zaterdag 11 mei 2019, Apeldoorn, Nederland
Het voordeel van op tijd de inrit in Apeldoorn uit, is op tijd de parkeergarage P3 bij Schiphol in. Zonder files is dat een uur en een kwartier rijden. We zitten iets na 9.00uur in de shuttlebus die ons afzet bij Schiphol Plaza, dat is de hoofdingang. Door de grote drukte op de toegangsweg kan de bus ons niet bij de vertrekhal afzetten. Een beetje beweging is niet erg. Onze vlucht naar Calgary gaat 9 uur duren! Bij de bagage drop off is het druk, het voordeel is dat we vaak het instructiefilmpje kunnen zien. Als we aan de beurt zijn is het een fluitje van een cent voor de koffers aan hun eigen route naar het vliegtuig beginnen. Bij de veiligheidscontrole is het niet druk. We hoeven dit keer de fototoestellen en andere elektronische apparatuur niet uit de handbagage te halen. Dat is erg fijn want we hebben nog al wat mee. Na de paspoortcontrole hoeven we alleen nog maar een cappuccino te kopen bij Starbucks en dan zitten we direct in de ‘vakantiemodus’.

Het boarden begint mooi vroeg, we zitten in rij 26 op A en B, de indeling is 2-4-2. We hebben meer dan voldoende beenruimte, er is een giga hoeveelheid films te zien en de weg is tot het eind zonder hobbels. Zo is vliegen heel ontspannen. We vliegen met KLM en ook dat is prima al is de verzorging een stuk kariger dan een paar jaar geleden. Mooi op tijd staan we aan de grond in Calgary, een kleinschalig vliegveld. Het is een klein stukje naar de douane, naar de bagagebanden en dan naar de exit.

Bij de infodesk bellen we met het hotel om te vragen of ze ons kunnen ophalen halen. Dat is prima geregeld, ze zijn er met een kwartiertje. Om 15.00uur Calgary tijd zijn we in onze hotelkamer. In Nederland is het dan 23.00uur. We nemen ons voor zo lang mogelijk wakker te blijven maar met een kamertemperatuur van 24gr. dreigen onze ogen al snel dicht te vallen. We gaan naar buiten, een eindje lopen en iets eten bij Tim Hortons. Die zagen we op de route naar het hotel. Als we teruglopen naar ons hotel, Wingate by Wyndham, gaan we nog bij twee andere hotels naar binnen. We dachten geen wereldstekker nodig te hebben maar dat hebben we wel en ons hotel heeft ze niet in hun winkeltje. De andere hotels ook niet, dat wordt morgen shoppen :-).

Zo wordt het hier toch nog een beetje ongemerkt bijna 19.00uur. Even douchen en dan mogen we van ons zelf gaan slapen. De airco blijft nog even aan, wie voorspelde onlangs nog dat het ging sneeuwen??

zondag 12 mei 2019, Calgary, Canada
We slapen van 19.30 tot ongeveer 02.00 uur en zijn dan wakker. Een duidelijk geval van een jetlag. We maken een kop thee, lezen wat en kijken even tv en gaan dan proberen weer te slapen. Als we wakker worden is het 06.00 uur. Dat is beter, nog een uur voor we kunnen ontbijten. We dalen af naar de begane grond waar vlakbij de receptie in een niet te grote hoek van de hal/lobby het buffet staat opgesteld. Er is van alles maar niet veel soorten van alles: brood en bagels, worstjes en roerei, yoghurt en melk en fruit. We lijken wel uitgehongerd en proberen bijna alles. Dat valt nog niet mee want we moeten eten van papieren bordjes en met plastic bestek. Alleen de koffie mokken zijn van aardewerk. De rest kan na gebruik zo de prullenbak in en het is de bedoeling dat we zelf afruimen. Keiharde boter smeren op een stuk toast blijkt de grootste uitdaging. Het smaakt allemaal prima. Terug in de kamer maken we een plan voor vandaag. Ons hotel ligt een stukje buiten 'downtown Calgary' en we krijgen bij de receptie het advies Über te gebruiken om naar de stad te komen.

Dat hebben we nog nooit gedaan, kennen eigenlijk alleen de negatieve verhalen over deze soort taxidienst. We downloaden de app, maken een account aan en zoeken op Google Maps een locatie waar we afgezet willen worden. Afgezet als in op een nette manier uit de auto worden geladen. We voeren op de app de gewenste locatie in en kunnen vervolgens kiezen uit drie soorten auto: voor max. 4 personen, voor max. 6 personen of een luxe auto. We kiezen de optie voor 4 personen en krijgen dan bericht dat de chauffeur over 7 minuten voor het hotel staat. We schrikken ons rot, dachten dat we nog een gewenste tijd konden ingeven maar dat gaat niet en zo schieten we in onze schoenen, grijpen de regenjassen en tassen en gaan zo snel mogelijk naar buiten. Wat kan wachten op een lift en afdalen van 5 hoog dan lang duren. We staan net buiten als de auto met chauffeur aan komt rijden. Voor wie nog nooit Über heeft gebruikt: je ziet in de app waar de auto rijdt, hoe lang het nog duurt voor de auto bij je is, je krijgt een foto van de chauffeur, het kenteken van de auto en het merk/type. De chauffeur rijdt voor, doet een raampje naar beneden en vraagt: “Erik?”. En na bevestiging mogen we instappen. Vlakbij de eindbestemming horen we “drop Erik in 600 meters” en als we op 300 meter van de eindbestemming zijn komt nog een keer dat bericht. Keurig bij Fort Calgary mogen we eruit. Afrekenen hoeft niet want dat gaat via de app en de info van de creditcard die we bij het account moesten doorgeven. Echt, wat een uitvinding. Fooi geven hoeft ook niet want dat kan later als je feedback geeft, via de app op de chauffeur en de rijstijl.

Fort Calgary is een mooi begin van onze dag door Calgary. Het ligt bij het punt waar de rivier Elbow uitkomt op de rivier Bow en langs de oever loopt een kilometerslange Riverwalk. Na twee rondjes om het Fort (we zochten aanwijzingen voor een cache en dankzij twee wat duffe hoofden moesten we een extra rondje lopen) kunnen we de eerste cache van deze vakantie loggen. We lopen via de Riverwalk richting Chinatown. De zon schijnt, de lucht is prachtig blauw en het is genieten. We maken heel wat kilometers, drinken koffie en eten een wrap, komen per toeval terecht in een Chinees museum in de kelder van een cultureel centrum, vinden een adapter om contact te kunnen maken tussen de Nederlandse stekkers en de Canadese contactdozen. We lopen helemaal tot aan het Stampede Park en zien de Saddledome, drinken een zeer gezonde smoothie die zo koud is dat we heel rustig moeten drinken. De ‘vijf dames’ vereren we met een bezoek (voorvechtsters emancipatie), we maken zonder dat we het van elkaar weten nagenoeg dezelfde foto’s van een beeldengroep, verbazen ons over oud en heel nieuw, genieten in een Chinees winkelcentrum en komen na heel veel kilometers weer uit bij de Riverwalk. We lopen helemaal terug naar Fort Calgary en appen daar weer voor een Über.

Dit keer duurt het maar drie minuten voor de auto voorrijdt, de chauffeur komt uit Punjab, India en is meer van de communicatie als die van vanmorgen. De rit is heel gezellig, er gaan vragen en antwoorden heen en weer. We laten ons naar Walmart in Deerfoot brengen, dat is in de richting van ons hotel maar omdat het nog te vroeg is daar aan te komen (en we bang zijn dat we dan te vroeg in slaap vallen) gaan we nog even winkelen. Ik heb garen en een haakpatroon meegenomen en nu ik een eindje op weg ben denk ik dat ik te weinig heb voor wat ik wil haken. Voor de kenners onder jullie: er zitten te weinig meters in de bollen. Ik ga op zoek naar nieuw garen maar bij de Walmart vind ik het niet. Met een fles doucheschuim en een fles water staan we bij de kassa. Echt boodschappen doen we morgen wel als we de camper hebben opgehaald.

Buiten appen we weer voor een Über en dit keer hebben we een chauffeur uit Tanzania. Erik maakt een compliment over de auto (Honda Odessey) en die blijkt van zijn broer te zijn. Hij is er blij mee want nu kan hij sparen. Jammer dat dit de kortste rit van de drie vandaag was want dit is wel de leukste. Terug in kamer 516 begint het vaste ritueel: foto’s inladen, tekst schrijven, foto’s selecteren, thee drinken en dan nog even tv kijken. En dan mogen we slapen. Wat een heerlijk ontspannen begin van deze vakantie en wat een geluk met het weer. We hebben de jassen niet aangehad!

maandag 13 mei 2019, Calgary, Canada
Vandaag gaan we de camper ophalen bij CanaDreams, we hebben er zin in. We ontbijten dit keer van echte borden en met echt bestek, het plastic bestek en de papieren borden blijken alleen in de weekends gebruikt te worden. Als we genoeg hebben gegeten nemen we nog een kop koffie en thee mee naar de kamer en dan is het wachten op onze shuttle naar de verhuurder. Om half elf checken we uit en gaan we buiten in de zon zitten. Het is niet zo warm als gisteren maar het is een meevaller dat de zon weer schijnt. Lang hoeven we niet te wachten voor we worden opgehaald. Het is niet ver en de chauffeur heeft nog wat tips voor ons voor de route. Altijd handig.

 

Bij het verhuurstation kunnen we direct doorlopen naar een van de medewerkster, ze heet Kathrin en is Duitse van geboorte. Ze heeft haar verhaal in het Engels voorbereid dus luisteren we daar naar. Nu horen we ook wat voor type we mee krijgen. Er waren drie opties in ons pakket en we krijgen qua grootte de middelste. Dan had het dus slechter gekund en eerlijk gezegd had het ook beter gekund. Hier noemen ze het een ‘surprise egg’, een verrassings ei hebben we dus. Het is net zo’n soort camper als we vorig jaar oktober in IJsland hadden, alleen binnenin zitten wel wat verschillen. Foto’s komen binnenkort. De eerste uitdaging is het om de koffers leeg te pakken en de spullen op te bergen in de beperkte kastruimte en dan moeten we de koffers nog ergens kwijt. We vertrouwen erop dat we morgen minder last hebben van de jetlag en beter kunnen nadenken.

 

We hebben zelf een navigatie meegenomen en die stellen we in op Cochrane, dat is nauwelijks drie kwartier rijden maar onderweg willen we nog boodschappen doen. Het is genieten van het landschap, het is zo’n cliché maar wat een ruimte hier. Je kunt zo ontstellend ver weg kijken, het is hier vrij kaal, duidelijk nog geen voorjaar. Op het parkeerterrein bij de supermarkt liggen nog grote bulten sneeuw. Ons diner vandaag is een kip van de grill en een salade van kikkererwten. Verder kopen we brood, boter, melk en yoghurt voor morgenvroeg. Aan onze kassabon zit een kortingsbon voor de benzinepomp naast de supermarkt. Omdat de camper slechts 3/8 vol zat lijkt het ons verstandig maar direct uit te proberen hoe het tanken (en betalen) hier werkt. Dat levert geen problemen op gelukkig en daarna gaan we op zoek naar de camping. We hebben vooraf thuis wat uitzoekwerk gedaan want veel campings zijn nog niet geopend. De camping hier in Cochrane is open en we krijgen een mooi plekje langs de rivier. Dat blijken we met een korreltje zout te moeten nemen want we staan wel aan het pad het dichts bij de rivier maar er zit nog een flinke groenstrook en een wandelpad tussen.

