Lieve mensen, welkom op ons reisblog.

Na alle activiteiten rondom de WPFG (World Police en Fire Games) in Rotterdam en omgeving, met een schitterende afsluiting zondagavond op de Coolsingel voor het stadhuis in Rotterdam is het nu tijd om ons te gaan voor bereiden op de volgende uitdaging: onze camperreis in Canada.

Met deze 4e en waarschijnlijk laatste reis naar Canada hebben we heel Canada doorkruist van Vancouver Island tot Halifax, hemelsbreed ca 6000 km.

Onze reis begint Zaterdag 6 augustus. Als we Schiphol overleven, vertrekken we om 12.15 uur met Air Canada, vlucht AC827. Na bijna 8 uur vliegen landen we om 14.10 uur in Toronto, waar vandaan we om 17.20 uur doorvliegen (eigenlijk terug vliegen) naar Halifax. Aankomst daar is om 20.23 uur. We hebben dan meerdere tijdzones doorkruist. Toronto is - 6 uur, Halifax is - 5 uur, dus is het voor ons gevoel midden in de nacht als we in ons bedje vallen in ons hotel.

Op zondag, 7 augustus om 13.00 uur halen we de camper op bij Canadream. Boodschappen doen en naar de al gereserveerde camping in Halifax, Shubie campground. Hier blijven we een paar dagen om een beetje uit te rusten en Halifax en de zuidkant van Nova Scotia te verkennen.

Op dit moment komen we om in de papierwinkel. Corona bewijzen uitprinten (de internationale Corona app op de telefoon is alleen in Europa geldig), ETA formulieren (visa) aanvragen en het invullen van de ArriveCAN app van de Canadese overheid is al een heel gedoe. Dan ook nog on-line inchecken bij Canadream voor de camper en vrijdag nog inchecken voor de vluchten. En dan natuurlijk de voortdurende vraag: wat nemen we mee? Het lijk steeds meer op werk, maar vooruit: het is voor een goed doel.

Hieronder een foto van Oost Canada waarop onze reis ruwweg is aangegeven. Halifax ligt op Nova Scotia, ook wel maritiem Canada genoemd. Dit heeft alles te maken met het maritieme verleden van de (schier)eilandbewoners van Nova Scotia: zeevaart en visserij. Na Halifax rijden we naar Cape Breton Island, dan varen we over naar Prince Edward Island; over de brug naar New Brunswick en dan naar de provincie Quebec om uiteindelijk op 16 september de camper in te leveren in Montreal. Maar dat duur (nu) nog even. In de 40 dagen dat we de camper hebben rijden we (gepland) ca 4.200 km. Regelmatig zullen we verslag doen op dit reisblog en jullie mee nemen op al onze avonturen.

Voor nu wensen we jullie veel lees plezier en kom na afloop gerust eens foto’s kijken.

TorontoOrontoOronWeer: prima weer om te reizen. Weinig turbulentie gehad.

Je haalt je wat op de hals. Een reis, die in totaal 21 uur zou duren van voordeur tot hotel: van 06.00 uur tot 03.00 uur de volgende dag. In Toronto is het 6 uur vroeger, in Halifax 5 uur vroeger dan in Nederland. Een rechtstreekse vlucht naar Halifax is er niet, dus het moet wel via Toronto; een vlucht van 8 uur, overstap in Toronto en dan nog 2 uur naar Halifax.

Op Schiphol natuurlijk weer de nodige rijen. Het duurde maar 2 uur voor we door de douane heen waren, dus viel eigenlijk best nog mee. Ach ja, tegenwoordig ben je al snel tevreden. Met een vertraging van 3 kwartier gingen we om 13.00 uur de lucht in.

Maar hoe zou het in Canada zijn? Zouden onze koffers in Toronto wel op tijd in het vliegtuig naar Halifax gaan? Of werd het een zoektocht? Nou, dat ging gelukkig heel erg goed. In Toronto waren we snel door de douane. Die hele papieren winkel die we mee moesten nemen? Niet naar gevraagd, dus zonde van de bomen. En in Halifax stonden we na een kwartier met onze koffers buiten en na 10 minuten kwam de shuttlebus om ons naar ons hotel te brengen.

Na 6 uur vliegen zie je Halifax bijna onder je. Vanaf Toronto vlieg je dan weer 2 uur terug naar Halifax. Maar goed, om 03.00 uur Nederlandse tijd en 22.00 uur Canadese tijd zaten we in de lobby van ons hotel heerlijk achter een koud glaasje bier, om daarna direct ons bed in te rollen. Welterusten.

LmsUitgerust werden we wakker en na een stevig ontbijt werden we om 12.30 uur opgehaald om naar Canadream te rijden. We kregen inderdaad de MH-B camper mee (zie foto). Een camper voor 4 volwassenen en 2 kinderen, dus ruimte genoeg voor ons samen. Bleek, dat er geen GPS meer aanwezig was (ook niet in de camper) dus proberen we eerst nog onze weg te vinden via Google maps. Gaat best wel lukken, denk ik.

We begonnen onze reis met een bezoek aan het benzinestation. Jeetje, wat een tank. 150 liter gaat er in, goed voor slechts 800 km. Prijs van benzine valt gelukkig mee: $ 1,63 =  ca € 1,27. Daarna de Walmart in om uitvoerig een voorraad levensmiddelen e.d. in te slaan.

Onze eerste trip is een korte: 40 km naar Darmouth, iets boven Halifax. Deze camping hadden we thuis al gereserveerd,omdat we toch Halifax met een bezoek wilden vereren. Terwijl ik dit op papier zet is Olga druk bezig om alles een goede plek in de camper te geven. Bij de receptie hout gekocht, kunnen we vanavond lekker bij ons kampvuur van de avond genieten.

het weer:zonnig, ca 30* C

8 augustus: Halifax en 50 jaar lief en leed.

Weerbericht:  prima weer. Beetje bewolkt maar ook veel zon. Om 16 uur begon het warm water te regenen.

Op deze voor ons bijzondere dag zijn we vanmorgen met de bus naar de Ferry van Darmouth naar Halifax gereden (foto 1). Aan de “overkant” door de oude stad Halifax naar de Citadel gelopen, het oude fort bovenop een heuvel, waarvandaan je een prachtig uitzicht hebt over de stad en zijn haven. Het fort stamt uit 1749, het jaar waarin de nederzetting Halifax werd gesticht. Het fort was bedoeld om de lokale bevolking, de Mi’kmaqindianen, op afstand te houden. De komst van de Britten leidde namelijk tot nogal wat onrust bij de indianen. Iedere dag om 11.45 uur vindt er een leuk ritueel plaats. Mensen, gekleed in oude uniformen, halen buskruit op en met veel omwegen wordt er dan om 12.00 uur precies een oud kanon afgeschoten. (Foto 2).

