Nog helemaal vol van een geweldige avond gisteren bij Coldplay in de Arena, vertrekken we naar Schiphol. Michelle brengt ons, dus geen gedoe met zware tassen in de trein.
We vertrekken keurig op tijd. Vliegen met Singapore Airlines is geen straf. Ruime plaatsen en ze blijven maar met eten en drinken langskomen. Maar ruim 12 uur zitten, is toch best wel lang. We zijn blij als we in Singapore zijn en de benen even kunnen strekken. Toevallig had twee weken terug in het magazine van de Volkskrant een tip gestaan; ter promotie van Changi Airport zou je vouchers kunnen ophalen om op de luchthaven te besteden. Laten wij toevallig Nederlanders zijn.... We scoren de vouchers, toch ongeveer €60 waard, en besluiten ze op de terugweg te verzilveren. Dan hebben we iets meer tijd en misschien ook meer trek om te eten.
De volgende vlucht vertrekt ook netjes op tijd. Nu zitten we veel krapper, maar gelukkig vallen we even in slaap. Toch waren deze krappe vijf uur wel even afzien.
En dan is het zondagmiddag en sta je in het warme (zeg maar hete) Darwin! We laten ons met een shuttlebus bij ons hotel afzetten.
We lopen wat door het uitgestorven centrum en daarna naar Mindil Beach. Dat is een soort van rollende keukens met een markt erbij. We eten een bordje aziatisch weg en gaan terug naar het hotel, we snakken naar een lekker bed ;)

 

Wauw, we hebben 14 uur geslapen! Deze dag staat in het teken van acclimatiseren. Het tijdsverschil met Nederland is 7,5 uur (ja, het klopt echt). We doen dus lekker rustig aan. Beetje slenteren (best nog moeilijk om het Randstad-tempo los te laten, maar de hitte dwingt je er wel toe), beetje eten en even zwemmen in het zwembad van het hotel. Algemene indruk van Darwin: het stelt niet veel voor. Er zijn maar twee straten waar het enigszins leeft. Verder hangen er veel aboriginals op de straten rond, soms schreeuwend naar alles en iedereen. Tja, die hebben wel een afstand tot de arbeidsmarkt  zouden ze in NL zeggen.

We hebben net bij Apollo onze camper opgehaald. Hij ziet er stoer uit. Volgegooid met boodschappen en off we go!

Onze eerste bestemming ligt op 1,5 uur rijden: Litchfield Park. De eerste camping bij de Wangi Falls zit al vol om 15:00 uur, dus door naar de volgende. Daar is plaats genoeg (Safari Camp$25, ong €16). We zitten een beetje onhandig te klooien voor we ons geïnstalleerd hebben, duidelijk onze eerste dag. Maar het biertje smaakt wel heerlijk daarna. We maken hamburgers klaar op de BBQ.
's Avonds proberen we te slapen in een nog veel te warme camper, het duurt dus lang voordat we in slaap vallen.

We maken eerst een korte wandeling door het regenwoud. Er hangen allemaal vleermuizen boven in de bomen en die maken een oorverdovende herrie, heel bijzonder!

Douchen hebben we vanmorgen overgeslagen, we nemen daarom een duik bij de Wangi Falls. Het krokodillenrisico is laag staat er op een bord en gisteren zwommen er ook veel mensen dus we durven wel. En jawel, we  zijn lekker opgefrist en leven nog. Daarna nemen we een kijkje bij de Florence Falls en Buley Rockhole, en ook daar gaan we te water, bijna een must met deze hitte. Verder zien we nog heel veel termietenheuvels van kompastermieten. Ze staan allemaal in noord-zuidrichting zodat er op het heetst van de dag zo min mogelijk zon op valt.  Slimme beestjes hoor!

We besluiten het Litchfield te verlaten en alvast wat kilometers richting onze volgende bestemming te maken. We stoppen in Pine Creek (Lazy Lizard Camp $18) en maken in de buitenkeuken een maaltje klaar: kipdijfilet met verse guacamole en nacho cheese chips. Beetje vreemde combinatie maar wel lekker.

Het werd vannacht zomaar te fris om alleen onder een lakentje te slapen. Toch goed dat we een dekbed hebben meegekregen. Misschien komt er ook een moment dat we het nut van de waterkoker en broodrooster nog gaan inzien??!!

Het wordt uiteindelijk een dag waar niet alles meezat. We rijden 700 km over een dodelijk saaie 2-baansweg waar je 130 km/uur mag! Wij houden het op 100 ongeveer, hard zat met zo'n bak. Als we bij de Victoria River Roadhouse de auto in de schaduw willen zetten, vergeet Rob dat er een bovenkant op zit. Aaiii, schade. De tak valt van een boom, maar erger, hij is eerst door ons dakje gegaan. Daar zullen ze bij Apollo (verhuurder) niet blij mee zijn. Gelukkig hebben we alles verzekerd. We plakken wat zwart Ductape over de 'wond' en gaan verder.

