal over 9 mensen op berenjacht. Aan de lucht schitteren miljoenen sterren en iedereen geniet op zijn manier.

Accommodatie: Azalea Campground Grant Grove Kings Canyon N.P.
Prijs: 20$ per site, exclusief Hook-up

Vandaag blijven we in Kings Canyon op camping Azalea en laten daar een van de campers staan. Een paar jaar geleden zijn we naar Zumwalt Meadows geweest bij Cedar Grove, wat prachtig was, maar deze keer willen we gebruiken om via de Generals Highway naar Sequoia National Park te gaan. De weg ernaartoe is prachtig. We lunchen onderweg en maken dan een wandeling naar de bekendste boom van het park, the General Sherman Tree. Dit is het grootste levende organisme op de aarde en de aanblik is overweldigend. Niet dat de bomen in het bos eromheen voor deze boom onderdoen. Het zijn allemaal reuzen en wij voelen ons niet meer dan een kleine kabouter.

Ook deze wandeling is goed te doen. Duurt al met al een uurtje en is ook met kinderen leuk. Er zijn wel hoogteverschillen dus aan eventuele wandelwagens heb je niks. Onderaan de trail aangekomen lopen Leon en Eric weer terug en halen de camper om ons op te pikken. Wij blijven lekker in het zonnetje zitten. Onderweg komen ze een acteur tegen die speelt in Zwartboek, de film die sinds een paar dagen ook in Amerika in première is. Ook zij zijn een heerlijke camperreis aan het maken.

Het is nog vroeg in de middag en we willen eigenlijk nog wel wat actiefs doen. We gaan naar het Visitor Center, bekijken een film over geplande bosbranden, aangestoken juist voor het behoud van de natuur en informeren wat we kunnen doen. Er ligt nog sneeuw bij het Center en de jongens houden een sneeuwballengevecht. Er wordt aangeraden een wandeling langs een rivier te maken die uitkomt bij de Tokopah waterval.

De wandeling heen en terug duurt echter wel een uurtje of 2 dus wij kiezen ervoor slechts een stukje te doen. Een erg klein stukje want we blijven hangen aan de oever van de rivier, waar het snelstromende water ons uitnodigt lekker met steentjes te keilen en lekker te pootjebaden en te genieten van het zonnetje. Ideaal. Aan het eind van de middag rijden we rustig naar onze camping terug en iedereen heeft een heerlijke dag gehad. Bij de camping spelen de jongens lekker samen en wij drinken lekker een wijntje in onze luie stoel.

Op deze dag heb ik lang gewacht want Yosemite is mijn favoriete park. Ik vind het er heerlijk en ik heb er dan ook hoge verwachtingen van. Maar eerst maken we nog een wandeling door het bos bij de General Grant Tree. Ook een reusachtig bos. Deze trail ligt vlakbij de camping en duurt niet langer dan een minuut of 30. Even de benen strekken voordat we weer kilometers gaan maken in de camper.

Deze wandeling hadden we al ooit gemaakt, maar is toch weer prachtig. Er wandelen rustig wat hertjes door het bos. Altijd weer leuk om te zien. Om een uur of 10 rijden we dan toch aan en deze keer nemen we wel de snelle hwy. 180. Aan het eind komen we door een superklein dorpje zien we gratis brandhout, waar we voorbij rijden. Dom want brandhout blijkt echt duur te zijn op de campings. Een tegenvaller want op eerdere reizen was dat niet zo. We blijven natuurlijk Nederlanders.

In Oakhurst lunchen we en gaan op zoek naar een bal, want die zijn we ergens kwijt geraakt. Een bal is natuurlijk wel een must met 5 jongens. Die wordt gevonden en we rijden naar de zuidingang van Yosemite N.P. Vanuit hier is de route schitterend en we komen door de Wawona Tunnel en daar strekt zich het verpletterende landschap voor ons uit. Bij ons bekend maar daardoor niet minder gewaardeerd. Ook Leon en Monique vinden het schitterend.

We zien van een afstand Bridal Veil Falls en besluiten daarheen te rijden. Het 30 mijl verderop gelegen Glacier Point laten we toch maar liggen. Met pijn in mijn hart, maar op nog meer kilometers maken zit niemand te wachten. De wandeling naar de Falls is kort en in tegenstelling tot het najaar stort de waterval in volle kracht naar beneden. Jaren terug waren we hier in september en toen was het stroompje water niet meer dan een miezerig stroompje. Ook de prachtige witte Dogwood flowers staan in volle bloei.

We hebben in Yosemite Valley een campingplaats gereserveerd. Een absolute must, want het is bijna altijd volgeboekt. Ik ben ook heel blij dat dat gelukt is. We zullen hier 2 nachten blijven op Campground Upper Falls. Vlakbij de camping loopt een Coyote op zijn dooie gemak langs de kant van de weg. Voor ons toch weer heel spectaculair. Er is niemand bij de ingang, maar op een lijst staat ons sitenummer en we worden verwacht.

