Op naar USA!
Vanmorgen zijn we lekker op tijd opgestaan om de trein van 07:00 richting Schiphol te pakken.
Sientje (met hulp van Daan) zorgt ervoor dat we ruim op tijd op het station staan. We kunnen nog gedag zeggen tegen Tante Wilma die net “ons mam” en Henk ook afzet op het station.
De treinreis verloopt voorspoedig en om 08:45 zijn we op schiphol. Leven het E Ticket want dankzij het inchecken via internet, zijn we binnen 10 minuten onze koffers kwijt en door de douane. Via wat shoppen en koffie sluiten we aan bij de lange rij bij de gate tbv de security check. Mam heeft helaas haar toilettas bij de handbagage zitten en mag de scheerschuim van Henk en een fles shampoo achterlaten. Haar dure crème van 125 ml inhoud wordt door de vriendelijke beveiligingsbeambte gelukkig door de vingers gezien. Met een kwartiertje vertraging wordt onze reis aangevat en na een voorspoedige (!) vlucht van 10 uur landen we rond 12:35 plaatselijke tijd in San Francisco. De douane wordt via een brutale binnenweg snel beslecht en ook de koffers liggen al klaar op de band. Eenmaal buiten is ook de eerder via internet geboekte shuttle snel gevonden. En binnen een kwartier zijn we bij ons ook al via internet geboekte budget hotel. Al met al een voorspoedig begin. De hotel kamers zijn niet super maar als je deze alleen als slaapplaats gebruikt voldoen ze zeker. Na het inchecken lopen we nog een klein rondje richting Union Square, kopen we een paar biertjes voor de dorst (waar we meteen flink voor in de buidel moeten tasten) en gaan vermoeid van het reizen en het tijdsverschil weer terug naar onze kamers. De herrie van de straat is zelfs op 5 hoog nog goed te horen maar aangezien onze biologische klok toch al denkt dat het midden in de nacht is vallen we rond 17:00 plaatselijke tijd in slaap.
Sientje (met hulp van Daan) zorgt ervoor dat we ruim op tijd op het station staan. We kunnen nog gedag zeggen tegen Tante Wilma die net “ons mam” en Henk ook afzet op het station.
De treinreis verloopt voorspoedig en om 08:45 zijn we op schiphol. Leven het E Ticket want dankzij het inchecken via internet, zijn we binnen 10 minuten onze koffers kwijt en door de douane. Via wat shoppen en koffie sluiten we aan bij de lange rij bij de gate tbv de security check. Mam heeft helaas haar toilettas bij de handbagage zitten en mag de scheerschuim van Henk en een fles shampoo achterlaten. Haar dure crème van 125 ml inhoud wordt door de vriendelijke beveiligingsbeambte gelukkig door de vingers gezien. Met een kwartiertje vertraging wordt onze reis aangevat en na een voorspoedige (!) vlucht van 10 uur landen we rond 12:35 plaatselijke tijd in San Francisco. De douane wordt via een brutale binnenweg snel beslecht en ook de koffers liggen al klaar op de band. Eenmaal buiten is ook de eerder via internet geboekte shuttle snel gevonden. En binnen een kwartier zijn we bij ons ook al via internet geboekte budget hotel. Al met al een voorspoedig begin. De hotel kamers zijn niet super maar als je deze alleen als slaapplaats gebruikt voldoen ze zeker. Na het inchecken lopen we nog een klein rondje richting Union Square, kopen we een paar biertjes voor de dorst (waar we meteen flink voor in de buidel moeten tasten) en gaan vermoeid van het reizen en het tijdsverschil weer terug naar onze kamers. De herrie van de straat is zelfs op 5 hoog nog goed te horen maar aangezien onze biologische klok toch al denkt dat het midden in de nacht is vallen we rond 17:00 plaatselijke tijd in slaap.
San Francisco
Aangezien we rond 05:00 uur klaar wakker zijn is het toch nog wel even wachten tot we aan ons ontbijt van 08:00 kunnen aanschuiven. Het ontbijt loopt niet over van keuze maar is voldoende en zeker beter dan een donut met slappe koffie zoals de meeste budget hotels leveren. Na het ontbijt meld ik ons aan bij de Motorhome verhuurder en deze verteld ons dat we ons dinsdag rond 11:30 bij het Holiday Inn hotel op van Ness Avenue moeten melden. Dit is een prettige mededeling aangezien we zelf ons hotel geboekt hebben en eigenlijk geen recht op vervoer naar de verhuurder hebben. Eenmaal beneden lopen we richting de Cable car stand bij de kruising van Powell en Market street. We zitten hier net 5 minuten lopen vandaan dus ons hotel ligt op een mooie centrale plek We kopen er een 3 daagse openbaar vervoer pas en pakken de tram richting Fishermans Warf.
Bij pier 39 stappen we uit om een blik op Alcatraz te werpen en de zeeleeuwen te bekijken. Het blijft toch een mooi gezicht om wilde zeeleeuwen in de haven op pontons te zien stoeien en schreeuwen. Menig dierentuin zou er jaloers op zijn dat je dit gewoon vanaf de pier op een afstand van minder dan 10 meter kan aanschouwen.
Helaas is het weer wat aan de mindere kant waardoor de Golden Gate bridge niet te zien is.
We lopen de shops in Fishermans Warf af en kopen wat kleine souvenirs. Na een kleine versnapering van Subway en een drinkertje in een Ierse pub trotseren we volle frisse moed de wachtrij bij de Cable cars. Een Cable car is een sleeptram Welke gebruikt wordt om de steile hellingen van San Francisco te bedwingen. Terwijl we in de rij staan bekijken we het draaien van de Cable cars om weer bergop te gaan en na een klein half uurtje gaan we zelf de steile heuvel op richting Lombard street. (met hulp van de Cable Car dus).Het uitzicht op de kruising Lombard en Hyde street is ronduit schitterend. Als je Hyde street afkijkt naar beneden zie je langs de steile helling mooi Fishermans Warf en Alcatraz liggen.
We stappen een kwartiertje verderop uit en bezoeken China Town. Dit kleine China in San Francisco is toch wel een leuke afwisseling met de gewone bebouwing en mensen. De hele straat is op zijn chinees uitgevoerd compleet met pagode daken en lampions in de straat.
Aangezien we nu vlak bij ons hotel zijn besluiten we een kleine rustpauze in te lassen en rond 19:00 op zoek te gaan naar een restaurant.
Een beetje vermoeid, want de biologische klok staat nog op Nederland lopen we later rond 19:00 uur een Grill restaurant binnen en reserveren een tafel voor 19:30 We drinken wat aan de bar en worden keurig geroepen voor onze tafel. Na het nuttigen van een flinke steak en zalm zijn we rond 21:30 terug in ons hotel.
De door Gerda meegenomen oordoppen bewijzen een goede dienst want zonder enig benul van de herrie op straat vallen we in een stille slaap.
Bij pier 39 stappen we uit om een blik op Alcatraz te werpen en de zeeleeuwen te bekijken. Het blijft toch een mooi gezicht om wilde zeeleeuwen in de haven op pontons te zien stoeien en schreeuwen. Menig dierentuin zou er jaloers op zijn dat je dit gewoon vanaf de pier op een afstand van minder dan 10 meter kan aanschouwen.
Helaas is het weer wat aan de mindere kant waardoor de Golden Gate bridge niet te zien is.
We lopen de shops in Fishermans Warf af en kopen wat kleine souvenirs. Na een kleine versnapering van Subway en een drinkertje in een Ierse pub trotseren we volle frisse moed de wachtrij bij de Cable cars. Een Cable car is een sleeptram Welke gebruikt wordt om de steile hellingen van San Francisco te bedwingen. Terwijl we in de rij staan bekijken we het draaien van de Cable cars om weer bergop te gaan en na een klein half uurtje gaan we zelf de steile heuvel op richting Lombard street. (met hulp van de Cable Car dus).Het uitzicht op de kruising Lombard en Hyde street is ronduit schitterend. Als je Hyde street afkijkt naar beneden zie je langs de steile helling mooi Fishermans Warf en Alcatraz liggen.
We stappen een kwartiertje verderop uit en bezoeken China Town. Dit kleine China in San Francisco is toch wel een leuke afwisseling met de gewone bebouwing en mensen. De hele straat is op zijn chinees uitgevoerd compleet met pagode daken en lampions in de straat.
Aangezien we nu vlak bij ons hotel zijn besluiten we een kleine rustpauze in te lassen en rond 19:00 op zoek te gaan naar een restaurant.
Een beetje vermoeid, want de biologische klok staat nog op Nederland lopen we later rond 19:00 uur een Grill restaurant binnen en reserveren een tafel voor 19:30 We drinken wat aan de bar en worden keurig geroepen voor onze tafel. Na het nuttigen van een flinke steak en zalm zijn we rond 21:30 terug in ons hotel.
De door Gerda meegenomen oordoppen bewijzen een goede dienst want zonder enig benul van de herrie op straat vallen we in een stille slaap.
San Francisco
We zijn weer vroeg wakker en na een paar frustrerende minuten met onze prepaid gsm lukt het ons toch om contact te krijgen met Sientje om te laten weten dat we veilig aangekomen zijn.
Na ons ontbijt begeven we ons vandaag richting de Golden Gate bridge. Dankzij onze Slowaakse serveerster (je maakt ook contact tijdens het ontbijt) weten we dat we lijn 30 en 28 moeten hebben tbv de brug. Ze waarschuwt ons wel dat tot China Town de bus vol zal zitten met Chinezen maar dat de rit hierna opmerkelijk stil zal zijn. Als we bij de busstop arriveren blijkt dat van die chinezen niks gelogen is. We kunnen nog geen eens de bus in aangezien deze bomvol zit. We pakken een andere lijn welke de 30 verderop weer kruist en omzeilen zo de drukte. Na een overstap op de 28 komen we op de parkeerplaats bij de Golden Gate Bridge uit. Het is er aardig druk maar aangezien het vandaag Memorial day is zullen er wel meerdere Amerikanen op hetzelfde idee gekomen zijn. We lopen tot de eerste pilaar,en maken daar een paar foto’s.
Eenmaal terug op de parkeerplaats proberen we de meegenomen telefoonkaart van een tante die deze vorig jaar nog gekocht heeft op werking en deze blijkt het inderdaad nog te doen. Mam en Henk bellen ook met het thuisfront om te laten weten dat ze veilig aangekomen zijn. Na een kop koffie met muffin stappen we de bus weer in om terug te keren naar het centrum. Onderweg merken we op dat de 28 eerst helemaal via een omweg terug gaat. We besluiten onderweg uit te stappen om zo een andere lijn te nemen richting centrum en pikken zo meteen Alamo Square mee, we zijn nu toch in de buurt. Bij de bushalte krijgen we nog een Deja Vu aangezien we in 2004 bij dezelfde bushalte stonden om Alamo square te bezoeken. Na Alamo Square nemen we de bus richting Lombard street om de kronkelweg eens van dichtbij te bekijken en via de trap af te dalen. Via Chestnut street en een flinke trap komen we aan bij Lombard street. Het is er al flink druk en het verkeer wordt er zelfs geregeld. We maken een paar leuke foto’s en vervolgen onze weg richting Fishermans Warf. We zijn van plan een boot tochtje rond Alcatraz en onder de Golden Gate bridge door te maken en lopen richting de Blue en Gold Fleet. Onderweg komen we langs een pier waar wat kleinere boten liggen. We kunnen mee met een ex visser op een kleine boot waar 6 personen op kunnen (toeristen rondvaren levert meer op dan vissen, dit ivm zijn alimentatiekosten). Deze luxe minicruise bevalt erg goed hoewel de pittige golven icm de kleine boot een aanslag is op de zeewaardigheid van sommige onder ons ;-)
Als we ons weer als landrotten kunnen gedragen lopen we richting de Ierse pub van gisteren om ons weer een goed biertje te laten smaken. Hier raken we in leuke conversatie verwikkeld met een Amerikaans gezin welk uit Seattle komen en we vertellen ze van onze reisplannen welke eindigen in Seattle. Het lokale bier (Anchor Steam) smaakt goed en het leuke glas waar dit in geschonken wordt mogen Henk en ik houden als we nog een biertje nemen. Gezien de gezellige sfeer is dit een erg moeilijke keuze maar gelukkig komen we eruit. De Amerikanen vinden ons gesprek zo gezellig dat we uitgenodigd worden om eens langs te komen als we in Seattle zijn en ze geven ons hun telefoonnummer. We besluiten om dichtbij een Pizza te nemen om hierna via de Cable car terug richting ons hotel te gaan. Tijdens het eten komen we nog een groep uit Bakel en Helmond tegen welke net terug zijn van een trip met Motorhome van 14 dagen en 5500 km! Ze hebben ook de CS30 gehad en deze was erg goed bevallen. Als ik zeg dat ze qua afstand dan een flink tempo aangehouden moeten hebben, geven ze aan dat zo’n Motorhome er ook wel vandoor wil als het moet. Ik hoop voor El Monte dat de Motorhome nog een beetje rijdbaar is!
Via de Cable Car gaan we terug naar ons hotel. In de wachtrij wordt het al flink fris en we zijn blij als we eenmaal onderweg zijn richting hotel om een vermoeiende maar voldane dag af te sluiten.
San Francisco - Monterey
In de ochtend doen we het lekker rustig aan, aangezien we pas rond 11:30 opgepikt worden bij een hotel een aantal straten verderop. We ontbijten op ons gemak en ruimen onze spullen op en checken rond 10:00 uit. We doden de tijd met een kopje koffie en nemen rond 10:45 een taxi. De rit is kort en als we voorbij Bush street komen vraag ik gekscherend of deze soms naar de president is vernoemd. Meteen krijg ik een uitleg dat dit echt niet zo is, of ooit kan zijn. Het is de slechtste president ooit en hier in California kunnen ze hem wel wat doen en dat is tevens de reden dat hij nog nooit op bezoek in deze staat is geweest.
Eenmaal bij het hotel duurt het nog bijna een uur voordat we opgepikt worden. Na een belletje tussendoor blijkt dat we tussen 11:30 en 12:30 opgepikt worden.
Eenmaal opgepikt en afgezet bij het verhuurstation krijgen we snel nog een video vwb de werking v/e Motorhome te zien om daarna ons huis op wielen op te pikken. Een 30 footer is op de foto’s al een aardige formaat maar in het echt is deze nog indrukwekkender. Wat een bak zeg. Vergeleken met vorig jaar toen we een 26 foot Motorhome hadden is deze toch wel een hele maat groter. Gezien onze eerdere ervaringen met motorhomes hebben we nu weer voor een type met slide out gekozen (elektrisch uitvouwbare zijwand) deze extra ruimte is gewoon prettig als je eenmaal ergens opgesteld staat.
We ruimen onze spullen in, krijgen nog een korte uitleg over de Motorhome en gaan op weg naar een supermarkt om onze eerste boodschappen te doen. Helaas is er bij de Safeway geen plek op de parkeerplaats waar we ons monster kwijt kunnen, dus besluiten we om richting Monterey te rijden waar we een campground gaan zoeken.
