Voor Marieanne en mij de laatste werkdag. Overdracht, bureau opruimen en van de collega's een Hollands reispakket gekregen met de onvermijdelijke Nederlandse vlaggetjes en twee polo's met opdruk Talant. Hierbij de opdracht om een passende foto te maken. Zondag vertrek naar Schiphol voor een overnachting. Maandag om 12.40 vertrekken we naar Calgary.

We zijn nu in onze kamer in 't Citizen M hotel.Mathijs, Jennifer en Irene zijn weer richting huis. Geen echt uitzicht op het vliegveld dus Gert en ik gaan wat lopen naar Schiphol plaza. Daar zullen we meer vliegtuigen zien. Weer een stukje dichterbij onze bestemming. Ik verheug me op het vliegen lekker veel tijd om te lezen, muziek luisteren en hopelijk een beetje slapen/ dommelen 😎

Gisteren na een rustige vlucht om 13.30 uur in Calgary aangekomen. Met de taxi naar het hotel. Het hotel ligt weliswaar in downtown, maar niet echt in het centrum. De buurt verkend en op een terras grote glazen cola gedronken en een onvermijdelijke hamburger gegeten. Wat gelijk weer opvalt is de vriendelijkheid, gemoedelijkheid en oprechte belangstelling van canadezen. Het is ons gelukt om tot 20.30 uur wakker te blijven (04.30 uur ned. tijd). Na een onrustige nacht waren we vanochtend tegen 06.00 uur wakker. Vroeg ontbeten en daarna te voet Calgary verkend. Als stad is Calgary niet echt bijzonder. Geen imponerende skyline, wel een aantal ongelooflijk grote overdekte shoppingcentra. Met Fraserway na het nodige telefonische gedoe geregeld dat we morgen om 11.00 uur de camper komen ophalen. Dan gaat het grote avontuur echt beginnen. Om binnen Canada goedkoop te kunnen bellen hebben we een pre paid simcard aangeschaft. Daarvoor hebben we een uur in een winkel gezeten, geholpen door een overigens erg aardige jongen. Voor het aanschaffen van een simkaart moest een contract opgesteld worden waarvoor op bijna iedere pagina een handtekening gezet moest worden. De bureaucratie, maar vooral het indekken tegen juridische aansprakelijkheid neemt ook hier Amerikaanse vormen aan.

Woensdag 3 juni met de taxi 's morgens richting Fraserway om de camper op te halen. Een regenachtige dag. Bij Fraserway gelijk aan de beurt voor de uitgifte van de camper. Na een uurtje uitleg zijn we richting de Walmart gegaan om voor de komende dagen eten en drinken in te slaan en, om ons verblijf in de camper te veraangenamen, 2 kussens, een bbq, een koekepan e.d. aangeschaft. Maar liefst twee karren vol. Inladen en rijden richting Banff National Park. Tegen 18.00 uur 's avonds gearriveerd bij Tunnel Mountain Trailer Court, een grote, maar prachtig gelegen camping middenin de Rockies. De volgende dag met de bus naaf Banff, een toeristisch stadje. Dus snel overslaan. We zijn met de gondel naar de top van Sulpher Mountain geweest. Hier heb je een prachtig uitzicht over de Rocky Mountains. Vrijdag hebben we een dagtocht naar Lake Louise gemaakt via de Bow Valley Parkway. Een schitterende route met mooie vergezichten en jawel onze eerste kennismaking met een grizzley beer die rustig langs de kant van de weg gras planten aan het eten was. Bijzonder om zo'n dier in het wild tegen te komen. Lake Louise ligt prachtig, maar is vergeven van de toeristen. We zijn na het maken van e foto's snel doorgereden naar Lake Morain. Veel mooier gelegen tussen bergen van meer dan 3000 meter hoogte en veel minder toeristen. Op de terugweg naar onze camping kwamen we voor de tweede keer een grizzley beer tegen. We hebben het sterke vermoeden dat we dezelfde beer op de heenweg ook gezien hebben. Vandaag (zaterdag) zijn we via Kootenay National Park naar Radium Hot Springs gereden. Weer een prachtige route, met twee stops. Een bij de Marble Canyon en bij de Paint Pots. Dit laatste is rode aarde die vroeger door de indianen bewerkt werd tot verf om de huid en tipi's te beschilderen. Onderweg naar Radium Hot Springs hebben we maar liefst 3 zwarte beren gezien. We staan nu op een camping vlak bij Radium Hot Springs. Het weer is prima en op de camping branden de vuurtjes. Onze teller voor wild staat nu op 2 grizzley en 3 zwarte beren, 2 berggeiten, 2 elanden en 3 herten en de nodige eekhoorntjes en stokstaartjes..

Foto's van de eerste dagen!

Vandaag de zondagrust letterlijk genomen. De planning was om richting Yoho National Park te reizen. We hebben echter besloten om nog een nacht in Radium Hot Springs te blijven. Was de camping gisteravond bij aankomst vol. Vanochtend om 11.00 uur was bijna iedereen weer vertrokken. Het holiday seizoen begint hier, net als in Nederland, begin juli. Vandaag dus geluierd, met Jennifer en Mathijs geskyped en vanmiddag voor 5 dagen eten en drinken ingeslagen. De komende dagen trekken we de bush in en gaan we op campings staan met weinig voorzieningen. Onze camper is voorzien van stroom, water en een gevulde koelkast en vrieskast. Wij redden ons dus wel. Via Yoho reizen wij naar de Icefield Parkway om uiteindelijk in Jasper te eindigen. Dit zal woensdag of donderdag zijn. Daarna gaan we richting de Alaska Highway om onze tocht naar Yukon te starten. Het uploaden van foto's in de tekst lukt nog niet. Die volgen dus nog.

Na onze zondagsrust zijn we op maandag 8 juni vertrokken richting Yoho National Park. De weg door dit park was erg druk met vooral vrachtverkeer. Mede hierdoor hebben we tot drie keer toe de afslag naar een camping gemist. We hebben toen maar besloten de Icefield Parkway richting Jasper op te gaan. Alles wat je vooraf leest over deze weg klopt. Het is een aaneenschakeling van meren, bergen en gletsjers. Halverwege ligt het Columbia Icefield met een omvang van 350 vierkante kilometers. Dit Icefield kun je niet waarnemen vanaf de weg. Wat je wel ziet zijn de gletsjers. Halverwege heb je zicht op maar liefst 5 gletsjers met in het midden de Athabasca gletsjer waar je ook op kunt. Met een soort monstertruck ga je naar boven. het wordt spannend wanneer deze truck een helling van 32 graden naar beneden maakt. De rit naar de gletsjer toe is al indrukwekken, maar wanneer je er vervolgens op staat voel je je heel nietig. Helaas mochten we maar 20 minuten op de gletsjer rondlopen. Wij hadden er wel veel langer willen blijven. Na terugkomst hebben we de camper op een mooi plekje geparkeerd met uitzicht op de gletsjers. we hebben aan de Icefield Parkway overnacht op Wilcox Creek camping. Een camping met weinig voorziening, een pit toilet (poepdoos) en een koud waterkraan. Meer hebben we ook niet nodig want de camper heeft alles aan boord. Na 2 nachten zijn we verder getrokken naar Jasper waar we overnacht hebben op Whistler's campground. een mooie camping in het bos waar de herten rustig rondwandelen. Qua wildlife mogen we niet klagen. Tot nu toe hebben we 2 grizzley beren, 5 zwarte beren, een eland, een aantal edelherten (elks), 3 Big Horns en Mountain goats gezien. Vandaag, vrijdag 12 juni zijn we vertrokken richting Dawson Creek, de start van de Alaska Highway. In een dag of drie reizen we naar Watson Lake om daar te besluiten of we Yukon en Alaska in gaan. Na dagen van zonneschijn en lekkere temperaturen is het weer nu omgeslagen. Regen, wind en kou heersen nu. Onderweg naar Dawson Creek reden we over met modder besmeurde wegen. Gevolg: onze smetteloos witte camper is nu veranderd in een bruin monster. De regen spoelt nog wel iets weg, maar veel blijft nog zitten. We staan vandaag voor het eerst op een echt trailerpark langs de weg. Hopenlijk ook voor de laatste keer. het voordeel is dat we de was hebben kunnen doen en dat er wifi is. Morgen maar weer een camping in een Provinciaal Park opzoeken. Na de natuur van de Rockies, start morgen, zaterdag 13 juni, ons avontuur van de Alaska Highway.

