's Morgens vroeg worden we wakker in een staat van prettige opwinding, we zijn positief gestrest. We houden ons aan ons dagelijks ritueel. Ik zet koffie en we drinken 2 kopjes op in bed, lezen wat nieuws van NU.nl en de NOS op onze iPads. Staan om 8 uur lui en traag op. Het privilege van de pensioenleeftijd.

Ons vliegtuig vertrekt pas om 15 uur, maar vanwege horrorverhalen over urenlange wachttijden bij de incheckbalies werd ons telefonisch aangeraden om 4 uur van te voren op Schiphol te zijn. De bus naar Schiphol via Amstelveen stopt vlak bij ons huis en de rit duurt nog geen half uur. Om 10.35 stappen we op de bus. Ben nog niet klaar met het plaatsen van de koffers toen één ervan zomaar op zijn 4 wieltjes bij het optrekken van de bus richting uitgang rolt waar een hoekje is gereserveerd voor bagage. Ik mail direct naar het thuisfront dat we een volautomatische koffer hebben en Raoul vraagt waar je zo'n zelfrijdende koffer kunt kopen.

Om 11 uur staan we voor de vertrekhal. Tot onze verrassing staan er weinig mensen bij de incheckbalie, alles verloopt vlot en soepel en om kwart voor 12 hebben we de douane gepasseerd. Ruim 3 uur wachten, maar een verblijf op Schiphol is geen straf. Windowshoppen, tijdschrift in de boekhandel kopen, onze met vlees gevulde broodjes en pasteitjes eten met een glas frappuccino erbij en lezen in de onvolprezen Trotter-gids Zuidwest-Amerika, een must voor Amerika-gangers vanwege de uitgebreide campingvermeldingen met beoordeling.

Het eerste traject naar Frankfurt wordt door Lufthansa verzorgd: ruime stoelen en beenruimte. De 2 volgende vluchten worden door de door schandalen geplaagde United Airlines verzorgd, een van de grote Amerikaanse vliegmaatschappijen die echter iets meer dan een opgewaardeerde budgetmaatschappij blijkt te zijn. De stoelen zijn voor een intercontinentale wat smal en de beenruimte is aan de krappe kant. Omdat we niet groot zijn hebben we wat minder last dan de vele omvangrijke passagiers die zich met moeite in hun stoelen moeten persen. Hoe komen ze ooit uit hun beklemde positie als ze moeten opstaan?

Ons vliegtuig komt een uur te laat aan in San Francisco en we missen onze aansluiting. Wat nu? We zoeken naar de helpdesk, maar er is onduidelijke bewegwijzering. Drie Nederlandse echtparen met wie wij in de rij stonden sjokken vermoeid achter ons aan, alsof wij de weg zouden weten op dit voor ons chaotische vliegveld. Eerstvolgende vlucht, morgenavond, 20.50 uur. Een hele vakantiedag naar de maan. Leuk, leuk, leuk…!

We maken van de nood een deugd. Morgen gaan we naar de Golden Gate bridge. Is per slot van rekening vakantie, niet waar. We krijgen vouchers voor een hotel, het vervoer en voor het avondeten op het vliegveld. Sinds vanmorgen zijn we zowat een etmaal op om na deze reis uiteindelijk na middernacht, lokale tijd, te stranden in een Marriott in the middle of nowhere met tig andere mede pech-gangers. We zijn zo moe dat zelfs een spijker fakirbed als een matras van de prinses op de erwt zou aanvoelen.

Het tango riedeltje van mijn smartphone haalt ons uit de slaap. Travelhome aan de lijn. Wegens no-show heeft mijn hotel in Las Vegas niet alleen voor gisteren, maar ook voor vandaag en morgen de reservering geannuleerd. Dat kan dus zomaar in de VS. Door het tijdsverschil kwam Travelhome er te laat achter dat wij vrijdag niet in het hotel waren gearriveerd. Natuurlijk was het hotel maar al te blij dat we niet kwamen opdagen, want met het weekend en Labor Day op maandag gaan de prijzen tot wel 3x omhoog. Travelhome heeft wel voor alle zekerheid voor vandaag en morgen een kamer besproken zodat we in ieder geval onderdak hebben, maar we moeten de kamer eerst zelf betalen en het is de vraag of dat tegen dezelfde voordelige prijs kan.

Ik ben zo verontwaardigd dat ik niet meer naar het Excalibur wil en boek zelf via booking.com een kamer in een motel met de intrigerende naam Wild Wild West Days Inn. Uiteraard niet te vergelijken met een hotel aan de Strip, maar die zijn ons tijdens dit weekend te prijzig. Van onze medereizigers hoor ik hetzelfde pechverhaal en het 3 echtparengroepje moet als de bliksem opnieuw een hotel zoeken en hun autohuur vernieuwen. Gedeelde smart is halve smart. We hervinden ons goede humeur.

Aan de receptie vraag ik of het ontbijt in de kamerprijs is inbegrepen, want standaard is het exclusief ontbijt. Ja, we mogen ontbijten in de Standard Room. Maar we hebben geen voucher. Geen nood, zeg maar dat het van de receptie mag. Nee dus, de ober is onverbiddelijk, geen voucher geen eten. Wij terug naar de balie. Een dame begeleidt ons naar de eetzaal, nee, niet de Standard, maar ze steekt een gecodeerde kaart in de toegangsdeur van de ontbijtzaal voor Elite Members waar we ons te goed doen aan een uitgebreid Elite ontbijtbuffet. Hebben we eens mazzel, mag toch wel na zo'n vervelende start.

In de lounge ontmoeten wij onze 3 echtparen die net terug komen van de KFC aan de overkant. En onze Golden Gate tocht? Te ver, te tijdrovend en te duur, want met de taxi zijn we misschien wel $100 kwijt. Dan maar wat rondhangen in de lounge. Toevallig is er in andere zalen een jaarlijkse Open Gaming Day aan de gang en verder is er een expositie en verkoop van allerlei spelletjes zowel in gedigitaliseerde als traditionele kartonnen versie. Een foto van deelnemende spelers die ik naar huis stuur doet Khik zich afvragen of Amerikanen allemaal zo dik zijn. Nee hoor, ze zijn helemaal niet dik, zolang je niet dicht gegroeid bent ben je volslank. Dik ben je hier pas als je je met dijen tegen elkaar en wijd uiteen staande onderbenen voort beweegt.

Tegen lunchtijd willen we voor enige afleiding naar een mall en om wat te eten. Een vriendelijke, praatgrage receptioniste waarschuwt ons voor de hitte en we krijgen ieder een fles water mee. Buiten treft de hitte ons als een mokerslag. Ik dacht dat we toch goed tegen warmte kunnen, de woestijn in Tunesië overleefd en zelfs de hitte op het vliegveld van Dubai. Maar dit overtreft alles. Zal de leeftijd zijn, want zo heet is het nou ook weer niet, 40 graden. We zijn nu wel een halve eeuw ouder.

Na 10 minuten lopen over brede wegen waar de zinderende hitte boven het gloeiende, zacht geworden asfalt trilt zien we een een rijtje winkeltjes en eettentjes staan. Duiken in een Vietnamese tent en haasten ons na het eten naar het hotel, want we hebben geen zin meer om verder naar de mall te lopen. Rusten uit in de comfortabele fauteuils in de lounge wachtend op de shuttlebus die door een van de leden van het 3 echtparengroepje om 16.30 uur is besteld. Alle tijd om op de airport te gaan windowshoppen en onze dinervoucher te verzilveren tegen een heerlijke garnalenmaaltijd. Verder vermaken we ons met het kijken naar de bedrijvigheid rond de vliegtuigen die vertrekklaar worden gemaakt. En dan is het zo ver. Om 20.50 uur mogen we "boarden".

We moeten eerlijk toegeven dat we diep onder de indruk zijn van wat we bij nadering van Sin City onder ons zien. Even niet denken aan luchtvervuiling en energieverspilling. Een eindeloze zee van licht doemt plotseling op uit het pikdonkere niets. Adembenemend. Mac Carran Airport heeft mooie wachtruimten; bij aankomst zie je onmiddellijk dat je in het walhalla van de gokkers bent gearriveerd. Overal staan automaten met gokverslaafden en gelegenheidsgokkers. Ons hotel Days Inn is maar zozo, ruime kamer, dat wel, en er is een zwembad dat op de foto mooier lijkt dan in werkelijkheid, maar we zullen het ermee moeten doen. Er staat op de gang wel een ijsklontjesautomaat.

Accommodatie

Wild Wild Days Inn $100 p/n.

Het is een kwartier lopen naar de Las Vegas Boulevard of wel de Strip waar de meest prestigieuze hotels staan. Ze hebben alle een thema, zo moet Luxor de toerist een indruk geven van Egypte, in en om New York New York krijg je het gevoel dat je echt door die stad loopt en Paris Hotel geeft de sfeer weer van de Franse lichtstad. Alles is weliswaar namaak, maar het neemt niet weg dat deze kopieën indrukwekkend zijn en een lust voor het oog.

Maar om van de stad onbevangen te kunnen genieten moet men alle vooroordelen en snobisme van zich af kunnen zetten. Het Panthéon in Parijs bij voorbeeld en andere (neo)klassieke monumenten zijn ook imitaties van Griekse, Romeinse gebouwen. Onze St. Jan in Den Bosch is ook een gedeeltelijke kopie van de St. Pieter en St. Jan in Lateranen in Rome. En er zijn kunsthistorici die vinden dat het classicisme de kunst is van de imitatie. Las Vegas is een soort Disneyland voor volwassenen, hoewel kinderen er beslist ook volop van kunnen genieten. Het is een stad waar absurditeit, drukte, chaos, gekte en ‘crazyness’ tot levenskunst zijn verheven.

Ons eerste bezoek geldt het Luxor Hotel. Op de begane grond vind je de receptie, Starbucks, andere snackbars en de grote gokhal. We kopen een simkaart en drinken een glas frappuccino, medium glas…. Maken voor het eerst kennis met Amerikaanse hoeveelheden. De ijskoude drank klotst nog een uur na in onze magen. Voortaan maar small bestellen. Boven is een groot plein met bars, winkeltjes en o.a. het Titanic Artefact Museum. De kamers bevinden zich ook op deze verdieping, rondom het plein, gescheiden door een brede gang met balustrade.

