Vandaag gaat de zoveelste camperreis beginnen. Bestemming onbekend. Na vele camperreizen gemaakt te hebben in heel veel delen van Amerika en Canada is dit een deel waar we nog niet eerder geweest zijn. Vreemd dat het zolang geduurd heeft. Maar vandaag is het dan zover. Met een SVC van CanaDream reizen we via Halifax naar Toronto. Atlantic Canada spreekt tot de verbeelding. Zee, vuurtorens, vis en kreeft, vissersboten en meer van dat soort beelden komen in me op als ik aan dit gebied denk. Met gezonde spanning reizen we dan ook af. We worden netjes op tijd op Schiphol afgezet door Jelle die het altijd leuk vindt om ons naar het vliegveld te rijden. Thuis hebben we al ingecheckt op onze vlucht met Air Canada. Dat kan 24 uur voor vertrek, eerder niet. De eTA toestemming hebben we op tijd aangevraagd, dus dat zit ook goed. We zijn ruim op tijd. De rij aan de balie is lang en dan houdt ook nog de printer voor de boardingpassen ermee op. Gelukkig lukt het toch en na nog een kop koffie gedronken te hebben, nemen we afscheid van Jelle en gaan door naar de security.

Sinds kort zijn er nieuwe apparaten, waardoor het niet meer nodig is om vloeistoffen of apparatuur uit de tassen te halen. Dat is wel zo prettig en scheelt iedereen nogal wat tijd. Jammer genoeg staan wij in de verkeerde rij want ook hier is een probleem met één van de scanners. We zijn blij dat we toch ruim op tijd op het vliegveld waren. Liever op ons gemak dan met dikke stress op reis. Uiteindelijk zijn we dan door de douane en hebben we tijd om een lekker broodje te eten. Voor shoppen is geen tijd meer. Bij de gate verloopt alles soepel en zonder verdere vertraging kunnen we vertrekken voor de vliegreis naar Toronto. Die verloopt prima en zonder problemen.

Ook de aankomst in Toronto verloopt uitstekend. We hoeven geen bagage op te halen. Dat is nieuw want normaal gesproken moet dat altijd op de plek waar je arriveert. Nu dus niet. We hoeven alleen langs een beambte van de immigratie. Hij wil weten wat we komen doen en geeft zelfs nog wat tips als hij hoort wat onze plannen zijn. Binnen 10 minuten is de hele procedure achter de rug. Wat een verademing. Met een bus worden we naar de gate gebracht waar de doorverbinding naar Halifax zal vertrekken. De overstaptijd was twee uur en we hebben ruim de tijd om ook nog ergens een hapje te gaan eten.

We hebben een telefoonkaart gekocht, zodat we de komende weken ook in Canada telefoon en ongelimiteerd internetdata hebben. Het simkaartje dat thuisgestuurd werd hebben we thuis al geactiveerd. Nu hoeft het alleen nog in het toestel en kunnen we meteen bellen. We bellen CanaDream om af te spreken hoe laat we morgen opgehaald zullen worden. Mooie test en het werkt dan ook prima. Het instellen van de hotspot is even een gepiel, maar dat lukt ook en we kunnen op die manier onze eigen telefoons gewoon gebruiken. Wel handig om tijdens de reis routekaarten of andere dingen op internet op te kunnen zoeken. Het doodt de tijd. Dan is het tijd voor de volgende vlucht en vliegen we eigenlijk weer terug richting Europa. De vliegreis duurt een uurtje of twee en mooi op tijd komen we aan.

Het vliegveld van Halifax is maar klein en het duurt niet lang voor de bagage er is. In de aankomsthal bellen we naar het hotel, met de gratis telefoon die daarvoor beschikbaar is, om te melden dat we er zijn. We kunnen buiten wachten op de shuttlebus die zo zal komen. Een kwartiertje later is de bus er en binnen tien minuten zijn we in het Quality Inn hotel op het vliegveld. Een eenvoudig, maar prima hotel. De kamer is al betaald. We moeten wel nog een borg betalen. We betalen die contant zodat we geen gedoe hebben met het terugbetalen. De kamer is netjes. Als we ons even opgefrist hebben gaan we naar het kleine restaurant voor een lekker biertje en een eenvoudig hapje. Als we dat op hebben, slaat de vermoeidheid toe en duiken we erin. Deze eerste reisdag was lang maar gelukkig wel goed verlopen.

Quality Inn Hotel

Het hotel ligt op het vliegveldterrein en is te bereiken met een gratis shuttlebus. Die kun je bellen vanaf de aankomsthal (gratis) en op de centrale ophaalplek voor hotelshuttles word je dan na korte tijd opgepikt. De rit duurt ongeveer tien minuten. Het hotel is netjes. Bij de receptie overhandig je het voucher. Er wordt gevraagd om een borg van 100$. Dat kan per creditcard of contant. De kamers zijn netjes en ruim genoeg. Beneden is een ontbijtruimte én een restaurant/pub waar je nog wat kunt drinken of een hapje kunt eten. Op zich wel gezellig om de avond zo af te sluiten. Het ontbijt is erg eenvoudig met weinig keus. Eitjes, jam en toast. Koffie/thee en een sapje. Op zich voldoet het. Dit is een van de aanbevolen hotels voor een pick up vanuit CanaDream.

Op tijd zijn we wakker, wat meestal zo is de eerste nacht. We hebben wat rommelig geslapen, maar als we de gordijnen open doen is het al heerlijk weer en we hebben er zin in. In de ontbijtzaal kunnen we een eenvoudig ontbijt nemen. Het is inderdaad erg eenvoudig, maar we hoeven niet met een lege maag de camper op te gaan halen. Om half tien worden we door een shuttlebus van CanaDream opgehaald. De chauffeur is netjes op tijd. Met nog een ander stel worden we in vijftien minuten naar de camperlocatie gebracht. We worden al verwacht en de CanaDream medewerkster loopt de procedure netjes met ons door. Het is een heel verhaal. We krijgen de keuze om nog wat aanvullende zaken af te sluiten. We kiezen daar niet voor. We kunnen aan het einde van de reis zelf de camper wel netjes achterlaten en we hoeven ook geen extra verzekeringen. De borg wordt geïncasseerd en dan worden we naar onze SVC camper gebracht. Het is een zo goed als nieuwe, met slechts 3000km op de teller. Een medewerker monteert ondertussen een fietsenrek achterop de camper. Die hebben we erbij geboekt want we hebben ook deze vakantie twee fietsten besteld bij de Walmart die we straks op kunnen halen. In de camper moeten we naar een instructievideo kijken op het grote televisiescherm in de camper. Daarna moeten we nog meer formulieren invullen dat we het ook allemaal begrepen hebben en kijkt de medewerkster met ons samen of er schades zijn. Die zijn er niet. De camper is supernetjes en heel praktisch.

