Dag 1 Vertrek Amsterdam

Aad haalt ons om 09.30 uur op en brengt ons naar Schiphol. Het inchecken van de koffers gaat supersnel zodat we nog ruimschoots tijd voor een kopje koffie hebben. Uiteindelijk vertrekken we een half uur te laat. We zitten op rij 57 aan de linker kant van het vliegtuig, een Airbus A340-313. Het is een rustige vlucht, we hebben redelijke beenruimte, een royale keus uit entertainment en de bediening laat niets te wensen over.

Dag 2  China

Mooie zonsopgang boven China. Aankomst 07.30 uur plaatselijke tijd Hong Kong. Via de (lastige) douane naar de transfer hal. Hier moeten we zo’n zeven uren doorbrengen. Gelukkig zorgt Cathay Pacific voor onze koffers. We proberen bij Starbucks een kop koffie te betalen met de credit card (we hebben geen Hong Kong dollars) maar de machine accepteert onze kaart niet. Aangezien de dames de koffie al ingeschonken hadden kregen we die toen maar gratis mee. Later toch maar wat Hong Kong Dollars gekocht voor tweede kop koffie en een souvenirtje.

Op naar Gate 31 voor de vlucht naar Auckland. Om 15.30 vertrokken per Airbus A340-313. We zitten nu op rij 58 aan de rechterkant van het toestel. Door bewolking is er, niets op de grond te zien dus maar filmpje kijken, lezen en proberen te slapen. Uiteindelijk wordt je zo gaar als boter.

Dag 3 Aankomst Christchurch

Na wederom een rustige vlucht landen we om 07.30, plaatselijke tijd, in Auckland. In het vliegtuig hadden we de visum aanvragen al ingevuld zodat we best vlot door de douane heen konden. De koffers opgehaald en, nadat die door de scanner gegaan waren konden we naar de terminal voor de binnenlandse vluchten wandelen. Een uiterst vriendelijke dame hielp ons met het inchecken op een “self-check-in apparaat”. Zij waarschuwde ons dat Air New Zealand nog wel eens vervelend wil doen als de “cabin luggage” te groot of (in ons geval) te zwaar zou zijn. Voor NZ$30,- ging hij mee in het ruim met stikkers “Breekbaar” er op. Dit werkte want hij kwam ongeschonden aan in Christchurch. Als je dan in het toestel zit verbaas je, je toch weer over het formaat koffers en tassen die mensen meenemen, en niemand zegt er wat van.

 

Wederom een rustige vlucht van 01.10 uur. Nu in een Airbus A310. Deels onbewolkt dus prachtige uitzichten over het Noorder- en Zuider Eiland. In Christchurch de koffers opgehaald en het verhuurstation van de camper gebeld. Binnen 15 min was de auto er. De rit naar het verhuurstation duurde maar 10 minuten. Hier werden we redelijk vlot geholpen en na afhandeling van de papierwinkel kregen we de camper mee. Op naar de Countdown Supermarkt waar we alle boodschappen van Keyna’s lijst in de camper laadden, vervolgens naar de TOP10 Camping van Christchurch. Het prijsniveau moeten we even aan wennen, dit is beduidend hoger dan in Nederland. De plaatsen op de camping zijn ongeveer anderhalf keer de afmetingen van de camper.

Het rijden is wel even wennen hoor. Ze rijden natuurlijk links in Nieuw-Zeeland en het stuur zit aan de rechterkant van de auto; dus schakelen met de linkerhand.

De Camper
De camper is een FIAT bus van 6 meter die als camper ingebouwd is. Achter de chauffeur is er een derde zitplaats. Daarachter het toilet en een bank. Aan de linkerkant staat de keuken unit half in de opening van de grote schuifdeur en daar achter weer een lange bank. Het voordeel van de derde zitplaats is dat je naast een zitje, wat extra aflegruimte hebt, het nadeel is dat de hangkast achter tegen de toiletruimte zit, boven een deel van de lange bank. Het formaat van de tafel is zo dat je deze weg moet draaien als je op deze bank wilt gaan zitten. ’s Nachts worden de tafel en de poot achter de chauffeursstoel opgeborgen. De kleine compressor koelkast staat op de grond zodat je steeds op je knieën moet als je er iets uit wilt halen. Het geluid dat deze koelkast maakt valt (vooral s ’nachts), mee. De keuken inventaris is net voldoende voor drie personen. Bij een plaatselijke store kopen we wat extra opbergbakjes en een rekje om in de toiletruimte te hangen. Hier krijgen de scheerspullen, etc. een plaatsje. Er is namelijk geen enkele kast in deze ruimte. Er is überhaupt weinig kastruimte in de wagen. We slapen apart op de banken, laten het beddengoed overdag liggen en dekken dit af met een deken. Want er is gewoon geen ruimte om het beddengoed overdag op te bergen. Er is wel een handig zoldertje boven de cabine stoelen. Het is echter te lang zodat je met enige regelmaat (wordt wel steeds minder) je hoofd tegen stoot.

Dag 4 Christchurch

Vandaag naar het International Arctic Centre. Een informatie centrum over Antarctica waar je o.a. een Antarctische storm meemaakt en je een rit in een “Haglund” kunt maken. Dit is een rupsvoertuig dat door poolonderzoekers gebruikt wordt. Het “ding” kan zelfs varen en wordt dan door de rupsen voortbewogen. Om 16.00 uur terug op de camping en nog even naar het winkelcentrum om wat non-food te kopen.

Dag 5 Christchurch

We rijden de stad in, parkeren de camper langs de weg bij Hagley Park North en wandelen door dit park naar de botanische tuinen. Vooral de rozentuin is erg mooi. We boeken een ritje met de Open Top Bus om 14.00 uur. In afwachting hiervan wandelen we naar de Container Mall. Na de verwoestende  aardbevingen van 2010 en 2011 was er van de binnenstad van Christchurch weinig meer over. Men heeft toen een stuk grond vlak gemaakt en hier een shopping mall gebouwd van zeecontainers. Heel vindingrijk en ludiek. Het is er dan ook razend druk. We nemen een tosti en een frisje in een restaurantje dat in containers gehuisvest is. Daarna lopen we naar het opstappunt van de Open Top Bus. De rit duurt een uur en voert ons voornamelijk door de ruïnes van de oude binnenstad. Het grootste deel van de gebouwen die ingestort waren is verdwenen maar wat er nog staat en nog afgebroken moet worden geeft je een beeld van de verwoestende kracht van deze aardbevingen. Het komt soms het meest overeen met het decor van een rampenfilm. We hebben ook mooie dingen gezien maar het trieste beeld van deze verwoeste stad is in ons geheugen gegrift. We gaan vanmiddag naar een andere camping in Christchurch.

Vandaag de eerste lange rit, van Christchurch naar Hotikita.

Het eerste deel van de route gaat over de “old westcoast road” door de vallei van de Waimakariri River. Bij de plaats Sheffield komen we op de SH73 (State Highway) die ons over de spectaculaire Arthurs Pass voert. Bij een van de stops maken we gevoelig kennis met de beruchte “sandflies”. We kopen in Arthurs Pass Village meteen de benodigde smeersels om deze insecten van ons af te houden. We wisten dat we met deze stekende insecten te maken zouden krijgen we hadden ze alleen niet hier en op deze hoogte verwacht.

De afdaling gaat voor het grootste deel door de vallei van de Taramakau River. Bij de kust gaan we links af de SH6 op richting Hokitita. Hier vinden we het Shining Star Holiday Park. Een prima camping vlak aan zee en op loopafstand van het centrum van het stadje, dat voornamelijk bekend is vanwege de jade die hier in de omgeving gevonden wordt. In het centrum staat een mooie klokkentoren.

Dag 7 Hotikita - Franz Josef

Toen we opstonden was de lucht helemaal grijs. Voor vertrek van de camping nog even naar het strand gelopen. Hierna met de camper naar de supermarkt om de voorraden aan te vullen. Het prijsniveau is hier aanmerkelijk hoger dan wij in Nederland gewend zijn.

Keyna heeft een ring met een jade steen gekocht en een hangertje ook van jade. Vervolgens hebben we de gasfles laten bijvullen bij een tankstation en toen vertrokken we richting Franz Josef. De route loopt voor een deel langs de kust van de Tasman Zee. Bij Lake Paringa geluncht en daarna door naar het Rainforest Holiday Park in Frans Josef. Ingecheckt en plaatsje opgezocht.

Bij de receptie boeken we een helikoptervlucht voor morgen om 12.00 uur.

Dag 8 Franz Josef

Het is vandaag onze 42e huwelijksverjaardag. We slapen eerst uit, en drinken koffie bij de camper. Daarna wandelen we naar het dorpje Franz Josef. Uiteraard worden de souvenirwinkels weer bezocht. We lopen vervolgens naar het eind van het dorp. Daar ligt een “one lane bridge” over de Waiho River. We hebben al eerder met dit fenomeen kennis gemaakt maar nu hebben we er ook foto’s en film van. Het is, zoals de naam al zegt, een brug ter breedte van één rijstrook. De “voorrang” wordt met borden geregeld. Gezien de geringe verkeersbelasting van de wegen hier lukt dit prima.

We wandelen terug naar het dorp en bezoeken onderweg de “Saint Mary’s Catholic Church”. Een heel eenvoudig kerkje met een prachtig harmonium als kerkorgel. Rond 11.40 uur melden we ons bij de “Glacier Helicopters” voor onze vlucht over de gletsjers en rond de top van Mount Cook. Na gewogen te zijn maken we kennis met onze medepassagiers, een Japans- en een Australisch echtpaar, en lopen we naar de helikopter die met draaiende rotor op ons staat te wachten. We vliegen over de Franz Josef Gletsjer en de 12 km lange Tasman Gletsjer naar Mount Cook (3754m.), waar we omheen vliegen. Vervolgens een landing op een enorm sneeuwveld boven aan de Fox Gletsjer. Beide gletsjers omvatten een gebied van 4.000hectare ijs en rotsen. Hier worden uiteraard heel veel foto’s gemaakt.De temperatuur is hier hetzelfde als beneden in het dorp, zo’n 22 graden.

Na een minuut of 10 stappen we weer in en vliegen over de Fox Gletsjer en via het dorp Fox Glacier, terug naar Franz Josef. De pracht van deze sneeuw en ijs wereld laat zich moeilijk beschrijven. Je wordt er stil en soms ontroerd van. Zo ongelofelijk mooi en indrukwekkend is het. Terwijl je je in de helikopter heel erg klein en nietig voelt.