Op naar het volgende hotel, het Mandalay met de vergulde gevels dat geïnspireerd is op Z.O. Azië. Het heeft niet duidelijk een uitgesproken karakter. Is het 19e eeuws Singapore, Mandalay in Myanmar? De goudkleurige buitenkant is een eyecatcher, maar binnen valt het wat tegen. De belangrijkste bezienswaardigheid is het haaienaquarium, maar dat laten wij voor wat het is. Er lopen hier soms wat schaars geklede vrouwen rond, een enkele in een transparant omhulsel als symbolische bedekking van verboden vruchten. Ik ga voor een foto achter een gokautomaat zitten.

We hebben honger en lunchen in de “goedkoopste” eetgelegenheid, uiteraard een Chinees restaurant. Heerlijk, die gratis ijskoude iceD tea. Nemen een doggybag mee en bekijken vluchtig het Excalibur waar we morgen onze intrek zullen nemen. Tijd voor een siësta, maar de tocht naar onze hotelkamer valt tegen in de hitte van 40 graden en we zijn al zo moe… Want hoewel de 3 hotels naast elkaar staan zijn de afstanden ertussen toch enorm groot, wel 3 of meer voetbalvelden groot.

Onder een viaduct van een zijweg zien we daklozen op de grond zitten. Als je de tijd zou nemen om door zijstraten te dwalen, wat verder van de Strip, dan merk je dat er in deze stad waar het geld niet op kan, veel randsocialen en andere ongelukkigen wonen. Sociaal gezien is het niet altijd goud wat er blinkt in deze stad van glamour en glitter.

Wanneer de grootste hitte voorbij is gaan we in de late namiddag weer de stad in om 's avonds naar de Dansende fonteinen van het Bellagio en de vulkaanuitbarsting bij het Mirage. De fonteinen dansen inderdaad op de tonen van een muzikaal deuntje. De waterstralen spuiten recht omhoog of blijven eventjes laag, kruisen of buigen naar elkaar toe, wervelen om elkaar heen, verlicht door gekleurde laserstralen. Het vuur van de eruptie van The Mirage is geen kunstvuur, want soms voel je de hitte tot waar wij op de stoep staan. We zien nu SinCity by Night, prachtig. De verlichte gebouwen zijn dankbare objecten voor amateurfotografen als wij. Van binnen zijn deze hotels niet zo interessant, althans, ons kunnen ze niet bekoren. In Bellagio waan je je helemaal niet in het charmante dorpje aan het Comomeer. Een paar reusachtige foto's van straatjes en gebouwen tegen een helling met een maan daarboven. Dit is dan wel echte kitch zonder enige fantasie.

Accommodatie

Wild Wild Days Inn $100 p/n.

We checken ’s ochtends vroeg in bij het Disney hotel Excalibur dat in het teken staat van de Arthur en Merlijn legenden. We hoeven niet eens tot 15.00 uur te wachten om onze kamer te betrekken. Kopen een OV dagkaart bij de automaat van de bushalte en nemen de bus naar het Venetian, voor ons de meest geslaagde kopie van een stad, in dit geval de dogenstad. Een mooie trompe-l’oeil van de Brug der zuchten, schitterende replica’s van voorwerpen die we in Venetië niet mochten fotograferen.

De plafondschilderingen zijn fleurig, maar wel minder verfijnd dan de originelen. Gondels varen over helder blauw water dat er in Venetië zelf grauw uitziet. Toeristen laten zich in gondels varen met gondeliers die met een Amerikaans accent Italiaanse smartlappen zingen. Je reinste kitsch, om je te begieren, maar in deze stad is zelfs dat acceptabel. We vervolgen onze wandeling, komen langs het Palazzo met een immens grote verzameling shops en slaan naar links af bij de fonteinen van Wynn, een bescheiden kopie van de Bellagio waterpartij.

Op de Spring Mountain Road nemen we de bus naar China Town die alleen uit een rij winkeltjes en een aantal restaurants bestaat. Volstrekt sfeerloos. Heel teleurstellend. Maar we kunnen er wel goed en goedkoop eten en drinken. We kiezen een restaurantje met de meest ongezonde en cholesterol aanmakende naam, Fat Dumpling. Heeft wel een keur aan versre vruchten smoothies en teas. Voor $41 hebben we genoeg aan de lunch en het eten voor vanavond (in een doggybag).

Terug naar de Strip en lopen van Treasure Island naar ons hotel, een afstand van ruim 3 km, maar met al die drukte, stil staan om foto’s te nemen en in slenterritme duurt de tocht een hele middag. Treasure Island verzorgt helaas geen gratis shows meer, een spektakel van piraten en schone sirenen, dus vanavond geen show. The Mirage, het hotel met de vulkaanuitbarsting, Ceasars Palace en het Bellagio zijn buren, maar de ingangen staan zowat een kilometer van elkaar. De binnenkant vinden we niet altijd de moeite waard om te fotograferen.

Zodra we gegil horen dat boven het stadslawaai uitstijgt weten dat we vlak bij ons hotel zijn. Dat zijn de passagiers in de rollercoaster van New York New York. We lopen door Central Park, gaan New York New York binnen en belanden in straatjes waar we tussen huizen, winkels en bars, lopen. Van buiten wordt de illusie van het grootsteedse New York gesuggereerd door een uitgekiende plaatsing van iconische gebouwen dicht tegen elkaar aan te plaatsen.

Terug in Excalibur rusten we uit en nadat we tegen de avond onze doggybag hebben leeg gegeten duiken we Las Vegas by Night in. Op straat is van alles te zien en te beleven. Als beren, Mickey Mouse en andere sprookjesfiguren verklede personen trekken vooral de aandacht van kinderen, vrijgezelle jonge mannen of misschien wel 'heren' in midlife crisis vergapen zich aan uitdagend geklede vrouwen en ze mogen zelfs selfies met ze maken. Eigenlijk zijn de reacties van het publiek nog het leukst. Velen lopen gewoon door, maar enkele conservatieve Chinese toeristen van de oudere generatie staren verbaasd naar het tentoongestelde vrouwelijk schoon; dat dat zomaar ‘en plein public’ mag en kan. Een bus rijdt langs met seksreclame; we stappen in en rijden de hele strip af, heen en terug en zien alles vanaf een hoger standpunt. Meldingen van de haltes zijn in Engels en Spaans. Later dan we van plan waren gaan we naar bed. Morgen vroeg op om naar Seattle te vliegen.

Accommodatie

Excalibur €60,- p/n.

Terug in Las Vegas maken we iets verrassends mee. Tijdens de inschrijving in het Paris Hotel biedt de receptioniste ons zomaar een gratis upgrade. Wij krijgen een suite in Louis- stijl, heel decadent, maar wel een fijne ervaring. De keren dat we in een suite logeerden is jaren geleden toen wij korting van Singapore Airlines kregen voor het Mandarin in de Leeuwenstaden en in Milaan, maar toen waren de kinderen er nog niet.

Khiem vindt de sfeer in Paris de aangenaamste. Het is er inderdaad gezellig. Onder de poten van de Eiffeltoren slenter je langs bars, terrasjes, restaurantjes, winkeltjes, e.d. Ergens op een podium wordt een doorlopende show opgevoerd. Gokkers zitten tussen andere gasten in en laten zich ondertussen masseren of bedienen door niet al te slanke dames die bepaald niet in vol ornaat de drankjes rondbrengen. Bij het betreden van onze suite valt vooral het hemelbed op, met een baldakijn van rode fluweelachtige stof. Dat geeft de kamer een decadente touch. Ons onderkomen bestaat uit een heel grote zit-slaapkamer, een berg- en strijkhok, een knusse werkruimte, en ruime gescheiden bad en toilet. Pff, even uitpuffen en dan kijken waar we in de buurt kunnen eten. Eten bij Chang in Planet Hollywood. En daarna in bad en naar bed.

Accommodatie
Paris Hotel $85 p/n.

Gisteren hebben we een auto gehuurd om deze morgen boodschappen te doen, in Chinatown lunchen en extra gerechten te bestellen voor ons avondeten in de camper. Dan de camper bij Cruise America in Henderson ophalen en hup, door naar de KOA Camping in Hurricane. Maar van die planning komt er vandaag niets terecht.

Om te beginnen staan Khoen en Kiempool 1 1/2 uur later op, doet Kiempool onverwachts meer boodschappen in Chinatown waardoor we meer tijd verliezen. "We kunnen toch wel later dan om 2 uur de camper ophalen" zegt Kiempool als ik zeg dat we ons moeten haasten. "Nee, dat kan niet, anders worden we als laatsten geholpen". Eigenlijk hadden we dit moeten zien aankomen als we tijdens onze logeerpartij in Seattle beter hadden opgelet. Kiempool bestiert haar huishouden op het ritme van haar impulsen en invallen. Ondanks haar grote improvisatievermogen gaat er regelmatig iets fout.

De keuze van de camping was ook al zoiets. In maart had ik al gevraagd of ze een plaats op de camping in Zion en Bryce wilden reserveren. Ik kreeg geen antwoord. Op mijn aandringen was de reactie: een vriend van mij met kampeerervaring zal het regelen. Don’t worry. In mei vroeg ik om bevestiging van de reservering. Don’t worry, september is laagseizoen en het is niet druk. Toen ik dan maar zelf wou reserveren was alles natuurlijk al bezet. Wat bleek. Madame don’t worry (die naam hebben haar kinderen haar gegeven) vond het niet nodig te melden dat er niets was geboekt. Zo zijn we dan aangewezen op 4 nachten in dure KOA campings te overnachten, à raison van $220 in plaats van $54 en we mogen van geluk spreken dat er in Hurricane nog net een kavel vrij is voor slechts 2 dagen.