Na dit ritueel zijn we weer de heuvel afgedwaald en al slenterend door de oude stad kwamen we bij pier 21, waar het immigratie museum is gehuisvest. Vroeger kwamen hier de immigranten aan uit Europa (foto 3). Stelde niet zo gek veel voor, viel dus een beetje tegen.

Wat niet tegenviel was de wandeling langs de oude havens. Wat een bedrijvigheid en gezelligheid. Geweldig leuk (foto 4). Langs de haven is ook het Maritiem Museum te vinden, waar we een kijkje hebben genomen. In dit museum is een aparte ruimte ingericht voor de Titanic, welke op 12 april 1912 op een ijsberg voer en vrij snel zonk. Het verhaal is jullie bekend. Reddingswerkers uit Halifax hebben geholpen om overlevenden en vooral doden uit het water te halen. 

Er was ook een ruimte waar we onze naam in morse konden omzetten. Als we dat goed deden kregen we een certificaat. Beiden zijn we geslaagd.

Omdat we op 8 augustus 1972 verkering kregen (inderdaad, precies 50 jaar geleden, foto 5),  zijn we heerlijk uit eten geweest. We hebben ons dus prima vermaakt vandaag. Het is nu bijna 21 uur en gaan aan de koffie. Tot morgen. 

9 augustus: Shubie Park

Ja hoor, wakker worden van de regen op het dak van de camper. Waar jullie in een hittegolf zitten is het hier net 20 graden. Reden voor ons, om het vandaag rustig aan te doen. 

Shubie campground ligt in het Shubie park. Dat op zich is niet zo bijzonder ware het niet, dat dit park veel te bieden heeft. Tijdens een droge periode heerlijk door dit park gewandeld. Het ligt ingeklemd tussen twee meren: Georges Lake en Mic Mac lake. Beide meren zijn verbonden door een riviertje, wat al 4000 jaar geleden door de indianen gebruikt werkt, zegt men. Dit riviertje is nu gekanaliseerd en telt ook enkele niet bruikbare sluisjes. Erop varen gaat niet meer lukken. Kanoërs moeten bij de sluisjes clunen.

Leuk waren de vele eekhoorntjes die kwamen schooien. Ze maakten duidelijk kenbaar dat ze er waren en keken je dan strak aan. Kinderen voeren deze diertjes dop pinda’s.

10 augustus: vanmorgen om 08.30 uur reden we de camping af op weg naar onze volgende bestemming. We namen een toeristische route langs de kust van Halifax naar Sherbrooke, de zuidkust van het eiland, de Marine Drive. Bij Lawrenstown, het eerste plaatsje wat we tegen kwamen, is een rotsachtig strand en leuke golven, waar veel windsurfers actief zijn. Daar even gekeken. Verder reden we door kleine authentieke vissersplaatsjes, waar ik eigenlijk nog niet begraven wil liggen. Wat een uitgestorven gedoe. De natuur is wel heel mooi. Prachtige kusten en heel veel bossen. Onderweg in de “grootste stad” langs de route, Musquodoboit Harbour, met 900 inwoners (inderdaad: negenhonderd, ben geen 0 vergeten) in het oude spoorwegstation een bezoekje gebracht aan een klein spoorwegmuseumpje..  Blijft toch altijd leuk. In de grijze oudheid reed er een trein van Halifax naar Sherbrooke, bijna 200 km. Daar ook gelijk nog wat boodschappen gedaan en bij de plaatselijke bakker een kop koffie gedronken.

Geluncht hebben we in een Provincial Park aan de kust, iets van de kustweg verwijderd. Weg liep na 5 km dood, dus zelfde weg terug. Maar wel een prachtig uitzicht over de zee met heel veel kleine eilandjes.

Om 15.30 uur reden River Edge camping in Sherbrooke op. Kregen een leuk plaatsje aan de rivier. 

Het weer was vandaag een beetje wisselvallig. Zo nu en dan wat regen, meestal bewolkt met een mager zonnetje. 

11 augustus.

Vandaag een bezoek gebracht aan Sherbrooke Village. Een openluchtmuseum van 30 historische gebouwen uit de bloeitijd van dit dorp rond 1860 op een kwartiertje wandelen van de camping. Zalm visserij uit te St. Mary’s River, scheepsbouw, de houtindustrie  en diverse goudmijnen trokken rond 1850 / 1860 veel gelukzoekers aan. De oorspronkelijke gebouwen uit deze periode werden in opdracht van de provincie in 1969 gerestaureerd en opgeknapt. Tot het historische dorp behoren twee kerken, een schoolgebouw, apotheek, postkantoor, gevangenis (begane grond voor mannen, 1e etage voor vrouwen), een zaal voor de dorps vergaderingen, een smid, een drukkerij en nog meer werkplaatsen en woonhuizen, waarvan er enkele tot op de dag van vandaag nog bewoond worden. Mensen, lopend in historische kostuums, zorgen voor een levensechte sfeer. In het lokale restaurant - het Sherbrooke hotel van dit museum - hebben we geluncht. Toen in de middag ook de zon nog doorbrak, kon de dag niet meer kapot. Nou ja, behalve de waterslang dan, die spontaan bij de aansluiting met de waterkraan brak. De eigenaar van de camping wist wel raad en na bij een lokale ijzerwinkel een nieuw aansluitstuk te hebben gehaald, was ook dit probleempje weer snel opgelost.

Morgen rijden we naar Cape Breton Island, waar we in 4 dagen het eiland rondrijden. Moet iets heel bijzonders zijn met flinke heuvels en de nodige haarspeldbochten. Ben benieuwd. 

Outh Cape Breton Island (CBI).

12/8 Direct na de dam als je CBI binnen komt is de VVV in Port Hastings. We probeerden daar campings te reserveren in het Nationale park. Vergeet het maar, alles vol. Natuurlijk zijn er genoeg andere campings, maar toch. We staan nu 1 nacht in Joyfull Jearny in Jearney Cove, op een prachtige plek direct aan de Atlantische Oceaan en een aantal nachten op een camping aan de westkust, net onder Cheticamp.

Vanmiddag in Baddeck, een heel leuk plaatsje op CBI, door de hoofdstraat geslenterd en later een bezoek gebracht aan het Graham Bell museum, de uitvinder van de telefoon een ook nog een belangrijk iemand in de eerste stapjes van de luchtvaart. Interessant museum.