Het rijden langs de kust over de 1 gaat niet erg vlot en pas rond 20:00 arriveren we op de campground waar gelukkig nog plaats is (deze zijn rond Big Sur dun gezaaid) We checken in per envelop met geld en zoeken een vrije plek uit.. We spreken af rond 08:00 te vertrekken om voor de eerste tours bij Hearst Castle te zijn.
We drinken nog een biertje op de eerste dag met Motorhome en gaan redelijk moe en op tijd ons bed in.
Eenmaal bij het hotel duurt het nog bijna een uur voordat we opgepikt worden. Na een belletje tussendoor blijkt dat we tussen 11:30 en 12:30 opgepikt worden.
Eenmaal opgepikt en afgezet bij het verhuurstation krijgen we snel nog een video vwb de werking v/e Motorhome te zien om daarna ons huis op wielen op te pikken. Een 30 footer is op de foto’s al een aardige formaat maar in het echt is deze nog indrukwekkender. Wat een bak zeg. Vergeleken met vorig jaar toen we een 26 foot Motorhome hadden is deze toch wel een hele maat groter. Gezien onze eerdere ervaringen met motorhomes hebben we nu weer voor een type met slide out gekozen (elektrisch uitvouwbare zijwand) deze extra ruimte is gewoon prettig als je eenmaal ergens opgesteld staat.
We ruimen onze spullen in, krijgen nog een korte uitleg over de Motorhome en gaan op weg naar een supermarkt om onze eerste boodschappen te doen. Helaas is er bij de Safeway geen plek op de parkeerplaats waar we ons monster kwijt kunnen, dus besluiten we om richting Monterey te rijden waar we een campground gaan zoeken.
Het rijden langs de kust over de 1 gaat niet erg vlot en pas rond 20:00 arriveren we op de campground waar gelukkig nog plaats is (deze zijn rond Big Sur dun gezaaid) We checken in per envelop met geld en zoeken een vrije plek uit.. We spreken af rond 08:00 te vertrekken om voor de eerste tours bij Hearst Castle te zijn.
We drinken nog een biertje op de eerste dag met Motorhome en gaan redelijk moe en op tijd ons bed in.
Monterey - Visalia
We zijn allemaal lekker op tijd wakker en na het ontbijt vertrekken we iets later dan gepland via de Highway 1 langs de kust naar San Simeon. Hier bevind zich Hearst Castle waar we tour 3 en 4 willen gaan doen. (1+2 hebben we in 2004 gedaan)
Onderweg stoppen we nog op een paar mooie plekjes langs de route om te genieten van het mooie landschap.
Vlakbij San Simeon stuiten we op een parkeerplaats waar vele zeeolifanten liggen bij te komen en te vervellen. Dankzij een speciale gids kunnen we tot op 5 meter van deze fascinerende beesten komen en leren we ook nog wat bij van de het leefgedrag van deze beesten. Zo leren we dat zeeolifanten zo’n 8 tot 10 maanden op zee verblijven en hun voedsel zoeken tot wel 1500 mtr diepte. Ze komen alleen aan land om te vervellen aangezien ze hun huid en vet op zee tot een minimum doorbloeden om zo de interne organen van warm bloed te kunnen voorzien. Verder kennen ze alleen hazeslaapjes en brengen hun tijd onder water half slapend door totdat ze voedsel tegenkomen. Rond 10:30 komen we aan bij Hearst Castle waar alleen tour 3 nog beschikbaar is. Deze nemen we om toch nog een gedeelte van het huis mee te pikken. Via de bus komen we aan bij Hearst Castle waar we beginnen met de Greek pool Deze blijft ontzettend mooi om te zien hoe vaak je er ook naar kijkt. Wat een schitterend zwembad! Via 1 v/d 3 gasthuizen lopen we een rondje door de slaapkamers om zo het hoofdgebouw binnen te wandelen. Hier krijgen we een rondje door de gastkamers welke allemaal zijn voorzien van antieke getimmerde (vaak Spaanse en Italiaanse) plafonds, wandkleden en schilderijen. Sommige schilderijen zijn een kopie aangezien het origineel niet koop is of was. Op mijn vraag of verder alle schilderijen echt zijn of een kopie, blijken deze allemaal (waar mogelijk) nog origineel. Als ik opmerk dat hier in deze kamers dan een fortuin aan kunst hangt word dit bevestigd. Via de Roman pool verlaten we Hearst Castle weer. Om onze weg te vervolgen richting Sequoia NP. We nemen een mooie binnendoor weg (de 46 later afslaand op de 4) via verschillende wijngaarden (met soms daarbij een schitterende ranch) om uiteindelijk in Visalia op een KOA campground aan te komen. Hoewel onze voorkeur naar State parks uitgaat ivm de veel mooiere plekken in de natuur biedt 90 % van de KOA campgrounds ruime schone douches en gratis draadloos internet. Met onze meegenomen laptop hebben we zo regelmatig contact met familie en vrienden. Tevens is dit handig voor je reisverslag en het opsturen van een fotootje.
Hier boeken we meteen een KOA in Maripose om zo dicht mogelijk bij Yosemite NP te kunnen overnachten en om daar zoveel mogelijk tijd aan dit schitterende park te kunnen besteden.
Onderweg stoppen we nog op een paar mooie plekjes langs de route om te genieten van het mooie landschap.
Vlakbij San Simeon stuiten we op een parkeerplaats waar vele zeeolifanten liggen bij te komen en te vervellen. Dankzij een speciale gids kunnen we tot op 5 meter van deze fascinerende beesten komen en leren we ook nog wat bij van de het leefgedrag van deze beesten. Zo leren we dat zeeolifanten zo’n 8 tot 10 maanden op zee verblijven en hun voedsel zoeken tot wel 1500 mtr diepte. Ze komen alleen aan land om te vervellen aangezien ze hun huid en vet op zee tot een minimum doorbloeden om zo de interne organen van warm bloed te kunnen voorzien. Verder kennen ze alleen hazeslaapjes en brengen hun tijd onder water half slapend door totdat ze voedsel tegenkomen. Rond 10:30 komen we aan bij Hearst Castle waar alleen tour 3 nog beschikbaar is. Deze nemen we om toch nog een gedeelte van het huis mee te pikken. Via de bus komen we aan bij Hearst Castle waar we beginnen met de Greek pool Deze blijft ontzettend mooi om te zien hoe vaak je er ook naar kijkt. Wat een schitterend zwembad! Via 1 v/d 3 gasthuizen lopen we een rondje door de slaapkamers om zo het hoofdgebouw binnen te wandelen. Hier krijgen we een rondje door de gastkamers welke allemaal zijn voorzien van antieke getimmerde (vaak Spaanse en Italiaanse) plafonds, wandkleden en schilderijen. Sommige schilderijen zijn een kopie aangezien het origineel niet koop is of was. Op mijn vraag of verder alle schilderijen echt zijn of een kopie, blijken deze allemaal (waar mogelijk) nog origineel. Als ik opmerk dat hier in deze kamers dan een fortuin aan kunst hangt word dit bevestigd. Via de Roman pool verlaten we Hearst Castle weer. Om onze weg te vervolgen richting Sequoia NP. We nemen een mooie binnendoor weg (de 46 later afslaand op de 4) via verschillende wijngaarden (met soms daarbij een schitterende ranch) om uiteindelijk in Visalia op een KOA campground aan te komen. Hoewel onze voorkeur naar State parks uitgaat ivm de veel mooiere plekken in de natuur biedt 90 % van de KOA campgrounds ruime schone douches en gratis draadloos internet. Met onze meegenomen laptop hebben we zo regelmatig contact met familie en vrienden. Tevens is dit handig voor je reisverslag en het opsturen van een fotootje.
Hier boeken we meteen een KOA in Maripose om zo dicht mogelijk bij Yosemite NP te kunnen overnachten en om daar zoveel mogelijk tijd aan dit schitterende park te kunnen besteden.
Visalia - Mariposa
Het zonnetje schijnt lekker vandaag en rond 09:00 uur zijn we op weg naar een AAA kantoor voor onze broodnodige kaartmateriaal en een benzinepomp om onze dorstige vriend eens bij te tanken. (over binnendoor wegen gemiddeld 1 op 3 en klimmend in de bergen 1 op 2.5)
Via een mooie binnenweg door verschillende fruitgaarden (die steeds krapper wordt) komen we aan bij Sequoia NP.
Via een lange krappe en flink klimmende weg komen we na een uur aan in het Giant Forrest. Hier groeien de gigantische Sequoia bomen. Welke de grootste ter wereld zijn (niet in hoogte maar in omvang en kuub hout). De route tbv de General Sherman is sinds ons laatste bezoek nogal omgelegd en deze is nu alleen te bezoek via een nieuw aangelegd wandelpad van zo’n 600 meter. Naar beneden is goed te doen en we nemen de gebruikelijke foto’s van deze reus. We leren dat de top van deze 2200 jaar oude boom op 85 meter hoogte is afgestorven maar dat de boom in omvang nog steeds groeit.
Hierna nemen we de meer moeizame weg omhoog terug (de ijlere lucht speelt hier ook een rol aangezien we op 3 km hoogte zitten.) om onze route te vervolgen.
De planning om Sequoia NP en Kings Canyon NP samen te doen valt door het langzame tempo van rijden in de bergen in duigen. We besluiten Kings Canyon over te slaan, ook omdat Mariposa nog redelijk ver te rijden is.
Het nadeel van de onze Motorhome (en eigenlijk 99% v/d Motorhomes) is dat we Moro Rock niet kunnen bezoeken aangezien voertuigen groter dan 22 foot niet over deze weg hiernaar toe mogen. Gelukkig hebben we deze in 2004 al bezocht maar het blijft toch een gemis. Op weg naar het Giant Forrest hebben we deze uitstekende rots kunnen zien en zelfs met de verrekijker er mensen op kunnen waarnemen maar er zelf opstaan is toch wel een stuk mooier.
Via Fresno komen we aan in Mariposa waar we meteen een extra dag bijboeken omdat we hier een mooie uitvals basis hebben tbv Yosemite NP. Deze willen we 2 dagen bezoeken.
We genieten van een lekkere maaltijd in de buitenlucht en sluiten de dag af met het (ondertussen) gebruikelijke biertje.
Via een mooie binnenweg door verschillende fruitgaarden (die steeds krapper wordt) komen we aan bij Sequoia NP.
Via een lange krappe en flink klimmende weg komen we na een uur aan in het Giant Forrest. Hier groeien de gigantische Sequoia bomen. Welke de grootste ter wereld zijn (niet in hoogte maar in omvang en kuub hout). De route tbv de General Sherman is sinds ons laatste bezoek nogal omgelegd en deze is nu alleen te bezoek via een nieuw aangelegd wandelpad van zo’n 600 meter. Naar beneden is goed te doen en we nemen de gebruikelijke foto’s van deze reus. We leren dat de top van deze 2200 jaar oude boom op 85 meter hoogte is afgestorven maar dat de boom in omvang nog steeds groeit.
Hierna nemen we de meer moeizame weg omhoog terug (de ijlere lucht speelt hier ook een rol aangezien we op 3 km hoogte zitten.) om onze route te vervolgen.
De planning om Sequoia NP en Kings Canyon NP samen te doen valt door het langzame tempo van rijden in de bergen in duigen. We besluiten Kings Canyon over te slaan, ook omdat Mariposa nog redelijk ver te rijden is.
Het nadeel van de onze Motorhome (en eigenlijk 99% v/d Motorhomes) is dat we Moro Rock niet kunnen bezoeken aangezien voertuigen groter dan 22 foot niet over deze weg hiernaar toe mogen. Gelukkig hebben we deze in 2004 al bezocht maar het blijft toch een gemis. Op weg naar het Giant Forrest hebben we deze uitstekende rots kunnen zien en zelfs met de verrekijker er mensen op kunnen waarnemen maar er zelf opstaan is toch wel een stuk mooier.
Via Fresno komen we aan in Mariposa waar we meteen een extra dag bijboeken omdat we hier een mooie uitvals basis hebben tbv Yosemite NP. Deze willen we 2 dagen bezoeken.
We genieten van een lekkere maaltijd in de buitenlucht en sluiten de dag af met het (ondertussen) gebruikelijke biertje.
Mariposa - Crane Flat
Bij ons vertrek uit de Mariposa KOA stuiten we na een paar honderd meter al meteen op een grote tegenvaller. De weg 140 richting Yosemite NP, waar onze KOA aan ligt is gesloten voor voertuigen groter dan 28 feet. Met onze tot nu erg fijne 30 footer is dit nu een groot probleem. We moeten flink omrijden en onze campground ligt nu helemaal niet zo gunstig meer. Hier balen we flink van ! Na enig beraad besluiten we te kijken of er nog plek in Yosemite zelf is. We rijden een anderhalf uur om en bij de poort vragen we of er nog plek is. De Ranger (is een vrouwelijke een Rangster of Rangerette ?) geeft aan dat ze nog geen bericht tbv volle campgrounds hebben en dat we dit in Wawona moeten navragen. We rijden naar deze Campsite info plek toe en hier blijkt dat alle Campsites in de vallei vol zijn maar dat we misschien richting Tioga pass in Crane Flat nog een plek kunnen vinden. We besluiten de Gok te wagen en rijden erheen. Als er geen plek blijkt te zijn balen we flink en we rijden dan ook nog eens zo’n 60 mijl voor niets. Na een goed uurtje rijden arriveren we op de Crane flats campground waar alle plekken tbv een grote Motorhome nog beschikbaar zijn. We kunnen ons geluk niet op en we maken meteen een nieuw planning tbv ons bezoek aan Yosemite NP. We hebben dan wel de KOA 1 nacht voor niks geboekt, maar alleen het niet hier naar toe hoeven rijden bespaart de benzinekosten alweer uit. We besluiten deze dag te gebruiken om Glacier Point te bezoeken. Dit is het verste punt gezien vanuit onze plek. Na een kleine anderhalf uur en via diverse stops om de vallei te kunnen bekijken arriveren we bij Glacier Point. Dit nadat we 1 mijl eerder nog een schitterend uitzicht op de Nevada en Vernall fall hebben kunnen werpen. Met onze verrekijker zien we dat er mensen op een brug over de Nevada fall lopen. Deze is dus via een Hiking trail (wandelroute) te bezoeken. Glacier Point bied een werkelijk schitterend uitzicht over de Yosemite vallei en de tegenover liggende Halfdome granieten rots. In de verte aan de overkant zie je Yosemite fall over meer dan 700 meter naar beneden vallen. Hier zijn we nu voor teruggekomen aangezien we in 2004 in de herfst Yosemite bezocht hebben en de Yosemite fall was opgedroogd. (deze is afhankelijk van water van de in de bergen smeltende sneeuw.) Voldaan van alle schitterende indrukken rijden we terug naar onze campsite. Crane flat is gewoon een bos met plek voor tenten en Motorhome’s. Er is geen stroom of water op je plek en al het voedsel wat je niet op kan sluiten (tenten) moet in beer vaste containers. Gelukkig beschikt onze Motorhome over een generator waardoor we zelf stroom kunnen maken. Deze mogen we tot 19:00 gebruiken hierna moet stilte in acht genomen worden. Wel mogen we in de vuurcirkels een vuurtje maken met gebruik van dood hout uit het bos. Dit laten we ons geen 2 keer zeggen en bij het buiten eten hebben we al een lekker vuurtje aan de gang. We maken nog een leuk gesprek met een stel uit Helmond die toevallig met een Motorhome 25 meter bij ons vandaan staan en al genietend van enkele biertjes met kampvuur kan de avond niet meer stuk. Je merkt dat je echt in midden in de bossen staat want zodra het donker wordt is de sterrenhemel prachtig zichtbaar. In het pikkedonker besluiten we de avond en gaan slapen.
