Op 15 april 2014 zijn we reisvaardig en vertrekken alvast naar Schiphol.
Om te voorkomen dat een treinstoring voor vertraging zou zorgen (niet ondenkbeeldig
tegenwoordig) slapen we vannacht in het “Ibis” hotel bij Schiphol. Een goed hotel met
gratis shuttlebusservice van en naar Schiphol.

De volgende morgen om 10:25 uur vertrekt vlucht KL 0591 naar Johannesburg, waar
we zo'n 11 uur later zullen landen. We hebben de stoelen bij de nooduitgang gereserveerd,
maar ontdekken dat deze geen raampje heeft. Jammer, maar we hebben wel genoeg
beenruimte.

Toen wij hier in 2008 arriveerden lag het hele vliegveld overhoop i.v.m. de
voorbereidingen voor het WK voetbal, maar nu ziet alles er piekfijn uit!
We slapen in het “Garden Court” hotel dicht bij het vliegveld, een prima hotel.

Om 9:00 uur worden we opgehaald door Bobo, onze camperverhuurder. Bobo is een van
oorsprong Nederlands camperverhuurbedrijf dat sinds 1991 in Zuid Afrika en Namibië
gevestigd is. Zij bouwen hun campers zelf. Inmiddels hebben zij de grootste campervloot in Afrika!

Het is onze 2e keer dat we een Bobo huren, dit keer een
kleine compacte 4wd camper: de Discoverer Fun 4wd.
Het kantoor is momenteel gevestigd in een container want blikseminslag heeft het mooie kant

oor met rieten dak
(grasdak) onlangs in de as gelegd.
In Nederland hadden we Bobo al gemaild dat we grensoverschrijdende documenten nodig hebben voor Botswana en alle documenten liggen al klaar!
Nadat we nog een CDWverzekering (geen eigen risico) hebben afgesloten kunnen we eindelijk op weg.

Om de hoek bij Bobo is een nieuw klein winkelcentrum verrezen: supermarkt Pick n Pay,
met een zeer goed en uitgebreid assortiment, een bottleshop, een ATM machine en een
snackshop. Aan de hand van de zeer lange boodschappenlijst lopen we door de winkel.
Natuurlijk gaan we daarna nog even naar de bottleshop om wat alcoholische versnaperingen in teslaan. Omdat we de komende dagen in een national park zijn willen we toch nog even
wat geld opnemen.

En dan gebeurt er iets wat wij voor onmogelijk hebben gehouden: de pas komt niet terug!
Help! Op welke knop we ook drukken, de pas is en blijft weg! Totaal ontredderd bellen we
met onze bank in Nederland om de pas te laten blokkeren! Gelukkig hebben we nog een
bankpas en een creditcard! Hetzelfde(!) gebeurde ons vorig jaar in Bangkok, ook toen
kwam de pas niet terug! Beide keren aan het begin van de vakantie!

Met een enigszins verhoogd adrenalinegehalte gaan we nu dan toch echt op weg, richting
Pretoria. Het wegennet rond Johannesburg is goed. Wel is het erg druk op de weg en
wordt hier zowel rechts als links ingehaald. Verkeersregels lapt men hier aan z'n laars! Er
is veel politie op de weg maar wij vragen ons af: waarvoor eigenlijk?

We moeten nog even wennen, nemen de verkeerde afslag en verdwalen in een luguber
buitenwijkje Pretoria. De wegbewijzenring is niet optimaal, bovendien is het spitsuur!
Maar na een hele lange rit met veel wegopbrekingen, -omleidingen en files arriveren we
eindelijk in Pilanesberg National Park. Het is al donker en we zijn bang dat de poort al
dicht is. Maar nee, er brandt nog licht en kunnen we inchecken. We hebben een
reservering voor 2 dagen en staan op hun gastenlijst!

Het is druk op de camping want het paasweekend begint. Toch vinden we in het donker
een plekje. Nog even de koffers uitpakken en dan genieten we van onze eerste maaltijd.
Zoals altijd bestaat die uit een kant en klaar gegrilde kip, aardappel- en groentesalade en
een heerlijk glaasje wijn.

Omdat de camper zeer compact is moeten de banken 's avonds omgetoverd worden tot
een bed, het enige nadeel aan deze camper. Het zal wel door de vermoeidheid komen,
maar het duurt even voor het lukt.

Na een douche kruipen we in ons bed: het was een lange, enerverende dag!

Als we wakker worden schijnt het zonnetje al volop. Eerst moeten we het bed weer omtoveren tot zitgedeelte. Dat gaat sneller dan andersom. Vandaag hebben we geen haast en ontbijten we in alle rust.

We gaan zelf op gamedrive in Pilanesberg n.p. De ingang van het park ligt naast de camping en hier kopen we een entreebewijs: ZAR 80.-- (100 ZAR is op dat moment €7). De dame achter het loket voert al onze gegevens in de computer in met 1 vinger, zelfs ons paspoortnummer. Onthaasten is hier het toverwoord! Intussen zingt ze vol overtuiging mee met het gospelkoor dat uit de radio schalt: “hallelujah, hallelujah”. Het is vandaag Goede Vrijdag.

Gewapend met de plattegrond gaan we op pad. Het park is ong. 572 ² km. groot. Hier kunnen we de o.a. olifant, gnoe, krokodil, nijlpaard, neushoorn, giraf, antiloop, hyena,
zebra, luipaard, 300 vogelsoorten en nog veel meer moois tegenkomen. De batterijen van de foto- en videocamera zijn allemaal opgeladen en de camera's liggen
binnenhandbereik: klaar voor gebruik!

We zijn nog maar net aan het rijden of er steken 2 giraffes over: moeder met een kleintje! Even uit de auto gaan om een mooi plaatje te schieten is verboden. Maar met digitaal fotograferen kun je er aardig op los fotograferen. We hebben een mooie route uitgestippeld waarbij we vooral de “hoofdweg” links laten liggen. De kwaliteit van het wegdek is matig tot slecht. De regen van het afgelopen
regenseizoen heeft veel gaten in het gravel geslagen en komen stukken rots bloot te liggen. Ook is het bezaaid met stenen in alle soorten en maten. Dit zorgt ervoor dat het tempo laag ligt, maar zo kunnen we volop van de natuur genieten.

Soms zijn er uitkijkplaatsen, afgezet met metershoge hekken en voorzien van stroomdraad. Dan is het een kwestie van stil zijn en wachten op wild. Vaak heb je geluk.
Bij de waterplaatsen komen regelmatig olifanten, hippo's, antilopen, zebra's, giraffes etc. drinken, een prachtig gezicht. Ook zijn er meertjes, waar je in stilte vogels kunt spotten.
De vogels hebben prachtige kleuren.

Pilanesberg n.p. is een mooi park, schitterende natuur en veel wild, dat niet onderdoet voor b.v. het Kruger Park wat veel groter, drukker en veel commerciëler is.
Vanavond gaan we uit eten in het restaurant op de camping. Het is druk want er wordt een verjaardag gevierd. Aan het einde van de avond komt plotseling het hele personeel al
zingend uit de keuken met een grote taart en brandende kaarsjes naar binnen. Ze zingen vol overgave en de blijheid straalt ervan af! We krijgen er kippenvel van, het klinkt prachtig. Als we “huiswaarts” keren is de avond gevallen. Het was een prachtige dag!

Vandaag verlaten we Zuid Afrika en gaan op weg naar Botswana. Volgens de kaart hebben we zo'n 244 km voor de boeg wat bijna 5 uur in beslag zal nemen. Maar zodra we de afslag nemen richting Gaborone (hoofdstad Botswana) weten we dat dat niet zal lukken. Het asfalt is verdwenen en het wegdek is van een zeer slechte kwaliteit gravel. Soms zijn stukken weg opgebroken en worden we over een bypass geleid. Onze vertwijfeling of we wel op de juiste weg zitten is groot. Soms is een weg afgesloten: road closed en is het gewoon gokken: welke weg nemen we! Wel spannend!

Via Saulspoort, Khayakhulu, Silkatskop en Nietsverdiend komen we uiteindelijk toch bij Tlokweng/Kopfonteinhek, de grensovergang waar we ons eerst afmelden uit Zuid Afrika. Dit levert geen problemen op. We hebben gezorgd dat we geen vlees- en zuivelproducten in ons koelkastje hebben, dat mag de grens niet over. Na een klein stukje niemandsland komen we bij de grensovergang naar Botswana. Nadat we het formulier hebben ingevuld wachten we rustig af tot we aan de beurt zijn. Er zit maar 1 meneer achter het loket en hij heeft geen haast. Een familie voor ons heeft een groot probleem: vader is de enige die een paspoort heeft en nu wil hij z'n vrouw en 2 kindertjes op datzelfde paspoort mee de grens overnemen. Onmogelijk! Gelukkig levert onze grenspassage geen problemen op. We laten de documenten van Bobo zien en nadat we een stempel hebben gekregen moeten we nog wel even langs een ander loket om “wegenbelasting” te betalen. De vraag is wel of het geld wel op de juiste plek terechtkomt gezien de staat van de wegen!

Eindelijk komen we weer in de bewoonde wereld: Gaborone! Via Google streetvieuw hebben we thuis al gezocht naar een groot winkelcentrum om ons daar uitgebreid te kunnen bevoorraden. Voorlopig komen we niet meer in een grote stad en zijn we aangewezen op simpele winkeltjes in de dorpjes. Het Riverdale Shoppingcentre is makkelijk te vinden en er is voldoende parkeerruimte. Omdat we hier niet met randen kunnen betalen moeten we pinnen en dat is wel even spannend. Meestal staat er een meneer bij de pinautomaat, gehuld in een indrukwekkend uniform en bewapend! In de eerste pinautomaat zit geen geld, bij de 2e hebben we meer succes. Bij Pick n Pay doen we inkopen. Helaas geen anti aanbakkoekenpan en grote plastic containers om onze levensmiddelen in te bewaren.

Dan is het nog maar een klein stukje naar Mokolodi National Park. Ook hier hebben we een reservering voor 2 nachten. Mokolodi is ± 3000 HA groot en biedt opvang aan gepensioneerde cheeta's en heeft een fokprogramma voor bedreigde diersoorten o.a. voor de neushoorn en een onderwijsfunctie voor de jeugd! Campsite “Hidden Valley” doet z'n naam eer aan: het ligt 3.5 km(!) van de receptie en we mogen zelf een plek uitzoeken.  De plekken zijn ruim en hebben elk een eigen wc en “douche”. Warm water krijg je alleen door een vuur te maken onder een grote watertank. Ook heeft iedere plek een eenvoudig aanrecht met een koud waterkraan. En natuurlijk een vuurplek om te barbecueën. Van de 8 plekken is er 1 bezet, maar die is buiten ons gezichtsveld. De campsite is niet afgezet en als het donker is horen we de dieren grazen, maar zien ze niet. Plotseling zien we 2 lichten van zaklantaarns op ons afkomen. Het blijken 2 oppassers te zijn. Omdat de campsite erg afgelegen is waken zij de hele nacht over ons. Dat is noodzakelijk want er komen 's nachts impala's, kudu's, wilde zwijnen, neushoorns etc. op bezoek.

Met die wetenschap vallen we in slaap.

We worden gewekt door een stralende zon. Ook is het al vroeg warm. We hebben genoten van een ongestoorde nachtrust, geen beest gehoord!

