Vanochtend waren we vroeg uit de veren, ons vliegtuig vertrekt om 10.00 uur vanaf Schiphol. Viev en Robbin hebben ons weggebracht en de reis kan beginnen.

Het was een prachtige vlucht met indrukwekkende uitzichten onderweg: Groenland, New Foundland en de skyline van Chicago, er is nog sneeuw te zien op het Lake Michigan. Om 13.15 uur zijn we geland op Chicago O’Hara..De zon schijnt volop, dat geeft de burger moed. Bij het wachten op de hotelshuttle hebben we meerdere reizigers ontmoet die ook met een camper door de USA gaan reizen, ieder weer een andere richting op. Leuk om hun verwachtingen en verhalen te horen! We logeerden ook allemaal in het Best Western Hotel, een airporthotel met in de naaste omgeving niet zoveel te beleven. Even een snelle hap bij de naastgelegen McDonalds, nog even TV kijken, het thuisfront berichtten en daarna vroeg onder de wol.

We waren vanochtend allebei om 4.00 al wakker. Op tijd ontbijten en daarna met de taxi naar de locatie waar we de camper op konden halen. Het kantoor was een ware tegenstelling met de naam van de locatie: Villapark. Wat een smerig, oud hok! Gelukkig bleek dit niet representatief zijn voor de camper; we kregen een prachtige mooie zespersoonscamper mee met luifel en alles erop en eraan: magnetron, oven, koel-en vrieskast. Radio met boxen achterin en een flatscreen TV met DVD.

Na uitleg konden we eindelijk om 11.00 vertrekken. Het was voor Kasper wel weer even wennen. Na 75 km inrijden door het drukke verkeer rondom Chicago hebben we een stop ingelast om boodschappen te doen bij de Wallmart, onze favoriete supermarkt van vorig jaar. Daarna weer snel de highway, op richting zuiden, er heerste een straffe wind en tezamen met een slecht wegdek was dit een intensieve rit.

We besluiten om te overnachten in Indianapolis op Camping Lake Heaven Retreat. Om 19.30 checkten we daar in. Het blijkt dat we een tijdzone gepasseerd zijn en de klok een uurtje vooruit moeten zetten. Het is best vol op de camping, achteraf blijkt dat veel Amerikanen hier permanent wonen en er maar enkelen op doorreis zijn. Koffers uitpakken, eten koken, camper inrichten en dan is het alweer tijd om te gaan slapen.

Het was vannacht een koude nacht met een harde ijzige wind. ’s Morgens blijkt dat het gevroren heeft, maar de zon schijnt gelukkig ook al weer volop. Ontbijten, opruimen en om 9.00 uur vertrekken we richting het zuiden. We hopen zo ver mogelijk te komen richting Great Smokey Mountains.

Vanaf de camping zaten we al snel op de Highway richting Lexington en onderweg zagen we het landschap veranderen van het drukke stadse naar het idylische platteland. We hebben een paar stops gemaakt in een dorpje om toch een indruk van het achterland te krijgen. Door een fout van de navigator (me) belandden we in de stad Lexington, waar we achteraf een paar leuke straatjes gezien hebben. Voor een paar oude mannetjes die op de veranda zaten waren we zelfs een heuse bezienswaardigheid! De temperatuur steeg snel naarmate we meer zuidelijker gingen, we konden lekker buiten lunchen. Heerlijk is dat in een camper, je hebt alles bij de hand.

Om 17.30 besluiten we een camping te gaan zoeken net voor Knoxville. We volgen een bord vanaf de snelweg en komen in de middle of nowhere bij een prachtige camping, ATV camping Ride Royal Blue langs het beekje The Stinking Creek (niets van geroken overigens). Veel bedrijvigheid hier; hele families met quads, motoren en jeeps, die ’s avonds aan de BBQ zitten. Blijkt dat dit een populaire camping is voor deze doelgroep. We waren hier echt een buitenbeentje, met maar een 'kleine' camper en zonder quad.

Temperatuur hier heerlijk, samen lekker buiten een biertje gedronken en daarna het terrein verkend. "s Avonds het schema van de volgende dag opgesteld, doelstelling Great Smokey Mountains.

Vanochtend vroeg wakker geworden van een flinke regenbui. Het koelde ’s nachts ook flink af, dus vroeg de kachel aan. Het is nog rustig op de camping als we deze om 9.30 verlaten richting Great Smokey Mountains. Gelukkig regent het niet meer, wel is het behoorlijk bewolkt. Wel goed weer om te rijden en heerlijk rustig op de weg.

Op de radio veel gospelliedjes, toepasselijk voor de zondag. Ook veel kerkjes in allerlei soorten en maten te bewonderen onderweg. Er komt al vroeg een afslag naar the Great Smokey Mountains, we twijfelen; zullen we deze nemen of de route nog een poosje volgen? We besluiten de afslag te nemen, maar rijden vervolgens 15 km lang over een zesbaansweg met veel stoplichten en met allerlei malls, winkels en billboards.

Toch maar weer terug naar de highway en na een paar uur belandden we in the Great Smokey Mountains, die zoals de naam als zegt in mist zgn rook hangen. Op de parkeerplaats bij een visitercenter spreekt een oud vrouwtje ons aan met de mededeling dat zij ook eens een Four Winds Camper gehad heeft. Blijkt dat ze zelf met een pick-up rijdt met enorme trailer erachter, geweldig!

Na ingecheckt te hebben bij camping Creekwood Farm RV Park in Waynesville rijden we naar Cherokee, een indianenreservaat waar we het Cherokee Museum bezoeken en wat cultuur opsnuiven over de geschiedenis van de Cherokee’s. Het zonnetje komt ook nog weer om de hoek kijken, maar het is te koud om buiten wat te drinken. De buurman komt ons zelfs nog waarschuwen om de waterslang uit de hook-up te halen ivm nachtvorst. Het wordt -5 vannacht brrr. Morgen maar snel naar het zuiden. Stone Mountain Park en Atlanta staan op het programma.