Omdat we vanmorgen (13/8) op tijd wegreden, hadden we veel tijd om dit prachtige eiland te bewonderen. De Cabot trail, genoemd naar een Schot die al in 1495 op dit eiland was, is de 300 km lange slagader van dit eiland en volgt de hele kustweg. In het noorden is het Cape Breton Island NP, eigendom van Park’s Canada. De natuur is schitterend met als hoogtepunt (letterlijk) Cape Smokey. Op de top was het nat van de mist, dus het uitzicht was helaas wat minder. In de loop van de dag kwam de zon door en konden we volop genieten van de natuur, de woeste kust en de prachtige ver gezichten. Groene bergen en diepe dalen met vaak een leuk beekje of een klein meertje. De Cabot trail slingert zich daar met haarspeldbochten doorheen. Op de mooiste plekjes zijn parkeerplaatsen, waar je van het uitzicht kunt genieten. We staan nu op een hartstikke nieuw RV park, net even onder Cheticamp aan de westkust van het eiland. We hebben zojuist de zon in de zee zien zakken.

Vandaag (14/8) wilden we gaan wandelen in het NP. Van Renate en Ma Koster hoorden we, dat jullie in een hittegolf zitten. Nou, hier is het regenachtig, graadje of 22*C en gewoon eigenlijk mistroostig weer. Even ruilen? Heb dan ook weinig te vertellen. We nemen vandaag een “lui-lekker-dag” zoals wij een dag noemen, waarop we het wel heel rustig aan doen. Morgen rijden we verder over dit indrukwekkende eiland richting Prince Edward Island.

15 augustus.

Vandaag reden we camping Waves end af, een dag eerder dan gepland. Het slechte weer en de beroerde camping maakten, dat we verder gingen. Het enige mooie aan de camping was de geweldige zonsondergang. We reden de Cabot Trail verder af naar het zuiden. Onderweg een stop gemaakt in North East Margaree, gelegen aan de Margaree River, een rivier vol met zalm. In het zalm museum zouden ze ons meer kunnen vertellen, maar helaas…..op maandag en dinsdag gesloten. Nog bij een aantal vlieg vissers gekeken, maar ook zij vingen geen zalm, wel bot. Door gereden naar Iverness, waar we een wandeling over het strand hebben gemaakt en een joekel van een ijsje hebben gegeten. Daarna op weg naar onze eindbestemming vandaag: Port Hood.

Een bekende Cruijffiaanse uitspraak, die vandaag ook voor ons op ging. We hadden het idee om dus rustig richting het vaste land van Nova Scotia te rijden, onderweg nog wat leuke dingen te bekijken om uiteindelijk aan de zuid punt van Cape Breton Island in Port Hood een camping te nemen, de laatste op het eiland. Maar je voelt het al aankomen: VOL!  Wat nu? Het was bijna 3 uur, dus goede raad was duur. De camping eigenaresse verwees ons naar de volgende camping, Whidden Park in Antigonish op het vaste land van Nova Scotia, ruim 1,5 uur verder. Deze camping hadden we al gereserveerd voor 16/17 augustus als tussenstop naar Prince Edward Island. Na bellen bleek, dat we ook vanavond daar terecht konden. En wat een mooie camping aan de rand van het centrum van Antigonish. Een leuk, gezellig plaatsje met 24.000 inwoners, waar we deze extra dag graag door brengen. Zo zie je maar weer: ieder nadeel heeft zijn voordeel. 

En het weer? In de middag brak de zon door en nu is het een strakblauwe lucht. 

16 en 17 augustus.

Er zijn twee manieren om op dit eiland te komen: met de boot vanaf Pictau in Nova Scotia naar Wood Islands in het oosten van PEI of via de confederation brug, meer naar het westen. Opvallend: zowel de boot als de brug naar het eiland kost niks, terug betaal je de hoofdprijs.

Wij namen de gok om zonder reservering de boot te nemen. Om 10.15 uur waren we bij de haven en kregen onder voorbehoud een kaartje voor de eerstvolgende boot van 11.45 uur. Spannend, want het was best druk. Toen wij als laatste rij aan de beurt waren, werden we eerst tegengehouden. Uiteindelijk mochten we als laatste de veerboot op. Twee campers achter ons hadden minder geluk. De vaartocht is ca 75 minuten.

Toen we in PEI aankwamen zijn we in Wood Islands naar het oudste vuurtorentje (1876) van het eiland gereden, waarin ook een leuk klein museum is. Dit vertelt veel over het eiland, de vuurtoren, de veerboten, de bewoners en de alcoholische drooglegging van 1901 tot 1948 (foto 1).

Op het eiland,  met een lengte van 200 km en een breedte van 6 tot 60 km, zijn 3 toeristische routes uitgezet: de East Coastal Drive, de Central Coastal Drive en de North Coastal Drive.  Omdat we in het oosten aankwamen, hebben we eerst een stuk van de oostelijke route gereden.

PEI kenmerkt zich vooral door de vele vissersdorpjes, de prachtige stranden, uitgestrekte bossen en vele landerijen. En wind. Hier waait het altijd, zegt men. Van oorspronkelijk Frans gebied in 1720, veroverden de Engelsen het eiland in 1735. Voertaal is hier dus Engels, met veel Schotse invloeden, die je overal op het eiland tegen komt. Grote huizen in de victoriaanse stijl met als hoogtepunt het Dalvay-By-The-Sea Hotel in Dalvay (foto 2).

Aan de noordkant van het eiland is het Prince Edward Island Nationale Park, bestaande uit 3 delen: Greenwich, Dalvay en Cavendish. De laatste 2 hebben we bezocht. In deze parken zijn vooral de stranden het belangrijkste. Het was dan ook best druk met veel dagjesmensen.

Onderweg kwamen we in Indian River deze mooie kerk, Saint Mary’s Church, tegen (foto 4). De pastor vertelde ons, dat de houten kerk in 1900 volledig was afgebrand en in 2 jaar tijd weer was opgebouwd. Het interieur was overweldigend mooi. Overal houtsnijwerk, schitterend.

In Kensington wilden we koffie drinken bij het oude Station. Helaas, alles vol maar bij de tegenoverliggende bakker met café was plek genoeg (foto 3).

We verbleven 2 nachten op de KOA camping in Charlottetown.

Het weer: redelijk: beetje bewolkt, beetje zon, beetje regen. Dus voor elk wat wils.

18 en 19 augustus

Na gisteren ons benzinemonster weer van de nodige drank te hebben voorzien, vertrokken we rond 10 uur. Onderweg van Charlottetown naar onze volgende campingplaats, Christel Beach campground in Summerside, reden we langs de zuidelijke kust, waarvan je alleen de route in de gids vindt. Wellicht ook door het mooie weer, maar wij vonden deze route heel erg interessant.