Bij Lake Argyle aangekomen staat de hele camping vol. Geen mooie zonsondergang dus voor ons. Hier hadden we niet op gerekend. We vergeten te tanken en gaan verder naar Kununurra. En ja hoor, tekort diesel. Gelukkig hebben we in Darwin de twee jerrycans volgegooid dus we pakken er maar eentje en gooien die in de tank. Van Rob hoor ik wat er gebeurt als je een dieseltank echt leeg rijdt. Iets met vacuum trekken en na het vullen weer ontluchten of zo. Kortom, een hoop gedoe waar je niet op zit te wachten. Gelukkig kunnen we dat voorkomen.

In Kununurra heeft de tweede camping nog plaats (Hidden Valley $28).
We besluiten ons plan te wijzigen. In verband met de drukte gaan we toch eerst (ipv op de terugweg) de Gibb River Road rijden, misschien valt het daar nog mee omdat het hoogseizoen net begonnen is.

We slaan weer eten in voor een aantal dagen want de Gibb vraagt om zelfredzaamheid. Eenmaal op pad is alle saaiheid van gisteren snel vergeten. Yes, dit is waar we voor kwamen! Onze eerste stop is bij de Emma Gorge, deel van het El Questro Wilderness Parc. Een wandeling van een uur brengt ons bij een kloof met steile wanden waaraan allemaal varens groeien. Daarbij een heerlijk zwemwatertje, wat kan een mens nog meer wensen? We lunchen hier en zien ondertussen een slang van ruim een meter. Volgens mijn app is het de niet giftige Green Tree Snake.

Daarna rijden we (met de eerste twee waterdoorsteken, leuk!) naar de camping van het ELQ ($40/nacht). Er is hier veel te zien en doen dus hier blijven we twee nachten.
Er vliegen witte papegaaien met gele kuifjes rond. Maar zo mooi als ze eruit zien, zo lelijk is het geluid dat ze maken; onze eksters zijn melodieuzer!

's Middags doen we rustig aan (nou ja, we wassen onze stinksokken), 's avonds eten we na een sunsetwandelingetje lekker een pizza met een jug bier en live muziek erbij, gezelligheid troef!
We zien vandaag voor het eerst een wallaby, lijkt op een kangaroe maar dan kleiner, ongeveer 70 cm.

's Morgens gaan we eerst naar de Zebedee Springs, een natuurlijke warmwaterbron. Tussen de palmbomen liggen we in heerlijk warm water te genieten. Schijnt goed te zijn tegen alle pijntjes die je oploopt als je de Gibb rijdt ;)

Daarna maken we een wandeling door de El Questro Gorge, een nauwe, diepe kloof met hanging gardens. Opnieuw prachtig.

Op de terugweg heb ik de auto door de rivieren heen gereden, en ja, het is mij ook gelukt.

's Middags rijden we nog een paar 4WD-tracks naar wat lookouts (uitkijkpunt klinkt gewoon niet leuk genoeg). Bij de Chamberlane Gorge mag je niet zwemmen vanwege krokodillengevaar, maar we zien er geen (niet gezwommen hoor). We eten daarna een lekkere curry, klaargemaakt in de campkitchen, waar het altijd gezellig is.

Vanmorgen zijn we op tijd vertrokken. We hebben een bestemming op zo'n 290 km afstand in gedachten, volgens de navigatie bijna 8 uur rijden!
Al snel komen we bij de Pentecost River die we moeten doorsteken. Met een bergketen op de achtergrond worden hier in de namiddag de mooiste plaatjes geschoten. Om 9 uur 's morgens ziet het er anders uit, maar de lol is er niet minder om.

Net als motorrijders in NL, wordt er op deze weg over en weer gegroet, allemaal 'broeders' onder elkaar :)

We vinden de conditie van de Gibb heel behoorlijk. Waarschijnlijk is de grader kort geleden langs geweest. Dat is een machine die een paar keer in het droge seizoen de weg weer effent. Onze bestemming ligt op 59 km van de Gibb RR af maar na 5 km dweilend en stuiterend te hebben gereden draaien we om. Ook omdat we niet zeker weten of de eindbestemming wel wat bijzonders te bieden heeft.

We rijden naar Mount Elizabeth Station over een redelijk goed begaanbare weg. We installeren ons op de camping ($44) en maken nog een flinke wandeling waarbij we een aantal wallabies treffen en bijzondere vogeltjes, maar die laten zich slecht fotograferen.