Iets over tweeën staan we aan de balie van Cruise America en moeten eerst een introfilm over de camper in een aparte ruimte volgen. Ik zeg dat ik die thuis al gezien en bestudeerd heb. OK, die sessie slaan we dus over. Snelle uitleg in ons huisje op wielen over waar de knoppen zitten en waartoe ze dienen, hoe de slangen van het toilet en watertanks gebruikt moeten worden. Al onze bagage gaat in de garage van de camper, uitpakken zien we later wel. Kiempool brengt de auto weg en we treffen elkaar bij de Walmart. Khiem is tamelijk gauw klaar met haar inkopen, maar Kiempool doet er vreselijk lang over. We manen haar aan tot spoed. We willen niet in het donker over onbekende wegen op de camping aankomen. Khoenwie staat bij dit alles lijdzaam toe te kijken. Na ruim 50 jaar huwelijksgeluk heeft hij zich een aan apathie grenzend geduld en toegeeflijkheid eigen gemaakt. Stond erbij en keek ernaar. Eigenlijk een verstandige houding.

Wij komen ’s nachts gestrest in het pikdonker aan, tegen 23.00 uur. Bij de “Late Arrivals” ligt een briefje voor ons klaar met kavelnummer. Pff, eindelijk geïnstalleerd. Khiem richt de koelkast in en Kiempool staat enigszins verdwaasd voor het bed dat ze zelf moet opmaken.

Camping
KOA Campground St. George Hurricane $55 p/n voor een Full-hook-up plaats. 

Eerste morgen van onze camperreis. Heerlijk ontbijten onder een boom. Kiempool zorgt voor de koffie. Aan de overkant zien wij een lage, crèmekleurige bergketen en we raken goed in de stemming. Van Hurricane naar Zion is het een 20 minuten rijden.

Met enige moeite vinden we een parkeerplaats dichtbij een shuttlebushalte. In Zion laten we ons met de shuttle rijden langs verschillende uitkijkpunten. Na het hele traject te hebben mee gereden stappen wij bij de halte van de de Emerald Pool uit. Wandeling naar de Lower Emerald Pool en de Grotto. Kiempool en Khoenwie lopen deze trail ook, excl. de Grotto. Dat is net te veel. Voor hen is het kennelijk een ontdekking dat je een park ook zo kunt bezoeken. Ze willen na deze ervaring later nog een keer naar Zion.

Wegens watergebrek staat het zielige poeltje bijna droog. Maar toch genieten we met volle teugen van de rust en de fraaie natuur. Het bijzondere van Zion is dat je op de bodem van de canyon loopt. Het landschap is zeer gevarieerd, hoge, steile rotswanden en pieken, sommige begroeid en andere kaal. Vlakke en geaccidenteerde terreinen, bosachtige gedeelten, een rivier, de Virgin, die verkoeling brengt en heel onschuldig als een kabbelend beekje door het dal stroomt. Met zijn poten in het water knabbelt een hert aan een struik op de oever. Heel vredig allemaal en Zion ziet er dan ook uit als een door Moeder Natuur lieflijk aangelegd park. Maar als onweersbuien aanhouden verandert de Virgin in een dodelijk kolkende, woeste rivier die alles wat het water tegenkomt met zich meesleurt. Voordat je de Narrows binnen gaat is het zaak om bij het Visitor Center te kijken naar de weers- en vloedverwachting.

Camping
KOA Campground St. George Hurricane $55 p/n voor een Full-hook-up plaats.

Deze dag staat gedeeltelijk in het teken van Zion. Khoen en Kiempool willen niet al te veel lopen en blijven in de buurt van de Temple of Sinawava. We lopen langs de Virgin River, de Riverside Walk tot aan de Narrows en doen even de Weeping Rock en de de Big Bend aan.

Bij het Visitor Center ontmoeten we elkaar en rijden verder naar de KOA camping in Cannonville, dichtbij Bryce. Maar eerst moeten wij een permit van $15 betalen om door de Mt Carmel Tunnel te mogen rijden. Deze smalle, onverlichte tunnel werd gegraven in een tijd dat er nog geen joekels van vervoersmiddelen er doorheen reden. Rijd goed in het midden van de weg, want als je een schurend geluid hoort kun je na de tunnel zien hoe het dak of de zijwand van je huurcamper er bij staat.

We komen vroeg genoeg op de KOA camping aan om buiten de camper nog te genieten van een drankje in de late middagzon. Onze directe buren zijn Nederlandse jongelui en Francofone Canadezen.

Camping
Bryce Valley KOA Campground $56 p/n voor een Full-hook-up plaats. 

De hemel is diepblauw en de zon schijnt. We ontbijten gezellig buiten en kletsen met de buren. Het Frans van de Canadezen klinkt zangerig. We zien voor het eerst rondom de camping grijze rotsen met een brede horizontale licht bruin-rode band. Kiempool en Khoenwie zijn driftig aan het fotograferen.

“Poetry in stone” noemen velen de rose-rode zandstenen pilaren, hoodoo’s, van Bryce. Weliswaar minder gevarieerd dan Zion, maar o.i. in zijn relatieve beperktheid oneindig boeiender, indrukwekkend groots, landschappen van een onzegbare schoonheid waar je stil van wordt. Niets wees er vanmorgen op dat het vandaag koud, guur, winderig zou zijn met een plotselinge, forse daling van de temperatuur, vlagen harde regen en hagel zou zijn. Vooral de wind maakt dat je tot op het bot verkilt.

Je kunt je heel goed voorstellen hoe mooi het er in de winter uit moet zien als het landschap onder een deken van sneeuw ligt. Deze 1e dag in het park brengen we voornamelijk door in de shuttlebus, stappen bij een uitzichtpunt uit, nemen enkele foto’s, wachten op de volgende bus en hup weer verder. Als we het al te koud krijgen zoeken we onze toevlucht in de Bryce Canyon Lodge of de General Store.

Nemen een kijkje in de winkel waar ook Indiaanse producten te koop zijn. Het dak van de Lodge lijkt gegolfd, maar dat is gezichtsbedrog. Een sandwich en een hete kop chocola doen wonderen en brengen ons lichaam enigszins op temperatuur.

Camping
Bryce Valley KOA Campground $56 p/n voor een Full-hook-up plaats. 

Kiempool komt tot de ontdekking dat ze vanmorgen de verkeerde schoenen heeft aangetrokken. Ze kan er moeilijk op lopen en is niet in staat een lange wandeling te maken. De Navajotrail is uitgesloten. Ze wil eerst proberen of ze ergens in een winkel andere schoenen kan kopen.

We moeten dan maar alleen de Navajotrail lopen. Via lange “haarspeldbochten” bereiken we de bodem van het dal. Hoe dieper we afdalen, (volgens de folders zo'n ruim 150 m) hoe donkerder de rotsen rood kleuren. Deze wandeling tussen hoge bomen en rotsen is een unieke ervaring. Ook al heb je maar één dag, deze tocht mag je gewoon niet missen. De kaarsrechte bomen met hun bruine stammen en groen bladerdak steken zo mooi af tegen de rode rode rotswanden. De pracht van zo'n omgeving moet je gewoon ondergaan.

Jammer dat de sfeer zo af en toe verstoord wordt door een schreeuwerige bewoner van ons stamland. Zijn onwelluidende klankproductie draagt ver en weerkaatst tegen de wanden van de rotsen. Om duidelijk te maken dat ik niet tot zijn omhooggevallen proletenklasse hoor, spreek ik hem in het Engels aan en verzoek om zijn geluidsvolume wat lager te stellen. Hij kijkt me strak aan en zegt niets. Ik heb geen zin in een spelletje wie het eerst zijn ogen neerslaat. "You are a shame for your country" voeg ik eraan toe. Zijn reactie is merkwaardig. Hij brengt zijn hand naar zijn hoofd en salueert. "Yes Sir" zegt hij en draait zich om. Echt het gedrag van een macho parvenu. Verderop hoor ik hem weer.

Even later loopt een dame uit zijn groep ons voorbij. Ze kijkt naar me waarop ik haar in het Chinees aanspreek. "Ik weet het, ik begrijp het" zegt ze gegeneerd. Die heeft wel schaamtegevoel. Het schijnt effect te hebben. Ik hoor die lawaaimaker na een poosje niet meer. Hoewel de hike niet al te zwaar is zien we toch zelfs jongere mannen en vrouwen hijgend en puffend over de paden strompelen. Maar ja, velen hebben ook heel wat aan lichaamsgewicht mee te torsen. Vooral als de weg een beetje stijgt moeten ze uitrusten. Dat doen we ook wel, maar niet vanwege ademnood.

 

We lopen en klimmen gestaag door, langzaam om alles op ons in te laten werken. De route om uit het dal te klimmen is korter dan de afdaling, maar steil en daardoor (in)spannend. Omdat we rekening moeten houden met Khoen en Kiempol die ergens, de hemel weet waar, rondzwerven, slaan we de Queens Gardens over.

Bij de uitgang ontmoeten wij neef en nicht. Zij hebben die hele dag niet veel gezien, maar zijn winkel in en winkel uit gegaan om schoenen te vinden. We realiseren ons opeens dat het de laatste dag is dat we samen zijn en besluiten daarom om niet zelf te koken maar samen in Ruby’s Inn lekker te eten. Wij bestellen op aanraden van Khoen een Rocky Mountain Rainbow Trout. Het is onze eerste keer dat we iets Amerikaans eten en het smaakt niet slecht, zeker niet voor een soort wegrestaurant.

Camping
Bryce Valley KOA Campground $56 p/n voor een Full-hook-up plaats.

Na het vertrek van Kiempool en Khoenwie die door een taxi worden opgehaald, verhuizen wij naar de campground van Ruby’s Inn, omdat onze plek voor het weekend voor een ander is gereserveerd. De halte van de shuttle naar de hoodoo’s staat bij de ingang van de camping. Een paar minuten lopen en we zijn bij de Store van Ruby. Ik koop daar een NPjaarkaart voor $80. De overnachtingspijs is iets lager dan die van de KOA campings en we hebben ook nog meer ruimte om ons heen. Wat hebben wij opeens veel leefruimte in onze 8 m-camper, we zijn gewend aan ons Hymertje van 5,5 m.