Voor we op pad gaan drinken we nog even een kopje koffie en stippelen onze route uit. We hebben de keuze uit 2wd- en 4wd tracks. Voor ons is de keuze snel gemaakt. We hebben tenslotte niet voor niets een 4wd! Deze tracks liggen vooral in het zuidelijke deel van het park en zijn al een avontuur op zich! De kwaliteit is zeer slecht: smalle tracks door bosjes, diepe gaten, heel veel scherpe stenen en erg heuvelachtig. We zien nauwelijks wild: kudu's, impala's en een paar struisvogels, daar moeten we het mee doen. Maar we genieten wel van de natuur en de tracks. In een meertje bloeien lelies, wat een mooie foto oplevert.

Ook willen we nog naar het reptielenhuis maar op dit moment is er geen gids aanwezig. Dan terug naar onze plek en genieten we van het zonnetje en de stilte. Maar plotselingverstoort een grote groep bavianen de stilte. Ze komen uit het niets tevoorschijn en zijn op zoek naar voedsel. De leider heeft er stevig de wind onder en zorgt dat de groep bij elkaar blijft. Al lopend bespringt hij nog even een vrouwtje dat zijn avances lijdzaam ondergaat. Wij blijven op afstand want zitten niet te wachten op bezoek van zo'n grote groep rebellen. Eindelijk keert de rust weer en kunnen we genieten van een heerlijke bbq.

En zo komt er een einde aan weer een mooie dag

We vertrekken bijtijds want we hebben een lange rit voor de boeg. Via Molepole rijden we naar het noorden. De weg is voorzien van asfalt naar Botswaanse begrippen, d.w.z. dat het asfalt voorzien is van verraderlijke grote, kleine of diepe potholes (gaten) wat het rijden bemoeilijkt. Een lekke band heb je zo maar!

In Molepole pinnen we nog even geld. Hier komen pula's uit de geldmachine -100 Pula is € 6.20. Je kunt 2500 pula in 1 x pinnen. In het centrum van Molepole is het een drukte van belang: stalletjes langs de weg, heel veel mensen die, bepakt en bezakt, op de bus wachten, niet wetend hoe laat hij komt omdat de bus niet volgens een dienstregeling rijdt en overal moeders die boodschappen hebben gedaan en spelende kinderen! Op de weg liggen of lopen koeien, geiten en schapen! Dit is het echte Afrika!

In Lephene worden we staande gehouden door een 2 politieagenten. Ze hebben als taak auto's te controleren op de aanwezigheid van vers vlees, wat verboden is vanwege mond klauwzeer. Omdat wij hiervan op de hoogte zijn kopen we alleen verpakt vlees. Terwijl oom agent met Léon een blik in ons koelkastje werpt is tante agent erg geïnteresseerd in ons snoeptrommeltje. Ze wil graag van alles 1 snoepje proberen. Geen probleem. Nog even het rijbewijs controleren en we mogen weer verder. We passeren heel veel hutjes, al dan niet bewoond. Soms vormen ze een klein gehucht, soms staan ze alleen. Er is geen schooltje of winkeltje te bekennen, laat staan een simpele dokterspost. Hoe zou hetdagelijkse leven hier uitzien?

In Serowe gooien we de tank vol. Engen heeft veel goede tankstations in Namibië en Botswana. De pompbediende maakt ook nog de ramen schoon en verdient zo een extraatje. Dan nog de laatste 25 km. naar Khama Rhino Sanctuary. Ook hier hebben we een reservering voor 2 nachten. In dit park, met een oppervlakte van bijna 4.5 km², staan de witte en zwarte neushoorn centraal. Een elektrisch hek van 28 km. beschermt de neushoorns tegen stropers. Het begon in 1993 met 4 witte neushoorns! In 2008 volgden 2 zwarte neushoorns!

Op elke campsite staat een enorme Mokongwa boom die alleen in dit gebied voorkomt. Als we op onze plek 10 aankomen worden we verwelkomd door meneer springbok! Wat een grote plek voor ons alleen! Ook hier hebben we weer een braaiplek en een waterkraan. De grote Mokongwaboom is een grote parasol en zorgt voor schaduw. Het is hier fantastisch!

Vlakbij zijn de douches en toiletten:we kunnen vanavond genieten van een warme douche!  Het gebouw is in de typisch Afrikaanse stijl gebouwd: het rieten dak overheerst. Onder het genot van een glaasje stippelen we alvast een route uit voor morgen. Als de zon onder gaat wordt het fris.

Terwijl wij van ons ontbijt genieten krijgen we bezoek van 2 neushoornvogels, (toekans) die wel erg brutaal zijn! Ze zitten op de motorkap en met hun lange snavel bewerken ze de ruitenwissers, het raamrubber en de antenne! Ook de spiegels vinden ze interessant. Maar ze lusten ook wel een stukje brood en eten zelfs uit de hand!

Dan gaan we op gamedrive. Het park is overzichtelijk en we rijden eerst naar Malama's Pan. We zien wat zebra's en wildebeesten. Bij Bird Hide is een waterplas met een overdekte uitkijkplaats: helaas geen vogel te bekennen. Door naar Pan's Edge. We zijn helemaal gefocust op de neushoorn en na wat speurwerk zien we er 1 in de verte. Het begin is er! Even later, bij de Serwe Pan is het echt raak! Bij de grote waterplas staan wat neushoorns! Ze zijn in gezelschap van giraffes, zebra's en wildebeesten. Onze camera's maken overuren! De dieren storen zich niet aan ons. We besluiten om hier onze lunch te nuttigen. Ondanks de waarschuwing: Stay in your car at any times” zetten we onze stoeltjes naast de camper. De afstand tussen ons en de waterplas is nog geen 50 meter. Dan gaat een neushoorn aan de wandel en komt onze kant op. We weten dat de neushoorn een slecht zicht heeft, maar zijn reuk is des te beter.

We zoeken een veilig heenkomen in de camper. Pas nu hij zo dicht bij is zien we hoe groot
hij is. Blijkbaar is hij niet in ons geïnteresseerd want hij blijft rustig grazen en kunnen wij
onze lunch voor de camper nuttigen.

Iets verderop ligt een kadaver dat verorberd wordt door een grote groep gieren. That's life! Het landschap is gevarieerd: de westkant van het park is Kalahari zandvlakte, terwijl in het zuiden meer bushland.Tot slot gaan we nog even kijken bij het restaurant dat volgens internet vorig jaar juli is afgebrand. En ja hoor, de trieste restanten liggen er nog. Alleen het zwembad is nog intact. Ter vervanging doet een grote legertent dienst als restaurant en we reserveren alvast een tafeltje voor vanavond.

Zodra we “thuis” zijn melden de neushoornvogels zich weer voor hun avondmaaltijd. Zo ook de grondeekhoorntjes! Zij graven een gaatje in de grond en verstoppen hun stukjes brood. Als extra lekkernij hebben we ook nootjes voor hen! En terwijl wij van een wijntje genieten gaat de zon onder!

Na het ochtendritueel vertrekken we vol goede moed richting Nata Bird Sanctuary, ons einddoel voor vandaag. Als de condities goed zijn willen we door de Sua Pan rijden, een grote zoutvlakte, omringd door de Kalahari en zo'n 5 km² “niets”. De pan maakt deel uit van 3 grote zoutpannen in de Makgadikgadi. Afhankelijk van het seizoen is hij droog of staat er water in. Om zeker van te zijn van de juiste condities moeten we daar naar informeren.

Volgens de kaart moeten er tot het Makoba Fence 2 afslagen zijn naar de A30. Op de kaart staan ze als 4wd tracks. Zo'n 25 km voor de controlepost moet er een afslag zijn, maar ondanks ons speurwerk geen afslag te zien. Op naar de volgende mogelijkheid: bij het Makoba Fence worden we weer gecontroleerd en dan moet er direct daarna een afslag komen naar rechts. Opnieuw geen afslag te bekennen. Er zit niets anders op dan naar Drapa te rijden, zo'n 11o km verderop! Gelukkig hebben we voor vertrek de tank volgegooid want onderweg zijn geen dorpjes, laat staan een tankstation! In Letlhakane stoppen we om te tanken en er is zowaar een klein touristoffice! Er wordt ons verteld dat de Sua Pan open is en we er met onze 4wd door kunnen.

We doen nog even inkopen in de plaatselijke supermarkt. Brood zoals wij dat hebben kennen ze niet, de structuur lijkt op cake en het is de volgende dag al oud. In deze supermarkt moeten we ons brood zelf snijden, de eerste komt er een beetje gehandicapt uit, waarschijnlijk omdat het brood nog warm is! Deze nemen we mee voor de dieren en proberen het nogmaals. Het resultaat is een mooi gesneden brood! Oefening baart kunst. De supermarkt heeft hier een sociale functie, zowel buiten als binnen staan mensen te praten en spelen de kinderen. Vaak zijn wij de enige blanken!

Ook op de A30 zijn een paar afslagen naar de pan. Wij moeten de 2e afslag hebben en ja hoor, er staat een klein bord met de vermelding: Nata en Mosu. Deze moeten we hebben. We weten het zeker! Opgelucht verruilen we het asfalt voor de slechte kwaliteit gravel.

Langs de weg zien we af en toe een simpel hutje. Ook loopt er een vader met zijn zoontje. De weg loopt door heuvelachtig gebied en als we even op een heuveltop stoppen zien we in de verte de Sua Pan liggen. We worden er vrolijk van! Maar dan.... na zo'n 40 km houdt de weg op en komen we in het dorpje Mosu. Mosu? Dat ligt precies de andere kant op! En op het bord stond toch echt Nata! Nee, de< bewegwijzering hier in Botswana staat nog in de kinderschoenen. Gewapend met de kaart vragen we om raad aan een oude man, waarschijnlijk de dorpsoudste, bijna blind en bijna tandeloos! Alle dorpelingen van het gehucht komen erbij, een landkaart hebben ze nog nooit gezien! We moeten met handen en voeten duidelijk maken waar we naar toe willen, want wij spreken elkaars taal niet. De weg loopt dood en er zit niets anders op dan het hele stuk (40 km) weer terug te rijden naar de A30 en dan via Francistown naar Nata te rijden, een enorme omweg. Het zit vandaag niet mee! Dan nog eens 181 km extra rijden naar Nata.

Het is druk op de weg en al laat in de middag als we eindelijk bij de camping van Nata Bird Sanctuary aankomen. Douches en toiletten zijn netjes en we hebben een eigen barbecueplaats. Nata Bird Sanctuary is beroemd om z'n flamingo's. Maar helaas... die zijn er momenteel niet!

De luidruchtige neushoorvogels wekken ons vanmorgen, ze zitten in de boom naast onze camper. We vertrekken bijtijds want we hebben een lange rit voor de boeg, niet zozeer in kilometers (311) maar wel in tijdsduur. Hoewel de A33 helemaal geasfalteerd is, laat de kwaliteit te wensen over. Bovendien lopen er op dit gedeelte van de A33 o.a. olifanten(!) op of langs de weg, omdat de A33 een groot deel door Chobe National Park loopt en het park heeft geen afrastering! En dan hebben we natuurlijk nog de verraderlijke potholes! We gaan er eens goed voor zitten. En dan..... we geloven onze ogen niet, zit er een cheeta (!) langs de kant van de weg! We zijn te verbouwereerd om onze camera's te pakken . Wie verwacht nu zoiets! Het prachtige dier staat op en loopt de bosjes in!

Nauwelijks bekomen van deze verrassing zien we een olifant in z'n eentje langs de weg banjeren. En even later moeder olifant en kind! Alsof dat nog niet genoeg is een groepbavianen! En heel veel koeien, geiten en ezels! Een rit vol verrassingen. Tegen 13.30 uur komt Kasane in zicht. Kasane wordt omgeven door 2 grote rivieren, de Zambezi en de Chobe River en het ligt op een kruispunt waar 4 landen bij elkaar komen: Zambia, Zimbabwe, Namibië en Botswana.

