Vandaag is onze vertrekdag naar Namibië. We vliegen met Air Namibië vanaf Frankfurt naar Windhoek. Dit is naar onze mening de beste verbinding. We hebben andere opties bekeken, maar zonder overstap is er eigenlijk niets anders.

Onze vlucht vertrekt pas om 20:10 dus we hebben lekker de tijd. Na wat laatste puntjes en   controles zijn we er tegen 12:00 wel klaar voor. De rit duurt iets meer dan 3 uur, maar we hebben besloten ter plekke te gaan eten en wat tax free te shoppen. De weg is redelijk druk en dankzij een aantal wegwerkzaamheden komt de totale reistijd op ruim 4 uur. We parkeren de auto op het van tevoren gereserveerde Holiday parking en de shuttle bus brengt ons netjes naar terminal 2.

De bagage dropoff verloopt vlot en na het shoppen en eten, staan we tegen 19:00 bij de gate. De airbus A340 is een gedateerd toestel met nog grote beeldbuis schermen in het midden pad en verder geen moderne voorzieningen. Ondanks dit ziet het er verder redelijk netjes uit. Air Namibie kent maar een kleine vloot en de 2 grote airbus toestellen blijken de enige lange afstandstoestellen te zijn die ze hebben. Vervanging zal dus nog wel even op zich laten wachten. Echter de vriendelijke bemanning en goede verzorging onderweg compenseren de rest van dit verhaal. Ietsje later dan gepland zijn we op weg, “Namibië here we come”

Tegen 05:00 worden we door de bemanning gewekt voor het ontbijt. Voor mijn gevoel ben ik de nacht redelijk goed doorgekomen, als je hier al van kan spreken slapende in een vliegtuigstoel. De rest gaat lekker vlot en rond 06:15 landen we in Windhoek. Eenmaal buiten krijgen we onze eerste schok, Wat is het koud, brrr! Niet iets wat we meteen verwacht hadden met Afrika in het achterhoofd. De papierwinkel en douane gaan niet al te vlot maar een ergernis is het nu ook weer niet. De bagage ligt al klaar op de band en net buiten staat David van Bobo campers ons al op te wachten. Ik pin meteen wat contant geld zodat we hier ook meteen in voorzien zijn.

Korte tijd later staan we bij de verhuurder, waar Heltie ons verder begeleid. Deze vrolijke zuid Afrikaanse geeft ons meteen koffie en na een lekker praatje pot wil ze beginnen met de papierwinkel. Maar Jan de Nederlandse monteur van dienst komt nog even binnen gewipt en Heltie jaagt hem na een tijdje naar buiten, anders blijven we kleppen met zijn allen. Erg gezellig allemaal daar niet van, maar alles moet nog wel geregeld worden. De camper blijkt erg klein en kent niet veel ruimte maar met flink wat ervaring onder de riem weet Gerda alles een plekje te geven en we houden zelfs nog ruimte over!

De camper zelf valt in de budget klasse en dat is aan veel zaken te merken, We wilde perse een 4x4 en dit oudere model kent geen moderne opvolger dus vandaar dat we tot deze beperkte keuze gekomen zijn. Het is geen geweldige camper maar het is niet anders. (een dag later blijken een aantal zaken niet op orde maar niet iets wat onze vakantiepret kan drukken). Tegen 10:00 zijn we al op weg naar Windhoek Hier stoppen we even voor wat boodschappen om hierna 85 km over de B1 naar het verderop gelegen plaatsje Rehoboth te rijden. De weg is van redelijk goede kwaliteit en tegen 14:00 arriveren we in het dorp. De Shell pomp en supermarkt zien er modern uit wat niet van de rest van de omgeving gezegd kan worden. We tanken onze Discoverer X meteen goed af en met 2 ingebouwde tanks gaat er meteen 145 liter Diesel in  ! dit komt ons op 1800 NAM$ te staan, wat ongeveer 125 Euro is. We rijden een klein stukje terug naar de Oanop dam en resort. Dit resort ligt rond een stuwmeer en voor 130 NAM$ p.p krijgen we een schitteren de plek aan het water. De bijhorende Douche/WC combi is netjes en schoon en het grote overdekte keuken complex is al net zo groot als een los huis op zich. Ongelooflijk dat dit een kampeerplek is! We vragen het nog even na, want we geloven het niet. Maar het blijkt dus echt zo te zijn. We genieten lekker van het uitzicht over het meer en de betere temperatuur in het zonnetje.

We liggen er vroeg in want zo’n nachtvlucht hakt er toch wel in.

Tegen 07:30 worden we wakker, we hebben vannacht extra dekens gepakt want het was aardig koud! De ochtend is nog steeds fris maar we besluiten toch buiten te eten in het schrale ochtend zonnetje.

Na het ontbijt en een goede douche gaan we tegen 10:00 weer op weg. We maken nog even een korte stop bij het “uitkyk” punt van de dam, maar erg spectaculair is dit niet.  We hebben een redelijk rit voor de boeg en het “Kokerbos” en het “Playground of the giants park” is ons beoogde doel. Via Kalkrand, waar we even stoppen voor wat drinken en een ijsje, rijden we door tot Mariental. Hier stoppen we even bij de Spar waar we wat aanvullende en vergeten boodschappen oppikken. Net op tijd blijkt het want het is net voor 13:00 en dan sluit deze supermarkt ook. We zijn onderweg redelijk veel pauze plaatsen gepasseerd met een parasol en een bankje. We zoeken er ook een om te gaan lunchen. Heel gek maar nu we er een nodig hebben komen we er geen tegen.

We rijden door tot 14:30 en na nog geen pauze plaats te zijn tegen gekomen besluiten we te lunchen langs de weg op een breed stuk zand. We zetten stoeltjes en een tafel neer en zwaaien vrolijk naar een toeterende trucker. Na de lunch gaan we weer op weg, om uiteraard 12 minuten later een pauze plaats met bankjes en parasol tegen te komen! En natuurlijk duiken deze pauze plaatsen nu opeens her en der weer op.

Tegen 16:00 rijden we voorbij het Garas Quiver tree park & rest camp. Na wat zoekwerk in de Namibië gids blijken we deze campsite nodig te hebben tbv de koker bos en giants playground. We draaien dus om en tegen 16:15  rijden we het zandpad op richting de camping. Deze is helemaal leeg en na een rondje draaien komen we Marian de eigenaresse tegen. Aan de tongval te horen is ze ook Afrikaans dus we babbelen in krom Nederlands met elkaar. We mogen kiezen waar we willen staan en we pakken een mooie plaats met “brandplek” en geen stroom, maar alles is vol en opgeladen dus deze hebben we ook niet nodig. Het plekje incl. een zak brandhout komt op 190 NAM$. We kopen meteen nog 4 koude pilsjes voor 50 NAM$.

De camping ligt op een schitterende locatie midden tussen de stapelstenen en kokerbomen. Hoewel primitief van opzet is eigenlijk alles aanwezig (incl. koud bier!) en Marian heeft met poppen en sloopspullen de boel op een leuke en grappige manier aangekleed. We wandelen net buiten de camping tussen de kokerbomen en de stapelstenen en maken leuke foto’s. Tegen 17:30 zijn we weer terug, lezen nog wat en wachten tot het begint af te koelen en de zon ondergaat. Hierna besluiten we de avond met een kampvuur en genieten van een schitterende sterrenhemel. Dit alles in het gezelschap van Resie de hond van Marian die niet van onze zijde wil wijken!

Tegen 08:00 zitten we buiten aan het ontbijt. Het waait een beetje maar niet irritant genoeg. De temperatuur ligt gevoelsmatig lekker rond de 20 graden. Uiteraard is Resie weer van partij ze heeft de hele nacht bij onze camper geslapen. Al kwispelend worden we begroet. Als we klaar zijn met het ontbijt geven we Marian een seintje dat we willen gaan douchen en afwassen.

Gerda krijgt een ketel warm water voor de afwas en bij het douchen staat Marian paraat met een diesel brander welke binnen 2 minuten voor warm water zorgt. Half tussen de diesel- en je eigen zeep geur sta je onder een flauw straaltje te douchen. Zodra we de kraan dichtdraaien, vraagt Marian achter ons “Klaar?” en ze stopt de brander dan die net naast ons staat te borrelen en te walmen. Geweldig om dit zo een keer mee te maken! We tekenen het gastenboek bij vertrek en worden nog vriendelijk uitgezwaaid door Marian.

Korte tijd later stoppen we in Keetmanshoop voor een paar boodschappen op de vergeten en wensen lijst. De Spar waar we stoppen kent een drukke ingang met veel opportunisten (lees mensen die een beetje geld hopen te scoren) Er loopt veel bewaking rond, maar ondanks deze heisa voel je je absoluut niet onveilig. Wel worden we “geholpen” met parkeren door een opportunist en voor 10 NAM$ bewaakt hij onze camper. Ik gun hem dit maar zijn makker hoopt hier ook van te profiteren en hier trappen we dus niet in! De boodschappen worden door de winkelbediende netjes tot aan de camper begeleidt en de 10 NAM$ voor de moeite fleurt hem aanzienlijk op. Bij het wegrijden hoopt een opportunist nog ff wat te scoren maar een ferm “Nee” laat hem weer afdruipen.

De weg naar de Fish river canyon splits zich net buiten Koopmanshoop en we draaien af de B4 op. De weg is net geasfalteerd en schiet lekker op. Bij de C12 slaan we af richting de Fish River Canyon. De weg veranderd in een grindweg maar is zeer goed te rijden. Een 4x4 helpt hier zeker want de grote wielen vlakke elke kiezel of wasbordje heerlijk af. Ik betrap me er soms op dat ik 100 rijdt terwijl 80 is toegestaan, je merkt er eigenlijk niets van! De weg vlot goed en na nog een afslag de C37 op komen we een tijdje later het Canyon Road House tegen. We rijden hier voorbij en tot aan Hobas.

Hier moeten we stoppen voor de park entree. Dit komt ons op 170 NAM$ te staan. Als we vertrekken stopt er een Indiaas gezin naast ons in een range rover. Als we bij het eerste uitkijkpunt stoppen komen zij ook achter ons aan. Ze maken een paar foto’s en maken na grofweg 5 minuten weer rechtsomkeer meteen het park weer uit. Vol verbazing kijken we ze na. De Fish River Canyon klinkt qua naam gelijkwaardig aan de Grand Canyon, maar is het zeker niet. Zelf vinden we een vergelijking met Canyonlands (Utah USA) meer op zijn plaats. Het is er mooi, maar de rivier ligt aardig droog bij deze tijd van het jaar dus het ziet er allemaal dor uit. We pakken nog 2 uitkijkpunten mee, maar de Canyon is een smalle strook dus na deze 3 punten hebben we het wel gezien.
We draaien om richting de Canyon Lodge. Volgens onze ANWB gids moet dit een pareltje zijn. Als dit zo is willen we kijken of er een plekje over is. Eenmaal aangekomen vinden we het nogal tegenvallen. Het hoofdgebouw zal vast wel mooi zijn, maar de lodges zelf zien er nogal stoffig en armoedig uit. Het zal binnen vast wel mooi zijn maar we zien ons hier niet 1750 NAM$ spenderen.

We rijden terug richting het Canyon Road House. Hier hebben we 300 NAM$ een mooie ruime kampeerplek met stroom en een erg mooi douche/toiletgebouw.
We besluiten hier te dineren en uiteraard genieten we van de lokale cuisine. Gerda heeft een springbok- en ik een Oryx steak. beide zijn erg smakelijk! Compleet met mooie fles wijn en 3 gangen menu mogen we hier 500 NAM$ afrekenen.
We lopen in het donker terug naar de camping en genieten nog even na van de avond welke nog een lekkere temperatuur kent.   

