Brussel Midi - TGV Parijs - Seattle - Anchorage

Naar een jaarlijkse gewoonte brengt 'goede vriend' Janus ons naar de start van onze reis. Waarvoor een woordje van dank Janus! om 7u rijden we naar Parijs met de TVG en van hieruit vliegen we op Seattle. Na een vlucht van 11u staan we met onze voetjes terug op de grond en checken we in bij Alaska Airlines voor een vlucht van 3u20 minuten met als eindbestemming Anchorage. Mijn uurwerk geeft aan dat het ondertussen dinsdagmorgen 4u15 is geworden, maar we zijn terug in de tijd gevlogen en dus is het nog maar maandagavond 18u15! De tijdzone is dus -10u. Wat ons al onmiddellijk opvalt is de rust die ons tegemoet komt als we de luchthaven buitenkomen. Tijdens de landing vliegen we over de bergen met veel sneeuw en opeens doemt Anchorage op uit het niets. Het duurt niet lang of we kruipen onder de lakens in Guesthouse Anchorage Inn.

Dag 2 - Anchorage

Vandaag hebben we tijd om de grootste stad van Alaska te bezoeken. De stad is gelegen aan de oever van de Cook Inlet en aan de voet van de Chugach Mountains. We wandelen door de Avenue's, parken en lopen eens door de shops. 's Avonds gaan we eten in het Glacier Brewhouse. Reserveren kan je hier beter wel doen want we hebben toch een uurtje moeten wachten. Maar dat was zo erg niet omdat deze zaak een microbrouwerijtje heeft en ondertussen kunnen we de Pale Ale, Amber en Blond bier van het Brewhouse eens uitproberen. Amerikanen zijn ook zeer joviaal en maken graag eens een praatje met ons. De startzin is uiteraard altijd 'Where you come from ?'.

Dag 3 - Anchorage - Girdwood - Portage

'The yellow cab' brengt ons rond 10u naar Cruise America waar we een uitgebreide uitleg krijgen over onze mobilehome type C19. We installeren de potten en de pannen en ons eigen gerief. Daarna tanken we hem vol en gaan we naar de supermarkt de nodige spijzen en dranken inkopen. Ondertussen is het al drie uur in de namiddag geworden. Na een lekker belegd broodje en een Starbucks koffie zetten we aan richting Girdwood het skioord van Alaska. Onze taxichauffeur van deze morgen vertelde ons dat het weer niet normaal was voor de periode van het jaar. Veel te koud en normaal moet alles al groen zien. Het beeld is anders : alles ziet nog bruin, op de bergen nog veel sneeuw en in de voortuinen en langs de weg de hopen geruimde sneeuw die langszaam liggen te smelten. De temperatuur komt hier nog niet boven de 10 graden. Uiteraard kunnen we het ons niet laten om eens een kijkje te gaan nemen bij het Alyeska skioord. Alle kabelliften liggen reeds stil maar achter het Alyeska Topresort vertrekt nog steeds de kabelbaan naar de Mt. Alyeska. Ondertussen is de zon verdwenen en begint het serieus te regenen. De wolken dalen naar beneden en de Portage Glacier is hierdoor ook niet te zien. We camperen 'wild' niet ver van het meer in Portage en het is lekker koud.

Dag 4 - Portage - Kenai - Homer

De hele nacht heeft het pijpenstelen geregend! Maar we vonden het best wel gezellig. Het was wel maar 4 graden in de mobilhome als we opstonden. Snel de kleren aan en rijden! We rijden terug de Seward Highway op en via de Turnagain Pass richting Kenai. Via de Sterling Highway krijgen we links van ons de Kenai Rivier. In deze rivier wordt in de zomer massaal gevist op zalm en met de hoop een nieuw wereldrecord te vestigen. Het record dateert van 1985 en toen werd een 44 kg zware king salmon uit de rivier gevist. In Kenai bezoeken we 'the old town', de goed bewaarde houten huisjes dateren van begin de jaren 1900 en de Russchisch orthodoxe kerk. De Russen hebben in 1867 Alaska verkocht aan de VS. Vandaar ook nog de russische naamdorpen zoals Nikolaevsk en Ninilchik. Onze eerste moose krijgen we ook te zien langs de weg. Dit imposant beest laat je maar beter gerust als zijn haren rechtkomen en zijn oren achteruit gaan liggen. Via Sterling Highway komen we in Homer aan de Kachemak Bay met zandstranden! Ja daar is het nu net geen weer voor. De Homer Spit is een landtong in de baai en hier vind je mobilehomeparken, winkeltjes, restaurantjes maar de gebouwen op zich zijn bezienswaardig. We zijn hier een kroeg binnengestapt waar ieder plaatsje aan de muur en plafond wordt ingenomen door een dollarbiljet waar iets gek op staat geschreven met datum en naam. We checken in op het rustige RV Park Oceanview met water, electriciteit, douches en zelfs WIFI!