 

Het is zonde de kip teveel af te laten koelen dus eten we vandaag al om half vier. Ook dat hoort bij een jetlag. Het smaakt uitstekend en na het eten gaan we op onze gehuurde stoelen in de zon zitten. Als we dreigen in de zon in slaap te vallen trekken we de wandelschoenen aan en gaan we een stukje lopen. Na 4 km. zijn we terug bij de camper, net op tijd voor donkere wolken boven ons hangen. Er vallen wat dikke regendruppels en de temperatuur daalt maar verder valt het reuze mee. In de camper maken we het bed op, dat zullen we iedere dag moeten doen want het bed is overdag de ‘zithoek’. De jetlag komt weer even om de hoek als we met veel moeite een laken hebben ingestopt en dan blijkt dat we nog een laken hebben dat bedoeld is als hoeslaken. We hadden het elastiek ‘niet gezien’. Tsja, morgen gaat het vast weer beter…

Het kostte gisteravond wat moeite om uit te vinden hoe we van de banken een bed moesten maken maar uiteindelijk is het gelukt en hebben we goed geslapen. Al is het bed voor Erik te kort, kregen we de verlichting van een paneel niet uit waardoor het de hele nacht 'licht' bleef in de camper en is het hoeslaken vast voor een andere bedmaat bedoeld. Om 7 uur zijn we wakker en na een goed ontbijt zijn we klaar voor een nieuwe dag. Op Google Maps hebben we een Wolf Dog Sanctuary ontdekt niet ver van Canmore waar je een rondleiding kunt krijgen. Dat is eigenlijk ook een van de redenen dat we gisteren niet verder dan Canmore zijn gereden. Rond tien uur zijn we in de buurt, slaan we af van weg 1A en rijden een paar kilometer over een zandweg. Helaas zit het toegangshek dicht en zien we op het bord naast het hek staan dat ze open zijn van donderdag tot maandag. Vandaag is het dinsdag....helaas geen wolven voor de camera vandaag.

 

We draaien terug naar de 1A en zien dan ons eerste wild van rechts de weg oversteken. Gelukkig is er verder geen verkeer en haalt de coyote (!) zonder kleerscheuren de overkant. Dat is het eerste echte wild van deze reis. Even later zien we in de berm een zogenoemde mountain goat of berggeit. Wat verder op staat de rest van zijn familie, een hele kudde achter de vangrail van de zon te genieten. Rond het middaguur rijden we een parkeerterrein op in Canmore en parkeert Erik de camper achterwaarts keurig tussen de strepen. Ik mag voor alle zekerheid nog even aan de achterkant kijken maar eigenlijk hoeft dat niet want we hebben een achteruitrij camera aan boord. Dat we zo makkelijk in een vak passen is eigenlijk wel erg prettig, de camper mag dan van binnen niet al te ruim zijn, dat heeft aan de buitenkant zeker voordelen. Hier hadden we eigenlijk willen overnachten (niet op het parkeerterrein maar op een camping hier vlakbij) maar omdat we geen uren hebben rondgelopen bij de wolven zijn we nu eerder in Canmore. We gaan hier wat eten en een kop cappuccino zoeken en dan rijden we daarna door naar Banff. Canmore is vooral een wintersport resort met een lange winkelstraat vol sportwinkels en restaurantjes. Bij Grizzly Paw gaan we naar binnen en weer naar buiten voor een tafeltje op het terras. Het is heerlijk in het zonnetje. Steven from England komt de bestelling opnemen en hij heeft er zin in. Helaas hebben ze geen cappuccino maar de menukaart is zeer aantrekkelijk en dus blijven we zitten en bestellen we een portie fish and chips voor Erik en een zalmburger voor mij. Voor wie in de buurt is: ga er eten want het is geweldig lekker. Een aanrader is de frites van zoete aardappelen, dat ga ik thuis ook eens proberen. We hebben aardig wat beweging nodig nadat we de borden bijna leeg teruggeven. De porties waren enorm en we lopen de lange winkelstraat nog maar een keer aan twee kanten. Op weg naar het parkeerterrein stoppen we bij Breamers voor een cappuccino en daar bestelt Erik een 'large'. Die is echter niet large maar meer xxxxxl. Het duurt even voor we die leeg hebben. Terug bij de camper vraagt Erik of ik even aan de achterkant wil komen kijken. Ik had eerder aangegeven hoe ver Erik achteruit kon en nu blijkt dat maar net goed te zijn gegaan. Aan de onderkant achter de wielen zitten enorme 'bakken' (zie foto) en die hangen nauwelijks boven de grond. Geluk gehad.

 

Van Canmore rijden we naar Banff waar Tunnel Mountain II (camping) open is en waar ze stroomaansluitingen hebben bij de plaatsen. We rijden de 30 km. over highway 1 en voor ons rijdt een touringcar die ineens de berm in gaat met de alarmlichten uit. Erik mindert vaart en dan zien we de reden voor het de berm in gaan. Rechts naast de weg op het talud loopt een beer!!! Er zit een flink hek langs de weg en de beer zit aan de verkeerde kant van het hek, hij zit aan de wegkant en staat naar het hek te kijken. Het ziet er zielig uit, zeker als hij/zij zich uitstrekt lijkt dat wat wanhopig. Maar dan komt hij/zij in actie, zit in een mum van tijd boven op een paal van het hek, blijft daar even balanceren en daalt dan keurig netjes aan de andere kant via de paal en het gaas af naar beneden. Wow, nu hebben we het bewijs gezien. Hier wordt altijd gewaarschuwd, als je een beer in het bos tegenkomt, klim dan niet in een boom want de beer is sneller. Dat weten we nu zeker. En nog een moment van geluk!

 

Net voor Banff slaan we af naar de camping. We komen langs een parkeerplaats bij een uitzicht op hoodoos. Het is maar een korte wandeling en het levert een geweldig uitzicht op op de Bow River, Mount Rundle en in de verte Banff met het zeer dure Banff hotel. Voor ons schiet een Pika over het wandelpad (iets groter dan een muis maar familie van een konijn, beneden bij de rivier zien we een groepje herten en we zien ook de hoodoos (op de foto de zandpilaren). Bij de toegang van de camping vragen ze als ze de achternaam intypen of we al eerder zijn geweest. Als we dat bevestigen blijkt ons e-mailadres nog in hun administratie te staan. De plekken zijn prima, het uitzicht is goed en het weer is nog steeds geweldig. Af en toe een spat regen maar niet genoeg om een jas aan te trekken. Wat wil een mens nog meer??

woensdag 15 mei 2019, Banff, Canada
Na het schrijven van het verslag van gisteren kwam er nog een soort toetje. De VISA creditcard van Erik werkte gisteren niet meer en dat was knap vervelend. Gelukkig is het niet de enige kaart die we hebben maar prettig is zoiets niet. We probeerden te bedenken waar de fout kon liggen, de borg voor de camper staat op die pas maar er zou voldoende ruimte moeten zijn. Kreeg Erik gisteravond laat een mailtje van VISA: de kaart was geblokkeerd met daarbij een telefoonnummer in Nederland indien het blokkeren vragen of problemen zou oproepen. Dus gebeld met Nederland waar het op dat moment echt midden in de nacht was maar het telefoonnummer was 24/7 bereikbaar en dat bleek ook zo te zijn. De medewerker vertelde dat de creditcard was geblokkeerd als gevolg van een poging tot skimmen, tegelijkertijd was er in Canada geprobeerd te betalen (door ons) en ook in Miami, Florida (niet door ons). Doordat het om twee betalingen ging tegelijkertijd in verschillende landen gaat er blijkbaar iets in werking waardoor beide betalingen niet kunnen worden uitgevoerd. Gelukkig maar dat zo'n beveiliging erop zit. De medewerker vertelde dat het meestal gebeurt als er met de magneetstrip wordt betaald, die handeling schijnt makkelijk te misbruiken te zijn. Betalen door de kaart in een betaalapparaat te steken is volgens hem veel minder fraude gevoelig. Maar gelukkig hier geen financiële strop, behalve dan de kosten van het telefoongesprek. Na terugkomst in Nederland krijgt Erik een nieuwe kaart en de kaart is nu tijdelijk vrij gegeven tot we hier in het vliegtuig stappen voor de terugreis.

 

En dan nu vandaag. Op het programma staat de eerste echte wandeling, een tocht van bijna 5 kilometer naar de top van Tunnel Mountain. Die bult heet zo omdat er ooit plannen waren om er een tunnel voor de spoorweg in aan te leggen maar toen ze e.e.a. goed hadden doorgerekend hebben ze er van af gezien. Mooi voorbeeld van beter ten halve gekeerd dan ten hele ....... We hebben niet veel last meer van de jetlag en dat zorgt ervoor dat we wat helderder kunnen denken. Zo ook vanochtend net voor vertrek. Ineens kwam een opmerking van de chauffeur van de shuttlebus van het hotel in Calgary naar de verhuurder Canadream terug. Hij vertelde dat komend weekend voor de Canadezen een lang weekend is, ze vieren de verjaardag van Queen Victoria en dat levert een extra vrije dag op. Voor bijna alle Canadezen, aldus de chauffeur, betekent dit de kampeerspullen uit de opslag halen en een weekend naar buiten. Hij vertelde ook dat daardoor veel campings vol zullen zitten. Dat hadden we wel gehoord maar doorgedrongen was het niet, tot vanmorgen dus. Wij zitten volgens schema het komende weekend bij Jasper. Twintig jaar geleden kampeerden we daar in onze eigen tentjes met Marlous en Tim op Whistler Campground, niet ver van de stad. We proberen daar te reserveren en stuitten direct op de eerste tegenvaller. De camping is het hele jaar gesloten in verband met renovatie werkzaamheden. Dan maar op zoek naar een andere camping en dan begint het heel lastig te worden. Camping twee, Wapiti, zit helemaal vol, camping drie (verder van de stad) heeft welgeteld nog één plek maar slechts voor de eerste nacht en niet voor de andere twee nachten. We reserveren de plek voor vrijdag - zaterdag wat nog niet zo makkelijk gaat want we moeten eerst een account aanmaken met heel veel verplichte velden en ondertussen zou de plek ook zomaar aan een ander weggegeven kunnen worden. Uiteindelijk lukt het, gelukkig hebben we nog een tweede creditcard van een ander merk mee en hebben we een staanplaats voor vrijdag. Voor de overige twee nachten vinden we niets, de dichtsbijzijnde mogelijkheid ligt op 80km ten noorden van Jasper. Dat is echt te ver uit de buurt, ligt ook helemaal niet op de route. We sluiten de laptop af, hebben de hele dag om na te denken over een andere optie. Nu gaan we eerst op pad voor onze wandeling.