Vandaag hebben we een flinke geplande rit voor de boeg. We zijn lekker op tijd wakker en na het ontbijt tanken we 1 tank nog even af wat op 50 liter oftewel 600 NAM$ komt. Gerda stuurt nog snel een whatsapp met foto naar huis en tegen 09:30 zijn we op weg.

Een tiental minuten onderweg komen we mijn steak tegen oftewel een Oryx. Helaas heeft deze geen zin in een foto want zodra we de camera tevoorschijn halen sprint deze er elegant vandoor. Net 5 kilometer verder herhaald dit tafereel zich nogmaals. Wel een foto, maar helaas te ver weg.

De weg terug naar de kruising gaat vlot een ruim een uur later draaien we de B4 op om richitng Goageb te rijden. De Discoverer voelt zich duidelijk lekkerder thuis in zand dan op asfalt, want je bent op asfalt continue aan het corrigeren om recht op de weg de blijven. De route gaat via de C14 van Benthanien over zand naar Helmeringhausen, waar we stoppen om beide tanks eens af te vullen en wat frisdrank te kopen. Het tanken komt op 75 liter en 900 NAM$.

Ondertussen hebben we ontdekt dat de communicatie wat moeizaam gaat. (sommige mensen mompelen wat binnensmonds Engels) we vragen of ze Afrikaans spreken en met het omschakelen hiervan wordt voor ons alles een stuk duidelijker! De C14 wordt verlaten om de C27 verder af te rijden. De zandweg hierna wordt stukken minder, deze kent veel stukken met los zand en wasbordjes. Onze Discoverer slaat zich er goed doorheen maar af en toe moeten we toch van het gas om niet te gek over de weg te springen. We komen amper verkeer tegen en tegen 14:00 stoppen we even voor de lunch.

Hierna gaat het weer verder de C27 af richting Sesriem. De C27 loopt nog door het Namib Rand prive natuurpark waar we genieten van een mooie omgeving en af toe wat wild spotten. Een kleine woestijnvos is ons net te snel af, maar een eigenwijze Oryx krijgen we prima op de foto. We staan er 5 meter vanaf en stoïcijns blijft dit exemplaar staan. We maken een paar leuke foto’s en hobbelen weer verder de C27 af richting Sesriem. Tegen 17:30 komen we hier aan met ruim 400 km zandweg achter de kiezen! We vinden tegen 430 NAM$ een mooie plek op de Sossus Oasis Campsite. Ook deze campsite is weer schitterend opgezet. De site kent 12 plekken waarvan iedere site over een klein afdak/huisje beschikt. Hierin zit verwerkt een WC, douche, wasbak, en vuurkorf, helemaal super! We eten lekker onder het afdak en hoewel het waait blijft het lekker buiten.

We hebben om 06:00 de wekker gezet zodat we tegen zonsopkomst de Sossusvlei binnen kunnen rijden. Helaas zijn we in de nacht al wakker geworden van regen en flinke wind en dus eenmaal buiten worden onze bange vermoedens bewaarheid. Het is flink bewolkt dus van enige zonsopkomst hoeven we niet veel te verwachten. We gooien de plannen om en besluiten hier een dagje te blijven en te wachten op beter weer.

Eenmaal bij de receptie wordt ook dit plan de grond ingeboord want Willie de campsite manager verteld ons in Afrikaans dat het waarschijnlijk wel tot zaterdag zo blijft. Het regen seizoen is normaal in februari maart, maar zoals Wille het zegt: “wij sin blij met alles dat ons krijg”. We kopen een uurtje internet en Willie zet deze code voor ons heel vriendelijk om in 24 uur. Hij raad ons aan gewoon te gaan want ook met slecht weer en bewolking blijft de Sossusvlei mooi om te zien.

Eenmaal terug op onze site lopen we tegen Paul de schoonmaker aan. Hij blijkt lid te zijn van een zuidelijke nomaden stam en spreekt de typische Damara kliktaal. Deze taal kenmerkt zich door de vele klik en fluitgeluiden. Damara is de algemene term en er bestaan verschillende dialecten. Hij verteld ons zijn echte naam maar deze is voor ons alleen verstaanbaar als 3 klik/klok geluiden. Het is een vrolijke jongeman en al lachend trekt hij verder.

Wij delen deze dag verder in met lezen, een wasje doen en dit reisverslag bijwerken. Het weer hobbelt tussen droog en bewolkt tot flinke wind met af en toe een regenbui.

Vandaag weer redelijk vroeg opgestaan (07:00) zodat we lekker op tijd het park in kunnen. De hele avond heeft het weer flink geregend en gewaaid, maar we gokken het er beetje op. De ingang van het park gaat pas om 07:00 open dus eerder vertrekken heeft geen zin, tenzij je in het park net na de ingang verblijft. Echter de camping hier ziet er minder aantrekkelijk uit. Ieder zijn ding maar we zijn blij met onze plek tot nu toe.

Bij de receptie van ons campsite knopen we nog een leuk gesprek aan met een ander Nederlands stel en hierna gaan we op weg naar de Sossusvlei.

Bij de ingang wordt ons kenteken en naam genoteerd om 100 meter verder alsnog een permit te moeten kopen. Voor 2 personen en een voertuig komt dit op 170 NAM$. De route tot aan het eindpunt is nog steeds een goede 65 km waarvan de laatste 5 km alleen toegankelijk voor 4x4 voertuigen. Naarmate we meer het eindpunt naderen klaart de hemel steeds meer en meer op. Sterker nog, zelfs de zon breekt door en de hemel wordt steeds blauwer!

Onderweg stoppen we nog een paar keer voor een aantal mooie overzicht foto’s en wat wildlife. Waarvan een aantal Struisvogels en woestijnvossen erg dichtbij komen! Tegen 10:00 uur arriveren we bij het eindpunt. We schakelen de 4 wheeldrive in en laten de banden wat leeglopen voor wat meer tractie. Achteraf was dit niet nodig aangezien de regen van de afgelopen dagen het zand wat compacter gemaakt heeft. Al met al is de route goed begaanbaar zeker voor een 4x4 met af en toe wel stukken los zand maar zeker goed te doen en niet echt een aanslag op onze 4x4 kennis. We stoppen grofweg 1 km voor de Deadvlei. Dit stuk is alleen te voet te doen en voert gedeeltelijk door een klein duinstuk. De aanblik op de Deadvlei met zijn witte ondergrond en dode bomen omringd door de immense rode duinen is erg mooi. We pauzeren even in de Deadvlei zelf om hierna de klim op de hoogste duin te beginnen. We kiezen een slimme route die weliswaar wat om, maar zeker goed te doen is.

Na wat hijgen in de ondertussen doorgebroken zon en bijbehorende temperatuur bereiken we de top van de linker duin. Het is moeilijk in te schatten maar tussen de 50 en 100 meter hoog zitten we zeker wel. We hebben nog een leuk gesprek met een jonge Duitse meid die hier met haar opa is. (Opa is onder tussen al op bezoek nr. 24!) en we krijgen nog wat tips voor de reis verderop van ze mee. Tegen 14:30 rijden we het 4x4 pad weer af en eenmaal op de verharde weg pompen we onze banden weer op met onze ingebouwde compressor (erg makkelijk). De route terug neemt wat tijd in beslag door de mooie momenten die we tegenkomen met het diverse wildlife.

Tegen 16:15 verlaten we het park en draaien we onze campsite weer op. We doen wat kleine boodschappen, kletsen even met Willie de manager en deze geeft ons weer 24 uur internet cadeau! We maken het deze avond niet te laat want alle indrukken van vandaag hebben ons aardig vermoeid gemaakt.

Gerda is al vroeg wakker en door haar drukke gedoe wordt ik ook automatisch wakker!

Net na 07:00 zitten we dus aan het ontbijt en zien de zon mooi opkomen. (Het heeft dan ook weer zijn voordelen) We doen het rustig aan en na de douche en relaxed ontbijt zijn we tegen 09:15 op weg.

Net buiten Sesriem valt Gerda wat rook op en ik zie de motortemperatuur snel oplopen. We stoppen dus langs de weg en merken dat de radiator flink leeg is. We gooien er 5 liter water in en controleren de boel nog een keer, maar er is geen lek te bespeuren. We stoppen na 5 kilometer nog een keer voor de zekerheid maar zover wij kunnen zien lekt er niets. De rit voert ons naar Solitaire. Dit voor Nederlanders wat meer bekende gat! (1 benzinepomp/winkel en 1 lodge en bakkerij) is namelijk in een boek beschreven door Ton van der Lee die hier 5 jaar van zijn leven doorgebracht heeft.
Wij eten een gebakje met koffie hier (traditie voor veel Nederlanders) en slaan wat vers brood in.

Onze route hierna gaat naar Walvisbaai, maar we nemen een buitenom route via de Speetspass en de Gamsbergen pass. Hoewel een flinke omweg hebben we de tijd en willen we deze mooi omschreven route niet missen. een tiental kilometer buiten Solitaire zien we de afslag naar de D1275 Het bord net bij de afslag laat niets te wensen over. Geen trucks, aanhangers of caravans! We vervolgen vol vertrouwen de route en na grofweg 50 kilometer doemt de bergweg op. Vanaf een afstand zie je de klim al voor je! We rijden door en bij de eerste bocht staat al meteen de waarschuwing “low gear”  Dit blijkt niet overdreven want voor 90% van de klim zitten we in de eerste versnelling, de tweede red het echt niet. We hebben nog nooit zo snel een hoogte overbrugt in 10 bochten! We stoppen even op een uitkijkpunt en kunnen niet geloven dat we al op grofweg 1700 meter hoogte zitten, wat een klim was dit! De route hierna is dus een stuk vlakker en we stoppen nog een keer voor een kleine kudde zebra’s. De route voert ons zeker 250 km binnendoor over zandwegen van diverse kwaliteit. Tot aan de Gamsbergen pass en zeker 100 km hierna hebben we het gevoel 400 heuveltjes op en af gereden te hebben.

De Gamsbergen pass naderen wij vanuit de zuidkant en heel vreemd komen we hier ongemerkt meteen op de top van 2200 meter aan! De pass zelf is voor ons voornamelijk afdalen maar kent geen steile stukken zoals de Speetspass. Via diverse wegen slecht en goed, grauw en rood gekleurd vinden we via de C14 de aansluiting weer naar de normale weg naar Walvisbaai. Deze nog 200 km weg is over het algemeen van slechte kwaliteit met veel wasborden en los grind. Een kleine 30 km voor Walvisbaai wordt het wat het beter. Als positief punt zagen we veel punten met schuivers en vrachtwagens om de weg te repareren, maar helaas geen personeel om deze te bemannen.

Eenmaal gearriveerd in Walvisbaai valt ons de woestijn meteen op. Deze sluit aan op de weg een is goed zichtbaar door de diverse traditionele zandduinen. We rijden op gevoel verder en rijden tegen een tourist info centrum aan. Deze verteld ons dat er maar 1 campsite is en dat deze ivm een speciaal visweekend is volgeboekt. Ze raden ons aan naar het 30 km verder gelegen Swakopmund te reizen. Dit ritje gaat redelijk vlot en Gerda vind in de info het Sophia Dale campsite. Deze door een Duitse familie gerunde camping/lodge kent een leuke gastheer en camping. We staan er alleen met nog 1 ander Zwitsers stel en genieten later in de “Bierstubbe” van een goede Oryx steak met bijbehorend Duits Weizen bier. We sluiten de avond af bij de camper met een houtvuurtje en genieten nog na van een fijne avond.