Zaterdag 13 juni Ondanks het slechte weer en een drukke weg langs ons mobiel huisje prima geslapen. Vroeg eruit en om 9.00 uur waren we al richting Dawson Creek. Eerst foto's gemaakt bij the 0 mile Alaska Highway. Indrukwekkend dat we hier nu staan. Bij het visitors centre veel informatie gekregen over the Alaska Highway. Alles wijst erop dat we hier veel gaan zien onderweg, natuur,wildlife en de historie van de Alaska Highway leren kennen Naast het visitors centre een lekkere bakker met heerlijke gebak. Meteen voor 2 dagen ingekocht mmmmm.. Zondag 14 juni Vannacht overnacht in een klein provinciaal park, Buckinghorse River. Een klein rustige riviertje. Geen wild onderweg gezien. Veel regen en door het slechte wegdek met modder en stenen een dikke barst in de voorruit. We zijn op weg naar Watson Lake. Een beetje Kapuskasing gevoel. Voor niet weters, hier heb ik gewoond in Noord Ontario. De bergen zijn verdwenen en het is een lange weg naar De Yukon. Vanaf Ford Nelson zien we meer heuvels en hopelijk verder onderweg weer de Rockies. We zijn inmiddels bij Ford Nelson. Pech gehad met steenslag. In de voorruit een dikke barst van boven naar beneden! Morgen wordt het,hopelijk snel gerepareerd zodat we verder kunnen. 's Avonds een hamburger met frietjes en Caesar salade. Vooral de hamburgers waren very tasty. Maandag 15 juni Vanmorgen op tijd op en alles gereed gemaakt voor vertrek en natuurlijk bellen met Fraserway. Eerst een schoonmaakbeurt van ons RV zodat deze weer toonbaar is! Gebeld met Fraserway. Vriendelijk geholpen maar hun bericht was dat er, 'no windowshield in Ford Nelson is available'. We konden een dag(of meer?) wachten op een bestelling maar ons werd verzekerd dat we rustig kunnen door rijden naar een volgende plaats. Geen moeilijke keuze. We gaan een windowshield bestellen in Whitehorse en morgen kan ik bellen waar en wanneer de voorruit gemaakt wordt. Boodschappen gedaan en weer op weg naar het noorden. Gert en ik erg content en blij! Onderweg is het landschap weer veranderd naar heuvels en later zien we weer de Rockies. Ook een beer gespot. Beter gezegd, hij liep zo voor onze camper de weg op. (jammer dat de foto's niet via de iPad in het verslag kunnen worden verwerkt die houden jullie van ons tegoed!) Toen Gert het raam openzetten keek de beer direct om en liep een stukje terug. Volgens mij een waarschuwing, kom niet dichterbij! Op zoek naar een uitweg klom ie op de vangrail. Voor mij heel mooi om de beste foto te maken!!! Later ook meerdere berggeiten op de weg gezien. Vandaag heb ik weer dat wauw gevoel gehad. Dit is wel iets anders dan de gewone jaarlijkse vakantie. De nodige wegwerkzaamheden tegengekomen. Vandaag een bord gezien volg pilotauto. Vrachtwagens reden continue af en aan zonder te stoppen! De pilotcar zorgde voor een beetje veiligheid. Aan het einde van de middag zijn we aangekomen bij Muncho Lake. Hier zijn meerdere campings maar bij de 1ste camping zijn we gestopt. Een prachtige kleine camping aan het meer. Ook hier een blatende berggeit op de heuvel gezien. Helaas alleen vaag op de foto gekregen. Volgens mij de wilde orchidee gevonden en ook andere nieuwe bloemen ontdekt. 16 &17 juni We hebben prachtige zonnige dagen gehad. Gisteren goede afspraken gemaakt voor het repareren van de voorruit van de camper. Vrijdag komen we in Whitehorse aan en daar kan de autoruit worden vernieuwd. Veel geiten gezien. De eerste had ik gespot vanuit de verte en toen het beestje ons zag kwam hij of zij snel op ons af rennen. Een maf gezicht! Was waarschijnlijk gewend gevoerd te worden door toeristen, maar niet van ons. Onder het genot van lekker eten, een wijntje en een knisperend houtvuur de avond door gebracht. Vandaag naar Watson Lake gereisd. Mooie reis met veel zon. We zijn getrakteerd op veel wild langs de route. 4 beren, 2 grizzely's en een 12-tal bison op verschillende plekken. Een kleine kudde 6-7 bison stak voor de camper de weg over, schitterend! De foto's komen nog. Ook gebadderd bij Liard Hot Springs. In een Bron van 40 graden in een natuurpad, midden in het bos. We gaan nu eten en slapen op Baby Nugget Rv Park en vervolgen morgen onze reis richting Whitehorse. Wordt vervolgd....

18 & 19 juni Naar Whitehorse. Donderdag zijn we richting Teslin gereisd. Het werd tijd dat ik ook langer achter het stuur ging zitten! Rijden in een automaat en de grote wegen hier maken het je erg gemakkelijk. Gert vindt het ook leuk om meer om zich heen te kijken. We werden weer beloond met groot wild langs de weg. 2 grote elanden 1 schuilend in het bos en de ander met de poten in het water. Later nog een moeder met kalfje, eerst langs de weg voordat ze weer het bos in liepen. Fascinerend! Helaas konden we niet stoppen om foto's te maken omdat er geen ruimte langs de weg was. Ook een moeder grizzly met een blonde en een volledig zwarte kleine grizzly. Hier foto's kunnen maken. Onvoorstelbaar schattig! We hebben overnacht op een Government campground, geen voorzieningen, maar het is langs het Teslin meer en midden in het bos! Kennis gemaakt met een Canadese echtpaar uit Edmonton. Leuk mensen die via Whitehorse naar Dawson City gaan. Vandaag, vrijdag 19 juni, de laatste kilometers naar Whitehorse om op tijd bij Fraserway te zijn voor het vervangen van de voorruit. We hebben al een camping voor vanacht, boodschappen gedaan en nu zitten we te wachten dat de ruit zover is dat we kunnen rijden! Vanavond hopelijk buiten zitten zonder al teveel bzzzzz buzzz, muggen :-)

