Via ons reisbureau Travelhome konden we een z.g. “wegbrengactie” boeken. Dit betekent, dat je tegen een gereduceerd tarief een camper van Canadream van A naar B gaat brengen, in ons geval van Toronto naar Calgary. Zeg maar het Oosten van Canada naar het westen, een afstand van 3400 km. Met de omweg die we in gedachten hebben (via Edmonton, Jasper, Lake Louise en Banff naar Calgary) is dit bijna 4700 km. Lijkt niet alleen veel, maar is dit ook. We hebben 21 dagen de tijd, dus zo bezien valt het wel weer mee.

Het eerste stuk kennen we nog van onze reis 2 jaar geleden, dus de eerste dagen willen we de langste ritten maken en tenminste 1500 km af leggen.

We vertrekken a.s. Donderdag, 16 mei. Om 05.15 uur staat onze dochter Helga voor de deur (nogmaals bedankt schat) om ons naar Schiphol te brengen. Om 09.45 uur vliegen we met KLM naar Toronto, waar we om 11.45 uur plaatselijke tijd hopen aan te komen. Het tijdverschil is 6 uur, dus voor ons gevoel is het dan 17.45 uur. Hoe het dan verder gaat?

Natuurlijk hebben we een reisplan gemaakt, maar of we die altijd volgen is maar de vraag. Veel hangt af van het weer, de campings, de verkeersdrukte en ons humeur.

We proberen regelmatig onze ervaringen op dit blog met jullie te delen. Wij hebben er in ieder geval weer heel veel zin in om ook dit (midden)stuk van Canada te ontdekken.

SO CANADA, HERE WE ARE AGAIN!

Dag 1

Nadat Helga ons om 05.15 uur thuis had opgehaald en we om 06.15 uur op Schiphol aan de koffie zaten, was het tijd om afscheid te nemen en de koffers in te leveren. De veiligheidscontrole en douane ging gesmeerd.

Om 10.15 uur vlogen we weg. Een half uur vertraging, omdat 1 passagier wel had ingecheckt, maar niet in het vliegtuig zat. Zijn koffer moest eerst uit het ruim, voor we konden vertrekken.

Een geweldige vlucht. Geen of nagenoeg geen turbulentie gehad en prachtig weer, waardoor je een mooi uitzicht had. We vliegen op een hoogte van 38000 feet over de Oostkust van Canada (Newfoundland en Labrador) en hebben net Groenland achter ons gelaten. Nu vliegen we naar het Zuiden richting Toronto. Deze oostkust van Canada is, vanuit de lucht te zien, een onherbergzaam gebied met nog heel veel sneeuw en ijs. Schitterend uitzicht, omdat de lucht onbewolkt is. Hier en daar een klein stadje, zoals Labrador City. Vanuit het vliegtuig een paar hele mooie foto’s kunnen maken.

Om 11.30 uur waren we geland en 13.30 uur waren we in ons hotel. De middag en een stukje avond heerlijk rustig aan gedaan. Morgen de camper halen. Ben benieuwd.

Dag 2

Zo’n ophaaldag is altijd een beetje stressen. Om 10.15 uur stond het busje van Canadream voor het hotel. Met nog 2 andere Nederlandse echtparen gingen we dan onze camper ophalen. Een beauty!! Spiksplinternieuw, 700 km op de teller. Bijgaand 2 foto’s.

Jammer, maar wellicht wel logisch aan het begin van het seizoen, dat de baliemedewerkster van Canadream hartstikke nieuw was en bijna alles moest vragen. Maar uiteindelijk, na ruim 5 kwartier, waren alle administratieve plichtplegingen klaar en konden we beginnen aan de instructie hoe zo’n camper werkt. Duurde ook ruim 3 kwartier. Alles bij elkaar reden we om 13.30 uur weg bij het verhuurbedrijf en kon onze reis, na de tank helemaal vol gegooid te hebben, eindelijk beginnen. Vandaag echter maar 15 km naar Brampton, indian Line campground. Waren we ook 2 jaar geleden geweest en was ons als start prima bevallen.

In het hotel hoorden we, dat het dit weekend Victoria day is. Een lang weekend voor de Canadezen en de officiële start van het campeer seizoen. Het zou dus best druk kunnen worden. Reden, om eerst naar de campground te rijden om te kijken of er nog plek was. Geen probleem. Na ingecheckt te zijn kwam de volgende uitdaging: de boodschappen in de Wallmart. Tjonge jonge, als Je niks bij je hebt, heb je toch veel nodig. En nog vergeet je sommige elementaire dingen te kopen. Maar uiteindelijk was alles binnen en konden we de camper inruimen. De inhoud van de koffers en boodschappen kregen hun plekje.

Omdat we toch bijna 5000 km moeten rijden, willen we de eerste 1500 km eigenlijk in een dag of 3 rijden. We kennen dit gebied nog van de vorige keer en er is in deze omgeving niet zo gek veel verder te beleven. Morgen de eerste grote etappe van 500 km naar Spanisch, een plaatsje aan de noordkant van Lake Huron.

Het is nu 19.45 uur. Ik schrijf dit verslag lekker buiten in het zonnetje, die toch vandaag prima zijn best deed. Met een graadje of 18 was het heel goed te doen.

Allemaal maar weer de groetjes. Doeiiii

Dag 3 Indianen

Vanmorgen om 09.30 uur vertrokken we uit Brampton voor de eerste grote verplaatsing van 500 km.

Vanuit Brampton reden we richting Perry Sound. Eenmaal daar, werd het op de weg een stuk rustiger. De brede 4 baansweg (hwy 400) verloor steeds een rijstrook en ging uiteindelijk over in eerst een tweebaans rijksweg en later een weg met 2 rijstroken, weg nr. 69.

Een mooie route, dwars door indianengebied. Hier noemen ze de indianen: “First Nations”. We reden door plaatsen als Shawanga en riviertjes met namen als Wanitoumahing en Wahwashkash. Vlakbij de French River stond een groot bord met opschrift: Trading Post. Een schitterende winkel, vol met indianenspullen, souvenirs en....zelf gemaakte fudge. Heerlijk.

Einddoel vandaag is het plaatsje Spanish, gelegen aan de noordkant van het gigantische meer Lake Huron.

Toen we de geplande campground in Spanish opreden, sloeg de schrik ons om het hart. We zijn best wel wat gewend, maar dit hadden we nog nooit gezien. Wat een geweldige puinhoop, ongelooflijk. Links en rechts boten en bootwrakken, kapotte auto’s en over het hele terrein een geweldige puinzooi. De borden langs de weg waren het mooist van de hele “camping”. Maar omdat het al tegen 5 uur liep toch maar gekeken of er plaats was. Gelukkig niet, het was vol? Wel werden we verwezen naar een andere camping een stukje verder op. Ook deze verdient niet direct de schoonheidsprijs, maar is wel mooi gelegen aan het water. De camping had een nieuwe eigenaar en had dit stukje grond wel een hele mooie naam gegeven: “Spanish River Ressort Campground”.