Tegen 08:00 zijn we wakker, maar we doen het lekker rustig aan. Na het ontbijt ga ik naar het restaurant en reken alles af. Het verblijf, incl. goed eten en een paar potten echt Duits weizen bier komt op 630 NAM$ geen geld voor dit pakket! Om 10:00 vul ik de watertank bij maar net als deze vol zit wijst een personeelslid erop dat dit zout water is! En ik had het nog wel nagevraagd..Zucht! Kan ik de tank weer aftappen. We rijden terug naar Swakopmund en doen hier wat boodschappen. Vandaag geen excursies of andere trips. Na de boodschappen maken we nog een kleine toeristische tour door Swakopmund. We gooien voor de komende dagen de planning om, want deze regio en het weer wat hier nu rondhangt stemt ons nu niet echt vrolijk. We besluiten om de Skeleton coast richting het noorden af te reizen. Einddoel is Terrace bay om later via Twijfelfontein weer verder te reizen richting Etosha. Net op de stadsgrens van Swakopmund gooien we beide dieseltanks weer vol en dit komt op 115 liter diesel en 1380 NAM$.

De weg naar het noorden gaat via een zand/zoutweg en deze is prima te rijden 100 is totaal geen probleem. We passeren het gekleurde vakantiedorp Wlotskasbaken waar vissers hun vrijetijdswoningen bij elkaar gezet hebben als een soort dorp en passeren  divers zijwegen naar visplekken met aparte namen duidend op een gebeurtenis of markant persoon, zoals bijv. “Bennies se rooi lorrie” dit is dus “de rode vrachtwagen van Bennie”

Tegen 14:00 komen we aan bij Cape Cross. Dit is een beschermde plek waar je zeeleeuwen kan zien. Er zijn nog veel meer plekken langs de kust van Afrika, maar deze is speciaal voor bezoekers in gericht. Een permit komt op 170 NAM$ en dit is de eerste keer dat er later als controle ook daadwerkelijk om gevraagd wordt. Het punt bestaat uit een korte verhoogde wandelweg, en komt zeer dicht bij de zeeleeuwen uit, tot soms bijna aanraken aan toe. Het is moeilijk in te schatten hoeveel er liggen, maar duizenden zal niet overdreven zijn. Het strand en de zee zelf ligt aardig vol. Tegen 14:45 na een korte lunch ter plaatse, zijn we weer op weg naar het noorden. We passeren nog Mile 108 welke op de borden staat als plaats maar ons meer op een verzameling keten lijkt. Tegen 16:00 arriveren we bij de beroemde skeleton coast poort met zijn doodshoofden deuren. Om er meteen achter te komen dat de laatste entree om 15:00 is! We lopen nog even naar het kantoor en er is niemand meer aanwezig. Er is hier verder niets dus moeten we noodgedwongen weer omdraaien. Mile 108 ligt 34 km terug. Dit is even een tegenvaller, maar er zit nier veel anders op.

Na grofweg 25 km zien we in de verte wat gebouwen liggen. volgens de zijweg blijkt dit het St Nowhere spa en camping te zijn. We rijden op goed geluk de primitieve weg richting zee, om even later inderdaad tegen een primitieve camping aan te lopen. Omdat deze midden in een woestijngebied ligt gelden er wel een paar regels. Iedereen krijgt 12 liter water per kampeerder, per dag en de uitreiking en of douche hiermee is tussen 19:00 en 20:00. Verder is er beperkt stroom (laag aantal watt) en schakelt deze zich uit tussen 22:00 en 08:00. Het is maar goed dat we flessen water bij ons hebben en vanmorgen nog heerlijk uitgebreid gedoucht hebben. Eigenlijk kunnen we niet veel anders en voor 260 NAM$ kiezen we een plek uit op de verrassend grote strandcamping. (40+ plekken). De andere aanwezige gasten zijn 2 visfamilies en 1 groep maar op 1 persoon na zien we hier niemand van. We zitten beschut uit de wind te eten en zien hier de spreekwoordelijke zon in de zee zakken.

Tegen 08:00 zijn we wakker en eten we binnen, Buiten is het nog aardig fris en de wind helpt hier zeker niet aan mee. Iets na 09:00 verlaten we de camping om grofweg tegen 09:30 bij de poort van de Skeleton Coast park aan te komen, met de kenmerkende doodshoofd poort. In het kantoor is niemand aanwezig, maar na een paar keer roepen verschijnt de geüniformeerde beambte. De weg tot aan Torrace bay is gratis en de weg naar Terrrace bay kan je alleen volgen als je een boeking hebt voor een overnachting daar.  We volgen de weg dus tot aan Torrace bay en gaan hier landinwaarts richting twijfelfontein. Over de Skeleton coast weg kunnen we kort zijn een rit van 150 km tot aan Torrace bay met echt alleen maar woest onbegaanbaar gebied en af en toe zie je de zee.

Na de afslag richting twijfelfontein kleurt het landschap langzaam rood en wordt het bergachtiger met hier en daar zelfs een oryx in het landschap. Grofweg 50 km na de afslag en tegen 12:00 komen we aan bij de uitgang van het park bij de springbokwasser poort. We hebben deze weg welgeteld 3 tegenliggers gehad. De beambte die we ook hier weer moeten roepen, neemt onze papieren weer in, ten teken dat we het park verlaten hebben en voor 150NAM$ nemen we nog een leuk t-shirt mee. De weg en omgeving richting twijfelfontein wordt steeds roder en bergachtiger en de weg stijgt en daalt dus in verhouding mee. We passeren een 3 tal nederzettingen waar het leven naar onze maatstaven vele gebreken uitademt. Tegen 14:00 komen we bij de afslag naar de twijfelfontein en nog een aantal andere bezienswaardigheden. We vervolgen deze weg een 20 tal kilometer om weer af te moeten slaan en na 2 kilometer stoppen we bij de Abu Daub campsite. We stoppen vandaag lekker vroeg en een campsite komt hier op 170 NAM$. We drinken iets aan de bar en vragen naar het restaurant.  Er is helaas geen menu maar alleen wat de pot schaft. Dit is vandaag lam, helaas niet ons beider stukje vlees.We besluiten dus zelf iets in de pan te gooien.

De rest van de middag zitten we lekker in de schaduw wat te lezen en bekijken de vele wonderlijke vogels (waaronder een aantal brutale yellow hornbills) die ons af en toe een bezoekje komen brengen. 

Wederom rond 08:00 wakker en lekker relaxed ontbeten. Net voor 10:00 gaan we op weg naar twijfelfontein. Het ritje vanaf de campsite is maar 6 kilometer dus dit hebben we zo achter de rug. Om 10:00 is het al aardig warm maar gelukkig is er een rieten overkapte “parkeergarage” waar alle voertuigen lekker in de schaduw staan.

De entree voor dit stukje cultuur komt op 120 NAM$ en we krijgen een persoonlijke gids toegewezen Annalise. Met ons 2-en is dit dus een luxe guided trip. We kunnen kiezen uit de korte route 30 van minuten+ of de lange route van 60 minuten. We kiezen voor de lange route. Annalise verteld ons alles over de hier aanwezige rotstekeningen en hun betekenis. Ze zijn grofweg 2000 tot 6000 jaar oud en zijn gemaakt door de San, een oud nomaden volk. De tekeningen kennen verschillende betekenissen zoals plattegronden, leerborden en verhalen voor het nageslacht. qua cultuur hebben we weer iets interessants bijgeleerd.

Een uurtje later gaan we op weg naar de vlakbij gelegen orgelpijpen en de verbrande bergen. Beide sites zijn erg klein en hoewel leuk om te zien, minder indrukwekkend dan gehoopt. Tegen 12:00 komen we aan op de kruising naar Khorixas en vervolgen onze weg binnendoor over de C35. We komen een paar keer een waarschuwingsbord tegen voor olifanten, maar helaas mogen we hier niets van meekrijgen. Zoals op de campsite en volgens Annalise komt dit hier niet al te vaak voor. Op de kruising met de C40 veranderd de weg in asfalt en de laatste 130 km gaan dus lekker vlot. We komen door Outjo en vervolgen onze weg naar het 65 km verder gelegen Otjiwarango. Hier hopen we meer informatie te krijgen over de Cheetah farms. We stoppen even bij het toeristen informatie centrum in Otjiwarango. De aardige meneer ter plaatse belt even met de hem bekende Cheetah farm en kamperen ter plaatste kan alleen met een 1 dag vooruit bekendmaking, dus vandaag gaat dit niets meer worden. We vragen naar een camping in de buurt maar daar wil hij niks van weten. De mensen hier zijn niet te vertrouwen en kamperen is gevaarlijk. We knikken vol begrip maar geloven er niet veel van. Onze ervaringen tot nu toe zijn namelijk het tegenovergestelde. Wel vinden we tussen de folders het Kamaku guest house met een paar leuke foto’s. We vragen de weg ernaar toe en rijden er op goed geluk heen. Het is maar 5 minuten verder en volgens onze gastvrouw heeft ze nog kamers over. Het guesthouse ziet er schitterend uit met mooie kamers en zelfs een klein zwembad. Een overnachting met ontbijt komt op 590 NAM$ totaal! Een prima prijs kwaliteit verhouding naar onze mening.

Met Michaela onze gastvrouw spreken we af dat we nog snel even tanken en boodschappen gaan doen en dat we dan samen even een biertje drinken. Tegen 17:30 zijn we weer terug en kletsen een uurtje met Michaela. Ze woont hier al twaalf jaar met haar man en zoontje. Haar man is tourguide voor zuidelijke Afrika en zit nu in Botswana.
We controleren nog even onze email en aanverwante zaken en gaan tegen 21:00 naar de kamer.

We ontbijten tegen 08:00 Bij Michaela en gaan rond 08:45 op weg naar de Cheetah farm. Echter niet zonder een warm afscheid en een knuffel van Michaela. Net buiten de stad nemen we meteen de afslag naar de Cheetah farm. De route voert ons over 45 km zandweg en net voor 09:30 zijn we binnen. We kiezen voor een kleine gamedrive van een uur dit komt ons op 430 NAM$ P.P (dit is dan wel incl de 170 NAM$ die je standaard als entree betaald) Ignatius een donkere Rastafari vrijwilliger leid ons rondt langs de 2 grote standaard omheiningen. In de eerste zitten 4 vrouwelijke cheeta's en in de laatste omheining 4 mannelijke. De vrouwtjes laten zich redelijk zien, maar de mannetjes liggen 100 meter buiten het hek en tonen totaal geen interesse in ons. Ondertussen vraag ik Ignatius het hemd van het lijf en komen zo ontzettend veel te weten over cheeta's en de opvang zelf. Het is teveel om hier op te noemen, maar in het kort:

De opvang vangt 2 soorten cheeta’s op. Diegene die weer terug geplaatst worden in het wild en diegene waarvan dit niet meer kan. Verder worden boeren opgeleid hoe om te gaan met cheeta's en krijgen ze een grote getrainde anatolian hond welke op het klein vee past en cheeta's wegjaagt. Deze combinatie blijkt een succesformule waardoor de Cheeta populatie in Namibië stabiliseert en zelfs weer toeneemt. Na de uitleg krijgen we een drive door 2 grote omheiningen waar in totaal 10 wilde cheeta's leven. Ze zijn net gevoerd en zoals elke andere kat liggen ze dus allemaal lui in de schaduw te relaxen. Deze cheeta's zijn gewend aan de auto en blijven dus gewoon liggen. We komen grofweg tot op 3 meter dichtbij en kunnen dus volop foto’s maken. Een beetje nep maar voor ons erg leuk om mee te maken.