Toerisme is een belangrijke bron van inkomsten en dat is duidelijk merkbaar. Heel veel kraampjes langs de weg en heel veel toeristen. Als eerste melden we ons bij Chobe Safari Lodge.
Hier hebben we in 2006 ook gestaan en dat beviel goed.  Helaas konden we niet van te voren reserveren, hier geldt: wie 't eerst komt, wie 't eerst maalt! De dame achter de balie moet ons teleurstellen, ze zitten vol, laatste plekje 15 minuten geleden geboekt. We worden doorverwezen naar Thebe Safari Lodge. De plaatselijke gevangenis bevindt zich aan de overzijde van de straat en vlakbij staat een enorme boabtree.

Hier is gelukkig nog wel plek, nr. 11 is voor ons. Het zijn ook weer ruime plekken met een eenvoudige overdekte campkitchen, zonder gasstel, maar met aanrecht en koud waterkraan. Als eerste gaan we naar het kantoor van het Departement of Wildlife Parks om een plekje op de camping van Savuti camp te bespreken. Dat was ook niet mogelijk vanuit Nederland. De dame achter haar bureau vindt het maar vervelend dat wij haar lastig vallen. Ze zit ongeïnteresseerd achter haar bureau, met haar hoofd in haar handen, elke vraag is er 1 teveel. Nadat ze, op ons aandringen, met de ranger van Savuti heeft gebeld zegt ze dat alles vol is. Ook Third Bridge is vol! Wel is er nog plek in een luxe tent, tegen een belachelijk hoge prijs: USA$ 500 p.n.! Dit komt hard aan want Savuti is echt een
fantastische plek in de Okavango Delta! Hier hadden wij ons zo op verheugd. Op You Tube staan filmpjes van olifanten die gewoon even komen buurten bij je! Wij zagen dat wel zitten!

Dan proberen we nog even pula's te pinnen, maar het geld is op! We zijn in een 3e wereldland! Morgenvroeg nogmaals proberen! Terug op de camping doen we een handwasje, want een wasmachine hoort niet tot de inventaris. In het zonnetje is het snel droog. De wekker staat op 6.00 uur want we gaan morgen op game drive.

Het is nog vroeg als we op pad gaan. We hebben nog niet ontbeten, maar dat kunnen westrakjes doen, tenslotte hebben we ons huis bij ons. Als eerste rijden we even langs de ATM machine en vannacht is het geld aangevuld. 2500 pula is het maximum dat men in 1 x kan pinnen. Dan gaan we op game drive: Chobe National Park, in 1967 uitgeroepen tot nationaal park, is 11.000 km², erg groot dus. Hier leeft waarschijnlijk de grootste olifantenpopulatie van Afrika: naar schatting zo'n 50.000! En natuurlijk kun je hier de Big 5 spotten. Het is een prachtig park. In 2006 hebben we hier al een paar dagen doorgebracht en omdat het zo mooi is zijn we teruggekomen. Chobe n.p. bestaat uit 3 delen: Serondela (noorden bij de Chobe River) met vooral de olifanten, Savuti Marsh Area: (zuid west) hier vooral leeuwen, hyena's, kudu's, wilde zwijnen, zebra's en dan Linyanti Marsh: (noord west) krokodillen, sabelantilopen, luipaarden, nijlpaarden giraffes.

Voor €20 mogen we het park in en beginnen met de rivierroute: succes gegarandeerd, want direct staat er een groepje olifanten bij de rivier te baden en te drinken. Het is alsof we door de dierentuin rijden. In de loop van de dag zien we bijna alle dieren uit de ark van Noach. Wat een fantastisch park! Omdat we zelf met onze 4wd rijden kunnen we ook zelf beslissen hoe lang we ergens blijven staan. Onze camera's maken overuren. Gelukkig zijn de batterijen opge laden en hebben onze foto/video kaartjes voldoende gb's. Op een veilige plek aan de Chobe River nuttigen we onze lunch, onder toeziend oog van badende nijlpaarden. Een groepje toeristen heeft een koffiepauze met hun gids en als we vertellen dat we gisteren een cheeta langs de A33 zagen vertelt de gids dat die al 2 weken niet gezien is in dit gedeelte van het park! “Lucky you”!

Dan rijden we verder en zien tot onze grote verrassing 3 jonge leeuwinnen op nog geen 2 meter afstand van ons onder een boom liggen. Ze hebben het vreselijk warm en hijgen. Ze
storen zich niet aan ons! Wat een prachtige dieren, je zou zo uit de auto stappen en ze aaien! We wachten tot de andere auto's verdwenen zijn en maken DE FOTO! Omdat ze op apegapen liggen draaien we het raampje open voor het beste resultaat. We blijven een poosje bij hen want dit zullen we niet snel meer meemaken, zo dichtbij! Dan verlaten we het riviergebied en gaan wat dieper het park in. Hier treffen we weer andere dieren zoals antilopen, zebra's, giraffes, kudu's, stokstaartjes, bavianen en natuurlijk veel olifanten. De smalle paden zijn geplaveid met mul rood zand, maar de wegbewijzenring is goed. Hier zijn geen gamedrive auto's met toeristen. Dan zien we een afslag naar een waterhole en daar zijn meestal dieren te vinden. De waterplaats ligt nogal achteraf en is alleen bereikbaar via een smal doodlopend paadje. Als we aankomen zien we alleen een stelletje bavianen in het water en in de bomen. We zijn hier helemaal alleen en zetten de motor even uit. “Hier valt niets te beleven” zeggen we tegen elkaar!

We hebben dit nog niet gezegd of uit het niets verschijnt een enorme kudde (40-50) olifanten. Ze lopen achter elkaar over een paadje op een paar meter van onze auto naar de waterplas. Ik hou de video stil en zo lopen ze achter elkaar door het beeld. De eersten zijn al in het water en raken geïrriteerd door de bavianen. Plotseling verlaten 2 jonge
mannetjesolifanten de rij en komen met wapperende oren en toeterend op ons af. Foute boel! Ik blijf nog even filmen maar dan draai ik snel het raampje dicht. Olifanten hebben het niet zo op auto's. Het hart klopt in onze keel! We hebben filmpjes op You Tube gezien dat olifanten auto's totaal vernielden en zelfs inzittenden doodden! We kunnen geen kant op, de motor starten is geen optie want dan schrikken ze! Inmiddels gaat de stroom olifanten onverminderd door! Dan, net zo plotseling als die twee uit de rij kwamen draaien ze zich om en voegen zich weer bij de groep. Maar dan kunnen we nog niet weg want achter onze camper staat een grote bull te wachten tot de hele groep ons
gepasseerd is. Eindelijk is de kust vrij en verlaten we de plek. Mocht er iets gebeurd zijn had niemand ons kunnen helpen!

Met een enigszins verhoogd adrenalinegehalte starten we de motor en vertrekken via de noordelijke route richting uitgang. We hebben voor vanmiddag nog een sunset cruise opde Chobe River gereserveerd. Op de camping is zojuist een groep sportieve Nederlanders gearriveerd: ze zijn op de fiets(!) op weg naar Kaapstad! Zij doen ook de cruise.

De boot is simpel: op het boven- en benedendek staan stoelen en er is een toilet, that's all. We hebben zelf wijn, bier en wat lekkers meegenomen. We zitten beneden, samen met de fietsers, want daar is nog enige schaduw en de zon is fel. Het is een mooie tocht en we zien veel dieren: nijlkrokodil, nijlpaarden, vogels, apen, olifanten, kudu's enz. enz. Maar het belangrijkste zijn toch de badende olifanten en de nijlpaarden. Het is aandoenlijk te zien hoe de volwassen olifanten de kleintjes beschermen met hun logge lichaam. De jonkies spelen aan de waterkant en hebben moeite weer op de kant te komen. Als ze de rivier oversteken lopen ze achter elkaar, slurf aan staart gekoppeld. Prachtig gezicht!
Dan nadert onze boot een groep nijlpaarden te dichtbij die daar duidelijk niet gecharmeerd van zijn! Ze worden agressief! We varen snel achteruit! Een domme actie van de schipper!

Dan begint de zon aan z'n afdaling en zijn we getuige van een kleurrijk schouwspel.

Vandaag wacht ons weer een spannende dag. Omdat we niet een plekje in Savuti of Third Bridge konden reserveren weten we niet waar we vanavond zullen slapen. Maar we
hebben ons huis bij ons en kunnen als het moet overal slapen. We gooien eerst de tank tot de nok toe vol want we kunnen pas in Maun, ruim 200 km
verderop weer tanken! De weg loopt eerst nog door Chobe n.p. en dat betekent dat we alle dieren uit het park onderweg nog tegen kunnen komen. Er staan immers geen hekken om het park. De eerste 55 km zijn geasfalteerd. Net voor de grensovergang naar Namibië slaan we links af, richting Maun. De weg loopt evenwijdig met de Lynianti River en langs de kant staan prachtige groene paraplubomen en de decoratieve boabboom! Ook komen we langs een paar verlaten, armoedige, schamele hutjes. Je kunt het geen onderkomen noemen.

Zodra we Kichikau voorbij zijn is het afgelopen met het asfalt en begint de track naar Maun via Savuti. Van het ene op het andere moment rijden we in zeer, zeer mul zand. We weten dat dit een heftige track is die alleen per 4x4 kan worden afgelegd en alleendoor ervaren 4wd rijders! De auto staat in de low gear. We hebben nog geen lucht uit de banden laten lopen, waardoor je meer grip krijgt in het mulle zand. We gaan er maar eens goed voor zitten. Het pad is een wielspoor breed, een tegenligger zal problemen opleveren. Onder dezeomstandigheden verbruikt de auto extra veel brandstof en we vragen ons af of we het met onze diesel tot Maun kunnen redden. Er is geen enkele tankmogelijkheid onderweg!

Ook kleurt de lucht in de verte nogal donker! Met regen moet je hier niet zijn. Als alternatief kunnen we terug, de grens met Namibië over en via de Caprivi Strip rijden,
maar dat is niet avontuurlijk! Dan komt ons een auto met aanhanger tegemoet: beiden moeten de berm in. We informeren even naar de omstandigheden onderweg: “very, very sandy” zegt de
bestuurder en kijk eens even naar onze camper. Hij weet niet dat het een 4x4 is.
We rijden in de 3e of 4e versnelling in de low gear.

De track loopt door heuvelachtig bebost gebied en in de verte steekt een olifant de track over. We rijden nog steeds door Chobe n.p.! We wachten op afstand tot ze in de bosjes verdwijnt. Léon heeft alle aandacht nodig bij het rijden, want er wordt veel van de chauffeur gevraagd. De ruim opgedane ervaring in de woestijnen van Australië komt goed van pas. Als copiloot speur ik de track af naar onverwachte dingen. Toch genieten we nog van het moois wat de natuur ons biedt. De donkere wolken zijn verdwenen en hebben plaats gemaakt voor een strakblauwe lucht. Vlak voor we Chobe n.p. verlaten moeten we ons afmelden bij Gcotha Gate en komt ons een andere auto achterop. We maken even een babbeltje, het is een duits stel, Florian en Melanie en het is hun bedoeling door te rijden naar Maun. Dat wordt onder deze omstandigheden nog een hele klus, want ze hebben geen 4x4 ervaring! Voorlopig rijden we samen verder. Het landschap is erg afwisselend, laag bushland, kale vlaktes met een enkele boom, graslandschap. En overal treffen we dieren. De vele olifanten hebben de bomen flink gesloopt.