Vandaag zien wij de hoodoo’s uitsluitend van boven. Hoodoo's zijn oorspronkelijk grote massieve rotsen die in de winter door uitzetting stuk vriezen. Er komen gaten in, regenwater sijpelt in die gaten en als het weer vriest komen er nog meer barsten en gaten. Regen en wind doen de rest. Er zijn per jaar tientallen cycli van vriezen, dooien, weer opvriezen en dat gaat zo door tot er alleen pilaren overblijven. Deze hebben niet alleen diverse vormen, maar ook verschillende kleuren. Voeg daar nog eens bij dat deze natuurlijke kleuren ook nog veranderen, afhankelijk van de lichtval en de plaats waar je staat. En omdat we ons steeds verplaatsen verandert het uitzicht dus ook. Die betoverende kleurenpracht is echt a-dem-be-ne-mend. En die pilaren staan niet zomaar bij elkaar, maar elke keer staan ze anders opgesteld in het landschap, nu eens als een massieve muur of met doorkijkjes, dan weer als een eng kasteel, in carré, als een amfitheater, ovaalvormig en natuurlijk gewoon door elkaar zonder herkenbaar patroon. Ze vormen zodoende aparte, zelfstandige mini landschapjes.

Het wandelpad voert je bij nadering van Inspiration Point langs levende en dorre, afgestorven bomen en struiken, kleine met bloemetjes overdekte veldjes en zowaar een mini duinlandschap. Ook van boven is Bryce heel boeiend, de vergezichten vervelen nooit. Hier wandelen is ook al een onvergetelijke ervaring en hoewel we nog niet weten hoe mooi de andere parken zijn, zijn we ervan overtuigd dat deze hoodoo's toch wel tot het mooiste horen van wat we ooit gezien hebben. Emotioneel ben ik dieper geroerd dan door de Noorse fjorden. Maar dat is persoonlijk.

De trail van Bryce Point naar Inspiration Point is 4, 5 km lang en loopt grotendeels heel langzaam af. Loop hem dus niet in omgekeerde richting. Op weg naar de camping staat in de bus een echtpaar hun plaats aan ons af, ondanks onze aanvankelijke beleefde weigering. Op hun aandringen gaan we zitten en Khiem en ik zeggen half fluisterend dat je deze hoffelijkheid in Nederland bijna niet meer meemaakt. "Wij komen ook uit Nederland", klinkt het dan. Alle vier moeten we lachen om de komische situatie. Maar ze betreuren met ons de verruwing, zo niet de verhuftering, die zich vooral in de Randstad om zich heen grijpen.

Je zou Bryce bijna een nederzettingen noemen. Enkele winkels, hotels en camping. Verder een replica van Old Bryce Town met 19e en vroeg 20e eeuwse bedrijfjes, zoals een zadelmakerij en kruideniers zaak, enkele winkeltjes met fossielen en mooie stenen. Khiem heeft enkele stenen "gestolen" en moet even brommen. Haha. Maar kennelijk heeft ze het niet zo slecht in de cel waar ze lachend aan een ijsje likt. Natuurlijk zegt de familie thuis en Kiempool dat ìk daar had moeten zitten...

Camping
Ruby's Inn campground $54 p/n voor een Full-hook-up plaats. 

De weg van Bryce NP naar Capitol Reef NP geldt als een van de mooiste routes van het land. Hij wordt dan ook de National Scenic Byway 12 genoemd.

Over kronkelige wegen rijden wij op 2000 tot 3000 m hoogte door steeds wisselende landschappen. Natuurlijk prachtige rotsformaties, van grijs naar bruin, oker, roze, rood en allerlei schakeringen daar tussen in. Soms zien wij verlaten, dorre vlakten, uitgedroogde rivierbeddingen, dan rijden we weer door bossen, zien wij ook verschillende malen “black angus” waar ze een soort “dendeng” (gedroogd en gekruid rundvlees) van maken. Maar ook het korte traject Zion-Bryce voerde ons door veel landschappelijk schoon en doet niet veel onder voor Byway12.

In onze gids lezen wij dat niet ver van Torrey in het Dixie National Forest een camping ligt die je met beren en damherten moet delen. Dat lijkt ons wel wat. Singletree heet die camping, maar er staat niet één boom, er staan er heel wat, een compleet bos. De “receptie” is gevestigd in een stacaravan, maar is bij onze aankomst onbemand. We moeten wel alle informatie op een bord goed tot ons laten doordringen en zeker die over onze bruine vrienden voor wie we speciaal zijn gekomen.

De camping lijkt verlaten, maar als we even verder rijden zien we bij het sanitaire blok een stel campers bij elkaar staan. Verder zien we verscholen tussen het groen nog meer camperaars. We kiezen een plek uit vanwaar we onze buren nauwelijks kunnen zien. Wat een privacy en een ruimte dat we hebben. Op een grote open plek staat een bovenmaatse bak om onze “garbage and food scraps” in te dumpen. De vernuftige vergrendeling van de deksel is slechts door mensenhanden open te krijgen. Beren kunnen die niet openen.

Nadat we ons hebben geïnstalleerd wandelen wij naar de caravan om ons in te schrijven. Een vriendelijk en spraakzaam vrouwtje drukt ons op het hart om geen voedselresten buiten te laten. Ik krijg de neiging om een stukje kaas in de buurt van onze camper te leggen, maar zie er toch van af. Wie weet wat de gevolgen zijn. Een wandelaar maakt een praatje met ons en is verbaasd dat we van zover komen om zijn land te bezoeken.

The Netherlands, ja dat weet hij wel, dat ligt toch ergens in Europa, in het Noorden, bij Norway…. En of wij ook Flemish spreken. Waar wij nog naartoe gaan. Grand Canyon? Dan moeten we zeker de North Rim doen, nee, niet de South, veel te druk. De North is minder druk, koeler en minstens even mooi, zo niet mooier. Hij houdt niet op met de NP’s aan te prijzen waar hij geweest is. Moeilijk om van hem los te komen, hoewel wij best van een praatje houden. Maar een monoloog te moeten aanhoren is geen conversatie. Helaas, we hebben geen beer gezien of gehoord.

Camping
Singletree Campground $12 p/n en geen hook-up.

We staan vroeg op. WC water lozen, drinkwatertank vullen en dan weg. We moeten het liefst voor twaalven op de camping van Fruita zijn om een plaats te krijgen. First come, first served en aangezien Fruita Campground erg populair is die gauw fully booked. Bovendien moeten wij ook nog behoorlijk wat inkopen in Torrey bij Chuck Wagon General Store Store, want volgens Trotter is Torrey goedkoop en is de BTW laag.

Bij de ingang van het stadje, op een kruispunt, lezen we op een bord dat er in Fruita geen plaats meer is. Nota bene, het is pas 10 uur. Nou ja, we zien wel, wie weet gaan er mensen om 12 uur weg en is er dan wel een kavel vrij. In Chuck Wagon zouden ze ook Mexicaanse hapjes serveren, burritos, tacos, enchiladas. Helaas, nee dus. We kunnen wel quiches en croissants krijgen. Maar daar zijn we niet voor in Amerika, we willen iets Mexicaans of typisch Amerikaans eten. Hamburgers dan. We zijn al 16 dagen in de VS en hebben nog geen hamburger gegeten. Gelukkig staat er in dit dorpje een bekend hamburgerrestaurant, Slackers, met wel-tig variëteiten en een keur aan smoothies, shakes en andere drinks. De hamburger lijdt ook al aan obesitas. Dit moet het thuisfront zien.

Raoul vindt de burger gruwelijk groot. Ja, we doen er dan ook 2 maaltijden mee. Onze smoothie met een kwak slagroom er boven op wordt geserveerd in een colabeker. Onmiddellijk vragen ze thuis of cola met slagroom lekker is. Buikje vol. We gaan eens kijken of we geluk hebben in Fruita. Onderweg zien wij merkwaardige rotsformaties waarvan er enkele een naam krijgen: The Castle, Fluted Wall, The Twin Rocks, e.d.

Nee, we hebben geen geluk. De laatste kavel is 10 minuten geleden vergeven. Hè, krijg nou wat.! We zagen in Torrey dat het ‘s morgens om 10 uur al vol was. Hadden we geweten dan waren we eerst hier naartoe gereden om een plaats te bezetten. Sorry, vergeten het bord weg te halen, is het antwoord. Nou ja, dan maar in Torrey overnachten. Maar ook daar is de camping vol. Bij de VVV worden we verwezen naar Caineville, 30 km naar het Oosten. $30, full-hook. Okay, gaan we maar weer. Een wat saaie camping en Khiem vindt het er stoffig. Maar het uitzicht loont de moeite.

De receptie is dicht. Mijn smartphone heeft geen bereik. Dat gebeurt hier vaker. Daarom is er vaak een vaste telefoon die de gasten mogen gebruiken. Een vrouw wijst naar de zijkant van het houten gebouw waar een telefoon op een tafel staat. Ik bel de eigenaar en even later komt de beheerder in een vrachtwagen het terrein in een stofwolk opgestoven. Ik mag staan waar ik wil.

Camping
Sleepy Hollow Campground $30 p/n met hook-up. 

Mijn rechter voorband is poreus of het ventiel lekt. Gelukkig staat er een camper die zijn beste jaren heeft gehad ter reparatie met een hoop gereedschap op de grond verspreid. Ik zoek de eigenaar van het wrak op. Hij heeft een luchtdrukapparaat, pompt mijn band bij en zegt dat het ventiel scheef staat. Ik wil hem niet laten repareren, dan maar bij elke tankbeurt als het nodig is een beetje lucht bij pompen.

We rijden na het ontbijt terug naar Capitol Reef. We hebben nu een luxe- probleem. Er zijn heel veel mooie, ruime plaatsen. Muildierherten lopen over het terrein en in de naast gelegen door Mormonen aangelegde boomgaard mag je zoveel appels eten en zelfs meenemen als je kunt. Na de lunch rijden we over de Scenic Drive die pal bij de ingang van de camping begint. Mooie, ontspannende rit tussen een variatie aan rotslandschappen en ook veel groen.

