Half zeven. Met een koffie in de hand, koffers voor de deur wachten we op onze ‘taxi’. Om op tijd voor onze vlucht met British Airways te zijn die om half twaalf vertrekt willen we wel de tijd nemen om op tijd op Schiphol te zijn. Zeker met de aangekondigde veiligheidsmaatregelen en acties van het vliegveldpersoneel. Het online inchecken is 24 uur van te voren al gebeurd. Op dat moment hebben we ook pas onze stoelen vastgelegd. Geen enkel probleem. De meesten reserveren sowieso niet bij voorbaat een stoel tegen betaling. Bij het online inchecken was dus nog voldoende keus. De reservering voor Lang Parkeren op Schiphol P3 is gedaan. De rit verloopt vlotjes en ruim op tijd arriveren we. Door middel van het invoeren van alleen de creditcard gaat de slagboom open en is onze komst geregistreerd. Een plekje is zo gevonden en de bus brengt ons naar de terminal. Ook het inchecken verloopt vlot. In Londen hoeven we niets met onze bagage te doen. Die wordt meteen doorgelabeld naar onze eindbestemming, Phoenix. Een grondstewardess vertelt hoe we van de ene terminal naar de andere moeten gaan en als dat ook duidelijk is gaan we naar de paspoortcontrole. Die is bijna volledig geautomatiseerd. We voeren ons paspoort in en apparaat scant ons gezicht en matcht die met het paspoort. Er komt geen mens aan te pas. Ruim op tijd zijn we om nog even koffie te drinken en wat taxfree in te kopen. Van stress geen spoor.

De vlucht naar Londen vertrekt mooi op tijd en in een vloek en een zucht arriveren we. We moeten van terminal 5 naar terminal 3. Duidelijke aanwijzingen geven aan hoe we daar komen. We moeten een bus nemen die ons binnen 10 minuten over het uitgestrekte vliegveld naar de andere terminal brengt. Met onze bagage hoeven we dus niets te doen. Wel moeten we opnieuw langs een dame van British Airways om onze boardingpassen en paspoorten te laten zien. Gelukkig hebben we voldoende tijd. We eten even wat voordat we naar de gate gaan. Alles verloopt voorspoedig totdat we in het toestel komen. Daar doet de airco het niet. Het is erg warm en ook is er een probleem met een van de startmotors, waardoor we noodgedwongen anderhalf uur wachten in een ondertussen wel erg warme cabine. De oplossing: rustig blijven. Gelukkig wordt het probleem verholpen en kunnen we vertrekken. Onze stoelkeuze, bij de babycots is een prima beslissing, want we hebben hierdoor wat extra beenruimte. De verzorging is prima en de maaltijden die geserveerd worden ook. Een royaal aanbod aan films, maar op deze lange vlucht is het ook prettig om een dutje te doen. Een klein slaappilletje helpt.

Slechts met een half uur vertraging arriveren we in Phoenix. Hier is het gelukkig bij US customs ook relatief rustig. We zijn er snel doorheen en ook de koffers komen al gauw van de band. We lopen naar buiten richting ground transportation. Omdat wij een hotel hebben buiten het vliegveld maken we geen gebruik van een van de vele hotelshuttles, maar gaan in de rij staan voor een taxi naar Scottsdale. Binnen 20 minuten arriveren we (40$) en worden gedropt bij het Doubletree by Hilton Paradise Valley Resort. Een vrolijke dame heet ons welkom en wijst onze kamers toe. Het complex is vooral laagbouw. Door de prachtig aangelegde tuin volgen we het pad met kleurrijke bloemen en wuivende palmen. Twee mooi aangelegde zwembaden zijn er en een klaterende fontein voor onze kleine patio. De kamer is ruim en netjes. Ook al zijn we moe van de vlucht nemen we toch nog even een duik in het zwembad. In de sportbar bestellen we een paar drankjes en pizza en eten die bij het zwembad op. Het is ondertussen een uur of 10, maar de heerlijke zwoele lucht is te uitnodigend om al naar bed te gaan. Na nog een drankje geven we toch maar toe en duiken er in.

Hotel: Doubletree by Hilton Paradise Valley Resort, Scottsdale
Kosten: US$100,- per nacht

Door de jetlag en het tijdverschil zijn we al vroeg wakker. Het zwembad gaat om zes uur al open. De zon straalt al en ook nu nemen we even een heerlijke frisse duik. In de lobby krijgen we lekker koffie en op die manier begint de dag goed. In het restaurant kun je kiezen voor een ontbijtbuffet. Altijd lekker om de dag zo te beginnen. Na een heerlijk ontbijtje dat we lekker op de patio opeten. We checken uit en worden rond half negen opgehaald om naar de camperverhuurder te gaan. De rit naar Mesa duurt ongeveer 20 minuten. Het hoofdkantoor van Cruise America ligt vlakbij een groot waterpark, maar is op dit vroege uur nog niet open. De demonstratieruimte is keurig netjes en we worden vriendelijk ontvangen. We registreren ons. Krijgen een demonstratiefilmpje te zien en de camper wordt getoond. De vragen die we hebben worden beantwoord. Cruise America heeft tegenwoordig ook een app, waar het complete handboek in verwerkt is. Maar ook het demonstratiefilmpje en wat te verwachten op dag één. De inhoud van de inventaris is er ook in te vinden. Verder kun je de app gebruiken om campings, of eetgelegenheden of winkels te vinden. Erg handig. De hele procedure duurt niet eens erg lang. Natuurlijk kijken we de camper goed na op schades of andere dingetjes die mogelijk voor problemen zouden kunnen zorgen. Die zijn er niet en dus kunnen we vertrekken.

We krijgen het advies om niet meteen boodschappen te gaan doen zodat we eerst even rustig kunnen wennen aan de camper. We krijgen suggesties hoe we het beste richting Sedona kunnen rijden, wat onze bestemming is voor vandaag. We kunnen de snelweg nemen, maar ook de meer scenic route via Prescott, Jerome en Cottonwood. De highway is snel gevonden en de vele Saguaro cactussen langs de kant van de weg die prachtig in bloei staan zijn een mooi bewijs dat we toch echt door Arizona aan het rijden zijn. Highway 17 is prima. We kiezen voor de scenic route via highway 69. Die is eerlijk gezegd vrij saai tot Prescott Valley. Maar daarna verandert de route snel. We volgen Highway 89a, een kronkelige bergweg die ons al snel naar 6000 ft. brengt. Een goede 2 kilometer hoog. De weg is uiteindelijk zeker de moeite waard. Jerome is een oud dorpje dat gesticht is rond 1880 en het is een combinatie van oude meuk én historie. Het is er een drukte van belang, met vooral veel motorrijders. Overal gezellige bedrijvigheid.

De weg die we vervolgen daalt een stuk richting de Sedona Valley en heeft prachtige uitzichten. Als we voorbij Cottonwood komen, rijzen de rode rotsen voor ons op. In de buurt van Sedona kunnen we de Red Rock Canyon Scenic loop volgen. Erg de moeite waard en een mooie manier om in Sedona te arriveren. Sedona heeft een bijzondere uitstraling. Alle gebouwen en zelfs de lantaarnpalen hebben terra kleuren, zodat die mooi opgaan in de rode en oranje rots omgeving. Voor deze eerste nacht hebben we een camping gereserveerd. Rancho Sedona RV Park. De camping ligt op een steenworp afstand van het dorp en ligt aan de Oak Creek. Het is maar goed dat we gereserveerd hebben want de camping is vol. Deze is eenvoudig maar netjes. Het maken van een kampvuurtje is helaas niet toegestaan. Dus doen we de BBQ aan en al gauw liggen er een aantal hamburgers en steaks te bakken op de gril, want onderweg hebben we natuurlijk wél onze boodschappen ingeslagen. Dat op zich is al een festijn waarvoor je zeker ook de tijd moet nemen. Al met al is deze eerste reisdag goed verlopen is de conclusie als we met de volle maan boven ons hoofd onze hamburger oppeuzelen.

Camping: Rancho Sedona RV Park Sedona
135 Bear Wallow Lane, Sedona, Arizona 86336 
Prijs: 49$ Full Hookup

Opnieuw vroeg wakker. De zon piept al door de kiertjes van de gordijnen. We stappen dan ook snel naar buiten om de eerste zonnestralen op de rode rotswanden die de camping omlijsten te zien. Op dit vroege uur zijn we toch niet alleen en een aantal andere vroege vogels zijn ook al aan de wandel. Lekker op tijd eten we een ontbijtje zodat we op tijd van start kunnen. We hebben ook veel plannen voor vandaag dus dat komt goed uit. Allereerst even het dorpje in. Lekker slenteren in het slaperige dorpje. Hoewel de jeep voor de dag tours in de omgeving staan al klaar. Wij gaan dat niet doen, maar drinken lekker koffie op een terrasje, slenteren nog wat rond en rijden dan naar Slide Rock Canyon State Park. Een kilometer of tien ten noorden van Sedona. Hier perst zich tussen de rond uitgesleten rotsen een riviertje zodat er een natuurlijke glijbaan ontstaat en iedereen die in het nog wel erg koude water durft zich laat voortduwen door de natuurlijke stroom. Natuurlijk proberen we dit en verbijten de kou. Niet zo erg want op de rode rotsen komen we lekker bij in de inmiddels warme zon. Het is gezellig druk en op deze zondag komen natuurlijk veel inwoners en mensen uit de omgeving hier hun vrije dag besteden.

 

Omdat we nog een eind willen rijden én nog een belangrijk doel hebben vertrekken we aan het eind van de ochtend toch maar via de Oak Valley highway richting Flagstaff. De meesten zullen vanuit hier richting de Grand Canyon gaan, maar deze reis volgen wij een andere route. We buigen af naar het oosten en rijden naar Petrified Forest National Park. Het is nog een hele rit. Het landschap is in het begin na Flagstaff behoorlijk saai. Dat belooft niet veel goeds. Het is vlak en weids en weinig afwisselend. Toch is het apart om te zien hoe snel de landschappen elkaar afwisselen. Na een tijdje geven de borden aan dat we praktisch langs Meteor crator komen. Hier is 5000 jaar geleden een meteoor ingeslagen die een 4 km brede krater geslagen heeft in het landschap. Natuurlijk is er een visitor center omheen gebouwd. De entree is niet mals, 18$ per persoon en hier passen we toch echt voor en rijden door naar ons doel. De boekjes prijzen de route via Holbrook aan, een stukje old historic Route 66. Als je de boekjes mag geloven een unieke ervaring waar de magie van de jaren 50 nog spreekt. Daar moet je dan wel wat inbeeldingsvermogen voor hebben want wat ons betreft is het vooral vergane glorie. Maar goed, ieder zijn ding. Het landschap is ook nog niet heel erg spannend en we beginnen ons toch af te vragen of deze route een goede keuze was. Maar zoals met veel dingen, schijn bedriegt en de echte pareltjes liggen goed verborgen.