Na de tour lunchen we even ter plekke en wachten tot het voedertijd wordt (14:00) We lopen even langs de omheiningen af waar een aantal cheeta's al weet dat voedertijd niet lang meer duurt. Aan de wand van het medische gebouw hangen een aantal foto’s van alle aanwezig stagiairs en vrijwilligers en hier zitten ook 2 Nederlandse meiden tussen. Terwijl ik dit aan Gerda laat zien komt Mariska 1 van de 2 vrijwilligers net aangelopen Ik zeg: “Hoi Mariska” en verbaasd draait ze zich om. Dit leidt tot een leuk gesprek en we steken weer van alles op. Marianne, de andere stagiair, is bezig met het voorbereiden van het voer en op het “Hoi Marianne” reageert ze ook verbaasd maar ze moet helaas weer verder met het voer voorbereiden.

Het voeren is een leuk stuk uitleg met veel informatie en per soort worden de dieren gevoerd. (vrouwtjes, jongen, mannetjes en de ambassadeurs) De ambassadeurs zijn tamme cheeta's welke gebruikt worden voor lesdoeleinden. Tot vorig jaar liepen deze vrij rond in het centrum en kon je ze zelfs aaien. Echter Namibië heeft vorig jaar de wet hierin veranderd en omgang met wilde dieren is nu verboden. Al met al hebben we een prima dag gehad en veel opgestoken over cheeta's en het hulpprogramma.

Tegen 15:30 gaan we op weg naar Otjiwarango, Outjo en hierna door richting Etosha.
Grofweg 10 km buiten Otjiwarango ziet Gerda ineens een groep Giraffen langs de weg staan!. Het is rustig op de weg dus parkeren we de camper in de berm en maken een paar leuke foto’s. Dichterbij dan een meter of 50 kunnen we niet komen want de giraffen houden deze afstand zelf aan. We hervatten de reis en grofweg 50 km voor Etosha stoppen we bij een guesthouse waar we een leuke folder van gevonden hebben. Deze blijkt echter de komende 3 weken vol te zitten en dus  rijden we 10km verder door naar het Mondjila safari camp. Zij hebben nog plek op de lodge (grote tenten met douche en toilet) en op de camping zelf. We bekijken de tent maar hoewel deze erg mooi is zijn we al erg laat op de dag om erg nog goed van te genieten. We kiezen dus voor een campsite en we zijn de enige kampeerders vandaag.
Wel gaan we voor het diner in de lodge zelf en incl drankjes 3 gangen diner en een campsite mogen we hier 622 NAM$ afrekenen.
We spreken hier nog een Belgisch stel waar we wat ervaringen mee uitwisselen en zij hebben vanmiddag in Etosha nog een angstig moment met olifanten meegemaakt.
We zijn benieuwd naar morgen als we Etosha gaan betreden.
Tegen 21:30 zijn we bij de camper waar we nog even buiten zitten voor we gaan slapen. 

We doen het vandaag lekker rustig aan en zijn ruim na 10:00 op weg. Een klein half uur later staan we al bij de Anderson gate de entree naar Etosha NP. We moeten hier een formulier invullen met de gewenste aantal dagen dat we hier willen zijn. Er zijn 2 soorten permits. De overnachtigen binnen het park (alleen met boeking of als je plek kan vinden op de camping, of een dag permit waarbij je binnen mag na zonsopgang en het park verlaten moet hebben na zonsondergang. Deze tijden worden 1x per week bepaald door het park zelf. Dmv 2 klokken bij de ingang (en op elke lodge) worden deze nog een keer herhaald.

We rijden door tot aan het Okaukueja camp, en stoppen bij de receptie tbv de permit en een overnachtingsplek. Gelukkig zitten beide naast elkaar zodat alles lekker vlot gaat.
Er blijkt nog plaats op de camping maar alleen plekken zonder schaduw. Dit is geen probleem voor ons we hebben toch een parasol bij ons mocht dit nodig zijn.
We boeken meteen 2 nachten en dit komt ons op 840 NAM$ te staan. Een bijhorende parkpermit voor 3 dagen komt op 320 NAM$. Gerda koopt er ook meteen 2 wasmuntjes a 50 NAM$ bij om wat kleding te wassen. We rijden naar de campsite en zetten er alvast onze stoelen en tafel neer. De bewaking controleert meteen onze plek en boeking. We bedenken even wat we gaan doen, en hoewel Gerda eerst een was aan wilde zetten gaan we toch eerste het park in. Net buiten het camp hebben we meteen een splitsing en op goed geluk nemen we de afslag naar “Sprokiebos”. We rijden een rondje via verschillende waterplaatsen en eigenlijk bevat van deze ronde alleen “Okandeka” water. Dit is dan ook meteen een hele brede waterplaats met verschillende dieren om te zien. Achter ons trekt net een kudde Gnoes naar de waterplaats.

Onderweg bij 2 alleenstaande bomen stuiten we nog op een groep oryxen. Meestal zijn deze snel weg maar omdat we heel langzaam naderen kunnen we redelijk dichtbij komen en leuke foto’s maken. We stuiten nog op een paar zebra's en giraffen. Tegen 14:00 komen we weer aan bij het kamp en we rijden een rondje via “Gemsbokvlakte” en “Olifantsbad”  Hoewel de laatste wel water kent zijn er alleen kleine dieren te vinden. We gaan op weg naar “Aus” en onderweg stuiten we nog op wat kudu’s. Zodra we bij Aus aan komen stuiten we meteen op een grote groep olifanten. De kudde staat aan de overkant van de waterplas op grofweg 100 meter afstand. Ze staan met zijn allen te twijfelen bij de rand en houden een 7 tal jongen in het midden van de groep. Een aantal zebra's en giraffen begint te drinken en een kwartier later beginnen de olifanten ook. Met wat getrompetter spreiden ze zich uit en nu worden ook de allerkleinsten zichtbaar. 1 moeder wil geen direct contact, want met luid getrompetter jaagt ze een kudde genoot bij haar kleintje weg. We blijven een goed half uur naar deze waterplaats kijken en verheugen ons erop olifanten gezien te hebben. Het loopt nu al tegen 17:00 en we besluiten dus richting de campsite te vertrekken. onderweg stuiten we nog op een grote gemsbok en zien we net tussen de bosjes een neushoorn staan, maar dan ook net! 
 
We rijden richting waterplaats “Nebrowni” waar we ook weer op een 6 tal olifanten stuiten. Er staan grofweg 10 wagens maar we hebben geluk en vullen meteen een leeggekomen gat op. De olifanten staan hier 10 meter van de auto’s af en je merkt aan veel mensen dat ze dit maar op het randje vinden. Olifanten zijn berucht om hun agressieve gedrag en veel mensen zitten nerveus in de auto met de motor aan en de versnelling in de achteruit.

De olifanten komen op ons heel redelijk rustig over. je ziet dat ze de auto's in de gaten houden maar, het kenmerkend hoofdschudden of wild met oren flapperen is niet te zien.
We kunnen een paar mooie foto’s maken want zo dichtbij maak je zonder hek niet vaak mee ! Het loopt alweer tegen 18:00 en om 18:55 sluit de poort dus rijden we verder terug naar de campsite en stuiten nog op een onverstoorbare giraf en 2 hyena's.

Tegen 18:30 zien we Okaukueja opdoemen.  Dan heb je de hele dag rondgereden in Etosha staan er op 500 meter van het camp 3 olifanten langs de weg !
Bij onze campsite steken we een vuurtje aan en braden er meteen wat worstjes op als avondeten. Gerda draait nog 2 wasjes en hangt deze meteen te drogen op.
Na het eten wandelen we nog even naar de verlichte waterplas die bij dit camp hoort en zien een zwarte neushoorn met haar jong en 4 giraffen water drinken.
We sluiten de avond af bij het kampvuurtje.    

Vandaag lekker alles op zijn gemak want we hoeven niet weg. Na het ontbijt besluiten we eerst eens naar de waterpoel te lopen. Deze blijkt goed bezet te zijn met diverse diersoorten die af, en aan komen lopen. We zitten al een tijdje in de schaduw op een bankje te kijken en besluiten spontaan vandaag eens de waterpoel te gaan bekijken, er is hier namelijk zoveel te zien. Ik ga wat drinken, het statief, en de verrekijker halen want er is genoeg te zien. Met behulp van de verrekijker kunnen we goed zien wat er aan komt en hier met het fototoestel op reageren. Je merkt dat de waterpoel tegen de campsite aanligt want als er iemand spontaan opstaat of een aparte beweging maakt en 1 dier schrikt hiervan dan volgt automatisch de rest. Meestal 20 meter en hierna keert de rust weer snel terug.

We zien Zebra's, Koedoes, Gnoes, diverse antilopen, Oryxen en giraffen komen drinken en weer weggaan. Tegen 13:00 komt er links in de verte een eenzame olifant aangelopen. Naarmate hij de waterpoel nadert wordt hij steeds rapper. Terwijl de meeste dieren de park kant aanhouden om te drinken trekt de olifant zich hier niets van aan en kiest gewoon de campsite kant van de waterpoel. Hij merkt het publiek wel op maar trekt zich er niets van aan. Een half uur later wordt de drukte compleet als een complete kudde zich voegt bij de eenling. De kudde zo’n 40 dieren groot (en klein) neemt meteen heel lomp de hele waterpoel in gebruik. ! Ook hier weer van de campsite kant. Een olifant trompettert tegen een oryx die naar zijn zin niet vlug genoeg de waterpoel verlaat. Moeders met jongen zijn wat voorzichtiger binnen de kudde maar het publiek laat ze verder koud. Het is een flinke janboel en met 40 dieren is het moeilijk kijken wat er allemaal gebeurt.

Als de rust wat wederkeert doet een aantal olifanten zijn behoefte bij de waterrand en aangezien dit grofweg 20 meter van ons vandaan is kunnen we hier in geur en kleur van genieten!  Als een moeder met een kleintje op 3 meter van onszelf wat gras komt eten, is het ongeloof groot. Meteen wordt de rand bezet door 10 fotografen want iedereen moet hier natuurlijk een kiekje van hebben. Helaas worden we door wat agressieve bijen van onze plek verjaagt zodat we terugkeren naar de camper. Hier nemen we even een paar uur rust door wat lezen.

Vlak tegen zonsondergang en na het avondeten lopen we weer terug naar de poel waar op dat moment 3 leeuwen zitten. De poel is verder helemaal verlaten. wat een contrast met een paar uur geleden! De leeuwen trekken zich terug maar blijven op grofweg 50 meter van de poel liggen.  Een grote groep giraffen vind dit helemaal niet leuk en schuifelt zenuwachtig naar de rand toe. We volgen dit nog even maar het wordt te donker om te fotograferen of goed te kijken.  We gaan terug naar de camper en blijven hier. Gerda loopt later nog 1 keer terug ivm wat lijkt op leeuwen gebrul, maar dit blijken zwarte neushoorns te zijn die elkaar proberen af te troeven. De dag is voorbij en we hebben vwb Wildlife deze dag erg goed besteed.

Na ons vaste ritueel zijn we ruim voor 10:00 van onze plek af. Terwijl we de camping afrijden zien we een echte Afrika camper staan (type Parijs-Dakar) een compacte 4x4 vrachtwagen met een grote leefcabine erop. Deze blijkt van een ouder Nederlands echtpaar te zijn. We raken aan de praat en Gerda bekijkt het complete interieur even.

We rijden verder het park in richting de oost uitgang. We stoppen af en toe voor wat wildlife wat lekker dichtbij is en rijden zo verder tot aan de Etosha zoutpan. Hier stoppen we even om een foto van onszelf op de immense leegte te maken. We rijden verder het park uit en het valt ons op dat de giraffe populatie het hier goed doet. We komen de een na de andere tegen. Als we weer op asfalt aankomen doen we als laatste nog het dik-dik rondje. Deze mini herten soort kent een vaste partner. We struikelen nu werkelijk over de giraffen en de hele weg is bezaaid met hun uitwerpselen. We zien welgeteld 1 paartje dik-diks in de schaduw liggen, maar voor de rest is de route leeg.