En dan komen we opeens in een opstopping terecht. De auto van de Duitsers staat half in de bosjes geparkeerd, maar blijkbaar niet ver genoeg. Een tegenligger met aanhanger
dacht dat hij er wel langs kon! Beide auto's hebben lichte schade opgelopen, maar onderling wordt er info uitgewisseld voor de verzekering. Vanavond zal blijken dat dit de enige gelegenheid was om even de benen even te strekken.!Als we bij Savuti camp komen twijfelen we nog even of we het nog eens zullen proberen. Maar de lucht achter ons wordt wel heel erg donker en we besluiten,samen met Florian en Melanie door te rijden naar Maun. We rijden door de Magwikhwe Sand Rigde, een open vlakte met slechts hier en daar de specifieke dennenbomen. 

Er staat een eenzame camper midden in de open vlakte. Waarschijnlijk durft de bestuurder de gok om door te rijden naar Maun niet te wagen. Gelukkig rijden wij met 2 auto's. Als we bij Buffalo Fence komen begint het te onweren, maar het regent niet. Dat is ons geluk want dan wordt de track onbegaanbaar. We hebben haast want de dag loopt al op z'n eind en in het donker rijden doen we niet graag. Het is nog zo'n 44 km naar Maun en dat kan nog lang duren onder deze omstandigheden! Van de schitterende zonsondergang kunnen we nauwelijks genieten.

Eindelijk, na nog een omleiding i.v.m. hoog water in de rivier, komen we op een verharde weg, mét potholes! Het is nu echt donker en dat bemoeilijkt het rijden. We zien een
personenauto die op z'n kop in de berm ligt, de politie komt net aanrijden.

Eindelijk, eindelijk, na bijna 10 uur continu rijden arriveren we op Audi Camp in Maun. We zijn een beetje uitgeput. Tot overmaat is het in de camper een rommeltje: alle kleren
liggen door elkaar, de eieren zijn kapot gerammeld ondanks dat ze in de doos zitten. Het keukenkastjes is vies. Maar dat kan wachten tot morgen.  We gaan met onze duitse vrienden uit eten in het gezellige restaurant op de camping en daarna naar bed. Het was een bijzondere dag.

Vandaag hebben we een relaxte dag: op het keukenkastje schoonmaken en de kleren ordenen na hoeven we helemaal niks! Even bijkomen van de dag van gisteren. Nu pas zien we dat de gebouwen op het terrein allemaal in Mexicaanse stijl zijn. Heel leuk. Gisterenavond waren we te moe om dat te zien.

Dankzij de kapotte eieren genieten we van een extra grote omelet bij 't ontbijt. Maun wordt ook wel de toeristische hoofdstad van Botswana genoemd. Vanuit hier vertrekken veel safari's naar de Okavango Delta en Makgadikgadi Pans. Het is de 3e stad van Botswana en heeft ong. 44.500 inwoners. Maun grenst aan de Thamalakane River.

In het centrum is het gezellig druk. We doen inkopen bij de Spar.De schappen liggen hier vol met balen rijst, bloem, meel en suiker. Hier slaan de mensen voor langere tijd hun boodschappen in. Dat is duidelijk merkbaar in het assortiment. Eenmaal terug op de camping reserveren we bij de receptie een boottocht op de Okavango Delta voor morgen.

Op de camping is een internetverbinding en willen we het thuisfront op de hoogte brengen van onze avonturen. Maar na anderhalf (!) uur wachten is de verbinding nog niet tot stand gekomen. We geven de moed op. Er arriveren steeds meer gasten en het wordt gezellig druk. 's Avonds genieten we van een heerlijk bbq. De wekker wordt gezet want we worden morgen vroeg opgehaald.

Om 7.30 uur worden we opgehaald door onze gids met de bijzondere naam: OK. Hij heeft de beschikking over een wel zeer gedateerde Toyota Landcruiser. De duitse jongelui gaan ook mee en op het laatste moment stappen nog een moeder en zoon uit Zuid Afrika in. Op aanraden van de receptie zijn we gehuld in “bedekkende kleding” + pet en hebben we waterflessen bij ons. Het belooft een snikhete dag te worden!

Aan de auto ontbreken veel dingen en functioneert bijna niets meer naar behoren. We vragen ons af of we veilig op de plek van bestemming zullen komen. Maar....het rijdt! Intussen vertelt OK veel wetenswaardigheden, maar door het kabaal is het nauwelijks verstaanbaar.

Bij Shorobe gaan we van de provinciale weg af en wordt het “only 4wd”. Het is duidelijk dat we in de Okavango Delta komen: overal is water. We doorwaden riviertjes en moeten over enge bruggetjes van deels verrotte boomstammen. Maar uiteindelijk bereiken we een gehucht, hier wachten 3 “poolers” met hun boten op ons. Vroeger waren de mokoro's(originele naam) van hout maar tegenwoordig van kunststof. Qua vorm lijken de mokoro's wat op een kano, maar dan zonder zitting of rugleuning, erg oncomfortabel. En dan te bedenken dat we in totaal bijna 3 uur in de brandende zon in de boot moeten zitten! Een fleecejack als kussentje brengt nauwelijks verlichting. Onze “pooler” Gideon “puntert” de boot behendig door het water en de smalle vaarweggetjes. Hij kent de route beter dan z'n slaapkamer zegt hij. Hij is hier geboren, maar heeft op school gezeten in Maun en spreekt goed Engels. Hij vertelt over het leven in deze afgelegen omgeving. Geen tv, geen internet, geen elektriciteit, voor medische zorg afhankelijk zijn van de Flying Doctors! Voor ons ondenkbaar, maar hij is een gelukkig mens. Hij weet niets van oorlogen in Afrika en de rest van de wereld! Hij verdient z'n geld als pooler en doet dat duidelijk met plezier. Hij raadt ons aan de komende anderhalf uur te genieten van de natuur en de stilte! “Just relax and enjoy”. De Okavango Delta is de grootste binnenlandse delta ter wereld en mondt als enige ter wereld niet uit in een zee, maar in de Kalahari woestijn. Sinds kort staat het op de lijst van Werelderfgoed van UNESCO. Het duurt 6 (!) maanden eer het water uit het noorden het zuiden heeft bereikt! Het is een uniek natuurgebied en één van de 7 natuurwonderen van Afrika. (anderen zijn: rif Rode Zee, Kilimanjaro, Sahara,
Serengeti, Ngorogoro krater, Nijl, Okavango Delta)

We laten de omgeving op ons inwerken: het blauwe water, riet -kort en lang-, papyrus, waterlelies, bomen aan de oever, watervogels en de oorverdovende stilte! We genieten en nemen de brandende zon en het ongemakkelijke zitten voor lief. Voor we vertrokken heb ik Gideon gezegd dat ik op zoek ben naar een rood-wit kikkertje dat hier moet leven. Hij verzekert me dat we zo'n kikkertje zullen vinden. En dan plotseling komt er een lange papyrusstengel met kikkertje langs me. Hij heeft de stengel afgebroken zodat we hem goed kunnen zien.

Het kikkertje blijft rustig op de stengel zitten en wordt gefotografeerd en gefilmd! Intussen varen we rustig verder, soms dwars door het riet en moeten we het met onze handen opzij duwen en dan weer over een wijde vlakte met soorten waterplanten. Dan naderen we een eiland en is het tijd voor de lunch in de schaduw. We moeten evenafkoelen want zo dadelijk wacht ons een 2 uur durende gamewalk, weer in de brandende zon! Gevoed, gelaafd en afgekoeld gaan we op stap. Gideon legt uit dat we niet mogen praten om het wild niet af te schrikken! Iedereen heeft een pet op maar de mijne is in de rugzak in de auto achtergebleven...

In Afrikaans tempo lopen we in ganzenpas in de brandende zon door het gras, Gideon voorop en een andere pooler als laatste! Gideon heeft niet de garantie gegeven dat we ook echt wild zullen zien, maar uiteindelijk zien we toch giraffes, zebra's impala's en gnoes. De leeuw leeft hier ook en dat stemt tot nadenken! We zijn extra op onze hoede!

Na zo'n anderhalf uur gamewalk vinden we het allemaal welletjes en willen we terug naar de boot! Tenslotte moeten we nog anderhalf uur terugvaren.Als we eindelijk weer in de auto terugrijden stopt OK om een jonge moeder met haar 2 kindjes ook nog mee te nemen. Achter in de Landcruiser is nog een bagageruimte. De baby mag bij Léon op schoot en valt in slaap. Anders had de moeder dat hele eind naar de hoofdweg moeten lopen! Eenmaal terug op de camping genieten we van een heerlijk koud biertje en wisselen we onze mailadressen uit vanwege de foto's.

Het was een schitterende dag

We laten Maun achter ons. Via de A3 rijden we naar Sehitwa. Onderweg valt er niet veel te beleven. “Lake Ngami” is onze eerste stop. Het is een opgedroogd zoutmeer, maarvandaag staat er veel water in! David Livingstone beschreef het destijds als een glinsterend meer, dat willen wij zien! Dwars door het meer loopt een zandpad, maar helaas belet het hoge water ons halverwege verder te rijden en moeten we het hele stuk achteruit terug: keren is niet mogelijk! Wel genieten we van de bijzondere flora en fauna: veel witte ibissen, ooievaars en heel veel dode bomen en een paar oude mokoro's langs de weg.

Dan op naar de A35, richting noorden, richting Namibië. We rijden langs de westkant van de Okavango Delta. De weg is saai en lang, maar de weg eist onze volle aandacht vanwege de vele potholes. Soms is er geen ontkomen aan en kunnen we ze niet ontwijken en rijden we er dwars doorheen! Lekke banden en/of zware chassisschade kan het gevolg zijn. Daar zitten we niet op te wachten.
Gelukkig bereiken we zonder problemen onze overnachtingsplek: Sepupa Swampstop Campsite een idyllische plek aan de Okavango River. Er is nog 1 plek bezet. Als de avond valt en we genieten van onze barbecue horen we de nijlpaarden in de rivier

Er heerst een serene rust op de campsite, vandaar dat we pas om 8.15 uur wakker worden. Na het ochtendritueel vervolgen we de A35. Na 26 km verlaten we de weg en slaan af naar Tsodilo Hills. 35 km gravel liggen voor ons, slechts af en toe een schamel hutje, soms bewoond, soms verlaten. We passeren een onbemande gate dus rijden we door. Eindelijk komen we bij een parkeerplek van Tsodilo Hills waar de koeien rondlopen. Een van de gidsen komt naar ons toe en we vragen wat informatie. Voor ons is het belangrijk te weten hoe lang een rondleiding duurt: een uur en dat is ok.

Kosten: 120 pula voor ons samen.

Tsodilo Hills, sinds 2001 op de Werelderfgoedlijst, is een heilige plek voor de San People en bevindt zich in de Kalahari woestijn. De rotsen zijn ± 400 meter hoog en bestaan uit 4 rotsen: man, vrouw, kind en naamloos. Samen herbergen ze bijna 4500 rotsschilderingen. Wij doen de vrouwenrots. Al direct valt op hoe fantastisch de kleuren zijn: oker, roze/rood, grijs, wit en oranje! Een trotse gids vertelt over de betekenis van de tekeningen en de kleuren. Diep onder de indruk verlaten we Tsodilo Hills. Bij de gate zit nu een dame die erg boos is dat we niet betaald hebben toen we door de gate gingen, maar er was niemand aanwezig! 100 pula armer verlaten we het park.

