Vandaag zijn we vanaf Schiphol vertrokken voor een hele lange vliegreis. Het begon al gelijk met een vertraging van ruim 1,5 uur en dat had nog gevolgen voor later. We vlogen met de vliegtuigmaatschappij "Emirates". We moeten zeggen dat dit een perfecte maatschappij is met een hele internationale crew aan boord. We weten dit, omdat de piloot in zijn introductie verhaal vertelde dat er stewards en stewardessen zijn die Engels, Russisch, Frans, Duits, Nederlands, Italiaans en vele andere talen spreken. Het eten en de verzorging aan boord was heel goed en de vlucht ging voorspoedig.

Onze eerste vlucht ging naar Dubai in de Verenigde Arabische Emiraten. We kwamen daar uiteindelijk pas rond 22:30 uur Nederlandse tijd aan en voor ons was het 3 uur verder en dus al half twee in de morgen. Je begrijpt dat dit best vermoeiend was, maar ik hield het allemaal goed vol en ik vond alles best spannend. We hadden een hotelovernachting geboekt in Dubai en met de shuttle bus werden we voorspoedig naar het hotel "The Premiere Inn" gebracht. Inmiddels was het 02:30 uur en we doken direct ons bed weer in om uiteindelijk al snel wakker te worden.

Dag 2 - Aankomst Christchurch

We moesten namelijk al om 07:00 uur op om weer rond 08:00 uur op het vliegveld terug te zijn. Ondanks het weinige slapen ging dat toch allemaal goed en zaten we om 09:00 uur lekker aan een appelsap in een coffee shop op het vliegveld.

Om 09:30 uur moesten we inchecken voor de Airbus A380. Dit is momenteel het grootste passagiersvliegtuig ter wereld en daar keken we erg naar uit. Inderdaad bleek hij heel groot en luxe. We hadden heerlijke stoelen met een uitgebreid entertainment systeem. Er waren wel honderden films en televisieseries te zien of één van de vele games te spelen. Het was wel een hele lange vlucht en we brachten uiteindelijk wel 14 uur in dit vliegtuig door. Tussen het eten door probeerden we nog een beetje te slapen en dat lukte de ene keer beter dan de andere keer. Omdat het niet zo heel druk was in het vliegtuig kon papa een stoeltje verder gaan zitten en had ik een bedje van 2 stoelen en lag ik heerlijk bij mama te slapen. Ondanks dat het een hele lange vlucht was, ging hij toch voorspoedig voorbij en kwamen we 's ochtends vroeg in Sydney, Australië aan. Hier moesten we maar 2,5 uur wachten voor onze aansluiting naar Christchurch in Nieuw-Zeeland.

Christchurch was uiteindelijk maar een korte vlucht van 3,5 uur en vanaf de zee zagen we de hoge bergen van Nieuw-Zeeland al opdoemen en we werden gelijk bevangen door de schoonheid van dit land. We zijn erg benieuwd wat we allemaal gaan zien de komende weken. Op het vliegveld staat een lange rij voor de douane, maar reizen als familie met een klein kind heeft zo zijn voordelen en de rij voor gezinnen is een heel stuk korter. Na een korte ondervraging door de douane kunnen we onze koffers halen. Deze blijken de hele reis gelukkig in hetzelfde vliegtuig te hebben gezeten en alles is compleet. Dit hebben we weleens anders meegemaakt. Op onze reis naar China waren we één koffer kwijt op het vliegveld van Beijing en dat is geen pretje. Nu was alles dus compleet en gingen we naar de ontvangsthal van het vliegveld. Daar werden we opgewacht door Alan van de Bed and Breakfast in Christchurch. Alan is een hele aardige man die ons direct naar de Bed and Breakfast bracht om daar heerlijk te relaxen.

Het was inmiddels 16:00 uur plaatselijke tijd en voor ons Nederlandse gestel 04:00 uur in de morgen en jullie zullen begrijpen dat we een beetje last hadden van een jetlag of in ieder geval vertelde onze interne klok iets anders dan de wereld om ons heen. Toch besloten we niet toe te geven en gewoon 's avonds naar bed te gaan. Het weer was heerlijk en we gingen lekker in de tuin zitten lezen en ik ging op ontdekking in het grote huis. Ik ontdekte al snel een hele leuke hond genaamd: Taylor en die vond het heerlijk als ik met hem ging spelen. Van mama en papa moest ik net voor het naar bed gaan in bad. Ik moest me schoonmaken na de hele lange reis en daarna naar bed. Mama was zo moe dat ze na mij in bad ging en ook naar bed. Papa bleef nog even praten met Alan en Jan van de Bed and Breakfast, maar kon na een uurtje ook zijn ogen niet meer openhouden en dook ook maar gelijk in bed.

Ik sliep die nacht heerlijk en kwam er maar 1 keer uit. Mama en papa sliepen iets onrustiger, maar hielden het uiteindelijk ook vol tot de volgende ochtend 07:00 uur en de eerste etappe om de jetlag door te komen was genomen. De ochtend begon met een heerlijk uitgebreid ontbijt met croissantjes, muesli, vers fruit, geroosterd brood en vele andere lekkere dingen. Papa en mama dronken ook een paar koppen koffie en we waren klaar om Christchurch te ontdekken. We besloten met de bus naar het centrum te gaan. We wilden eerst het gebied van de aardbeving bekijken.