We staan naast elkaar en installeren ons snel. Vanuit de camping wandelen we naar de stallen en de Merced River en boven ons hoofd torent Half Dome uit. Een schitterend uitzicht. Zo imposant, niet gewoon. De avond blijven we lekker bij de campers en maken een kampvuur. Altijd een succes.

Accommodatie: Upper Falls Campground Yosemite National Park
Prijs: $20 per site exclusief Hook-up

Vandaag blijven we in Yosemite. Leon is al vroeg gaan lopen. Ondertussen ontbijten wij en kunnen haast niet wachten om het park in te gaan. We willen fietsen gaan huren, want dat is een perfecte manier om het park te bekijken. Het gaat wat sneller dan te voet en je bent toch lekker bezig. Als Leon komt jagen we hem op om snel te gaan.

Met 1 camper gaan we naar de Village. Niet echt nodig, want te voet zou ook kunnen. Ons hout is echter op en dat willen we kopen en meenemen is te zwaar. We parkeren en slaan meteen aan het shoppen wat eigenlijk niet de bedoeling is. De jongens kopen allemaal een shirt. Daarna moet het hout weer naar de camper gebracht. Ondertussen klettert Martijn van een bankje, iets dat deze vakantie al vaker gebeurd is. Meestal lachen we erom, maar deze keer doet het echt pijn. Niet leuk voor hem.

Na een tijdje gaat het beter en we pakken snel de Shuttle-bus die gratis door de Valley rijdt. Maar dan is Monique weer zoek. Voordat we dan eindelijk goed en wel onderweg zijn, zijn we een hele tijd verder. We rijden naar Curry Village waar je fietsen kunt huren, maar helaas. We zijn te vroeg in het seizoen en we moeten naar de Yosemite Lodge om fietsen te huren. Dan moeten de fietsen nog uitgezocht worden en dan is het al bijna tegen de middag.

Soms is reizen met 9 mensen best intensief, maar ook wel gezellig en de sfeer is goed. We fietsen een tijdje rond. Er zijn goede fietspaden en het is heerlijk weer. We fietsen door de vallei en stoppen bij een riviertje met op de achtergrond Half Dome. Het water is ijskoud, maar de jongens gaan toch pootjebadend naar een eilandje in het midden. Met als tegenprestatie een kauwgom in het vooruitzicht steken ze een voor een hun hoofd in het koude water. Je bent een bikkel of niet. Van deze stopmomenten genieten we allemaal enorm en dat is wat het reizen met elkaar in zo’n mooi natuurgebied ook zo de moeite waard maakt.

Daarna fietsen we met een natte broek verder en zijn lekker afgekoeld en als we bij de camping komen besluiten we even een broodje te eten. Dat kan gemakkelijk. Ook nemen we meteen de zwembroeken mee, want vanmiddag willen we naar Mirror Lake. De fietsen mogen niet mee en daarom leveren we die weer in. Om nu 8 fietsen te laten staan voor niets is ook zonde. We nemen dus weer de shuttlebus en het laatste stuk wandelen we de heuvel op. Ondertussen zie ik weer de mooie witte Dogwood bloemetjes.

We moeten wel bij elkaar blijven want in het bos leven o.a. bergleeuwen. Die wil je niet tegenkomen.

Bij het meer aangekomen is het niet druk. Jelle weet nog van de vorige keer dat hij van het rotsblok dat er ligt gesprongen is en dat wil hij dus weer. Martijn, Lucas en Menno blijven niet achter en ook Eric maakt een indrukwekkend bommetje. Monique en ik blijven aan de waterkant en krijgen bezoek van een brutale squirrel. Die eet gewoon alle koekjes die Daan op de grond heeft laten vallen voor onze voeten op. Slecht, want dit wordt zeer afgeraden. Niets aan te doen want de kruimels liggen er al.

Na een tijdje lekker pootjebaden en picknicken, wandelen we weer terug. Op de camping steekt Leon de BBQ weer aan. Inmiddels hebben we buren gekregen. Die gaan op stap en nadat wij lekker maïskolven en hamburgers gegeten hebben komen de buren onder begeleiding van politie-escorte weer terug op de camping. Wij speculeren erop los, dronken rijden, te hard rijden, allebei. De buurman moet blazen, over een lijn lopen en er wordt met een zaklamp in zijn ogen geschenen. Als de politie verdwijnt, kunnen we het toch niet laten om te vragen wat er aan de hand was. Het bleek dat hij niet gestopt was voor een stopbord omdat er nergens iemand aan kwam. De regel is nu eenmaal bij een stopbord, “No spinning wheels”. Wel erg flauw om daar om 10 uur ’s avonds zo’n toestand van te maken. In de verte zien we dat de politiewagen weer iemand aanhoudt. Ze hebben het er maar druk mee. Wij praten nog een tijdje met de buurman. Leuk wel om eens van ideeën te wisselen.