Op naar de grensovergang met Namibië. Eerst uitklaren uit Botswana en dan inklaren in Namibië. Dit levert geen problemen op, we vullen zoals gewoonlijk het formulier in, tonen onze formulieren van Bobo en betalen wegenbelasting. Het wordt al haast routine! “NGepi”, onze volgende overnachtingsplek, is bekend terrein voor ons: hier hebben we op de dag af 8 jaar geleden ook overnacht, een prachtige plek aan het begin van de Okavango Delta in de Caprivi Strip. Het water in de delta staat erg hoog en we moeten verschillende keren door een snelstromende rivier. NGepi is een populaire campsite en we hebben geen reservering! Er wordt bedenkelijk gekeken, maar na enig gepuzzel krijgen we plek 16! Voor 2 nachten hebben we een prachtige, grote plek, direct aan de rivier! Geen
zand, maar mooi groen gras!

Zodra de zon aan z'n afdaling begint steken we ons vuurtje aan en trekken we onze “anti malariakleren” aan: lange tricot broek met boorden aan de pijpen, sokken en shirt met lange mouwen en smeren we ons ook in met Deet 50. Een week geleden zijn we met de Malerone tabletten begonnen omdat we in malariagevoelig gebied kwamen. Terwijl de ijsvogels zich in het riet langs de oever in slaap wiegen en de nijlpaarden dichtbij op zoek zijn naar voedsel stappen wij in bed.

Vandaag staat er niets op het programma. De douche is “open air”: afgeschermd met een rieten mat en een vlonder tussen de planten. Het water is nogal frisjes omdat NGepivolledig op zonne-energie draait en de zon het water nog niet lang genoeg heeft kunnen verwarmen.

De toiletten, beiden eveneens “open air”, zijn een verhaal apart: de één bereik je via 5 treden en is het oppassen dat je je billen niet verbrandt als je op de troon zit en de tweede bevindt zich op 10 meter hoogte met een prachtig uitzicht over de rivier! Een genot om daar even te toeven. We doen een handwasje en bellen met Bobo vanwege een technisch probleem met de waterpomp. Verder blijven we dicht in de buurt van het toilet vanwege pittige maagdarmstoornissen.

Later in de middag kijken we nog even bij de sterk stromende rivier die we morgen over moeten steken. We zien een vertrekkende auto veilig de overkant bereiken. Dat geeft moed! Ook passeert het personeel dagelijks deze route, lopend of met de fiets op de schouders. Verder houden we een rustdag. Heerlijk!

Het water in de rivier is sinds gisteren iets gezakt en zo bereiken we veilig de overkant en gaan we op weg naar Rundu. Eerst 205 km over de B8. Aan de rechterzijde stroomt de Kavango River, die de grens vormt met Angola. Het is een eindeloos lint asfalt. Langs de rivier zijn ontelbare dorpjes. Rundu kennen we nog van 2006, toen was het een dorpje, nu is het een wereldstad vergeleken met toen: er is heel veel gebouwd en er is een groot hypermodern winkelcentrum verrezen. De tijd heeft hier niet stil gestaan. Het is ongelooflijk hoe luxueus en uitgebreid het aanbod o.a. in de Shoprite Supermarkt is! Nog geen 50 km hier vandaan leven de mensen nog onder erbarmelijke omstandigheden en weten niet hoe ze moeten rondkomen.

De manager van de supermarkt waarschuwt ons voor zakkenrollers! Bij de uitgang staan controleurs die je aankopen aan de hand van de kassabon controleren en menigmaal gaan de alarmbellen rinkelen. Bij de kapper, annex kledingwinkeltje, annex internetcafé proberen we een mail te sturen,maar ook hier is het niet mogelijk een verbinding tot stand te brengen. We overnachten op camping van Ngandu Safari Lodge in Rundu. Het complex ligt dicht bij de rivier en overal staan grote houten beelden. Bij de receptie zien we mooie souvenirs van houtsnijwerk, gemaakt door de bevolking. We nemen er 4 mee. De stroomvoorziening op onze plek werkt niet maar een medewerker is bereid (tegen betaling) een andere stekker te halen. We genieten van een prachtige zonsondergang. Weer is een mooie dag voorbij! Maar niet in het centrum want daar wordt zo te horen tot in de vroege ochtend feest gevierd!

De muziek was een stoorzender vannacht. Als we Rundu verlaten zien we een modern internetcafé. En deze keer lukt het wel en sturen we een lange mail naar “groep Afrika”. Op naar Etosha National Park. Na een stukje B8 slaan we af de D3016 op. Prima kwaliteit gravel, maar dat verandert snel als de weg overgaat in de D3001. Langs de weg veel tentjes met kunstvoorwerpen en stapeltjes brandhout. De laatste 36 km asfalt naar de von Lindequist Gate. Er zit 1 dame in het hokje die zowel de uitgaande – als inkomende auto's moet registreren en afhandelen. Maar ze neemt alle tijd en voert hele gesprekken met de gasten.

Dan melden we ons bij de receptie van Namutoni. Etosha heeft 3 kampen en voor alle 3 hebben we een overnachting gereserveerd. Dat is noodzakelijk, anders laten ze je niet
eens binnen! Bij de ingang domineert het witte duitse fort uit lang vervlogen tijden! Namibië is vroeger een Duitse kolonie geweest. We laten onze reservering zien en alles is
ok. Mogen zelf een plekje uitzoeken. Etosha betekent “grote witte plek”, heeft een oppervlakte van 22.912 km² en is vooral bekend om z'n extreem grote Etosha Pan (4.731 km²) Het is het op 1 na grootste game reserve in Namibië. Hier kun je de Big 5 spotten en natuurlijk al het andere wild. Elk kamp heeft een verlichte waterplaats waar de dieren 's avonds komen drinken.
We zoeken een mooie plek uit en doen ons tegoed aan een wijntje/biertje. Bij onzeoverburen zitten 2 kleine zwarte peuters in een badje. Een prachtig gezicht. Het is een tweeling van 11 maanden en ik mag ze fotograferen.

In 2006 liepen hier groepen brutale mangoesten en een jakhals over de camping, op zoek naar iets eetbaars in de vuilnisemmers die in de bomen hingen, maar die zien we nu niet. We gaan eten in het restaurant dat 's avonds prachtig verlicht is en we genieten van een heerlijk uitgebreid buffet. Halverwege de avond wordt in een grote ijzeren ton vuur aangestoken en zien we de contouren van olifanten verschijnen! Een foto waard! Na 't eten gaan we nog even wild spotten bij de verlichte waterplaats maar het aanbod is minimaal.

Na het ochtendritueel verlaten we Namutoni en gaan op weg naar Halali. Aan de hand van de gedetailleerd infomap stippelen we onze route uit. We gaan er eens goed voor zitten. Zoals gewoonlijk schijnt de zon weer volop. Bij Fisher's Pan is het nog stil, maar bij Chudop zien we wat wild: zebra's, kudu's en antilopen, al valt het aanbod van dieren wel tegen. Wel zien we prachtig gekleurde vogels. En een grote groep flamingo's in het water op zoek naar voedsel.

Hier in Etosha zijn speciaal afgezette picknickplaatsen, sommigen met een toilet, maar die zijn niet (meer) geschikt voor gebruik! We bezoeken alle waterplassen, maar helaas, het lijkt wel of de dieren op vakantie zijn! Daarom rijden we bijtijds naar Halali, het beste kamp van de 3. (Sinds kort is een 4e kamp geopend maar dat konden wij nog niet reserveren) Halali heeft een gedaanteverwisseling
ondergaan, vooral de receptie, het zwembad en restaurant zien er keurig uit. Bovendien zijn er veel douche- en toiletgebouwen en alles ziet er schoon uit. We zien veel bekende gezichten, men rijdt van kamp naar kamp.

's
Avonds lopen we naar de verlichte waterplaats, de mooiste van de 3. We zitten op een rots, die nog verwarmd is door de zon, en zien 6 neushoorns bij de pool. Ze voelen zich onbespied. Er is ruimte genoeg voor iedereen maar toch ontstaat er enige wrevel omdateentje te dicht bij de ander komt. En dan opeens verschijnt uit het niets een kudde olifanten (10), waaronder een heel kleintje. Het is aandoenlijk om te zien hoe het continu beschermt wordt. Eén volwassen olifant loopt kreupel.De neushoorns vertrekken omdat de olifanten de plek opeisen. Ze verdwijnen in het donker. Wij nemen nog een afzakkertje en gaan naar bed.

Vandaag is onze laatste dag in Etosha. Tot nu toe valt het aanbod “wild” erg tegen, maar we houden moed. Zijn natuurlijk erg verwend in Chobe! De drinkplaatsen zijn meestal opgedroogd, het is ook snikheet en zoals gewoonlijk schijnt de zon volop. Al onze hoop is gevestigd op Aus, Olifantsbad en Gemsbokvlakte. Helaas!

Op weg naar Okaukuejo treffen we een enorme kudde van honderden zebra's! Ze staan in de open vlakte in de brandende zon. Sommigen liggen op de grond, anderen staan in groepjes bij elkaar. Elke zebra heeft z'n unieke streepjescode. Hier leven de steppenzebra en de bergzebra. Het verschil zit 'm in het streepjespatroon, de grootte en de kleur.

Omdat onze vuile was van 3 weken inmiddels uit de waszakken puilt gaan we bijtijds naar Okaukuejo. Okaukuejo is het grootste, duurste en meest “luxueuze” kamp, deze beschikt misschien wel over een wasmachine... We melden ons bij de receptie en vertel de dame dat ik hoognodig moet wassen en of er een wasmachine is: “Out of order”! Opnieuw helaas!

Met ons plaatsbewijs, C20, rijden we naar onze plek. Tot onze verbazing staat er een andere auto op onze plek. Volgens de buren zijn de 2 dames direct na aankomst het zwembad ingedoken! De plek is zeer ruim en we zetten onze camper erbij. De meneer van de security komt even langs, checkt ons plaatsbewijs en zal bij de receptie navraag doen.Ik ga met de 2 uitpuilende wastassen op weg naar de wasruimtes. Uit de eerste kraan komt geen water, ik probeer de volgende en de volgende, ik probeer ze allemaal! Op naar de 2e mogelijkheid: ook hier geen water! Net als bij de 3e! Ik vraag het aan iemand en krijg te horen dat er momenteel nergens water uit de kranen komt! Ook niet in dedoucheruimtes! De toiletten zijn vies! Het is bloedheet, ik zeul met de waszakken van hot naar her en er is geen water! Boos gaan we naar de receptie waar het inmiddels is volgestroomd met nieuwe gasten. Ik ga naar “onze” dame en gooi eruit wat me dwars zit, zij wist dat ik wilde wassen, ze had gewoon moeten zeggen dat er momenteel geen water is. Plus de smerige wc's en er staat iemand op onze plek! Ik wil het geld terug en we vertrekken onmiddellijk! De dame is perplex! De andere gasten kijken bedenkelijk als ze horen over de situatie op dit kamp! De manager wordt erbij gehaald en mijn bloed kookt inmiddels. We moeten het gesprek verder in haar kantoor voortzetten: geen drama in de volle aankomsthal a.u.b.! Natuurlijk kan er een storing optreden, maar waarom is dit niet gezegd! Of hangt er nergens een mededeling! De manager voert allerlei redenen aan, maar daar heb ik niets aan: ik wil nú wassen en ik heb nú water nodig!

Uiteindelijk blijkt er uit de kraan op onze plek wel een zielig straaltje te komen en zo zit ik voorlopig in de brandende zon met een emmer en afwasbakje op de Afrikaanse manierte wassen! Al mijn woede en frustratie reageer ik af op de was!