Als we arriveren in Petrified Forest gaan we eerst naar het visitor center. De route door het park is feitelijk een lus die uiteindelijk weer op de highway uitkomt. Het heeft dus een zuid en noord in-en uitgang. Bij het zuidpunt is een mooie kleine wandeling waar de enorme dikke versteende boomstammen her en der verspreidt liggen. Sommige zijn kolossaal. Ze zijn bijna allemaal in stukjes gebroken, alsof ze netjes doorgezaagd zijn, maar dit is ontstaan door de tand der tijd. De ranger vertelt aan de hand van een handige krant welke trails we kunnen volgen in dit park. Het meest voor de hand liggend is zijn suggesties maar te volgen. We volgen de weg en stoppen bij een paar viewpoints. Eerlijk is eerlijk het landschap is verrassend en totaal niet wat je verwachtte op de relatief saaie route er naar toe. Het wordt pas écht prachtig bij Blue Mesa. Een kleine lus met een aantal viewpoints is werkelijk schitterend. Het lijkt wel alsof we aangekomen zijn in een vreemd maanlandschap. Met een klein beetje inbeeldingsvermogen verwachten we ieder moment een alien tegen te komen. Maar vooral het laatste punt waar je een wandeling van 1 mijl (1,6km) maakt door de zeer bijzonder gekleurde badlands, met grijs, wit, blauw en daartussen de versteende boomstappen is bijzonder indrukwekkend. We kijken onze ogen uit. We ervaren dit toch wel als een beloning voor deze lange reisdag. Ook als we de route vervolgen door het park zijn er nog vele prachtige viewpoints te bekijken. Het is en blijft keuzes maken en jammer genoeg hebben we geen tijd meer om ook de trail bij Painted Desert te gaan doen. Hier is het landschap niet grijs, wit en blauw, maar juist weer in allerlei roodtinten. Op slechts een kilometer of 20 van elkaar is dat eigenlijk heel bizar.

Als we het park verlaten zijn we eigenlijk toe aan een camping. Die is alleen in de buurt nabij Holbrook te vinden. Omdat wij doorgaan richting Santa Fe, New Mexico is dat voor ons geen optie. Dan toch nog maar een uurtje doorrijden en in Gallup vinden we dan een RV Park. Het is hier trouwens een uurtje later. Zonder het te beseffen hebben we een tijdzone doorkruist. De camping is netjes, maar helaas ook weer zonder firepit. De temperatuur is hier wel behoorlijk afgenomen en we moeten onze korte broek inruilen voor een lekkere lange en een jackje. Als echte Europese kampeerders eten we de Pasta die snel in elkaar gezet is lekker buiten op in tegenstelling tot alle Amerikanen die ‘gezellig’ in hun camper zitten. Dat is niet aan ons besteed. Wij laten de schemering over ons neerdalen voordat we erin duiken.

Camping: USA RV Park Gallup
2925 West Highway 66, Gallup, New Mexico 87301
Prijs: 31$ Full Hookup

Ook na de derde nacht worden we weer op tijd wakker. De zon staat al vroeg aan de hemel te stralen. Het is wel echt fris. Maar met een trui en een kop hete thee is het goed te doen en maken we een wandelingetje over de camping. Met verbazing bekijken we de kolossale motorhomes die hier staan. Onze 25 ft. Camper is maar een kleine jongen. Na een ontbijtje vertrekken we oostwaarts en volgen Hwy. 40 richting Albuquerque. Het doel van vandaag is echter Santa Fe. De weg is iets gevarieerder dan gisteren maar zeker tot Albuquerque niet heel erg boeiend. Deze grote stad ligt wel bijzonder in de weidsheid van de omgeving. De huizen en gebouwen zijn bijna volledig laagbouw en in kleuren die overeenkomen met de omgeving. Tijd om wat boodschappen aan te vullen en door naar Santa Fe. Na Albuquerque wordt het landschap fraaier en groener.

Als we bij Santa Fe aankomen is vooral de bouwstijl iets dat direct opvalt. De meeste gebouwen en huizen zijn in terra kleuren en met rond gepleisterd stucwerk. Het past helemaal in de omgeving. Santa Fe is de oudste staatshoofdstad van de VS en 3 verschillende culturen komen hier samen. De Mexicaanse, de Indiase en de Amerikaanse. De voertaal is Spaans. Santa Fe Plaza is het doel. Rondom dit levendige plein liggen musea, kerken en zelfs een weliswaar kleine kathedraal. Het is even zoeken naar een parkeerplaats en we toeren een tijdje door het stadje. We moeten echt een paar keer vragen waar we onze camper kunnen parkeren. Er blijkt een grote (betaalde) parkeerplaats te zijn vrijwel achter de kathedraal. De parkeerdame is niet heel erg snugger. Het parkeren kost 25$ per dag. We geven aan maar een paar uurtjes te zullen blijven en stellen voor om voor de twee campers samen 25$ te betalen. Daar kan geen sprake van zijn. We moeten ieder 10$ betalen. Ook goed. De wandeling naar de Santa Fe Plaza is slechts een paar minuutjes. De St. Francis kathedraal ook in Mexicaanse stijl in terra tint is mooi. Het centrum is kleurrijk en overal zie je mooie galerieën, winkeltjes met houten overkappingen in felle, frisse kleuren geschilderd. Gedroogde pepers bungelen aan de spijlen. Onder de poort van de Palace of Governors is een indianenmarkt en op het hoofdplein staat een obelisk, waar verschillende straatartiesten muziek maken. Er wonen en werken veel kunstenaars in Santa Fe en dat zie je aan de vele galerieën die er zijn. Je hebt bijna het idee niet in Amerika te zijn. We slenteren wat rond, lopen wat winkeltjes in en straatjes door en drinken wat op een terrasje met uitkijk over de Plaza. Als je een kunstliefhebber bent kun je naar een van de musea gaan die op een steenworp afstand liggen.

Na een tijdje houden we het voor gezien en kiezen ervoor om onze camping op te zoeken. Die ligt een kilometer of 15 buiten het stadje in het Black Canyon Forest. We hebben gereserveerd en dat blijkt ook nodig. Het is een prachtig plekje in het bos, met mooi aangelegde parkeerplaatsen, een flinke picknicktafel en firepit. Helaas hebben we geen brandhout gekocht en op de camping kun je die niet kopen. We mogen wel los hout sprokkelen. Dat doen we dus. Niet snel daarna zitten we met een lekker drankje in het avondzonnetje te genieten. Als de zon ondergaat steken we de BBQ én het hout aan. Een ideale afsluiter van de dag. 

Camping: Black Canyon Santa Fe National Forest 
Prijs: 19$ per nacht, per site / Geen hook-up

Ook deze dag start op tijd met een ochtendwandelingetje over de camping. Het is nog rustig, hoewel de eerste vuurtjes al knapperen. Wij hebben ook nog wat hout over en ons vuurtje brandt dan ook al gauw. Tijd voor pannenkoeken. Ideaal zo’n ontbijt waarvoor je de deur niet uit hoeft. We bekijken de kaart en besluiten om de route via Taos te rijden. In de boekjes hebben we gelezen dat ook dit dorpje de moeite waard is en het is slechts een kleine detour op weg naar de Great Sand Dunes dat het doel is van vandaag. De weg is een stuk fraaier dan gisteren en de conclusie is dat New Mexico toch wel erg mooi is. Op een gegeven moment volgen we de Rio Grande, een van de grootste rivieren van de VS. Hier weliswaar niet zo heel breed, maar toch. Langs de waterkant stoppen we voor een broodje en een kopje koffie en genieten van de heerlijke zonneschijn.

Aan het einde van de ochtend arriveren we in Taos. Opnieuw een stadje dat totaal geen Amerikaanse uitstraling heeft. De huizen zijn ook hier in terra kleuren en mogelijk nog kleurrijker dan in Santa Fe. Parkeren is hier geen probleem. Net buiten het centrum kunnen we de campers parkeren en lopen op ons gemakje naar Taos Plaza. Zo heten de pleinen hier. Ook hier weer een obelisk en omgeven door winkeltjes, restaurantjes en vooral veel galerieën. Taos is nog meer gericht op kunst. Er hangt een beetje een luie sfeer op het plein dat helemaal past. We drentelen wat rond en lopen naar het historische Ledoux street waar musea en nog meer galerieën te vinden zijn. We zijn het erover eens dat Taos een prachtig stadje is. We eten wat op een balkonterras van een restaurant dat the Gorge heet. Ideaal want dat is onze volgende stopplek. Want blijkbaar stroomt de Rio Grande op een steenworp afstand van Taos door een gigantische Gorge. Een 195 meter hoge brug hangt boven de kloof. Dat willen we wel zien. Helaas hebben we geen tijd voor Taos Pueblo. Een van de oudste en meest authentiek dorpjes van de VS. Hier leven al ruim 1000 jaar mensen en nog steeds is hier een gemeenschap dat woont in de authentieke huizen zonder stroom en die gebruik maken van het water van het riviertje. Het is en blijft keuzes maken. De weg naar de Gorge is snel gevonden en het uitzicht is inderdaad indrukwekkend. De kloof die diep ingesneden ligt in het verder vlakke landschap dat vervolgens weer omlijst is door heuvels is spectaculair.

Als het tijd is om verder te gaan is ook dat geen straf want de route die volgt naar het noorden is prachtig. Eerst door groen heuvellandschap dat overgaat in weids prairieland. De besneeuwde bergtoppen van de Rocky Mountains liggen als een imposante witte toren voor ons. Heel langzaam, maar geleidelijk aan komt de bergwand dichterbij. Aan de voet zien we opeens een bruinige rand liggen. Dat moeten de zandduinen zijn. Het lijkt maar een klein hoopje zand vergeleken met de witte bergwand erachter. Maar schijn bedriegt. Als we de toegangsweg tot Great Sand Dunes National Park opdraaien zien we dat de zandbergen groter en groter worden. Een brede kreek ligt er glinsterend voor in het zachte avondlicht. De camping is vol, dus het is goed dat we gereserveerd hebben. Als we de camping oprijden begrijpen we ook waarom, want het is een schitterende camping. Zeker de plaatsen met uitzicht over de zandduinen én de bergen zijn werkelijk fantastisch. Het avondzonnetje is lekker warm en als we ons geïnstalleerd hebben is het heerlijk genieten van de omgeving, de campinggeluiden en elkaars gezelschap. Gelukkig kunnen we op deze camping ook een kampvuurtje stoken en daarmee komt een fijne dag tot een mooi eind. 

