In september 2016 hebben we een vliegreis en een camper geboekt om een rondreis door West Canada en Alaska te maken. We vliegen naar Calgary en hebben een 30ft camper gehuurd bij Cruise Canada voor 2 maanden.

Het is nu begin mei en de tijd van vertrek, 24 mei 2017, nadert dus zijn we inmiddels aan de voorbereidingen begonnen.

We lezen in diverse reisbeschrijvingen, dat "the Milepost" een onontbeerlijk boekwerk is en die hebben we ons inmiddels aangeschaft.

Hierin staan alle wegen van km tot km en van mile tot mile beschreven met alle bezienswaardigheden, campings, hotels, restaurants etc. etc. We hebben ook een Amerikaanse en een Canadeze parkpass via marktplaats gekocht, die tot eind 2017 geldig zijn.

Ook moet er nog een nieuw paspoort aangevraagd worden, want je paspoort moet minimaal 6 maanden geldig zijn, en hebben we ons inmiddels via eTa bij de Canadese autoriteiten aangemeld.

Nu volgt de volgende fase, de reis uitstippelen. We hebben al veel reisbeschrijvingen gelezen en gezien het feit, dat er maar een beperkt aantal wegen zijn, maken de meeste mensen dezelfde route, maar toch vaak met andere bezienswaardigheden.

We vliegen op 24 mei - 12.25 uur naar Calgary en komen dezelfde dag om 13.25 uur. Eerst gaan we naar het Sandman Hotel, Calgary Airport, aangezien we de camper pas na 1 overnachting mogen afhalen.

Daarna willen we het rustig aan doen, dus eerst boodschappen doen, en dan bedoelen we echt boodschappen doen, want alles moet dus aangeschaft worden, van aardappelen, groente, fruit, koffie, thee, boter kaas, eieren en andere levensmiddelen tot waspoeder, afwasmiddel, kleine BBQ, sauzen, flessen drinkwater etc. etc. Het lijstje hebben we alvast gemaakt. 

Het plan is om in Calgary te overnachten en pas de volgende dag verder naar Banff te gaan om daar een paar dagen te blijven om Banff te verkennen. Hier zijn we al een keer eerder geweest. Een bezoek aan het Visitor Centre is aan te raden. In ieder geval willen we het Banff Springs Hotel nog een keer bezoeken. Na Banff gaan we richting Jasper via de Icefield Parkway met als tussenstop Lake Louise en Columbia Icefields. De rest hebben we wel globaal uitgewerkt, maar er kan altijd nog wat aan veranderen. 

Het volgende verslag hopen we 27/30 mei te maken, als er natuurlijk internet voorhanden is.

Het is eindelijk zover, 24 mei is aangebroken, de reis kan beginnen.
Het begint al goed, de taxi is 20 min. te laat en er is een gigantische file tussen Den Haag en Zoeterwoude. Om 9.30 uur komen we op Schiphol aan.
Inchecken hebben we al gedaan en de boarding passen zijn geprint, dus nu alleen de bagage lozen.
Het vliegtuig heeft al 20 min. vertraging en dat wordt 1,5 uur.
Tijdens de vlucht wordt er 30 min. ingehaald maar door het slechte weer (storm, met windstoten van 100 km. per uur, regen) gaan die 30 min. helaas weer verloren.
Het is 4gr. C, terwijl het de dag hiervoor nog 26gr. C was.
We gaan met de shuttlebus naar het hotel en nu maar zo lang mogelijk opblijven om het tijdverschil in te halen. We eten nog wat en gaan om ca. 10 uur Canadese tijd naar bed.
De volgende morgen, 25 mei, nemen we om 10.30 uur een taxi naar Cruise Canada. De temperatuur is iets beter, 14gr. C, maar het waait nog steeds.
We zijn vroeg, want oorspronkelijk kunnen we de camper pas vanaf 13.00 uur afhalen.
De camper is al wel ter beschikking, na de nodige administratie krijgen we de sleutels en kunnen we de camper inrichten.
Het is een nieuwe camper met nog geen 9.000 km. op de teller.Oh ja, we hebben geen hond gekocht, al lijkt het wel of er een door het raam van de deur kijkt.
We gaan boodschappen doen bij de Walmart en gaan naar RV Park Mountain View, 8 km van Calgary.
We hebben de plaats op de camping voor 2 dagen gereserveerd. Ook vanavond wordt het weer zo lang mogelijk wakker te blijven om het tijdverschil in te halen. Goed geslapen maar wel vroeg wakker. 26 mei doen we nog een dag rustig aan.

27 mei. We gaan via de Hwy nr. 1 en Icefields Parkway naar Banff National Park. We hebben de plaats op de Tunnel Mountain Village campground via de website voor 2 nachten geboekt. Het is weekend en prachtig weer, dus erg druk. Hier mag je absoluut niets buiten laten staan, alles moet “bearproof” opgeborgen zijn.

De volgende dag, 28 mei met de bus naar het Banff Mountain Spring hotel, geopend in 1888, om meer toeristen te trekken, nadat de Canadian Grand Railway was aangelegd. Het is een in Schotse Stijl gebouwd hotel. Het mannelijke personeel loopt in een kilt. Het is een monument en daarom mag je het gedeeltelijk bezoeken. Een schitterend en indrukwekkend gebouw met aan de achterkant een prachtig uitzicht op de Bow Falls.

We gaan met de bus verder en met de “gondola” naar boven. Daar heb je een magnifique uitzicht op Banff en de omgeving. Het was er verschrikkelijk druk, dus moesten we een uur wachten voor we naar boven konden.

29 mei. Vannacht was het behoorlijk koud, maar nu schijnt de zon al weer volop en wordt het al snel weer warm. We rijden, via de Bow Valley Parkway, naar Lake Louise (vernoemd naar een dochter van koningin Victoria). Ook hier is het verschrikkelijk druk, maar we vinden nog een plaats op de parking. Het meer is nog grotendeels dichtgevroren, jammer want anders heeft het meer een prachtige turquoise kleur. Het is niet koud en er is volop zon.
Ook hier staat een groot hotel, wat gebouwd is nadat de spoorlijn daar aangelegd is.
We overnachten in het Lake Louise National Park.

30 mei. Na een koude nacht, is het weer schitterend als we opstaan. We gaan naar Lake Moraine. Dit ligt een stuk hoger dan Lake Louise en hoe hoger we komen hoe meer sneeuw er ligt en is het beduidend kouder. We zijn nu op 1.880 m. hoogte. En ja, ook hier is het meer nog bevroren, dus geen prachtig turquoise meer te zien. Als we terug zijn op de camping is het zeker zo'n 26/28 gr. C. Helaas hebben we geen internet hier en weten dus ook niet wat het weer gaat doen de komende dagen.

31 mei. We gaan verder via de Icefields Parkway naar Jasper (Wapiti Campground in het Jasper NP). Hier zien we ook de eerste zwarte beer – loopt langs de Highway. Het is licht bewolkt en af en toe vallen er een paar druppels, maar de zon heeft de overhand. We maken diverse stops o.a. bij Weeping Wall, waar de gesmolten sneeuw langs de steile rotsen als een muur naar beneden komt.
We lunchen bij de Columbia Icefields, waar je met speciale bussen naar een gletsjer kan gaan en daar 10 min. kan rondlopen. Dit hebben we een aantal jaar geleden al een keer gedaan en houden het dit keer voor gezien.
Onderweg hebben we prachtige uitzichten op de Rocky Mountains, waar nog veel sneeuw bovenop ligt.
We stoppen bij de Athabasca Falls, schitterende watervallen, die van 12 m. hoogte komen en door een smalle canyon verder gaan in de Athabasca River.
Vlak voor de Wapiti campground in Jasper, lopen er 2 beren de weg op, 1 steekt vlak voor de camper over en Wim moet behoorlijk remmen en de 2de steekt na ons over en dat alles ca. 500 m. van de camping. (Helaas konden we er geen foto van maken)
Ook hier wordt dus gewaarschuwd, dat er niets aan voedsel buiten mag staan.
Dit geldt zeker voor de mensen in tenten die mogen zelfs niets aan voedsel in de tent opslaan. Ook de afvalbakken zijn overal “bearproof”.

1 juni. We gaan naar Jasper om nog wat boodschappen te halen. Het plaatsje zelf stelt niet veel voor, het is echt een wintersportplaatsje. Voor de rest van de dag rusten we lekker uit. De zon schijnt en het is niet koud.
We zijn allebei snik verkouden. Komt dit door de vlucht?? We hadden een plaats geboekt met extra beenruimte, bij de nooduitgang. Het was er onvoorstelbaar koud en ook 2 dekentjes hielpen niet. Volgens de steward kwam het door dat er veel kou van de deuren afkwam!!! We zijn in geen 40 jaar zo verkouden geweest. Dat wordt wat op de terug reis als we de nacht in gaan.