Op 22 februari 2011 rond het middaguur werd Christchurch door een hele erge aardbeving geraakt die uiteindelijk meer dan 180 mensen het leven zal kosten en die een groot deel van het "oude" centrum onherstelbaar zal verwoesten. Zelfs de beroemde kathedraal van Christchurch zal de aardbeving niet overleven. We zijn dus nu een jaar verder en in het centrum ontkom je niet aan de verwoestingen om je heen. Het hele gebied is feitelijk afgezet en veel gebouwen zijn ingestort of zo beschadigd dat het verboden is om er nog in te gaan. We lopen langs het hek en kijken naar de verwoestingen. Het doet allemaal erg vreemd aan en er hangt een vreemde sfeer. Het is een soort spookstad waar je naar kijkt. Je ziet veel bekende winkels, maar die zijn verlaten en zitten onder het stof. We blijven er over praten dat het geheel erg vreemd aan doet. Je ziet dat er veel leven in het centrum heeft gezeten, maar nu is alles verlaten en stil achter de hekken.

Als we het verwoeste gebied achter ons laten, komen we er snel achter dat er toch veel veerkracht in de mens zit en in dit jaar na de aardbeving is er een nieuw centrum herrezen. Het is het zogenaamde container city. Een gebied vol met containers waarin verschillende winkels weer verder gaan met hun activiteiten en hier hangt weer een fantastische sfeer en dit doet je de spookstad weer snel vergeten. We gaan ergens een heerlijke bak koffie drinken voor mama en papa en ik krijg een heerlijk Dora drankje. Na deze stop gaan we de rest van het centrum verkennen en vooral langs het water van de "Avon River" lopen. Uiteindelijk gaan we terug naar het busstation. Het is inmiddels bijna aan het einde van de middag en we zijn moe van het lopen. De bus brengt ons in een kwartiertje terug naar de hoek van Papanui street met Harewood Road en vanaf daar is het maar 5 minuten lopen naar ons Bed and Breakfast. Toch gaan we eerst wat fruit en drinken kopen voor op onze kamer. Na een kleine omweg zijn we weer terug in het hotel. Ik noem het nog steeds hotel. Ik vind Bed and Breakfast een veel te moeilijk en lang woord.

Papa gaat er nog even op uit om foto's te maken bij een lage zon en mama en ik gaan lekker zitten. Na een uurtje is papa weer terug. Die middag hadden we al warm gegeten in het centrum en papa en mama besluiten om lekkere broodjes te halen als avondeten. Ondanks dat er allemaal lekkere dingen op het broodje zitten, eet ik alleen droog brood. Nee ik ben niet zielig, maar gewoon eigenwijs omdat ik denk dat niks lekker is voor mij. Al snel is 19:30 uur en moet ik naar bed. Mama en papa leggen mij op bed en gaan zelf heerlijk lezen en internetten in de woonkamer. Papa heeft alweer veel werk om al zijn foto's in de computer te zetten, maar hij is er driftig mee bezig. Een uurtje of twee later gaan mama en papa ook naar bed, maar daar merk ik niet veel meer van, want ik slaap al heerlijk.

Dat we nog steeds niet helemaal de oude zijn, bewijzen we de volgende ochtend. Met z'n drietjes worden we pas om 08:30 uur wakker. Kennelijk hebben we de rust nog nodig en slapen we bijna klokje rond om weer een beetje op krachten te komen. Het ontbijt wacht weer op ons en ik eet weer een hele croissant met jam. Vandaag staat Hagley park en de Botanic Gardens op het programma.

We gaan weer met de bus richting het centrum, maar moeten ergens anders uitstappen. Het park is heel groot en een deel van het park is ingericht voor hele mooie bloemen. Het park is heel relaxed en het weer is heerlijk. Het is zeker wel 25 graden en we lopen tussen de oeroude bomen van Nieuw-Zeeland. De bomen zijn heel indrukwekkend en mama en papa hebben sinds Sequoia (Amerika) niet meer zulke hoge bomen gezien.

Uiteindelijk komen we bij de Botanic Gardens en daar zijn heel veel mooie bloemen en planten. Ze hebben daar hele velden met reuze Hortensia's en we moeten gelijk aan ons omaatje denken. Die zou ze prachtig vinden.

Al lopend komen we bij een speeltuin en kan ik m'n hart ophalen op de schommel en diverse glijbanen. Mama en papa krijgen me na een half uur bijna niet meer weg, maar willen graag ook wat gaan drinken op een terras in het park. Ik word uiteindelijk meegelokt onder de belofte van een ijsje. Slechte papa en mama om mij om te kopen met ijs, maar soms werkt het wel en het is tenslotte vakantie. Na onze stop gaan we verder door het park op weg naar de Avon River. Deze kleine rivier loopt door het hele centrum van Christchurch en is heel relaxed en mooi om langs te wandelen.

In het centrum gaan we soep en fruitsalade eten en lopen door een ander deel van het centrum. Christchurch heeft bijna 400 duizend inwoners en is best een uitgestrekte stad. Tijdens het wandelen, komen we weer een speeltuin tegen en ik kan de verleiding niet weerstaan om alle klimtoestellen weer uit te proberen. Mama en papa merken echt een verschil met vorig jaar en ik heb veel meer lef om alle toestellen te beklimmen.

Het einde van de middag nadert weer en we besluiten weer terug te gaan met de bus. Terug in ons Bed and Breakfast huis gaan we relaxen en mag ik naar Nickelodeon kijken. Papa is verbaasd dat ik gewoon weet welk volgend programma er komt. Kennelijk is dit in elk land in de wereld hetzelfde. Papa gaat aan de website werken en mama rust een beetje uit. Dadelijk gaan we onze spullen weer inpakken voor morgen.