Het is een ervaring die we nooit zullen vergeten.

De dieseltank bijgevuld en vertrokken richting Haast.

Na ontelbare “one lane bridges” komen we bij Skipper Creek weer aan de kust. We lunchen hier en maken een kort wandelingetje over het strand. De weg voert verder door regenwoud. Mooie rechte stukken worden afgewisseld met stukken met veel bochten. Dit deel van de HS6 loopt door het Mount Aspiring National Park en is pas in 1965 in gebruik genomen. Op een parkeerplaats bij Knights Point staat een monument dat hieraan herinnerd.

Bij Haast Gates rijden we over een spectaculaire “one lane bridge” en stoppen om wat foto’s te maken. Verder een rustige rit.

De DOC camping die uitgezocht was ligt wonderschoon aan Lake Wanaka, het probleem is echter de steile en ongeplaveide toegang. We durven dit niet aan en rijden door naar het Lake Hawea Motor Camp. Het plekje dat we hier krijgen ligt weergaloos mooi aan Lake Hawea dat, evenals Lake Wanaka, onnatuurlijk blauw is.

Na het legen van de grijswatertank en het bijvullen van de vers watertank vertrekken wij richting Wanaka. We parkeren langs Lake Wanaka bij het Visitor Centre en wandelen door het stadje. Het is een typisch vakantie plaatsje waar je van alles aan outdoor activiteiten kunt ondernemen.

Wij ondernemen alleen een bezoek aan de supermarkt voor de dagelijkse boodschappen. In een outdoor store kopen we een hoed voor Rob; een echte Nieuw Zeelandse met ventilatie en voldoende bescherming tegen de zon, hetgeen dat nog steeds hard nodig is.

Via de SH6 en de SH8A rijden we over de “Flight of the Lord” ofwel de “Great East Road” langs de Clutha River en Lake Dunstan richting Cromwell. Waar de namen van deze weg voor staan weten we niet en hebben we ook niet kunnen ontdekken. Na Cromwell gaat we over de SH6 richting Queenstown. Deze weg volgt gedeeltelijk de spectaculaire Kawarau River Gorge met als hoogtepunt het bungee jumping vanaf de oude Kawarau Suspention Bridge. We zien en filmen vier sprongen. Je moet maar durven. Als ze uitgeslingerd zijn worden ze met een rubber bootje opgehaald en wordt de tuigage verwijderd. Deze wordt weer opgehesen voor de volgende sprong.

Het laatste stukje van de SH6 voert ons via Lake Hayes naar het 84 km lange Lake Wakatipu en het Queenstown Lakeview Holiday Park, uiteraard, in Queenstown. We wandelen door het stadje en boeken een tochtje met een stoomboot met bezoek aan een schapenfarm en barbecue lunch. Iets later laten we ons verleiden door een aanbieding fish & chips met een drankje voor NZ$ 20,- in een restaurantje waar de stoomboot voor afgemeerd ligt. Hierna nog wat door het stadje gewandeld en rond 20.00 uur terug naar de camping. Keyna draait een was en Rob werkt aan dit verslag en de foto’s.

Dag 11 Queenstown

We blijven vandaag in Queenstown. Het is licht bewolkt en de temperatuur is weer prima. Om 10.00 uur vertrekken we met het 51 meter lange stoomschip TSS Earnslaw voor een korte cruise over Lake Wakatipu. Het schip werd in 1912 in Dunedin gebouwd en later pas naar Lake Wakatipu overgebracht. Voor de aandrijving zorgen twee zeer goed onder-houden triple expansion stoommachines die ieder één van de schroeven aandrijven. De cruise eindigt bij de Walter Peak High Country Farm. Daar krijgen we een inleiding over het daar gevestigde schapenbedrijf gevolgd door een demonstratie schapenscheren en een demonstratie met border collies. Hierna gebruiken we een barbecue lunch op het terras van het prachtige “Colonel’s Homestead” restaurant. We raken met een Amerikaanse echtpaar aan de praat en laten de rest van het gebeuren op de boerderij aan ons voorbij gaan.

Rond 13.00 uur komt de boot weer terug en gaan wij aan boord voor de terugreis naar Queenstown waar we afscheid nemen van het Amerikaanse echtpaar. We wandelen eerst terug naar de camping waar we thee drinken. Vervolgens wandelen we naar de gondola die ons in korte tijd naar een uitzicht platform “Bob’s Peak” (460 m.) hoog boven de stad brengt. Het uitzicht over Lake Wakatipu en de omgeving is werkelijk schitterend. En passant zien we een jongedame een bungee jump maken.

Hierna gaan we naar het Kiwihouse and Birdlife Park. De kiwi, het symbool van Nieuw-Zeeland, zijn vreemde niet vliegende vogels die vooral ’s nachts actief zijn. Om het publiek kiwi’s te kunnen laten zien heeft men in een tweetal gebouwen de dag / nacht cyclus omgekeerd. We komen uit de felle zon in een nachtelijke omgeving. Pas nadat onze ogen zich op het donker ingesteld hebben zien we twee kiwi’s rondscharrelen. Een jongeman plaatst wat voer in een van de ruimtes en verteld vervolgens het een en ander over deze bizarre beesten. Dit is waarschijnlijk de enigste keer dat we kiwi’s te zien krijgen. Aansluitend wandelen we aan de hand van een audiotour door het interessante park om ten slotte moe maar voldaan de camper weer op te zoeken.

Om 09.30 uur vertrokken wij van het Queenstown Lakeview Holiday Park. Eerst wordt de dieseltank vol gegooid. Daarna via de SH6, de “Southern Scenic Highway” richting Te Anau.

Aanvankelijk volgen we de zuidelijke arm van Lake Wakatipu. Ook hier is het water erg blauw en liggen de bergen aan de overkant te bakken in de zon. Vlak voor het plaatsje Lumsdee slaan we rechtsaf de SH94 op richting Te Anau (speek uit als: Ti-jánau). Bij Te Anau blijven we de SH94 in noordelijke richting volgen. De weg volgt deels het Lake Te Anau.

Bij de Te Anau Downs lunchen we aan de oever van het meer met prachtige, zonovergoten vergezichten. Verder naar het noorden wordt het landschap echt spectaculair met op het hoogste punt de Homer Tunnel. Het is een ruw uitgehouwde en aarde donkere tunnel die eigenlijk te smal is om het verkeer in beide richtingen tegelijk door te laten rijden. Overdag wordt daarom het verkeer door middel van verkeerslichten geregeld. Na deze tunnel volgt een lange steile afdaling door werkelijk fabelachtig mooi landschap. Geen wonder dat op diverse plaatsen in de omgeving opnamen voor de Lord of the Rings Trilogie zijn gemaakt.

We rijden door tot de parkeerplaats bij het gehucht Milford Sound. We zijn precies op tijd voor de laatste rondvaart op de 15 km lange Milford Sound. Omdat het gedurende de afgelopen vijf maanden niet geregend heeft zijn er slechts twee watervallen waar noemenswaardige hoeveelheden water naar beneden komen. We komen langs een zeehonden kolonie en krijgen uitleg over de geologie van het landschap waar we doorheen varen. Het doet ons een beetje denken aan het Geiranger Fjord in Noorwegen.

Op de terugweg vaart de schipper de boot met de voorkant onder een waterval. Spectaculair, maar je wordt er wel nat van. De vreugde is van korte duur want alle rondvaarten komen hier langs. Terug in Milford Sound rijden we naar de Milford Sound Lodge waar we een plekje voor de nacht vinden.

Als we de gordijnen open doen beloofd het weer een mooie dag te worden. De camping waar we nu zijn heeft geen dumpstation, dat vinden we bij de grote parkeerplaatsen in Milford Sound. Na de camper verzorgd te hebben maken we nog wat foto’s, de zon schijnt nu anders op de bergen en het fjord. De rit gaat terug over de zelfde weg als die we gekomen zijn.

We stoppen op een klein parkeerterreintje en wandelen naar “The Chasm”. Dit zou een woeste waterval moeten zijn maar aangezien het hier al vijf maanden niet geregend heeft is het tot een matig watervalletje gereduceerd. Aan de wijze waarop de rotsen uitgehold zijn kunnen we wel afleiden dat er hier, zeker in het voorjaar, geweldige hoeveelheden water naar beneden gaan.

We rijden verder steil omhoog naar de Homer Tunnel. We moeten een paar minuten wachten voordat we er doorheen kunnen. Aan de andere kant stoppen we voor koffie en om foto’s te maken. Het ruige berglandschap is heel indrukwekkend. Op een informatie bord krijgen we een indruk van hetgeen nodig was om deze tunnel aan te leggen. Dat was in de veertiger jaren van de vorige eeuw geen sinecure. Mensen leefden, vaak met hun hele gezin, in erbarmelijke omstandigheden. In hutten en tenten op een plek waar, in de winter, van april tot oktober de zon niet te zien is.

We rijden verder naar het zuiden over de SH94 en maken een wandelingetje bij de Mirror Lakes, die hun naam ongetwijfeld eer aan zouden doen als er geen wind was. Langzaam worden de bergwanden om ons heen minder hoog en uiteindelijk rijden we door glooiend landschap naar de Te Anau Downs. We lunchen op een prima plek aan Lake Te Anau.

Halverwege de middag vinden we in Te Anau een supermarkt en daarna het Te Anau TOP10 Holiday Park.

We wandelen nog even langs het meer. Waarna we ons een drankje goed laten smaken.

We hebben gisteravond de laatste aardappelen opgegeten, dus eerst weer naar de supermarkt. Toen de dieseltank gevuld en een waardebon ingeleverd die de diesel nog vier cent goedkoper maakte: NZ$ 1,565 per liter = ca. € 1,05. De benzine is bijna twee keer zo duur dus zal de staat wel op een andere manier aan zijn trekken komen.

De volgende stop is in het gehucht Manapouri dat aan het gelijknamige meer ligt en waar je weer allerlei outdoor activiteiten kan ondernemen. Wij houden het op een kop koffie op een schitterende plek aan het meer. We delen de plek onder andere met twee antieke Morris Minor’s die in uitstekende conditie zijn.

TomTom brengt ons via een route door het gehucht terug naar de SH99, de Southern Scenic Highway, die we in zuidelijke richting volgen. Deze weg volgt, grofweg, de oostelijke grens van het Fjordland National Park. Het landschap veranderd langzaam van glooiend heuvelland tot een vlak en gecultiveerd landschap met veel veeteelt. Ook herten worden hier voor het vlees gehouden.