Het had ’s nachts inderdaad flink gevroren, maar de zon scheen volop en gek genoeg voelde het niet koud buiten.

Na het ochtendritueel vertrekken we richting Atlanta. We hebben besloten om naar de campground in Stone Mountain Park te gaan. Nadat onze navi ons een omweg met sightseeing Highway gegeven heeft, belanden we uiteindelijk toch op de goede route. 300 km lang zien we veel asfalt en passeren we de grens naar de staat Georgia. Ongelofelijk, in vier dagen tijd hebben we nu al zeven staten gezien te weten: Illinois, Indiana, Ohio, Kentucky, Tennesee, North Carolina en nu Georgia dus. Onderweg een afslag gepakt om te picknicken op een landweggetje. Blijkt dit de Hollywood Hill Road te zijn met inderdaad wel leuke huisjes. Het is heerlijk weer en het dekentje van United Airlines doet uitstekend dienst als picknick kleed.

Dichtbij Stone Mountain komen we veel gele schoolbusje tegen, druk in de weer om de schoolkinderen weer naar huis te brengen, grappig gezicht al die karaksterieke busjes. Om half vier komen we aan op Stone Mountain Park, een enorm park met allerlei faciliteiten. Een alleraardigste receptioniste geeft ons op verzoek een plekje in de zon, wat achteraf een superplek blijkt te zijn. Mooi ruim en geen naaste buren met toiletten en douches naast de deur.Temperatuur is heerlijk, ongeveer 20 graden, dus de korte broek en T-shirtje wordt uit de kast gehaald en we gaan lekker buiten zitten. Heerlijk, wat genieten is dit! De camping is gelegen aan een groot meer, met aan de overkant de zgn Stone Mountain, een berg die door zijn kale top op een steen lijkt. Naar het seizoen is het best druk met allerlei gezinnen die hier hun tent of caravan opslaan en de BBQ tevoorschijn toveren.

Bij onze zoektocht naar een aansluiting voor kabeltv worden we geholpen door een   vriendelijke buurman.Hij komt uit Florida, Lakeland, en kampeert hier met z'n vrouw en met zijn kleinkinderen, deze hebben nu voorjaarsvakantie.We kunnen gebruik maken van kabeltv, maar het blijkt dat we geen kabel hebben voor de aansluiting, maar geen probleem: onze ervaren buurman heeft er één voor ons te leen. En ja, het lukt, we kunnen maar liefst 5 zenders bekijken en zijn weer op de hoogte van de weersvoorspellingen en zien de Amerikaanse versie van The Voice en Kunst en Kitsch.

Volgens het weatherchannel wordt het morgen hier regenachtig met veel wind en is het in Florida beter, dus besluiten we om morgen tot reisdag te maken richting Orlando.

Het plan was om vandaag te vertrekken richting Orlando.Maar als we opstaan lacht ons de zon hier tegemoet. Op het park is nog ook nog van alles te zien, de omgeving is hier prachtig en er wacht nog een berg om door ons gezien te worden. We besluiten ons plan te wijzigen en nog een dagje hier te blijven.

We pakken onze rugzak in, misschien is er ook nog een geocache te vinden. De geogache- app op de telefoon geeft aan dat er hier veel caches verstopt zijn. Er zijn er aantal in het park dicht bij de berg. We wandelen richting park, de app zegt 1,2 km. Dat valt ons mee. Dat kunnen we niet zeggen van de temperatuur, er heerst een straffe wind en in de zon is het wel aangenaam, maar in de schaduw toch wel koud. Onderweg komen we langs een grote golfbaan en het uitzicht op de Stone Mountain met het meer is prachtig! Al wandelend komen we erachter dat de 1,2 km geen km zijn, maar 1,2 mijl. Tja, de app heeft ook in de gaten dat we in de VS zijn. Oke, een iets langere wandeling dus. In het park aangekomen lopen we naar de kabelbaan om daarmee de berg op te gaan. Blijkt deze gesloten te zijn ivm de harde wind, te gevaarlijk. Dus besluiten we lopend de berg op te gaan, er is een walking trail aan de zijkant van de berg. Kasper heeft al uitgerekend dat we 220 meter hoogteverschil moeten overbruggen, ongeveer ¼ Alpe d’Huez. Aangezien we deze ook al enkele malen beklommen hebben moet dit te doen zijn. Onderweg naar de trail komen we een behulpzame negerin achterop die ons kon vertellen dat het nog 1,5 mijl lopen was naar de trail. de trail zelf zou ook ongeveer 1,5 mijl zijn, flink doorstappen dus.

Het pad de berg op is kenmerkend voor de naam Stone Mountain, het bestaat voornamelijk uit grote platte stenen waardoor het soms ook letterlijk klimmen was. Hoe hoger we klommen, hoe harder en kouder de wind. Opvallend veel tegenliggers die al joggend de berg af gingen, kennelijk het pad als sportieve uitdaging gebruikend. Wij vonden de klim normaal lopend eigenlijk al uitdagend genoeg. De wind blies harder en harder en bovenop de top waaiden we bijna om, ik ben er op een gegeven moment bij gaan zitten om stabiel de fotocamera uit de rugzak te kunnen pakken.Maar wat een geweldig uitzicht op de skyline van Atlanta, het park en onze camping! Dat was zeker de moeite waard! De weg terug ging een stuk gemakkelijker en we werden wederom ingehaald door joggende mensen, toch wel een bijzonder fenomeen. Het geocachen hebben we voor nu maar achterwege gelaten, qua tijd en afstand niet haalbaar. Deze vakantie komt er vast nog wel een herkansing. Moe en voldaan kwamen we om 15.30 weer aan bij onze camper. Ook hier heerste een straffe wind, dus geen koffie op het terras maar in de camper. Is ook wel knusjes, geeft een beetje een 'hutgevoel'. Buiten hard waaien en dan lekker binnen bij het kacheltje, schoenen uit, slofjes aan.