Vanochtend willen we op tijd weg want voordat we richting San Francisco rijden willen we nog naar Yosemite Falls. Daar zijn we nog niet geweest. Voordat we naar de waterval gaan parkeren we de campers aan de rand van de weg en ontbijten op een boomstam met zicht op de falls. Daarna wandelen we op ons gemak richting de waterval. Het is nog vroeg en er wandelen een paar hertjes rustig voor ons uit. De kinderen kunnen ze gewoon volgen. Ze zijn helemaal niet schicht.

Opeens wemelt het van de japanners. Waarschijnlijk zijn er een paar bussen vol aangekomen. Bij de waterval is het een drukte van belang. Het is wel heel indrukwekkend. Iedere keer vind ik het weer fantastisch. Terwijl Eric en Leon vanaf een ander punt foto’s gaan maken bedenken de kinderen dat ze de rotsen die her en der verspreid liggen wel kunnen gebruiken voor streetdancecapriolen. Grappig hoe kinderen van niets iets kunnen maken om zich te vermaken. Na een tijdje is het dan toch tijd om te gaan en met pijn in mijn hart verlaat ik de valley.

We moeten route 120 nemen, want hwy. 140 is gesloten voor ons formaat campers. Daarom rijden we nog een tijdje door het park. De route is mooi, maar we verzuchten dat de kans op de aanblik van een beer nu wel heel klein geworden is, want hierna gaan we naar de stad en de kust. Na een minuut of 20 zien we dat er een kleine opstopping is en tegelijk roept Monique opgewonden door de Walkie Talkie dat ze een beer ziet. We stoppen acuut en inderdaad op het grasveld aan de rand van een bosje schuifelen 3 beren rond. Een moeder en 2 cubs. Super. Gelukkig heeft Leon een verrekijker en ook er wordt druk met camera’s geknipt. Een ranger is er ook meteen bij en we mogen niet dichter bij gaan. Wat natuurlijk ook het verstandigste is. Het ziet er wel heel schattig uit.

Na een tijdje moeten we echt verder want de weg naar San Francisco is nog lang en we willen niet te laat aankomen. Eerst rijden we nog een tijdje door bosrijk gebied, daarna via scherpe bochten langs een stuwmeer en dan een redelijk saaie weg die al drukker wordt naarmate we dichterbij de stad komen. We nemen de Raphaelbrug want we willen de stad omzeilen en gaan eerst de gereserveerde camping zoeken. Die ligt ten noorden van de stad bij Larkspur. Het duurt even voordat we het gevonden hebben en iedereen is een beetje moe. Leon en Monique willen eigenlijk nog de stad ingaan. Zij zijn er nog nooit geweest maar Eric twijfelt nog. De jongens willen zwemmen en ik heb nog niet ingecheckt of ze liggen al in het water. Het is ook al een tijdje geleden dat we een camping met zwembad hadden.

Na wat gedronken te hebben en informatie van de receptioniste gekregen te hebben besluiten we toch met de camper naar de stad te gaan. Het is een kwartier rijden ongeveer en Leon wil graag de Golden Gate op de foto zetten bij zonsondergang. Het waait heel hard en het is behoorlijk fris. De aanblik van de brug maakt veel goed. Daarna rijden we naar de stad en parkeren bij de jachthaven. Er is volop parkeerruimte die nog gratis is ook. Vanaf hier is het een minuut of 20 lopen naar het begin van Fishermans Warf waar de Cable Cars hun vertrekpunt hebben. Het is er niet druk en dus stappen we meteen op om in ieder geval vast een ritje met de Cable Car gemaakt te hebben. We laten ons helemaal naar Union Square brengen en genieten volop. De jongens hangen gevaarlijk aan de zijkant maar dat is natuurlijk ook wel heel stoer.

Op Union Square lopen we wat rond en vinden het jammer dat we niet in het Handlery Hotel slapen waar we 3 jaar geleden wel waren. Zou wel heel goed uitkomen. We eten pizza en sommigen chinees op Union Square en stappen weer op een Cable Car naar Fishermans Haf. We komen op een punt midden op de Wharf uit en moeten dus nog een stukje lopen. Eigenlijk hebben we het allemaal wel een beetje gehad en is iedereen moe. We proberen maar gezellig te blijven maar eigenlijk willen we gewoon rust. Daan valt op de terugreis naar de camping al in slaap en terug op de camping aangekomen duiken we er allemaal snel in. Morgen is er weer een dag.