Wellicht heeft het hoog in de bergen gesneeuwd deze nacht want we zien auto's met een laagje sneeuw. Een boottocht naar een gletsjer of een mooie wandeling zit er vandaag ook nog niet in.  Nog steeds regen en sneeuwnat. Rond de middag houden we even halt in Soldotna om nog wat inkopen te doen en tijd voor een Starbucks koffieken. Op de eerste pagina van de krant staat dat sinds de opmetingen er nog nooit sneeuw gevallen is in deze periode van het jaar. Geloof het of niet maar het is echt! Blijkbaar zijn de mensen ook al depressief omdat de lente nog niet in het land is. We laten het toch niet aan ons hart komen en rijden verder naar Seward, de toeganspoort tot Kenai Fjords National Park. Dit park geeft een overvloed aan wildlife en imposante gletsjers dat je met een boottocht kan bewonderen. Benieuwd of dit morgen gaat lukken. Maar net ten noorden van Seward ligt de Exit Glacier die je via de weg kan bereiken  als hij open is maar het bordje 'Road closed' zegt meer dan genoeg. Maar zelfs dit houdt ons niet meer tegen. We gaan verder te voet richting de gletsjer (we zijn trouwens niet alleen) en de reden waarom de weg nog afgesloten is zie je meer dan duidelijk. Pakken sneeuw liggen nog tot midden de weg. Ondertussen is het zelfs gestopt met regenen en komt de zon er door. Van aan het Visitor Center tot aan de Edge of the Glacier is het ploeteren door de één meter hoge sneeuwlaag. Geen nood mijn nieuwe 'snowboots' brengen mij hier gemakkelijk doorheen. We bereiken de ijstong en krijgen nog een zwarte beer te zien hoog in de bomen ver van ons weg. We installeren ons in op het RV Waterfront Park met zicht op de Resurrection Bay.

Lekker geslapen en jawel de zon schijnt bovenop de bergen. Zoals het liedje 'alles ziet er anders uit als de zon schijnt'! Tijd dus voor een boottocht. Om 11u30 schepen we in op de Orca Cruiser van Kenai Fjords Tours. Deze 6u durende boottocht vaart langs de kust van het National Park. Onderweg varen we langs de rotseilanden Rugged Island en Chiswell Island waar duizenden vogels huizen. We zien ook zeeleeuwkolonies en otters. De schipper doet er alles aan om ons zo veel mogelijk van het wildlife te laten zien. En ja we hebben geluk we zien een walvis die eens zwaait met zijn enorme staart en weer snel ondergaat. Later op de dag zien we er nog enkele passeren. We zien ook nog berggeiten en drie zwarte beren die de heuvels van de cliffen beklimmen op zoek naar eten. Het onvergetelijke schouwspel is de Aialik gletsjer. Dit is een rechtstreeks in zee kalvende gletsjer. Prachtig om dit te zien. Dit was toch al veruit de mooiste boottocht die we ooit gemaakt hebben in ons leven

Als de GSM om 7u afloopt zien we door ons venstertje de zon al stralend schijnen. Geen wolkje aan de lucht! Dus tijd om snel in te pakken en te genieten van de schitterende panorama's onderweg. We moeten dezelfde weg terug tot in Anchorage die we de vorige dagen in het mindere weer hebben afgelegd. Uiteraard is dit nu genieten! We stoppen nu bij ieder uitkijkpunt en maken de mooiste beelden van de Chugach Montains en de Turnagain Arm. De meren liggen wel nog voor het grootste gedeelte dichtbevroren en op sommige licht nog een sneeuwtapijt. We brengen ook een bezoek aan het Alaska Wildlife Conservation Center waar we elanden, kariboes, muks oxen, buffels, zwarte en bruine beren kunnen opserveren. Als we Anchorage bereiken wordt er weer vol getankt en maken we een paar mooie beelden van de skyline. We rijden nu noordelijk van de stad weg. We stoppen aan de rand van het dorp Wasilla en overnachten op 'Big Bear RV park and campground'.

Het ziet er naar uit dat het weer een prachtige dag gaat worden. In Wasilla zelf valt er niet veel te beleven. Tenzij je hier bent om op een van de meren te vissen. Dus zetten we aan voor een lange dagtrip van ongeveer 400 km. Weet dat we links en rechts nog wel eens afslaan om een foto te maken. Onze eerste halte is aan Big Lake waarop uiteraard gevist kan worden maar ook gebruikt wordt als start- en landingsbaan voor watervliegtuigen. Maar aangezien hier alle meren nog dichtbevroren zijn is deze activiteit nog niet mogelijk. Terug de Parks Highway op om dan aan mile 98 richting Talkeetna te rijden. Dit is een van de oudste dorpen van Alaska gelegen aan de Susitna rivier. In dit kleine stadje, dat een prachtig uitzicht op de Alaska Range biedt, worden talloze activiteiten ondernomen. Wij houden het bij het fotograferen van de prachtige panorama's van de Mt McKinley 6194m, de Mt Foraker 5303m en de Mt Hunter 4427m die omsloten worden door de Alaska Range. We wandelen door het leuke dorpje en doen een terrasje bij Denali Brewing & Co. Ik proef hier die White Ale en de mout komt sterk naar boven. Rond 15u zetten we onze weg verder richting Denali. De volgende drie uur van onze trip is eigenlijk moeilijk te beschrijven. Je moet het met je eigen ogen gezien hebben. Een prachtig decor van bergen, meren en rivieren bedekt met een laag sneeuw en een helder blauwe hemel. Rond 19u rijden we het Denali Nationaal park binnen. We camperen in het park zelf in Riley Creek Campground.

