We vliegen van Schiphol via Minneapolis (9.05 uur vliegen) naar Las Vegas (nog eens 3.29 uur in de lucht). Zowel de treinreis naar Schiphol als de vluchten naar Las Vegas verlopen voorspoedig. De automatisering bij het inchecken gaat steeds verder, maar lijkt voor veel mensen nog niet echt handig te werken. Het circus van controle handbagage viel gelukkig erg mee, de meeste dingen konden in de rugzak blijven zitten, alleen de iPad moest even uit de handtas. Ook de overstap in Minneapolis ging heel vlot. Alleen schoenen en jasjes uit, riemen af, en door het scanapparaat.

In Las Vegas maak je nog een hele ondergrondse reis naar de terminal om je bagage op te halen, en vervolgens met de taxi naar hotel Excalibor. De receptioniste gaf ons ongevraagd een gratis update op de kamer (de door ons gereserveerde vond ze maar niks). Aangezien we al vaker in Las Vegas geweest zijn, hadden we er geen behoefte aan nog even de stad in te gaan, dus na het eten tijd voor de welverdiende nachtrust.

Dankzij de Early Bird Special kunnen we al vroeg de camper ophalen. De via Cruise gebelde taxi staat binnen een kwartier voor de deur en rond 10.00 uur slaan we de eerste blik op de C19, een compacte camper. Uitgifte in Las Vegas gaat niet echt gestroomlijnd en op onze opmerking dat de rechterachterband zijn beste tijd gehad lijkt te hebben, reageert men vrij laconiek. Moeten we nog makkelijk mee kunnen rijden… Na laatste kleine reparatie (jawel, controleer je camper dus echt goed!) rijden we rond half twaalf het terrein af. De in de buurt liggende Walmart kunnen we niet direct vinden, dus we zien wel wat we onderweg tegenkomen. Via de I-15 rijden we richting Utah. In St. George doen we snel de eerste boodschappen, en raken we een uur kwijt.
De weg naar Snow Canyon State Park voert door een erg luxe wijk en het park is gemakkelijk te vinden. Het is er heerlijk rustig en we kunnen kiezen uit diverse plaatsen. Het sanitair is schoon en de camping is goedkoop ($20,00 incl. de entree voor het park).
De C19 is voor twee personen groot genoeg, al is het koken op slechts twee pitten even wennen. Ook voor het slapen besluiten we te kiezen voor ruimte, d.w.z.: Cees slaapt in de ruimte boven de bestuurderscabine, ik spreid mijn bedje op de dinette (maar goed dat ik niet zo groot ben).

Dagafstand: 147 mijl – camping: in Snow Canyon State Park.

De eerste nacht in de camper is goed bevallen, al is het een beetje gek dat Cees boven slaapt en ik beneden. De temperatuur is prima, dus we kunnen buiten ontbijten. Daarna naar het einde van het park om van daaruit terug te gaan en de diverse uitzichtpunten te bekijken. Gezien de warmte besluiten we nog geen wandelingen te maken; eerst maar eens acclimatiseren. Snow Canyon State Park heette eerder Dixie State Park, maar is later vernoemd naar Lorenzo en Erastus Snow, twee vooraanstaande pioniers / leiders van Utah. Het heeft dus niets met sneeuw te maken!  Het park is niet groot, maar wel afwisselend: lava, versteende duinen, zandduinen, rode rotsen, teveel om op te noemen. Zeker een bezoek waard.
Onderweg vinden we ineens het verloren uur van gisteren weer terug, zodat we ruim de tijd hebben om naar Jacob Lake te rijden. Kaibab Camper Village ligt midden in de bossen; de toiletten zijn enigszins primitief, de douches werken op muntjes want men moet er zuinig zijn met water.