Camping: Pinyon Flats Campground Great Sand Dunes National Park 
Prijs: 20$ per nacht, per site – geen hookup

Als de dag aanbreekt is onze ochtendwandeling zeker de moeite waard. De nacht is koud geweest en de ochtend is dan ook nog fris. Langzaam ontwaakt de camping en kindjes spelen al bij de tenten en de kreekjes die over de camping lopen. Na een ontbijtje in de ochtendzon rijden we naar…. Valley waar we de camper parkeren. De kreek die we gisteravond zagen liggen blijkt een ondiepe rivierbedding te zijn die we eerst moeten oversteken om bij de zandduinen te komen. Het lijkt wel een soort wad van een meter of 200 breed met zacht en sterker stromend laag water. IJskoud. Gelukkig is het duinzand lekker warm. Nu pas zien we hoe hoog de zandduinen echt zijn Alsof je in een woestijn loopt zoveel. De strakblauwe lucht steekt prachtig af bij het bruingrijze zand. Het is rul en zacht en het kost wel wat energie om er doorheen te lopen. Jongens en meiden gewapend met een slee of soort snowboard sjezen de berg af. Dikke pret en zonder mopperen ploeteren ze daarna de berg weer op voor een volgende afdaling. Anderen wandelen op hun gemakje langzaam van heuveltop naar heuveltop. Omdat wij nog een flinke rit voor de boeg hebben houden we het bij een relatief korte wandeling, maar het is wel duidelijk dat je je hier in de omgeving prima een volle dag (of meer) kunt vermaken. Ondanks de feitelijke omleiding in onze route hebben we geen spijt van het besluit via Great Sand Dunes te rijden.

We vervolgen de weg en opnieuw verbaast het ons hoe snel het landschap verandert. We hebben nu de besneeuwde bergtoppen aan onze rechterkant en rijden naar het westen. Colorado is erg groen, heuvelachtig en langs de weg zien we goed onderhouden huizen, rivieren die rustig of snelstromend door het landschap glijden afgewisseld met goed onderhouden akkerland en bossen. Af en toe stoppen we en we eten een broodje aan een rivier waar een raftingtocht niet zou misstaan. Als we dichterbij Durango komen worden de bergen ook hoger en de uitzichten zijn prachtig. Van ons plan om nog ‘even’ naar Mesa Verde te gaan zijn we afgestapt. De route duurt langer dan gedacht en daarom zal Durango vandaag ons eindpunt zijn.

Aan het einde van de middag komen we aan. De camping die 5 mijl buiten het dorpje ligt, ligt aan een kreekje. Het is nog rustig en we vinden een plekje naast elkaar in het zonnetje. Die schijnt zo lekker dat we een dekentje op het gras leggen en lekker in de zon gaan liggen. Soms moet je ook even lekker niks doen. Na de vele kilometers van de afgelopen dagen houden we het voor gezien en blijven lekker op de camping. Als de zon uiteindelijk achter de bergen verdwijnt wordt het wel snel koud en omdat we geen kampvuur mogen maken gaan we lekker naar binnen en is het eindelijk tijd om de boeken die we meegenomen hebben open te slaan. Ook wel eens fijn. Kacheltje aan, lekker onder de dekentjes. Zo gaat dat, vroeg op, vroeg erin.

Camping: Durango Lightner Campground
1567 Co Rd 207, Durango, CO 81301
Prijs: 46$ + tax per nacht full hook-up

Vandaag moeten we zeker zorgen dat we op tijd zijn want de historische ’Durango/Silverton Narrow Gauge railroad’ treinrit van Durango naar Silverton staat op het programma. Een eeuwoude stoomlocomotief met een stuk of 12 gesloten en open wagons erachter rijdt door het prachtige berglandschap van Colorado naar het noorden. We parkeren de camper op het parkeerterrein naast de Mac Donalds. Dit kost voor een camper 10$ per dag. Het ligt naast het treinstation en als we parkeren horen we de locomotief al op zijn fluit blazen. Hij heeft er zin in. We halen onze gereserveerde tickets op. We hebben kaartjes voor de Parlor Car. Dit blijkt de allerlaatste wagon te zijn. In tegenstelling tot de eenvoudige zitplaatsen in de andere wagons zit je hier op een stoel aan een tafeltje en is er een bar. En wat misschien nog wel het leukste is, is dat je tijdens de rit buiten op het achterbalkonnetje kunt staan om zo de omgeving extra goed te kunnen zien. Als de trein vertrekt tuffen we rustig Durango uit. Omstanders zwaaien ons vrolijk uit. Zo zal het ongetwijfeld in vervlogen tijden ook gegaan zijn. De machinist blaast regelmatig op de fluit en de stoom stijgt hoog op. Het is heerlijk weer. Na een half uur laten we de bewoonde wereld achter ons en alles wat rest is het spoor en de weidse bossen in het fantastische berglandschap.

Wanneer de trein door een bocht gaat heb je vanuit de achterkant een overzicht over de hele trein. Een machtig mooi gezicht, zeker wanneer het spoor op slechts enkele decimeters van diepe afgronden rijdt. We kunnen ook naar de wagon voor ons lopen die helemaal open is. Vanuit hier heb je ook een prachtig uitzicht. Maar als de lucht naarmate we hoger gaan betrekt en er een windje opsteekt is het toch wel heel fijn als we naar ons eigen plekje kunnen gaan en een lekkere hete kop koffie of chocomelk kunnen bestellen. Alle non-alcoholische drankjes zijn inbegrepen in deze wagon. De rit duurt zo’n drie en een half uur. Als we bij Silverton aankomen, zien we regelmatig watervalletjes langs de granieten rotswanden vallen. Silverton is een ietepetieterig stadje. In de glorieuze pionierstijden waar in de omgeving in de zilvermijnen dit kostbare edelmetaal gevonden werd was het stadje een drukke en bedrijvige stad. Nu wonen er nog maar een man of 300-400. Toch heeft het nog steeds wel een historische uitstraling en met een beetje inbeeldingsvermogen zie je jezelf lopen met je cowboyhoed of je lange jurk op weg naar de Saloon. De wegen zijn onverhard en de gebouwen liggen ver uit elkaar. Er zijn vooral restaurantjes en winkeltjes te vinden, wat niet onlogisch is, omdat hier dagelijks de trein uit Durango arriveert. Wij lopen wat rond en besluiten in het imposante Grand Imperial Hotel & Saloon een hapje te gaan eten.

Als we binnenkomen, klinkt al vrolijke pianomuziek die de sfeer verhoogt. Al snel staat ons maal voor ons en net zo snel komt de rekening. Ze houden van opschieten hier. Wij hebben niet zoveel haast want onze bus vertrekt pas over anderhalf uur. Ondertussen is het gaan sneeuwen buiten. Dat krijg je als je zo hoog in de bergen zit. We slenteren wat rond en omdat het toch wel koud is duiken we nog maar een saloon in. Ze maken er wel wat van hier want ook deze bar klopt helemaal bij de omgeving. Tegen drieën vertrekt de bus naar Durango. Je kon er ook voor kiezen om met de trein terug te gaan maar drie en een half uur treinen vinden we voldoende. De bus brengt ons in anderhalf uur terug naar Durango en gaat via een schitterende bergweg over een aantal hoge bergpassen en dalen dan af naar het dal waar Durango ligt. Durango zelf is een mooi stadje. Het heeft een historische stadkern waar natuurlijk weer veel restaurants en bars te vinden zijn met gezellige winkeltjes ernaast. Toch maakt het geen schreeuwerige indruk en klopt het gewoon met de omgeving. Vanuit het treinstation loop je zo het stadje in en kun je de dag afsluiten met een lekker maaltje in een van de restaurants. Omdat wij een zieke op de camping achtergelaten hebben gaan wij terug naar de camping wat ook prima is. Al met al is deze treinrit en dag, ondanks het feit dat het een dag vullend programma is geweest zeker de moeite waard geweest.

Camping: Durango Lightner Campground
1567 Co Rd 207, Durango, CO 81301
Prijs: 46$ + tax per nacht full hook-up

Omdat we eergisteren Mesa Verde overgeslagen hebben is het nu keuzes maken. Eigenlijk was de planning om naar het noorden te rijden om naar Black Canyon of the Gunnison te gaan. Een naar horen zeggen een schitterend natuurpark dat wat wegheeft van de Grand Canyon. De rit ernaar toe duurt zeker vier uur en gaat opnieuw door de bergen die we gisteren voor een deel met de bus gezien hebben. De route wordt ook wel Million dollar road genoemd. Toch lonkt Mesa Verde ook. Omdat dit juist weer zo’n andere wereld is. Die van de oude Pueblo-indianen die hier ruim duizend jaar geleden in rots woningen in de bergen woonden. De dame bij het visitorcenter heeft aangegeven dat het ná de treinrit de tweede belangrijkste bezienswaardigheid van de omgeving is. Na wikken en wegen besluiten we dat het Mesa Verde wordt. Dit park ligt op slechts 35 mijl van Durango. We doen eerst boodschappen. Hoe goed je je ook voorbereid, soms blijk je je toch echt te vergissen. Van ‘even’ een toertje in Mesa Verde te doen en de rots woningen van de indianen te bekijken is geen sprake.

Wanneer we arriveren, komen we in een uitgestrekt rots landschap aan (zo anders weer dan de groene bergen in het noorden) en voor ons ligt een groot visitor center. Als je een toer wil doen dan moet je hier een kaartje kopen. Een tegenvaller want daar waar wij dachten wel aan te sluiten bij de volgende toer blijkt de eerst volgende mogelijkheid pas om half vijf te zijn naar de Cliff Palace, de meest bezochte tour. Ook naar Balcony House is pas eind van de middag een mogelijkheid. Dat is een tegenvaller. Ik had dit park veel kleinschaliger verwacht. Om hier iets te zien moet je dus wel minimaal een halve en eigenlijk hele dag uittrekken. Wel is er nog plek op de camping en we besluiten daar een plekje te nemen en de dag op ons gemakje door te brengen. De camping is groot met wel 300 plekken. Doordat deze in loops verdeeld is heb je toch het idee dat je op een kleinschalige natuurcamping staat. Er is een winkel, douches, tankstation en wasserette te vinden. In de avond wordt er vanaf dit (memorial Day) weekend ook rangertalks gegeven in het amfitheater. De rots woningen zijn op nog zeker 20 mijl verder het park in te vinden.