Vanochtend worden we rond 10:00 uur opgehaald door onze camperverhuurder en begint de rondreis pas echt.

De dag staat in het teken van de staat van de camper controleren en boodschappen doen voor tijdens de reis. Daarna gaan we op weg naar Arthurs Pass. Het kan best zijn dat we vanaf nu dagen zonder internet zullen moeten doen.

We gaan in onze camper door Arthur's Pass. Dit is een hele mooie weg door de bergen en we waren onder de indruk van het uitzicht. We konden toen nog niet weten dat het eigenlijk nog niets is met wat we nog allemaal zouden gaan zien. Het mooiste zou nog moeten komen.

Midden in het National Park van Arthur's Pass vonden we onze eerste camping. Eigenlijk was het geen camping, maar gewoon kamperen in de natuur of kamperen in het wild, hoe je het wilt noemen. We stonden op een zogenaamde "DOC site", Departement Of Conservation site. Dit is vaak een klein stukje open veld langs een bos of meertje waar een paar campers kunnen staan. Er zijn geen voorzieningen, maar die hebben we toch niet altijd nodig, omdat alles in de camper zit. Het zal jullie niet verbazen dat het hier pikdonker wordt in de nacht en we slapen dan ook heerlijk en worden vanzelf wakker door de zon. Het is weer een heerlijke dag en we klagen voorlopig helemaal niet over het weer, want het is gewoon warm in de zon.

Vandaag gaan we verder door de Pass en komen uiteindelijk aan de westkust van het Zuidereiland. We zien voor het eerst de zee en in het plaatsje Hokitika gaan papa en ik pootje baden in de zee. Ondanks dat het lekker weer is, is het net iets te koud om te gaan zwemmen.

We rijden na de lunch verder langs de kust en stoppen spontaan om een uur of 3 bij een meertje. Lake Ianthe is een klein maar wonder schoon meertje waar ik in kan spelen. We besluiten hier van de zon te gaan genieten en ook maar te gaan slapen. Het wordt dus weer een nacht in de natuur.

Vandaag rijden we verder op weg naar het gebied van de gletsjers. Het doel is de Franz Josef Glacier. We komen daar aan het eind van de middag aan en het blijkt een heel gezellig dorpje met een heerlijke koffie bar. Ik aan de appelsap, maar mama en papa aan de koffie. Het internet kan weer een keer worden gecheckt en daarna lopen we een rondje door het dorp. Het doel is een helikoptervlucht. Ja, jullie lezen het goed. We willen kijken of dat te betalen is. Natuurlijk is het duur, maar vast de moeite waard. We boeken een vlucht voor de volgende dag 11:00 uur en gaan weer met de camper het dorp uit om voor de 3e nacht op rij in de natuur te gaan slapen. We zullen langzaam wel een beetje stinken, maar dat deert ons niet. Het weer slaat ineens om en het begint te regenen.

Eenmaal een plekje gevonden, klaart het alweer een beetje op. Ik besluit met papa op "avontuur" te gaan. We doen allebei onze bergschoenen aan en gaan hiken langs de rivier en in de bergen. Ongeveer 3 kwartier lopen we een rondje in de buurt van onze kampeerplaats en ik vind het allemaal machtig spannend om over stenen te klimmen en door een beetje water te lopen. Aan het eind van onze tocht gaat het weer regenen en gaan we gauw terug naar mama. We eten in de camper en voor we het weten is het alweer bedtijd. We moeten vroeg naar bed om helemaal klaar te zijn voor onze helikoptervlucht de volgende dag. Die nacht is het aardig aan het spoken en regent het heel hard.

Vandaag is het nog aan het regenen en we vragen ons af of de vlucht wel door zal gaan. Na het ontbijt rijden we de 10 km naar het dorpje en onderweg begint het heerlijk op te klaren. De zon breekt ineens door en voor we het weten zijn alle wolken weg. Later zal blijken dat we echt een engeltje hebben, want een uur of 3 later zijn de wolken weer terug en wordt het weer steeds minder. Vol goede moed en de zon in onze rug stappen we het kantoor van de helikopterbusiness binnen. Tot onze verbazing zegt de man dat ze niet vliegen, omdat de wind te hard is boven in de bergen. We geloven onze oren niet. Het is heerlijk in het dorp en daar waait geen zuchtje wind.

We rennen direct naar de concurrent en die heeft iets grotere helikopters en blijkt nog wel te vliegen. We kunnen direct boeken voor een vlucht over een half uur en doen dat maar meteen. Dit half uur vliegt voorbij en voor we het weten krijgen we de "safety instructies" en lopen daarna naar het heliplatform. Daar wachten we 10 minuutjes en opeens achter de bergen vandaan komt onze heli. Het is een hele mooie witte met blauw en rood afgewerkt. Het gaat nu allemaal heel snel. Terwijl hij blijft draaien moeten we erin gaan zitten. Ik mag bij het raam en we krijgen allemaal een koptelefoon op. Nu ben ik dat gewend, want ik heb vaak de koptelefoon van papa op en dit is dus niets nieuws. De helikoptervlucht is wel nieuw voor mij en ook voor mama. Papa heeft dit al eens gedaan in Australië en later in NL als cadeautje van mama.

De lucht is volledig blauw en we stijgen direct naar grote hoogte om koers te zetten naar de 3 grote attracties in de omgeving. We hebben de grote vlucht geboekt en zien uiteindelijk Mount Cook, Franz Josef Glacier en Fox Glacier vanuit de lucht. Halverwege landen we zelfs nog op één van de bergen, de Fox Glacier, en lopen in de keiharde sneeuw. We zijn alle drie onder de indruk van de vlucht en voor we het weten zijn de 40 minuten alweer voorbij en zijn we op weg terug. Nog natrillend van deze bijzondere ervaring moeten we alweer de draaiende helikopter verlaten en lopen we weer door het dorpje.

