We worden wakker met wederom een lekker zonnetje, Het beloofd weer een mooie dag te worden. Tot onze verbazing liggen er al weer 4 nieuwe cruiseschepen in de haven. Als dit elke dag zo is dan is het een druk bezocht stadje in de zomer! We doen het lekker rustig aan want we hebben de White pass en Yukon route trein rit pas om 12:45 geboekt staan. We genieten lekker van de zon en een kopje koffie als we met onze buren aan de praat raken. Daarna pakken we onze spullen bij elkaar en lopen richting het station om onze geboekte treinkaartjes op te halen. Gerda probeert nog een belletje naar huis te plegen en slaagt hier uiteindelijk in na 3 lokaties en 6 telefoons!

Het platform bij de trein is redelijk druk maar uiteindelijk blijkt er plaats genoeg te zijn in de wagons. We rommelen nog wat heen en weer om een aantal wagons op te pikken bij cruiseschepen. Ondanks dat het station maar 300 meter van de haven ligt wordt er schijnbaar alles aan gedaan om het de opvarenden zo comfortabel mogelijk te maken. De rit boemelt over het smalspoor heen en weer en ik vraag me af of de foto’s wel lukken met al het geschud. Onderweg zien we een aantal kleine bezienswaardigheden die met de aanleg of geschiedenis van het spoor te maken hebben. Op ongeveer de helft van de rit maakt de route een 180 graden draai de bergwand op en klimt dan via tunnels en bruggen de berg op. Dit krijgen we mooi te zien doordat een eerdere trein net dezelfde route rijdt waardoor we het hele traject incl. bruggen en klim kunnen volgen.

Een anderhalf uur na ons vertrek komen we aan op de White pass het hoogste punt van deze route en zo’n 900 meter boven Skagway. Hier ligt nog volop sneeuw maar de temperatuur in het zonnetje is lekker aangenaam. Hoewel we onze truien hebben meegenomen hebben we deze niet aan hoeven te doen. De rit naar beneden verloopt iets soepeler en nu zitten we aan de andere kant van het raam. Boven op de pass hebben we gewisseld van zitbank zodat iedereen van het zelfde uitzicht kan genieten. Rond 16:00 zijn we terug op het station. Al met al is dit best een mooie treinrit maar we vinden de treinrit in de Colorado Rocky Mountains met echte stoomlocomotief tussen Durango en Silverton toch een stuk mooier! We lopen nog even het dorpje in voor wat souvenirs, en gaan even later naar de ferry terminal om onze kaarten op te halen. Deze blijkt al gesloten te zijn zodat we toch morgen bij het inschepen dit moeten regelen.

We bekijken de cruiseschepen nog even en slenteren op ons gemak terug naar de camping. Na het eten genieten we nog even van de zon en nemen we onze reisplannen nog even door. Als alles meezit besluiten we dat we Juneau nog proberen mee te nemen. Dit icm een fjorden tour. Rond 21:00 trek de zon weg achter de bergen en besluiten we de avond met een potje kaarten.

Vandaag is het weer lekker rustig aan want we gaan met de ferry naar Haines. Deze vertrekt pas rond 14:30 en we liggen maar 200 meter van de terminal af.  Terwijl we nog even van de zon genieten buiten, zien we alweer 4 nieuwe cruiseschepen binnenliggen. Het is hier echt een komen en gaan van die hotelboten.

Rond 11:00 Verlaten we de camping en legen we nog even onze vuilwater tanks.
Gisteren zagen we vanuit de trein nog even het Golddigger Cemetery liggen en we besluiten deze te bezoeken voordat we onze tickets voor de ferry ophalen. De oude begraafplaats doet  inderdaad antiek en rommelig aan zoals je misschien een beetje zou verwachten uit die tijd of wel eens ziet in de oude western films. Er staan diverse oude bordjes en stenen met een gemiddelde overlijden van 35 jaar! Als ik wat verder omhoog het bos in loop wordt ik nog getrakteerd op Reid falls een redelijk hoge maar bescheiden waterval. 

Rond 12:15 zijn we weer terug bij ferry terminal waar we onze tickets ophalen voor de overtocht en meteen de tickets van Whittier naar Valdez laten uitprinten. Als we in de rij aansluiten voor de ferry staat er nog bijna niets maar tegen de tijd dat de ferry arriveert is het al wat drukker. We zitten lekker in de zon te wachten tot de ferry LeConte arriveert.  Deze lijkt me nogal aan de kleine kant en ik ben benieuwd of alles er in past. Bijna iedereen moet al achteruitrijdend via de zijkant naar binnen maar gelukkig worden we goed begeleid door het personeel. De boot is niet vol, maar echt veel kan er niet meer bij. De overtocht duurt een uurtje en deze brengen we alweer zonnend op het dek door. Het lijkt wel een zonvakantie op deze manier. 

Eenmaal in Haines rijden we naar de Oceanview Camping. Deze blijkt niet luxe of mooi van opzet maar de plek aan zee en het geweldige uitzicht maken veel goed. Joyce de eigenaresse verteld dat ze vanmorgen nog walvissen gezien heeft. Dus voor $33 blijven we hier een nachtje. Helaas blijkt de boottocht naar Juneau niet te gaan morgen zodat we ter plekke besluiten morgen naar Haines Junction te reizen.

Eenmaal geparkeerd ga ik wat hout halen voor een kampvuurtje en koken.  De standaard meegeleverde bijl doet nu goede zaken bij het klein maken van het hout. Op het vuurtje maak ik lekker wat hamburgers klaar op onze eerder gekochte bakplaat. We genieten van het uitzicht en zien tijdens het eten een zeehond zwemmen en een paar Bald Eagles rondzweven. We blijven lekker buiten zitten en raken aan de praat met Ulli onze Duitse buurman. Hij is duidelijk verliefd op Alaska en raakt er niet over uitgepraat. We zijn hier pas 4 dagen maar begrijpen hem helemaal. Ook Joyce komt nog langs en al kletsend wordt het 23:00 voordat we naar bed gaan.

We hebben goed geslapen want rond 08:30 worden we pas wakker. We ruimen alles op en na het ontbijt bekijken we even de reacties op onze mail. Het blijft toch leuk om het contact met je collega’s en vrienden zo te onderhouden.

Rond 10:00 zijn we op weg met een volle tank diesel. Onze Ford heeft weer 50 liter nodig gehad en dit voor slecht 250 km. Weer een score van 1 op 5. en $54 lichter. We zijn net op weg als ik 100 meter op een open stuk een grizzly zie grazen. Gerda gelooft me niet en aangezien er niets te doen is op de weg besluit ik om te draaien. Gerda houd de camera bij de hand en jawel de Grizzly zit er nog. Terwijl we filmen en fotograferen komt er uit de bosrand een 2e grizzly tevoorschijn !  Ze lopen mooi achter elkaar aan ongestoord van onze aanwezigheid. Ondertussen stoppen er om ons heen meer mensen en helaas jaagt een motorrijder met van die ongedempte uitlaten hun de bossen weer in. Toch voldaan over deze ontmoeting vervolgen we onze weg.