Na een paar kilometer staan we voor een hek dat open staat, maar er staat wel een bord met Road Closed en in rode letters Danger of flooding. De weg na het hek is onverhard. Misschien alleen geschikt voor 4-wheel drives? Er is niemand die doorrijdt. Er staan toeristen onder een afdak te schuilen tegen de de zon. Het is nu schitterend weer, maar ja, het weer kan binnen een uur omslaan. Dat hebben we al eens meegemaakt. We gaan maar weer terug naar onze comfortabele camping. Tegen de avond rijden wij naar Gooseneck en Panorama Point om een zonsondergang mee te maken. Maar zo een als wij op de Tai Shan in China hebben meegemaakt krijgen we hier niet te zien. Zelfs bij Sunset Point merk je alleen aan de verkleuring van de lucht, de langere schaduwen en het donkerder worden van het landschap dat de zon onder gaat. Maar zolang het nog licht is kunnen wij bij Gooseneck genieten van een wandeling met fraaie uitzichten op de kloven en het grillige rotslandschap.

De volgende morgen stoppen wij op weg naar de Hickman Bridge bij de Petroglyph Panel. De tekeningen zijn moeilijk te zien, een paar lang gerekte mannetjes zijn na enig zoeken wel zichtbaar.

Daarna lopen we de Hickmanbridge trail, een van de populairste wandelroutes van Capitol Reef. Waarschuwingen aan het begin van de trail suggereren dat je een risicovolle tocht gaat ondernemen. Overdrijven is ook een kunst. Enkele tientallen meters in de rotsen uitgehouwen treden vormen het begin van de tocht. Dan moeten we een grote, open vlakte met lage begroeiing doorkruisen, niet zo prettig in de zon.

Vervolgens een leuke tocht over zanderige of rotsachtige bodem tussen rode rotsen, hoge struiken en bomen en half versteende stammen. Tot wij na een paar honderd meter de brug zien. Onder de boog zien we op enige afstand een reusachtige, plompe, brede steenklomp met een smalle top die er bovenop gesmeten lijkt te zijn. 's Middags appels rapen in de boomgaard samen met de muildierherten die ook van appels houden. We horen ze kauwen. Weer naar Gooseneck om daar rond te kuieren en misschien een mooie zonsondergang te beleven.

Camping
Fruita Campground $20 p/n zonder hook-up.

Er moet weer eens getankt worden, voor de zoveelste keer. Onze camper rijdt 1 op 4, maar gelukkig is de benzine goedkoop. De gasvoorraad moet af en toe ook aangevuld worden.

Vanmorgen dachten we dat wij pas in de late namiddag in Moab zouden arriveren. Maar ondanks de grote afstanden schiet je hier op de weg goed op. Het is niet druk, de Amerikanen rijden gedisciplineerd en we kunnen een constante snelheid aanhouden. Even na de lunch doen we onze eerste camping aan, Portal Park Campground, even ten N van Moab. Vol. De beheerder geeft ons weinig kans dat we in de buurt iets zullen vinden. Misschien ver ten Zuiden van Moab. September is drukker dan anders, en we zitten tussen 2 beroemde parken, zegt hij. Gelukkig heeft de eerstvolgende camping, Slickrock Campground, nog wel een plek, de op een na laatste.

De staanplaatsen liggen dicht tegen elkaar, maar alle plekken staan onder de bomen. Het blijkt de beste camping te zijn in de buurt. Onze gezellige buren blijken ook uit Nederland te komen. Ze hebben een grotere camper, ongeveer 10 m. Ze kregen die voor een lagere huur, de hemel mag weten waarom. Maar hij rijdt wel 1 op 2. Zij hadden op de eerste dag al een ongelukje, spiegel tegen een tegenligger kapot gereden, schade aan de zijwand.

’s Middags gaan we Arches NP in, rijden langs de 3 Gossips, Balanced Rock ,Park Avenue en andere rotsformaties die prachtige namen krijgen. Wij bekijken uitgebreid de eerste belangrijke bezienswaardigheid: de Windows Section waar een prachtige tweeling, Double Arch, diepe indruk op ons maakt. We maken mee hoe de veranderende zonnestand de bogen steeds roder kleuren, tot bijna vuurrood toe. Hoe dichter je de Double Arch nadert, hoe donkerder die rood kleurt. Loop je er vandaan dan wordt de kleur lichter. Aan de andere kant van 2 parkeerterreinen liggen de North en South Window. Van onder de boog kijk je uit over een weids landschap. Helaas hebben we geen tijd om naar de South te wandelen, want we hebben nog een half uur om het park uit te rijden en bovendien zijn we ook moe. Op de terugweg zien we nog meer merkwaardige rotsvormen die allemaal een naam dragen, zoals Tower of Babel, The Organ.

Camping
Slickrock Campground $60 p/n met hook-up.

”Difficult trail with elevation gain of 480 ft/160 m; no shade - take at least one quart of water per person. Open slickrock with some exposure to heights”. Het valt allemaal reuze mee. Wel vermoeiend en soms is het pad wat moeilijk begaanbaar of zelfs niet te zien. En als je serieus last hebt van hoogtevrees, dan is het laatste deel geen aanrader. Er zijn dan ook toeristen die van dat “enge” pad afzien.

Maar wat een prachtige en deels spectaculaire wandeling met veel variatie. Direct na de parkeerplaats staat de Wolfe Ranch, het onderkomen van een invalide veteraan en zijn zoon uit de burgeroorlog. Zij woonden er 20 jaar. De plek doet met zijn beekje idyllisch aan, maar zo’n kluizenaars bestaan is toch niets voor ons. Een 100 m verder slaan we een pad links af en komen bij een rotstekening. Mannen te paard, dikhoornschapen. Hierna gaat het pad over in een grote, savanne achtige vlakte met 2 korte, maar steile afdalingen. Dat wordt wat moeilijk voor Khiem als we straks terug gaan.

Er waait een flauw briesje, gelukkig maar, want er is nergens schaduw. Het terrein wordt daarna iets moeilijker, goed uitkijken waar je je voeten neerzet, want het pad is niet altijd goed zichtbaar. Er liggen wortels en losse stenen op de grond; opeens staan we voor een grote, mooie open vlakte omringd door niet al te hoge rode rotsen. Een pad langs een afgrond leidt naar de Delicate Arch. Er zijn mensen die dit pad vanwege hoogtevrees niet aandurven. Een Fransman houdt het voor gezien en blijft op zijn groepsgenoten wachten.

De beloning van deze tocht is de beroemde icoon van de staat Utah. Daar is zij dan, Utah's mooiste 'arch', dankbaar object voor posters en andere toeristische reclamefolders, helemaal vrij, niets in de directe omgeving die de aandacht afleidt van de Moeder aller bogen. Ik durf er niet onder te staan, wel ernaast, want er staat een harde wind en ik ben bang door een windvlaag verrast te worden die mij van het licht schuin aflopende pad blaast. Maar hoe mooi ook, ik vind eigenlijk de Double Arch indrukwekkender.

Er is nog een bijzonder mooie boog die wij willen zien, de Landscape Arch. Die staat in de Devils Garden waar nog 6 andere fraaie bogen staan. Maar de trail is lang (meer dan 11 km) en op onze wandeling zien wij al zoveel moois dat we bij de Landscape Arch ons verzadigingspunt hebben bereikt. In 1991 is een deel van de onderkant afgebroken waardoor er nu een een sierlijke, dunne overspanning is ontstaan.

Camping
Slickrock Campground $60 p/n met hook-up.

Vandaag zijn wij later dan we van plan waren vertrokken. Onze buren nemen afscheid en gaan naar Mesa Verde. Wegens tijdgebrek hebben wij besloten ervan af te zien. Het kost nogal wat tijd om in Moab op zoek te gaan naar rubberdopjes voor Khiems stokken. In een andere outdoorzaak kopen wij goede thermosflessen voor Khik en ons zelf. In de winkel zijn kranen om te testen of de flessen niet lekken.

Daarna willen we hier eindelijk eens iets Mexicaans eten. Khiem neemt een gordita en ik een taco. Betekent gordo in het Spaans niet dik, vet? Tegenover ons zit een menselijke illustratie van het woord. Ik zoek voor alle zekerheid wat gordita betekent. "Liefje". Ahum, je moet wel levensmoe zijn om er zo een als liefje te kiezen....Deze middag komen wij niet ver meer en zullen wij van Canyonlands niet veel zien. Maar we vinden er wel een pracht van een kleine, intieme camping: Windwhistle. Het is er wel winderig, ja, maar de wind waait niet zo hard dat we hem horen fluiten.

Wij genieten met volle teugen van de omgeving. Overal waar we om ons heen kijken zien wij alleen maar prachtige veelkleurige rotsen onder een hemel die door de zonsondergang rood kleurt.

Camping
Wind Whistle Campground $15 p/n zonder hook-up.

Een lange drukke dag. We willen vanavond in Page aankomen waar we op de Wahweap Campground nog net een plek hebben kunnen reserveren, maar dan een zonder full-hook, helaas. Mogen blij zijn dat we er kunnen slapen. ’s Morgens vroeg, om 7 uur zijn we al op pad. Canyonlands NP is minder mooi en zeker niet zo spectaculair als wat we tot nu toe gezien hebben. Zeker, Island in the Sky biedt prachtige panorama’s, maar er zijn zoveel mooie landschappen. Echt uniek vinden we ze niet. Zijn we soms blasé geworden? Het Visitor Center heeft overigens vieze toiletten. De Maze zou daarentegen iets heel aparts zijn, spectaculair, maar alleen zeer ervaren 4-wheel drivers kunnen zich in dat deel wagen. De Maze wordt dan ook minder vaak bezocht dan andere delen van de Canyons. Maar er wacht ons toch een verrassing. Langs de weg een bord: Mesa Arch. Mooie, lange boog met uitzicht op een weidse ruimte waar pieken, pilaren en kleinere rotspartijen uit de grond rijzen. Net of je door een reusachtig, ovaalvormig raam uitkijkt op een droompanorama.