De avond is gevuld met eten koken, afwassen, internetten en appcontact met het thuisfront.We besluiten morgen op tijd richting Orlando te gaan en kijken wel hoe ver we komen. We hebben inmiddels een RVcamping app geïnstalleerd dus een camping vinden onderweg moet gaan lukken. Lang leve de digitale wereld!

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan. Het wordt een lange reisdag vandaag, dus op tijd vertrekken.  728 km te gaan vandaag. Het was een koude nacht, vannacht heb ik al een keer het kacheltje hoger moeten zetten. Toen we vertrokken scheen de zon volop bij een temperatuur van -2.  Voor deze tijd van het jaar is het erg koud. We  zagen op het nieuws dat er eergisteren in Lexington nog een sneeuwstorm  heeft gewoed. Dus rap richting het zuiden, op naar de warmte!

We hebben nu genoeg country en westernliedjes op de radio gehoord, daarom gisteravond laat nog gauw even muziek van de laptop op een TOPIGS-USB gezet die Kasper gelukkig bij toeval nog bij zich had. De kids zouden zoiets nooit vergeten mee te nemen. Met het varkentje in de USB poort tuffen we dus al meezingend de Highway op.

Het wegennet in de USA rijdt prettig, weinig verschil in snelheid van vrachtverkeer. Om geen tijd te verspillen hebben we besloten om te stoppen bij een plek waar zowel een tankstation als een Wallmart te vinden is. Na zo’n 200 km vonden we zo’n plek, voor de zoveelste keer de tank volgegooid en flink wat boodschappen gedaan. De dollarkoers is erg gunstig op het moment dus het veelvuldig tanken (1 op 3) doet iets minder zeer.  Met de huidige koers kost 1 liter benzine € 0,67.De lunch hebben we ook hier maar genuttigd. Na een kleine twee uur pauze weer gauw de snelweg op.Veel, heel veel asfalt hebben we gezien en ook veel automerken zoals Buick, Chevrolet en af en toe een VW. De Japanse merken doen het ook goed: we signaleren ook veel KIA’s en Honda’s. Stukken rubber als gevolg van klapbanden vindt je hier veelvuldig midden op de weg en in de berm, we mochten zelfs live meemaken hoe zo’n band klapte.

De reis verliep voortvarend totdat we zo’n 60 km na Wallmart in de file terechtkwamen die uiteindelijk twee uur oponthoud gaf. Wegwerkzaamheden en megatransport waren hier de oorzaak van. Rond half vijf kwamen we dan eindelijk Florida binnen, the Sunset State, yes! We besluiten tot half zeven door te rijden en dan een camping te zoeken. Voor die tijd nog even het Florida Welcome Center bezocht voor wat info en gelijk de kaartjes voor Kennedy Spacecenter gehaald.

We checken in bij KOA Wildwood, waar we een babbeltje maakten met de receptionisten. We hadden eigenlijk geen recht op korting, maar na een zielig verhaal over de file kregen ze toch medelijden met ons en gaf de vrouwelijke baas ons toch 10% discount. En weer staan we met ons campertjes wederom tussen allerlei Big Rigs met enorme slideouts. Maar we zijn er maar wat blij mee! ’s Avonds lekkere pizza gebakken en gezellig met onze kaarsjes uit de Wallmart gegeten. Morgen gaan we naar Cocoa Beach.

Vanmorgen vroeg op om half acht en voor het eerst in onze vakantie zien we geen zon maar veel bewolking. Huh, we zijn toch in de Sunset State? Maar wat niet is, kan nog komen en gewapend ga ik naar de restroom om bikiniproof weer terug te komen, we gaan immers naar Cocoa Beach! De navi zegt 180 km, dus vergeleken met gisteren moet dat te doen zijn.

Eerst nog maar even weer tanken, daarna kwamen we al snel op de Florida Turnpike, een tolweg dwars door Florida, van west naar oost. Om de haverklap kwamen we langs een tolpoort, waarbij we variërend van $ 1 tot $ 1,50 moesten betalen. Dat was op zich het ergste niet, wel de onderbrekingen, het schoot niet op. Op sommige plekken was er wel een afslag, maar geen oprit. Bij een tolpoort gingen we eraf, bleek dit een afslag te zijn, geen nood, een paar mijl verderop konden we er zo weer op. Wel weer een onderbreking erbij.

Na een tijdje kregen we toch wel behoefte om te pauzeren, bleek alleen niet mogelijk te zijn aan de tolweg. Dus noodgedwongen gingen we van de tolweg af om een rustplaats te zoeken. Dat is gelukt tussen de bananenbomen. Kopje koffie gemaakt, even wat fruit eten. Kan allemaal in het campertje, heerlijk! Navi zegt dat we niet weer terug op de tolweg hoeven en geeft een alternatieve route aan. Blijkt achteraf het begin te worden van onze omzwervingen.

Via een andere route komen dus Cape Canaveral binnen en kunnen we de camping niet vinden en gaan de verkeerde kant op richting zuiden naar de Space Coast. Komen we er vervolgens achter dat we helemaal verkeerd zitten en gaan nog vol goede moed weer richting het noorden, naar Cape Canaveral. Bij elk bordje letten we op het woord RV Camping, maar helaas. Op een gegeven moment komen we bij het Kennedy Space Center waar een portier ons enthousiast verwijst naar een prachtige RV Camping dichtbij. Gelukkig, het is ondertussen 15.30 en we zijn wel toe aan rust.