Accommodatie: San Francisco Marin Park RV
Prijs: 45$ per site inclusief Full Hook-up
Site: www.marinrvpark.com

Niet te vroeg nemen we weer een van de campers en rijden weer richting San Francisco. Klein probleempje op de Golden Gate Brug. Wij zitten op de middenbaan en met een dergelijk groot voertuig moeten we de rechterbaan hebben. Het poortje is eigenlijk te smal voor ons. Maar er is geen weg terug, want achter ons staat het al vol auto’s. We betalen de tol en het vrouwtje van de tol berispt ons.

We moeten de spiegels inklappen en dan kunnen we er net door. Pfff. Gelukkig maar. Volgende keer beter opletten. We parkeren weer bij de jachthaven en nemen dan de bus de stad in. Dat scheelt weer een wandelingetje. We hebben de excursie naar Alcatraz geboekt en moeten er om half elf zijn. Ondertussen genieten we van de bedrijvigheid op straat. Het is heerlijk weer en het vooruitzicht om de boot op te gaan is leuk. Het tochtje duurt niet lang en al gauw staan we op Alcatraz eiland.

Hier volgen we een audiotour die gelukkig ook in het Nederlands te volgen is. Tijdens de tour wordt de geschiedenis van het gevangeniseiland verteld. We vinden het allemaal leuk. Omdat we nog meer van de stad willen zien vertrekken we na de tour ook meteen weer. Hierna volgt Pier 39 waar we pannenkoeken eten bij de crêperie. Achter het restaurantje liggen de zeeleeuwen op hun vlonders te bakken in het zonnetje. Een leuke aanblik.

Op Pier 39 is het best druk en de jongens willen heel graag naar een spelletjeshal waar ze drie jaar geleden ook geweest zijn. Het is weer een groot succes, maar ook weer niet omdat de winst groot lijkt, maar het inwisselen van de gewonnen bonnetjes tot veel frustratie leidt. Ook bij de volwassenen en we willen hier dan ook zo gauw mogelijk weg. Voor het eerst zijn de wensen van de groep verschillend want Monique en Leon willen graag wat shoppen en Eric en ik met de kinderen willen liever de Hop on, Hop off bus nemen om iets van de stad te zien. Bovendien hoeven we dan ook niet te lopen iets wat ook verleidelijk is. We splitsen dus op en spreken af elkaar bij het eten weer te zien.

De bus stopt voor het Waxmuseum waar ik ook kaartjes voor heb en gelukkig kan ik er andere mensen blij mee maken. Wij zullen ze niet gebruiken. De bus komt dan al snel en wij toeren door de stad. Weer een hele leuke andere manier om San Francisco te zien. Zo had ik de stad nog nooit bekeken en ben blij dat we deze keus gemaakt hebben. De tour duurt zeker wel een uur en onderweg zien we allerlei wijken van de stad, natuurlijk Chinatown, maar ook het gebied rondom het Civil Center, Moscone Center. En we eindigen weer bij Union Square.

Ondertussen is Menno zwaar onder de indruk geraakt van alle zwervers en ik merk dat het hem zwaar op de maag ligt. Ik vraag hem ernaar en hij moet er van huilen. Hij vindt het maar niks dat al die mensen niets hebben. Als ik hem dan een hand kleingeld geef en zeg dat hij iedereen iets mag geven lichten zijn ogen weer helemaal op en hij racet Union Square over met de intentie iedere zwerver die hij tegenkomt iets te geven.

Na een tijdje moeten we toch weer terug naar Fishermans Wharf want tegen zessen hebben we afgesproken. We nemen de Cable Car terug en precies op tijd ontmoeten we elkaar weer. Leon en Monique zijn ook naar Union Square geweest alleen hebben zij een hele tijd bij de Cable Car naar Union Square moeten wachten. Overdag is het daar altijd druk. Gelukkig hebben zij ook een leuke middag gehad dus is dat verder prima.

Eric en Leon willen bij een kraampje garnalen eten en ik bestel een Clam Chowder. Helaas is er geen zitplaats en als we wat verder gelopen hadden, zouden we gezellig bij een restaurantje hebben kunnen gaan zitten. Een beetje jammer want nu zitten we met ons maaltje, dat overigens niet eens zo goed smaakt op straat. Vlakbij ligt het onderzeeschip waar de jongens naar gaan kijken. Ernaast ligt een amusementenhal waar allerlei ouderwetse spelletjes te doen zijn, van pac man, tot haasje schieten en alles voor een schappelijk prijsje. We vermaken ons hier een uurtje, maar willen dan toch gaan.