De foto van het “toiletgebouw” geeft wel een goede indruk. Gelukkig is onze camper van alle gemakken voorzien.

Toen we aankwamen op deze camping, konden we niemand vinden. Wat rondgelopen, tot een mevrouw uit haar trailer kwam en ons heel hartelijk verwelkomde. Ze vertelde, dat haar man met de camping eigenaar waren vissen. We mochten een plekje uitzoeken waar we maar wilden. We hadden niet veel keuze, want de camping was wel heel erg klein. Maar goed, uiteindelijk toch een leuk plekje gevonden.

Het weer: droog, maar een stuk kouder dan gisteren en de zon hebben we alleen vanmorgen vroeg even gezien. Een mager 6je. Morgen trekken we verder naar het Westen.

Dag 4: Lake Superior PP

Wat een weer. De regen komt gestaag naar beneden. Vandaag willen we in de buurt van Wawa komen, een plaats aan het Lake Superior. Een afstand van ca 420 km.

Na bij de eerste de beste Tim Horton’s onze dagelijkse portie cofeine te hebben genuttigd reden we richting Sault St. Marie. Een troosteloos gebied. Na Sault St. Marie (een grensplaats met Michigan USA), veranderde het landschap en reden we pal naast Lake Superior over de Trans Canada Hwy naar het Provinciale park, genoemd naar dit meer. De Trans Canada Hwy trouwens gaat van st. John’s in Newfoundland (het oosten) dwars door Canada naar Victoria in British Colombia (het westen) over een afstand van 4860 mile, ca 7.777 km.

De natuur na Sault st Marie is prachtig. Veel bossen en heuvels/bergen, met hoogte verschillen tussen 200 en 500 m boven NAP. Op sommige plekken lag er nog restjes sneeuw. Jammer, dat het weer niet meewerkte, anders was het hier geweldig geweest.

Kort na Montréal River reden we het Provinciale Park in. Natuurlijk eerst een bezoek gebracht aan het visitor Centre. Gewapend met een kaart van het park, reden we verder. Veel rivieren banen hun weg door het park naar het meer. We maakten een stop bij Sand River, waar het water snel stromend in het meer kwam en keken uit over het meer bij Katherine Cove met een prachtig mooi zandstrand.

Om 16.00 uur waren we bij “Rabbit Blanket Lake campground” in het noorden van dit park, op ca 30 km van Wawa. Na het vuile water te hebben gedumpt en nieuw water (de watertank kan 120 liter water hebben) te hebben geladen, zochten we een mooie plek op deze campground. Heerlijk aan het water en tussen de bomen. Op dit moment is het droog, maar de vooruitzichten zijn helaas niet spetterend. Vandaag krijgt het weer een 5, helaas. Maar.....na regen komt zonneschijn, toch? Ja he? Alsjeblieft?

Dag 5: naar Thunderbay

Onze laatste lange reisdag deze week. De dag begon met pech aan de grijze watertank. De hendel wilde niet terug. Probleem, wat hopelijk morgen opgelost wordt.

Er valt verder over vandaag weinig te vertellen. De route vanaf het pak naar Thunderbay voerde langs lake superior door het heuvellandschap met mooie vergezichten. Het weer liet zich ook van zijn goede kant zien. Geen regen van betekenis en In de middag veel zon. Zeker een ruime 7.

Al met al in 3 dagen 1450 km gereden. Zijn dus aardig volgens schema op weg. Vanaf vandaag doen we het lekker rustig aan. Staan op een KOA camping aan een meertje vlak bij Thunderbay. Morgen eerst de hendel laten maken, boodschappen doen en lekker rustig aan verder. Hebben we wel verdiend.

Tot horens maar weer. Oh ja, foto’s mee sturen levert voortdurend problemen op. We zijn sterk afhankelijk van wifi in restaurants en/of op Campings. Foto’s lukt zo nu en dan wel, maar niet al te veel, soms 2, max 3.. Kom na de vakantie maar gezellig ons fotoboek bekijken.

Dag 6: Thunderbay en omgeving

Vandaag een prachtige, zonnige dag. We wilden een bezoek brengen aan Fort William, een replica van een oude pelshandelspost, wat nu een toeristische attractie is. Helaas, normaal zou het fort medio mei opengaan, maar door dat alle waterleidingen kapot gevroren waren gaat het fort pas 1 juni open. Pech dus.

Ons eerste uitstapje was naar het Terry Fox monument ter ere van een jongeman, Tery Fox dus, van 22 jaar, die op zijn 18e een been verloor aan kanker. Hij besloot toen om met 1 goed en 1 kunstbeen een trans Canada marathon te lopen. Hij startte op 12 april 1980 in St John’s, Newfoundland en liep 26 mile (ca 40 km) per dag. Totaal liep hij ca 3340 mile, ca 5000 km tot hij moest stoppen in Thunderbay, omdat de kanker weer de kop op stak. Een maand voor zijn 23e verjaardag overleed hij op 8 juni 1981. Met deze marathon haalde hij 2 miljoen Canadese dollars op voor kankeronderzoek. Ter ere van zijn enorme prestatie is dit monument in 1982 opgericht. Het visitor Centre herinnert aan hem. Geweldige wilskracht (Foto 1).

Vanaf het monument heb je een schitterend uitzicht over het Lake Superior, het grootste binnenmeer ter wereld. Een mooie anekdote is het verhaal van de “sleeping giant”, wat verhaalt over indianen en een zilvermijn. De oppergod van de indianen verbood hen om de plaats van de zilvermijn aan de blanken te vertellen. Doordat 1 indiaan bij een handelspost betaalde met een groot stuk zilver, werd hij door blanken dronken gevoerd en vertelde de vindplaats van de mijn. Deze indiaan werd als straf gedood en is nu dus de “sleeping giant” (foto 2).

Daarna reden we Thunderbay in, een plaats daterend uit 1679 en nu de op 2 na grootste binnenhaven van Canada. Enorme graanelevators beheersen de kade. Graan vanaf de prairies in het westen wordt hier verzameld en daarna via de Grote Meren verscheept naar de rest van de wereld.

Aan het begin van de stad een snel stromende rivier met een brede waterval in een mooi park, het Current park (foto 3). Hier wat rondgelopen en natuurlijk wat foto’s gemaakt. Opvallend is, dat alle bomen het begin van bloei hebben. De winter is nog maar kort weg en het is pas een paar dagen lente.

Daarna de stad in, bij de jachthaven gekeken, waar een paviljoen (Prince Arthur landing) herinnert aan de immigranten, die in de 18e en 19e eeuw hier aan kwamen. Op een bord wordt deze aankomst verteld. Een opvallende tekst was “Hun hele leven ingepakt in een klein koffertje”.

