Maandag hebben we bij Road Bear ingecheckt en even gebeld hoe het zat met vroeg ophalen. Jeroen heeft eerst vriendelijk gevraagd of hij op een geschikt tijdstip belt en het niet te druk is. Daarna praat je over welk type camper we meekrijgen, want vorige keer hadden we die en die. “Ow nou er zijn zes typen van deze maat. Dus dat is niet zo goed te zeggen. En knopjes kunnen dus nog op een andere plek zitten” Na wat geslijm ook gevraagd of het mogelijk is om vroeg te komen. ''Ow ja hoor geen probleem als u er rond 8 a half 9 bent lukt dat wel''. Dat is mooi dan doen we dat maar.

Dinsdagochtend gaat al vroeg de wekker want vertrek is om even na half zeven. Jeroen propt de koffers in de auto en het past net. De twee grote zwarte zijn rond de 19,5 kg en de blauwe wat zwaarder, de kleine rode komt zeker niet aan de max van 23kg. Alle handbagage mee en na ontbijt en wat laatste spullen opruimen, vertrekken we met eigen auto naar Schiphol waar we een plekje op P2 hebben gereserveerd. Ze hebben het voorste deel tot privium gemaakt dus daar staat geen hond (slechts een enkele auto) en het gewone P2 staat helemaal vol. Enfin op de stewardessen verdieping, staan we in nummer 51.

We lopen naar Schiphol en checken daar in, thuis ging het niet om een of andere vage reden. Daarna in de rij om koffers af te geven. Vervolgens lopen we door de douane waarna ik word aangesproken hoeveel (zwart?) geld ik bij me heb en of dat meer dan €10.000 is. Nee echt niet. En hoeveel meneer dan heeft. Dan nog even de paspoorten checken op openstaande boetes en dan mogen we verder. Met een bakkie Starbucks relaxen we even en lopen een rondje alvorens we naar de gate gaan. Alles gaat soepel en we stijgen op tijd op. De vlucht zal 8:14 duren en we vliegen over London, Ierland, veel oceaan en dan via Nova Scotia bereiken we USA om over New York en Philadelphia, Washington D.C. te bereiken. Het eten is niet onaardig en de schermpjes die we hebben spelen verschillende films af, maar hebben geen video on demand dus de film was al lang en breed bezig toen ik dacht te gaan kijken. Bovendien zijn die oortje zo vaag dat ik het niet kan verstaan. Verder verloopt de vlucht prima en komen we rond de geplande tijd aan.

In Washington landen we net voor een onweersbui en wij kunnen nog allemaal uitstappen en zonder enige moeite door immigrations maar de koffers laten op zich wachten. Het onweert en er mag dus niemand op het platform. Na ruim een half uur kwamen de koffers dan tevoorschijn; we pakken ze op om vervolgens 50 m verderop ze weer in te leveren. Dan gaan wij door de controle en komen we op Dulles Airport aan. We eten iets van California Tortilla en de Wendy’s en kijken naar alles dat voorbij loopt. Rond vijf uur stappen we in voor het laatste stukje naar Orlando.

Als iedereen bijna zit wordt er al omgeroepen dat we misschien moeten wachten want er zijn enorme onweerspartijen langs de kust naar het Zuiden. De Captain roept elk half uur wat om en elke keer horen we dat we niet weg kunnen en dat hij niet weet hoe lang het duurt. Het duurt 2 uur voordat hij aangeeft dat we eindelijk kunnen vertrekken. Raoul en ik slapen een groot deel van deze vlucht. Voor ons is het inmiddels een heel lange dag aan het worden. Als we landen in Orlando is het even na negen uur plaatselijke tijd, dat is 2 uur ‘s nachts in NL. Het kost wat moeite om de juiste taxi standplaats te vinden, maar de gebelde shuttle komt redelijk vlot. Het is bijna 23 uur als we allemaal in ons bedje liggen. De vakantie kan nu echt beginnen.

We hebben de wekker gezet op 6:30 maar rond een uur of half zes zijn we al een beetje wakker, Raoul slaapt nog wel. We maken langzaam het ontbijt en doen op ons gemak. Om 8 uur worden we verwacht bij Plantation Dive Shop om met Mike mee te gaan op zoek naar Manatees.

Rond 10 voor 8 zijn we ter plekke. Na een korte dvd over hoe te handelen bij ontmoetingen met Manatees gaan we de boot op en vertrekken we. We trekken eerst een wetsuit aan, het kost ons wat moeite om onszelf erin te hijsen maar het komt goed. Het is gelijk lekker puffen in zo’n pak. Eerst varen we rustig naar Mike’s huis omdat hij wat vergeten is. Als we daar aankomen ziet Mike gelijk bubbels en dat betekent manatees!!! Dat is wel heel bijzonder want gisteren heeft Stacey 2 uur moeten zoeken en wij hoeven alleen bij hen thuis aan te leggen en zien daar een mamma en kalf. We gaan gelijk het water in met snorkel, je gaat kalm het water in en probeert zoveel mogelijk te drijven en niet te spetteren. Ik heb in het begin nogal moeite om met een snorkel te zwemmen. Doordat ik altijd door mijn neus adem kost het wat oefenen voor ik het een beetje onder de knie krijg. Ook moet ik even oefenen om niet water te gaan happen en omdat ik telkens mijn bril afzet beslaat deze, wat niet fijn is. Uiteindelijk lukt het om rustig naar beneden te kijken met mijn gezicht in het water. Moeder manatee is dan al volop gespot door de rest van de familie en twee Duitsers die ook mee zijn. Het kleintje heeft na wat drinken bij mams een dutje gedaan onder de boot van Stacey, die vol ongeloof aan de kant kijkt hoeveel geluk we hebben. Er zijn geen andere mensen in de buurt en met zijn zessen mogen we ruim een uur (of is het langer???) met dit duo zwemmen.

Moeder gaat eerst wat eten van de bladeren die aan de kant in het water hangen, ze heeft twee littekens op haar rug. Dan zwemt ze een smalle kreek in en blijft daar een tijdje. Als het kind (die een maand of 6-8 oud is) weer wakker is zoeken we haar op, maar vervolgens zoekt hij ons op!! Hij speelt met ons, slaat zijn flipper om onze arm (ook wel even eng). Hij speelt met de boot, de trap, het touw en het anker van de boot. Iedereen kan hem zachtjes over de rug aaien. Op een zeker moment komt hij zo dicht onder me dat ik hem met twee handen aan raak, dat is niet de bedoeling en als Mike zegt “Just one hand” haal ik gelijk mijn ene hand weg. Wat een prachtige ervaring en als ik uit het water het trapje opga, komt hij nog een keer met mijn voeten spelen. Zo gaaf. We hebben allemaal geweldig genoten van deze ‘close encounter of the third kind’. Tussendoor vertelt Mike van alles vanaf de boot en begeleid ons als de manatees een stukje verder zwemmen. Het mooie is dat ze zich absoluut op hun gemak bleven voelen. Tussendoor zien we aalscholvers (die in Japan worden getraind om vissen te vangen en als beloning daarna zelf mogen vissen), grote vissen uit het water springen en als klap op de vuurpijl een dolfijn, die we twee keer zien!

Als toetje gaan we nog even bij “the three sister spring” kijken. We verwachten daar niet zo zeer manatees maar het is daar erg mooi. Als we aankomen zwemt er toch een manatee met kind en ik ben als eerste in het water, daardoor kan ik het enorme dier (moeder) nog even zien grazen. Door de drukte van twee grote groepen (totaal ongeveer 25) maakt dat ze er vandoor gaat. Ik haak al af voor Mike aangeeft dat we haar met rust moeten laten want ze wordt zo een beetje opgejaagd. Dat is dus het gevaar voor de manatees. Ik ben blij dat we met Mike en Stacey hebben geboekt. Zij doen ook onderzoek en beschermeling van de dieren en vinden het kleinschalige niet alleen beter voor de bezoekers maar ook voor de dieren… Zoals hijzelf zei, ‘’de manatees dragen de economie maar als er teveel bezoekers zijn dan gaan beiden kapot.’’ Enfin bij de three sisters mogen we naar de bron zwemmen: ongelooflijk wat een helder water, zo mooi en blauw. We zijn in een soort paradijs terecht gekomen. Super!!! Helaas geen plaatjes omdat je ernaartoe zwemt…. Daar kan de Canon niet goed tegen.

Als dit geen adrenaline geeft dan weet ik het niet, ik heb er in ieder geval een boost van gekregen en iedereen is behoorlijk blij na afloop. We zijn om 12 uur terug (meer dan de beloofde 3 uur). Mike vertelt onderweg nog over de huizenmarkt alhier en de Amerikaanse economie.

Dan gaan we maar eens een boterham eten in de camper, Raoul gaat bij “The Plantation” even appen met Nanne die net avondeten hebben. Dan vertrekken we weer en moeten we 250 miles rijden naar het witte bounty strand van St. Joseph Peninsula SP. Onderweg doen we nog een boodschapje (water, limoen, Crush, chips, kip, courget en melk) en dan gaat het gas erop over de 19 North en de 98 West. Het is echt een behoorlijke tuf en in het begin ook saai over lange rechte wegen zonder al teveel afleiding. Het is droog en je ziet mist in de verte… ow het is regen… het regent!

Op de 98 wordt het iets beter omdat je door dorpen komt en daar wat leven te zien is. De weg is vaak omringd door water/ moerasachtige bossen. Langzaam komen we dichtbij de kust en rijden we zo goed als langs de zee. Er zit steeds een strook tussen waar huizen op palen gebouwd zijn en soms een stuk bos dat te koop staat om een huis op te zetten. We passeren de brug die naar St. George Island gaat en na Carabella nemen we een afslag met de 30 naar St. Joseph Peninsula State Park. We rijden dan op een redelijk smalle weg door het bos. Na een tijdje bereiken we ineens een soort dorp langs het strand dat aan beiden zijden van de weg is. Het duurt nog wel even voor we bij het State Park aankomen. Om 18:45 uur zijn we er eindelijk en kunnen we na een uitgebreide uitleg van de dame bij het toegangskantoortje naar onze plek. “You’re in #2 but it is not the second one but the third one, you’ve got number 1a number 1b and then number 2. It is really confusing. Not the first not the second but the third site”. En dat op zijn knauwend Amerikaans. We moeten erg lachen om Raouls imitatie van de dame. Enfin die plek hebben we zo gevonden nu nog even onze bijna 11 meter bak erin draaien, water en elektra eraan (airco). Eerst zetten we hem verkeerd om.. Ja je moet er achteruit in natuurlijk. De kinderen gaan even naar het strand dat 2 minuten lopen is. Ik ga ook even kijken en zie Aimée vallen met de telefoon, die ze gelukkig boven water kan houden. Wel een behoorlijke schaafwond maar met afspoelen en ontsmetten komt dat weer goed. Wat is het water warm en het zand wit, supermooi!!

Na een kennismaking met het strand spoelen we ons af bij onze eigen buitendouche (jawel een douchekraan aan de achterkant van de camper met warm en koud water!) Ik ga het eten maar eens maken, vandaag staat er Mexicaans op het menu met meloen. Raoul snijdt de meloen, Aimée likt haar wonden en Jeroen zet buiten de boel klaar. Na het eten ruimen de kinderen de boel op en gaan Jeroen en ik naar het strand om tegen 21:00 de zon in de zee te zien zakken; ook weer zo mooi. En al zijn we niet de enige, echt druk is het niet. Tegen half 10 is het mooi geweest en duiken we ongeveer tegelijk ons bed in. Wat een mooie dag was het.

Na een rustige nacht worden we rond half zeven wakker (13 uur in NL). Jeroen en ik gaan het ontbijt klaarzetten en ook Raoul is er uit. Aimée slaapt nog. Vandaag kan alles lekker rustig aan, we zitten lekker buiten aan de tafel en genieten van het heerlijke weer. De zon komt in geel, oranje, roze op. Na het ontbijt besluiten Jeroen en ik naar het strand te gaan, de kinderen staan dan nog pannenkoeken te bakken. Samen genieten we, naast twee vissers, in ons uppie van de Golf van Mexico. Het water is heerlijk warm en je loopt er zo in. Het zand is verbazingwekkend wit en het water redelijk helder als je kijkt naar hoe het water het zand omwoelt. Zo maf je ligt dan om 8 uur in de zee en het is zo heerlijk. We hebben echt een zwaar leven zo :). de kinderen noemen het ‘zwaar chill’. Na een half uur gaat Jeroen de kinderen halen om lekker met ons te zwemmen. Zo zwemmen we tot een uur of 10 waarna we op ons gemak teruggaan voor een bak koffie. Ik ga nog even de nestplekken van Zeeschildpadden die zijn gemerkt fotograferen. Ze zijn gemerkt met 4 paaltjes en een bordje dat je ze met rust moet laten (it’s the LAW, violators will be prosecuted) en op een paaltje staat de datum van het legsel (rond 36 dagen voor ze uitkomen) en het nummer van het nest. Er is een nest van gisteren en daar kun je zelfs het spoor van de schildpadden nog zien. Heel mooi. Op de terugweg maak ik nog een praatje met een dame uit Missouri die met haar kinderen op vakantie is. Ze zoekt schelpen voor de buurtkinderen en ik geef ze er een paar. Ik vind nog een stuk van een Sanddollar. Toch leuk want ze liggen niet voor het oprapen.

Dan ga ook ik terug, drinken we koffie in de schaduw en gaat ons zware leven verder. Na buiten relaxen en de kinderen binnen gaan Jeroen en ik ook naar binnen, het wordt nu wel behoorlijk warm en branderig in de zon. Met een pannenkoek die over is van het ontbijt en een geroosterde boterham gecombineerd met een glas gekoelde wijn relaxen we binnen verder. Rond half drie gaan Raoul en ik nog een keer naar de zee, het is nu bewolkt, de zee is wat rustiger (op sommige plaatsen dan), er zijn meer mensen en na een halve minuut wennen liggen we weer in het warme water. Het is zo warm dat even gaan staan in de zeebries eigenlijk wel lekker is. Ook de koelere stukken zee voelen lekker. We proberen nog en Sanddollar te vinden maar meer dan 2 stukjes vinden we niet. Veel schelpen zijn ook stuk geslagen door de heftige branding. Aimée en Jeroen komen na een tijdje ook zwemmen en plonzen. We kunnen behoorlijk ver in zee kijken, omdat er een stel zandbanken achter elkaar voor de kust liggen. Na het zwemmen gaan Raoul en ik douchen, Aimée komt achter ons aan omdat haar lens niet goed zit.

Rond 18 uur steken we de BBQ aan en bakken we worstjes en lapjes met wat aardappelrösti ’s, aardappelsalade en sla. Na het eten nog een marshmallow opwarmen. De kinderen wassen af en Jeroen en ik lopen een rondje op ons deel van de camping. Er staan veel families met hele uitdragerijen. Sommigen hebben een enorme ventilator staan van 1-1,5 meter hoog. Het is bewolkt en toch behoorlijk warm, in de camper staat overdag steeds de airco te loeien, omdat het anders echt heel warm is. Dan ruimen we de boel op en gaan we proberen te slapen, terwijl de kinderen nog samen filmpjes kijken en muziek luisteren. De airco gaat dan uit en langzaam wordt het ‘s nachts steeds warmer. Met de ramen open gaat het beter, maar als het gaat regenen moeten de dakluiken (4) dicht en de ramen ook een stukje dicht. Het wordt een warme plak nacht.

Na een behoorlijke plaknacht ben ik om 6 uur wakker en loop ik met mijn tasje douchespullen via het strand naar de douche. Op het strand kijk ik of er nieuwe sporen van zeeschildpadden zijn, maar helaas is dat niet zo. Je ziet dat het geregend heeft, alle sporen van gisteren zijn weg. Dan loop ik naar het nieuwe sanitair maar die is “closed for cleaning” en dus pak ik het oudere sanitair dat nog een prima douche heeft. Je moet niet kijken naar de staat van het huisje maar de douche is goed en warm. Ik vraag me dan ook weer af waarom die dingen altijd zo laag hangen in USA. Ik moet door mijn knieën om fatsoenlijk mijn haar te kunnen wassen. Tijdens het afdrogen loopt het zweet alweer over mijn rug, het is benauwd. Als ik terugloop bedenk ik dat ik nog zand wil meenemen en dus loop ik nogmaals even naar het strand en pak een handje zand in voor thuis.

We gaan ontbijten en daarna pakken we de boel in. Om 9:25 rijden we het terrein af en dumpen we onze afvaltanks. Dan rijden we het schiereiland af. Het is geen mooi weer en er hangt een dreigende lucht. Al na een uurtje hebben we de eerste bui te pakken en dat is niet de laatste blijkt later.

We zijn rond 12 uur bij de grens bij Alabama, daar lunchen we en dan wordt het weer droog, maar ook dat is niet de laatste stortbui. Met een vaartje van 60-65m/h rijden we naar Columbus Georgia. Tegen half zeven komen we bij Atlanta. En rond zeven uur staan we eindelijk op de camping. We hebben 9,5 uur gereisd, 350 miles.

We gooien pizza’s in de oven en hebben dan genoeg aan de dag. Internet is drama, zo heb je verbinding en zo is het weg. Dus een blog posten lukt niet, morgen bij receptie proberen.