De route over de Alaska Highway verloopt soepel maar hoe verder we in onbewoond gebied komen hoe slechter de weg wordt. Na een tijdje hebben we door dat de oranje vlaggetjes betekenen dat de weg ter plekke slecht is. Helaas staan er niet overal vlaggetjes en worden we soms verrast door kuilen of bulten. We komen nog net niet van de grond los maar soms scheelt het niet veel.

Zodra we Kluane Lake naderen zien we een parkeerplek voor foto’s. Hier staan ook 2 fietsers te rusten en het blijken Nederlanders te zijn. Ze zijn onderweg van Anchorage naar Jasper. En denken hier 7 weken over te doen. Ondertussen zijn ze al bijna 3 weken op weg. Ze kamperen langs de weg en moeten het doen met wat er is. Wij bieden ze  een “koude” Cola aan welke ze al een paar dagen niet gedronken hebben en ze genieten er met teugen van. Dat iedereen zijn vakantie anders invult is wel duidelijk!

We vervolgen onze weg om Kluane Lake heen en spotten op de helft alweer 2 grizzly beren die de helling tussen de weg en het meer omhoog klimmen. (eigenlijk 3, maar de derde raken we uit het oog verloren) We filmen en fotograferen er weer op los. De weg vervolgt zich verder langs verlaten dorpjes en regelmatig stuiten we op wegwerkzaamheden en stukken grindweg tbv de reparaties. Het tempo wordt soms flink gedrukt door de regelmatig opdoemende oranje vlaggetjes. Onderweg spotten we nog een eland en ook hier kunnen we weer een paar leuke foto’s maken. Tot aan de Amerikaans grens blijft de weg op en af gaan qua kwaliteit en rond 16:00 komen we aan bij de grens met Alaska (dit wordt dus meteen 15:00 ivm de tijdzone) De grensbeambte is erg vriendelijk en laat ons met zijn humor en een mooie stempel in ons paspoort door. De weg verderop wordt steeds beter van kwaliteit en de laatste 50 mijl zijn zelfs een verademing vergeleken met Yukon. Bij brugwerkzaamheden moeten we nog even stoppen en maakt de wegwerker die het verkeer regelt nog een leuk praatje met ons.

Eenmaal in Tok aangekomen (spreek uit “togue”) kopen we wat bier in en reserveren we een plek op de Tok RV village. Voor $31 boeken we een nachtje en dit is dan incl. de gratis douches en een uur gratis internet. (onze Anwb kaart blijkt tevens goed voor korting).
We besluiten niet te koken maar te gaan eten bij het aangrenzende restaurant “Fast Eddies” hier eten en drinken we ons voor $65 goed vol. Zodat we al waggelend teruggaan naar de camper. Hier bekijken we de vandaag gemaakte foto’s nog eens en sluiten de avond redelijk op tijd af.

Na een goede nachtrust zitten we rond 09:00 aan het ontbijt. We doen het lekker rustig aan, want het doel voor vandaag is het plaatsje North Pole een paar mijl voor Fairbanks. De rit zal ongeveer 200 mijl zijn en hier mogen we de hele dag over doen. Rond 10:00 rijden we aan en tanken voor $89 zo’n 25 gallon aan diesel. Gezien de kilometerstand van gisteren zitten we dus weer op 1 op 5 aan verbruik.

Na een korte stop bij het visitor center voor wat extra informatie over de komende plaatsen zijn we dan echt op weg. De weg is goed te rijden maar verder nogal saai en eentonig. Het schiet wel lekker op en rond 12:00 uur komen we aan bij Delta Junction waar de eindmarkering staat voor de Alaska Highway. We maken er een foto en lopen even door het bijbehorende winkeltje waar we wat ansichtkaarten kopen.

De route gaat verder naar North pole over nagenoeg dezelfde weg. Gerda vind een stopplaats voor brandhout en hier stoppen we even. Het blijkt een stuk grond te zijn van een particulier die toevallig ook hout verkoopt. We maken een klein praatje en hij bewonderd onze Camper truck. Vooral de slide out vind hij erg interessant. 

We pakken de route weer op en vlak voor North Pole stoppen we nog even bij de Knotty shop. Deze stond aangegeven in de Milepost en aangezien we tijd genoeg hebben stoppen we hier ook even. De Milepost maakt er meer van dan het is want veel stelt het winkeltje niet voor. Al met al een leuke afleiding op deze weg maar niet de moeite waard als je krapper in je tijd zit.
In North Pole nemen we de afslag naar Santa Clause Lane. De straat doet zijn naam eer aan want zelfs de lantaarnpalen zijn een zuurstok imitatie voorzien van rood witte lijnen. Iets verderop vinden we het Santa Clause House waar ze het hele jaar door kerst vieren. Het is wel erg leuk om alle brieven van kinderen te lezen die hier bezorgd zijn door de post (to Santa Clause, North Pole bestaat dan ook echt)  Je kan er zelfs een aantal brieven op maat laten maken en met de kersttijd laten versturen (incl North Pole poststempel !) Tot mijn verrassing zit zelfs Santa Clause zelf binnen en Gerda gaat er meteen mee op de foto. Ze kan zich hier sowieso uitleven aangezien Kerst een beetje een hobby van haar is.  $98 aan snuisterijen armer verlaten we het Santa Clause house dan ook.  Buiten is verder alles in kerststijl opgetrokken incl. rendieren en een heus Santa Land camping. Via een korte stop bij de Safeway gaan we op weg naar het Chena Lake Rekreation Area. Dit gebied kent een natuurcamping waar we een kampvuurtje mogen maken. Het kent verder geen stroom- en wateraansluitingen maar is lekker ruim van opzet. Voor $12 mogen we hier overnachten. Helaas gooit regen onze kampvuur plannen in de war zodat we noodgedwongen de avond binnen afsluiten. Hier nemen we onze informatie folders eens goed door om te kijken wat we de komende dagen als extra activiteit nog kunnen vinden.

De wekker loopt om 06:30 af en we klimmen uit bed. Na het ontbijt en het pakken van onze spullen (eten en drinken) gaan we op weg naar het WAC waar onze bus vertrekt. Rond 07:35 zijn we hier en de bus blijkt al aardig vol te zitten. We vinden een plek achterin en maken ons op voor de reis.

Onze reisleider/Chauffeur heet Frank (Frenk) en legt uit wat de bedoeling is van deze 12 uur durende rit, en hoopt dat we allemaal voldoende eten bij ons hebben want er is totaal niets te krijgen onderweg!(wel water) We mogen geen contact maken met dieren en ons stil en respectvol gedragen aangezien we te gast zijn in deze omgeving. We gaan tot het einde van de bestaande  parkweg  en dit is 146 km diep het park in. aangezien je zelf maar 24 km zelf het park in mag/kan ben je voor de rest dus op dit soort  bussen aangewezen. 