Zondag 21 juni We zijn nu 3 weken in Canada, waarvan bijna 2,5 week onderweg met de camper. We hebben tot nu toe 3425 km gereden en zijn onderweg naar het noordelijkste deel van onze reis: Dawson City in de Yukon. We hebben veel kilometers gereden, maar het reizen is een genot. We rijden door prachtige ruige berglandschappen deels bedekt met ijs en gletsjers (Rocky Mountains). We zien schilderachtig gelegen meren, turqoise gekleurd of helder blauw. Woest stromende rivieren en bulderende watervallen. We zien beren (grizzly en zwarte), elanden, berggeiten, herten, coyotes en de onvermijdelijke grond eekhoorntjes en stokstaartjes. Je kijkt om je heen en alles wat de natuur hier te bieden heeft ligt voor het oprapen. We rijden door eindeloze dennenbossen en zien hoe verwoestend bosbranden kunnen zijn. De natuur hersteld zich echter altijd weer. Na de natuur van de Rocky Mountains zijn we nu op avontuur in de Yukon. Eindeloos en verlaten maar vol historie (goudkoorts 1898) Deels over goede geasfalteerde wegen en soms ook kilometers lang over gravelwegen met wasborden en kuilen. Alles in en aan de camper rammelt maar deze lijkt er tegen bestand te zijn (op een gescheurde voorruit na). Ruimte en vrijheid ervaren wij. Ons eigen rijdend huis met alles wat we nodig hebben bij ons. Ver weg van de bewoonde wereld met al zijn drukte, stress en lawaai. We ontmoeten vriendelijke, behulpzame canadezen. We zien andere reizigers zich voortbewegen in ongelooflijk grote campers (model verlengde touringcar + personenwagen erachter) of een grote truck met een immense caravan daarachter. Vaak bewoond door slechts 2 personen. We eten grote stukken vlees (steaks) van de BBQ met de onvermijdelijke maiskolven. We moeten ook keuzes maken: gaan we nog verder Alaska in en zo ja wat laten we dan in Canada schieten? Volgen we onze uitgestippelde route of gaan we afwijken? We zijn op dit punt onverzadigbaar. We willen alles zien en ervaren. Nog 6 weken te gaan. We hebben dus nog even!!!

Na ons tweedaagse verblijf in Whitehorse zijn we ruim 500 km noordelijker getrokken naar Dawson City. Hier zijn we maandag 22 juni aangekomen. Dit stadje ademt nog volledig de sfeer uit ten tijde van de goldrush. Geasfalteerde wegen zijn er niet, gravel en zand. Langs de wegen liggen houten plankieren om over te lopen. Lijkt mij ook nodig wanneer het regent en de wegen in een grote modderbende veranderen. Het is warm en we besluiten hier twee nachten te blijven. Bij binnenkomst van Dawson city word je oog getrokken door de enorme steenhopen die je aantreft. Allemaal restanten van de zoektocht naar goud. Stenen die gescheiden zijn van aarde, aarde die gewassenis in de hoop dat er goud achterblijft. We hebben een nog werkende goudmijn gezien. Er wordt nog steeds goud gevonden en Marieanne heeft naarstig gezocht naar een grote klomp. Helaas niets gevonden. Dinsdagmiddag zijn we met een pontje de Yukon rivier overgegaan om daar op een campground te overnachten. Deze campground ligt aan het begin van de Top of The World Highway. Een weg die de naam snelweg niet verdiend en Dawson City in Canada verbindt met de plaats Chicken in Amerika, ruim 200km. Halverwege op het hoogste punt is de grens. De weg mag de naam snelweg niet dragen. Het Canadase deel, ongeveer 100 km, bestaat uit een gravelweg. Het Amerikaanse deels is voor het merendeel gravel, met daar tussendoor geasfalteerde stukken met echter behoorlijke bulten er in. De afstand tot onze overnachtkngsplaats, Tok ( hoe toepasselijk na de plaats Chicken volgt de plaats Tok), is 280 km. We vertrekken woensdag 24 juni vroeg om voor de meeste toeristen aan te zijn. We hoeven dan niet in een stofwolk te rijden. We veroorzaken nu zelf een grote stofwolk. Met een snelheid van tussen de 70-80km rijden we vlot naar de Amerikaanse grens. Het grind spat rond de auto en van tijd tot tijd schudden we behoorlijk door elkaar. We gaan tot een hoogte van zo'n 2000 meter en de weg doet zijn naam eer aan. Je blijft nml. op deze hoogte rijden en hoeft weinig te dalen en stijgen. Voor dat we het weten bereiken we de Amerikaanse grenspost. De formaliteiten, vingerafdrukken en foto, worden snel afgehandeld en na 10 minuten kunnen we weer verder. Dit is de snelste binnenkomst in Amerika die we meeggemaakt hebben. We winnen weer een uur omdat Alaska in een andere tijdszone ligt. Het tijdsverschil met Nederland is nu 10 uur. Rond 13.00 uur bereiken we, na meer dan 6 uren over gravel, modder en korte gedeelten asfalt te hebben gereden, onze overnachtingsplek Tok. We hebben besloten onze plannen te wijzigen dwz dat we een rondje Alaska gaan doen en niet direct terugkeren naar Canada. Van Tok gaan we naar Anchorage (gletsjers en ijsvelden), vervolgens naar Seward (voor de walvissen en orca's), dan Denali National Park om daarna weer richting Canada te gaan en de uitgestippelde route te vervolgen. Alaska is te mooi om hier niet doorheen te trekken en iedereen die wij onderweg tegenkomen gaan ook naar Alaska, dus kunnen wij niet achterblijven.

Donderdag 25 juni zijn we vanuit Tok vertrokken richting Valdez. De alleraardigste mevrouw van de camping in Tok raade ons aan om naar Valdez te gaan. De omgeving en route er naar toe is 'awesome' volgens haar. Het eerste gedeelte van de route leidt langs Wrangell Elias National Park met enorme bergen. Helaas werkt het weer niet mee. Het miezert en er hangen grote wolken rond de bergen. Halverwege bij Glennallen moeten we besluiten of we inderdaad naar Valdez gaan of de weg naar Anchorage vervolgen. Naar Valdez gaat 1 weg, 190 km heen en ook weer 190 km terug. We eten een dikke, vette (maar o zo lekkere) hamburger en besluiten naar Valdez te gaan. De route is schitterend. Het weer werkt ook mee en er komt een zonnetje door. We rijden langs hoge bergen, bedekt met sneeuw en komen langs gletsjers. Via een nauwe canyon en twee enorme watervallen bereiken we Valdez. De prachtige omgeving wordt ontsierd door een olieterminal waar olietankers hun lading lossen. Opeens realiseren wij ons de milieuramp die zich hier heeft voorgedaan met de olietanker die op de ijsbergen is gelopen, de Exxon Valdez in 1989. Vanuit Valdez kun je een cruise van een dag maken naar de gletsjers en onderweg o.a. orca's spotten. Omdat de voorspelling is dat het vrijdag gaat regenen besluiten we dit niet te doen. Vanochtend, vrijdag 26 juni, regent het inderdaad en de voorspelling voor de rest van de dag ziet er ook niet best uit. We gaan straks weer terug richting Glennallen om van daaruit onze route naar Palmer in de buurt van Anchorage te vervolgen. Langs deze route moeten verschillende gletsjers te zien zijn. De weersvoorspellingen voor heel Alaska zijn niet zo heel best, bewolking en regen. We zien wel hoe het uitpakt. Het geeft toch een wat vreemd gevoel, 3,5 week onderweg en nu rijden we in Alaska rond. Niet gedacht, niet gepland en geweldig om dit mee te maken. Het uploaden van foto's lukt helaas niet. Het lukt ons niet de foto's in formaat te verkleinen op de ipad. Die houd je dus nog te goed.