2 juni. We gaan verder naar Grande Cache. Gisteren hadden we een telefoon- / internetkaart gekocht voor CAD. 10,50. Deze moet nog per telefoon of internet geactiveerd worden zei de verkoper. Om dat te doen heb je toch of internet of een telefoon nodig, dus ben ik weer teruggegaan en gevraagd hoe dit nu precies werkte. De verkoper verwees mij naar een openbare telefooncel, waar ik het gratis nummer kon bellen. Maar wat ik al verwachtte, dit werkte natuurlijk niet, de telefoniste verzocht mij dus de kaart te activeren via het internet (moet je wel hebben natuurlijk). Voordat ik Jasper inging, kwamen er 2 dames op me aflopen en zeiden, dat ze net een beer gezien hadden. Eerst wilde ik teruggaan naar de parking, maar besloot toch met een aantal andere mensen naar het dorp te lopen. Wel heb ik goed om me heen gekeken toen ik terug kwam.
Via de Yellowhead Hwy en de Bighorn Hwy gaan we naar Grande Cache, onderweg zijn er veel wegwerkzaamheden, wat vaak voor komt in de zomer. Dit geeft oponthoud, maar ook veel stofwolken, omdat er veel gravel ligt.
Het is vandaag niet zo warm, 14gr. C.
In Grande Cache hebben we het telefoon- / internet kaartje laten activeren, maar dan moest er nog wel een bedrag opgezet worden en dat was voor 500 mb (geldig 30 dagen) ook nog eens CAD 42,-- (ca. € 30,--) dus nogal kostbaar.
In Grande Cache is niet veel te beleven, het is een plaats die pas in 1992 ontstaan is.

3 juni. We gaan van Grande Cache naar Grande Prairie via de Bighorn Hwy. Deze weg gaat langs oneindig veel bossen, waar nagenoeg geen mensen wonen. Ook zijn er veel olie- en gasboringen hier. Onderweg wordt er regelmatig gewaarschuwd dat er caribou's, elk en herten kunnen oversteken, maar helaas wij zien ze niet. Het is licht bewolkt. Ook Grande Prairie is verder niets bijzonders, er zijn alleen véél business Parks. Langs de weg zijn er oneindig veel bossen.

4 juni. Grande Prairie via de East Access Route en de Alaska Hwy naar Sikanni Chief. Vlak vóór Sikanni steekt er een Coyote over, verder ondanks alle waarschuwingen onderweg, geen ander wild gezien.
De campground ligt aan de Sikanni River, in de Milepost lijkt het RV Park heel wat, maar het het valt tegen. Het weer is goed, alleen zijn er ontzettend veel muggen, dus kan je niet bouten zitten. Wel hebben we hier WiFi, maar helaas er gaat telkens iets fout, als ik de tekst in het weblog zet en het verstuur, is de tekst verdwenen en staan alleen de foto's er nog maar. Het gevolg ik ben de tekst kwijt. Dus ik maak de tekst in de toekomst in een word document en kopieer het daarna naar het weblog, je moet dan wel goed internet hebben en dat is helaas schaars in dit deel van Canada.
De Alaska Hwy is in 1942 gebouwd, dus dit jaar 75 jaar geleden, door de Canadezen en Amerikanen om zodoende militair materiaal naar de Westkust van Alaska te vervoeren. Hij begint bij Dawson Creek – mile 0 en eindigt met mile 1523. Pas in 1948 werd de weg opengesteld voor burgers.

5 juni. We gaan van Sikanni Chief naar Fort Nelson. Vannacht was het weer eens héél koud. Wel schijnt de zon. De buren gingen als om 6 uur weg. Nog steeds veel muggen. Nog steeds via de Alaska Hwy. Al gauw staan der een aantal auto's langs de weg, en ja daar loopt een beer heerlijk bloemetjes en gras te eten en daar blijft het niet bij, want na een paar minuten komt er een kleintje uit het struikgewas en daarna nog 2, die zich redelijk schuil houden, terwijl moeder doorgaat met eten. Helaas kunnen we er niet goed bij om goede foto's te maken. Op het RV park (RV staat voor Recreative Vehicle) maar in de loop van de avond is het toch nog helemaal vol. Prachtig weer.

6 juni. Fort Nelson – Lake Muncho. Prima weer. Onderweg veel beren gezien, een paar Stone Sheep, die gewoon midden op de weg staan en de mineralen van de weg af likken en een Moose, maar die ging snel terug in de bosjes. We hebben een plaats aan het Muncho Lake bij Northern Rockies RV park. Wel internet maar alleen bij de receptie, dus kan ik het weblog nog niet bijwerken.
Prachtig groot en mooi meer. Hier vandaan kan je met een watervliegtuig diverse uitstapjes maken.

7 juni. Lake Muncho – Watson Lake. Downtown RV Park. Onderweg ook bisons gezien maar we konden niet stoppen. Ook hier is een mooie omschrijving in de “Milepost”, maar valt het een beetje tegen. Veel stof en weer zeer beperkt internet, alleen maar 2 uur met een slechte verbinding. Wel hebben we hier de camper gewassen met de hoge druk spuit, want deze was na wegwerkzaamheden met losse gravel, zand en van alles en nog wat, echt te vies om aan te zien het leek wel of er cement aan de zijkanten zat.
Hier is ook het Watson Sign Post Forest met wel duizenden kenteken platen en plaatsnaam borden uit de hele wereld. Leuk om te bezoeken. Ook hier prachtig weer.

8 juni. Watson Lake – Teslin, nog steeds op de Alaska Hwy. Het was vannacht warm en ook als we opstaan schijnt de zon uitbundig. Onderweg veel waarschuwingen voor dieren die de weg kunnen oversteken, maar Wim heeft alleen een coyote de weg over zien steken.
Teslin ligt aan de Nisutlin Bay en Teslin Lake en is net over de Teslin Brug, met een rooster wegdek, wat veel herrie maakt, het is de langste brug in de Alaska Hwy. We overnachten in het Yukon Motel en RV Park. Dit is beter dan de vorige parken. Dit keer geen camper gewassen, maar wat vuile was, want dat moet ook af en toe gebeuren. Op elke camping of RV park staan er vaak veel wasmachines, die in 30 min wassen en veel droogmachines dus ben je snel klaar. (of het echt schoon is.........)

9 en 10 juni. Teslin – Whitehorse. Onderweg weer een lang stuk met wegwerkzaamheden, met vele stofwolken en hoe het naar binnen komt is een raadsel maar overal ligt stof. Whitehorse is een grotere stad met ca. 27.000 inwoners. Hier kwamen de goudzoekers tijdens de Goldrush naar toe, om vandaar uit met vlotten en later met de radarboten over de Yukon River, verder te reizen naar Dawson, maar eerst moesten ze van Skagway over de White Pass zien te komen. Hier ligt ook het ss Klondike een radarboot die goed geconserveerd is en er heel origineel uitziet. Er werd gestookt op hout, wat dus met zich meebracht, dat er veel hout meegenomen moest worden en er onderweg nog vele malen hout bijgeladen moest worden (bomen genoeg.....). Verder hebben we hier de langste vistrap van de wereld bezocht. Hier komen Chinook Zalmen (1 van de grootste soorten, ze kunnen wel 150 cm lang worden en een gewicht ruim 50 kg.) in augustus vanaf de Beringzee de Yukon river op – ca. 2.800 km, om vervolgens hier te paaien en om daarna te sterven. De vistrap is aangelegd i.v.m. een dam die in de rivier is gebouwd en de zalmen deze hindernis niet meer konden nemen. De zalmen worden door bepaalde stroming naar de vistrap gedreven en kunnen zo stroom opwaarts komen. Als de eitjes uitkomen blijven de kleine zalmen eerst ca. 2 jaar in zoet water en gaan daarna de tocht naar de Bering zee beginnen, om na 4 à 5 jaar terug te komen om te paaien. Helaas reed de historische trolley niet wegens restauratie werkzaamheden. Overnacht in het Hi RV Park. Mooi park maar weer beperkt internet (1 uur) en slecht. Het is weer behoorlijk warm weer 26/27 gr. C.

11 juni. Whitehorse – Takhini Hotsprings. We gaan naar de Hotsprings zo'n 25 km verder. Het lijkt heel wat, maar valt best wel een beetje tegen. De omschrijving en de foto in de “Milepost” zag er beter uit dan het is. Maar we zijn in een hotspring geweest, met 2 baden 1 van ca. 38 gr. En de 2de c. 42 gr. C. met veel mineralen. Daarna naar het Takhini Hotspring RV Park met helaas.... weer geen internet.
Vanmorgen was het al aanmerkelijk koeler en de weersverwachting gaf al verslechtering aan en om ca. 5 uur in de middag vallen de eerste regendruppels. We komen steeds noordelijker en dus worden de nachten bijzonder kort. Om 11 uur 's avonds schijnt de zon zelfs nog en wordt het bijna niet meer donker.