Onze 1e stop was in het Fort Amherst NP, met zicht op de skyline van Charlottetown. Van het fort is niks meer over, wel wordt in het bezoekerscentrum de 7 jarige oorlog tussen Frankrijk en Engeland (1728-1735) verteld. Vooral de deportatie vanaf het fort van 3000 Fransen naar diverse koloniën van Frankrijk, met achterlating van al hun eigendommen, hakte er behoorlijk in. Van deze 3000 verdronken er 800 op zee, omdat hun schip zonk. Ook de oorspronkelijke bewoners, de Mi’kmaq indianen die al 10.000 jaar op dit eiland verbleven (het heette toen Epekwitk, land “liggend in het water”), werden grotendeels door de Engelsen gedeporteerd. Nu rest een wigwam (foto 1) en een bord wat hun verhaal verteld. Een zwarte bladzijde in de geschiedenis van dit eiland, wat pas in 1742 zijn huidige naam kreeg. Daarvoor heette het eiland Lisle S’ Jean. 

Bij het plaatsje Nine Mile Creek was een klein vissershaventje. Toen we daar heen reden werd juist een vissersboot met krab gelost, direct verkocht (60 kg per krat) en in het ijs gedaan. Leuk, om dat eens van dichtbij te zien (foto 2).  Tijdens eb zijn de lokale bewoners actief op de droog gevallen slikken, op zoek naar krab. Ook ik ging even het rode slik op, helaas….geen krab gevonden (foto 3).

De kust kent veel riffen, met de bijzondere kleur die dit eiland kenmerkt: roestbruin (foto 4).

Na nog een paar foto’s te hebben gemaakt van de In 1997 geopende Confederation Brug (foto 5) zochten we de camping op. Na 14 dagen moest er gewassen worden.

Het weer: behalve veel wind liet de zon zich ook regelmatig zien. Temperatuur ca 23*C.

20 augustus

De North coastel Drive bracht ons vandaag eerst naar het Belmont Provincial Park. Omdat de weergoden ons vandaag  geweldig goed gezind waren, hebben we de camper geparkeerd en heerlijk zomaar een uur van de zon en het water genoten. 

Daarna reden we naar het Yellow House, waar vroeger de steenrijke scheepsbouwer Yeo woonde. Ook daarbij was een klein scheepvaart museum. Het huis was bijzonder leuk. Een gids kon prachtige verhalen vertellen over de toch wel zonderlinge man, die speciaal een torentje op zijn huis liet bouwen om de activiteiten op de werf in de gaten te houden. Het was daar best moerassig gebied, wat betekende dat er heel veel stekende muggen rond vlogen. Snel dus maar weer verder.

Waar we al 14 dagen op gehoopt hadden werd vandaag werkelijkheid. In een klein plaatsje, Tiny Valley, stopten we bij een restaurant waar ze heerlijke fish and chips serveerden. Zoveel zelfs, dat we een doggybag mee kregen, zodat we vanavond ook nog wat hebben.

Onze laatste stop was een indianenreservaat van de Mi’kmaq indianen op Lennox Island, met een brug verbonden met PEI. Volgens archeologisch onderzoek zouden er al 10.000 jaar mensen hier wonen. Het pleintje met de kerk, het cultureel centrum, de school en een gedenksteen van gevallenen in de 1e Wereldoorlog was leuk en interessant. Jammer, dat het cultureel centrum op zaterdagmiddag dicht was. Voor de rest is het een uitgestorven dorpje en viel er niet zo gek veel verder te zien.

Het is nu 8 pm zoals ze hier zeggen. Het kampvuurtje brand, we zien weer de zon in de zee zakken en de koffie staat te pruttelen. Morgen verlaten we Prince Edward Island en gaan we via de 14 km lange Confederation Brug, gebouwd in 1997, naar het vaste land van New Brunswick. Onze schoondochter Nieke merkte heel terecht op dat iedere verplaatsing weer een nieuwe mini vakantie was. Dus op naar nieuwe avonturen.

21 en 22 augustus: Hopewell Rocks

21/8: Vandaag rond 10 uur reden we de Confederation Brug op. Na 10 minuten (en 14 km verder) reden we New Brunswick in. Omdat de totale afstand vandaag rond de 175 km was en de camping vanavond al gereserveerd is (Ponderosa Pines campground,  1 km van Hopewell Rocks) namen we de toeristische route langs de kust. 

Om 3 uur waren we bij Hopewell Rocks Provincial Park; een wel heel bijzondere plaats aan de Fundy Baai. Hier is het grootste getijde verschil ter wereld, zegt men. Toen wij er waren, was het eb en hebben we over “de zeebodem” gewandeld tussen de rotsen door. Morgen willen we kijken hoe het hier bij vloed is.

22/8: Vanaf de camping ging een wandelroute van 2 km door het bos naar de parkeerplaats van Hopewell Rocks. Omdat de vloed al om 09.10 uur was en we toch wel graag het hoogteverschil tussen eb en vloed wilden zien, moesten we dus vroeg vertrekken. Bergschoenen aan, wandelstokken en drinken mee en gaan.

In het bezoekerscentrum van het Provinciale Park wordt de geschiedenis van de Fundy baai en van Hopewell Rocks verteld. Erg interessant om te lezen hoe dat allemaal is ontstaan en nu gaat. Het verschil tussen eb en vloed was ook nu indrukwekkend, maar afhankelijk van de stand van de maan kan dit oplopen tot wel 17 meter aan het begin van de baai. Waar we gisteren konden lopen, konden we vandaag staande drinken. Om half twee waren we weer terug op de camping. Vanmiddag rustig aan, morgen weer verder.

Het weer was ons deze dagen goed gezind. lekker zonnetje, rond de 30*C. We worden alleen opgegeten door de muggen!

23/8: Regen, regen en nog meer water. Waren de voorgaande 2 dagen schitterend, vandaag was het een grote troosteloze nattigheid. Hoe mooi het aan de Fundy baai dan ook is, als het regent is het net als overal: 3x niks.

Toen we het Fundy N.P. inreden, hadden we het dan ook wel gehad. Op de campground was nog 1 plekje over, die we dan ook maar direct genomen hebben. Tussen de vele buien door hadden we nog even de  kans om de Dickson Falls wandeling te doen, die ons bij een mooie waterval bracht, een wandeling van bijna 1 uur. Het eerste half uur was goed te doen, daarna begon het weer aardig door te regenen en werden we dus z…nat. Gelukkig hadden we de regenjassen meegenomen, dus de schade viel nog mee.

Om 3 uur zochten we de camping op.

24/8: de zon schijnt, de hele dag prachtig mooi weer, dus met goede moed weer op stap.