Het was zowaar koud vannacht, dat is nieuw voor ons. De prijs van deze camping is echt te hoog; de douche lijkt een driedubbelbesparende douchekop te hebben, er komt amper warm water uit. Waarom ze hier niet veel meer gebruik maken van zonnecollectoren is ons een raadsel. De kampeerders hebben er wel vaak een paar mee.

Om onze wagen heen lopen een pauw, een koe en iets verderop springt een wallaby in het rond, erg grappig wel.

We gaan op pad naar de Barnett River Gorge. De Gibb is nog steeds prima begaanbaar, maar als we de afslag naar de Gorge pakken moet de 4WD flink aan het werk. Af en toe hangen we hartstikke scheef in die kar maar hij trekt overal doorheen. De gorge is prachtig; we bekijken hem van bovenaf en op waterniveau en zijn onder de indruk.

Daarna gaan we naar Manning Gorge. Hier maken we (lekker op het heetst van de dag) een wandeling van 1,5 uur heen en 1,5 uur terug. Aan het einde van de trail komen we bij een waterval, wel zo mooi! Het lijkt wel een paradijsje hier. En het water is verrukkelijk om in te zwemmen.

Dan volgt nog Galvans Gorge, maar deze kan niet aan de vorige tippen. Adcock Gorge slaan we over, het wordt tijd om een campingplekje te zoeken. We moeten nog best een eindje rijden voordat we er eentje vinden en met die laagstaande zon én slechte wegen was dat best een uitdaging.

We staan op Silent Grove Campground ($36, incl de fee voor het park). Ik wilde pasta met zalm en mascarpone gaan maken, blijkt dat we vergeten zijn om de zalm te kopen! Dus wordt het pasta met smack uit een blikje en pastasaus, ja ja, allemaal uit de survivaldoos. Het smaakte boven verwachting lekker.

Met duizenden sterren aan de hemel komt er een eind aan een topdag.

We roosteren wat broodjes voor het ontbijt boven ons gaspitje (uiteraard, want we hebben geen stroom voor de broodrooster) en bakken een eitje.

Dan rijden we naar Bell Gorge, ook weer een beauty. We zwemmen weer om even lekker op te frissen en gaan dan naar Lennard Gorge door. Daar waarschuwt iemand ons onderweg al: 'It's a hell of a hike'. En inderdaad, in de brandende zon klimmend en klauterend over de rotsen naar een uitkijkpunt terwijl de waterval er niet meer is, was een beetje teleurstellend.

We besluiten naar het Windjana Nat Parc ($36 incl fee voor het park) te rijden en vanmiddag niets meer te doen. Na de lunch worden we toch nieuwsgierig hoe de rivieroever eruit ziet. En jeetje, wat een krokodillen!!! Het zijn freshies, dus niet zo gevaarlijk, maar zwemmen laat je hier wel uit je hoofd.

We eten vanavond haute cuisine: in één pan gaan achtereenvolgens een blikje kidneybonen, een blikje tomatenblokjes en een blikje mais. Beetje zout en peper erbij en hupsakee, klaar is ons maaltje. De survivaldoos begint aardig leeg te raken, komt goed uit want morgen gaan we weer naar de bewoonde wereld.

 

We staan om 6 uur klaar voor een hike van 4 uur waarbij we kans hebben om kortorige wallabies te zien. Binnen twee uur zijn we terug. Lopen wij nou zo snel? In ieder geval geen wallaby gezien.
We gaan na een ontbijtje en douche op weg naar Derby. Buiten een supermarkt en benzinestation heeft het niet veel te bieden. Dus we rijden verder naar Broome aan de westkust.

In Broome aangekomen tanken we en brengen de banden weer op spanning.
We weten één van de laatste plekjes op het Cable Beach Caravan Park ($45/nacht) te bemachtigen, een pittig grote camping van meer dan 500 plaatsen met alles erop en eraan.
En joepie, er zijn in Broome ook twee grote supermarkten (zalm) en een McDonalds (koffie/cake/wifi!).

Maar na 18u00 is alles dicht in het centrum, behalve de afhaal-thai. Nou, dat is geen straf voor ons. Op de camping smullen we ervan. Na een glaasje rosé in de campkitchen te hebben gedronken en wat te hebben gelezen gaan we slapen.

Het is in het noorden van Australië licht van 6 tot 6 dus we hebben ons daaraan aangepast. En met de muggen valt het reuze mee.

We bezoeken Gantheaume Point, een heilige plaats voor de Aboriginals waar bij heel laag water voetafdrukken van dinosaurissen te zien zijn. Maar het is geen eb, dus we hoeven niet op zoek. De rotsige kustlijn is echter heel fraai en we maken heel veel foto's. Niet omdat het moet maar omdat het kan, gaan we daarna met de camper het strand op. In ons privé kleedkamertje op wielen trekken we ons zwemboeltje aan en nemen een duik in de prachtig blauwe zee. Er wordt echter niet veel gezwommen hier en ook niet gesurveilleerd, dus we houden het zekerheidshalve snel voor gezien (haaien?).