Via Tuatapere rijden we naar Waihoaka dat aan de Te Waewae Bay ligt. We vinden weer een prachtige plek om te lunchen. Er staat een flinke wind maar de zon schijnt naar behoren. We blijven hier wat langer staan om van het uitzicht en de zee te genieten. Rond 14.30 uur vertrekken we richting Bluff, de meest zuidelijke stad op het vasteland van het Zuidereiland. Het plaatsje ligt op een schiereiland zuidelijk van het schots aandoende Invercargill.

Op de Bluff Camping Ground aangekomen worden we door de eigenaar uiterst vriendelijk ontvangen. Hij deelt ons ook mee dat het vandaag “Census day” is. Dat wil zeggen dat iedereen die op deze dag in Nieuw Zeeland verblijft deel moet nemen aan een volkstelling die elke zeven jaar gehouden wordt. Gelukkig hoeven wij alleen de eerste elf vragen maar in te vullen. Hierna maken we een wandelingetje naar Sterling Point, een van de meest zuidelijke plekken van Nieuw Zeeland. De wind wakkert verder aan zodat we ’s avonds flink schudden in onze camper.

Dag 15 Bluff - Dunedin

Vannacht harde wind en regen. Na een bezoek aan het dumpstation vertrekken we richting Dunedin. Eerst via Invercargill en de Southern Scenic Highway richting “The Catlins”. Hier rijden we een gedeelte van de “Southern Coastal Route”, die voor een deel uit onverharde wegen bestaat, naar Waipapa Point. Er staat hier een oude houten vuurtoren die nog steeds gebruikt wordt.

Lopen op het strand tussen de zeeleeuwen. Hier liggen twee stelletjes. Reusachtige mannetjes en veel kleinere vrouwtjes waar we veel foto’s en film van maken. We blijven wel op een veilige afstand.

Verder naar het Petrified Forest dat even verder langs de kust, bij Curio Bay, ligt. Je kunt de versteende boomstammen zien die hier al een paar miljoen jaren liggen. Door de harde wind gaat de zee enorm tekeer hetgeen spectaculaire beelden oplevert als de golven op de rotsen slaan. Een klein stukje verder parkeren we de camper op een uitzichtpunt hoog boven de woeste zee en gebruiken hier de lunch. Een deel van dit traject gaat verder over onverharde wegen hetgeen de gemiddelde reissnelheid behoorlijk terugdringt.

Een tiental kilometers voor de plaats Owaka wandelen we naar de Parakanui Falls. Een waterval die in etappes naar beneden komt. Ondanks dat er weinig water is (het heeft ook hier al maanden niet geregend, behalve afgelopen nacht) is het door zijn vorm toch een leuk gezicht. We slaan ons kamp op op het Dunedin Holiday Park. Een Kiwi Park met gratis WiFi. We kunnen de mail lezen en waar nodig afhandelen.

Dag 16 Dunedin

Vanmorgen vroeg opgestaan. We parkeren de camper bij het station van Dunedin en wandelen naar “Cadbury World”. We krijgen een rondleiding door de enorme chocolade fabriek. Je mag geen sierraden, etc. dragen en je krijgt een kapje op je hoofd en je mag in de fabriek geen foto’s maken. We zijn later wel terug geweest om van het gebouw en het museumpje foto’s te maken.

Nu eerst even terug naar de camper om andere schoenen aan te trekken en de camera op te halen. In het station boeken we, voor morgen, een tochtje met een trein door de Taieri Gorge naar Middlemarch en terug. Van deze spoorweg is ook een film in de serie “Great Railway Journeys of the World” gemaakt. Het beloofd een mooie rit te worden.

Om 11.45 uur melden we ons bij de ingang van de Speights Brouwerij en om 12.00 uur begint de rondleiding door de fabriek. De rondleiding eindigt natuurlijk in de bar waar we de zes biersoorten die hier gebrouwen worden alsmede een, qua smaak, sterke cider kunnen keuren. We mogen zelf tappen!!!!

Onderweg terug naar de camper eten we een broodje in een cafeetje. Hierna rijden we naar de Otago Peninsula. Een prachtig schiereiland dat zodanig ligt dat er een natuurlijke haven ontstaan is. We parkeren aan het einde van de weg op een hoogte met een wondermooi uitzicht over deze baai. Er staat en flinke wind zodat we weer heerlijk schudden. Hier vlak bij is de enige albatros kolonie ter wereld die op het vaste land zijn broedgebied heeft. Af en toe komen er een paar van deze reusachtige vogels voorbij scheren en zien we kans om er een paar foto’s van te maken.

Dan terug naar Dunedin, tanken, dumpstation gebruiken en vers water bijvullen zodat we hier morgen niet naar om hoeven kijken.

Weer vroeg opgestaan en de camper weer bij het station in Dunedin geparkeerd. Kosten NZ$5,- voor een hele dag.

Om 09.30 uur vertrekt de Taieri Gorge Railway naar Middlemarch. Een schitterende treinreis die ons door de kloof van de Taieri River naar de hoogvlakte brengt waarop het gehucht Middlemarch ligt.

De tocht gaat door diverse smalle tunnels, de langste is 437 meter en over hoge trestle bruggen door een werkelijk spectaculair landschap. Geen wonder dat alle plaatsen op de tussen balkons steeds bezet zijn door mensen met camera’s, ondergetekende incluis. In Middlemarch, een gehucht dat verder weinig voorstelt, eten we een tosti en drinken we er warme chocolademelk bij. Beiden smaken uitstekend.

Om 15.45 uur zijn we weer terug in Dunedin waar de camper braaf op ons staat te wachten. We rijden nog zo’n 100 km in noordelijke richting en bezoeken de Mouraki Boulders. Een verzameling ronde en soms manshoge stenen die bij het plaatsje Mouraki op het strand liggen. Natuurlijk was er net weer een bus japanners of chinezen gelost. We hebben gewacht tot de meesten uit de buurt waren om foto’s te maken.

Terug in de (souvenir) winkel annex informatie centrum hoorden we dat twee Aussie echtparen met campers op de parkeerplaats mochten overnachten. Wij hebben ons bij hun aangesloten zodat we uiteindelijk met drie campers daar de nacht doorbrachten. Voor ons een nieuwe ervaring daar we tot nu toe steeds op campings overnacht hebben. Het is ons prima bevallen, het zal nog wel een paar keer gebeuren.

Normaal wassen, scheren en douchen we ons in de wasgelegenheden van de campings. Nu moeten we ons behelpen met het kleine wasbakje in de toiletruimte. De vloer blijft niet droog, maar uiteindelijk lukt het allemaal.

Rond 09.00 uur vertrekken we richting Oamaru, waar we de beroemde pinguïn kolonie hopen te zien. Hier hadden we pech; pinguïns zijn overdag op zee naar voedsel aan het zoeken en komen pas tegen het vallen van de avond weer aan land. We moeten dit dus overslaan. Een pleister op de wonde is dat op een oude zeewering tegenover het entree gebouw van de pinguïn site honderden aalscholvers zitten en rond een vuurtoren aan het einde van deze zeewering nog eens een paar honderd. Met de telelens kunnen we hier een paar prachtige foto’s maken.

Vanaf Timaru gaan we de SH72 ofwel de “Inland Scenic Highway” volgen. De route loopt aanvankelijk door laagvlakten met veeteelt bedrijven. Later loopt de weg parallel met de Southern Alps bergketen. Diverse zijwegen lopen naar skigebieden, o.a. bij Methven en Mount Hutt. Aangezien het weer nu wat tegen zit; het miezert en de bergen liggen verborgen onder een wolkendeken, besluiten we om wat verder naar het noorden te rijden als we oorspronkelijk van plan waren. We stoppen nog even bij een uitzichtpunt over de Rakaia Gorge, die hier erg breed is maar weinig water bevat.

Net over de brug over de kloof stoppen we weer even. We lopen terug de brug op en juist op dit moment komt er een jetboot op volle snelheid de kloof uit scheuren. Als hij onder de brug door is draait hij 180 graden, als het ware om zijn as en ligt meteen stil. Langzaam vaart hij naar een mobiele steiger waarover de passagiers aan land gaan.

We rijden door en komen via de “bekende” plaatsen Sheffield en bij Oxford op het “Ashley Gorge Motor Camp” terecht. Deze camping ligt prachtig in een bocht van de Ashley River.

We maken een wandelingetje naar een uitzichtpunt en banen ons een weg door de dichte bossen terug naar de camping. Keyna draait een was. Na het eten ligt alles keurig opgevouwen in de kastjes van onze camper.

Om 09.30 uur vertrekken we in oostelijke richting. Bij het plaatsje Rangiora rijden we de “Alpine Pacific Triangle Route” op. Deze route vormt als het ware een driehoek tussen de plaatsen Christchurch, Kaikoura en Hanmer Springs. Als je op de kaart kijkt lijkt de SH1, de weg naar Kaikoura, langs de zee te lopen. In werkelijkheid rijden we door een prachtig en afwisselend berglandschap. Even voor het plaatsje Cheviot worden we door onze “Tourism Radio” geattendeerd op de “Gore Bay Coastal Route” en aangezien we tijd genoeg hebben, besluitend we om deze 21 km lange omweg te maken. We krijgen er geen spijt van!!

We komen eerst bij een uitzichtpunt waar we op de voorgrond de “Cathedral Cliffs” zien en er over heen een schitterend uitzicht hebben op de kust en de oceaan. De Cathedral Cliffs lijken op de pilaren die je in een kathedraal en in grote kerken tegen komt. De weg loopt een klein stukje langs de zee, waar vakantiehuizen, campers en caravans staan en buigt dan weer landinwaarts om na een kilometer of zes weer bij de SH1 uit te komen. In Kaikoura rijden we eerst naar de Whale Watch. De boot van 15.30 uur blijkt al volgeboekt te zijn. We kunnen kiezen: morgen om 07.45 uur of om 16.30 uur, de andere afvaarten zijn ook al volgeboekt.