De 2 franse meisjes komen inmiddels ook terug uit het zwembad en eisen hun plek op! We verwijzen hen naar de receptie en zij krijgen een andere plek toegewezen! Eindelijk hangt alle was aan de lijn te drogen en keert de rust terug! Okaukuejo is het slechtste kamp in Etosha, niet alleen door dit voorval, maar dat hadden we al van anderen gehoord. Zo spraken we Nederlandse reisleiders die dit kamp bewust mijden.

's Avonds bij het douchen blijkt des temeer dat dit kamp z'n reputatie niet kan waarmaken: verrotte deuren in de douches die niet op slot kunnen, geen haken om je kleren op te hangen, wc brillen die middendoor gebroken zijn! Okaukuejo krijgt een dikke onvoldoende van ons!

Na een bewogen dag kruipen we in bed.

We verlaten Etosha via de nieuwe uitgang in het westen: Galton Gate. We informeren eerst nog even of Galton Gate wel echt open is, dat scheelt ons kilometers rijden. Onderweg rijden we door een vlak landschap, maar plotseling doemt het Sprokieswoud op, een bos met mysterieuze bomen. We zien 3 adelaars op de uitkijk naar een ontbijtje,
wat springbokken, zebra's en een jakhals. Bij Galton Gate checken we uit en komen op de C35.

Ons einddoel voor vandaag is Ruacana, bekend om z'n watervallen, op de grens met Angola.De asfaltweg is lang en weinig opwindend, behalve 2 politiecontroles gebeurt er niets. De laatste 85 km is gravel omdat de weg is opgebroken. Wanneer de nieuwe weg klaar moet zijn is altijd de grote vraag. Momenteel wordt er niet aan gewerkt en staan de werktuigen er doelloos en verlaten bij.

In Ruacana gaan we op zoek naar de watervallen. Een rotsachtig paadje erheen ligt verstopt achter de krachtcentrale. Een groot bord vermeld dat fotograferen verboden is! We dalen af en maken toch foto's. De waterval is prachtig, het water stort met donderend geraas naar beneden.

We overnachten op de Eha Lodge camping die bij de Eha Lodge resort hoort. Alles is keurig in orde!

Ondanks de aanwezigheid van ezels en geiten op de weg langs de camping hebben we goed geslapen. Voor we vertrekken gooien we nog even de tank vol en zien dat we een lekke band hebben. Gelukkig heeft de Bobo 2 reservebanden en gebeurt het hier en niet op de heftige track die we vandaag moeten rijden. Ik informeer intussen nog even naar de roadcondites naar de Epupa Falls. Ons wordt aangeraden het laatste stuk over de bypass te rijden omdat de track erg slecht is!

De band is vervangen en we vertrekken. Zodra we Ruacana achter ons laten verandert de weg in “only 4wd”. Het is het begin van wat de mooiste rijdag qua natuur tot nu toe zal worden. We rijden nu door de provincie Kunene, het land van de Himba's. De natuur is zeer afwisselend, rotsen, grasland en bosachtig gebied. De track loopt evenwijdig met de Kunene River, die hier de grenst vormt met Angola. Overal staan hutjes van de Himba's.

Zodra de kinderen onze auto horen komen ze aangehold en beginnen te bedelen of willen meeliften. Bedelen hoort nu eenmaal bij hun opvoeding. En overal zien we Himba mannen en vrouwen, gekleed in hun traditionele kledij: mannen in rok, hemd en ze zien er uit als en krijger en de vrouwen met ontbloot bovenlijf! Hun haardracht is bijzonder: allemaal dikke slierten ingesmeerd met rode aarde en schapenvet, net als hun huid! Ze wassen zich nooit! De mannen hebben een kale schedel met bovenop een toefje!

We rijden door mul zand, over rotsen of door riviertjes: leuk en afwisselend! We genieten! Soms is het moeilijk de track te volgen omdat de condities erg slecht zijn. Deze 33 km. neemt 2.15 uur in beslag! Maar het is de moeite waard. Bij Swartbooisdrift verlaten we de track en rijden over gravel naar de C43 die ons bij de Epupa Falls brengt. We genieten van de schitterende, ruige natuur, veel groene bomen, afgewisseld met knalgele bomen, de strak blauwe lucht, de witte en rode aarde en de rode rotsen. Ook komen we in het gebied van de fotogenieke baobabs. Het doet ons denken aan Australië.

Dan zien we de oase: palmbomen met de mist van water: de Epupa Falls! Amos, de manager van de camping geeft ons een prachtige plek: direct aan de rivier onder de palmbomen en 50 meter verderop stort het water naar beneden, onze achtergrondmuziek de komende dagen! Deze campsite wordt gerund door de Himba community die aan de overzijde van de weg is. We blijven hier 2 nachten. Het restaurantje staat op palen en vanaf het terras heb je uitzicht over de rivier met waterval en de zonsondergang!

Onze buren komen uit Zuid Afrika en trekken 3 maanden door zuidelijk Afrika! Een grote varaan komt even buurten en verdwijnt dan in het riet. Bij de douches warmen hagedisjes zich op aan de laatste zonnestralen. Het is hier goed toeven! Ook hier heeft elke plek een eigen barbecue en keukenblokje. Het is snikheet en in de avond koelt het niet af. Geen zuchtje wind! Alle ramen en de deur van de camper blijven vannacht open, maar dat brengt geen verkoeling! Het wordt een warme, klamme nacht.

De nachtrust heeft flink te lijden gehad onder de hitte, maar we hebben vandaag een luierdag. Alleen een wandeling naar de voet van de waterval staat op het programma. Op de rand van de Epupa Falls staan heel veel grote baobas. De waterval is 1.5 km breed en het water valt in tientallen grote- en kleine watervallen tussen de nauwe rotsspleten de diepte in. Ons plan om naar de voet van de waterval te lopen laten we varen: de hitte begint z'n tol te eisen! In de schaduw van een enorme baobab maken we foto's. De omgeving is indrukwekkend! Eenmaal terug op de camping geven we ons over aan het niets hoeven doen.

In de middag komt onze buurvrouw langs met versgebakken scones met room en jam. Heerlijk!Vanavond wordt er niet gebarbecued, maar eten we in het restaurant, terwijl de zon ondergaat. Als we naar bed gaan laten we de deur en ramen weer open in de hoop dat het vannacht iets zal afkoelen...

Het is vannacht iets afgekoeld en dat zorgde voor een goede nachtrust. Na het ochtendritueel willen we vertrekken, maar de auto van onze buren start niet. Op deze camping is geen stroom en de accu is leeg! Met een beetje hulp van onze accu kunnen ook zij vertrekken. Op naar Opuwo dat 197 km zuidelijker ligt. De Epupa Falls was het meest noordelijke plekje van onze reis, vanaf nu zakken we af naar het zuiden met als uiteindelijke bestemming Kaapstad.

We genieten van de schitterende ruige natuur. Langs de gravelroad lopen af en toe Himba's die proberen te liften. Of lopen te bedelen. Dit is hun leefgebied en Opuwo is de hoofdstad van de Himba's. Af en toe zien we een paar hutjes, meestal afgelegen van de weg. In Opuwo is het een drukte van belang. Langs de weg speelt zich het openbare leven af. We gaan eerst even boodschappen doen maar zodra we onze auto geparkeerd hebben komen Himbavrouwen op ons af met hun koopwaar: manden vol met armbanden en kettingen. Ze zijn erg opdringerig en blijven maar aanhouden. Op de rug van een vrouw is een slapend kind in een doek vastgebonden. Terwijl bij ons het zweet in straaltjes naar beneden loopt is bij hen geen druppeltje te bekennen. Omdat ik van de moeder 3 armbanden koop mag ik een foto maken. Ook zien we de Herero vrouwen in hun traditionele klederdracht: kleurige lange jurken en brede hoeden. Prachtig!

In de supermarkt is het een drukte vanjewelste. De boodschappenlijst is lang, maar lang niet alles is voorradig! Gelukkig is er nog een Cash & Carry. En bij de drogist slaan we nog anti-muggen spul in.
We overnachten op de Opuwo Country Logde camping. Een goede keuze. Het restaurant is prachtig, net als het zwembad, dat uitkijkt over de vallei. Wij mogen van alle faciliteiten gebruik maken.

De campsite ligt een stukje verderop. Vandaar hebben we een prachtig uitzicht over de vallei en genieten we van een mooie
zonsondergang. Vannacht gaat de deur weer dicht want de ergste hitte is voorbij

Voor we vertrekken gooien we de tank vol bij de Puma. En weer komen de Himba vrouwen in grote getale naar ons toe om hun koopwaar te slijten. Ons einddoel voor vandaag is Palmwag. De weg is gravel en loopt door een schitterende omgeving: ruige bergketens afgewisseld door baobabs. Via een bord worden wegewaarschuwd voor de overstekende woestijnolifant! Die zijn we nog nooit tegengekomen. We gaan er eens goed voor zitten!

Intussen begint de lucht te betrekken. We naderen de Joubert Pass, zo'n 2230 meter hoog, uit de rotsen gehakt en oranje, rood, blauw gekleurd. Op de rotsen huist een bavianen kolonie en het lijkt alsof ze stukken rots naar beneden gooien! We naderen de top van de pas via de minst steile kant, maar als we boven zijn gaat de weg steil naar beneden. Ook ligt er een autowrak met aanhanger half op de weg en stukken rots. Het is duidelijk, deze pas moet met beleid worden gereden, de condities zijn slecht! Inmiddels is het ook nog hard gaan regenen en dat maakt de weg modderig en glad! We hoeven geen gas te geven want glijden zo naar beneden! Alle grip is verdwenen!

Beneden staat een pickup te wachten, volgeladen met Himba's, tot wij veilig en wel beneden gearriveerd zijn. Dan geeft de bestuurder plankgas en rijdt in de stromende regen naar boven. Dat heeft
hij vaker gedaan!

Door de wolkbreuk stromen de riviertjes in het dal direct vol, maar dat levert voor onze 4wd geen problemen op. De lucht is gitzwart. Maar net zo plotseling als de regen kwam is die ook weer verdwenen en bij Sesriem schijnt de zon al weer. Dan is het nog maar 100 km naar Palmwag. De mooie rotsachtige omgeving heeft plaats gemaakt voor een dorre, eentonige vlakte. Eindelijk zien we de palmen van de oase Palmwag. Hier hebben we in 2006 ook overnacht. Er is sindsdien geïnvesteerd in de gebouwen. Elke plek op de campsite heeft een overdekt en betegeld terras en heeft een eigen badkamer met uitzicht over de vallei met palmbomen. Ook hier een restaurant en zwembad! Kortom een goede plek om te overnachten. En de zonsondergang is hier onbeschrijflijk mooi!

In het restaurant genieten we van een heerlijk diner: champignonsoep, malse oryxsteak, salade en een heerlijk toetje van cocosmousse. Een fles wijn maakt het geheel compleet.Het begint 's avonds kouder te worden.

Het zonnetje schijnt al flink als we wakker worden. We hebben een lange rit voor de boeg en vertrekken bijtijds. Ons einddoel voor vandaag is Spitzkoppe National Park. Net voorbij Palmwag is de zoveelste controlepost en wordt ons koelkastje aan een kritische blik onderworpen. Dit keer wordt onze ingevroren boerenworst in beslag genomen.