 

De parkeerplaats bij de start van de wandeling is helaas helemaal vol. Er is nog een tweede parkeergelegenheid maar die ligt een heel stuk lager en dat betekent dat we extra moeten klimmen (te voet). De totale wandeling is bijna 5 kilometer en daarbij overbruggen we iets meer dan 250 hoogtemeters. De zon schijnt en er is weinig wind, we starten op 1400 meter hoogte en het klimmen valt niet mee. Gelukkig zijn er veel momenten voor een foto, het uitzicht op Banff heel ver beneden ons is schitterend. We halen de top, vinden er een cache, genieten van een warme kop thee en van het uitzicht en dan dalen we weer af. Na iets minder dan twee uur staan we weer naast de camper. In de koelkast staat nog een stuk kip en de kikkererwten salade en dat is een prima lunch. Daarna rijden we richting Banff Fairmont Hotel en slaan net ervoor af richting Bow Falls waar we een goede plek vinden voor de camper. Erik parkeert weer achteruit tussen de strepen en voor alle zekerheid check ik de ruimte aan de achterkant/onderkant. De watervallen zijn mooi maar niet heel spectaculair en vrij snel zijn we weer op weg richting Banff city. Het is goed te merken dat het hoogseizoen nog niet is aangebroken, we vinden zonder problemen een parkeerplek voor de camper. Banff heeft één lange winkelstraat waarvan zo'n 70% souvenirwinkels zijn, 20% sportwinkels en de rest eetgelegenheden. Een gewone supermarkt is niet makkelijk te vinden maar we lopen er eigenlijk bij toeval 'tegenaan'. Voor we de supermarkt ingaan drinken we eerst nog een cappuccino bij Good Earth waar we heerlijk buiten op het terras kunnen zitten. Het is nog steeds onvoorstelbaar warm als je in de zon staat maar er begin wind op te komen en die is knap koud. Vandaag is het volgens de voorspellingen de laatste warme dag, morgen de hele dag regen en vrijdag wordt er sneeuw voorspeld.

 

Tegen vijf uur zijn we zeer voldaan terug op de camping en is snel de stroom weer aangesloten en installeren we ons buiten in onze stoelen. We lezen campingboekjes, checken internet maar schieten niet veel op. Uiteindelijk vinden we nog één plek op camping Pocahontas, iets ten noorden van Jasper waar echt nog maar één plek is voor zaterdag en zondag. Het is een plek zonder stroom maar dat is geen probleem. Met stroom is natuurlijk handig omdat we dan batterijen kunnen opladen maar daar vinden we wel wat op. We boeken snel de laatste plek, probleem opgelost.

 

Morgen vertrekken we uit Banff en rijden we richting Lake Louise. Daar in de buurt begint de Icefields Parkway, een schitterende weg langs gletsjers, meren en mogelijk 'wildlife'. Trusten voor nu.

donderdag 16 mei 2019, Banff, Canada
We van de camping in Banff naar Lake Louise waar we, samen met heel veel andere toeristen het Lake Louise bewonderen. Het water is nog grotendeels bevroren en van een laag sneeuw voorzien en daardoor missen we de mooie kleur van het water bij een zomerse dag. Dat het nog lang geen zomer is bewijzen de enorme sneeuwbulten op de parkeerplaats en bij het water. Het is nu al druk terwijl het nog geen hoogseizoen is. Een wandeling maken is vandaag uitgesloten, de wandelpaden zijn afgesloten in verband met lawinegevaar en in verband met de uit hun winterslaap ontwaakte beren. Het is een grauwe dag en het regent, we besluiten niet in Lake Louise te blijven overnachten maar op weg naar Jasper een camping te zoeken. Tussen Lake Louise (het meer) en Lake Louise Village ligt de weg naar Moraine Lake, ook deze weg is afgesloten in verband met lawine gevaar. Als volgende op ons lijstje 'tussenpunten' staat Bow Summit en Peyto Lake (in de vorm van een hondenkop), deze liggen iets ten noorden van Lake Louise op de weg naar Jasper. Helaas staat ook hier op de parkeerplaats een bord met een afsluiting. We draaien de weg weer op richting Jasper.

 

Vanmorgen was de temperatuur zoals voorspeld nog maar net boven nul en tijdens het rijden ontdekten we dat de verwarming in het autodeel van de camper het niet doet. Dat is niet prettig, tot nu toe hebben we daar geen last van gehad omdat we rond de twintig graden zaten maar nu is het een stuk frisser (6 graden). We stoppen op een parkeerplaats en bellen met het alarmnummer van CanaDream waar Mike ons te woord staat. Eerst moet de motorkap open en moet Erik controleren of een vloeistof niveau op peil is, dat is het geval. De oplossing van Mike is: in het camperdeel de kachel aan doen en dan gaan rijden. Die kachel werkt op gas en dat is best een goede optie om het warmer te krijgen maar het maakt ook best veel lawaai. Het is bedoeld als tussenoplossing. Als Erik zegt dat we morgen in Jasper zullen aankomen gaat hij regelen dat we daar naar een garage kunnen. Mogelijk moet de thermostaat worden vervangen.....

 

Met een extra wollen trui onder de fleece rijden we verder. Ons doel voor vanavond is een hele koude: overnachten bij de Columbia Glacier waar we naar de voet van de gletsjer kunnen lopen. We zijn er tegen 16.00u. en rijden eerst naar het parkeerterrein vlakbij de gletsjer. Vanaf daar is het een wandeling van ongeveer een kilometer tot dichterbij wat ze hier de teen van de gletsjer noemen. Langs het wandelpad staan bordjes waarop wordt aangegeven tot waar wanneer de 'teen van de gletsjer' kwam. Het is triest om te zien, we waren hier in 1999 voor het eerst en dat is vreselijk ver van waar nu de gletsjer begint (of eindigt). Om stil van te worden wat er in zo'n korte tijd is verdwenen. Het is er rustig en we nemen de tijd om het imposante van de bergen en de gletsjers op ons in te laten werken. Daarna lopen we terug naar de camper, rijden terug naar de Highway 93, steken over en parkeren op het parkeerterrein voor campers waar je voor een laag tarief ook mag overnachten. We parkeren langs de rand, achteruit in het vak en hebben een grandioos uitzicht met dank aan alle ramen aan de achterkant en zijkanten. Wat een wereldplek!

 

Koud is het wel maar gelukkig hebben we de extra deken van de verhuurder mee gekregen en waaien doet het ook. Het blijft droog en het is mooi te zien hoe de bewolking rond de toppen van de bergen 'beweegt'. Een betere kampeerplek met zo'n uitzicht hebben we nog niet gehad.

vrijdag 17 mei 2019, Canada
Helaas geen schitterende zonsopgang boven de gletsjers maar ook al hangt de bewolking laag, het is niet minder indrukwekkend. We laten de camping achter ons en rijden verder over Highway 93 richting Jasper. Onze eerste stop is bij de Sunwapta Falls, wat een geweld van dat water dat de diepte in stort. We hebben nog een optie om er een wandeling van een uur aan vast te knopen maar na de eerste 200 meter draaien we toch maar weer om. Ten eerste is het volledig verlaten op het wandelpad en we zitten in 'bear county' en verder moeten we vandaag naar de garage voor het laten herstellen van de verwarming in de auto. Volgens CanaDream zou het zomaar een paar uur kunnen duren en we willen niet net voor sluitingstijd aan komen. Dus verder met de tocht naar Jasper. Bij de Athabasca Falls kunnen we van nr. 93 afslaan naar de meer toeristische 93A, hieraan ligt ook de camping die we hebben kunnen reserveren. Daarom laten we de watervallen voor nu even links liggen en rijden we eerst naar de camping waar we ons om half een aanmelden. Na een aantal waarschuwingen mogen we doorrijden naar onze plek, D27. Er zijn op de camping de laatste weken regelmatig beren geweest, dus of we alles met een geurtje vooral in de camper willen houden (ramen en deuren dicht), Ook staan de vrouwtjes 'Elk" (groot hert) op punt van bevallen en daardoor nogal agressief, dus afstand houden. Klinkt goed, we hebben nog niet veel wild gezien, dit geeft kansen om ze voor de lens te krijgen.

 

Op de plek eten we wat, laden we alvast de belangrijkste batterijen op en belt Erik nog een keer met CanaDream. Gisteren hebben ze beloofd een adres te sturen en dat hebben we niet ontvangen. Telefonisch krijgen we het adres door en daarna stellen we onze navigatie in. De straat vinden we zonder problemen maar we zien nergens een grote garage. Als we de hele straat door zijn en ook geen wijs worden uit de huisnummers draaien we en rijden we nog een keer de straat door. Dan ziet Erik een auto met reclame van het bedrijf dat we zoeken. Goed dat die auto er staat want we dachten dat dit een sloperij was..... Erik parkeert en gaat het terrein op. Er komt iemand aanlopen die niet vooraf door CanaDream is geinformeerd. Erik legt uit wat er aan de hand is en we moeten maar even een stukje het terrein op. Dan gaat de motorkap omhoog, doet de monteur iets en ineens komt er warme lucht uit het ventilatierooster. Verbazing alom. De monteur vraagt waar we vandaan komen en als hij hoort Nederland wil hij weten waar in Nederland. Uit Apeldoorn zegt Erik en dan zegt hij, "oh dat weet ik wel, ik ben wel in Ermelo geweest". "Trouwens", voegt hij er aan toe "ik ben geboren in Heemstede". Maar hij blijft verder Engels praten. De motorkap gaat dicht, Erik praat nog even met hem (over de rekening) en dan voel ik het weer koud worden. Nog een keer de kap omhoog en het wordt weer warm. De monteur kan het niet verklaren en hij kan dus niets repareren. Hij legt Erik uit in welk slangetje hij moet knijpen als het weer koud blijft ( -:) ). En dan mogen we het terrein weer af, het was trouwens gratis. We zijn de bocht nog niet om of er komt weer alleen koude lucht uit. Dat laten we maar even zo.

 

We gaan in Jasper op zoek naar een flinke supermarkt maar die hebben ze niet. Dan maar eerst een cappuccino bij Tim Hortons en daarna op zoek naar een kleine supermarkt. Die is er wel, hier waren we zeker weten ook al eerder. We kopen brood en yoghurt, eten voor de komende twee dagen en een berenbel voor aan de rugzak. Met zo'n bel laat je de beer horen dat je er bent en het is de bedoeling dat een beer dan denkt 'wegwezen'. We gaan eten bij de Whistle Inn en daarna hebben we nog tijd om naar de Athabasca Falls te rijden die we eerder vandaag links hebben laten liggen. Dat halen we nu in, we bekijken alle viewpoints die ze hebben aangelegd. Niet zo'n prettig gezicht zijn een paar herdenkingsplekken waar mensen van de rotsen zijn gegleden het ijskoude water in en daarna de watervallen door. We blijven keurig achter de hekken, dat hadden we zonder die memorials natuurlijk ook wel gedaan. Indrukwekkend is waarschijnlijk HET woord van deze vakantie want ook nu weer zijn we onder de indruk van de kracht van het water. Om 18.30u. zijn we terug op D27 van camping Wabasso. Koud is het niet maar er zijn veel muggen en daarom zitten we in de camper met de deur dicht. Weer een bijzondere dag.

zaterdag 18 mei 2019, Municipality of Jasper, Canada
Als we wakker worden heeft Erik migraine, dat is niet prettig. Met wat paracetamol probeert hij nog wat te slapen maar voor die tabletten hun werk kunnen doen liggen ze alweer in het toilet. Rond tien uur gaat het even iets beter, voldoende om de stroom eraf te halen en op weg te gaan naar de volgende gereserveerde camping Pocahontas bij Miette Hot Springs. Dat ligt ten noordoosten van Jasper. Na 6 kilometer maken we in Jasper een stop op het parkeerterrein vlakbij het spoor. Ik heb gisteren breinaalden gekocht (had ik niet meegenomen!), een kleurboek en kleurpotloden, dat komt nu goed van pas. En ik heb ook nog een boek op mijn Ipad, voldoende om de tijd door te komen. Om half drie is Erik voldoende opgeknapt om het weer te proberen. We rijden de 50km. naar de volgende camping, onderweg zien we veel herten, een groepje zogenoemde Bighorn Sheep en wat berggeiten. We hebben twee nachten op camping Pocahontas gereserveerd op de laatst beschikbare plek. Op deze camping is geen stroom, het is echt back to basic. Onze plek ligt mooi tussen de bomen, de camping is vol maar je ziet elkaar nauwelijks. Stroom hoeven we dus niet aan te sluiten, we doen de gordijnen dicht en Erik gaat weer even liggen. Tegen 20.00u. klinkt het opgewekt: “ik heb wel zin om wat te eten”, dat is een geweldig teken dat het beter gaat.