We gaan terug naar onze camper om het een half uur verderop gelegen dorp van Fox Glacier te bereiken. Deze gletsjer kun je ook lopend bereiken en papa wil dit heel graag met ons doen. We hebben deze gletsjer dus eerst vanuit de lucht gezien en nu gaan we er ook nog naartoe lopen. Ik ben het lopen op mijn bergschoenen al helemaal gewend en leg het uur hiken dan ook makkelijk af. De rest van de middag rijden we langs de kust naar het plaatsje Haast en checken in bij een echte camping. We nemen voor het eerst in 4 dagen een heerlijke warme douche en gaan na het eten heerlijk naar bed. Het weer is nog steeds lekker warm en de volgende dag zullen we op weg gaan naar Queenstown.

We worden weer met de zon wakker en laten Haast achter ons. Pas veel later horen we van mensen uit Nieuw-Zeeland dat het plaatsje echt Haast heet en niet op z'n Engels "Heest". Het is namelijk door een Nederlander gesticht en heet daarom echt Haast op z'n Nederlands, grappig.

Dwars door de bergen rijden we een halve dag over de route naar Queenstown. Net iets over de helft stoppen we nog even in het plaatsje Wanaka en eten onze eerste Fish and Chips. Net als in Engeland krijg je deze in een krant opgediend. Tenminste dat zeggen mama en papa, want ik ben nog nooit in Engeland geweest. Ik ga zelfs nog even pootje baden in het meer, maar mag niet zwemmen van mama en papa omdat we verder moeten naar Queenstown.

Uiteindelijk is het toch nog laat in de middag als we op een camping arriveren in Queenstown. Aan de prijzen te merken is het hier erg toeristisch en dat zullen we later wel merken aan het stadje.

Na het eten gaan we lopend naar het centrum van Queenstown. Ondanks dat de winkels al dicht zijn is het toch een gezellig stadje. Na een rondje te hebben gelopen moeten we terug naar onze camper, het is voor mij bedtijd en ik moet slapen. De volgende dag moeten we al om 10:00 uur van de camping af. We lozen nog even ons vuile water en gaan direct naar een meer aan de rand van Queenstown. Vanaf daar lopen we naar een gezellig café om een beetje te internetten en daarna een rondje door het centrum te lopen.

We kopen allemaal een lekker vest voor mogelijk koude dagen in de toekomst. Op de terugweg ga ik zelfs nog even zwemmen met papa in het meer. Het is water uit de bergen en ik durf niet te ver, want het is steenkoud. Papa wil stoer doen voor mama en gaat toch even onder water en gilt het vervolgens uit van de kou. Later staan we naast onze camper in de zon op te drogen en besluiten we heerlijk te gaan lunchen voor onze camper.

Die nacht besluiten we op een andere camping in Queenstown te blijven.

Vandaag gaan we verder naar het dorpje Te Anau. Ons doel is Milford Sound. Dat is een fjordengebied en een natuurpark wat schitterend moet zijn.

We zijn in Fiordland, in het uiterste zuidwesten van Nieuw-Zeeland. Zoals het woord al zegt, gaat het hier om Fjorden. We leren later van een Kiwi (een inwoner van NZ) dat de eerste emigranten vanuit Europa een beetje in de war waren. Ze vonden het gebied veel lijken op de Fjorden in Noorwegen en noemden het daarom Fjordland, maar spelden het verkeerd en daarom is het tot de dag van vandaag Fiordland. Maar omdat we toch even bezig zijn met de geschiedenis, weten jullie dat Abel Tasman feitelijk de eerste was die NZ ontdekte. Maar zijn bemanning kreeg het al aan de stok met de Maori bewoners voordat Abel een voet aan wal had gezet. Het kostte hem 3 bemanningsleden en hij besloot direct rechtsomkeer te maken naar Australië.

Het duurde daarna nog een hele eeuw voordat James Cook namens Great Britain het opnieuw ontdekte en claimde voor de Engelse koning. Abel had het echter al Nieuw-Zeeland genoemd naar onze provincie en de Engelsen besloten dat niet te veranderen en zelfs de Z van Zealand te behouden. Er bestond namelijk al een eiland genaamd Sealand en dat zou anders verwarrend werken. Kortom het ontstaan van New-Zealand.

Vandaag staat de bezichtiging van "Milford Sound" op het programma. Sound is misschien een vreemde benaming voor iets wat eigenlijk een Fjord is, maar ook dat was een vergissing van de eerste bewoners. We gaan eerst 3 uur met de bus op weg naar de boot. Het is een hele mooie route tussen de unieke bergen. Het weer is een beetje wisselend, maar gelukkig regent het niet.

Nu blijkt het niet zo raar te zijn dat het hier bewolkt is. Milford Sound heeft maar 9 dagen per jaar droog weer en er hangen altijd wolken tussen de bergen en dat maakt dat het zo vaak regent. Nu hebben wij deze vakantie voorlopig veel geluk met mooi weer, maar het zou te ver gaan om nu ook nog te hopen op één van deze 9 dagen. Dat is het zeker niet en we zien best nog een paar flinke buien voorbij trekken. Het is niet koud en we arriveren na een enerverende rit in het dorpje Milford en daar begint de Sound of Fjord. Met de boot gaan we verder.