We zetten de koffers binnen en dan kunnen we vertrekken. Al met al heeft het ongeveer anderhalf uur geduurd. Het is altijd weer even wennen om met zo'n gevaarte de weg op te gaan, maar we zijn al snel weer gewend. De navigatie is ingesteld op de Walmart in Dartmouth. Daar hebben we onze boodschappen klaar laten zetten, na deze thuis online besteld te hebben. Ook hebben we weer twee fietsen besteld. Dat is vorige keer erg goed bevallen. Bij de winkel aangekomen melden we ons en de dame roept de bestelling af. Ondertussen doen we nog wat verse boodschappen in een karretje, want het blijft toch altijd weer een beleving zo'n mega winkel. Als we klaar zijn staan de fietsen en de rest van de boodschappen klaar en kunnen we alles zo inladen. Wel zo gemakkelijk.

Sneller dan andere keren kunnen we dus vertrekken en rijden naar de ferry terminal in Dartmouth. Omdat het zaterdag is, kunnen we de camper kwijt op een leeg parkeerterrein van een bank. We zetten de fietsen in elkaar en even later trappen we richting de terminal om een kaartje te kopen voor de ferryovertocht naar downtown Halifax. Dat kost 2,5$ per persoon en de fietsen kunnen gewoon mee. Ideaal. Elk kwartier gaat de ferry en de overtocht duurt een minuut of tien. De zon schijnt en het is een perfecte dag voor een stadsbezoek. We arriveren bij Harbourfront en er is behoorlijk wat bedrijvigheid. Het wemelt van de toeristen en bezoekers en er hangt een gezellige en ontspannen sfeer. Met de fiets toeren we eerst een rondje door de stad. Erg leuk want met de fiets ga je een stuk sneller. Soms is het wel een uitdaging, want er zijn steile straten bij. We arriveren bij de citadel. Een Brits fort, met een heuse Beefeater voor de deur. Het is een historisch site en met de national parkpas mag je gratis naar binnen. Die hebben we in de camper laten liggen. We mogen er toch in van het meisje aan de entree. Dus dat is aardig. Je hebt een prachtig uitzicht over de stad, maar het blauw van het water lonkt en we vertrekken weer. We gaan lekker een ijsje eten en mengen ons tussen de rest van de mensen om lekker te genieten van onze eerste echte vakantiedag. Fietsend en wandelend kijken we her en der en omdat we merken dat onze maag rommelt, besluiten we lekker een plekje op het terras van Salty's, een heerlijk visrestaurant, te pakken. Het is nog vroeg, dus we hebben geluk. Even later zitten we aan een overheerlijke seafood platter en een drankje. Ondertussen is het einde van de middag geworden en we vinden het mooi geweest. We nemen de ferry terug en vinden onze camper op de plek waar we hem achtergelaten hebben. De fietsen gaan achterop en we rijden naar de Shubie camping die we van te voren geboekt hebben. De camping is zo'n tien minuten van de ferryterminal. Ideale locatie om Halifax te bezoeken. De camping ligt in een buitenwijk en is erg netjes. We worden al verwacht. We registreren ons en gaan dan naar ons plekje. Het is mooi groen. We installeren ons en nemen nog even de fiets naar het nabij gelegen zwemmeertje van de camping. Dan is het klaar met de activiteiten voor vandaag. We nemen een lekker koel biertje bij de ondergaande zon en sluiten de dag tevreden af.

Als we wakker worden is het zwaar bewolkt. Dat is jammer. We hebben vandaag een mooie tocht voor de boeg langs de kustlijn van Nova Scotia. Daar past een fijn zonnetje aan een blauwe lucht prima bij. Je hebt helaas niet alles voor het zeggen. Snel stoppen we nog even bij de winkel voor wat spulletjes waar we toch op misgegrepen hebben.. Als we de winkel uitkomen, begint het te druppen. Dat is een tegenvaller. Toch trappen we het gas in richting Peggy's Cove. Deze iconische vuurtoren ligt op zo'n drie kwartier rijden van Halifax. De weg ernaar toe is mooi, maar het is ondertussen echt gaan regenen. Dan maar in de regen, het is niet anders. De omgeving van Peggy's Cove is gevuld met grote ronde keien en een soort hei. De gekleurde huisjes steken mooi af tegenover elkaar en ook de witte kerk met de rode toren brengt kleur in het geheel.

En dan komen we bij de vuurtoren, die trots op een rotspunt staat om de vissersmannen op zee te dienen. We kopen in het winkeltje toch snel een regenjack, want het ziet er naar uit dat het voorlopig nog wel regent. De knalgele jas past mooi bij de rest. We springen over rotsen en bekijken de toren van alle kanten. De regen deert ons niet. Als we uitgekeken zijn rijden we het dorpje in. Daar hebben we een foodtruck zien staan waar lobsterrolls verkocht worden. Een vers broodje kreeft eten we niet iedere dag, dus die bestellen we en in de camper wordt die met smaak verorberd. Dan rijden we weer verder, langs de kustlijn, richting Lunenburg. Eric volgt thuis het programma op Discovery dat gaat over de schat die verborgen ligt op Oak Island en omdat dit eilandje hier ligt, moeten we wel stoppen. Er is weinig te zien, maar goed, we zijn er geweest. Via Mahone Bay, ook een prachtig, kleurrijk stadje, rijden we naar Lunenburg. We hebben de Lunenburg Board of Trade camping niet gereserveerd, maar er is nog genoeg plek. Gelukkig is het regenen opgehouden. We hoeven geen fullservice plek en krijgen een mooi plekje met uitzicht over het water. De camping, die ook dient als infopunt ligt op zo'n vijf minuten fietsen van het kleurrijke dorpje. We springen dan ook op onze stalen paarden en rijden het dorp in. De huizen zijn geweldig goed onderhouden en bijzonder kleurrijk. Midden in het stadje staat een prachtige houten kerk. De St. Johns church. Ook van binnen is het er mooi en behaaglijk warm. Er branden geen kaarsjes want begin van deze eeuw is de kerk grotendeels afgebrand en inmiddels helemaal gerestaureerd.