Vandaag (20 juli) gaan we de stad Atlanta in voor een drietal bezoekjes. We rijden al voor 9 uur van de camping weg. Onderweg komen we door niet de minste wijken! Mooie huizen en veel kerken (first baptist, first methodist, first Presbyterian, Latter Day Saints en nog veel meer) zien we onderweg. We zijn rond half 10 in het Martin Luther King Historic Center. Daar parkeren we de camper gratis(!) en reserveren we kaartjes voor de tour in het geboortehuis van Martin Luther King voor vanmiddag 15:30. Doordat het niet zo heel ver lopen is en de camper een mooi plekje heeft, gaan we te voet naar CNN. Het is niet zo warm, maar bewolk en vochtig en van de hoge gebouwen kun je de toppen niet zien. Het eerste stuk lopen we door een wat verlaten buurt die ze nieuw leven proberen in te blazen. Niet een buurt om alleen of in donker door te lopen. Veel mensen zijn in een net pak, het is tenslotte zondag.

Dan komen we bij het business deel, nette hoge gebouwen en wat meer historische gebouwen. Vlakbij CNN is ook het Centennial Olympic Park dat bij de spelen van 96 is aangelegd. Na een half uurtje zijn we bij het grote Central News Network. Bij CNN gaan we naar binnen, beneden is een grote foodcourt en met kaartjes voor 11:00 op zak nemen we eerst een bak koffie. We kunnen ook internetten, dus er wordt wat gefacebookt en geappt.

Voor ons gaat de tour door met een opgewekte jongeman. Er wordt een beetje uitgelegd wat er zoal bij komt kijken voor er iets wordt uitgezonden. En dat is niet niks! Na 45 minuten eindigt de tour tussen de merchandise. Dan lopen we naar World of Coca Cola. Het is 10 minuten lopen en dan komen we in de “happy world” met goed in elkaar gezette lange commercials inspelend op universele gevoelens pakken ze iedereen in. De jongeman die hier de zaken inleidt doet het erg leuk. Met wat humor en goed getimede opmerkingen kreeg hij het publiek op zijn hand.

Na wat informatie over de historie van Coca Cola, reclame, bottelen en popart was het tijd voor een 4D film over de secret van Coca Cola (coke is universal en gives good memories) met behoorlijk wat effecten inclusief een prik in je rug. Tenslotte het hoogtepunt: cola en allerlei aanverwante frisdranken proeven, in totaal ongeveer 100 smaken. We hebben ze niet allemaal geproefd. Vervolgens werden we weer losgelaten met een flesje Coca Cola.

Het is 2 uur en we lopen langzaam in de richting van Martin Luther King center. Onderweg eten we bij de Deli van Israel een broodje met wat drinken. Hij is een voetbalfan en was voor Nederland (dat hoorden we eerder in de taxi). Na de lunch lopen we terug en onderweg begint het zachtjes te regenen. Jeroen en Raoul gaan regenspullen halen. Dan komt het echt met bakken uit de hemel en met een poncho aan lopen we naar het geboortehuis van Martin Luther King.

Natalie neemt ons mee het geboortehuis en jeugdhuis van Martin Luther King. Tot zijn twaalfde woonde hij daar met zijn broertje en zus. Ze waren een redelijk gegoede familie en kregen van vader en grootouders al met paplepel ingegoten dat segregation niet een goede manier is. Er kwamen veel mensen van buiten de stad op bezoek vanwege zijn vaders werk. Ze leerden al lezen voor ze naar school gingen en er werd veel gepraat en gediscussieerd. De wortels van Martin Luther King geven al een basis voor waar hij zich later hard voor maakt en met 15 jaar wint hij een speaking contest. Toch is hij een echte jongen, hij pest zijn zus, speelt voor spiderman, glijdt van de trapleuning en schrikt zich een ongeluk als hij zijn oma knock-out omverduwt. Hij gaat wel graag naar school en is al op 26 jarige leeftijd een dominee.

Na de tour lopen we naar de camper terug en rijden we naar de camping. Raoul en ik gaan nog even wat internet contact maken en dat doen we bij de receptie, omdat de verbinding bij de camper slecht is. Dan maken we een hapje eten en zetten we voor het eerst de tv aan.

Tegen 7 uur zijn Jeroen en ik wakker en gaan we langzaam ontbijt klaarmaken. Tegen 8 maken we de kinderen wakker om te ontbijten en aan te kleden. We eten buiten al is het nog wat fris, maar het ziet er prima uit en dus gaan we straks de Cades Cove loop fietsen. Het is 11 miles. Raoul en Aimée lijken dat erg leuk om te doen. Om negen uur gaat de verhuur open en staan we voor zijn garage om 4 fietsen mee te nemen. Net als we willen vertrekken gaat het regenen en Raoul en ik racen naar de camper voor de regenjasjes. Tja komen we terug …. Is het droog. Dan gaan we op pad. Er is ons verteld dat er twee stukken zijn die we moeten lopen vanwege de steilheid, we zullen zien. Ook moeten we eigenlijk een helm op maar gezien onze Nederlandse achtergrond en fietservaring proberen we daar onderuit te komen. De man vraagt heb je helm nodig; ‘’nou nee hoor wij niet’’ is het antwoord.

Het eerste stukje is gelijk omhoog al lijkt het niet echt lang toch is het net te lang. Maar de beloning is er gelijk, bij de P plaats staan drie herten te grazen. De beloning erna is er ook een mooi uitzicht en hellingen naar beneden. Het enige wat jammer is, zijn de auto’s maar ja dan moet je dus woensdag of zaterdag komen want dan is het parcours tot 10 uur autovrij en dus fiets je dan een eind voor de auto’s uit en heb je er geen last van. Wij hadden de heuvel af vooral last van remmende automobilisten. De weg is eenrichting en niet breed dus soms erg lastig met inhalen bij Amerikanen die geen fietsers gewend zijn. Het lieflijke landschap laat zien waarom het hier aantrekkelijk was voor early setlers. De eersten kwamen er in 1820 en op het kerkhof bij de Baptist Church zie je dat er nog lang mensen woonden (in ieder geval nog graven tot 2004). Achterin is een visitor center en daar doen we een rondje langs de gebouwen. Bij de smidse wordt een demonstratie gegeven aan kinderen. De smid vertelt er tussen neus en lippen bij dat dit bij Disney niet kan en als het wel had gekund het vast geld had gekost. Er is een watermolen die nog meel maakt en een doorrijschuur waarvan we later nog een mooier exemplaar tegenkomen. Het is afwisselend zonnig en bewolkt maar we zien ook wat donkerdere luchten aankomen. Dus maar weer op de fiets voor de laatste 5 miles.

Na een paar keer lopen omdat het net te steil is (Raoul fietst gewoon) hebben we weer een stuk dat we moeten lopen. Dan staan er in het bos ineens heel veel auto’s stil en een ranger…..beer? Ja hoor een jong volwassen beer loopt in het bos, opstopping waar wij lekker tussendoor reden en ook de beer nog even konden zien al was hij wel een stukje weg en scharrelde hij steeds verder het bos in. Dus dat is één! Dan is het nog een klein stukje en zijn we weer bij de fietsverhuur, het is dan 12:30. Met een ijsje lopen we terug naar de camper die nog op zijn plek staat. We drinken wat en ruimen de spullen in.

Dan rijden we de camping af om naar Laurel Falls te gaan. We moeten even zien of parkeren daar mogelijk is, want niet overal is dat zo gemakkelijk met een grote bak. Onderweg maken we langs de rivier een stop voor lunch (hotdog), er zijn veel pull-outs om de auto neer te zetten en bij de rivier te kijken. Als we bij Laurel Falls komen, lijkt het even niet mogelijk te parkeren maar vinden we een stukje verderop toch een plekje. Volgens het bordje is het 40 minuten lopen voor 1,3 miles die eigenlijk alleen maar naar boven gaan (100m). De wandeling volgt een druk bezocht smal asfalt pad dat door een mooi gemengd bos gaat. De Laurel Falls zijn best aardig maar niet echt spectaculair. We zitten even te kijken naar alle mensen die er lopen te rommelen in het water en foto’s maken. Teruggekomen zijn we 1 uur en 15 minuten weggeweest met nog een ruime pauze boven. Het was een behoorlijke klim en de warmte maakt het best een zweetexercitie.

Daarna gaan we op weg naar Newfound Gap en Clingmans Dome. Tegen half vijf zijn we boven bij Clingmans Dome en beginnen we onze wandeling die langer is dan gedacht. Het is 0,5 miles maar die gaan behoorlijk steil naar boven. Het is bovendien op hoogte (net onder de 2000m) en dat voel je wel. De Clingmans dome zelf is een betonnen constructie die boven de bomen uitkomt, bovenop de hoogst berg in de omgeving en dus kijk je helemaal rond.

Het uitzicht is erg mooi en op sommige plekken zie je het Smokey effect waar deze bergen hun naam aan danken. Dan komen er aan een kant nogal wat wolken tegen de berg op waardoor het uitzicht minder wordt. We lopen terug naar de camper. Om 18 uur rijden we daar weg en om half zeven zijn we op de camping; Smokemont Campground. Het janitor is al dicht dus strepen we ons reserveringsnummer af en zoeken onze plek op. We staan op F002 aan de rivier waar we lekker even rommelen. Raoul en Jeroen verleggen de loop van de rivier door stenen te verplaatsen.

Tenslotte eten we kaasmacaroni met meloen toe. Iedereen is moe van het fitnessdagje: fietsen en twee best pittige wandelingen. Om half 10 is het stil.

Vandaag willen we niet al te laat weg. We ontbijten buiten en checken de dam in de rivier die nog steeds staat; tot zover de Nederlandse bouwsels. Om kwart voor negen rijden we naar de dump en ik loop naar de receptie want er zat een geel papiertje achter onze windscreen dat we niet waren ingecheckt. Tja er was niemand bij onze aankomst en we hadden al gereserveerd, bovendien hadden we een formulier aangetekend dat we er waren. Nu moesten we ons tussen 8 en 9 melden ..anders.. geen idee wat dan, want we zouden toch vertrekken. Als ik die kant op loop kom ik een mevrouw tegen die zegt dat ze onze camper bewonderd, dus ik maak een praatje, waarbij haar zoon van een jaar of 6 vertelt dat hij gisteren gestoken is door een bij. Ik vraag natuurlijk gelijk waar en of het nog pijn deed. Ja het deed reuze pijn. Ik gelijk de tip gegeven dat als zoiets gebeurd en je hebt tabak (niet as) van een gebruikte sigaret bij de hand dat je dat kunt natmaken met spuug, omdat daar nicotine in zit die de boel verdoofd. Dan moet ik maar eens verder. Ik loop naar het kantoortje/ receptie om te laten zien dat we al betaald hebben, maar dan is er niemand terwijl er vanaf half 9 iemand zou zijn. Dat is heel handig, dus even naar Ranger station 25 meter verderop, maar ook daar is niemand ondanks dat er wel een auto staat. Als ik dan onze reservering gebruik om een uitleg op te schrijven om die in de brievenbus te doen, komen er net twee dames aanlopen van de NPS. Als ik uitleg wat ik wil, zegt ze: “Ow that’s all right then thank you.” Wij zijn pas over een uur open en we hebben te weinig personeel. Nou dat is ook wat, ik wordt gesommeerd om er op tijd te zijn maar dan is er niemand. Beetje onhandig allemaal, misschien had ik op het formulier gisteravond even ons kenteken moeten zetten. Ach het kwam wel allemaal goed.

Enfin om 9 uur rijden we van de camping weg richting Cherokee. Een dorp aan het begin van de GSMNP met veel toeristische  zaken en winkels, het valt onder een indianen reservaat. Het lelijkste gebouw, complex is het grote Harrods casino een super spuuglelijk gebouw dat totaal niet past bij het kleinschalige in de rest van het stadje. We rijden een hele tijd door zowel bebouwd als bosgebied. De weg kronkelt zich door een heuvelachtig gebied en er is bijna geen recht stukje weg. Dan komen we bij Asheville, er zijn daar veel meer wegen dan op de kaart worden aangegeven en even ben ik de weg kwijt hoe we op de Blue Ridge Parkway (BRP) moeten komen. Gelukkig zien we een Visitor Information Center. Daar vragen we naar een supermarkt, een plek voor internet (free wifi) en de weg naar BRP.

Na boodschappen in Harris Teeter een best wel erg nette supermarkt, wat internet, chatten wat en plaatsen zaken op het blog. Het kost allemaal bij elkaar aardig wat tijd en pas tegen half een rijden we van de parkeerplaats. Dan nog een tankstop en is alles vol beladen om weer een dag of twee tegen te kunnen.

Wij starten op de BRP op milemarker 383 en rijden vandaag naar 317, het telt naar het Noorden naar nul af. In totaal is de weg meer dan 400 miles en is deze gebouwd in de tijd van de Great Depression net als de weg door de Great Smokey Mountains en Shenandoah. De weg moest helemaal passen in de bergen en zo min mogelijk opvallen.

Het zonnetje schijnt en we rijden de BRP op mooie uitzichten. De weg blijft hier maar kronkelen tussen de bomen door. Je zou soms wensen dat er even een stukje recht was. We slaan Mount Mitchell even over omdat het al laat is en er lijken behoorlijk wat wolken te hangen. Gisteren waren we op bijna dezelfde hoogte. We rijden dus in een keer door naar Linville Falls Campground. Als we daar aankomen is het weer gaan regenen en lijkt het niet op te knappen. Bovendien is het al half vijf dus we houden het even voor gezien (we doen nu geen wandeling). De camping ligt er mooi bij met grasland en verspreide plekken. Het is helemaal niet druk, net als trouwens in Cades Cove en ook bij Smokemont waren best veel plekken vrij. Het is natuurlijk wel zomervakantie maar het hoogseizoen hier valt in het najaar als de bomen verkleuren. De kinderen zitten samen te Nintendoën, Jeroen leest een boek en ik werk mijn blog bij. Vandaag eten we maar eens een spaghetti. En verder.. Geen idee morgen is er weer een dag, nu regent het.

Van Linville Falls naar Rocky Knob Campground aan de Blue Ridge Parkway.

De hele nacht was het droog tot een uur of 6, dan gaat het gestaag en later behoorlijk hard regenen. Als we rond half acht opstaan regent het nog steeds maar wordt het toch zo goed als droog. We besluiten dan de wandeling van Linville Falls te maken naar de Chimney Overlook en de Upper Falls Overlook.

De kinderen blijven in de camper en dus lopen we om 9 uur met zijn twee naar de Falls. Deze wandeling maakten we 21 jaar geleden ook al een keer. We hebben geluk want het is gewoon droog en er komt zelfs wat licht door de wolken. Onderweg zien we nog redelijk wat Rhododendron bloeien, een zacht roze soort die als laatste bloeit.

We lopen eerst naar de Chimney Overlook, het is een mooie view van de twee watervallen achter elkaar en ik kan me deze nog goed herinneren. Onderweg komen we op de heenweg maar één dame tegen met haar hond. Op de terugweg lijken er meer mensen wakker te zijn inclusief een paar niet al te snuggere Amerikanen die we twee keer vertellen dat ze daar boven twee Falls kunnen zien en dat het een betere view is dan alleen de Upper Falls. Als we rond 10 uur terug zijn bij het kleine Visitor Center gaat het weer druppelen.

We maken een bak koffie en vertrekken rond half elf richting Grand Father Mountain waar we de hangbrug op 1600 m hoogte willen bewandelen. Dit lijkt ons erg leuk en we hebben daarom gisteren middag laat Mount Mitchell laten vallen. Eerst stoppen we nog even bij Linn Cove Viaduct, maar daar kun je eigenlijk niet zoveel zien bij het uitzichtpunt op 800 meter.

We komen aan bij de ingang van het Grand Father Mountain State Park en bekijken hoe het zit. Dan komt er een dame aanlopen: goh wat aardig ze komen vragen of we weten hoe we erin moeten. Maar helaas ….ze zagen ons al staan en dachten hoe lang is die RV? Als wij zegen 32 ft dan moet ze ons teleurstellen want boven de 28ft mogen RV’s niet naar boven. Mag het ietsje meer zijn? Dat is wel even een domper want die brug (en het dierentuintje) had ons wel leuk geleken. Tja korter kunnen we het niet maken. Pech dus. Dan maar richting Moses H Cone Memorial Park waar een mooie manor schijnt te staan met een Craft Center en Visitor Center. Het is niet zo ver dus dan vervangt dat het maar. Als we daar aankomen rijden is er geen P voor “buses & RV’s”. Dan rijden we naar Boone om een stuk van de BRP over te slaan, in Boone tanken we nog een keer. Dan rijden we de 421 North o, maar na een klein stukje zie ik er plaatsnamen op staan die volgens mij in het Zuiden liggen maar volgens de wegaanduiding dus Noord. We moeten omkeren. Als we omgekeerd zijn zien we op ons weg deel een bord 421 Zuid naast het bord 221 Noord. Deze weg is dus zowel een Noord als Zuid weg.. Heb je dat ooit gehad dat je tegelijk Noord en Zuid reed?? Dat is wel verwarrend, rijden we nu noord of zuid? Als er een plaatsnaam had gestaan op een eerder moment hadden we dit niet gehad.

We volgen een stuk de 421S & 221N en dan missen we de afslag/splitsing 221N, maar komen we wel weer bij de BRP, rijden we daar maar een stukje op. Een heel mooi uitzicht waar we de bliksem in de verte zien! Maar dat schiet niet zo op als die mooie brede weg van daarnet en we moeten nog een heel stuk. Dus besluiten we toch nog een afslag te nemen van de BRP af om wat sneller te gaan. De 221N is helaas een landelijke weg die zich al kronkelend door de heuvels slingert. Dat schiet dus ook niet op. Leuk rural USA maar niet praktisch.