We boeken voor de afvaart van 07.45 uur en vragen of we, gezien het vroeg tijdstip van vertrek, op de parkeerplaats mogen overnachten. Dit mag en van het uitgespaarde kamp geld trakteren we onszelf op fish & chips, een glas Guinness en een glas Kilkenny Red!! We blijken niet de enigste te zijn die hier overnachten. Er staan nog vijf campers op de parkeerplaats. Aan de voorruit van de camper zit een kastje, met een zuignap vast, dat gevoed wordt vanuit het 12 volt stopcontact van de sigaren aansteker. Het bepaald door middel van GPS waar je, je bevind. In een geheugen bevinden zich informatieve teksten over ruim 2000 bezienswaardige plaatsen in Nieuw Zeeland. Tevens is het een soort radio ontvanger. De radio speelt, middels FM en draadloos, muziek af over de autoradio. Als je nu een interessante plaats nadert wordt je hierop geattendeerd d.m.v. een paar opvallende muziektonen en vertellen verschillende commentatoren, over de bezienswaardigheid. We hebben hier al veel plezier van gehad omdat je geattendeerd wordt op dingen die niet in ons programmaboek staan.

Dag 20 Kaikoura

De wekker loopt om 06.30 uur af. Na wassen en ontbijten melden we ons om 07.45 uur bij het kantoor van Whale Watch. We checken in en worden om 08.15 uur in de briefing room verwacht. We lopen even terug naar de camper en zijn om 08.10 uur present in deze ruimte, waar we een verhaal van een dame en een film over de veiligheid aan boord krijgen. Vervolgens worden we met een bus naar de andere kant van Kaikoura gebracht waar de boot voor ons klaarligt. Met 570 pk aan motorvermogen is het een supersnelle catamaran. Wanneer op volle snelheid gevaren wordt moeten de passagiers in comfortabele stoelen de lounge zitten. Rondlopen is niet toegestaan. En als we op volle snelheid varen blijkt dit geen overbodige maatregel te zijn.

 

Het eerste half uur, verteld een dame allerlei wetenswaardigheden over walvissen in het algemeen en over de zeebodem ter plekke. Onder de zeespiegel blijkt zich een kloof ter grootte van de Grand Canyon te bevinden. De bodem van de oceaan is hier ruim 1600 meter onder ons!! Deze kloof is de “voedselfabriek” van de walvissen die zich voornamelijk voeden met octopus en alles wat ze verder voor hun (letterlijk) grote bek krijgen. Er komen zelfs reuze octopussen van meer dan 18 meter voor.

De bewolking is inmiddels verdwenen en we varen onder een strak blauwe hemel. Dan wordt er een walvis gesignaleerd die door de bemanning Tutu is genoemd. We nadere hem van de rechterkant, aan de linkerkant ligt al een boot van dezelfde maatschappij. Het beest, dat langer is dan onze boot, trekt zich niets van ons aan en gaat gewoon door met waar hij mee bezig was. Af en toe spuit hij water uit een blowhole dat zich voor in de kop bevindt. De bemanning ziet aan het gedrag van de walvis dat hij gaat duiken en geeft dit door aan de passagiers. De walvis haalt nog een keer flink adem en duikt dan de diepte in, waarbij de staart een gracieuze boog maakt alvorens in de diepte te verdwijnen. Voorwaar een imposant schouw-spel.

 

Er worden foto’s van langs vliegende albatrossen gemaakt en al snel wordt walvis nummer twee, door de bemanning Tiaki genoemd, gesignaleerd. Hier weer het zelfde ritueel als bij de eerste walvis. De duik van deze walvis is zo mogelijk nog mooier dan die van nummer een. De passagiers moeten weer in de stoelen gaan zitten en de boot racet in de richting van de kust. We stoppen op een plek waar dolfijnen zijn. Op een gegeven moment zwemmen er tientallen dolfijnen rondom de boot. Ook dit is een fantastisch gezicht en er worden weer veel foto’s en films gemaakt.

 

Dan komt het bericht door dat walvis nummer drie gesignaleerd is. De passagiers weer in de stoelen en de boot scheurt in volle vaart naar de bewuste plek. De walvis wordt herkent als Tiaki, die we nu voor de tweede keer zien. Het ritueel is als voorheen. Nu cirkelt er echter een klein vliegtuigje rond de plek waar de walvis ligt. Een andere manier van whale watching. Als Tiaki gedoken is worden de passagiers weer naar de stoelen gedirigeerd en de boot racet terug naar de haven.

De bus brengt ons weer naar het vertrekpunt. De camper staat braaf op ons te wachten. We rijden Kaikoura in, parkeren voor de supermarkt en slaan proviand in voor de komende dagen. Via de erg bochtige SH70, die de noordelijke zijde van de “Alpine Pacific Triangle” vormt, rijden we naar het plaatsje Hanmer Springs waar we de dieseltank volgooien en de camper op de Hanmer Springs TOP10 camping zetten. Vervolgens verwennen we ons zelf met een bezoek aan de thermale baden. Het is weer zwaar bewolkt, maar dat kan ons niet meer deren; het was een dag met een gouden randje!!

Als we de gordijnen open doen is het nog steeds zwaar bewolkt. Na de camper “geserviced” te hebben rijden we eerst even naar de Thermale Baden om wat foto’s van het entree gebouw te maken. Daarna zetten we koers naar de west kust. We rijden vanaf Hanmer Springs via de SH7A terug naar de SH7 en slaan rechts af richting de Lewis Pass.

De rit verveelt geen moment; het landschap waar we doorheen rijden is van een unieke schoonheid en ongelofelijk afwisselend. Voorbij de 900 meter hoge pashoogte rijden we langs een paar thermale baden; voorbij Springs Junction rijden we het Victoria State Park in. In dit park groeien allerlei verschillende berken soorten, veel ervan hebben we nog nooit eerder gezien.

We wandelen rond in het plaatsje Reefton waar we een paar zeer oude houten gebouwen bewonderen. Bezoeken de plaatselijke supermarkt en kopen bij een soort snackbar twee warme echte Engelse pies, die we in de camper opeten. Van Reefton tot Greymouth, aan de kust, volgen we de vallei van de Grey River. Ook hier blijft het landschap zeer afwisselend. We steken de rivier diverse keren over op de inmiddels bekende “one lane bridges”

De bewolking is inmiddels zo goed als verdwenen en we rijden weer in stralende zonneschijn. Uiteindelijk arriveren we in Greymouth, de grootste stad aan de west kust. We zijn niet onder de indruk van deze stad en verlaten deze in noordelijke richting over de SH8. We stoppen een paar keer bij mooie uitzicht punten over de kust en de Tasman zee.

Ten slotte arriveren we in Punakaiki. Hier maken we de korte wandeling, over een keurig geasfalteerd pad, naar de “Pancake Rocks”. Dit zijn rotsen die zodanig geërodeerd zijn dat ze, met een beetje fantasie, op stapels pannenkoeken lijken. Een deel van de rotsen is ondermijnt. Het zeewater beukt hier met veel geweld onder door. Op enkele informatie panelen wordt een en ander over het ontstaan van deze pannenkoeken-rotsen verteld. De uitzichten over de rotsen op de kust zijn geweldig. Op een uitstekende rots zit een rijtje “spotted shags” (kuifaalscholvers), in het zonnetje hun vleugels te drogen. Het bijzondere van deze vogels is dat de buik en de voorkant van de hals wit zijn.

We slaan ons kamp op op het Punakaiki Beach Camp, een gemeentelijk kampeerterrein met royale plaatsen en vlak aan zee.

Dag 22 Punakaiki - Marahau

Via de SH6 en de Wilsons Lead Road naar de zeehondenkolonie in de Tauranga Bay, een paar kilometer zuidelijk van Cape Foulwind. Hier ravotten jonge zeehonden in de poeltjes tussen de rotsen.

We volgen de SH6 die de Buller River volgt en door de Lower Buller Gorge gaat. Even voor Muchison lopen we over de langste swingbridge (hangbrug) van Nieuw Zeeland. Deze hangt over de Buller River. Aansluitend maken we hier nog een kort wandelingetje. We blijven de Buller River volgen. De natuur is overweldigend!!

Bij Inangahua blijven wij op de SH6 die door de Upper Buller Gorge loopt. Deze kloof wordt steeds smaller, zowel de weg als het water lopen hier langs hoge steile rotswanden. Bij Kawatiri slaan we links af richting Nelson. Bij Kotuhatu verlaten we de SH6. We gaan hier de “Motueka Valley Highway” op. Die, de naam zegt het al, naar het plaatsje Motueka gaat.

Vervolgens brengt Tomtom ons feilloos en over nog smallere en bochtiger wegen naar de Beachcamping in Marahau. Waar we de watertaxi voor morgen bespreken. We hebben de hele dag door prachtige natuur en steeds wisselende landschappen gereden. Er rijdt nauwelijks verkeer over deze wegen en als er dan een auto achter je komt rijden dan stop je gewoon even om hem te laten passeren. Je kunt je dit in Europa nauwelijks meer voorstellen.

Dag 23 Marahua - Abel Tasman National Park 

Vandaag gaan we het Abel Tasman National Park bezoeken. We slapen uit en drinken koffie in de camper. We hoeven ons pas om 10.20 uur bij het assembly point van de watertaxi, aan de overkant van de weg, te melden.

De hemel is weer strak blauw. Onze boot staat al klaar, dat wil zeggen: hij ligt op een trailer die achter een tractor hangt. We stappen hier in de boot. Het geheel rijdt over de weg naar een slipway waar we achteruit vanaf gereden worden. Zodra de boot drijft wordt de motor gestart, de tractor rijdt weer naar het droge en we varen. Eerst in zuidelijke richting naar de “split apple rock”. Een grote rots in het water die inderdaad lijkt op een appel die door middel gesneden is. Een deel staat min of meer recht op en het andere deel ligt half opzij. Dan gaan we, op hoge snelheid (geschat op meer dan 40 km per uur), in noordelijke richting.

Op diverse plaatsen worden mensen afgezet en opgehaald. Bij deze plaatsen zijn geen steigers. De boot vaart vanaf ca. 50 meter voor het strand achteruit en laat daarbij een anker vallen. Vlak voordat de schroef het zand raakt wordt de 250 PK zware buitenboordmotor omhoog getrokken. De vaart die de boot dan nog heeft is net voldoende om hem zo dicht bij het droge te brengen dat mensen in en uit kunnen stappen. Dit moet met blote voeten want je stapt wel in het water. Bij vertrek wordt de ankerlier aangezet die de boot naar dieper water trekt zodat de motor weer kan zakken en gestart kan worden.

We stoppen op een paar plaatsen waar de schipper een en ander over verteld. Een leuke stop is die bij het eiland Tonga waar we vlak bij een zeehondenkolonie stoppen. De jonge zeehonden spelen in het water en op de rotsen dat het een lieve lust is. Ze komen zelfs vlak bij de boot. De camera’s maken weer overuren. Wij stappen uit bij Awaroa.