De stad zelf heeft verder weinig te bieden. We hebben wat rondgelopen door het centrum en na boodschappen te hebben gedaan gingen we terug richting camping. Brandhout ingeslagen om vanavond een lekker vuurtje te stoken. Live is good!

Het weercijfer vandaag een dikke 8.

Nadat vanmorgen de camper gemaakt was (kapotte handle van de vuilwatertank) reden we rond half twaalf van de camping af verder naar het westen. Soms voelen we ons net van die pioniers, die het onbekende tegemoet rijden.

Na een half uurtje rijden bereikten we (in de regen!!!) de Kakabeka Falls. Deze waterval in een rivier met de niet uit te spreken naam: Kaministiquia River is ongeveer 40 meter hoog en daarmee na de Niagara Falls de grootste van Canada (foto). We hadden gepland om de camper te plaatsen op de camping van dit provinciale park en dan vanmiddag lekker te gaan wandelen, maar het weer nodigde daar niet echt toe uit. Na de lunch dus verder gereden in de richting Winnipeg, door centraal Canada.

Wat moet je van dit gedeelte zeggen? We reden over de Trans Canada hwy en regelmatig zagen we naast ons een containertreinslang rijden over de trans Canada Railway. Een goederentrein van zeker 500 meter lang (misschien zelfs wel langer) met voor 2 en in het midden 1 zware locomotief. Op de wagons 2 op elkaar gestapelde containers. Geweldig om te zien. Je hoort ze trouwens al van verre aankomen, omdat ze bijna onophoudelijk een fluitsignaal geven. Alle spoorwegovergangen zijn n.l. niet beveiligd, alleen een Andreaskruis geeft aan dat je een spoorbaan oversteekt.

Midden Canada is enorm dun bevolkt. De weg is prima en gaat oneindig langs naaldbomen, rivieren en heel veel meren. Dit stuk noemen ze ook wel het duizend meren gebied. Nederzettingen (dorpjes) met max 1000 inwoners staan ca 100 km uit elkaar. Zaak, om te zorgen dat de tank wel vol blijft. Zodra de tank half leeg is werd er z.s.m. getankt.

Onderweg passeerden we weer een tijdzone. Het is hier nu 7 uur vroeger dan in Nederland. We staan op een RV park bij het Wabigoon Lake, Halverwege Thunder Bay en Winnipeg.

Dag 8: Manitoba

Vanmorgen in alle rust ons opgemaakt voor al weer de 8e dag van onze vakantie. Na eerst alle mails en apps te hebben bekeken en indien nodig beantwoord, reden we om ca half tien de camping af. Na 20 minuten waren we in het plaatsje Dreyden, een “stad” met 8000 inwoners. Het aantal inwoners staat altijd bij de plaatsnaam aangegeven. Deze stad had zeer duidelijk een regionale functie voor de bewoners uit de wijde omtrek. Er was weer onze gebruikelijke koffiestop en ook werd nog een bezoek aan de Wallmart gedaan voor een paar kleine boodschappen.

Om 13.00 uur reden we Ontario uit. We hadden er op dat moment vanaf Toronto precies 2000 km op zitten. Op de “grens” met de provincie Manitoba hebben we geluncht. Het weer knapte zienderogen op en de zon begon uitbundig te schijnen. Wat zie je dan in een paar dagen de loofbomen hier in het blad schieten. Ongelooflijk snel. Onderweg nog wat leuke foto’s gemaakt van de mooie natuur hier met al zijn bossen, meren en rivieren (foto).

Om 14.00 uur zagen we een heel leuk RV park, het “Pine Tree campground”. We besloten te stoppen en de rest van de middag heerlijk van het zonnetje te genieten. We kregen een hele mooie plek aan de rivier (foto). Heerlijk in de zon, luisteren naar het snelstromende water, beetje lezen en puzzelen en vanavond de bbq op het kampvuur. We zitten nu ca 100km ten oosten van Winnipeg.

Weercijfer: dikke 7

Dag 9: Mennonieten.

Op ongeveer een uur rijden vanaf de camping waar we stonden, aan de zuid-oost kant van Winnipeg ligt het industriestadje Steinbach. Een hechte samenleving, voornamelijk bestaande uit Mennonieten. Zij trokken voor het eerst in 1874 Steinbach binnen op hun ossenkarren. Oorspronkelijk kwamen de Mennonieten uit Nederland en Duitsland, maar na de kerkhervorming in 1517 werden ze vervolgd en vluchtten ze naar Pruisen en Polen. Ook daar hadden ze geen zeker bestaan, zodat ze in 1788 verder naar het Oosten vluchten en in Rusland (Oekraïne) terecht kwamen. Dit duurde ook maar 100 jaar, toen de toenmalige Tsaar een einde maakte aan hun boerenbestaan. Reden, om naar de andere kant van de Oceaan te vertrekken. Maar ook in de periode 1924 - 1948 emigreerden veel Mennonieten naar Canada, en dan met name naar deze provincie, Manitoba. Steinbach zelf is trouwens niet echt interessant.

Net buiten Steinbach is het “Mennonite Heritage Village” gevestigd. Een openlucht museum, wat een bezoek meer dan waard is. Het geeft een beeld van een 19de eeuws mennonitisch dorp met natuurlijk een kerk, een schooltje een winkeltje en oude boerderijen. In een expositieruimte werd bovenstaand verhaal in beeld gebracht.

De Nederlandse invloeden zijn er nog steeds terug te zien. Een van de mensen in dit museum vertelde het verhaal, dat Koningin Juliana nog steeds op handen wordt gedragen. Zij zou opdracht hebben gegeven aan de Holland Amerika Lijn om de Mennonieten tegen sterk gereduceerd tarief over te varen naar Amerika en Canada.

Ook staat in dit museum de enige, nog werkende windmolen van Canada. Het is al de 2e replica van het origineel. Deze laatste molen is in 2001 gebouwd door de firma Verbij uit Hoogmade. Toch wel apart.

In een schuur staan een hele verzameling oude auto’s, vooral Dodges. Keurig onderhouden.

In het restaurant hebben we een specifieke Mennonieten lunch gegeten. Het gerecht heette “Bestje dit en Deut”. Beetje van dit en dat. Een kop Borscht (soep), foarma Worscht (soort metworstje), 2 Vereniki’s ( geen idee) en een plak zelfgemaakte brood (heerlijk). Dit alles geserveerd met koolsla.

We staan nu op een KOA camping ten westen van Winnipeg. En het weer? Ach, alles went. Een dikke 4!