Om 9u stappen we op de Denali pendelbus. Deze bussen vertrekken om het half uur en je kan afstappen wanneer je wil en dan later een volgende pendelbus nemen. Anna, onze buschaufeur, is in goede stemming aangezien het een zonnige dag is. De pendelbussen rijden nog maar sinds gisteren tot aan Toklat River (53 miles). Het seizoen is dus gestart in het park. Na 9 miles krijgen we voor het eerst de Mt McKinley te zien om dan weer snel te verdwijnen achter de bergen van de Alaska Range. Iedereen is allert en ook Anna kijkt uit naar 'wildlife'. Opeens zien we een aantal kariboe's in de verte. Anna stopt onmiddellijk de bus en tot onze verbazing zien we ook een grizzly beer die op de loer ligt. We zien hoe hij jaagt achter de kariboe's en kunnen dit vastleggen op film. Fantastisch! Wat later lopen er een aantal kariboe's de weg over en verdwijnt de beer in de wildernis. Nog niet goed bekomen van dit schouwspel en we zien een eland die aan het grazen is langs de weg. Als we over de brug rijden van de nog dichtbevroren Talkeetna rivier kunnen we ons eigen ogen niet geloven. Twee grizzly beren die aan het ravotten zijn met elkaar op de bevroren witte rivier. Dit hebben we zelf nog niet gezien op National Geographic. Anna zegt dat we ongelooflijk veel geluk hebben en zeker als we later op de weg Dall-shapen op de bergrand zien zitten. We stoppen om de nodige foto's te nemen en zien dan rechts op de flank weer een grizzly beer! Uiteindelijk rest er ons nog enkel de wolf over om de 'Big five' van het Denali National Park te kunnen spotten. Weet dat er maar tussen de 60 à 100 wolven zijn in dit park dat 19.120 km² groot is. Geloof of het of niet maar we zien een wolf ! Yes de 'Big five' is een feit : eland, kariboe, grizzly beer, Dall-schapen en wolf! Bij de Toklat rivier draaien we terug. Onderweg zien we nog twee grizzly beren maar ver weg van ons. Dus in totaal 6 stuks : we mogen niet klagen ! We verlaten de suttlebus aan het hoofdkwartier van de rangers die de sleehonden onderhouden en uiteraard in de wintermaanden de honden gebruiken in de backcountry. Daarna wandelen we tot aan onze mobilehome en zoeken we terug een zonnig plekje uit in Riley Creek Campground. Het was een fantastische natuurdag.

Bij het opstaan is het 's morgens altijd ongeveer 4 graden in de mobilehome. Het is dus altijd even de moed bij elkaar halen om uit de slaapzak te komen. Maar het vuurtje maakt dat het snel veel warmer wordt. In de meeste gevallen kunnen we ook altijd douchen op de campings. Het sanitair is hier picobello in orde. Ook onderweg kom je ook regelmatig rustplaatsen tegen die voorzien zijn van toiletten. Dus het sanitair in de mobilehome proberen we zo min mogelijk te gebruiken.
Deze morgen hebben we met de mobilehome de eerste 15 mijl nogmaals in het park tot aan de Savage rivier afgelegd. Verder mag je zelf niet in het park rijden. Maar vandaag op dit stukje enkel één eland gezien. We draaien ons dan maar terug en stoppen aan de sleehonden om de demonstratie die vertoont wordt, om 10u, mee te pikken. Het duurt maar een half uurtje maar we zien de honden toch even aan het werk achter een slee. We vervolgen onze rit verder noordwaarts naar Fairbanks, de op twee na grootste stad van Alaska (32.000 inwoners). We stoppen aan het Pioneerpark waar de oude tijden terug herleven. De beroemde radarboot Nenana die ooit deel uitmaakte van de Yukon riviervloot kan je hier bezichtigen. Ook werd er hier tot 2002 in de Yellow Eagle Goldmine naar goud gezocht. We rijden het Riverview RV Park op gelegen aan de Chena rivier en genieten van de zon. Het was vandaag 18° in Fairbanks!