Dagafstand: 134 mijl – camping: Kaibab Camper Village

De nacht was erg koud, en zelfs het water was goed gekoeld zonder koelkast. Wel suf dat we ons niet realiseerden dat er behalve een airco, ook verwarming in de camper zit…
We hebben geweten dat deze camping midden in de bossen ligt: om vijf uur was de bomenwekdienst actief... Bomen zagen, laden, van takken ontdoen en weg ermee. En dat tien meter bij onze camper vandaan. Maar dat bomenwerk is wel leuk om naar te kijken. Gaat supersnel, onvoorstelbaar! De weg naar de North Rim is erg mooi en onderweg zien we onze eerste kudde bizons, wel wat ver van de weg, maar met een beetje telelens kom je een heel eind. Onze eerste wandeling van deze vakantie gaat naar het Bridal Angels viewpoint. Geen lange wandeling, maar erg mooi (en warm). De noordkant is een stuk rustiger dan de zuidkant van de Grand Canyon, en de uitzichten zijn ook ontzettend mooi.
Op de terugweg is er een kleine opstopping: de kudde bizons die we 's morgens uit de verte hadden gezien, is nu bezig de weg over te steken. Dus snel uit de camper en een stuk dichterbij; eerste rang voor mooie foto's!

Dagafstand: 89 mijl – camping: Kaibab Camper Village

Het eerste deel van de route (tot Fredonia) gaat over dezelfde weg als naar Jacob Lake toe. De weg die ik in gedachten had, was afgesloten. Bij navraag bleek dat deze een tijd geleden is ingezakt en herstel duurt nog wel een poosje. Maar hierdoor komen we wel langs Grand Staircase Escalante, waar we natuurlijk even uitstappen om een kijkje te nemen. Het is er ontzettend warm, dus lopen laten we maar uit ons hoofd.
Alvorens naar de camping te gaan, rijden we naar de Glen Canyon Dam. De Hoover Dam heeft de naam, maar allebei vinden we deze dam wel mooier liggen. Het bezoekerscentrum is erg uitgebreid en daar zien we ook de informatie over de ingezakte weg. Onderweg naar de camping zien we de eerste wel heel grote hagedissen, die kennelijk in dit gedeelte van Amerika thuishoren.
De medewerkers van Travelhome hebben niets teveel gezegd over de Wahweap camping: mooi gelegen en we hebben een schitterend plaatsje, dichtbij sanitair en winkel. Het uitzicht op Lake Powell is fantastisch. Via de camping boeken we voor de volgende dag de Canyons Adventure Cruise.

Dagafstand: 117 mijl – camping: Wahweap Lodge & Marina

Om 7 uur (!) opgestaan om eerst naar de Horse Shoe Bend te rijden. Het is goed dat we op tijd waren, want het werd (alweer!) heet en druk. Hoe moet je zoveel mooie natuur beschrijven? Ik heb geen woorden meer, maar gelukkig wel foto's! De Horse Shoe Bend ligt aan de weg vanaf Page die is afgesloten, maar slim als men is, heeft men het stukje tot aan dit natuurwonder wel weer in orde gemaakt.
Om half twaalf met het campingbusje naar de Marina, om mee te gaan met de boottocht. Alles is feilloos geregeld: als je de weg naar beneden niet kunt (of wilt) lopen, staan er golfkarretjes klaar die je tot aan de boot brengen. De Canyons Adventure tour bracht ons naar de Navajo Canyon en een stukje in de Antelope Canyon. Als lopen niet zo goed gaat, is dit een mooi alternatief om toch veel te zien! De keus voor morgen is nu gemakkelijk: dan gaan we mee met de langere boottocht.