We hadden een korte wandeling willen doen maar aangezien het hoog water is kan dit niet of we moeten een veel langere wandeling maken, waar we van af zien. In de Awaroa Lodge drinken we een kopje koffie, bespreken we de lunch voor 13.30 uur en maken een wandelingetje over de “Sky Track”, steil omhoog naar een uitzichtpunt. Vanaf hier kunnen we de Awaroa niet goed zien. Het uitzicht dat we hier hebben komt nog het dichtst bij de reclame foto’s van een tropisch paradijs. Werkelijk ongeëvenaard mooi.

De lunch smaakte voortreffelijk. Hierna terug gelopen naar het strand waar de watertaxi ons om 15.00 uur weer op zal pikken. We hebben een half uurtje heerlijk in het zonnetje gezeten op een “tropisch droomstrandje”. De watertaxi haalt ons op. Eerst brengen we nog twee mensen naar een strandje bij Totaranui voordat we aan de terugreis naar Marahau beginnen. Bij de “Anchorage” stappen nog vier mensen uit. De overgebleven passagiers moeten voor in de boot plaatsnemen. De vrijkomende ruimte achterop wordt vol gestouwd met vijf grote kajaks, die met touwen vastgezet worden. Dan op volle snelheid verder naar Marahau.

Het is inmiddels afgaand tij. De tractor met trailer heeft een heel stuk over het strand en in zee moeten rijden om voldoende diepte te hebben zodat de boot de trailer op kan varen. Hetgeen wat de schipper keurig deed. We rijden over het strand en door diverse geulen naar de slipway. Bovenaan staan een paar mensen die de kajaks razend snel van de boot af halen en op trailers laden. Vervolgens rijden we verder naar de plaats waar we vanmorgen vertrokken zijn.

Het was weer een geweldige dag!!

Vandaag een rustige dag. We vertrekken rond 09.30 uur uit Marahau richting Kaiteriteri. Deze weg kent geen rechte of horizontale stukken. Wel schitterende uitzichten over de Tasman Bay.

Bij Riwaka komen we op de SH60 en rijden via Motueka richting Richmond. Hier komen we op de SH6 en rijden naar Nelson. Eerst worden boodschappen bij een Countdown supermarkt gedaan. Vervolgens bezoeken we het Founders Heritage Park, een leuk openluchtmuseumpje, waar historische gebouwen uit de wijde omgeving zijn samengebracht. In een hal worden enige tientallen modellen van oude zeilschepen tentoongesteld.

We rijden verder over de SH6 in oostelijke richting en stoppen voor een ijsje bij de Pelorus Bridge. Het was de bedoeling om in Havelock een camping te zoeken. Er is hier morgen een mosselfestival, dus alle accommodatie is volgeboekt. We verlaten de SH6 en rijden verder langs de wonderschone “Queen Charlotte Drive”. Bij The Grove vinden we een royale plek op het “Smiths Farm Holiday Park”. We worden hier gastvrij ontvangen door de eigenaresse en krijgen, naast uitgebreide informatie over de camping en de omgeving, twee muffins die we ’s avonds bij de koffie oppeuzelen.

Op het terrein is een rijdende pizza bakkerij aanwezig. We bestellen twee hawaiian pizza’s die op 19.00 uur keurig bij de camper afgeleverd worden.

We drinken koffie op de camping en maken wat foto’s van de weka’s die over het terrein scharrelen.

We volgen de “Queen Charlotte Drive” tot aan het plaatsje Picton. Hiervandaan vertrekken de veerboten van “Interislander” naar Wellington op het Noorder Eiland. Vanaf een uitzichtpunt zien we een van de schepen aankomen en afmeren. Dan naar “The Vine Village” bij het plaatsje Blenheim. Dit is een verzameling gebouwen waar van alles te koop is. Er zijn onder andere een quilt shop, een fudge huis, waar je deze lekkernij kan proeven en een wijnproeverij waar we een flesje voortreffelijke Gewürtstaminer aanschaffen. In het bijbehorende cafeetje eten we een broodje.

De eigenaresse van het Smiths Farm Holiday Park had ons aangeraden om in Omaka het “Aviation Heritage Centre” te bezoeken; je vindt er nergens folders van en het wordt ook in ons reisboek over Nieuw-Zeeland niet vermeld. We hebben er geen spijt van gekregen!!

Het museum behandeld de oorlogsvliegerij gedurende de eerste wereld oorlog en heeft een collectie die je je in dit deel van de wereld niet voor kan stellen. Er staan en hangen tientallen vliegtuigen, waaronder diverse Fokkers, uit deze periode. Met verschillende toestellen wordt zelfs nog regelmatig gevlogen. De toestellen staan niet netjes op een rij maar zijn soms opgehangen alsof ze daadwerkelijk aan een luchtgevecht deelnemen.

In het begin werd met gewone geweren op elkaar geschoten. Later ontwikkelden de Duitsers een synchronisatie systeem dat hen in staat stelde door de draaiende propeller te schieten. Het heeft de geallieerden bijna een jaar gekost om deze achterstand in te halen. Verder zijn er diorama’s van o.a. een vliegtuigwerkplaats en een scene waarin een aangeschoten Engels vliegtuig in een boom terecht gekomen is. De Duitse piloot landde zijn toestel snel en wist te voorkomen dat de Engelse piloot standrechtelijk door Duitse soldaten werd geëxecuteerd.

Verder zijn er vitrine galerijen waar veel uniformen en allerlei zaken die met de vliegerij uit die tijd te maken hebben. Vrijwilligers lopen continue door het museum, houden uiteraard een en ander in de gaten en delen graag hun kennis met de bezoekers. Op het buiten terrein staan twee hangaars waarin nog meer antieke toestellen staan. Je kunt hier, uiteraard tegen betaling, een rondvlucht mee maken.

Verder is het bijzonder dat je geen entree hoeft te betalen. De hoofdsponsor is Sir Peter Jackson, de maker van de film “De Hobbit” en de “Lord of the Rings trilogie”. Hij heeft zijn privé verzameling hier ondergebracht. Aan de wijze waarop de diorama’s gebouwd en gedetailleerd zijn herken je de filmmaker. Je mag fotograferen; dit wordt alleen bemoeilijkt doordat alles in een “low light” situatie gepresenteerd wordt.

Er zouden plannen zijn om het museum uit te breiden met een afdeling die de vliegerij in tweede wereld oorlog als thema heeft. Dit kan echter nog wel even duren vertelde een van de vrijwilligers ons.

Na een kort bezoek aan het plaatsje Blenheim rijden we naar Picton en vinden een plekje voor de nacht op het Picton Campervan Kiwi Park.

Dag 26 Pickton – Wellington

Om 09.00 uur checken we in bij de Interislander Ferry Terminal voor de overtocht naar het Noorder Eiland. Om 10.30 uur vertrekt de boot onder een zwaar bewolkte hemel. Ondanks het minder goede weer is de tocht door de prachtige Queen Charlotte Sound en het Tory Channel een belevenis op zich. De Cook Strait laat zich van zijn vriendelijke kant zien; we hebben een rustige overtocht. Af en toe een buitje en weinig wind.

In Wellington regent het. We besluiten om meteen naar de TOP10 camping te rijden. Er moet een was gedraaid worden en het voortuitzicht voor de rest van de middag worden we niet vrolijk van. Hopelijk wordt het morgen beter. We gaan dan met de bus Wellington bezoeken.

Dag 27 Wellington

Het heeft een groot deel van de nacht geregend. Het blijft zwaar bewolkt, zo’n lucht die voorspelt dat het de rest van de dag ook wel zal blijven regenen. We ondernemen toch een poging om de bushalte te bereiken. Binnen 100 meter vanaf de camper zijn we al doornat en besluiten om de ochtend in de camper door te brengen en hopen dat het in de middag beter zal worden.

Het wordt inderdaad iets beter en om 12.30 uur wagen we een nieuwe poging. Deze keer komen we vrijwel droog bij de bushalte aan. Er is ‘s morgens een ernstig ongeluk op de motorway gebeurd. De weg is in beide richtingen afgesloten. De bus gaat niet verder dan het station van Petone, hiervandaan moeten we verder met de trein. De conducteur van de trein was een uiterst vriendelijke man die iedereen een kaartje gaf zonder om betaling te vragen.

Rond 13.30 uur stapten we uit in het Centraal Station van Wellington. Vrijwel tegenover het station is een McDonalds waar we vaststelden dat de quarterpounder hier precies hetzelfde smaakt als in een Nederlandse McDonalds. Via Queens’ Wharff liepen we richting het centrum van de stad en na enig zoeken vonden de “i-site” (tourist office) en bemachtigden we een plattegrond van Wellington.

Aangezien het weer er niet echt beter op geworden was besloten we om het Te Papa Museum te bezoeken. Dit museum behoort tot de top tien musea van de wereld. De toegang is gratis!!

Het is een reusachtig gebouw van zes verdiepingen waar je met gemak meerdere dagen in rond kunt dwalen. Wij bezoeken eerst het café waar we onder het genot van een kop koffie bekijken welke afdeling(en) wij willen bekijken. We beginnen in de winkel waar “geschenken met gevoel” tegen bijbehorende prijzen aangeboden worden. Daarna gaan we naar de afdeling “Awesome Forces” waar je een beeld krijgt van de enorme geologische krachten die het landschap en de natuur van Nieuw-Zeeland vorm hebben gegeven.

In het “Earthquake House” ervaren we een flinke aardbeving. In de afdeling “Mountains to Sea” krijg je een beeld van het uitzonderlijk gevarieerde dieren- en plantenrijk. Hier zien we Te Papa’s beroemde reuzen inktvis, het enige complete exemplaar ter wereld.

In “Mana Whenua” maken we kennis met de rijkdom en de complexiteit van de Maori-cultuur. En passant komen we nog wat Hobbits tegen en ten slotte wandelen we door “Bush City” die de weelderige natuur van Nieuw-Zeeland via een tentoonstelling naar de stad brengt. Je wandelt over een hangbrug, door glimwormgrotten en moeras gebieden.

Om 18.00 uur sluit het museum en worden alle bezoekers vriendelijk doch dringend verzocht het complex te verlaten. Aangezien het nog steeds regent en de winkels ook om deze tijd sluiten wandelen we naar de bushalte op Courteney Place. De motorway is inmiddels weer opengesteld zodat we binnen drie kwartier weer in Lower Hutt en op de camping zijn.

Het heeft de hele nacht geregend en als we opstaan regent het nog steeds. De grauwe lucht voorspeld ook niet veel goeds. We worstelen ons door de uitgelopen Wellingtonse ochtend spits en verlaten de stad in noordelijke richting.