De vaart begint direct met een heerlijke lunch. Het is voor ons een meevaller om lekker warm te eten en scheelt ons weer zelf een maaltijd bereiden. De boot vaart een mooie route tussen de bergen. Door het weer en de wolken zijn we niet in staat de beroemde piek te zien van de bekendste berg van Milford Sound; Mitre Peak. Papa baalt dat hij de peak niet op de foto kan zetten, maar er zijn genoeg andere mooie dingen. Tijdens de trip bezoeken we ook een "Underwater Station" met informatie over het zeeleven in de Sound. Al met al was het een hele mooie trip.

De reis terug met de bus duurt gelukkig korter. Ik heb namelijk van papa begrepen dat de terugreis altijd korter duurt. Ik weet eigenlijk niet waarom, maar papa zegt altijd; "terug is korter" en wat papa zegt is……

Terug in het dorp Te Anau gaan we naar de plaatselijke Chinees om wat Fried Rice te halen en gaan deze op een picknick bankje eten langs het meer in het dorp. Het weer is heerlijk en we rijden op ons gemakje naar een kampeerplekje in de wildernis.

Vandaag regent het en gaan we op weg naar Dunedin aan de oostkust. We moeten daarom het hele land door rijden. Het weer wordt onderweg steeds beter en uiteindelijk rijden we weer in de zon. Rond half drie in de middag arriveren we op een camping met stroom en heerlijke douches. Het is nog mooi weer, maar het slaat ook hier om.

Dat is toch iets typisch van Nieuw-Zeeland. Het ene moment zit je nog in je zwembroek of bikini in de zon en 10 minuten later sterf je van de kou en loop je in je lange broek met een jas aan naar het centrum van het stadje. Dunedin is een grote studentenstad en het blijkt het eerste weekend van het nieuwe studentenjaar te zijn en dat resulteert in veel verklede en dronken studenten op straat. Toch blijft de sfeer gewoon gezellig en ervaren wij de omgeving heel anders dan thuis, gewoon relaxed.

We eten die avond in een leuk eetcafé en gaan voldaan met de bus terug naar de camping. We gaan gauw slapen, omdat we de volgende dag een lange rit gaan rijden.

We gaan helemaal langs de oostkust naar Christchurch en later zelfs nog 2 uur verder.

Het wordt een regenachtige dag en we rijden het ene moment in de regen en het andere moment in de zonneschijn. Papa wilt op alle mooie plaatsjes stoppen om foto's te maken en mama en ik moeten dan altijd mee. Vaak zeggen we dan dat hij zelf maar moet gaan en wij passen deze keer.

Het ging ook zo bij een plek genaamd; Mouraki Boulders. Papa zag het bord langs de kant van de weg en wilde daar perse langs. Mama wilde niet teveel tijd verliezen, omdat het anders veel te laat zou worden. Mama had het idee om mij te verrassen met een bezoekje aan Alan en Jan. Dat zijn de eigenaren van de Bed and Breakfast in Christchurch, welke we hebben bezocht onze eerste dagen in Nieuw-Zeeland. Ik ben helemaal weg van hun hond Taylor en wilde die inderdaad graag zien.

Papa wilde echter stoppen bij de "Boulders" en rende vanaf de parkeerplaats naar beneden. Wij wilden niet en vertelde hem dat hij zelf maar moest gaan kijken. Ik zat helemaal in mijn "Mega Mindy" film op de iPad en dan krijg je mij moeilijk in beweging.

We zagen papa echter vrij snel weer terugkomen en mama dacht dat we weer konden gaan, dat viel mee. Papa wilde echter dat we meegingen naar het strand. Dit was uniek en moesten we zien. Papa bleek later gelijk te hebben en het strand lag vol met grote ronde keien. Niet zomaar keien, maar unieke ronde keien op het strand. Je moet je voorstellen dat je een bowling bal voor de helft in het zand begraaft op het strand, zo zien deze boulders eruit en dan zelfs nog 100x groter.

Hierna gingen we weer verder op weg naar Christchurch. De zon was niet ver van ons vandaan en we bleken in de richting van het mooie weer te rijden. Aan het eind van de middag arriveerden we bij de Bed and Breakfast en Alan en Jan waren blij verrast. We hebben hier heerlijke koffie gedronken en Alan had nog een gouden tip; "Waarom bezoeken jullie niet een echte Nieuw-Zeelandse farm of te wel boerderij met natuurlijk schapen!" Natuurlijk leek ons dat een goed idee en we gingen op weg naar Hawarden, een dorp op de route naar Kaikoura. De eerste verrassing was de melding van onze TomTom; Weet u dit zeker, de bestemming ligt aan een onverharde weg. Tja welke keus hadden we. Het zou 2,5 uur rijden zijn, maar al gauw bleek dat TomTom de bestemming niet helemaal begreep en dus ook niet de afstand kon inschatten. We reden de eerste kilometers gewoon over de Highway 1, maar op een bepaald moment moesten we een afslag nemen. We gingen door het boerenland en bereikten al snel de bedoelde weg. Het was nu nog maar 12 kilometer rijden, alleen de TomTom dacht dat we daar nog wel 1,5 uur over zouden gaan doen? Al snel was het over met het asfalt en werd het inderdaad een onverharde stoffige weg, dwars door de bergen. Dit ging uiteindelijk zo'n 10 km door tot we bij de bedoelde farm aankwamen.