Dagafstand: 23 mijl

Het is nog een beetje bewolkt maar de temperatuur is prima, zodat we alweer buiten kunnen ontbijten. Broodje mee voor onderweg, want tijdens de boottocht is er wel drinken, maar geen gelegenheid om iets te eten te kopen. De busjes rijden niet zo vroeg, dus gaan we met de camper naar de Marina; de boot vertrekt om half acht. We zitten eerste rang op het bovendek en tot mijn verrassing blijken we op een ‘eigen’ boot te zitten: Captain Paula’s Vessel. Deze tocht duurt langer: zo’n drie uur varen tot we bij de aanlegsteiger bij de Rainbow Bridge zijn. Halverwege roken we een brandlucht… motor opgeblazen. Aangezien we goed op schema lagen, werd er op halve kracht doorgevaren. Terwijl wij naar de Rainbow Bridge lopen, komt er een andere boot ter vervanging. We kregen hierdoor wel iets meer wandeltijd toegemeten.
De Rainbow Bridge is de hoogste natuurlijke brug ter wereld, zo werd ons verteld. De wandeling er naar toe is mooi (wel erg warm), en omdat we zo vroeg zijn, is het nog heerlijk rustig overal, zodat we op gemak kunnen rondkijken en (natuurlijk) foto’s maken.
De terugvaart met een andere boot verloopt ook voorspoedig en rond 15.00 uur zijn we weer terug in de haven. Een heerlijke dag, die we besluiten met lekker luieren op de camping.

Vanuit Page rijden we richting Monument Valley. Bijzonder om vanuit je camper de weg met monumentale rotsblokken te zien, die al zo vaak gediend heeft als omslagfoto en in veel films voorkomt. Wat een ruimte! De bedoeling was om vervolgens via Mexican Hat naar Natural Bridges National Monument te rijden. Op de toegangsweg staat echter dat deze route wordt afgeraden voor RV’s én dat er een stuk gravelweg in voorkomt. Braaf als wij zijn, houden we ons aan de richtlijnen van de verhuurder, en draaien om. Daardoor benaderen we de rotsen wel van een andere kant, en dan zien ze er ineens uit als een schitterend borduurpatroon!
We komen terecht in Blanding. De camping van 7 jaar geleden (Kampark RV) ziet er niet echt gezellig meer uit, maar een kilometer ervoor ligt het Blue Mountain RV Park. Schitterende camping, met mooie douches, schoon, mooi uitzicht en wifi. Morgen maar eens kijken of we vanaf deze kant alsnog naar Natural Bridges toe kunnen.

Dagafstand: 219 mijl – camping: Blue Mountain RV Park

Vandaag via weg nr 95 alsnog naar Natural Bridges National Monument, een ritje van circa 70 mijl heen en weer. Blij dat we dat gedaan hebben, want we hadden dit niet graag gemist. Gestopt bij de diverse uitzichtpunten en bij de laatste brug zijn we ook naar beneden gewandeld. Dat is werkelijk de moeite waard. Onderweg spraken we een Duits echtpaar, die helemaal weg waren van de C19. Ze hadden in Duitsland ook dit formaat camper gereserveerd, maar kregen bij aankomst een 25 ft camper. Waren ze niet echt blij mee. En lastig als je dan weinig tot geen Engels spreekt. Volgende keer toch maar eens bij Travelhome kijken…
Vanaf Natural Bridges gaan we door naar Moab, naar de KOA camping, waar we drie nachten blijven. De camping is behoorlijk uitgebreid, zo lijkt het. We hebben weer een mooi plaatsje onder de bomen met uiteraard weer het mooie uitzicht op de rode rotswand. De douches zijn heerlijk schoon, idem de toiletten. ’s Nachts is het wel even wennen aan het geluid: dankzij de rode rotswand langs de snelweg, hoor je de auto’s wel heel goed langskomen.

Dagafstand: 167 mijl – camping: Moab KOA

We gaan niet echt vroeg op pad, maar nog wel op tijd om de hitte en drukte voor te zijn. We gaan naar Canyonlands, het Islands in the Sky-gedeelte. Het is erg afwisselend en gelukkig nog behoorlijk rustig overal. Af en toe lopen we een korte trail. De temperatuur is aangenaam, alleen stikt het er van de vliegjes.

Daarna gaan we toch nog een keer naar naar Dead Horse Point State Park. Nog steeds mooi, al heeft men wel overal muurtjes en mooie looppaden gemaakt, hetgeen het park toch wat minder indrukwekkend maakt. Dat geldt overigens niet voor de uitzichten, die zijn nog steeds spectaculair.
Terug op de camping wordt het ineens weer bewolkt, net als de avond ervoor, en op een gegeven moment schuift er zelfs een soort windhoosje langs de camper. Alsof je gezandstraald wordt! Daarna klaarde het heel snel weer op.