Het eerste stuk over de motorway die verderop weer een gewone tweebaansweg wordt met om de paar kilometer een extra rijstrook zodat er gepasseerd kan worden. De maximum snelheid is vrijwel overal in Nieuw-Zeeland 100 kilometer per uur. Het wordt een saaie rit. Het landschap is vlak tot licht glooiend met overal veeteelt bedrijven.

Bij het plaatsje Levin verlaten we de SH1 even om koffie te drinken bij het Lake Horowhenua. Hier verblijven ontzettend veel watervogels. Opvallend zijn de zwarte zwanen die een rode snavel hebben en waarvan de onderkant van de vleugels wit is. Tomtom brengt ons weer terug op de SH1 en bij Sanson links af de SH3 op. We rijden de plaats Wanganui in, die veel groter is dan we ons hadden voorgesteld. Wandelen hier rond en proberen een wijnglas te vinden om het gebroken exemplaar in de camper te vervangen. We hebben echter geen succes. Dan maar een lekker broodje eten.

Ook om Whanganui te verlaten hebben we weer heel veel plezier van onze Tomtom. Hij brengt ons feilloos terug op de SH3 die hier parallel loopt met de kust. Het landschap wordt wat heuvelachtiger en we vangen af en toe een glimp op van de geweldige branding van de Tasman Zee. Bij het plaatsje Patea parkeren we op een uitzichtpunt hoog boven de zee. We drinken hier een kopje thee. We besluiten om niet de “Surf Highway 45” te volgen die rondom het Egmont National Park loopt. We verwachten dat dit landschappelijk meer van hetzelfde zal worden. De weg loopt nergens vlak langs de zee. Als je naar een strandje wil moet je een zijweg nemen en die dan ook weer terug rijden.

We slaan bij Hawera rechts af en gaan naar het plaatsje Strattford (NIET: “upon Avon”) waar we op de plaatselijke camping een plekje voor de nacht vinden. We hoeven daardoor morgen ongeveer honderd kilometer minder te rijden en krijgen hierdoor meer tijd om de bezienswaardigheden rond de “Forgotten World Highway” te bezoeken.

Op de camping vinden we een gedetailleerde kaart met uitgebreide beschrijving van deze 155 kilometer lange weg die van Stratford naar Taumarunui loopt. Hopelijk laat het weer zich dan weer van de goede kant (de zonnige) zien. Vandaag was het prut!!

Als we de gordijnen open doen zien we een stralend blauwe lucht, gelukkig!!

Eerst wat e-mailtjes afhandelen en Keyna skypt met haar zus die morgen naar Engeland terug vliegt. In Stratford maken we foto’s van het “Clockenspiel” waar op bepaalde tijden thema’s uit Shakespeare’s verhalen hun opwachting maken. Natuurlijk niet op het tijdstip dat wij er waren.

Vervolgens de tank volgegooid en vertrokken richting “Forgotten World Highway”. We zijn blij met onze beslissing van gisteren om de route iets te veranderen. De afstand naar Tauramunui is “slechts” 155 kilometer maar je hebt er wel een hele dag voor nodig. Pashoogtes heten hier “saddles” waarvan we er vandaag vier moeten rijden. De hoogten zijn niet bijzonder; tussen 275 en 300 meter, maar daarom niet minder indrukwekkend.

Vanaf de Strathmore Saddle hebben we in westelijke richting een fantastisch uitzicht op de volkomen conische, 2.518 meter hoge vulkaan Mount Taranaki in het Egmont National Park. Bij het plaatsje Strathmore slaan we even een stukje rechtsaf en rijden door de zeer smalle Mahaku Tunnel die de erachter liggende Mahaku en Puniwhakau valleien ontsluit. Na een koffie stop rijden we terug door de tunnel en vervolgen de “Forgotten World Highway”. Langs de weg staan waarschuwingen dat de 180 meter lange Moki tunnel, waar we straks doorheen moeten slechts 3,40 m breed is. Onze bus past er prima in en we rijden er met een zeer aangepaste snelheid doorheen. De koplampen aan om eventueel tegemoet komend verkeer te attenderen dat er een auto in de tunnel is.

Het wegdek in de tunnel is een aantal jaren geleden verdiept zodat de drieverdiepingen tellende veetransporttrucks er ook doorheen kunnen. Gezien de breedte van de tunnel moeten hier wel heel erg goede chauffeurs op rijden. Voordat we echter bij deze tunnel komen bezoeken we in het plaatsje Whangamomona dat zich zelf in 1989 tot republiek heeft uitgeroepen. De president wordt om de twee jaar in Januari gekozen. Een paspoort van de republiek Whangamomona is verkrijgbaar in het hotel. Vlak voorbij de Moki tunnel, plaatselijk bekend als het “Hobbitshole”, veranderd de weg van een fraaie asfalt weg naar een onverharde grindweg en rijden we de adembenemend mooie Tangarakau Gorge in. We rijden in deze kloof door fraai regenwoud, langs hoge rotswanden en vangen af en toe een glimp op van de Tangarakau River die in de diepte naast ons stroomt.

Als we de kloof uitrijden komen we weer op asfalt terecht en rijden we op ons gemak naar het plaatsje Tamarunui waar we op de plaatselijke camping een plekje voor de nacht vinden.

Vandaag gaan we de geothermische gebieden van het Noorder Eiland bezoeken.

Van Taumarunui rijdenwe door het Tongariro National Park. We bezoeken het wintersportdorpje Whakapapa. Waar we een kort natuurwandelingetje maken. We verbazen ons over de aanwezigheid van het grote “Chateau Tongariro”. Bij Tokaanu bezoeken we de daar aanwezige thermal pools. Die in een actief geothermisch gebied liggen en waar de stoom hier en daar uit de grond komt.

Verder langs het grootste kratermeer van Nieuw-Zeeland: Lake Taupo. We maken een koffiestop op een plek waar we een weids uitzicht over het meer hebben. Vervolgens door naar Rotorua waar we ons kamp opslaan op het Rotorua Thermal Holiday Park dat zelfs zijn eigen warmwater vijvers heeft waar gasten gebruik van kunnen maken. De receptioniste boekt een avond Maori show bij Te Puia voor ons. We zetten de camper op zijn plek en hebben net voldoende tijd om naar de receptie terug te lopen waar we opgehaald worden door een bus die ons naar Te Puia brengt.

We worden verrast op een werkelijk professionele en, helaas, ook commerciële show. We werden ontvangen door het stamhoofd en uitgenodigd in het gemeenschapshuis waar een “Maorishow” opgevoerd werd. Het publiek werd uitgenodigd om bij een tweetal onderwerpen mee te doen maar bakte er uiteraard niets van.

De “hangi” maaltijd smaakte uitstekend. Hierna met een soort treintjes de vallei in waar we in het donker verrast worden met spuitende geisers en warmwaterbronnen. Het geheel wordt met floodlights prachtig aangelicht.

 Rond 22.00 uur worden we weer op de camping afgeleverd.

’s Morgens bezoeken we het Wai-O-Tapu (Secret Waters) Thermal Wonderland. Het park ligt in het meest kleurrijke en afwisselendste geothermische gebied van Nieuw-Zeeland.

Na een bezoek aan het interessante Visitor Centre maken we een wandeling van twee uur door dit park en zien en passant de Lady Knox Geyser haar hete water tot zo’n twintig meter hoogte spuiten. We voelen de warmte, zien kokende modderpoelen en vergapen ons aan de kleurenpracht op het “Artist’s Palette”; een panorama van kleurrijke hete meertjes waar stoom vanaf komt.

Vervolgens rijden we naar Rotorua om een wandelingetje door deze moderne stad te maken. We stoppen nog even bij de imposante Huka Falls. Na een uurtje hebben we het wel gezien, rijden met de camper naar Whakatane en boeken een excursie naar “White Island” voor morgen.

De plaatselijke camping is op vijf minuten rijden van Pee Jay’s assembly point.

We staan om 07.00 uur op en na het gebruikelijke ochtendritueel melden we ons om 08.45 bij de receptie van Pee Jay White Island Tours. Onze creditcard wordt door hun systeem niet geaccepteerd. Of we maar even naar de ATM (flappentap) willen gaan in Whakatane. Gezien de inmiddels korte tijd voor vertrek weigeren we dit en beloven na terugkomst e.e.a. in orde te maken. De dame pruttelt nog wat tegen maar gaat uiteindelijk akkoord en we krijgen de boarding passen.

We schepen in en om 09.15 uur vertrekt de Peejay 5 voor de excursie naar de actieve vulkaan “White Island” in de Bay of Plenty, 49 kilometer noordelijk van Whakatane. We varen langzaam de Whakatane River af. Eenmaal op volle zee zet de schipper er flink de vaart in en na ruim anderhalf uur gooien we het anker uit in Williams Bay voor White Island. De dinghy wordt te water gelaten en de passagiers met zes of acht tegelijk naar de “steiger” gevaren.

Er stond aanvankelijk nogal wat golfslag zodat de eersten het niet droog hielden. Wij gingen met de derde groep mee en kwamen droog aan land. De eerste groep van zo’n twintig mensen was al aan de wandeling begonnen. Zodra alle passagiers aan land waren begonnen wij ook aan de wandeling. Onze gids stopte op diverse plaatsen om uitleg te geven over de vulkaan en wat er diep onder ons in de aarde aan het gebeuren was. Uiteraard waren overal de “rotte eieren” te ruiken. We wandelden langs kokende modderpoelen, riviertjes waar water in kookt, borrelend grondwater en langs gele zwavel kegels waar stoom uit spuit. We kregen steeds goede uitleg van de gids en ruim voldoende tijd om foto’s en film te maken.

Het echte hoogtepunt is wanneer je op de rand van de krater staat waar enorme stoomwolken uitkomen en het geluid, dat het beste als “rommelend” omschreven kan worden. Een geweldige belevenis!!

We wandelen via een paar uitzichtpunten naar de fabriek, althans: wat er van over is, waar ooit zwavel uit de aarde gehaald werd. In 1914 werden tijdens een eruptie elf mannen gedood die op het eiland naar zwavel dolven. Ze werden door een tien meter dikke modderlaag bedekt. Alleen hun kat overleefde het drama. Sindsdien is het eiland onbewoond. Op verschillende manieren worden de activiteiten van de vulkaan gemonitord. Door middel van Seismische instrumenten, camera’s en het dagelijkse bezoek van de gidsen van Pee Jay.