We vervolgen onze reis, maar houden halt bij de Newspaper Rock, De Rots die Verhalen Vertelt. Hoe oud de tekeningen zijn is niet bekend. De “tekst” is nog niet ontcijferd, maar Indianen schijnen wel de boodschap te begrijpen. Zo verloopt het leven op aarde in cycli en zijn er in de tekeningen signalen verborgen die de komst van de blanke man aankondigden en de ontwikkeling naar het moderne industriële tijdperk en de huidige geïnformatiseerde maatschappij voorspellen. Verder zouden we nu op een tweesprong staan, waarvan de ene weg naar onze ondergang leidt en de andere onze redding betekent als wij de de natuur respecteren en streven naar haar behoud. Klinkt allemaal hyper modern...

Wij rijden nu door Monument Valley, het woongebied van de Navajo’s. Zij beheren de parken en eventueel casino’s en mogen de (hoge) prijzen van de bezienswaardigheden zelf vaststellen. Er zijn nogal wat films in Monument Valley opgenomen. Eigenlijk is het best een interessant gebied en we zouden hier wel een dag willen blijven. Maar we hebben nog maar één week en we zijn bang niet genoeg tijd te hebben om op ons gemak de Grand Canyon en Antilope Canyon te bezoeken. Bovendien willen we in Valley of Fire, onze laatste stop, uitgebreid uitrusten. Vandaar dat we al in Arches hebben besloten om dan maar door te rijden en ook Mesa Verde over te slaan.

Vroeger dan verwacht bereiken we Wahweap Campground, een nagenoeg schaduwloze camping, maar wel de beste van de streek, mooi gelegen aan Lake Powell. De ontvangst is niet echt onvriendelijk, niet echt onwelwillend, maar kort en zakelijk. We zijn vriendelijker gewend. Prijzen in de beperkt voorziene winkel zijn exorbitant hoog. Wifi is alleen beschikbaar in de directe omgeving van de receptie annex General store. Er zijn wel enkele stopcontacten om je apparaten op te laden. Maar we staan er niet gek, mooi uitzicht en dat terwijl we niet eens weken van te voren hebben gereserveerd, maar slechts 3 dagen in Arches. Het enige wat ons ontbreekt is elektriciteit. Daardoor kunnen we de oven en magnetron niet gebruiken. Kachel en AC laten we op gas werken. Khiem moet nodig bij de receptie haar telefoon opladen en op haar computer werken om foto’s op te laden. Na anderhalf uur is ze nog niet terug en het wordt steeds donkerder. Ik zoek haar bij het incheck gebouw, maar daar is ze al niet meer. Oei, dat wordt vervelend, want haar oriëntatievermogen is al even onbetrouwbaar als een GPS Made in Zoezoembhwe. Vind haar maar eens in de stikdonkere nacht op deze spaarzaam verlichte, onmetelijk grote camping. Ik volg de hoofdpaden, want ik denk niet dat Khiem het aandurft om onverlichte shortcuts te nemen. Na een poosje hoor ik stemmen waarvan ik er een als die van Khiem meen te herkennen. En ja hoor, zij wordt vergezeld door een aardige Zwitser die met een plattegrond in de hand onze kavel probeert te vinden. Gossie!. Er zijn ook aardige Zwitsers, we hebben hier al menigeen ontmoet, maar kennelijk vind je ze vooral in het buitenland…

Camping
Wahweap RV & Campground $26,30 p/n.

Glenn Canyon Stuwdam, Lower Antilope en Horseshoe Bend.

Lake Powell is een kunstmatig meer dat door de bouw van de omstreden Glen Canyon Stuwdam is ontstaan. Chinese toeristen die hier met busladingen worden gebracht zullen wel vinden dat deze minder gigantisch is dan de 3 Klovendam in de Yangzi, maar wij vinden hem indrukwekkend genoeg en heel fraai gelegen in het landschap. Natuurlijk, de 3 Klovendam is veel imposanter, maar deze hier is absoluut charmanter.

In de expositieruimte van het Carl Hayden Visitor Center is heel veel informatief materiaal te lezen en te zien. De moeite van een bezoek waard. De brug die over de dam ligt trilt continu onder het verkeer en het is een aparte gewaarwording voor de voetgangers om over zo'n trillende brug te lopen. Mooie uitzichten op de dam en het water aan weerszijden van de brug.

Na dit bezoek gaan we een van de mooiste, zo niet de mooiste canyon van Amerika bezoeken. Als er iets uniek is in de wereld (?) , dan is het toch haast zeker de Lower Antilope. Na het doornemen van de gids en veel folders besluiten wij in elk geval de Lower Antilope te bezichtigen. Om mooie foto’s te maken hoef je niet persé de dure Upper Antilope excursie van 12 uur te nemen. Bovendien is de toegang tot de Lower ook nog goedkoper en leuker: kruip-door sluip-door, trappetje op, trappetje af en soms moet je je door nauwe doorgangen wringen. We hebben niets gereserveerd, dus we moeten 3 uur wachten voor we met een groep mee kunnen. Is niet erg, want in onze camper is het koel en kunnen we een tukje doen of wat lezen. Ook buiten op het terrein valt een en ander te zien en te doen. Souvenirwinkeltjes bekijken, eventueel snacks kopen en we worden ook nog op verschillende toeristische Hopi dansen getrakteerd.

Wanneer onze groep aan de beurt is gaan we met onze Hopi gids mee die al op ons zat te wachten. We lopen 15 minuten over echt rood fijnstoffig woestijnzand. In een gesprek laat ik per ongeluk het woord slotcanon vallen. Ze vraagt me wat ik van de canyon weet. Nou, dat is niet veel, ik lepel wat ik in de gidsen die ik heb gelezen en ik krijg onmiddellijk haar volle aandacht. Waarschijnlijk maakt ze dit niet vaak mee, maar ik voel me als éénoog in het land der blinden. Wanneer we in de grot afdalen gaat er een schok door ons heen bij de eerste aanblik van deze onwerkelijke, betoverende wereld. Een eeuwige dans in steen. Sierlijke vormen in een oneindige variatie van kleuren. Hoeveel kleuren zien we wel niet! In één woord: adembenemend !

We vallen van de ene verbazing in de andere. Onze gids blijft ons aandacht schenken, helpt Khiem, maar overigens ook anderen, met de instellingen van haar fototoestel, wijst de mooiste locaties aan en neemt een paar foto's van ons samen. Ze wijst ons ook op 2 bijzondere plekken die eens als openingsscherm van Windows en Apple hebben gediend. Je zou toch niet zeggen dat er in deze woestenij spleten zijn die toegang geven tot een van de mooiste parels in de wereld.

Bij het afscheid stoppen we een kleine attentie in haar hand en ook enkele oudere echtparen doen dat. De rest loopt haar zonder te groeten haastig voorbij. Wandelend naar onze camper zien wij dat er een zoveelste Hopi dans wordt uitgevoerd voor de wachtende gasten. Er is geen tijd meer om de Upper Antilope te bezoeken. Niet ver van de Antilopes ligt de Horseshoe Bend. Vanaf de parkeerplaats lopen we over een zanderige, savanne-achtige vlakte en dan opeens staan we voor een diepe afgrond. Daar, ver onder onze voeten stroomt traag de machtige Colorado al meanderend om een indrukwekkend rotseiland. Hoogtevrees? Er staat geen hek langs de rand.

Boodschappen doen wij ook, meestal in de Walmart of soms in Citymarket waar wij voornamelijk groenten en vlees kopen. Maar vandaag hebben wij ook thermo ondergoed gekocht die in de aanbieding is, Made in Columbia. Ook het vlees is een special offer, een bak gefrituurde kippenstukken voor $5. We zullen er wel een paar maaltijden mee doen. In supermarkten kun je ook een keur aan hamburgers krijgen, maar daar blijven wij van af. De prijzen kunnen nogal verschillen. Vooral General Stores bij of in de parken zijn duur. In Ruby's Inn b.v. kostte één grote tomaat $1,80, een pound (4 ons) kleine tomaten $1,20 elders. Klusgereedschappen zoals boren, schaven, zagen zijn hier aanmerkelijk goedkoper dan in Nederland. Maar helaas werken ze op 110 V en als je er een omvormer bij moet kopen is het prijsverschil niet echt meer de moeite waard.

Camping
Wahweap RV & Campground $26,30 p/n.

Het is niet ver rijden naar de Grand Canyon. Wij weten nog niet waar we vanavond zullen slapen, misschien in Tusayan waar een mooie en grote camping moet staan. Daar zullen wij met enig geluk een plek kunnen vinden, want op een van de campings in het park maken we geen enkele kans. Al vroeg komen we bij het Desert View Visitor Center aan op 2267 m hoogte bij de Oost ingang van het park.

De inrichting van de View Tower moet enigszins Indiaans aandoen. Vanaf de eerste verdieping hebben we meteen een goede eerste indruk van dit deel van de Canyon. Er komen hier minder toeristen dan in de meer westelijk gelegen delen. Daardoor is het mogelijk om in alle rust en stilte te genieten van dit grandioze panorama. Je zou je eigenlijk de tijd moeten gunnen om hier stil voor je uit te staren en eventueel te mediteren. Wij komen hier onze buren van de Slickrock Camping tegen. Zij zijn echt mensen die zoveel mogelijk in ijltempo willen zien. Terwijl wij in Page zaten zijn zij in Monument Valley, Mesa Verde en Page geweest, inclusief overnachtingen. In het winkeltje koop ik eindelijk de gids over alle NP’s van National Geographic, het boek dat Khiem zo graag wil hebben. Eigenlijk twijfel ik aan het nut van dit boek. Te summier, omdat het een overzicht is van alle parken en het is niet zeker of we weer in de VS komen. Plannen hiervoor hebben we in ieder geval wel. Ik zie het bord Desert View Campground staan; op dit vroege uur is er wel kans dat er iets vrij is, maar het ligt wel wat afgelegen van de overige interessante delen van het park. Dus gok ik toch maar op Tusayan. Het blijkt inderdaad een heel stuk rijden te zijn naar het Visitor Center, 35 km. Het gebied is echt uitgestrekt en zelfs als je goed oplet kan je de eerste keer goed verdwalen. Langs de weg staat een elk blaadjes te eten. We stoppen en hij eet onverstoord verder, heft zijn hoofd plotseling op, kijkt ons aan alsof hij wil vragen: "Waarom stoppen jullie? Ben ik zo bijzonder? Nooit een elk gezien? Huh, ik eet wel verder".