Het gebied tussen Winnipeg en Saskatoon, zo groot ongeveer als 3x Nederland!, is een hele grote akker. Dit is de graanschuur van Canada. Heel dun bevolkt, grote akkers en prachtige boerderijen, met enorm veel graansilo’s. Vanaf hier gaat het graan per trein naar Thunder Bay, om van daar per schip te worden vervoerd naar de rest van de wereld. De weg door dit gebied naar Saskatoon heeft de mooie naam “Yellowhead”, verwijzend naar het goudgele graan.

Ongeveer 150 km Vanaf Winnipeg ligt het leuke plaatsje: Portage La Prairie, het hart van dit landbouwgebied. Hier hebben we een bezoek gebracht aan het Fort La Reine museum en Pioneer Village. Werktuigen en foto’s geven een beeld van het leven in deze omgeving in de 19e eeuw. Opvallend mooi is het Oekraïnse kerkje wat in dit museum staat. Zowel het interieur als het exterieur is mooi om te zien (Foto 1 en 2).

Ook een klein spoorwegmuseum maakt onderdeel uit van dit complex. De wagon van de oprichter van de Canadian Pacific Railroad, dhr. Van Horne, is wel heel speciaal. Een complete wagon voor hem ingericht. Een woonkamer, een slaapkamer, een keuken en een werkkamer voor hem alleen. Leuk om te zien.

Om 14.00 uur reden we de campground op in Riding Mountain National Park. Hier blijven we een paar dagen staan. Vanavond heerlijk gegeten in het op loopafstand gelegen plaatsje Wasagaming, prachtig gelegen aan het Clear Lake, het grootste meer in dit park.

Het weer was vandaag verrassend goed. Vanmorgen wakker geworden met een zonnetje en de hele dag een mooie blauwe lucht. Nu ik dit verslag maak begint het een beetje te miezeren. Toch over de hele dag gezien een 7.

Wat een prachtige dag. Niet alleen het weer was goed, maar onze tocht door de zuidkant van dit park was ook meer dan de moeite waard. Het park is 3000 km2 groot en ligt op ca 650 m boven NAP. De nachten zijn dus nog behoorlijk koud. Overal in dit park zijn mooie wandelroutes.

Vanmorgen wilden we een wandeling maken ca 30 km van de campground, richting Eastgate. De gravelweg was echter zo slecht, dat we na een paar km zijn gekeerd. Grote kuilen, vol plassen (het had vannacht behoorlijk geregend) maakten de weg onbegaanbaar. Een stuk terug hadden we ook al een aangegeven wandeling gezien, dus daar de camper geparkeerd. Een prachtige wandeling, de Brule , gemaakt van 5 km door het bos naar het Kinosao Lake.

Het park bestaat aan deze zuidkant vooral uit dennenbomen en hele hoge berken met een smalle stam. Ze breken ook als lucifershoutjes af. Overal langs de weg zie je omgevallen bomen liggen.

Op een picknickplaats aan het Clear Lake geluncht en daarna gereden naar de Bison ranch aan Lake Audi. Hier leeft een kudde van zo’n 30 bizons. In het open veld hebben we er 5 gezien. Ook vandaag nog 1 hert en 2 kleine zwarte beertjes gezien. Toen we aan kwamen rijden renden de beertjes als een speer het bos in. Niet meer gezien, helaas.

Het is, nu ook in het weekend, heel rustig. Op de campground staat hier een daar een camper, maar toen we gisteren aan kwamen, was er keuze genoeg en mochten we zelf een leuk plekje zoeken.

Het weercijfer: 8-

Dag 12: Daupin

De eerste 50 km vandaag reden we naar het noorden door het Riding Mountain N.P. Grote meren en en uitgestrekte bossen op een hoogvlakte 700 m boven NAP) kenmerken dit gedeelte van het park. Zo nu en dan schiet een hertje of vosje bij onze nadering snel het struikgewas in. Omdat het weer zich blijkbaar schuldig voelde voor alle regen in de eerste week, hadden we ook vandaag weer volop zon. Dat maakt alles toch veel leuker. 

Net buiten het park ligt Dauphin, waar we volgens de reisgids een stop moesten maken om toch vooral de mooie, uivormige koepel van de Oekraïnse katholieke kerk te bekijken. Er stonden 2 kerken tegenover elkaar. De oude kerk, gebouwd in 1901 en de nieuwe kerk daterend uit 2001, met dus die mooie koepel. Helaas waren beide kerken dicht. Jammer, het moet ook in de kerk heel erg mooi zijn. 

Onafzienbare lange wegen.

Na in Dauphin koffie te hebben gedronken en bij de Saveway nog wat boodschappen te hebben gedaan, reden we verder westwaarts door dit uitgestrekte landschap. Lange, rechte (zo nu en dan slecht onderhouden) wegen maken, dat je goed op kunt schieten. Nog steeds rijden we door enorme (nu nog kale) graanakkers. Bij de “grens”  tussen de provincies Manitoba en Saskatchewan ging de klok weer een uur terug. Het is nu dus 8 uur vroeger dan in Nederland . Had wel 1 voordeel: we kregen 100 km qua tijd in de schoot geworpen. 

We staan nu op een gemeentelijke camping in de wereldstad Nokomis, zuidoostelijk van Saskatoon. De campground is selfservice en doet ons erg denken aan de parkeerplaats aan het meer waar we 2 jaar geleden in Amerika met Piet en Anneke Kooy stonden. Toen werden we in het donker weggejaagd door de locale politie, nu is dit een legale camping die ons het enorme bedrag van 15 CAD kost (ca 10 euro). Kom daar in Europa maar eens mee aan.

 Een groot nadeel is wel de trans Canadian Railway die langs dit plaatsje rijdt en ook nu ik dit schrijf, met veel kabaal al toeterend zijn spoor volgt, in dit geval naar het Oosten.  We hebben er nu in een uurtje al zo’n stuk of 4 voorbij horen komen. Ben benieuwd hoe dat vannacht gaat. De langste goederentrein die ik tot nu toe hier in het ondergaande zonnetje geteld heb is 3  locs met 166 wagons a 10 meter is ca 1700 meter trein! Onvoorstelbaar.

Ps: Foto’s bijvoegen lukt helaas (nog) niet.

Weercijfer: 8

Dag 13: van prairie naar Hoodoo’s 

Wat een verademing. Geen lange, uitgestrekte wegen meer. We reden via weg 15west, die later overging in 7west. Een goede weg, die ineens overging in 8 km gravel en een stuk verder 14 km hobbel-de-bobbel (zeer slecht wegdek). En geen kale prairies of lege akkers meer. Wat een uitgestorven gebied is Saskatchewan. Ongelooflijk. Soms mooie boerderijen, soms ietwat vergane glorie en ook heel veel vervallen huizen en huisjes, die ons erg deden denken aan de tv serie “little house on The prairie”. 