Crane Flat - Bridgeport
Na ons ontbijt rijden rond 09:00 uur de weg af richting de vallei. Via de Bridalveil fall welke we kort bezoeken. Komen we rond 10:00 uur in bij de parkeerplaats in de vallei. Hier ontmoeten we een ander Nederlands stel welke ons adviseert de Motorhome hier te laten staan om de shuttle bus door de vallei te nemen. Terwijl we staan te praten roept ons aan de overkant van de parkeerplaats een Nederlander toe dat de koffie klaar is en dat hij stroopwafels bij zich heeft. We maken ook een praatje met hem en het blijkt een Amerikaans stel te zijn met Nederlandse ouders die hier 49 jaar geleden zijn komen wonen. Ze gaan nog ieder jaar terug naar Nederland maar ze willen hun Amerikaanse paspoorten voor geen goud ruilen tegen Nederlandse. Ze zijn hier opgegroeid en in hun Nederlands met Amerikaans accent leggen ze uit dat ze verschillende bedrijven hebben en over 2 jaar met pensioen gaan Financieel hebben ze nu alles op orde. Ik vertel hun dat mijn gevoel tegenovergesteld is. Dat ik Amerika een fantastisch land vind voor een vakantie maar hier voor geen goud zou willen wonen. Zodra het je een keer tegenzit kan je financieel totaal aan de grond komen te zitten. De vele zwervers die we in San Francisco gezien hebben en de achtergestelde wijken buiten de stadskern bewijzen dit wel. Ze beamen dat dit zeker waar kan zijn.
Even later nemen we de shuttle bus richting Yosemite fall. Het uitzicht op de Waterval is indrukwekkend en gezien de drukte bij dit punt vinden meer mensen dit samen met ons.
Je kan tot vlak onder de lower fall komen (de waterval bestaat uit 3 gedeeltes) maar helaas heb je hier geen zicht op het top gedeelte van meer dan 400 meter. Henk trotseert als een echte Hiker de grote rotsblokken om tot vlak onder de lower fall te kunnen komen. Wij de mindere helden slaan hem vol trots gaande op pakweg 150 meter afstand. Gelukkig is er film en foto om dit waardevolle moment vast te leggen.
Als we weer in de shuttle bus zitten merken we op dat deze na de lodge weer terug gaat richting visitor center. We besluiten om in het visitor center de (eventuele) routes nog eens goed te bekijken. Op de kaart buiten blijkt dat de shuttle bus alleen maar tussen het visitor center en de Lodge rijd. Op de parkeerplaats vraag ik dit nog eens na en inderdaad als we El Capitan willen bekijken moeten we met ons eigen vervoer. We hopen dat het stel dat ons adviseerde de shuttle bus te nemen dit nu ook beseft. Gelukkig is onze tijd niet verspild en met verschillende Yosemite shirtjes verlaten we het visitorcenter weer
Als we met de Motorhome bij El Capitan uistappen zoeken we deze 1000 meter hoge granieten rotswand af op klimmers. We vinden met moeite 2 groepjes en Henk slaagt er niet in om deze te vinden ondanks onze onduidelijke aanwijzingen. Ik zie een aantal meters verderop een man zitten met een duidelijk veel betere kijker dan waar wij over beschikken en ik vraag hem of hij iets in beeld heeft. Hij gunt ons een kijkje met zijn kijker op statief en haarscherp zien we een groep van 5 klimmers op een richel staan. Hij verteld ons dat hij dit als hobby doet en zelfs voor klimmers een fototoestel op zijn kijker aansluit om foto’s van ze te maken en deze naar ze te mailen. Hij verteld dat er op dit moment zo’n 7 groepen bezig zijn de wand te beklimmen en dat de algemene route zo’n 4 dagen klimmen in beslag neemt. Andere moeilijkere routes duren nog een dag langer. Slapen doen ze op een richel of in hangslaapzakken. Hij verteld ook dat snel klimmers er maar 4 uur ! over doen om de top te bereiken.
Onder de indruk van dit verhaal gaan we verder de vallei in om de Merced River te volgen en op een mooie plek te bezoeken. De mooiste plek wordt helaas bezet door een bus Japanners welke van alle hoeken en gaten een foto maken. Geduldig wachten we af tot ze vertrokken zijn zodat we zelf in alle rust deze mooie plek kunnen bekijken en fotograferen.
Hierna zit ons rondje vallei erop en gaan we op weg om het park te verlaten via de Tioga pass.
Het is nog een flinke rit het park uit maar deze route is geen straf om te rijden. We stoppen nog enkele keren om van diverse uitzichten te genieten. Na een kleine 4 uur rijden bereiken we de Tioga pass welke op 3 km hoogte ligt en maar enkele maanden per jaar open is. Buiten het park ligt zelfs nog sneeuw welke we nog dankbaar gebruiken om hier een foto met winterlandschap van te maken.
Aangezien het al later begint te worden besluiten we over de 182 richting Bridgeport te rijden waar via de AAA campground gids een Campground gevonden hebben. De campground stelt niet veel voor maar we hebben stroom en water dus we kunnen vooruit. De eigenaar is een vrolijk druk mannetje welke een mooie plek regelt met uitzicht op het meer waar we aan staan. Er is bijna geen persoon te bekennen op het parkje welke schijnbaar vnml door sportvissers wordt bevolkt.
Het waait er nogal fris en er zwerven nogal wat muggen rond, waardoor we onze geplande kampvuur avond moeten verplaatsen naar binnen (uiteraard zonder het kampvuur!). We sluiten de avond redelijk vroeg af om morgen fris te rit naar Lake Tahoe te maken.
Even later nemen we de shuttle bus richting Yosemite fall. Het uitzicht op de Waterval is indrukwekkend en gezien de drukte bij dit punt vinden meer mensen dit samen met ons.
Je kan tot vlak onder de lower fall komen (de waterval bestaat uit 3 gedeeltes) maar helaas heb je hier geen zicht op het top gedeelte van meer dan 400 meter. Henk trotseert als een echte Hiker de grote rotsblokken om tot vlak onder de lower fall te kunnen komen. Wij de mindere helden slaan hem vol trots gaande op pakweg 150 meter afstand. Gelukkig is er film en foto om dit waardevolle moment vast te leggen.
Als we weer in de shuttle bus zitten merken we op dat deze na de lodge weer terug gaat richting visitor center. We besluiten om in het visitor center de (eventuele) routes nog eens goed te bekijken. Op de kaart buiten blijkt dat de shuttle bus alleen maar tussen het visitor center en de Lodge rijd. Op de parkeerplaats vraag ik dit nog eens na en inderdaad als we El Capitan willen bekijken moeten we met ons eigen vervoer. We hopen dat het stel dat ons adviseerde de shuttle bus te nemen dit nu ook beseft. Gelukkig is onze tijd niet verspild en met verschillende Yosemite shirtjes verlaten we het visitorcenter weer
Als we met de Motorhome bij El Capitan uistappen zoeken we deze 1000 meter hoge granieten rotswand af op klimmers. We vinden met moeite 2 groepjes en Henk slaagt er niet in om deze te vinden ondanks onze onduidelijke aanwijzingen. Ik zie een aantal meters verderop een man zitten met een duidelijk veel betere kijker dan waar wij over beschikken en ik vraag hem of hij iets in beeld heeft. Hij gunt ons een kijkje met zijn kijker op statief en haarscherp zien we een groep van 5 klimmers op een richel staan. Hij verteld ons dat hij dit als hobby doet en zelfs voor klimmers een fototoestel op zijn kijker aansluit om foto’s van ze te maken en deze naar ze te mailen. Hij verteld dat er op dit moment zo’n 7 groepen bezig zijn de wand te beklimmen en dat de algemene route zo’n 4 dagen klimmen in beslag neemt. Andere moeilijkere routes duren nog een dag langer. Slapen doen ze op een richel of in hangslaapzakken. Hij verteld ook dat snel klimmers er maar 4 uur ! over doen om de top te bereiken.
Onder de indruk van dit verhaal gaan we verder de vallei in om de Merced River te volgen en op een mooie plek te bezoeken. De mooiste plek wordt helaas bezet door een bus Japanners welke van alle hoeken en gaten een foto maken. Geduldig wachten we af tot ze vertrokken zijn zodat we zelf in alle rust deze mooie plek kunnen bekijken en fotograferen.
Hierna zit ons rondje vallei erop en gaan we op weg om het park te verlaten via de Tioga pass.
Het is nog een flinke rit het park uit maar deze route is geen straf om te rijden. We stoppen nog enkele keren om van diverse uitzichten te genieten. Na een kleine 4 uur rijden bereiken we de Tioga pass welke op 3 km hoogte ligt en maar enkele maanden per jaar open is. Buiten het park ligt zelfs nog sneeuw welke we nog dankbaar gebruiken om hier een foto met winterlandschap van te maken.
Aangezien het al later begint te worden besluiten we over de 182 richting Bridgeport te rijden waar via de AAA campground gids een Campground gevonden hebben. De campground stelt niet veel voor maar we hebben stroom en water dus we kunnen vooruit. De eigenaar is een vrolijk druk mannetje welke een mooie plek regelt met uitzicht op het meer waar we aan staan. Er is bijna geen persoon te bekennen op het parkje welke schijnbaar vnml door sportvissers wordt bevolkt.
Het waait er nogal fris en er zwerven nogal wat muggen rond, waardoor we onze geplande kampvuur avond moeten verplaatsen naar binnen (uiteraard zonder het kampvuur!). We sluiten de avond redelijk vroeg af om morgen fris te rit naar Lake Tahoe te maken.
Bridgeport - Quincy
Na het ontbijt en de sobere douches op onze mini campground neemt Henk het stuur over om ons naar Lake Tahoe te brengen. Via de 89 nemen we de Scenic byway. Deze kleinere binnendoor weg is een stuk langzamer maar veel mooier om te rijden. Aangezien we geen haast hebben geven we de voorkeur aan dit soort routes. Bijkomend voordeel is dat we de 89 kunnen gebruiken tot in Oregon omdat deze weg onze geplande route mooi volgt.
Via diverse passen van rond de 2 km hoogte en vele mooie uitzichten rijden in ongeveer 3 uur naar Lake Tahoe.
Aan de zuidkant stoppen we bij een mooi uitkijkpunt. Hier kijk je vanaf een paar honderd meter hoogte de Emerald bay in. Het uitzicht op de baai met daarin een klein eiland met theehuis is werkelijk schitterend. Dat de zon er vandaag extra mooi op schijnt maakt het plaatje ook extra compleet. Verder biedt het uitkijkpunt veel extra informatie over de geschiedenis en enkele markante bewoners van deze baai met eilandje.
Iets verderop stoppen we nog even bij de Eagle falls. Deze is niet spectaculair (zeker niet als je net uit Yosemite komt) maar aangezien je er vlakbij kan komen en het uitzicht over de baai nog meeneemt is dit toch een stop waard.
De scenic route verder langs de westkant van Lake Tahoe loopt door vele kleine maar leuke authentieke dorpjes en verloopt voorspoediger dan verwacht. (vnml ook omdat we verder geen uitkijkpunten meer tegenkomen) en veel eerder dan gedacht komen we dan ook op de plek uit welke we voor vanavond in gedachten hadden.
We besluiten verder door te rijden en naar gelang de tijd onderweg bij een campground te stoppen welke het beste bij ons schema aansluit. We nemen de stad Quincy als uitgangspunt en kijken qua tijd hoe we hier verder op uit komen. Via de 89 (met een kleine omweg wegens een navigatiefoutje) komen we rond 16:00 in Quincy aan. We stoppen voor boodschappen bij een lokale supermarkt en besluiten vandaag te gaan barbecueën. Als we de onze boodschappen hebben ingeladen en op weg gaan naar de campground van onze keuze lopen we tegen een teleurstelling op. De eigenaar is niet aanwezig waardoor we geen plek kunnen reserveren op de campground. Teleurgesteld draaien we om, om naar een 2e keus te gaan.
Hier is wel iemand aanwezig en ook plek maar helaas heeft deze site geen BBQ’s bij de plek staan dus besluiten we te gaan kijken bij de plaatselijke Safeway of deze een kleine en goedkope BBQ verkoopt. Helaas hebben ze alleen Weber BBQ’s en deze zijn voor onze smaak nogal aan de dure kant zeker als we van plan zijn deze maar 2 of 3 keer te gaan gebruiken. Als de verkoopster hoort van onze wensen biedt ze spontaan aan haar oude BBQ aan ons mee te geven ! Ze heeft nml net een nieuwe gas BBQ gekocht en haar oude Weber mogen we gratis meenemen. Verbaasd over zoveel vriendelijkheid volg ik haar naar een balie waar ze haar adres opschrijft en naar huis belt om aan te geven dat wij de BBQ komen ophalen. Er neemt echter niemand op en ik vraag wat voor een formaat haar oude BBQ is aangezien we deze mee moeten nemen in onze Motorhome. De BBQ lijkt me te groot en ik vraag of ze een winkel weet waar ze kleine BBQ’s verkopen. Volgens haar verkoopt de winkel even verderop misschien nog goedkope kleine BBQ’s. We spreken af dat als we geen geschikte BBQ kunnen vinden we die van haar gaan ophalen.
De geadviseerde winkel beschikt over diverse kleine modellen en voor $ 14,99 (!) nemen we een klein tafelmodel mee.
Eenmaal op de campground word ik tijdens de voorbereiding gevraagd of de briketten een beetje willen branden. De persoon in kwestie heeft nml net ge-BBQ’ed en vraagt of we zijn hete briketten willen hebben die hij anders toch weggooit. Dankbaar neem ik het aanbod aan en kan niet begrijpen dat veel mensen thuis denken dat Amerikanen bot of arrogant zijn. (wij zijn ze nog nooit tegengekomen) De BBQ is verder een succes met typische Amerikaanse dingen zoals potatosalad en Hamburgers formaatje XXL en een sixpackje bier.
Via diverse passen van rond de 2 km hoogte en vele mooie uitzichten rijden in ongeveer 3 uur naar Lake Tahoe.
Aan de zuidkant stoppen we bij een mooi uitkijkpunt. Hier kijk je vanaf een paar honderd meter hoogte de Emerald bay in. Het uitzicht op de baai met daarin een klein eiland met theehuis is werkelijk schitterend. Dat de zon er vandaag extra mooi op schijnt maakt het plaatje ook extra compleet. Verder biedt het uitkijkpunt veel extra informatie over de geschiedenis en enkele markante bewoners van deze baai met eilandje.
Iets verderop stoppen we nog even bij de Eagle falls. Deze is niet spectaculair (zeker niet als je net uit Yosemite komt) maar aangezien je er vlakbij kan komen en het uitzicht over de baai nog meeneemt is dit toch een stop waard.