12 juni. Takhini Hotsprings - Beaver Creek. Het wordt vandaag een langere rit - 443 km. Het is bewolkt maar nog wel droog.
Via de Alaska Hwy gebouwd in 1942, tijdens WO2, voor militaire doeleinden.
Op sommige plekken is de weg uitermate slecht en wordt er op diverse stukken de weg vernieuwd. De rede van de problemen is, dat eerst de bovenste laag van de permafrost eraf gehaald is, dit was juist de bescherming, de onderlaag gaat hierdoor smelten en vooral na de winter komen er veel verzakkingen.
Men heeft al diverse proeven, door onder de weg buizen te plaatsen en hierdoor koude lucht te blazen, zodat de ondergrond niet ontdooit.
Via Haines Junction gaan we naar Beaver Creek. Onderweg oneindige bossen met meren, rivieren en kleine meertjes.
Het blijft nog lang droog, maar de regen laat zich toch nog gelden. We rijden langs Kluane Lake en de Kluane Icefields, dee hoogste van Canada. Onderweg staan er regelmatig borden langs de weg met waarschuwingen voor zwarte en grizzly beren, moose, bisons en mountainsheep, maar het enige wat we vandaag gezien hebben is:

- 1 zwarte beer
- 1 moose met kalf
- 1 mannetjes moose (heel imposant)

Als we in Beaver Creek aankomen, houdt de regen op, maar de temperatuur is gezakt naar 9 gr C.

13 juni. We blijven vandaag nog een dag in Beaver Creek (vlakbij de grens met Amerika). Vannacht heeft het regelmatig geregend. Het internet is hier prima en hebben dan ook de weblog bijgewerkt.
's Middags klaart het weer wat op en komt de zon weer door. 's Avonds loopt de camping aardig vol.

14 juni. Beaver Creek - Quartz Lake Delta. Als we wegrijden komt de zon af en toe door. Nog even afvalwater lozen en benzine tanken en op naar de grens.
Binnen een kwartier zijn we de grens over. De douane vroeg of we alcohol of sigaretten bij ons hadden. Daarna moesten we naar binnen voor de administratieve afhandeling, vingers en iris scannen en we konden weer verder. Eerder hadden we gehoord, dat mensen het fruit wat niet uit Amerika of Canada kwam, ingeleverd diende te worden, maar daar hebben wij niets van gemerkt.
Inmiddels is de tijd ook weer 1 uur vooruit gegaan (Alaska time).
We rijden nog steeds op de Alaska Hwy met oneindige bossen langs de Takana River, waar we op diverse plaatsen overheen gaan.
Eerst naar Tok en dan via Delta Junction naar het Quartz Lake. De RV parken zijn hier dun gezaaid en we besluiten naar de campground aan het Quartz Lake te gaan. Dit is een Staatspark. De kosten zijn US$ 15,-- per nacht. Het geld moet je in een envelop doen en dan in een bus. Er is geen electriciteit en geen water.
Inmiddels schijnt de zon volop en blijft tot zeker 23 uur schijnen.

15 juni. Quartz Lake - Fairbanks. De zon begint als weer aardig te schijnen. We gaan eerst nog even naar Northpole. Hier is het één en al Kerstmis, met rendieren, een enorme grote Kerstman en een winkel met héél véél Kerstspullen en natuurlijk de Kerstman in levende lijve.
Het lijkt een beetje op Rottenberg o/d Tauer in Zuid Duitsland.
Na een uurtje hielden we het voor gezien en gingen verder naar het RV Park in Fairbanks.Het was even zoeken, want ondanks het feit, dat we veel parken een advertentie in de Milepost hebben, staat er vaak geen adres bij en al helemaal geen coördinaten en als die er in staan zijn ze niet compleet.
Nog maar eens een was gedraaid, want dat gaat ook maar door. Er staan hier zeker 20 wasmachines en 20 droogautomaten, dat is in Europa ongekend. Op de wasautomaten zitten weinig mogelijkheden en de was is in 30 min. klaar, of het goed schoon is, is een andere vraag.
Het is goed weer en kunnen nog een tijdje buiten zitten. Helaas zijn de voorspellingen voor de volgende dagen minder. Om 10 uur 's avonds is het nog steeds warm buiten.

16 juni. We blijven een dag in Fairbanks en zijn het stadje in geweest, maar wij vinden het niet indrukwekkend, en besluiten om voorlopig geen steden meer aan te doen, omdat er totaal geen sfeer te bekennen is.
Het wordt wel warm in de loop van de dag en kunnen op de camping nog heerlijk genieten van de zon.

17 juni. Fairbanks - Denali park. Vannacht en vanmorgen veel regen. Laat in de middag wordt het droog met een zonnetje, maar er staat een straffen koude wind.
Vandaag geen beesten onderweg gezien. Wel hebben we de bus uit de film into the wild onderweg gezien. Dit is een film over een tiener die na zijn eindexamen weg gaat van huis en in een lege schoolbus ergens in de middle of nowhere terecht komt, veel beren en andere gevaarlijke beesten tegenkomt en uiteindelijk sterft door giftige planten te eten.

We gaan naar Rainbow RV Park ca. 1 mile van de ingang van het Denali park. We gaan naar het Visitor Centre en halen tickets voor een bustocht van 10.30 uur, voor de volgende dag, door het park tot aan Eienali.
Met je eigen auto mag je alleen maar tot de eerste 15 mile komen, de rest is afgesloten voor het verkeer, is ook maar beter, want de bussen kunnen elkaar nauwelijk passeren.

18 juni. Denali Park - bustocht. De bustocht duurt in het totaal 8 uur en is 96 mile. Om 10 uur zijn we er al en staan als 1ste in de rij en kunnen daardoor een goed plekje in de bus bemachtigen.
Het stikt bij de halte van de muggen en je moet echt je jas tot bovenaan dicht houden, anders wordt je regelmatig in je nek gestoken. De eekhoorns rennen hier als gekken langs je heen.
Op vaste plaatsen stopt de bus 10 tot 20 min., maar ook onderweg als er wild te zien is stopt de bus. Het eerste stuk is er niet veel wild te zien. De uitzichten zijn zeker adembenemend, de zon komt er ook nog een bij.
Dan komt er een gil van achteren - er staan Dal sheep tegen de rotsen, maar eigenlijk te ver om waar te nemen. Daarna een grizzly beer met 1 of 2 jongen.
Er ligt nog veel sneeuw op de bergen en daar lopen regelmatig Caribou's, die verkoeling zoeken.
Opeens lopen er langs de kant van de weg, een Grizzly met 2 jongen, ze zijn als iets groter en zijn waarschijnlijk 2 jaar. Die kleinen blijven wat achter en spelen met elkaar, maar al gauw rennen ze achter hun moeder aan.
Onderweg prachtige uitzichten, veel tundra's en rivieren die hier ontstaan. Het weggetje waar we over rijden is zo smal, dat de bussen telkens moeten uitwijken om elkaar te kunnen passeren.
Het park is in 1917 uitgeroepen tot National Park en is 25 miljoen km2 groot. De bus gaat tot Eielson visitor Centre, vanwaar uit Mt. Denali (6.190 m. hoog) te zien, echter wel gedeeltelijk in de wolken.
Op de terugweg komen we dezelfde beren familie weer tegen, ze lopen nog steeds langs de weg en moeder besluit opeens om over te steken, de jongen volgen wat later.
Inmiddels heeft de bus 2 fietsers aan boord genomen, zij dorsten niet verder te fietsen met de beren langs de weg. De bus heeft speciaal een fietsrek op de voorkant, waarop 2 fietsen kunnen. Ook was er nog plaats in de bus, dus de dames hadden geluk.
Een andere fietser was echter al door gefietst. Ik moet er niet aan denken.
Als we weer terug rijden naar het RV park, staat er vlak bij het Visitor Centre zowaar een Moose, rustig te eten langs de kant van de weg.
In de middag is de lucht weer opgeklaard en schijnt er een heerlijk zonnetje.

19 juni. Denali -Houston (Alaska). Alweer een nieuwe dag. De tijd gaat veel te snel. Het was behoorlijk koud vannacht, dus 's morgens snel de kachel aan. We rijden richting Anchorage over de Parks Hwy. Prachtige Wetlands met veel rivieren, kreken, meren en bossen.
Herhaaldelijk staan er borden met waarschuwingen van overstekende Moose, maar helaas er laat er zich niet 1 zien.
Houston is niet veel meer dan het RV Park, een tankstation en Miller's een grocery waar je het lekkerste softijs van Alaska kan kopen. Vraag je om een medium, dan krijg je een ijs waar je u tegen zegt.
's Avonds begint het helaas te regenen en af en toe hevig.

20 juni. Houston - Portage.Het regent helaas nog steeds als we opstaan. Ook onderweg houdt het niet op, pas bij Anchorage gaat het minder regenen en wordt het droog.
We rijden langs de Turnaway Arm, een prachtige baai, waar allerlei gletsjers te zien zijn. Hier zijn Baluga's gespot, maar die komen alleen 2 uur voor tot 2 uur na hoog water naar binnen en het is momenteel laag water, dus geen Baluga's te zien.
Ook is hier het fenomeen "the Bore" te zien. Er komt dan een muur van water van ca. 6 ft (ca. 1,8 m) heel snel naar binnen, dit gebeurt 2 uur en 15 min. na laag water in Anchorage, ook hiervoor is het nog te vroeg.
We gaan naar een RV Park vlakbij Portage. Hier zou het niet geregend hebben volgens de receptioniste van de campsite. Het ligt aan een riviertje en een bergketen in het Chugach National Forest.