Bij het Visitor Center halen wij folders op en proberen toch een plek te vinden op een van de campings in het park, maar ze zijn alle vol geboekt. Dan maar naar Tusayan. Enkele km na de uitgang zien we echter een groot bord bij een rotonde: RV Park Camper Campground. Het is niet Ten X , de camping die we op het oog hebben. Maar als we hier kunnen slagen… Ja hoor, full hook up voor $45. Het terrein ziet er niet bepaald uitnodigend uit, rommelig. Maar er is plaats en het is toch alleen voor slapen. Nee, gezellig buiten zitten is er niet bij. De middag is er voor om uit te rusten. Wat we dus ook doen. Om 4 uur gaan we weer op pad en nu we eenmaal de weg weten zijn we in een mum van tijd bij het V.Center.

“Welke wandelingen kunnen we doen”? vragen we bij de infobalie. “Ik neem aan dat u niet naar de bodem van de canyon wilt gaan”, zegt de man, terwijl hij onze leeftijd en conditie kritisch inschat. Inderdaad, afdalingen zijn alleen jongere lieden met een zeer goede conditie en trekking ervaring voorbehouden. Hij raadt ons aan om de Desert View Drive met de bus te doen, de Rim Trail vanaf Mather Point te lopen zo ver als we kunnen en weer de shuttle te nemen om op de Hermit Road bij verschillende Points uit te stappen en eventueel van het ene uitzichtpunt naar het volgende te lopen. Met een balpen geeft hij de meest interessante plekken aan. OK, we gaan nu een deel van de Rim Trail lopen tot aan Yavapai Point. Daar zou je een mooie zonsondergang kunnen meemaken. Maar eerst genieten wij van het uitzicht dat we hier zien, een regenboog die van achter de bergen oprijst. De kleuren zijn haast fel, dieper dan gewoonlijk. Het is een afstand van ruim 1 km naar Yavapi Point, maar er valt zoveel te zien en te fotograferen dat we er pas na een uur aankomen. In een kleine expositie ruimte is een replica van de Grand Canyon. Veel mensen staan al opeengepakt te wachten op de sunset. Wat het ondergaan van de zon zelf betreft hebben we mooiere meegemaakt. Maar de laatste zonnestralen laten als afscheid van de dag de bergkammen en toppen van de rotsen prachtig in een rode gloed oplichten en dat maakt deze zonsondergang dan wel weer bijzonder.

De volgende dag beginnen we bij waar we gisteren waren gestopt, Yavapai Point. Lopen van daar de Rimtrail naar Bright Angel Traihead en daarna met de shuttle naar Pima Point. Stappen verschillende malen uit en lopen naar een volgende halte. Verhard pad, enigszins beschaduwd en heel goed begaanbaar voor zelfs buggy’s en rollators. Onderdeel van de Rim Trail is de Trail of time. Elke voetstap die je zet stelt 1 miljoen jaar of meer voor. Langs het pad staan borden met uitleg over de geologische ontwikkeling van het tijdperk. Niet alleen voor de jeugd, maar zeker ook voor volwassenen heel leerzaam. Soms loopt er een parallel pad dichter langs de rand voor een beter uitzicht. Het loopt spannender. Maar we kijken niet alleen maar naar de machtige bergen en duizelingwekkend diepe dalen waar de Colorado als een blauw lint doorheen kronkelt. Op de grond zien we een zwarte spin uit zijn hol kruipen, een stokpaard staart met zijn rug tegen een steen en schijnt de mensen om hem heen niet te zien en toch alert om bij het minste teken van gevaar bliksemsnel te verdwijnen. Ergens in een perk staat een plant waarvan de blaadjes als thee goed zouden zijn tegen maagpijn. Het Hopi House is een grote souvenir winkel met veel Indiaanse producten. Maar het gebouw is een getrouwe imitatie van een Hopi huis.Het Tovar Hotel is een van de meest luxueuze hotels in de omgeving. Helaas kunnen we er geen iced tea drinken (te banaal, hihi). Maar even verderop is er wel gelegenheid om frappuccino’s, icecream, slush en andere heerlijke dranken te bestellen. De Lookout Studio (wat een toepasselijke naam!) is werkelijk schitterend gelegen. Het lijkt of het gebouwtje deels over de rotsen hangt. Terrassen zijn trapvormig aangelegd en we hebben een grandioos uitzicht vanaf de verschillende uitkijkpunten. Het begint al te schemeren als wij met de camper het Grand View Point aan de de Desert View Drive bereiken. Een echte zonsondergang waarbij we de zon als een rode bol achter de bergkam zien zakken maken we helaas niet mee. Maar de kleurverandering is ook mooi.

Camping
RV Park Camper Campground $45 p/n met hook-up. 
Na de Z. uitgang van het National Park bij de 1e rotonde links. 
Dichtbij het park, maar alleen goed om te slapen.

Vandaag lange rit voor de boeg. Waarschijnlijk arriveren we pas tegen de avond in Valley of Fire. Dit State Park werd ons op de infodag van Travelhome door een reiziger sterk aanbevolen. Het is nog niet erg bekend en dus ook niet druk. Maar juist vorig jaar schijnt er toch wel het een en ander veranderd te zijn.Er zijn nu 2 campings waarvan er één gedeeltelijk gereserveerd is voor full-hook.

We vertrekken vroeg en tot onze verrassing schieten we weer enorm op, zodat aankomst even na lunchtijd mogelijk lijkt. Helaas blijkt de rit door Henderson en Oost Las Vegas heel veel tijd te kosten en bovendien is er een tijdsverschil tussen Arizona en Nevada. We bereiken de camping pas om een uur of 4. Alle full hook-up plaatsen zijn bezet, maar de kavels zijn zo ruim dat je er met gemak met 2 campers kunt staan. Ze zijn er ook op ingericht, want er zijn standaard 2 elektrische aansluitingen. Maar de eerste “bezetters” moeten wel goed vinden dat je er ook gaat staan.

Juist als we onze camper ergens hebben neergezet komt een Zwitsers echtpaar aan. Zij vinden het niet leuk een stukje privacy te moeten opgeven en zeggen dat nergens staat dat je een kavel met je tweeën mag delen. Ik laat hun de regels in onze Trotter Gids lezend en ik vertaal de zinnen voor hem. Enkele sleutelwoorden die op het Duits lijken herkent hij. We wijzen op de dubbele aansluitingen.

Enigszins overtuigd laten ze hun bezwaar varen. Maar voor ons hoeft het niet meer. Ik ga verder op zoek en vind pal bij de uitgang van het gereserveerde deel een plek met prachtig vrij uitzicht aan één kant. De buren zijn nog niet thuis, maar als ik hun bij thuiskomst vraag of ze hun kavel met ons willen delen, hebben zij er geen bezwaar tegen. Ze verplaatsen zelfs hun camper zodat ik dichter bij de paal met drinkwaterkraan en stopcontact kan komen. Aardige Duitsers.

 

Nadat we ons geïnstalleerd hebben komt de Zwitser nerveus en opgewonden naar ons toe. Waarom we zijn weggegaan. Hij put zich uit in welgemeende excuses. Het was absoluut niet hun bedoeling om ons weg te jagen, enz.,enz. Hij heeft het zichtbaar moeilijk. Bij de douche ontmoet Khiem zijn vrouw die ook al niet weet hoe ze zich moet verontschuldigen. Of we niet terug naar hun plek willen, dan kunnen we ’s avonds toch gezellig met elkaar 'plaudern'. Ze voelen zich echt niet op hun gemak en we moeten hen gerust stellen dat we niet boos zijn, maar inwendig voelen we wel enige Schadenfreude.....

Camping
Valley of Fire State Park $50 voor 3 nachten met Full-hook-up plaats.

De volgende morgen brengen we een bezoek aan het interessante Visitor Center. Kleine winkel, maar uitstekende expositie en nuttige informatie over de vallei. Valley of Fire heeft zo’n beetje alles wat de grote canyons hebben, behalve hoodoo's. Alles in bescheidener formaat, dat wel. Ze hebben zelfs een boog, maar dan wel in primitieve vorm. En een soort wave. Er zijn rode, witte en grijze rotsen in allerlei formaten en vormen. Maar nergens hebben wij zoveel rotstekeningen gezien als hier. De Mouse Canyon wordt zelfs Petroglyph Canyon genoemd vanwege het grote aantal tekeningen.

Aan het begin van het pad staat weer een bord met overdreven waarschuwingen alsof je de Taklamakan woestijn binnen gaat. "Gij die hier binnen treedt, laat alle hoop varen". Aan het eind van de wandeling langs de prehistorische rotsafbeeldingen komen we bij de watertank, een bassin waar regenwater in blijft staan. Het water in de mousetank heeft dezelfde roestbruine kleur als zijn omgeving. Het zal best “zuiver” zijn, maar misschien smaakt het wel zanderig. Er zou vroeger een tijd lang een bandiet in deze canyon een schuilplaats hebben gezocht en daarbij zou het water hem wel in leven hebben gehouden.

We gaan terug en als we op de camping zijn voelt de camper als een thuis. Niets is zo fijn dan na een dag in de hitte rond gelopen te hebben weer in je koele camper op adem te komen. Even voor zonsondergang gaan we weer op pad en rijden de Fire Canyon Road af. Het lijkt er inderdaad op of het landschap in lichterlaaie staat. De weg doet zijn naam alle eer aan. Maar er zijn ook rotsformaties met vreemde kleurcombinaties, net een taart met crème onderlaag en daar bovenop dikke chocolade glazuur.

Camping

Valley of Fire State Park.Valley of Fire Rd, Overton. NP abonnement geldt niet. Je betaalt toegang tot het staatspark en daarna voor de camping. Omdat het weekend was kregen we $40 terug, In totaal betaalden we $50 voor 3 nachten. Hoe de Rangers aan dat lage bedrag kwamen was mij een raadsel, maar ik vond het best. Full hook-up.