Nog niet goed vertrokken op de Richardson Highway of we houden al halt bij 'Het huis van de Kerstman' in het dorpje North Pole. Het hele jaar door kan je hier alles wat met kerst te maken heeft kopen. Daarna passeren we Eielson Air Force Base de meest noordelijke basis in de USA waar de F-16 piloten worden getraind. Onderweg stoppen we aan verschillende panoramishe uitkijkpunten over de Tananarivier. De Big Delta brug over de rivier loopt eenwijdig met de Trans-Alaska pijpleiding die we voor het eerst zien en hier ook via een brug over de rivier loopt. De pijplijding met aardolie strekt zich uit van Prudhoe Bay helemaal in het noorden tot in het zuiden bij Valdez goed voor een totale lengte van 1287 km en een diameter van 122 centimeter. We stoppen nog bij Rika's Roadhouse dat van 191O tot 1946 dienst heeft gedaan als 'wegrestaurant' tijdens de aanleg van de Highway. Het diende tevens ook als pension in de pioneerstijd. In Delta Junction brengen we een bezoek aan het Visitor Center. Altijd interessant om te stoppen want je krijgt altijd een overvloed van informatie van de regio. We verlaten hier de Richardson Highway en rijden via de Alaska Highway richting Tok. Onderweg nog mooie zichten op de Alaska Range. Aangekomen In Tok informeren we of we via de 'Top of the World Highway' de grens over kunnen van Canada. Maar helaas nog niet. Ze gaat pas volgende week dinsdag open. Een beetje te verwachten omdat deze autobaan nog niet geasfalteerd is en deze nog niet goed zal liggen door de lange winterperiode. Dus moeten we ons schema een beetje aanpassen om tot in Haines te geraken. Maar geen nood The Milepost ( Alaska/yukon reisplanner), de bijbel van het noorden, wijst mij de weg mile-by-mile en zo komen we overal! We slapen op het Tok RV Village.

Vanuit Tok rijden we richting de Canadese grens. We rijden al snel het Tetlin National natuurreservaat binnen. Dit natuurreservaat dankt haar naam aan de grote watervogelpopulatie die zich hier in hun nopjes voelen in de honderden poelen en meertjes maar toch zien we twee elanden de weg oversteken. Aan de 141ste lentegraad bij Beaver Creek bereiken we de grens van Alaska. 30km verder krijgen we de grenspost van Canada waar we onze officiële stempel krijgen in onze reispas. De hele dag door krijgen we schitterende panorama's te zien op de Wrangell- Saint Elias Mtns. Maar opeens ziet Wendel in de verte op de baan iets bewegen en ja! Een grizzly beer met haar baby staan stil op de Alaska Highway. Als we stilaan kan ik alles filmen en probeerd Wendel een paar foto's te nemen vanuit de auto. Het is geweldig om dit te zien en uiteraard moet je ongelooflijk veel geluk hebben want 2 minuten later zijn ze al terug de bossen ingetrokken. We steken de White en de Donjek rivieren over en zo bereiken we Burwash Landing aan het Kluane Lake. Dit meer is het grootste van de Yukon provincie. Voor het eerst hebben we geen plaats op het mobilehomepark dat we in gedachten hadden. Geen nood 30 km verder rijden we het 'Congdon Creek Yukon gouverment campinground' binnen. We halen de campingstoeltjes boven en genieten nog lekker van de zon en het zicht op het meer. Het meer ligt aan de rand van het Kluane National park. Het park is werelderfgoed en herbergt de hoogste berg van Canada - de 5959m hoge Mt Logan en tevens ook het grootste aaneengesloten gletsjergebied buiten de poolstreek. We hadden vandaag 20°!

Een wat rare situatie wat het uur betreft. Gisteren hebben we ons uurwerk een uur moeten doordraaien omdat we over de grens met Canada zijn gekomen dus één uur vroeger opstaan deze morgen. Als we om acht uur de camping verlaten zijn we al bij de laatste. We volgen verder het Kluane meer dat na 40 mijl stopt aan de Slims rivier. We gaan bij Bear Creek summit over 1004m dat het hoogste punt is van de Alaska Highway. In het bescheiden dorpje Haines Junction nemen we de Haines Higway richting Haines. Onderweg prachtige zichten op het Dezadeash en Kathleen Lake alsook op de bergpieken van de St Elias Mtns. Vroeger was dit de handelsroute van de Chilkatindianen. Op 66km voor Haines komen we terug aan de US-grensovergang. Hier moeten we ons uurwerk dan weer één uur achteruit draaien. Opeens ziet de omgeving er ook groener uit. Het pitoreske dorpje Haines geeft een beetje het gevoel van thuiskomen. We nemen een campingplaats in op Hitch-Up RV Park. We boeken een dagtrip naar Juneau en regelen onze overzet naar Skagway voor maandag. Gisteren had ik al in de informaitebrochure bij evenementen gelezen dat er dit weekend een Homebrew festival was in Haines. Je moest wel vooraf inschrijven. Maar we nemen toch een kijkje tot aan de inkom en krijgen dan inderdaad te horen dat we niet meer binnengeraken. Maar opeens is er een jonge dame die ons gesprek hoort en die nog een ticket op overschot heeft en die het zo maar aan ons wegschenkt. Een ticket kost 35 dollar! Ze geeft het zelf niet op en gaat terug het festival op en beloofd ons op zoek te gaan naar een tweede kaart. Na een kwartiertje komt ze terug aangelopen met een jonge man die nog een kaart heeft en het ons ook schenkt. Dol gelukkig kunnen we het 21ste bierfestival van Haines binnentreden met een leeg glas in de hand. leuke sfeer,live music, jonge mensen goed beschonken, tentjes van verschillende Alaskaanse brouwerijen waar je volop je leeg glaasje kan laten vullen en maar proeven. Het bierproeven is tussen 13u en 17u. Iedereen schuift ergens aan en met het vol glaasje ga je terug ergens aanschuiven zodanig wanneer je glas leeg is. Opeens hebben we ook ongelooflijk veel vrienden want iedereen loopt hier een beetje tipsie en ze spreken ons regelmatig aan. Om 17u sluiten ze de tapkranen en verlaat iedereen het festival. Het glaasje dient als souvenir en herinnering aan deze leuke onverwachte namiddag.