26 juni Vertrek uit Valdez in de regen. Het regent, dus lekker gelummeld en Gert heeft een beetje administratie gedaan, kijken of het geld nog niet op is. Op internet gekeken naar het weerbericht. Aan de kust is het vanaf vandaag slecht en na het weekend is het in heel Alaska regenachtig. Met veel teleurstelling gaan we weg uit Valdez! Een cruise langs de kust was erg mooi geweest als het beter weer was. Nu heeft zoiets geen zin omdat de gletsjers bijna volledige in de wolken zijn verdwenen. We zijn nog even richting Valdez geweest om naar het ' original townsight' te kijken. Er was niets meer van over behalve informatieborden waar gebouwen hebben gestaan. Onderweg de camping gevonden waar we eerst hadden willen staan. Jammer, het was een prachtig camping met zicht op de rondom liggende gletsjers!!! Nu in de regen is daar weinig van te zien. We zijn ook naar de Worthington Glacier gereden en vervolgens te voet tot aan de gletjer geklommen. Spannend omdat ik niet weet of ik bepaalde stukken kan klimmen! Een enthousiaste Amerikaan of Canadees vertelt ons dat met goede schoenen het te doen is en een zekere must do! Ze heeft niets teveel gezegd. Zelfs in de regen, wat wij hebben gedaan, is het prachtig:-) Een prachtige massieve ijsplaat op tastbare afstand. Weer een hoogtepunt tijdens onze reis. Wat ook leuk is, we zijn met z'n 2-en om ervan genieten. Geen andere toeristen te bekennen. We zitten nu in Tolsona, a beautiful wilderniss campground. Prachtige camping aan een watertje in het bos. Je raadt het misschien: Het stikt hier van de muskieten. Onze deet-lotion helpt maar ze zijn hardnekkig! We zitten binnen. Niet erg. Alle ramen hebben horren dus lekker frisse lucht en vogels fluiten hier vlakbij onze camper. Genoeg natuur in de buurt. We hebben de foto's bekeken en ik heb tijd om onze blog bij te werken. We wilden effe een dagje bijkomen maar met zoveel bugs is dat niet te doen. We gaan morgen richting Anchorage naar Palmer waar we hopelijk midden tussen de gletsjers staan. Klinkt goed!

Naar en in het Denali Nationaal Park Onze reis naar Palmer was behalve de weg zelf, mooi om te rijden. Een aantal bergen worden beschreven in boekjes. Ook een gletjer, Matanuska Glacier is mooi maar heeft niet de fascinerende uitstraling als de gletsjers bij Valdez. Wel een mooie autorit. Onderweg valt het me op dat bepaalde wegborden er slecht uit zien en dan zie ik dat er grote gaten (kogelgaten) in zitten. Geen prettige gedachte dat er lui zijn die voor hun vermaak op wegborden schieten! Overdag en 's nachts merken we daar gelukkig niets van. 28-6 Denali National Park is een zeer gewilde plek voor toeristen. Wanneer wij in het Denali Park aankomen bestellen we bustoerkaarten voor de volgende dag. Ik begrijp uit gesprekken aan de balie dat kaarten nog maar beperkt verkrijgbaar zijn. We hebben geluk want we hebben kaarten voor de gewenste bustoerreis en de volgende morgen om 7.55 uur worden we opgepikt bij een opstapplaats even buiten het park. Het is een bustoer door het park waar alleen bepaalde bussen in mogen. Ook mag er beperkt worden gekampeerd. Deze plaatsen zijn helaas al voor komende week volgeboekt. We krijgen een lunchbox met water mee en onderweg vertelt onze reisleider/buschauffeur veel over de geschiedenis van het park, de wildernis en vooral over de bergen en natuurlijk Mount Denali, the Big one! Een schitterende tocht door een landschap van valleien, toendra's en bergen. Mount Denali is niet altijd te zien door de wolken, maar wij hebben een zonnige dag en daarom weer mooie foto's kunnen maken. We hebben patrijzen, artic grondeekoorntjes, een snowshoe haas, 2 grizzely's en voor het eerst een Golden Eagle, Dall sheep en meer als een handvol caribou gezien. Ravenjonkies die door moeder werd. Van deze ongerepte wildernis gaat een enorme rust uit die ons enorm raakt. Een mooie dag die we ons lang zullen herinneren. Vandaag, 30 juni, zijn we weer op weg naar Delta Junction. Bij Fairbanks rijden we even richting Fox omdat daar een (klein) deel van de Alaska Pipeline goed te zien is. We hebben veel elanden onderweg gezien en voor het eerst meerdere foto's kunnen maken, yeeeah! We zitten nu op een rustige camping even buiten Delta Junction. Volgens de beheerder is hier water dichtbij en nadat elanden in het water hebben gebadderd zijn ze daarna regelmatig op de camping te zien. Dus misschien nog meer elanden te zien vandaag of morgen. Morgen zijn we weer terug in Canada en vervolgen we, na ons onverwachte 'rondje Alaska' onze oorspronkelijk bedachte route.

Woensdag en donderdag (1 en 2 juli) volledige reisdagen richting Haines Junction. Regen en erg slechte wegen (gravel, kuilen en de 'wasborden') hebben ons en de camper op de proef gesteld. we zijn er achter gekomen dat de toestand van de wegen sterk beinvloed wordt door de werking van de bevroren onderlaag (permafrost). Daar waar deze instabiel is (ontdooit) onstaan gaten en verzakkingen. We hebben het er maar mee te doen en passen onze snelheid erop aan. Bij de Canadese grens moesten we onze net gekochte eieren inleveren omdat in Amerika de vogelgriep heerst. Dit tot grote teleurstelling van Marieanne. Geen pannekoeken die avond. Inleveren wil zeggen dat ze de eieren in de vrieskist hebben gestopt. Mochten we terug komen bij deze grenspost en Alaska weer in gaan dan mogen we ze weer meenemen. Ze zoeken het maar uit!!!! Vanuit Haines Junction loopt een erg mooie weg, tenminste op papier, naar Haines door Kluane National Park. We hebben net een reservering genaakt voor de Ferry van Haines naar Skagway. Maandagmiddag gaan we over. We moeten zondag in Haines zijn. Dit betekent dat Marieanne haar verjaardag deels in Canada viert en deels in Amerika, want Haines ligt weer in Alaska. De komende dagen gaan we in Kluane National Park rondtoeren en een beetje luieren. De zon breekt door en de bergen komen weer te voorschijn.

Het weekend hebben we doorgebracht in Kluane National Park. Overnacht op 2 schitterende parkcampgrounds. Deze worden of door de staat of door de provincie beheerd. Er zijn geen voorzieningen, op een pit toilet (poepdoos) na, maar je hebt schitterende plekken met veel privacy en je betaald rond de $ 12 per nacht. Hout voor het vuur is gratis of je betaald een klein bedrag. Zondag 5 juli begon Marieanne's verjaardag met een ontbijt van bacon and eggs. Onze laatste eieren moesten op want we gaan vandaag de Amerikaanse grens weer over voor een klein stukje Alaska. We rijden door het Kluane National Park richting Haines. Een schiterende weg, met vele uitzichtpunten op besneeuwde bergtoppen en gletsjers. Marieanne geniet en beschouwd deze route als haar verjaardagscadeautje. Bij de Amerilaanse grens, voor Haines, wil de douanierde inhoud van onze koelkast zien. Wel, deze is zo goed als leeg. We mogen snel door. Kort voor Haines is een reservaat voor bald eagles, de amerikaanse adelaar. Marieanne speurt naarstig de omgeving af en jawel hoor we krijgen een paar prachtige exemplaren te zien. Vele foto's worden er gemaakt. We halen bij de state ferry onze tickets voor de overtocht naar Skagway op. Maandag om 13.15 varen we in een uurtje naar Skagway. We blijven hier dan overnachten. Dit hangt af van het aantal toeristen dat hier rondloopt. Er kunnen nml. 4 cruise schepen aanleggen, waardoor er zo'n 12.000 toeristen dit kleine plaatsje kunnen bezoeken. We zien het wel en wanneer het druk is geven we gas en rijden we de route door de bergen naar Carcross. Een route die ten tijde van de goldrush door de gelukszoekers te voet werd afgelegd totdat een spoorweg aangelegd was. Het is een verjaardag om niet te vergeten: 25 uren jarig (door het tijdsverschil met Alaska), viering in twee landen (Canada en Amerika) een trip door het prachtige Kluane Nationaal Park en een foto van de Bald Eagle. Maar het allerlekkerst is toch wel dat we na 5 nachten op campgrounds te hebben gestaan zonder voorzieningen, vandaag op een RV park staan met lekkere warme douches. Kunnen we het vuil van vijf dagen goed afspoelen en de haren, tenminste die van Marieanne weer eens wassen.