Even later rijden we verder richting de waterkant. De straatjes zijn erg steil. Omdat het bijna vijf uur is, zijn we eigenlijk te laat om de vele fraaie winkeltjes te bezoeken. We slenteren nog wat rond, maar omdat het weer nog niet echt mee zit gaan we, op advies van verschillende kanten, naar de Salt Shaker Deli. Ook de campinghouder adviseerde deze kleine bistro om het goede eten en de gezelligheid. Het tentje is inderdaad klein en gezellig, en niet onbelangrijk, lekker warm. Natuurlijk bestellen we seafood. Een heerlijke portie mosselen (met een pint) en clamchowder als voorgerecht. En omdat de chefs pizza een van de specialiteiten is, staat dat op het hoofdmenu én een portie seafood risotto. Het smaakt allemaal fantastisch. Goede keus dus. Na het eten, kakken we toch een beetje in. De jetlag slaat toe en we rijden terug naar de camping om er een beetje op tijd in te duiken.

 

 

Het weer is redelijk. Nog wel bewolkt, maar droog. We besluiten, voordat we richting Kejimkujik National park rijden, nog een wandelingetje te maken door Lunenburg. We hebben een plekje gevonden met mooi uitzicht over de haven. We rijden dus naar Tannery Road. Van daar heb je een mooi uitzicht over het stadje. Het is eb, dus we kunnen een heel eind lopen. Daarna parkeren we aan de rand van het dorp en wandelen via een klein parkje naar het harbourfront. Er liggen een aantal vissersschepen en er is een memorial voor de vermiste en overleden zeelieden. Gaandeweg worden het er steeds minder gelukkig, maar het is wel duidelijk dat de visserij niet ongevaarlijk is. We drinken ergens een kop koffie met een heerlijke verse muffin en praten wat met een local. We krijgen het advies om ook naar het historisch punt in het dorp te gaan. Daar hebben we helaas geen tijd voor. Het is tijd om te vertrekken.

We rijden via de Blue Rocks. Dit is een markant punt, zo'n 8 km buiten Lunenburg. De kleine vissershuisjes in combinatie met de blauwige rotsen tonen een typisch beeld van Nova Scotia. Het is nogal klein en kneuterig, maar voor de fotograaf in ons een mooi punt. Na een korte stop rijden we toch richting Kejimkujik National Park. De weg ernaar toe is niet bijzonder mooi. Het park ligt midden op het eiland en wordt gedomineerd door een gigantisch meer, omgeven door bossen.

Als we arriveren is het een beetje opgeklaard. Prima weer om te fietsen. We zoeken eerst onze campingplek op. We hebben gereserveerd, maar dat was helemaal niet nodig. Er is werkelijk bijna niemand. We hebben wel een mooi plekje en tussen de bomen, glinstert het meer. We nemen de fietsen en volgen het fiets- c.q. wandelpad langs Jeremy ‘s Bay, wat onderdeel is van het grote Kejimkujik Meer. Onderweg stoppen we bij een speeltuintje om als een stel kleine kinderen te schommelen en te wipwappen. Ach, je bent zo jong als je je voelt. We rijden verder en passeren mooie stukken met bevlonderde paden, typisch voor Canadese natuurparken, langs campings met fraaie grote huurtenten en door moerasland. Bij een hoge uitkijktoren klimmen we omhoog om de omgeving te verkennen. Ook hier loopt de natuur nog flink achter. Vanaf hier fietsen we weer terug, maar missen een afslag. De oplossing is om met fiets en al door het bos te ploeteren. Een heus avontuur. Niet heel handig, maar wel leuk. Uiteindelijk vinden we het pad weer en fietsen rustig terug. Het weer is opgeklaard en we twijfelen nog of we een vuurtje zullen maken. Het wemelt helaas van de knoetjes, soort steekvliegjes en we trekken ons terug naar binnen.

Na de lange dag hebben we er geen zin meer in en eten lekker binnen. Wat we normaal nooit doen, maar nu wel, gewoon omdat het kan, is een dvd'tje te kijken. Die hebben we bij de Walmart gekocht. Dvd's van thuis kunnen niet afgespeeld worden, dus hebben we een paar filmpjes gekocht in de winkel hier. De eerste dagen is het aan het einde van de dag toch nog vaak erg vermoeiend. We duiken er dan ook niet té laat in.

Kejimkujik National Park Jeremy ‘s Bay Campground
https://www.pc.gc.ca/en/pn-np/ns/kejimkujik/activ/camping/jeremys
30$ elektra (+ 11$ online reserveringskosten. Niet nodig)
Kejimkujik national park heeft verschillende campings. Jeremy ‘s Bay ligt mooi aan het grote Kejimkujik meer. De plekken zijn schaduwrijk, royaal met picknicktafel en vuurkorf. De camping is ruim opgezet en het is dan ook fijn om een fiets te beschikking te hebben, ook om de omgeving te bekijken. Langs de waterkant zijn om de paar honderd meter speeltuintjes met wipwap en schommel te vinden. Ook vind je regelmatig een bankje om van het uitzicht te genieten. Sommige delen zijn ingericht met huurtenten en yurts. Er is een dumpstation om je afvalwater te lozen en te water te tanken. Bij de ingang van het park kun je brandhout kopen. De sanitaire voorzieningen zijn netjes. Het is niet nodig om deze camping vooraf te reserveren, tenzij je op zoek bent naar een specifieke plek bij het water of speeltuintje.