We komen door een prachtig tropisch plantengebied en in gedachten wanen we ons al op een resort, maar aangekomen aldaar blijkt dit alleen voor NASA personeel te zijn, grrrr. We krijgen aanwijzingen voor de weg naar Jetty Park, de RV camping waar we ook naar toe wilden. Blijkt achteraf ook niet zo gemakkelijk te vinden, dichtbij het vertrekpunt van de Cruise Ferries. Kasper grapt nog dat deze camping vast vol is, vgls wet van Murphy. Nou, dat scheelde idd niet veel, er is nog één plekje vrij en morgen moeten we verkassen naar een andere. Maar wat zijn we blij! Het is 16.15 uur als we op de plek staan. Om 17.00 horen we veel getoeter en muziek, blijkt dat er een cruiseschip vertrekt, een hele happening.

De camping is prachtig gelegen aan de Atlantische kust en is een echte familiecamping. De temperatuur is echter matig, er heerst een straffe wind en het is bewolkt. Te koud om buiten te eten, laat staan om de bikini tevoorschijn te toveren. Na het eten hebben we de camping verkend en zijn het strand op geweest. We zien pelikanen en schildpadden, prachtig! Morgen gaan we naar het Kennedy Space Center, deze keer wel goed geprogrammeerd in de navi.

Vanochtend zijn we bijtijds vertrokken naar het Kennedy Space Centre. De kaartjes hebben we al en door ons getoer gisteren weten we de route ook al. Het was gelukkig niet zo druk, geen lange wachtrijen. Het aantal paden en rijen doet vermoeden dat het in hoogseizoen wel eens heel anders zou kunnen zijn. Eerst toeren we in een bus naar een gedeelte verderop in het park waar van alles te zien en te horen rondom de Apollo’s. Onderweg kwamen we daarbij ook nog langs een natuurreservaat waar we nog alligators gespot hebben en allerlei roofvogels.

Daarna weer terug naar het Space Centre zelf waar we veel gezien en gehoord hebben over de diverse Space Shuttles. Om 14.00 uur gingen we richting camping om daar ook nog van het mooie weer te genieten. Onderweg nog even gestopt om nog meer alligators en vogels te spotten in het Merritt Island Wildlife Refuge. Prachtige vogels hebben we gezien, helaas nu geen alligator.Wel bijzonder dat er in zo’n hightech Spacegebied een natuurreservaat te bewonderen is.

Op de camping eindelijk buiten genieten van de zon en rond 17.00 uur zijn we weer getuige van het vertrekkende cruiseschip, die bij nazoeken op Google waarschijnlijk naar de Caribbean vertrekt.

De weerkaart belooft ons niet veel goeds voor het gebied waar wij doorheen gaan trekken. Het plan is om morgen bijtijds te vertrekken, Daytona Beach te bezoeken en dan all the way up en kijken waar we terechtkomen. Wel alvast wat campings opgezocht op de RV-app, ingevoerd in de navi en vooral ook screenshotjes hiervan gemaakt. Ik moet toch een keer een voldoende krijgen voor mijn rol als navigator.

Vannacht wakker geworden van een flinke stortbui en van een nat bed, het luikje boven ons bed stond nog open met als gevolg in ieder geval natte voeten. Vanmorgen gaan we weer terug richting Noorden om op schema te blijven. We geven gehoor aan een tip van Jannet om Herman Eshuis te bezoeken in Edgewater, wat praktisch op onze route ligt. Het was erg leuk om hem te ontmoeten hier, en wat bijzonder! Helemaal in Florida als Hardenbergers onder elkaar ’s ochtends  aan de koffie, wat is de wereld toch klein!

Drie uur later en heel wat indrukken rijker vertrekken we naar Daytona Beach, waar men in het weekend voor $5,- met een eigen auto het strand op mag rijden. De omgeving langs de Highway doet nog steeds tropisch aan met veel bananenplanten en moerassige vlaktes. Onderweg begint het te regenen en als we bij Daytona Beach aankomen regent het pijpestelen. Het is rustig op de boulevard en op het strand spotten we nog wel een paar auto’s die ondanks het slechte weer even een strandritje maken.

Van Daytona Beach gaan we naar St. Augustine, een pittoresk dorpje zo’n 100 km ten noorden van Daytona. Het dorpje werd in de 15e eeuw gesticht door een Spaanse ontdekkingsreiziger en de mediterrane sfeer is er nog te proeven. Het weer doet daarin ook mee, want er verschijnt een stralende zon! We parkeren onze RV op een speciale parkeerplaats en lopen door kleine straatjes met allerlei souvenirwinkeltjes, cafeetjes en restaurants. Er wordt een demonstratie gegeven van de Britse soldaten en lopen er allerlei dames en heren rond in 15e eeuwse klederdracht. Het oudste huisje van de VS staat aan het einde van de straat en via de boulevard lopen we terug langs Castillo de San Marco, het oudste fort van de VS.

Het is inmiddels  17.00 uur en tijd om een camping op te zoeken. Samen met Osmandnavi  en mijn RV Parky app moet dit goedkomen. Navi leidt ons inderdaad prima om de grote plaats Jacksonville heen en we belandden op een schattige KOA camping in St. Mary, net over de grens met de staat Georgia. Het BBQ'tje die we bij de Wallmart hebben gekocht kan nu eindelijk dienst doen en blijkt inderdaad waar voor zijn geld. Voor $10 heeft hij in ieder geval één keer goed dienst gedaan en voor heerlijke steakjes gezorgd. Dat gaan we vaker doen!

Op de camping is een ontbijtruimte waar men pancakes en waffles voor de gasten maakt. Wij maken daar dankbaar gebruik van en willen ook wel zo’n waffle uitproberen. Het is erg druk en we schuiven aan bij naar wat blijkt een Canadees echtpaar te zijn uit Quebec. Zij zijn onderweg naar Florida naar de warmte om daar een maand te verblijven.