 

Het is de hele dag regenachtig en grauw en hier tussen de bomen is en blijft het donker op een paar kampvuurtjes bij ‘buren’ na. Veel mensen staan hier in tentjes, zij moeten al hun etenswaren of in de auto leggen of in de metalen kasten die bearproof zijn. Ook hier zouden we midden in berengebied zijn en dan ben ik blij dat we in een camper zitten. Meer valt er over vandaag eigenlijk niet te vertellen, in ons schema hebben we de komende dagen niets gepland staan dus dat komt goed uit. We zullen nog wel op zoek moeten naar een plek waar we verbinding met de buitenwereld kunnen maken want op de camping hebben we geen verbinding (geen telefoon en geen internet).

zondag 19 mei 2019, Canada
De hoofdpijn bij Erik is weg net zoals de regen. Het is koud maar droog en het belooft een mooie dag te worden. Niet dat we dat kunnen checken op de telefoon of via een app: we zitten hier zonder enig bereik. We rijden om half tien weg van de camping, verder de route naar Miette Hot Springs op. De weg is schitterend, echt de binnenlanden in tussen hoge bergen door langs de Fiddle River naar het eindpunt. Er zijn een aantal wandelroutes om uit te kiezen maar de meeste zijn van het kaliber ‘zwart’ en vereisen enig bergbeklimmen. Niks voor ons, we kiezen de groene route naar de Spring Source, de bron van het hete water dat hier de grond uit komt. Als we nog maar net op de route lopen ruiken we al de rotte eieren, het is niet alleen heet water dat hier omhoog komt, er zit ook nog het nodige aan zwavel bij. Heerlijke lucht! We komen langs het zwembad, of beter de resten van het gebouw met zwembad dat hier in 1938 is gebouwd en in 1988 is gesloten. Niet omdat het hete water op was maar het gebouw was met slecht beton gebouwd en niet bestand tegen de krachten van de natuur. Er staat een nieuw zwembad op een beter bereikbare plek. We lopen nog een eindje door maar er ligt nog veel sneeuw en ijs op het pad en dat maakt het lopen niet makkelijk. Bult op als het glad is wil nog wel maar bult af ben je snel de controle kwijt.

 

Als we terug zijn bij de parkeerplaats lopen we even door naar het zwembad. Er staat een enorme rij voor de ingang en binnen is het ook erg druk. Het water is hier 40graden en bij de twee bassins hangt iedereen (zoveel mogelijk) aan de rand. Er zit zelfs iemand in het water een boek te lezen. Wij gaan bij het café een kop cappuccino kopen en besluiten niet vandaag achteraan in de rij te gaan staan maar morgen terug te komen als het weer tenminste redelijk is. We hebben immers nog een tweede overnachting vandaag bij Pocahontas. Die naam komt niet van de Disney film maar van de mijn die hier vroeger vlakbij de camping was. Ze hebben daar een wandeling uitgezet met wat informatiebordjes langs het pad. Wij rijden naar die parkeerplaats en bekijken welke andere wandelingen er te maken zijn. Het is ondertussen schitterend weer geworden en het is ons te vroeg om al terug te gaan naar de camping waar het mogelijk onder de hoge bomen nog donker is. Bij de parkeerplaats kiezen we voor de ‘upper loop’, een rondje bovenlangs. Daar zou, helemaal boven, ook een cache liggen dus dat is een mooie reden om voor deze wandelroute te kiezen. Hij is wel langer dan de informatieve over de mijn maar dat maakt ons even niet uit. Het is genieten van het goede weer en de schitterende omgeving. Na een paar honderd meter licht klimmen staan we voor een heel steile klim over een zandpad. Het lijkt bijna loodrecht omhoog te gaan. Het is zeker de moeite waard want boven is het uitzicht geweldig. Helaas vinden we de cache niet maar genieten is het wel. Wat een panorama. Terug nemen we een andere route, het is tenslotte een ‘loop’, een rondje en onze afdaling gaat geleidelijker dan bult op. Wel zo prettig. We hebben de berenbel aan de rugzak gehangen want we zien hier geen andere wandelaars. Wel heel veel hele kleine blauwe vlindertjes. We komen halverwege de informatieve route uit en pakken daar nog een stukje info over mee. Veel soeps is het niet, het is voornamelijk beton (‘power house’) en een mijnschacht waar je niet verder dan één meter in kunt omdat de boel op instorten staat. Geen probleem, we hebben lekker gelopen en genoeg moois gezien.

 

In de camper op de parkeerplaats hebben we ontvangst en omdat we dat op de camping niet hebben controleren we even de mail/het nieuws (Duncan is 1e)/whatsapp en plaatsen we het korte verslag van gisteren. Vandaag hebben we meer tekst.

 

Daarna nog een korte stop bij de Punch Bowl Falls, een groot parkeerterrein voor een kleine waterval. Deze zit nog grotendeels onder de sneeuw en zal daardoor minder imposant zijn als in de zomer. Dan rijden we de camping weer op waar we bij het toegangshuisje een zogenoemde Fire Permit kopen. Daarmee mogen we vandaag een kampvuur aansteken! Op de camping is een plek waar je zelf je hout kunt halen, we zoeken niet al te grote stukken uit en ook wat als aanmaakhoutjes gebruikt kan worden want er zit in de standaard uitrusting van deze camper geen bijl en dus kan er niet gekloofd worden. Op de staanplaats is een metalen ring ingegraven en daar mogen we ons kampvuur in maken (Erik dus). Om 23.00u. vanavond moet het vuur uit zijn. Rangers rijden regelmatig rondjes om te kijken of iedereen zich houdt aan de regels, dat gaat vooral over het niet buiten hebben liggen van etenswaren of dingen met geur maar ook over geluidsoverlast en een kampvuur hebben zonder dat je daarvoor een vergunning hebt gekocht.

 

De zon schijnt op onze plek als we om half vier terug zijn op E8. Dat is geen probleem voor het kampvuur want misschien duurt het lang voor het brandt. Dat blijkt niet het geval en zo zitten we van iets na half vier tot net voor elf uur buiten bij een lekker kampvuur. We hebben er een timelapse van gemaakt, die plaatsen we op Facebook. Helaas kunnen we op Pindat geen video toevoegen. Wij vonden het erg grappig……

 

Nu zijn bijna alle batterijen leeg na twee dagen zonder stroom. Morgen maar weer een plek met stroom opzoeken en de boel weer opladen. We hadden deze camping en omgeving absoluut niet willen missen. Wat een geluk dat alle campings bij Jasper vol zaten en we hier naar toe moesten uitwijken. Daar zijn we heel blij mee!!

maandag 20 mei 2019, Canada
Vandaag blijken we dierendag in mei te vieren. Het begint met een ‘roadrunner’ voor de camper langs op camping Pocahontas. We weten niet wat daarvan de Nederlandse naam is maar het is vast familie van een fazant. Na het uitchecken rijden we eerst even naar een parkeerplaats een paar kilometer richting hoofdweg, waar we sinds gisteren weten dat we daar ontvangst hebben. Het verhaal van gisteren wordt geplaatst en met enige moeite door de trage verbinding worden uiteindelijk ook wat foto’s toegevoegd. Dan gaan we richting Miette Hot Springs, 14 km. verder de weg op, langs Pocahontas waar we net na half elf op het parkeerterrein aankomen. Onze badtassen hebben we vooraf al gepakt en we lopen richting ingang. Ze zijn nog geen kwartier open maar toch staat er al een lange rij die slechts langzaam opschuift. Het animo voor het buitenbad met water van 40 gr. is groot. Als snel lopen we het water in, vrij langzaam niet omdat we moeten wennen aan de kou maar omdat het zo heet is. Er is nog een plekje langs de rand voor ons vrij en we zitten heerlijk in de zon in het warme water. Dat doet iedereen, langs de rand hangen, af en toe even op de rand gaan zitten en dan weer terug het water in en verder aan de rand hangen. Zwemmen lukt niet omdat het druk is en dat is ook niet aan te raden als het water zo warm is. Langs de kant staat op een bord dat je iedere 10 minuten er even uit moet en water moet drinken. Dat is vast gezond maar als je eruit bent voel je de ijzige wind dus we kiezen voor later water drinken als we terug zijn in de camper. We houden het een goed uur uit voor we ons weer aankleden en terug lopen naar de camper. Wat een heerlijk begin van de dag.

 

Als we terug rijden zie ik op een helling wat bewegende zwarte stippen, we rijden een parkeerplek op en met de zoomlens kijken we naar wat het is: een moederbeer met drie kleintjes. Lekker ongestoord genieten ze van het weer en het eten op de helling, er zit fris groen blad aan de struiken. Als we genoeg van ze hebben genoten, rijden we verder richting highway 16 waar we richting Jasper moeten. Vandaag willen we naar Medicine Lake en Maligne Lake en die twee meren liggen in een dal ten oosten van Jasper. In het hoge gras naast de weg zien we wat bewegen en we denken aan een hert maar dat blijkt niet zo te zijn. De coyote valt nauwelijks op met een vacht in de zelfde kleur als het lange gele gras. Even verderop staan een aantal auto’s in de berm met de alarmlichten aan. Dat is hier een teken voor (meestal) wild in het vizier. Dit keer is het een kudde berggeiten. Gaat lekker met het lijstje wild!

 

Als we bijna bij Jasper zijn slaan we af naar de Maligne Lake Road, het is 44 km. tot het eindpunt bij het meer. Er zitten drie grote fotostops op deze route: Maligne Canyon aan het begin waar je een wandeling langs de canyon kunt maken. Medicine Lake is het tweede, een meer dat gevoed wordt door Maligne Lake en Maligne River plus een aantal andere rivieren. Het bijzondere aan dit meer is dat het geen ‘uitloop’ heeft, het water stroomt erin en verdwijnt ook maar dat is niet boven de grond zichtbaar. Voor de First Nation die hier leefden bezat het meer spirituele krachten en zij gaven het meer de naam Medicine Lake. Voor we bij Medicine Lake zijn stuitten we weer op auto’s in de bermen. Iedereen staat met fototoestel gericht op de voor ons linkerkant van de weg, op het talud zit een flinke beer te eten. Met mijn telelens ga ik er bij staan en net als de anderen wacht ik op het moment dat de kop van de beer in beeld kan komen. We zien een tijdje alleen zijn of haar achterkant. Op het moment dat de kop omhoog gaat en zoekend onze kant op kijkt hoor je alle fototoestellen klikken. Dat is beer nummer 5 voor vandaag. Als we aankomen bij Medicine Lake zijn de gevolgen van de bosbranden in de zomer van 2017 erg goed zichtbaar. Het is triest maar op een vreemde manier ook mooi, kale zwarte stammen, grijze bergwanden en een blauwe lucht. Bij Medicine Lake is het waterpeil laag maar het blijft een plaatje. Toeristen staan te wijzen naar een groepje bomen in plaats van naar het meer. Als we dichterbij komen zien we een nest van bald eagles hoog in boom en een adelaar zit op het nest. Helaas ook nu weer met de achterkant voor de camera. Ondertussen hebben we vandaag dus al een coyote, een aantal beren, schapen, berggeiten, een roadrunner en een adelaar gezien. En het is nog niet klaar!
We rijden door tot waar de weg ophoudt, dat is bij Maligne Lake. In de zomer nog drukker dan nu, dan kun je met boten een rondvaart maken om een heel klein eiland midden in het meer: spirit island. Vandaag varen de boten nog niet, dat zou ook lastig worden want het meer is nog grotendeels bevroren. Op een brug zien we onder ons zalmen en forellen tegen de stroom op zwemmen. Nog meer wild voor het lijstje. We rijden terug, berekenen dat als we weer een uur doen over de 44 km. we rond 17.00u op een camping bij Jasper kunnen zijn. We hebben voor vandaag niets gereserveerd maar hebben wel een plek met stroom nodig want de meeste batterijen van de fototoestellen zijn inmiddels leeg. We doen er zeker weer een uur over want op de terugweg zien we in Medicine Lake iets in het lage water. Het blijkt een eland te zijn, die hadden we hier absoluut niet verwacht.