Enfin uiteindelijk komen we in Galax en Hillsville en nemen we nog een ijsje bij de Mac Donalds. Daar krijgen we een Sunday teveel, dat is weer een beetje geluk. Ze vonden dat we te lang moesten wachten. Daarbij kunnen we even internetten, Raoul ook weer blij en ik heb de blog van gisteren online gezet. Als we weer bij de BRP komen zien we een enorm ‘event’ en ook langs de BRP zien we tenten en podia, een muziekfestival. We zien verderop behoorlijke buien hangen die al waren voorspeld. Maar we maken nog een stop bij Mabry Mill. Eerst zien we een “overflow parking buses & RV’s” en rijden we iets verder. Daar rijden we de parkeerplaats op en zien we een bord “no buses & RV’s” maar omdat het erg stil is, al na vijven en regent, zetten we hem even neer voor een foto en een stuk video. Ik loop de winkel in voor een kaartje, als ik weer naar buiten kom, staat er een Ranger met zijn zwaailichten achter de camper en staat hij met Jeroen te praten. Als ik bij de heren kom merk ik al snel dat hij geen bon gaat geven. De Ranger wilde Jeroen laten zien dat we daar niet mochten staan, maar dat wisten we wel. Jeroen gaf dat ook gelijk aan “ja ik zat fout”, maar het regende en was alleen voor video, een kort stop en het was stil. Hij gaf aan dat we dat niet meer moesten doen, want als er iemand achteruit tegen ons aanrijdt zijn we niet verzekerd. Dat is dan weer iets wat wij niet wisten. Enfin toch een beetje geluk want we kregen geen bon en kwamen we goed weg daar. Ondertussen was het heel hard gaan regenen.

Tegen zes uur zijn we bij de camping van Rocky Knob, waar we eerst even dumpen omdat de tanks vol zijn. Het zit ook daar niet mee want het regent dat het giet en dan loopt het afvalwater niet goed weg maar overstroomt de boel, black water tank niet echt lollig. Vette pech. Na veel geklooi en schoonspuiten van de boel, maken we de dump af bij de plek ernaast. Het kost wat moeite. Dan willen we ook schoon water innemen, maar dat lukt niet goed. De water aansluiting past niet goed.

Vervolgens zoeken we ons plekje op de camping op en zetten we de camper neer. Gelukkig wordt het dan toch nog droog en gaat de zon even schijnen, dat is toch nog een beetje geluk. Het is een groene camping met veel gras en wat losstaande bomen zo hier en daar. Rond zeven uur leggen we een pizza in de oven en daarna nog 2. Onder het eten luisteren we lekker wat Blöf muziek en raden we titels, Aimée is er goed in. Het is nu negen uur en iedereen zoekt zijn slaapplek op of leest wat.

Kortom een dagje vol een beetje pech en een beetje geluk, niks ernstigs maar wel jammer van de pech.

Vanochtend werden we wakker met een strak blauwe lucht. Rond 9 uur zijn we op pad en nemen we nog een stuk van de stille en mooie Blue Ridge Parkway voor we deze verlaten nabij Roanoke. Voor we zover zijn, zien we eerst langs de weg een ree wegspringen en een stuk verderop staat er een ree midden op de weg. Ze staat zeer gespannen te kijken naar iets dat een stuk verder langs de weg staat en wij moeten zelfs stoppen. Dan springt ze weg. Het andere dier leek volgens Aimée niet op een ree maar meer een soort hond of vos. Wat het was is niet duidelijk.

De weg blijft mooi slingeren door het landschap al is hier al wel meer bebouwing van kleine boerderijen dan in het zuiden. Ik zou deze weg nog wel een keer op mijn gemak willen rijden met meer stops voor wandelingen in de herfst als de bladeren geel en rood kleuren. Het moet hier dan prachtig zijn. Met die kinderen is 3 dagen bomen wel genoeg. We drinken nog een bak koffie en in de zon is het al heerlijk.

Bij Roanoke denken we een stop te maken bij een supermarkt genaamd Kohl’s, blijkt het een kledingzaak te zijn. Na een rondje in de winkel en wat internetten door Raoul gaan we weer. We vinden geen supermarkt, maar dat is ook beetje lastig als je op Hwy rijdt.

Dan draaien we de I-81 op naar Harrisonburg. Bij Buchanan is een ongeluk gebeurd maar we nemen een stukje 11 om dit te omzeilen. In Lexington doen we rond half een wat boodschappen bij de Food Lion (soort Delhaize leeuw), eten lunch bij Mac Donalds en werken we blogs en WhatsApp bij.

Dan gaan we op weg naar Harrisonburg en Elkton om Shenandoah National Park op te gaan. Het is een weg met veel bedrijvigheid en we vinden nog theedoeken en een pizzaschaal bij de Wallmart en we tanken vol. Dan op naar Elkton en de Skyline Drive op. We stoppen bij Bearfence parking om daar een korte wandeling te maken. Eerst lopen we een stuk naar boven en over de Appalachian trail (AT) en dan moeten we een afslag nemen naar het viewpoint, daar klimmen we al een beetje op de rotsen maar Raoul hoopte op meer geklauter. Dan lopen we verder en komen we bij de Bearfence Rock Scramble en moeten we echt klimmen en klauteren maar dan staan we ook echt bovenop de berg. We kunnen 360 graden om ons heen kijken en het uitzicht is prachtig. Raoul geniet van al het geklauter en is helemaal in zijn element, Aimée vindt het op de top niet helemaal top. Ze is liever een stukje naar beneden. Het is een heel geklauter, soms op je kont, om op de rots onder je te stappen. Dan weer omhoog met handen en voeten tegelijk. Een leuk stuk wandelen en prachtige uitzichten over de bergen die steeds vager worden in de verte.

Na een uurtje zijn we weer terug en rijden we nog een kwartiertje naar de camping (zes uur) , waar we nog een keer dumpen (metertje staat nog steeds op vol, zal wel wat voor de sensor zitten) en nu bij een gewone kraan water innemen. We zitten weer vol. Bij de entree van de camping zien we bij het inchecken een white tailed deer met haar kalf staan grazen, op haar dooie gemak. Dan staan we op onze plek E185 mooi aan de rand van de enorme camping en in vijf minuten staat de BBQ aan. Overal op de camping worden vuurtjes gestookt.

Een grote rookwolk hier op de camping. We eten worstjes, hamburgers en twee lapjes met wat groente en Hash (nee geen hasj; het is geraspte aardappel dat je in de pan klaarmaakt, een soort rösti). Na het eten roosteren we nog wat marshmallows en gaan de kinderen de afwas doen. Wij brengen de vuilnis weg en lopen een rondje over de camping. Dan zien we ineens een hele grote groep herten met jongen. Een stuk of 5-6 volwassenen en 6 jongen die nog vlekken hebben, erg leuk. De kinderen liggen bij terugkomst lekker samen te nintendoën en hebben de grootste lol als de ander doodgaat (in het spel dus). Dan is het weer tegen half 10 en ga ik mijn bedje opzoeken.

Het is nog steeds vroeg als we wakker worden, zo rond de klok van 7. In Europa is het dan al lunchtijd, dus je zou zeggen dat de kinderen wel uitgeslapen zijn rond die tijd. Niks is minder waar. Echter vandaag komt Aimée wel snel uit haar bed als ze hoort dat ze pannenkoeken kunnen eten wanneer ze die zelf bakken.

Gisteravond was ze te lui om haar bed op te maken en is ze in het grote cab over bed gaan slapen waar Raoul slaapt. Ze hadden een hoop lol gisteravond, maar ze gaat er niet nog een keer slapen het bed is veel harder dan de bank waar ze anders op slaapt. Buiten zijn al redelijk wat mensen aan het vieren van hun weekeinde en worden al wat vuurtjes aangewakkerd. Er trekt een behoorlijke wolk over de camping en het zicht wordt soms zo slecht dat je de buren nauwelijks kunt zien. Enfin we ontbijten wat langer omdat de pannenkoeken gebakken worden, toch zijn we tegen 9 uur klaar om te vertrekken. We maken een stop bij het Visitor Center om een stempel te halen en te informeren over twee wandelingen, Mary’s Rock of Stony man. We besluiten om de Stony Man te doen omdat deze wat korter is en dan zijn we wat vroeger in Washington om daar nog te zwemmen of iets anders te doen. De bewolking trekt al af en toe open al hangen er ook lage wolken.

Eerst rijden we over de Skyline drive naar Stony Man trail, het is een korte trail van 1,6 miles met een prachtig uitzicht naar het Westen. Aimée besluit niet mee te gaan, Raoul gaat wel mee. Het pad loopt net als gisteren voornamelijk naar boven met wat steilere stukjes ertussen, maar het is een makkelijk pad om te lopen. Boven op een berg met stenen (4110 feet) kijken we ineens in….. ja in wat, in de wolken want er trekt een wolk tegen de berg omhoog. Als je de andere kant op kijkt zie je gaten met blauw maar aan de kant van het dal is het helemaal dicht, maar het mooie is dat het, terwijl we daar zitten, langzaam opentrekt en de mist helemaal verdwijnt. Er komt een heel breed dal tevoorschijn uit de mist.

Na een tijdje lopen we weer terug naar beneden en drinken we nog een bak koffie, tegen kwart voor twaalf rijden we verder en maken we nog een kort stop bij Stony Man Overlook waar je kunt zien dat de vorm van de berg een soort voorhoofd en platte neus heeft. De stenen waar wij stonden maakten deel uit van deze vorm.

Dan nemen we nog een klein stukje Skyline Drive om dan onze weg naar Lake Fairfax te zoeken. Gelukkig heb ik een adres en een Tomtom want met een kaart alleen hadden we het niet gevonden. We rijden in een ruk naar de camping maar bij Fairfax Lake is het wat lastig een receptie vinden. Het is een soort recreatie gebeuren met een uitgebreid zwembad en allerlei andere activiteiten, de camping ligt erachter. Die is lastig te vinden maar de receptie zit bij het zwembad, we moeten dus even terugrijden. Enfin ingecheckt en 8 vrijkaartjes voor het zwembad erbij, zoeken we ons plekje op. Klein nadeel: er is geen water op de plek maar gelukkig wel elektra. Als lunch maak ik tonijnsalade met wat ik heb en daarna kleden de kinderen zich om, om naar de watermine te gaan. Er staat een rij en het is niet zo duidelijk welke rij ze moeten staan omdat ze al kaartjes hebben. Dus vragen ze het even, wat voor kaartjes hebben jullie…van Dan Grulke zelf? ow dan mag je in de season ticket holders line (veel korter dan de andere). Raouls slipper zijn wel gesneuveld onderweg maar dat mag de pret niet drukken, zij gaan zwemmen en wij lopen een rondje. Het is inmiddels een uur of 4 en we doen lekker op ons gemak vanmiddag.

Vandaag staan we vroeg op om toch maar voor 10 uur bij het Washington Memorial te zijn. Voor 8 uur vertrekken we vanaf de camping en proberen we met de geprinte Google Maps te navigeren. Dat lijkt even goed te gaan, maar nee.. Als Raoul ongeveer het punt van de metro Vienna ingeeft moeten we keren. Enfin we rijden via kleine wegen met soms enorme kasten van huizen à la Heisteeg maar dan redelijk op elkaar gebouwd. Dan komen we bij de 66 en 29, daar ergens ligt de 19. De navigatie is niet helemaal juist maar we vinden het wel. Bij de metro aangekomen is er veel plek maar de camper door de slagbomen krijgen, vinden we net te veel van het goede. De camper van 10-11 meter in een woonwijk parkeren is ook wat raar dus rijden we een stukje terug naar een Safeway op de hoek van Lee Highway en Nuts Road, kunnen we daar gelijk onze boodschappen doen als we terugkomen. We moeten dus een 6-8 min lopen naar het station en daar hebben we met zeer goede hulp van een metro suppoost een smartkaart gekocht en opgeladen. Komen we op het perron, rijdt net de trein voor onze neus weg en moeten we een kwartier wachten. Dat is niet zo erg maar het is inmiddels al 9:15 dus halen we 10 uur niet meer.

Er zit niks anders op dan even te wachten op de metro en te zien of we misschien nog naar boven mogen op het Washington Memorial. We stappen uit bij Smithsonian station en lopen het stukje naar WM. Bij de ticket office vragen we of we nog naar binnen mogen, “ow ja hoor geen probleem gewoon even melden bij de Ranger dat je voor 10am komt.” Pff gelukkig zo gezegd zo gedaan en we mogen gewoon in de rij gaan zitten. Een man of 10 zitten voor ons en het eerste groepje is al snel weg, dan mogen wij met een tweede groepje naar de lift. Daar moeten we nog wel even wachten maar al snel mogen we de lift in. In een ruk gaat het naar boven. Onderweg horen we dat D.C. gebouwd is op een moeras en dat het ten tijde van de bouw nog weinig te zien was. er waren in 1800 rond de +- 125 stenen huizen en 300 nog wat houten huizen. Er woonden nog niet veel mensen. In 1884 was het memorial klaar en in 1885 mochten er bezoekers in.

Van de Washington Memorial lopen we naar het Witte Huis (de achterkant blijkt later). De hele weg ervoor is afgezet en zelfs wandelaars mogen niet zomaar over de straat lopen maar op speciale plekke oversteken om bij  het hek te komen. Je kijkt dan in een deel van de tuin en we kunnen de moestuin zien die door Michelle Obama nieuw leven ingeblazen is. We kijken even bij het Visitor Center van het Witte Huis een film over het Witte Huis en zijn bewoners.

Hierna gaan we lopend naar het National Aquarium alleen dat bestaat schijnbaar al een tijdje niet meer. En dus besluiten we naar het Museum for Natural History te lopen. Eerst eten we daar een burgertje beneden in het gebouw. We bekijken dan ook gelijk even de plattegrond en maken een plan. Eerst gaan we naar de afdeling zeeleven, waar een enorme Atlantische walvis hangt naast een grote kwal. Verder nog wat dieren  die in de prehistorie dan wel nu nog in de oceaan leven. Daarna zien we allerlei wilde dieren die in Afrika wonen maar ook een moeder en kind Manatee. De jaguar die in een boom ligt met een prooi is wel heel mooi opgezet. Net als de tijger die op je af lijkt te springen. Daarna bezoeken we de vlinderafdeling maar voor deze levende dieren is een behoorlijke rij waar we geen puf voor hebben. Tenslotte bezoeken we nog de geologie afdeling met de grote Hope diamant, een blauwe diamant in een ketting van kleine witte diamantjes gevat. Een mooi museum groots opgezet met mooie stukken, ook interactief.

We lopen aan de Mall kant weer naar buiten en steken we schuin over naar het National Air and Space Museum. Daar staat een rij buiten en we besluiten eerst naar het Capitol te lopen om dat te bekijken aan deze kant. Het is inmiddels echt warm geworden ondanks dat de zon niet zo heel hard schijnt. Boven bij het Capitol valt op dat er een heel stel palmboompjes op het terras staan. Het is een indrukwekkend groot gebouw. Op deze plek zijn sinds Reagan zo goed als alle presidenten geïnaugureerd.

We kijken op ons gemak in de schaduw en lopen dan weer terug naar het Nat Air and Space Museum. We gaan toch maar in de (security) rij staan, die eigenlijk heel snel naar binnen leidt. Gelukkig maar, want we zijn al best wel moe. Toch is het museum wel heel erg leuk en is er veel te zien. Zoals veel oude vliegtuigen en de geschiedenis van de luchtvaart inclusief alles rond de WO I en WO II en vliegtuigen. Ook de eerste vlucht van de gebroeders Wright in North Carolina met hun simpele vliegmachine. Een model 1:1 geeft goed weer hoe groot de vleugels waren. De simulatie van hoe het er op een vliegdekschip (USS Enterprise) aan toe gaat, is ook mooi.

Dan gaan we teruglopen naar de metro en rijden we uitgeput naar Vienna. We lopen terug naar de camper bij de Safeway. We kopen daar een kippetje met een salade en een macaroni en kaas uit de magnetron erbij. Om 19:30 zijn we op de camping, we dekken de tafel buiten en eten een hapje. Tijdens het avondeten hebben we al sinds Cades Cove elke keer fireflies, vuurvliegjes. Eerst is het net of je vonken ziet opstijgen waar helemaal geen vuur is. Dan zie je soms het vuurvliegje waarvan het achterlijf deels oplicht. Ik ga nog even in de douche en dan duikt iedereen rond 21:15 zijn bed in. Ik maak zelfs mij blog niet af. Voor de eerste keer loop ik met schrijven achter.

Ook vanochtend ging de wekker weer vroeg om 6:45. Want vandaag neemt Petra ons mee door de stad langs de grote monumenten en een paar van de belangrijke gebouwen in D.C. We hebben om 8:45 afgesproken en we vertrekken om tien voor acht van de camping. We hebben nu wel gelijk het goede adres in de navigatie gezet. Het is natuurlijk veel drukker dan gisteren want vandaag is het maandag. Op sommige stukken staan we soms in een soort file voor een stoplicht. We zijn rond 8:30 bij de Safeway en lopen naar de metro. We zijn netjes op tijd bij de metro waar we de kaartjes activeren en met Petra in de metro stappen. Als we boven komen is de blauwe lucht nog steeds strak maar er waait een sterke wind (50km/u) en het stof waait in het rond.