Vanaf 6 juli tot nu We hebben de afgelopen dagen op campings in Provinciale Parken gestaan. Zonder voorzieningen en dus geen internet. Wanneer we een keer willen douchen en de was moeten doen gaan we op een RV park staan. We hebben dan alle voorzieningen en kunnen een blog plaatsen. Op 6 juli zijn wij met de boot van Haines naar Skagway gegaan. Een vaartijd van 60 minuten. 2 uren wachttijd voor het inschepen en vertrek om 14.30 ipv 13.15. Lekker in het zonnetje aan dek gezeten en onderweg zicht op een paar mooie watervallen. Bij het naderen van Skagway voel je al aan wat voor plaats dit is. Er vaart net een cruiseschip weg en aan de kade liggen twee schepen, formaat flatgebouw. Toeristisch dus en wanneer we met de camper de boot afrijden zien we mensen af en aan lopen naar de cruiseschepen toe. Het is net een mierenhoop van mensen. Gert vertelde dat zelfs de winkels uitpuilen van de mensen! Van de pittoreske huizen is weinig te zien door de gevels met gifts, jewelery en souvenirs erop! Nadat we de noodzakelijke boodschappen hebben gedaan verlaten we Skagway snel en gaan via een smalle weg naar een boscamping vlakbij in Deya. Een prachtig natuurgebied. Vlakbij is de Chilikoot trail. De goudzoekers gingen in 1898 na aankomst in Skagway te voet via deze trail de berg over richting Whitehorse, een afstand van 53 km. We hebben een vader gezien met 3 jonge dochters met volledige bepakking. Ik weet niet of ze de hele trail van 53 km lopen maar dapper vind ik het wel! De weg van Skagway naar de Canadese grens was van een ruige berglandschap en onderweg kwamen we een paar keren het treintje van en naar Skagway tegen. Bij de grens geen problemen en daarna op Governmentcampgrounds gekampeerd. In Carcross de White Pass trein ( de spoorweg die na aanleg de goudzoekers naar Whithorse vervoerde) zien aankomen. Even rondgekeken en weer verder gegaan. Het is daar nl. ook erg in trek bij de toeristen. We hebben de Alaska Highway weer terug gevolgd naar Watson Lake. Onderweg een Bald Eagle (overvliegend), meerdere elanden en een zwarte beer gezien! In Watson Lake hebben we onze voedsel- en drankvoorraad weer op peil gebracht. We waren zo goed is leeg. Dus voor een week ingeslagen. Vervolgens onze route weer opgepakt: via de Cassiar-Stewart Highway richting Prince George. Een prachtige weg met zeer afwisselend landschap. Naaldbossen,bergen en veel meren. De weg oogt als een bumpy landweggetje. Soms heb je het idee dat je in een achtbaan zit. We hebben twee nachten aan het Boya Lake gestaan. Aan met meer waarbij de muggen niet heel lastig zijn ( mede dankzij de lotion die we gebruiken). Een eekhoorntje doet z'n best om onze aandacht te trekken, hij gebruikt zijn liefste charmes, poseert met pootjes bij elkaar, hangt onderste boven met een blaadje in zijn bekje. Hij kan zo in het circus! Een paar keren doet ie een aanval op onze picknick tafel. Met een schuif over het grint door Gert rent ie weer snel de bosjes in! We bezoeken een Jade mijn en ik koop een beer. Vrijdag 10 juli hebben we onze weg vervolgd naar het Kinaskan Lake. Doordat het regende hebben we niet veel gezien onderweg. De muggen zijn hier zeer talrijk en vervelend. Ik heb al 5 dagen mijn haren niet kunnen wassen. Met een beetje hulp van Gert met flesjes water mijn haar gewassen. Heerlijk schoon! Hier aan het Kinaskan Lake is het uitzicht weer schitterend en we hebben geen overlast van luidruchtige vakantiegangers. De park operater vertelde dat onze volgende bestemming, Meziadin Junction, mogelijk drukker kan zijn. Als we richting Stewart of Hyder gaan hebben we ook meer kans op een overnachtingsplek. Zaterdag 11 juli vertrekken we richting Stewart. Het regent. Hierdoor hebben we weinig zicht op de bergtoppen. Onderweg zien we twee zwarte beren. De eerste stond op zijn achterpoten aan de kant van de weg en keek ons onderzoekend aan. Toen er een vrachtwagen van de andere kant aankwam verdween de beer in de struiken. Het laatste stuk van onze route naar Stewart is ondanks de regen erg mooi. We komen langs een gletsjer die vanaf de weg goed te zien is. Stewart grenst aan het gehucht Hyder wat in Amerika ligt. Ondanks dat Stewart 400 inwoners heeft is er een officiele grenspost. De Amerikanen geloven het wel, maar aan de Canadese zijde wordt je officieel gecontroleerd. Bijzonder want je kunt geen kant op, niet anders dan het water in. De Amerikanen verwelkomen je met een spandoek waarop staat ' Hyder, the friendliest ghost town in Alaska' met een klein spookje erbij. In Hyder bezoeken we een plek langs de rivier waar beren zalm komen vangen. Wij zien geen zalm en dus ook geen beren. De weersvoorspellingen voor de komende dagen zijn niet geweldig. Er wordt regen verwacht precies langs de route die we willen volgen richting Prince George. Daar hebben we het mee te doen. Het zal ons plezier niet beinvloeden