We worden wakker van vrolijke vogeltjes die al gezellig aan het fluiten zijn. Ook het zonnetje piept al voorzichtig tussen de bomen door. Dat is beter wakker worden. Het park is niet bijzonder afwisselend qua natuur, daarom besluiten we om na nog een fietstochtje richting Annapolis Royal te vertrekken. Dat is ongeveer een uurtje rijden. De weg ernaar toe is mooier dan het deel dat we gisteren reden en als we dichterbij het stadje komen, zien we weer de mooie houten huizen die zo kenmerkend zijn voor dit deel van het land. Annapolis Royal is een klein vissersdorp, met een historisch fort. Fort Anne en de omgeving is groen. In de omstreken zijn verschillende wijngaarden te vinden. Je kunt er verschillende wijnproeverij tours doen. Daar hebben we geen tijd voor, maar is wellicht leuk voor een volgende keer. We parkeren op de pier, waar volop ruimte is en pakken opnieuw de fietsen. Wat heerlijk dat we die steeds ter beschikking hebben. We fietsen rustig door het kneuterige stadje en rijden naar Fort Anne.

Het is een National Historic Site, waarvoor je je National parkpas kunt gebruiken. Wij vinden het genoeg om lekker over de vestingheuvels te lopen door het hoge groene gras dat bezaaid is met gele paardenbloemetjes. We hebben een geweldig uitzicht over de Bay of Fundy. Het zonnetje werkt ook mee. Het is een heerlijke voorjaarsdag. Nog wel wat frisjes, maar dat is niet zo erg. Op Tripadvisor hebben we een goede lunchstop opgezocht. Het ligt een beetje verscholen, maar we vinden het toch. Leo ‘s Café. Een kleine, huiskamerachtige ruimte. Het is een beetje ouderwets ingericht. De soep en de broodjes zijn vers en erg smakelijk en dat verklaart waarschijnlijk de goede aanbeveling. Als we uitgegeten zijn, nemen we de camper weer en rijden richting Digby, vanwaar we de ferry naar St. John zullen nemen over de Bay of Fundy. Bay Ferries heeft een grote boot, die een paar keer per dag de baai over vaart. Het scheelt een hele rit en de tocht zal zo'n twee en een half uur duren. Ruim op tijd zijn we er. We melden ons bij de receptie, regelen de tickets (de overtocht met de camper is niet goedkoop 285$, maar is het wel waard als je bedenkt hoeveel tijd en benzine en kilometers je uitspaart). We mogen als allereerste aan boord.

De boot vertrekt om vijf uur en heeft allerlei fijne zitjes. Je kunt wat eten aan boord en er is een klein winkeltje. Het uitzicht over de baai is natuurlijk mooi, hoewel de baai op een bepaald punt zo breed is, dat je aan weerszijden het vasteland niet eens kunt zien. We komen de purser tegen en die nodigt ons uit om een kijkje te nemen op de brug. Dat vinden we wel leuk. We komen langs de slaapvertrekken van het personeel dat hier permanent aan boord is. We moeten stil zijn, maar op de brug aangekomen worden we vriendelijk te woord gestaan en hebben we een geweldig uitzicht over de baai. Helaas geen walvissen. Dat zou helemaal mooi geweest zijn. Het is interessant te zien en horen wat er allemaal gepaard gaat met zo'n overtocht. Rond kwart over zeven arriveren we en we kunnen dus ook weer als allereerste van boord. De camping die we uitgezocht hebben, Rockwood Park Campground, ligt op een minuut of tien rijden. Bordjes leiden je er al naar toe. De camping is ook hier zo goed als verlaten en heel eerlijk is er weinig aan. Het is een typisch RV Park. Het heeft alle faciliteiten, maar de gezelligheid ontbreekt. Omdat het al zo laat is, vinden we het wel prima zo. We eten nog wat en kijken nog een filmpje. Het is weer mooi geweest.

 

Het is ongeveer anderhalf uur rijden naar het park. Op sommige uitzichtpunten stoppen we even, maar rijden dan door naar het visitor center van het park. De entree ligt weer wel aan de kust, bij het dorpje Alma. De ranger legt ons uit hoe we de dag kunnen besteden. Er zijn verschillende fiets- en wandelpaden. Kort en lang en ook zijn er een paar mooie watervallen te zien. Dat vinden we altijd mooi, dus we kiezen een leuke trail uit. De route van een half uurtje ligt niet ver van het visitor center. Aan het begin heb je een spectaculair uitzicht over de baai. Erg mooi. Via houten trappen wandelen we de natuur in. Paadjes leiden langs bos en langs de waterkant waar een kreekje slingert. Het geluid van het water wordt steeds krachtiger en dan komen we aan bij een mooie, vergeleken bij de watervallen in het Westen, niet zo grote waterval. Het is wel een mooie en het is zeker de moeite waard. We genieten van de natuur en het zonnetje en zijn helemaal tevreden. Rustig wandelen we weer terug en rijden naar een ander punt in het park waar een fietsbaan is. Het blijkt een soort BMX baan te zijn. Een heuvelparcour is uitgezet en met onze fietsen rijden we een paar rondjes. Leuk en onverwacht. Het activiteitencentrum dat erbij ligt, is nog niet up en running. We zijn nog te vroeg in het seizoen. Dat maakt niet uit, want de natuur is er altijd.
We rijden dan ook nog het park in via een ander fietspad. De indrukken van de afgelopen dagen, eisen hun tol en we gaan lekker naar de camping. Na wat speurwerk denk ik het mooiste plekje van de camping gevonden te hebben. Op Headquarters Campground hebben we een plekje gereserveerd. Ook dat was niet persé nodig, want ook hier is het helemaal niet druk. Het ultieme plekje is helaas bezet. #59 heeft een fantastisch uitzicht vanaf de klif over de baai en de haven van Alma. Het is ook eigenlijk een tentplaats. Wij hebben de plek ernaast gekozen. #61 De camper past er niet goed op, maar staat wel veilig van het pad. De plek is royaal en aan het eind staat een picknicktafel met ook een erg mooi uitzicht. De meeste andere plekken op de camping hebben geen zicht in verband met de hoge bomen op de berghelling. Wij voelen ons bevoorrecht en zijn blij. De rest van de dag benutten we met lekker luieren, wat lezen en spelletjes doen. Want ook dat is vakantie. Het uitzicht over het water als de zon ondergaat is mooi. Maar daarna wordt het wel erg fris en gaan we naar binnen. Eind van een geslaagde dag.
Fundy national park Campground – Headquarters
https://www.pc.gc.ca/en/pn-np/nb/fundy/activ/camping/avantpays-frontcountry/administration-headquarters
20$ (+ 11$ online reserveringskosten. Niet nodig) geen hook-up
Headquarters Campground ligt vlakbij het visitor center van Fundy National Park. Het is een royaal opgezette camping met ruime plekken met genoeg beschutting. De plekken hebben géén hook-up, maar je kunt water tanken en lozen op een centrale plek. Bij je plek heb je een picknicktafel én een vuurkorf. Ook worden er yurts en tenten verhuurd. Er zijn blokhutten met een haard waar je terecht kunt als het té nat of koud zou zijn. Sommige plekken (#59 en #61) hebben een mooi uitzicht vanaf de klif over de baai en Alma, het dorpje eronder. #59 is een tentplek en #61 is alleen geschikt voor een kleine camper. Maar wil je van het uitzicht genieten kun je op de kaart een plekje in de buurt kiezen, zodat je iets van de zonsondergang- of opkomst mee kunt pikken. Alma is ook te voet te bereiken. Het dorp stelt overigens niet al te veel voor. Headquarters is één van de campings in dit nationale park. Er zijn behoorlijk veel plekken. Alleen rondom feestweekenden zou ik overwegen om hier een plek vooraf te reserveren. Dat kost 11$ extra als je dat online doet).