De eerste 24 km is asfalt en de rest is grindweg. Hoewel er gewaarschuwd wordt voor een hobbelige en slechte weg blijkt dit in praktijk erg mee te vallen. Natuurlijk zijn er kuilen en hobbels maar over het algemeen is het zeker geen slechte weg. De dag begint al goed want het is onbewolkt en dus is Denali (of Mount Mckinnley) goed zichtbaar. De witte berg steekt overal bovenuit en is een eerste klas blikvanger. Frank beloofd ons dat het nog beter wordt als we verder het park in zijn. 

De weg klimt gestaag over diverse passen en soms is het uitzicht gewoonweg schitterend! We komen diverse dieren tegen maar helaas allemaal op verrekijker afstand. muv een wolf welke de bus tegemoet loopt en we mooi kunnen volgen.  Frank zet bij elke ontmoeting de motor van de bus uit om zo ongestoord mogelijk aanwezig te zijn We stoppen geregeld voor een plas en benenstrek pauze, en bij het nieuwe Eielson visitor center houden we zelfs 45 minuten pauze. We ontmoeten nog een paar keer de Belgen waar Gerda gisteren mee heeft gekletst want zij volgen dezelfde route in een andere bus.

De route na het Eielson visitor center is al wat minder en Wonderlake is niet wat we er ons van voorgesteld hadden. De weg terug wordt rond 15:00 begonnen na een korte pauze bij het Wonderlake. De vermoeidheid begint ondertussen al op te spelen maar af en toe worden we opgeschrikt door wildlife of een andere bezienswaardigheid. We hebben ook 2 vogelliefhebbers aan boord waarvoor Frank bij elk meertje met Ganzen oid even stopt. Gelukkig zijn er niet al teveel meertjes waardoor we toch nog opschieten.
Net als we tegen elkaar zeggen dat we vanuit onze camper het wildlife beter kunnen zien worden we verrast door een grizzly moeder met 2 jongen. Hoewel in het begin ze nog ver van de weg is komt ze toch langzaam de kant van de bus opgelopen. Frank parkeert de bus een honderd meter verder waardoor we perfect in het zicht zitten. Iedereen is opgewonden over deze ontmoeting en we filmen en fotograferen er op los.  Dit is wel lastig met iedereen aan 1 kant van de bus maar we maken er het beste van. Gelukkig heb ik een paar foto’s kunnen maken en heeft Gerda een stuk kunnen filmen. Dat ze ons totaal niet in de gaten hadden of gestoord aan ons hebben kon je wel opmaken aan het zorgeloze en speelse gedrag  van de kleintjes en Mama Grizzly. Hoewel het een lange zit was maakt alleen al deze ontmoeting onze hele dag goed!

Rond 20:00 zijn we weer terug bij het WAC en lopen we terug naar onze Camper. Hier duwen we snel een paar Pizzabroodjes in de oven en bekijken we de gemaakte foto’s van deze dag. Rond 22:00 liggen we vermoeid maar voldaan op bed.

Na een goede nachtrust en ontbijt verlaten we rond 10:00 Denali NP. Bij het dumpen van ons afvalwater komen we nog een Nederlandse backpakker tegen. Deze jongen is ondertussen 3 maanden op weg door Canada en Alaska  en denkt totaal een jaar van huis te zijn. We maken een leuk praatje samen en vervolgen onze weg.

De planning is om vandaag Anchorage te halen maar dit is ongeveer 400 km rijden. We zien wel waar we uitkomen. De route volgt gestaag en loopt erg mooi tussen de bergketens door, we boffen dan ook met het weer waardoor het uitzicht navenant is. Hoewel we veel Moose (Eland) waarschuwingen tegenkomen zien we totaal niets op, of langs de weg staan. Rond 13:30 komen we lang Byers lake en Gerda herkend deze plek uit onze wandelgids voor Yukon en Alaska. We lezen de route door en besluiten hiervoor een stop te maken zodat we deze rijdag lekker kunnen onderbreken.

De wandelroute loopt om het Byers lake heen en is ongeveer 7 km lang. We parkeren onze camper en na een korte navraag over de route bij een paar oudere picknickers beginnen we aan onze wandeling. Deze loopt gedeeltelijk door het bos en langs het meer, maar volgt grofweg een ronde om het meer. Bijzonderheden zijn een hangbrug na ongeveer 2 km en een paar erg mooie picknick en kampeerplekken aan de overkant. Je kan hier alleen te voet komen dus ze zijn erg uniek en schitterend qua locatie.

Het uitzicht op Denali is licht bewolkt maar erg mooi. Gelukkig hebben we ons van te voren ingesmeerd met deet want anders zouden we vnml in de het bosgedeelte lek gestoken zijn. Gerda  loopt voor me en op sommige plekken zie ik wel 40 muggen rond haar hoofd zweven!
De route is goed te doen maar tegen het einde raken we even de weg kwijt. Aangezien er bijna geen bordjes zijn volgen we de weg verder op intuïtie en gelukkig komen we weer goed uit. We komen nog langs een kano verhuur punt maar aangezien we niemand tegenkomen zijn de hele wandeling zal er nu wel niet veel klandizie zijn. Toch is dit wel een aanrader om dit hier eens te proberen.

We vervolgen rond 16:00 onze weg en stoppen nog even bij een Denali view point. Deze ligt er geheel wolkeloos bij dus we maken weer een paar mooie foto’s van “de grote”.
Bij Trapper Creek tanken we onze vriend nog even af voor $90 aan diesel (25 gallon a $3,60 per gallon) wat weer op 1 op 5 komt. We vervolgen onze weg en bij Wasilla slaan we nog even voor $200 aan boodschappen in. Volgens Gerda zijn we nu klaar voor de rest van de reis en hoeven we alleen nog maar kleine aanvullingen te doen op de bestaande voorraad. 
We besluiten geen avond eten meer te koken maar bij Carls Junior een hamburger maaltijd te nemen. Deze gaat er in als koek en onze Eskimo/indiaanse serveerster babbelt nog wat na met ons. Als “native” blijkt ze nogal wat voordelen te hebben zoals maandelijkse betalingen e.d.  We nemen het aan voor waar en eenmaal buiten worden we nog met een  “have a nice time”en een “God bless you” vergezeld.

De weg naar Anchorage is nog maar een goede 60 km maar het lange daglicht kan niet verhullen dat het ondertussen al bijna 21:00 is. We besluiten een simpele camping op te zoeken op weg naar Seward aangezien we verder niet veel interessante informatie voor onze interesses over Anchorage kunnen vinden. We besluiten dus om deze stad qua bezoek over te slaan en ons meer te gaan richten op het schiereiland ten zuiden hiervan waar we al veel enthousiaste verhalen over gehoord hebben.

Zodra we de afslag naar Seward gemaakt hebben komen we korte tijd later aan bij het Creekwood inn Motel en RV park. Het mag de naam Camping amper hebben en voor $41 is het de duurste  en lelijkste overnachting tot nu toe! Ik besteed de tijd aan het maken van het reisverslag terwijl Gerda op tijd het bed opzoekt.