We worden weer met de dinghy naar het schip terug gebracht. Er is even tijd voor een duik, wat uiteindelijk door twee mannen gedaan wordt. Hierna worden flesjes water en de lunch uitgedeeld. We varen om het eiland heen en dan op vol vermogen terug richting vaste land. Halverwege wordt even gestopt bij een zeehond die zich de aandacht liet welgevallen en demonstratief zijn kunstjes vertoonde. De verdere terugreis verliep zonder incidenten en om 15.00 uur stonden we weer op de kade in Whakatane en probeerden we een ATM te vinden. De eerste, waar de dame van Pee Jay ons heen had willen sturen, weigerde onze passen. Goede raad was duur.

Uiteindelijk vonden we bij de Countdown supermarkt een ATM die onze pinpas wel herkende. We hebben vervolgens onze schuld voldaan en met een half uur vertraging vertrokken we in noordelijke richting.

Rond 18.00 uur vonden we een plekje op het Omokoroa Holiday Park. Waar we in het zonnetje een heerlijk drankje namen op deze geweldige dag.

Van Omokoroa rijden we naar Waihi, een oud goldrushstadje. Overblijfselen hiervan zijn op verschillende plaatsen nog te zien. Er is zelfs een wandeling langs plekken waar vroeger goud gedolven werd. Tegenwoordig wordt nog wel goud gedolven maar hier is niets van te zien.

In de hoofdstraat kopen we iets lekkers voor bij de koffie. We verlaten Waihi in noordelijke richting over de “Pacific Coast Highway” (SH2). Soms wanen we ons op de oude Amerikaanse Route 66. Er komen ons veel glimmende oude - vooral grote Amerikaanse - auto’s tegemoet. Bij het plaatsje Whangamata is er een bijeenkomst van dit soort auto’s geweest. Op een enorm grasveld staan er nog tientallen te wachten. Soms hangen er schitterende oude caravans achter.

Bij Simpsons’ Beach maken we een uitgebreide koffiestop, we blijven hier wat langer zitten en laten de geweldige uitzichten op ons inwerken. We rijden langs de afslag voor “hot waterbeach”, als je hier bij laag water een put in het strand graaft loopt deze, onder vandaan, vol met warm water. Echter, als wij er langsrijden is het hoog water en dan werkt het niet.

De Pacific Coast Highway is een uitermate bochtige weg met veel en soms onverwachte en steile hellingen. Maar na iedere bocht is er weer een ander adembenemend panorama. De reissnelheid is laag maar we genieten met volle teugen en maken verschillende fotostops.

Bij Whitianga lunchen we langs “Buffalo Beach”. Dit prachtige strand is genoemd naar een schip dat hier ooit in moeilijkheden is gekomen. Bij Kuaotuni gaat de Pacific Coast Highway in westelijke richting naar Coromandel. Vanaf de weg hebben we prachtige uitzichten, aanvankelijk over de kust en de Stille Oceaan en later over het stadje en de Hauraki Gulf. We rijden door Coromandel heen en na nog een bergruggetje komen we aan op het Papa Aroha Holiday Park.

We krijgen een plaatsje vlak aan zee en naast de slipway waar boten in- en uit het water gereden worden en worden verrast met een prachtige zonsondergang.

Van Papa Ahora rijden we naar Coromandel. De doorgaande weg door het stadje is afgesloten en staat (letterlijk) vol met auto’s uit de twintiger jaren van de vorige eeuw; A- en T- Fords, Leylands, enz.

Langs de omleidingsroute vinden we een parkeerplaats voor de camper en gaan we al dat moois van dichtbij bekijken. Naast personenauto’s staan er een brandweerwagen en diverse bedrijfswagens waaronder een auto met een laadbak die kan kantelen (kiepauto), dit kantelen moet echter met de hand gebeuren door middel van een grote slinger. De plaatselijke bevolking heeft zich uitgedost in kleding uit deze tijd en de slager brengt zijn bestellingen rond op een transportfiets uit die tijd. Een hartstikke leuk gezicht!

We rijden verder langs de prachtige kust van het Coromandel Schiereiland en de Firth of Thames. In Thames krijgen bij een McDonalds verbinding met internet om de e-mail te lezen en te beantwoorden. Het bekijken van de auto’s in Coromandel en het internetten hebben inmiddels zoveel tijd gekost dat we besluiten om vanaf Thames doorgaande wegen te volgen tot boven Auckland.

We komen uiteindelijk bij het plaatsje Warkworth terecht op het Sandspit Holiday Park. Een camping die door een familie gerund wordt. We krijgen hier een nog fraaiere plaats aan het water als in Papa Ahora. Verschillende gebouwtjes op deze camping zijn uitgevoerd in een ouderwetse stijl. De voorzieningen zijn echter prima in orde.

Dag 35 Warkworth - Waitangi

Vandaag volgen we de kust zoveel mogelijk van Warkworth naar Whitangi. Bij Waipu Cove lunchen we op een prachtige plek aan het strand. Bij Whangarei bezoeken we de hoefijzervormige Whangarei Falls. In Pahia bespreken we de tocht naar Cape Reinga, de meest noordelijke punt van Nieuw-Zeeland. ’s Avonds strijken we neer op het Waitangi Holiday Park. Aan de overkant van de rivier is het terrein van de Waitangi National Trust. De “geboorteplaats” van het Huidige Nieuw Zeeland die we donderdag willen bezoeken.

Dag 36 Waitangi

Vandaag maken we een dagtocht per touringcar naar Cape Reinga. We staan vroeg op en zijn om 07.20 uur present bij receptie van de camping. Om 07,50 komt de bus ons eindelijk ophalen, we hadden de touroperator al gebeld en die had ons verzekerd dat de bus er aan kwam.

De eerste stop was bij het 15.000 hectare grote Puketi Kauri Forest. Hierin bevindt zich een gebied van zo’n 7.000 hectaren met de grootste kauri bomen van Nieuw Zeeland. Er is een boardwalk in het dichte bos gemaakt die je langs een aantal zeer oude kauri bomen voert. Vervolgens een koffiestop in het ”Ancient Kauri Kingdom” Waar we vanmiddag weer terug zullen komen. Het tijdstip waarop de rit over de ninety-mile beach gemaakt kan worden is afhankelijk van het tij. In ons geval betekent dit dat we vroeg moeten lunchen. We doen dit in het plaatsje Houhora en hebben, tijdens het eten, prachtige uitzichten over de Houhora Harbour bay.

Via Parengarenga Harbour bereiken we Cape Reinga, waar we na een korte wandeling bij de vuurtoren aankomen. Dit is het meest noordelijke punt van Nieuw-Zeeland. In de Maorimythologie is Cape Reinga een heilig oord, waar de zielen van de gestorvenen voor hun laatste reis naar het legendarische Hawaiki (de onderwereld) vertrekken.

Het is hier onwaarschijnlijk warm, je kan een eitje bakken op de rotsen. Gelukkig hebben we onze hoeden bij ons. Veel mensen lopen met rode gezichten en ledematen rond. In het water kan je zien waar de Tasman Zee en de Stille Oceaan bij elkaar komen. De kleurschakeringen in het water doen bijna onnatuurlijk aan. De wandeling terug naar de bus gaat behoorlijk steil omhoog en kost dan ook menige zweetdruppel.

Via de Te Paki Stream (riviertje) rijden we naar de “Te Paki Giant Dunes” (heel hoge duinen) waar de “zandsurfboards” uit de bagageruimte van de bus komen. Je klautert met zo’n board de zandheuvel op en surft dan over het zand naar beneden, en dat gaat behoorlijk snel! Als iedereen dit een paar keer gedaan heeft rijden we de ninety-mile beach op. Een strand van ongeveer 88 kilometer lengte waar de bussen overheen rijden alsof ze zich op een autosnelweg bevinden. Soms worden stevige bochten gemaakt zodat het zeewater boven de bus uitspat. Midden op het strand wordt gestopt. We kunnen pootje baden of de chauffeur helpen om “pipi’s” (schelpdieren) op te graven. In het zand zie je honderden kleine putjes. Hier vlak onder bevinden zich deze “pipi’s”. We filmen en fotograferen andere bussen die over het strand en door het water rijden. Mensen die wat ver de zee in gelopen zijn worden door een hoge golf verrast en lopen even laten met natte korte broeken rond. Prachtige wolkenluchten weerspiegelen in het water.

De laatste (koffie) stop is weer bij het “Ancient Kauri Kingdom”. Naast het restaurant is een toonzaal waar allerlei voorwerpen tentoongesteld worden die van het harde kauri hout gemaakt zijn. Men heeft zelfs een wenteltrap in een boomstronk gemaakt. Kauri stammen liggen vaak al honderden en soms duizenden jaren onder de grond. De oudste wordt (op basis van koolstof meting) gedateerd tussen 45.000 en 50.000 jaar. Het zoeken en uitgraven van deze stammen is een kostbare geschiedenis. Daarnaast is het hout zo hard dat men speciaal gereedschap nodig heeft om het te kunnen bewerken. Hetgeen ook tot uiting komt in de prijzen die men voor de diverse artikelen vraagt. NZ$ 50,- voor vier onderzetters vinden we toch wel wat aan de erg dure kant.

Om 18.00 uur worden we weer bij het Waitangi Holiday Park afgeleverd.

We rijden de enkelbaanbrug over de Waitangi River over en parkeren de camper bij het Treaty House.We nemen deel aan een rondleiding over het terrein met een Maori gids die ons het (min of meer) ware verhaal verteld. De teksten van het verdrag in het Engels verschilden van de vertaling in het Maori. Als de Maori Engels hadden kunnen lezen hadden ze er nooit mee ingestemd. Tot op de dag van vandaag heeft men hier last van. De Maori beweging is sinds de zestiger jaren steeds mondiger en krachtiger geworden. Men eist genoegdoening en in sommige gevallen teruggave van “gestolen” land. Men begrijpt echter wel degelijk dat men samen verder moet in dit land.

De rondleiding werd afgesloten met een ontvangst in het gemeenschapshuis. We werden met min of meer de zelfde rituelen ontvangen als vorige week bij Te Puia in Rotorua. Bij het binnengaan van het huis moesten hier wel de schoenen uit. We hebben wel het gevoel dat de culturele presentatie (show) authentieker is dan die in Rotorua. Vooral de dames hadden prachtige stemmen en het publiek werd niet vermaakt met het meedoen met dingen die ze toch niet voor elkaar krijgen.