De woning waar we nu al bijna 6 weken in rondreizen is 7,50 meter lang, 2,50 meter breed en 3,90 meter hoog (incl. apparaten op het dak als airco en afzuiging). Het vaste bed ligt prima (beetje hard, maar zoals het thuis ligt krijg je het nergens). In de alkoof boven de chauffeurscabine is nog een twee-persoonsbed, welke door ons als opslag gebruikt wordt. Dit heeft een gezellige, huiselijke rommelige indruk. We beschikken over een grote koelkast met vrieskast. Dit biedt de mogelijkheid om voor een dag of 6 eten en drinken in te slaan. Dit is geen overbodige luxe. De afstanden die wij overbruggen zijn enorm. Niet iedere plaats beschikt over een uitgebreide supermarkt. Wanneer we in een wat grotere plaats zijn, zorgen we ervoor dat onze voorraden aangevuld worden en dat we er weer een dag of wat tegen kunnen. We hebben een tank voor 135 liter vers water en twee afvaltanks voor vuil water en toilet. Een boller zorgt voor warm water en een accu voor electriciteit. We zijn dus niet afhankelijk van voorzieningen als water en electriciteit op campings. We kamperen meestal op campings in nationale- of provinciale parken, gerund door overheid of provincie. Hier zijn geen voorzieningen op een zgn. pit toilet (gat in de grond) na. Dit zijn vaak erg mooie campings, gelegen aan een meer, een beek of in het bos. De kampeerplekken zijn ook groot, met privacy, en voorzien van een picnic tafel en vuurplaats ( waar vanwege de droogte geen gebruik meer van mag worden gemaakt). Je arriveert op deze campings, zoekt een plekje uit en wanneer er geen parkwachter is noteer je je gegevens op een enveloppe, stopt het kampeergeld erin en hup in de bus en klaar is kees. Kosten: tussen de € 10 a € 15 per nacht. Wanneer ons vers water opraakt, de afvaltanks vol zijn (en dus geleegd moeten worden), we behoefte hebben aan een warme douche of de was gedaan moet worden, gaan we een nacht op een RV park staan: een commerciele camping voor campers, motorhomes en trailers (caravans). Deze heb je in allerlei soorten, varierend van een veredeeld parkeerterrein tot rijtjes naast elkaar met wat boompjes er tussen. Ruimte tot de buren soms 2 a 3 meter en dus weinig privacy. We kunnen dan onze tanks lozen, vers water innemen en een nacht aansluiten op electriciteit en water. We kunnen dan de oven of magnetron gebruiken en de volgende ochtend toast maken bij de bacon en eggs, zonder dat we bang hoeven te zijn dat de accu leeg raakt. Wat al deze RV parks gemeen hebben is de bijzondere staat van de sanitaire voorzieningen. Beperkt aantal toiletten en douches (vaak niet er dan 2 of 3). Meestal wel schoon, maar in soms belabberde staat. Zonder deuren, maar met een douchegordijntje (soms met kijkgat, met deuren maar deze sluiten niet, halve deuren die je intieme delen afschermen voor kijkers etc. Het is iedere keer we een verrassing. Slechts enkele RV parken hebben het goed voor elkaar, wij hebben er tot nu toe 2 getroffen. Het is misschien ook niet verwonderlijk dat het sanitair niet optimaal is. Alle campers en trailers hebben eigen sanitair en als je soms ziet met wat voor enorme gevaartes sommige mensen rondreizen, dan heb je volgens mij ook geen sanitair op een camping nodig. Je eigen sanitairis dan vele malen beter. Kosten van dit type campings tussen de € 30-40. Niet verwonderlijk dus dat wij de voorkeur hebben voor de campings in provinciale parken. De ligging is veel mooier, je hebt grotere kampeerplekken met meer privacy en ze zijn ook nog eens veel goedkoper. Na ons vertrek uit Stewart, zondag 12 juli, was de bestemming volgens planning de omgeving van Kitwanga, bij Meziadin Junction. Een omgeving waar veel first nation people wonen. We hebben een aantal totem palen en dorpen bezocht. De camping waar wij wilden overnachten zou 15 km ten oosten van Kitwanga liggen op de route naar Prince Rupert. Na 15 km rijden nog steeds geen camping. Omdat de omgeving steeds mooier werd, bleven we maar rijden totdat we na 75 km de camping vonden. We hadden on vergist in de afstand. Het boekje niet goed gelezen. Overnacht op een prachtige camping in een Provinciaal Park aan een beekje. Omdat het nog alechts 165 km rijden aar Prince Rupert was, besloten we daar maandag dan ook maar een bezoek aan te brengen. Vanuit Prince Rupert kun je de boot nemen naar Vancouver Island. Hoewel we al eerder besloten hadden niet naar Vancouver Island te gaan, kwam door deze vergissing deze mogelijkheid toch weer om de hoek kijken. Maandagochtend zijn we in de stromende regen naar Prince Rupert gereden. Toen wij daar tegen 11.30 uur aankwamen zagen wij dat om 12.30 een excursie zou vertrekken naar een berenreservaat. Snel overleggen een afwegen wat we doen. Berenexcursie en dan niet naar Vancouver Island of geen excursie en dan dinsdag de boot naaf Vancouver Island nemen. Het eerste won, een excursie naar een berenreservaat met tevens de mogelijkheid om onderweg walvissen te zien. Hoewel het weer niet al te best was, waren de voorspellingen dat het die middag droog zou zijn. Met een catamarang hebben we een schitterende tocht over de wateren gemaakt naar het berenreservaat. Onderweg en op de terugweg hebben we walvissen. Na ongeveer 2 uur varen kwamen we in een fjord aan waar het reservaat lag. Een prachtig gebied. We hebben hier 2 uren rondgevaren, maar helaas geen beren gezien. Ze hadden geen zin om naar de waterkant te komen om zich vol te eten met krabbetjes en mosselbedden. De bessen die zich hogerop bevonden smaken blijkbaar beter. Rond 20.00 uur waren we weer terug, nadat nog zeehonden en adelaars hebben gezien. Overnacht in Prince Rupert op een vreselijke doortrekcamping. Vandaag, dinsdag 14 juli, starten we onze route richting zuidelijke deel van British Columbia. Mogelijk nog via Vancouver, maar het wordt steeds meer een verrassing waar we uitkomen. Nog drie weken te gaan, dus moeten we wel een beetje plannen, maar niet te veel.

Vanaf Dinsdag 14 juli We zijn op weg naar Prince George. Een prima weg langs Highway 16. Onderweg hebben we onze voedselvoorraad aangevuld en zijn doorgereden naar Hazelton. Hier is een historisch dorpje en museum van de First Nations. Er is een campground aan de overkant en daar besluiten we te gaan overnachten. We zijn 's avonds nog naar het museum gegaan van buiten gezien met vele replica totems. Het heeft wel iets bijzonders, een voelbaar mystieke omgeving. De camping was minder geslaagd doordat er 's avonds een grote groep jongeren van buiten de campground kwamen om te douchen. We hebben in onze eigen camper gedouched. Ik had nooit gedacht dat je zo goed kan douchen in je eigen camper! Dinsdag zijn we verder gereisd naar Vanderhoof. Een plaats op de route halverwege naar Prince George. Onderweg weer een dikke steen tegen de voorruit gehad. Er loopt weer een dikke scheur precies in het midden van boven naar beneden. Gaat de verzekering weer geld kosten. We hebben overnacht op een hele fijne camping! Gerund door een oudere echtpaar. Lekker gedouched en onze was weer gedaan. We gaan na de olie van de camper te hebben ververst (we hebben inmiddels bijna 10.000 km gereden) naar Wells Gray een provinciaal park. Het duurt wel 2 dagen voor we er zijn. Volgens de beschrijving een park met veel watervallen en meren. Ik ben benieuwd. Na een goede nachtrust zijn Gert en ik vertrokken naar Prince George. We hebben daar olie ververst en na wat oriënteren op de kaart gaan we via Hway 5 naar Wells Gray. Een route via de Rockies en Cariboo Mountains. Een mooie weg langs bossen, rivieren en weer de bergen. Het regent af en toe en de bergen zijn niet altijd te zien. De rit hier langs is ontspannend door het weinige verkeer dat hier rijdt. Het gevoel van de Alaska Highway komt een beetje terug. 's Avonds is het droog en de opklaringen lijken zich door te zetten. We zijn aangekomen bij een RV Park langs de route bij Blue River. We worden vrolijk verwelkomd door de eigenaar die grapjes maakt over onze lange reis hier naar toe. Er hangt een papiertje op deur met, I'm in the washroom please wait! De plaatsen zijn prima en het ziet er schoon uit. Ik ben direct gecharmeerd. Ook de omgeving is mooi door de omliggende bergen. Een paar nadelen, het verkeer langs de weg is hoorbaar en eens in de zoveel tijd komt een trein langs. Deze is al in de verte te te horen met een toeter signaal. Eenmaal met veel herrie! We hebben gegeten in een restaurant even buiten de campground. Het is in cafetaria stijl maar we hebben heerlijke BBQ ribs gehad met aardappelen/frietjes en colesla. Heel lekker! De mooie omgeving en de positieve uitstraling van de mensen hier hebben de overhand:-) Morgen gaat onze reis verder naar een camping midden in Wells Gray. Het Nationaal Park met watervallen langs een gravelweg naar de camping. Volgens de weersverwachting wordt het een warm en zonnig weekend en als het goed bevalt willen we daar blijven tot maandag of dinsdag. Vancouver is definitief van het lijstje. We blijven de komende drie weken in de omgeving van de Nationale Parken van British Columbia en Alberta rondhangen. Wat minder reizen. We hebben al zo verschrikkelijk veel gezien dat we het wat 'rustiger' aan gaan doen.