>Sinds gisteren hebben wij nieuwe buren, een aardig jong Zwitsers stel. Ze vroegen ons netjes of ze naast ons mochten staan. De Duitsers waren even daarvoor vertrokken zodat wij hoofdbewoner waren geworden. Natuurlijk zijn ze welkom. Het is onze laatste camperdag. 3 weken zijn zo om. We nemen de omgeving nog eens goed in ons op. Een 60 m verderop zijn nieuwkomers bezig zich te installeren. De kinderen klimmen tegen de rotsen op. Mag eigenlijk niet. Een wandelaar uit Salt Lake City maakt een praatje met me. Hij komt hier elk jaar met vakantie. Hij vindt het een hier een paradijs. Of ik Lake Mead heb gezien. Nee? Mag ik niet missen. We missen het wel. Je kunt niet alles zien. Vandaag zullen we nog enkele bezienswaardigheden bezichtigen.

De Atlatl Rock staat vlakbij de uitgang van de camping. De afbeeldingen stellen het gebruik van de Atlatl voor. Hij wordt gebruikt om een speer met kracht over een grote afstand te kunnen werpen, een soort slinger. Na de uitvinding van pijl en boog is hij in onbruik geraakt, maar sommige Aboriginal stammen in Australië gebruiken de speerwerper nog. Komen langs de 7 Sisters waarvan ik er maar 6 tel. Waarschijnlijk heb ik er een over het hoofd gezien.

Het is even zoeken naar de Elephant Rock. Dat komt doordat de gelijkenis met een olifant ver te zoeken is. Met de beste wil van de wereld kan ik er geen olifant in zien. In de White Domes Loop rijzen spierwitte rotsen van verschillende vormen uit het geel-wit kleurige zand. Ik zie allerlei sporen in het zand, maar ik kan ze niet determineren. Er is een holletje waarvan ik me afvraag of dat door een grondeekhoorn of een woestijn iguana is gegraven.

De laatste avond brengen we zwijgend door in onze kampeerstoelen. We kijken naar de met ontelbare sterren bezaaide hemel. Een dubbel gevoel. Aan de ene kant vinden we het jammer dat onze camperreis ten einde is, anderzijds verlangen we naar ons thuis, de kinderen en vooral kleinkinderen.

Camping

 

Valley of Fire State Park $50 voor 3 nachten met Full-hook-up plaats.

We kloppen onze Duitse buren uit hun camper en laten hun olie, suiker en zout na. Daarna watertank vullen, afvalwater en wc lozen. Benzinetank volgooien. Daar zijn wij weer. Ik wacht op mijn beurt voor de aflevering van de camper. Die wordt goed gekeurd. Geen schade, van binnen schoon gemaakt, ziet er proper uit, benzine- en watertank vol. Alles compleet, stoelen, dekens, kussens,enz. Restant eetwaren die het Duitse koppel niet hoefde geven we aan een schoonmaker die er heel blij mee is.

Ik bel Uber. De taxi staat er binnen 5 minuten. Als wij hem het adres van Excalibur opgeven zegt hij tot onze schrik dat hij ons daar niet naartoe kan brengen. Waarschijnlijk is Tropicana Avenue afgezet en kan hij ter hoogte van het hotel niet op de Strip komen. Hij merkt onze verbazing en vraagt of wij dan niets weten. Nee, wat dan? We zaten in Valley of Fire. Geen wifi en geen gsm signaal. Er is gisternacht een aanslag gepleegd vanuit het Mandalay Hotel, 400 gewonden en meer dan 50 doden. Alles is vanaf het begin van de Zuidstrip t/m Excalibur afgezet. Hij geeft ons zijn smartphone waarop wij een filmpje van het drama kunnen zien.

We hebben geluk, de afslag naar ons hotel is zojuist vrijgegeven.Tegen de receptioniste hang ik een mooi verhaal op. Wij hebben haar prachtige land uitgekozen om ons 50 jarig huwelijksjubileum te vieren (eigenlijk pas volgend jaar). Jammer dat het de laatste dag is. Na zo'n verhaal voelt zij zich verplicht om een aandeel te te leveren in onze viering en biedt ons een upgrade naar een Royal Room aan.

De 2 upgrades voelen aan alsof we zo'n beetje wraak hebben genomen voor de gemiste 2 dagen in het begin van onze reis. Vanuit ons raam hebben we uitzicht op Luxor en het verder gelegen Mandalay van waaruit een gestoorde zijn wapens leeg schoot op een onschuldige menigte op een muziekfestival. Kiempool belt ons op. Of we wat merken van die afschuwelijke slachtpartij. Nee, niet eens. Uit ons raam zien we alleen dat vanaf ons hotel de weg naar het Zuiden toe is afgezet. De anders volle parkeerplaatsen zijn nagenoeg leeg. Veel politie. Maar verder is de sfeer zoals anders, druk, veel gokkers, geen bedrukte sfeer. De show must go on. Toch!

Op de een of andere manier zijn we wat moe, maar vanavond willen we Downtown zien. Hoogstwaarschijnlijk dat we nooit meer in Las Vegas komen, en dan kun je de benedenstad zeker niet overslaan. Dus eerst even goed uitrusten. Downtown, de Noordelijke zone van de Strip. Daar worden voortdurend korte shows opgevoerd, sketches, dansjes, mensen die door de lucht vliegen en nog meer van dit soort activiteiten.We zijn duidelijk aan slaap toe. Kunnen niet zoveel hebben. Het lawaai is oorverdovend en komt van alle kanten op ons af. Felle lichteffecten die om de minuut van kleur veranderen doen pijn aan de ogen. Na een uur houden we het voor gezien. Het is ook nog een uur rijden met de bus naar Excalibur. Maar we hebben in ieder geval een indruk van de heksenketel die Downtown bij nacht is. Om 1 uur liggen we in ons bed.

En dan is het 5 uur. De koffers hebben we gisteren gepakt, maar we moeten nog onze doggybag-ontbijt nuttigen. Om 6 uur staan we in de hal en bestel ik bij Uber een taxi naar International Airport Mac Carran. Hij komt over 6 minuten aan, lees ik op mijn telefoon. Bij de speciaal voor Uber gereserveerde standplaats zie ik niets komen. Telefoon gaat. “Ik kan u niet naar het vliegveld rijden. Uw hotel is door de afzetting voor mij onbereikbaar”. Ik kan mijn oren niet geloven. “Wat? Ik begrijp u niet”. Boodschap wordt herhaald en dan toettoettoet. Verrek nog aan toe. We lopen naar de hoofduitgang, er komt juist een taxi aanrijden. Nee geen Uber. Maar hij rekent ongeveer dezelfde prijs. De chauffeur is een spraakautomaat, erger nog dan onze nicht Poppie. Zodra de sleutel in het contactslot wordt omgedraaid zet niet alleen de auto zich in beweging, maar gaat zijn mond open. Als we Amerika willen leren kennen moeten we volgende keer met een georganiseerde tour reizen. Zo leren we het land en de mensen kennen. In zo'n coach vertellen echte Amerikanen hoe het leven in dit land is. Blablabla. Bij een adempauze merk ik op dat de meeste deelnemers aan een tour ook buitenlanders zijn. Nee, dat is een alternatief feit. Van die buitenlanders kunnen wij ook veel leren, want die zijn vast al eerder in de States geweest. Met een tour !!! O ja, we zijn in het land van Trump. Dat zou ik bijna vergeten. Blij dat we op het vliegveld arriveren. Zelfs als hij onze koffers uit de bagageruimte haalt en zijn fooi in ontvangst neemt blijft hij ons met zijn adviezen bestoken. Onder het wegrijden schreeuwt hij door het open raampje ons nog na “Don’t forget …..”.

Een van de koffers weegt meer dan 23 kg en de ander 21. De incheck dame ziet er een beetje stug uit en zegt kortaf dat we wat moeten overhevelen. We maken ter plekke onze koffers open en staan dus lekker in de weg. We kijken aarzelend naar de inhoud en overleggen welke dingen we zullen verplaatsen. De medewerkster is kennelijk bang dat het met deze bejaarden lang gaat duren en de vloer straks bezaaid ligt met kleren en toiletartikelen met een hele file wachtenden achter ons. Ze komt naar ons toe en zegt dat het zo toch wel goed is. Pfff. Hebben weer eens mazzel. Bij de controle gaan we als 75+ door een apart sluisje, hoeven onze schoenen niet uit te doen en worden ook niet betast. Staan in no time achter de douane.

Amerika: prachtig land. Vriendelijke mensen. Behulpzaam, nemen soms initiatief om te helpen, beleefd, regelmatig zelfs hoffelijk. Een oordeel met een kanttekening. Gebaseerd op oppervlakkige en beperkte contacten. Wat ik vooral geleerd heb van deze reis. Ben over mijn eigen schaduw heen gesprongen en heb mijn mening over Amerikanen bijgesteld en los weten te maken van mijn politieke antipathie. Komen we terug? Ja, zijn we van plan als onze conditie het toelaat. Welke conditie? Hèhè. Fysiek, mentaal, financieel.

Bye America.

Tip 1. Voor hen die vergeefs claims op compensatie van hun vliegmaatschappij hebben ingediend is Aviclaim een uitkomst. Heb in Augustus 2018 2x $600 door hun interventie gekregen, minus 20% voor hun werk.

 

Tip 2. Absolute aanrader: A family guide to the grand circle national parks van E. Henze. Verkrijgbaar in diverse reiswinkels. Het is een onderhoudend en soms hilarisch verhaal van een gezin met 3 tieners langs alle hierboven vermelde parken en nog veel meer. Uitgebreid beschreven en met veel achtergrond informatie.

 

Opmerking over eten. Behalve in Seattle hebben we niet vaak Amerikaans gegeten, op snacks en af en toe een hamburger na in Las Vegas. De Amerikaanse keuken is niet bepaald verfijnd en weinig gevarieerd. Geen vergelijk met de Franse of Chinese keuken. Moet er niet aan denken dat we 3 weken lang hamburgers en/of BBQ voedsel moeten eten. Vandaar dat we regelmatig Chinees aten, goedkoper en lekkerder. Tijdens de camperreis hebben we zoveel mogelijk ons huismenu aangehouden. Hoewel groenten nogal prijzig waren hebben we daarop niet bezuinigd. Veel gezonder en smakelijker. We zijn dan ook geen gram meer aangekomen.