Na het ontbijt vertrekken eerst naar het Visitor Centre van Georgia, waar veel info te vinden is. Per staat is het verschillend, maar over het algemeen vindt je in elke staat wel een informatiecenter waar je nuttige tips en trucs aangereikt krijgt. Ook hier ontmoeten we weer een Canadees echtpaar die ons aanspraken op onze taal. Zij hebben nl hun roots in Holland, te weten in Holten en Meppel, en ook zij waren op doorreis vanuit Florida.

We wilden graag een plantage bezoeken, maar deze zijn niet geopend op zondag. In plaats daarvan gaan we  naar het historische dorp Savannah, om een stukje geschiedenis van Amerika te zien en sfeer te proeven daar. Het Visitor Centre Savannah wordt duidelijk aangegeven en we stappen daar op een ‘historische’ hop on hop off bus waarbij de chauffeur van alles vertelt over de historie van Savannah en we krijgen prachtige historische huizen te zien. Af en toe stapt er een zgn bewoner van zo’n huis op en geeft een kleine voorstelling, erg leuk! We besluiten alleen off te hoppen en gaan op eigen gelegenheid het stadje verder in. Het is gezellig druk met allerlei terrasjes en live- muziek. Om 16.30 wordt het tijd om een camping te gaan zoeken en die vinden we vrij snel op de Highway Interstate 95: camping Lake Jasper, een nieuwe opgezette camping bij een groot meer. Hier schijnen alligators in te zitten en Kasper wil ze erg graag zien, maar helaas, na herhaalde pogingen van alles te zien behalve alligators.

Bij het meer ontmoeten we het derde Canadese echtpaar deze dag, en je raadt het al, ook op de terugreis vanuit Canada. De winters duren hen daar toch te lang.

Kasper blogt: de evolutie van het kamperen

Vroeger was kamperen iets primitiefs. Met een tentje en weinig attributen een paar weken op een basic manier genieten van de rust. Tegenwoordig is kamperen een hightech aangelegenheid geworden. Graag wil ik een beeld schetsen van het “moderne” kamperen.

We komen met een splinternieuwe 12 cilinder camper, compleet met cruise control, de RV-camping oprijden. We parkeren op een betonnen plaat en sluiten vervolgens de nodige voorzieningen aan. Electra, water en afvoer van toilet, douche en keukenwater en de kabel van de TV. In de camper zit van allerlei hightech apparatuur.

- Zelf hebben we twee mobile telefoons, via WIFI voorzien van internet. Daarnaast beschikken we nog over twee laptops en een tablet. Ook handig voor de navigatie.
- De audioapparatuur bestaat uit een radio met USB aansluiting, een flatscherm-TV die via een schotel en via de kabel werkt, en een Dvd-speler.
- Het klimaat is geregeld via verwarmde hete lucht via een thermostaat. Mocht het te warm worden dan is er ook een Airconditioning.
- Het vastleggen van foto’s kan via de Canoncamera of via de mobiele telefoons. Elke dag kunnen we die op de externe harde schijf zetten.
- Via App., facebook en een blog is er contact met het thuisfront, familie en vrienden.
- Aan de veiligheid is ook gedacht, een rookmelder, een koolmomxide-meter en een brandblusser aan boord.
- Om buiten te kunnen zitten is er een elektrische buitenlamp en een elektrisch uitklapbaar scherm.
- In totaal een 10-tal verlichtingspunten in de camper, elk voorzien van een schakelaar en ook een 10-tal stopcontacten.
- Stromend water in de keuken, op toilet en in de douchecabine. Indien vroegtijdig aangezet is er zelfs warm water.
- In de keuken zit een gasfornuis met een gasoven. Voorzien van afzuiging en verlichting. Bovendien is  een magnetron aanwezig.
- Een redelijk formaat koelkast en zelf diepvries is aanwezig.
- Om te zien hoe het staat met de voorraden van water, gas en opslag van vuil water is er een  digitaal control panel.

Je mag eerst wel een cursus volgen om te kunnen kamperen. Vroeger was kamperen “het hele jaar krom liggen om 14 dagen krom te liggen”. Dat is nu niet meer zo, de luxe druipt er vanaf. Haast een beetje decadent…..maar goed, gewoon maar genieten.

Vandaag weer veel snelweg gezien. We hebben nog ruim 800 km af te leggen voordat we in Washington zijn en gaan vandaag 500 km die kant op. Via RVParky een camping ingetikt in de navi en zelfs de locaties van de Wallmarts aan de I95 zijn opgezocht. Om 9.00 vertrekken we en de reis gaat voorspoedig over de I95. Dit is de Interstate 95 we nu al vanaf Jacksonville volgen en kunnen dat doen tot aan New York, erg prettig! Het wegennet in de VS is eenvoudig, er zijn een aantal grote wegen en die worden vervolgens in richting aangegeven, men gaat richting North, South, East of West. Nu zitten we dus op de I95 en gaan we North.

Het is nog wel koud, maar de zon schijnt en het is onbewolkt. Dat geeft de burger moed! Onderweg rijden we met veel campers op en ik besluit een tijdje achter een grote camper aan te rijden met een mini-cooper aangekoppeld. Deze heeft een prettige snelheid, de mini is wel prettig om naar te kijken en het geheel houdt ons ook mooi uit de wind. Ik volg mijn voorganger getrouw en gezellig rijden we samen op. Af en toe probeert een invoegende auto onze relatie te verstoren, maar dat probleem lost zichzelf weer op. Totdat Kasper na anderhalve uur een pauze in wilde lasten, toen moesten we wel afscheid nemen. Het Canadese echtpaar op de camping vertelde ons gisteren dat er veel gepensioneerden een camper kopen en hier dan een aantal maanden mee op reis gaan. En inderdaad, op de rustplek is het gehalte grijs erg hoog. Met hun grote campers met aangehaakte auto’s, boten en fietsen lijkt het inderdaad een hele verhuizing. Dat lijkt ons ook wel wat over een jaar of vijftien.