 

Met een heel voorzichtig zonnetje worden we wakker. Vanochtend willen we graag Fredericton bezoeken. Omdat we gisteren een plek gezien hebben waar we de camper gratis kunnen parkeren, moet dat geen probleem zijn. De parkeerplek ligt zo goed als downtown en met de fietsen rijden we zo de stad in. Het stadje ademt een vriendelijke sfeer uit en vooral het gebied langs de waterkant en de straten erachter zijn voor ons interessant. We stoppen her en der om een kijkje te nemen en ontbijten dan bij een tentje dat we ook op Tripadvisor opgezocht hebben. Abbey Café is een vegetarisch restaurantje annex coffeeshop, maar met heerlijke verse en bijzonder belegde panini 's.

Met een rond buikje fietsen we weer verder en komen langs het parlementsgebouw. Omdat Fredericton de hoofdstad van New Brunswick is, zetelt het parlement hier. We besluiten binnen een kijkje te nemen. Er is bedrijvigheid want het wemelt van de journalisten die serieus kijkende parlementariërs interviewen. Wij krijgen ondertussen een tour van een vriendelijke jongeman, met de toepasselijke naam, Frederic. Hij laat ons het gebouw zien en vertelt over de historie tijdens een gratis tour. Na een minuut of twintig breien we er een eind aan. We hebben nog een lange rit voor de boeg. We zoeken de camper weer op en vertrekken. Het zonnetje schijnt ondertussen stralend. Via Hwy. 2 rijden we richting het westen. Bij Grand Falls doen we wat boodschappen en stoppen bij de gelijknamige waterval. Een waterval met een gigantische kracht stort zich naar beneden.Blijkbaar kan dit alleen in het voorjaar en dus hebben we geluk het op volle kracht te zien. We eten wat bij McDonalds en rijden door naar Rivière-du-Loup aan de St. Lawrencerivier. Om deze over te kunnen steken, naar Tadoussac, zijn er per dag drie tijdstippen. We hebben nog even getwijfeld of we de laatste van de dag zullen pakken, maar dat halen we niet meer. We willen ook niet haasten en dus arriveren we rond zes uur bij de camping aan de St. Lawrence rivier. Camping du Quai ligt op een steenworp afstand van de ferryterminal.

Het is een nette, goed onderhouden camping, met een leuk speeltuintje, zwembad (nog niet open voor het seizoen) en een kleine fitnessruimte. Je kunt gratis fietsen gebruiken en voor de deur ligt een klein speelpark. Na een drankje gedaan te hebben nemen we onze eigen fietsen om even bij de ferry te gaan kijken. Via een nieuw aangelegd fietspad en pier hebben we mooi zicht over de ondergaande zon over het water van de rivier. De ferry uit Saint Siméon komt er net aan. Leuk om zo aan het einde van de dag nog even wat actiefs te doen. We fietsen nog een rondje en gaan dan terug naar de camping voor ons eerste échte kampvuur, dat even later lekker warm brandt. Campingleven is goed.

Rivière-du-Loup Camping du Quai
http://www.campingduquai.com
32$ full hook-up (inclusief voorseizoenkorting)
Camping du Quai ligt aan de rand van Riviére-du-Loup met uitzicht over een uitloper van de St. Lawrencerivier. Het is een gezellige, goed onderhouden familiecamping. De plekken zijn niet heel groot, maar wel groot genoeg, met lage afscheiding tussen de plekken. Er is een picknicktafel en een vuurkorf. Hiervoor worden ouden velgen, wasmachinetrommels etc. gebruikt. Leuk om te zien hoe deze een tweede leven krijgen. Bij de receptie kun je gratis fietsen lenen. Er is een klein buitenzwembad, speeltuintje, een kleine sportruimte en aan de overkant van de weg is een soort pretparkje. In deze periode is deze nog niet geopend. De ligging van deze camping is perfect ten opzichte van de ferry over de St. Lawrencerivier naar Saint-Siméon. De afstand is nog geen kilometer. Te voet of met de fiets is het een leuk uitstapje om de zonsondergang te gaan zien en de ferry aan te zien komen. Met een beetje geluk zie je misschien wel een Beluga.