Na het ontbijt en de douche probeert Gerda nog naar huis te bellen maar helaas is de verbinding te slecht om een goed gesprek te beginnen. We rijden dus verder langs de turnagainarm richting Seward. We komen langs een parkeerplek met informatie over de Bore Tide. (vloedgolf vloed) maar helaas kunnen we er geen getijde informatie bij vinden.

We stoppen dus bij Girdwood om het visitor center binnen te lopen. Dit blijkt een ijswinkel met folderhoekje te zijn maar ze weten inderdaad iets over de Bore tide te vertellen. Volgens de man die ons te woord staat is dit het meeste overgewaardeerde stukje natuur wat er bestaat. En helaas begint zijn getijde informatie pas op 25 juni! Hij zoekt zijn eigen getijde boekje er even bij en volgens hem moet het net geweest zijn of kunnen we het nog net zien. Volgens ons is het nog duidelijk eb aan het worden want we zien het water nog richting zee stromen. We besluiten dus nog even verder te rijden om hier de Bore tide te zien. Helaas rijden we te ver en missen we verder een aansluiting met de turnagainarm.

De route naar Seward rijd mooi tussen de bergen door met hier en daar een prachtig gletsjermeer. Het schiet lekker op en ondanks de vele Moose waarschuwingen komen we ze weer niet tegen. Rond 14:00 rijden we Seward binnen waar we na een korte stop bij het visitorcenter de door de gemeente beheerde waterfront camping oprijden. Deze beschikt over service en non service plaatsen. Wij kiezen een service plaats uit met stroom en water waar we $30 voor in een envelop mogen stoppen (non service = $15).

We wandelen richting dorp waar we het Kenai Fjords NP bureau binnen lopen voor wat informatie. Hier vinden we 3 boottrips naar de fjorden. Na een rondje langs de diverse aanbieders kiezen we voor Major Marine Tours die op dit moment een 20% korting aanbieden. Voor $280 boeken we een dagtour incl. lunch met verse zalm of Prime rib. We lopen nog een kantoor binnen voor kayak tours en informeren naar de mogelijkheden. Ze hebben 2 tours voor beginners waarbij de duurste wel aantrekkelijk klinkt maar we besluiten af te wachten wat de komende dagen ons brengt.

We lopen op ons gemak terug naar de camper en relaxen een beetje met het doornemen van de verschillende mogelijkheden voor de komende dagen. Terwijl we een cruiseschip de haven van Seward zien verlaten betrekt ook het weer een beetje. Het wordt frisser en er komt bewolking de haven binnengedreven. Hopelijk hebben we morgen beter weer als we de Fjorden tocht gaan maken. Na het avondeten doen we niet veel meer en vullen de avond met lezen en luieren.

Na het ontbijt parkeren we de camper een paar honderd verder richting het centrum (als je hier van kan spreken in Seward) We nemen nu een non service site (eigenlijk gewoon een betaalde parkeerplek aan zee) a $15 per nacht. Het voordeel is wel dat je pas om 16:00 je plek hoeft te verlaten. Hoewel dit niet echt reëel is als je aan het rondtrekken bent. Om 10:45 halen we onze tickets op bij het Major Marine Tours kantoor. We lopen vast richting boot en om 11:15 mogen we aan boord. We krijgen tafel 19 toegewezen en worden korte tijd later vergezeld door Maaike en Luke. Maaike is een Nederlandse die al 9 jaar in Australië woont. Waarvan 6 jaar met Luke. Ze trekken 3 maanden rond door Amerika en Canada om hierna weer richting Nederland te verhuizen.

Hoewel het weer erg tegenzit en een beetje een domper op de tour zet, slaat dit totaal om als we na een uurtje onze eerste grijze bultrug walvis zien. Hoewel deze walvis erg op zijn gemak zwemt en dus niet zijn beroemde staart laat zien als hij wegduikt, zijn we toch erg onder de indruk van onze eerste walvis ontmoeting ooit!

De tour voert ons verder door het Kenai Fjords NP en de omgeving is prachtig (ondanks het sombere weer) onderweg naar de Holgate Gletsjer komen we nog een bultrug tegen en de fotocamera maakt overuren. Eenmaal bij de Holgate Gletsjer aangekomen zijn we erg onder de indruk van dit natuurverschijnsel. De boot zet zijn motoren uit zodat we van de totale stilte kunnen genieten. De gletsjer is duidelijk aan het werk en laat met flink gedonder en gekraak van zich horen. Hoewel er geen grote stukken afbreken zien we wel dat er flink beweging in zit door het vallen van ijs en kleine brokken. We zijn zo onder de indruk dat een op een ijsshots liggende zeehond en een zwarte beer op het strand even verderop totaal genegeerd worden!

Als we terugvaren via een eilanden groep met papegaai duikers en zeeleeuwen komen we alweer een bultrug tegen ! Het kan niet op vandaag lijkt wel. De bemanning heeft ondertussen heel sluw een stuk gletsjer ijs uit zee gevist en verkoopt hier 200 jaar oude magharita’s van. Volgens hun het oudste drankje wat je kan drinken (qua ijs dan !) Maaike en Luke nemen er 1 en ondertussen zijn we al flink aan de praat geweest en hebben we onze reiservaringen uitgewisseld.

De weg terug is nagenoeg compleet als we ook nog een zeeotter tegenkomen welke ongestoord al drijvend verder gaat met zijn eten. Hierbij moet wel gezegd worden dat de boot overal zijn tijd voor neemt en bij elke ontmoeting met welke diersoort dan ook netjes de boot stopt en iedereen de tijd gunt voor foto’s en film. Zelfs de aanwezige park ranger neemt de tijd voor de kleintjes aan boord en laat ze op speels gemak kennismaken met de verschillende natuurverschijnselen en dieren. Op het einde van de reis worden ze zelfs benoemd tot Junior Ranger met speld. Erg leuk voor de ouders en kinderen. Eenmaal terug in de haven lopen Luke en Maaike mee naar onze camper voor een afsluitende avond met bijbehorend pilsje. Na een avond gezellig bijkletsen nemen we hartelijk afscheid van elkaar en weer is er een fantastische dag in Alaska voorbij.

We slapen vandaag goed uit want rond 10:30 zitten we pas aan het ontbijt. De planning voor vandaag is het bezoeken van de Exit Gletsjer en de Seavey’s Slede honden kennel. Beide zitten op dezelfde weg dus dit is goed te combineren. We tanken onze vriend nog maar eens af voor $79 en 21 Gallon wat dus weer op het gebruikelijke verbruik zit. Ik heb een beetje zitten spelen met snelheid en cruise control maar de standaard 1 op 5 blijft nagenoeg gehandhaafd. De weg naar de Exit Gletsjer is kort en als bonus komen we onderweg ook nog en Coyote tegen. Tenminste dat denken we want een wolf is duidelijk groter en een vos duidelijk kleiner.