We rijden Etosha uit en aangezien we voor 2x24 uur blokken betaald hebben moeten we 1 dag bijbetalen a170 NAM$ (10:50 in het park en 14:30 eruit). We rijden naar Tsumeb om hier een overnachtingsplek te vinden. Als we de plek van onze keuze gevonden hebben blijkt deze nog 30 km van de weg af te liggen. We wilden nog wat boodschappen gaan doen maar 75 km op en neer vinden toch teveel van het goede. Gerda vind een goed alternatief net voor Grootfontein. We stoppen dus in Tsumed bij een Spar en vullen de voorraad weer aan en gaan weer op weg. 10 km voor Grootfontein pakken we poort naar het Bush baby safari lodge en camp. Na 4 km over een stenen rammel weg komen we aan bij een boerderij en schamele receptie. Ireen de Deense eigenaresse heet ons welkom. Er blijkt nog niemand op de camping te staan en ze prijst de lodge aan. We nemen een gok en besluiten te overnachten op de lodge. Deze ligt 1 km verderop op een heuvel.

Bij aankomst worden we opgewacht door Adelaide de beheerster van de lodge. Onze kamer/huisje blijkt erg mooi van inrichting en kijkt uit op een kleine vallei met waterpoel.
Iets boven ons ligt het restaurant waar 4 Duitsers zijn met hun Duitse gids.
Als we alles eens goed bekeken hebben blijkt dit werkelijk een pareltje in niemandsland. Vanaf de weg zou je geen idee hebben dat zoiets moois hier zou liggen.
We schuiven later aan bij het avondeten waar we Impala steak geserveerd krijgen. Een prima stukje vlees maar Oryx blijft onze favoriet. We genieten nog even van de omgeving en een paar biertjes om de avond op ons terras af te sluiten.

Om 08:00 schuiven aan voor het ontbijt. We krijgen Engels ontbijt op Namibische wijze.
Worst, spek,tomaat, Scrambled eggs en gerookte Zebra! Tegen 09:30 nemen we afscheid en rijden terug naar de receptie. Hier mogen we voor een mooie overnachtingsplek, een 3 gangen diner, een ontbijt en een barrekening 1270 NAM$ neertellen. Even wat anders dan kamperen, maar voor ons gevoel welbesteed!

Na 10 minuten zijn we in Grootfontein, waar we onze camper even aftanken. Dit kom op 1135 NAM$ en 90 liter. We gaan op weg naar Rundu. Deze plaats aan de Okovango ligt tegen de Angolese grens en ligt in het gebied boven de zogenaamde rode lijn. De rode lijn markeert de plek waar in Namibië privé grond zich scheid van staatsgrond, en ligt grofweg 150 km onder Rundu.

De vaste omheining waar we nu al duizenden kilometers langs rijden is verdwenen, en de omgeving wordt meer Afrikaans met rieten hutjes en vee op de weg. Af en toe moeten we afremmen of zelfs stoppen voor geiten, ezels en koeien. De kleine jeugd zwaait ons vaak enthousiast toe en regelmatig zie je manden met sinaasappels, stapels houtvuur, of koopwaar langs de weg staan. Tegen 13:00 arriveren we aan de rand van Rundu. De omgeving kenmerkt zich door hutjes en kleine platte stenen/lemen gebouwen. De gebouwen hebben vaak de functie van Bar, kleine supermarkt of iets in die strekking. De huizen/hutten lijken soms lukraak door elkaar te staan en geven alles een beetje een sloppenwijk idee. Maar niet helemaal want daar is het soms te geordend of te modern voor.

Al snel vinden we de afslag naar de Kaisosi river lodge rooms. We nemen een afslag langs de rommelwijk en rijden richting rivier. Gezien de omgeving hebben we niet veel hoop op een goede lodge. Maar eenmaal bij de laatste afslag aangekomen wordt alles steeds groener. We rijden op een gesloten poort af welke meteen opengaat als we aan komen rijden. Bij de receptie krijgen we een mooie schaduwrijke plek aangewezen, met een toilet en douchegebouw op de site. We staan tegen de rivier aan en kijken op de oevers van buurland Angola. We genieten even van een snelle lunch en bespreken de rest van de nog te volgen route. De rest van de dag relaxen we met lezen. Tegen 18:30 steken we een vuurtje aan op de bakstenen braai met metaalrooster.  Om 19:00 is deze lekker heet en gaan de zelfgemaakte hamburgers erop. Na het eten wordt het niet laat meer, dus we liggen er vandaag vroeg in.

Na het ontbijt knopen we een praatje aan met onze buren. Dit is een jong Nederlands stel welke 3 maanden door zuidelijk Afrika trekt. We wisselen wat ervaringen uit en zij hebben een tip voor een eventuele camping. Wij hadden er ook 1 in de buurt, maar volgens een kennis en Afrika gids, is de Gnepi campsite aan de Okavanga rivier de mooiste van noord Namibië. Wij hadden zelf de Mahangu campsite doorgekregen van Ireen een paar dagen geleden op de Bush Baby lodge en deze ligt een paar kilometer verder. We nemen de Gnepi tip aan en besluiten deze campsite als doel te nemen.

Tegen 10:00 gaan we op weg, na de verplichte stop bij de receptie. We mogen hier 190 NAM$ achterlaten voor een prima overnachtingsplek. Na 6 km grindpad zitten we alweer op de B8 richting Divundu. De weg is hetzelfde als gisteren op weg naar Rundu. af en toe weer zandhuisjes met rieten dakjes met hier en daar een gemetselde uitzondering, vaak zijn dit geschilderde kleine lokale barretjes of winkeltjes.

De route gaat lekker vlot en tegen 12:30 stoppen we in Divundu om de hoofdtank weer eens af te vullen. Dit komt op 950 NAM$ en 75 liter. De laatste keer blijkt de tank niet helemaal gevuld te zijn of ons verbruik is een stuk hoger. We gaan uit van optie 1 want we stonden bij een vrachtwagen pomp en het vullen ging maar traag en moeizaam. Gerda koopt bij de aanwezige supermarkt wat broodjes en een grote zak lolly's. De laatste om uit te delen aangezien de bevolking in deze regio dit soort kleine gebaren op prijs stelt. We nemen de afslag paralel aan de Okavango rivier. Hier liggen een 5 tal lodges al dan niet voorzien van campsites. Als eerste nemen we uiteraard de Gnepi campsite. Deze voert 4 km door los zand vanaf de hoofdweg, en we twijfelen of je hier met een gewone personen auto doorheen komt. Onze jeep laat op 2 wheel drive af en toe weten door het zand te slippen en wat grip te verliezen, maar met de grote wielen en zandbanden is dit verder geen probleem.
We passeren onderweg diverse huisjes en/of nederzettingen en de kinderen hier proberen met trommelen of dansen de aandacht van ons te trekken. We rijden door naar de campsite en de eerste blik op de campsite stemt ons niet echt vrolijk. We rijden iets verder door naar de receptie. Er blijkt nog genoeg plek maar we willen eerst een site zien. Hoewel deze aan het water ligt is de aankleding en de site zelf erg karig uitgerust. We snappen de tip van beste campsite van Noord Namibië niet helemaal!

We rijden dus terug en onderweg deelt Gerda met veel plezier de lolly's uit aan de kinderen langs de weg. Soms komen er nog een paar aangerend want zoiets missen, willen ze uiteraard niet. We rijden verder naar de Mahangu Lodge en campsite. Deze ligt een 10 tal kilometer verder. De afslag hiernaartoe gaat weer over in los zand, alweer niet aan te raden voor een gewone personen auto. De 2 km zijn vlot afgelegd maar helaas blijkt een stel net voor ons de laatste van de slechts 5 campsites geboekt te hebben! We rijden dus weer terug richting Divundu en besluiten te stoppen bij de eerste de beste lodge met campsite. Dit wordt dus de Nunda safari lodge. We worden meteen hartelijk welkom geheten door Cameron de eigenaar, en we schakelen al snel over op Afrikaans (onze versie dan) Hij blijkt nog een 4 tal plekken over te hebben waarvan 1 aan het water. Helaas heeft deze geen schaduw maar Gerda wil toch graag aan het water kamperen.  De rondleiding over het terrein en de lodge wordt enthousiast door de Cameron vervolgd. Ook dit is weer een mooie lokatie met terras aan het water en met diverse tour mogelijkheden.
We boeken 2 dagen en gaan morgen een aantal tours bekijken. We zetten de Camper overdwars op de site waardoor de camper zelf schaduw maakt en we halen onze standaard parasol tevoorschijn. De nijlpaarden liggen 200 meter verder in het water en laten zich af en toe met veel geknor goed horen.
We gaan even op het overdekte terras zitten en genieten van het uitzicht. Gerda duikt even later lekker in het bijhorende zwembad om lekker af te koelen. Ik werk het reisverslag een beetje bij en kijk regelmatig om me heen met een koud pilsje voor mijn neus.
We eten bij de camper en liggen er redelijk op tijd in.

We zijn redelijk op tijd wakker want voor 09:00 hebben we een dorpswandeling gepland.
Bij de receptie staat Johannes ons al op te wachten en hij legt uit dat de tour ongeveer 1,5 uur duurt en 2,8 kilometer totaal in beslag neemt. We wandelen door de al hoge temperatuur richting dorp. Johannes verteld ons al het een en ander en ook wijzelf vragen volop. Johannes legt uit dat elk omheining met hierin (vaak) meerdere vaak rieten woningen een home (huis) is, en dat meerdere homes verdeelt over een gebied een village (dorp) is. Een home kan bestaan uit 1 of 2 rieten huisjes, of veel meer afhankelijk van de gezinssamenstelling.

We stoppen bij een klein huis waar buiten een klein meisje rondloopt. We staan bij een huisje met modder muren en een rieten dak. We mogen foto’s maken van het huis. Een paar meter verder achter een rieten schutting worden we opgewacht door een oudere vrouw. Samen met Johannes wordt ons van alles uitgelegd over voedsel en de bereiding hiervan en de manier waarop dit volk hier al jaren leeft. De meeste mensen zijn erg arm dus toeristen zijn meer dan welkom. Dit brengt tenminste wat inkomen, of zicht op een beter leven op. We vinden de tour erg leerzaam en de armoede en schamele onderkomens en levensstandaard, brengt je meteen met beide benen weer op de grond! Uiteindelijk heeft onze tour 2,5 uur geduurd.

De middag brengen we door aan het zwembad met wat lezen en afkoelen. We geven onszelf op voor het diner vanavond aangezien zelf eten bereiden dan nogal laat gaat worden. Tegen 16:30 lopen we naar het terras vanaf waar onze sunset cruise begint. Deze tour voert ons langs diverse nijlpaarden een paar krokodillen. al met al niet erg spannend. Halverwege gaan we stroomopwaarts naar de Poppa falls. “Falls” is niet echt goed omschreven, want dit is meer een stroomversnelling dan een waterval. We passeren nog 2 andere lodges en de boot wordt tegen een eilandje gevaren. hier hebben we 20 minuten pauze en mogen we een gratis drankje nemen. We lopen wat op en neer over stenen in het water en maken een paar foto’s. Als we terugkeren gaat de zon al onder. Tegen 19:00 zijn we terug op de lodge. De tafels zijn al gedekt maar het avondeten wordt nog niet geserveerd. We brengen onze spullen terug naar de camper en gaan even op het terras zitten. Tegen 19:30 gaan we aan tafel.  We hebben een prima 3 gangen diner en kiezen er zelf nog een mooie fles witte wijn erbij.
Na het eten gaan we terug naar de camper, maar erg laat wordt het niet meer.