Als we vanochtend vertrekken moeten we eerst even propaan tanken. Die tank is ondertussen leeg geraakt. We hebben de verwarming namelijk best vaak aan moeten zetten. Dan zetten we koers naar Montreal. Het is nog een eindje rijden en de route is niet bijster interessant. We zouden kunnen kiezen om naar Mauricie NP te gaan, maar helaas hebben we daar op onze route te weinig tijd voor. Op advies van de informatrice gisteren in de stad, rijden we naar een klein stadje grenzend aan Montreal, Longueuil. Vanuit hier is de metro die rechtstreeks naar het centrum van Montreal gaat. Ondertussen heb ik hier ook een camping gevonden en dat sluit mooi aan bij onze plannen. Voordat we naar de camping gaan, doen we eerst nog wat boodschappen.

De wegen rondom Montreal zijn druk, maar het is met navigatie goed te doen en we vinden de camping zonder problemen. Het is een eenvoudige camping aan de rivier en een jachthaven gelegen. Er is genoeg plek. We zijn benieuwd of dat de komende dagen ook zal zijn, want komend weekend is de Grand Prix F1 van Montreal. We zien dat het circuit eigenlijk maar op een steenworp afstand, aan de overkant van het water ligt. Op het eiland Notre Dame.

De middag brengen we rustig door, we ruimen wat op, maken wat te eten en genieten van het zonnetje dat vandaag lekker schijnt. Als we gegeten hebben besluiten we dat het misschien een goed idee is om vanavond vast naar Montreal te gaan. De campinghouder vertelt dat de metro op loopafstand (ca. 15-20 minuten) ligt, maar ook met de fiets kun je er, via een viaduct over de snelweg, eenvoudig komen. Superhandig dus weer die fietsen. En inderdaad binnen tien minuten staan we bij de metro. Het liefste zouden we de fiets meenemen, maar dat mag jammer genoeg alleen in het weekend en ná 19:00 uur. Longueuil is de laatste stop van het metrotraject, dus dat is gemakkelijk. Binnen korte tijd zijn we in de stad. Ik wil heel graag naar de muurschildering van Leonard Cohen en op de een of andere manier wil ik dat ook vanavond graag zien. We lopen over Rue du Sainte Catherine, een gezellige en drukke winkelstraat. Crescentstreet is een zijstraat en ook deze straat ziet er erg gezellig uit met restaurantjes en leuke terrasjes. Mijn intuïtie is goed geweest want de gloed van de ondergaande zon, schijnt perfect over de gigantische afbeelding van Leonard Cohen en torent hoog boven de huizen en lagere gebouwen uit. Ik vind het schitterend.

We vinden een leeg tafeltje op het balkon van de Sir Winston Churchill Pub en bestellen een lekkere cocktail en genieten van het uitzicht totdat de zon onder is. Dan wandelen we weer verder gewoon om wat sfeer te proeven. De F1 sfeer ademt door de straten. Het gaat een groot feest worden hier. Jammer genoeg zullen wij dan weg zijn. Op weg naar de metro, duiken we nog een sportbar in, voor een drankje. Leuk dat we op deze manier het campingleventje een beetje kunnen combineren met op stap gaan in de stad. Het is een gezellige avond. De metro is snel gevonden en we kunnen mooi blijven zitten tot het eindpunt. Daar staan onze fietsen te wachten en peddelen rustig naar ‘huis’. Leuk om vast een voorproefje genomen te hebben.

 

 

De dag begint stralend. De weg naar de metro kennen we al en het metro kaartje hebben we gisteren al gekocht. We stappen nu bij een ander station uit, want we willen Gay Village zien. Mensen die we onderweg getroffen hebben, vertelden dat dit zo’n gezellige wijk is. Als we er zijn is dat meteen duidelijk want boven de straat zijn duizenden plastic balletjes gespannen die een gigantische regenboogvlag uitbeelden, symbool van de Gay Community. Ook al is het ochtend, is het er toch al gezellig.

We lopen verder en komen uiteindelijk bij het visitor center. Vandaag willen we de stad graag verkennen met een hop-on-hop-off bus. Dat is ook een manier waarop we graag een stad ontdekken. Een kaartje kost ongeveer 50$ per persoon. Het is stralend weer vandaag en we zoeken lekker een plekje bovenin de dubbeldekker. We gaan gewoon eerst de hele ronde rijden. Die duurt ongeveer twee uur. We hebben een gezellige gids die voluit vertelt over de highlights en bijzondere plekjes van de stad. We komen door Vieux-Montreal, met de historische gebouwen, langs de indrukwekkende basiliek die een kleine kopie is van de St. Pieter in Vaticaanstad. Natuurlijk de prachtige kathedraal Notre Dame en ook weer langs Crescent Street. Ook Montreal is een gezellige stad. Weer heel anders dan Quebec, maar het is levendig en het bruist. Bij het Musée des Beaux Arts stappen we uit. Het schitterende gebouw is al een plaatje, maar de kleurrijke beelden en sculpturen voor de deur en naast het museum zijn ook indrukwekkend. Behalve kunst zien we ook een heuse F1 raceauto staan en daar moeten we natuurlijk even een foto van maken. Tegelijk facetimen we even naar huis om de jongens deze racewagen te laten zien. Het toeval wil dat het museum op de kop van Crescent Street ligt en we gaan dus naar ons ‘stamcafé’ de Sir Winston Churchill Pub en bestellen een lunch. Een heerlijke Poutines én een club Sandwich. Die smaken prima.

Dan zoeken we de bus weer op. Nu stappen we hier en daar even uit. We nemen een kijkje in de Basiliek die gediend heeft als toneel voor de Tom Hanks film Angels and Demons. Grappig dat hier de scenes uit de zgn. St. Pieter zijn opgenomen. Ook stoppen we bij de Notre Dame. Om binnen te mogen, moet je een kaartje kopen, maar eenmaal binnen is het ook wel een wonderschoon interieur. De glas in loodramen, de houtsnijwerken en prachtige beelden zijn werkelijk een plaatje. Het is alleen stervensdruk en ik blijf het een gek fenomeen vinden dat mensen met camera’s te pas en onpas door de kerk lopen om alles te fotograferen. Zelf schiet ik ook wat plaatjes, maar helemaal comfortabel voel ik me er niet bij. Ik vind het dan ook fijn om weer buiten te zijn. De vermoeidheid slaat ook wel een beetje toe en op de een of andere manier zijn we een beetje uit de richting van de busroute geraakt. We wilden nog naar het oude Montreal, maar we laten het voor wat het is. We zoeken de metro weer op en besluiten nu om nog even uit te stappen bij de een na laatste stop. Dit is de stop op Notre Dame Island, waar de Grand Prix gehouden gaat worden. We zijn benieuwd of we er een glimp van meekrijgen.