Na even lekker een zelfgemaakte lunch gegeten te hebben op de camping gaan we met één camper op pad. Via de kronkelige weg die langs de rotswanden loopt vervolgen we onze weg. Regelmatige zijn er viewpoints en het is zeker de moeite waard om hier te stoppen. Wat een uitzicht. Niet normaal hoe ver je kunt kijken. Op een heldere dag kun je meer dan 100 mijl ver kijken. Ook al is het een in de verte een beetje heiig, kunnen we toch een heel eind kijken. In 2000 is er in het park een hevige brand geweest. Door blikseminslag zijn alle bomen op een aantal bergwanden volledig in vlammen opgegaan. De kale, ondertussen door weer en wind uitgebeten boomstammen staan als grijswitte skeletten op de hellingen. Het heeft een bijzondere uitstraling. Aan het einde kun je kiezen uit twee loops. De rotswoningen liggen hoog tegen de bergwand aan en omdat deze gelegen zijn in een soort van canyon heb je van de ene kant van de rots een mooi uitzicht op deze bijzondere woongemeenschap van oudsher. We stoppen geregeld om te genieten van het uitzicht en de natuur en zorgen dat we mooi op tijd aankomen bij onze tour van half vijf. Een ranger staat al te wachten. Via een smalle rotskloof dalen we af en komen uit in wat 800 jaar geleden een bewoond dorp moet zijn geweest. Heel indrukwekkend hoe deze gemeenschap gewoond en geleefd moet hebben. De groep is te groot en de tijd te kort om alles goed mee te krijgen, maar al met al is het wel de moeite waard om vanuit dit perspectief de omgeving te bekijken. Om Mesa Verde goed te bekijken moet je aldus wel de tijd uittrekken, anders kun je beter een andere beslissing nemen. Wij hebben er geen spijt van. Zeker niet wanneer we na een warm maaltje we aan een kampvuurtje zitten. Omdat er bijna geen lichtvervuiling is, lijkt het alsof de sterren aan de hemel in aantallen vele malen verveelvoudigd zijn. Het is een letterlijk schitterend decor. Wanneer we een shooting star zien hebben eigenlijk weinig meer te wensen over.

Camping: Morefield Campground Mesa Verde National Park
Mile Marker 4 U.S. 160, Mesa Verde National Park, CO 81330
Prijs: 32$ + tax per nacht

De ochtendzon staat al weer aan de blauwe lucht als we wakker worden. Van de sterren is niets meer te zien. Na een lekker ontbijtje pakken we de boel weer in en via verschillende vistapoints rijden we rustig het park uit. Wat een uitzicht heb je hier. Je kunt zó ver kijken. Daar kun je je in Nederland niets bij voorstellen. Het doel van vandaag is Moab. Het landschap verandert weer geleidelijk. Het is vrij groen en glooiend en als we na Cortez Hwy. 193 opdraaien rijzen de rode rotsformaties langzaam voor ons op. Dit stuk weg begint pas echt boeiend te worden voorbij Monticello als we in de buurt komen van The Needles District, een van de drie districten van Canyonlands National Park. Omdat we wat krap zitten in de tijd slaan we dit deel deze keer over. Wel slaan we de zijweg in die leidt naar de ingang van het park. Via een open range gebied waar koeien en kalfjes grazen en rustig langs de kant van de weg drentelen, rijden we naar Newspaper Rock Statepark om even lekker te lunchen. Op een afgevlakte rots met een kleine natuurlijke overkapping erover vinden we allerlei rotstekeningen die door de natives die hier lang, lang geleden leefden gemaakt zijn. Het ligt in een groene vallei omgeven door rode rotsen. Flora die je in dit woestijnlandschap niet vaak ziet. Vanuit hier is het nog 20 mijl naar de ingang van The Needles. Van een vorige reis weten we nog dat vooral de naaldvormige rotsformaties zeer fraai zijn en er zijn een aantal mooie trails te maken. Als we meer tijd hadden, zouden we dat zeker gedaan hebben.

 

Wij keren echter om en rijden via een steeds mooiere weg richting Moab. Moab zelf is een bedrijvig stadje dat zich centreert langs de lange doorgaande highway. In het dorpje vinden we aan weerszijden campings, restaurantjes en in het centrum natuurlijk winkeltjes en het valt op dat er veel winkels zijn waar activiteiten zoals raftingtochten, jeeptours en ander sportieve tochten te regelen zijn. Het is vooral de goede laid back stijl die aanspreekt in dit dorpje. Dat vind je niet heel vaak in de VS. Wij zoeken onze camping op, ACT RV Park. Die ligt ten zuiden van het dorp en ligt nogal open en zonder beschutting. Het is een nieuwe camping en de eigenaren willen er een learning center van maken. Het is helemaal vol. IN de buurt is een zwemwater. Om er te komen is het wel nodig om goede schoenen aan te doen, want je moet nogal klimmen over rotsen en stenen. Op dit drukke memorial Day weekend is het hier ook erg druk. Omdat we voor de zekerheid de kaartjes voor de Fiery Furnace tour van morgen willen ophalen rijden we alvast naar Arches. Het is wel duidleijk dat het een feestweekend is, want er staat een lange rij voor de poort. Amerikanen regelen dit soort dingen meestal niet heel efficiënt en het is een beetje frustrerend om zo lang te moeten wachten. Er wordt gewaarschuwd om morgenvroeg op tijd te komen. Het park is dag en nacht toegankelijk en het visitor center opent al om half acht. Het was dus niet echt nodig om de kaartjes al op te halen. Maar we hebben alvast een glimps van het park gezien en hebben al zin in de dag van morgen.

In Moab doen we wat boodschappen en besluiten om in een Mexicaans restaurant een hapje te gaan eten. Het ligt tegenover Moab activity Center waar we overmorgen de jeep die we gehuurd hebben kunnen ophalen. Handig om te weten alvast, hoeven we dan niet meer te zoeken. Met de drukte valt het nu wel mee. We eten lekkere fajitas en nachos en drinken Corona’s en Tequila. Typisch voor de Amerikaanse restaurants is dat je zodra je bord leeg is deze afgeruimd wordt en je de rekening krijgt. Van natafelen hebben ze hier niet gehoord. Ook niet erg want we slenteren op ons gemak door het dorpje en bekijken wat galerieën en winkeltjes en genieten van de bedrijvigheid op straat. Veel jeeps, motoren en buggy’s te zien én horen. Wanneer je met een camper bent is het toch niet écht een probleem om te parkeren, want er is eigenlijk altijd wel plek om in één van de zijstraten een gratis parkeerplekje te vinden. Na onze omzwervingen gaan we naar de camping terug, zodat ook de ‘Bob’ een drankje kan nemen. De rode luchten gekleurd door de ondergaande zon beloven dat het morgen weer een prachtige dag zal worden. 

Camping: ACT Campground
1536 South Mill Creek, Moab, Utah 8453
Prijs: $44

Op tijd staan we op, voorbereid op een lange rij voor de ingang van Arches National Park. We ontbijten nog niet, maar rijden vast naar het park. Het is half acht. Van een rij is niets te zien. Gelukkig, dat valt mee. Het visitor center hebben we gisteren al aangedaan, wat op zich wel de moeite waard is. Er is een expositieruimte en er wordt een fraaie film getoond. Ook kun je informeren naar de beste trails en uitzichtpunten. In het Fiery Furnace district wordt een door een ranger begeleide tour aangeboden. Omdat het aantal deelnemers beperkt is, is het belangrijk dat je deze tour vooruit boekt. De kans om nog deel te kunnen nemen wanneer je aankomt, is heel erg klein. Wij hebben de tour maanden geleden al geboekt.

Op ons gemak rijden we dan ook via ‘Park Avenue’ overlook, ‘The Court House’ en ‘Balanced Rock’, een drietal bezienswaardige punten naar het vertrekpunt van de tour. Hier eten we ons ontbijtje op en om tien voor negen worden we opgewacht door een vrolijke jonge parkranger die de tour zal begeleiden. De groep bestaat uit een man of 20. Met onze wandelschoenen aan én voldoende water bij ons, gaan we op pad. De rotsformaties van Fiery Furnace lijken wel wat op de schoorstenen van ouderwetse keukenkachels wat de naam van de plek verklaart. Het is een doolhof van dit soort rots torentjes en al gauw zijn we omgeven door rotsen. Prachtige doorkijkjes op de La Sal Mountains en de versteende duinen in het park zijn af en toe te zien. Christian is enthousiast en zorgt goed voor zijn kudde. Het is af en toe klauteren, klimmen en jezelf tussen rotsspleten wringen wat de tour extra leuk en afwisselend maakt. Ook al hebben wij deze tour al eens gedaan is die opnieuw heel erg de moeite waard. Rond het middaguur is de tour voorbij en rijden we richting Devils Garden, het laatste punt van het park. Vanuit hier kun je mooie wandelingen maken naar o.a. Landscape Arch, een 100 meter brede boog die ondertussen wél heel ‘dun’ geworden is. Je mag er ook niet meer onderdoor lopen. Hier ligt ook de enige camping van het park. Ook deze hebben we al lang vooraf gereserveerd, wat extra belangrijk is als het een feestweekend is. Met de slechts 35 plaatsen is deze camping bijna altijd volgeboekt en als we aankomen, begrijpen we ook waarom want de camping ligt prachtig. 

Doordat we de afgelopen week al zoveel indrukken verwerkt hebben besluiten we lekker een paar uurtjes te relaxen op de camping. Lekker lunchen en daarna met een boekje op een stoeltje in de schaduw is geen straf. Een lekker briesje zorgt ervoor dat het heerlijk aangenaam is ondanks de hoge temperatuur. Pas aan het einde van de middag gaan we verder op pad. Eerst nog even de nodige koolhydraatjes eten voordat we de wandeling gaan maken naar Delicate Arch, hét icoon van de staat Utah. Maar eerst nog ‘even’ een stop in het windowsdistrict. Een heel mooi deel ook van het park. De arches en bogen staan in dit deel centraal. Wij lopen naar double arch. Een dubbele boog in de rotsen. Het decor van een van de Indiana Jones films. De start van de 5 kilometer lange trail begint bij Woolfe Ranch. Parkeren is nog een ding, want de parkeerplaats is vrij vol en wat we nog niet eerder meegemaakt hebben is dat de parkeerplaatsen die bedoeld zijn voor RV’s en oversized voertuigen vol staat met gewone auto’s. We wijten het maar aan de drukte. Langs de kant van de weg vinden we toch een plekje en de wandeling kan beginnen.