De scenic route verder langs de westkant van Lake Tahoe loopt door vele kleine maar leuke authentieke dorpjes en verloopt voorspoediger dan verwacht. (vnml ook omdat we verder geen uitkijkpunten meer tegenkomen) en veel eerder dan gedacht komen we dan ook op de plek uit welke we voor vanavond in gedachten hadden.
We besluiten verder door te rijden en naar gelang de tijd onderweg bij een campground te stoppen welke het beste bij ons schema aansluit. We nemen de stad Quincy als uitgangspunt en kijken qua tijd hoe we hier verder op uit komen. Via de 89 (met een kleine omweg wegens een navigatiefoutje) komen we rond 16:00 in Quincy aan. We stoppen voor boodschappen bij een lokale supermarkt en besluiten vandaag te gaan barbecueën. Als we de onze boodschappen hebben ingeladen en op weg gaan naar de campground van onze keuze lopen we tegen een teleurstelling op. De eigenaar is niet aanwezig waardoor we geen plek kunnen reserveren op de campground. Teleurgesteld draaien we om, om naar een 2e keus te gaan.
Hier is wel iemand aanwezig en ook plek maar helaas heeft deze site geen BBQ’s bij de plek staan dus besluiten we te gaan kijken bij de plaatselijke Safeway of deze een kleine en goedkope BBQ verkoopt. Helaas hebben ze alleen Weber BBQ’s en deze zijn voor onze smaak nogal aan de dure kant zeker als we van plan zijn deze maar 2 of 3 keer te gaan gebruiken. Als de verkoopster hoort van onze wensen biedt ze spontaan aan haar oude BBQ aan ons mee te geven ! Ze heeft nml net een nieuwe gas BBQ gekocht en haar oude Weber mogen we gratis meenemen. Verbaasd over zoveel vriendelijkheid volg ik haar naar een balie waar ze haar adres opschrijft en naar huis belt om aan te geven dat wij de BBQ komen ophalen. Er neemt echter niemand op en ik vraag wat voor een formaat haar oude BBQ is aangezien we deze mee moeten nemen in onze Motorhome. De BBQ lijkt me te groot en ik vraag of ze een winkel weet waar ze kleine BBQ’s verkopen. Volgens haar verkoopt de winkel even verderop misschien nog goedkope kleine BBQ’s. We spreken af dat als we geen geschikte BBQ kunnen vinden we die van haar gaan ophalen.
De geadviseerde winkel beschikt over diverse kleine modellen en voor $ 14,99 (!) nemen we een klein tafelmodel mee.
Eenmaal op de campground word ik tijdens de voorbereiding gevraagd of de briketten een beetje willen branden. De persoon in kwestie heeft nml net ge-BBQ’ed en vraagt of we zijn hete briketten willen hebben die hij anders toch weggooit. Dankbaar neem ik het aanbod aan en kan niet begrijpen dat veel mensen thuis denken dat Amerikanen bot of arrogant zijn. (wij zijn ze nog nooit tegengekomen) De BBQ is verder een succes met typische Amerikaanse dingen zoals potatosalad en Hamburgers formaatje XXL en een sixpackje bier.
Quincy - Mount Shasta
Na het ontbijt zijn we genoodzaakt een simpele douche in de Motorhome te nemen aangezien de douches op de campground alleen werken op inworp van 4 Quarters. Aangezien we er maar 7 bij elkaar kunnen sprokkelen wordt het een beetje lastig voor 4 personen. Dit is overigens de eerste keer dat we dit meemaken aangezien op alle andere campgrounds waar we ooit geweest zijn dit altijd gratis was.
Ondanks deze kleine tegenslag gaan we vandaag vol goede moed op weg naar Lassen Volcanic NP. De route via de 89 is zeer mooi en we rijden eigenlijk sinds lake Tahoe alleen maar door de bossen en via kleine dorpjes van soms maar 50 inwoners. Wat wel opvalt is dat ze bijna allemaal over een kerk beschikken (of soms zelfs meerdere). Hoewel de huizen langs deze weg soms in erbarmelijke toestand verkeren, zien de kerken er altijd netjes en bijgehouden uit. Dat deze route door dunbevolkt en dicht bebost gebied loopt is overigens goed te merken aan de vele vrachtwagens geladen met boomstammen. Van alle voertuigen die je tegenkomt (en dat zijn er binnendoor niet al te veel) is de helft wel zo’n “Log truck” .
Wat ook goed merkbaar is, is dat we nu duidelijk buiten de “toeristen route” rijden aangezien we verder nu geen andere Motorhome’s meer tegenkomen tot Lassen Volcanic NP.
Lassen Volcanic NP is een klein park welke toevallig de 89 geheel in zijn bezit neemt en dus ook onze route verder vervolgd. Lassen heeft wat weg van Yellow Stone maar dan in Madurodam formaat en zonder de spectaculaire geisers. Helaas zijn door de vele sneeuwval van de afgelopen winter een aantal spectaculaire plekken gesloten omdat de paden nog niet begaanbaar zijn. We krijgen dus maar een paar kleine vulkanische plekken te zien zoals een zwavelput en een modderpoel en moeten het verder stellen met een sneeuwlandschap. Hoewel dit een schrale troost is vermaken we ons allemaal in de sneeuw en maken nog een paar leuke “kerstfoto’s” eenmaal bergafwaarts verder het park in leren we nog over de vulkanische activiteiten van Lassen peak en dan vnml de uitbarsting in 1915 en de verwoestingen die daardoor ontstaan zijn. Deze uitbarsting is tot op 50 mijl verder nog gefotografeerd.
Een stuk vroeger dan verwacht verlaten we dus Lassen Volcanic NP en rijden via de 89 verder door de bossen. Onderweg lunchen we nog even op een uitkijkpunt waar we op Mount Shasta uitkijken om even later in de gelijknamige plaats een KOA campground te vinden.
Hier zijn we lekker op tijd binnen en maken even later onze eerste regenbui mee deze vakantie die verder de hele avond voortduurt.
Ondanks deze kleine tegenslag gaan we vandaag vol goede moed op weg naar Lassen Volcanic NP. De route via de 89 is zeer mooi en we rijden eigenlijk sinds lake Tahoe alleen maar door de bossen en via kleine dorpjes van soms maar 50 inwoners. Wat wel opvalt is dat ze bijna allemaal over een kerk beschikken (of soms zelfs meerdere). Hoewel de huizen langs deze weg soms in erbarmelijke toestand verkeren, zien de kerken er altijd netjes en bijgehouden uit. Dat deze route door dunbevolkt en dicht bebost gebied loopt is overigens goed te merken aan de vele vrachtwagens geladen met boomstammen. Van alle voertuigen die je tegenkomt (en dat zijn er binnendoor niet al te veel) is de helft wel zo’n “Log truck” .
Wat ook goed merkbaar is, is dat we nu duidelijk buiten de “toeristen route” rijden aangezien we verder nu geen andere Motorhome’s meer tegenkomen tot Lassen Volcanic NP.
Lassen Volcanic NP is een klein park welke toevallig de 89 geheel in zijn bezit neemt en dus ook onze route verder vervolgd. Lassen heeft wat weg van Yellow Stone maar dan in Madurodam formaat en zonder de spectaculaire geisers. Helaas zijn door de vele sneeuwval van de afgelopen winter een aantal spectaculaire plekken gesloten omdat de paden nog niet begaanbaar zijn. We krijgen dus maar een paar kleine vulkanische plekken te zien zoals een zwavelput en een modderpoel en moeten het verder stellen met een sneeuwlandschap. Hoewel dit een schrale troost is vermaken we ons allemaal in de sneeuw en maken nog een paar leuke “kerstfoto’s” eenmaal bergafwaarts verder het park in leren we nog over de vulkanische activiteiten van Lassen peak en dan vnml de uitbarsting in 1915 en de verwoestingen die daardoor ontstaan zijn. Deze uitbarsting is tot op 50 mijl verder nog gefotografeerd.
Een stuk vroeger dan verwacht verlaten we dus Lassen Volcanic NP en rijden via de 89 verder door de bossen. Onderweg lunchen we nog even op een uitkijkpunt waar we op Mount Shasta uitkijken om even later in de gelijknamige plaats een KOA campground te vinden.
Hier zijn we lekker op tijd binnen en maken even later onze eerste regenbui mee deze vakantie die verder de hele avond voortduurt.
Mount Shasta - Diamond Lake
De planning voor vandaag is erg kort aangezien de dames graag een Wall Mart willen bezoeken. Aangezien de route voor vandaag naar Crater lake NP erg kort is, ruimen we flink de tijd in voor dit bezoek Op internet had ik al gevonden dat in de eerste grote stad die we tegen komen (Klamath falls) er een supercenter zit dus ons “geluk” kan niet op.
Na een redelijk korte rit en een beetje rondvragen in Klamath falls komen we aan bij de Wall Mart. We doen er meteen onze boodschappen en lopen de rest van de afdelingen eens rond om te kijken of er nog iets is wat we zeker mee naar huis moeten nemen. Maar Wall Mart staat nu eenmaal niet bekend om zijn haute couture of luxe items dus arriveren we later met lege handen bij onze Motorhome (muv de boodschappen dan)
Bij de uitgang van de Wall Mart maken we gebruik van onze onlangs aangeschafte telefoonkaart om het thuisfront eens op verschillende plekken in te lichten van onze erbarmelijke toestand. (sarcastisch bedoeld dus)
Eenmaal weer op weg zoeken we een campground zo dicht mogelijk bij Crater lake uit. Zodra we in de buurt van Crater Lake NP komen gaan we bergop richting een door Gerda gevonden campground, welke volgens de routebeschrijving tegen de ingang aan moet liggen. Wat ons opvalt is dat elke auto die ons tegemoet komt onder de sneeuw zit. We weten niet hoe hoog we nog moeten gaan maar dat het weer iets verderop duidelijk anders is, is wel duidelijk. Tot onze grote vreugde blijkt de campground net in Crater lake NP te liggen. Helaas is deze stemming maar van zeer korte duur. Bij de park ingang verteld een Ranger ons dat het sneeuwt bij Crater Lake, dat de wegen onbegaanbaar zijn en dat het meer wegens het weer niet eens zichtbaar is. We worden dan ook dringend verzocht niet door te rijden. Op de vraag of de campground dan bereikbaar is wordt verteld dat deze nog onder de sneeuw ligt en nog niet geopend is. Tot overmaat van ramp blijkt het weer voor morgen hetzelfde te zijn, dus ergens dichtbij overnachten heeft ook geen zin. Flink balend besluiten we dan maar verder door te rijden en dit verlies zsm te vergeten.
Dat van het weer verder niks gelogen is merken we als we verder de berg afrijden en sneeuw en regen over ons heen krijgen. We besluiten de eerste de beste campground te nemen, ook omdat het al wat later begin te worden.
Bij Diamond lake vinden we een campground van de Nationale Parks en overnachten hier midden in de bossen en dat voor maar $12 maar dan wel zonder stroom en water. Gerda vind een mooi plekje vlak aan het water en eenmaal opgetuigd begint het hier ook te sneeuwen. Dit is ook niet zo verwonderlijk aangezien we boven de 2 km grens zitten maar in juni op je zomervakantie verwacht je dit soort toestanden toch niet echt meer.
Dat we nu een schitterende plek in de bossen bij een meer gevonden hebben, maakt toch wel iets goed van deze dag.
Na een redelijk korte rit en een beetje rondvragen in Klamath falls komen we aan bij de Wall Mart. We doen er meteen onze boodschappen en lopen de rest van de afdelingen eens rond om te kijken of er nog iets is wat we zeker mee naar huis moeten nemen. Maar Wall Mart staat nu eenmaal niet bekend om zijn haute couture of luxe items dus arriveren we later met lege handen bij onze Motorhome (muv de boodschappen dan)
Bij de uitgang van de Wall Mart maken we gebruik van onze onlangs aangeschafte telefoonkaart om het thuisfront eens op verschillende plekken in te lichten van onze erbarmelijke toestand. (sarcastisch bedoeld dus)
Eenmaal weer op weg zoeken we een campground zo dicht mogelijk bij Crater lake uit. Zodra we in de buurt van Crater Lake NP komen gaan we bergop richting een door Gerda gevonden campground, welke volgens de routebeschrijving tegen de ingang aan moet liggen. Wat ons opvalt is dat elke auto die ons tegemoet komt onder de sneeuw zit. We weten niet hoe hoog we nog moeten gaan maar dat het weer iets verderop duidelijk anders is, is wel duidelijk. Tot onze grote vreugde blijkt de campground net in Crater lake NP te liggen. Helaas is deze stemming maar van zeer korte duur. Bij de park ingang verteld een Ranger ons dat het sneeuwt bij Crater Lake, dat de wegen onbegaanbaar zijn en dat het meer wegens het weer niet eens zichtbaar is. We worden dan ook dringend verzocht niet door te rijden. Op de vraag of de campground dan bereikbaar is wordt verteld dat deze nog onder de sneeuw ligt en nog niet geopend is. Tot overmaat van ramp blijkt het weer voor morgen hetzelfde te zijn, dus ergens dichtbij overnachten heeft ook geen zin. Flink balend besluiten we dan maar verder door te rijden en dit verlies zsm te vergeten.
Dat van het weer verder niks gelogen is merken we als we verder de berg afrijden en sneeuw en regen over ons heen krijgen. We besluiten de eerste de beste campground te nemen, ook omdat het al wat later begin te worden.
Bij Diamond lake vinden we een campground van de Nationale Parks en overnachten hier midden in de bossen en dat voor maar $12 maar dan wel zonder stroom en water. Gerda vind een mooi plekje vlak aan het water en eenmaal opgetuigd begint het hier ook te sneeuwen. Dit is ook niet zo verwonderlijk aangezien we boven de 2 km grens zitten maar in juni op je zomervakantie verwacht je dit soort toestanden toch niet echt meer.
Dat we nu een schitterende plek in de bossen bij een meer gevonden hebben, maakt toch wel iets goed van deze dag.
Diamond Lake - Sand Dunes Road
Dat het gisteren gesneeuwd heeft is s’morgens wel duidelijk te zien aan de witte bomen die we bij het ontwaken mogen aanschouwen. Dit kersttafereeltje in juni ! heeft toch wel iets moois over zich.
We doen het deze morgen verder lekker rustig aan omdat we deze dag willen gaan gebruiken als rijdag om tot de Oregon Sand Dunes te komen. Gezien de afstand trekken we hier een halve dag voor uit en hopen lekker vroeg op een campground aan te komen.
Weer pakken we een mooie binnendoor route en via de 62, de 138, en de 42 dalen we zo langzaam de bergen af tot aan zeeniveau.
We rijden nu al sinds Lake Tahoe binnendoor en sommige plekken zijn echt schitterend met wilde berg rivieren die je de hele weg volgen of mooie dichte bossen waar je soms eenzaam doorheen rijdt. Echt een verademing en een plezier om zo je afstanden te kunnen overbruggen.
Via Roseburg en Coosebay komen we aan bij de Oregon Sand dunes. We nemen een KOA welke tegen de duinen aan ligt.