Vandaag staat er een dagtocht naar de hoofdstad Juneau op ons programma. De hoofdstad is enkel te bereiken met de boot of het vliegtuig. Daarom vertrekken we rond 8u45 met de Fjord Express richting Juneau. Het regent of sneeuwt hier 220 dagen, 30 mooie dagen en de rest grijze, bewolkte dagen. Dus kunnen we vandaag één van die 30 mooie dagen meemaken en zelfs misschien een record aan temperatuur: 20 graden! Tijdens onze drie uur durende boottrip zien we zeehonden, zeearenden en jawel walvissen! Spannend of ze al dan niet hun staart gaan laten zien. In elk geval ik heb het op film. Als we toekomen moeten we nog een stukje rijden met de bus tot in de stad. Hier zijn we dan een drietal uur vrij om iets te eten en Juneau te verkennen. In de haven liggen er ook twee cruiseschepen die dus ook de nodige toeristen hebben uitgespuwt. Terug de bus op richting de Mendellhallgletsjer. Het anderhalf mijl brede ijsfront trekt zich alsmaar meer terug, aan een tempo van tien meter per jaar. We zien het afbrokkelend ijs maar dit geeft uiteraad mooie plaatjes. We wandelen via de East Glacier Loop Trail tot aan de rechteroever van de Nugget Creek met de Nugget waterval rechts van de gletsjer. De tijd gaat snel en om 17u checken we terurg in op de Fjord Express. Onderweg zien we terug enkele walvissen en ook dolfijnen die het leuk vinden om met ons een eindje mee te zwemmen. Om 19u30 varen we Haines terug binnen. Het was een prachtige dag!

Vandaag is het een beetje een rustdag in Haines omdat we de ferry 's avonds gaan nemen naar Skagway. Dit is een snellere optie anders is de weg tussen de twee havendorpen ongeveer 580 km. Terwijl Wendel de sportschoenen aantrekt om een eindje te gaan lopen verfris ik de mobilhome. Daarna nemen we nog enkele foto's in Dalton City. Huisjes ten tijde van de pioneerstijd en ze dienden tevens als decor in de Disney film 'White Fang' . Hier is ook het microbrouwerijtje in ondergebracht. Uiteraard was hier dan ook het bierfestival. De namiddag brengen we door aan het Chilkoot Lake. De 'locals' profiteren ook van deze schitterende dag en laten hun bootjes in het meer of sommige komen hier kayakken. Rond vier uur rijden we richting de ferry terminal. Met wat vertraging starten we om 19u de korte overtocht naar Skagway, het historische vertrekpunt voor de route naar de goudvelden aan de Klondike rivier. Na dertien mijl of een uur varen bereiken we het einde van het Lynn Canal. Momenteel liggen er drie grote cruiseschepen aangemeerd. We overnachten op het Pullen Creek RV Park met zicht op de haven.

Deze morgend liggen er reeds vier cruiseschepen voor anker in de haven. Dit kan ongeveer een 8.000 toeristen op de been brengen dus rond half negen wandelen we al richting het centrum. Skagway was in het verleden de toegangspoort tot de goudvelden van de Klondike in Canada. De goedbewaarde westerngevels, houten trottoirs, hotels en saloons op Broadway Street brengen ons terug naar 1897. Hier zijn op één jaar tijd 40.000 goudzoekers de stad gepasseerd op weg naar Dawson City omdat er in 1986 in de Klondike rivier goud was gevonden. De goudzoekers trokken met pakpaarden over de 'White Pass'. Velen kwamen om en toen ze uiteindelijk Dawson City bereikten was er ook bijna geen goud meer te vinden. We pikken een theatherstuk mee over 'Soapy' Smith, een cafébaas, die maandenlang de gouddelvers had beroofd en bedrogen. Het kwam tot een geweergevecht tussen de slechte Soapy en de goede Frank Reid. Bij het revolverduel verloren beiden het leven. Leuk stukje theater. Ook in de Red Onion Saloon, vroeger een bar van plezier, brengen de welvoorziene dames de sfeer terug naar boven. Ook de muziekkanten spelen honky tonky muziek van de tijd van toen. Ook rijdt er hier nog een stoomtrein die de White Pass & Yukon Route aflegd door het ruige berglandschap. Wij rijden via de Klondike Highway en verlaten bij de White Pass op 1003m Alaska en rijden Canadees Yukon terug binnen. Bij de afdaling ligt rechts vans ons het Tutshi Lake dat we vele kilometers blijven volgen en uiteindelijk zien we de monding van Windy Arm (rivier) in dit meer. Uiteindelijke komen we toe in het idyllische dorpje Carcross aan de oevers van het Bennett Lake en de Natassaheenie rivier die de verbinding maakt met het Nares Lake. We maken nog een kleine wandeling en dan is het weer tijd voor de apéritief, koken, afwassen, foto's bekijken, verslag schrijven, lezen over de route van de volgende dag. We slapen op Carcross Gouverment campground.