Eerst via een eenvoudig pad, dat al snel stijgt en we klimmen via een slingerpad de heuvel over. Het pad gaat over op versteende zandduinen een aangenaam oppervlak om op te wandelen, hoewel er een flinke helling in zit. Het is grappig te zien hoe een slinger aan wandelaars omhoog klimt. Het schijnt een favoriet tijdstip te zijn voor deze trail. Na de zandduinen staan we boven een uitgestrekte vlakte en hebben een prachtig uitzicht over de omgeving. Het waait stevig en het pad, dat baadt in het felle zonlicht ligt strak langs de rotswand en is een goede meter breed. Een beetje spannend voor diegene met hoogtevrees. Anderen rennen er bijna overheen. Als dan eindelijk de laatste bocht komt dan worden we beloond voor onze inspanningen want voor ons ligt Delicate Arch als een waardig icoon te schitteren in de ondergaande zon. Werkelijk prachtig. Het is wel een drukte van belang van andere aanbidders. De een zit rustig te genieten, terwijl anderen van rots naar rots springen en anderen weer poseren onder de arch. Die is echter zó hoog dat wanneer we zelf foto’s maken de personen eronder in het niet vallen. Gigantisch. De wandeling terug gaat sneller. Naar beneden is over de versteende duinen goed te doen. We verbazen ons om het aantal, dat nog naar boven aan het klimmen zijn. Ook mensen die slecht ter been zijn of met kinderen. Niet heel slim vinden wij omdat nu de zon snel onder gaat het ook snel donker wordt. Omdat het pad toch wel erg oneffen is begrijpen we niet zo goed waarom hier geen betere waarschuwingen voor gegeven worden. Het is sowieso vreemd dat Amerikanen soms waarschuwen voor de flauwste dingen, maar wanneer het écht spannend wordt moet je het zelf maar uitvinden. Maar goed, in het donker rijden we terug naar de camping waar we uitkijken naar het toetje van de dag, een kampvuur onder een prachtige sterrenhemel. Omdat er in dit deel van het park helemaal geen lichtvervuiling te vinden is, zijn de sterren aan de hemel extra goed te zien. En dat klopt. En ook deze keer mogen we een wens doen als er een ster uit de hemel komt vallen. 

Camping: Devils Garden Campground Arches National Park
Prijs: 25$ per site

Vandaag staat in het teken van Canyonlands National Park en dan een van de andere districten, The Island in the Sky District. En niet met onze camper, maar met een gehuurde jeep. Die moeten we ophalen bij het Moab Activity Center en op ons gemakje rijden we rustig Arches National Park uit. Vanuit Devils Garden is het ongeveer 40 minuten rijden naar de uitgang. Dan nog een kwartiertje naar het verhuurpunt. We kunnen de campers in de straat naast het center parkeren en tekenen de huurovereenkomst. We krijgen een beschrijving mee van de offroad trails die we kunnen rijden, want daar is het ons deze keer om te doen. Als we broodjes ingeslagen hebben en voldoende water in de koelbox met ijs gedaan hebben vertrekken we. We kiezen voor de Gemini Bridge trail.

,p>Een paar kilometer naar de ingang van Arches slaan we linksaf de onverharde weg op. Hoewel je het amper een weg kunt noemen, want binnen enkele minuten stuiteren en hobbelen we over de rotsblokken steil omhoog. Een pittig begin. Gelukkig verandert het heftige eerste stuk snel in een onverhard zandpad met hier en daar rotsblokken waar we met de stevige jeep prima overheen kunnen. Ongeveer halverwege de tour zien we dat er meerdere motoren, buggy’s en jeeps geparkeerd staan. We zijn bij de natuurlijke Gemini Bridge aangekomen. Een korte trail brengt ons naar een diepe kloof waar een natuurlijke brug geslagen is in de rotsen. Wat is het toch een vreemd landschap Ook op deze heldere dag zijn de uitzichten weids en erg mooi. Na de korte stop gaan we verder en de rest van deze trail is een beetje tam. We draaien de highway richting Canyonlands park op en passeren de ingang van Deadhorse Point State Park. Vanuit hier heb je een prachtig uitzicht over de Colorado rivier die in een soort hoefijzer om het bergplateau kromt. Wij rijden echter door. Het is opvallend rustig, ondanks dat het Memorial Day is. In het visitor center halen we de parkkaart op en kiezen een aantal viewpoints uit. Allereerst Grand viewpoint voor het visitor center. We krijgen al een voorproefje van de route die we straks zullen rijden. Daarna rijden we naar Greenpoint overlook, een van onze favoriete uitkijkpunten. Het uitzicht is fenomenaal. Het afgeplatte plateau dat diep onder ons ligt met daarin als een gekruld lint de canyons van de Green River is schitterend. Op een versteende zandduin eten we ons broodje en genieten van het uitzicht. Als je door Canyonlands rijdt is er opvallend genoeg weinig Canyonachtigs te zien. Het is erg groen en relatief vlak. Heel apart. Maar als je bij een van de viewpoints aankomt en naar de rand loopt zijn de uitzichten fantastisch en oneindig ver. We stoppen ook bij Mesa Arch.

 

Een eenvoudige en korte trail leidt ons naar een mooie arch met een oogverblindend uitzicht. Om de boog er op dezelfde manier op te krijgen als sommige screensavers her en der te vinden zijn op het web lukt niet, maar het plaatje is toch erg mooi. Omdat we niet weten hoe lang de back country tocht zal duren, besluiten we te vertrekken. De trail is de Shafer Trail. Vanuit het viewpoint hebben we al gezien hoe de onverharde haardspeldbochtige weg vanuit de rand van de klif naar de vallei afdaalt. Dat wordt nog wat. Als we de eerste haarspeldbocht gehad hebben is er geen weg meer terug. De diepte naast ons is enorm. Twee handjes aan het stuur is geen overbodige luxe. Maar dat het spectaculair is, is ook absoluut waar. Het begin is nog redelijk en op een breder plateau treffen we een gewone personenauto aan. Op de vraag of de weg een beetje te doen is kunnen we nog geen antwoord geven.

Na de afdaling die zo’n klein half uur duurt, weten we het antwoord. Het is géén goed idee dit met een normale auto te doen. We hopen dan ook dat de toeristen omgedraaid zijn. Met een 4-wheel drive is het gelukkig goed te doen en het is een spectaculair avontuur. Beneden aangekomen is één van onze passagiers in ieder geval heel gelukkig dat we heelhuids aangekomen zijn. Maar ook de tocht daarna, die wat minder hoog gaat is erg mooi. Volledig onverhard en we komen langs rotsen en diepe canyons. Op een gegeven moment staan we letterlijk aan de rand die uitkijkt over de beroemde kromming van Deadhorse point statepark. Het is erg leuk om nu ook het uitzicht vanuit hier te bekijken. Iets verderop ligt het punt waar de beroemde eind scène van de Thelma en Louise film eindigt. We stellen ons voor hoe de twee vriendinnen hand in hand, achtervolgd door politie het ravijn inrijden. Die voorstelling lukt aardig, maar wij laten het daarbij. Wij houden onze jeep liever op de weg. Uiteindelijk komt de trail uit op een verharde weg die langs de Colorado ligt. Langs de rotswanden vinden we verschillende klimmers die de steile wanden beklimmen. Ja, deze omgeving heeft voor iedere sportieveling wel iets moois in petto.

Om vijf uur zijn we terug in Moab, halen de jeep door de wasstraat, tanken af en leveren hem weer netjes in. Opdracht volbracht. We doen nog wat boodschappen en gaan naar een andere camping in Moab. De meeste zitten nog vol in verband met Memorial Day. De mooie first come, first serve plekjes langs Hwy. 128 aan de Colorado proberen we maar niet. Jammer want ze zijn erg mooi. De Slickrock Canyon Campground berekent op de feestdag 10$ extra, maar we hebben zin in een biertje en een frisse duik. Dus we kiezen een plek. Al gauw zitten we met een biertje bij te komen van deze intensieve dag. Na een duik in het zwembad steken we de BBQ aan en bakken nog even een hamburgertje. Morgenvroeg even rustig aan.

Camping: Slickrock campground
1301 - 1/2 North HWY 191 Moab, Utah 84532
Prijs: $45 + 10$ toeslag feestweekend

De wekker gaat vandaag niet af en dat is ook wel eens lekker. Op ons gemak beginnen we de dag met een uitgebreid pancake ontbijt. Omdat de afgelopen dagen zo intensief geweest zijn doen we vandaag wat rustiger aan. Natuurlijk kunnen we nog een hike doen in Arches, naar Deadhorse Point State Park gaan of langs hwy. 128 een stukje langs de Colorado rivier te rijden. Allemaal leuke dingen, maar rust is ook wel eens lekker. Bovendien hebben we nog een ritje voor de boeg. Monument Valley is het doel vandaag. We volgend de weg die we een paar dagen geleden gekomen zijn in tegengestelde richting en gaan weer langs de ingang van Canyonlands – The Needles District. Via Monticello en Blanding rijden we verder. In Bluff houden we halt. Een oldtimer staat heerlijk ouderwets roestig en ondanks dat, toch glorieus te glanzen in de zon. Het is een geliefd foto object. Het is het aanplakbord van de Cow Trading company, een prachtig klein galerietje met nu eens een keer geen goedkope tralala, maar mooie indianen houtsnijwerken, sieraden en weefwerk. De eigenaresse is een vriendelijke dame die vroeger in België gewoond heeft. Als ze ons Nederlands hoort praten, schakelt ze meteen over en praat terug met een heerlijk Belgisch accent. Ze adviseert ons om op weg naar Monument Valley eerst een stop te maken bij het nabij gelegen Valley of the Gods statepark, een kleinere, maar veel rustigere versie van Monument Valley. Omdat we vanmiddag een tour gepland hebben doen we dat niet jammer genoeg. Een volgende keer zal dit park zeker op ons lijstje staan. Ook Gooseneck State Park dat een paar kilometer verder ligt is een lunchstop waard. Wij eten ook een broodje met uitzicht over Monument Valley en hebben nu al zin in dit Navajo park. De highway ligt als een lang wit lint in het landschap, met op de voorgrond de contouren van de typerende rotsformaties van Monument Valley.