De Oregon Sand Dunes is een 40 mijl groot duingebied met duinen tot wel 150 meter hoog. Dit gebied staat vooral bekend om zijn diverse recreatie mogelijkheden waarvan het berijden met buggy’s of quads wel de meest populaire is. Op onze KOA is dit dan ook duidelijk te merken aangezien een groot gedeelte van de gasten met een quad, maar vaker met meerdere quads aanwezig zijn. Dat sommige hier niet voor de eerste keer zijn en dit al vaker gedaan hebben, is duidelijk te merken aan sommige flink opgevoerde types met bijbehorende vering en banden. Om het uur verzamelt er wel ergens een groepje om zo de duinen te gaan bestrijden. Avonturiers als we zijn, doen we zelf ook een duit in het sportieve zakje en brengen onze avond verder door met een gewaagd potje kaarten (de Ome Toonen variant).
We doen het deze morgen verder lekker rustig aan omdat we deze dag willen gaan gebruiken als rijdag om tot de Oregon Sand Dunes te komen. Gezien de afstand trekken we hier een halve dag voor uit en hopen lekker vroeg op een campground aan te komen.
Weer pakken we een mooie binnendoor route en via de 62, de 138, en de 42 dalen we zo langzaam de bergen af tot aan zeeniveau.
We rijden nu al sinds Lake Tahoe binnendoor en sommige plekken zijn echt schitterend met wilde berg rivieren die je de hele weg volgen of mooie dichte bossen waar je soms eenzaam doorheen rijdt. Echt een verademing en een plezier om zo je afstanden te kunnen overbruggen.
Via Roseburg en Coosebay komen we aan bij de Oregon Sand dunes. We nemen een KOA welke tegen de duinen aan ligt.
De Oregon Sand Dunes is een 40 mijl groot duingebied met duinen tot wel 150 meter hoog. Dit gebied staat vooral bekend om zijn diverse recreatie mogelijkheden waarvan het berijden met buggy’s of quads wel de meest populaire is. Op onze KOA is dit dan ook duidelijk te merken aangezien een groot gedeelte van de gasten met een quad, maar vaker met meerdere quads aanwezig zijn. Dat sommige hier niet voor de eerste keer zijn en dit al vaker gedaan hebben, is duidelijk te merken aan sommige flink opgevoerde types met bijbehorende vering en banden. Om het uur verzamelt er wel ergens een groepje om zo de duinen te gaan bestrijden. Avonturiers als we zijn, doen we zelf ook een duit in het sportieve zakje en brengen onze avond verder door met een gewaagd potje kaarten (de Ome Toonen variant).
Sand Dunes Road - Waldport
7-juni (dag 13)
Na het gebruikelijke ontbijt besluiten we om ook eens de duinen gemotoriseerd te verkennen.
Bij het plannen van de reis hadden we de mogelijkheden hiervoor al bekeken en een buggy rit met gids leek ons wel wat. De plannen worden echter gewijzigd in een rit van 2 losse buggy’s aangezien Henk aangeeft dit ook wel te zien zitten. Bij Springreel parkeren we onze Motorhome en bekijken de mogelijkheden van het verhuurstation. Aangezien we op de KOA al een folder gekregen hadden over deze locatie zijn we al een beetje op de hoogte van de soorten voertuigen en prijzen. We nemen twee 2 persoons buggy’s en schrijven ons in bij de balie.
De uitleg en begeleiding voordat we vertrekken zijn prima zodat we weten waar we aan beginnen en waar we voor uit moeten kijken als we de duinen in gaan. Na nog een korte uitleg van de buggy zelf volgen we een gids welke ons naar een duintop brengt en nog een paar richtingen van locaties aangeeft. De huurtijd van een uur gaat hierna pas in.
Na enkele rondjes over de lagere duinen gecrost te hebben. (de hogere zijn zeker 30 tot 40 meter hoog) besluiten we richting zee te vertrekken. Na een hobbelige weg van 10 minuten komen we hier aan en scheuren even lekker over het strand. Omdat de tijd een beetje beperkt is besluiten we weer terug te gaan naar de duinen om hier nog het zand flink omhoog te laten spatten. Helaas zit de tijd er veel te snel op en voor we het weten staan we alweer terug bij de verhuurder. Henk heeft het zo leuk gevonden om zijn jonge jaren weer eens te beleven dat hij spontaan een sweater van het verhuurstation koopt om aan zijn kleinzoon te kunnen bewijzen hoe stoer Opa nog steeds wel is.
Al met al was dit niet een goedkope maar wel leuke dag. In Nederland kan je deze ervaring nooit beleven omdat bij ons alles meteen beschermd natuurgebied is.
We vervolgen onze weg langs de kust en stoppen nog op enkele plekken om van de zee te genieten en te lunchen. De route op de 101 voert ons langs de zee en door kleine dorpjes. We stoppen nog even in een dorpje om de lokale liquerstore te bezoeken omdat Henk ernstige afkick verschijnselen van zijn Bacardi loze dagen begint te krijgen.
In Waldport ziet Gerda een campground aan de overkant van de baai en dit lijkt haar een prima plek om te gaan staan. Als we over de brug van Waldport dichterbij komen zien we dat het een KOA is. Zodra we stoppen worden we al enthousiast binnengehaald door een vrolijke medewerker. Als we vertellen dat we uit Nederland komen, (wat onvermijdelijk is als er naar je postcode wordt gevraagd welke afwijkt van Amerika.) vind hij meteen alles cool. Als ik zeg dat hij als KOA campground toch wel meer Nederlanders ontmoet heeft denkt hij even na maar kan zich het niet herinneren. Deze hoek wordt schijnbaar echt niet vaak door buitenlandse toeristen aangedaan.
We krijgen een schitterende plek met uitzicht op de baai waar de zeeleeuwen liggen te slapen op een zandbank. We bekijken op ons gemak de baai genieten van het uitzicht en stoken later op de avond de BBQ weer eens aan.
Hierna wordt de avond al redelijk vroeg beëindigd met lezen en een vroeg bedoeld hazenslaapje welke uitloopt op een nachtrust.
Na het gebruikelijke ontbijt besluiten we om ook eens de duinen gemotoriseerd te verkennen.
Bij het plannen van de reis hadden we de mogelijkheden hiervoor al bekeken en een buggy rit met gids leek ons wel wat. De plannen worden echter gewijzigd in een rit van 2 losse buggy’s aangezien Henk aangeeft dit ook wel te zien zitten. Bij Springreel parkeren we onze Motorhome en bekijken de mogelijkheden van het verhuurstation. Aangezien we op de KOA al een folder gekregen hadden over deze locatie zijn we al een beetje op de hoogte van de soorten voertuigen en prijzen. We nemen twee 2 persoons buggy’s en schrijven ons in bij de balie.
De uitleg en begeleiding voordat we vertrekken zijn prima zodat we weten waar we aan beginnen en waar we voor uit moeten kijken als we de duinen in gaan. Na nog een korte uitleg van de buggy zelf volgen we een gids welke ons naar een duintop brengt en nog een paar richtingen van locaties aangeeft. De huurtijd van een uur gaat hierna pas in.
Na enkele rondjes over de lagere duinen gecrost te hebben. (de hogere zijn zeker 30 tot 40 meter hoog) besluiten we richting zee te vertrekken. Na een hobbelige weg van 10 minuten komen we hier aan en scheuren even lekker over het strand. Omdat de tijd een beetje beperkt is besluiten we weer terug te gaan naar de duinen om hier nog het zand flink omhoog te laten spatten. Helaas zit de tijd er veel te snel op en voor we het weten staan we alweer terug bij de verhuurder. Henk heeft het zo leuk gevonden om zijn jonge jaren weer eens te beleven dat hij spontaan een sweater van het verhuurstation koopt om aan zijn kleinzoon te kunnen bewijzen hoe stoer Opa nog steeds wel is.
Al met al was dit niet een goedkope maar wel leuke dag. In Nederland kan je deze ervaring nooit beleven omdat bij ons alles meteen beschermd natuurgebied is.
We vervolgen onze weg langs de kust en stoppen nog op enkele plekken om van de zee te genieten en te lunchen. De route op de 101 voert ons langs de zee en door kleine dorpjes. We stoppen nog even in een dorpje om de lokale liquerstore te bezoeken omdat Henk ernstige afkick verschijnselen van zijn Bacardi loze dagen begint te krijgen.
In Waldport ziet Gerda een campground aan de overkant van de baai en dit lijkt haar een prima plek om te gaan staan. Als we over de brug van Waldport dichterbij komen zien we dat het een KOA is. Zodra we stoppen worden we al enthousiast binnengehaald door een vrolijke medewerker. Als we vertellen dat we uit Nederland komen, (wat onvermijdelijk is als er naar je postcode wordt gevraagd welke afwijkt van Amerika.) vind hij meteen alles cool. Als ik zeg dat hij als KOA campground toch wel meer Nederlanders ontmoet heeft denkt hij even na maar kan zich het niet herinneren. Deze hoek wordt schijnbaar echt niet vaak door buitenlandse toeristen aangedaan.
We krijgen een schitterende plek met uitzicht op de baai waar de zeeleeuwen liggen te slapen op een zandbank. We bekijken op ons gemak de baai genieten van het uitzicht en stoken later op de avond de BBQ weer eens aan.
Hierna wordt de avond al redelijk vroeg beëindigd met lezen en een vroeg bedoeld hazenslaapje welke uitloopt op een nachtrust.
Waldport - Garibaldi
Vandaag is het koopjesdag. Bij de KOA in de Oregon Dunes hebben we een folder gekregen van een outlet center (soort Batavia stad) bij Lincoln City zo’n 80 mijl verderop. De rit verloopt voorspoedig en via de kustweg 101 die we nu al 2 dagen volgen komen we rond 10:30 aan bij het Outlet center. We halen het gratis coupon boekje van de AAA op en kopen een andere voor $ 5. Wat we zo kunnen inschatten hebben we deze $5 zo terugverdient. We verblijden de Levi’s store, een parfumerie zaak, een schoenenzaak, een leer winkel (tassen) en de Reebok winkel met onze klandizie. De coupons doen goede zaken en geven soms nog een goede korting op de al goedkope artikelen.
We merken goed dat Nederlanders hier zelden binnenlopen want in bijna elke winkel wordt wel geïnformeerd waar we vandaan komen als we even met elkaar staan te praten. Uiteraard ontmoet je dan iemand die ook Nederlandse voorouders heeft of die iemand kent die ook Nederlanders is/was. En allemaal willen ze een keer graag naar europa komen.
We besluiten onze shop dag met een bezoek aan een Japans/Chinees lunchroom waar Gerda de lokale Sushi probeert en wij de Pittige (Spicey) General Lao Chicken. Nou pittig is hier een ruim begrip want als we dit vergelijken met onze Indische keuken dan is het maar goed dat ze hier geen sambal kennen.
We proberen als doel de KOA bij Astoria te halen, maar iedereen is redelijk vermoeid dus besluiten we onze boodschappen in Tillamook aan te vullen met de hoognodige zaken om hierna de eerste de beste goed uitziende campground te nemen. 10 mijl verderop vinden we in een mooie baai bij Garibaldi een grote campground welke er nogal verlaten uitziet. We krijgen hier een rustige plek met uitzicht en bij het invullen van de gegevens geven we uiteraard weer op dat we uit Nederland komen. Nou dat maken ze hier niet veel mee. Als we vragen of er nog meer Nederlanders op bezoek zijn geweest geven ze aan dat dit er 1 is geweest. Ik vraag afgelopen week ? , nee dit jaar !
Op de plek aangekomen genieten we nog kort van het uitzicht over de baai om na het avondeten en een potje kaarten te gaan slapen.
We merken goed dat Nederlanders hier zelden binnenlopen want in bijna elke winkel wordt wel geïnformeerd waar we vandaan komen als we even met elkaar staan te praten. Uiteraard ontmoet je dan iemand die ook Nederlandse voorouders heeft of die iemand kent die ook Nederlanders is/was. En allemaal willen ze een keer graag naar europa komen.
We besluiten onze shop dag met een bezoek aan een Japans/Chinees lunchroom waar Gerda de lokale Sushi probeert en wij de Pittige (Spicey) General Lao Chicken. Nou pittig is hier een ruim begrip want als we dit vergelijken met onze Indische keuken dan is het maar goed dat ze hier geen sambal kennen.
We proberen als doel de KOA bij Astoria te halen, maar iedereen is redelijk vermoeid dus besluiten we onze boodschappen in Tillamook aan te vullen met de hoognodige zaken om hierna de eerste de beste goed uitziende campground te nemen. 10 mijl verderop vinden we in een mooie baai bij Garibaldi een grote campground welke er nogal verlaten uitziet. We krijgen hier een rustige plek met uitzicht en bij het invullen van de gegevens geven we uiteraard weer op dat we uit Nederland komen. Nou dat maken ze hier niet veel mee. Als we vragen of er nog meer Nederlanders op bezoek zijn geweest geven ze aan dat dit er 1 is geweest. Ik vraag afgelopen week ? , nee dit jaar !
Op de plek aangekomen genieten we nog kort van het uitzicht over de baai om na het avondeten en een potje kaarten te gaan slapen.
Garibaldi - Seattle
Na een kort overzicht van de resterende dagen besluiten we om Olympic NP voorlopig over te slaan om de resterende dagen van mam en Henk in Seattle door te brengen. We snijden de weg af om op Highway 5 uit te komen richting Seattle. Dit wordt dus een rijdag. De rit is goed te doen en we maken flinke vorderingen zeker als we eenmaal de kleine binnenwegen verlaten.
Als troost voor deze vnml saaie rijdag worden we tot aan Seattle begeleid door een flinke regenbui waardoor er aan deze dag niet veel verloren is.
Eenmaal op de KOA bij Seattle aangekomen Vraag ik wat de weersvoorspellingen zijn tbv de komende dagen gezien de regen. De medewerker geeft aan dat het deze week wel ongeveer van hetzelfde zal zijn. Als ik vraag of het hier veel regent geeft hij aan dat dit maar 9 maanden per jaar is. Als we onze gegevens weer aan moeten leveren vraagt hij wat mensen uit Nederland hier naar toe trekt. Ik antwoord: het mooie weer !
Gelukkig blijken ze op deze KOA diverse mogelijkheden te hebben om een bezoek aan Seattle en de Boeing fabrieken te regelen. We nemen de folders mee en na onderling overleg besluiten we voor morgen een tour naar Seattle te boeken en voor overmorgen een tour door de Boeing fabriek.
Aangezien beide tours in de middag plaatsvinden besluiten we het lekker lui aan te doen en morgen (indien het lukt) lekker uit te slapen.
Als troost voor deze vnml saaie rijdag worden we tot aan Seattle begeleid door een flinke regenbui waardoor er aan deze dag niet veel verloren is.
Eenmaal op de KOA bij Seattle aangekomen Vraag ik wat de weersvoorspellingen zijn tbv de komende dagen gezien de regen. De medewerker geeft aan dat het deze week wel ongeveer van hetzelfde zal zijn. Als ik vraag of het hier veel regent geeft hij aan dat dit maar 9 maanden per jaar is. Als we onze gegevens weer aan moeten leveren vraagt hij wat mensen uit Nederland hier naar toe trekt. Ik antwoord: het mooie weer !