Nog niet goed vertrokken of we krijgen rechts van de weg de zandvlakte van Carcross Dessert. De kleinste woestijn ter wereld. Verderop krijgen we het intens blauwgroen glinsterende Emerald Lake. Pachtige kleuren! Rond de middag bereiken we de hoofstad van de Yukon nl. Whitehorse. 3/4 van de totale bevolking van de provincie Yukon zijnde 21.500 inwoners leven hier in Whitehorse. Maar we stoppen eerst aan de Miles Canyon aan de Yukon rivier. Hier lagen de verrraderlijke stroomversnellingen die hier in 1898 voor velen de dood betekenden aan zij die met hun boten vertrokken richting de Klondike rivier opzoek naar goud. Nu worden de stroomversnellingen getemd door de Schatkadam. We bezichtigen nog de raderstoomboot SS Klondike dat mooi gerestaureerd is. We verlaten Whitehorse en maken een uitstapje naar de warme bronnen van Takhini Hot Springs. Per minuut borrelt hier 340 liter warm water op uit de aarde aan een temperatuur van 45°. Uiteraard worden ze tot 37-42° afgekoeld en naar zwembaden geleid. We verblijven hier een uurtje of twee en genieten van het zonnetje. Het was vandaag 24 graden. We rijden verder op de Klondike Highway en stoppen aan 'Twin Lake Yukon Gouverment campground'. We zoeken een leuk plekje uit met zicht op het meer.

Na dertien dagen zonder regen is het deze nacht toch zover gekomen. Maar rond 8u klaart alles weer op en is de zon terug van de partij. In Carmarcks tanken we nog eens vol om dan via een onbewoonde streek, grote rivieren, meren, uitgestrekte sparrenbossen en ontelbare beken langs de weg richting Dawson City te rijden. Het dorp waar de Klondike en de Yukon rivier elkaar treffen en het onstaan van de 'GOLD RUSH'. Onderweg stoppen we nog aan enkele uitkijkpunten. Maar dan opeens zien we in de verte iets zwart langs de weg wandelen en wat blijkt : een zwarte beer! We kunnen hem een tijdje volgen en nemen wat foto's. Geweldig niet! 40km voor DC kan je rechts de afslag nemen en via de Dempster Highway, die over de poolcirkel naar de rand van de onbewoonde wereld voert, tot in Inuvik rijden (488km zijn we hiervan verwijdert). We rijden het Gold Rush RV park binnen rond 14u dus nog voldoende tijd om het dorp te bekijken. De straten zijn nog onverhard en de voetpaden zijn houten paden. Hier ligt ook nog de raderstoomboot Keno en de gebouwen zijn mooi gerestaureerd. We wanen ons terug in de jaren 1900. Vanaf vandaag gaat ook de veerboot over de Yukon rivier. Dit is ook de enige mogelijkheid om naar het begin van Hwy 9 of Top Of The World Highway te geraken. Deze avond gaan we nog naar Diamond Tooth Gertie's Gambling Hall, de noordelijkste goktent van het land.

Gisterenavond zijn we rond half acht naar het casino getrokken. we gaan terug in de tijd van de Gold Rush. De inrichting, de kledij van het personeel etc. aan alles is gedacht. Toeristen, mijners, indianen en andere inwoners van Dawson City wagen zich aan de roulettes, black-jack, gokautomaten en op het podium geven de cancanmeisjes zich volledig tijdens drie shows van elk een half uur, 20u30, 22u30 en om 24u00 maar de laatste hebben we niet meer gezien. Wel een leuke avond. 's Morgens toch om half acht al vertrokken richting de veerdienst. Aan de andere kant van de Yukon River vertrekt de 'Top of the World Highway' richting Alaskaanse grens (112 miles). Deze weg is dus enkel open van eind mei (wanneer ze sneeuwvrij is) tot half september. De grenspost met de VS ligt precies op een maanlandschap. Het merendeel van de rit lijkt inderdaad of we boven de bergen rijden en soms is het net of we kunnen de wolken raken. Veertien kilometer na de grenspost eindigt deze weg en rijden we verder op Taylor Highway richting Chicken waar een oude baggermachine met goudwasinstallatie nog te bezichtingen is. Bij Tetlin Junction kunnen we eventjes terug de weg richting Tok omdat we hier vorige week gepasserd zijn. Maar bij Tok nemen we nu de afslag naar Valdez richting de Stille Oceaan. We krijgen terug de bergen van de Alaska Range te zien. Ondertussen is door het aanhoudende goede weer de sneeuw en het ijs in een razend tempo beginnen te smelten zodanig dat rivieren, meren en beken gezwollen staan en zelfs overlopen. Rond vier uur bollen we Hart D Ranch RV park op dat inderdaad het gevoel geeft dat je op een ranch zit. Vandaag hebben we onderweg kariboe's en elanden gezien.