We hadden gisteravond besloten om de resterende 600 km door dit kale landschap in 1 dag te overbruggen. In de TomTom de snelste route ingetikt naar Drumheller, Alberta. Om 08.30 uur reden we de camping in Nokomis af. Eerst even een envelop met 15 CAD, de kosten van de camping, afgegeven bij het stadhuis. 

Onderweg kwamen we langs het stadje Outlook met een mooie oude brug over de South Saskatchewan River. Hier een stop gemaakt en wat leuke foto’s geschoten.

Om 16.00 uur zagen we de Hoodoo’s al van afstand liggen. Hoodoo’s zijn eigenlijk grote zandheuvels. In een soort dal ligt Drumheller, onze bestemming.

We vonden een mooie plek op Hoodoo rv campground, ca 5 km voor Drumheller. Ingeschreven bij de Office en naar Drumheller gereden om te tanken en info op te halen bij de VVV. Op het plein voor de VVV staat een enorme dinosaurus. We zitten dan ook in het land van de Dino’s. Omdat we vandaag een flinke afstand hebben afgelegd staan we hier 2 volle dagen, dus tot vrijdagmorgen. Genoeg tijd om alle dingen in deze omgeving goed te kunnen bekijken.

ps: travelhome heeft een nieuwe website gebouwd, wat met de nodige kinderziektes gaat. Foto’s meesturen lukt op dit moment (nog) niet. Excuses daarvoor.

Wat een schitterend weer. Volop zon, prima temperatuur en een prachtige omgeving. We staan op de Hoodoo RV campground. Omdat we gisteren stevig hebben doorgereden (was ook geen probleem, want Saskatchewan is echt 3x niks) hadden we vandaag alle tijd, rust en ruimte om heerlijk te relaxen. Omdat we halverwege onze vakantie zijn, was het vanmorgen tijd om de was te doen. Prima faciliteiten op deze camping en de was droogde waar je bij stond. Om 13.00 uur was alles gepiept en gingen we op stap.

Regelmatig contact gehad met Travelhome over de problemen die we ondervonden met de nieuwe site. Gezegd moet, dat het nu gelukkig beter gaat.

Onze 1e stop was de Hoodoo trail. Wat een bijzonder landschap. Volgens info zijn dit heuvels van klei, op een vulkanische ondergrond. Het zal best, maar indrukwekkend was het wel. Het aardige was, dat er 4 archeologen aan het graven waren. Op mijn vraag, wat ze hadden gevonden, antwoordden ze: het bovenbeen van een dinosaurus. Omdat wij boven ze stonden, is het dus niet ondenkbaar dat we op de kop of rug of whatever van een dinosaurus stonden. Volgens de archeologen was het bot, dat ze gevonden hadden, tussen de 60 en 75 miljoen jaar oud. Bijzonder, dat we daar getuige van mochten zijn. Natuurlijk heb ik daar foto’s van, maar dat lukt dus even niet om die op deze site te zetten.

Onze 2e stop was de Rosedale Suspension bridge. Een hangbrug (van ijzer) over de Red Deer River. Leuk om te zien, zeker aan de overkant waar diverse mijnen waren, waar je niet in mocht. Grond was particulier eigendom.

Onze 3e stop was ook bijzonder leuk. Op 6 km van Drumheller ligt het spookdorp Wayne. Het is een oud mijnstadje, wat in de hoogtijdagen (rond 1920) 2200 inwoners had. Nu nog  31. In 1934 werd de kolenmijn, als gevolg van de recessie, gesloten. Het was toen een welvarend dorp met een kerk, een school, 2 banken en een spoorlijn. Het enige originele daarvan wat er nu nog is, is het Rosedeer hotel met daaraan gekoppeld de Last Chance Saloon. Een prachtige saloon, nog in originele stijl gebouwd in 1913. We hebben daar heerlijk in de patio gezeten om het verhaal, wat op een kaart stond, te kunnen lezen. Veel (wellicht sterke) verhalen over vechtpartijen tussen mijnwerkers, schietincidenten omdat klanten weigerden te betalen en dat een saloon in die tijd alleen was om te drinken en er geen muziek mocht worden gespeeld, maakte, dat we een leuke middag hier hadden. Bijzonder zijn de barkrukken in de patio; dit zijn zadels van paarden.

Terug op de camping heerlijk genoten van de zon, een stukje fudge en een heerlijk biertje. 

Weercijfer vandaag: 9,5

Wat een verschil in het weer met gisteren. Maar de oorzaak werd al snel duidelijk als je buiten kwam. Een brandlucht overheerste. Dit heeft alles te maken met de bosbranden noordelijker, boven Edmonton een hele grote bosbrand, tussen Edmonton en Jasper wat kleinere. Omdat de wind uit het noorden komt was het de hele dag heiig van de rook. Vanmorgen een bezoek gebracht aan het Canadese dinosaurus museum in Drumheller, het Royal Tyrrell museum. Dit museum van Palaeontology herbergt een van de grootste verzamelingen dinosaurussen ter wereld. Niet alleen zie je vele dinosaurus skeletten, ook krijg je een reis door de tijd aangeboden. De geschiedenis begint 505 miljoen jaar geleden en eindigt ca 12.000 jaar geleden met de laatste ijstijd. Mooi in beeld gebracht door de gevonden fossielen en botten te presenteren in 10 verschillende periodes, verdeeld over meerdere tentoonstellingsruimtes. 

Ook kun je, door een ruit weliswaar, een kijkje nemen in het Preparation Lab. In dit laboratorium worden de gevonden fossielen zoveel mogelijk zichtbaar gemaakt. Vervolgens worden de stukken genummerd, wordt er een malletje gemaakt en wordt een 100% gelijkende replica in het museum ten toon gesteld. Voordeel van deze manier is, dat ze de stukken bijna onzichtbaar aan elkaar kunnen zetten door gaten in de replica’s te boren, een dik stuk ijzer er door en zie daar, je hebt een prachtig skelet van een dinosaurus.

Na het museum reden we verder weg 838 af. Van de VVV hadden we een kaart gekregen met daarop aangetekend de bijzonderheden in de omgeving. Allereerst kwamen we het kleinste kerkje ter wereld denk ik tegen. In deze “little Church” kunnen 6 mensen tegelijk. Je kunt er net in staan. Het kerkje is gebouwd in 1968 en gereconstrueerd in 1991.

Na dit kerkbezoek reden we door naar de Horse Thief Canyon. Hier vanaf heb je een schitterend uitzicht op het dal, waar Drumheller in ligt, omgeven door de Hoodoo’s. Dit was ondanks het heiige weer, goed te zien.

Met een (gratis) veerpontje, de Bleriot Ferry, overgevaren naar de andere kant van de Red Deer River en terug naar Het plaatsje Drumheller. Onderweg nog even gestopt bij het Orkney uitzichtpunt, maar door het weer was het uitzicht helaas niet echt goed. 