We beginnen bij Washington Memorial net als gisteren maar nu met wat meer toelichting. Het monument is uit twee quarries opgebouwd en dat is goed in de kleur van de stenen te zien. Er is zoals eigenlijk bij alle monumenten veel te doen geweest voor, tijdens en vlak na de bouw van het monument. Dit was het eerste monument en het staat zo goed als in het midden van de stad. Het eerste ontwerp had een zuilenhal eromheen maar die is er nooit gekomen. In de binnenkant zijn van elke staat speciale stenen geplaatst met een datum erop en een gravure erin, die kan variëren en er op allerlei manieren uit zien. We hebben ze gisteren op weg naar beneden ook gezien. Het blijft de hoogste gemetselde gebouw ter wereld en hoogste obelisk.

Daarna lopen we langs het WM naar het WO II Memorial, dat na 1993 is gemaakt. Het staat tussen Lincoln en WM en is zo gebouwd dat het zicht tussen de twee inclusief de reflecting pool. Het is een heel groot memorial dat groots de Amerikaanse invloed in deze oorlog laat zien. Alle staten staan op de sokkels op volgorde van toetreding tot de Unie en later tot de USA. Dan vervolgen we onze weg naar het Vietnam monument; het eerste dat voor de vrouwen dat met drie verschillende soorten van ‘taken’ alle betrokken vrouwen uitbeeldt. Daarna het monument van zwart graniet dat met meer dan 59.000 namen zeer sober en daarmee zo indrukwekkend is.

Er ligt een enkele bloem en er staan 2 mannen die elkaar ondersteunen en de tranen uit de ogen vegen als ze verder lopen. Kippenvel. Een oorlog alweer bijna 40 jaar geleden geëindigd en toch nog zo levend. Er is pas ook weer een naam bij gegraveerd omdat er een veteraan aan de oude verwondingen is overleden.

Dan komen we aan bij een van de oude Lincoln monumenten. Het wit marmeren tempeltje met vele pilaren voor het aantal staten dat toen bij de US hoorden. Lincoln met een vuist en ontspannen hand om zowel zijn zachte kant als ijzeren hand te laten zien. Zijn gezicht is aan beide zijden ook anders, maar of het echt een zachte en harde kant laat zien weet ik niet. Hij maakte het einde van de Civil War net niet mee. Prachtig monument. We lopen dan verder naar een voor ons nieuw monument: het Korea monument. Hier zijn 19 soldaten van een verkenningseenheid neergezet, met uit elk onderdeel van het leger in ieder geval een persoon. Het getal 19 is niet lukraak gekozen, de helft van 38; 38 is de breedtegraad van de grens van oost en west Korea. Dit getal komt in het monument een paar keer terug. Er liggen kransen en anjers bij het monument en bij de ijzeren soldaten in het ‘rijstveld’. Op de muur die er naast staat zijn in het zwart granieten foto’s van echte mensen en vliegtuigen afgebeeld, heel mooi gedaan. De soldaten in het rijstveld zijn indrukwekkend vanwege hun gezichtsuitdrukking.

Het volgende Memorial is de nieuwste van de hele mall: het Martin Luther King junior Memorial is in 2011 pas geopend. Eerst kom je door twee rotsen lopen, die van Despair en daarna die van Hope. Het enorme beeld is van roze graniet gemaakt maar ziet er in de zon wit uit. Standbeelden aan de mall mogen niet een bepaalde hoogte overschrijden, dit is groter maar daar is iets op gevonden. MLK heeft geen voeten en dus is het geen standbeeld, tja je moet wat verzinnen om een regel om te buigen. Er heeft in de eerste tijd een spreuk op de zijkant van een van de rotsen gestaan maar die is er na veel protesten afgehaald. Zo zie je maar dat ook in de huidige tijd veel protesten voor, tijdens en na de bouw voorkomen. Langs het Tidal Basin lopend komen we eerst nog bij het grootste monument dat van de enige president die 4 periodes diende en net voor het einde van WO II overleed. Het bestaat uit 4 kamers, een van de grote depressie, een van werken ook al is het voor weinig geld (volgens mij zit ik hier niet helemaal goed), een van WO II en een van zijn dood en zijn vrouw Eleanor is daar afgebeeld. Een bijzonder monument zeker het stuk van de grote depressie vond ik heel mooi.

We lopen langs het Tidal Basin en zijn al steeds dichterbij het Jefferson Memorial dat we daarna beklimmen. Jefferson is een van de fouding fathers en was ook een van de eerste presidenten. Hij schreef grotendeels de Decleration of Independence en was onder Washington minister van buitenlandse zaken, als hij naar een land ging leerde hij de taal. Hij was zeer belezen en zijn bibliotheek liet hij na aan het land, maar is met de brand van het Capitol (in 1812 door de Engelsen) verloren gegaan. Zijn zwarte beeld staat in een crèmekleurig rond tempeltje (groter dan je in eerste instantie denkt) dat te zien is uit het witte huis. Een integer monument dat vooral in het voorjaar met de bloeiende prunus prachtig mooi ligt aan de Tidal Basin. Nu is het water door de wind nogal woelig en onrustig. Dan is het tijd voor de lunch in Old Ebbitt vlak achter/ naast het Witte Huis. Het is een stukje lopen maar het fijn om even te zitten en wat te eten ondanks dat het interessant is om op deze manier door de stad te lopen. Voor Petra is het een favoriete stop tijdens de rondleiding. Petra vertelt dat we best geluk hebben met het weer, al weken is de luchtvochtigheid en temperatuur goed te doen. Het is nu tegen de 30 graden en vorig jaar was dat tegen de 35-40!

Na de lunch vervolgen we onze weg naar wat blijkt de voorkant te zijn van het witte huis. President Washington heeft er nooit gewoond maar de anderen wel. We zien 3 verdiepingen maar er is nog een 4e half onder de grond waar de wandelgangen zijn en dan nog twee andere helemaal onder de grond. Er is een bioscoop, een zwembad en veel meer. Maar ja het blijft een soort van gevangenis want je kunt niet zomaar je boodschappen doen. Als hij met heli weggaat zijn er altijd twee en één ervan landt. Wanneer er een nieuwe president komt hebben ze acht uur (waarschijnlijk met wat hulp) om de boel leeg te halen en weg te wezen. We kijken nog even naar het stil protest tegen de staat Israël dat al 33(?) jaar tegenover het WH staat. Het is altijd bezet anders wordt het weggehaald, dat is ooit gebeurd een aantal jaar geleden maar het is ook weer opgericht.

Dan lopen we via het officiële WH winkeltjes naar Pennsylvania Ave. Langs het foeilelijke FBI building, daarna komen we bij de National Archives waar Petra uitlegt dat hier de Declaration of Independence, de grondwet en the Bill of Rights, liggen opgeslagen maar wel toegankelijk zijn voor publiek. Aimée wil graag kijken en wij ook dus gaan we even naar binnen. Na de security (in elk gebouw je tas en telefoons in een bakje doen en zelf door een poortje gaan) lopen we zo door naar de ruimte met deze belangrijke stukken. Het is bijna niet meer te lezen en fotograferen is sinds een tijdje verboden. De handtekeningen kun je nog wel goed lezen. De Bill of Right zijn de rechten van iedere Amerikaan: freedom of speech/ assemblee, right to arm yourself/ defend with armour, en zo nog 8. (Ze zijn op wikipedia zo te vinden).

Het Capitol lopen we min of meer langs maar daar waren we gisteren al en bovendien komen we er morgen met een tour. Petra vertelt nog wel het een en ander over het gebouw. Het eerste Capitol is door de Engelsen in 1812 in brand gestoken om de jonge democratie te ondermijnen (niet gelukt). Er staat een enorme hoeveelheid beelden in het capitol uit alle staten van US van mensen die voor de USA of de staat van belang zijn geweest, de beelden zijn alleen van dode mensen. Het grootste beeld dat er staat heeft een leuke historie; Hawaii schonk een groot beeld van haar koning maar toen het beeld aankwam in de haven nabij DC zonk het schip met beeld. De tweede durfden ze niet in de Rotunda (koepel) te zetten omdat het zo zwaar was, waren ze bang dat het door de vloer zou zakken. Het staat nu in de kelder waar het Visitor Center gevestigd is.

Als we verder lopen komen we bij de Library of Congress. Ik heb er al veel plaatjes van gezien maar dit is binnen een ongelooflijk rijk gebouw. Van allerlei versierselen met veel Jugendstil/ Art Nouveau achtige afbeeldingen op de wanden en plafonds. De leeszaal die we bekijken is de algemene en een van de vele. Deze is heel hoog en met een koepel erboven. Een staaltje van een zeer klassieke bibliotheek. Je kunt er als je onderzoek wilt doen een aanvraag indienen wat je wilt lezen, beluisteren of bekijken. Daarna krijg je een zaal aangewezen waar je dat gaat doen en helaas is dat niet altijd in dit mooie gebouw, want in de stad zijn meer gebouwen waar documenten en andere zaken van de bibliotheek liggen opgeslagen.

Na dit laatste bezoek gaan we naar de metro, onderweg is er een heel bijzondere passagier die eigenlijk eerst niet zo opvalt. Er zit een mus in de metro. Hij zit op zijn gemak (zo lijkt het) en stoort zich niet aan de mensen. Eronder staan stoelen die leeg zijn want hij heeft al wel gepoept. Iedereen maakt foto’s met zijn mobiel. Toch vragen we ons af hoe het af zal lopen. Kunnen we hem naar buiten jagen/ helpen? Bij Vienna is de lijn bovengronds en als de deuren opengaan blijft de mus zitten, maar er is iemand die zijn vinger bij de mus houdt. De mus springt erop en dan is de mus ook ineens buiten. Een luidt applaus is het resultaat.

Bij Vienna stappen we uit en Petra loopt even mee naar de camper dan kunnen we haar nog de libelle’s meegeven die we hebben meegenomen. We zetten haar af bij het hotel waar ze tijdelijk verblijft en rijden dan zelf door naar de campground. Het zwembad is nog open en met zijn vieren gaan we in de Watermine. Het is een zwembad dat geschikt is voor kinderen tot pakweg 9 jaar en het water is niet dieper dan 3,5 ft (1.10m). We dobberen even rond in de banden hoewel de zon een beetje verdwijnt. We moeten ontzettend lachen want om de 8 meter staat een lifeguard die al ja-knikkend heen en weer kijkt of iedereen nog boven water is. Als je erop let is het een idioot gezicht. Verder moet elk uur iedereen op een fluitje uit het bad en wat ze dan doen is een raadsel maar 5-10 minuten later mag iedereen er weer in. Is het een verplichte  plaspauze of wat?? We blijven ons verbazen over dit soort zaken. Ik ga er al eerder uit omdat ik het koud heb, maar de kinderen komen om 20 uur als het sluit ook. We rijden de camper naar de plek, maken een makkelijke pasta met spek en tomaat en meloen toe en ondertussen kijken we Americans Ninja Warrior 2014 op TV. Iedereen is moe maar de kinderen vermaken zich nog even samen als wij al in bed liggen uit te puffen van een lange dag.

We staan vandaag wat rustiger op en ontbijten meer op ons gemak. We besluiten om vanochtend naar de Great Falls te gaan van de Potomac rivier. Dat is een klein stukje rijden door bewoond gebied met vele kasten van huizen maar ertussen ook kleinere huizen. De weg kronkelt door het landschap en steekt regelmatig een beek/ rivier over. Bij Great Falls moeten we $5 entree betalen voor ons autootje. We parkeren en rond 10 lopen we het VC in. Daar wordt verteld dat de Potomac in de begin tijd van de pioniers erg belangrijk was om de bevervellen vanuit het achterland naar de kust te vervoeren. Alleen de Falls waren een groot obstakel. Er werd een smal kanaal gegraven langs de grote, heftige watervallen en stroomversnellingen met een aantal sluizen erin. In Engeland waren ze natuurlijk met dit fenomeen al wel bekend. Vervolgens lopen we naar de uitzichtpunten waarbij 1 en 3 de besten zijn volgens ons. Bij het eerste punt zit je echt bovenop de waterval en zie je de stroomversnelling van dichtbij. Bij de tweede moet je een beetje om een hoekje kijken en bij de derde zie je alles tegelijk met de rivier hoe deze uitstroomt. Het zonnetje schijnt lekker en dat is prettig want vandaag is het fris. Petra had al gezegd dat het vandaag wellicht maar 25 graden zou worden. Als we weglopen bij het eerste uitzichtpunt zegt Raoul: “Volgens mij zag ik daar net een slangenhuid liggen.” Dus lopen we even terug en warempel ligt daar een slangenhuidje, omdat we dan nog dichtbij het Visitor Center zijn breng ik het daar. Ze vertellen dat het de huid van een waterslang is. Die op het land langs de stenen zijn huid afschuurt alsof hij een strakke kous uitdoet.

Terug bij de camper drinken we koffie en rijden we naar Vienna (safeway) waar we nog een hotdog maken en dan naar de Metro lopen. Deze keer stappen we niet uit bij Smithsonian maar bij Capitol East. Het is maar een klein stukje naar het Capitol. In het Visitor Center krijgen we een sticker op ons borst geplakt voor de 14:30 tour. Na een patriottistische film van een kleine 20 min waar de geschiedenis van USA en hoe Congres is opgebouwd uitgelegd wordt.

Daarna lopen we een hal in samen met 150 anderen om een tour te krijgen. De tour guide is een grappige man (homo?) die vertelt dat er vandaag zo’n 8.000 bezoekers zijn, “nee hoor u bent geen nummer”. Hij leidt ons naar de lift met wat grappen en grollen en met een headset kunnen we hem prima volgen zonder dat ihij hoeft te schreeuwen tegen de 30-40 mensen. We lopen de Rotunda (koepel) in en hij vertelt wat over de koepel, de afbeeldingen en beelden die er staan. Langs de wand van de Rotunda, waar we helaas niet helemaal langslopen maar op 1 plek blijven staan. Daar zijn verschillende grote schilderijen van belangrijke gebeurtenissen te zien.

Aankomst van Engelsen bij Jamestown, Declaration of Independence ondertekening en dat soort zaken. Daarvoor staan een heel stel van de beeldhouwwerken die de staten hebben geschonken. Welke personen waar in het gebouw stonden weet ik niet meer precies maar ik zie Lincoln, Reagan, ML King jr, Gen Jackson, Eisenhouwer en Rosa Parks als een van de weinige vrouwen die er staan. Daarnaast nog honderden andere beelden maar veel ervan hebben namen die ons niks zeggen of ik ben vergeten wie het allemaal zijn. Overigens staan er in het Visitor Center een paar Indianen die erg mooi zijn. Een vrouw die in een dans is, waar heel mooi de dynamiek van de dans in haar kleding te zien is. Op elk beeld staat de naam van de afgebeelde persoon en de staat die het gaf. Ook het beeld van de Koning van Hawaii zien we staan. Het grootste beeld is een replica van Freedom die op de punt van het dak staat. Na de tour gaan we nog een kaartje halen voor een kijkje op de publieke tribunes van het Huis van Afgevaardigden (meer dan 400 mensen). Als ik het goed heb onthouden zitten deze mensen 2 jaar en die van de Senaat 6 jaar. Voor beiden kunnen de leden wel elke keer opnieuw herkozen worden en dus uiteindelijk levenslang zitten. We zien een stukje discussie over het gebruik van tax payers money ten behoeve van de publicatie van een boek terwijl de gegevens van het onderzoek niet geverifieerd zijn of iets dergelijks… Enfin niet zo heel belangrijk maar de discussie tussen de twee mannen is best pittig. Na een tijdje hebben we het wel gezien, niet alles is goed verstaanbaar. We willen nog even naar de winkel maar die is net aan het sluiten want het is half vijf.

Aimée en ik gaan nog met de metro Silverline naar Tysons Corner een grote Mall die aan een nieuwe metro ligt. We nemen er wat bij de Starbucks en lopen een rondje door de grote Mall met veel duurdere winkels. Aimée koopt wat bij de Abercrombie en een klein cadeautje. Dan gaan we met de metro Silverline terug naar waar hij met de Orange kruist. Dan wachten op de Orange die niet lijkt te komen.

Uiteindelijk komt de trein sneller dan we verwachtten en kunnen we Jeroen en Raoul laten weten dat we eraan komen. Rond 21 uur zijn we eindelijk weer in de camper en rijden we in de drukte en donker naar de campground. We maken soep warm en eten nog wat zelfgemaakte zalmwraps. Ook vandaag kijken we TV,  America’s Got Talent. Echt na elk optreden wordt het weer onderbroken door reclame maar minder lang dan in NL. pas tegen 23 gaat het licht uit…

Morgen maar eens wat op internet gooien hoop ik.

Vanochtend maken we niet veel haast en toch willen we wel op tijd weg want naast de rit naar Williamsburg willen we ook nog Arlington National Cemetery bezoeken. We rijden om 9 uur weg van de camping en rijden dan lekker in de dagelijkse drukte (lees files) over een soort N65 / N44 inclusief verkeerslichten naar Arlington. We pakken dan al een stukje Washington Memorial Highway mee. Bij Arlington staan we op een P voor oversized vehicles, eigenlijk zijn we meer een bus maar met een beetje passen en meten passen we op drie plekken. We zijn vooral lang. Dan lopen we via het Welcome Center het ANC op. Wat je dan ziet is eigenlijk al om stil van te worden. Allemaal graven zoals op de begraafplaatsen in NL waar geallieerden liggen. Het zijn van die kleine witte zerken met namen, data, waar ze hebben gediend en in welke oorlog erop. En dan heuvels vol.