Precies op tijd arriveren we in Gouldings’ waar we behalve een tour ook de camping gereserveerd hebben. Als je naar Monument Valley gaat moet je goed opletten want het ligt precies op de grens met Arizona en Utah. Als je van de kant van Moab komt is het dezelfde tijd, maar als je vanuit Arizona (grand Canyon/Kayenta komt) is er een uur tijdverschil. De camping heeft alle faciliteiten, zwembad, nette douches, winkel, wasserette en als je een tour geboekt hebt, wordt je voor de receptie opgehaald. Wij dus ook en Don, een rustige Navajo heet ons welkom voor de middagtour die ongeveer 3 uur zal duren. We pikken nog een aantal andere mensen op bij het hotel, dat in het dorpje ligt en vertrekken. Eerst naar een Navajo Hogan, waar een Navajo dame uitlegt hoe Navajo leven, hoe ze weven en dergelijke. Daarna door naar de ingang van het park zelf. Met een camper is het eigenlijk niet te doen om het reservaat in te rijden. De wegen zijn onverhard, met rul zand en met een stevige afdaling. Bovendien kom je met een tour op plekken waar je op eigen gelegenheid niet kunt en mag komen. De tafelbergen (Mesa’s) en Mittens staan indrukwekkend in het relatief vlakke landschap. Bizar. De kleuren zijn mooi rood en tegen de blauwe lucht steken de rotsformaties heel bijzonder af. De scherpe en ronde randen maken dat verschillende rotsen lijken op gedaantes of dieren. Leuk om dat te ontdekken. Don is niet erg spraakzaam maar we genieten toch van de omgeving, de wilde paarden die rondlopen en de koetjes die grazen in het gras. In dit reservaat leven de Navajo nog steeds op hun eigen wijze, soms nog steeds in Hogans. Het gebied is zeer uitgestrekt en het is moeilijk je voor te stellen hoe je hier in het echt zou leven. Bij de fraaie viewpunten stoppen we om foto’s te maken en rond te kijken. Al met al is een tour zeker de moeite waard. Zonder dat, heb je niet echt een idee van de omgeving.

Rond zeven uur worden we weer gedropt bij de camping. In het dorpje is trouwens een supermarkt en restaurant als je nog boodschappen wil doen of een hapje wil eten. Wij gaan voor een BBQ in de ondergaande zon. Het uitzicht dat we hebben is prachtig. (Mocht je alle faciliteiten van een camping is Gouldings’ niet nodig hebben kun je ook uitwijken naar The View. Eerlijk is eerlijk die camping ligt aan de rand van het reservaat met direct uitzicht over de Mittens en ik kan me zomaar voorstellen dat het uitzicht bij de ondergaande zon spectaculair moet zijn) Als de nacht valt, staan er weer ontelbare sterren te fonkelen boven ons hoofd.

Camping: Gouldings RV Park
Prijs: 56$ - full hook-up

Een lange reisdag voor de boeg. The Northrim van de Grand Canyon is de eindbestemming van vandaag. Na een ontbijtje pakken we de boel weer in en vertrekken. Het deel tot Page is niet super bijzonder als je het vergelijkt met de routes die we ondertussen al gezien hebben. Hoe snel je verwend bent…. In Page doen we wat boodschappen. Omdat we in Page al een paar keer geweest zijn gaan we niet meer naar Lake Powell of The narrows. Het is trouwens heel erg druk op de parkeerplaats bij de prachtige slotcanyons. Dat is heel jammer, want ze zijn erg mooi. De drukte verstoort dat plaatje wel. Bij Horseshoe Bend eten we een broodje en ook hier wemelt het van de toeristen. De korte wandeling naar de hoefijzervormige kloof en Colorado die in de diepte stroomt, slaan we ook over.

 

In plaats daarvan hebben we een aantal alternatieven op het programma. We volgen niet de Hwy. 89 van Page naar Kaan, maar de alternatieve, scenic route onderlangs. De Hwy. 89a gaat via Marble Canyon. De weg is prachtig en je krijgt al een idee van de machtige plateaus van de Grand Canyon en zien hoe de Colorado als door een met een kartelmes uitgesneden kloof in het landschap ligt. Bij de Navajo Bridge stoppen we. Naast de autobrug is een aparte loopbrug gemaakt, zodat je op je gemak rustig kunt kijken hoe de emerald groene Colorado rivier onder ons door glijdt. De heldere, glinsterende kleur is een prachtig contrast met een rots landschap eromheen. De rotsen aan weerszijden richten zich hoog op.

Na de brug volgen we de bordjes naar Lees Ferry. Een natuurgebied waarvoor je entree moet betalen of je National Parkpas kunt gebruiken. De weg gaat langs prachtige rotsen, waaronder weer een plek met een aantal balancerende rotsen die heel vreemd en groots staan te ‘wiebelen’ op hun sokkel. We rijden nog een paar kilometer verder en komen aan bij een kleine parkeerplaats aan de Colorado rivier. We horen de machtige rivier al en we zijn aangenaam verrast dat we zo dichtbij zijn. We lopen naar de rivier en er zijn zelfs een paar natuurlijke strandjes, die we vanaf de brug ook al gezien hebben. Dat we er 20 minuten later zelf zouden liggen hadden we ook niet kunnen denken.

De rivier stroomt stevig, maar de eerste meters zijn relatief zonder hevige stroming en het koude water kan ons toch niet tegenhouden om een duik te nemen. Heerlijk fris koelen we lekker af en genieten van de "tubers" die op hun opblaasbare eenpersoons raftjes langs komen dobberen. Dat lijkt ons ook erg leuk om te doen. Kijken is ook leuk en we genieten dan ook van de rust op dit speciale plekje, dat overduidelijk nog niet door de grote toeristenmassa’s ontdekt is. Er is trouwens ook een camping, die ook erg rustig lijkt.

Na een uurtje zonnen en gelegen te hebben rijden we toch door. Het landschap blijft mooi en als we bij Jacob Lake aankomen, wordt de vegetatie ook meer en groener. Vanuit Jacob Lake, waar een handelspost, benzinepomp en een aantal campings te vinden zijn is het nog een uur rijden naar de ingang van de Grand Canyon. De weg is heel goed onderhouden en nogmaals verbaast de vegetatie ons zeer. Als we dichterbij komen liggen aan weerszijde van de weg brede, groene weides waar hertjes grazen en een kudde bizons liggen. Het is bijna niet voor te stellen dat aan het eind de diepe canyon moet liggen. Wat ook opvalt, is dat hier jaren geleden een flinke bosbrand geweest moet zijn. De geblakerde boomskeletten staan nog in grote aantallen tussen de jonge, frisse maar nog kleine nieuwe bomen en struiken. Dat is nu eenmaal ook de natuur.

In het park vinden we de ruime camping al gauw. Langs de camping kun je een trail doen naar de canyon. Het uitzicht valt in die zin tegen dat je geen verre uitzichten hebt. Dat komt doordat je kijkt om een soort vertakking van de grootse Grand Canyon. In het visitor center legt een ranger uit op welke punten je wat het beste kunt gaan zien. Omdat hier dus weer een uur tijdverschil is met Monument Valley hebben we een uurtje extra en we kunnen daardoor op ons gemak rijden naar Cape Royal, het viewpunt bij uitstek voor een prachtige zonsondergang.

 

Eerst stoppen we nog bij de Lodge, waar op het terras de houten comfortabele zitstoelen met uitzicht over de rim al bezet zijn. Hier is het uitzicht al een stuk beter als vanuit de camping. Toch willen we meer en als rupsje nooit genoeg rijden we de 45 minuten naar het sunset punt. Wat opvalt, is dat het veel minder druk is dan in de South Rim zoals wij het ons herinneren. Dat kan kloppen want slechts 10% van de Grand Canyon bezoekers neemt de moeite om de relatief lange route naar de noordkant te maken. Dat vinden wij niet erg, want het is heerlijk om eens in alle rust te genieten van het spectaculaire uitzicht. Want dat is het. We volgen een mooi pad, waar langs bordjes staan die aanduidt wat de flora en fauna in de omgeving inhoudt. Het eerste punt Angels Window is inderdaad prachtig. In een hoge muur van rots lijkt een raam gehakt te zijn, waardoor je het blauw/groene water van de Colorado kunt zien liggen. Het viewpunt voor de sunset is nog een minuut of vijf doorlopen en ook hier is het relatief rustig. Een aantal fotografen en toeristen kijken naar de imposante weidsheid die voor ons ligt. Ongekend. Het lijkt alsof je vanuit deze kant veel dichter ín de Canyon bent en er bijna onderdeel van bent. Ook heb je zicht op de afgeplatte plateaus waardoor het contrast met de diepe kloven nog groter wordt. Als de zon onder is gegaan, verlaten we het punt om terug te rijden naar de camping. Het wordt snel donker en het is opletten voor wildlife dat in de schemering vaak langs de weg loopt. Zonder ongelukken komen we aan en al snel knappert er een kampvuurtje en de bedrijvigheid op de camping heeft een fijne sfeer.

Camping: North Rim Campground Grand Canyon National Park
Prijs: 18$ per site

Vandaag gaat de wekker wel heel vroeg af want als je de zonsondergang gezien hebt in de Grand Canyon wil je toch ook de zonsopkomst zien. Die gaat vandaag op om 5.08 dus om half vijf staan we op. Het is ongeveer 25 minuten rijden naar het vistapunt bij Point Imperial. We zijn zo goed als alleen. En precies op tijd zien we hoe de oranje zon haar kopje boven de rand van het plateau uitsteekt. De rust en de stilte zijn overweldigend. De kleuren, in tegenstelling tot het avondzonnetje wat minder. De donkere schaduwen liggen nog te veel over het land om de diversiteit aan kleuren te kunnen zien. Dat is niet erg want op dit mooie plekje doen we kalm aan, bakken eitjes met spek, komen rustig bij van de korte nacht en na een tijdje lopen we terug naar het uitkijkpunt. Hoewel vanuit de deur van onze camper kon het uitzicht eigenlijk niet mooier zijn. Met een heerlijk rustmoment voor onszelf is dit toch wel een fijne manier om de dag te starten.