21 juni. Portage - Soldotna. We gaan eerst een tocht maken met de "Ptarmigan"over het Portage Lake, naar de Portage Gletsjer. Een gletsjer die 100 jaar geleden het hele meer bedekte en nu alleen nog maar met een boot te zien. Het is bewolkt, dus hangen de wolken wat laag.
We varen langs de gletsjer en zien nog wat van de turquoise kleur. Als de zon had geschenen was dat zeker veel mooier. Regelmatig brokkelen er stukken ijs af.
Vroeger was dit de weg voor de oorspronkelijke bewoners en Russische bonthandelaren de weg naar de andere kant van de gletsjer naar Prince William Sound.
Na de boottocht gaan we via de Seward Hwy en de Sterling Hwy naar Soldotna, langs de rivier de Kenai, waar ontzettend veel gevist wordt op voornamelijk Sockeye of Chinook (King) Zalm, die hier de rivier op zwemmen om in zoet water te paaien en vervolgens te sterven.
We gaan naar King Salmom RV Park.

22 juni. Soldotna. Het RV Park, King Salmon, is wat verwaarloosd en we besluiten na boodschappen en getankt te hebben gedaan, naar RV Park Klondike te gaan, dat ziet er beter uit.
We gaan ook even naar het Visitor Centre om wat meer informatie te verzamelen.

23 juni. Soldotna - Kenia. Kenai is 25 km verder en ligt aan de monding van de Kenai river en Cook Inlet. Het is een oude Russische nederzetting van pelshandelaren. Er staat nog een Russisch kapelletje en kerk. Hier in de omgeving zie je ook regelmatig mensen die nog een soort Russische klederdracht dragen, heel bijzonder.

Helaas door de bewolking is er niet veel te zien van de bergen aan de overkant.
Ook hier zouden Beluga's te zien zijn en wel bij HW Anchorage, maar zelfs de campinghouder zei, dat gezien het feit, dat het aantal Beluga's drastisch kleiner geworden is, het een utopie is, dat je ze zult zien.
Later klaart het op en kunnen we de besneeuwde toppen van de vulkanen aan de overkant, op het schiereiland Katmai, Mt. Redoubt, in 2009 was er nog een uitbarsting, Mt. Iliamna.

24 juni. Kenai - Captain Cook Recreatie gebied. Het is een prachtige dag en we rijden vandaag een stukje noordwaarts via Nikiski, ook een oude Russische nederzetting. Daar kan je het strand op met een 4 x 4 drive. Wij proberen het maar niet.
Het is niet echt een mooi strand, maar het heeft wel wat. Veel kiezels en heel veel rotsblokken liggen er verspreid en het is een ideaal oord voor "Quad" rijders. Van hier uit een prachtig uitzicht op de Vulkanen een de overkant op Katmai.
Met prachtig uitzicht op Cook Inlet, gegeten.

25 juni. Kenai - Homer Spit. We gaan over de Kalifornski Hw (zo heet de weg echt) en de Sterling Hwy naar Homer Spit. Spit is het lange schiereiland voor de kust van Homer. Er zijn hier een aantal Campground, direct aan de zee.
Het is echt een vissers paradijs. Overal staan er vissers met lieslaarzen en vangen de ene na de andere vis. Hier zijn er zelfs bedrijven die de vis fileren, voor je invriezen en het zelfs kunnen opsturen.
Ook onze buurman is een visser, veel platvis, een enkele forel en makreel. Het enig is, dat hij het voor de deur van zijn caravan schoonmaakt, regelmatig de vis schoonspuit en er nogal wat afval op de grond valt.
We zijn hier ook, omdat er van hieruit vluchten naar Brooks Falls op Katmai gaan om daar de visetende beren te zien. De zalmen zijn er echter nog niet in grote getalen aangekomen, dus ook de beren niet, afwachten dus. We hebben in ieder geval voor 2 nachten geboekt.
Het is vandaag mooi weer, maar met een fris windje. Als je de beren webcam ook wilt zien:

http://explore.org/live-cams/player/brown-bear-salmon-cam-brooks-falls

Maar let op!!! je kan alleen 's avonds kijken, want het is hier 10 uur vroeger.

26 juni. Homer Spit. Vannacht en vanmorgen vroeg regent het regelmatig. Later op de dag wordt het droog. Het is ca. 15 gr. C. Vanmorgen op de webcam van Brook Falls (, zien we de eerste beren vis vangen dus de zalmen komen eraan.
Alleen het weer voor de volgende dagen is niet erg rooskleurig. De vraag is vliegen ze dan en zijn er genoeg beren.

27 juni. Homer Spit. Het weer is matig en nog steeds geen beren op de webcam te zien en ook de zalme springen nog niet in het water. We besluiten niet naar Katmai te gaan, want het is een behoorlijke dure excursie en als je dan niet ziet, wat je wilt zien, moet je het vergeten.
's Middags gaan we naar de kleine winkeltjes een stukje terug op de pier. Allemaal souvenirs, bedrijfjes waar je vistrips kunt boeken en restaurantjes.
Er waait een stevige frisse wind, maar geen regen.

28 juni. Homer - Palmer. Nog steeds geen beren op de webcam, dus hebben we een goed besluit genomen. Af en toe schijnt de zon. We gaan via de Sterling Hwy en de Glen Hwy naar Mountain View RV Park. Een aardige camping met wat gras i.p.v. grint zoals op de meeste parken.
Rustige camping op zijweg van de Old Glen Hwy. Onderweg weer veel bossen en meertjes, maar, alhoewel men zegt dat in dit deel van Alaska er veel Moose rondlopen en kunnen oversteken, zien wij er niet een.

29 juni. Palmer - Tolsona. We gaan weer verder op de Glenn Hwy en komen langs de Matanuska Glacier, Dit is de grootste gletsjer waar je bijna met je auto kan komen, dat doen we niet, we nemen foto's van boven af. Ook deze gletsjer is in de tientallen jaren al een stuk teruggetrokken en het smeltwater loopt in de Matanuska rivier.
Na de nodige foto's gemaakt te hebben rijden we weer verder naar Ranch House Lodge RV Park. Er staat een groot blokhuis en volgens de eigenaresse is het in de jaren 40 door 2 broers in de jaren 40 gebouwd
Al het hout werd met de hand gezaagd en verwerkt. De Glenn Hwy was toen nog niet geasfalteerd. Later bouwden ze er ook 2 cabins bij, die nu omgetoverd zijn om te slapen.

30 juni. Tolsona - Valdez. De zon breekt een beetje door en er zijn hele blauwe stukken aan de hemel. Onderweg komen we langs de Worthington Glacier. Ook hier kan je zien dat er een behoorlijk stuk gesmolten is.
Bij de Thompson pas, vlakbij Valdez, komen we langs de Bridal Veil waterval en hebben we prachtige uitzichten over de vele gletsjes die hier zijn. Het weer is niet onaardig. We gaan naar een KOA campground.
Om 10 uur 's avonds schijnt de zon ineens naar binnen. We boeken bij de receptie een boottocht, LuLu Bell, voor zondag (eerder kon niet) naar de Prince William Sound, de gletsjers en hopen daar ook walvissen, zeeleeuwen, otters en ander dieren te zien.

1 juli. Valdez. Vandaag even naar Valdez geweest, om boodschappen te doen, maar als zovele plaatsen in Alaska is Valdez niet echt een gezellige plaats. Er is een een grote haven, waar alleen maar visboten liggen en ook op het parkeerterrein staan veel auto's met trailer en visboten ( en absoluut niet van die kleine boten). Het is dus echt een plaats voor vissers.
We hebben nog een keer op de webcam van Katmai gekeken, maar nog steeds geen...... beren (af en toe 1) en geen zalmen die tegen de stroom in gaan. Inmiddels is tegen de avond de zon weer geen schijnen.

Morgen gaan we dus varen en in de loop van de volgende week volgt er meer, als het internet tenminste goed werkt.

2 juli. Valdez. Tocht met de Lu Lu Express. Het regent nog steeds als we opstaan.
Om 10 uur gaan we naar de haven van Valdez, parkeren de camper en melden ons bij de boot. We zijn ruim op tijd, maar zeker niet de eersten, want er staat al een aardige rij.
Mooie boot, maar hij is goed volgeboekt, niet iedereen kan binnen zitten, maar er zijn ook mensen die constant buiten zijn, ook al is het aardig fris, dus dat probleem lost zich vanzelf op. De captain praat aan één stuk door met de nodige grapjes, maar zeker ook interessante verhalen.

Gelukkig is het droog en als we buiten de haven zijn breekt de bewolking en klaart het zelf een beetje op. Niets te klagen dus.
We varen eerst naar Glacier Island en daarna gaan we naar de Columbia Glacier.

Al snel zien we de eerste zee otters. De captain vaart er langzaam naar toe en gelukkig blijven ze liggen / zwemmen, ze zijn totaal niet bang, prachtig gezicht, soms heeft er één een jong op haar buik liggen.