Uit WO I, WO II, Korea, Vietnam en nog andere slagen en oorlogen. Alleen militairen, mensen die als gevolg van speciale redenen zijn omgekomen en staatsmensen (presidenten) liggen hier begraven. Wij lopen eerst naar de graven van de Kennedy ’s; heel sober een groot vierkant van een grove steen met erin een paar strakke zwarte stenen met namen en data erop en een eeuwige vlam voor JFK zijn zoon en vrouw Jackie. Daarnaast even verderop zijn broer Robert die 5 jaar later omkwam en nog een Kennedy die al veel eerder leefde. Jammer dat er dan geen informatiebord is. Daarna lopen we door naar het Pan Am flight 103 memorial, waarvan wij dachten dat dat de vlucht is die op 11 sept in het Pentagon vloog. Dat is het vliegtuig met meer dan 200 mensen dat bij Lockerbie naar beneden is gehaald. Ook weer een sober monument van rode steen met in de voet alle namen.

Ondertussen zien we heel veel namen van onbekenden waarvan meer familieleden in een graf werden begraven. Deze graven hebben allerlei vormen en zijn niet eenvormig. Het ziet er meer uit als een ‘gewone’ begraafplaats. We lopen steeds tussen graven naar het graf van de onbekende soldaat, dat pas vrij laat gebouwd is. Daar is ook het wisselen van de wacht. De wacht wordt dag en nacht bewaakt door de Guard of Honor, een vrijwillige garde waar je niet zomaar inkomt en waarvoor het van onberispelijk gedrag moet zijn en blijven. Velen willen deze erebaan maar weinigen kunnen het gaan uitoefenen. Het is een hele voorstelling zonder nu oneerbiedig te willen zijn is het best een poppenkast. Toch is het ook wel indrukwekkend, die mannen nemen hun taak zeer serieus. Zij zitten ook in de militaire dienst en kunnen ook onder dit Memorial gaan vallen. Missing in action is een vreselijk einde. Enfin de mannen doen heel precies, minutieus het wisselen van de wacht, met spraak erbij en ook het publiek wordt gevraagd stil te zijn en te staan.

Na voor de tweede maal de wisseling te hebben gezien, komt er aan de andere zijde een stoet langs met ervoor leden van een militair kapel, een wagen met paarden en een kist erop met de vlag erover. Van ver maak ik een foto. Dan lopen we terug naar de auto en rijden we de camper de George Washington Memorial Parkway op. Een heel stel wat lagere viaducten zijn precies hoog genoeg dus kunnen we door. Onderweg zijn regelmatig aardige picknickplaatsen waar we graag lunchen aan het water. We rijden naar Mount Vernon, maar daar zie je niks van tenzij je entree betaald en daar hebben we nu geen tijd voor. Uiteindelijk gaan we rond 14 uur de 1 en later de 95 op richting Richmond en daarna de 64 naar Williamsburg waar we naar de KOA Colonial W gaan. Het ziet er netjes uit maar wat is het duur, $70 pér nacht vinden we wel veel. Er is een zwembad en goed internet, er kan dus geüpload worden.

Raoul gaat zwemmen, Aimée kan eindelijk filmpjes uploaden. Ik neem de Ipad mee naar het washok om onder de was alle dagen op het blog te zetten. Komt Jeroen langs… “heb jij wat in de kast achter de slide out?” Nou niet echt alleen mijn toilettas, hoezo?’’ Blijkt de slide out door onbekende oorzaak niet meer open te kunnen. Niet zo praktisch. Na het eten hebben Jeroen en Raoul samen de kast leeggemaakt; door een kiertje haalden ze alle spullen er stuk voor stuk uit. Ik hoef dus geen potjes crème enzovoorts te gaan kopen. We eten rond een uur of half negen Mexicaanse tortilla’s, het is buiten nog lekker.

Jeroen en ik zijn redelijk op tijd wakker, de kinderen willen nog niet zo erg. Ik zet vast ontbijt klaar zodat we buiten kunnen eten. Het is al heerlijk buiten en het zal rond de 30 graden worden, dat is voor hier heel mild want vaak gaat de temperatuur over de 40 in de zomer. Om 20 over 9 rijden we weg om eerst Jamestown Settlement te bezoeken; een nagebouwd dorp van Native Americans, het nagemaakte fort en de replica’s van de drie schepen die in 1607 hier na een reis van 6 maanden hun boeltje neerzetten en hier wilden koloniseren. In eerste instantie voor de Virginia Company die gewoon geld wilde verdienen. Enfin, de schepen die ze gebruikten waren niet groot omdat ze niet goed wisten hoe diep het water hier was en ze wilden het binnenland per rivier gaan verkennen. De Susan Constant was de grootste dan de Godspeed en de kleinste was de Discovery. Met 104 man kwamen ze hier aan en na een jaar waren er nog 40 over. Het klimaat van hitte en vocht was een van de boosdoeners: uitdroging. Toen ze aankwamen dachten ze dat ze wellicht net als in Oost-Europa via een rivier naar een binnenzee konden gaan en dan door naar de Grote Oceaan. Het land was iets breder dan ze dachten.

Uiteindelijk kwamen er steeds meer mensen en vanaf 1620 ook vrouwen. In de eerste vijftig jaar gaat het aantal inwoners uiteindelijk naar 60.000 mensen waarvan 6.000 slaven uit Afrika. Veel mensen en niet alleen slaven werkten toen op plantages. Na een aantal jaar eist Engeland de macht op en gaat men het land besturen net als in Engeland.

Wij maken nog een demonstratie mee van het afschieten van een artillerie kanon, niet een echt kanon maar een klein wapen dat alleen als verdediging diende. Een enorme knal was het resultaat. Het wapen was om de 20-30 seconde geladen en dat is vrij snel voor die tijd. De mensen die het bedienen en op de schepen weten allemaal waarover ze praten en ze vertellen veel verhalen, maar ze kunnen ook veel vragen beantwoorden over de geschiedenis van andere zaken die ermee te maken hebben. Daar heb je nog eens wat aan. Een van de mannen vertelt dat hij uit Nijmegen komt (zijn ouders) en spreekt zelfs nog een beetje Nederlands. Bij de oversteek zaten de schepen vooral vol met voorraad en zaken die ze in den vreemde nodig zouden kunnen hebben.

Na een rondje over de schepen en wat aardige gesprekken lopen we naar de replica van het fort. Het echte fort staat in Historic Jamestown. In dit fort staan een aantal huizen met houten balken en leem ertussen. Zo wordt het een soort vakwerkhuis maar dan met roodachtige kleur. Er zijn hier veel mensen in kledij van die tijd die een rol spelen. Ze vertellen hoe zaken gaan als het gaat om eten koken, medische zaken, militair en zo nog meer. Na een uitgebreid rondje lopen we terug naar de camper en maken we lunch.

Dan rijden we naar Colonial Williamsbrug waar we twee rondjes rijden omdat we geen parkeergelegenheid voor de camper zien aangegeven. De borden naar het Visitor Center staan vaak al zo dicht bij een kruising dat we niet meer kunnen voorsorteren. Uiteindelijk vinden we het Visitor Center en ook een ruime parkeerplaats. Met de shuttlebus gaan we het stadje in. We lopen van de ene naar de andere kant van het stadje dat eind 18e eeuw de hoofdstad was van Virginia. We kopen geen kaartje van 44$/pp en kunnen daardoor niet alle huizen in. Toch is de sfeer buiten erg leuk. Er zijn redelijk wat acteurs die kleding dragen uit de 18e eeuw en wat acteren, met kinderen spelen of in een winkel spullen verkopen tegen prijzen van de 21e eeuw. Een heel aardige indruk van hoe het stadje geweest kan zijn. Omdat het de hoofdstad van VA was kwamen ook belangrijke mensen als Thomas Jefferson, James Monroe en George Washington in de kerk waar ze een eigen bankje hadden. Na een rondje gaan we met de bus terug naar de camper. Vervolgens gaan we een boodschap doen omdat we morgen snel op pad willen om Mike Dunn te ontmoeten bij Pettigrew State Park. Dan tanken we en bij de camping dumpen we ons afvalwater. We komen heel veel eettentjes en hotels tegen maar moeten even zoeken naar een supermarkt. Na al deze plichtplegingen zijn we rond half 5 op de camping, de kinderen gaan zwemmen en komen geld halen voor een ijsje. Wij relaxen even voor de camper en ik werk mijn achterstand van 10 dagen bij mijn ‘Picture a day challenge’ weg.

Straks eten we een pasta met kip en courget en een frissen meloen erbij.

Deze ochtend gaan we vroeg op pad, om 8 uur starten we de camper om te vertrekken. We willen rond de middag bij Pettigrew SP zijn om wellicht nog een iets drogere middag te hebben als we met Mike Dunn op pad gaan. De weersvoorspelling voor vandaag en morgen zijn vrij slecht, 80% kans op regen en dan ook echt regen. We moeten ongeveer 130 miles rijden en dat kost ons met de stops erbij iets mee dan 3 uur. We rijden redelijk wat Highway, maar ook tweebaanswegen met stoplichten in de dorpen.

Onderweg zien we een aangereden dode white tail deer, deze dieren doen het zo goed dat ze vaak in botsing komen met de mens, ook letterlijk. Het is best druk op de weg van mensen die een weekeinde naar de kust gaan. Zouden ze de weersvoorspelling niet gezien hebben? Het is nog lang droog als we rijden en als het gaat regenen is het zachtjes dus we hebben goede moed voor de middag.

Bij Pettigrew SP mogen we zelf kijken waar we gaan staan al hebben we een plekje gereserveerd. We zijn de enige gasten, behalve Mike en Melissa die eten lunch in Creswel en arriveren als wij onze lunch nog op moeten eten. Wij maken voor lunch een pizza uit de oven. Mike en Melissa nemen beide twee voor ons mee en we gaan op pad richting Pungo Lake aan de andere kant van Phelps Lake. Daar zitten veel beren en ook bobcats (zijn dat nu wilde katten of toch iets anders?). Onderweg praten we over wat er te zien is, wat Mike hier al gezien heeft, politiek en milieu.
Het is een stukje rijden en veel over modder/ leemachtige wegen die al lekker nat zijn. Als we bij de laan uitkomen waar de weg ophoudt stappen we uit om een stuk te lopen. Het gaat dan harder regenen. We zijn ingepakt in regenjasjes, lange broeken en wandelschoenen. De ondergrond is soort van leemachtig spul dat glijdt en waar je soms in wegzakt met je schoenen. We lopen en zien onderweg redelijk wat oudere berenpoep, ze zijn er dus. Als we ongeveer 2km gelopen hebben zien Raoul en Mike ineens iets oversteken… een bobcat?

Nee het is een heel jong beertje dat naar de andere kant van de weg rent. Het is ongeveer 100 m voor ons dus we lopen snel even verder om dichterbij te kijken met oog op de beide zijden, want er moet ergens een moeder beer zijn. Het kleine beertje is bij een veld en loopt langs de andere kant van de sloot, ze klimt in een boom, gaat weer naar beneden en gaat dan naar de hoek van het veld waar ze ons bekijkt. Helaas kan ik haar niet snel genoeg scherp krijgen met de camera, want ze rent dan weer terug en gaat een andere boom in. Ondertussen zien we nergens een moederbeer, dat is vreemd. Dan klimt het beertje weer de boom uit en rent het bos uit aan de andere kant van de weg. Is de moeder daar dan? Het is echt raar een jonge beer die heen en weer rent en er is geen moeder te bekennen. We lopen nog een stuk het natte bos maar zien niks en bovendien gaat het steeds harder regenen. Bedenkend wat het kan zijn lopen we langzaam terug naar de auto’s en het regent nu echt pijpenstelen iedereen is tot op zijn huid nat. Je kunt zien dat het Mike erg bezighoudt, waarom zijn er geen beren, wat doet een jong beertje, dat echt jong is, zonder zijn moeder en waar komt zijn verwarde gedrag vandaan?? Als we instappen, blijkt het nog harder te kunnen regenen. In de auto rijden we een stukje terug terwijl we bijna niks zien en dan zie ik vlak voor de auto iets kruipen zo groot als een egel, wat het is kan ik niet zien. Dan ziet Raoul dat het een schildpad is en Mike springt uit de auto om hem te pakken. Het is een box turtle, een schildpad die zijn poten en kop kan intrekken en de openingen kan afsluiten. Hij is twaalf jaar oud, leuk om een beest te zien.

Dan rijden we verder… de wegen zijn nu nog slechter geworden en Melissa glijdt soms lekker heen en weer. Gelukkig blijken de ergste gaten waarvan Mike weet mee te vallen of herstelt te zijn. Langzaam wordt het toch (bijna) droog, al zien we weinig dieren behalve wat kikkers en padden die over de weg springen. Mike probeert ze steeds te ontwijken. We rijden naar een ander meertje waar we bij een plankier gaan kijken. Als we een zijweg voorbij rijden remt hij steeds om te zien of er iets op de weg te zien is. En op een van de zijwegen naar het meertje zien we een stel wilde kalkoenen met jongen en ook op de weg verderop staan een paar kalkoenen. Ze kunnen best hard rennen, tot ze opstijgen om naar de andere kant van het kanaal te gaan. Mike vertelt ook over de Zwarte Gier die veel agressiever is dan de Turkey Vulture. Het is een mooie vogel en zeker als ze hun vleugels spreiden om te drogen en je de witte punten aan de veren ziet. Dan zien we ineens een Amerikaanse ijsvogel, die is minder blauw dan de Europese maar wel groter.

Het blijken er 4 te zijn, waarschijnlijk jongen bij hun moeder. Normaal blijven ze niet zo goed zitten, maar deze moeder blijft keurig zitten. Ik krijg mooie kansen om foto’s te maken maar die staan nog op mijn kaartje en ik heb geen puf om ze te uploaden en erbij te zetten. Als je Amerikaanse Kingfisher opzoekt zal je vast afbeeldingen vinden. Nadat we ze een paar keer goed hebben bekeken, rijden wij verder en moeder ijsvogel vliegt terug naar haar kroost in haar territorium.

Voor we aankomen bij ons eindpunt zien we met verrekijkers nog een beer die midden op een pad pakweg 500m verderop staat. We rijden door en hopen dat hij het pad volgt en als we straks erlangs komen hij dichterbij is… Dan parkeren we de auto en gaan we een klein stukje lopen, het is droog. Bij het wandelingetje over het plankier krijgen we veel uitgelegd over de planten en welke eetbaar zijn(smakelijk is anders; bitter) en welke voor wat gebruikt worden (wax plant kaarsen). Bij het einde van de plankier zien we het water van het derde meertje. De bodem is zanderig en ondanks dat we geen zwemkleding en handdoek bij ons hebben lijkt het me fijn om er te gaan zwemmen. Het ziet er aantrekkelijk uit. Echter onze kleding is nog best nat dus dat uitdoen en dan later weer aandoen is absoluut niet aantrekkelijk. We keren ons om nadat we van het uitzicht hebben genoten. Onderweg terug krijgen we de opdracht (for extra points) om tree frogs te zoeken, groene kikkers met op hun flanken een geelwitte streep. Het lukt niet… We vinden wel een rups die op een vogelpoep lijkt, welke vlinder het is weet ik niet meer. Er komt ook zoveel op ons af. Dan vertrekken we om terug te rijden, de beer op het pad is weg, de kalkoenen met jongen zijn er nog wel, we zien nog wel een bald eagle. Wel grappig dat als Mike iets ziet hij dan ineens remt… Melissa moet dus steeds goed oppassen. Als we een keer een sticker tegenkomen met “this vehicle stops frequently” dan sturen we die op naar Mike. :)
We komen tegen half 7 terug en spreken af dat we om kwart over 7 klaar staan om naar Creswell te rijden en daar bij Miss Sharon in Main Street Eatery te eten. Je moet je voorstellen; een onooglijk zuidelijk dorp met veel leegstand en veel armoedige dan wel vervallen huizen en dan één keurig restaurantje met een echt NC kaart. Er staan Scalops, andere schaaldieren en krab op de kaart, Pork BBQ(Jeroen), Shrimp and Grits (Vivianne) en de kinderen durven het aan om een burger te nemen.

Als we wachten geef ik hen de hagelslag en stroopwafels en zeg ik dat ze samen moeten delen. Dat blijkt dan minder lastig dan ik dacht. Het maal smaakt ons prima en het is niet duur, zeker als je ziet dat het er zo netjes uitziet. Heel grappig is dat je dat in dit dorp niet verwacht. Het is echt een aanrader als je in deze uithoek zit, ook voor ontbijt of lunch. Met nog een toetje Merengue Lemon pie en chocolat voor de kinderen en dan zitten we echt vol en gaan we tegen half 10 naar de camping. Ook op de terugweg remt Mike ineens hard als een kikker overspringt of als er een grote mot tegen de auto dreigt te vliegen. Bij de campingingang is er ineens een grote mot vlak voor de ingang en Mike stopt om de auto uit te springen en hem in het licht van de auto te vangen. Het is een grote vlinder met gevederde voelsprieten en geelgroenige vleugels met ogen erop.

Heel mooi. De vlinder blijft steeds bij ons in het licht en kruipt op Mike’s gezicht en kriebelt hem enorm. We stappen in en proberen zo goed mogelijk om de vlinder heen te sturen die het licht steeds opzoekt. We spreken af om 8:15 in de morgen. In mij blijft het kleine beertje rondspoken. Wat zou er aan de hand zijn?