Direct na het Fundy NP gaat de weg linksaf naar de Fundy Trailparkway een 40 km lange route, die alleen in de zomer te berijden is. Na een toegangsweg van 24 km rijden we het park in, waar toegang voor betaald moet worden. Op diverse uitkijkpunten langs deze trail heb je mooi zicht op de kust en natuurlijk de baai. Halverwege is een soort van centrum, met als belangrijkste punt een houten Suspension brug (hangbrug) over de Salm River.  Via St. Martins, een leuk vissersplaatsje waar we heerlijke vis gegeten hebben, reden we richting Saint John. We staan nu op een camping net buiten Saint John, in een schitterend park en zijn net terug van een avond wandeling. 

25 augustus: Fredericton

Een prachtige dag vandaag. De zon scheen volop en we reden een hele mooie route via wegnr. 102 van Saint John naar Fredericton, langs de Saint John Rivier. Ergens onderweg dronken we op een terrasje een kopje koffie vlak bij een veerpont, die ook leeg heen en weer voer. In Fredericton maakten we even een tussenstop om het stadhuis uit 1876 te bekijken. Geweldig mooi gebouw, waar ook de toeristen informatie in gehuisvest is. We kregen wat informatie mee over een RV park vlakbij, maar die was zo gigantisch duur dat we doorgereden zijn naar onze geplande camping in het Mactaquac Provincial Park. Een hele mooie campground met wel heel erg brutale en schooiende eekhoorns.   Dit soort campgrounds in de Canadese parken hebben wel altijd onze voorkeur. Het mooie van deze campgrounds is altijd de enorme ruimte die je op je plaats hebt. Een pull trough plaats (je rijdt er op en rechtdoor er ook weer af) midden in het bos. Deze keer met alleen een elektriciteit aansluiting en geen water. Maar onze tank is zo vol, dat dit geen enkel probleem is. Het is een heerlijke avond, dus we gaan er nog even van genieten.

26 augustus: King’s Landing

In Prince William, een stadje gelegen aan de Sint John River even boven Fredericton, ligt wel een heel bijzonder openluchtmuseum. Toen er eind 1969 een dam gebouwd werd in de rivier voor de elektriciteitsvoorziening in dit gebied, dreigde een compleet dorp uit begin 1800 onder water te komen staan. Alle 60 oude huizen werden afgebroken en opnieuw opgebouwd aan de oever van de rivier.  We brachten vanmorgen onder een heerlijk zonnetje een bezoek aan dit museum, waar het hele jaar door ca 100 mensen dagelijks in oude klederdracht aanwezig zijn om het dorp, de dieren en de landerijen te onderhouden. De tijd heeft hier daadwerkelijk heel lang stil gestaan. Oude ambachten, een watergemaal om planken te zagen, een smid, alles is nog aanwezig. Toen we om 1 uur bij de camper een boterhammetje zaten te eten begon het te regenen. Dat doet het nu nog steeds. We zouden langs de rivier naar Grand Falls rijden, maar na de oude, overdekte houten brug met een lengte van ca 410 m in Hartland in de regen te hebben bekeken besloten we gezien het weer de snelste route te nemen. In Grand Falls eerst boodschappen gedaan en daarna de camping opgezocht. Morgen geven ze veel beter weer op. Dat hopen we maar, want dan willen we het stadje en de watervallen gaan bekijken. En omdat we nu in Franstalig Canada zijn: au demain (of zoiets). 

27 augustus: Grand Falls

Na eerst vanmorgen heerlijk te hebben uit geslapen  reden we na de lunch vol verwachting naar de plek, waar deze plaats zijn naam aan dankt: de Grand Falls. Als ik zeg dat dit een lichte teleurstelling  was, druk ik me zachtjes uit. De Grand Falls waren wel heel erg little geworden.  Volgens het informatie centrum zaten we precies in de hele droge periode van de watervallen, die vooral in april en mei op zijn top zou zijn. Gezien de foto’s aan de muur van het centrum geloof ik dat ook wel. Wat wel mooi was, was het ravijn  die het water in de loop van heel veel jaren had uitgesleten. We hebben nog een stuk gewandeld om alles wat beter te kunnen zien, maar na 2 uur geloofden we het wel. Ook de plaats zelf heeft weinig om het lijf. Nog wat boodschappen gedaan en de benzinetank weer vol gegooid. Voor ma Koster: in de winkel hoorde een mevrouw ons praten en kwam naar ons toe. Duidelijk was te horen dat ze uit Groningen kwam (Kropswolde) maar al vanaf 1981 in Grand Falls woont. Leuk praatje gemaakt, ook nog even in het Gronings. Eigenlijk is het maar een kleine wereld.

Met afschuw hebben we vanavond kennis genomen van de ramp in de Hoeksche waard. Wat een ellende en verdriet.

28 augustus: naar Campbellton.

Vandaag, zondag 28/8, een verplaatsing over wegnr. 17 van Grand Falls naar Campbellton, de ingang van het schiereiland “Peninsula de Gaspe” waar we t/m vrijdag zijn.  Een prachtige route van 175 km met onderweg 2 leuke plaatsen: Saint Quentin en Kedwick. In Saint Quentin stond een joekel van een maple leaf (kunstwerk van het Canadese symbool, wat de leeuw is voor ons). In Kedwick in een leuk parkje geluncht.

Staan nu in het Sugerloaf provinciaal park op een prachtige plek. De omgeving is helemaal gericht op de wintersport, met skiliften en een leuk restaurant.

Het weer was gisteren al goed, maar vandaag helemaal geweldig. Blauwe luchten en heerlijk zonnig

29 augustus: Paspebiac

Vanmorgen reden we over de brug bij Campbellton het schiereiland Peninsule de Gaspe in de provincie Quebec in en lieten we New Brunswick achter ons. Gelijk passeerden we een taalgrens (hier wordt alleen maar Frans gesproken) en een tijdgrens en kon de klok een uur terug. Nu hebben we dus 6 uur verschil (vroeger) met Nederland. 

Onze eerste stop was direct na de brug bij de lokale VVV om een wegenkaart en wat info te krijgen. Daarna reden we door tot Bonaventure, waar we in een museum meer te weten kwamen over de Acadiers die hier wonen. Toen de Fransen begin 1700 naar dit gebied kwamen, noemden ze het gebied, bestaande uit Nova Scotia, Prince Edward Island, gedeeltes New Brunswick en het peninsule de Gaspe, Acadie. Tot de Engelsen in 1755 het bewind overnamen en de acadiers over de hele wereld stuurden. Dit heet hier nog steeds de grote deportatie en wordt ieder jaar op 15 augustus nog herdacht. Opvallend is ook dat overal de Franse driekleur naast de Canadese vlag hangt met 1 ster, wat verband houdt met de katholieke kerk. Toen we weer bij gepraat en gekeken waren reden we naar Paspebiac. Niet alleen was hier onze camping voor vandaag, maar de camping is vlakbij de vissershaven, waar ook een klein openlucht museum is van de visserij met een vis verwerkingsfabriek en natuurlijk een bijbehorende viswinkel met de “vruchten van de zee”.  Heerlijk rond geslenterd, naar diverse vissers gekeken en van de zon, de zee en de omgeving genoten. Nu is het tijd voor een lekker biertje.