Het was inmiddels donker en we konden eerst niemand vinden. Uiteindelijk kwam de boer Bruce naar buiten om ons te begroeten en natuurlijk konden we op zijn terrein staan met onze camper. Binnen werden we hartelijk ontvangen door zijn vrouw Karen en kregen we direct thee. De volgende vraag was of we al hadden gegeten? Nou eigenlijk niet, maar we verzinnen wel wat in onze camper. Bruce had echter best een paar steaks van zijn eigen koeien en hij wilde die even op de barbecue leggen. En zo gezegd zo gedaan. Een half uurtje later zaten we aan heerlijke salade, brood en biefstukken te eten en gingen we daarna voldaan slapen. De volgende dag stond veel op het programma.

We begonnen met een heerlijk ontbijt van Karen Forrester en dat was ook nodig, want later gingen we met de 4 wheel drive de bergen in.

Bruce zou ons naar de hoogste berg op zijn terrein brengen. De grootte van zijn land op de boerderij is moeilijk te beschrijven. Hij heeft 5000 hectaren en dat is misschien wel meer dan heel Berkel en dat om zijn ruim 4500 schapen en ook nog wat koeien te laten grazen. Het kost ons meer dan een uur om helemaal naar boven te rijden langs onverharde kleine paadjes langs de berg. Het uitzicht is alles waard en we kijken ongelofelijk ver en zien zelfs een deel van Christchurch in de verte liggen.

Op de terugweg proberen we nog wat los geraakte schapen te vangen, maar dat valt niet mee en we geven het na een half uurtje maar op. Dat zal Bruce nog wel een andere dag doen.

Eenmaal weer beneden wacht ons heerlijke koffie met boterhammen met kaas en tomaten uit de oven en moeten we ons klaarmaken om een schaap te scheren. Mama en papa moeten een schaap scheren. In een speciale schuur waar ze altijd alle schapen moeten scheren wordt er eentje voor papa en mama gehaald en Bruce doet één keer voor hoe het moet en daarna is het de beurt aan papa.

Het lukt papa wel, maar hij durft niet te diep met de tondeuse, maar moet wel lachen en de foto's zijn geweldig. Mama blijkt echter een "natural talent" te zijn volgens Bruce en lijkt er geen moeite mee te hebben om het schaap te scheren. Al met al een bijzondere ervaring. Ons schaap staat er na 10 minuutjes erg naakt bij zonder zijn mooie vachtje, maar dat zal wel weer aangroeien.

Na de lunch gaan we heerlijk relaxen in de zon en Bruce en Karen moeten naar de stad. Het huis is dan even van ons en we kunnen en mogen overal in. Dat is hier heel normaal. Ik ga echter met papa op avontuur. We gaan langs de rivier lopen om de omgeving te verkennen en wat foto's te maken.

's Avonds krijgen we nog een heerlijk diner en na de koffie gaan we ons bedje in. Het is hier in de bergen wel een stuk kouder als de zon weg is en dat voel je wel.

Deze ochtend nemen we afscheid van Bruce en Karen en moeten we op weg naar het 2 uur verder gelegen Kaikoura voor de walvissen tocht. We willen de laatste boot rond 13:00 uur hebben en hopen op mooi weer, maar vooral dat we walvissen zullen zien. Er is geen garantie, maar als je geluk hebt zie je een walvis en als je meer geluk hebt duikt hij mooi met zijn staart omhoog naar beneden en dat levert weer mooie plaatjes op.

3 uurtjes later zitten we op een boot en varen op weg naar de walvissen. Het weer is heerlijk en we blijken heel veel geluk te hebben. Uiteindelijk zien we 3 walvissen en hebben alle tijd om leuke en mooie foto's te maken. Het is erg indrukwekkend om te zien hoe groot deze beesten zijn. Het idee dat een walvis groter is dan onze hele camper doet mij wel een beetje schrikken, maar ik vind het allemaal wel heel spannend.

In onze camper raken we niet uitgepraat over ons geluk met de walvissen. Bruce en Karen vertelden ons gisterenavond nog dat zij zelf niet veel geluk hadden en terug waren zonder 1 walvis te hebben gezien. Kortom, we hadden lekker weer met 3 walvissen en zijn helemaal blij. We rijden nu met de ondergaande zon verder naar het noorden. We slapen uiteindelijk ergens in de wildernis vlakbij het strand.

Vandaag gaan we op weg naar Picton. Picton is de plaats waar de ferry naar Wellington gaat, de ferry naar het Noordereiland van Nieuw-Zeeland. We bezoeken Picton en gaan in een leuke bar zitten langs de kust.

We eten een heerlijke sandwich en gaan later in de middag op weg langs de kust naar een plekje langs het water om te slapen. Natuurlijk vinden we die weer en in de buurt kan ik zelfs spelen in een speeltuin.

De Interislander gaat door de straat van Cook en doet er ongeveer 3,5 uur over om naar de hoofdstad van Nieuw Zeeland te varen. Het weer is erg goed en we worden getrakteerd op waanzinnig mooie eilanden en de ferry is erg groot en leuk om mee te varen. Onze camper is meegegaan en zit in de buik van het schip.

Wellington blijkt een flinke stad en we komen aan in de haven, welke in het midden van Wellington ligt. We gaan direct naar een camping in de stad om de volgende dag het nationale museum te bezoeken.

We parkeren onze camper bij het museum en gaan op onderzoek uit. Het gaat hier vooral om de geschiedenis van dit nog jonge land. Naast veel kunst en gebruiksvoorwerpen van de oorspronkelijke bewoners, de Maori, zien we ook veel foto's en verhalen over alle Europeanen die naar dit verre land zijn geëmigreerd. Er zijn zelfs veel Nederlanders bij. Het gaat te ver om in dit verslag alles over dit museum te vertellen en ik daag jullie uit zelf maar eens een bezoekje te brengen aan het "Te Papa" museum in Wellington.