We trekken vandaag weer verder dus na alles rustig afgewerkt te hebben staan we tegen 10:00 bij de receptie. Hier mogen we 2200 NAM$ afrekenen voor 2 dagen camping, alle drankjes, 2 tours en een diner met fles wijn. Cameron heeft ons een 4x4 camping aanbevolen waar erg veel wild te vinden is en waar de dieren je bijna ondersteboven lopen. We kijken de omschrijving na op een landkaart en willen nog wat navragen. Cameron blijkt in bespreking te zitten, maar de receptioniste weet het ook uit te leggen. Het blijkt de Nambwa camping te zijn net voor Kongola. Zodra we Duvundi uitrijden rijden we meteen het Bwabata national park in. Er wordt gewaarschuwd voor al het wild op de weg de komende 190 km. We zien 15 km verder een aantal olifanten 200 meter langs de weg staan, maar voor de rest komen we niets tegen. Een paar kilometer voor Kongola draaien we de weg naar het parkkantoor waar we voor 90 NAM$ een parkpermit kopen. We steken de B8 weer over en kunnen bijna meteen de 4x4 inschakelen. De rit hobbelt zo 14 km door diverse landschap en soms flinke diepe zandsporen. We komen nog een paar olifanten tegen op de weg en we houden een bescheiden afstand aan.

Tegen 14:00 komen we gelukkig heelhuids aan op de campsite. Een overnachting komt ons 220 NAM$ te staan. De site beschikt over 7 plaatsen allemaal aan het water en er zijn douches en toiletten. De site stelt niet heel veel voor en eerlijk gezegd hadden we er ook meer van verwacht. We vragen nog even de weg naar de Horsehoe bend, een halve cirkel in de rivier waar je vanaf een verhoging naar veel dieren kan spotten. Tegen 15:15 gaan we op weg. Het spoor is erg zanderig met diepe sporen en onze discoverer laat weten er af en toe moeite mee te hebben. Het pad zelf kent een aantal zijwegen en we weten niet goed of we zo wel goed gaan. Gelukkig komen we nog een waterbuffel en een paar olifanten tegen dus helemaal voor niets zijn we ook niet onderweg. We twijfelen of we wel goed gaan en besluiten om gewoon om te keren in plaats van straks misschien vast te zitten op een onbekende plek.

Een uurtje later zijn we alweer terug, maar beter ten halve gekeerd dan ten hele verdwaald zullen we maar zeggen. Op de campsite eten we worsten van de braai. We liggen er op tijd in om nog te lezen, maar de vele onbekende geluiden om ons heen, geven ons stadscowboys niet de rust die we verwachten.

Na een onrustige nacht zijn we tegen 06;30 al wakker. Tegen 07:00 zitten we aan het ontbijt. Gerda lokt wat vogeltjes en eekhoorntjes met wat brood maar echt dichtbij komen ze niet. Een mannetjes makaak aap vind dit veel minder vervelend. En hoewel voorzichtig komt hij tot op een meter afstand de broodkorsten van de grond pakken. Zodra hij er genoeg in zijn mond gepropt heeft gaat hij een meter boven ons in de boom zitten.

Tegen 08:00 gaan we op weg. De route door het zand verloopt iets anders omdat we een  kortere en iets betere route langs de rivier volgen. We stoppen nog even voor wat wrattenzwijnen, maar zitten tegen 08:30 alweer op het asfalt van de B8
Via Botswana is er schijnbaar besmettingsgevaar opgedoken want al het verkeer uit die richting moet stoppen en krijgt een ontsmettingsritueel voor de kiezen. Het is vroeg en de weg is leeg, dus het vlot allemaal lekker, dus net voor 10:00 stoppen we al in Katima Mulilo. Hier tanken we de hoofdtank even vol voor 750 NAM$. Dit zodat we in Botswana niet teveel met Pulla’s hoeven te betalen en zo min mogelijk overhouden.

We rijden verder richting Gnoma een grensplaatsje in Botswana en grofweg 60 km verderop. Net buiten Katima Mililo eten we onze laatste zuivel en vlees op aangezien je deze niet mag invoeren! Tegen 11:30 verlaten we Namibië met weer een paar stempels in ons paspoort en het invullen van wat papieren. In een schrift noteer ik alle gegevens van de auto, maar vreemd genoeg neemt niemand de moeite dit te controleren. Ik had hier net zo goed een mop kunnen opschrijven! Even later gaan we Botswana in en herhaalt het formulieren invullen en geen controle hierop weer. De auto meenemen komt op 140 BWP (Botswana Pulla) of 190 NAM$, aangezien we nog geen BWP hebben moeten we de ongunstigere NAM$ koers betalen. Net buiten de grensovergang gaan we op weg naar Kasane, en moeten we door het Chobe NP. Hier wederom de gegevens over de auto en de bestuurder opgeven met wederom geen controle hierop. 60 km verder verlaten we Chobe NP weer en krijgen we weer hetzelfde papieren ritueel.

rond 13:00 en 5 km verder rijden we Kasane binnen. Gerda heeft de Water lilly lodge op het oog en grofweg 1 km na de kruising de stad in vinden we deze al. We lopen op goed geluk binnen en kunnen voor 2 dagen een kamer boeken. Onze camper mogen we parkeren op het bewaakte terrein. We boeken meteen 2 tours bij de balie. Een sunrise cruise Chobe NP in, en een dagtour naar de Victoria watervallen in Zimbabwe.
De sunrise cruise vertrekt om 15:30 en neemt ongeveer 3 uur in beslag. Bij het zwembad bestellen we meteen alvast ons avondeten en geven we onze voorkeur voor wat drinken tbv de sunrise cruise op. Na een lekkere douche staan we tegen 15:30 bij het zwembad te wachten. Onze lodge heeft een eigen aanlegsteiger, dus we kunnen meteen bij John, onze gids instappen.

Onze groep kent verder nog een 8 tal duitsers dus met grofweg 10 personen hebben we een comfortabele en niet te grote groep. John blijkt een uitstekende gids te zijn en wijst ons op diverse zaken die we zelf nooit gezien zouden hebben.  We komen zeer dichtbij Olifanten, krokodillen, en buffels. We hebben echt een zeldzaam mooie en goede cruise! veel gezien met olifanten bij de ondergaande zon als afsluiter. Ruim na 18:30 komen we weer terug op de lodge. We bedanken John met een mooie fooi, want dat was het ons zeker waard! Om 19:30 schuiven we aan bij het eten, wat van een prima kwaliteit is, en hierna liggen we al snel op bed want de dagtrip naar de Victoria watervallen vertrekt al om 08:00.

Om 06:45 gaat de wekker en om 07:00 zitten we aan het ontbijt. Alhoewel we ruim op tijd zijn. staat Stan, onze gids voor de hele dag al om 07:50 voor de deur en vraagt of we mee komen. We stappen in en halen nog 1 Duits stel op, en een Duits gezin met 2 jonge dochters. Deze zijn wat aan de late kant aangezien ze vanuit Namibië net aan de andere kant van de Chobe rivier moeten komen. In het busje vullen we de visum papieren tbv een grensovergang alvast in.

Tegen 08:45 halen we wat vertrek stempels bij de Botswana grens om even later Zimbabwe binnen te rijden. We hadden ons een chaos voorgesteld aangezien Zimbabwe bankroet is en corruptie hoogtij viert hier. Wij krijgen van deze vooroordelen niets mee en hoewel er een lange rij bij het loket staat verloopt alles ordelijk eerlijk en netjes. Een visum halen en betalen kan met diverse valuta waaronder Dollars, Euros, Rands en Pullas. Het gaat duidelijk om het geld want de paspoorten worden gestempeld maar totaal niet nagekeken. De hele tour kost ons wel een uur!

60 km verder ligt Victoria falls, een stadje wat eigenlijk alleen maar leeft van de inkomsten van de bekende waterval. Tegen 10:30 zet Stan ons hier af en krijgen we 2 uur de tijd om de Victoria Falls te bezoeken. De entree kan wederom met diverse valuta betaald worden, maar wij kiezen voor de visa card. Dit kan namelijk ook. In dit jaargetijde zijn de watervallen niet zo gevuld ivm de lage waterstand. Dit neemt niet weg dat het toch een behoorlijk indrukwekkend gezicht blijft. We lopen 16 uitkijkpunten af waarvan de laatste 4 a 5 op een behoorlijk droog stuk uitkijken. Het laatste punt is de brug naar Zambia.

We lopen op ons gemak terug en zijn tegen 12:30 op de parkeerplaats waar Stan ons al staat op te wachten. Via een grote Baobab boom rijden we naar het Victoria Falls hotel. In dit schitterende klassieke en luxe hotel gebruiken we de lunch. Onze salades zijn prima gevuld en van goede kwaliteit maar maken ons ook meteen 50 US$ armer.

Anderhalf uur later wil Stan nog even stoppen bij een houtsnijmarkt maar niemand van onze groep zit hier op te wachten dus we rijden meteen weer door. Het Duitse stel wil nog wel graag de helikopter tour bekijken en als ze meteen mee kunnen willen ze wel een tripje gaan maken. Ze hebben geluk, er is namelijk niemand aanwezig en zelfs voor 2 personen wordt er een helikopter gestart. Wij bieden aan om wat foto’s van ze maken terwijl ze instappen en vertrekken. Onze hele groep zit gezellig te wachten tot ze opstijgen en we babbelen wat lekker tot grofweg een klein kwartiertje later ze weer terugkomen. Voor hun was het een hele mooie belevenis en we wisselen email gegevens uit om de foto's op te kunnen sturen. Het Duitse gezin staat een beetje onder druk want ze denken dat ze voor 16:30 terug moeten zijn omdat ze in Kasane ook nog de grens naar Namibië weer over moeten steken. Volgens Stan allemaal geen probleem, maar hij geeft toch flink gas naar de grenspost. Zimbabwe verlaten kost ons 3 minuten, en hetzelfde geldt alweer voor de binnenkomst van Botswana. Net voor 16:30 wordt het Duitse gezin gedropt bij de grenspost in Kasane en Stan blijkt toch wel opgelucht te zijn. We nemen als groep hartelijk afscheid van elkaar en rond 16:30 staan we alweer in de lodge.

Hier drinken we een welverdiend pilsje bij het zwembad en geven meteen ons avondeten door. We frissen ons even op en na het avondeten liggen we toch al redelijk vroeg in bed. Zo een lange, maar mooie dag hakt er toch in! 

We zitten tegen 08:00 aan het ontbijt en tegen 9:00 zijn we klaar voor vertrek. We mogen voor de afgelopen dagen 4400 BWP afrekenen. Dit is dan incl. 2 excursies en ontbijt en avondeten. We gaan op weg naar Nata, en hoewel we tegen enkele wegwerkzaamheden aanlopen, schiet de route lekker op. Halverwege krijgen we nog wel een controle punt tegen mond en klauwzeer. Hier moeten we onze schoenen ontsmetten en vragen ze of we vers vlees bij ons hebben. Als dit allemaal in orde blijkt moeten we door een ontsmettings poel rijden en mogen we weer verder.

Tegen 13:00 arriveren we in Nata  waar we de hoofdtank volgooien met 60 liter diesel tegen 560 BWP. Navraag leert ons dat de route naar Maun goed te doen is. Ik vraag nog even naar een openbare telefooncel maar net zoals thuis bestaan deze hier ook niet meer! De pompbediende bied spontaan zijn telefoon aan met de woorden: “ik heb niet veel beltegoed meer maar bel maar even”,  Ik bedank hem voor zijn genereuze aanbod maar ik kan dit echt niet aannemen! We nemen de afslag naar Maun en moeten nog 300 km gaan rijden. We besluiten in Getwa ongeveer 100 km verderop te kijken wat er aan overnachtings mogelijkheden zijn. Tegen 14:00 slaan we af het dorpje in maar de enige beschikbare lodge heeft geen plek en de rest van de mogelijkheden staan ons niet aan. We besluiten door te rijden naar Maun. Als enig oponthoud komen we nog een politie controle tegen maar dit mag geen naam hebben. We arriveren rond 16:00 in Maun, maar alle campsites en lodges blijken 10 tot 20 km buiten Maun te liggen.