Rust in Wells Gray Provincial Park We hebben ons oorspronkelijke reisschema overboord gegooid. De komende twee weken leven we bij de dag en bekijken we waar we nog naar toe willen. Wells Gray stond in onze oorspronkelijke planning, maar we zouden hier kort blijven. Het is een mooi park met veel watervallen. Een aantal daarvan zijn via de enige weg die door het park loopt te bezoeken. Het laatste deel van de 61 km lange weg is onverhard en leidt naar de camping, Falls Creek. Een echte camping in een provinciaal park, grote plaatsen en weinig voorzieningen. We hebben een plek gereserveerd voor twee nachten aan de woest stromende Clearwater river. Zaterdag maken we een wandeling langs het meer. 5 kilometer over een oneffen pad met de nodige beklimmingen erin. Marieanne loopt dapper door met haar beide stokken. De knie houdt het goed. Het weer is voor het eerst sinds dagen weer goed, droog en een lekker zonnetje. We zitten tot laat buiten. Helaas mag er geen kampvuur gemaakt worden vanwege het gevaar op bosbranden. Enige dagen geleden woedden hier in de buurt felle branden is ons verteld. We besluiten nog een nacht langer te blijven staan en zondag 19 juli een echte rustdag te nemen. We doen niets, hangen wat in de stoel en voor het eerst in 7 weken worden de e-readers gepakt en wordt er gelezen. Vandaag, maandag 20 juli gaan we richting Revelstoke en Glacier National Park. Een dag rust heeft ons weer energie gegeven om weer verder op ontdekkingsreis te gaan. We merken wel dat we nu in een gedeelte van Canada zitten waar veel mensen de bekende rondreizen maken. Zeg maar het meer toeristische deel. Soms verlangen we terug naar de rust in Yukon en Alaska. Vanochtend bij het lozen van de vuil water tanks een klein ongelukje. Een steen over het hoofd gezien en dus een kras langs de onderkant van de camper. De stand is nu 2 gescheurde voorruiten en een kras. De verzekeringspremie voor de afkoop eigen risico hebben we er nu wel uit denk ik.

Maandag 20-7 Vertrek uit Wells Gray. Eerst ons tank geloosd en daarna de watertand vullen. Oeps door te snel willen is de camper tegen een hoge stoepsteen aangereden. Gelukkig viel de schade mee. Het wordt wel een verzekeringskwestie! Boodschappen gedaan en rijden maar. Aan het einde van de middag zijn we bij de camping in Revelstoke aangekomen. De beschrijving geeft aan dat het een rustige camping is. Ze hebben alleen vergeten te zeggen dat de trein aan de achterkant regel met veel herrie voorbijkomt. Gert zal de herriestoppers gebruiken. Het is warm en de ramen zullen we dicht moeten doen vanwege het lawaai. We zien en horen t wel. Er wordt ook onweer verwacht. Een herhaling naa Jasper en Banff zijn uit de planning gehaald. Op internet hebben we kunnen zien hoe druk het er is en de weersvoorspellingen zijn ook niet best. Alles wat daar op staat zegt, niet doen!!! Onze plannen zijn nu, Revelstoke en Glacier BC en daarna afzakken naar Waterton Lake National Park en dan misschien voor een paar dagen Amerika in ;-) 21-7 Meadows in the Sky Revelstoke heeft een nationaal Park en langs een smalle weg met scherpe bochten kun je naar ' Meadows in the Sky'. De beschrijving geeft aan dat je op 2000 meter trails hebt met prachtige wilde bloemen. En schitterende uitkijkpunten. Het is een prima geasfalteerde weg en de bochten zijn niet zo scherp zoals je aantreft in de Alpen. Halverwege de reis naar boven kwamen we al de beschreven bloemen tegen. Bloemen: Mountain daisy, Indian paintbrush, artic lupine en glacier lilies. Ook bloemen die bij ons alleen in het voorjaar bloeien, lupinen zijn hier en in grote hoeveelheden. Ook veel Arnica, wilde rodebloemen, margrieten, asters en ander wilde bloemen groeien hier. De bloemen zijn diep van kleur en zijn als het ware grote bloemen pakketten in de weilanden. Onvoorstelbaar sprookjesachtig! Tot mijn vreugde zag ik een kolibrie vliegen van bloem naar bloem. Hij is klein, groen en gaat vlug van bloem naar bloem. Te snel om een foto te kunnen maken, jammer! Waarom dit verschijnsel hier is en niet overal is mij niet bekend. Wel prachtig om te zien. We zijn verder richting Glacier Nationaal Park gegaan. Omdat het hier erg toeristisch is zijn we benieuwd of het druk is op de campings. Tot onze verbazing is het nagenoeg nog leeg op de camping en we kunnen ons plek uitkiezen. Het blijkt ook voldoende vochtig te zijn en we mogen ook vuur maken! We eindigen deze dag met vlees op de bbq, maiskolven en een lekker wijntje. 22 juli Vandaag een rustdag. We wilde een korte wandeling doen vanuit de camping. Door regenbuien en niet heel veel zin zijn we op de camping gebleven. Er zijn ook beren op de trails gezien. Voor een korte wandeling van 1,3 km is het vereist dat je minimaal met 4 mensen gaat lopen! Een confrontatie met een beer wil ik voorkomen! 19 juli was een beer dicht bij gezien. Een beetje lezen, aanrommelen en ook proberen buiten te zijn. 's Middags hebben we in de omgeving gewandeld (goed opletten of er geen beer in de buurt is, vooral door mij) en 's avond een grote vreugde vuur kunnen maken, yeaaaah. Misschien ons laatste vuur van de vakantie. Het is een heldere avond dus wordt het een koude nacht.

Voor de eerste keer in 8 weken is onze reis niet volgens plan verlopen. Na ons vertrek uit Wells Gray richting Waterton Lake National Park hebben we overnacht op een prachtige camping aan het Whiteswan Lake. Deze camping was bereikbaar via een gravel road die op sommige punten erg smal, bochtig en zonder kantbescherming was. 30 km zweten voor Marieanne door het stof, kuilen, 'wasborden' en afgronden. De volgende ochtend ( vrijdag 24 juli) dezelfde gravelroad weer terug om via de Highway richting Waterton Lake National Park te rijden, met als plan om halverwege in het plaatsje Fernie het weekend door te brengen ivm te verwachten drukte in Waterton Lake. Onderweg heeft Marieanne nog een 'duik' genomen in een Hot Spring. Stinkend naar zwavel (rotte eieren) vervolgden we onze weg. Aangekomen bij de beoogde camping in Fernie bleek deze om 13.00 uur reeds vol te zitten. Omdat er geen alternatief voorhanden was, besloten we door te rijden naar Waterton Lake en hierbij de gok te nemen dat er op de campings in het park nog plaats zou zijn. Een misrekening dus. De campings in het park zaten vol en ook de 2 RV parks buiten het park zaten het hele weekend vol. Het was inmiddels 17.00 uur en we besloten de weg terug te rijden. Na ongeveer 50 km zagen we een bord van een recreational area met overnachtingsmogelijkheid. 16 km verder inderdaad een meer met kampeerplaatsen en dagrecreatie, een gemeentelijke camping. Besloten om hier de nacht door te brengen. Op zich prima plaatsen met een werkelijk schitterend uitzicht over heuvelig prairie landschap met op de achtergrond de scherpe pieken van de bergen van Waterton Lake National Park. De camping telde slechts 25 plaatsen maar naarmate de avond vorderde kwamen er op een aantal plaatsen steeds meer mensen bij met auto's met grote (speed) boten er achter. Op sommige kampeerplekken bivakkeerden wel 15 mensen. De nacht verliep gelukkig rustig en de volgende ochtend zijn we terug naar Pincher Creek gereden en hebben bij het Visitors centre geinformeerd naar kampeermogelijkheden. Uiteindelijk zijn we niet opnieuw richting Waterton Lake gegaan, maar zijn we naar een nabij gelegen Provincial Park, Beauvais Lake, gegaan. Een prachtig gelegen park met een mooie campground waar plaats genoeg was. Weliswaar 60 km van Waterton Park, maar wanneer je al ruim 11000 km gereden hebt maakt die 120 km retour ook niet uit. Zondag 26 juli hebben we Waterton bezocht. Het is niet een heel groot park maar je kunt 2 routes rijden van ongeveer 16 km lengte. Het is een mooi park. Bij een stop halverweg hebben we een ontmoeting met een nog jonge grizly beer gehad. Op nog geen 200 meter van mij vandaan. Toen hij dichterbij kwam ben ik in de camper gaan zitten. Hij passeerde de camper op nog geen 50 meter waar ik uit het raam foto's aan het maken was. Marieanne met de knop aan de raambediening voor het geval de beer aanstalten zou maken nog dichterbij te komen. Vandaag, maandag, lummelen we wat aan en doen de was en boodschappen in Pincher Creek. Morgen, dinsdag 28 juli, gaan we voor de 4e keer de Amerikaanse grens over om Glacier National Park te bezoeken. De planning is om daar twee dagen te blijven en dan terug te gaan naar de camping in Beauvais Lake. Vrijdag en zaterdag isde buurt van Pincher Creek een Pow Wow ( indiaans festijn) en een rodeo. Lijkt ons bijzonder om dat ook eens mee te maken. Maar goed we zijn wel vaker van gedachten verandert. Voor komende zondag- en maandagnacht hebben we een camping in Banff National Park gereserveerd. Het leek ons leuk om onze reis te eindigen op de plek waar we deze ook begonnen 9 weken geleden. Het einde van de reis nadert, maar het toetje waar we nu mee bezig zijn 'smaakt heerlijk'.