Na lekker douchen is het weer tijd om aan te zetten en rijden we verder de Glenn Highway/Tok Cotoff af richting Valdez. Met zicht op de Wrangell Mountains hebben we weer een mooi panorama. We zien de Mt Sanford 4949m, wel wat in de wolken met zijn kop, maar de Mt Drum 3661m geeft zicht helemaal. Onderweg zien we ook nog een achttal kariboe's. Op de splitsing met Glennallen nemen we de Richardson Highway. We volgen nog een tijdje aan onze linkse kant de Copper River maar in Willow Lake zien we een eland zich een grondig bad nemen. We nemen even de afslag op de Highway om een van de oudste nederzettingen te bezoeken nl. Copper Center. De Trans-Alaska Pipeline krijgen we ook terug in het vizier. Hoe dichter we naar Valdez toerijden hoe meer de zon haar wegsteekt, lage grijze wolken krijgen de bovenhand en we zien terug een sneeuwlandschap! Ook de temperatuur zakt serieus naar beneden. Twintig 20 miles voor Valdez krijgen we de Worthington Glacier. Een korte wandeling, terug met mijn snowboots aan, brengt ons wat dichter naar het ijs. Via de Thompson Pass rijden we verder door de Keystone Canyon. Aan het begin van deze ravijn storten de Bridal Veil en de Horsetail Falls zich naast de highway van de steile rotsen. Een paar kilometers voor dat we Valdez binnen rijden zien we een grizzly beer met 4 kleintjes aan de oever van de Lowe rivier aan onze linkse kant. Spannend uiteraard! Filmen, foto's nemen en rustig proberen blijven. Op een bepaald moment loopt de grizzly over en haar kleine beertjes volgen haar. Hoe schattig! Ze kruipen de flank op en we kunnen ze nog een tijdje volgen terwijl ze hun buikje vullen. Ongelooflijk leuk moment! Uiteindelijk komen we dan toe in het kleine havenstadje aan de Prince William Sound waar ook de Pipeline na 1280 kilometer haar eindpunt heeft. We logeren op het Bear Paw RV Park.

Lekker uitgeslapen vandaag tot negen uur! Het is nog steeds zwaar bewolkt en we twijfelen of we wel de boottocht zouden maken van 7 uur door de Prince William Sound en naar de Columbia Clasier. Maar we zijn hiervoor nu zover gekomen en uiteraard hopen we ook nog iets te zien in het water. Dus beslissen we toch om op de boot te stappen die op de middag vertrekt en we zien wel wat er gebeurd. We zijn nog niet goed vertrokken of we zien al een dozijn zeeotters die lekker liggen te slapen op hun rug in het water in 'Port of Valdez'. Zo dicht hebben we ze eigenlijk nog nooit gezien. En er komen er nog. Ik denk in totaal zeker een dertigtal. Ze hebben echt een snoezig gezicht. Dus dit kan al niet meer stuk. Als je een zeearend wil spotten dan moet je op zoek naar een golfbal in de groene sparrebomen. Hun witte kop zie je van ver. Later zien we ook nog tal van walvissen die af en toe eens zwaaien met hun staart. Uiteindelijk komen we dichter bij de Colombia Glacier. Het afbrokkelend ijs dat we langs onze boot zien passeren heeft mooie blauwe kleuren. Onze boot wringt zicht verder door het ijs en op verre afstand zien we de 5km brede en tot zestig meter hoog uit het water oprijzende gletsjerketen. Dit is echt wel machtig! Het lijkt wel een beetje op Antartica. Terwijl we de nodige foto's nemen en filmen worden we verrast door drie voorbij zwemmende orca's! De schipper verschiet zich zelf een breuk want dit is echt een 'lucky day'. Ze nemen een duik om dan toch voor een tijdje te verdwijnen. Later zien we ze in de verte nog eens. We verlaten de ijsmassa en keren terug naar Valdez. Opnieuw kunnen we onderweg nog genieten van enkele walvissen en zeeleeuwen. Laten we zeggen dat we dus zeker geen spijt hebben van deze mooie boottrip desondaks dat de bergen in de wolken zaten.