De Exit gletsjer is duidelijk minder imposant dan de Holgate gletsjer maar is zeker een bezoek waard. De krimp van de glestjer word al gemeten sinds 1850 en dit scheelt toch al gauw een kilometer of 2 (hoewel in 1850 het woordje Global warming nog erg onbekend was) We volgen de route tot de rand van de gletsjer en deze is ondanks wat steile stukken goed te doen. Het aanraken van de gletsjer zoals vroeger nog mocht is nu verboden en dichter dan 5 meter kom je er niet bij. Al met al is dit toch een indrukwekkend gezicht! Rond 14:30 komen we aan bij de Seavey’s kennel waar de honden al te horen zijn op de parkeerplaats. Eigenlijk zijn we te laat voor de komende tour maar omdat we geen zin hebben in 1,5 uur wachten worden we tussendoor geplaatst. We missen alleen de intro en mogen meteen mee op een slede honden rit met 12 aangespannen honden.  Aangezien ik vrijwillig aangewezen wordt als het meest moedige van het slede stel, mag ik mee achterop de slee met de Musher (hondenmenner) De honden zijn duidelijk opgewonden en het duurt even voordat we zonder problemen op weg zijn. De Musher legt veel uit en al onze vragen worden netjes beantwoord. Er is ruim tijd voor foto’s en hoewel de rit kort is, geeft deze veel voldoening en inzicht in het slede honden rennen. Hoewel wij als leek denken dat de honden vermoeid zijn, zijn deze bij terugkomst nog vol energie en rennen zelfs rondjes rond hun slaapplaats. We bedanken de honden met een schouderklopje en mogen hierna de puppies bekijken. Er zijn een paar net geboren aanwezig en een paar weken oudere welke duidelijk een stuk actiever zijn. Ik kroel er stevig op los met een vrouwelijke Alaskan Malamuti welke de aandacht van mij duidelijk kan waarderen. Deze erg aanhankelijke hond is duidelijk steviger van bouw en groter dan de gebruikelijke slede honden. Bij navraag hiernaar blijkt dat de voorkeur naar de kleinere en lichtere honden uitgaat aangezien deze minder voedsel gebruiken. De grotere honden zijn wel sterker maar dit weegt niet op tegen het voedsel wat meegenomen moet worden tijdens een race.

Hierna krijgen we nog een uitleg over het racen en wat er allemaal bij komt kijken voor musher en hond. Het blijkt dat zelfs honden goed worden aangekleed en beschermd iets wat je normaal niet ziet op tv. Als demo blijkt er een oudere gepensioneerde hond aanwezig te zijn. Hoewel deze pas 7 jaar is wordt deze hond niet meer ingezet voor races. Bij navraag door mij waarom, blijkt dat deze hond een tijd terug zijn pols gebroken heeft bij het racen. Volgens de dierenarts moest zijn poot geamputeerd worden, maar de Seavey kennel heeft toen $15.000 besteed aan een herstel operatie onder het motto: Deze hond heeft veel voor ons gegeven nu kunnen we iets voor hem terugdoen.  Dit stelt de kennel toch in een ander daglicht dan je zou verwachten!

Rond 15:30 zijn we weer op weg naar Kenai. De rit schiet lekker op en rond17:30 komen we aan bij de Beluga lookout lodge en RV park. Voor een flinke $48 mogen we hier overnachten. De douches zijn gratis en we hebben uitzicht op zee, maar dit hebben we toch ook al goedkoper meegemaakt. De avond wordt afgesloten met een praatje met onze Duitse buurman, Gerda vermaakt zich met een zelfgemaakt kampvuur en ik stuur een update mailtje naar het thuisfront.

Om 08:15 gaat de wekker want na het ontbijt moeten we ons om 09:30 bij het kayakbureau melden. We nemen alleen wat water en mueslirepen mee want de dagtocht is incl lunch. Als we arriveren blijken we met 7 personen te zijn en dit is incl. gids Betsy. We krijgen diverse spullen aangemeten zoals windjacks en laarzen.

Mbv een kleine boot zitten we rond 10:15 op Yukon island, een klein eilandje in de Katchemak bay. Hier liggen de kayaks en andere uitrusting. Na een kleine veiligheidsinstructie en uitleg hoe de kayak en bijbehorende uitrusting werkt gaan we op weg voor een rondje eiland.
Wij zitten samen in een 2 persoons kayak en zoals het met een goed echtpaar gaat hebben we natuurlijk een kleine discussie over de besturing. Gelukkig lost dit zich vanzelf op. Na de eerste bocht komen we al meteen bij een mooi punt uit er zit nml 10 meter van het strand een Bald Eagle op een nest. Wat ons wel verwonderd is dat een ekster heel brutaal op zijn nest zit en af en toe eten steelt. We hadden dit niet verwacht, maar volgens Betsy is het normaal. Soms, verteld ze, wordt een Bald Eagle zelfs door meeuwen achterna gezeten en aangevallen als deze eten bij zich heeft. Dat het andersom voor de meeuwen ook verkeerd kan uitvallen zagen we 2 dagen geleden nog toen een Bald Eagle met een meeuw in zijn klauwen kwam aangevlogen.

Na 2 bochten wordt het water wat onrustiger door de deining en de dwarse wind en slingert de kayak wat meer. Dit kost ons allen duidelijk wat meer moeite en Betsy houd ons duidelijk meer in de gaten. Op dit punt is het jammer dat we windjacks niet aangedaan hebben, want onze fleece truien worden aardig nat door de hogere golven. Betsy is een  verwoed amateur naturalist en legt veel uit over deze omgeving en de aanwezige natuur. Van plankton tot walvis overal weet ze wel iets over te vertellen. Na een paar bochten en dito verhalen van Betsy verder, komen we gelukkig weer in de luwte van het eiland terecht en wordt het kayaken meteen weer een stuk aangenamer. We stoppen even op een klein strandje voor de lunch en betsy neemt ons mee naar de waterlijn om alles te vertellen over de daar voorkomende schelpen en weekdieren. Wij besteden er na een tijdje minder aandacht aan omdat we afgeleid worden door een zeeotter.

Na een goed half uur stappen we (nu voorzien van de windjacks) weer in de kayaks. De zeeotter drijft nog steeds vlakbij ons en Betsy zegt heel stil dichterbij te komen. Tot onze en haar verbazing kunnen we zelfs erg dichtbij komen (binnen 5 meter) en natuurlijk levert dit schitterende foto’s op! We peddelen nog rond Elephant rock heen en Betsy laat ons kennismaken met een grote zeester en legt er weer van alles over uit. Rond 15:30 hebben we ons rondje voltooid en gaan licht vermoeid maar voldaan weer terug naar Homer Spit. Hier nemen we afscheid van de groep en keren we terug naar onze camper. We controleren de mail een keer om de reacties van vrienden en collega’s te bekijken. En besluiten de avond weer met een kampvuur.

Om 07:00 gaat de wekker. Vandaag is het grote moment aangebroken waar we al zolang naar uitkijken. We gaan de beren van Katmai bekijken. Gisteren hebben we de meeste spullen al klaargezet zodat we na het ontbijt en het maken van een lunch om 08:00 op weg zijn naar het vliegtuig. Gerda ziet links van ons een donkere lucht in de verte en vraagt waar Katmai eigenlijk ligt. De kant waar je naartoe wijst zeg ik.