Op weg naar de camping kwamen we een kleine Wal Mart tegen. Nog even wat boodschapjes gedaan. Om 16.30 uur waren we terug op de camping. 

Morgen rijden we verder noordwaarts, naar Edmonton. benieuwd of we nog te maken krijgen met omleidingen vanwege de bosbranden. Morgenavond gaan we met een neef van me, Ron en zijn vrouw Eva, uit eten in Edmonton. Zij wonen in Edmonton. Kijk er echt naar uit.

Weercijfer door de rokerige omstandigheden: een 6,5

Dag 16: Familiebezoek

Zoals bijna iedere Nederlander hebben wij ook familie in Canada. In Edmonton woont een neef van me, Ron en zijn vrouw Eva. We hadden hen 12 jaar geleden ook ontmoet in Jasper toen we een camperreis in West Canada maakten. 

Omdat we toch in de buurt waren (in Canada doen afstanden er minder toe dan in Nederland) reden we vanmorgen om 09.00 uur weg uit Drumheller en pakten weg 56North naar Edmonton, waar we rond 14.00 uur waren. Alleen had onze TomTom een ander adres in haar geheugen dan welke wij haar ingegeven hadden, dus op een gegeven moment reden we vast in het centrum van Edmonton, aan de andere (verkeerde) kant van de rivier. We hadden Snow Valley Campground ingegeven, maar op een of andere manier klopte het niet. We reden ook nog een keer vast bij een hoogtemeter. De max hoogte was 3,2 meter en onze RV is 3,7 meter. Achteruit rijden was de enige optie. Olga dus als een volleerd politievrouw het verkeer tegen gehouden, zodat we konden keren. Toen dit allemaal gelukt was kwamen we gelukkig op het slimme idee om de TomTom het zwijgen op te leggen en via haar telefoon en roaming de internetpagina van de Campground te raadplegen om zo de goede route te vinden. Wat wonderbaarlijk goed lukte. Om 14.30 uur waren we bij de Campground. In tegenstelling tot wat we tot op heden gewend waren, waren en nog maar 2 plekjes op de Campground beschikbaar, beiden zonder stroom. Nou is dit laatste met deze rv voor 1 nacht geen enkel probleem en maken we gebruik van de accu’s.

Om 15.00 uur kwamen Ron en Eva aan rijden. Na eerst wat in de camper te hebben gedronken hebben we heerlijk gegeten in een restaurant met de mooie naam Earls, in Edmonton. Ook hun dochter Cally kwam gezellig mee eten. Olga wilde nog iets van handwerk kopen en Eva wist een prima winkel, Michaels, die helaas niet hadden wat ze zocht. Ron, Cally en ik hadden inmiddels een leuke kroeg gevonden waar we beide dames hebben opgewacht. Daar nog gezellig een uurtje gezeten, waarna Ron en Eva ons terug brachten naar de campground. In de camper nog heerlijk wat gedronken. We hadden spraakwater genoeg, dus voor we het wisten was het dik 11 uur. Een geweldig gezellige dag met familie, die je (bijna) nooit ziet.

Na een wat onrustige nacht (om  03.00 uur ging van ons de telefoon af door een Amber alert van de provincie Alberta over de branden in dit gebied), reden we vanmorgen op ons gemak om een uur of 10 weg uit Edmonton. Via de Trans Canada Hwy 16W reden we richting de Rocky Mountains naar het Jasper National Park, waar we om 15.00 uur waren. Van grote afstand zag je de bergen al. Hier en daar wat restanten van sneeuw. Bij de gate een parkpass gekocht voor 5 nachten. Toen we bij de Pocahontas campground waren werden we geconfronteerd met het bordje complet / Full. De grote camping Whistler bij Jasper is het hele seizoen gesloten, vandaar extra drukte in de weekenden op de andere campgrounds. Travelhome had ons hiervoor gewaarschuwd en adviseerde om toch vooral een plaats in dit park te reserveren. Dit hebben we dus keurig thuis al voor 2 nachten gedaan. Zodoende hadden we een mooie plek op Pocahontas aan een beekje. Travelhome, prima advies; grote klasse! Dit was trouwens pas de eerste camping die we vooraf gereserveerd hadden. 

Pocahontas heeft geen voorzieningen. Geen stroom en geen water, maar wel een schitterende plek in het bos. Geen probleem, op het dak van onze RV hebben we zonnepanelen (jawel!) dus we voorzien in onze eigen stroomvoorziening. En als je zorgt dat de watertank (120 liter) vol of nagenoeg vol is en de vuilwatertank (grey tank) en het toilet (black tank) leeg of nagenoeg leeg zijn en er voldoende propaan in de tank zit, kun je het ook op campgrounds zonder voorzieningen met deze campers lang vol houden. De generator willen we niet gebruiken, omdat dit (ook bij eenmalig, minimaal gebruik) gewoon 100 CAD kost. En dat is nou echt zonde van het geld.

Van de branden in Alberta hebben we trouwens niks meer gezien. Gelukkig hebben ze deze blijkbaar onder controle gekregen. Op de campground konden we zelfs een fire permit kopen (inclusief hout) om op de plaats een vuurtje te stoken. Omdat we aan een smalle beek staan en ook de insecten in het park al volop aanwezig zijn, direct na aankomst de vuurkorf aangestoken. Niet alleen heel gezellig, maar ook blijven de insecten op verre afstand. Een heerlijke avond bij het kampvuur. 

Volgens de mevrouw bij de ingang van de campground werd het de komende dagen prachtig weer. We zullen afwachten. Vandaag was het licht bewolkt met zon, weercijfer een 7.

Vandaag hebben we de  noord-oostkant van de in Jasper NP gelegen Rocky Mountains bekeken. Vlak bij Pocahontas ligt Miette Hot Springs. Een vakantiedorp, gesitueerd rondom een warmwaterbron. Een heerlijke wandeling gemaakt langs de Sulphur Creek, waarbij op 3 plaatsen het warme water uit de grond kwam. Het rook hier en daar behoorlijk naar zwavel, vandaar de naam van de beek. Bijzonder was wel een vervallen warmwater zwembad. Dit vierde volgens info zijn hoogtijdagen tot ca 1938, daarna raakte het behoorlijk in verval. Als je de oorspronkelijke situatie op foto ziet en nu het origineel, vraag je je eigenlijk af waarom ze de rest ook niet opruimen. Maar dat zie je wel meer in Canada; wat ze niet meer nodig hebben of niet meer gebruiken laten ze liggen. Vooral in Saskatchewan zagen we dat heel veel bij boerderijen. Oude tractoren, oude auto’s en wat al niet meer liggen te verroesten in een uithoek van het boerenerf.