Dan komen er walvissen in zicht, ook hier gaan we op gepaste afstand naar toe. Toch blijft foto's maken op zo'n afstand een hele kunst. Een paar keer komen ze omhoog en geven een afscheidsgroet met hun staart, fantastisch wat een mooie beesten, bultruggen zijn het volgens de captain.
Er liggen diverse vissersboten en we varen richting 1 van deze boten. We krijgen een hele uitleg over de manier van vissen. De boten blijven, als de zalmen richting de rivieren gaan, een tijd op zee. De gevangen vis wordt dagelijks door een grote boot overgenomen en afgevoerd.
Bij Glacier Island gaan we dicht langs de kust varen en varen zelfs heel dicht een kloof in. Daar op de randen van de rotsen zitten papagaaienduikers, die zijn echter zo ontzettend snel, en daardoor ook moeilijk te fotograferen. We gaan een bocht om en er ligt een zeeleeuw op een rotspunt.
Als we verder de bocht om gaan liggen er hele kudden op de diverse strandjes. Ze maken veel kabaal, maar zijn niet bang. We krijgen alle tijd om ze te fotograferen.

Nu gaan we naar de Columbia Glacier. We hadden al wat gezien in het water, toen we er eerder voorbij voeren, maar we konden niet direct ontdekken wat het was. Nu varen we er dichter bij en zien, dat er hier allemaal ijsschotsen voorbij drijven.

De boot gaat richting gletsjer, maar de 2 assisenten moeten wel boven op de uitkijk gaan staan om aan te geven wat de best route is om bij de gletsjer te komen. Het is een overweldigend gezicht, die aquakleurige ijsschotsen waar we tussen doorvaren en de aquakleurig gletsjes op de achtergrond.

Op een grote ijsschots zit een bald eagle, maar die vliegt toch weg als we dichterbij komen.

Op een kleine ijsschots liggen weer een paar zee otters. Gelukkig hebben ze een bontjas aan.

Langzaam vaart de boot verder. We blijven langere tijd bij de gletsjer liggen. Het is hier wel een stuk kouder, maar sjaal om en handschoenen aan, dan gaat het wel. Na een paar minuten vallen de eerste stukken ijs naar beneden. De captain houdt het goed in de gaten. Dan volgen er meer, met veel geraas vallen ze naar beneden en veroorzaken soms een aardige golf.

Ondanks de kou, is het weer best aardig, als we echter terug zijn in Valdez is het weer somber en bewolkt.
Om half acht zijn we terug in de haven, een behoorlijke tocht.

3 juli. Valdez - Tok. Het is droog als we weg gaan, alhoewel de bewolking behoorlijk laag hangt in de bergen. We rijden via de Richardson Hwy en de Tok Cutoff naar Tok.

Bij de Thompson pas is het aardig mistig, maar na de pas is het weg. Ook hier weer prachtige landschappen met bergen, waarop nog steeds sneeuw lig op de toppen, rivieren en vele bossen.

We tanken weer in Tok en gaan naar Tok RV Park, een mooie camping midden tussen de bomen.
Er is wel internet hier, alleen helaas voor maar 2 uur en down- en uploaden van foto's etc. is verboden.
We kijken hoe we morgen weer verder gaan, via Chicken en Dawson City, de weg die de goudzoekers destijds hebben gedaan, en die gedeeltelijk nog steeds niet geasfalteerd is of gaan we via Haines Junction naar Haines?
Hier is het iets warmer, maar om 5 uur zijn er een paar donderslagen en een paar druppels, maar verder blijft het droog.

4 juli. Tok - Haines Junction. Vanmorgen heeft het weer eens geregend, maar als we weggaan is het droog. We hebben besloten om niet via Chicken en Dawson City te gaan, omdat dit misschien te veel tijd neemt.
Bij Tok gaan we de Alaska Highway weer op, wat een vreselijk slechte weg, dit stuk hebben we op de heenweg ook gereden, maar het lijkt wel of het veel slechter geworden is.
Aan hele stukken wordt gewerkt en moet je via een niet geasfalteerd stuk weg met veel gravel aan de zijkant er langs.
Veel potholes, vorstbeschadigingen, die af en toe een beetje dichtgemaakt zijn, andere stukken zijn nog niet geasfalteerd en ligt er alleen maar gravel, dan vliegen de stenen je om de oren. Als je in de verte over de weg heen kijkt, langs de belijning, lijkt het wel, dat de weg golvend gelegd is.

We passeren de grens en zijn weer in Canada. Maar ook hier is het niet beter, op een recht stuk, lijkt het wel dat er golven in weg zitten, als je naar de belijning kijkt.
We hebben problemen met de rechter buitenspiegel, die na al die hobbels, pot-holes en slecht gerepareerde wegen losgetrild is.
Aangezien je totaal geen gereedschap meekrijgt (men wil niet dat men aan de auto gaat prutsen), heeft Wim geprobeerd de spiegel met een Zwitsers mes, waar ook een schroevedraaier in zit, vast te zetten. Dat helpt natuurlijk maar tijdelijk.

We kopen onderweg een stuk touw en zetten we de spiegel provisorisch vast. Als we aankomen in Haines Jct zit de spiegel echt los en is er bijna afgevallen. We vragen of de camping beheerder gereedschap heeft om vast te zetten, nadat we eerst geprobeerd hebben een garage te vinden, en gelukkig die heeft hij.

Onderweg zijn er weer eindeloos bossen met black Spruce, dat zijn één van de weinige soorten bomen die op permafrost kunnen groeien. Ze zien er echter alleen een beetje triest uit, ze groeien heel langzaam, zijn klein en kunnen ondanks dat ze soms maar 5 cm in doorsnee zijn, wel 100 jaar oud zijn.

En natuurlijk zijn er ook diverse stukken afgebrand, dit wordt meestal veroorzaakt door de vele bliksem die hier vaak inslaat. Alhoewel 2 van de 10 bliksems de grond raakt, zijn er in een recordjaar wel 650 grote bosbranden. Waar de branden geen kwaad kunnen, laat men de branden gewoon hun natuurlijke weg gaan, als onderdeel van een natuurlijk proces van de bos evolutie.

We wilden naar een camping aan het Kluane Lake een prachtig groot meer. Het is een hele mooie camping met gras en veel bloemen, maar helaas men accepteert geen creditcard !!!!! heel uitzonderlijk in het land die de creditcard uitgezocht heeft. Jammer, dan maar verder rijden.

5 juli. Haines Jct - Haines. De camping beheerder had als gezegd, dat de weg naar Haines (de Haines Hwy) uitstekend was, en hij had inderdaad gelijk. Een mooie geasfalteerd weg.

We rijden langs rivieren prachtige meren. Zien een beer langs de weg (sorry maar het fototoestel was nog in de tas).

We gaan over een pas en langs schitterende bergen, echt een mooi stukje Alaska. We gaan de grens weer over, Amerika weer in.

Langs deze route (toen was er nog geen weg) gingen de goudzoekers te voet en paard, vanuit Haines via Whitehorse, daar de Yukon op naar Dawson City, en niet alleen in de zomer, maar ook in de winter, als het hier echt koud was en met veel sneeuw.

Onderweg duikt er weer ineens een beer op en verder veel eekhoorns die het presteren om vlak voor de auto over te steken.

We proberen eerst de camping aan de Lynn Inlet, maar die is al vol. Dan maar naar de andere camping, Hitch Up RV Park, en daar is nog plaats genoeg. Een prachtige goed verzorgde camping, we staan op gras en er zijn veel bloembakken.
Het weer is goed.

We hebben een trip met de Fjord Express naar Juneau geboekt, dit kon echter niet meer op de volgende dag, maar een dag later, op zaterdag. Dat doen we dan maar.

De voorspelling van het weer is niet al te rooskleurig, maar misschien hebben we weer geluk als we op zee zijn, dat er dan minder bewolking hangt. Verder 's middags naar de haven gelopen en nagevraagd of er nog een trip was naar Chilkoot is om een glimp van de beren te zien. We kunnen een tocht van 1,5 uur boeken voor $ 65,-- p.p. maar men was erg vaag over het wild wat er te zien zou zijn, want ook hier zijn de zalmen nog niet gearriveerd.

In de haven ligt ook een cruiseschip van de H.A.L. - ms Zaandam.

6 juli. Haines. Het is vandaag echt prachtig weer, wat in tegenspraak met de weerberichten is.

We gaan even langs een automaterialen zaak om een inbussleutel te kopen voor de spiegel, daarna gaan we naar de ferry terminal om de veerboot van zondag naar Skagway te boeken. Was geen probleem, plaats genoeg.

We rijden een stuk door en gaan naar de Chilkoot rivier. Hier staan wel een paar vissers, maar we zien nog geen zalmen omhoog springen. Verderop in de rivier is een soort versperring aangelegd en alleen in het midden zijn openingen om de zalm door te laten. Daar worden ze geteld en vandaag in de middag zijn er 125 geteld, dus dat is niet veel. De hoos van de zalm moet dus nog komen, dus zijn er ook geen beren.