Wegnr. 132 is DE weg die langs de kust het hele schiereiland (Gaspesie route) rond gaat. Deze weg heeft een totale lengte van 880 km. Wij rijden er ca 500 van, omdat we in 5 dagen ook graag wat tijd hebben om leuke plaatsen te bekijken en we niet het hele schiereiland rond rijden, maar ongeveer 3/4.

Het hoogtepunt van vandaag is Perce, een stadje van 4000 inwoners met als belangrijkste bron van inkomen het toerisme. Dat was ook duidelijk te zien. Leuke winkeltjes, restaurants en een soort van boulevard (houten voetpad) langs de kust. Perce dankt dit toerisme vooral aan een lange zandkleurige rots met een soort van poort van 30 m hoog. Tegenover de plaats ligt een Nationaal Park, alleen bereikbaar met een water taxi. Parkeren met onze camper was een probleem, maar een slimme ondernemer had achter zijn motel voldoende ruimte over voor grote voertuigen en vroeg CAD 15,- parkeergeld. Camper daar geparkeerd en een aantal uren geslenterd door dit leuke plaatsje. Rond 2 uur begon het te regenen. Ook in Gaspe zouden we nog even rondkijken, maar dat lukte dus niet, het water kwam toen met bakken uit de lucht.  in het NP Forillon vonden we een leuke plek op de petite Gaspe campground. Het weer knapte ook op, dus we zitten nu lekker buiten in de zon met een strakblauwe lucht. Het weer kan hier snel omslaan hebben we gemerkt.

Wat een schitterende route. De weg 132 vanaf het NP Forillon naar Sainte Anne des Monts, een afstand van ca 185 km aan de noordkust van Gaspesie, is geweldig. De eerste 80 km door de bergen met hellingen van 10 tot 13%. De laatste 70 km een prachtige route met links de hoge klif en direct rechts de zee, het begin van de enorme Saint Lawrence River.  Schitterende vergezichten, regelmatig een afdaling of een steile klim, in de dorpjes waar we door reden een mooie oude vuurtoren of een visserij haven, allemaal houten huizen en voortdurend het zicht op de zee en dan de laatste 70 km waarbij de zee heel erg vaak nog geen 5 meter van de weg is. De Cabot trail op Cape Breton Island was indrukwekkend, Prince Edward Island was prachtig, maar Gaspesie doet daar niet voor onder.

We staan op een camping in Marsoui,  ca 40 km voor ons reisdoel van vandaag, Sainte Anne des Monts. Omdat we diverse keren gestopt zijn om van de omgeving te genieten, hebben we over 150 km ongeveer 6 uur gedaan. Maar dat mag de pret niet drukken, we hebben nog tijd genoeg om “de schade” weer in te halen. 

Het weer begon goed, met zon en matig bewolkt. De bewolking werd echter steeds dikker en om 3 uur begon het heel hard te regenen. Omdat ze morgen beter weer opgeven besloten we wat vroeger te stoppen en morgen door te rijden naar Matane, onze laatste stop in Gaspesie.

1 september: Exploramer

Vandaag zijn we in Saint Anne des Monts naar een museum / aquarium geweest, het “Exploramer”, wat veel te vertellen had over het leven in de St. Laurence River. Een speciale ruimte was ingericht voor de 7 verschillende soorten haaien, die in dit gebied voorkomen. In een  andere ruimte stonden diverse aquaria met de vissoorten uit de St. Laurence River. Krabben, kreeften, schelpdieren, zeesterren en zee-egels konden bekeken en sommige zelfs aangeraakt worden. Een mevrouw kon leuk vertellen over al deze zee dieren en hun bijzonderheden. Interessante films over al dit leven in de zee werden getoond. Meer dan de moeite waard om hier een stop te maken.

We staan nu in Matane op camping “Matane River”. Een mooie camping, die veel doet denken aan de campings in de NP en PP parken: grote en ruime plekken in een bos.

Het weer was precies als gisteren: ochtend zonnig, regen van 1 tot 5 en daarna weer droog. Temperatuur rond 23 *C en nog steeds behoorlijk winderig.

Vandaag (2 sept) stond volledig in het teken van de oversteek over een “rivier”, de St. Laurence River, waar de Ferry bijna 2,5 uur over deed. Omdat het weer prima was konden we heel vaag de overkant zien. We vertrokken van de camping in Matane River direct na de lunch. De boot vertrok om half twee, maar we moesten een uur eerder bij de terminal staan. Er gaan ca 200 auto’s op het schip. Een hele mooie Ferry met alles aan boord; winkel, restaurant, ontspanningsruimtes: een heerlijk relaxte overtocht met prachtig mooi weer. Aan de overkant In Baie Comeau moesten we nog ca 30 km rijden naar de gereserveerde camping in Pointe-Lebel. De benzine is hier trouwens ineens 8 dollarcent per liter goedkoper dan in Gaspesie. Gelijk maar weer even ons benzinemonster tevreden gesteld. De zuipschuit. Als ik heel voorzichtig rij dan gebruikt de camper 22,5 liter per 100 km. Maar dat wisten we, dus niet teveel daarover zeuren. Een liter kost omgerekend trouwens ca € 1,38.

Op camping “Sur la Mer” (hoe verzinnen ze het!) staan we 2 nachten. Prima camping. Vandaag (3 sept.) verder rustig aan gedaan; beetje wandelen en heerlijk van de zon genieten. En de was even gedaan. Moet ook zo nu en dan even gebeuren.

4 september: walvissen spotten!

Gisteravond was er op de camping in een grote tent een optreden van een aantal zangers. Een hoop herrie, dus dat hadden we snel gezien. Buiten de grote tent was een kampvuur gemaakt. Daar zeker een uur bij het kampvuur met 2 Frans sprekende Canadezen, die ook een beetje Engels spraken, gesproken over van alles en nog wat. Was heel gezellig.

Vanmorgen rond 10 uur reden we verder over de 138 in de richting van Tadoussac.  We volgden de “Route des Baleines”, de walvisroute. Bij een mooie waterval met hangbrug in Lonque-Rive hebben we geluncht (foto 1 en 2). 