Na de warmwaterbronnen reden we de Maligne Valley in. Ons eerste bezoek was de Maligne Canyon. Een prachtige wandeling door de canyon, waar het water met een donderend geraas zijn weg zoekt. Schitterend om te zien. Na ruim 1,5  uur reden we de Valley verder in, tot we bij Medicine Lake kwamen. Wat een ellende. Grote stukken afgebrand bos markeerden dit wellicht eens zo schitterende meer. Op een parkeerplaats stond een ranger (m/v) die natuurlijk onze nieuwsgierigheid trok. Zij vertelde over de Arend en had een periscoop staan, gericht op het nest van een Arend, die aan het broeden is. Geprobeerd een foto te maken door de lens van de telescoop. Is niet je-van-het, maar de kop van de Arend is redelijk goed te zien.

Het weer liet ons een klein beetje in de steek. Het begon zonnig, later wat meer bewolking. Laten we het op een mager 7tje houden. 

We werden wakker door het monotone geluid van regen op het dak van de RV. Bedoeling was dat we vandaag via de Icefields Parkway naar een camping net boven Lake Louise zouden rijden. We hebben echter nog een dag speling en de leukste en mooiste dingen langs de Icefields Parkway liggen tussen Jasper en Lake Louise, wat in de regen eigenlijk zonde is.

We besloten dan ook, om na het ontbijt naar Wapiti campground te rijden, ca 55 km verderop vlakbij Jasper en helemaal aan het begin van de Icefields Parkway en vandaar te bekijken wat het weer ging doen. Om 11.00 reden we nog steeds in de regen de camping op. Eerst koffie gezet en geluncht. Na de lunch knapte het weer op, brak de zon door en hebben we Jasper bezocht. Ze hebben hier nog een prachtig oud treinstation, wat ook nog steeds dienst doet. Zowel de VIA (Canadese NS) als de Rocky Mountaineer stoppen in Jasper. De Rocky Mountaineer rijdt in 2 dagen naar Vancouver. Onderweg maak je een (slaap) stop in Kamloops. Terug kun je dan via een ander traject naar Banff. Het moet iets heel bijzonders zijn. We hebben een folder mee gekregen, dus wie weet......

Jasper is een leuk stadje met leuke winkeltjes en restaurantjes. Een middag hier rondlopen is echter wel genoeg. Na de RV te hebben vol getankt reden we terug naar de camping. Omdat we al 2 dagen zonder stroom hadden gestaan en sommige apparaten van ons en de camper (magnetron, verwarming)  alleen maar op 220 volt werken en ook de accu’s wel wat nieuwe energie konden gebruiken, besloten we om op een plek met stroom te gaan staan. Dat is op Wapiti een parkeerplek op asfalt naast elkaar. Maar vooruit, het is maar voor 1 nacht. Morgen hopen we op beter weer.

Een van de mooiste wegen in Canada is ongetwijfeld de Icefield Parkway. Deze weg loopt van Jasper naar Lake Louise, een afstand van ca 280 km. We reden vanmorgen op tijd weg, omdat we zoveel mogelijk wilden zien. De meeste “attracties” liggen tussen Jasper en het Icefield Centre. Heel veel smeltwater van de bergen met een hoogte tot ca 3500 m gaat de langs de weg gelegen rivier In. Alhoewel het eigenlijk  verschillende rivieren zijn. En iedere rivier heeft zijn eigen waterval, waarvan de mooiste de Athabasca watervallen en de Sunwapta watervallen zijn. Na bij het Sunwapta restaurant genoten te hebben van een heerlijke koffie met een stukje Nanaimo gebak (heerlijk zoet) zijn we naar de waterval gereden. Na een poosje bij deze waterval te hebben rondgelopen, zagen we bij een pad een bordje dat verwees naar de “Lower Falls”. Na een wandeling van 25 minuten door het bos kwamen bij de Lower Falls aan.  Ik vind persoonlijk deze waterval mooier en indrukwekkender dan de Upper Falls. Neem dus de tijd om deze wandeling te maken.

Ook een leuke stop is de Horseshoe Lake. Een korte wandeling naar een ongelooflijk lief meertje met stilstaand water. Een spiegeltje zo glad. De weerkaatsing van de bomen en de bergen in het stille water maken het nog mooier.

Natuurlijk is een stop bij het Icefield Centre een must. Met speciale bussen kun je 2 km terug de nieuwste attractie van dit park doen, de Glacier Skywalk. Toen we er langs reden vonden we dit al niet de moeite waard. Ook een trip de gletsjer op met een bus (109 dollar p.p.) vonden we iets te veel van het goede, temeer omdat we dit al eens gedaan hadden (12 jaar geleden). 

Vanaf een parkeerplaats aan de rechterzijde net voorbij het grote Visitor Centre kun je met de camper vrij dicht bij de gletsjer komen. Ondanks de kou hebben we toch het stuk van de parkeerplaats naar de tong van de gletsjer gelopen. Een pittige wandeling van ca 15 minuten behoorlijk berg-op. Maar het resultaat is prachtig. 

We hadden het plan om op de laatste Campground met de mooie naam Mosquito Campground te stoppen, maar door de koude omstandigheden (er lag nog volop sneeuw en enkele meertjes lagen nog vol met ijsschotsen) besloten we de camping in Lake Louise te pakken en hoopten op een plek met elektriciteit. Toen we daar om 18.00 uur aankwamen, zagen we het bordje VOL al staan. We werden verwezen naar de overloop camping, ca 5km verderop. We hoopten op de parallelweg 1A een Campground te vinden, maar ook die waren nog niet open. Wel kwamen we een moederbeer met 2 cups tegen. Natuurlijk een poosje naar dit tafereel gekeken en mooie foto’s kunnen maken.

Er zijn trouwens veel campgrounds in dit gebied nog gesloten, terwijl het best druk is. Veel gepensioneerden, maar ook veel gezinnen met jonge kinderen. Uiteindelijk kwamen we toch op de overloop camping terecht en staan nu geparkeerd tussen tientallen lotgenoten.

Het weer was heel wisselend. Zon, bewolkt, regen, zelfs lichte sneeuw. Al met al een magere voldoende, dus 6.

We stonden dus op de overflow camping van Lake Louise. Achteraf niet eens zo slecht, want aansluitend aan de RV parkeerplaats lag de park & Ride naar Lake Louise. Geen parkeerproblemen bij het meer en ieder kwartier een bus (je kent ze wel, die grote gele schoolbussen) die je in ongeveer 15 minuten afzette bij hotel Fairmont “Chateau Lake Louise”. Een hotel voor de rijken op deze wereld. Je mocht wel naar binnen, maar alleen in afgezette gedeelten, zoals de winkeltjes en het restaurant. Gewapend met een kopje koffie op een bankje naar de drukte hier gekeken. Opvallend veel Aziaten lopen er. In hun onverstaanbare taal lopen ze voortdurend gewapend met een fototoestel de hele familie op hetzelfde punt op de foto te zetten. Mooi om te zien. Na nog een poosje te hebben rond gelopen de shuttle bus gepakt naar het centrum van Lake Louise. Nou ja, centrum....een restaurant, de nodige souvenirs winkels en een winkel voor de dagelijkse levensmiddelen. In totaal wonen er 300 mensen, de rest zijn toeristen.