Het is hier wel een gebied waar veel Bald Eagle's zitten. We zien er dan ook regelmatig een paar hoog boven in de lucht vliegen en af en toe een duik nemen.

Het weer blijft zowaar goed en het wordt zo'n 21 gr. C.

7 juli. Haines. Het is schitterend weer. We gaan nog een keer bij de Chilkoot river kijken. We zien weer veel Bald Eagle's heen en weer vliegen. Ze bouwen soms nesten in de bomen langs de kustlijn. De nesten worden elk jaar opnieuw gebruikt, door hetzelfde paar, en uitgebreid tot soms wel 2 m. breed. In april leggen ze de eieren en in augustus vliegen ze uit.
Plotseling vliegen er een paar over het meer, maar ze zijn razend snel.

We gaan verder en komen weer bij de rivier, maar nog steeds geen zalmen, dus ook geen beren.......

Op weg terug naar de camping, zien we 2 Bald Eagle's op een hoge mast zitten, toch maar gauw de camper stilzetten op het parkeerterreintje er voor, en vandaar foto's maken en video opnemen. Ze blijven zitten. Dan komen er een paar aanvliegen en landen achter bosjes, we lopen een stukje verder en zien daar onderaan een botenhelling zeker wel 4 volwassen en 2 jonge Bald Eagle's, veel meeuwen en kauwen zich te goed doen aan een
hele grote aangevreten vis van wel zeker 1 m. Die hebben ze gevangen en waarschijnlijk konden ze die niet mee naar boven nemen, zo groot was de via, en nuttigen ze hun maaltijd maar hier. Fantastisch.

Alleen een smartphone is dan geen ideaal fototoestel, inzoomen betekent onscherp. Om ze niet te verstoren dorst ik geen fototoestel te pakken. Gelukkig heeft Wim ze goed kunnen inzoomen en zijn ze op beeld heel goed te zien.

8 juli. Haines. Het heeft vannacht weer heftig geregend en als we opstaan doet het dat nog steeds. Ook de voorspelling voor Juneau is slecht.

De boot vertrekt om 8.45 uur vanuit de haven. Er staan als aardig wat mensen als we aankomen. De boot komt van Skagway, daar zijn ook al mensen ingestapt, maar iedereen heeft een zitplaats.

Het achterdek van deze boot is helaas niet al te groot. We varen eerst op hoge snelheid de baai uit en krijgen koffie of thee, met en enorme grote Amerikaanse muffin en een appel...... wat een combinatie.

Al gauw komen we bij een strandje en rosten met zeeleeuwen. Verder is er nog niet veel te beleven.

De boot stopt even voor Juneau in een klein haventje, daar staat een bus die ons naar Juneau rijdt ca. 30 min rijden. We kunnen in Juneau lunchen en worden na 3 uur weer opgepikt door de bus.

Juneau is de hoofdstad van Alaska en is alleen per boot of vliegtuig te bereiken. Er liggen 2 cruise schepen en het is dan ook behoorlijk druk.

Ook vanuit Juneau zijn de goudzoekers aan het eind van de 19de eeuw hun tocht begonnen naar Whitehorse en Dawson City.
De meeste winkels in de hoofdstraat van Juneau zijn juweliers, souvenir-, bont- en kledingwinkeltjes, dat hebben we dus al snel bekeken.
Nog even een restaurantje zoeken om daar een paar sandwichjes te eten.

Met de bus gaan we vervolgens naar de gletsjer Mendenhall, die even 13 mile buiten Juneau ligt. Ook deze gletsjer is in de loop van de jaren aardig gesmolten. Het meer voor de gletsjer bestond toen nog niet maar was een onderdeel van de gletsjer.

We rijden weer via een mooie weg terug naar de boot, die nu weer ergens anders ligt. Het weer is wonderbaarlijk goed gebleven, althans geen regen.

Als iedereen weer ingestapt is in de boot, gaan we weer terug naar Haines.

De boot vaart nu een andere route, en ja na ongeveer een half uur, driekwartier waarschuwt de captain voor walvissen, bultruggen, aan de linker kant. Iedereen vliegt natuurlijk naar het achterdek, en voor je er bent, zijn alle mooie plekjes alweer ingenomen.
Van de eerste die we zien, zien we alleen nog maar de staart. Er vliegen veel meeuwen boven het gebied die best wel aanwijzing geven waar ze zijn, maar soms verplaatsen de bultruggen zich en komen ze een stuk verder weer omhoog, eerst met de koppen een stuk boven water en bek open om de vis die ze opgejaagd hebben, te vangen, dan gaan ze weer onderwater en komt er een saluut met de staarten.
Het zijn er zeker 4. Na enige tijd verschijnt er een waterfontein, dan duiken ze weer onder om vervolgens na een aantal minuten op een andere plek de voorstelling weer te herhalen. Geweldig. En nu maar hopen dat de foto's gelukt zijn op toch een relatief grote afstand.
Na dit schouwspel een paar maal gezien te hebben, varen we weer verder.

We komen nog langs een boei waarop bovenop een Bald Eagle zit en onderop een paar zeeleeuwen en dat alles in goede harmonie.

Het water is rustig en het blijft wederom droog. Het lijkt wel of de regen in de bergen blijft hangen.

9 juli. Haines - Skagway. Met de ferry naar Skagway scheelt ons een hele omreis over land en is, ook al is het maar 3/4 uur varen, wel leuk. In Skagway zoeken we een camping. Helaas geen internet.
's Middags gaan we Skagway (ook een oud goudzoekers stadje, wat nog authentiek is) bekijken, maar het lijkt een kopie van Juneau. Bijna allemaal juweliers en souvenir winkels. Ook hier liggen 2 Cruise schepen.

Hier staan ook borden waarop staat wat de evacuatie route is in geval van een Tsunami. Deze vind je in vele plaatsen langs de kust.

Verder is vanuit Skagway een treinreis mogelijk met de White Pass en Yukon Route railways een treinreis via de White Pass, naar Whitehorse te maken.
Waarschijnlijk is dit een excursie van de cruiseboten, want de trein zit aardig vol.
Het is droog en dat is al heel wat.

10 juli. Skagway - Johnson's Crossing. Via de South Klondike Hwy gaan we naar het noorden. Eerst passeren we de grens en zijn weer in Canada (de douane beambte vraagt waar we naar toe gaan, en als we zeggen naar Johnson's Crossing zegt hij, dat daar alleen maar een paar stenen zijn) en dan via Carcross en Jake's corner, komen we weer op de beruchte (of beroemde) Alaska Hwy.
We rijden tot aan Johnson's Crossing, en daar zullen we de overweging maken om door de rijden op de Alaska Hwy of even voor Watson Lake af te slaan de Cassiar Hwy op te gaan. De laatste is een kortere weg qua afstand, maar in tijd maakt het niet veel uit, omdat dit een smallere en meer bergachtige weg is.
We gingen weg met droog maar koud weer. 's Middags begint het weer te regenen. Ja hadden we maar naar Californië of de Bahama's moeten gaan, daar is het vast beter.
Inmiddels hebben we al diverse malen gehoord, dat er ernstige bosbranden zijn, maar we hoorden ook dat die ten zuid oosten van Vancouver en bij Kamloops zijn. Daar komen we niet, maar op de website (als je natuurlijk internet hebt) kan je er alles over vinden. We houden het in de gaten.

11 juli. Johnson's Crossing - Dease Lake. Eerst nog even tanken in Nugget City, want op de Cassiar Hwy zijn niet als te veel mogelijkheden om te tanken. We gaan toch over de Cassiar Hwy. Inderdaad een rustige, maar smalle weg. Geen belijning en geen vluchtstrook. Het regent hard als we weggaan maar bij de afslag van de Cassiar Hwy wordt het droog en dat blijft ook zo.
Onderweg lopen er ineens 3 jonge vossen op de weg, maar die schieten gauw het bos weer in als ze ons zien aankomen.

We hebben een camping uitgezocht Waters Edge aan het Dease Lake. Het blijkt een zéér eenvoudige camping te zijn, geen water, geen elektriciteit en geen vuil water afvoer. Dat wordt vroeg naar bed, want zonder stroom kan de kachel niet lang aan, en die hebben we toch echt wel nodig.

Het internet werkt wel goed, maar ook hiervoor geldt, dat af en toe een smartphone opgeladen moet worden, bovendien gaat het internet om 22.30 uur uit.

12 juli. Dease Lake - Bell II. Het is droog we gaan naar Bell II vlakbij het Meziadin Lake via de Cassier Hwy.
Ook hier weer zijn de nodige bosbranden, bijna allemaal veroorzaakt door bliksem inslag, in 2010 / 2012 is er toen langs deze weg ca. 30.000 ha. verbrand.