De dag was vermoeiend en morgen zijn Lucas en Menno klaar. De cadeautjes moeten nog ingepakt worden dus na een wandeling terug naar de camper rijden we rond negen uur weer richting camper. Op de Golden Gate Bridge zien we dat bij het water in de stad een vuurwerk losbarst. Dat ziet er fraai uit. Een mooi einde van een leuke dag. Op de camping stoppen we de jongens gauw in bed en wij gaan de camper versieren. Bij Leon en Monique drinken we nog wat en duiken er dan in.

Om half 7 gaat de telefoon. Ignaas, om Lucas en Menno een fijne verjaardag te wensen. Iedereen slaapt nog, dus we stellen de verjaardag nog even uit. Niet voor lang want al gauw schalt het lang zullen ze leven door de camper. De cadeautjes worden uitgepakt en dan gaan we gauw naar buiten waar we ook slingers opgehangen hebben. De mannen maken een ontbijtje want het is ook Moederdag. De jongens gaan nog zwemmen waarna we met zijn allen op het asfalt ontbijten. Mag de pret niet drukken.

Vandaag gaan we richting Santa Cruz maar eerst zullen we naar het Exploratorium gaan in San Francisco. Gelukkig ligt dat direct na de Golden Gate Bridge en het museum is erg leuk. Er zijn allerlei interactieve proeven die de kinderen kunnen doen en die enorm tot de verbeelding spreken. Alles is erg visueel en leuk opgezet. De kinderen en ook wij vermaken ons prima. Na de middag willen we toch vertrekken want het is nog even rijden naar de KOA camping in Santa Cruz. Hier zijn we jaren geleden ook geweest en vooral het verwarmde zwembad beviel goed. Maar eerst is het nog een flink stuk rijden, blijkt achteraf. Niet in afstand, wel in tijd, want het schiet niet erg op. Bovendien hebben we ook nog boodschappen moeten doen voor de verjaardag en natuurlijk een verjaardagstaart moeten kopen.

Eric ramt nog een paar paaltjes die de weg afzetten en ik ben bang dat we onze 500$ aan eigen risico wel op onze buik kunnen schrijven. Het is allemaal druk geweest en ik heb het een beetje gehad. Gelukkig zakt het gevoel na een uurtje mijn ogen dicht gedaan te hebben en om een uur of half 6 komen we op de camping aan. Helaas, het zwembad is gesloten. Een stel kinderen hebben iets stuk gemaakt en daardoor mag niemand erin. De receptioniste zegt dat ze wel een oogje dicht zal knijpen en dat laten de jongens zich geen twee keer zeggen. Eind goed al goed.

Monique en ik gaan de was doen en Leon bereidt vast de BBQ voor. Op de camping is tot groot genoegen een gamehal en natuurlijk moet ook hier gegokt worden. Het is per slot van rekening verjaardag dus voor deze keer mag dat. Daarna maken we de mierzoete verjaardagstaart van kant en genieten we van een lekkere BBQ. Iedereen is wel erg moe. Niet zo raar na alle indrukken van afgelopen 10 dagen. En morgen moeten we al weer verder. Leon wil heel graag de 17 miles drive doen, maar omdat wij zo moe zijn en hier al verschillende keren geweest zijn, besluiten wij uit te slapen en elkaar in Monterey tegen de middag weer te ontmoeten. Goede deal.

Accommodatie: Santa Cruz KOA
Prijs: $90 inclusief full Hook-up.

De volgende morgen blijkt het zonnetje ook verdwenen te zijn achter dikke bewolking. Dat is erg jammer want de 17 miles drive is vooral met mooi weer zo prachtig. Later blijkt dat Leon door de bewolking ook geen mooie foto’s heeft kunnen maken. Dat is pech hebben. Wij doen op ons gemak en tegen de middag ontmoeten we elkaar bij een parkeerplaats. We hebben kaartjes voor het Monterey Bay Aquarium en daar gaan we dus naartoe.

De vermoeidheid is er nog steeds niet uit want op de een of andere manier dringt de fantastische omgeving van het prachtig opgezette museum niet door. Het is tijd om pas op de plaats te maken. De aquaria zijn prachtig en ook de otters en de pinguïns superlief, maar we gaan toch, helaas, snel weer weg. We eten wat op Cannery Row de bekende straat van Monterey en willen ook nog door Carmel rijden.

Het is een mondain gezellig stadje met heuvelachtige straten. De weg leidt naar het strand. De jongens blijven dan ook liever bij de campers en gaan naar het strand. De temperatuur is inmiddels wel goed, hoewel nog wel bewolkt en Monique en ik gaan even shoppen. Hoewel het erg mooi is aangelegd en er veel schattige winkeltjes zijn is het toch niet ons ding. Ook hier zal de vermoeidheid wel een rol spelen. We moeten ook nog een eindje rijden en na met zijn allen een ijsje gegeten te hebben in de camper gaat de tocht langs de beroemde Hwy. 1 weer verder. De route is inderdaad prachtig en af en toe wordt er gestopt om een foto te maken. De kustlijn is grillig en we rijden hoog boven het water uit.