 

Als lunch nemen we in het stadje een lekkere maaltijdsalade.

 

Weer terug op de camping proberen we het zwembad uit; er mankeert niets aan maar toch vind ik het niks dus we gaan door naar het strand, 10 minuten lopen.
Cable Beach wordt beschouwd als één van de mooiste stranden van Australië: 22 km lang met fijn zilverwit zand, in combinatie met het heldere blauwe water inderdaad prachtig.
Terug op de camping maak ik gebruik van de wasmachines die er staan.

 

We gaan terug naar het strand voor de zonsondergang. Eigenlijk hebben we die wel mooier gezien maar door de kamelen is het toch wel weer bijzonder.
Op de avondmarkt bij Town Beach (weer de rollende keukens) eten we kip met cashewnoten, lekker hoor.

 

Het wasgoed blijkt nog zeiknat aan de waslijn te hangen, natter dan toen ik het ophing. Zeker vochtig hier 's nachts. Rob spant een paar draadjes in de camper en daar hangen we de boel aan op. Je moet toch wat als je wilt gaan rijden.
We laten de beschaafde wereld weer achter ons en gaan onderweg naar Tunnel Creek NP. Dat is weer verder van de hoofdweg af dan verwacht, 70 km gravel road. Nou ja, we willen het zien dus we gaan. En het is weer bijzonder: in the middle of nowhere een berg met een grot/tunnel erin van 750 meter lengte waar je bij het licht van je zaklantaarn, soms wadend door het water, helemaal doorheen kan. Toch goed dat we even geweest zijn.

Maar dan....., we ruilen van plaats en ik ga rijden. Na een kilometer of vijf krijg ik de auto niet meer in zijn versnelling. Niet in de goede, maar ook niet in een andere. De auto weigert om power op de wielen over te brengen. Rob probeert het nog eens, maar ook niets. Motorkap open, motorkap dicht. Beetje duwen, nog eens proberen. Niets! Lekker dan. Eigenlijk hebben we al een paar dagen last van stroef schakelen maar, dachten wij, zo'n Toyota Hilux laat je toch niet in de steek? En natuurlijk geen telefonisch bereik! We staan net op het punt om onze 'noodknop' te gaan gebruiken als er een auto stopt en een kordate dame vraagt of we problemen hebben. Binnen no-time halen we onze waardevolle spullen uit de camper, duwen hem gezamenlijk aan de kant van de weg, sluiten de boel af en krijgen een lift richting Fitzroy Crossing. In dat mini-stadje moet hulp en onderdak verkrijgbaar zijn. Na 15 km ongeveer komen we bij de hoofdweg aan. Omdat de vrouw en haar twee passagiers eigenlijk de andere kant op moeten, wordt er een soort wisseltruc bedacht met een kennis die ook meerijdt in zijn eigen kleine 4WD. Maar, daar komt opeens een tourbus aan die de vrouw staande houdt. Welke kant ze opgaan, vraagt ze aan de chauffeur. Okay, of ze twee gestrande reizigers (wij dus) mee kunnen nemen en jawel hoor, we kunnen mee. Met een stevige hug nemen we afscheid en dan zitten we opeens in een luxe 4WD-touringcar. Iedereen is superaardig en behulpzaam. Waar we naar toe willen: een garage of een hotel. In overleg met iemand besluiten we maar voor het hotel te gaan. Een half uur voor sluitingstijd van de garages zal er toch niet veel meer gedaan worden en we moeten tenslotte via Apollo hulp regelen.

Bij de Fitzroy River Lodge krijgen we de laatste (want net geannuleerde) kamer ($230!!), geluk bij een ongeluk. We bellen met Apollo en spreken een bandje in. Maar dat geeft geen goed gevoel dus we proberen nog wat nummers en bij de 3e poging krijgen we zowaar een medewerker te pakken. We vertellen wat er aan de hand is, morgenochtend moeten we nogmaals bellen om een afspraak te maken om de sleutel van de camper op te laten halen door een sleepbedrijf zodat deze de auto op kan halen. Pas in de garage kan beoordeeld worden wat er aan de auto mankeert.
En die kamer, die was niet eens bijzonder, beetje jammer voor zo'n prijs :(

Er is nog wat gebel voor nodig, maar uiteindelijk verschijnt er iemand met een sleep/takelwagen. We hoeven niet mee, hij weet waar de auto staat. Nou, niet dus! Na een uur belt hij om nog maar eens te vragen. Dus wij maar weer uitleggen. In plaats dat hij gewoon goed had geluisterd, de sufferd!