Na het museum slenteren we langs de haven en uiteindelijk door het centrum. Aan het eind van de middag gaan we weer verder op weg naar het noorden. Ons doel voor de komende dagen is Taupo, in het midden van het Noordereiland.

Onderweg slapen we weer een paar keer in de wildernis. We passeren zelf nog een heuse "Airshow" van het leger van NZ. Het is heel druk bij deze vliegshow en we blijven ook maar een uurtje kijken naar deze gratis show. Wat een geluk dat we dit ineens zien.  

Uiteindelijk komen we de volgende dag aan in het plaatsje Taupo. We gaan weer naar een gewone camping om weer fatsoenlijk te douchen en water te tanken. In de wildernis kun je niets bijladen en moet je het doen met de middelen aan boord. De camping heeft ook een fantastische speeltuin met een groot springkussen voor mij.

Toch mag ik hier maar kort spelen, want papa komt me bijna gelijk weer halen. We worden over een half uur opgehaald, want mama gaat uit een vliegtuig springen? Ja echt, ze gaat met een parachute een zogenaamde skydive maken. Mijn mama is heel stoer en durft dat wel. Papa durft dat niet, papa heeft hoogtevrees en moet niets hebben van dit soort dingen.

Mama krijgt een speciaal pak aan en gaat met een aantal andere mensen in een heel klein vliegtuigje de lucht in. Lang zien we haar niet, maar dan opeens komt ze aan een parachute naar beneden. Ze is helemaal enthousiast en vol van haar sprong.

Vandaag gaan we naar Rotorua, het gebied van de geisers. Natuurlijk zien we deze ook nog. Toch vreemd die rare zwavel lucht. Het ruikt naar rotte eieren en dan komt er soms ook nog water uit de grond omhoog spuiten.

De volgende dagen hierna staan in het teken van heel mooi weer en veel strand. We volgen de hele oostkust van het Noordereiland naar boven. Het zijn hier hele mooie stranden. We komen uiteindelijk aan in de Coromandel en dat is één van de mooiste plekjes in Nieuw Zeeland.

De uitzichten over zee zijn te moeilijk om uit te leggen en ongelofelijk mooi. Papa wil overal stoppen om foto's te maken, maar dat kan nu eenmaal niet. We slapen onderweg vaak op campings aan de kust en hebben het erg naar ons zin.

Auckland is de grootste stad van Nieuw-Zeeland en hier zullen wij uiteindelijk 2 keer langskomen. Mama en papa hebben besloten een camping te nemen in een voorstad van Auckland om de volgende dag met de bus naar het centrum te gaan. De camping is in de voorstad Manukau en blijkt toch wel een beetje ver van het centrum, maar dat wisten we toen nog niet. Het is een typisch stadscentrum en uiteindelijk één van de slechtste in onze hele vakantie. Het ergste is ook nog dat we gelijk 2 nachten hebben geboekt, omdat we immers de stad gaan bezoeken. Maarja het is er niet vervelend, maar gewoon niet zo goed als we gewend zijn.

Overigens heb ik het direct wel naar mijn zin in de kleine speeltuin en vind direct weer een leuke vriendin. Ik moet heel hard met haar lachen. Dat lijkt vreemd, want we verstaan elkaar niet eens. Zij komt uit Nieuw-Zeeland en spreekt natuurlijk alleen Engels, maar dat staat onze vriendschap niet in de weg en mama en papa vinden dat prachtig om te zien.

Papa besluit pannenkoeken te gaan bakken in de keuken van de camping. De pan van de camper blijkt heel slecht te zijn en papa verziekt zo'n beetje alle pannenkoeken. Hij is helemaal teleurgesteld en we eten maar een paar restjes. Mama en ik moeten er hard om lachen en papa daarna ook.

Toch hebben papa en mama iets te weinig gegeten en papa gaat buiten op onderzoek uit. Manukau is toch wel een beetje een achterstands stadje en blijkt een echte allochtonenwijk te zijn. Ik wil hier natuurlijk niets mee zeggen, maar je ziet het in de kwaliteit van de huizen en de straat in het algemeen. Er blijken heel veel mensen uit India te wonen en papa vindt vrij snel een Indiaans eethuisje. Omdat papa en mama ook in India zijn geweest, weet hij dat Chicken Tikka Masala heel lekker kan zijn en besteld hij deze met rijst en verrast mama met dat heerlijke maaltijdje.

Vandaag gaan we vol goede moed met de bus naar het centrum. Dit blijkt echter een rit van anderhalf uur te worden. Het valt ons erg tegen hoever het naar het centrum is en we zijn al redelijk moe voor we er überhaupt zijn.

Na deze lange reis komen we dan toch in het centrum aan en gaan eigenlijk vrij snel op weg naar de beroemde toren van Auckland. De zogenaamde Sky tower moet je toch hebben bezocht. Omdat het lunchtijd is besluiten we eerst nog iets te gaan eten in een leuk Spaans restaurantje. Mama en papa nemen heerlijke mosselen en ik krijg patatjes. Daarnaast krijgen we nog tapas en hebben wij een heerlijke maaltijd.

Met een volle buik gaan we hierna nu echt op weg naar de Sky tower. De lift gaat in 40 seconden naar de top. Geloof me dat is ontzettend snel. De Skytower geeft ons een fantastisch uitzicht over heel Auckland en nog veel verder. Er is zelfs een glazen vloer zo hoog in de lucht. Papa vindt het eng om hierop te staan, maar mama en ik doen dat gewoon.