 

Omdat we om tien uur een afspraak hebben voor een tour in Jacob Lake hebben we nog tijd om naar een ander viewpunt te rijden. Die ligt bij de Lodge en is misschien qua ligging nog wel de mooiste. Bright Angel Point is spectaculair. Over een muur van rotsen loop je als het ware de canyon in en aan weerszijde vouwt de canyon zich onder en voor ons uit. Waanzinnig mooi. Hier is het wel wat drukker inmiddels, met vooral veel Aziatische toeristen die vooral heel veel foto’s maken van elkaar. We weten al dat het een uur rijden is naar Jacob Lake. We stoppen nog even bij de bizons in de weide en voor een overstekende coyote. Mooi op tijd komen we aan en de kleurrijke Suburban van onze gids Jeff, van American West Scenic Adventures Adventures staat al te wachten. Later blijkt dat hij er al een uurtje staat, want verwarrend als het is, is ook hier in Jacob Lake dat in Utah ligt weer een uur tijdverschil met de North Rim dat in Arizona ligt. Jeff vindt het niet erg gelukkig. Hij is een erg vriendelijke man, die er duidelijk veel zin in heeft om ons vandaag mee te nemen naar een van de geheime plekjes in de Vermillion Cliffs, the White Pocket. We hebben er al over gelezen en foto’s van gezien, vandaar dat we ook gekozen hebben om deze tour te boeken. Om er te komen kan echter niet met een camper en omdat het zo ver van de openbare weg afligt, een weg die bovendien over onverharde wegen en rul zand gaat is een tour een ideale oplossing. Jeff vertelt geanimeerd over de omgeving, de California Condor die in dit gebied leeft en wijst ons hun habitat aan. De tour met de comfortabele Suburban is prima te doen zo en Jeff is voorbereid op allerlei oponthoud, van een schep tot een satelliettelefoon. We maken ons dan ook geen zorgen om zo ver off-road te gaan.

Na een dik uur rijden komen we aan op de plek waarvoor we gekomen zijn. De witte, slagroom, puddingachtige rotsformaties liggen als een vreemd buitenaards landschap voor ons. Nog niet eerder hebben we zo’n apart landschap gezien. Er staan nog 2 andere jeeps op de parkeerplaats die hier duidelijk ook overnacht hebben, maar verder dan dat is er niemand. Het gebied is relatief klein, maar de leegheid, de kleuren en sculpturen in de rotsformaties is heel bijzonder. Het is erg warm, maar de droge hitte is goed te hebben en met een petje op, goed ingesmeerd en met voldoende water lopen we de versteende duinen in. Jeff weet allemaal mooie plekjes te vinden en leidt ons als een prima gids door het gebied. Hij wijst bloemen en plantjes aan die er groeien en vertelt over de dieren die hier leven. Heel interessant en leuk in combinatie met de vrij eenvoudige wandeling. Af en toe is het klimmen en klauteren, maar dat maakt het juist extra leuk. Deze tour is voor jong én oud te doen.

In de schaduw van een rots zitten we lekker even bij te komen en eten een snack en brengen de vochtbalans weer op peil door een flesje water te drinken. Doordat het afgelopen week geregend heeft, liggen hier en daar een soort van vijvertjes in de rotsten. In het water zwemmen talloze dikkopjes. Over een tijdje moet het hier wel wemelen van de kikkers. Toch schijnt maar een fractie de zomer te overleven. Maar ook dat is de natuur. Na een dikke 2 uur komen we bij de auto terug en rijden dezelfde, mooie weg terug. We hebben absoluut geen spijt van dit bijna dag vullend programma. Het is bovendien een mooi alternatief voor de beroemde Wave, een geliefd en bijzonder natuurgebied dat slechts door een handjevol bezoekers per dag bezocht mag worden.

Rond vijf uur zijn we terug bij onze campers die trouw staan te wachten en rijden na afscheid genomen te hebben van onze gids én nadat we op zijn advies in de handelspost een paar overheerlijke koekjes gekocht hebben richting Kanab. Kanab is een leuk stadje waar een gezellige bedrijvigheid heerst. Leuke restaurantjes, winkeltjes en een naar horen zeggen leuk filmmuseum dat gratis is vind je hier. Bij het visitor center kun je je laten voorlichten over de activiteiten in de omgeving. De moeite waard om er te stoppen want dit gebied heeft een boel geheimen die voor de snelle toerist verborgen blijven. Kanab is zo’n beetje het knooppunt tussen Bryce Canyon dat in het noorden ligt of Zion National Park dat in het westen ligt. Mocht je een mooie camping zoeken tussenin is een plekje op Coral Pink Sanddunes State Park de moeite waard. Een kleine, eenvoudige, maar erg mooie camping aan roze poederzandduinen. Reserveren is wel aan te raden. Wij rijden echter door naar een andere plek. De Zion Ponderosa Ranch RV Park. Deze camping ligt op 5 mijl van de weg die leidt naar Zion. Het landschap is weer anders. Ranchland, prachtige Amerikaanse ranches, grazende paarden en koeien in de wei in glooiend landschap. Als we arriveren door de poort is de aanblik op dit resort anders dan alle campings waar we eerder geweest zijn. Er staan cabins, Chuck wagons (huifkarren), een midgetgolfbaan en een riant, luxe zwembad met glijbanen. Overal bedrijvigheid. Het lijkt misschien nog het meest op een Europese camping en er wordt van alles georganiseerd. Na deze intensieve dag hebben wij vooral behoefte aan een drankje en een hapje en als we geïnstalleerd zijn op onze plek is dat precies waar we voor zorgen.

Zion Ponderosa RV Park 
Twin Knolls Road, Zion National Park 
Prijs: $55 per nacht 

Jammer genoeg gaat het zwembad pas om 10 uur open en omdat we vandaag naar Zion National park willen hebben we geen zin om daarop te wachten. Vanuit de camping is het 20 mijl. Als je via deze weg binnenkomt in Zion moet je door 2 tunnels. Omdat deze zo smal zijn, moet de ene kant afgesloten worden om campers door te kunnen laten. Hiervoor moet je een toeslag van 15$ betalen waarmee je twee keer door de tunnel mag tijdens je verblijf in het park. De indrukwekkende checkerboard mesa ligt als een welkombord voor ons. Het met een beetje inlevingsvermogen schaakbordpatroon op de bergwand is heel goed zichtbaar. De prachtig aangelegde weg langs de steile rotswanden van de kliffen om ons heen heeft weer een heel andere sfeer dan de andere plekken waar we geweest zijn. Het voelt kleiner en intiemer. Het doet de naam van het park, Zion dat God of Goddelijke betekent, eer aan. Na een half uurtje komen we aan bij de kruising in het park dat niet toegestaan is voor auto’s en campers. Dit deel van het park is alleen toegankelijk te voet, per fiets of met de gratis shuttlebus die zeven stops maakt op de scenic route. Wij slaan dus af naar het visitor center. Het is wel duidelijk dat het erg druk is. Beide campings van het park zelf zijn vol. We vinden gelukkig een parkeerplekje om even wat informatie op te halen in het visitor center en rijden daarna naar onze camping die een kilometer buiten het park ligt. Ook naar het dorpje Springdale gaan vanuit het visitor center shuttlebusjes, zodat je je auto helemaal niet nodig hebt.

Onze plekjes op de Zion Canyon RV campground zijn gelukkig al vrij. De camping ligt eigenlijk net zo mooi als de populaire Watchman Campground van het park zelf. Na het eten van een eenvoudige lunch strekken we de benen vast en laten de shuttlebus voor wat hij is en binnen 10 minuten lopen we naar Zion Outfitter waar we schoenen, watersokken en stokken huren om de trail door the Narrows te kunnen doen. Het water kan in het voorjaar nog erg koud zijn, dus bereiden we ons liever voor. Na de juiste schoenen gekozen te hebben en onze eigen boots in een locker achtergelaten te hebben lopen we via een loopbruggetje als voetgangers het park binnen. Goed dat we onze national parkpas niet vergeten zijn. Binnen vijf minuten staan we in de rij voor de shuttlebus. Dat we niet de enigen zijn is wel duidelijk. Ons doel is dus the Narrows, een wandeling door de Virgin River die ook langs de camping loopt en langs de hele scenic route die de shuttlebus volgt. Onderweg kun je op verschillende punten op en afstappen om rond te kijken of andere trails te gaan doen. Angels Landing is een hele populaire, maar vrij extreme intensieve wandeling. Niet voor ons. Wij kiezen voor de koude rivier.

Als we aankomen op het laatste punt van de shuttlebus stappen we uit. Een goed aangelegd pad, waar je ook af kan om vast lekker naar de rivier te gaan, loopt naar het startpunt van de trail. Aan het begin wemelt het van de mensen die pootje baden of rots torentjes aan het bouwen zijn van grote kiezels. Wij gaan echter de narrows in. Door in het begin enkel hoog en al gauw kniehoog water, waden we door de rivier met aan weerszijde hoge rotswanden. De rivier varieert in breedte van zo’n 8 tot 15 meter breed. Soms is het water rustig, dan weer met stevige stroming of ver grote dikke rots kiezels, afgerond door het stromende water. Omdat de buitentemperatuur zo warm is, beeft het water heerlijke verkoeling. Het is helemaal niet zo koud als we dachten en moet goede stevige waterschoenen zou het vast ook te doen zijn geweest. Toch zijn we blij met onze schoenen en stokken want het maakt het lopen wel makkelijker. Soms wordt het water zo diep als ons middel en op sommige plekken nog dieper. Leuk en spannend, zonder dat het gevaarlijk wordt. We lopen zo een uur de canyon in en proberen ons echte avonturiers te voelen. Niet heel makkelijk omdat er zoveel andere ‘avonturiers’ zijn. We vermoeden dat de echte avonturiers stukken verder lopen dan wij zullen doen, want je kunt tot 12 mijl de canyon inlopen en het schijnt dat de rotswanden dan op armbreedte afstand tot elkaar komen. Zo ver komt het voor ons niet. Je kunt niet alles hebben.

Wij draaien op een gegeven moment om en op ons gemakje wandelen we terug en nemen de shuttlebus naar het beginpunt. We laten de andere viewpoints voor wat we zijn en besluiten naar het zwembad op de camping te gaan. Even relaxen is ook belangrijk. In het water vinden we verkoeling en zonnebaden nog even lekker na. Bij de camper drinken we een aperitiefje met op de achtergrond de imposante top van de Watchman rots in het volle licht van de ondergaande zon. In plaats van een vertrouwde BBQ of pasta op de camping gaan we lekker uit eten bij the Spotted Dog, een goed restaurant aan de overkant van de straat. En inderdaad eten we een heerlijke steak en forel. Een lekker afsluiting van de dag.