De C43 gaat over in de C39 en de natuur is af en toe mooi, maar vaak eentonig! De roadconditions zijn eveneens afwisselend, goed, maar vaak ook veel corrugation, het
beruchte wasbordeffect. Bij Uis willen we de D1930 nemen maar die staat nergens vermeld. Léon stopt de camper vlak voor de kruising, waar op dat moment een politiecontrole is. Mevrouw de agent komt naar ons toe en vraagt waarom we stoppen! Nou, omdat we het spoor even bijster zijn, maar dat mag niet! Er is totaal geen verkeer op de weg. Na wat stomme vragen zoals: waar kom je vandaan, waar ga je naar toe wordt het rijbewijs gecheckt en kunnen we verder.

Eindelijk vinden we de D1930 en even later zien we in de verte de Spitzkoppe. De Spitzkoppe wordt vanwege z'n vorm ook wel de Matterhorn van Afrika genoemd. Hij bestaat uit verschillende kale granieten rotsen variërend van 1584 meter tot 1748 meter. Ze rijzen op uit een vlak landschap. Eindelijk slaan we de D1925 in en is het nog maar een klein stukje.

Bij de receptie laten we onze reservering zien. Vanuit Nederland gereserveerd en betaald! Maar de meneer van de receptie zegt dat zij deze reservering niet accepteren! Wij hebben via internet gereserveerd bij Spitzkoppe Reservations and Information Centre en 514,50 Namibische dollar betaald. Hebben alles zwart op wit! Maar omdat Spitzkoppe Restcamp en Spitzkoppe Reservations and Information Centre een duidelijk verschil van mening hebben over het beheren van dit park, wordt deze reservering niet geaccepteerd! Daar staan we dan na een lange dag rijden en eindelijk hier gearriveerd! Wat nu!? De manager komt erbij en legt de situatie nogmaals uit. Er zit niets anders op dan een entreebewijs bij hen te kopen. Voor bijna $300 goedkoper!

Er zijn maar 16 campsites en gelukkig zijn er nog plekken vrij! We bellen met Lesley Tjongarero die ons de tickets verkocht heeft. Het telefoongesprek duurt 30 minuten en aan het einde, als we met de politie dreigen, erkent hij dat hij fout is geweest en zal zorgen dat wij morgenochtend om 11.00 uur het geld kunnen ophalen in zijn kantoortje! De manager heeft er een zwaar hoofd in! Nou wij niet! Spitzkoppe Restcamp is beroemd om z'n campsites: elke plek heeft n.l. z'n eigen rots! We mogen zelf een plek uitzoeken en gaan voor 14! Een grote plek met eigen schone toilet en bbq plaats. De douches zijn bij de receptie. De ondergaande zon beschijnt de rotsen prachtig! Het is doodstil want er zijn niet veel plaatsen bezet.

Alweer een mooie dag ten einde.

Ik ben al vroeg wakker en de zon kleurt de rotsen fel oranje. Vandaag hebben we maar 1 dringend agendapunt: ons geld terughalen! De rest van de dag mogen we genieten van de
omgeving!

Bij de douches bevindt zich ook het restaurantje en daar lopen 3 weesjes stokstaartjes rond, 3 weken oud! Ze piepen de hele dag! Erg aandoenlijk. De douche is frisjes, maar we zijn helemaal wakker!
Om 11.00 uur melden we ons bij het kantoor van Lesley. Z'n moeder moet de zaak afhandelen want hij is in Swakopmund, 160 km verderop. Na heel lang wachten komt de mevrouw uit het winkeltje eindelijk het geld brengen! Lesley heeft woord gehouden, maar z'n moeder moest het karwei opknappen!

Het park is prachtig, de rotsen zien er uit de verte prachtig uit maar van dichtbij is goed te zien hoe scherp het graniet is. We klimmen omhoog naar the Bridge, een grote boog, en proberen helemaal bij het gat te komen, onmogelijk, veel te steil! We zijn helemaal alleen en als we vallen kan niemand ons hulpgeroep horen. Het is snikheet maar we lopen en klimmen over de rotsen!

's Avonds eten we in het simpele restaurantje, terwijl de baby stokstaartjes om ons heen
lopen. Het was een prachtige dag!

We nemen afscheid van de stokstaartjes en vertrekken richting Karibib waar we eerst even moeten fourageren. Het is een redelijk grote stad met een universiteit! Hier wonen opvallend veel blanke mensen! Misschien kunnen we ook even internetten maar dat blijkt niet te kunnen: het internet ligt eruit en de hele stad moet het zonder stellen. Hoe lang dit kan duren is onbekend. De OK supermarkt is perfect: schoon, netjes, koel en zeer goed assortiment! Ze hebben zelfs versgebakken bolletjes!

Via de C32 zakken we af naar het zuiden, de kwaliteit van de gravelweg wordt steeds slechter en het rijden is erg vermoeiend. De Kuiseb Pas loopt door ruig bergachtig gebied en de condities worden steeds slechter. Het losse grint maakt de weg verraderlijk “glad” en is het goed uitkijken en de snelheid aanpassen! Vooral in de bochten. En dan zien we de gevolgen van het niet aanpassen van de snelheid en de onervarenheid van een bestuurder: in de bocht ligt een gekantelde auto en de 2 jongelui zitten verdwaasd voor de auto. We stoppen. Ze zijn erg geschrokken, maar niet gewond. Er is hulp onderweg uit Swakopmund maar dat kan nog wel uren duren eer die er is. Ze hebben voldoende water en eten bij zich.

Vanwege de slechte weg moeten we ons schema bijstellen en overnachten in Solitaire. Hier waren we ook in 2006. Solitaire begon als tankstation, maar is in de loop der jaren uitgebreid met lodges, campsite, een restaurant en zelfs een nieuwe bakkerij! Hier kon je de lekkerste appeltaart kopen, die van Moose. Wereldberoemd aldus de Lonely Planet. Helaas is Moose in januari 2014 overleden; hij ligt begraven onder de beroemde boom!

We staan weer op ons oude plekje: 1. Er is niets veranderd, de zonsondergang is nogaltijd even mooi! De enige andere campinggast is Ashley, een motorrijder die bezig is met een 2 jarig
avontuur door Afrika, Europa en Azië, in z'n eentje! Onder het genot van een fles wijn vertelt hij over z'n avontuur.

Het eerste deel van vandaag rijden we door een schitterend gebied: het Naukluft gebergte (1963 m.) ruig, rotsachtig en begroeid. Puur genieten! Maar na de lunch verandert de omgeving in saai, vlak en kaal. We zijn verwend door al het moois. Omdat we erg vroeg bij onze overnachtingsplaats arriveren proberen we door te rijden tot Cãnyon Roadhouse, nog eens 250 km. Blik op oneindig en rijden maar!

Na Bethanien worden we verrast met een gloednieuwe asfaltweg die bovendien door een schitterend bergachtig gebied loopt! Bij Seesheim gaan we eraf en verruilen asfalt voor gravel. De zon begint al te zakken! We zien zebra's, oryxen en springbokken nog even hun maag vol eten. Na zo'n 160 km arriveren we eindelijk bij Cãnyon Roadhouse.

Het is een bijzonder roadhouse: je waant je in de werkplaats van een oude garage want receptie en restaurant staan vol met oude auto's, er is zelfs een werkplaats metgereedschap en technische boeken, alles oud! Bij elke auto staat een tafel met stoelen, keurig gedekt en wachtend op de gasten! Hier gaan we vanavond eten! Dat blijkt een goed idee want de kaart is uitstekend, net als de kwaliteit van het eten! Het is het eerste restaurant waar het personeel ook echt opgeleid is voor hun functie, dat blijkt uit alles!

Een perfect einde van een lange dag!

Vannacht was het koud maar onder de douche warmen we ons op! Bij de receptie kunnen we versgebakken brood kopen, uit hun eigen bakkerij! Het ruikt heerlijk! Ook kunnen we hier internetten, al heeft het versturen van de mail nogal wat voeten in de aarde maar uiteindelijk lukt het Léon toch.

Op naar Fish River Canyon, de op 1 na grootste canyon ter wereld na de Grand Canyon. Zeer indrukwekkend. Hier waren we ook al in 2006. Toen liepen er veel grondeekhoorns rond, nu zien we er slechts eentje! Het is een hele tippel naar de 2e uitkijkpost, maar de moeite waard. Je ziet de canyon vanuit een andere hoek!

Dan rijden we naar Ai-Ais, naar de hotsprings, volgens de kaart een 4wd, maar dat valt reuze mee! Uiteindelijk kronkelt de weg tussen de rotsen naar beneden, naar de voet van de canyon. Vooral het laatste gedeelte is indrukwekkend. Ai-Ais ligt ten zuiden van de Fish River Canyon en is een oase in de woestijn. Ai-Ais betekent vuurwater en het water is nog altijd 65˚ C als het uit de grond komt!
Onze buurman is een bekende Afrikaanse documentairemaker die bezig is met een documentaire over dit gebied! Hij werkt voor National Geographic. Hij noemt ons reizigers en geen toerist en zo voelen wij het ook! De ware reiziger heeft geen speciale reden nodig om op reis te gaan! We genieten van ons dagelijkse happy hour en laten de omgeving op ons inwerken.

Gelukkig is het niet zo koud als gisteravond en kunnen we nog een poosje buiten genieten van de sterrenhemel.

Het zonnetje schijnt en de temperatuur loopt langzaam op naar Afrikaanse waarden. Vandaag steken we de grens met Zuid Afrika over en zullen we door het laatste land reizen.

Eindelijk arriveren we bij Noordoewer, de grensovergang naar Zuid Afrika. Naast het gebruikelijke verkeer zien we veel mensen lopen, bepakt en bezakt. Aangezien alles zeer summier wordt aangegeven proberen we wat info te krijgen waar we ons moeten melden, maar het personeel lijkt heel druk met het lezen van wat? Een paar bezoekers vertellen ons waar we moeten zijn en we melden ons bij de “immigration/customs”.

De dame achter de balie schuift ons de 2 bekende formulieren toe die we gewillig invullen. En dan wacht ons een “onaangename verrassing”! Na bestudering van de formulieren zegt ze dat we 2 dagen te laat zijn en dat we gearresteerd worden, in de cel worden gezet en voor de rechter moeten verschijnen. Ze maakt zeker een grapje, maar nee, ze meent het!
Wat is het geval: toen we de grens naar Namibië overstaken hebben we aan de ambtenaar verteld dat we ongeveer 2 weken in Namibië zouden blijven maar het niet zeker wisten.
Hij heeft in het stempel 14 mei gezet en vandaag is het de 16e! Intussen blijft ze maar herhalen dat we het gevang in moeten. Op onze vraag hoe lang dit allemaal kan duren antwoordt ze dat ze dat niet weet. Over een week vliegen we terug naar huis! We leggen haar de situatie nogmaals uit. Als ze even later wegloopt denken we dat ze terug zal komen met handboeien, je weet hier maar nooit! Dat is niet het geval. Ik zeg haar dat Namibië op een vreemde manier met z'n toeristen omgaat, we hebben hun economie flink gespekt! Intussen bedenken we wat het allemaal kan betekenen als we inderdaad achter slot en grendel gezet worden!

En dan, na ongeveer ½ uur onzekerheid zegt ze ineens dat we mogen gaan, maar een volgende keer beter op moeten letten! Na de agressieve olifanten is dit ons 2e stressmoment deze reis. De grenspassage naar Zuid Afrika gaat verder probleemloos! De N7 loopt van de grensovergang in het noorden tot Kaapstad in het zuiden en op de hele route wordt aan de weg gewerkt en ligt het verkeer regelmatig stil. Op de borden wordt gevraagd om geduld want het kan wel 10 minuten duren eer we verder mogen rijden.