Bij Big Sur Julia Pfeiffer State Park heb ik een camping gevonden. We kunnen deze echter niet zo goed vinden. We twijfelen welke camping we zullen nemen en sukkelen steeds verder door. Op een gegeven moment zie ik de waterval die uitkomt op het strand en waar ik zo graag naartoe wilde, maar we kunnen de ingang van de camping niet vinden. En dan opeens zijn we gewoon voorbij. Dat is balen. Wat ook balen is, maar een geluk bij een ongeluk, is dat de camping alleen geschikt is voor campers tot 24 feet. Hadden we er toch niet kunnen blijven. We rijden dus maar weer door en we zien wel waar we uitkomen. Opeens zien we een statecamping aangegeven staan. Het is een kleine camping, maar ligt pal langs de kust op een klif met een fantastisch uitzicht. Hier blijven we en steken al gauw de hens in een vuurkorf bij onze plek. Hier ontspannen we gelukkig wat en eten een eenvoudig soepje met wat broodjes en hebben een fijne avond.

Accommodatie: Limekiln State Campground (Lucia)
Prijs: $20 exclusief Hook-up

De volgende morgen is het nog steeds bewolkt. We besluiten zo snel mogelijk af te dalen zuidwaarts in de hoop dat het daar minder bewolkt is. De kustlijn is prachtig en vlakbij Hearst Castle stoppen we. Het strand ligt daar namelijk helemaal bezaaid met zeeolifanten. De meeste zijn vrouwtjes en het ligt echt bomvol, hutje mutje. Een heel apart gezicht.

We gaan deze keer niet naar Hearst Castle dat nu vanaf de weg ook bijna niet te zien is, door de bewolking. Hoewel de tour erg leuk was, kiezen we toch voor onze rust en rijden verder. Onderweg lees ik voor uit het boek de verhalen van de tweelingbroers. Al rijdend hebben we er allemaal lol van. Aan het eind van de middag klaart het weer op en we rijden langs een mooie camping. Carpinteria is ons echter ook heel goed bevallen en al overleggend door de walkie talkie rijden we toch door.

In Carpinteria is het helaas ook bewolkt en we balen een beetje dat we niet toch gestopt zijn. Jammer dan, we gaan nu gewoon naar de camping en zien wel. We krijgen een plekje naast elkaar en staan pal aan het strand voor een klein duin. Twee passen en we staan op het strand. Super en dan breekt ook het zonnetje door. Heerlijk. We maken lekker wat eten en daarna een lekker vuur want warm is het niet. De zonsondergang wordt gebruikt om mooie foto’s te maken en in het donker schitteren de ver in zee gelegen boorplatformen als kerstbomen in de nacht. Als we bij het vuur zitten komen we helemaal bij en we praten tot in de nacht. Ook wel eens fijn.

Accommodatie: Carpinteria State Beach
Prijs: 20$ exclusief Hook-up

We treffen het niet, want weer is het flink bewolkt. We blijven vandaag in de buurt en hadden gehoopt op een lekker stranddagje. Dat zit er helaas niet in en na een tijdje lekker gelummeld, gespeeld en gelezen te hebben gaan we naar Santa Barbara, wat maar een minuut of 20 rijden is. We parkeren in de stad en belanden direct in een speelgoedwinkel. Op onze tocht zijn die er volgens de kinderen die nog zakgeld over hebben veel te weinig op de route. Er worden Pokemonkaarten aangeschaft, een absolute must, schijnt het, maar daarna kunnen we weer verder.

Natuurlijk een Mocca bij Starbucks en we hebben pannenkoeken beloofd. Die worden echter alleen geserveerd bij het ontbijt en het is inmiddels een uur. Daarom wordt het een hamburger en Eric en Leon mogen hun afgehaald Chinese maaltijd gewoon in het hamburgerrestaurant opeten. Wel zo gezellig. Daarna wandelen we door de gezellige straatjes van Santa Barbara en ook het zonnetje breekt voorzichtig door.

Langs de doorgaande winkelstraat vind je allemaal zijstraatjes en steegjes met gezellige hoekjes en leuke restaurantjes en winkeltjes. Leon wil ook nog foto’s maken bij het Missiehuis van Santa Barbara. Monique en ik blijven met de kinderen buiten, maar niet voordat er een heilige Christoffel gekocht is om ons tijdens de reis verder te beschermen. In de namiddag vermaakt iedereen zich weer bij de campers en op het strand. BBQ is favoriet en samen met wat andere lekkere dingetjes eten we gezellig aan het strand. Omdat het wel wat fris is maken we daarna ook gauw weer een kampvuur.