We hoopten vandaag walvissen te kunnen zien, die in dit gedeelte van de St. Laurence River zwemmen. Om half drie reden we camping “Paradis Marin” die aan de rivier ligt op, in de hoop dat we vanaf daar walvissen konden zien. Vanaf onze plek keken we schitterend op de St. Laurence River, maar stonden nog vrij ver - en vrij hoog- van het water af. Met nog veel meer campinggasten een leuk plekje in de zon en op de warme stenen aan de rivier gezocht en wachten op wat er ging gebeuren. Het werd hoog water en dat zou het moment moeten zijn dat de walvissen vlak onder de kust zouden zwemmen.  Na ongeveer 10 minuten werd de eerste walvis gespot, gevolgd door vele anderen. Wat een geweldig mooi gezicht om deze dieren van zo dicht bij, ik schat nog geen 50 meter, te kunnen zien. Prachtige foto’s kunnen maken waarvan ik er een paar bijvoeg. We hebben in 2 uur tijd zeker 15 tot 20 walvissen voorbij zien komen. De een wat dichter bij dan de andere, maar wat een geweldige belevenis. 

Het weer: blauwe luchten en veel zon, temperatuur rond de 25*C.

De St. Lawrence River kent bij Tadoussac een zijarm, een fjord richting Saquenay. Rijksweg 138 moet deze fjord over bij Tadoussac. Wij zouden een brug of een tunnel neerleggen, in Quebec dus niet. Twee grote veerboten zetten iedereen gratis over. Een behoorlijke vertraging van een half uur, wat hier geen enkel probleem lijkt te zijn. Zeker vandaag, (Labourday) was het best druk op de weg, maar iedereen ziet deze onderbreking als onderdeel van de reis.

Na de veerboot nog ca 35 km doorgereden en bij  Saint Simeon verlieten we de 138 en sloegen rechtsaf de 170 op richting Saquenay, ook aangegeven als “Rue du fjord”. Een hele mooie, rustige weg door een schitterend landschap. Doet heel erg denken aan Noorwegen. Prachtige fjord met steile, groene bergen aan weerszijden, met helderblauw water. In Petit Saquenay vroegen we wat informatie op bij de VVV. Een heel erg behulpzame dame verwees ons naar een weg even verderop die ons bij de fjord zou brengen. We moesten dit doen, wat het was daar zo mooi, zei ze. Nou, geen woord van gelogen. Wat een mooie plek aan het fjord, waar we een uurtje heerlijk hebben rond gelopen en wat gegeten.

 Onze bestemming was het NP aan het fjord, maar die was vol, zei men. Blijkt trouwens dat de pas van Parcs Canada voor de nationale parken in dit land, niet geldt voor de nationale parken in de provincie Quebec.  Hier zijn het de “Parc National de Quebec” en moet je apart entree betalen. Dat op zich is geen probleem, maar het is wel een beetje vreemd. Maar goed, 20 km verderop vonden we een prima camping in Saint Felix aan het Lac Otis. Een bijna verlaten, maar wel mooie camping aan een meer, waar we een dag blijven staan en van het mooie weer genieten. Zondag gaat deze camping dicht. Jammer, dat nu al alle faciliteiten dicht zijn. Maar we vermaken ons door het mooie weer prima. Uit de wind en in de zon is het goed uit te houden. Alhoewel het in de nacht afkoelt tot een graad of 7, is het overdag lekker weer.

7 september: Musee du fjord

In Saguenay la Baie is een bezoek aan het Musee du Fjord echt de moeite waard. Het begint met een 18 minuten durende film vanuit een ruimteschip. Eerst vlieg je over de fjord, daarna duik je onder water. Als je weer boven bent maak je een tijdreis en ga je eerst 919 miljoen jaar terug in de tijd. Hoe zag het er hier toen uit? Daarna 20.000 jaar terug, toen de enorme ijstijd tot haar einde kwam, was de fjord “uitgegraven”.  In het aquarium zie je de dieren, die in de fjord leven; behalve de walvis, die zal waarschijnlijk iets te groot zijn. Ook wordt in het museum vertelt over het Balsac project. Een genealogisch onderzoek van de vooral Franse inwoners van dit gebied. Blijkt, dat 1 op de 2 huidige inwoners van Franse komaf zowel Engels als Indiaans bloed hebben. Dit museum is dus echt een aanrader!

Na dit bezoek aan het museum zijn we nog even door het stadje geslenterd en toen de 318 genomen naar Baie Saint Paul. Deze weg heet de “Rue des Montagnes”. Een prachtige route door de bergen. Het hoogste punt van de weg was op 896 m boven NAP. De weg kende behoorlijke klim en afdalingen tot 18%.  Onderweg diverse stops gemaakt om van het mooie uitzicht te genieten. We staan nu weer aan wegnr. 138, camping du Gouffre in Baie Saint Paul. Toen we door dit stadje reden zag het er erg gezellig uit. Morgen maar eens kijken.

Als je van kunst houdt is Baie Saint Paul de plaats waar je moet zijn. Het plaatsje, 9500 inwoners, kent 1 gezellige, lange straat. De ene galerie na de andere, onderbroken door gezellige terrasjes maken, dat de echte kunstliefhebber hier echt aan zijn trekken komt. Maar helaas….al die kunst is aan ons niet besteed. Toen het dan ook dreigde te gaan regenen zijn we boodschappen gaan doen. Vanmiddag was het weer op zijn best en hebben we aan het riviertje op de camping heerlijk in het zonnetje gezeten. 

9 september: onverwachte toppers

Toen we vanmorgen wegreden uit Baie Saint Paul moesten we ruim 100 km rijden over weg 138 naar de stad Quebec. Onderweg was er niet veel te doen dachten we, behalve dan een waterval, de Montmorency Falls. Dit hadden we in gedachten, toen we onverwacht een wel hele mooie basiliek tegen kwamen, de “Sainte Anne de Beaupre”. We stopten om even te kijken. Maar dat ging dus iets langer worden, bijna 2 uur. Wat een schitterende basiliek. Behalve een kerk, was er een heel complex om heen. In de “Onderkerk” was net een mis gaande. Even staan kijken. Buiten was in een beeldentuin de hele Kruisweg van Jezus in koper of brons uitgebeeld. De “Bovenkerk” was ongelooflijk groot. En mooi. Wat waren we blij, dat we even gestopt zijn. Mocht je ooit hier in de buurt zijn, dit is een echte aanrader!

Onze 2e verrassing was toch wel de waterval van Montmorency. Met het beetje water van de Grand Falls in gedachten, werden we hier toch wel positief verrast. Met een kabelbaan kon je naar boven en boven de waterval was een brug. Olga ging met de kabelbaan terug naar beneden, ik ging de uitdaging aan om 487 treden naar beneden te lopen. 

En toen op weg naar de KOA camping van Quebec. Een mooie camping, daar niet van. Hoe we in de stad moeten komen, is wel een uitdaging. Geen busverbinding en de afstand tot de stad is ruim 10 km. Parkeren met een camper in de oude stad kan en mag niet, dus? Bleek, dat meer mensen dit probleem hebben, dus met een ander stel delen we gewoon een taxi.