We komen regelmatig langs gebieden met lawine gevaar, natuurlijk geldt dit alleen maar voor de winter, want nu ligt er geen sneeuw meer op. Gedeelten van de weg kunnen in de winter afgesloten worden ivm met het lawine gevaar.
Bell II lodge heeft prachtige Lodges en daar achter is een camping voor RV's.
Mooie ruime plaatsen met water, elektriciteit en afvoer voor vuil water.
Op de weg is het rustig en ondanks de waarschuwingen voor wild op de weg, komen we vandaag niets tegen. Ook op de camping wordt gewaarschuwd voor beren op het terrein, want we staan dan wel vlakbij de weg, maar achter ons is weer een immens bos.
Er komt zowaar een zonnetje door en we kunnen de deur openzetten.
Morgen gaan we naar Stewart, dat ligt op een zijweg van de Cassiar Hwy, tegen de grens van Amerika.

13 juli. Bell II - Stewart. We kunnen hier weer tanken, dus doen we dan ook. Vandaag is het ca. 150 km, geen lange tocht.
De zon schijnt wel, maar er hangen ook lage wolken, waarvan er een paar een beetje donker zijn.
Plotseling verschijnt er een zwarte beer langs de kant, maar hij (of zij) loopt snel weer terug.
Langs de snelwegen worden de struiken en bomen vaak tot wel 5 m breed langs de weg omgekapt, dit om de dieren snel te kunnen opmerken als automobilist, want je zal er maar tegen aan rijden.
Van Stewart, in Canada, kan je naar Hyder in Amerika rijden, hier zou weer een punt zijn waar de zalmen de rivier opgaan om daar te paaien en te sterven, met de nodige aantrekkingskracht van beren.

Mooie weg met een aantal gletsjers. De grootste daarvan is Bear Glacier.

In Stewart gaan we naar Bear River RV Park, een mooie camping. De camper staat op grint en nats de camper is een mooie strook gras, blijven je schoenen tenminste schoon.

We gaan eerst even eten en gaan daarna direct naar de Fish Creek Site, waar de zalmen en beren te zien zouden zijn.

We gaan de grens over, maar er is geen Amerikaanse customs, alleen Canadese customs, maar die controleren niets als je er uit gaat.
In Hyder wonen nogal wat Native Americans en de huizen en tuinen behoeven nodig een opknapbeurt. Veel rotzooi in de tuin, dat is niet alleen hier, dat kom je eigenlijk overal wel tegen.
De Fish Creek ligt in een National Park, er zijn 2 parkeerterreinen en er is een omheind, verhoogd platform vanaf de parkeerterreinen en het wordt ook aangeraden om hierover te lopen naar de ingang.
Vandaar gaat het platform ca. 500 m. langs de rivier.
Er staat een ranger en die vertelt ons, dat er vanmorgen we een beer gesignaleerd was, maar verder niet. Ook de "running" van de zalmen is nog niet begonnen dus............. we zijn te vroeg.
De ranger heeft wel een bus pepperspray (of zoals men het hier noemt bearspray en is hier vrijelijk te koop) bij zich, en de foto's laten zien, dat dit wel eens nodig is geweest.

Het is droog en aangename temperatuur.

We gaan weer terug naar de camping, maar eerst nog even bij de Canadese douane, die de nodige vragen stelt en de paspoorten controleren. Dan nog een paar boodschappen bij de plaatselijk supermarkt, maar stel je er niets voor, want alleen het hoog nodige wordt hier verkocht.

Veel gebouwen zijn nog van het begin van de 20ste eeuw, toen dit nog een handelspost was.

Ca. 37 km van Hyder ligt de Salmon Glacier, deze is echter alleen via een "dirt road" ( ongeplaveide weg) te bereiken vol met potholes, en in het contract van Cruise Canada staat dat je zo'n weg, die geen nummer heeft en deze weg heeft geen nummer, niet mag berijden.

14 juli. Stewart - Prince Rupert. Het is de bedoeling dat we naar het RV camp Cassier gaan, dat ligt aan het einde van de Cassier Hwy. Wim wil echter nog even doorrijden en we rijden via de Yellowhead Hwy naar Prince Rupert, aan de kust van Canada.
We rijden grotendeels langs de rivier de Skeena. Af en toe een zonnetje, maar vlak voor Prince Rupert begint het echt te hozen.
Ook hier werd in het begin van de 20ste eeuw veel handel vervoerd. Prince Rupert was echt Handelspost. Het ligt op het eiland Kaien aan de mond van de Skeena.
Hier werd in 1905 een spoorweg naar het binnenland aangelegd. Momenteel wordt er veel graan en hout naar Azië en Europa vervoerd.

Ook is Prince Rupert een haven waar de Alaska Marine Highway komt.
De Alaska Marine Highway is een netwerk van ferries die in plaatsen komt, waar je niet met de auto of trein kan komen. De routes die de ferries varen gaan tussen de eilanden en langs allerlei gletsjers (de Inside Passage genoemd)
Het schijnt prachtig te zijn, maar als je dit wilt doen, moet je je reis behoorlijk voorbereiden, want de havens die ze aan doen, kan je vaak alleen maar weer verlaten met de volgende ferry en moet je dus van te voren campings bespreken. Ze gaan tot aan Bellingham in Canada en doen ook Vancouver eiland aan.
Nog even boodschappen doen bij Safeway en dan de camping opzoeken, die ligt aan de andere kant van de stad. Gelukkig is er nog plek, we boeken voor 2 nachten.

15 juli. Prince Rupert. Het is jammer, maar vannacht heeft het behoorlijk geregend en ook als we opstaan blijft het maar regenen, echt geen weer om een stadje te bezoeken.
Dan maar de weblog bijwerken. We hebben de hele ochtend een goede internet verbinding, kunnen alles googelen wat we willen, maar tegen half vier is de verbinding plotsklaps verbroken.
Wat is hier nu weer aan hand??? Om vier uur werkt het weer. Ik zal voorlopig maar geen foto's erbij zetten.

17 juli. Smithers. Het is hier heerlijk rustig, dus blijven we nog een dag staan, af en toe zon, maar nog wel een beetje bewolking, we kunnen tenminste buiten zitten.
Het is een klein stadje, in de winter een skioord. We doen weer boodschappen en tanken weer eens.

18 juli. Smithers - Fraser Lake. Via de Yellowhead Hwy vervolgen we onze weg naar Fraser Lake, Pipers Glen RV Park. Mooie plek, aan het meer.
We hoorden dat in Prince George veel evacués uit Williams Lake zijn, daar moesten alle inwoners (25.000) de stad verlaten i.v.m. de bosbranden die daar in de buurt woeden.
Dit keer hebben we langs de weg koeien (ja die hebben we zeker als 6 weken niet meer gezien) en 1 zwarte beer.

19 juli. Fraser Lake - McBride. De buurman had ons al verteld, dat er veel smog in de lucht hing door de bosbranden, die zouden na Prince George weg zijn. Maar ook na Prince George is er nog erg veel smog.
Ook is het extra druk op de weg, omdat de weg via Williams Lake afgesloten is en men nu een stuk moet omrijden.
We hadden een campground uitgezocht bij Purden Lake, maar helaas deze was dicht. Ook kan je er niet meer tanken en er was een motor die angstvallig de laatste druppels uit de slang probeerde te halen. Zeker in de milepost gelezen, dat men hier kon tanken.
Dan maar verder naar McBride, want er tussenin is geen camping meer. We tanken eerst nog even (CA$ 1,149 per li., ca. € 0,80. In Prince Rupert was het CA$ 0,969 per li. ca. € 0,68)
De camping is ca. 2 km buiten McBride, aan de Fraser River. Ook hier is de smog nog steeds aanwezig en komt flauw de zon af en toe door. Het is een aangename temperatuur.
We besluiten hier 2 dagen te blijven, dan kunnen we tenminste de was doen. In de loop van de dag loopt de camping aardig vol.

Onderweg 2 beren gezien - letterlijk.

20 juli. McBride. Jammer genoeg regent het weer.

We gaan boodschappen doen in een dorpse supermarkt, maar alles is er, zelfs lekker brood en broodjes, afgebakken in de winkel, dat is echt een unicum. Het brood is in Amerika en in Canada slecht, zoet, zahct en veelal geen bruin brood. Bovendien is het behoorlijk aan de prijs ca. € 3,50 tot € 5,-- per stuk.

21 juli. McBride - Jasper. Na een nachtje regen is het droog als we vroeg weggaan op weg naar Jasper, want we hebben geprobeerd om via internet een camping te boeken, maar dat kon niet, omdat de ene camping vol was en de andere niet per internet geboekt kan worden.
Er zijn wel een aantal alternatieven, maar die liggen een stuk van Jasper af.

We gaan via de Yellowhead Hwy naar de Icefields Parkway, de weg die door het Jasper en Banff National Park loopt naar Calgary.
Het is 8.15 uur British Columbia tijd als we weg gaan, maar in Alberta is het 1 uur later.
Bij de ingang van het Jasper National Park staat, dat alle campings vol zijn, wat nu, toch maar proberen, want men heeft meestal een plaats voor overflow.
We gaan niet naar de camping Whistlers, maar gaan direct naar de Wapiti campground, daar is gelukkig nog een plekje vrij op de plaatsen waar alleen elektriciteit is, maar dat vinden we niet erg.
Verder is het helemaal vol, geen wonder, want de vakantie tijd is nu ook in Canada aangebroken.