Dagafstand: 128 mijl – camping: Moab KOA

Vandaag gaan we naar Arches, waarbij we Delicate Arch dit keer links (nou ja, rechts dus) laten liggen, aangezien we daar bij eerdere reizen al een paar keer naar toe zijn gelopen. Halverwege de weg naar het park gaat een lampje branden en komt de melding dat we te weinig druk in een band hebben (de band waar we in Las Vegas al niet zo’n best gevoel bij hadden). Bij een benzinestation lucht bijgevuld, maar daar zitten geen meters op, dus toch maar even naar bandencentrum om te laten controleren. Maar goed ook, want één band hadden we echt te ruimhartig van lucht voorzien: ruim 90 psi, terwijl 80 het maximale is. En dat schijnt ook problemen te kunnen geven.
Uiteindelijk kunnen we doorrijden naar het park, waar het ’s morgens rond negen uur al verschrikkelijk druk is. We nemen een kijkje bij diverse uitkijkpunten en gaan o.a. naar de Windows Section. Mooi gedeelte van het park, met mooie bogen; vooral de dubbele boog is schitterend. We rijden nog door tot aan Devils Garden, maar het is zo vreselijk druk (en ook weer heet), dat we daar snel een boterham eten en teruggaan. Aan het begin van de rit hebben we Park Avenue overgeslagen omdat het er krioelde van mensen en auto's; nu is het er rustig en staat de zon ook gunstiger voor maken van foto's. Dat gold een paar kilometer ervoor ook voor Balanced Rock, zodat we daar ook opnieuw foto's hebben gemaakt.

Rond kwart voor acht vertrekken we via de 128 East, een scenic byway, richting het noorden. Deze weg is in de loop der jaren wel een stuk verbeterd! De oude Dewey Bridge net voorbij bij Fisher Towers staat er nog maar gedeeltelijk: alleen de pijlers zijn er nog en de kabels waaraan het wegdek was gemonteerd. De rest is verdwenen. Na de 128 E komt een klein stukje snelweg, de I-70' richting Colorado, waar we vervolgens linksaf slaan de 139 Noord op. Een scenic byway die werkelijk schitterend is. We gaan over de Douglas Pass (8.267 ft). Er is geen kip te zien, alleen af en toe een vrachtwagen of een 4x4. Voor de rest zijn we alleen op de wereld. Even twijfelen we of we bij de splitsing vlak voor Flaming Gorge de 191 zullen nemen, of linksaf richting Manila zullen rijden. We kiezen voor het laatste; en blij toe, want de uitzichten over het meer zijn adembenemend. Zo is de route richting Yellowstone een feest om te rijden!

Dagafstand: 274 mijl – camping: Flaming Gorge KOA

Het oorspronkelijke plan is om door te rijden tot Riverton, maar voor een betere verdeling van de afstanden besluiten we te kijken of we rond Landers een camping kunnen vinden.
Voor het eerst moeten we binnen ontbijten, en moet ik mijn bed ontmantelen en weer ombouwen tot zithoek. Voor het eerst gaat tijdens het rijden de verwarming even aan, in plaats van de airco op levensgevaarlijk!
De wegen zijn lang, maar niet zo saai als de routes die we vorige reizen door Wyoming maakten. En weer is het heerlijk rustig op de weg. We rijden langs de Red Canyon, waar door de afwisseling van zon en wolken de kleurenpracht extra tot zijn recht komt.
We overnachten op het Twin Pines RV Park. We hadden al verschillende zeer positieve recensies over deze camping gelezen, en ze kloppen allemaal. Het geheel ziet er erg goed uit, heel schoon, maar ook apart ingericht. De douche is geweldig ruim, met goeie steunen om je vast te houden, en er staat een bankje dat ik zo mee naar huis zou willen nemen: de rugleuning is voorzien van een soort smeedwerk met dennenbomen en een beer met jongen. Geweldig! Het douchegordijn bestaat uit twee lagen, en de binnenlaag komt zo uit de verpakking of de wasserij. Zelden zo'n schone douche op een camping gezien. Ook de entree ziet er gezellig uit. Bij de toilet- en wasruimte is een zitje met tv, een tafel met een legpuzzel, en ook hier kun je boeken ruilen. Ga ik dus zeker gebruik van maken!
Dit stuk reis is zo snel verlopen, dat ik rond half drie aan de thee zit – binnen, dat wel…