Tja, wat moet je van deze stad zeggen? Gesticht in 1608, 800.000 inwoners, veel historie wat zich vertaald in talloze standbeelden van generaals, maar ook Jeanne d’Arc en we kwamen zelfs een standbeeld van Charles de Gaulle tegen. Veel historie dus, waar ze behoorlijk aan hechten. Twee grote veldslagen tussen Fransen en Engelsen, de eerste in 1759 en de tweede in 1760. De Engelsen wonnen uiteindelijk, anders had dit gedeelte van Canada waarschijnlijk nog steeds Nouvelle France geheten. Jaarlijks rond het weekend van 10, 11 september worden deze veldslagen herdacht in het Battlefields park, vlak bij de citadel. We vielen dus met onze neus in de boter. Engelse, maar vooral Franse soldaten in kledij  hadden legerkampen opgezet en schoten kanonnen en ouwe bajonetten af.

We hadden een 2 dagen kaart gekocht voor de hop on - hop off bus, inclusief een boottocht op de St. Laurence River. Zo’n hop on - hop off vinden wij nog steeds de beste manier om een stad te verkennen. 

Quebec is ook een stad met een zeehaven. Een joekel van een cruiseschip, de “Caribian Princess”, lag aan de kade bij de benedenstad.

Als je mensen in Quebec spreekt vinden ze zelf, dat ze een tweede Parijs zijn. Bewoners zijn erg op Frankrijk gericht en noemen de provincie Quebec nog steeds Nouvelle France. De stad kent een oude, maar heel gezellige benedenstad aan de St Laurence River. Met trappen of met een finiculair kun je naar de bovenstad, die overheerst wordt door de citadel en het Chateau Frontenac, nu een Fairmont hotel met meer dan 600 kamers. De goedkoopste is 450 CAD dollar (€ 350,-) per nacht. Maar ook een stad, waar je heerlijk kunt dwalen, vooral in de benedenstad, in kleine straatjes met leuke winkels en gezellig terrasjes. Om kort te gaan: we hebben ons deze dagen prima vermaakt.

13 september: Op weg naar……

Toen we vanmorgen Quebec verlieten en via de noordkant (wegnr. 138) van de rivier richting Montreal reden, scheen de zon volop. Onderweg kwamen we langs leuke plaatsjes langs de route, die ook wel de “Chemin de Roy” route heet. Vraag me niet waarom die route zo heet, heb geen idee! Zal iets met de Koning te maken hebben.

In Neuville stopten we bij een van de vele fruit- en groente kramen die langs de weg staan om aardbeien te kopen. Ook Dechambeault  is een stop waard voor het mooie kerkje, het “Hotel de Ville” en de hoge ligging aan de rivier, die trouwens zienderogen smaller wordt.

In Batiscan staat een pastorie (nu museum) uit de 19e eeuw. Dit museum, het “Vieux Presbytere de Batiscan”, is ingericht met koloniale meubeltjes en geeft een mooie beschrijving over de rol van de priesters in deze periode. Even een uurtje in het museum rond gekeken.

En toen…….gingen rond half drie de hemelsluizen open. Wat een water kwam er naar beneden, vergezeld van een gigantische onweersbui. We waren op weg naar het Parc National de Mauricie, maar toen we  net boven Trois Rivieres een bord zagen van een camping, La Rochelle, was de keuze niet zo moeilijk. Hopen op beter weer morgen, want dat nationale park moet heel erg de moeite waard zijn.

14 september….Parc National de La Mauricie

Na een onstuimige nacht zag het weer er vanmorgen een stuk beter uit. Wel iets kouder en wat meer bewolking, maar toch. Ons doel vandaag is het Nationale Parc de la Mauricie. Wat we gehoord en gelezen hebben moet dit een schitterend park zijn van Parcs Canada. In Shawinigan, ca 30 km voor het NP, informeerden we bij de Toerist information of het park na het ongelooflijke slechte weer van gistermiddag en vannacht wel open was. Dit werd bevestigd, zodat we doorreden naar de oostelijke ingang van het park, in Saint-Jean-des-Piles. Toen we ons dan ook om 11 uur melden bij het visitor Centre aan de oostkant van het NP waren we vol verwachting. Zeker, toen we hoorden dat aan de andere kant van het park, 62 km verderop, nog een plekje op de camping “Mistagance” beschikbaar was. Deze direct gereserveerd, zodat we de hele dag de tijd hadden om al het moois in dit park te beleven. De weg door het park is geweldig. 62 km lang met na iedere bocht een nieuwe verrassing. Mooie vergezichten, schitterende meren en geweldige wandelpaden maken, dat je over 62 km gewoon 6 uur doet. Bij het visitor Centre hadden ze op een kaart de mooiste plekken aangewezen, maar iedere parkeerplaats was de moeite waard om even te kijken.  Voor sommige uitzichtpunten moest je iets korter of langer lopen door het bos, maar dat vonden we alleen maar lekker. 

We staan nu dus op de campground vlak bij de westingang van het NP in Saint-Mathieu. Morgen onze laatste rit naar Montreal.

Aan alle dingen komt een einde, zo ook aan onze vakantie in Oost Canada. Wat hebben we veel gezien in deze 6 weken. We staan nu op onze laatste camping vlak bij Montreal en Canadream, waar we morgen om 09.00 uur “onze” RV moeten inleveren. Het is bij ons nu bijna 3 uur. De rest van de tijd moeten we gebruiken om in te pakken en de RV schoon te maken.

Onze trip bracht ons veel moois. Natuurlijk ging niet altijd alles zoals het moest gaan. Een waterslang, die afbrak. Heet water uit een verkeerde kraan, een verstopte wc al na 3 dagen, het ontbreken van ruitenwisservloeistof en zo zijn er nog wel een paar dingen te noemen. Maar dat weegt niet op tegen de mooie routes, gezellige dorpjes en steden, de vergezichten en de geschiedenis van dit deel van Canada, met als hoogtepunt voor ons de Cabot trail op Cape Breton Island, de mooie routes op Prince Edward Island, de Fundy trail in New Brunswick, de Minke Whales in de St. Laurence rivier en Quebec city.

Wij willen jullie bedanken voor het “mee reizen” met ons reisblog en de leuke reacties die we zo nu en dan kregen.

Morgen wacht ons een lange dag op het vliegveld van Montreal. Pas om 6 uur vliegen we naar Toronto om daar over te stappen op onze vlucht naar Amsterdam. We hopen zaterdag om 10 uur te landen en dan rond 13.00 uur hopen we thuis te zijn.

Nogmaals iedereen bedankt en kom gerust eens onze ruim 900 foto’s bekijken.

liefs,

Olga en Hilko.