Na een bezoekje aan de Wallmart vinden we voorspoedig onze camping bijtijds, de mooiste tot nu toe. Ruime plekken, heel aardig personeel en schitterend weer! Fijn dat we er op tijd zijn en we halen ons WallmartBBQtje erbij en maken een paar lekkere steakjes. Morgen reizen we de andere helft van de reis naar Washington en hopen we camping Cherry Hill op tijd te bereiken.

Vandaag weer een Highwaydag, vandaag 408 km te gaan. Op tijd beginnen we met de reis en in het begin rijdt het nog rustig. Er is echter wat meer vrachtverkeer op de weg en het rijdt wat onregelmatig. We hebben al weer een bekende gespot; we rijden een wat oudere Jamboree Camper achterop die ook bij ons op de camping stond in Fayetteville. Ook gaan we weer een korte relatie aan met een Walmart-truck. We wisselen wat vaker van bestuurder, zo ongeveer om de anderhalf uur. Op de rest-area treffen we wederom een hoog grijsgehalte aan en ook komen we daar ons Jamboreecampertje weer tegen. Zo’n 70 km voor Washington begint het verkeer al stadse neigingen te krijgen. Volle banen en veel op- en afritten vragen om alertheid, maar onze navi dirigeert ons hier probleemloos doorheen. Vlak voor Washington wordt het wel erg druk, we komen in langzaam rijdend verkeer terecht en de verwachte aankomsttijd wordt steeds later. Al langzaamrijdend halen we ons Jamboreetje weer in, zouden ze misschien ook naar onze camping gaan?

Op een gegeven moment rijst voor ons de skyline van Washington op met het Washington Monument (hoge witte paal) voor ons en zien we tot onze grote verbazing het Pentagon aan onze linkerkant voorbij gaan. We rijden warempel door het centrum van Washington! Maar dan wel in de spits, bijna 23 km lang blijkt achteraf. Wat bezielt onze navi toch? Dit is toch echt niet de snelste weg. Wel laat maar gelukkig dankzij Kasper’ s sublieme rijstijl heelhuids aangekomen op camping Cherry Hill. Jamboreetje zien we niet weer terug, ook niet op onze camping. Eten koken, camping verkennen en voorbereidingen treffen voor ons bezoek aan Washington. Wie weet vangen we nog een glimp van Obama op, you never know…

Op naar Washington vandaag! Vanmorgen even flink opgedoft, stel dat we Obama zien. We gaan eerst met de metrobus vanaf de camping naar het metrostation en van daaruit de stad in. Ideale en goedkope manier om in het centrum van Washington DC te komen, voor minder dan 10 dollar pp retour zijn we op de plek van bestemming. Met onze plattegrond in de hand, op naar het Witte Huis. Het is nog rustig in de stad, behalve bij het Witte Huis waar groepen toeristen voor het hek staan. Veel beveiliging rondom, het wemelt van de politie en er zijn hekken geplaatst. Ook bij tuin van het Witte Huis staat brandweer paraat. Het lijkt alsof er iets bijzonders aan de hand is, misschien hoog bezoek aan het Witte Huis? Plots stijgt er een helicopter op gevolgd door twee anderen. Bij navraag blijkt dat dit Obama was die hierin vertrokken was vanaf het Witte Huis. Yes, hebben we hem toch nog gespot!

We wandelen de route verder af langs de Memorials en het Smithsonian. Voor de lezers van Dan Brown een bekend fenomeen die bij ons niet mocht ontbreken op het lijstje. Vele prachtige gebouwen hebben we gezien waaronder ook het US Capitol en the Library of Congress. We verwonderen ons erover dat we hier zomaar in Washington tussen al deze mooie en indrukwekkende gebouwen en genieten enorm.

Moe maar voldaan kwamen we terug op de camping, waar we toevallig de eigenaars van het Nederlandse campertje aantroffen. Blijkt dat ze morgen vertrekken naar Nederland en hun campertje laten verschepen naar Hamburg.

Het was een indrukwekkende dag, het wordt een laat dinertje. Morgen verkasssen we naar een camping verder op de route naar New York en moeten we nog wat dollars verbrassen op een Outletmall.

Vandaag gaan we een stukje verder richting New York. Ongeveer 200 km te gaan. Ik heb Kasper zover gekregen dat hij mee gaat shoppen, dus gaan we naar een shoppingmall om nog wat dollars te spenderen aan presentjes voor de kids.

Navi is vandaag een beetje van de leg, het programma is geupdated en heeft een andere layout gekregen. Het duurde even voordat we dit in de gaten hadden, maar uiteindelijk kregen we de route naar de Mall geprogrammeerd en let’s go. We checken nog even het aankomstpunt en dat lijkt goed, de afstand is ongeveer 35 km. We volgen navi trouw, maar tot onze verbazing brengt ze ons bij een kantorencomplex ipv een Mall, hier valt weinig te shoppen! Navi weer opnieuw ingesteld, gelukkig wijkt de route niet ver af.