Gelukkig blijken ze op deze KOA diverse mogelijkheden te hebben om een bezoek aan Seattle en de Boeing fabrieken te regelen. We nemen de folders mee en na onderling overleg besluiten we voor morgen een tour naar Seattle te boeken en voor overmorgen een tour door de Boeing fabriek.
Aangezien beide tours in de middag plaatsvinden besluiten we het lekker lui aan te doen en morgen (indien het lukt) lekker uit te slapen.
Seattle
Na een korte uitslaap periode zijn we rond 10:00 klaar met ontbijten en moeten we de tijd doden tot 13:45 aangezien we ons dan pas moeten verzamelen bij de poort voor onze tour naar Seattle. De tijd wordt besteed met het doorlezen van email, een wandeling over de campground, een belletje naar huis, en het bijwerken van dit verslag.
Om 13:45 staan we bij het kantoor te wachten waar rond 14:00 een busje arriveert met
Joe erin. De kennismaking is al meteen kenmerkend voor de humor van Joe welke we de gehele dag mogen meemaken. Als ik naar de bus loop vraagt Joe aan mij of ik misschien de kortste weg weet naar de I5. Als ik zeg dat ik hier alleen Kampeer, zegt hij: nou vooruit dan stap dan maar in de bus voor de tour !
We zijn de eerste die hij oppikt en tot aan de volgende halte maken we wat meer kennis met elkaar door ons voor te stellen en te vertellen wat we hier doen.
Met veel humor krijgen we een rondje door Seattle en leren we dat de stad erg jong is (155 jaar) en pas een grote bloei heeft meegemaakt met de Klondike goudkoorts. Seattle is gebouwd met New York als voorbeeld in gedachten. Dat dit niet erg gelukt is mede door architectonische, plannings en gebrek aan kennis blunders is misschien wel een geluk want daardoor is Seattle nu ook uniek in zijn bestaan. We maken een (helaas erg kort) bezoek aan Pikes market, komen langs Pioneer Square (wat eigenlijk een driehoek is), leren over de geschiedenis van de Klondike goudkoorts (waar Seattle veel geld aan heeft verdiend), en krijgen de ontstaans plek en geschiedenis van UPS te zien. Verder leren we dat Boeing, Microsoft, Starbucks en nog een paar (voor ons onbekende) bedrijven allemaal in Seattle ontstaan zijn. Via een paar mooie leuke stadskenmerken (beeld van Lenin bijv.) komen we aan bij een mooi hooggelegen uitkijkpunt waar we mooi over het zakencentrum en tevens bekende gezicht van Seattle met space needle uitkijken. Hier mogen we van Joe afrekenen of anders de hele weg terug lopen.
Na het einde van deze tour zet Joe iedereen weer af op de opgepikte plaats en zegt tegen ons dat Ikea maar een paar blocks verder is dan onze campground, en dat je hier lekkere Meatballs kan halen. Als grapje zeggen we dat als hij ons hierna afzet wij wel met hem meegaan. Dat vind hij geen probleem. We bieden aan om zijn eten te betalen als hij ons weer netjes afzet. Dit is een deal en na het omwisselen van de tourbus voor een kleinere versie gaan we richting Ikea. Net zoals de rest van Amerika oogt deze weer supergroot maar Joe verteld dat dit komt omdat de helft van het gebouw een overdekte parkeerplaats is ivm de vele regen in Seattle. Eenmaal binnen zien we dat hij gelijk heeft en komen we tevens tot de conclusie dat het restaurant dicht is. Gelukkig kent Joe meerdere plekjes en even later zitten we in de Yankee grill een heerlijke Steak met toebehoren weg te werken. Joe vermaakt ons met zijn vele verhalen als Tourgids en de avond is zeer geslaagd. Zoals afgesproken brengt Joe ons netjes terug tot aan de Motorhome en we krijgen zijn emailadres voor het geval we eens mochten terugkeren naar Seattle en een paar dagen zijn gezelschap nodig mochten hebben. Zo sluiten we deze dag onverwachts maar erg voldaan af.
Om 13:45 staan we bij het kantoor te wachten waar rond 14:00 een busje arriveert met
Joe erin. De kennismaking is al meteen kenmerkend voor de humor van Joe welke we de gehele dag mogen meemaken. Als ik naar de bus loop vraagt Joe aan mij of ik misschien de kortste weg weet naar de I5. Als ik zeg dat ik hier alleen Kampeer, zegt hij: nou vooruit dan stap dan maar in de bus voor de tour !
We zijn de eerste die hij oppikt en tot aan de volgende halte maken we wat meer kennis met elkaar door ons voor te stellen en te vertellen wat we hier doen.
Met veel humor krijgen we een rondje door Seattle en leren we dat de stad erg jong is (155 jaar) en pas een grote bloei heeft meegemaakt met de Klondike goudkoorts. Seattle is gebouwd met New York als voorbeeld in gedachten. Dat dit niet erg gelukt is mede door architectonische, plannings en gebrek aan kennis blunders is misschien wel een geluk want daardoor is Seattle nu ook uniek in zijn bestaan. We maken een (helaas erg kort) bezoek aan Pikes market, komen langs Pioneer Square (wat eigenlijk een driehoek is), leren over de geschiedenis van de Klondike goudkoorts (waar Seattle veel geld aan heeft verdiend), en krijgen de ontstaans plek en geschiedenis van UPS te zien. Verder leren we dat Boeing, Microsoft, Starbucks en nog een paar (voor ons onbekende) bedrijven allemaal in Seattle ontstaan zijn. Via een paar mooie leuke stadskenmerken (beeld van Lenin bijv.) komen we aan bij een mooi hooggelegen uitkijkpunt waar we mooi over het zakencentrum en tevens bekende gezicht van Seattle met space needle uitkijken. Hier mogen we van Joe afrekenen of anders de hele weg terug lopen.
Na het einde van deze tour zet Joe iedereen weer af op de opgepikte plaats en zegt tegen ons dat Ikea maar een paar blocks verder is dan onze campground, en dat je hier lekkere Meatballs kan halen. Als grapje zeggen we dat als hij ons hierna afzet wij wel met hem meegaan. Dat vind hij geen probleem. We bieden aan om zijn eten te betalen als hij ons weer netjes afzet. Dit is een deal en na het omwisselen van de tourbus voor een kleinere versie gaan we richting Ikea. Net zoals de rest van Amerika oogt deze weer supergroot maar Joe verteld dat dit komt omdat de helft van het gebouw een overdekte parkeerplaats is ivm de vele regen in Seattle. Eenmaal binnen zien we dat hij gelijk heeft en komen we tevens tot de conclusie dat het restaurant dicht is. Gelukkig kent Joe meerdere plekjes en even later zitten we in de Yankee grill een heerlijke Steak met toebehoren weg te werken. Joe vermaakt ons met zijn vele verhalen als Tourgids en de avond is zeer geslaagd. Zoals afgesproken brengt Joe ons netjes terug tot aan de Motorhome en we krijgen zijn emailadres voor het geval we eens mochten terugkeren naar Seattle en een paar dagen zijn gezelschap nodig mochten hebben. Zo sluiten we deze dag onverwachts maar erg voldaan af.
Seattle - Lynden
Na een korte uitslaap periode zijn we rond 10:00 klaar met ontbijten en moeten we de tijd doden tot 13:45 aangezien we ons dan pas moeten verzamelen bij de poort voor onze tour naar Seattle. De tijd wordt besteed met het doorlezen van email, een wandeling over de campground, een belletje naar huis, en het bijwerken van dit verslag.
Om 13:45 staan we bij het kantoor te wachten waar rond 14:00 een busje arriveert met
Joe erin. De kennismaking is al meteen kenmerkend voor de humor van Joe welke we de gehele dag mogen meemaken. Als ik naar de bus loop vraagt Joe aan mij of ik misschien de kortste weg weet naar de I5. Als ik zeg dat ik hier alleen Kampeer, zegt hij: nou vooruit dan stap dan maar in de bus voor de tour !
We zijn de eerste die hij oppikt en tot aan de volgende halte maken we wat meer kennis met elkaar door ons voor te stellen en te vertellen wat we hier doen.
Met veel humor krijgen we een rondje door Seattle en leren we dat de stad erg jong is (155 jaar) en pas een grote bloei heeft meegemaakt met de Klondike goudkoorts. Seattle is gebouwd met New York als voorbeeld in gedachten. Dat dit niet erg gelukt is mede door architectonische, plannings en gebrek aan kennis blunders is misschien wel een geluk want daardoor is Seattle nu ook uniek in zijn bestaan. We maken een (helaas erg kort) bezoek aan Pikes market, komen langs Pioneer Square (wat eigenlijk een driehoek is), leren over de geschiedenis van de Klondike goudkoorts (waar Seattle veel geld aan heeft verdiend), en krijgen de ontstaans plek en geschiedenis van UPS te zien. Verder leren we dat Boeing, Microsoft, Starbucks en nog een paar (voor ons onbekende) bedrijven allemaal in Seattle ontstaan zijn. Via een paar mooie leuke stadskenmerken (beeld van Lenin bijv.) komen we aan bij een mooi hooggelegen uitkijkpunt waar we mooi over het zakencentrum en tevens bekende gezicht van Seattle met space needle uitkijken. Hier mogen we van Joe afrekenen of anders de hele weg terug lopen.
Na het einde van deze tour zet Joe iedereen weer af op de opgepikte plaats en zegt tegen ons dat Ikea maar een paar blocks verder is dan onze campground, en dat je hier lekkere Meatballs kan halen. Als grapje zeggen we dat als hij ons hierna afzet wij wel met hem meegaan. Dat vind hij geen probleem. We bieden aan om zijn eten te betalen als hij ons weer netjes afzet. Dit is een deal en na het omwisselen van de tourbus voor een kleinere versie gaan we richting Ikea. Net zoals de rest van Amerika oogt deze weer supergroot maar Joe verteld dat dit komt omdat de helft van het gebouw een overdekte parkeerplaats is ivm de vele regen in Seattle. Eenmaal binnen zien we dat hij gelijk heeft en komen we tevens tot de conclusie dat het restaurant dicht is. Gelukkig kent Joe meerdere plekjes en even later zitten we in de Yankee grill een heerlijke Steak met toebehoren weg te werken. Joe vermaakt ons met zijn vele verhalen als Tourgids en de avond is zeer geslaagd. Zoals afgesproken brengt Joe ons netjes terug tot aan de Motorhome en we krijgen zijn emailadres voor het geval we eens mochten terugkeren naar Seattle en een paar dagen zijn gezelschap nodig mochten hebben. Zo sluiten we deze dag onverwachts maar erg voldaan af.
Om 13:45 staan we bij het kantoor te wachten waar rond 14:00 een busje arriveert met
Joe erin. De kennismaking is al meteen kenmerkend voor de humor van Joe welke we de gehele dag mogen meemaken. Als ik naar de bus loop vraagt Joe aan mij of ik misschien de kortste weg weet naar de I5. Als ik zeg dat ik hier alleen Kampeer, zegt hij: nou vooruit dan stap dan maar in de bus voor de tour !
We zijn de eerste die hij oppikt en tot aan de volgende halte maken we wat meer kennis met elkaar door ons voor te stellen en te vertellen wat we hier doen.
Met veel humor krijgen we een rondje door Seattle en leren we dat de stad erg jong is (155 jaar) en pas een grote bloei heeft meegemaakt met de Klondike goudkoorts. Seattle is gebouwd met New York als voorbeeld in gedachten. Dat dit niet erg gelukt is mede door architectonische, plannings en gebrek aan kennis blunders is misschien wel een geluk want daardoor is Seattle nu ook uniek in zijn bestaan. We maken een (helaas erg kort) bezoek aan Pikes market, komen langs Pioneer Square (wat eigenlijk een driehoek is), leren over de geschiedenis van de Klondike goudkoorts (waar Seattle veel geld aan heeft verdiend), en krijgen de ontstaans plek en geschiedenis van UPS te zien. Verder leren we dat Boeing, Microsoft, Starbucks en nog een paar (voor ons onbekende) bedrijven allemaal in Seattle ontstaan zijn. Via een paar mooie leuke stadskenmerken (beeld van Lenin bijv.) komen we aan bij een mooi hooggelegen uitkijkpunt waar we mooi over het zakencentrum en tevens bekende gezicht van Seattle met space needle uitkijken. Hier mogen we van Joe afrekenen of anders de hele weg terug lopen.
Na het einde van deze tour zet Joe iedereen weer af op de opgepikte plaats en zegt tegen ons dat Ikea maar een paar blocks verder is dan onze campground, en dat je hier lekkere Meatballs kan halen. Als grapje zeggen we dat als hij ons hierna afzet wij wel met hem meegaan. Dat vind hij geen probleem. We bieden aan om zijn eten te betalen als hij ons weer netjes afzet. Dit is een deal en na het omwisselen van de tourbus voor een kleinere versie gaan we richting Ikea. Net zoals de rest van Amerika oogt deze weer supergroot maar Joe verteld dat dit komt omdat de helft van het gebouw een overdekte parkeerplaats is ivm de vele regen in Seattle. Eenmaal binnen zien we dat hij gelijk heeft en komen we tevens tot de conclusie dat het restaurant dicht is. Gelukkig kent Joe meerdere plekjes en even later zitten we in de Yankee grill een heerlijke Steak met toebehoren weg te werken. Joe vermaakt ons met zijn vele verhalen als Tourgids en de avond is zeer geslaagd. Zoals afgesproken brengt Joe ons netjes terug tot aan de Motorhome en we krijgen zijn emailadres voor het geval we eens mochten terugkeren naar Seattle en een paar dagen zijn gezelschap nodig mochten hebben. Zo sluiten we deze dag onverwachts maar erg voldaan af.
Lynden - Vancouver - Olympic
We doen het deze dag rustig aan omdat we toch pas laat in de middag in Vancouver hoeven te zijn en de rit ongeveer een uurtje duurt. Gerda besteed nog wat tijd aan de was en ik vraag aan de Receptie of het een probleem is als we wat later vertrekken dan de normale tijd die er voor staat (12:00) Dit is allemaal geen probleem en rond 13:00 rijden we naar de grens 5 mijl verderop. Het is een kleine grenspost en de vriendelijke Canadese douanebeambte zorgt ervoor dat de Visa van Mam en Henk teruggaan naar de VS. Dit scheelt weer een hoop gedoe op het vliegveld volgens hem.
Via een kleine binnendoor weg gaan we richting Vancouver en na even wat zoeken komen we rond 15:00 aan op de parkeerplaats van het vliegveld, waar we gelukkig onze Motorhome goed kwijt kunnen. Het digitaal inchecken verloopt prima, op het uitprinten v/d boarding passen na, maar dit wordt gelukkig bij de bagage balie geregeld. We drinken nog even wat samen in de vertrekhal (waar we gelukkig ook met US dollars kunnen betalen) en nemen afscheid.
Wij pakken de snelweg richting de USA weer terug en zijn redelijk snel de grens over zonder moeilijkheden.
De rit voert ons richting Burlington Deze plek ligt vlakbij het schiereiland waar Anacortez op ligt en is tevens de kruising met de 20 waar we de veerboot richting Port Stanley kunnen nemen en zo een grote omweg via Seattle overslaan om naar Olympic NP te reizen.