Op tijd stappen we ons bed uit en ontbijten we, dan gaan we, nadat Jeroen al was geweest, allemaal even in de douche, mmh dat is lekker. Het is behoorlijk plak weer, het regent niet maar het is heel vochtig. Gelukkig is het niet te warm, maar zweten doe je snel. Als Mike en Melissa bij ons komen, zijn we zo goed als klaar (nog even schoenen aandoen). Voor we vertrekken moet ik hem wat van het hart over het kleine beertje dat we gisteren zagen. Hij vond het zo vreemd dat hij contact heeft gezocht met een van zijn bekenden in de omgeving. En hij kreeg al snel een antwoord. De plek waar we waren en waar deze beren veel komen ligt op het punt van het beschermde gebied en alles eromheen is privé agrarisch gebied. Je moet je een vierkant van beschermd gebied voorstellen in agrarisch privé land en we stonden op een hoekje van de bescherming, dus op de grens. Die beren gaan makkelijk het privé gebied in omdat er mais staat, hun favoriete voedsel. De boeren zijn daar niet blij mee, zij ondervinden schade, als je kijkt wat ze eten op het totale oppervlak valt het wel mee. Maar ja dat zien zij anders. Ze hebben vervolgens iemand (of meer man) uit Virginia ingehuurd met honden en met deze honden de beren uit het gebied gejaagd… Die waren daarna natuurlijk sitting duck. Vervolgens zijn er toen op het privé land 14 beren doodgeschoten in de afgelopen weken. Er zijn 4 beren gemeld, dat ze zijn geschoten, de rest is meegenomen over de grens. Het trieste is dat er een grote kans is dat de beren in deze tijd van het jaar jongen hebben…. De kleine die wij zagen is dus wellicht een weesbeertje. Dat verklaart wel zijn gedrag van verwardheid. We hopen maar dat hij het redt!!! Het verklaart ook waarom er zo weinig beren te zien waren, die zitten nu niet meer aan die kant, zo slim zijn ze wel. De poep die er lag was ook allemaal wat oudere poep en weinig verse. Alles is verklaard met dit verhaal, maar leuk is anders. Zelfs Miss Sharon merkte aan Mike (ze ontbeten daar) dat hij in mineur was; “what is the matter you are so quiet today!?

Ondanks dit trieste begin gaan we met goede moed op pad naar Aligator River. Ook daar zitten veel beren en Mike heeft er al veel gezien daar, soms 18 op een dag. Het is een stukje rijden en het laatste stuk is over gravel, niet zo slecht als gisteren maar drukker en toegankelijker en omdat mensen weten dat er beren zitten. Eerst zien we veel, grote en verse berenpoep en dat is een goed voorteken. Eerst zien we niks dan beweegt er een grote vogel, dat blijkt een Barred Owl te zijn, ze is te ver weg om d’r echt te zien en even later gaat ze het bos in. Wij rijden het pad op tot het einde en draaien daar om, nog geen beren. Op de plek waar veel berenpoep is blijven we dan even staan. Het duurt even maar dan zien we een beer opstaan op zijn achterpoten in de sojabonen tegen de bosrand. Als hij op vier poten loopt zien we hem niet of nauwelijks. Als hij ( blijkt een zij te zijn) weer gaat staan is hij al een stuk verder gelopen door het veld en is op weg naar de maïs. Voordat ze(!) daar is moet ze een kanaaltje oversteken. Wij gaan precies zo staan dat we recht op het kanaal kijken. We zien de beer het water in gaan en een paar slagen zwemmen en dan …hop hop een klein beertje erachter ook het water ingaan en overzwemmen. Dan moeten ze nog een veld door om bij de mais te komen. Voor het zover is staat mams ineens steeds op dezelfde plek op en kijkt in net rond en lijkt het of ze haar bek beweegt. We kunnen dit zien door de telescoop van Mike. Het lijkt erop dat deze beer haar jong kwijt geraakt is in de sojabonen… Dat is niet leuk. Verderop zien we nog twee andere beren zich verplaatsen in het veld. Hoe het afloopt met de kleine en haar mamma weten we niet.

Wij gaan dan verder naar nog een ander stuk boswaar waar zowel beren als veel andere dieren zitten. Ook deze wegen zijn prima gravel. En ineens vliegt er een grote uil (bosuil) op van een tak en gaat een stukje verderop zitten, als we naar rupsen aan het zoeken zijn laat vanuit de auto de uil zich goed zien en vliegt dan weer op. Dan gaat hij of zij verderop weer zitten en zet zichzelf heel mooi op de foto. Ze poseert geweldig. Wij rijden weer verder tot we kei hard remmen voor een overstekende slang. Gelukkig rijden we niet hard. Het was een donker kleurige slang en verder komt ook Mike niet. Aan het einde van de weg stoppen we om een kleine wandeling te maken.. Voor we aan wandelen toekomen, komen we het eerste half uur niet verder dan de parkeerplaats want er zitten veel libellen en ja hoor eindelijk tree frogs.

Aan de kant van de weg in het groen. Ze zijn echt heel leuk en behalve volwassen exemplaren zitten er ook een paar hele kleine. Lastig is dat ik van veel geen Amerikaanse namen weet en al die namen onthouden is ook niet gemakkelijk. Er zitten twee verschillende libellen die eenzelfde blauwe dauw kleur hebben als de gewone oeverlibel in Nederland en een soort van rode heidelibel maar dan wat groter. Erg leuk om ook de kleine beestjes te bekijken. We zien nog wat vleugels van een grote nachtvlinder die we gisteravond bij terugkomst zagen. Het lijf is opgegeten door een beest.

Als we terug rijden komen we weer een uil (barred owl) tegen, is het misschien dezelfde? En dan een stukje verder als we bijna bij de weg zijn ziet Melissa een enorme schildpad. Grappig is dat Mike en ik, in de auto ervoor. wel iets zagen en ook een tweede keer keken maar ik dacht ‘nee zo groot dat is vast niks..’ dat was het dus wel. Dit was een heel grote snapping turtle die heel snel en fel kan bijten. Echt een enorm oerbeest. Super dat we die ook nog tegenkwamen en van heel dichtbij hebben bekeken.

Mike en Melissa brengen ons weer keurig thuis bij de camper. Wij nemen afscheid en maken lunch, zij staan nog even met de Ranger daar te praten en gaan dan ook weg. Wij hebben dan nog een lange rit voor de boeg. Even voor één vertrekken we en met een paar korte stops rijden we naar Huntington Beach SP. Sommige stukken zijn aardig om te rijden andere heel saai. Het was een lange rit, misschien wel iets te lang en we zijn moe. We eten kaasmacaroni met wat komkommer aan de tafel buiten maar we worden buiten bijna opgegeten door de muggen. Dus eten we de laatste happen binnen. Bij aankomst zag ik al wel de mooie Causeway waar Mike van vertelde. Ik zag zelfs al een roze lepelaar! Morgen ga ik kijken.

Vannacht gaat het flink onweren en blijft het hard regenen en mijn uitstapje naar de Causeway voor vogels en gators valt dan ook in het water. Rond half 8 beginnen we wakker te worden en pas om half 9 gaan we langzaam aan het ontbijt. Ondertussen heb ik mijn blog bijgeschreven. Ik denk dat we vandaag toch naar Charleston rijden. Met regen is er op het strand ook weinig te beleven en vogels zijn er ook niet met deze regen. Wel heel jammer want ik had graag naar de Painted Bunting gaan kijken. We besluiten om naar Charleston te gaan zonder haast te maken, dat kan nu ook al niet meer. Pas kwart over 10 vertrekken we van de camping, het regent nog steeds pijpenstelen en de lucht is effen grijs. Wellicht is het 140 km verderop beter weer, in Nederland heb je dat ook wel eens.

Het eerste stuk tot Georgetown is het echt slecht weer en soms zie je bijna niks meer. Daarna lijkt het wat lichter te worden en uiteindelijk wordt het ook droog. Het is ruim 2 uur rijden naar Mnt Pleasant een stadje voor Charleston en daar zien we ineens links de KOA waar we even willen gaan kijken en een winkelcentrum met Walmart (Raoul heeft wat slippers nodig). Na de boodschappen lunchen we een wrap en burger bij de Mac Donalds voor de wifi. Daarna rijden we naar de KOA. Na ons laatste avontuur bij KOA willen we eerst zien hoe de plekken zijn, want veel betalen en dan scheve plekken is niet zo grappig. Hier krijgen we een lijstje van nummers mee die beschikbaar zijn en we nemen een plek dat een beetje uitzicht heeft op het water.

We installeren ons niet maar rijden gelijk door naar Boone Plantation dus moeten we de jongen die met zijn golfkarretje ons naar de plek wil brengen teleurstellen… Haha het is dan al half drie dus willen we nog wat doen, dan moeten we het nu doen.

Bij aankomst rijd je eerst langs een ‘tolhuisje’ waar je de entree betaald en met de ANWB pas krijgen we toch $2 p.p. korting op $20 voor een kaartje. Dan rijd je naar de plantage zelf, je rijdt over de laan met Life Oaks. De weg is nat leemachtig zand en is niet echt super met de camper maar langzaam komen we er wel. Eerst maken we een tour door het huis, waar je helemaal niks mag fotograferen omdat het huis in particuliere handen is en ook de spullen die erin staan. Jammer want het is leuk ingericht. Het huis staat op de plek waar eerder twee andere veel kleinere huizen stonden. Inde 18e eeuw had het huis rond de 320 slaven en er werd veel indigo verbouwd. Later ging men over op katoen en werden er stenen gemaakt met de modder die in de buurt te vinden was. Veel huizen en kerken zijn deels of geheel uit Boone stenen opgebouwd. Nog later is de plantage overgegaan op het kweken van pecannotenbomen. Ze is/ was de grootste pecannoten producent in US of zelfs de wereld maar dat laatste trek ik een beetje in twijfel. Ach groot dat wel.

Na een rondleiding in het huis 3 gaan we naar de kleine huisjes van de negers. Daar wordt verteld dat er heel veel negers uit Afrika vertrokken maar slechts weinig aankwamen en bij aankomst werden hele families uit elkaar gehaald omdat een neger als ding werd behandeld net als een koe of schaap. Voor ze het land in mochten gingen ze op James Island vlakbij Charleston in quarantaine. Daarna werden ze verkocht. Halverwege de 18e eeuw was een goede meisjesslaaf rond de $950 waard, een equivalent van $30.00; dat laat je ook niet zomaar ontsnappen. Bij Boone hadden ze het geluk dat de slaven die bij en rond het huis werkten huisjes bij het landgoed mochten maken van stenen die waren afgekeurd, deze moesten ze uiteraard wel kopen door zelf iets te verkopen dat ze hadden gemaakt of verdiend nadat hun eigen werk af was. Het was een heel zwaar leven en de verteller is niet zachtzinnig over hoe het eraan toe ging. Hij vertelt duidelijk dat het systeem niet deugde, maar ook dat er tussen verschillende bazen verschil zat.

Na nog een rondje over de oprijlaan van Live oaks gaan we even in de vlindertuin kijken en lopen we tegen half zes terug naar de auto. Helaas worden er vandaag geen tours over de plantage zelf georganiseerd omdat het te drassig is op het land na twee weken regen. We rijden terug ook over de mooie oprijlaan en zo kan ik nog wat foto’s maken.  Dan is het nog 10 minuten terugrijden naar de camping en installeren we ons. De kinderen gaan even zwemmen en wij zetten de BBQ spullen klaar. Ik schrijf wat en Jeroen leest nog wat.

We eten ribs en hamburgers, wat salade, potatoesalad en toe meloen. Raoul en Aimée roosteren nog wat marshmallows. We lopen met zijn twee nog een rondje over deze nette KOA die redelijk vlakke plekken heeft, maar ja we zitten hier bijna aan de kust dus veel hoogteverschil is er ook niet. De kinderen wassen af met de televisie erbij aan. Dan is het inmiddels tegen half tien en zet ik weer foto’s over van kaartjes naar de computer. Ik probeer wat bij de verslagen te zetten maar het internet werkt minder goed dan ik hoopte. Tegen tien uur gaan de lichtjes uit.

Zo, geen haast vanochtend dus tegen 8 uur ga ik douchen en daarna zetten we de ontbijtboel buiten klaar. Raoul en Aimée zijn minder actief en nog wat slaperig. Het is deze ochtend dus droog al is het wel erg vochtig en bewolkt buiten. Als we op pad gaan richting Sullivans Island / Mount Pleasant om bij de terugkomst van vissersboten te kijken is het rond half 10. Op ons gemak rijden we naar Shrimp Boat Lane, een plek waar, de naam zegt het al, garnalenboten aankomen en hun waar lossen. Zowel voor directe verkoop als aan ondernemers. Er is een boardwalk gemaakt waarop je een eindje over de moerasachtige vegetatie kan lopen. Onder ons zien we steeds vele krabbetjes wegschieten. Er zijn verschillende soorten: een soort met roodachtig schild, een soort met aan een kant een grote schaar en een zwarte soort. We lopen naar het einde waar we een garnalenboot van ongeveer een meter of 10 naar binnen zien lopen met achter zich een heel stel meeuwen en een enkele bruine pelikaan. We zien geen dolfijnen helaas. Het is heerlijk relaxed daar een prima plek om ‘s morgens even wakker te worden. Na een half uurtje lopen we terug.

We rijden dan verder naar Patriot Point, dat kost ongeveer 6 minuten. Daar geparkeerd, koffie gedronken en een boterham gesmeerd, daarna gaan we kijken op de USS Yorktown, een aircraft carrier die van 1943 tot 1976 dienst heeft gedaan voor het Amerikaanse leger. Het is een gigantisch ding en we mogen op allerlei plekken kijken via verschillende tours die op verschillende plekken van het schip komen. We zien hoe de 3.500 koppige bemanning leefde, at en sliep, de motoren, de air traffic control, de besturing van het schip zelf en de machines.

Dan komen we op het vliegdek waar allerlei vliegtuigen staan die allemaal voor de US Navy hebben gevlogen. Er staan vliegtuigen die tot en met WO II dienst deden en ook die kort geleden nog vlogen. Best indrukwekkend, de grootte van het schip en wat er allemaal te zien is. Na deze lange tour bezoeken we kort de US Lagerty een onderzeeër die in de koude oorlog rondgevaren heeft. De ruimtes hier aan boord zijn helemaal benauwd klein en de bemanning had zijn slaapplaats grotendeels bij de torpedo’s. Konden ze gelijk wat onderhoud doen.

De Destroyer die er ook nog ligt slaan we over, we hebben genoeg gezien en veel over vaderlands liefde mogen aanschouwen. Overal namen en lijsten wie op welk schip en wanneer een vijand neerhaalde, wie er overleefde en wie niet, wie een medal of honor kreeg en wie hoeveel Japanners uit de lucht schoot. Overal komt de heraldiek van de marine naar boven. In Amerika is vaderlandsliefde en trots zijn op dat je in Vietnam of in andere oorlog hebt gevochten geen vies woord. Men is trots op zijn helden die hebben geholpen om USA vrij te houden en de wereld hebben geholpen aan vrede. Zo is het globaal als het wordt gezien. Ik vind het wel bijzonder dat men dat ook achter op zijn auto plakt en de mensen die nog in het leger zitten, kunnen gratig dit museum in, wij betalen $20! Het was bijzonder om te bekijken maar tegen vier uur gaan we terug en relaxen we wat bij de camper. Raoul wil gaan zwemmen maar het zwembad is dicht, dus gaat hij met zijn zus naar de recreatie room om te internetten.

Straks gaat de BBQ weer aan het is droog hoewel het op de Yorktown ook even regende. Met een stukje zalm en lapjes vlees op de BBQ gecombineerd met salade en potatoessalad en wat sausjes hebben we een goed maaltijdje. Na het eten roosteren de kinderen nog marshmallows. Bij het meertje aan de camping vliegen veel libellen rond, en in het water zitten wat schildpadjes, die zich steeds even laten zien met hun kop boven water. Het lijken net stukjes hout, maar omdat ze zich steeds verplaatsen en dan weer boven en dan weer onder water zijn zie je dat het schildpadjes zijn. Als het gaat schemeren, komen er hele grote libellen tevoorschijn die rond de bomen hun maak opzoeken. Ook komen de vleermuizen tevoorschijn. In de camper staat rond deze tijd altijd de airco even te draaien om het een beetje koel te maken voor het slapen gaan. Tegen 22 zetten we het herrie ding uit en hebben we een rustige nacht.

Vanochtend doen we helemaal niks; een beetje ontbijten, even douchen, wat internetten, boekje lezen en Whatsappen met bekenden. Tegen 11 uur nemen we een bak koffie en langzaam gaan we opruimen. Even voor 12 uur rijden we de camping af om bij Lockwood Dr / Fishburne st te parkeren. Met de camper de stad in is niet zo’n geweldig idee met die toch wat smallere straten en lage bomen langs de kant. We zouden ook bij Patriot Point kunnen parkeren en met de Watertaxi gaan maar we willen eigenlijk in de stad eten en dan missen we vast de laatste boot die al om 7 uur gaat. In het weekeinde gaan ze wel later. Dus op naar de parkeergelegenheid waar ook een gratis shuttlebus naar het centrum langskomt. We parkeren uiteindelijk vlakbij het sportcentrum, naast het politiebureau, en we kunnen er staan omdat er geen wedstrijd is. Ook met een auto kun je hier makkelijk terecht. Enfin we zoeken de bushalte op, maar dat lijkt makkelijker dan het is. Er komen verschillende lijnen langs maar niet allemaal zijn ze gratis en niet allemaal stoppen ze officieel hier. We moeten lijn 213 hebben blijkt later. De eerste bus die stopt is een betaalde shuttle en zij zegt dat we (er staan inmiddels nog 5 mensen) gewoon moeten zwaaien (even wuiven) dan stopt de bus wel. Het duurt nog best wel lang en het is echt warm; tja 13 uur.