Eenmaal bij het watervliegtuig aangekomen, weten ze dit ook al want Chris (onze berengids) zegt dat er een storm woedt bij Katmai en dat het er niet goed uitziet. Ken (de Piloot) is al aan het informeren hoe het weer en de golven zijn op de landingsplek. We worden meegenomen naar de briefing maar deze is onder voorbehoud aangezien het weer de hele trip kan afblazen! Gespannen wachten we met 9 man af op het laatste nieuws. Rond 08:45 komt het vernietigende besluit binnen, het gaat niet door, het weer is te slecht om ons van boord te laten gaan of op te pikken. Meteen zitten we met 9 zwaar teleurgestelde mensen bij elkaar. De meeste (waaronder wijzelf) hebben deze trip al lang van tevoren voorbereid en geboekt (ivm de weinig beschikbare plaatsen) en kunnen niet zomaar 2 of meer dagen uitwijken naar een andere dag. (sterker nog wij zijn al 4 dagen hier waarvan alle 4 de dagen niets meer beschikbaar was). Chris verteld ons dat we ook 2 dagen kunnen boeken en als er dan een dag uitvalt dan heb je dag 2 nog als uitwijk. Mocht dag 1 wel doorgaan, dan worden de stoelen van dag 2 gewoon doorverkocht. Een goed idee maar daar hebben we hier en nu niets aan! Een ander Nederlands stel is ook zwaar teleurgesteld en zij hebben nu al 2 tegenslagen te pakken. Iedereen baalt als een stekker. Zwaar teleurgesteld nemen we afscheid van iedereen om op weg te gaan naar Whittier. Wij hebben nml de ferry overtocht naar Valdez al geboekt.

De weg naar Whittier verloopt spoedig en in Soldotna wordt onze vriend nog eens voorzien van $100 aan brandstof wat neerkomt op 28 gallon a $3,52 per gallon. Ik heb express de laatste paar honderd kilometer zonder cruise control gereden om het verbruik eens te testen maar het blijft stug 1 op 5. Ik laat mijn nieuwsgierigheid dus maar voor wat het is en ga weer over op de cruise control. Gerda belt ondertussen snel naar huis om haar teleurstelling te delen met Jacqueline. Na een paar oppeppende woorden van thuis gaan we iets getroost weer verder.

In Coopers landing besluiten we te stoppen om onze gemaakte lunch op te eten. Net buiten Coopers landing ligt de russian River en deze zit schijnbaar al vol met vis. Hebben we op de heenweg hier al veel vissers hier gezien, deze keer is het nog erger. Alle parkeerplaatsen zijn vol en er staan letterlijk honderden mensen in en langs het water. Dit is schijnbaar een erg populaire visstek! We nuttigen onze lunch op een klein parkeerplaatsje net buiten de rivier. En vervolgen onze weg naar Whittier. Eenmaal bij de afslag aangekomen rijden we nog een paar mijl verder om de potage gletsjer te bekijken welke grote brokken gletsjer ijs in een lokaal meertje dumpt. In onze Lannoo reisgids staat een mooie foto vol met ijs, maar nu zwerven er maar een paar vnml losse stukken langs de kant. Wat een verschil met 10 jaar geleden toen die foto gemaakt werd.

Na deze korte stop gaan we verder naar Whittier waar je alleen kan komen dmv de 4 km lange spoorweg tunnel welke gedeeld wordt met het autoverkeer. Voor $12 mogen we aansluiten in de rij en gelukkig mogen we meteen door (als je pech hebt kan dit een uurtje duren het is nml 1 richtingsverkeer). De rit brengt ons in Whittier wat met 1 woord omschreven kan worden het is nml een echt “GAT”. Vroeger was dit een militaire opslag en doorvoer plaats maar sinds de militairen dit verlaten hebben is er totaal niets meer te beleven. Er komen nog wel sporadisch cruiseschepen binnen maar dit komt omdat de haven diep en ijsvrij is. Whittier wordt door hun vnml gebruikt als stop voor Anchorage of Seward.
Na wat heen en weer gerij om de campground te vinden (er is er maar 1) komen we uiteindelijk aan bij de Creekside campground. Voor $10 staan we op een no service site (er is verder ook niets anders) De plek op zich is best mooi met een stromend riviertje en ligt ingeklemd tussen de bergen. Tot nu toe zijn we de enige bezoekers en het weer weerspiegelt onze gevoelens die dag, want ook dit is troosteloos. Het regent verder de hele dag en nacht waardoor we opgesloten zitten in de camper en de avond met een potje kaarten afronden.

Na het ontbijt pakken we wat spullen in voor de boottocht en ruim op tijd vertrekken we richting het centrum van Valdez. We willen nog even wat pinnen en wat winkeltjes binnenlopen om te kijken wat er allemaal te halen valt.

We parkeren onze camper bij de haven waar de Lu Lu Bell al ligt te wachten. We bezoeken de lokale prospector store en bekijken de standaard Alaska dingen waar een dorpje zoals Valdez nou eenmaal om verlegen zit. Na het bekijken van kleding, wapens, kampeer- en visspullen lopen we nog snel een souvenir winkel in maar niets hiervan kan ons verleiden tot een aankoop.

Ruim op tijd staan we dus in de haven klaar om de tour te beginnen maar niets wijst erop dat de Lu Lu Bell al klaar is voor ons. We doden de tijd dus maar met een vers zelf gezet kopje koffie in onze camper op de parkeerplaats. (handig toch zo’n camper). Om 13:45 mogen we aan boord en na de nodige veiligheids voorschriften gaan we op weg. De kapitein is een soort wandelende encyclopedie over Valdez en de omgeving en laat dit graag merken ook. Hij heeft een microfoon om alles uit te leggen en als dit ding de hele reis een half uurtje uit is geweest dan is het veel, overigens is dit niet storend want humor is hem niet vreemd.

We zijn net de haven uit als we al stoppen bij een groep zeeotters. Deze beesten met hoog knuffelgehalte liggen ons nieuwsgierig aan te staren als we allemaal aan het fotograferen en filmen zijn. De route voert ons verder vlak onder de kust tot we bij Glacier island zijn aangekomen. Hier bezoeken we een aantal grotten om papagaai duikers te zoeken maar dat er zowat binnen zouden varen had niemand verwacht. Dat deze kapitein zijn boot goed kent is duidelijk, want we komen zowat op 30 cm van de wand met onze neus de grot binnengevaren. Helaas is er van vogels weinig te zien maar iets verderop kunnen we ons vergapen aan hele rotsen vol zeeleeuwen. De herrie en stank is goed waar te nemen. Weer een stukje verderop komen we in een soort baai terecht waar ze gisteren nog walvissen gezien hebben dus blijven we hier even liggen om ze weer op te sporen. Dit lukt en we vinden 2 exemplaren. Na wat heen en weer gevaar blijven we er 1 volgen die zich tot vlak onder rotskust begeeft. Ik had nooit gedacht dat je deze beesten tot op een paar meter van de kust kon vinden, maar dit bewijst duidelijk het tegendeel. Er wordt rustig de tijd voor genomen en ik denk dat we de walvis (een bultrug) wel een uur volgen.