 

Wij zitten enigszins ongerust de hele tijd op de uitkijk of de sleper er al aan komt met wat we inmiddels als ons huisje beschouwen. Je weet maar nooit of er niet iemand interesse heeft om een schroevendraaier tussen de deur te steken, je bent zo binnen met zo'n flutdeurtje. Onze opluchting is toch wel groot als we de takelwagen met ons onbeschadigde campertje erop aan zien komen. Gelukkig zijn we zo slim geweest om te vragen of ze de camper op de camping bij de lodge willen zetten ($40 incl. stroom). Zo'n hotelkamer is niets voor ons en bovendien hebben we aardig wat eten in het koelkastje liggen. Zo kunnen we tenminste ons gang gaan tot maandag, want dan gaan de garages pas weer aan het werk. Jammer voor ons, maar dat snappen we wel.

De administratie van de campingplaatsen is een chaos. Eerst krijgen we plek 60, maar met het oog op de ruimte voor de takelwagen wordt het plek 1. Komen we daar, zijn ze allebei bezet. Rob gaat weer terug naar de receptie, manager erbij en die wijst plek 33 aan. De camper wordt erg geroutineerd van de wagen afgelaten en daar staan we dan. Rust voor tenminste twee dagen!
Komt er een half uurtje later een kerel aanzetten die onze plek wil claimen! Of hij even een bewijs mag zien dat dit onze plek is! Nou, ik vertel hem dat onze auto kapot is en zich erg lastig laat verplaatsen haha. Dus de man vertrekt op hoge poten. Komt even later een buurmannetje aanzetten die het allemaal heeft aanschouwd om zich te verontschuldigen voor het gedrag van deze man. Wij moeten weten dat niet alle Aussies zo zijn. 'He was rude, wasn't he?' Geestig he?

We hebben ons karretje een beetje schoongemaakt en doen verder lekker lui, weer eens wat anders.

De volgende dag is een beetje een suffe dag. Ons ontbijt bestaat uit geroosterd brood uit, daar is 'ie dan, de broodrooster!
We gaan lopend naar de supermarkt in het dorp (ongeveer 5 km retour) om eens te kijken of ze nog wat voor ons hebben en om iets te doen te hebben. We komen terug met een strawberrycheesecake, erg lekker bij een kopje thee. En het tweede stukje was zo mogelijk nóg lekkerder.  De buurman komt even zeggen dat er wallabies aan het eind van de camping zitten. Natuurlijk gaan we even kijken, wat een maffe beestjes toch! En we zien red winged parrots, prachtig!
De pasta met zalm komt 's avonds op tafel, eindelijk!

We zijn vanmorgen om 7u30 met de sleepwagen naar de werkplaats gebracht. Daar werd geconstateerd wat wij al vermoedden. Er moet een nieuwe versnellingsbak in en die onderdelen hebben ze niet. Er wordt met Apollo gebeld om dat door te geven zodat ze naar een oplossing kunnen gaan zoeken. Het duurt ons allemaal veel te lang maar uiteindelijk komt het verlossende bericht dat er een andere wagen uit Broome (400 km afstand) wordt gestuurd die tussen 15u30 en 16u30 zal arriveren. Voor ons is dat te laat om nog op pad te gaan dus we besluiten nog maar een nachtje in Fitzroy Crossing te blijven. De camper staat al die tijd nog op de oplegger. Als duidelijk wordt dat Apollo zelf de camperwissel gaat uitvoeren, biedt het sleepbedrijf aan om ons dan maar weer terug naar de camping te brengen. Dat aanbod nemen we graag aan want de omgeving daar is verre van inspirerend!

Om 11u30 staan we weer op de camping, alsof we niet zijn weggeweest.  We pakken onze spullen nog wat verder in en Rob wast uit verveling zelfs de buitenkant van de auto.
De tijd verstrijkt, het is al 17u30, Rob loopt te ijsberen en ik heb al een zak nootjes achter mijn kiezen.

We zijn er niet gerust op en bij Apollo doen ze het af met vertraging onderweg als we telefonisch contact opnemen...
Uiteindelijk komt om 19u00 ons vervangend vervoer de camping op. Poeh, toch een hele opluchting. Wij zagen het al gebeuren dat ze ons maar wat op de mouw hadden gespeld. In het donker controleren we zo goed mogelijk of alles in de nieuwe camper aanwezig is; alles wat ontbreekt halen we uit de oude, zodat we met een complete inventaris op pad kunnen morgen.

We nemen nog een drankje en gaan gauw slapen.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen!!
We zijn met onze vervangende camper al vroeg onderweg (in de regen!) richting het Purnululu NP, beter bekend onder de naam Bungle Bungle. We doen wat boodschappen in Halls Creek, tanken en omdat er bij de plaatselijke 'VVV' wifi was zet ik bericht 4 op het blog.