 

Verder geen wild tot we bij Maligne Canyon, bijna aan het begin van de weg zijn. We stoppen hier nog even om een korte wandeling te maken over de eerste twee bruggen. In totaal zijn er zes maar dan heb je het over een lange wandeling en daar hebben we nu geen zin in. We voegen nog een paar eekhoorntjes toe aan de lijst wild van vandaag.

 

Dan verder richting Jasper waar we de Icefields Parkway een paar kilometer op moeten om bij camping Wapiti uit te komen. Deze camping ligt nu het dichtst bij Jasper en dat vinden we handig omdat we nadat we daar een plek hebben nog even de stad in willen. We moeten lang wachten in de rij en als we aan de beurt zijn blijken er geen plekken met stroom meer te zijn. Een plek zonder stroom kunnen we wel krijgen maar dat is na twee dagen zonder stroom en met lege batterijen niet handig. We draaien om, rijden naar de toeristische highway 93A waar we vrijdag op camping Wabasso stonden. Op internet check ik of ze plekken met stroom hebben en die lijken er in overvloed te zijn. Deze camping is minder druk bezocht omdat het verder van Jasper ligt. Als we vlakbij de camping zijn gaat Erik boven op de rem. Het is gelukkig een heel rustige weg, niet al te breed maar er is geen verkeer. Links naast de weg loopt een moeder beer met twee jonkies!! Dat is nog geen vijf meter van ons af. We blijven in de camper, met Eriks raam naar beneden, de alarmlichten aan en de voet bij het gaspedaal. De beren laten zich niet storen, ze eten vrolijk verder. De kleintjes zou je zo willen knuffelen, het woord ‘schattig’ is hiervoor uitgevonden. Na een paar minuten rijden we verder, beduusd van deze ontmoeting zo dichtbij. Helaas hadden we de grote fototoestellen achterin op het bed liggen (geheugenkaart vol en batterij leeg) waardoor we geen superfoto’s hebben maar dat is ook niet waar het om gaat. Wat een ervaring en wat een lijst wilde dieren vandaag.

 

Op Wabasso krijgen we dit keer D25 (vrijdag stonden we op D27) en bij het uitstappen uit de camper zie ik, als een soort toetje van deze perfecte dag, een groep wilde orchideeën, Hele kleintjes maar heel erg mooi. Hier durf ik wel van dichtbij een foto van te maken.

dinsdag 21 mei 2019, Municipality of Jasper, Canada
Na het ontbijt pakken we eerst ons reisschema erbij om te bekijken hoeveel reisdagen er nog nodig zijn en daarmee hoeveel ruimte we hebben. Dat we niet gaan uitkomen met de 1600km. die we in ons 'pakket' hebben is al wel duidelijk, we zitten nu op bijna 1000 km. en er komen er zeker nog 900 bij. Dat betekent dat we bij het inleveren wat zullen moeten bij betalen, er staat een vast bedrag per extra km. voor. Voor we de 93A weer opdraaien gaan we eerst nog even vers water vullen, die tank is leeg. We raken aan de praat met een ander Nederlands stel dat net als wij nu een week onderweg is. Ze vertellen dat ze vaak naar Oostenrijk of Zwitserland gaan maar dat de bergen hier van een ander kaliber zijn. Als wij vragen naar het wild dat klinkt het wat beteuterd: ze hebben alleen nog maar een eekhoorn gezien. Hoe bijzonder is dat, we hebben vrijwel de zelfde route gereden in dezelfde periode en onze lijst is al zo lang. Ze gaan net als wij vandaag eerst naar Jasper en dan naar het westen en vervolgens naar het zuiden tot aan Clearwater. Als we een beer zien, of we die dan even willen doorsturen.....tuurlijk.

 

We gaan eerst nog wat boodschappen doen in Jasper, een kop cappuccino drinken en dan beginnen we aan de reis richting Mount Robson. Als we nauwelijks Jasper uit zijn, zien we al de eerste beer links van de weg eten op een mooi groen weiland. Bij de parkeerplaats bij het Visitor's Centre voor Mount Robson gaan we lunchen, een lekker vers stokbrood vanochtend gekocht in Jasper. In de zon, naast de camper, zicht op Mt. Robson, meer hebben wij niet te wensen. Daarna gaat de reis verder richting Tête Jaune Cache waar we afslaan van highway 16 naar highway 5 South. Zo'n 5 km. na onze lunchplek rijden we langs een beer in de rechterberm die rechtop staat/zit en waar we even oogcontact mee hebben. Tenminste zo voelt het, we zijn zeer verbaasd, hadden hier al niet meer op gerekend. We draaien een eindje verder om, pakken het fototoestel toch maar weer erbij en draaien dan nog een keer waarbij we hopen dat de beer even heeft gewacht tot wij terug zijn. Hij (of zij) zit niet meer in de berm maar als we stoppen kijkt hij wel even boven de struiken uit. Helaas teveel takken voor zijn hoofd om een foto te kunnen maken. Dit was vast de laatste beer deze reis.

 

Highway 5 loopt eigenlijk aan de achterkant van de Rocky Mountains naar het zuiden. De natuur is hier duidelijk verder, het is veel groener, de naaldbomen lijken geen last te hebben van de dodelijke kever, de berken zijn uitgelopen en we zien zelfs appelbloesem en bloeiende seringen. Vandaag bij vertrek van de camping was het 6 graden, bij vertrek uit Jasper, 2 uur later was het al 20, om 15.00u. is het zelfs boven de 20 graden. Bovendien is de wind hier warmer, komt nu niet over de gletsjers aanwaaien. We hebben trouwens de klok nog een uur terug moeten zetten, niet in het echt want dat gaat bij alle klokken automatisch maar we zitten nu in British Columbia en dat heeft een andere tijdzone. Deze achterkant van de Rockies is veel meer bewoond, we zien veel weilanden met vee en het verkeer op de weg is ook drukker. Het schiet lekker op en we besluiten vandaag door te rijden tot Clearwater dat vlakbij de toegangsweg tot Wells Gray National Park ligt. Als we er helemaal niet meer op rekenen zien we nog twee keer een beer op een weiland naast de weg. Er wordt gewaarschuwd voor elanden en herten en die zien we dan weer niet.

 

Bij Clearwater rijden we eerst naar een benzinepomp waar we gas kunnen tanken (propane voor de kachel en koelkast). Dat kan lang niet bij iedere benzinepomp maar hier gelukkig wel bij de Shell. Dat mag je niet zelf tanken, dat moeten we laten doen. Het verbaast ons als we voor een volle tank nog geen $7 hoeven te betalen. Al is een volle tank eigenlijk max. 80% gevuld. Op een controlepanel in de camper kunnen we goed in de gaten houden hoe het zit met het vol raken van de afvalwater tanks en het leeg raken van het vers water en het gas. Dat voorkomt verrassingen, zeker een te volle 'black water tank' (van de wc) is niet grappig. Na het gas tanken rijden we naar de KOA camping. Erik meldt ons aan en we boeken voor twee nachten, kunnen we morgen naar Wells Gray NP en daarna nog een nacht hier blijven. We krijgen een plek in de uiterste hoek van de camping waar verder helemaal niemand staat. En zo goedkoop is de camping niet.... Als we na een rondje langs de winkels en wat hebben gegeten bij Tim Hortons terug komen bij de camper is het al een stuk drukker. Het lijkt wel een CanaDream enclave!!

 

In de camper bekijken we de informatie over het park en maken we een plannetje voor morgen. Er zijn enorm veel watervallen en heel veel wandelroutes, als het weer een beetje meezit wordt ook dat vast weer een geslaagde dag. Vandaag was het in ieder geval zeker een geweldige dag.

woensdag 22 mei 2019, Clearwater, Canada
Vanaf de KOA camping bij Clearwater rijden we het Wells Gray PP in. Omdat het een provincial park is en geen national park staan er af en toe huizen, is er een golfterrein aangelegd en zijn er een paar campings. Verder heel veel bordjes langs de weg waar wandelroutes, uitzichtspunten en dergelijke op worden aangegeven. We rijden eerst naar Dawson Falls, nadat we de camper op het parkeerterrein hebben gezet lopen we de wandelroute naar het uitzichtspunt waar het water ons bijna over de voeten stroomt. Tenminste zo voelt het, zo dicht bij het water staan we. Heel indrukwekkend. Daarna vinden we nog even een cache en dan stappen we weer in de camper. Vlakbij ligt Helmcken Falls, op iedere foto van dit park zie je deze waterval. Het water komt van enorme hoogte naar beneden vallen, aan weerzijden spat het dan weer op en valt opnieuw. De kloof hier is heel bijzonder. Het is een combinatie van vulkanische activiteit en werking van de ijstijd. We lopen een eind langs het hek op zoek naar de mooiste plek voor een foto. Met een toestel met grijsfilter op het statief lukt het om ook nu bij bijna tropische temperaturen foto's te maken van een zogenoemde bevroren waterval. Een mooi moment om het toestel en het filter een beetje uit te proberen. Je kunt, als het hek ophoudt, nog op eigen risico verder lopen langs de 'rim', dat doen we een stukje en daarna draaien we om terug naar een uitzichtsplatform. De waterval is 141 meter hoog.