Hier vullen we de boodschappen nog even aan en vinden er een KOA campground.
We checken de mail nog even en merken later op de avond dat met 2 personen minder de avonden toch een stuk stiller zijn ! We vallen terug op ons oude vertrouwde jokeren en hoewel minder spannend komen we er toch de avond mee door.
Via een kleine binnendoor weg gaan we richting Vancouver en na even wat zoeken komen we rond 15:00 aan op de parkeerplaats van het vliegveld, waar we gelukkig onze Motorhome goed kwijt kunnen. Het digitaal inchecken verloopt prima, op het uitprinten v/d boarding passen na, maar dit wordt gelukkig bij de bagage balie geregeld. We drinken nog even wat samen in de vertrekhal (waar we gelukkig ook met US dollars kunnen betalen) en nemen afscheid.
Wij pakken de snelweg richting de USA weer terug en zijn redelijk snel de grens over zonder moeilijkheden.
De rit voert ons richting Burlington Deze plek ligt vlakbij het schiereiland waar Anacortez op ligt en is tevens de kruising met de 20 waar we de veerboot richting Port Stanley kunnen nemen en zo een grote omweg via Seattle overslaan om naar Olympic NP te reizen.
Hier vullen we de boodschappen nog even aan en vinden er een KOA campground.
We checken de mail nog even en merken later op de avond dat met 2 personen minder de avonden toch een stuk stiller zijn ! We vallen terug op ons oude vertrouwde jokeren en hoewel minder spannend komen we er toch de avond mee door.
Olympic - Lake Crescent
Vandaag is het plan om na het ontbijt te kijken hoe ver we kunnen komen in Olympic NP. Volgens onze kaarten lopen er bijna geen wegen in het park dus kijken we of op de meer gedetailleerde kaarten van het park die je krijgt bij de ingang er eventueel nog andere wegen zijn.
We nemen de 20 en via deze mooie binnendoor route welke door Deception Pass komt stoppen we nog even bij een uitkijkpunt waar ik 20 meter lager op een tak een Bald Eagle zie zitten. Dit schitterende beest is via onze kijker mooi te bewonderen en ik film en fotografeer dit moment nog even.
In Oak Harbor tanken we onze dorstige vriend nog even vol bij een Safeway en met onze klantenkaart welke we eerder aangeschaft hebben, krijgen we nog extra korting op het tanken.
Rond 11:45 komen we aan bij de veerboot terminal en voor $ 36 mogen we naar de overkant.
De veerboot is mooi op tijd en met slechts enkele auto’s schepen we in en zijn mooi om 12:00 weg. Het tochtje duurt ongeveer een half uur waarna we in Townsend Harbor aankomen. Hier vervolgen we de 20 die na een paar mijl weer overgaat in de 101 die we eerder in Oregon ook al gevolgd hebben. Aangezien er onderaan het park geen verbindingsweg naar Seattle oid loopt besluiten we eerst naar het zuiden te rijden en dezelfde route weer terug te rijden. Om geen saaie stukken te moeten rijden besluiten we de park punten om en om te nemen zodat we de helft heen en de andere helft terug te zien krijgen.
Via Sequim en Port Angelos komen we aan bij de eerste afslag het park in. We nemen Point Elwha en via een klein weggetje arriveren we bij een paar mooie uitkijkpunten over lake Mills. De weg wordt verder erg smal maar gelukkig kunnen we bij een parkeerplaats op het einde van de route omdraaien.
De weg gaat verder via de 101 waar we vlak na lake Crescent overnachten in een park campground midden in de bossen. We staan er zo’n beetje alleen aangezien alle mooie plekken bij het meer bezet zijn of zo scheef dat we onze Motorhome niet fatsoenlijk neer kunnen zetten.
Als we ons vuil verzamelen om weg te gooien stuit ik op een rare tegenstelling. Er wordt in het hele park gewaarschuwd voor beren en er zijn beervaste opslagplaatsen. Maar net langs zo’n beerproof opslagplaats staat een doodgewone plastic rolcontainer vol met etensafval e.d., deze is toch echt niet beerproof !
We mogen er een vuurtje stoken maar het aanwezige hout is zo nat dat we dit na een halfuurtje proberen maar opgeven. We besluiten de avond met het gebruikelijke potje kaart.
We nemen de 20 en via deze mooie binnendoor route welke door Deception Pass komt stoppen we nog even bij een uitkijkpunt waar ik 20 meter lager op een tak een Bald Eagle zie zitten. Dit schitterende beest is via onze kijker mooi te bewonderen en ik film en fotografeer dit moment nog even.
In Oak Harbor tanken we onze dorstige vriend nog even vol bij een Safeway en met onze klantenkaart welke we eerder aangeschaft hebben, krijgen we nog extra korting op het tanken.
Rond 11:45 komen we aan bij de veerboot terminal en voor $ 36 mogen we naar de overkant.
De veerboot is mooi op tijd en met slechts enkele auto’s schepen we in en zijn mooi om 12:00 weg. Het tochtje duurt ongeveer een half uur waarna we in Townsend Harbor aankomen. Hier vervolgen we de 20 die na een paar mijl weer overgaat in de 101 die we eerder in Oregon ook al gevolgd hebben. Aangezien er onderaan het park geen verbindingsweg naar Seattle oid loopt besluiten we eerst naar het zuiden te rijden en dezelfde route weer terug te rijden. Om geen saaie stukken te moeten rijden besluiten we de park punten om en om te nemen zodat we de helft heen en de andere helft terug te zien krijgen.
Via Sequim en Port Angelos komen we aan bij de eerste afslag het park in. We nemen Point Elwha en via een klein weggetje arriveren we bij een paar mooie uitkijkpunten over lake Mills. De weg wordt verder erg smal maar gelukkig kunnen we bij een parkeerplaats op het einde van de route omdraaien.
De weg gaat verder via de 101 waar we vlak na lake Crescent overnachten in een park campground midden in de bossen. We staan er zo’n beetje alleen aangezien alle mooie plekken bij het meer bezet zijn of zo scheef dat we onze Motorhome niet fatsoenlijk neer kunnen zetten.
Als we ons vuil verzamelen om weg te gooien stuit ik op een rare tegenstelling. Er wordt in het hele park gewaarschuwd voor beren en er zijn beervaste opslagplaatsen. Maar net langs zo’n beerproof opslagplaats staat een doodgewone plastic rolcontainer vol met etensafval e.d., deze is toch echt niet beerproof !
We mogen er een vuurtje stoken maar het aanwezige hout is zo nat dat we dit na een halfuurtje proberen maar opgeven. We besluiten de avond met het gebruikelijke potje kaart.
Lake Crescent - Kalaloch
Vandaag nemen we vooral de kust onderhanden. Na ons ontbijt vervolgen we onze weg over de 101 om iets verderop de afslag naar La Push te nemen. Deze eindigt in een indianen reservaat en is de rit meer dan waard. We komen aan in een klein dorpje en het uitzicht over het strand met vlak onder de kust een paar eilandjes is erg mooi. Helaas kunnen we niet veel dichterbij komen en is het strand in het dorp ook erg modderig en vuil.
We vervolgen onze weg weer verder over de 101 richting Lake Quinalt. Onderweg stoppen we bij Ruby Beach. Dit is echt een schitterend punt met een paar mooie rotseilandjes voor de kust. Bij het punt wordt netjes uitgelegd hoe deze eilandjes zijn ontstaan (erosie) en hoe het nu broedplaatsen zijn voor zeevogels die verder nooit aan land komen. Verder ligt het strand vol met oude boomstronken. Deze komen uit het park als gestorven of omgewaaide bomen en komen via de rivieren in zee terecht waar ze uiteindelijk op het strand terechtkomen. We vervolgen de route en komen langs meerdere stranden maar er kan er geen meer tippen aan Ruby Beach. Onderweg stoppen we nog bij de Big Cedar. Dit is een grote sparrenboom met flinke wortel en stam vergroeiingen. Gerda omschrijft hem als een Efteling boom en ik kan er inderdaad geen betere omschrijving voor vinden. Na een tijdje doorrijden komen we aan bij Crescent Lake waar we op zoek gaan naar de Merriman falls. Onderweg komen we een paar leuke dorpjes tegen welke vnml ingericht zijn tbv toeristen maar toch erg leuk overkomen. We rijden tot de weg niet meer verder kan maar kunnen totaal geen waterval vinden. Op de weg terug komen we langs een brugje en ik zie in mijn ooghoeken een kleine waterval. Het mag geen naam hebben maar we hebben hem gevonden. Op de weg terug omhoog stoppen we bij Kalaloch campground waar we een mooie plek vinden aan zee. We staan met onze Motorhome letterlijk aan het strand alleen is dit 5 meter hoog met een meter onkruid ertussen maar toch, we vinden het zelf een schitterende plek ! We besluiten de avond met een kort kampvuurtje en een mooie ondergaande zon welke door Gerda als bonus nog op foto wordt vastgelegd.
Kalaloch - Sequim
Vandaag vervolgen we onze route noordwaarts over de 101 maar wel na een ochtend van lekker uitslapen. Vandaag bezoeken we het Hoh rainforrest. Via een kleine slingerweg van 17 mijl bereiken we het rainforrest. Onderweg stoppen we nog even bij de werelds grootste dennenboom maar bij Lake Crescent hadden ze deze ook al dus of dit ook zo is weten we niet.
Wat we wel zeker weten is dat de boom inderdaad erg groot oogt en dat volgens het bordje deze 90 meter hoog moet zijn. We hebben het niet gemeten maar geloven doen we het wel !
Op de parkeerplaats/Visitorcenter zien we verschillende routes en we besluiten de Moses trail te lopen van ongeveer 1,2 km lang. Andere routes zijn veel langer en komen op erg mooie plekken maar 25 km wandelen is toch een beetje teveel van het goede ! De gekozen route valt zeker niet tegen en laat erg mooie stukjes regenwoud met af en toe een mooie uitleg zien.
Het vele mos wat soms als een soort baard of gordijn op de bomen hangt zou je je kunnen voorstellen als achtergrond van sommige spookverhalen. En via de informatiebordjes leren we dat het mos wat op veel bomen groeit, de boom zelf niet gebruikt maar alleen kan leven van het vocht wat hier als regen valt, of als oceaanmist binnenkomt. Dat er dan ook erg veel valt is wel duidelijk. Als illustratie krijgen we te zien dat als al het water wat zou vallen niet opgenomen zou worden, het rangerstation/blokhut gewoon onder water zou staan.
Door deze gunstige samenloop van omstandigheden kunnen de dennenbomen ook zo ontzettend groot worden.
Na deze mooie wandeltocht met wetenswaardigheden zetten we weer koers naar de hoofdweg 101 en gaan we op weg naar Hurrican Ridge. We hebben hier al een paar verhalen over gehoord en zijn benieuwd naar dit uitkijkpunt. Via Port Angeles en een flinke klim arriveren we op een grote parkeerplaats met uitzicht op Mount Olympic en zijn iets mindere broeders.
Helaas werkt het weer niet erg mee ivm de laaghangde bewolking en zijn de wandelpaden hogerop bijna onbegaanbaar ivm de nog steeds aanwezige sneeuw. Het geheel doet ons denken aan Rocky mountain NP alleen was het uitzicht daar rondom, en op veel grotere hoogte. Dit neemt niet weg dat Hurricane ridge ook erg mooi is. Op een uitkijkpunt een paar meter boven de parkeerplaats grazen wat herten welke we tot op een paar meter kunnen benaderen.
Op weg naar beneden stoppen we nog even op een parkeerplaats om over Port Angeles en de kust uit te kijken. En ook hier snuffelen en grazen nog 2 jonge hertjes rond.
We besluiten te overnachten in sequim (uitgesproken als skwim) Hier komen we terecht op het rainbow park. We raken in leuk gesprek verwikkeld met het personeel en we krijgen te horen dat we een goede keus gemaakt hebben voor ons type Motorhome aangezien dit “kleine model” tenminste overal goed te parkeren is !
Gerda heeft geen zin meer om te koken, en van de medewerkers van de campground krijgen we als tip te gaan eten bij Dupuis. We krijgen als tip mee dat de toetjes erg goed zijn en ze maken meteen een reservering voor ons !
Eenmaal ter plekke is het inderdaad een leuk on-amerikaans eettentje met een leuke aankleding van frutsels en een soort jaren 1900 stijl. Gerda neemt een goede visschotel en ik uiteraard een grote steak. Maar als we eenmaal gegeten hebben zitten we zo vol dat we de toetjes tip helaas niet meer kunnen beamen.
Sequim - Whidbey Island
Vandaag vervolgen we onze route noordwaarts over de 101 maar wel na een ochtend van lekker uitslapen. Vandaag bezoeken we het Hoh rainforrest. Via een kleine slingerweg van 17 mijl bereiken we het rainforrest. Onderweg stoppen we nog even bij de werelds grootste dennenboom maar bij Lake Crescent hadden ze deze ook al dus of dit ook zo is weten we niet.
Wat we wel zeker weten is dat de boom inderdaad erg groot oogt en dat volgens het bordje deze 90 meter hoog moet zijn. We hebben het niet gemeten maar geloven doen we het wel !
Op de parkeerplaats/Visitorcenter zien we verschillende routes en we besluiten de Moses trail te lopen van ongeveer 1,2 km lang. Andere routes zijn veel langer en komen op erg mooie plekken maar 25 km wandelen is toch een beetje teveel van het goede ! De gekozen route valt zeker niet tegen en laat erg mooie stukjes regenwoud met af en toe een mooie uitleg zien.
Het vele mos wat soms als een soort baard of gordijn op de bomen hangt zou je je kunnen voorstellen als achtergrond van sommige spookverhalen. En via de informatiebordjes leren we dat het mos wat op veel bomen groeit, de boom zelf niet gebruikt maar alleen kan leven van het vocht wat hier als regen valt, of als oceaanmist binnenkomt. Dat er dan ook erg veel valt is wel duidelijk. Als illustratie krijgen we te zien dat als al het water wat zou vallen niet opgenomen zou worden, het rangerstation/blokhut gewoon onder water zou staan.
Door deze gunstige samenloop van omstandigheden kunnen de dennenbomen ook zo ontzettend groot worden.
Na deze mooie wandeltocht met wetenswaardigheden zetten we weer koers naar de hoofdweg 101 en gaan we op weg naar Hurrican Ridge. We hebben hier al een paar verhalen over gehoord en zijn benieuwd naar dit uitkijkpunt. Via Port Angeles en een flinke klim arriveren we op een grote parkeerplaats met uitzicht op Mount Olympic en zijn iets mindere broeders.
Helaas werkt het weer niet erg mee ivm de laaghangde bewolking en zijn de wandelpaden hogerop bijna onbegaanbaar ivm de nog steeds aanwezige sneeuw. Het geheel doet ons denken aan Rocky mountain NP alleen was het uitzicht daar rondom, en op veel grotere hoogte. Dit neemt niet weg dat Hurricane ridge ook erg mooi is. Op een uitkijkpunt een paar meter boven de parkeerplaats grazen wat herten welke we tot op een paar meter kunnen benaderen.
Op weg naar beneden stoppen we nog even op een parkeerplaats om over Port Angeles en de kust uit te kijken. En ook hier snuffelen en grazen nog 2 jonge hertjes rond.