Het is rond 13u00 als we bij de afslag naar het park zijn. De toegangsweg is 53 km en je schijnt er twee tot drie uur voor uit te moeten trekken. Dat belooft wat! De versnellingen van deze camper doen het een stuk beter dus daar gaan we!

Het lijkt wel een combinatie van een rups- en achtbaan, wat een bochten en bergjes. Deze duurt alleen iets langer dan anderhalve minuut, geweldig. Soms gaan we zo steil omhoog dat we over de motorkap niet meer kunnen zien welke kant de weg opgaat in de afdaling. Het landschap is ook prachtig.

Bij het visitor centre aangekomen, na 53 km dus, regelen we twee nachten camping ($24/nacht) en betalen de parktoegang. Jammer dat het zo koud is. We drinken een biertje met vier Polen die 34 jaar geleden naar Sydney zijn geëmigreerd en wisselen wat reiservaringen uit. Zij rijden met twee dezelfde campers als wij en hebben ook problemen. Bij onze nieuwe doet de koelkast het nauwelijks, dus om te voorkomen dat de accu wordt leeggetrokken zetten we die maar uit; er zit toch niet zoveel bijzonders in.

Gatver, vannacht is het ook hier gaan regenen. Maar ik heb geen regenjack meegenomen zoals Rob. En omdat we toch wat willen zien, knip ik gaten voor mijn hoofd en armen in een grote plastic zak en gaan we op pad. Eerst rijden we naar het zuidelijke deel van het park. Het rijden op zich is al een feestje. Nu hebben we ook nog te maken met een blubberparcours, extra handicap haha, maar alles gaat goed. We rijden langs bossen met eucalyptusbomen, prachtig zilverkleurig afstekend tegen de oranje rotsen.

 

In het zuidelijke deel zijn de domes te zien, oftewel de bungles, de afgeronde stenen rotspartijen. Het is waanzinnig mooi allemaal.

Het regenen is inmiddels gestopt, het plastic kan uit. Het voordeel van het bewolkte, koude weer is dat we zo'n beetje alle trails hebben kunnen lopen; bij meer dan 30 graden laat je dat wel uit je hoofd. Mooi momentje als we met zijn tweetjes bij de Cathedral Gorge staan.

 

's Middags gaan we naar het noordelijke deel van het park. Daar zijn vooral hele nauwe kloven te zien. Ook hier lopen we weer een aantal trails.

Om drie uur vinden we het wel mooi geweest, met 25.000 stappen over veelal kiezels en rotsen zitten we er doorheen. Maar alle vogelgeluiden, alle geuren van de bomen en planten en alles wat we hebben gezien maken dat dit zeker de moeite waard is geweest.

 

Meerijden is al een feestje, maar zelf rijden is nog veel leuker. Ik heb de 53 km naar de highway teruggereden, supergaaf. We overwegen nu om ons in te schrijven voor de Dakar ralley ;)

 

We maken flink wat kilometers. En naarmate we verder naar het noordoosten rijden, wordt het weer steeds beter.

Toen we op de heenweg de grens van het Northern Territory naar Western Australia passeerden, kregen we naast wat vragen zelfs een korte inspectie van de camper op aanwezigheid van groente en fruit. In WA zijn ze nl. als de dood dat er schadelijke beestjes binnenkomen. Echter, als je de andere kant oprijdt, maakt niemand zich ergens druk om.
Deze dag duurt 1,5 uur korter, ook een gevolg van de grensovergang. We stoppen daarom bijtijds met rijden bij de camping ($15) van het Victoria River Roadhouse, ja, die zelfde als waar we de camper aan de boom spiesten op de heenweg.
In de bar van het roadhouse eten we wat en omdat ze de biertjes hebben die Alex ons heeft aanbevolen proberen we die ook maar even uit, we zijn er nu toch ;) Ik vind de Victoria Bitter (VB) erg lekker, Rob geeft de voorkeur aan de Tooheys extra dry (TED).

 

We zijn, omdat het hier later licht wordt, pas om 8u00 weg. Naar Katherine gaat het. We halen wat informatie bij het Visitor centre en kopen alvast een toegangspas voor het Kakadu NP. Echter, omdat verscheidene mensen als tip de hot springs van Mataranka gaven, maken we een ommetje van 100 km one way. Beide springs zijn gevuld met superhelder water van 34 graden. De eerste, de Bitter Springs, ligt tussen palmbomen en tropische begroeiing, prachtig!

 

De tweede, de Mataranka Thermal Pools, ligt ook tussen de palmbomen maar is meer geconstrueerd met stenen randjes en zo en kan ons daarom niet zo bekoren. En na wat poedelen in de pools gaan we weer 100 km terug, afstanden zijn hier altijd enorm.
We zetten onze camper neer in het Nitmiluk NP bij Katherine. Hier is een kloof ( Katherine Gorge) te bewonderen met 13 aparte gorges. Je kunt er een boottocht maken voor $90 pp tot de 2e gorge of voor $125 pp tot de 3e gorge, wat een geld voor zo'n suffe bedoening. Daar moeten we nog even over nadenken.