 

Op weg terug naar de camper zoeken we nog een cache maar die is of verdwenen of te goed verstopt. Deze vinden we niet. In de camper is het ondertussen bloedheet, de temperatuur is opgelopen tot boven de 25 graden. Een goede plek voor de lunch met rozemarijn brood met kaas (Erik) of tapenade (ik). De warmte en het water zorgen voor erg veel muggen, eigenlijk zijn er twee soorten, een mug van Nederlandse maat en een soort xxl. Steken doen ze allebei. Na de lunch rijden we verder en omdat maar weinig toeristen het deel van het park na Helmcken Falls bekijken hebben ze de zandweg niet geasfalteerd. Gelukkig is het droog (wel stoffig) en valt het mee met de kuilen. In de kastjes met pannen, borden en dergelijke proppen we een paar handdoeken tegen het schudden en tegen het gerammel. Dat helpt veel. We hebben van het lijstje opties voor wandelingen een rondje bij de Ray Farm uitgezocht. Hier woonde tot 1947 een gezin met drie kinderen op een boerderij, pa Ray was 34 jaar ouder dan zijn vrouw en toen hij overleed in 1947 zijn vrouw Ray en de kinderen terug naar de meer bewoonde wereld gegaan. De wandeling is gevarieerd, ongeveer 4.5 km. lang en het enige constante zijn de muggen. Wat een ellende, zeker bij de minerale poelen die langs de route liggen worden we helemaal lek gestoken. Of eigenlijk vooral ik maar dat zieik pas als ik terug ben bij de camper. Bij de start van de wandeling staat aangegeven dat hier veel wild langs de route gezien kan worden, van vrij onschuldig eekhoorn en vogels tot coyote, eland en beer. Dat maakt dat we de vaart er goed inhouden, dat komt ook door de muggen maar vooral door de eventuele beren. De berenbel hangt vrolijk geluid te maken aan mijn rugzak maar verder zijn we zelf ook veel luidruchtiger als normaal gesproken bij een wandeling. Dan zeggen we altijd "sssttt, anders zien we niks" en nu is het hard praten, soort van zingen en veel handen klappen tijdens de hele wandeling. Alles om het wild op afstand te houden al had alles in beeld mogen komen behalve dan een beer. Het werkt, we zien geen enkel wild op een eend na en dan die vreselijke muggen. We doen er net iets langer dan een uur over en aan mijn hoofd is goed te zien dat het inspannend was....

 

Na deze wandeling rijden we nog een klein stukje verder naar Bailey's Falls, die hebben niks te maken met het alcoholische drankje. Geen idee waar de naam wel vandaan komt. Het is zo'n 500 meter lopen naar de waterval en wat is dat de moeite waard. Er zijn geen andere toeristen en op het aangelegde platform staan we echt met de neus bijna boven het water dat hier voorbij raast en 8 meter naar beneden valt. Dat hebben we niet zelf berekend maar dat staat op de borden. Het gaat oorverdovend hard en Erik vindt dit de mooiste en indrukwekkendste waterval van deze reis. En dat kan ik wel met hem eens zijn. Nadat we een tijd hebben staan genieten, lopen we terug naar de camper. Fotograferen nog een eekhoorn en stappen dan weer in voor de weg terug naar de camping. Het eerste deel over zand en in de buurt van Helmcken Falls weer over asfalt waarbij we steeds scherp blijven op wild maar niets zien. Tot we iets raars zwarts zien op de linker weghelft, "is het een plastic zak"? Als we dichter bij komen zien we dat het een marmot is (van die grote soort) en Erik doet de alarmlichten uit als we op de weg stoppen want het dier zit er op zijn dooie gemak. Dat duurt niet lang want er komt een tegenligger met hoge snelheid aan, die mindert heel even iets vaart en dan gaat het gas er weer op. De marmot schiet de weg over, voor ons langs gelukkig want wij staan stil en dus kan het dier veilig weer de berm in. De andere chauffeur wensen we even iets heel vervelends toe.

 

Op dezelfde plek als op de heenweg staan, op ongeveer dezelfde plek natuurlijk, nog steeds twee bisons. Die hebben we niet eerder deze reis voor de lens gehad. De eerlijkheid gebiedt ons wel hier te schrijven dat ze op een weiland bij een boerderij staan en niet zo heel erg wild zijn dus. Maar toch, niet te kieskeurig, we zien twee bisons. Daarna rijden we de camping voorbij naar de supermarkt waar we onze water jerrycans vullen, een gegrilde kip kopen, een insektenwerend spuitspul kopen en ook Afterbite in een tube. Als we terug zijn op de camping en ik de Afterbite opgesmeerd krijg, bedenken we dat we beter een emmer van dit spul hadden kunnen kopen. Het lijkt wel of ik de mazelen heb! en nee, daar zijn geen foto's van.

 

Nog even over die water jerrycans: voor wie hier naar toe gaat op vakantie een gouden tip. Koop bij de eerste de beste supermarkt een of twee 4 liter jerrycans met water. Laat er bij de kassa een sticker 'refill' op plakken. Als de flessen leeg zijn kun je ze bij veel supermarkten vullen. Je betaalt dan slechts een fractie van de prijs van een gevulde jerrycan (0,80 ipv 4,00) en het is veel beter voor het milieu want je zit niet met de hele camper vol van die lege jerrycans!! En met deze wijze les, sluiten we voor vandaag af. Morgen dalen we verder af richting eindbestemming, waarschijnlijk gaan we een camping zoeken in de omgeving van Kamloops. Tot dan.

donderdag 23 mei 2019, Clearwater, Canada
Als we de gordijnen open doen blijkt dat we niet hebben gedroomd, de ramen zijn nat. Het heeft vannacht hard geregend maar nu schijnt de zon weer. Het is wel vreemd weer, er lijkt onweer in de lucht te zitten. Bij vertrek van de KOA willen we de afvalwatertanks legen maar als we goed geparkeerd staan blijkt de dop met een slot te zijn afgesloten. Dat wordt dus niet lozen maar voorzichtig verder rijden naar een zogenoemde dumpstation. We rijden vandaag richting Kamloops en daarvoor hoeven we alleen Highway 5 South te volgen. Net buiten Clearwater slaan we eerst af naar link, daar ligt het North Thomson River Provincial Park waar volgens de site van geocaching een mooie wandelroute te volgen is. Het is geen groot park en het is er ook niet druk. Er staat één camper waar de eigenaren ons hartelijk welkom heten in het park. Zij is de baard en snor van hem aan het knippen en volgens haar heeft Erik geluk want zonder baard en snor hoeft hij niet op zijn beurt te wachten. Ik zit onder de anti muggen spray en ben benieuwd of ik het verschil met gisteren zonder spray kan merken. We gaan beginnen aan een wandeling waarvan we niet weten hoever die is. Het is lekker lopen langs de rivier en we vinden de cache die vlakbij de start verstopt ligt. In de verte horen we gerommel van onweer (denk ik) of van bouwverkeer (denkt Erik). We lopen de Terrace Loop, een rondje op 'hoogte' met mooi uitzicht top de rivier beneden en de bergen in de verte. Het is een gekwetter van vogels en een mooie gele krijg ik voor de helft scherp op de foto. Met het fotograferen van een eekhoorn heb ik meer geluk.

 

Het is vandaag voor ons een dag van genieten om kleine dingen, dat begint met het gele vogeltje, de eekhoorn, een paar gevonden caches waarvan één werkelijk een geniale verstopplaats heeft, mooie gele bloemen, frisse groene varens en de gezelligheid van het samen wandelen. Bij één van de caches lopen we een pad parallel aan het oorspronkelijke pad en verwachten we terug op het 'hoofdpad' uit te komen. Dat gebeurt niet en zonder erg lopen we verder, moeten we een hele steile bult af en blijven we onze gps volgen op zoek naar nog wat leuke caches. Als we dichtbij de Highway uitkomen voelen we nattigheid: we zitten niet op het goede pad. In plaats van een loop/rondje zijn we steeds verder van de camper afgedwaald. We hebben twee opties, langs de berm van de Highway terug naar de afslag naar het provincial park of precies dezelfde route door het bos terug naar waar we zijn begonnen. We kiezen voor de route door het bos, dat betekent wel dat we de steile afdaling nu nog een keer moeten nemen maar dan als hele steile helling. Het gerommel in de verte komt wat dichterbij en het blijkt toch onweer te zijn. Het blijft op afstand maar de regen die erbij hoort niet. We doen regenjassen over de schouders en lopen verder. Na anderhalf uur zijn we terug bij de camper, hebben we 4 kilometer gelopen en 100 meter gestegen. En we hebben vier caches gevonden.

 

Daarna gaat het weer verder, onderweg maken we nog een stop om te tanken, om een broodje te eten en een lange stop bij wegwerkzaamheden. Die laatste stop duurt ongelooflijk lang, er is één rijbaan beschikbaar en het is net als wij in de rij staan nodig om alle twee de rijbanen even dicht te doen. Veiligheid voor alles zal het motto zijn. We bekijken de omgeving, hier weer veel verbrande bomen op de hellingen. Als we Kamloops naderen is dat al vroegtijdig duidelijk. We zien reclameborden voor van alles en nog wat, het is in eens heel druk op de weg, er is lawaai, sirenes, hoogbouw en heel veel mensen. Allemaal zaken die we de afgelopen dagen niet hebben gezien en eerlijk gezegd ook niet hebben gemist. Toch willen we vandaag een beetje wennen en hebben we bedacht dat we twee nachten hier zullen blijven. Tenminste, dat is het plan als de camping leuk is. We rijden naar Copper Ground Camping die we dankzij de TomTom zonder problemen vinden. De ingang lijkt op de ingang van een sloperij en voor we het hek passeren blijven we even staan en overleggen in stilte. We hebben hetzelfde idee: hier gaan we niet staan. Bij een gebouwtje wenkt iemand ons, we zijn welkom om het terrein op de rijden. We zwaaien vriendelijk terug terwijl Erik achteruit weg draait. Dat wordt zoeken naar een andere camping. Ik heb een bord gezien voor Silver Sage Campground en dankzij de reclameborden vinden we die camping zonder TomTom. Deze is qua uitstraling een beetje misleidend. We rijden eerst langs een RV-park waar mensen wonen in stacaravans, er blijkt een camping bij te zijn en die valt best wel mee. De plek is alleen wat krap, als Erik achteruit inparkeert op onze nummer 7 moet hij uitkijken dat hij de buurman die aan zijn picknicktafel zit niet schampt. Het past allemaal net en dan hebben wij nog wel een kleine camper. De kampeerplekken liggen aan de rivier met een flinke strook struiken en bomen tussen het water en de staanplaats. Er is stroom, stromend water bij de plek en wifi. Wat wil een mens nog meer.

 

Tegen vijf uur rijden we nog even Kamloops in, in de Tomtom hebben we een vestiging van Walmart ingevoerd en in plaats van de kortste weg zien we nu vrijwel geheel Kamloops. We worden een aantal keren een doodlopende weg in gestuurd en in plaats van een kwartiertje rijden we bijna drie kwartier voor we op de parkeerplaats van de Walmart belanden. Als je dan de winkel hebt bereikt en naar binnen gaat wordt je altijd (echt bij iedere Walmart) heel vriendelijk welkom geheten door een medewerker. Dat is slim bedacht want zo begin je heel vrolijk aan je 'shopping trip'. Trouwens ook als je weer vertrekt krijg je een vriendelijk woord en wordt je bedankt voor je bezoek. Natuurlijk is dat de opdracht die deze medewerkers mee krijgen maar toch werkt het, misschien een idee voor de Nederlandse supermarkten. Hoe zou het Nederlandse publiek daarop reageren?

 

Het weer is na terugkomst op de camping nog goed genoeg om aan onze picknicktafel te eten. Op het menu vandaag onder andere gegrilde zalm en toe verse aardbeien. Morgen toch maar weer wat verder afzakken en uitkijken naar een camping in de natuur. Fijne dag allemaal!!

vrijdag 24 mei 2019, Thompson-Nicola Regional District, Canada
Nadat we gisteren het verhaal en de foto's hebben geplaatst hebben we gekeken of we ontvangst op onze 'boord TV' hadden en dat bleek het geval te zijn. We vielen met de neus in een aflevering van een detective serie. Daarna kwam er nieuws en omdat het een zender van Britisch Columbia betrof was het ongeveer locaal nieuws. Voor de omgeving van de Fraser Valley werd een weer waarschuwing afgegeven: voor Kamloops en Merrit werd er hevige regenval verwacht, onweer en harde wind met een grote kans op overstromingen of aardverschuivingen. Tsja, dat hoor en zie je dan net voordat je gaat slapen. Staan we aan een rivier waarvan verwacht wordt dat het waterpeil flink gaat stijgen. Het zou gisteravond rond elf uur beginnen en de hele vrijdag doorgaan. We wachten het af, in geval van nood (als het water meer dan een meter stijgt) koppelen we water en elektra af en vertrekken we, desnoods midden in de nacht.