Enfin de soort van cable car/ trolley maar dan op diesel komt na pakweg 15-20 min langs en neemt ons mee de stad in. Eerst rijden we door een wat armoediger deel van Charleston met kleine woningen en weinig ruimte eromheen. Het ziet er een beetje uit als huizen op een kazerne, met gras ertussen en wat waslijnen, 2 blokken huizen en dan weer zijstraat en dat een paar straatjes lang. Verder ook nog oudere vervallen houten huizen. Dus niet alles is goud wat er blinkt hier.

We worden afgezet bij het Visitor Center en dan zoeken we de groene bus 211 om naar Market Street te komen. We kunnen ook lopen maar het is warm en we lopen al genoeg vandaag. Met de tweede trolley komen we door het winkeldeel van Charleston met redelijk wat winkels. Als we bij Market Street uitstappen lopen we bijna gelijk City Market in. Dit is de vroegere markthallen waar allerlei waar dagelijks werd verkocht. Nu zitten we vooral allerlei met entrepreneurs met snuisterijen, toeristenspullen, leuke en suffe souvenirs en ook de mandjes waar ik graag een van mee wil nemen naar huis. Deze sweet grass baskets worden van gras en riet gemaakt. Als ik een mandje omdraai dat een mooie vorm heeft, schrik ik me een ongeluk het kost $295. Tja dan kan het vast veel tijd kosten en de bewerking van het gras veel moeite maar dat wordt me te gek voor een broodmandje. Aimée vindt er wel een nieuw hoesje voor haar telefoon voor een schappelijke prijs. Jeroen kijkt naar een portemonnee en Raoul zoekt iets leuks uit voor Nanne.

Er zijn standjes met sjaaltjes en kleding, zeep of zeezout met een geurtje, eten, limonade, schilderijen, sieraden, houten voorwerpen van cipressenhout etc etc. Een levendige markt die overdekt is en een deel zelfs met airco, het is dan ineens heel warm buiten pfff. We lopen daarna via E-Bay st naar Batterypark, langs de Rainbow Row (huizen die naast elkaar verschillende kleuren hebben. In dit deel zijn voornamelijk privéhuizen en geen winkels te vinden).

Als we bij Battery park aankomen nemen we even een pauze want het is echt warm rond 31C. De huizen aan dit park zijn enorm en vele zijn historisch. De meeste huizen hebben ondanks grote verschillen ook overeenkomsten: aan de zuidzijde is op elke verdieping een soort veranda gemaakt met daaraan alle kamers van de huizen. De huizen zijn dan ook niet breed maar vooral lang zodat elke kamer via de veranda de wind van zee binnenkrijgt. Een goed idee in dit klimaat als je nog geen airco hebt. De pilaren van de veranda’s zijn veelal met Griekse invloeden. Via een straat (Church st) met echte klinkers lopen we weer naar Meeting st. Aan deze straat veel statige huizen met een typische bouw. Het is echt heel warm, dat hebben we nog niet veel gehad. Via Meeting Street komen we weer in het centrum bij market st. we nemen een ijsje bij een ijssalon waar je aan een bol (geen bolletje) echt wel genoeg hebt. Ze hebben mega veel smaken en ik proef nog even sea salt en caramel maar kies toch voor butter pecan. Aimée neemt peach yoghurt, Raoul old fashioned vanilla en Jeroen een cappucino chocolat chippy. We nemen ons gemak met het ijsje en denken even hoe we het verder gaan doen. Het is pas half vier en om ons nu nog te vermaken tot half zes om te gaan eten in de stad zien we niet zo zitten. We lopen nog een stukje door de Market City Street waar ik een paar oorbellen koop met een replica van de vorm van een magnolia die bij een huis in Charleston in een hek zijn te vinden. Bij een heel stel huizen zijn hekken te vinden met gietijzeren versieringen die een specifieke vorm hebben: een bloem, een boom, of een fantasievorm en dus een magnolia.

We besluiten richting de winkelstraat te lopen bij King st. en lopen wat winkels in. Dan nemen we toch maar de bus/ tram/ trolley naar de parking. Die doet er heel lang over omdat er een kapotte bus een baan blokkeert en het is net spitstijd de stad uit. Met de camper rijden we de weg terug en we stoppen bij de LongHorn Steakhouse om wat te eten, het ziet er netjes uit en veel mensen zijn netter aangekleed dan wij. Paul is onze waiter vanavond en brengt al snel onze bottomless drinks. Dat betekent dat als ie leeg is je gewoon een nieuwe krijgt. Enfin ik krijg niet eens de eerste leeg… We met zijn drieën salade en alle vier wat frietjes erbij. De sla komt als eerste en het lijkt erop dat we die eerst moeten eten. Dan doen we dat maar. Daarna komt al snel het hoofdgerecht: Raoul heeft ribs die super gaar zijn, Jeroen een filet van 6oz., Aimée een sirloin en ik een combi van garnalen en sirloin. Het smaakt allemaal prima en met een uur hebben we gegeten en gedronken. Dan rijden we terug naar de camper waar de kinderen nog even gaan internetten in de Recreatie Room.

Jeroen en ik gaan nog even door de douche om op te frissen. Tegen 10 uur zijn we allemaal weer in de camper en gaat het licht en de airco uit. Halverwege de nacht worden we echter wakker van de warmte en gooien we toch nog een tijdje de airco aan ondanks de herrie, na een tijdje doen we het weer uit en de ramen open. Het is nu echt zomer zeg maar.

Even na 7 uur ga ik naar de douche om even op te frissen. Nadien gaat Jeroen en ondertussen zet ik wat spullen klaar voor het ontbijt. De kinderen worden langzaam een beetje wakker. Jeroen neemt een muffin en een boterham, de kinderen warmen hun pancakes van gisteren op en ik heb mijn gebruikelijke yoghurt, perzik en muesli en nog een muffin. Tegen negen uur zijn we klaar en tanken we de propaangastank vol. Vlakbij de camping doen we ook nog wat boodschappen waar we goed bedenken dat we nog maar een paar dagen met de camper rijden en we tanken benzine. Na tien uur draaien we de weg op naar Savannah. Het is een klein 200 km rijden over wegen met stoplichten maar ook Interstates waar je 70mi/h mag. We rijden dan meestal rond de 55-65, waarbij boven de 60 de camper meer herrie gaat maken door het windgeruis.

Rond een uur of half een zijn we bij Savannah en gaan we na de enorme brug de stad in. We stoppen even om te kijken waar we heen moeten. Een meneer van een van de trolleymaatschappijen wijst ons dan de weg naar de Visitor Center waar we ook een RV goed kunnen parkeren. Dat is prettig voor $1 per uur en het eerste uur gratis zetten we het bakbeest daar neer. Ik ga eens even informeren wat er allemaal kan. Het fietsen wordt een lastig verhaal, ze hebben om half een, een tour en om zes uur. De eerste is al weg en de tweede is erg laat als je daarna nog een camping moet zoeken. We besluiten met een oude open trolley de stad te doorkruisen dan hoor je ook nog eens wat. Na een boterham en wat drinken in een steeds warmer wordende camper lopen we naar de trolleys. We kiezen de Oglethorpe Trolley voor $17 pp. Daarvoor kunnen we 90 min met een tour mee en daarna de trolley gebruiken als een hop on hop off. We krijgen veel uitleg bij de huizen en de pleinen. “look to your left and you see… And look a little more on your left and there is .. To the right the … Church is the firts one of it’s kind in the US etc etc” Robin vertrekt erg veel en sommige dingen blijven hangen maar er is zoveel achter elkaar dat je ook veel vergeet. De stad (grote katoen exporteur) had van oorsprong 24 pleinen met groen, daarvan zijn er nog 22 over. In het historische deel zijn de meeste pleinen omgeven door particuliere huizen en sommige ervan kun je bezoeken. Elk plein heeft een net wat andere opzet hoewel er veel omgeven zijn door de Life Oak waar vaak Spanish moss in hangt. Elk van de pleinen heeft een naam van een bekende die iets voor de stad of het land gedaan heeft en er staat vaak een standbeeld, maar dan weer van iemand anders dan de naam van het plein. Bijvoorbeeld op het Washingtonplein staat niet het standbeeld van Washington.

Na de tour stappen we uit bij City Market dat grenst aan het nieuwste plein. Dit plein is lang geleden verdwenen door een parkeergarage maar inmiddels hebben ze er weer een modern plein van gemaakt met leuke waterfonteinen waar je lekker nat kunt worden. Met een temperatuur van pakweg 32C is dat niet erg. Daarna lopen we naar de Riverfront waar de katoenpakhuizen aan de rivier nu winkels en restaurants zijn. Een toeristische plek maar het ziet er wel leuk uit met die oude pakhuizen. Op het hogere straatniveau zijn dan antiekwinkels, dat waren de kantoren van de katoenplantage eigenaren. De stenen die op de straten liggen zijn cobblestones uit Engeland die als ballast voor de schepen dienden op de reis naar USA.

Na een rondje lopen zoeken we een trolleyhalte op om weer terug te gaan naar de camper. En dan rijden we naar een camping vlakbij de stad. We komen bij Red Gate campground, waar we op een soort Engels grasveld een plekje krijgen. Balen is dat het zwembad dicht is(misschien gaat het vanmiddag nog open) daarom gaan de kinderen met hun computer naar het ‘club house’ om even te relaxen en in de koelte te zitten. Tegen een uur of zeven eten we spaghetti met sla. Na de afwas gaat Jeroen even douchen en als hij terugkomt vertelt hij dat er mensen in het zwembad zijn. De kinderen gaan dus even zwemmen en even later als ik ben uitgekletst met de Engelse buren (Cruise America) ga ik ook even in badpak erheen. Het water is heerlijk en je loopt er zo in. Echter na een minuut of vijf komt er een meneer die vertelt dat het zwembad dicht is en dat er niemand in mag en of we dat niet wisten. Jawel maar er waren mensen dus dachten we dat het mocht. Langzaam komt de reden van de sluiting boven water. Er is in de buurt een paar dagen geleden een kind verdronken in een zwembad en nu wordt er streng gecontroleerd of er bij een zwembad een soort noodtelefoon is die 911 (onze 112) belt. Zolang dat niet zo is blijft het dicht. Jammer dus. We gaan dan met zijn drieën naar de douche, op weg daarnaartoe springen er allemaal kikkertjes en padden weg. Dan gaan we de douche in, nou ja meer een badkamer compleet met kleedjes. Maar in het eerste hok zie ik meteen een enorme kakkerlak van 3-4 cm. Mmh niet zo fijn, dus besluiten we met zijn drietjes in het andere hol te gaan douchen. Echter ook daar zit zo’n grote kakkerlak, we besluiten om om beurten even snel af te spoelen en de kakkerlak in de gaten te houden. Na dit avontuur lopen we terug en zien we nog meer kikkers en padden wegspringen. In de camper is het koel door de airco en vannacht blijft deze maar aanstaan. Het is echt heel warm buiten.

Vanochtend weer op tijd wakker en rond half 8 zitten Jeroen en ik buiten ons ontbijtje te eten. De kinderen liggen nog wakker te worden. Na het ontbijt neem ik de camera mee het strand op, het pad naar het strand heeft nogal wat planten en beestjes …Ik wil eens kijken of er wat leuks bij zit. Bij de trap zie ik een klein hagedisje, er vliegen heel wat libellen, er staan mooi bloemen en ik zie een 5-7cm grote sprinkhaan op een tak zitten. Raoul komt dan ook al om een duik te nemen en Jeroen loopt het strand op als ik de camera weg ga brengen. Aimée zit haar ontbijt nog te eten maar komt gelijk met mij weer naar de zee. Met zijn vieren drijven we lekker op de iets minder heftige golven, de stroming blijft ongekend sterk, ertegenin zwemmen is onmogelijk.

Jeroen en ik gaan terug om te douchen en de kinderen nemen nog een duik in het zwembad om daarna te douchen. Tegen half tien rijden we de camping af. We kopen in Ormond Beach nog wat extra drinken, wat sla en kip voor vanavond. Dan gaan we de I 95 op richting Miami, maar zover gaan we niet. We gaan tot Titusville om naar Cape Canaveral te rijden en naar het Space Center. We halen nog een frappe en MC Flurry voor onderweg bij de Mac en dan gaat het gas erop.

Na niet al te lang komen we bij Kennedy Space Center aan, we eten daar nog een pizza die we nog in de vriezer hadden liggen. Dan lopen we naar de entree, vlakbij het parkeerterrein is nog een slootje waarin ik een flinke schildpad zie liggen. Als ik met Aimée ga kijken komt hij nauwelijks meer boven water, jammer. We kopen bij een automaat kaartjes en lopen naar de informatiebalie om te vragen hoe het gaat met de bus tour (tijd reserveren?) en een plattegrond. Je kunt gewoon bij de bushalte een bus nemen. We besluiten dat maar eerst te doen. De bushalte is niet meer een inlaadplaats van massa’s toeristen. In de bus die er staat (in een rijtje van 4) passen we niet meer en dus zijn we de eerste voor de nieuwe bus. De buschauffeur doet zijn best om er een grappig geheel van te maken. Hij praat mega snel en vertelt ondertussen veel. Over hoe het hele terrein nu omgebouwd wordt van puur NASA naar ook commerciële bedrijven die er nu satellieten laten opstijgen en die ook bezig zijn om op een commerciële manier de ruimte verder te onderzoeken.

Onderweg komen we langs het Vehicle Assembly Building, het hoogste gebouw ter wereld met de hoogste garagedeur. Het ding is tegen de 600 ft hoog ca 52 verdiepingen. De deur is net hoog genoeg voor een complete Apollo raket op een trolley ze hebben op die hoogte nog maar 2m over. Het aantal kilo’s en krachten ben ik een beetje vergeten. Maar al het onderzoek in de ruimte heeft ook veel opgebracht: volgens de chauffeur leverde het hele programma op elke tax dollar die erin ging minstens 7 dollar op. En dan niet per se voor de overheid. Overigens gaf hij een leuke tip op de NASA website zoeken op spin-offs dat laat zien welke zaken wij op aarde danken aan al het onderzoek door NASA. Natuurlijk de magnetrons maar ook onze mobieltjes in allerlei opzichten. Dan gaan we uit de bus en bij het gebouw kijken dat er in 1993 nog niet was. Toen lag de Apollo 18 buiten. Eerst zien we een film uit de launch control room van toen, waar ze met hulp van beelden en een deel van de computers afspelen hoe de launch van Apollo 8 ging. De eerste Apollo die echt de ruimte inging en bijna bij de maan was. Vervolgens gaan we nog bij de echte Apollo kijken, het is een zeer imposant gezicht hoe het grote ding in delen uit elkaar ging en uiteindelijk maar als een heel klein dingetje terugkwam op aarde.

Als we weer bij het Space Center zelf terugkomen, gaan we het gebouw van de Space Shuttle in. Een mooie film laat ons eerst zien hoe het begon met de shuttle. Na de Apollo’s wilden men een raket bouwen die terugkwam en opnieuw gebruikt kon worden. Dat kostte een paar jaar in 1981. Ging de eerste de lucht in en in 2011 was de laatste vlucht van de Shuttles. De film is een mooie introductie hoe een ‘land’ naar iets toewerkt en er trots op kan zijn, alles overgoten met een sausje patriotisme. Dat weten die Amerikanen goed te doen; landgenoten trots laten zijn op wat er bereikt is. In Nederland zijn we altijd wat over kritisch wat dat betreft, wie hoor je bij ons met trots praten over onze prestaties op bijvoorbeeld gebied van dijken of andere nationale zaken. Tja het zit niet zo in onze genen. Ik zag een mevrouw die bij Atlantis naar binnen ging even de tranen uit haar wrijven. Na de film staan we recht voor de Atlantis die scheef en met dak open in het gebouw hangt. Een geweldig gezicht en erg indrukwekkend. Aimée en ik gaan dan een simulatie van de lancering van een shuttle meemaken. Eg grappig, in de lijn vind ik het niet zo maar het valt enorm mee. Er gingen ook kinderen mee dus hoe eng kon het zijn. Eerst ga je zitten dan gaat de shuttle kantelen tot 90 graden, dan gaat het ding met tijd -6 sec trillen omdat de motoren kracht opbouwen. Als het 0 sec is gaat de stoel enorm schudden en trillen, daarna laat het ding de twee kleine tanks los en stopt het trillen. Als we 17.500 miles/ hrs gaan valt ook de andere tank eraf en vallen we als het ware naar voren. Enfin, natuurlijk gaat er nog bijna iets mis. Maar het komt goed en we stappen weer uit. Als afsluiter van onze dag KSC gaan we bij een Imax film over Hubble kijken. Een zeer bijzondere film over de weg die Hubble ging en nog steeds gaat. Dan lopen we terug naar de camper en rijden we met prachtige wolkenluchten (onweer?) naar Cape Canaveral Jetty Park Rv park. We zien wat onweer maar dat is ver weg. Als we om half zeven staan, gaat het heel hard waaien en wordt het erg donker. Het lijkt over te waaien maar uiteindelijk gaat het toch regenen en dat doet het tot laat in de avond.

We eten een taco met kip, fajitas dus, en maken veel losse dingen op: een paar eieren, de meloen en zo nog wat zaken. Na de afwas gaan we de boel inruimen en weggooien wat niet mee kan, want morgenochtend moet de camper naar zijn baas. We zijn nog een hele tijd bezig om alles in te pakken maar om 23 uur liggen we allemaal in bed. Helaas is het nog erg laat rumoerig op de camping met kletsende dames.