 

We hebben geen zin in de boottocht, we rijden de camper van de camping af, parkeren hem en gaan eens kijken waar we lopend uitkomen.
Uiteindelijk eindigen we halverwege tussen de 2e en 3e gorge, bij elkaar weer goed voor ruim 27.000 stappen, een goede been- en biltraining zeg maar, want het was weer flink klimmen en klauteren door het regenwoud. Maar de lookouts waren prachtig en met een voldaan gevoel komen we weer bij de camper terug.

Beetje rebels rijden we het campingterrein weer op om nog even te douchen, we gaan niet stinkend verder natuurlijk!
We eten ons buikje rond bij de Mc, doen wat boodschappen en gaan weer onderweg.
We stoppen bij Pine Creek, daar stonden we op de heenweg ook en daar begint de weg richting het Kakadu NP. En, niet onbelangrijk als je koelkast het niet doet, er is een bar...

Dit wordt onze laatste grote bestemming: het Kakadu National Parc. Het is één van de grootste NP's ter wereld (20.000 km2). De weg die er doorheen loopt is in totaal ongeveer 550 km lang (eerst richting noordoost en dan richting noordwest).

Onze eerste stop is bij Gunlom waar we eerst bij een strandje kijken maar we hebben nog geen zin om te zwemmen. Daarna maken we een wandeling steil omhoog naar de top van een waterval waar allerlei natuurlijke bassins zijn ontstaan. Ik lig zelfs even te dobberen op de rand van de waterval.

Dan gaan we door naar Maguk en ook daar kunnen we weer zwemmen onder een waterval. Het wordt bijna saai, maar wat is het hier prachtig.

We vinden een overnachtingsplekje op de bushcamping bij Maguk ($12). Dat betekent weinig faciliteiten, alleen een pittoilet, geen stromend water e.d.

Het is nu bijna volle maan en we vragen ons af of dat op het noordelijk halfrond nu ook zo is. We hadden beter op moeten letten op school vroeger :)

Oh, wat een dag weer, geweldig!
Eerst hebben we vanmorgen een trailtje naar een Billabong bij Mardugal gelopen, een water partij in de South Alligator River, maar er was niets bijzonders te zien. Toen zijn we doorgegaan naar de wetlands van Yellow Water. Daar zitten enorm veel vogels die een hels kabaal aan het maken waren. Daar willen we wel meer van zien dus we kopen alvast twee kaartjes voor de vroegste boottocht morgen. De rest van de dag gebruiken we om een 4WD-track te rijden.

De eerste 50 km van de route zijn erg goed te berijden, maar dan.... De Gibb verbleekt in vergelijking met deze route.

Het is enkelspoor breed dus bij een tegenligger (die er gelukkig niet veel zijn) moet er eentje de kant in. We dweilen over het zand, nemen allemaal hobbels, draaien korte bochtjes. En dan komen we bij een rivercrossing aan. De meetlat van de Jim Jim Creek geeft 80 cm aan!! Er komt een Kakadu-bus van de overkant aan. Allemachtig, wat is dat diep. De chauffeur doet zijn raampje omlaag als hij aan onze kant staat en we overleggen even. Hij zegt dat het wel kan en Apollo heeft geen verbod voor deze route afgegeven. Er zitten alleen wel crocs in deze rivier...

We doen het gewoon! We leggen eerst de belangrijke spullen wat hoger en dan gaan we. Het water komt over de motorkap heen gespoeld en het kruipt door alle kieren naar binnen. Ik heb zelfs water bij mijn voeten staan. Toch wel opgelucht halen we de overkant en zetten de auto stil. Het water druipt overal uit. Maar wat is dit cool! We hobbelen, schudden, draaien nog een kilometer of zeven verder en dan zijn we bij de plek van waar je naar de Twin Falls kunt gaan. We klauteren via een erg steil pad omhoog naar het Twin Falls plateau. Wauw, wat een uitzicht! We zijn daar de enige op dit moment. We nemen een verfrissende duik en gaan dan gauw weer naar beneden, we moeten nog terug ook.

De Jim Jim Falls slaan we over, geen tijd meer en de waterval staat toch droog nu.
Bij de rivercrossing lijkt het water nog wel hoger te staan. Dat kan ws. niet maar nu hebben we allebei natte voeten. Als je langs de meetlat rijdt, klotst het water tegen de 1 meter-streep aan.
We nemen 's avonds een welverdiende, lekkere maaltijd in het restaurant van de luxe camping waar we staan (Cooinda Lodge $45).