 

Zover is het niet gekomen. Sterker nog, het heeft geen drup geregend en als we om half acht de gordijnen optrekken schijnt de zon. Tegen half tien rijden we weg uit Kamloops, verder naar het zuiden. Eerst nog een klein stukje over Highway 5 maar net buiten Kamloops slaan we af naar de meer toeristische 5A. Dat blijkt een mooie route te zijn, er is weinig verkeer, de weg is glooiend, het blijft droog al hangen er wel donkere en dreigende luchten. Bij een parkeerplaats met een bord "point of interest' stoppen we even. Het blijkt een plek te zijn waar je vooral watervogels kunt spotten (in een meer dus). Ik pak de telelens en loop naar DE PLEK. Het valt tegen, ik zie wel erg in de verte eenden en die zien er best mooi uit maar zelfs met telelens is niet te zeggen wat voor soorten het zijn. Ik loop terug naar de camper en voel me een paar centimeter groter. Dat blijkt ook te kloppen. Ik heb een dikke laag klei en stenen onder aan mijn schoenen geplakt zitten, trouwens niet alleen aan de onderkant, ook aan de zijkant. Getver, ik probeer het eraf te poetsen bij wat pollen gras maar dat helpt voor geen meter. Dan maar schoenen uit en wachten op een beter moment om ze schoon te maken. Gelukkig heb ik nog een paar andere schoenen mee.

 

We rijden door naar Merrit waar we weer uitkomen op de 'gewone 5'. Het is lunchtijd en dit keer kiezen we voor Starbucks, altijd een veilige keuze. Erik gaat in de rij en komt terug met de xxl cappuccino's en een warme panini mozzarella/tomaat. Jammie. Daarna kunnen we weer verder, nu over de 5 richting Hope waar we willen overnachten. Helaas gaat het nu toch echt regenen en al snel zitten we ook midden in de wolken. De weg ligt hoog, gaat over de Coquilam Pass al zien we niet veel van de omgeving. Bij Hope slaan we af, nu is het nog zo'n 150km. naar de CanaDream bij Vancouver en daar hoeven we maandagochtend pas te zijn. We zoeken een camping waar we twee nachten willen blijven staan, graag een beetje met natuur om ons heen. De eerste camping die we zien is Telte-Yet Campground, een camping die wordt beheerd door indianen. Bij de receptie brandt een bordje 'open' maar het gebouw zit dicht. Op een briefje staat dat we zelf een plek mogen zoeken en dat 'ze' later komen om te registreren. Dat doen we, Erik parkeert achteruit bij plaats 4 zodat we vanuit de inmiddels wel wat smerige achterramen goed zicht hebben op de rivier. Die ligt hier zeker 5 meter lager dus voor het water zover stijgt..... Als we aangekoppeld zijn is het ook weer droog, het blijft wel bewolkt met wolken zo laag dat je ze bijna aan kunt raken.

 

Ons eten vanavond is een beetje van alles wat, we beginnen de voorraad op te maken. Zo hadden we nog een blikje witte bonen in tomatensaus, dat kopen we 'thuis' nooit maar op vakantie eigenlijk altijd wel een keertje. We hadden ook twee hele grote bakken aardbeien (2 halen 1 betalen) en die eten we als toetje (niet alle twee de bakken!) en er is ook nog een verse mango. Aan vitamines geen gebrek. Op Foursquare checken we waar we in Hope cappuccino kunnen drinken en met een 8.2 staat Blue Moose boven aan de lijst. Dat is geluk hebben want die is tot 20.00u open en het is nog geen kilometer van de camping. We lopen door de hoofdstraat van Hope waar ongeveer om de tien meter een groot houten beeld staat. Hier schijnt de wereldkampioen (of bijna wereldkampioen, in ieder geval een hele bekende) houtbewerker te wonen die zijn beelden maakt met een kettingzaag. Ik hoef er niet eentje thuis te hebben maar het is wel knap gedaan. Na de inderdaad heerlijke cappuccino Blue Moose kijken we nog even etalages, doen we een rondje door het Memorial Park en door de Japanse tuin die als herdenkingsplek is bedoeld voor de Japans-Canadese mannen die hier in werkkampen hebben geleefd en gewerkt. We verzamelen informatie voor een cache en lopen dan terug naar de camping. Er komt nog net een heel klein stukje blauwe lucht met wat zonnestralen tussen de dikke witte brij door. TV ontvangst hebben we hier niet dus het weer morgen is een verrassing, wel zo leuk!

zaterdag 25 mei 2019, Hope, Canada
Helaas zijn de weersvoorspellingen uitgekomen, we worden wakker met regen en het blijft door miezeren tot ongeveer twaalf uur. We halen de regenjassen uit de kast, die hebben we deze vakantie onverwacht nog niet vaak aangehad. Met een omweg om een tweetal caches toe zoeken (niet gevonden) lopen we weer naar centrum Hope. Het is druk bij de Blue Moose, binnen zitten de tafeltjes vol en staat er een lange rij om te bestellen. Dan maar even verder zoeken naar een andere plek om te lunchen. De portemonnee is ook bijna leeg en daarvoor zoeken we eerst een bank met een geldautomaat. Die is snel gevonden en gelukkig is er nog wat in voorraad voor ons. Mijn ING pas werkt prima bij de geldautomaten maar in winkels kan ik er niet mee pinnen, dat is best vervelend. Het betekent dat we vrijwel alles contact betalen, behalve eigenlijk de benzine en kampgeld. Benzine hebben we niet veel verbruikt, doordat we een laten we het compacte camper noemen, hebben is het benzine verbruik in plaats van 1 : 5 nu ongeveer 1 : 8. Dat scheelt een slok op een borrel. Maar goed terug naar de geldautomaat, de portemonnee wordt gevuld en we lopen toch maar terug naar de Blue Moose. Het is natuurlijk een heel goed teken dat het er zo druk is dus we nemen de rij op de koop toe. Ik installeer me buiten aan een tafeltje onder een overkapping mocht het weer gaan regenen en Erik gaat in de rij. Nu afwachten wat hij gaat bestellen.

 

Even later zitten we aan een flink gevulde kop soep, Erik met 'beef' en ik met paddenstoelen. Smaakt erg lekker. Daarna kan gang twee worden gehaald: xxl cappuccino met tosti's twee soorten kaas. Dat is een hele stevige lunch! Met moeite staan we daarna op en lopen we terug naar de camper met een extra rondje door het Centennial Park en langs een totem op de camping. Er staat een herinneringsbordje bij één van de houtsnijwerken: in 1858 was de 'Goldrush' op zijn hoogtepunt en verdwenen er regelmatig jongens van de First Nation (de indianen) . Die werden zoals hier staat gekidnapped. Twee hebben na 40 jaar hun oorspronkelijke stam weer teruggevonden en ter ere van deze gebeurtenis en het noodlot van de anderen is dit uitgebeeld in hout. De totem is in 2000 opgericht en is ter herinnering aan al diegenen die hun identiteit hebben moeten opgeven doordat ze als First Nation niet werden geaccepteerd.

 

Tot zover de wijze lessen van Hope. Doordat we vandaag vooral in de camper zitten is er veel tijd om te reflecteren, te lezen, te haken of te breien. Dat is zo langzamerhand ook een traditie voor ons, richting het einde van de reis laten we de voorbije dagen nog eens passeren. Niet in de zin van 'wat was het mooiste' of 'wat was het meest bijzondere' maar meer met een soort van 'wat was het veel genieten' en 'wat hadden we veel geluk'. Tevreden en dankbaar horen er denk ik het meeste bij. Tegen 18.30u rijden we toch nog even naar een supermarkt. Het eten van vanmiddag was dermate 'zwaar' dat we voor vanavond een stokbrood halen en we vullen nog maar een keer onze 4 liter jerrycan met water. Oh, ja, en omdat we nog aardbeien en een mango hebben halen we ook maar een beker ijs...

 

Een rustige maar fijne dag in Hope, helaas zonder gevonden caches maar je kunt niet alles hebben. Morgen rijden we naar de laatste camping voor deze reis in een buitenwijk van Vancouver. Dan zullen we ook ergens de camper moeten wassen (moet schoon worden ingeleverd, binnen en buiten!) en vervolgens de koffers moeten inpakken. En dat terwijl het morgen dik boven de 20 graden gaat worden als die voorspellingen ook uitkomen!!

zondag 26 mei 2019, Hope, Canada
Er is weer blauwe lucht te zien als we vanmorgen de gordijnen open doen, jammer dat we aan de laatste dag in de camper beginnen. In Hope hadden we nog wel wat langer rond willen kijken. In de Tomtom hebben we het adres gezet van een Carwash waar we als de informatie klopt de camper zouden moeten kunnen wassen. Dat had in Hope ook gekund als de camper 30 cm. lager was geweest. Het is iets meer dan 110 km. naar Langley, een van de voorsteden (niet een buitenwijk zoals ik gisteren schreef) van Vancouver. Al snel na Chilliwack is het gebeurd met de rust en de groene bergen, we rijden in de bewoonde wereld en dat is wel even wennen. De autowasserij vinden we zonder problemen en we passen warempel ook in de 'wasbox'. Erik gaat de klus klaren, daarvoor heeft hij een aantal $2 munten verzameld. Al snel wordt de blik naar buiten voor mij wazig, zit er schuim in drie kleuren op de ramen en komt er ook nog een borstel aan te pas. De zon schijnt ondertussen, het is van 10 graden in Hope inmiddels 21 in Langley en als we de box weer uitrijden duurt het maar even of de auto is niet alleen schoon maar ook droog. Bij het tankstation ernaast vullen we de tank voor de laatste keer tot ongeveer hetzelfde niveau als waarmee we de camper twee weken geleden mee kregen. Daarbij moeten we er natuurlijk rekening mee houden dat we nog wel een stukje moeten rijden. Eerst vandaag nog naar een camping en dan morgenvroeg voor 10 uur naar de camperverhuurder.

 

Terwijl Erik de camper wast heb ik een camping gezocht tussen de carwash en de camperverhuurder. Dat scheelt morgen weer tijd. Er zit een camping aan King George Boulevard, een hele brede kilometers lange weg. De camping ligt voor ons rechts van de weg dus we kunnen er makkelijk opdraaien. Het is een combi van een camping en een mobile home park waarbij het aandeel ‘gewone camping’ niet meer dan 5% is, is onze eerste indruk als we naar ‘the office’ rijden. Niet een camping voor een langer verblijf maar voor ons voor vandaag zeer passend.

 

Na het aankoppelen gaan we eerst wat eten en daarna pak ik de eerste koffer in. Die is bij de eerste weegpoging 22.3 kilo dus ik zeg “niks meer aan doen”. Daarna doen we de rest in de kleinere koffer, dat zijn de spullen die we de komende dagen nog denken nodig te hebben. Als we morgen de camper hebben ingeleverd gaan we naar een hotel bij het vliegveld en daar blijven we nog twee nachten. Zo hebben we in ieder geval nog een volle dag om naar Vancouver te gaan.