In Calgary stonden we op de heenreis op een camping, waar we een reservering hebben gemaakt voor de 26ste juli. We hebben besloten om hier een dag eerder naar toe te gaan, zodat we in alle rust de koffers kunnen pakken en de camper schoonmaken, dat konden we mooi doen vanaf deze camping met internet.

Onderweg weer veel verbrand bos.

Voordat we de camping oprijden, staat er aan de linker kant van de weg een hele kudde elanden te grazen. Later op de dag lopen ze vlak bij de campers. Er wordt al bij de ingang gewaarschuwd, dat de elanden agressief kunnen zijn als er kalf bij is en je er te dicht bij komt.

's Middags even op zoek naar propaan, anders kunnen we niet koken en de boiler niet aanzetten.

We gaan ook naar het Lake Meligne, dat ca. 55 km verderop ligt. Prachtig groot meer. Het is erg druk, maar er is voldoende parkeer gelegenheid, ook voor campers. Ook hier weer veel verband bos.

Het is prima weer.

Als we weer terugkomen, vertelden de buren, dat we een spektakel gemist hadden, er was namelijk een zwarte beer in de buurt van een eland met kalf, en de eland heeft de beer verjaagd tot wel 500 m. verder tot op een speelplaatsje voor kinderen.

22 juli. Jasper. We gaan naar Sunwapta Falls ook in het Jasper NP. Het is zondag en ontzettend druk onderweg. Helaas was er hier geen voldoende parkeergelegenheid, zeker niet voor een grote camper, dus gaan we maar weer terug.
Hier is geen internet op de camping.

23 juli. Jasper - Banff. De bedoeling was om op de camping bij Lake Louise te gaan staan, maar ja die was natuurlijk vol. Dan maar weer naar Banff Tunnel Mountain campground, maar nu op het eerste terrein, met aansluiting op water, elektriciteit en afvalwater.
Toen we vanmorgen van de camping in Jasper wegreden, liepen er eerst 3 elanden voor onze auto en moesten we wachten tot ze weg liepen. We hadden alle tijd om foto's te maken en ze te filmen.
Onderweg stonden er weer wat auto's langs de weg, veel mensen waren zelfs uit hun auto, en ja daar liep weer een zwarte beer. Schoorvoetend ben ik er ook gaan staan, maar dorst er toch niet te dicht bij te komen, dus zijn de foto's niet om oder naar huis te schrijven.
Het weer is prima. We hebben nog geprobeerd om bij Lake Louise te komen, maar dat was i.v.m. de drukte niet mogelijk.
De natuur is hier weer schitterend. Vlak voor de Athabasca Glacier, ligt het Columbia Icefield en als je van het noorden uit aankomt rijden is dat heel indrukwekkend.

Ook rijden er hier regelmatig fietser, vol bepakt en dan te bedenken, dat er een paar km. verder een beer in de berm loopt. Dit is niet alleen hier maar ook op de Alaska Hwy hebben we veel fietsers gezien.

24 juli. Banff. We blijven nog een dag in Banff en gaan naar het stadje. Ook hier is het enorm druk. Het is prachtig weer.

Op de camping lopen regelmatig die hebben allemaal holen gegraven en lopen heel de dag druk heen en weer en waarschuwen elkaar met een piepend geluid. Je kan ze heel dicht naderen.

"The Columbian Ground Squirrel is the most commonly seen animal in the park during the summer. Although they hibernate for up to seven months, they are a valuable prey species for grizzly bears, coyotes, wolves and golden eagles. A winter hibernator, this ground squirrel may be seen throughout the park from the montane valleys to the alpine." (even gegoogled)

Hier hebben we wederom geen internet

In Banff National Park, zijn er 41 ecoducten (6 viaducten en 35 onderdoorgangen), die zorgen dat de dieren veilig de snelwegen kunnen oversteken. Sinds de telling begon in 1996, hebben 11 soorten grote zoogdieren, waaronder beren, elanden en poema’s de ecoducten meer dan 200.000 keer gebruikt.

Het is inmiddels schitterend weer, met 's avonds een klein beetje regen met een enkele donderslag.
Op alle campings in het park is het ten strengste verboden een vuur te stoken, wat Canadezen en Amerikanen heel graag doen. Bij elke plaats op de camping is een grote ijzeren ring (vaak een autovelg) met een rooster erop, waar ze hout in kunnen stoken, wat overal te koop is en in de parken zelfs gratis.

25 juli. Banff - Calgary. Als we weg gaan piepen er een heleboel ground squirrels, is dit als afscheid ??

Nog 165 km en we zijn op de camping Mountain View. Je ziet wel geen mountains, maar de streek heet hiet zo.
Onderweg niet druk.

Het weer is uitstekend - 25 gr. Nog maar een keer een was draaien en een beetje de camper uitvegen en schoonmaken, daarna relaxed buiten gezeten.

Naast onze camper staat een struik met bessen en daar zitten regelmatig vogels van de te pikken, ze hebben een kuifje en zijn lichtbruin, het lijkt op een hop, maar dat is het niet (helaas wel een beetje moeilijk te zien op de foto).

26 en 27 juli. Calgary. We staan vroeg op, omdat we niet weten of het inleveren van de camper lang duurt.

Vandaag wordt het 31 gr. het moet toch niet te gek worden.

Het inleveren ging heel soepel en binnen een kwartier was alles afgehandeld.

We nemen een taxi naar het vliegveld en helaas een paar uurtjes wachten.

Ingechecked waren we al en op het vliegveld konden we zelf de bagage labels printen, daarna de bagage afleveren.

Het vliegtuig vertrok op tijd en was 20 min. eerder op Schiphol. Op de terugreis hadden we ons geprepareerd voor de kou, dus dikke sokken en dikke truien aan. Bovendien kregen we weer een dekentje. Dit keer viel het gelukkig mee.

28 juli. Om 07.45 uur zijn we veilig geland op Schiphol.

Ook voor de thuisreis hadden we een taxi besteld.

We kijken terug op een prachtige, bijzondere reis en hebben veel dieren gezien (alhoewel we er toch nog een paar gemist hebben) en heel veel mooie gletsjers, rivieren en landschappen. Echt een reis om op terug te kijken.

Nu nog even bij komen van de jet leg.

Haines, Juneau en Skagway. Het zijn allemaal plaatsen die ontstaan zijn rond het begin van de Goldrush (eind 1800 begin 1900).

Toen er bekend werd, dat o.a. in de omgeving Dawson City en Juneau goud gevonden werd, kwamen er heel veel mensen op af om hun geluk te beproeven. Ze kwamen o.a. aan in Skagway en Haines en moesten daar via passen, waar nog indianen woonden en via de rivier de Yukon naar Whitehorse en vandaar met vlotten en later met boten over de Yukon naar Dawson City.

In de winter was het verschrikkelijk koud en in de zomer kon het bloedheet zijn onderweg. Er zijn dan ook op deze routes velen omgekomen.

Hele tentenkampen ontstonden er onderweg en natuurlijk vielen er ook veel doden. Na 1920 / 1930 werd er nog maar weinig goud gevonden en de plaatsen stierven dan ook helemaal uit.

Door de komst van toeristen en zeker de aanloop van de cruise schepen zijn de plaatsen in de zomermaanden weer wat opgebloeid, met natuurlijk veel juweliers (goud).

Er zijn nog veel originele huizen, daarom heb ik deze aparte item gemaakt om wat meer foto's te laten zien.

Campers en caravans in Amerika en Canada. I

In Amerika en Canada mag je met je rijbewijs alle voertuigen besturen, en ook de lengte speelt geen rol. Daarom zie je hier héél véél "bussen" rijden maar dat zijn gewoon campers, met 2 of 3 assen en allemaal hebben ze er een gewone auto achter hangen of zoals op 1 van de foto's een behoorlijk grote boot. Ook bestaat er geen leeftijd keuring, zolang het niet voor commerciële doeleinden is, mag alles.

De camper die wij hadden 30ft (9 m.) was dus een kleine camper.

Ook de caravans zijn buiten proporties, zeker met 2 assen maar soms ook met 3 assen. De Europese campers en caravans zijn hierbij kleine jongens.

Natuurlijk is er af en toe ook een kleine caravan.

We hebben wel een aantal Duitsers en Nederlandse campers gezien, die zijn verscheept vanuit Antwerpen of Bremen en rijden een half jaar rond. Wij moeten er niet aan denken om met je eigen camper over een weg als de Alaska Hwy te gaan rijden, bovendien zijn de meeste Europese auto merken zoals Fiat, niet bekend, dus als je problemen hebt, kan je moeilijk ergens terecht.

De Amerikaanse campers zijn voorzien van een grote ijskast met grote vriezer, kooktoestel, oven, magnetron, verwarming, en airconditioning (grote campers en caravans meestal 2) en vaak kunnen aan de zijkant delen elektrisch uitgeschoven worden om het woon- en/of slaapgedeelte te vergroten ("slide-outs")

Er is een afvalwatertank voor "grijs- en zwartwater" die weer via een slang leeg gemaakt kunnen worden, dus geen toilet cassettes zoals wij die in Europa kennen.