De wekker staat vandaag omdat we om 6u45 de Yellow River cruise gaan doen. Met $99 pp niet goedkoop maar we genieten er allebei van. De kapitein/gids ziet met zijn geoefende oog veel en maakt ons voortdurend opmerkzaam op allerlei vogelsoorten, krokodillen, bomen en planten. Met mijn telefoon weet ik een paar soorten vast te leggen, maar voor veraf schiet de lens toch echt te kort. Gelukkig is Rob vandaag fully equiped vertrokken ;) Er zullen vast een paar fraaie foto's tussen zitten.

We gaan vervolgens verder naar Nourlangie waar we wat oude Aboriginals kunst bekijken. Dan gaan we naar Jabiru, hier heet dat een town, maar heel veel stelt het niet voor. Er is wel een bibliotheek waar ik om een internetwachtwoord vraag. Geen gekke vraag kennelijk want de vrouw heeft een bakje vol met briefjes waar het op staat. Ik zet verhaal 6 online. Een half uurtje later bezetten we een plek op de Merl camping.

Rob maakt van de gelegenheid gebruik om de handboeken van de Toyota aan een lijntje te drogen te hangen. Die hadden nl. ook wat waterschade opgelopen gisteren.
Om half 5 gaan we naar Ubirr, aan de grens met Arnhemland. Ook hier bekijken we weer wat Aboriginalskunst. Het is oud en daarmee wel bijzonder maar verder kan het ons niet echt boeien. We komen echter voor de sunset, die moet hier speciaal zijn. We beklimmen daarvoor een berg met een plateau en het uitzicht is fabelachtig: een grote, groene uitgestrekte vlakte.

En daarin een berg vol met mensen die voor de sunset komen. Apart hoor. En ook vandaag gaat de zon weer zinloos onder, morgen komt hij toch weer op (grapje van Herman Finkers)!
Terug op de camping willen we nog buiten zitten maar zelfs in volledige bescherming worden we hier gek van de muggen, dan maar binnen zitten.

Langzaam maar zeker rijden we weer richting Darwin. We stoppen onderweg bij de Mamukala wetlands. Bij het lopen van de trail zien we weer veel vogeltjes, waaronder de kleurrijke bee-eater voor de eerste keer.

Onderweg passeren we ook een plas waar de Jabiru in staat. Dat is de grootste vogel die in Australië voorkomt. In de remmen, keren en hopen dat hij blijft staan. Maar net als we aankomen vliegt hij weg. Ook dat is indrukwekkend: breed en lang, alles uitgestrekt, wow!

We vinden een plaatsje op de Mary River Wilderness Retreat camping ($38) en doen lekker rustig aan. We inventariseren wat we allemaal nog aan eten hebben en we maken de left overs zoveel mogelijk op: de lunch bestaat uit pannenkoekjes en het diner uit een soort chili. We zijn trots op onszelf want met dat ingeblikte vlees zijn we nu wel klaar.

Vandaag moeten we ons rijdende huisje weer inleveren. Maar eerst doen we nog een wandelingetje: de Bamboo walk, een kort trailtje door de bamboe!

Daarna pakken we de spullen zo compact mogelijk in en gaan rijden. Maar al snel komen we weer wat tegen wat we de moeite waard vinden om voor te stoppen. Eigenlijk raken we niet uitgekeken hier. We zijn onderussen bijna vogelaars geworden haha. Onderweg zagen we nl. weer een jaribu en die leggen we nog maar eens vast.

We brengen alle spullen naar het 5*-hotel dat we thuis al geboekt hadden; één nachtje luxe om al het stof en zweet van ons af te spoelen hebben we wel verdiend.

Daarna gaan we naar Apollo om de camper in te leveren. Alles wordt netjes afgewikkeld, we krijgen een vergoeding voor de dagen dat we de camper niet konden gebruiken. Met een ander Nederlands stel die ongeveer hetzelfde als wij hebben gedaan, delen we een taxi terug naar het centrum van Darwin.

We gaan nog even naar het zwembad, genieten van de ondergaande zon en daarna eten we weer bij Mindil Beach, goedkoop en erg lekker.

Op deze avondmarkt wordt een optreden verzorgd door een drummer en een didgeridoo-speler. De aboriginals voeren een soort van oerdansen daarbij uit, heel bijzonder. We weten nog steeds niet wat we van die mensen moeten denken, maar de politie heeft er de handen vol aan om ze een beetje in het gareel te houden. Ik vermoed dat het verschillende stammen zijn. Helemaal op ons gemak voelen we ons er niet bij, maar misschien is dat geheel ten onrechte. Ze zien er met hun superdonkerbruine huidskleur en woeste gezichten een beetje griezelig uit.

Morgen terug naar huis. Ik word er bijna sentimenteel van, we hebben zo'n geweldige tijd hier gehad.