Lekker met de voetjes in het warme zand vlakbij de vuurkorf. Niet te dichtbij natuurlijk. Lucas merkt het als hij denkt lekker zijn voetjes te kunnen warmen en te dicht bij de hete korf komt. Dat doet pijn en met een verband en een paracetamol tegen de pijn ligt hij er snel in. Zelf maken we het ook niet laat vanavond.

We beginnen er al aan te wennen dat het bewolkt is, maar hebben nog steeds hoop dat het in de buurt van L.A. wel goed zal zijn. We willen echt nog een stranddagje. Maar ook winkelen stond nog steeds op het programma en dat gaan we dan ook doen tussen Ventura en Oxnard een mega shopping outlet met allerlei merkenwinkels. Een winkelgebied zo groot als 2 voetbalvelden liggen naast elkaar en we weten gewoon niet waar te beginnen. Als blijkt dat er geen speelgoedwinkels zijn, is de lol van de kinderen al gauw voorbij. Bovendien breekt nu echt de zon door.

Na wat leuke spulletjes ingeslagen te hebben willen we toch naar het strand. We rijden naar Malibu en willen eerst een camping hebben. Dat blijkt nog niet zo makkelijk te zijn. Of we kunnen naar het strand maar er is geen camping, of de ligging van de camping is niet mooi. We zoeken veel te lang naar onze zin en besluiten dan toch eerst naar het strand te gaan. De wind is erg fris en om lekker te liggen is het te koud. Hoe dan ook willen we op het strand zijn en met een groot badlaken om ons heen lezen we ‘op ons gemak’ een boekje. Dit is het toch ook niet en het lijkt ons beter een camping op te gaan zoeken.

We proberen het bij Malibu Creek in de heuvels van Malibu. De weg ernaartoe is prachtig en voert door een canyon. Op de heenweg zijn we er nietsvermoedend al langs gereden. Na even speuren vinden we aan de linkerkant de ingang. Hoewel de omgeving prachtig is, lijkt de camping nergens op en er staat niemand. Gelukkig is het niet de camping, maar het parkeergebied voor dagrecreanten.

We tuffen dus nog 5 minuten door en dan staan we ook in een prachtig heuvelgebied, helemaal omgeven door natuur. Heerlijk. Heel veel ruimte voor de jongens om te spelen en wij planten ons met een wijntje op een stoeltje in het veld. Dat is pas vakantie. Meteen is iedereen weer relaxt en vermaken we ons nog een tijdje. Beter dan aan het koude strand. Niet te laat duiken we erin, want morgen gaan we naar Universal Studios.

Accommodatie: Malibu Creek State Park
Prijs: $20 exclusief Hook-up

We moesten van de parkranger bij de entree informeren of er een plekje was op de camping voor vannacht. Wij dachten dat dat niet zo’n probleem zou zijn, maar de camping blijkt volgeboekt te zijn. We mogen wel op de parkeerplaats blijven vannacht, vooraan het park. Maakt niet uit, want vandaag zijn we toch pas laat terug.

Om een uur of negen rijden we aan en het is vanuit de camping niet zo gek ver naar Universal City in L.A. waar het attractiepark ligt. Het is wel druk op de weg, maar binnen een half uur zijn we er. Het duurt even voordat we een plek hebben waar we de camper kunnen parkeren. Voordat we bij het park zelf zijn, lopen we door winkel en uitgaansgebied, helemaal gericht op Universal Studios. Het is nog niet druk, maar je ziet wel dat hier veel mensen komen. Ik haal de gereserveerde kaartjes op en we kunnen van start.

Bij de ingang is het meteen raak want daar staat grote idool Spiderman ons al op te wachten. Daar is al jaren over gepraat en meteen gaan de jongens met hem op de foto. Martijn krijgt zelfs een handtekening op zijn gips. Supercool natuurlijk. Daarna slenteren we rustig verder en kijken onze ogen uit. Er is zoveel te doen en zien. We gaan eerst de bustour doen, dan hebben we dat gehad. We moeten wel een tijdje wachten maar dat maakt niet zoveel uit. Ondertussen worden er filmfragmenten gedraaid en we vermaken ons wel.

Als de tour van start gaat, komen we langs allerlei decors en filmsettings. We zien de Ferrari van Magnum P.I., Jaws, King Kong, maar ook het straatbeeld van Wisteria Lane, de setting van onze favoriete tv-serie Desperate Housewives. Ook het gecrashte vliegtuig uit War of the World ligt indrukwekkend alsof het zojuist neergestort is. Daarna willen we gauw in Jurasic Park, een tocht door Dino-gebied met daarna een angstaanjagende afdaling in het bootje waarin we zitten. Dit is toch wel een van de favorieten. Ook proberen we the Mummy. We hebben geen idee wat te verwachten, maar het blijkt een supersnelle achtbaan in het donker te zijn. Eerst vooruit en vervolgens achteruit. Leuk. Leon en Jelle die niet van achtbanen houden zijn lekker met Daan gaan spelen in het Nickelodeon gedeelte waar waterraketten en ander waterspeeltuig er een natte bedoeling van maakt. Jelle is dan ook van top tot teen helemaal doorweekt. Gelukkig schijnt vandaag wel de zon en maakt het allemaal niks uit. De rest van de kinderen wil ook en wij zitten lekker in de zon.