We besluiten te overnachten in sequim (uitgesproken als skwim) Hier komen we terecht op het rainbow park. We raken in leuk gesprek verwikkeld met het personeel en we krijgen te horen dat we een goede keus gemaakt hebben voor ons type Motorhome aangezien dit “kleine model” tenminste overal goed te parkeren is !
Gerda heeft geen zin meer om te koken, en van de medewerkers van de campground krijgen we als tip te gaan eten bij Dupuis. We krijgen als tip mee dat de toetjes erg goed zijn en ze maken meteen een reservering voor ons !
Eenmaal ter plekke is het inderdaad een leuk on-amerikaans eettentje met een leuke aankleding van frutsels en een soort jaren 1900 stijl. Gerda neemt een goede visschotel en ik uiteraard een grote steak. Maar als we eenmaal gegeten hebben zitten we zo vol dat we de toetjes tip helaas niet meer kunnen beamen.
Whidbey Island - Swinomish
Vandaag staat het whale watchen op het programma en eigenlijk kijken we hier de hele vakantie al naar uit. Omdat we al vlak bij Anacortez staan en we er pas rond 11:00 hoeven te zijn slapen we een beetje uit en ontbijten later dan gebruikelijk.
Inderdaad is het maar een klein stukje rijden en ruim op tijd staan we voor de deur van island adventures welke de tochten regelen. We melden ons aan de balie en vragen of er op de parkeerplaats bij de haven plek is voor een Motorhome. Ze denkt van wel en als ze merkt dat we uit Nederland komen, vraagt ze of we met de Motorhome helemaal uit Nederland zijn komen rijden! Zelfs haar collega schiet in de lach. Ze is dan wel blond maar of dit er iets mee te maken heeft? We lopen het winkeltje een keer door en besluiten dan om alvast maar een plekje te zoeken op de parkeerplaats voor het geval het er erg druk is.
De parkeerplaats is inderdaad wat krap uitgevoerd en we ontkomen er niet aan om 6 plekken tegelijk te bezetten om onze Motorhome te parkeren. We hopen maar dat we hier geen problemen mee krijgen.
Bij de boot blijkt het al druk te zijn en ik schat dat we er met ongeveer 100 man op gaan. Het plan was eigenlijk om een kleine boot te zoeken maar toen we hoorden dat geen enkele boot dichter dan 100 meter in de buurt van Whales (voor 90% Orca’s) mag komen zagen we het nut hier niet meer van in. We worden netjes begroet door de bemanning en met zijn vijven leggen ze uit wat de bedoeling is van deze dag en wat we wel, of eventueel niet mogen doen op de boot. We kiezen een plekje op het bovenste dek aan een camping tafel waar even later Bill met zijn vrouw en kleindochter aanschuift.
Mooi op tijd vertrekken we naar zee en via een tussendoor route tussen de verschillende San Juan islands gaan we op weg. De bemanning bestaat voor een groot gedeelte uit natuurliefhebbers en alles wat we tegenkomen wordt via een intercom uitgelegd of uitgebreid met extra informatie. Zo zien we nog Bald Eagles, kalkoen gieren, diverse zeevogels en een rots vol met zeeleeuwen en nog een paar andere kleinere zaken welke we onderweg nog tegenkomen.
Na ongeveer 2,5 uur varen komen we aan bij een groep boten waar een groep Orca’s net aan het vertrekken is naar een ander gebied. Er zijn 3 groepen bekend welke aangeduid worden als L, H of J pod Ze worden al jaren gevolgd door wetenschappers en deze kunnen ze dmv de verschillende rugvinnen uit elkaar houden. Geen vin is hetzelfde en deze kan je vergelijken als een vingerafdruk. Orka’s worden gemiddeld tussen de 80 (vrouwtjes) en 60 jaar oud (mannetjes) maar in de groepen bevinden zich al vrouwtjes van 96 en 97 jaar oud.
Als we uiteindelijk bij de Orka’s zijn is dit nogal een tegenvaller we kunnen ze alleen van ver weg zien en zonder kijker heb je er vrij weinig kijk op. Gelukkig besluit 1 mannetje tussen ons en een andere boot door te zwemmen waardoor we 1 keer een blik kunnen werpen op deze machtige dieren.(van op 30 meter afstand) De 100 meter afstand geldt niet als een Orka besluit naar je toe te zwemmen maar manoeuvreren met de boot is dan verboden ! Aan de regels ontsnappen is onmogelijk aangezien er continue een boot van een of andere wettelijke organisatie meevaart en iedereen beboet die zich niet aan de regels houd !
We krijgen hier een voorbeeld van te zien als een kleine rubberboot zich tussen de orka’s bevindt en even later inderdaad door deze boot wordt bezocht en aangehouden.
Al met al is dit niet echt wat we verwacht hadden en als we zien hoeveel boten er rond een groepje zwermt krijg je een wel beetje spijt van dit hele gebeuren. We vragen ons af hoeveel rust deze mooie beesten eigenlijk krijgen als ze continue door een groep boten gevolgd worden. Ik weet zelf hoe goed je een boot onder water kan horen en als er continue 10 of meer om je heen zwermen vrees ik het ergste voor de rust van deze beesten.
We blijven een goed half uurtje bij de groep om hierna de tocht naar huis te aanvaarden.
Onderweg kletsen we nog lekker bij met Bill,vrouw en kleindochter om rond 18:00 uur terug in de haven te zijn. Iedereen krijgt een hartelijk afscheid van de bemanning. Onze motorhome staat gelukkig nog zijn plek en we gaan meteen op zoek naar een campground. Helaas kunnen we op de State campground van onze keuze niet betalen met een Creditcard en ons laatste contant geld is niet genoeg om de envelop te vullen die nodig is om de rekening te voldoen. We herinneren ons nog een Campground bij het casino in het indianen reservaat Swinomish een paar mijl verderop.
Ze blijken nog genoeg plek te hebben en voor $22 hebben we een full hookup en internet.
We maken nog een praatje met het personeel aan de balie om hierna onze plek op te zoeken.
We staan weer vlak aan zee hoewel de plek zo niet overkomt. Na het eten kijken we nog een beetje naar CBC (ook omdat we door onze leesboeken heen zijn) om hierna redelijk op tijd te gaan slapen.
Inderdaad is het maar een klein stukje rijden en ruim op tijd staan we voor de deur van island adventures welke de tochten regelen. We melden ons aan de balie en vragen of er op de parkeerplaats bij de haven plek is voor een Motorhome. Ze denkt van wel en als ze merkt dat we uit Nederland komen, vraagt ze of we met de Motorhome helemaal uit Nederland zijn komen rijden! Zelfs haar collega schiet in de lach. Ze is dan wel blond maar of dit er iets mee te maken heeft? We lopen het winkeltje een keer door en besluiten dan om alvast maar een plekje te zoeken op de parkeerplaats voor het geval het er erg druk is.
De parkeerplaats is inderdaad wat krap uitgevoerd en we ontkomen er niet aan om 6 plekken tegelijk te bezetten om onze Motorhome te parkeren. We hopen maar dat we hier geen problemen mee krijgen.
Bij de boot blijkt het al druk te zijn en ik schat dat we er met ongeveer 100 man op gaan. Het plan was eigenlijk om een kleine boot te zoeken maar toen we hoorden dat geen enkele boot dichter dan 100 meter in de buurt van Whales (voor 90% Orca’s) mag komen zagen we het nut hier niet meer van in. We worden netjes begroet door de bemanning en met zijn vijven leggen ze uit wat de bedoeling is van deze dag en wat we wel, of eventueel niet mogen doen op de boot. We kiezen een plekje op het bovenste dek aan een camping tafel waar even later Bill met zijn vrouw en kleindochter aanschuift.
Mooi op tijd vertrekken we naar zee en via een tussendoor route tussen de verschillende San Juan islands gaan we op weg. De bemanning bestaat voor een groot gedeelte uit natuurliefhebbers en alles wat we tegenkomen wordt via een intercom uitgelegd of uitgebreid met extra informatie. Zo zien we nog Bald Eagles, kalkoen gieren, diverse zeevogels en een rots vol met zeeleeuwen en nog een paar andere kleinere zaken welke we onderweg nog tegenkomen.
Na ongeveer 2,5 uur varen komen we aan bij een groep boten waar een groep Orca’s net aan het vertrekken is naar een ander gebied. Er zijn 3 groepen bekend welke aangeduid worden als L, H of J pod Ze worden al jaren gevolgd door wetenschappers en deze kunnen ze dmv de verschillende rugvinnen uit elkaar houden. Geen vin is hetzelfde en deze kan je vergelijken als een vingerafdruk. Orka’s worden gemiddeld tussen de 80 (vrouwtjes) en 60 jaar oud (mannetjes) maar in de groepen bevinden zich al vrouwtjes van 96 en 97 jaar oud.
Als we uiteindelijk bij de Orka’s zijn is dit nogal een tegenvaller we kunnen ze alleen van ver weg zien en zonder kijker heb je er vrij weinig kijk op. Gelukkig besluit 1 mannetje tussen ons en een andere boot door te zwemmen waardoor we 1 keer een blik kunnen werpen op deze machtige dieren.(van op 30 meter afstand) De 100 meter afstand geldt niet als een Orka besluit naar je toe te zwemmen maar manoeuvreren met de boot is dan verboden ! Aan de regels ontsnappen is onmogelijk aangezien er continue een boot van een of andere wettelijke organisatie meevaart en iedereen beboet die zich niet aan de regels houd !
We krijgen hier een voorbeeld van te zien als een kleine rubberboot zich tussen de orka’s bevindt en even later inderdaad door deze boot wordt bezocht en aangehouden.
Al met al is dit niet echt wat we verwacht hadden en als we zien hoeveel boten er rond een groepje zwermt krijg je een wel beetje spijt van dit hele gebeuren. We vragen ons af hoeveel rust deze mooie beesten eigenlijk krijgen als ze continue door een groep boten gevolgd worden. Ik weet zelf hoe goed je een boot onder water kan horen en als er continue 10 of meer om je heen zwermen vrees ik het ergste voor de rust van deze beesten.
We blijven een goed half uurtje bij de groep om hierna de tocht naar huis te aanvaarden.
Onderweg kletsen we nog lekker bij met Bill,vrouw en kleindochter om rond 18:00 uur terug in de haven te zijn. Iedereen krijgt een hartelijk afscheid van de bemanning. Onze motorhome staat gelukkig nog zijn plek en we gaan meteen op zoek naar een campground. Helaas kunnen we op de State campground van onze keuze niet betalen met een Creditcard en ons laatste contant geld is niet genoeg om de envelop te vullen die nodig is om de rekening te voldoen. We herinneren ons nog een Campground bij het casino in het indianen reservaat Swinomish een paar mijl verderop.
Ze blijken nog genoeg plek te hebben en voor $22 hebben we een full hookup en internet.
We maken nog een praatje met het personeel aan de balie om hierna onze plek op te zoeken.
We staan weer vlak aan zee hoewel de plek zo niet overkomt. Na het eten kijken we nog een beetje naar CBC (ook omdat we door onze leesboeken heen zijn) om hierna redelijk op tijd te gaan slapen.
Swinomish - Ferndale
Vandaag is het een beetje een trieste dag en na het uitslapen en ontbijt gaan we rond 11:30 op zoek naar een campground zo dicht mogelijk bij het verhuurstation. Dit om er zo voor te zorgen dat we morgen een makkelijke dag hebben. Op de weg terug van Vancouver hadden we al een campground gezien welke hooguit een paar mijl van de verhuurlocatie langs de snelweg zit. De rit over de 5 is kort en na een uurtje arriveren we in Ferndale op campground “The Cedars”. We maken weer een praatje met het personeel en de toevallig aanwezige ex-eigenaars van het park. Hierna zoeken we onze plek en beginnen vast met een beetje bagage inpakken. Terwijl we hier mee bezig zijn krijgen we een sms-je van Sien en Gerda belt meteen terug om hoi te zeggen en te vertellen dat we woensdag waarschijnlijk rond 16:00 thuis zullen zijn. We doden de tijd met CBC en een leesboek om redelijk op tijd het bed op te zoeken.
Ferndale - Vancouver
Na het inruimen van het laatste beetje bagage en het weggooien van al onze overbodige spullen/boodschappen rijden we rond 10:15 richting het verhuurstation. Aangezien we er vlakbij staan is dit een kort ritje en voor 10:30 zijn we er.
Er is verder niemand om in te leveren (de parkeerplaats is leeg) en het inleveren,checken van de motorhome, het invullen van de benodigde papieren en de eindafrekening zijn dan ook zo gebeurt. We hebben 500 mijl meer gereden dan gepland maar dit komt ook omdat ikzelf de route heen en terug naar Vancouver airport ben vergeten mee te nemen in de routeplanner. Dit ritje alleen is al goed voor 250 Mijl. Maar ook dat we Olympic NP via een andere route benaderd en gereden hebben. We worden dus al vlot op transport gezet richting Vancouver Airport waar we rond 12:30 arriveren maar waar onze vlucht pas om 19:00 gepland staat. De laatste uurtjes tot het elektronisch inchecken en het afgeven van de bagage besteden we aan lezen en het opmaken van onze vanmorgen gemaakte lunchpakketjes en laatste blikjes fris.
Na het inchecken kunnen we door de douane maar aangezien er flink verbouwd wordt in de terminal ivm de komende winterspelen van 2010 is er niet veel open. De tijd gaat toch nog redelijk vlot en rond 18:10 zitten we in het vliegtuig. Hier hebben we een leuk praatje met de steward en stewardessen om mooi op tijd te vertrekken. 9 uur later, woensdag 13:00 plaatselijke tijd te landen op Schiphol.. Hoewel we balen dat de vakantie er op zit zitten we alweer vol plannen tbv de volgende reis !
Er is verder niemand om in te leveren (de parkeerplaats is leeg) en het inleveren,checken van de motorhome, het invullen van de benodigde papieren en de eindafrekening zijn dan ook zo gebeurt. We hebben 500 mijl meer gereden dan gepland maar dit komt ook omdat ikzelf de route heen en terug naar Vancouver airport ben vergeten mee te nemen in de routeplanner. Dit ritje alleen is al goed voor 250 Mijl. Maar ook dat we Olympic NP via een andere route benaderd en gereden hebben. We worden dus al vlot op transport gezet richting Vancouver Airport waar we rond 12:30 arriveren maar waar onze vlucht pas om 19:00 gepland staat. De laatste uurtjes tot het elektronisch inchecken en het afgeven van de bagage besteden we aan lezen en het opmaken van onze vanmorgen gemaakte lunchpakketjes en laatste blikjes fris.
Na het inchecken kunnen we door de douane maar aangezien er flink verbouwd wordt in de terminal ivm de komende winterspelen van 2010 is er niet veel open. De tijd gaat toch nog redelijk vlot en rond 18:10 zitten we in het vliegtuig. Hier hebben we een leuk praatje met de steward en stewardessen om mooi op tijd te vertrekken. 9 uur later, woensdag 13:00 plaatselijke tijd te landen op Schiphol.. Hoewel we balen dat de vakantie er op zit zitten we alweer vol plannen tbv de volgende reis !