Na afloop poseerden de Maori’s met de gasten en konden foto’s gemaakt worden in het Maori huis. Voorts bezochten we het “Treaty House” en wandelden we over het terrein dat prachtig gelegen is aan de Bay of Islands. We stoppen nog even bij de Haruru Falls, een hoefijzervormige waterval in de Waitangi River. Ook hier heeft het al geruime tijd niet geregend, dus ook bij deze waterval weinig spektakel.

We steken het Noorder Eiland, dat hier slechts ongeveer 80 kilometer breed is over en komen bij het plaatsje Omapere weer bij de Tasman Zee. We hebben een prachtig uitzicht op de enorme duinen aan de overkant van de Hokianga Harbour (baai). We volgen de “Twin Coast Discovery Highway” in zuidelijke richting en rijden door het dichte Waipoua Forest met zijn slingerende wegen. Hier staan nog veel kauri bomen.

Via een korte wandeling brengen we een bezoek aan “Tane Mahuta”, de grootste nog levende kauri boom, zijn/haar leeftijd wordt geschat op ca. 2.000 jaar.

We overnachten in Baylys Beach Holiday Park waar we het Nederlands door de eigenaresse ontvangen worden.

Dag 38 Baylys Beach - Avondale

De etappe van Baylys Beach naar Avondale vlak bij Auckland is erg saai. Tot Helensville volgen we de “Twin Coast Discovery Highway” maar dan stellen we de Tomtom in op het adres van het Kiwi Avondale Holiday Park bij Auckland, waar we voor vier nachten besproken hebben. We arriveren om 15.30 uur en worden weer in het Nederlands ontvangen, dit keer door de eigenaar. We zoeken nog even de bushalte op waar we morgen op moeten stappen en brengen de rest van de dag in gepaste rust door.

Dag 39 Avondale

Vandaag en morgen zijn gereserveerd voor bezoeken aan de miljoenenstad Auckland.

1,5 van de 4,5 miljoen Nieuw-Zeelanders woont in en om Auckland. Het doet in vele opzichten Engels aan: men rijdt er links, de verkeerslichten werken zoals ze dat in Engeland doen en de huizen zijn oud en veelal slecht onderhouden. In de wijken Avondale en Mount Albert zien we veel Chinese karakters naast de Engelse namen op de gevels van bedrijven. Kort voordat Hong Kong door Engeland aan China werd overgedragen emigreerden veel Hong Kong Chinezen naar Nieuw-Zeeland, veel van hen zijn hier neergestreken.

De buschauffeur waarschuwt ons als we bij Victoria Street zijn, vlak bij de Sky Tower. We zoeken eerst een koffiehuis en gaan vervolgens naar het “icentre” in Sky City. Onderweg worden we opgeschrikt door hevig gegil. Dit wordt geproduceerd door twee dames die in een stalen frame zitten dat met elastieken aan twee torens is bevestigd. Het frame is zojuist gelanceerd een vliegt op en neer tussen de twee masten. Je moet er maar lol in hebben!!

Het weer is niet zo bijzonder en we besluiten om vandaag de met de “hop-on-hop-off-bus” de stad te gaan verkennen en morgen de Sky Tower in te gaan en een havenrondvaart te maken. De eerste halte is vlak bij de Sky Tower. We stappen uit bij het “Ferry Building” dat ons doet denken aan het gelijknamige gebouw in San Francisco waar we vorig jaar zijn geweest. Het is alleen minder massief als het Amerikaanse gebouw. Achter dit gebouw bevinden zich de havens en de boekingskantoren voor de havenrondvaarten en de diverse veerboten. Ook ligt hier de “Oosterdam”, een gigantisch cruise schip van de Holland Amerika Line. We boeken alvast de rondvaart voor morgen om 13,30 uur.

Aan de kant van de stad wordt het Ferry Building overschaduwd door de meest wanstaltige glazen en betonnen wolkenkrabbers en het nieuwe “Downtown Shopping Centre”. Na ook hier wat rondgekeken te hebben stappen we weer in de bus die ons naar het Auckland Museum brengt. Een gigantisch gebouw. We gaan hier niet naar binnen maar zoeken de ertegenover liggende “Winter-gardens” op. Prachtige paviljoens met een gematigde- en een tropische afdeling. Er tussen in een binnenplaats met mooie vijvers. Naast de Wintergardens ligt het “Wintergarden Pavilion” waar we uitstekende fish & chips eten.

Aansluitend maken we een rondrit met een andere bus door weer een ander deel van Auckland. Deze bus brengt ons terug bij het museum waar we overstappen in de dubbeldekker die zijn rit afmaakt. Wij stappen weer uit bij het Ferry Building en gaan nog even het Downtown Shopping Centre in voor een kopje koffie en een toiletstop. Vervolgens wandelen we door de drukke Queens Street naar Victoria Street en als we de hoek om komen staat de bus zowaar al op ons te wachten. We stappen gauw in en zijn driekwartier later weer terug op de camping.

Dag 40 Avondale

We gaan weer met de bus naar het centrum. Het is helder weer dus we gaan meteen de Sky Tower in. We kopen kaartjes waarmee je ook naar het 220 meter hoge het Sky Deck kan. Op 192 meter hoogte is het “obeservation deck” hier moet je overstappen in de lift die je naar 220 meter brengt. Van daar heb je een geweldig uitzicht over Auckland en de wijde omgeving. De wolkenkrabbers zijn ineens dwergen geworden. We maken weer een hoop foto’s.

 

Dan teug naar het observation deck en vervolgens met de lift een verdieping naar beneden naar het restaurant. Hier nemen we een koffie. We zitten naast de ramen waar de “sky-divers” langs vliegen op weg naar de begane grond. Ze zijn met een veiligheidsgordel vast gemaakt aan een kabel en vallen in 22 seconden van 192 meter naar de begane grond. De valsnelheid is rond 80 kilometer per uur. Kosten NZ$ 145,-; heel dure seconden dus!! En…je moet er maar lol in hebben; wij kijken wel, maken er een fotootje van en gaan gewoon met de lift weer naar beneden.

 

Hierna wandelen we naar het Ferryhouse en schepen op Pier 2 in voor de havenrondvaart. Een aanbevelingswaardige anderhalf uur durende rondvaart door de havens en de baai waar Auckland aan ligt. We varen onder andere door een van de grootste jachthavens ter wereld. Er is hier plaats voor 1.800 boten, bootjes en jachten tot zo’n 30 meter lengte. We varen onder de Harbour Bridge door. Een indrukwekkende brug die een vergelijking met de Van Brienenoordbrug echter besist niet kan doorstaan. Op vertoon van het ticket van de rondvaart kan je gratis met een veerboot naar Devonport. Een leuk stadje aan de oostzijde van de baai. We eten hier een hapje en varen vervolgens terug naar het Ferriehouse. Vandaar wandelen we Queen Street af tot aan Victoria Street en moeten tien minuten wachten op de bus die ons weer naar de camping in Avondale zal brengen.

 

We hebben de hele dag uitstekend weer gehad maar onderweg naar de camping begint het te stortregenen. Bij de uitstaphalte is gelukkig een bushokje waar we meteen in duiken. Na ongeveer een kwartier lijkt het wat minder hard te gaan regenen en wagen we het er op. We hebben echter nog geen honderd meter gelopen of het komt weer met bakken naar beneden. We zijn toen maar doorgelopen en hadden geen droge draad meer aan onze lichamen toen we bij de camper aankwamen. Alle kleding verschoont en de natte spullen zo goed en zo kwaad als mogelijk is in een kleine camper opgehangen en het elektrische kacheltje maar even aangezet om onszelf weer wat op temperatuur te krijgen. Ondanks het natte einde was het weer een geweldige, en meteen laatste, dag. Morgen hebben we gereserveerd om de camper schoon te maken en de koffers te pakken.

Dag 41 Avondale

We lopen eerst even naar de Pack ’n Save supermarkt om broodjes voor morgen te halen. Dan on-line inchecken voor de vluchten naar Hong Kong en Amsterdam. We bellen met Alpha Campers om inlever tijdstip en - locatie te verifiëren. Vervolgens kastje voor kastje leegmaken en de koffers vullen. Er verdwijnen (gepland) diverse zaken in de vuilnisbakken van de camping en vervolgens de camper schoonmaken. De rest van de dag wordt in gepaste rust doorgebracht.

Het inleveren van de camper gaat snel en soepel. We vragen ons wel af hoe nauwkeurig de wagen is geïnspecteerd. Dit mede naar aanleiding van de staat waarin wij de camper ontvangen hebben.

Voor de vorm vullen we het evaluatie formulier in waarvan we zeker weten dat er niets mee gedaan wordt. We zijn vroeg en drinken in het verhuurstation eerst nog een kopje koffie voor we ons naar het vliegveld laten brengen. Ook daar zijn we veel te vroeg. Maar….. beter een uur te vroeg dan een minuut te laat!!

Om 11.30 uur gaan de balies open, kunnen we inchecken en de koffers afgeven. Een koffer is te zwaar maar dat wordt gecompenseerd omdat de andere te licht is. Aan de zwaarste wordt een labeltje met “24 kg” gehangen. Vervolgens verdwijnen de koffers richting vliegtuig. Het probleem is echter dat de airporter, die we als handbagage mee het vliegtuig in willen nemen te zwaar blijkt te zijn: 10 kg i.p.v. de toegestane 7 kg. Als we de computer er uit halen blijft de weegschaal staan op 8 kg, hetgeen geaccepteerd wordt.

Vervolgens gaan we vlot door de douane en de security richting gate 10. Het boarden begint precies op tijd en we beginnen dan ook exact op tijd aan onze ruim elf uur durende vlucht naar Hong Kong.

Om 00.15 uur plaatselijke tijd in Hong Kong stappen we in de airbus die ons in twaalf en een half uur naar Schiphol terug zal brengen. We hoeven u, denken we, niet uit te leggen dat dit soort lange vluchten geen pretje is. Maar ja, je moet er iets voor over hebben als je deze verre landen wilt bezoeken.

Om 07.30 uur landen we op Schiphol. De douane heeft hier een verrassing voor ons in petto: een paspoort controle bij de uitgang van de gate. Vervolgens mag je bij de reguliere paspoort controle weer aansluiten.

Hoe bedoeld u: “gastvrij Nederland”???? Met de koffers mogen we uiteindelijk wel doorlopen.

 

We bellen onze vriend, die ergens op Schiphol met zijn auto op ons staat te wachten en een half uurtje later worden we keurig thuis afgeleverd.

We hebben een geweldige reis gehad die we nooit zullen vergeten!!!