Als eerste komen we de Audi campsite tegen. Hier slaan we af en stoppen voor een plek. Ze hebben nog tenten en een campeerplek. We bekijken de tent en besluiten deze te nemen. We lopen naar de bar om onze dorst te lessen en raken in gesprek met 2 Belgen. Zij zijn net terug van een 3 daagse trip in de Moremi Delta en raden deze ons erg aan. Ze hebben veel gezien en zeggen ons naar het vliegveld te rijden en hier te boeken voor de Guncamp lodge. We besluiten hier morgen naartoe te rijden en te kijken wat er nog te boeken is. We eten in het lokale restaurant wat een prima maaltijd voorschotelt. Hierna controleren we nog snel wat email en andere zaken en liggen tegen 21:30 al op bed.

We worden al vroeg wakker in de tent en zitten net na 07:00 uur aan het ontbijt. Tegen 09:00 zijn we klaar en checken we uit. We mogen voor de tent, diner ontbijt en de Barrekening 1000 BWP afrekenen.

We rijden op goed geluk naar het centrum van Maun en vragen nog even de weg naar het vliegveld. We blijken goed te zitten en komen na 1km de afslag naar het vliegveld tegen. We parkeren de camper bij het ingangshek van het vliegveld en lopen op goed geluk het bureau van “Travel Wild” binnen. We leggen onze plannen voor (2 dagen overnachten in de Okavango Delta) Ze waarschuwen dat dit een pittig prijskaartje kent en als we bevestigen dat we ons hiervan bewust zijn gaan ze aan de slag. Ze vragen een halfuurtje om wat telefoontjes te plegen zodat ze kunnen inventariseren wat er mogelijk is.
We gaan bij de buren een kopje koffie drinken om de tijd te doden en raken hier in gesprek met een Nederlandse stel uit Wintelre een steenworp afstand van ons dorp. Zij hebben via  hetzelfde reisbureau een Mokoro trip (boomstam kano) en een Scenic flight in de Okovango Delta gedaan en waren hier erg tevreden over. Terwijl zij weer op weg gaan naar Namibië, lopen wij het reisbureau binnen. Ze hebben inderdaad een 2 daagse plek voor ons gevonden in het Pom-Pom camp. Ze hebben een brochure en wat foto’s maar bij bladzijde 1 zijn we al verkocht! Het ziet eruit om je vingers bij af te likken. Het prijskaartje is dan ook navenant. Het komt op 14.000 BWP voor ons beiden! Dit is dan wel all in, dus alle tours, eten, drinken en de vlucht naar het camp. We hoeven er niet over na te denken en stemmen meteen in. We vliegen morgen ochtend om 09:50 naar het camp en landen een kleine 25 minuten later daar ter plekke. Vol overgelopen energie en enthousiasme verlaten we het Reisbureau.

We rijden tegen 11:00 weer terug naar het Audi camp en boeken meteen weer dezelfde tent als gisteren. We besteden de dag verder met lezen en aan het zwembad liggen.
Tegen 19:30 zitten we aan het diner en naast ons zit ook een Nederlands stel we wisselen wat vakantie ervaringen uit. Terug bij tent drinken we nog even iets maar we liggen al vrij vroeg in bed. De slaap vatten valt niet mee, want de nacht is erg warm en klam!    

Gerda is al erg vroeg wakker, maar ik blijf toch nog even liggen tot 07:00. We ontbijten alleen want naast ons, komt er verder niemand opdagen bij het restaurant. We controleren alle spullen en verlaten tegen 08:30 Audi camp. We zwaaien even naar het Nederlands stel van het diner en gaan op weg. We rijden verder en parkeren de camper op de luchthaven. Volgens het reisbureau is dit een veilige plek en nog gratis ook. ‘s avonds sluiten ze de hekken dus er kan verder niemand bij. We zijn op tijd bij “Mack air” de vliegmaatschappij net naast het reisbureau. We vliegen om 09:50 en melden ons ruim een uur van tevoren hoewel een uur niet echt lang is vind het personeel dat we erg vroeg zijn. 09:15 was prima geweest. Ze bieden ons een kop koffie aan zodat we even kunnen wachten op het personeel dat ons verder begeleid. De maatschappij is echt Afrika georiënteerd met een mix van Cesna toestellen die erg geschikt zijn voor dit gebied. We worden opgehaald en begeleidt naar het vliegveld aan de overkant van de straat. De incheck en veiligheidscontrole worden door 1 en dezelfde persoon gedaan en kost ons welgeteld 2 minuten!

We zitten nog een klein kwartier in de wachtruimte als we opgehaald worden. Neil onze piloot stelt zich voor en samen met 4 andere passagiers gaan we naar het vliegtuig. Dit blijkt een 12 persoons Cesna te zijn. het grootste toestel van de vloot. We stappen allemaal in en 5 minuten later, ruim op tijd stijgen we op richting de Okavanga Delta. De vlucht is een beetje hobbelig iets waar Gerda totaal niet van houd en ze geniet dus niet echt van de vlucht. Gelukkig is deze kort met dit toestel, maar 20 minuutjes. We vliegen relatief laag en dus is er veel te zien. Net voor de landing zien we nog een olifant door het water lopen om hierna op een verrassend goede baan te landen. Het personeel van Pom-Pom camp staat al klaar met een jeep en verruilt 4 vertrekkende passagiers voor ons 2-en. Het is een kort ritje naar het camp. Net voor de ingang houden we nog even stil want er wordt wat personeel klaargezet. Al zingend worden we ontvangen door een klein groepje medewerkers.

Eenmaal binnen stellen de personeelsleden zich voor en krijgen we uitleg over het camp.
We worden elke dag gewekt om 05:30 ! We mogen opgeven of we dan meteen koffie of thee op bed willen hebben.  Hierna hebben we klein ontbijt gevolgd door een vroege gamdrive. Rond 10:00 komen we dan terug op het camp en volgt tegen 11:00 een goede brunch. Hierna zijn we vrij tot 16:00. Van 16:00 tot 16:30 High Tea en hierna weer een gamedrive tot 19:30-20:00. Hierna volgt het diner. Alles is zelfbediening we mogen pakken wat we willen. Sommige kasten zitten op slot ivm de apen. Dus hier moeten we even assistentie van inroepen. Het camp is compleet open dus dieren kunnen gewoon door het camp lopen. Hier worden we dus ook voor gewaarschuwd. In het donker is het verboden door het camp te lopen. Als we naar onze tent willen en er staat bijv. een olifant op het pad!, dan moeten we een gids roepen zodat hij de situatie kan inschatten en ons eventueel naar de tent kan begeleiden.

Na de uitleg en het ondertekenen van een verklaring dat we ons beseffen dat we hier in een gevaarlijke omgeving zitten enz enz. worden we naar onze tent gebracht. Tent is een relatief mager begrip want eigenlijk is het een katoenen eensgezins woning op palen met een groot houten terras. Werkelijk schitterend om te zien en ook nog van alle gemakken voorzien, zoals toilet, douche, zitkamer, plafond ventilator, overal spotjes, een extra kinderkamer voor als je hier met je gezin bent. Verder alle muskieten spray en ongedierte bestrijders, alarm fluitjes en een luchthoorn voor Assistentie. Als je wil is er ook nog een was- en strijkservice ! (Het hoge kostenplaatje wordt nu steeds meer zichtbaar). We lopen even verwonderd door de “Tent” en als het allemaal wat zakt mogen we meteen aanschuiven bij de brunch. Er komt nog een groep later deze dag dus nu bestaat ons gezelschap uit een Duits gezin en 2 Fransen. De lunch is uitstekend en we worden ook nog bediend met 2 soorten wijn. Onze gids Rams stelt zich even voor. Hij verteld dat we met 6 personen in een jeep zitten en om 16:30 een gamedrive gaan maken tot ongeveer 19:30, afhankelijk van wat we tegenkomen. Tot 16:00 zijn we vrij om te doen wat we willen. Gerda haalt even wat slaap in en Ik werk dit verslag even bij.

Tegen 16:00 is het verzamelen voor High Tea. We krijgen kaas hapjes en lekker bananenbrood. Om 16:30 zitten we met 8 man in een jeep en gaan we op zoek naar leeuwen. Gisteren zijn er een aantal gespot en de gidsen hopen de sporen weer op te pikken en ze zelfs te vinden. We hobbelen door het landschap en de Jeep worstelt zich overal doorheen. Rams, onze gids neemt alle paden om de gasten te plezieren. Even door los zand en hoog gras om dichter bij de Zebra's te komen, geen probleem. Halverwege pikken we de sporen van de leeuwen op. Ze zijn niet heel vers meer maar waarschijnlijk zitten ze in de buurt. Het is nu rond 18:00 en meestal slapen de leeuwen dan nog verteld Rams. We gaan ze in ieder geval zoeken. We werken samen met 2 jeeps van een andere lodge. 1 gids zittend voor op de motorkap weet ze uiteindelijk te vinden. Erg knap want ze liggen gedrieën (2 mannetjes en 1 vrouwtje) te slapen in erg hoog gras. Wat ons erg verbaasd is dat we met de jeeps gewoon tot op 2 meter komen en de leeuwen totaal niet onder de indruk zijn. Ze blijven gewoon liggen, draaien zich af en toe om, maar schenken onze 3 (en later 5) jeeps totaal geen aandacht. We kunnen een paar leuke foto’s maken, maar blijven gebonden aan de liggende leeuwen.

Rams stelt voor om even weg te gaan, onze benen te strekken, wat te drinken en hierna weer terug te keren. We rijden een kilometer terug en genieten hier van een korte versnapering.
Een kwartier later rijden we terug naar de leeuwen, maar ondertussen valt ook de schemering in. Rams verteld dat ze de leeuwen verlichten zodat we toch nog acceptabele foto’s kunnen maken. We hebben erg veel geluk want zodra we aankomen, worden de leeuwen wakken en gaan ze op pad. Gewoon onverstoorbaar tussen de jeeps door. Het fotograferen in minder licht levert af en toe een mooi plaatje op, en ik prijs me gelukkig met mijn goede camera. Andere gasten met compact toestellen hebben over het algemeen wazige foto’s door het weinige licht.

We volgen de groep en het lijkt erop dat 1 leeuw een rietbok te pakken gaat krijgen. Deze loopt nietsvermoedend zeer kort naar de leeuw toe. Helaas voor ons weet de Rietbok zich door goed plat te houden te verstoppen voor de leeuw waardoor hij een maaltijd en wij een spannend moment mislopen. We volgen de leeuwen een klein half uurtje verder en gaan tegen 20:00 terug naar het kamp. Hier verzamelen we ons bij de gezellig gedekte tafels en wordt er zelfs een kampvuurtje aangestoken. Het eten wordt opgediend en we worden van alle kanten verwend. Tegen 21:30 zijn we klaar en worden we door een gids naar onze kamer begeleidt. Moe maar voldaan vallen we al snel in slaap.

Om 05:30 worden we gewekt met koffie. We drinken een kopje en zien het al snel licht worden. Tegen 06:00 zijn we bij het ontbijt waar we de eerste blijken te zijn. LT een andere gids vraagt ons of wij de avondgasten gezien hebben. Het blijkt dat de leeuwen ons kamp bezocht hebben. LT laat ons de sporen zien. Hij verteld dat de leeuwen geprobeerd hebben in de kantine te komen maar dat ze uiteraard niet binnen konden komen, hierna hebben ze de werkplaats nog bezocht en hebben ze via een looppad het kamp weer verlaten. Een beetje onder de indruk gaan we ontbijten.