We eten wat en gaan de 4D show rondom Shrek kijken. Heel apart, met zo’n 3D bril voor de diepte maar met extra effecten als water, wind en vreemde geluiden ook gaan we met zijn allen in het spookhuis. Ik zal er niet van staan te kijken als er vannacht kinderen gillend wakker worden. Om vier uur is de laatste show van Waterworld en die willen we ook niet missen. Wat een spektakel. Dan nog snel met zijn allen in Back to the Future. Ik heb altijd gedacht dat dat een duffe attractie was, maar niets is minder waar. Het was een wilde tocht door de ruimte. Martijn vond het minder en werd zo misselijk als wat.

Inmiddels is het sluitingstijd en we worden stilaan het park uitgedreven. Het is ondertussen gezellig druk in het uitgaansgebied en we gaan nog even wat eten. Er zijn veel winkeltjes, een aantal bioscopen en op een groot scherm worden clips gespeeld. Wij eten lekker buiten en genieten nog wat na. Dan wordt het toch wat frisjes en na een lange dag rijden we weer terug naar de camping. Morgen vertrekken we en we moeten nog inpakken.

Vanochtend staat in het teken van inpakken. Niet zo leuk want we hebben het nog prima naar ons zin.

Het inpakken en opruimen neemt behoorlijk wat tijd in beslag en het is maar goed dat we geen Early Bird geboekt hebben. Onze camper hoeft nu pas om drie uur terug te zijn. Ons vliegtuig vertrekt pas om zes uur. Bij het lozen van de campers, waarvan de afvaltanks open en leeg ingeleverd moeten worden adviseer ik Leon om even met zijn camper op en neer te ‘schudden’ zodat alles er uitgeschud wordt. Goed idee, maar Leon vindt het niet nodig om daarvoor de afvoerslang aan te koppelen. Had hij dat maar wel gedaan want de laatste restjes uit de tank vallen nu gewoon op het asfalt en verspreid zich snel als een olievlek.

Ik lig helemaal in een deuk want Leon zijn beteuterde gezicht is echt lachwekkend. Hijzelf vindt van niet. Dat snap ik, want de zooi moet wel opgeruimd worden. Op zich met behulp van de waterslang, Monique en wij als lachende toeschouwers gauw gebeurd. En dan moeten we toch echt op weg. Eigenlijk wilden we nog even Beverly Hills in, maar dat zit er niet meer in. Het is beter om rustig aan te doen. Dat blijkt ook wanneer het schrikbarend druk blijkt te zijn.

Tegen half twee komen we dan ook pas op bij Cruise America aan. De controle is gauw gedaan en na een paar dingen gemeld te hebben wordt er een taxi gebeld die ons naar het vliegveld brengt. Dat duurt wel een half uurtje. Maar dan worden we toch opgehaald en tegen half 4 zijn we op het vliegveld. We checken elektronisch in. Er komt geen medewerker aan te pas. Wat wel vreemd is dat ik wel een boardingpass voor de vlucht van Londen naar Amsterdam krijg en de rest niet. Komt goed wordt ons verteld.

We eten nog wat en om zes uur kunnen we vertrekken. Wel fijn dat we in een ruk naar Londen gaan en dat het al avond is. Daardoor vallen de kinderen na een tijd gewoon in slaap en ook wij kunnen onze ogen even sluiten. De vlucht verloopt verder prima en op tijd komen we in Londen aan. Helaas blijkt daar dat we niet bekend zijn op de vlucht naar Amsterdam. Gelukkig heb ik dus wel een boardingpass en een bijzonder onaangename dame van British Midland gaat het voor ons uitzoeken.

Uiteindelijk komt het toch goed en we krijgen onze instapkaart. Nu nog weten waar onze gate is. Dat is nog niet zo makkelijk, want pas op het laatste moment wordt dat bekendgemaakt. De vlucht verloopt snel en in een regenachtig Amsterdam komen we aan. We bellen de garage waar onze auto’s staan en binnen 15 minuten worden we opgehaald. Wel vreemd weer hoor om in Nederland in onze ‘kleine’ auto te rijden.

Om de vakantie samen af te sluiten eten we een lekker Hollands frietje. Thuis stoppen we de kinderen gauw in bed, want morgen is het gewoon weer school en werk. Gelukkig hebben we een heerlijke vakantie om aan terug te denken.