Zion Canyon RV Resort 
479 Zion Park Blvd., Springdale Ut 84767
Prijs: $49 

Opnieuw schijnt de zon al volop. Het zal een erg warme dag worden. Vandaag laten we al het natuurgeweld achter ons en rijden naar de hoofdstad van de wereld, Las Vegas. Na een rit over Hwy. 15 ligt Las Vegas na een paar uur in het vizier. Deze keer slaan we de scenic byway via Valley of Fire Statepark, met een beetje pijn in ons hart, over. Jammer, want het park is een écht pareltje. Je kunt niet alles hebben en na de intensieve weken die achter ons liggen, lonkt een middagje aan het zwembad toch ook heel erg. Eerst halen we onze huurauto voor de komende dagen op. Dat is wél zo handig wanneer je in Las Vegas rond wil rijden. Een camper is dan niet heel erg handig. Wij leveren onze campers pas maandag in en zullen dan ook op één van de campings in Las Vegas verblijven.

Oasis Las Vegas RV resort is de plek waar we de laatste twee nachten zullen verblijven. Het ligt slechts 5 mijl van the Strip vandaan, vlakbij het vliegveld. De oprit, met tropische palmbomen aan weerszijde doet tropisch aan. Als we uitstappen is de temperatuur zeker óók tropisch te noemen. Het kwik stijgt over de 40 graden. Als we ingecheckt hebben en onze camper staat op z’n plekje met draaiende airco schieten we in ons badgoed en snellen naar het zwembad voor verkoeling. Na een duik eten we een sandwich in het restaurant en blijven daarna lekker de rest van de middag onder een palmboom in en rondom het zwembad liggen. In het zwembad liggen nog meer campinggasten die duidelijk een weekendje vrij hebben en ‘los’ gaan. In Las Vegas kan veel en het is dan ook geen probleem dat de badgasten met een borrel in de hand lekker staan te chillen in het verkoelende water. Sommige zelfs mét een sigaretje. Dat is voor Amerikaanse begrippen ‘NOT done’, maar hier kan het. Rond een uur of zes kleden we ons om en stappen in de auto op weg naar The Strip, zoals las Vegas Boulevard ook genoemd wordt. De 6 mijl lange ‘Strip’ is aan weerszijde volgebouwd met Themahotels in alle kleuren, maten, de een nog protseriger dan de andere. Overal lichtjes en bedrijvigheid. Wij gaan eerst even shoppen in de Fashion Show Mall dat naast het Treasure Island Hotel ligt. Het winkelcentrum is een walhalla voor shoppers met 240 winkels. Niet te doen als je maar eventjes hebt. De bestellingen van thuis worden afgewerkt en daarna gaan we op zoek naar een plekje om lekker een hapje te gaan eten. We nemen de auto weer mee en parkeren bij het Caesars Palace hotel in een van de parkeergarages waar je (nog) gratis kunt parkeren. Sommige hotels hebben ook gelegenheid om de camper te parkeren. Er is ook sprake van dat er voor parkeren betaald moet gaan worden, maar dat is nog niet overal geïntroduceerd.

Hoe dan ook is het prettig om vervoer te hebben in Las Vegas, want de monorail én de trolley die langs de Strip gaat is vrij druk en bovendien moet je toch wachten. We lopen het Forum van Caesars Palace binnen. Het Forum is een mooie overdekt winkelcentrum, met volop restaurants en designershops. Wij hebben goede recensies gelezen over de Cheesecakefactory en lopen er eigenlijk direct tegen aan. We moeten even wachten voordat een tafeltje klaar is, maar dat duurt niet lang. Behalve de beroemde cheesecakes, waarom dit restaurant bekend is, hebben ze ook een goede kaart en al gauw blijkt dat de gerechten ook écht goed en lekker zijn. Wij eten onze steak en visje op. Ruimte voor een punt cheesecake is er jammer genoeg niet. Misschien ook maar beter. We lopen onder het wolkendek over het mooi aangelegde romeins/Griekse stad door en wandelen door naar buiten. De temperatuur is nog steeds hoog en het is behoorlijk druk op straat. Het Belaggio hotel ligt naast het Caesars Palace en elk half uur is er een spectaculaire fonteinshow. We zijn net op tijd als we de eerste klanken horen en de lichten en waterstralen de lucht in schieten. Altijd weer heel imposant. We drentelen nog wat rond en houden het dan voor gezien. Ook al sluit Las Vegas nooit en schijnen de lichten hier áltijd, gaat ons lichtje toch wel uit. 

Camping: Oasis RV Resort 
2711 W. Windmill Lane, Las Vegas NV89123
Prijs: $59 

Eerst lekker een beetje uitslapen. Dat is natuurlijk wel het voordeel als je geen kilometers hoeft te maken. Een duik in het zwembad en daarna een ontbijtje in het restaurant van de camping. Onze boodschappen zijn zo goed als op en we hebben geen zin meer om nog een keer naar de supermarkt te gaan. Voor 6$ voor toast, eieren en spek kun je daar ook niet echt heel moeilijk over doen. Na het ontbijt vertrekken we opnieuw naar een winkelcentrum. Dit keer één van de twee Premium Outlets. Wij kiezen voor de “North” versie. Een grote variatie aan designershop is hier te vinden met artikelen die over het algemeen met flinke kortingen aangeboden worden. Het winkelcentrum is niet overdekt, maar sprinklers en luifels zorgen ervoor dat de winkelaars het niet ál te warm hebben. Als je van shoppen houdt, kun je ook hier je hart ophalen.

Na een paar uurtjes houden we het voor gezien en gaan weer lekker bij het zwembad liggen. En net als de avond ervoor vertrekken we tegen de avond pas naar de Strip. Overdag is het daarvoor écht te heet. Deze keer parkeren we bij het Venetian hotel. De uitstraling is luxueus en vrij licht, vergeleken met Caesars Palace. Het is een enorm hotel en we lopen een hele tijd rond, langs winkels, restaurants én natuurlijk de casino’s met de slotmachines, blackjack tafels. Overal pokerfaces. Wij wagen een klein gokje, maar zijn vooral gekomen om rond te kijken van alle gekke toestanden hier in deze bijzondere stad. We nemen een kijkje bij de gondels door de ‘kanalen’ van dit surrogaat Venetië en via de kantelen van de brug zien we een mooi terrasje waar geblokte tafelkleedjes ons lonken om een hapje te komen eten. Het thema past niet helemaal bij de setting ‘Beers & Burgers’ maar de hamburger smaakt voortreffelijk. Het eten in Las Vegas is niet echt duur. De drank echter wél. Je moet flink in de buidel tasten voor een biertje en wijn is al helemaal niet te betalen. 14$ voor een glas wijn vinden wij namelijk best flink aan de prijs. Maar goed, je leeft maar ééns en we klinken op een geslaagde vakantie. Na het eten lopen we nog wat rond, maar animo om nog meer casino’s in te gaan of naar Fremont Street (het oude, overdekte Las Vegas waar iedere avond een lazershow gegeven wordt) hebben we niet meer. Wij houden het voor gezien.

Camping: Oasis RV Resort 
Prijs: $59

Vanochtend staat in het teken van inpakken en de camper opruimen. Bij de U-haul locatie die op een kilometer afstand van de camping afligt aan Las Vegas Boulevard vullen we de propaantank en de rit naar Cruise America duurt ongeveer 20 minuten. De locatie ligt in Henderson en is vrij gemakkelijk gevonden. Om de hoek ligt een tankstation en we vullen de benzinetank op dezelfde stand als waarop we deze meegekregen hebben. Zonder brokken arriveren we en leveren de campers in. Het is vrij druk met mensen die terugkomen én die nog een reis voor de boeg hebben. Alles verloopt snel en omdat wij de auto meegenomen hebben, hoeven we ook niet te wachten op een taxi. Voordat we de camper inleveren rijden we nog even langs de Premium Outlet ‘South’ die op 1 kilometer van de inleverlocatie van Alamo afligt en op slechts 5 minuten van het vliegveld én de Oasis Camping waar we net vandaan komen. Ruimte in onze koffers is er eigenlijk niet meer en we zijn er dan ook alleen om de tijd tot het inleveren van de auto te doden. Rond een uur of één droppen we de auto. Ook dat verloopt heel soepel. We ontvangen een bonnetje met de kilometerstand en extra kosten, omdat we voor een grotere auto gekozen hebben. Met de gratis shuttlebus worden we naar de vliegterminal gebracht. De terminal is nog niet open en we moeten nog even wachten. Daarna verloopt alles snel. Online inchecken hebben we gisteren al gedaan en onze boardingpasses kunnen we op het vliegveld gewoon uitprinten (of opslaan op onze telefoon). Ook de security verloopt soepel.

Daarna begint het lange wachten. Bij de gates is niet heel veel te beleven en het is totaal niet te vergelijken met bijvoorbeeld Schiphol luchthaven. Een winkeltje her en der, wat eettentjes en dan houdt het toch gauw op. Gelukkig is het vliegtuig op tijd en op het afgesproken tijdstip rolt het vliegtuig naar de vertrekbaan en enkele minuten later verdwijnt de Amerikaanse bodem onder ons voor een lange vlucht naar huis. Die verloopt prima. De service van het cabinepersoneel is goed en ook de maaltijden zijn in orde. De overstap in Londen verloopt min of meer het zelfde als op de heenreis. Met een bus gaan we naar de terminal voor onze vlucht naar Amsterdam. We hoeven niet meer door de douane, alleen security. Heel veel tijd over is er niet en we hebben de bijna twee uur tussen beide vluchten eigenlijk wel nodig. Mooi op tijd landt ook de tweede, kortere vlucht naar Amsterdam en in no time zijn ook de koffers er. Een laatste ritje met de pendelbus naar P3, waar onze auto staat te wachten. Die is gauw gevonden. Koffers erin en voor we het weten zitten we ‘fijn’ in de avondspits richting het zuiden. De eerste en enige file van deze reis. Ach, dan weten we meteen dat we weer in ons drukke kikkerlandje aangekomen zijn na een grandioze reis door het prachtige en uitgestrekte Amerika.

Totaal gereden mijlen / kilometers: 2170 mijl / ca. 3500 kilometer
Totale benzinekosten: ca. $510,-
Totale excursiekosten: ca. $360,- p.p.