Vanochtend staan we op tijd op en dat is dus voor zeven uur. We maken ontbijt en ruimen ondertussen op. Het is altijd weer een rommelige ochtend omdat alles ergens opgeruimd moet worden, maar je hebt ook allerlei spullen nodig. Rond kwart voor negen rijden we weg van de camping waar we in 1993 al stonden, maar die wel erg rumoerig was. Het is drie kwartier rijden over de freeway dus we zijn op tijd bij Road Bear, nog even tanken en dan zijn we er. Wij halen de wagen leeg en de dame van RB kijkt de boel na en dan sluiten we af met het betalen van een kleine 7 mijl die we boven de 3.000 zijn uitgekomen. Er komt een taxi die ons naar de Airport brengt en wij lopen naar beneden waar we bij Alamo onze reservering inleveren. Jeroen legt drie rijbewijzen neer maar de man heeft het snel gezien als hij de rijbewijzen echt bekijkt. Je moet minimaal 20 zijn.. Het was te proberen. Aan de overkant moeten we de auto ophalen. Ik loop met een meneer mee en we stappen in, in een Minivan voor 15 man. Ik vraag me af of dit wel klopt we hebben er een voor 7 man gehuurd… Ik vraag of we nu de auto op gaan halen. De man begrijpt me waarschijnlijk niet goed want hij zegt ja. We halen we bagage op, en leggen het achter in de Van op de banken. Als de man verdwijnt wanneer wij de spullen in de Van zetten gaat er iets niet goed. We willen geen Minivan busje. Hebben we nog steeds zo’n enorm ding…. We gaan dus even vragen hoe het zit. We willen graag een kleinere auto. Uiteindelijk mag Jeroen er gewoon een gaan uitzoeken in de rij, welke kleur ik wil, ach dat maakt me niet uit als het maar een auto is. Dan komt Jeroen aanrijden met een rode Chrysler voor 7 man. Enfin, lekker groot maar wel een gewone auto. De kinderen vinden de automatische schuifdeuren helemaal super en we zitten lekker bij elkaar en het is heerlijk stil. Eerst rijden we naar het Resort waar we inchecken en naar de kamer gaan. Het is een soort appartement met twee slaapkamers en badkamers, een woonkamer met keukentje erin. Heel prima en best groot. Er is zelfs een vaatwasser, een wasmachine en een droger.

Na een boterham besluiten we naar de Orlando premium Outlet Mall te gaan, dan regent het ineens. Er worden vele winkels bezocht en Aimée koopt nog wat: make up, Nike schoenen, en een rokje. Raoul heeft schoenen gevonden maar de juiste maat is er niet. Hij baalt een beetje. Na het bezoek dat nog wordt onderbroken door een onweersbui gaan we naar de Publix voor een boodschap, we eten thuis en halen ook wat ontbijtspullen in huis. Belangrijker we halen een taart voor onze jarige job morgen.

In het appartementje maken we pasta klaar, een beetje sla en eten ons toetje. Daarna duikt Jeroen het bad in en relaxen we wat bij de TV. We zijn allemaal moe van deze rommelige dag. Morgen zien we verder.

Vandaag begint met een klein cadeautje: uitslapen. Rond een uur of half 10 gaan we aan het ontbijt. Warme broodjes aan tafel van het appartementje in Floridays. Na het ontbijt gaan de kinderen in hun bed TV kijken en spelletjes spelen, Jeroen in bad en ik ga eens wat plaatjes uploaden. Tegen een uur of half twaalf vieren we Aimées verjaardag met de prachtig kleurige taart die we gisteren kochten bij de Publix.

Met een kop koffie en wat drinken eten we elk ons kwart van de taart op… Nou ja op, het is mij iets te machtig om alles op te eten en ik zet het restje in de koelkast. In ons hotel bedenken we wat we gaan doen en besluiten om vanmiddag naar Kelly Park te gaan in de hoop dat het niet vol is. Maar voor het zo ver is gaan Jeroen en ik nog even bij de Tommy Hilfiger winkel kijken voor wat polo’s voor Jeroen. Daarna lopen we bij de Loft binnen waar ik een spijkerbroek en topje koop. Als we terugkomen is het pakweg half twee, we eten de rest van de taart en nog wat en trekken onze badkleding aan voor een bezoek aan Kelly Park nabij Apopka een stukje boven Orlando.

Als we na 45 min aankomen bij Kelly Park is het nog steeds best bewolkt en kunnen we er gewoon in. Er vertrekken al mensen. We dachten op het park nog een band te huren/kopen maar dat kan dus niet. Dat was dus een eindje voor het park en vlakbij de ingang, dat had ik niet goed onthouden van het forum. We lopen naar beneden, kiezen een plekje uit en kijken even waar de mensen naartoe lopen. Dan lopen Aimée ,Raoul en ik naar boven waar de bron is. Het water is fris met zijn 20C, zeg maar erg frisjes zeker als je steeds in 30C of meer rondloopt. Ik ben er als eerste door, dat mag een wonder heten want meestal zijn de kinderen sneller dan ik. Ik laat me afdrijven met mijn slippers in de hand zodat ik die op rotsen voor me kan zetten. Het water is kraakhelder en bij de bron groenig, het is wel redelijk druk en dat terwijl het park niet vol is.

Mensen zijn wel vriendelijk want iedereen vermaakt zich prima in het water een botsinkje hier en daar is door de stroming niet altijd te voorkomen. Veel doorsnee (veelal wat rond van vorm en veel Hispanics ook) Amerikanen die een zondagje uit zijn. Met de stroming kom ik weer uit bij Jeroen die verbaasd is dat ik er al ben en de kinderen nog niet. Als de kinderen er zijn, gaat Jeroen een rondje mee. Jammer genoeg schijnt de zon niet, echter dan was het temperatuurverschil nog groter. Wat wel maf is dat je in NL altijd onder water moet blijven om warm te blijven. Hier is het boven water warmer dan onder. Tegen een uur of 5-6 (geen benul van tijd) gaan we weer terug in de auto, we trekken daar wat droogs aan waarbij Raoul erachter komt dat hij wel een onderbroek maar geen gewone broek heeft meegenomen. Dus rijden we eerst even langs het hotel, waar we allemaal iets anders aantrekken.

Terug bij het hotel kleden we ons om, om ergens te gaan eten. Na een kijkje bij een Steakhouse, waar de wachttijd een half uur is, rijden we toch maar door. Het wordt een Italiaanse Grill niet ver van de Vineland. Raoul bestelt spaghetti met soep als voorgerecht, Aimée een pizza met sla, Jeroen een combi van kip en vlees en ik een steak en vis beide met salade en een pasta erbij. Vooraf krijgen we een broodje met een lekker mengsel van kruiden en olijfolie. Als het op is brengt onze ober Oscar V. ons er nog een. Als we een toetje bestellen komt dat met een kaarsje voor de jarige job, met zijn drieën zingen we Happy Birthday. Het eten smaakt echt prima, hoewel de echte Italiaanse keuken wat subtieler is, simpeler ook en iets minder zout. Maar we mogen niet klagen. Waar je in Europa dan een hele avond tafelt, eet je hier gewoon een maaltijd en ben je na 1 uur en een kwartier klaar. Je betaalt er ook minder voor en ze zullen hier dan ook drie shifts moeten draaien voor ze wat verdienen denk ik. Onze ober krijgt een nette tip voor zijn extraatjes, daar moeten zij het van hebben. ‘Thuisgekomen’ zoeken we ons bedje op, morgen hebben we een lange dag naar Universal!

Vanochtend vertrekken we niet al te vroeg, Universal is tot 10 uur ‘s avonds open. We ontbijten weer met warme broodjes en vertrekken rond 11 uur. Aangekomen bij Universal regent het pijpenstelen en parkeren we voor $17 dollar in een grote parkeergarage met nog duizenden anderen. Via lange loopbanden komen we bij wat ongeveer de ingang is met veel restaurants en winkels. Het is dan alweer redelijk droog en warm (30C). Dan splitst het zich tussen Island of Adventure en Studios. De kinderen hebben al een lijstje gemaakt met wat ze graag willen doen, escape van Gringotts (de tollenbank Harry Potter staat op 1), de Man In Black, Shrek, Simpsons, Rockit, en vele andere attracties staan iets daaronder. We komen als eerste langs de Simpsons en daar is de wachtrij 25 min dus besluiten we daar eerst maar in te gaan.

Jeetje wat een spektakel. Je zit in een soort auto in een gordel zoals in de Python maar het karretje rijdt niet echt, maar je zit in een enorme bioscoop waar 8 auto’s keer 8 mensen in kunnen. Het schouwspel is dat je in een soort rollercoaster zit die in een tekenfilm zit. Wie meer wilt weten moet maar eens op internet of YouTube kijken, het is indrukwekkend en dat vond onze maag ook (Jeroen en ik) maar het gaat nog wel. Dan lopen we toch maar eens richting Diagonally en Gringotts. Je ziet eerst het rijtje huizen waar het huis van ik meen deel 5 te zien is.

Verder Kings Cross station waar een trein naar het andere park gaat en de Knight bus met een pratend hoofd voorin. Maar wij gaan in het stadje kijken, echt heel leuk, met de winkel van Fred en George, de toverstokwinkel van Olivander, snoepwinkels, een quidditch/ zwerkbal winkel en nog veel meer. En je kunt er uiteraard ook dingen kopen.

We gaan maar eens bij de rollercoaster kijken waar de wachttijd volgens de App 120+ minuten is. We starten vol goede moed net als vele anderen. Om ons heen staan veel mensen met steeds hun mobiel op hun voorhoofd. De anderen van het groepje geven dan hints welk woord er op het mobieltje staat. Het spel heet Heads up. Halverwege staan we ineens heel lang stil en Aimée doet wat onderzoek op internet en komt erachter dat de attractie veel stilvalt en dat op 10 juli de wachttijd zelfs 7 uur was!!!! Het is op 1 juli geopend. Er komen ook heel wat waarschuwingen en beschrijvingen langs die me niet zo blij maakten. Enfin, bij ons viel de boel dus ook plat, dat duurde een half uur… als het weer op gang komt klinkt er applaus. Na nog een tijdje staan we in Gringotts. De ride speelt zich af als Ron, Harry en Hermelien de bank hebben gestolen. Wij moeten dus ook ontsnappen uit de bank, aan Voldemort, de draak en de slang. Het 3/4D effect is heel mooi en het is een bijzonder gemaakte ride. Gelukkig minder akelig dan die van de Simpsons!

We maken nog een rondje door Diagonally en gaan dan eten bij Loui’s Pizza en Pasta in New York, maar eerst lopen we langs San Francisco en Jaws. Na de late lunch lopen we naar de Men in Black, de films zijn erg leuk en de ride, en het is echt een ride, is leuk omdat je niet alleen zit maar ook echt iets doet, je mag aliens doodschieten. Aimée is de beste schieter hoewel Raoul met twee pistolen het ook heel goed doet. Enfin, ons team van 4 wint van de andere. Inmiddels regent het weer heel hard maar als we onze poncho’s aanhebben wordt het al wat beter. Hoewel het wel blijft regenen blijft het ook warm. De Rockit gaat dicht en dus gaan we eerst naar Sherk 4D waar ze het stukje tussen film 1 en 2 invullen, wel aardig, maar de bioscoop doet nu wat simpel aan. We zijn al een beetje verwend. Maar het is wel leuk vermaak. Na Shrek gaan de kinderen naar de Transformers en duiken ze daarna Twister in, waar weinig wachttijd is. Wij nemen een bak koffie van Starbucks, het is niet meer zo lekker weer en we hebben onze poncho’s nu toch echt nodig. Daarna kiezen de kinderen ervoor om 80 min te gaan wachten voor Despicable Me (Verschrikkelijke Ikke).

Als de kinderen uit Despicable me komen is het al ruim na negen uur en lopen we naar het water waar het eind vuurwerk vertoond wordt. Na een minuut of tien vraagt Raoul of hij bij de Rockit mag gaan kijken, Aimée heeft geen zin meer om ergens in te gaan maar Raoul wel. Hij is net voor tien uur bij de Rockit om in de rij te gaan en na hem wordt al snel het hekje gesloten, omdat het park om 22 uur sluit. Raoul mag dus nog mee en hij is helemaal enthousiast als hij eruit komt. Het is een verschrikkelijk eng ding dat bijna recht omhoog gaat en daarna recht naar beneden. Met een looping die tegelijk een kurkentrekker is. Mij niet gezien ik vind de Simpsons al genoeg gedraai…

Het is half elf als we het terrein van de Studios aflopen naar de parkeergarage die al grotendeels leeg is. We rijden over de International Drive waar het een drukte van belang is met allemaal eettentjes en weet ik veel wat voor andere zaken nog meer. We rijden nog langs de Mac Donalds voor een hapje, ik neem een frietje, de rest een hamburger o.i.d. Thuisgekomen bij het hotel duiken we snel ons bed in, het is echt al laat.

Gisteravond was het laat toen we uit Universal kwamen en in ons bed doken. Toch staan we vandaag vroeg op want rond 11 uur moeten we de kamer verlaten. Het grote inpakken en weggooien gaat beginnen. We hadden in de camper al het een en ander weg geknikkerd maar nu komt daar nog van alles bij. Tegelijk worden de koffers ingepakt. De handbagagespullen leggen we apart.
Als de koffers ingepakt zijn rijden we met de auto nog langs de Florida Mall waar Raoul toch nog zijn Nike’s vindt in de goede maat en ik vind er nog een nieuwe sportbroek met shirt (die in NL al 8 jaar oud is en in NL zijn ze toch duurder). Daarna rijden we nog naar een luxe Florida Millenium Mall. Het is meer een mooie Mall met nette winkels, Jeroen bekijkt er de nieuwe Windows flat screen en een tablet met een heel dun toetsenbord dat een grote computer moet vervangen. Het is aantrekkelijk en het ziet er netjes uit maar met de goede specs toch wel erg prijzig. Dus wacht hij maar even. We lunchen bij de Foodcourt waar vanalles te halen is. Jeroen en ik kiezen iets van een soort Mexicaans tentje en de kinderen voor een veilige burger. Na nog een rondje, lopen we naar de auto en rijden we nog langs een Wallmart waar Raoul een pak Oreo’s met Reeses koopt voor Nanne (en zichzelf). Dan rijden we naar de Airport waar we in een rijtje van 6 auto’s de spullen uitladen en zo in de hal staan. Na de grote hal met wat winkels gaan we door de douane, waarbij we niet alles meer uit hoeven te doen en de tassen hoeven legen, maar een man haalt een soort pleister over mijn hand en legt die in een apparaat. Daarmee kijkt hij met welke chemicaliën ik in aanraking ben geweest, drugs dus zeg maar. Enfin, we mogen allemaal doorlopen. We moeten nog wel een tijdje wachten maar gelukkig hebben we internet en kunnen we ons vermaken en tegelijk de boel opladen. 

Tegen een uur of half acht moeten we gaan instappen bij Gate 84, het vliegtuig staat echter bij gate 86. Het lijkt een beetje vreemd maar blijkbaar kunnen we binnendoor van de ene gate naar de andere lopen. We zijn op tijd klaar en dan zien we onder de vleugel een heleboel mannen staan… Ze kijken naar boven en er ligt een doek onder de vleugel. dan haalt een man een doek over de vleugel om te zien wat het is. De brandweer komt met lichten aan en even later twee kleine wagens met zwaailichten. OH NEE denken we en we moeten even denken hoe het begon in 2012 toen er ook zoiets te zien was onder de vleugel en we 26 uur vertraging hadden. Ach denken we het ergste dat kan gebeuren is een dag later vliegen dan is terug naar huis niet zo erg als wanneer je heen reist. Na een klein half uur vertrekt de een na de andere en ook de Captain heeft zich vergewist dat er niks aan de hand is. We starten redelijk op tijd en de vliegreis naar Frankfurt kan beginnen. Als we net zijn opgestegen zien we prachtig onweer in de wolken een eindje verderop.

Aan boord (Airbus 340 meen ik) hebben we meer beenruimte en betere schermpjes dan bij het toestel van United (Boeing 767) en ook de bediening in zijn geheel ervaren we als prettiger. We kijken wat films (ik alleen Monument Men) en slapen als het licht uit gaat voor zover dat lukt. Als het licht weer aangaat is het nog maar een kleine 2 uur vliegen. Tegen 11 uur plaatselijke tijd landen we in Frankfurt, we zien daar een heel stel Airbus 380 staan, taxiën en wegvliegen/aankomen.

Na de douane en opnieuw security lopen we naar de juiste gate voor de vlucht naar Amsterdam. We zijn precies op tijd voor het boarden, maar ze zijn nog aan het tanken dus duurt het wat langer. Het wordt nog wat later omdat er mechanical problems zijn… Hoe lang durven ze niet te zeggen. Maar gelukkig gaat de deur al snel open. We zitten verspreid in het vliegtuig maar uiteindelijk doordat er iemand graag wilde wisselen nog redelijk bij elkaar voorin het toestel. Met een klein uur (14:30) zijn we in Amsterdam waar we bij de B pier staan en al snel bij de bagageband om onze spullen op te pikken. Wanneer we Schiphol in lopen staan daar Oma en Opa ons op te wachten. Dat is toch weer een leuke verrassing al nemen we ook snel afscheid want wij zijn moe en moeten nog een uur naar huis rijden.
Wat is het weer druk op de A2, het is ook spitstijd al is het vakantie. Rond een uur of vier zijn we thuis. We zetten de was aan, ik doe een boodschap, Raoul vertrekt naar zijn vriendinnetje en Aimée heeft nog een feestje in de avond… Het leven gaat weer beginnen (morgen klussen bij Aimée in Amstelveen).