Dagafstand: 168 mijl – camping: Twin Pines RV Park

Het eerste stukje van de route is nieuw, maar vanaf Shoshoni zitten we op dezelfde weg als zeven jaar geleden. Wel bijzonder dat we bij deze reis, waarbij we voor het merendeel naar dezelfde regio’s gaan als jaren geleden, er toch in slagen om zeker 80% andere wegen te rijden, en voor een heel groot deel toch andere dingen te zien dan bij eerdere vakanties!
De KOA camping in Cody is behoorlijk uitgebreid, en ze weten nog steeds goed raad met de prijzen. We gaan eerst even boodschappen doen en tot onze verbazing krijgen we in de liquor store 10% korting op sterke drank. Seniorenkorting!
Naast ons staat een familie uit Iowa, die net terug kwamen van Yellowstone. In het noordelijke deel was het weer erg slecht geweest, zelfs met sneeuwbuien onderweg. Als we op de weerkaart kijken, ziet het er voor de komende dagen ook niet geweldig uit. Als het morgen nog zo is, nemen we in ieder geval niet de noordelijke route naar Yellowstone want op rijden door de sneeuw met de camper  zit ik niet te wachten.
Vandaag gaan we buiten de deur eten, bij Irma’s Hotel: er hangt daar altijd een bijzonder sfeertje en het eten is lekker en niet duur.
’s Nachts zetten we voor het eerst de kachel aan, die inderdaad tegen de morgen aanslaat. Suf dat we daar bij de Grand Canyon niet aan gedacht hebben, toen het nog een heel stuk kouder was!

Dagafstand: 188 mijl – camping: KOA Cody

We wilden via de noordelijke ingang door Yellowstone naar de camping rijden, maar gezien het weer besluiten we via de East Entrance en vervolgens langs Fishing Bridge, Canyon Village, Norris en Madison naar de andere kant van Yellowstone te gaan.
Bij het ontbijt is het weer rustig buiten en tegen negen uur zijn we op weg. Tot het begin van het park gedraagt het weer zich behoorlijk, maar dan begint het te regenen en naarmate we hoger komen, gaat de regen over in sneeuw. Het is half juni! Op weg naar de wintersport hebben we wel eens minder sneeuw gezien… Uiteindelijk wordt het droog, maar het is koud. We zien weer bisons en een paar elks, maar we zien geen beren op de weg (en ook niet aan de kant). Tussen Fishing Bridge en Canyon Village nemen we een kijkje bij de Mud Volcano, en voorbij Norris wandelen we naar de Artists Paintpots. Zo hebben we toch alvast een paar bezienswaardigheden meegenomen.
Ook deze KOA ziet er weer prima uit; we hebben een redelijk luxe plaats, met eigen terras, dicht bij douches en kampwinkel. Nu het mooie weer nog zien terug te krijgen!