 

Internet is niet geweldig op de plek maar de tv ontvangst is super. We kijken naar een aantal oude Doris Day films en naar wat sport maar daar zit een Chinees sprekende reporter de wedstrijden te verslaan. Op zich is dat niet erg want de beelden kunnen we wel volgen maar na een tijdje worden we daar toch wat melig van. Buiten is ook regelmatig veel lawaai: de King George Blvd is blijkbaar ook de doorgaande route voor veel blauw en sirenes. Of je midden in een film zit.

 

Tot zover ons verslag van het camperdeel van de reis. Dank alvast voor het meelezen! Met een beetje geluk (lees wifi) komt er de komende twee dagen nog een toetje van het verblijf in het hotel.

maandag 27 mei 2019, Surrey, Canada
Vandaag een korte rit van camping naar CanaDream. We hebben ongeveer een half uur nodig van camping in Surrey naar de verhuurder in Delta. We zijn er om half tien en worden snel 'opgevangen' door een medewerker die onze camper gaat controleren. Eerst laden we uit en ga ik met bagage op een bank bij het kantoor zitten. Vol in de zon, dat is wel even wennen want het is zo vroeg al boven de 20 graden. De camper wordt goedgekeurd en de kilometerstand wijst uit dat we voor ongeveer 300km. zullen moeten bijbetalen. Erik gaat naar binnen om het administratieve deel af te ronden. Ondertussen zit ik te bakken/smelten/rood aan te lopen bij de bagage buiten. Ik raak aan de praat met een Nederlandse vrouw waarvan de man ook binnen de afhandeling doet. Ze zijn in Toronto begonnen en hebben in drie weken via de VS een flinke afstand afgelegd. Van hun reistijd ging nog een week familiebezoek af.

 

Uiteindelijk zitten we tot 12.00u te wachten tot de shuttle voor komt rijden om ons naar ons hotel in Vancouver en veel andere toeristen naar het vliegveld te brengen. Wij mogen er als eerste uit en daarom gaat onze bagage als laatste in de shuttle. De chauffeur levert ons keurig voor de deur af en als snel zijn we ingecheckt en op weg naar de 6e etage, naar kamer 610. Hier zullen we twee nachten blijven.

 

Verder valt er over vandaag niet veel te zeggen. We eten bij Tim Hortons, nemen cappuccino's mee terug richting hotel en zitten daar nog een tijdje buiten op een terras. Boven op de kamer kan gelukkig een raam open, dat is beter dan de hele nacht een airconditioning aan moeten hebben. De zon gaat onder tegen over ons raam, wat een uitzicht. En wat een rustige dag, morgen komen we in actie. We zijn van plan met de Skytrain naar Vancouver te gaan. Voor nu, fijne dag!

dinsdag 28 mei 2019, Richmond, Canada
Na een rustig ontbijt, reserveren we vanaf de kamer toegangskaarten voor Capilano Suspension Bridge. Dat betekent dat we niet in de rij hoeven staan bij de kassa. In dit park zijn we 20 jaar geleden geweest en we zijn benieuwd of we er nog wat van herkennen, al zat dat met de hangbrug geen probleem zijn. Eerst lopen we naar een station van de Skytrain, die ligt op 800 meter van het hotel. Bij station Bridgeport kopen we twee dagkaarten voor de skytrain/sea bus. Er zijn drie lijnen van de skytrain en deze begint bij het vliegveld en eindigt bij 'the Waterfront' en dat is precies waar wij naar toe willen. De trein is druk en dat betekent dat we het hele eind (zo'n half uur) moeten staan. Het grootste deel van de reis zitten we ondergronds. Bovengronds is het trouwens volledig bewolkt en zo'n 15 graden. Bij het eindstation Waterfront ligt Canada Place, een iconisch beeld van Vancouver dat een zeilschip met vijf zeilen voorstelt. We lopen er voorlangs, op zoek naar de halte voor de shuttlebus naar Capilano S.B. en als we die vinden sluiten we keurig achteraan in de korte rij. Het is niet lang wachten voor een touringcar voor komt rijden en we mogen instappen. De bus brengt ons naar het park. Als we bijna bij het park zijn, herkennen we het motel waar we in 1999 de eerste nacht in Canada hebben doorgebracht toen we met een huurauto en onze eigen tenten met Marlous en Tim begonnen aan een kampeervakantie. Zelfs de benzinepomp is er nog aan de overkant van het motel, we werden toen midden in de nacht wakker met alle vier enorme honger en Erik en Tim zijn toen brood en jam gaan halen bij de benzinepomp. Bij het park worden we 'gelost' en we mogen direct door naar de toegangspoort waar we een dikke rode stempel op de hand krijgen. We mogen naar binnen. Er verzamelt zich net een groepje bij een gids die ons in twintig minuten de geschiedenis vertelt van het ontstaan van dit park. Gids Casey vertelt het verhaal over de families die zich hebben ingezet voor het behoudt van dit stuk natuur en de verbinding met de First Nation. Door het park staan een aantal totempalen die we, leren we vandaag, eigenlijk geen totempalen mogen noemen omdat er een religieuze betekenis zit aan een totempaal en dit zijn palen die een geschiedenis vertellen en niets met religie van doen hebben. Als voorbeeld de paal met de 'dwarslat' staat voor het welkom heten van bezoekers. Casey vertelt dat het dwarsgedeelte eruit kan, bijvoorbeeld als er bezoek komt die je liever niet welkom wil heten (bv. schoonfamilie, grapje van de gids). We eindigen de tour bij de hangbrug die we inderdaad herkennen. Wat nieuw is zijn de touwen waarmee de bezoekers in rijen worden geleid voor ze de brug op mogen. Net als bij de Efteling, lange rijen en een lange wachttijd. Gelukkig is dat vandaag niet het geval, het is rustig want we kunnen direct doorlopen de brug op. Aan de overkant zijn ook allerlei wandelpaden uitgezet met uitzichtplatforms. Zo krijg je een goede indruk van het regenwoud waar we ons hier in bevinden. Er zijn ook een aantal kleinere hangbruggen gebouwd die lang niet zo druk zijn.

 

Ook nieuw voor ons is de 'Cliffwalk' , een wandeling langs een rotswand en hoog boven de rivier. Die doen we twee keer, de tweede keer zijn er bijna geen andere mensen en kunnen we op ons gemak overal kijken en de info borden rustig lezen. Na de wandelingen doen we nog een kort rondje door de souvenirwinkel en dan zijn we wel toe aan een lunch. De keuze is beperkt, het is of een hotdog of een burger en we kiezen de hotdog. We zijn niet voorbereid op wat we dan krijgen (zie foto). Als we alle onderdelen van het park hebben bekeken gaan we terug naar de bus die ons terug brengt naar Canada Place. Dit keer hebben we Heather als chauffeur en ze wil ons tijdens de 'reis' van een kwartier volstoppen met informatie. Haar grappen slaan niet helemaal aan bij het publiek in de bus. Bij ons ook niet want ze vindt Starbucks niks en adviseert McDonalds voor koffie..... Wij gaan na de bus direct door naar de eerste de beste Starbucks voor de grootste maat cappuccino die ze hebben. Met cappuccino maken we een rondje over het Canada Plaza en gaan daarna naar de 'halte' voor de Seabus. Dat is een veerboot die de Burrard Street (rivier/zee) oversteekt naar North Vancouver. De overtocht duurt een kwartier en zonder zeeziek te worden bereiken we de overkant. Daar genieten we vooral van de zon die ondertussen door is gekomen en van het uitzicht op de skyline van Vancouver. We lopen een rondje door de Lonsdale Quay Market en dan snel weer naar buiten naar een bankje in de zon.

 

Om half zes nemen we de boot terug naar het centrum en stappen daar over op de skytrain naar Bridgeport. Een uur later zijn we terug in het hotel. We lopen nog een keer naar Tim Hortons voor een kop koffie en daarna kijken we televisie. Wat een heerlijke dag!!

 

 

woensdag 29 mei 2019, Richmond, Canada
Het is geen enkel probleem om langer in de hotelkamer te blijven en zo spreken we af dat we om 14.00u zullen uitchecken en vervolgens om 14.20u mee zullen gaan met de shuttle naar het vliegveld. Zo afgesproken, zo gedaan. De afstand naar het vliegveld is niet groot en we worden keurig voor de hal uitgezet. Er staat nog geen lange rij voor de balie van de KLM en omdat we al ingecheckt zijn hoeven we alleen nog maar de bagage af te geven. Daarna zoeken we een plekje bij de Starbucks waar we al snel genieten van en de laatste grote cappuccino op Canadese bodem en van de grote gevulde 'kano' (zie foto kano en foto toelichting). Het is een heerlijk rustig plekje ook al zitten er veel mensen op de banken rond dit kunstwerk. We gaan na de koffie naar de veiligheidscontrole en daar wordt dit keer niet Erik heel uitvoerig gecontroleerd maar ik. Gelukkig hebben we voldoende tijd. Over het wachten bij de gate is niets bijzonders te melden en ook niet over het boarden. We zitten weer in rij 26 maar dit keer is het niet de indeling 2 - 4 - 2 maar 3 - 4 - 3. We hebben gegokt/gehoopt dat als we de middelste stoel en die van het gangpad zouden reserveren er niemand op de stoel bij het raam zou willen maar helaas is het toestel vol en hebben we een buurvrouw. Dat is geen probleem want ze slaapt het grootste deel van de reis. Vervelender is dat de indeling in het toestel anders is als op het moment van reserveren van de stoelen. We zitten voor een schot met daarachter de nooduitgang. Valt op zich ook mee want de stoelen kunnen net zo ver naar achteren als in de rijen voor ons. Wat niet ideaal is is dat we bijna naast de deuren van twee van de vier toiletten zitten en dat de mensen naast onze stoelen in de rij staan voor het toilet. En dan aan mijn rugleuning 'hangen' of hun evenwicht bewaren door de hand op 'mijn' tv scherm te leggen. Voordeel is wel dat het toch een KLM vlucht is en niet de aangekondigde vlucht met Delta. En we hebben een stewardess die het heel gezellig vindt om met ons te kletsen. Zo gaat de tijd best snel en staan we een beetje duf en met wat droge ogen om 12.00u Nederlandse tijd op Hemelvaart aan de grond op Schiphol.

 

Het is een aardig eind lopen naar de band voor onze koffers en daar moeten we ook nog vrij lang wachten maar gelukkig komen ze allebei onbeschadigd te voorschijn. Als we door de douane zijn lopen we in één streep door naar Starbucks. Een beetje meer wakker gaan we daarna met de shuttlebus terug naar P3. Mijn koffie had ik nog niet op bij het instappen in de bus en ik mag alleen mee als ik beloof onderweg niet te drinken. Dat zou ook niet zijn gelukt want we moeten blijven staan en bij de eerste bocht verlies ik al mijn evenwicht en schuif met de handbagage Erik van zijn plek. Ik ben direct weer goed wakker. Als we de auto hebben gevonden en de koffers erin hebben gelegd gaan we uitchecken bij P3 en daar slaat toch weer enige dufheid toe. De poort gaat niet open en we bellen om de storing door te geven. Blijkt dat we ons bij binnenkomst ontvangen kaartje moeten invoeren............... en daarna gaat de slagboom wel open. De volgende keer niet weer vergeten. Terug naar huis gaat zonder oponthoud en tegen 15.00u zijn we thuis.

 

De reis naar Canada zit erop. We kunnen terugkijken op bijna drie heerlijke weken in een geweldig land.