We komen aan bij Arundel Millsen het is een prachtig overdekt winkelcentrum, niet echt een outlettmall. Het is rustig en we kunnen op ons gemak ons lijstje afwerken. De kledingzaken zijn niet echt interessant, de Amerikaanse mode in deze regio  is toch wat minder modern en heeft een andere style. Om 14.00 vertrekken we weer richting camping Timberlane bij Philadelphia. Het is een drukke weg door allerlei plaatsen waaronder Baltimore. Navi is ingesteld, maar heeft nog steeds problemen met haar nieuwe brein. Ze wil ons een paar keer van de I95 af leiden naar een B-weg die hier parallel aan loopt, maar wij zijn eigenwijs en luisteren niet wat achteraf ook maar goed was. Vlak voor een tolweg besluiten we dan toch maar af te slaan, navi had er toch een bedoeling mee ws. Helaas, we toeren op de  B-weg waar we alsnog toll moeten betalen, oeps, verkeerde zuinigheid.  Navi leidt ons vervolgens weer naar de I95, maar door eigen schuld deze keer  afslag gemist. Om 18.00 komen we wederom ongeschonden op de camping aan, thx Kasper!

De buren zijn ook net gearriveerd, blijken in hun camper te wonen. Net als vele andere gepensioneerden hebben ze hun huis verkocht en toeren in hun camper rond. Op vorige campings hebben we ook al gemerkt dat veel Amerikanen in een camper of trailer wonen en vanuit hier naar hun werk gaan. De buurvrouw geeft ons wat tips over de camping in New York, schijnt een mooie plek te zijn en mooi centraal gelegen. We zijn benieuwd.

Nog een kleine afstand te gaan en daarna heeft het campertje een aantal dagen rust. Inmiddels hebben we een heel aantal staten van de VS gezien met ieder hun eigen kenmerken: Illinois, Indiana, Kentucky, Tenessee, Georgia, Florida, South Carolina, Virginia, Maryland, New Jersey en morgen dus naar New York. Het mijlenpakket van 2500 mijl zijn we gepasseerd. Morgen wordt het ws  een intensieve rit door de drukte van New York, dus dat wordt spits vermijden en navi dubbelchecken.

Vandaag maken we onze laatste grote reis met de camper. Omdat we waarschijnlijk de drukte in gaan hebben we onze verwarde Osmand Navi even verruilt voor de Google Navi. We komen al snel op de I95 die op een gegeven moment overgaat in de New Jersey Turnpike (tolweg). Het is een drukke verbinding met grote banen waarna er zelfs een aantal banen ontstaan aan de re-kant speciaal voor trucks. We besluiten in deze baan te gaan rijden. De trucks gaan ons links en rechts voorbij terwijl we ons toch netjes aan de max snelheid houden.

Bij exit 14 moeten we eraf, dat heeft onze buurvrouw vertelt en dat zegt Google- navi ook. Alleen verschijnen er een viertal afslagen exit 14 nl, 14, 14A,14B en 14C. Tsja, navi zegt rechts aanhouden, dat is 14, dus doen we dat ook. Oeps, hadden we toch niet moeten hebben. Geen nood, de dame van het tolpoortje helpt ons keurig de juiste weg weer op en om 14.00 kunnen we inchecken op de camping. We hebben het gered! De camping is niet meer dan een veredelde met grint bedekte parkeerplaats. Het is daarbij ook grijs, grauw en nevelig. Maar New York in de achtertuin maakt alles goed. Erop uitgaan dus!

We checken in en krijgen alle informatie die we nodig hebben om New York City te bezoeken. Het blijkt dat we  vanaf onze camping het Vrijheidsbeeld al kunnen zien, gaaf! We besluiten gelijk maar even het metrostation op te gaan zoeken en op ontdekkingstocht te gaan. We zijn analfabeten op terrein van openbaar vervoer en twijfelen wat te doen, een smartcard voor onbeperkt reizen (zodat we ook onbeperkt missers kunnen maken) of een metrochipcard opladen. Een alleraardigste man helpt ons en adviseert ons een metrokaart op te laden, de smartcard is niet geldig voor alle metro’s. We volgen zijn advies op en reizen per metro af naar Manhattan, het gedeelte van New York where all happens.

Het gaat voorspoedig en binnen 10 minuten zijn we onder de Hudson River door aangeland bij het WTC, bijzonder! We lopen langs het WTC, maar Ground Zero is afgeschermd door hekken, je kunt er niet naartoe. We lopen verder het Financial Distict in naar Wall Street en zien bizar genoeg over een begraafplaats heen een gebouw van American Stock Exchange. De beursgang heeft ook hier dus ettele slachtoffers gekost. We lopen nog een stukje zuidwaarts naar de kust om het Vrijheidsbeeld te bekijken en komen daar bij BatteryPark, waar de haven is van de veerboten er naartoe. Het beeld staat verder van Manhattan af dan we gedacht hadden.

In de stad lopend heb je geen idee dat de gebouwen zo hoog zijn, maar dat zijn ze wel! Jammer genoeg is het guur en koud en na een paar uurtjes gaan we terug met de metro naar de camping. In de metro is het vol en opvallend veel mensen slapen, of lezen een boek/e-reader, weinig social talk. Om 18.00 zijn weer we terug op de camping, vermoeid van de reis en vol nieuwe indrukken die we in Manhattan opgedaan hebben.

Vannacht een koude nacht en kacheltje deed het niet. Balen, wat zou er aan de hand zijn? Propaan op? Als we water willen koken voor koffie komen er achter, ja dus! Nog geen volleerde campeerders dus..Op jacht naar propaan, blijkt 3 mijl verderop verkrijgbaar te zijn. Snel halen, want er moet koffie komen. Dus hup nog in mijn pyama (valt hier toch niet op) op naar het tankstation wat een langere rit blijkt te zijn dan gedacht. Door allerlei verkeersdruktes, smalle wegen en wegwerkzaamheden wordt het een hachelijke rit terug naar de camping. Maar we kunnen uiteindelijk ongeschonden aan de koffie!