Alles staat klaar voor het weekend, maar het circuit is hermetisch afgesloten. Ach, dat is dan maar zo. Na een lange en leuke dag komen we weer thuis, moe maar voldaan.

De weg naar het einde van de reis zetten we vanochtend in. Gelukkig hebben we nog een paar dagen en daarin hebben we geen grootste plannen. Gewoon lekker genieten, relaxen en zoveel mogelijk zonneschijn meepakken, want gelukkig is het nog steeds erg lekker voorjaarsweer. Het doel van vandaag is een lekker plekje te vinden aan Lake Ontario. Er zijn verschillende provinciale parken met mooie campingplekken. Het is nog wel een hele rit, maar we hebben alle tijd. We kiezen dan ook voor de secundaire route Hwy 2 en niet over de 401 snelweg. Dat gaat misschien wel wat langzamer, maar we komen langs leuke dorpjes en rijden nog steeds langs de St. Lawrence rivier. De omgeving is groen, met kleinschalige landbouw en mooie, goed verzorgde en kleurrijke huizen. Het ziet eruit alsof het hier goed leven is. Onderweg stoppen we voor een broodje. Het is vandaag 6 juni. D-Day, en ook de Canadezen staan erbij stil. Op een kleine herdenkingsplek wordt met een klein groepje veteranen een ceremonie gehouden. Het is mooi te zien, hoe deze bijzondere dag na 75 jaar nog steeds leeft en niet vergeten is. Aan het water eten we ons heerlijke broodje op en rijden weer verder. We komen door Brockville, wat eruit ziet als een erg gezellig stadje. Ondertussen hebben we toch plannen gemaakt en hebben helaas geen tijd om hier wat te slenteren. We willen namelijk bij Rockport of Gananoque een boottocht doen langs de 1000 Islands. Daarvoor is het namelijk perfect weer. We stellen de navigatie in en om de boot te halen moeten we toch een stukje over de 401. Precies op tijd komen we aan in Rockport en parkeren de camper achter het kleine kerkje. De boot die vaart langs de 1000 eilandjes vertrekt over 20 minuten. In dit watergebied liggen talloze kleine eilandjes waarop kleine, maar ook grote landhuizen tot zelfs een heus kasteel gebouwd zijn. Het is een eenvoudige boot en we nemen twee tuinstoeltjes mee naar buiten en nemen zo plaats met goed uitzicht over de reling. De komende twee uur laten we ons lekker vermaken en pikken we het zonnetje, dat nog steeds lekker schijnt, mooi mee. Het begin van de tocht is niet zo spectaculair, maar als de boot de andere richting opdraait komen we langs de mooiste plekjes en prachtige huizen die liggen te schitteren aan de waterkant. De ene kant is Canadees watergebied en de andere kant Amerikaans. Er is zelfs één plekje dat uit twee ieniemienie eilandjes bestaat verbonden met een bruggetje.

Het ene eilandje is Canada, het andere Amerika. De twee samen zijn niet groter dan een flinke Nederlandse achtertuin. Wat hier ook heel goed zichtbaar is, is de enorm hoge waterstand. Sommige huizen staan letterlijk onder water. Voor de eigenaren natuurlijk niet leuk, maar wij hebben er gedurende de reis weinig hinder van gehad gelukkig. Na twee uurtjes legt de boot weer aan. Omdat we vandaag ook nog even lekker op de camping willen zitten rijden we snel door. Het is nog wel anderhalf uur rijden. Volgens inwoners die we gesproken hebben, is Sandbanks Provincial Park erg populair en zou het wel eens druk kunnen zijn. Voor de zekerheid bellen we dus maar even. Er is plek. Wel worden we ook hier gewaarschuwd voor de hoge waterstand. Een deel van de camping is daarom niet toegankelijk. Vlak voor de camping kopen we bij een boerderij langs de kant van de weg nog wat brandhout. Als we aankomen, vragen we een mooi plekje aan het water. Het is een uitgestrekt park, met duinen en je krijgt echt het gevoel dat je op een strandcamping bent aangekomen. We krijgen #28. Een mooie beschutte plek aan een duin en over het heuveltje ligt direct het water. Heerlijk. We parkeren dan ook snel de camper en nemen onze campingstoeltjes én een lekker koel drankje mee en gaan op het smalle strand, met onze voetjes in het water lekker zitten genieten. Er lopen mensen met kindjes en honden langs. Zo raken we ook aan de praat met een vriendelijke Canadees met twee honden. Dit park is duidelijk favoriet bij veel inwoners uit Ontario en vooral uit het stedelijke Ottawa. Dat kan ik me voorstellen want het is een heerlijk plekje. Mike, vertelt dat het water uitzonderlijk hoog is en de strandrand die nu maximaal een meter of vijf is normaal wel honderd meter is. Wij zitten hoe dan ook, toch heerlijk. Vandaag maken we de restjes uit de koelkast op en aan de picknicktafel eten we dat op. Het smaakt uitstekend.

Ondertussen maakt Eric een gezellig kampvuur. Omdat het de een-na-laatste avond is, besluiten we vast onze fietsen te koop te zetten. Ze hebben ons een prima dienst bewezen, maar nu is het tijd voor een volgende eigenaar. Voor 150$ zetten we ze ‘For Sale’. Met een briefje, pontificaal voor de ingang van onze plek. Er wandelen genoeg mensen en we hebben best wat bekijks. Zo snel als vorig jaar gaat het helaas niet. De mensen vinden het leuk, maar ze hebben al een fiets óf ze hebben geen fietsdrager. Het maakt niet uit, want op deze manier hebben we wel praat en dat is ook leuk. Als het donker wordt laten we het voor wat het is en genieten van een prachtige zonsondergang en zitten nog wat bij het kampvuurtje en sluiten op deze manier een heerlijke zwoele zomeravond af.