Dagafstand 144 mijl – camping: Yellowstone West Entrance KOA

Bij het wakker worden is de lucht aarzelend blauw en komt er af en toe een zonnetje door. Het is nog steeds koud, maar het is te doen... We nemen als eerste een cappuccino van het karretje op de camping en gaan vervolgens richting Old Faithful. De bedoeling is onderweg die dingen te bekijken die we niet eerder gezien hebben. Als eerste rijden we door de Firehole Canyon Drive, een schitterend stukje weg afwijkend van de hoofdweg. Eenrichtingverkeer, dus dat is wel gemakkelijk. Onderweg mooie watervallen gezien en natuurlijk gefotografeerd.
De volgende stop is de Fountain Paint Pot trail. We lopen, kijken, maken foto's en hebben het nog wel erg koud. Vervolgens gaan we door naar Old Faithful. In dat gedeelte van het park heeft men de afgelopen jaren wel veel geïnvesteerd in de infrastructuur: nieuw Visitor centrum, heel wegenpark, uitgebreide parkeerplaatsen en aanzienlijk meer banken om de beroemde geyser heen, zodat veel meer mensen van het spektakel kunnen genieten. We hebben toch maar weer een keer gekeken. De planning was 12.38 uur, en op de klok begon de oude man te spuiten. En hoera, op dat moment was ook de zon er weer! Daarna een korte trail gelopen (Geyser hill en vervolgens een stukje omhoog, terug langs de Castle Geyser).
Lekker geluncht in een van de restaurants en om drie uur waren we op weg naar West Thumb. Daar liggen de geysers aan en zelfs in het Yellowstone Lake. Op de achtergrond besneeuwde bergtoppen, het is allemaal té mooi. En er komt steeds meer zon!
Op de terugweg hebben we diverse beestenstops: herten (elks dus), bizons en nog meer elks.
Voor ons doen zijn we laat op de camping. Alweer een prachtige dag voorbij!

Dagafstand: 112 mijl

Om negen uur gaan we op pad, richting Mammoth Hot Springs. Het begint al goed, met een kudde bizons op de weg van Madison naar Norris. Die weg wordt onderhanden genomen en af en toe moeten we even wachten, maar het valt alles mee. Bij Mammoth Hot Springs worden we aangenaam verrast: de terrassen zien er een stuk mooier uit dan een aantal jaren geleden, en het lijkt of men de wandelpaden ook veel handiger heeft opgebouwd, waardoor we het idee hebben dat we veel meer te zien krijgen. En gelukkig laat de zon zich weer zien. We gaan verder naar Roosevelt Station en Tower Falls, en vervolgens richting Canyon Village. We wisten allebei niet (meer) dat die weg zo mooi was! We gaan over een hoge pas, waar nog volop sneeuw ligt en het is overal heerlijk rustig. Op weg naar de westelijke uitgang stoppen we nog even bij de Gibbon Falls, die zeker de moeite van het bekijken waard zijn. En weer kruist de kudde bizons onze weg.
Daarna nog even boodschappen doen; het wordt uitkijken wat we inslaan, want we hebben nu nog maar vijf dagen te gaan…

Dagafstand: 138 mijl

Vandaag gaan we Idaho verder verkennen. Op de kaart zie ik in het eerste deel van onze route nog een scenic byway, die langs de Upper en Lower Mesa Falls voert. De watervallen van de Upper Falls zijn schitterend: ze liggen precies op het goeie punt (geen tegenlicht, bedoel ik dan), en er staat een mooie regenboog boven. Wel worden we lek geprikt door de muggen, maar dat mag de pret niet drukken. De Lower Falls vallen daarna overigens wel tegen. Toch zijn we blij dat we deze kleine omweg gemaakt hebben, want de rest van de weg naar Arco is lang, leeg en ruim; een soort Wyoming, maar toch weer anders.
Arco is het eerste plaatsje dat via atoomenergie van verlichting werd voorzien, al in 1955! Op de bergen achter Arco zien we allemaal nummers staan, en in eerste instantie denken we dat dat te maken heeft met het energieonderzoek in de omgeving. Maar Wikipedia leert ons dat het hier gaat om Number Hill, waarop de ‘graduates’ van de Butte County High School sinds 1920 hun jaartal op de berg schilderen.
We hebben het idee dat we redelijk aan het eind van de wereld zitten, maar de aardige camping wordt in ieder geval wel redelijk druk bezocht.