Vroeg uit de veren en om half acht rijden we het haventje Valdez buiten. Nog steeds zwaar bewolkt maar zodra we over de Thompson Pass rijden wordt het wat beter maar de zon is niet echt van de partij. Na 90 miles rijden we rechts de Edgerton Highway op richting Chitina. Hierna wordt het een onverharde weg van 59 miles tot in McCarthny. Deze weg wordt door alle verhuurbedrijven van wagens en mobilhomes verboden en dus rijden we op eigen risico. Aan het begin van de weg rijden we op de brug van de Copper River waarin de viswielen staan. Deze zit in de zomer vol met zalm. We vervolgen de ‘wasborden’ weg en we proberen de putten te ontwijken. Uiteindelijk na 59 miles moeten we de mobilehome achterlaten en over een voetgangersbrug de rivier oversteken en zo komen we in McCarthny. Hier en in Kennecott (5 miles verder) is er in begin jaren 1900 kopererts gevonden. De Kennecott Mine werd opgericht en een 14 verdiepingen hoog houten fabriek werd hier gebouwd om de kopererts te bewerken. Het is een van de grootste mijnen ter wereld geweest. De mijn is trouwens te vinden aan de Kennecott gletsjer. We gaan dus 5 miles te voet vanuit McCarthny naar Kennecott en bezichtigen de mijn en zien de gletsjer van op afstand. Spijtig genoeg geen tijd om er naartoe te wandelen. Daarna nemen we de shuttle bus terug tot in McCarthny waar o.a het hotel en de saloon gevestigd waren en nog steeds bewaard zijn gebleven zoals vroeger. Beide mijnwerkersdorpjes liggen midden in het Wrangell-St Elias National park en dat het grootste is van de USA. We keren terug via de hobbelende weg en bij de Liberty Falls rijden we de State Campground op en zoeken ons een plekje uit met zicht op de waterval. Uiteraard zullen we deze nacht maar best oordopjes insteken want anders zal het lawaai ons wel wakker houden. Ja en wat hebben we vandaag gezien, een eland met haar jong aan een waterpoel en bij de terugweg stak er een eland de weg over.

Om rustig van onze laatste uitstap met onze mobilehome te kunnen genieten zetten we terug aan om half acht. De eerste twee uur richting Glennallen is het nog zwaar bewolkt en zien we de bergtoppen van de Wrangell Mountains niet die we zaterdag dan wel weer zagen. We verlaten de Richardson Hwy en buigen af op de Glenn Hwy naar Palmer. Maar niet getreurd boven de heuvels komen de Chugah Mountains met hun gletsjertoppen na 50 mijl te voorschijn. We proberen langs de kant van de weg de beste foto’s te nemen van de Tazlinagletsjer die ver weg ligt van ons. Ook het uiteinde van de Nelchina Glacier zien we tussen de sparrebossen komen. We rijden langs de gekleurde flanken van de Sheep Mountain verder langs deze prachtige weg en rijden het dal binnen van de Matanuska rivier. En dan verschijnt de ruim vier kilometer brede, witte Matanuskagletsjer het dal in. Het zicht wordt even belemmerd door een rotsblok ‘Lion Head’ waarop we kaarsrecht op af rijden maar uiteindelijk krijgen we het bord ‘Glacier Park Resort’ dat ons de weg wijst naar het uiteinde van de gletsjer. Er is geen enkele gletsjer waar je zo dicht met de wagen naar toe kan. Het is wel een tolweg van 20 dollar per persoon. Ondertussen is de zon al lang van de partij en schitterd op het ijs. We maken een wandeling tot bij het witte ijs en wagen ons zelf een eindje op het ijslandschap. Een geweldige ervaring om zo dicht tegen de ijsspleten te staan. Na een drietal uur verlaten we deze mooie bestemming en begeleidt de Matanuska rivier ons zestig mijl lang tot in Palmer. Hier rijden we rond zes uur het Mountain View RV Park binnen en installeren we ons. Met mooie zicht op de bergen en het zonnetje genieten we van onze laatste mobilehome avond!

Geen wolkje aan de lucht en de zon schijnt al volop op de bergtoppen. Het zal een mooie dag worden om onze reis af te ronden. Voor de laatste keer zet Wendel een tas oplosbare koffie en bak ik de ‘geklutste’ eitjes. Daarna maken we onze rugzakken klaar en kijken we alles na wat bij de mobilhome hoort. Een beetje raar want we hebben het gevoel dat we nog maar net vertrokken zijn en het is al weer helemaal voorbij. Als het dan toch zo is zetten we aan richting Anchorage waar we de mobilehome ten laatste om 12u moeten afleveren. We stoppen ook nog bij onze supermarkt ‘Safeway’ voor de laatste keer, tanken en drinken nog een Starssbuckskoffie. We verlaten ons campertje en we worden gedropt aan Guesthouse Anchorage Inn. Hier slapen we nog een nacht want onze vlucht is morgenvroeg om 7u. Het is zonnig en 17gr dus lekker weertje om door de stad nog wat te kuieren. ’s Avonds eten we terug in de Glacier Brewery. Leuk restaurant om af te sluiten.

Wake up call om 4u30! jawade dat is vroeg. Dan met de shuttle richting Ted Stevens Internatioal airport.

Vlucht om 7u naar Seattle – aankomst 10u – 4u wachten. Dan vlucht van ongeveer 11u naar Parijs. Ondertussen is het vrijdag geworden en nemen we de TGV naar Brussel en dan met de boemeltrein naar Temse. Afgehaald door de ma Rachel dan moesten we toch al niet sleuren. Thuiskomst om 16u in de Sint-Jorisstraat.