 

 

We hebben goed geslapen. Vandaag hebben we nog de hele dag om Toronto te bekijken, want onze vlucht vertrekt pas om negen uur vanavond. We spreken af met de huiseigenaar dat ze ons rond zes uur naar het vliegveld zal brengen. We hebben al ingecheckt dus dat hoeft dan niet meer. We mogen onze bagage in het huis laten staan en hoeven daar vandaag niet naar om te kijken. Wel zo prettig. We willen ontbijten in de stad en ik heb op Tripadvisor een leuk tentje opgezocht. We fietsen ernaar toe, maar als we aankomen is het helemaal vol. Dat kan ook het gevaar zijn van Tripadvisor dat een kleine, gezellige plek zo bekend wordt dat het té vol is. We gaan er niet op wachten en fietsen gewoon verder. We komen weer uit op het ‘Toronto’ plein waar het een drukte is van belang. Er is een of andere sponsorloop aan de gang. Normaal is het geen ontbijt, maar met een Sausage broodje, gaan we gewoon tussen het publiek zitten en luisteren naar de band die op het plein speelt. Gezellig. Daarna besluiten we gewoon een heel stuk te fietsen, vooral langs de waterkant.

We fietsen bijna helemaal de stad uit. Maar het is mooi weer en er lopen genoeg mensen die ook op zondagochtend langs het water willen doorbrengen. We stoppen bij een hondenspeelveld en ik kan haast niet wachten tot ik zelf ook weer bij onze pup Snow thuis zal zijn. Vakantie is leuk, maar nog leuker met je hele gezin en je viervoetervrienden. We twijfelen nog even of we vandaag naar de geplande wedstrijd van de Blue Jays in het Rogers Stadion zullen gaan of de Formule 1 wedstrijd zullen gaan kijken in een sportbar. We gaan toch voor de honkbalwedstrijd. We hebben via Groupon kaartjes gekocht en op het plein aan de voet van de CN toren is het een drukte van belang. Muziek en vooral veel blauw, de kleur van de Blue Jays en hotdog kraampjes in overvloed. We gaan naar binnen en dan blijkt dat de wedstrijd al een uur bezig is. Foutje. Maar geen nood, een honkbalwedstrijd duurt vooral heeeel lang. Het stadion is indrukwekkend en de sfeer is heel bijzonder. Diep onder ons ligt het groene grasveld en de grintbak met de spelers op het veld. Op grote scoreborden wordt getoond wat de stand is. Dat gaat gepaard met beelden van de spelers en natuurlijk worden de Blue Jays bejubeld. Het valt op dat iedereen gewoon binnenkomt, gaat zitten, weer gaat, wat eten of drinken haalt en zo verder. Het spel zelf is erg traag. Je moet wel even tijd hebben zeg maar. Maar de sfeer is erg leuk.

Op onze telefoon volgen we ondertussen een liveblog van de Formule 1 en kunnen we volgen hoe Max het doet in Montreal. Jammer genoeg voor hem, maar gelukkig voor ons schijnt de wedstrijd niet heel bijzonder te zijn en dus is onze keus toch de betere. We wachten niet het einde van de wedstrijd af. Jammer genoeg zullen de Blue Jays deze wedstrijd niet winnen dus die zege hoeven we ook niet te missen. Liever gaan we voordat we moeten gaan nog even een terrasje pakken. Het is echt warm geworden en de zon heeft flink zijn werk gedaan. Mijn armen zijn roodverbrand en ik ben echt een beetje door de hitte bevangen. Ik zoek met liefde dus even de schaduw op. Nog een laatste drankje en voor de laatste keer peddelen we op onze fiets terug naar huis. Daar wacht onze host al op ons. We zetten de koffers in haar auto en gezellig kletsend rijdt ze ons naar het vliegveld. Er zijn een boel werkzaamheden aan de weg en dat zorgt voor oponthoud. Als je een accommodatie hebt vlakbij het station is de trein ook een goed alternatief om naar het vliegveld te gaan. In ons geval is dit toch een prettigere en snellere manier en na een goed half uur worden we netjes afgezet bij de aankomsthal.

De koffers droppen we bij de bagageband en dan moeten we nog een flinke tijd in de rij voor de security. Dat verloopt hemeltergend traag en inefficiënt. Het is niet anders en we hebben weinig keus dan gewoon rustig wachten. We hebben gelukkig wel voldoende tijd, dus niets aan de hand. We hebben van Air Canada een paar vouchers gekregen voor de lounge. Een beetje later dan bedoeld melden we ons daar en binnen kunnen we gewoon wat te eten en drinken pakken en op een ontspannen manier wachten op de vlucht. Dan is het tijd om naar de gate te gaan. Jammer en onnodig want we hebben vertraging. Als we dat hadden geweten, hadden we mooi nog even kunnen blijven zitten in de lounge. Met een goed uur vertraging mogen we dan toch aan boord. Na zo’n lange dag is een nachtvlucht eigenlijk wel fijn. We zijn moe en het duurt dan ook niet lang voordat we toch in slaap vallen waardoor de vliegreis snel verloopt. Pas als het ontbijt geserveerd wordt worden we wakker. Dan is het nog maar een kwestie van een uurtje voordat we landen. Dat verloopt probleemloos en de piloot heeft een stuk van de vertraging goedgemaakt.

De koffers komen zonder problemen van de band en met het vooraf gekochte treinkaartje zitten we in een mum van tijd in de trein richting Helmond. Die gaat vanaf Schiphol rechtstreeks en met zo’n voordelige treinactie kun je daar simpelweg niet iemand voor naar Schiphol laten rijden om je op te halen. Gelukkig staat Jelle wel al klaar op het station om ons daar op te vangen en dan zijn we eindelijk goed en wel en veilig thuis. Snow staat letterlijke te trappelen en kwispelen en is in alle staten. Dat is nog eens fijn thuiskomen.

Dag van aankomst in Amsterdam.