Na deze sessie zetten we koers naar het Columbia icefield. Na wat manoeuvreren door water vol met ijsbrokken. Komen we aan bij de grotere brokken (of kleine ijsbergen) en waar verder varen niet meer kan. De gletsjer zelf ligt dan nog een paar kilometer verder ! Hier maken we mbv de bemanning een paar leuke foto’s en zelfs borden met Merry Christmas komen tevoorschijn om je eigen kerstkaart naar wens samen te stellen. Het weer is ondertussen lekker opgeknapt en in een zonnetje genieten we van het uitzicht rondom. Na de fotosessie verlaten we het Columbia icefield weer en gaan terug op weg naar Valdez. Vlakbij Valdez komen we nog een aantal porpoise dolfijnen tegen en de kapitein verlegt zijn koers om te kijken of ze met de boot willen spelen. Zelfs tot zijn verbazing blijven ze een 10 tal minuten bij onze boeg hangen om mee te zwemmen.

Na deze leuke foto en film uitstap vervolgen we onze weg weer naar Valdez. Alsof ons geluk niet op kan, komen we in de baai van Valdez nog een Bultrug tegen. Ook deze volgen we weer tot we een staartvin foto kunnen maken. Dat alles op zijn gemak gaat en overal de tijd voor wordt genomen is wel duidelijk want onze 5 uur tour is ondertussen tot een 8 uur tour uitgelopen. Rond 22:15 komen we de haven binnengelopen. Na een hartelijk afscheid van de bemanning gaan we vermoeid maar voldaan terug naar de camping. Na een snelle avondhap en het bekijken van de foto’s sluiten we de avond alweer met regen af.

Na het gebruikelijke ontbijt en douche, tanken we onze vriend weer af voor $45 a 3,77 per gallon en gaan we op weg naar Tok. Dit is een rit van ruim 400 km, dus aangezien het een beetje een rijdag wordt stellen we er ons een beetje op in. Het weer is typisch Valdez, dus wordt er weer met regen afscheid genomen.

Na een kilometer of 25 komen we door de Keystone canyon waar 2 kleine watervallen naar beneden komen. De bridal veil falls (Deze waterval naam kom je meer tegen in de USA)en de Horse tail falls. We stoppen voor wat foto’s en rijden weer door. Na een aantal kilometers stoppen we nog bij de (naam)gletsjer maar nu we er toch wel een aantal gezien hebben zijn we bij deze snel uitgekeken. We vervolgen onze weg en komen nog een stukje Alaska pipeline tegen. De route vordert aardig en de weg is van redelijke kwaliteit met hier en daar de ons nu wel bekende gaten en/of hobbels.  Het uitzicht over de bergen en bossen is door de bewolking helaas een beetje van matige kwaliteit, maar we kunnen ons een idee vormen. Hoewel deze weg als erg mooi te boek staat, mogen we niet klagen maar we hebben ondertussen al wat mooiere stukken weg gezien. Rond 14:00 komen we aan bij de Tok cutoff en verlaten we de (Richardson highway) naar Fairbanks om via de Glenn Highway op weg naar Tok te gaan. Deze is de eerste 25 km aardig slecht maar wordt gelukkig wat later een stuk beter. We komen nog een aantal erg kleine plaatsjes tegen en stoppen even bij Mentasta om de plaatselijke liquor store te bezoeken. Dit blijkt echter een veredelde bar te zijn waar ze alleen losse flessen verkopen. Mentasta zelf is niet meer dan een grote blokhut met wat schuurtjes en een benzinepomp waar ze ook nog diverse soorten handel verkopen. Nu we al een tijdje in Alaska zijn weten dat 90% van dit soort plaatsjes op de kaart van hetzelfde kaliber is. In de winter ben je hier echt op jezelf aangewezen!

Een aantal kilometers verderop staat er een camper langs de weg en uit ervaring weten we dat er dan meestal iets te zien is. En jawel net langs de weg ligt een klein meertje waar heel klassiek een Moose in staat te grazen. We maken er diverse foto’s en filmopnamen van om hierna onze weg naar Tok weer te vervolgen. De weg is nu duidelijk een stuk beter en rond 17:00 komen we in Tok aan. Gerda heeft de Tundra Camping gevonden en deze gaan we bekijken. We hebben hem snel gevonden en de plekken zien er goed uit. We tanken onze vriend nog even af voor $77 wat neerkomt op 21 gallon a $3,66 per gallon. Zelf voorzien we ons ook nog even van brandstof door de lokale liquor store te bezoeken. Even later staan we op de Tundra camping waar we voor $30 een nachtje mogen staan.

Hoewel deze camping wat minder luxe is als de Tok RV village waar we de eerste keer in Tok gestaan hebben. Zijn de plekken ruimer van opzet en sta je meer tussen de bomen. Ook mogen we hier een kampvuur maken dus wat ons betreft een betere camping dan de eerste keer en nog goedkoper ook. Zodra we het kampvuur aan hebben genieten we van een paar pilsjes en wat zelfgebakken hamburgers boven het vuur. De regen komt rond 21:30 opzetten waardoor we de avond binnen afsluiten.

Vandaag zijn we vroeg opgestaan omdat we eens door Dawson willen lopen. Na het ontbijt parkeren we dus onze Camper aan de Yukon rivier en lopen het stadje eens door. Veel winkeltjes zijn opgetrokken in de jaren 1800 stijl die voor ons heel herkenbaar is uit de westernfilms. Sommige huizen of complexen zijn wat groter en zijn eigenlijk modern voorzien van een nep voorgevel. Op zich misstaat dit niet en valt het niet echt uit de toon (naar onze smaak dan). Qua cultuur leunt Dawson sterk op de goudzoekerstijd en eigenlijk draait alles hier omheen zoals de beschikbare tours en musea al aangeven. We lopen de kleine straten eens door en helaas zijn nog niet alle winkeltjes open waardoor we nogal snel door Dawson heen zijn gelopen. De helft van Dawson blijkt ook nog hotel of hostel te zijn waardoor het authentieke al heel snel naar de achtergrond gedrongen wordt. Tegen 12:00 hebben we het wel gezien en besluiten we dan maar richting Whitehorse te vertrekken.

Net buiten Dawson tanken we onze vriend maar weer eens af en ditmaal zitten we op $85 a $1,19 per liter (Canadees dus). We vervolgen onze weg richting zuiden en maken plannen om te stoppen in Carmacks. Dit ligt zo’n 175 km voor Whitehorse en aangezien we het niet te laat willen maken ligt dit redelijk op de route qua rijtijd.

De weg vervolgt gestaag en is goed te rijden met hier en daar nog steeds de bekende gravelstukken en wegreparaties. We stoppen af en toe op verschillende viewplekken aangeduid met een blauw bordje met een fototoestel erop. Van sommige plekken vraag je jezelf echter af wat het punt voorstelt want er is echt niets te zien. Het lijkt er soms op dat de begroeiing te hoog geworden is en het beloofde uitzicht niet meer te zien is, iets anders kunnen we er ook niet van maken.