Ondanks deze vertraging arriveren we al vroeg in de middag bij onze volgende overnachtingsplaats Springbok. In Springbok is het gezellig druk en in de supermarkt kunnen we ons goed bevoorraden. We lopen in korte broek en dat baart enig opzien! Gezien het jaargetijde heeft men de winterkleren voor de dag gehaald. Niet dat het koud is: 20 graden!

Op de kaart hebben we een leuke alternatieve route gezien: Messelpadpas en de Wilde Perdehoekpas. Het voert ons door een schitterend bebost landschap, over de passen en door diepe dalen. We komen 1 auto tegen. Maar vanwege de slechte wegcondities ligt onze snelheid laag en komen we in tijdnood. Het begint te schemeren en de weg is langer dan gedacht! Het komt niet overeen met de kaart. De schitterende zonsondergang kan ons dit keer niet bekoren: we rijden even later in het donker en dat is niet prettig.Eindelijk, eindelijk komen we op de N7 maar de wegbewijzenring ontbreekt en weten we niet welke kant Garies ligt, het dichtstbijzijnde dorp.

Na een foute gok keren we en rijden naar het zuiden, eindelijk zien we de lichten van Garies en komen we bij de camping. Deze blijkt gesloten, het hek is gesloten maar niet op slot. Er zijn geen andere gasten, we zetten de camper gewoon neer bij het licht van een lantaarnpaal. Het is koud en de sanitaire voorzieningen zijn afgesloten. Eerst maar even een glaasje whiskey om op te warmen. Tijdens onze avondmaaltijd, een vandaag gekocht nudelsoepje, nemen we nog even deze dag door en concluderen dat de grenspassage toch wel heel spannend was. Helemaal gerust ga ik niet slapen, gezien de situatie op deze camping! We hopen op een ongestoorde nachtrust.

We hebben wat onrustig geslapen, mede door de kou! Maar het zonnetje schijnt al weer en we kunnen buiten ontbijten!

We laten Garies voor wat het is en zakken verder de N7 af. Ook vandaag wordt er aan de weg gewerkt. Vlak voor het stopbord staan vrouwen, gehuld in dikke jas, muts, das en laarzen, met vlaggen te zwaaien om ons tot langzaam rijden manen. Ondanks dat lapt men hier alle verkeersregels aan z'n laars: inhalen verboden, inhalen op helling, maximumsnelheid? Nooit van gehoord! Zelfs de politie doet mee!

De natuur wordt steeds grilliger en ruiger: we komen weer in rotsachtig gebied! En we zien de wijngaarden! Het is prachtig! We nemen de afslag naar Clanwillian, een heel gezellig toeristisch plaatsje. Het is er druk. De Ou Kaapse Weg staat niet goed aangegeven maar we gokken het erop. Even later gaat hij over in een smal pad gravel en leidt hij ons door prachtig rotsachtig gebied van het Cedergebergte naar Jamaka Organic Citrus Farm in het Cedergebergte, 16 km verderop. Het is een déjà vu, want op deze camping hebben we in 2008 ook gestaan en dat is ons zeer goed bevallen. Het kantoor ligt aan de weg, maar de camping ligt diep beneden langs de oever van de Rondegat Rivier, slechts bereikbaar door een mul zandpad. Langs de rivier zijn de mooiste plekken die uitkijken op de rode rotsen. De zon gaat snel schuil achter de rotsen en 's avonds is het al fris. We blijven hier 2 nachten.

De laatste week is aangebroken. Aan alles is te merken dat het einde van de vakantie nadert: de laatste eieren bij 't ontbijt, de koelkast die steeds leger wordt en de voorraad die slinkt! Ook slikken we vandaag de laatste anti malaria pillen. We gaan het Cedergebergte verkennen. Ons plan om in de diepe kloven af te dalen laten we varen omdat we dan in tijdnood komen. De zon schijnt volop en verwachtingsvol gaan we op pad. De weg is smal en rotsachtig en al snel rijden we hoog in de bergen. Het uitzicht is adembenemend. We komen geen sterveling tegen. De natuur is aangepast aan
de weersomstandigheden: warm en droog! In dit gebied zien we de protea in vele soorten, allemaal in bloei! We rijden dezelfde weg terug en constateren dat die er dan toch weer anders uitziet. Een groep bavianen vermaakt zich prima in het zonnetje. Eenmaal terug op de camping genieten we nog na van deze prachtige dag.

De avond is fris en we warmen ons aan ons kampvuurtje.

We verlaten het Cedergebergte en gaan op weg naar Citrusdal. Het is een prachtige weg en hoog in de bergen zien we onze camping diep in de vallei beneden. Tot Citrusdal rijden we gravel. Citrusdal doet zijn naam eer aan, overal waar we kijken zien we citrusbomen en is men druk bezig met het oogsten. Volgeladen trekkers rijden naar de enorme schuren om hun lading te lossen.

Dan komen we weer op de N7 en ook hier is men nog steeds bezig met de wegwerkzaamheden. We verlaten de N7 weer want we gaan richting kust. Via Sauer, Velddrift en St. Helena Bay komen we in Paternoster, waar we, op aanraden van een gids op de vakantiebeurs, een overnachting hebben gepland. Maar vanwege eenplotseling opkomende dichte zeemist moeten we onze plannen wijzigen. Paternoster is een pittoresk oud vissersdorpje met witte huisjes. De mist hult het dorpje in een mysterieuze sfeer en de witte huisjes zijn slecht zichtbaar. Op het strand is het een drukte van belang
want veel bootjes keren net terug van de kreeftvangst. Ook liggen er vissersbootjes, klaar voor de volgende dag.

De grote kreeften worden te koop aangeboden voor ZAR 100, nog geen €7! Verser kun je ze niet kopen! Er staat een stevige wind en het is koud. Er zit niets anders op dan verder af te zakken naar het zuiden, naar een plek waar geen zeemist hangt! Iets verderop in Vredenburg schijnt de zon maar daar is geen camping! In Langebaan, aan de Atlantische Oceaan, overnachten we op terrascamping
“Leentjesplaats”, direct aan zee. Er staat een stevige, koude wind. Aan de horizon verschijnen regelmatig grote vrachtschepen. Er is een booreiland en er gaan schepen voor
anker. Dit zorgt voor een zonsondergang met extra dimensie: schepen en een booreiland die verlicht zijn!.

Voor 't eerst warmen we ons aan ons kacheltje!

Als we wakker worden is het zwaar bewolkt en even later komt de regen met bakken uit de hemel. Zo kan het vuil op de auto van de afgelopen 4 weken alvast losweken. Met de borstel worden nog even de laatste restanten vuil verwijderd. En dan ziet de camper er aan de buitenzijde weer uit zoals we hem kregen: wit.

Langs de kust zakken we af naar Melkbosstrand waar we de laatste nacht in onze camper doorbrengen. Melkbosstrand is een levendige, toeristische plaats: schoon, veel moderne gebouwen, een
groot winkelcentrum en het valt ons op dat we weinig gekleurde mensen zien. In de wasserette laten we onze vuile was achter met de belofte dat het morgen om 11.00 uur weer voor ons klaarligt.

We overnachten op “Ou Skip Karavan Park”. Hier hebben we al eerder gestaan en dat is goed bevallen. We krijgen weer plek 3, onder een enorme palmboom. Eerst nog even lunchen in het zonnetje en daarna beginnen we aan het grote werk:  koffers inpakken en opruimen. Na ruim 2 uur is de klus voor 80% geklaard en gaan we naar het strand voor de zonsondergang.

Op het strand is het een drukte van belang: waaghalzen die aangedreven door een motor opstijgen en aan een parachute over de oceaan zweven.

De laatste nacht in de camper breekt aan!

Na 't ontbijt hebben we nog een poos nodig om de camper klaar te maken voor het inleveren. We halen de was op, die schoon en keurig gestreken is.

Het zonnetje schijnt weer volop en we gaan op weg naar Atlantis, waar Bobo zetelt en we onze camper moeten inleveren. We hebben 7663 km zonder schade afgelegd. De camper
voldeed geheel aan onze verwachtingen: compact en voldoende pk's. Het grootste probleem was eigenlijk dat de waterpomp regelmatig dienst weigerde en dat was
vervelend. Hiervoor worden wij gecompenseerd. Wel vond ik het bezwaarlijk dat de camper niet over een vast bed beschikt.

Op naar Kaapstad. Hier hebben we een Victoriaans guesthouse uit 1892 gereserveerd: “Leeuwenvoet” in de wijk Tamboerskloof. Waren hier ook in 2008 en dat is ons prima bevallen. Schitterend gerestaureerd en gedecoreerd en van alle gemakken voorzien. Elke kamer is anders ingericht. Wij krijgen weer kamer 3, net als vorige keer. Kaapstad heeft 2.9 miljoen inwoners. Vroeger deden de schepen van de VOC Kaapstad aan om zich opnieuw te bevoorraden en de Nederlandse invloed is nog overal zichtbaar: veel straten met Nederlandse namen. Vanuit ons guesthouse hebben we een schitterend uitzicht op de Tafelberg (1086 m).

Het centrum is op loopafstand. Het is overal druk, maar vooral in Longstreet, een aaneenschakeling van winkeltjes en restaurantjes. De terrassen en balkons zijn vol. De bedelaars proberen ook hier wat te krijgen. Opvallend is het grote aantal mensen van de “security”. Maar wij voelen ons veilig zoals trouwens onze hele vakantie. De gebouwen in Longstreet zijn rijkelijk beschilderd, zoals b.v. restaurant “Mama Africa” of balkons
afgezet met mooie filigrein hekken.

Ook gaan we nog naar de kleine botanische tuin “Company's Garden”. We worden verwelkomd door tientallen eekhoorns die zo brutaal zijn dat ze tegen je benen omhoog klimmen. Ons guesthouse ligt op 50 meter van Kloofstreet, een straat met heel veel restaurantjes. We belanden bij de Italiaan, waar we een voortreffelijke pizza krijgen voorgeschoteld!
Onder het eten bespreken we onze plannen voor de komende dagen.

Vandaag en morgen gaan we op stap in Kaapstad. Toen we hier de vorige keer waren bestond de Hop on-Hop off bus nog niet. We kopen een ticket voor 2 dagen en doen de ene dag de blauwe tour en de volgende dag de rode. Het is een perfect systeem: de dubbeldekker met open dak rijdt langs alle bezienswaardigheden van de stad en omgeving en je kunt uitstappen waar je wilt en na verloop van tijd een volgende bus weer nemen.

Het is stralend weer en 24 graden! We boffen erg want gisteren was het nog koud! De bus laat niet lang op zich wachten. Op het open bovendek is nog plaats voor ons: perfect om te filmen en fotograferen. En zo rijden we van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid: de Tafelberg, Botanic Garden, Two Oceans Aquarium, Green Market, Camps Bay, Green Park, de City met Longstreet en de Canal Tour. We sluiten af inWaterfront waar we tenslotte onder het genot van een heerlijk glaasje wijn de hele vakantie nog eens de revue laten passeren. We kunnen niet anders dan concluderen dat het een fantastisch avontuur is geweest. In 39 dagen reden we 7663 km door Botswana, Namibië en Zuid Afrika. We hebben veel beleefd, de mensen zijn vriendelijk met vaak een stralende lach op hun gezicht, ondanks de soms moeilijke leefomstandigheden, de flora en fauna is bijzonder: kortom voor herhaling vatbaar.

Vanavond vliegen we terug naar huis en nemen een koffer vol herinneringen, bijna 6 uur video en zo'n 4500 foto's mee naar huis, maar zullen we nog vaak terugdenken aan dit avontuur