Dagafstand: 178 mijl – camping: Craters of the Moon KOA

Rond half tien zijn we op weg naar Craters of the Moon. Wat een onvoorstelbaar gebied; ik had niet gedacht dat lava zo mooi kon zijn. We nemen eerst een kijkje in het Visitor Center, en rijden vervolgens de 7 Miles Loop Road, met diverse uitzichtpunten en korte wandelingen, zoals de North Crater Flow Trail en de Devils Orchard Nature Trail.
Daarna rijden we op gemak door naar Jerome en we verwachten rond half drie op de camping te zijn. Helaas… de band die ons vanaf het begin een beetje zorgen baarde, maakt ineens rare geluiden. Nog even denken we aan een slecht wegdek, maar we besluiten toch te stoppen bij de volgende parkeerhaven. Die halen we niet… een hard ratelend geluid en een klap… en dan moeten we wel direct stoppen. De profiellaag van de band ligt een halve mijl achter ons op de weg, en de bescherming van de wielbak zit boven de band, in plaats van erachter. Gelukkig is de band niet lek, maar verder rijden is niet mogelijk. En daar zit je dan op zondagmiddag op Highway 93, een van de drukste snelwegen van Idaho, met twee wielen op de weg en twee op de vluchtstrook. Gebeld met Cruise America, want je hebt wel een reservewiel, maar geen gereedschappen, want je mag zelf niets doen aan de camper. Niet dat we dat zouden kunnen….

Drie uur in de middag, brandende zon, druk verkeer. Nee mevrouw, de tow company kan pas na zes uur komen; het is zondag, en ze hebben meer te doen. Na twee uur stopt een politieagent die tegen ons heel aardig is, en heel boos is op onze verhuurder die zijn klanten zo laat staan. Hij pakt de telefoon en binnen een kwartier komt er hulp aan rijden: Jerome Wheel Service. In no time hebben ze de wielbak weer in orde, wordt de wagen een stukje verder gereden.
De achterkant van de camper wordt machinaal opgetild, het wiel vervangen en intussen regelen ze ook nog met Cruise dat de oorspronkelijke tow company wordt afgebeld, de kapotte band vervangen mag worden en – heel belangrijk: wij hoeven niets te betalen; facturen gaan naar de verhuurder.
Nog even achter hen aanrijden om de spanning van de banden te laten controleren en kunnen we door naar de camping. ’s Avonds om negen uur zitten we eindelijk aan tafel. Wat een dag! Maar gelukkig is er verder niets ernstigs gebeurd! Onze dank aan de politieagent en de mannen van Jerome Wheel Service is groot!

Dagafstand: 153 mijl – camping: Jerome KOA

We zijn op tijd bij de garage. waar ons wiel keurig is voorzien van een nieuwe band. De monteurs zijn supersnel in verwisselen van reservewiel met normale wiel. Rest ons een bon te tekenen voor alle kosten: $ 305,00. Lijkt ons niet veel voor wielen verwisselen, nieuwe band, en kilometervergoeding (en dat alles op zondag!).
Op gemak gaan we richting Salt Lake City en rond kwart voor drie zijn we op de camping. Het valt ons wel op dat de hele infrastructuur rond Salt Lake City behoorlijk is verbeterd t.o.v. zeven jaar geleden!
Het is ontzettend heet en we doen verder lekker niks. Morgen nog een uitstapje naar Temple Square en dan is het inpakken geblazen.

Dagafstand – inclusief de mijlen van gisteren, 225 mijl – camping: Salt Lake City KOA

De route naar Cruise vanaf de camping is een eitje, zeker met de iPad op schoot, en het inleveren ging snel. Vervolgens met de taxi naar het vliegveld en dan is het weer heerlijk om naar huis te vliegen. We waren iets later op Schiphol dan gepland, en veel later thuis dan gedacht…. Onze koffers bleken nog in Minneapolis te staan, en voordat er dan van alles geregeld is om die na te laten sturen, ben je toch gauw een poosje verder. Maar ook dat is allemaal goed gekomen. Een paar dagen later (op zondag nota bene) ging om half negen de bel en stond de koerier met onze koffers op de stoep (inclusief een kortingsbon voor een volgende vlucht).
Een fantastische reis ligt weer achter ons. Tijd voor verslag en fotoboek!

Totale afstand: 2.701 mijl (4.347 km)
Verbruikte brandstof: 223 gallon (846 liter) benzine
Campingkosten 23 x overnachting/2 personen: omgerekend € 776.