Na een kleine 150 km op weg te zijn is het lunchtijd en dus stoppen we bij de Moosekreek lodge voor een befaamde hamburger (volgens onze Lannoo reisgids dan) De foto laat het groter lijken dan het in werkelijkheid is want meer als een grote blokhut kan ik er niet van maken. Het is een echte stopplek (roadhouse) want even later als we van een Mooseburger aan het genieten zijn stopt er ook nog een tourbus vol met toeristen op de inrit. Tussen de drukte door kan ik snel afrekenen en vervolgen we onze weg weer.

We stoppen nog een paar keer voor het uitzicht als we de Yukon River kruisen en bij de five finger rapids aankomen. Dit is een stroomversnelling waar vroeger de rivierboten mbv ankerlijnen doorheen moesten om verder de rivier op te komen. Ook rijden we nog door een gebied dat in 1998 door brand verwoest is en het lijkt er niet echt op dat de natuur er weer grip op heeft want het staat nog vol met verbrande bomen zover als je kan kijken.
Tegen 18:00 komen we aan in Carmacks waar we bij het Carmacks hotel en RV park een plaatsje bij de Yukon rivier krijgen. Als camping stelt het niet veel voor maar de plek is redelijk en komt op $26 voor een nachtje.
Aangezien we hier weer internet hebben en het weer een tijdje geleden is, sturen we vrienden en bekenden weer een update van onze reis tot zover.
We  eindigen de avond met wat plannen te maken voor de laatste paar dagen en de weemoedigheid begint nu toe te slaan omdat we nu steeds dichter bij het einde van deze fantastische vakantie aankomen.

We slapen lekker uit want we hoeven vandaag maar een 175 km te rijden tot aan Whitehorse. De rest van de camping blijkt wel vroege vogels te zijn want gisterenavond waren we met zijn 10en maar rond 09:30 vertrekt de laatste alweer en staan we alleen op de camping. We controleren de reacties op onze email en het blijft toch leuk om de verschillende opmerkingen en oehs, aahs, en wows en thuisberichtjes te lezen die je terugkrijgt van je Familie, collega’s en vrienden. Na het opruimen leeg ik de vuilwatertanks even en loopt Gerda naar de telefoon om contact met thuis te maken. Terwijl Gerda lekker bijkletst vul ik onze vriend nog even af voor $81 a $1,08 per liter.

Als we op weg gaan steekt er net buiten Carmacks nog een Coyote de weg over en dit is meteen het enige “wildlife” wat we de hele weg gezien hebben. De weg na Carmacks is een stuk beter van kwaliteit dan dat we tot nu toe gehad hebben en wordt ook een stuk mooier van uitzicht. We passeren Little Fox lake, en Fox lake en komen af en toe de Yukon nog tegen. Ook worden de berger wat hoger met hier en daar nog een restje sneeuw. 

Tegen 13:00 komen we aan in Whitehorse waar we nog snel even de Wall Mart induiken voor wat kleine aankopen en via de Liquor store waar we onze laatste canadeze biertjes kopen komen we aan bij de Hi Country Rv park. Hier boeken we 2 nachtjes voor $46.
De receptioniste heeft Nederlandse ouders en haalt met ons haar herinneringen aan kroketten poffertjes en de provincie zeeland op. We zoeken onze plek op maken een lunch met onze wafelmaker om hierna lekker vroeg te gaan douchen. We nemen lekker de tijd om via de mail de verschillende reacties te beantwoorden die we vanmorgen gehad hebben op ons reisupdate. Na het eten maken we nog een kampvuurtje van onze laatste bundel hout en besluiten we later op de avond nog een DVD te bekijken op de laptop.

We slapen lekker uit en als we rond 10:00 aan het ontbijt zitten blijkt alles om ons heen alweer vertrokken te zijn.
De planning voor vandaag is kort, we gaan Whitehorse nog even in voor bezoekje en beginnen daarna met de voorbereidingen voor de thuisreis.
We maken een praatje met onze achterbuurman die hier woont maar nu zijn huis verhuurd heeft en dragen al onze overbodige spullen aan hem over. Hij is er blij mee en wij doen er tenminste iemand een plezier mee.
Rond 12:00 uur zijn we in Whitehorse waar we eerst even stoppen bij de Klondike een sternwheeler rivierboot. Deze heeft tot de jaren 50 nog dienst gedaan en is na een aantal jaren overgedragen aan de staat, die er na een flinke opknapbeurt nu een museumstuk van gemaakt heeft. We lopen er even omheen voor wat foto’s en een filmpje.
Wat later parkeren we onze camper bij het visitor center en lopen we richting Mainstreet. We lopen deze even op en neer en bezoeken de diverse winkeltjes. Na nog wat heen en weer geloop door de diverse straatjes hebben we het eigenlijk wel gezien. We nemen een pauze bij de Starbucks en genieten nog even na van een frappuchino.
Gerda loopt naar een sushi bar en neemt een versgemaakte sushi box mee als avondeten.
We merken dat we tegen de terugreis aanhikken want we hebben niet veel zin meer om iets te gaan ondernemen. We besluiten het dus maar voor gezien te houden en de eerste voorbereiding voor de terugreis te gaan maken. We moeten de Camper schoon van buiten inleveren (dit geldt alleen voor het verhuurstation in Whitehorse) en dus gaan we op de camping naar de RV wasplaats. We maken een emmertje sop en mbv de hogedrukspuit maken we zo goed en zo kwaad als het kan de combinatie schoon. De bovenkant lukt niet helemaal maar hier kunnen we dan ook niet bij.
Tevreden over het resultaat keren we terug en begint Gerda langzaam aan de koffers in te delen en beoordeelt wat we weer mee naar huis nemen en of weggooien.
Terwijl ik buiten “uit de weg” zit te zitten komt er een klassieke Ford  met klein zelfgemaakt caravanetje binnen gereden. Natuurlijk trekt deze combinatie veel bekijks en regelmatig wordt de eigenaar aangesproken op deze uitzonderlijke combi. Wat me wel opvalt is hoeveel Amerikanen aankomen met de opmerking: “ik heb er ook zo een gehad”
Het blijkt een originele A Ford uit 1928 te zijn en de eigenaar heeft de minicaravan zelf gebouwd.
Even later parkeren er wat oudere mensen uit Ontario naast ons en we raken natuurlijk weer gezellig aan de praat. Zij zijn naar inuvik geweest en we wisselen onze reiservaringen uit met een gezellig praatje. Ook deze man bekijkt de Ford en ook hij zegt: ik heb er ook zo een gehad. Hij laat ons de foto’s zien van zijn model zien en vertelt er wat over. Nu snap ik ook waarom zoveel mensen deze opmerking maken het blijkt dat alle onderdelen voor deze Ford nog steeds te koop zijn, en je er zelfs een compleet nieuw kan bouwen.
Na het bijpraten sluiten we de avond binnen weer af met een DVD.