Na de lunch de camper gepakt en gereden naar Banff. Je hebt de keuze uit de rijksweg (Hwy 1, 58 km)  of een prachtig alternatief: de oude Hwy 1A, ook bekend als de Bow Galley Parkway (60 km). Deze laatste natuurlijk genomen. Een prachtige weg. Bij het vakantieoord “Baker Creek” op ons gemak in het zonnetje een terrasje gepakt. Langs deze weg liggen ook 3 campgrounds, allemaal nog dicht in dit jaargetijde. Gaan pas vanaf 20 juni open.  Ook de laatste 20 km van de weg bij Banff is afgesloten. In beide gevallen heeft dit te maken met de wilde dieren, die of net uit hun winterslaap komen of gejongd hebben of beiden. De kans, dat je langs deze weg wild kan spotten is bijna 100%. We zagen onderweg 1 zwarte beer die ca 3 m voor onze RV de weg overstak. Ook twee mannelijke Elken met hun prachtige gewei kwamen we tegen. Gistermiddag zagen we ook al langs deze weg een Grizly beer met haar 2 jongen (cups). 

 Op diverse plaatsen heb je uitzichtpunten op de bergen, vaak met een hele verhandeling over de geschiedenis. 

Veel indruk maakte een gedenkteken langs weg 1A voor mensen uit Oekraïne, maar ook afkomstig uit vijandige landen uit de 1e Wereldoorlog. Zij werden vanaf 1914 tot ca 1920 in interneringskampen opgesloten en tewerk gesteld om de nationale parken aan te leggen, onder erbarmelijke omstandigheden.  Ook Banff NP is in de periode 1915 - 1917 door deze “gevangenen” aangelegd. Op het monument staat “Why?”. Niemand die het antwoord weet, denk ik.

We staan nu op Campground Tunnel Mountain Village 2 in Banff. De camping heeft gratis busvervoer naar het centrum. Morgen Banff bekijken en daarna de laatste 120 km naar Calgary.

Het weer deed vandaag echt zijn best. Zon, licht bewolkt en droog, dus een 7.

Vanmorgen wilden we Banff nog in, voordat we de laatste etappe naar Calgary zouden maken. We konden helaas niet met de bus van de camping, omdat we onze plek voor 11 uur moesten verlaten. 

Dus de camper op een RV parking in Banff gezet en dit mooie stadje ingelopen. Een rv parking vinden is in Banff nog best ingewikkeld. Uiteindelijk een plaatsje gevonden op een parkeerplaats achter het station bij het recreatie centrum, op ongeveer 10 minuten lopen van het centrum.

Toen we hier 12 jaar geleden ook waren, was het een grote bouwput. De hoofdstraat, Banff Avenue, lag toen op de schop. Nu is het een schitterende winkelstraat geworden in het hart van de stad. Je kunt er heerlijk rondstruinen in grote en kleine winkels. Ook kwamen we een grote winkel met alleen maar Kerstspullen tegen. Wat een leuke spulletjes hebben ze hier. Alleen....hoe krijg je het heel thuis in Dordrecht? dus we hebben ons heel erg ingehouden.

Om een uurtje of half twee weggereden via hwy 1 East richting Calgary, een afstand van ruim 100 km. Een lekkere, korte afstand waardoor we snel op onze camping waren, Campground Calgary West aan hwy 1, op korte afstand van het inleveradres, waar we morgen om 10 uur moeten zijn. We hebben nu voor de 5e keer een camper in Noord Amerika gehuurd en onze ervaring is, dat het heerlijk is om de laatste nacht vlak bij het inleveradres een camping te zoeken.  

We waren hier om ca 14.30 uur, zodat we ruim de tijd hebben om de koffers in te pakken, de vloer van de camper aan te vegen, rommel op te ruimen en heel veel folders uit te zoeken. Wat kan weg, wat nemen we mee? 

Het weer vanmorgen in Banff was goed. We hebben op een terrasje koffie gedronken. Nu we hier in Calgary staan, zijn niet alleen de bergen van de Rocky Mountains uit het zicht, maar is het ook zachtjes gaan regenen. Ale met al toch wel een 6.

Het weekend hebben we nog een stedentrip Calgary aan onze rondreis gekoppeld. Gaan we rustig een paar dagen deze stad bekijken.

Brrrr..... Wat een weer vanmorgen. De regen kwam met bakken uit de lucht. Gisteravond voelden we al wat nattigheid. Bleek, dat de slide out van de camper water doorliet, waardoor het bed een klein beetje vochtig werd. Opgelost met handdoeken. De laatste 32 km naar Canadream ging in een half uurtje. Om 09.30 uur waren we er. We werden hier door medewerkers prima ontvangen. Toen ik mijn verhaal vertelde over de problemen en probleempjes die we onderweg ondervonden hadden, werd subiet de manager erbij geroepen. Niets dan lof voor het personeel van Canadream in Calgary. Toen alles geregeld was kregen we een transfer naar het vliegveld. Vervolgens daar een taxi genomen naar ons hotel in Calgary Centre, het Sandman hotel. Travelhome, een geweldige keuze. Wat een mooi hotel is dit en geweldig gelegen in de stad. We kregen een hele mooie kamer op de bovenste (23e) verdieping. Een prima keuze!

Hiermee is aan een wel heel bijzondere reis een einde gekomen. We gaan nog 2 dagen deze stad bekijken en vliegen a.s. Maandag om 15.10 uur (Nederland 23.10 uur) terug en hopen dan dinsdag, rond 08.00 uur te landen in Amsterdam.

We hebben tijdens deze reis hele mooie dingen gezien. We hadden wisselend weer, maar op zich een geweldig mooie reis van oost Canada naar west Canada. We hebben in totaal ruim 5100 km gereden.

Ik wil Travelhome bedanken voor de prima organisatie van deze reis. Ook een dank aan Canadream, die ons uiteindelijk met een tevreden gevoel huiswaarts laten gaan. En natuurlijk jullie allemaal, dat jullie mijn proza hebben gelezen? Dank ook voor de reacties die we mochten ontvangen.

ik heb natuurlijk weer bijna 500 foto’s gemaakt, die weer in een fotoboek verwerkt gaan worden (niet allemaal, maar de mooiste). Iedereen wil ik uitnodigen om deze eens te komen bekijken.

bedankt en tot ziens.

Olga en Hilko