Vandaag wordt een Manhattandag. We hebben gisteren al een aantal to see dingen gehad, dus we gaan nu eerst naar het midden van Manhattan. Het is fris, maar gelukkig wel zonnig . We nemen de PATH naar 33thStreet en gaan van daaruit op zoek. Kasper heeft al uitgevonden dat de straten van oost naar west genummerd zijn vanaf 1th street en dat de straten van noord naar zuid avenues zijn. Ook in metrotaal ga je uptown(noorden) of downtown ( zuiden). We zijn dus nu op 33th Street en lopen langzaam aan naar 42thStreet naar Times Square. Het is gezellig druk en we zien gelijk al het Empire State Building verrijzen, ook de H&M en de Burberry hebben hun logo op enorme hoge wolkenkrabbels staan. Op Times Square zien we enorme billboards a Las Vegas en ook de yellow cabs rijden af en aan, cool!Ik maak veel foto’s van wat Julian als poster op zijn kamer heeft, echt gaaf!

Onderweg kopen we tickets voor de avondvoorstelling van Mamma Mia en daarna lopen we Central Park in. Vele straatartiesten ook daar en veel joggende en fietsende mensen. We hebben nog tijd over totdat de musical begint en besluiten de metro te nemen naar de Brooklyn Bridge. Op de brug is het een drukte met fietsers en toeristen die de brug over lopen. Aansluitend gaan we weer tussen slapende, boekenlezende reizigers terug naar Times Square voor de musical. Was nog wel even dwalen op het Grand Central Metrostation, wat een groot metrostation!  Maar uitgang uiteindelijk gevonden en op naar Mamma Mia. Dat was echt genieten! Geweldig mooi en mooie herkenbare liedjes die we uit volle borst meezingen!Bijzonder was dat de acteurs staan aan de uitgang te collecteren voor het goede doel. Om half elf ’s avonds lopen we weer terug naar 33th Street om de PATH te nemen naar Jersey City en daarna naar de camping. Het is nog steeds druk op straat en in de metro, om 23.00 komen we weer aan in Jersey City en om 23.30 zitten we weer in ons campertje, nagenietend van de dag. Veel gezien, gehoord en gedaan!

Vandaag gaan we eens met de veerpont naar Manhattan i.p.v. met de metro. Het is onze laatste dag hier en prachtig weer, volop zon en een helblauwe hemel. De skyline is prachtig om te zien, zowel van Manhattan als van New Jersey en wordt vele malen door ons gefotografeerd, fascinerend!

De terminal van de veerboot ligt bij een prachtige promenade en het is druk. Gezinnen die rondwandelen, toeristen en heeeel veel joggers. Zo kan ik me een marathon van NY ook wel voorstellen,  42 km lang in allerlei straten en parken hardlopen. Gelegenheid genoeg hier. We nemen de boot om Statue Island te bezoeken waar het Vrijheidsbeeld op staat. Daar aangekomen blijkt dat het voorbehouden is aan Green Holders Cards om het beeld op te kunnen, dus we beperken ons tot het rondwandelen op het eilandje.

Het plan was om Ellis Island ook te bezoeken maar de veerboot meerde daar niet aan (wij zullen wel weer een aansluiting gemist hebben) en ging rechtstreeks weer naar Manhattan. Geen probleem, qua tijd kwam het ook beter uit. Omdat we nog op stap moesten voor kadootjes weer terug naar Times Square met de metro. We lopen dezelfde route als gisteravond en raken al aardig bekend hier, en komen zelfs het Grand Central Station foutloos uit.

Om 18.00 goed geslaagd liepen we weer naar 33th Street om de PATH te nemen en tussen een aantal dommelende, slapende mensen weer terug te gaan naar Jersey City, naar de camping. Nog even wat voorraad eten en drinken wegwerken, tv kijken en dan is het morgen alweer tijd om te gaan.

Het zit erop! Vandaag camper wegbrengen en vanmiddag vliegen we weer Home Sweet Home. Na het poetsen, opruimen en koffers inpakken zijn we klaar voor vertrek. Het wallmartBBQ’tje reist nog weer met onze Britse buren terug naar Atlanta en Florida, die heeft het goed voor elkaar. Op naar El Monte in New Jersey. Osmand navi geeft een route aan langs de hachelijke wegen van gistermorgen, gaan we dus niet weer doen. We ontslaan haar en gaan verder met Google navi die ons prachtig langs de New Jersey Turnpike naar El Monte leidt. Het is een oud kantoor in een achteraf rommelig gebied met allerlei trucks, maar het alleraardigste personeel helpt ons snel en de manager, een vrolijke negerin, brengt ons in de shuttlebus naar het vliegveld dichtbij. Onderweg hebben we hele gesprekken wat het een leuke, interessante rit maakt. Het was leuk om met haar kennis te maken.

Op het vliegveld begint om 17.00 uur het boarden en om 18.00 vliegen we weer terug naar huis. We hebben wind mee en de vlucht duurt daarmee drie kwartier korter (geen grap). Om 8 april om 7.00 landen we op Schiphol en zien we Robbin die ons ophaalt om naar huis te gaan, het is goed om hem weer te zien! Om 9.30 eindelijk thuis, de kids hebben slingers opgehangen en Goldie was helemaal blij, wat heerlijk om weer thuis te zijn! Blijkt dat de kids het toch wel saai vonden zonder ons.Op onze slaapkamer aangekomen lijkt het wel of we een een hotelkamer komen:  heerlijk schoon bed versierd met bloemetjes, chocolaatjes en dropjes en een kaartje erbij, thx lieve Viev! Helpt idd tegen de jetlag!

Al met al drie heerlijke weken gehad in de USA, verschillende staten met hun eigen kenmerken, de Amerikanen allemaal erg aardig, hulpvaardig en beleefd! Zeker voor een ieder aan te bevelen! Ik hoop hier zeker nog eens terug te komen, Kasper wil dan in ieder geval naar Yellowstone om in ieder geval beren en andere wilde dieren te zien.