Na het ontbijt is het weer verzamelen en gaat onze groep van 8 man een Mokoro tour doen. De traditionele houten Mokoro is vervangen door een fiberglas exemplaar. Later leren we van LT dat de boom waarvan deze traditioneel gemaakt wordt beschermd is, en dat fiberglas dus de huidige en enige optie is. De tour voert ons met gids Lake, door het riet en het lage water, we krijgen veel uitleg van Lake. Helaas voelt Gerda zich niet al te prettig in het wankele bootje, en dus besluiten we de tour vervroegd af te breken. Lake regelt vervoer en tegen 09:30 zijn we weer terug in het kamp.

Na de brunch van 11:00 gaan de meeste mensen terug naar de tent, want opstaan rond 05:30 is niet voor iedereen een normale tijd. Rond 16:00 verzamelen we ons weer voor High Tea en na deze kleine versnapering hebben we weer een gamedrive met Rams en Lake. Beide proberen sporen te vinden van een luipaard want de hele groep heeft gisteren nog leeuwen gezien. We rijden overal heen en hoewel we wat sporen vinden blijft een ontmoeting met een luipaard uit. Wel komen we nog wat olifanten tegen, maar we zijn tegenwoordig zo verwend dat dit niet echt indruk meer maakt. We rijden een keer naar een andere grens van het park en genieten hier even van een drankje bij zonsondergang.

Tegen 19:30 zijn we weer terug bij het camp waar we weer genieten van een goede maaltijd en even bijkletsen met de groep en Rams onze gids. Rams verteld ons dat we morgen rond 12:00 vertrekken dus we pikken morgen nog een gamedrive mee. Dit is helaas voor 2 mensen van onze groep niet weggelegd zij vertrekken al om 07:00 !
Na het eten zakken we wat in want de hele dag vanaf 05:30 voelen we toch wel, dus tegen 21:30 liggen we al op bed.

Wederom wordt er om 05:30 koffie bezorgd en hoewel we beter geslapen hebben blijft dit ongewone tijdstip erg vroeg. We pakken onze spullen alvast bij elkaar en blijken alweer de eerste te zijn bij het ontbijt. Rams verteld ons dat we de gamedrive met LT gaan doen omdat er vandaag veel gasten los van elkaar vertrekken en binnenkomen moet hij de pendeldienst naar het vliegveldje verzorgen.

LT heet ons welkom en we krijgen op deze vroege en frisse tocht allemaal een deken uitgereikt. LT laat meteen weten dat LT voor Lion Tracker of Leopard Tammer staat, dus we zijn bij hem in goede handen! Net buiten het kamp stuiten we al snel op luipaard sporen en LT laat ons zien wat hij bedoeld. We kunnen de sporen lang volgen maar raken deze in het lange gras helaas kwijt. LT probeert verschillende weggetjes uit, maar helaas.
Wat verder achterin het gebied stuit hij ineens op leeuwen sporen. We kunnen deze goed volgen maar LT vermoed dat ook deze weer in het lange gras verdwijnen. Ondertussen blijft er radio contact met andere jeeps en horen we dat een andere jeep ook leeuwen sporen heeft gevolgd maar deze op het grensgebied kwijt is geraakt.

Wij rijden hoopvol verder en komen inderdaad een jeep van een andere lodge tegen welke onze leeuwen gespot heeft. Het blijken 2 vrouwtjes te zijn en ze liggen een paar honderd meter verderop op een klein heuveltje in het hoge gras. LT waarschuwt meteen de andere jeep zodat ook zij de kans krijgen alles te zien. We rijden naar de lage heuvel en staan met 2 jeeps op grofweg 5 meter van de 2 vrouwen af. We kunnen veel foto's maken en LT verzet de jeep zodat iedereen een verschillende kijkhoek krijgt. Na een kwartier laten we ze met rust en rijden we via vele buitenom paden weer terug naar het Camp.

Hier nemen we afscheid van weer een deel van onze groep omdat zij om 11:00 opgehaald worden. Wij genieten nog even van een goede lunch en LT roept ons om 11:40 bij elkaar. Samen met 2 Fransen zijn wij nu aan de beurt. We nemen van iedereen hartelijk afscheid want we zijn erg goed behandeld door velen.

Ons vliegtuig(je) blijkt wat vertraagd en de tijd wordt LT en zijn collega met leuke flauwe raadsels en moppen gedood. 10 minuten te laat land onze kleine Cesna en worden we verwelkomd door een piloot die te jong lijkt om te mogen vliegen, maar we stappen toch maar in. Ik mag voorin naast de piloot gaan zitten. Niet omdat ik er zo vertrouwd uitzie maar klaarblijkelijk speelt mijn niet geringe gewicht hierin een belangrijke rol! Ik kan wel mooi alles volgen en met sprongen en stoten gaan we de lucht in, en op dezelfde manier arriveren we zo ook 25 minuten later in Maun. Een controle oid is niet aanwezig dus binnen 1 minuut staan we alweer buiten de luchthaven. Onze camper staat ongeschonden op de parkeerplaats en na alle spullen ingeladen te hebben gaan we op weg. Nier geheel vlekkeloos want nergens wordt er een richting aangegeven. Na een stop bij de benzinepomp vinden we de juiste richting en zijn we op weg naar Chabis.

De rit gaat soepel en op een kleine mond en klauwzeer controle post na, rijden we via een ontsmettings kuur weer verder. Hier rijden we op goed geluk de Thakadu campsite op en zij hebben nog volop plek in alle accommodaties. We kiezen voor een simpele campingplek voor 140 BWP ,maar besluiten ter plekke wel te eten en even via internet de diverse updates en emails te lezen. Na alles weer opgefrist te hebben en van een goede maaltijd genoten te hebben, zijn we tegen 20:00 weer bij de camper waar het niet al te laat wordt aangezien onze dag al om 05:30 was begonnen!

We nemen rond 08:30 een ontbijt bij de lodge en het is lekker rustig om ons heen want er is verder niemand. Tegen 21:30 zijn we klaar rekenen hier 640 BWP af voor de overnachting, diner, en ontbijt. We rijden even terug naar het centrum om de laatste contante 240 Pula te gebruiken om nog wat diesel in te tank te gooien. 

Tegen 10:00 gaan we op weg naar de grens, We passeren weer vele koeien, ezels en geiten en af en toe zien we weer eens een struisvogel opduiken. Tegen 13:00 arriveren we bij de grenspost van Botswana. Wederom een formuliertje invullen, weer wat vertrek stempels in je paspoort, en deze keer een verzoek om mee te werken aan een enquete van de regering. Doel is om te kijken wat toeristen doen in Botswana, wat ze besteden en of ze tevreden zijn over het aanbod. 2 minuten later weer papiertjes invullen in het grenskantoor van Namibie, weer stempels en 220 NAM$ voor de wegenbelasting omdat we met een buitenlands kenteken hier binnen rijden.

De weg naar Windhoek blijkt nog ruim 300 km te zijn, meer dan we gedacht hadden!
We stoppen nog even voor een korte lunch en gaan hierna weer op weg. Ondertussen rijden we een flinke regenbui tegemoet de eerste echte (overdag dan) van onze hele vakantie. Tegen 16:30 na een slalom door het woon- werkverkeer van Windhoek, komen we aan bij de Montrei campsite. Al snel blijkt dat ze geen mogelijkheden vwb diner of ontbijt hebben en dus draaien we om. De eigenaar beveelt vwb onze wensen het Arebbusch travel lodge aan, net op de rand van Windhoek. Hier rijden we een kwartier later binnen en er is alleen nog maar een groot 4 persoons chalet beschikbaar. We nemen dus een goedkopere luxe campsite van 300 NAM$. maar boeken voor de dag erop wel een klein chalet zodat we de camper kunnen uitruimen en alles alvast een beetje op orde kunnen brengen. De luxe campsite is prima verzorgd en kent een los gebouw met toilet, douche en “Braai” het ziet er allemaal keurig verzorgd uit. We eten een prima maaltijd in het bijbehorende restaurant en liggen tegen 21:30 vermoeid op bed. De hele dag rijden is ook geen pretje.  

We doen het rustig aan want we willen tegen 09:30 gaan ontbijten in het restaurant. We leveren de sleutels van de campsite in en kopen voor 280 NAM$ ontbijt vouchers voor vandaag en morgen. We rekenen meteen het chalet voor vanavond af en mogen hier tegen 12:00 in. We genieten van een goed ontbijt en verhuizen naar de binnenplaats met Wifi. Hier versturen we de laatste update van onze reis naar alle bekenden zodat iedereen op de hoogte is van de laatste ontwikkelingen.

Het chalet blijkt tegen 11:30 al klaar en we mogen naar binnen. We parkeren de camper net voor de deur voor het opruimen en stroom (we hebben geen Namibië adapter.  De tuinman vraagt 5 minuten later of de camper weg kan, ze hebben net namelijk een paar bomen gerooid en onze camper staat net op de plek waar ze alles willen opruimen. Ik leg uit dat we stroom nodig hebben en dat dit wat lastig is voor ons. We lopen samen naar de receptie en deze regelen een adapter voor ons, top opgelost dus!

We besteden de dag met wat lezen en wachten tot de tuinmannen klaar zijn. Ondertussen pikken we af en toe wat reacties op van onze update via de email. Tegen 17:00 is iedereen klaar en parkeren we de camper weer voor het chalet. We ruimen alvast wat op en maken wat dingen schoon tot we gaan eten. Het eten in het lokale restaurant is wederom prima en met een flesje witte wijn erbij rekenen we nog geen 500 NAM$ af voor een prima diner.In het chaletje drinken we nog iets en kijken nog even een film op de gratis decoder TV.

We zitten rond 08:30 aan het ontbijt en doen lekker rustig aan. Tegen 09:30 rijden we de poort uit op zoek naar een eerder opgegeven wasplaats. We mogen namelijk geen camper met een vuile buitenkant inleveren. Iets wat we zelden meemaken (2e keer pas). Het is even zoeken maar bij het navragen blijken we er maar 50 meter vanaf te staan. Het is een combinatie hogedrukspuit met handwas en een schoonmaakbeurt komt op 80 NAM$ een schijntje als later blijkt dat na een hogedrukreiniging van een kwartier de camper ook nog een halfuur met de hand gewassen en gedroogd wordt met een team van 4 man! Helaas is het flink druk en voordat we hier wegrijden is het 12:00. We kunnen ons vermaken met onze Ereaders en af en toe een praatje hier en daar. We rijden via de benzinepomp terug en gooien er nog 35 liter Diesel in. Een halfvolle tank terug inleveren, net zoals we deze meegekregen hebben.

Ruim voor 13:00 zijn we de Kalahari inn Een lodge met camping en tevens het kantoor van Bobo campers in Windhoek.  We ruimen de camper uit geven de manager een seintje dat we klaar zijn en we lopen door naar het bijbehorende terras. Hier drinken we een Rock Shandy. Dit typische zuidelijk Afrikaans oranje drankje, hebben we vele malen gezien, maar we wisten nooit wat het was. Het blijkt een alcoholvrije combinatie van limonade, gemberbier, schijfje citroen en wat kruidenextract. Lekker fris met ijs en best lekker.
De manager heeft ondertussen de camper nagelopen en samen hebben we geen opmerkingen. We krijgen nog 80 NAM$ terug voor niet gebruikte toilet chemicaliën, en hierna is de camper weer overgedragen aan de verhuurder. We lezen nog wat op het terras en bestellen hier onze laatste Oryx steak. Tegen 19:00 gaan we op weg naar het vliegveld en na het inchecken en de laatste douane formaliteiten zitten we nog een klein uurtje in de vertrekhal. Hierna is het boarden en keurig op tijd verlaten we Namibië. Helaas het einde van alweer een erg mooie vakantie....