Na de Skytower gaan we nog heerlijk in de stad wandelen en uiteindelijk aan het eind van de dag weer met de bus terug naar de camping in Manukau. Het is weer een lange rit, maar zoals papa altijd zegt: "Terug is altijd korter". Dat de spits voorbij is en het opmerkelijk rustiger op straat is, is papa even vergeten.

Na een heerlijke nachtrust gaan we de volgende dag op pad naar het noorden. We willen eerst lekker een camping aan het strand vinden. Het weer is heerlijk en daar kijken we echt naar uit. Zoals altijd is de afstand weer goed te doen en een paar uurtjes later zijn we al in Omera Beach. Het wordt een plekje direct aan het strand. Dit is weer een zeer indrukwekkende plek. Vooral de volgende ochtend zou blijken dat we een waanzinnig mooie zonsopgang hebben. Na deze zonsopgang rijden we verder naar het noorden. Bay of Islands staat op het programma en wel het plaatsje Russell.

De rit onderweg is heel mooi en het plaatsje lijkt zo uit een boekje te zijn gekomen. We parkeren de camper op de plaatselijke camping en gaan op onderzoek uit. Later aan het eind van de dag genieten we van de zonsondergang met een heerlijk wijntje aan het water. Kon het leven maar altijd zo zijn. Na alle dingen die we hebben gedaan, gaan we ook nog een boottocht maken naar de dolfijnen. Het is wederom een heerlijke dag en we zien verscheidene dolfijnen. Toch is het niet de beste boottocht. Het is namelijk erg druk en iedereen zit te dringen voor een goed plekje om de dolfijnen te zien. Uiteindelijk zien we ze wel, maar echt een goed beeld krijgen we nooit. Later krijgen we ook nog de mogelijkheid om één van 144 eilanden van de Bay of Islands te bezoeken. Het is net een Bounty eiland en erg mooi.

's Middag gaan we nog een stadje bezoeken aan de baai en nemen de veerboot vervolgens terug naar Russell. De volgende dag gaat het regenen en moeten we terug naar Auckland. Het wordt onze laatste nacht in de camper. We zijn daar toch een beetje verdrietig om. Het is ons huisje geworden en deze druilerige dag doet er ook niet echt goed aan. We hebben vervolgens een camping in Auckland en dat is net als de andere stadscamping niet echt geweldig. De avond staat ook in het teken van opruimen en inpakken. Mama en papa willen graag dat ik een beetje televisie ga kijken, zodat zij op hun gemak kunnen inpakken. Ze krijgen echter geen bereik met de satelliet en uiteindelijk verplaatsen we de camper wel 4 keer over de camping totdat we eindelijk bereik hebben.

De volgende dag rijden we op ons gemak naar de dropoff locatie van Kea Campers in Auckland. De afhandeling gaat heel voorspoedig en we moeten concluderen dat het een heel goed bedrijf is met geweldige campers en goede service. Ze brengen ons vervolgens ook nog naar ons nieuwe Bed and Breakfast adres in het centrum van Auckland. Het is weer een heel groot houten huis met heel veel charme. Het huis staat in de trendy wijk "Mount Eden" en we besluiten rond te gaan lopen. Papa wil naar de kapper en uiteindelijk worden mijn plukjes ook geknipt. Daarna gaan we bij een Chinese toko rijst eten. Het is zo veel eten dat we de helft meenemen naar ons hotel.

De volgende dag gaan we weer met de bus naar het centrum en lopen hele einden door de straten. We beginnen Auckland wel een beetje te kennen. Het weer is nog steeds een beetje twijfelachtig en soms regent het opeens een kwartiertje en dan is het weer droog en zitten we op een terrasje wat te drinken. Zo gaat de dag relaxt voorbij en staan we voor onze laatste nacht in Nieuw-Zeeland.

Op de laatste dag gaan papa en ik nog de berg beklimmen waar deze wijk naar is vernoemd; Mount Eden. Natuurlijk valt de afstand weer tegen en moeten we echt een eind steil tegen de berg opklimmen. Als we uiteindelijk boven zijn, zien we dat je er via de andere kant ook simpel met de auto kan komen. Maar we zijn wel trots dat we het hebben gedaan. Papa kan hele mooie foto's maken en de terugweg is natuurlijk vast weer korter. Moe maar voldaan komen we terug bij onze Bed and Breakfast.

We gaan nog wat eten en drinken en later staat de taxi klaar om ons naar het vliegveld te brengen. Alles gaat heel voorspoedig en het blijkt een uiterst relax vliegveld in Auckland te zijn. We beginnen op tijd aan onze eerste vlucht op weg naar Sydney. We vliegen natuurlijk weer met Emirates in de grote Airbus A380. In het vliegtuig zijn er weer allerlei films. De vlucht naar Sydney is "maar" 3,5 uur en daar moeten een uurtje of 2 wachten om weer verder te vliegen naar Dubai. Deze vlucht is een heel stuk langer en we moeten de 14,5 uur zien door te komen. Ik doe dat uiteindelijk op de best denkbare manier en slaap wel 9 of 10 uur van het hele stuk.

Aangekomen in Dubai verblijven we nog een paar uurtjes op dat vliegveld en gaan eindelijk beginnen aan onze laatste vlucht naar Amsterdam. Op Schiphol staan opa Rob en oma Irene ons al op te wachten en zien we eenmaal thuis opa Rein en oma Ellie weer. Ik ben alles fantastisch doorgekomen en voel me een hele globetrotter. Nieuw-Zeeland zullen we nooit meer vergeten.