28-7 Op weg naar Glacier National Park in Amerika, wat uiteindelijk Waterton park is geworden en ons weer in een prachtig omgeving bracht! Op tijd op pad gegaan om zoveel mogelijk van de dag te maken. We zijn weer bij Bison Paddock geweest en een kleine kudde Bisons, 8 in totaal, hebben we gezien. De grootste Stier ging vlak voor de camper de weg oversteken. Ze zijn niet heel groot maar zo'n Stier houd je goed in de gaten bij het oversteken. Hij loopt heel traag maar maakt wel duidelijk dat hij is de baas! Je houdt je adem in wanneer je zoiets meemaakt! Onderweg naar de grens van USA vele stops gemaakt om foto's te maken. Van mooie uitzichtpunten maar ook van de bloeiende bloemen hier:-) Bij de grensovergangen geen problemen gehad. Ik heb alleen een appel moeten laten zien en deze was afkomstig uit USA dus dat was prima. Onderweg naar Glacier waren er veel koeien op en naast de weg! Ook kwamen we borden tegen van Fire Activity gaande! Daarna zagen we veel helicopters w.o een Chinook helicopter. En daarna een groot tentenkamp. Het bleek dat er een hevige brand is langs de weg vanuit de noordelijke park ingang. De weg is gesloten. Vanuit het visitors centre kregen we zicht op waar de brand was, grote rookwolken, en de helicopters die water uit het meer haalden om te blussen! De park ranger vertelde ons dat de brand al 6 dagen woedde en dat ze hem nog maar voor 45% onder controle hadden ruim 600 mensen waren bezig de brand te bedwingen en daarvoor was het tentenkamp dat in tegen kwamen ingericht. Afschuwelijk dat zoiets brand maar tegelijkertijd heeft het ook iets fascinerends wat je je niet alle dagen ziet. We konden omrijden naar de westkant van het park, 150 km verder. We kregen bij de parkingang ook te horen dat we met onze camper niet de hele route door Glacier konden rijden ivm de hoogte en lengte van onze camper. Daarnaast was de hele noordkant van het park afgesloten vanwege de bosbranden. Reden voor ons om weer terug te gaan naar Canada. Onderweg stak een grote bruine grizzly de weg over. Hij was langzaam en zoals het leek nergens bang voor! Opvallend was zijn dunne nek. Later spraken we een aardige man uit Winnepeg en hij vertelde dat het waarschijnlijk om een oude beer ging en dat ze niets bang zijn. Op de heenweg hadden we al een kleine campground in Waterton park gezien vlakbij de Amerikaanse grens. We zijn volgens mij op de mooiste camping ooit terecht gekomen. Dit werd ook door medekampeerders beaamd. De camping heeft maar 24 plekken en die van ons uitzicht een een graslandschap met daarachter bos en bergen. 's Avonds genoten van ons prachtig vergezicht. Ook een hert gespot grazend in de wei. Nadeel veel wind dus toen de zon weg was, koud. 29-7 Vanmorgen verhuisd naar een beschut plekje. Minder wind en schaduwrijk. Onze buurman op de camping gesproken. Hij had mooie verhalen over prachtige plekken in de omgeving en beren. Hij slaapt in een tentje maar wel met een bijl en bearspray naast zich. Een bearattack is zeldzaam maar wel realistisch. Vandaag genieten en oriënteren wat we morgen gaan doen. Wat een luxe. 30/7 In de buurt van Fort McLeod een klif bezocht waar Indianen in vroegere tijden Bisons naar toe dreven die vervolgens te pletter vielen. Interessant om na te gaan hoe ingenieus bedacht wat hoe de kudde naar de klif gedreven kon worden. Nagegaan is dat deze klif gedurende meer dan 6000 jaar gebruikt is. Vandaag 31/7 een laatste dag met bezoeken aan Waterton Park. Morgen gaan we de camperwat opruimen en alvast wat inpakken. Zondag rijden we naar Banff National Park waar we onze reis 9 weken geleden ook begonnen zijn. We blijvendaar tot dinsdagochtend en rijden dan naar Calgary om de camper in te leveren. Woensdagmiddag vliegen we terug maar Nederland.

Zondag zijn we vertrokken uit Waterton National Park, nadat we de dag er voor de camper opgeruimd en wat schoongemaakt hebben. Via een mooie route, de cowboy trail, rijden we richting Banff. Hier overnacht tot vandaag, de camper ingeleverd en nu voor de laatste nacht in een hotel in Calgary. Aan een reis van 9 weken is een einde gekomen. En dat is goed. We hebben alles gedaan wat we wilden doen en alles gezien wat we wilden zien. Met daarnaast niet geplande 'uitstapjes' naar Alaska, Stewart en Prince Rupert. Voor een volgende reis blijven Vancouver, Vancouver Island en de nog onherbergzamere streken in Yukon en Alaska op het lijstje staan. We hebben veel te vertellen over onze belevenissen. Negen weken reizen heeft een onvergetelijke indruk op ons gemaakt. De onmetelijke ruimte en schoonheid van de gebieden waar we doorheen getrokken zijn staat in ons geheugen gegrift. Afgelegen gebieden als Whitehorse en Dawson City, Nationale Parken als Denali en Kluane hebben een dermate aantrekkingskracht op ons dat ze ooit nog een keer bezocht moeten worden. Dan wel met een camper die meer geschikt is (4 wheel drive) om in Yukon ook de Dempster Highway naar Innuvik te rijden evenals de weg naar Prudhoe Bay in Alaska. Negen weken lang zijn we langs bergen, meren en bossen getrokken. Genoten van het wild dat we onderweg tegenkwamen w.o. beren, elanden, bisons, adelaars en de vele bloemen. Meer dan 12.000 km gereden, we voelden ons soms nomaden.We hebben gekampeerd op prachtige plekken in de Nationale- en Provinciale Parken. Weinig mensen en steden gezien. We hebben de vrijheid mogen ervaren om negen weken weg te kunnen uit Nederland en ons werk achter ons te laten, een luxe! We hebben genoten van elkaar, levend in een kleine ruimte, 24 uren per dag. We vliegen morgen, woens dag, terug naar Nederland en verheugen ons op het weerzien met de kinderen, familie en vrienden. Het zal wennen zijn om weer met en onder mensen te leven in een Nederland waar de ruimte vele malen beperkter is dan in Canada. Leuk dat je onze reisbelevenissen gevolgd hebt. Jammer dat we geen foto's hebben kunnen bijvoegen, maar deze houd je nog tegoed. We zien en spreken elkaar binnenkort.